Τι Λένε τα Άστρα για τις Εκλογές της 6ης Μαΐου

 Ξέρω ότι δεν πιστεύεις στην Αστρολογία. Ούτε κι εγώ!
Αλλά μιας και μπήκες στον κόπο, ας δούμε τι προβλέπουν και τα άστρα για τις εκλογές.
Η ημέρα των εκλογών της 6ης Μαΐου, χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις!
Τέσσερις καραμπινάτες αντιθέσεις σχηματίζονται στον ουρανό εκείνη τη μέρα και δε σου κάνω πλάκα!
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Αντίθεση Άρη-Ποσειδώνα, αντίθεση Σελήνης-Ήλιου, αντίθεση Σελήνης-Δία και αντίθεση Ερμή-Κρόνου. Η μέρα των αντιθέσεων!
Η αντίθεση Άρη-Ποσειδώνα συμβάλλει στην απάλυνση των εντάσεων. Ο διαλυτικός Ποσειδώνας αποδυναμώνει τον πολεμοχαρή Άρη, οπότε μην ανησυχείς. Στο πεδίο των εντάσεων δεν περιμένουμε πολλά. Θα είναι μια ήρεμη ημέρα.
Από την αντίθεση  Σελήνης-Ήλιου παράγεται η δυσαρμονία μεταξύ του "πρέπει" και του "θέλω". Μεταξύ καθήκοντος και συναισθήματος. Προφανές για την περίπτωσή μας!
Ωστόσο, η αντίθεση Σελήνης-Δία, μας προδιαθέτει για λανθασμένη κρίση. Ναι, η ημέρα δεν προτείνεται για σοφές και μετρημένες αποφάσεις. Όχι και τόσο καλό αυτό για εκλογές, ε; Κι άμα σου πω ότι αυτή η αντίθεση έχει άμεση σχέση με τις οικονομικές αποφάσεις;
Και τέλος, η αντίθεση Ερμή-Κρόνου έρχεται να επιβεβαιώσει αυτήν την τάση. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν στις 6 Μαΐου θα είναι κακές αποφάσεις που θα ληφθούν κάτω από λανθασμένη κρίση και λανθασμένη εκτίμηση των δεδομένων. Κι επειδή έχουμε δυο σημαντικές αντιθέσεις που επιδρούν αρνητικά, η κακή κρίση θα είναι ακόμη πιο έντονη.

Ο Ήλιος την ημέρα των εκλογών θα βρίσκεται στο ζώδιο του Ταύρου. Και ναι, Ταύρος είναι το ζώδιο του Πάνου Καμμένου. Πολύ δυνατή ημέρα γι' αυτόν. Όμως ο Κυβερνήτης πλανήτης του ζωδίου του, η Αφορδίτη, θα βρίσκεται...μάντεψε που!...στο ζώδιο των Διδύμων. Και ποιος πολιτικός αρχηγός είναι Δίδυμος; Μα ο Αντώνης Σαμαράς!

Εδώ βλέπουμε μια επικοινωνία και μάλιστα καλή μεταξύ των δύο πολιτικών εκείνη τη μέρα. Έτσι τουλάχιστον λένε τα άστρα. Μπορεί να αρχίσει ένας διάλογος, μια επαφή μεταξύ των δύο. Οι προϋποθέσεις είναι καλές αστρολογικά.

Αυτός όμως που θα βρεθεί στο επίκεντρο των εξελίξεων, θα είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Στο ζώδιό του, τον Αιγόκερω, γίνεται χαμός! Τι Πλούτωνας που τριγωνίζει τον Άρη και θα εκτοξεύσει το "εγώ" του κ. Βενιζέλου στα άκρα, τι Πλούτωνας που τετραγωνίζει τον Ουρανό που επιτείνει την ανυπομονησία και την παρόρμηση, τι τρίγωνο Πλούτωνα με Ήλιο που ενισχύει τα ηγετικά χαρακτηριστικά: Μια μέρα που θα βγάλει προς τα έξω όλο το "είναι" του Ευάγγελου!

Κι ο Τσίπρας; Α, εδώ έχουμε ένα θέμα. Ο Τσίπρας είναι Λέων. Στο ζώδιο βέβαια, και για το Λέοντα εκείνη η ημέρα είναι άδεια. Όπως το ίδιο ισχύει και για τον επίσης Λέοντα στο ζώδιο Καρατζαφέρη.

Αντίθετα, ο Κουβέλης που είναι Παρθένος, έχει έναν Άρη στο ζώδιό του εκείνη τη μέρα, θα είναι κερδισμένος - σύμφωνα με τα άστρα πάντοτε - αλλά κάποιες λεπτομέρειες θα του στοιχίσουν τη μεγαλύτερη επιτυχία. Κάπου θα "χαθεί" στις λεπτομέρειες.


Η Σελήνη στο Σκορπιό, το ζώδιο της Παπαρήγα, δείχνει μια εύνοια για τις πολιτικές επιδιώξεις της ΓΓ του ΚΚΕ. Όμως οι αντίθετες όψεις της Σελήνης με τον Ήλιο και τον Δία, δε θα επιτρέψουν μια εξαιρετική εκλογική επίδοση.

Και ερχόμαστε στο ερώτημα της ημέρας: Χρυσή Αυγή!
Δυστυχώς δεν έχω ούτε ημερομηνία ίδρυσης του κόμματος, ούτε ημερομηνία ακριβή γέννησης του Μιχαλολιάκου.
Όμως ο Μιχαλολιάκος εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων την 7η Νοεμβρίου του 2010. Προφανώς γι' αυτόν ήταν μια καλή ημέρα και θα βασιστούμε σ' αυτήν για κάποιες προβλέψεις.
Στο ζώδιο του Σκορπιού λοιπόν - το ζώδιο του "ή ταν ή επί τας" και δεν κάνω πλάκα! - ο Μιχαλολιάκος συνάντησε την επιτυχία.
Πως είναι ο Σκορπιός της 6ης Μαϊου; Όπως είπαμε και παραπάνω, ο Σκορπιός με τη Σελήνη που θα βρίσκεται εκεί είναι ευνοϊκός για τις πολιτικές επιδιώξεις. Όχι πάντως κάτι το εξαιρετικό λόγω των αντιθέσεων.

Συμπέρασμα λοιπόν.
Η μέρα των εκλογών της 6ης Μαΐου θα είναι μια μπερδεμένη ημέρα για τους εκλογείς. Άλλα θα θέλουν αλλά τελικά άλλα θα ψηφίσουν, με πολύ θολή και λανθασμένη κρίση αλλά όχι με έντονο το στοιχείο της αντιπαράθεσης. Περισσότερο της στεναχώριας και της κατάθλιψης. Μπορεί και ο καιρός να είναι ανάλογος.
Αστρολογικά, θα έχει τρεις πρωταγωνιστές, τους Σαμαρά, Βενιζέλο και Καμμένο όπου οι σχέσεις μεταξύ των τριών θα κρίνουν και θα διαμορφώσουν την επόμενη ημέρα.
Αντίθετα με ό,τι λέγεται - στοιχείο κι αυτό της ασάφειας και της θολούρας των αντιθέσεων - Τσίπρας, Παπαρήγα και Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να κάνουν την έκπληξη.
Κάπου ανάμεσα στέκεται ο Κουβέλης, που αρχικά θα δώσει την αίσθηση ότι πάει πολύ καλά αλλά στο τέλος της ημέρας απλώς θα έχει καταγράψει ένα θετικό αποτέλεσμα.
Πάντοτε αστρολογικά και βεβαίως όπως είπαμε, τίποτα από όλα αυτά δεν πιστεύουμε!

Πολιτικός Μαυραγοριτισμός: Ο Γκούφυ στην Κυβέρνηση, οι Μουργόλυκοι στην Αντιπολίτευση;

Ποιο είναι το πολιτικό ισοδύναμο του σοσιαλιστικού "λεφτά υπάρχουν" για την κόσμο της λαϊκιάς κεντροδεξιάς γιαγιάς Ντακ; Μα τι άλλο από να ντυθούν οι Μουργόλυκοι χαρτογιακάδες γιαλαντζί και να βγουν να πουλήσουν μειώσεις ΦΠΑ και συντάξεις-φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πουλάνε πρόγραμμα που δεν θα τηρήσουν, θαμπώνουν το πόπολο της πτωχευμένης Λιμνούπολης και άιντε πάλι όλοι μαζί στο μαγκανοπήγαδο της φτώχειας.

Μέσες άκρες καταλαβαίνεις τι λέω, αλλά σου αλλάζω λίγο το σκηνικό γιατί η πραγματική κωμωδία παίζεται εκεί έξω ενώ πιο μέσα κάνει δράμα. Βγαίνει λοιπόν μπροστά ο πολτικός μαυραγοριτισμός μεταμορφωμένος σε αντι-μνημόνιο. Δώσε μια ψήφο καλέ κύριε να σε πω ό,τι θέλεις. Μα ό,τι θέλεις. Και υπαλλήλους του δημοσίου δεν πρόκειται να απολύσω και συντάξεις θα αυξήσω και το ΦΠΑ θα μειώσω και τα επαγγέλματα δε θα ανοίξω και διαπραγμάτευση με τους ξένους θα κάμω. Αρκεί να δώσεις μια ψήφο.

"Ο Γκούφυ θα σε χρεωκοπήσει" σου ψυθιρίζει γλυκά-γλυκά στο αυτί ο Παππούς Μουργόλυκος. Εσύ, έτσι όπως κοιμάσαι - ποτέ δεν ξύπνησες είναι αλήθεια - αλλάζεις πλευρό και μουρμουρίζεις "και τι θες να κάνω νυχτιάτικα;". "Να με ψηφίσεις...να επαναδιαπραγματευτώ...να σε σώσω..." ξαναψυθιρίζει ο πονηρός. "Καλά εντάξει...θα δούμε το πρωί" απαντάς εσύ. "Πες ένα ναι και όλα θα πάνε καλά..." σου αντιγυρίζει ο μαυραγορίτης. "Εντάξει, ναι..." του λες για να σε αφήσει να κοιμηθείς. Και τα γκάλοπ τινάζουν στον αέρα τα νέα αστέρια της πολιτικής αρένας." Όλη η Ευρώπη, τι λέω, όλος ο Κόσμος αναγνωρίζει πλέον τις προτάσεις μας" διαφημίζουν πάνω στο θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζ τα πονηρά Λυκάκια!

Κι ανεβαίνει στα γκάλοπ. Και χαίρεται. Αλλά γιατί χαίρεται; Επειδή θα πάρει τη χώρα χρεωκοπημένη; Επειδή θα γίνει ο after-default Πρωθυπουργός; Και που θα την πάει; Έχει ο βυθισμένος Τιτανικός καπετάνιο; Και ποιος σοβαρός καπετάνιος ζητάει να καπετανήσει το βυθισμένο σκαρί;

Δεν έχει σχέδιο. Ούτε ο άλλος έχει. Αλλά υπάρχει μια διαφορά. Και η διαφορά δεν εντοπίζεται σ' αυτούς. Αφορά εσένα μικρό παπάκι, ψηφοφόρε. Τώρα ξέρεις. Είσαι στο μάτι του κυκλώνα. Μη μου το παίζεις ανήξερος, αγανακτισμένος, παραπλανημένος, άπορη κορασίδα έτοιμη να δώσει ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Ξέρεις.

Εσύ ψήφισες το Δηλιγιάννη το 1885. Θυμάσαι; Ο Δηλιγιάννης μείωσε τους φόρους και δημιούργησε ένα σύστημα προσλήψεων στο δημόσιο χωρίς απαίτηση τυπικών προσόντων (προς μεγάλη ικανοποίηση των πολιτών). Δημιούργησε ένα κλίμα προσδοκίας. Πρώτη συνέπεια των πράξεών του ήταν ο ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας από τους συμμάχους. Όταν στην συνέχεια ξεκίνησε εξωτερικό δανεισμό για να αντεπεξέλθει στην δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα (λόγω μειωμένων φόρων και αδιάκριτων διορισμών στο δημόσιο), ανέλαβε και πάλι ο Τρικούπης. Τα συσσωρευμένα χρέη ήταν τόσα που το 1893 η Ελλάδα πτώχευσε.

Εσύ μετά ψήφισες και το Γούναρη το 1921. Θυμάσαι; Μία από τα ίδια.

Ο πολιτικός μαυραγοριτισμός λοιπόν για άλλη μια φορά στο προσκήνιο. Θα πουληθεί φτηνά, φτηνιάρικα πιο σωστά. Θα χαϊδέψει αυτιά με υποσχέσεις και ψέμματα. Και μετά; Ω, μετά. Ποιος νοιάζεται. Ποιος ασχολείται;

Θα βγουν ανακοινώσεις, θα ξεκινήσει το γαϊτανάκι για να τρελλαθεί στο χορό ο πεινασμένος λαός. "Καμμένη γη παραλάβαμε". "Μεγάλη καταστροφή οι προηγούμενοι...". "Ζητάμε πίστωση χρόνου...". "Άδεια ταμεία βρήκαμε...". Και οι αποκριά θα κρατήσει για καιρό. Κι εσύ στην άκρη. Να κοιμάσαι. Να βρωμοκοπάς τεμπελιά, ανεύθυνη έπαρση πως έκανες το καθήκον σου. Για μια ακόμη φορά. Δε βαρέθηκες;

Θέλεις Τσι-Σα; (Συγκυβέρνηση Τσίπρα-Σαμαρα;)

Γιατί τα έχεις βάλει με τη Νέα Δημοκρατία, ρωτούν σε πολλά μυνήματα αναγνώστες του ιστολογίου;

Για πολύ συγκεκριμένους λόγους και όχι διότι θεωρώ το ΠΑΣΟΚ ως το κατάλληλο κόμμα στην κατάλληλη θέση και μάλιστα στην κατάλληλη συγκυρία. Εξάλλου όποιος ενδιαφέρεται μπορεί πάντοτε να ανατρέξει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας, ώστε να αντιληφθεί τις απόψεις του ιστολογίου, όταν ακόμη τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα, όπως για παράδειγμα εδώ. Δεν νομίζω να αδικείται κανείς τουλάχιστον στο επίπεδο της κριτικής.

Και ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Θα τους πεις και σε εμάς;

Και βέβαια. Πρώτος λόγος είναι η άποψή μου σχετικά με το τι εκπροσωπεί η Νέα Δημοκρατία στο πολιτικό φάσμα και πως εκφράζει σήμερα, υπό την ηγεσία του κ. Σαμαρά, τις πολιτικές της θέσεις. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να ξεκαθαρίσει ποια οικονομική πολιτική την εκφράζει και πως θα υλοποιήσει αυτήν την πολιτική. Πιστεύει στην ελεύθερη αγορά; Είναι έτοιμη να υπεράσπιστεί τις ευρωπαϊκές της θέσεις και την ιστορική της διαδρομή; Ή μήπως στο βωμό του μικροπολιτικού συμφέροντος είναι έτοιμη να κυλήσει στη λογική του λαϊκισμού προκειμένου να προστεθεί άλλο ένα επεισόδιο στο χιλιοπαιγμένο σήριαλ (δράμα για την ακρίβεια) "Όταν είμαι στην αντιπολίτευση χαϊδεύω αυτιά προκειμένου να πάρω την εξουσία και μετά δηλώνω παντού ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί οι προηγούμενοι τα έκαναν ρημαδιό"; Το "Ζάππειο ΙΙ", όπως και το "Ζάππειο Ι" στηρίζεται σε παραδοχές ανάλογες με εκείνες που στηρίχθηκε το ΠΑΣΟΚ για να αναλάβει την εξουσία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Που θα βρεθούν τα ποσά για να μην πειραχθούν συντάξεις και μισθοί; Από τη φοροδιαφυγή σου λένε. Πάρ'τ' αυγό και κούρευτο, δηλαδή. Να δώσουν οι Τράπεζες ρευστότητα στην ανάπτυξη λένε, μα ξέρουν ΚΑΛΑ ότι αν τη δώσουν στις επιχειρήσεις δεν θα πάρει το κράτος, γιατί εκεί είμαστε κύριοι της Νέας Δημοκρατίας! Άρα λοιπόν θέλω από τη Νέα Δημοκρατία να υπερβεί το πολιτικό κόστος και να μας εξηγήσει επαρκώς τις θέσεις της. Δεύτερος λόγος είναι η ανάγκη να μιλήσει κάποιος και κάποτε ανοιχτά στον ελληνικό λαό για την αλήθεια. Να του εξηγήσει τι συνέβαινε, τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί. Πρέπει κάποτε να σταματήσει το παιχνίδι της σκοπιμότητας, του πολιτικού τυχοδιωκτισμού και της λαϊκίστικης σαχλαμάρας. Ναι, το ΠΑΣΟΚ το ξεκίνησε αυτό το παιχνίδι. Ναι, η στρατηγική ιδεολογική νίκη του ΠΑΣΟΚ διαχρονικά ήταν να υποτάξει και τον άλλοτε φιλελεύθερο χώρο σε αυτό το παιχνίδι. Αλλά μήπως να επιχειρούσε να το σταματήσει ο κ. Σαμαράς; Δεν κρίνει ότι ήρθε αυτή η στιγμή; Τρίτος και προς το παρόν τελευταίος λόγος είναι η πρόσφατη τάση απομονωτισμού από τον συγγενή της ιδεολογικό χώρο σε διεθνές επίπεδο, που φαίνεται να διαπερνά τη Νέα Δημοκρατία στο πλαίσιο μιας όψιμης εθνικοπατριωτικής στροφής. Χαρακτηριστικά αυτής της "Σαμαρικής Εποχής" είναι η "εγωιστική" απόρριψη θέσεων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο οποίο υποτίθεται ότι είναι ενταγμένη η Νέα Δημοκρατία, η συνολική απόρριψη του Μνημονίου καθώς και κάθε προγράμματος προσαρμογής, το οποία βεβαίως συνέταξαν ομοϊδεάτες -υποτίθεται- του κ. Σαμαρά, η κοντόφθαλμη προσπάθεια να "αρπάζει" η Νέα Δημοκρατία κάθε ευκαιρία για λαϊκίστικη τοποθέτηση όπως ο πρόσφατος δημόσιος "πλειστηριασμός" μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το ποιος προσφέρει περισσότερα χρόνια εργασιακής εφεδρείας στους δημόσιους υπαλλήλους και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Συνοπτικά δηλαδή, η Νέα Δημοκρατία μετεξελλίσεται - όπως και το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ από πιο παλιά - σε ένα ιδιότυπο πολιτικό σχηματισμό που όμοιό του δεν θα βρούμε στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Δε θα επιθυμούσα να συμβεί το ίδιο και στη χώρα...

Δεν σε καταλαβαίνω! Τι ακριβώς νομίζεις ότι πρέπει να λέει ο κ. Σαμαράς;

Εντάξει, θα στα θέσω πιο απλά τα πράγματα. Ο κ. Σαμαράς, ως αρχηγός μιας Κεντροδεξιάς παράταξης εκτός κι αν σχεδιάζει να μετακινήσει ιδεολογικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατ' αρχήν θα έπρεπε να θέσει εκείνες τις ιδεολογικές σταθερές και κατ' επέκταση εκείνες τις αδιαπραγμάτευτες πολιτικές που θα εντόπιζαν το στίγμα της Νέας Δημοκρατίας στις πολιτικές συντεταγμένες. Η θολούρα και οι διαρκείς αντιφατικές προτάσεις - προς άγραν ψήφων υποθέτω - στην παρούσα φάση δεν παράγουν τίποτα. Άλλοτε θα ήταν ένα καλό και δοκιμασμένο πολιτικό "κόλπο". Σήμερα όχι. Άκου λοιπόν:

• 
  
  Άνοιγμα της αγοράς χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς προαπαιτούμενα παρά μόνο την επιστημονική ή άλλη κατάλληλη επάρκεια των επαγγελματιών που ενδιαφέρονται για κάποιο συγκεκριμένο χώρο. Έτσι, τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Όχι ΠΑΣΟΚικά, για να σου χαϊδέψω κι εγώ τα αυτιά Νεοδημοκράτη μου. Δεν νοείται πολιτικός χώρος που αναγνωρίζει την ελεύθερη αγορά να μην μάχεται - ναι, ΜΑΧΕΤΑΙ - για το άνοιγμα όλων ανεξαιρέτως των επαγγελμάτων. Από ταξί μέχρι φαρμακείο κι από δικηγόρο μέχρι νταλικέρη. Δυστυχώς πρέπει κανείς να υπερβεί δύο εμπόδια: πρώτον την αντίληψη των κομμάτων εξουσίας πως κάθε οικονομική ή άλλη δραστηριότητα πρέπει να τελεί υπό κρατικό έλεγχο άρα και να τυγχάνει δοσοληψίας, διαφθοράς και κομματοκρατίας και δεύτερον την ισχυρή αντίθεση του συνδικαλιστικού κατεστημένου. Αν ΔΕΝ χρειάζεσαι άδεια του κράτους για να αλλάξεις, για παράδειγμα, άρθρα στο καταστατικό της επιχείρησής σου - γιατί έτσι γίνεται στην Ελλάδα του 2011(!) - τότε ΔΕΝ χρειάζεται ούτε να "λαδώσεις" ούτε να πάρεις τηλέφωνο τον εκάστοτε αρμόδιο κομματάρχη για να "τρέξει" το θέμα σου. Δεν είδα λοιπόν όσο κι αν το έψαξα στο πρόγραμμα του "Ζάππειου ΙΙ" αυτή την απλή πρόταση. Δεν είδα να υπάρχει εκτίμηση ούτε για τη μείωση της ανεργίας, ούτε για τους φόρους που θα εισρεύσουν, ούτε για τίποτα άλλο σχετικά με ένα θέμα που θα έπρεπε να αποτελεί την προμετωπίδα ενός Κεντροδεξιού κόμματος: την πλήρη απελευθέρωση επαγγελμάτων και αγοράς. Μη μου πεις ότι ο κ. Σαμαράς εδώ δεν ακούει τους μικροπολιτικούς του συμβούλους ότι δεν είναι τώρα η ώρα που είμαστε μπροστά στις δημοσκοπήσεις να εξαγγέλλουμε τέτοια πράγματα!
  
  


• 
  
  Μείωση του κράτους παντού και με ταχύτητα. Πρόσεξέ με εδώ: Πρώτα μείωση του κράτους και μετά να δούμε πόσοι υπάλληλοι πρέπει να φύγουν και πως. Εδώ ξεκινάμε ανάποδα. Πρώτα αναφερόμαστε στους υπαλλήλους, διότι όπως αντιλαμβάνεσαι αυτοί είναι ψήφοι. Χωρίς να δούμε πρώτα πόσο κράτος πρέπει να "κόψουμε". Γιατί; Μα διότι ο κομματάρχης το θέλει το κράτος. Αλλά...με δικούς του υπαλλήλους! Αν λοιπόν η Νέα Δημοκρατία θέλει να είναι σοβαρή πρέπει να μας πει χωρίς περιστροφές και ξεκάθαρα ποιοι ΤΟΜΕΙΣ κρατικής δραστηριότητας πρέπει να απελευθερωθούν. Το κράτος πρέπει να αποσυρθεί από μια σειρά παρεμβάσεών ή παρουσίας του - με τη συνακόλουθη κατάργηση των σχετικών υπηρεσιών - και από μια σειρά επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Απλά και ξεκάθαρα. Όχι μισόλογα, όχι "ελληνικές απατεωνιές" του τύπου "καταργούμε ή συγχωνεύουμε τον τάδε ανύπαρκτο οργανισμό των 10 υπαλλήλων" έτσι για μόστρα. Παραδείγματα; Ιδού:
  
  

- Το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να είναι επιχειρηματίας σε οποιονδήποτε τομέα. Τα όποια κέρδη του εξαφανίζονται και γίνονται ζημίες και μάλιστα εις βάρος όλων των φορολογούμενων κι όχι μόνο των απασχολούμενων στις κρατικές επιχειρήσεις μέσω πολλών "διαδρομών": Της "ειδικής" μισθολογικής και προνομιακής μεταχείρησης των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ - αφού εκεί μπορεί να δώσει εκεί δίνει! - γεγονός όμως που ανεβάζει τα μισθολογικά κόστη και συνακόλουθα κρατάει ψηλά τις τιμές για όλη την αγορά, της εγγυοδοσίας - με δικά μας χρήματα - των επιχειρήσεων αυτών προκειμένου να αντλούν δάνεια και στη συνέχεια η κατάπτωση αυτών των εγγυήσεων προστίθεται στο κρατικό έλλειμμα και τέλος με την υποχρέωση του κράτους να συντηρεί ένα σύστημα ειδικών ταμείων ασφάλισης και περίθαλψης των εργαζομένων εκεί. Καμία λοιπόν επιχειρηματική δραστηριότητα στο κράτος ακόμη κι αν είναι - επιφανειακά - κερδοφόρα. Πώληση όλων των ΔΕΚΟ πλην - ενδεχωμένως και κατά περίπτωση - κάποιων πολύ συγκεκριμένων υποδομών (πχ. υδάτινων αποθεμάτων) το νομικό καθεστώς των οποίων θα πρέπει να εξεταστεί όχι στην κατεύθυνση άσκησης κρατικής επιχειρηματικότητας αλλά στη διαφύλαξη του ανταγωνισμού και ίσως κάποιων στρατηγικών αποθεμάτων. Πέραν αυτού όλα στην αγορά.

-Απόσυρση της κρατικής παρουσίας από ένα συρφετό δραστηριοτήτων - ζημιογόνων οικονομικά αλλά προσοδοφόρων ψηφοθηρικά - όπως ας πούμε η νομοθέτηση περιορισμών, η συγκρότηση οργανισμών ή η παροχή οικονομικών αρωγών επί τομέων θρησκευτικών, καλλιτεχνικών, τύπου και ΜΜΕ, αλιείας, συνδικαλισμού, τουρισμού και ένα σωρό άλλα ετερόκλητα μεταξύ τους ζητήματα. Το κράτος υπάρχει παντού και καταδυναστεύει. Σου επιβάλλει ουσιαστικά σε ποια επαγγελματική ένωση θα μετάσχεις - το ξέρατε ότι επιδοτεί μέχρι και τον ΣΕΒ(!); - συντηρεί εκκλησιαστικές σχολές, επιδοτεί θέατρα και παραστάσεις, μπλέκεται στο που και πως θα ψαρέψεις ακόμη και πόσα δωμάτια και πως θα είναι χτισμένο το σπίτι σου και ό,τι βάλεις πιθανό και απίθανο στο μυαλό σου. Πρέπει να παίρνεις τη γνώμη του και να περιμένεις τις αποφάσεις του για τα πάντα σχεδόν! Και δε θα γίνουμε "ζούγκλα" θα ρωτήσει ο καλομαθημένος κρατιστής; Γιατί δεν είμαστε ακόμα, θα σου απαντήσω; Έλεγχος ναι. Χρήμα κατευθυνόμενο σε συγκεκριμένες δραστηριότητες, όχι. Αυτό θα έπρεπε να εκφράζει η Νέα Δημοκρατία. Ξεκάθαρα!

-Και οπωσδήποτε η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να είναι από καιρό έτοιμη για τη "μητέρα των μαχών": την απαγκίστρωση της κοινωνίας από τον εναγκαλισμό του δημοσίου και των κοστοβόρων προνομίων του: Όχι σε μονιμότητα, όχι στην παροχή προνομίων σε κρατικούς υπαλλήλους σε σχέση με την ελεύεθρη αγορά. Καθιέρωση ενός μισθού για κάθε υπάλληλο με τα ίδια προσόντα και τις ίδιες εργασιακές συνθήκες με όρους όχι νομοθετικούς αλλά ελεύθερης αγοράς. Για όλους ανεξαιρέτως. Χωρίς επιπλέον παροχές. Και να σου χαϊδέψω και πάλι τα αυτιά, ναι να ισχύσει και για την πολιτική σκηνή. Ο Βουλευτής, ο Υπουργός, ο κάθε κρατικός λειτουργός να απολαμβάνει το μισθό του και όπως ο κάθε πολίτης όταν χρειάζεται επιπλέον ευκολίες, οδηγό, γραμματέα κλπ, αυτές να καταβάλλονται από τον ίδιο και τον μισθό του. Τόσο απλά και ξεκάθαρα. Η ουσία της δημοκρατίας είναι η απάλειψη των προνομίων. Όπως ο κάθε εργαζόμενος προσέρχεται με δική του μέριμνα στην εργασία του υπό τους αυτούς όρους να προσέρχεται και ο εκάστοτε κρατικός λειτουργός. Ίδιες εργασιακές συνθήκες για όλους. Όχι ισοπεδωτική ισότητα προφανώς, αλλά άρση κάθε προνομίου που διαχωρίζει τους πολίτες σε "βολεμένους" και μη. Καμία ασυλία, κανένα προνόμιο. Δεν το ακούω αυτό από τη Νέα Δημοκρατία. Επιπλέον θα περίμενα από τη Νέα Δημοκρατία να επαγγέλλεται την άρση κάθε παροχής σε πολιτικούς που δεν κατέχουν πλέον το αξίωμά τους, πλην εκείνων των παροχών που δικαιούται ο κάθε εργαζόμενος που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

Κατάλαβα...Θέλεις τη Νέα Δημοκρατία υποταγμένη στο Φιλελευθερισμό...

Καλό είναι το παιχνίδι των λέξεων. Αλλά ξέρεις που πάει το πράγμα; Δυστυχώς ο χώρος της Κεντροδεξιάς να συγκλίνει με ιδεολογικούς χώρους που τυπικά βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση. Αντι-μνημόνιο ο Σαμαράς, αντι-μνημόνιο κι ο Τσίπρας. Όχι στη συναίνεση ο Σαμαράς, το ίδιο κι ο Τσίπρας. Να προσλάβουμε 100.000 στο δημόσιο για να πέσει η ανεργία ο Τσίπρας, να κρατήσουμε τους πενηντάρηδες σε εργασιακή εφεδρεία μέχρι τη σύνταξη ο Σαμαράς για να μην ανέβει η ανεργία. Ταύτιση πατρίδας και ΔΕΚΟ ο Σαμαράς - δεν ξεπουλάμε σου λέει - το ίδιο κι ο Τσίπρας. Το έκαναν στο παρελθόν στην "οικουμενική" δεν είναι απίθανο να το δούμε και στο μέλλον. Δυστυχώς, πρόκειται για μια εξέλιξη που ενώ δεν είναι απίθανη οι συνέπειες θα μπορούσαν να αποδειχθούν ολέθριες. Διεθνής οικονομική και πολιτική απομόνωση της χώρας σε μια κρίσιμη συγκυρία. Εξυπηρετεί πολιτικές φιλοδοξίες, επιλύει πολιτικά παίγνια - αδρανοποιεί ας πούμε τους άλλους "ενοίκους" της Κεντροδεξιάς "πολυκατοικίας" - αλλά δεν παράγει λύσεις. Θέλω τη Νέα Δημοκρατία να αναλάβει το ιστορικό της καθήκον και να επαναφέρει τη χώρα στον οικονομικό χάρτη της Ευρώπης. Δεν με νοιάζει αν η μέθοδος ονομάζεται φιλελευθερισμός, ομοιοπαθητική ή γιόγκα. Αρκεί να κεφαλαιοποιεί το δυναμικό της χώρας, να συνδέει τη χώρα με το φυσικό ιστορικό, πολιτικό, γεωγραφικό και οικονομικό της χώρο που είναι η ευρωπαϊκή ήπειρος και να μην την οδηγήσει προς χάριν μικροκομματικών παιχνιδιών σε επικίνδυνη περιπλάνηση σε άγνωστα νερά.

Καλά, η ανάπτυξη και η επανεκκίνηση της οικονομίας που λέει ο Σαμαράς δεν είναι θετικά στοιχεία; Προτιμάς την ύφεση του Μνημονίου;

Για να το ξεκαθαρίσουμε για άλλη μια φορά, το Μνημόνιο το θεωρώ καταστροφικό για δύο λόγους.

-Πρώτον επιβάλλεται από ξένες δυνάμεις και κατ' ακολουθίαν σε συμφωνία και συντονισμό με τα δικά τους συμφέροντα.

-Δεύτερον, το Μνημόνιο - ως οικονομική αντίληψη - δεν αποτελεί "συνταγή" εξόδου από την κρίση. Αποτελεί μια "αφορμή" για ένα ευρύτερο ανασχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας. Έχω ξαναγράψει ότι αν αντιμετωπιστεί ως μια "βήμα-προς-βήμα" διαδικασία που αν την εκτελέσει η - όποια - Κυβέρνηση ξαφνικά θα διασωθεί η χώρα τότε όχι μόνο θα αποτύχει αλλά θα επιτείνει τα προβλήματα, όπερ και εγένετο.

Ο κ. Παπανδρέου διέπραξε ένα ιστορικό σφάλμα, το οποίο προετοιμάζεται να το επαναλάβει ο κ. Σαμαράς. Θεώρησε το Μνημόνιο - το παλιό ή το καινούριο ή όποιο άλλο εμφανισθεί - ως ένα "συμβόλαιο" μεταξύ ημών και των δανειστών. Ο μεν κ. Παπανδρέου σήμερα αναρωτιέται - και μαζί με αυτόν και η χώρα - γιατί αφού το τήρησε δεν "πέτυχε", ο δε κ. Σαμαράς ισχυρίζεται ότι θα το επαναδιαπραγματευτεί. Το Μνημόνιο ΔΕΝ είναι συμβόλαιο. Είναι μια "κοινοποίηση" του τι κάνουν οι πιστωτές και οι "δάνειες δυνάμεις" σε σχέση με εμάς. Αποτελεί δική μας ευθύνη για το πως θα διαχειριστούμε τα "του οίκου μας". Και δεν το πράττουμε γιατί η μεν Κυβέρνηση έχει - λόγω παρελθόντος και ιδεολογίας - αποφασίσει να τα "παίρνει από φόρους" ώστε να προστατέψει τον κομματικό στης στρατό στο δημόσιο τομέα και η δε αντιπολίτευση γιατί έχει περιχαρακωθεί και βολευτεί γύρω από το θολούρα του "αντι-Μνημονίου" που την ενισχύει εκλογικά, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους επιτέλους.

Τελικά δηλαδή, η ελληνική πολιτική σκηνή αν όντως ήθελε να χρησιμοποιήσει το Μνημόνιο, θα έπρεπε στο σύνολο ή στην πλειοψηφία της να εγγυηθεί δια της συναίνεσής της την προσήλωση όχι στα νούμερα αλλά στη φιλοσοφία του Μνημονίου, προσπαθώντας να το θέσει όχι ως οροφή προσδοκιών αλλά ως ελάχιστο εφαλτήριο πάνω στο οποίο θα συγκροτηθεί η νέα ελληνική οικονομική πραγματικότητα. Πιο απλά, θα έπρεπε οι Έλληνες πολιτικοί να εγγυηθούν για τα ελληνικά δάνεια και την αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας, έναντι των δανειστών αντί να την εγγυώνται ξένοι ηγέτες, όπως ουσιαστικά γίνεται σήμερα.

Ξέρεις τι θα ονειρευόμουν από τον κ. Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία; Με μια πραγματικά πατριωτική κίνηση να προκαλέσει τον κ. Παπανδρέου σε μια κοινή διακύρηξη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μαζί με όσους άλλους αρχηγούς κομμάτων "αντέχουν", όπου θα εγγυώνταν όχι απλώς την τήρηση του Μνημονίου αλλά την επίμονη και "επιθετική" προσήλωση ανεξαρτήτως χρονικών περιορισμών και εκλογικού αποτελέσματος, στην επίτευξη εκείνων των οικονομικών αποτελεσμάτων και εκείνων των άρσεων εμποδίων που θα εξέπλητταν και τους πιο αισιόδοξους αναλυτές. Πιο μακρυά, πιο ψηλά πιο δυνατά από το Μνημόνιο. Θα ονειρευόμουν την επίμονη αντιπολίτευση του κ. Σαμαρά και την ώθηση της Κυβέρνησης προς συγκεκριμένα και απτά βήματα σε ελάχιστο χρόνο, ώστε:

- Να περιορισθεί το κράτος

- Να απελευθερωθούν τα επαγγέλματα

- Να αρθούν τα προνόμια.

- Κι άλλες πρόνοιες όπως εδώ

Δυστυχώς όμως. Ο κ. Σαμαράς διολίσθησε σε ατραπούς ψηφοθηρικούς, λαϊκίστικους, απομονωμένους από τη διεθνή πραγματικότητα. Ας θυμήσουμε όμως σε ποια ποσοστά εκλογικά καταλήγουν τελικώς οι "ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ". Έτσι για να τα λέμε όλα.

Η Νέα Δημοκρατία η Νέα Δεξιά και η Νέα Τάξη Πραγμάτων

Τα κόμματα δεν είναι τίποτε άλλο από σημεία ισορροπίας συμφερόντων. Λαϊκών συμφερόντων, μεγαλοσυμφερόντων, ατομικών συμφερόντων, κοινωνικών συμφερόντων αλλά σε κάθε περίπτωση συνιστούν το ορατό μέρος μιας συμφωνίας κυρίων μεταξύ ομάδων και στρωμάτων. Όταν η εκλογική τους αποδοχή καταρρέει δεν παρατηρούμε τίποτα περισσότερο παρά την κατάρρευση της συμφωνίας και την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης ή επαναδιατύπωσής της.
Αυτό το φαινόμενο παρατηρήσαμε και στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Η ραγδαία οικονομική κατάρρευση που ενέσκηψε στη χώρα κατά κάποιο τρόπο "άναψε" τα φώτα στο πολιτικό μας σκηνικό και ξαφνικά οι ψηφοφόροι και οι οπαδοί της Νέας δημοκρατίας ανακάλυψαν ότι συνευρίσκονταν υπό κοινή κομματική στέγη  φιλελεύθεροι, κεντροδεξιοί, δεξιοί, νεο-ορθόδοξοι αλλά και προσωπικοί μηχανισμοί, οικονομικά συμφέροντα και κομματάρχες άλλων εποχών. Η κυριαρχία σε πολιτικό επίπεδο της μετεμφυλιοπολεμικής Δεξιάς δεν συνοδεύτηκε από την οργάνωση μιας κομματικής δομής που θα κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία οικονομικά και πολιτισμικά. Η ελληνική οικονομία εξελίχθηκε περίπου σε μια "Κούβα" της Ευρώπης - υπό την ευλογία και την επιστασία της Δεξιάς(!) Νέας Δημοκρατίας- ενώ ο νεοελληνικός πολιτισμός ανδρώθηκε μονόπλευρα με τις αριστερές καταβολές. Η μεταπολιτευτική Νέα Δημοκρατία αρνήθηκε να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική της κυριαρχία μετασχηματίζοντάς την σε κοινωνικό πρόταγμα, επαναπαύθηκε στις δάφνες εκλογικών θριάμβων και υποτάχθηκε σε ηγέτες με λαμπερή προσωπικότητα που εξασφάλιζαν νίκες και κομματικά φέουδα στον κρατικό μηχανισμό. Οι δεξιοί ντρέπονταν να αρθρώσουν "ομολογία πίστεως", οι φιλελεύθεροι εκδιώχθηκαν για τις οικονομικές τους προτάσεις, η ελληνική κοινωνία δεν παρακολούθησε την ευρωπαϊκή ευημερία, ενώ με ευκολία σε κάθε οικονομική κρίση καταδεικνύεται το "τέλος του καπιταλισμού" ή τα "δεινά της ελεύθερης οικονομίας" χωρίς όμως να έχουμε ποτέ -ενσυνείδητα - συμμετάσχει στα πάρτι που κατά καιρούς παρατίθενται στη διεθνή οικονομική καπιταλιστική αρένα.
Η Νέα Δημοκρατία δεν φρόντισε να γίνει ποτέ μια κοινωνική και οικονομική έκφραση της κεντροδεξιάς. Απλώς κυκλοφόρησε ως brandname στο πολιτικό χρηματιστήριο χωρίς να παράγει το προϊόν που υποτίθεται ότι θα παρήγαγε, ενώ με κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπε να αρνείται την πολιτική κληρονομιά της. Τροφοδότησε τον κρατισμό, συντάχθηκε με παλαιοκομματικές αντιλήψεις και κατάφερε σε μικρό - πολιτικά χρόνο - να αποτελεί μια παραπαίουσα μειοψηφία, σε κατά τα άλλα "δεξιόστροφες" Ευρώπη και Ελλάδα. Με απλά λόγια η Νέα Δημοκρατία έφτασε στον ύψιστο βαθμό παραδοξότητας, όταν επαγγελλόμενη τον φιλελυθερισμό (ριζοσπαστικό, κοινωνικό, με φράουλες ή και σαντυγί) ταυτόχρονα διόγκωνε το κράτος και έβαζε χαράτσια στους ελεύθερους επαγγελματίες, ενισχύοντας τον ρόλο του Δημοσίου ως τον απόλυτο εργοδότη στην ελληνική οικονομία!
Συνοψίζοντας, το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα απεικονίζει ένα πολύ σκληρό πυρήνα νεοδημοκρατικού πολιτικού δυναμικού. Δεν είναι παρά η διαχρονική συνιστώσα "ορφανών" της παραδοσιακής Δεξιάς. Από αυτήν την άποψη, στην παρούσα κρίση ηγεσίας της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, θα έσπευδαν να εκλέξουν πρόεδρο που θα ικανοποιούσε τα κριτήρια μια στενής ιδεολογικής πλατφόρμας που αδιαφορεί για πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία στην κοινωνία και στην οικονομία. Είναι η ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων που ακριβώς επειδή όχι απλώς στηρίζει αλλά "είναι" η δεξιά παράταξη, ζει μέσα στην καθαρότητα των ιδεών της και συνακόλουθα τροφοδοτείται απ' αυτή. Αδιαφορεί για την εξουσία, θεωρεί ότι διαρκώς "πράττει το (εθνικά, οικονομικά, κομματικά) ορθόν" και ως εκ τούτου διαθέτει το "αλάθητο". Είναι σαφές ότι στις κομματικές κάλπες θα προσέλθει ένα ακόμη πιο μικρό εκλογικό σώμα και συναφώς με ακόμη πιο έντονα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Συμπερασματικά, ο υποψήφιος που εκφράζει πιο "καθαρά" τα ακραιφνώς παραταξιακά χαρακτηριστικά της παρούσας συγκυρίας είναι ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι συνιστά και τη βέλτιστη πολιτικά λύση για τη Νέα Δημοκρατίας. Απλά "ταιριάζει" στον πυρήνα που "απέμεινε" στη Νέα Δημοκρατία και όντως με αυτό το πρίσμα η Ντόρα Μπακογιάννη έχει δίκιο όταν λέει πως το κόμμα με την εκλογή Σαμαρά θα συρρικνωθεί. Εμείς από την πλευρά μας, αυτό που εκτιμούμε ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα την Κυριακή το βράδυ, θα είναι μεν μεγάλη σε έκταση νίκη του κ. Σαμαρά, μικρότερη προσέλευση από το αναμενόμενο (αρκετά κάτω από 300.000 ψηφοφόροι) ενώ η επόμενη μέρα του κόμματος προοιωνίζεται εξαιρετικά ομιχλώδης.

Το Διακύβευμα των Εκλογών: H Κατάρρευση του Επικοινωνισμού

                   Αυτό που καταγράφεται ως κλίμα στην κοινωνία, μιας και δεν έχουμε δημοσκοπικά στοιχεία ώστε να αποτυπώσουμε με ακρίβεια την εικόνα, αποτελεί έναν ενδιαφέροντα νεωτερισμό για τα πολιτικά μας πράγματα από τις τελευταίες Εθνικές Εκλογές του 2007. Το εκλογικό σώμα μοιάζει να μην ανταποκρίνεται σε στρατηγικές επικοινωνίας. Μένει απαθές, στο σύνολό του, απέναντι σε επικοινωνιακά γεγονότα και επίμονα προσανατολισμένο στις ήδη ειλημμένες αποφάσεις του.
                   Στους πολίτες διαφαίνεται ότι έχει ήδη αποκρυσταλλωθεί η εικόνα της επόμενης ημέρας. Η προεκλογική εκστρατεία, η οποία και οσονούπω περατώνεται, μοιάζει να έχει εξελιχθεί σε μια διεκπεραιωτική διαδικασία και μάλλον είμαστε για άλλη μια φορά μπροστά στο φαινόμενο της απότομης μεταστροφής του συσχετισμού των εκλογικών δυνάμεων, υπό την έννοια της επανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ ως κυρίαρχης  πολιτικής παράταξης και ως κεντρικού σημείου αναφοράς της πολιτικής σκηνής. Δεν  πρόκειται για μια ήττα "φθοράς" της Νέας Δημοκρατίας, όπου το κλίμα θα μπορούσε θεωρητικά να αντιστραφεί εφόσον η κεντροδεξιά θα αποτελούσε την ισχυρή πολιτική δύναμη. Εάν όντως ίσχυε αυτό, τότε θα υπήρχε πεδίο άσκησης κατάλληλης επικοινωνιακής στρατηγικής καθώς και εφαρμογής πολιτικού σχεδιασμού, από την πλευρά της ΝΔ, ώστε είτε να αντιστραφεί το κλίμα είτε να απειληθεί η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και να υπάρξει μια εκλογική "δεύτερη ευκαιρία" για το κυβερνών - επί του παρόντος - κόμμα. Τέτοιο πεδίο άσκησης πολιτικής επικοινωνίας δεν υπάρχει στην παρούσα φάση. Αντίθετα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ουσιαστική μεταστροφή της κοινωνίας, όπου ανεξάρτητα των επικοινωνιακών στρατηγικών των κομμάτων εξουσίας, το αποτέλεσμα μοιάζει δεδομένο, όσες φορές και με όποιους τρόπους κληθεί να "απαντήσει" το εκλογικό σώμα.
                 Κατά συνέπεια, ανεξαρτήτως επικοινωνιακών σφαλμάτων, αποτελεσμάτων τηλεμαχιών, οικονομικών προγραμμάτων -συγκεκριμένων ή ασαφών - η επόμενη κυβέρνηση, κατ' επιλογήν των πολιτών, θα είναι του ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται ότι είχε ήδη προσχεδιάσει μια συγκεκριμένη προεκλογική στρατηγική, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει υπό συνθήκες ενός εκλογικού εκκρεμούς. Ωστόσο, διαφαίνεται ότι στο εσωτερικό της κοινωνίας οι αφανείς -στις δημοσκοπήσεις - διεργασίες δεν έγιναν αντιληπτές, δεν ερμηνεύθηκαν κατάλληλα και δεν αξιολογήθηκαν. Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών δεν αποτέλεσε έκφραση ψήφου διαμαρτυρίας προς μια ισχυρή κυβερνώσα παράταξη αλλά προϊόν μιας βαθιάς μεταστροφής μεγάλων κοινωνικών ομάδων προς το ΠΑΣΟΚ. Οι υπόλοιποι δείκτες -καταλληλότητας, κυβερνησιμότητας, ποιοτικών χαρακτηριστικών - αυτομάτως κατέστησαν παραπλανητικοί και οδήγησαν σε λανθασμένη ερμηνεία. Απλώς η κοινωνία πρώτα μετακινήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία προς το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια καταγράφηκε η διάχυση της συγκεκριμένης επιλογής προς τα λοιπά χαρακτηριστικά και δείκτες.
                    Επειδή ακριβώς πρόκειται περί κομβικής κοινωνικής μεταστροφής, κάθε δεύτερη σκέψη ή στρατηγική ή ανάλυση περιττεύει. Εκείνο που αναμένουμε πλέον είναι το εκλογικό αποτέλεσμα και εκείνο που ευχόμαστε είναι η επόμενη Κυβέρνηση να επιτύχει στο έργο της και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών.

Η Μπλόφα του Αιώνα ή η "Πατάτα" της Δεκαετίας;

Ξεκάθαρα έχουμε διατυπώσει στα τελευταία άρθρα μας ότι οι επερχόμενες εθνικές εκλογές έχουν ήδη κριθεί: νίκη του ΠΑΣΟΚ και του κ. Παπανδρέου. Το εκλογικό σώμα έχει ήδη διαμορφώσει γνώμη, εδώ και αρκετό καιρό και καμιά επικοινωνιακή ή άλλη στρατηγική δεν μπορεί στο δεδομένο πολιτικό χρόνο να ανατρέψει το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Τα επιμέρους ερωτήματα που εγείρονται -η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, η είσοδος στη Βουλή του ΣΥΡΙΖΑ ή των Οικολόγων - μικρή σημασία έχουν. Όχι βέβαια σε πολιτικό επίπεδο, αφού η πολυφωνία συνιστά ουσιώδες συστατικό της Δημοκρατίας, αλλά σε καθαρά επικοινωνιακό το οποίο και αποτελεί το κεντρικό θέμα του ιστολογίου μας. Σε ό,τι αφορά στην αυτοδυναμία ή μη του ΠΑΣΟΚ επίσης δεν αποτελεί σημαντικό ερώτημα, αφού είτε σε επαναληπτικές εκλογές είτε ακόμη και με κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ θα επανέλθει στην Κυβέρνηση και σε συνδυασμό με τη δρομολόγηση εσωκομματικών εξελίξεων στη Νέα Δημοκρατία θα οδηγήσουν με τον έναν ή άλλον τρόπο στην πλήρη επικράτηση του Κινήματος.
Ο δρόμος που ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία ώστε να φθάσει στο πολιτικό σημείο που βρίσκεται σήμερα είναι γνωστός. Το ερώτημα που παραμένει είναι γιατί συνέβη αυτό;

• Γιατί τόση "προσπάθεια" να χάσει στις εθνικές εκλογές και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο σύντομα; Χωρίς αλλαγές στον κομματικό μηχανισμό και στο επικοινωνιακό επιτελείο μετά τη "νωπή" ήττα στις Ευρωεκλογές. 
• Γιατί ενώ όλα δείχνουν πως η προσφυγή στις πρόωρες κάλπες ήταν προσχεδιασμένη, παρακολουθούμε μια μάλλον "αδέξια" προεκλογική εκστρατεία από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας; Επιπλέον η επικοινωνιακή τακτική της Νέας Δημοκρατίας, στην προσπάθειά της να προβάλλει το στοιχείο του "αιφνιδιασμού" μέσω της προβολής του "δυσάρεστου αλλά χρήσιμου" διαπράττει "όλα τα λάθη του βιβλίου": Επικοινωνεί μόνο αρνητικά μηνύματα -αναφέρεται στο "τι θα πάρει" κι όχι στο "τι μπορεί να δώσει", απέχει των σύγχρονων μέσων προβολής (διαδίκτυο, σποτ, κλπ), απουσιάζει ο ενιαίος και πειστικός λόγος σε μια σειρά θεμάτων και ιδιαίτερα στα ζητήματα απολογισμού του κυβερνητικού έργου με αποκορύφωμα την αδυναμία του Πρωθυπουργού να τοποθετηθεί επαρκώς στο θέμα του ΕΤΑΚ σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Σφάλματα τόσο παιδαριώδη που θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς ηθελημένα. Δεν θα αναφερθούμε καν στο εντελώς εκτός κλίματος τηλεοπτικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας.
  

Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές και στο πρόσφατο παρελθόν για την σχεδόν προφανή τακτική του Πρωθυπουργού να  ακολουθεί - από την περσινή ΔΕΘ και μετά - μια ιδιότυπη στρατηγική, με ανάλογα χαρακτηριστικά όπως αυτά που αναφέρουμε πιο πάνω, η οποία οδηγεί το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας σε μια, ίσως άνευ προηγουμένου, εκλογική ήττα. Το προφανές σενάριο δεν είναι και ιδιαίτερα ενδιαφέρον: απλώς η Νέα Δημοκρατία είναι μια Κυβέρνηση σε αποδρομή, όπου όλα τα ερείσματά της καταρρέουν, οπότε τα λάθη είναι αναμενόμενα και η όλη προεκλογική εκστρατεία δεν είναι παρά μια διαδικαστική περίοδος μέχρι να παραδώσει την εξουσία. Αν είναι έτσι τότε η όλη στρατηγική δεν είναι παρά η πολιτική "πατάτα" της δεκαετίας και είμαστε θεατές ενός ρεσιτάλ πολιτικού ερασιτεχνισμού.

Ας ασχοληθούμε όμως με κάτι πιο ενδιαφέρον. Ας θεωρήσουμε - ως υπόθεση εργασίας - ότι ο κ. Καραμανλής "κρατά" ένα επικοινωνιακό "χαρτί" το οποίο κατά τη δική του άποψη είναι σε θέση να ανατρέψει το κλίμα. Για συγκεκριμένους επικοινωνιακούς λόγους - timing, θεαματικότητας, αμεσότητας κλπ- θα πρέπει να το "εμφανίσει" στην επικείμενη τηλεμαχία. Ίσως έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η εσπευσμένη αναφορά του Πρωθυπουργού στην τηλεμαχία από το βήμα της ΔΕΘ καθώς και οι επόμενες κινήσεις της Νέας Δημοκρατίας σχετικά με το θέμα καθώς και η "αδιαφορία" του κυβερνώντος κόμματος για τους υπόλοιπους τομείς της προεκλογικής περιόδου. Το σενάριο αυτό είναι μάλλον απίθανο, γιατί πολύ απλά στη χώρα μας είναι αδύνατο κάτι τόσο "ισχυρό" να παραμένει σε αφάνεια μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Η "διαρροή" αποτελεί δομικό στοιχείο της πολιτικής μας ζωής. Παραλλαγή αυτού του σεναρίου θα μπορούσε να αποτελέσει μια ραγδαία εξέλιξη σε κρίσιμο τομέα - στην οικονομία για παράδειγμα - η οποία θα εμπεριείχε το δυναμικό ανατροπής των συσχετισμών πολιτικής ισχύος. Τίποτα δεν προοιωνίζει μια τέτοια εξέλιξη και επιπλέον αυτού του είδους οι εξελίξεις δεν είναι ούτε ελεγχόμενες ούτε  εξελισσόμενες κατά το δοκούν. Στην περίπτωση υλοποίησης αυτού του σεναρίου θα γίνουμε μάρτυρες της πολιτικής "μπλόφας" του αιώνα!
Το επόμενο λογικό σενάριο εδράζεται στην εξής παραδοχή: ο υφιστάμενος εκλογικός νόμος σε συνδυασμό με το  τρέχον πολιτικό τοπίο απλώς θα αντιστρέψουν τη θέση ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να δημιουργούν προϋποθέσεις επιταχυνόμενων εξελίξεων προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Απλούστερα, η επόμενη μέρα των εκλογών - και σύμφωνα με το σενάριο - απλώς θα φέρουν το ΠΑΣΟΚ στη θέση μιας αδύναμης κυβέρνησης και τη Νέα Δημοκρατία στη θέση μιας "ισχυρής" αντιπολίτευσης, υπό την έννοια ότι η μεν μελλοντική Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα κληθεί να διέλθει τον κεντρικό κορμό της οικονομικής κρίσης, με τις κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις που αυτό συνεπάγεται, με μια οριακή πλειοψηφία και υπό το βάρος της εκπλήρωσης των υποσχέσεών της, ενώ αντίθετα η Νέα Δημοκρατία θα επιτελεί "εκ του ασφαλούς" το αντιπολιτευτικό της έργο έχοντας "κεφαλαιοποιήσει" από την όλη διαδικασία τρία πλεονεκτήματα:

• Δεν θα χρειαστεί να στραφεί προς το ΛΑΟΣ, όπως θα ήταν υποχρεωμένη να κάνει στην περίπτωση που όντως προσπαθούσε να παραμείνει στην εξουσία, υπό τις δεδομένες πολιτικές συνθήκες και με τον υφιστάμενο εκλογικό νόμο. Οι συνέπειες από μια "υποχρεωτική" συνεργασία με το ΛΑΟΣ και εν μέσω δυσμενούς κοινωνικο-οικονομικού κλίματος θα ήταν πολύ πιο σοβαρές για τη Νέα Δημοκρατία από μια ολιγόμηνη παραμονή στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
• Θα μπορεί πλέον να επικαλείται - κατ' αναλογία με το ΠΑΣΟΚ - ότι επήλθε "κάθαρση" στους κόλπους της μετά την "επίπονη" γι' αυτήν εκλογική διαδικασία και κατόπιν μιας "καθαρτήριας" ήττας. Έτσι, ο κ. Καραμανλής παραμένει αλώβητος στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μηδενίζει το "κοντέρ" για το κόμμα του και έχει επιχειρήματα για την "επόμενη μέρα" διεκδίκησης της εξουσίας. Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε ότι ίσως έτσι δικαιολογείται και η επιλογή του Πρωθυπουργού να επιμένει ότι το "σκληρό" οικονομικό του πρόγραμμα δεν εξυπηρετεί παρά την ανάγκη να γνωρίζει την αλήθεια το εκλογικό σώμα. Ίσως δεν απευθύνεται στο παρόν εκλογικό σώμα αλλά σε εκείνο των επόμενων εκλογών, όπου θα μπορεί να επικαλεστεί το επιχείρημα ότι "χάσαμε γιατί δεν είπαμε παρά την αλήθεια και εκ των υστέρων δικαιωθήκαμε".
  
• Θα μπορεί σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση να στραφεί προς τον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο, εφόσον θα έχει πλέον τη δυνατότητα να προβάλλει τα αποτελέσματα μιας "κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ" επικαιροποιόντας τα αντι-ΠΑΣΟΚικά σύνδρομα.

Στο σενάριο αυτό διαφαίνονται και μια σειρά άλλων παράπλευρων "συνεπειών", όπως η επανάκαμψη και ισχυροποίηση του δικομματισμού, σε μια περίοδο που μικρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί φαίνονται να κερδίζουν έδαφος (ΛΑΟΣ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ αλλά και η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν οι λανθασμένοι χειρισμοί τον αποδυνάμωσαν προσωρινά), η διατήρηση της κυριαρχίας της κεντρικής πολιτικής σκηνής σε παραδοσιακούς πόλους ( μια επιπλέον ήττα του ΠΑΣΟΚ θα εξουδετέρωνε πολιτικά τον κ. Παπανδρέου, με πιθανές συνέπειες και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στο μέλλον) αλλά και την υγιή "εκτόνωση" μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων από διάφορες κοινωνικές ομάδες, εν μέσω κρίσης, αφού η επόμενη κυβέρνηση θα έχει ούτως ή άλλως μια εύλογη περίοδο χάριτος, ικανή όμως να απομακρύνει μια ευρύτερη κοινωνική αναταραχή.
Λογική αδυναμία αυτού του σεναρίου αποτελεί μια ενδεχόμενη εκλογική κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς στο χώρο της κεντροδεξιάς και εδώ πιθανόν να απευθύνεται ο λόγος του Πρωθυπουργού περί παραμονής του στην ηγεσία του κόμματος. Επίσης, σοβαρή αδυναμία του εν λόγω σεναρίου αποτελεί το ενδεχόμενο το ΠΑΣΟΚ να σχηματίσει τελικά μια ισχυρή κυβέρνηση η οποία είτε πράγματι να επιτύχει στο έργο της είτε το ΠΑΣΟΚ να κατορθώσει να κυριαρχήσει πολιτικά σε ικανό χρονικό ορίζοντα.
Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι στην παρούσα φάση έχει διαμορφωθεί στο εκλογικό σώμα μια συγκεκριμένη και εντελώς συμπαγής πλειοψηφία, η οποία επιθυμεί την αλλαγή κυβέρνησης. Είναι προφανές ότι η πλειοψηφία αυτή δεν στρέφεται εξ' ολοκλήρου στο ΠΑΣΟΚ, αναζητά πολιτική έκφραση και σε άλλους χώρους, ωστόσο έχει τη δυναμική να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και μάλιστα αυτοδύναμο. Ας ελπίσουμε ότι κάθε σενάριο και εξέλιξη θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα μια Ελλάδα όπως την ονειρεύονται οι πολίτες της.

Από την Κοινωνία των Πολιτών στην Κοινωνία των Λογιστών!

Δεν έχεις ανάγκη από εμένα για να σου πω σου ότι οι εκλογές έχουν κριθεί. Το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου έχουν ήδη νικήσει, τα υπόλοιπα είναι διαδικαστικά. Το έχει αποδεχτεί η κοινωνία, τα κόμματα ακόμη κι ο Πρωθυπουργός, όπου ήδη έχει προδιαγράψει την επόμενη μέρα, αφού πανταχόθεν δηλώνει ότι θα παραμείνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όλα καλά λοιπόν και πάμε γι' άλλα.

Το πρόβλημα όμως το δικό μου είναι αλλού.
Η προεκλογική εκστρατεία που διανύουμε και βιώνουμε ως εκλογείς και ως πολίτες χρωματίζεται έντονα από μια λογιστική ρητορική. Πόσο είναι το ΕΤΑΚ, το ΦΜΑΠ, το ΦΠΑ, πόσα παίρνω, πόσα δίνω, τι χρωστάω, λες και οι πολιτικοί μας ξαφνικά ένιωσαν την ανάγκη να μας μετατρέψουν από ένα απέραντο φρενοκομείο σε ένα απέραντο φοροτεχνικό γραφείο. Είπαμε ρε παιδιά, εντάξει και η οικονομία και να γίνουμε και συγκεκριμένοι αλλά όχι κι έτσι. Όχι να περιορίσουμε τη ζωή μας σε ποσοστά κι αθροίσματα, σε αριθμούς και ποσά.

Συζητάνε κι οι πολίτες στα καφενεία και στις γειτονιές.
-Κυρά Κούλα μου, πόσα δίνεις εσύ για ΕΤΑΚ;
-Αααχ, κυρά Μαρία μου, σκέφτομαι τι με συμφέρει. Να το κρατήσω στ' όνομά μου το προικώο ή να το γράψω στην οφσόρ της μεγάλης μου κόρης. Εσύ, τι γίνεται τον απόδωσες το ΦΠΑ ή ακόμα;
Ακούω και για τη φοροδιαφυγή. Και γελάω. Μάλλον γελάνε κι αυτοί που τα λένε. Ρε παιδιά, οι φοροκλέφτες ή είναι πλειοψηφία - οπότε κανείς δεν θα τους πειράξει γιατί τότε είναι πολλά τα ψηφαλάκια - ή είναι μειοψηφία και ισχυροί - οπότε μια απ' τα ίδια - ή είναι μειοψηφία και ανίσχυροι άρα δεν θα το συζητάγαμε καν! Απλά πράματα!
Γιατί λοιπόν τέτοια μονομέρεια, τέτοια πρωτοφανής μανία με τη λογιστική πλευρά της οικονομίας; Ενώ υπάρχει και η άλλη  όψη. Εκείνης της οικονομίας που δεν κατευθύνεται με τις οδηγίες και τις ευλογίες του κράτους, αλλά πηγάζει από την πρωτοβουλία και την αντίληψη των ίδιων των πολιτών. Η οικονομία της γειτονιάς και της πόλης. Η οικονομία της οικογένειας και της ομάδας. Για παράδειγμα μας λείπει η επιχειρηματικότητα του σχολειού: πόσα σχολειά ή πανεπιστήμια έχουν, ας πούμε έστω και για πείραμα, εγκαταστήσει ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, πόσα έχουν κήπο για να φυτεύουν λαχανικά και λουλούδια; Ξενέρωσες; Πόσα σχολειά έχουν έστω και για πλάκα ένα ηλεκτρονικό κατάστημα να πουλάει κάρτες για τον Άγιο Βαλεντίνο; Εντάξει τώρα; Με λίγα λόγια κανείς δεν αναφέρεται στην επιχειρηματικότητα και στην οικονομία της κοινωνίας των πολιτών. Δυο τρεις γυναίκες σ' ένα χωριό, για φτιάξουν και να πουλήσουν ένα τοπικό παραδοσιακό γλυκό, πρέπει ν' ανοίξουν βιβλία, να πληρώσουν εφορία και ταμεία να μπουν σ' έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας, εξαντλώντας το μεράκι και τη χαρά τους γι' αυτό που κάνουν.
- Θα σας βάλωμεν πρόστιμον διότι εφοροδιαφύγατε και τούτο διώκεται! Θα τους ανακοινώσει το μονίμως διαφεύγον κι όχι μόνο  στους φόρους, κράτος μας.
Μη με διαβάζεις συνοφρυωμένος. Μη μου πεις "ε! και τι θα γίνει; Θα τα αφήσουμε όλα μπάτε σκύλοι αλέστε; Πως θα ζήσει το Κράτος, πως θα μας φτιάξει νοσοκομεία, σχολεία και οπτικές ίνες; (ναι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα και την τεχνολογία το Κράτος τη διαχειρίζεται!)"
Θα σου πω το εξής απλό: Αν τον πολίτη δεν τον κάνεις - έστω και εν γνώση σου αφορολόγητο -επιχειρηματία (μη σε τρομάζει η λέξη και μου φύγεις, μιλάω ακόμη και για τον πιτσιρικά που θα φτιάξει ένα site να πουλάει σπιτική μηλόπιτα, μη βλέπεις παντού καρτέλ!), ξέρεις τι θα σου γίνει; Δημόσιος υπάλληλος βρε! Και τότε ξέρεις πόσα θα σου κοστίζει; Άστα!
Μιλάμε διαρκώς - και οι πολίτες και οι πολιτικοί - για μισθούς, συντάξεις, φόρους, ακίνητα και κινητά. Ούτε βήμα από τη δεκαετία του '50 και του '60, με την αντιπαροχή, το διαμερισματάκι και το αυτοκινητάκι. Το μισθουλάκο και τη συνταξούλα. Από την άλλη, παραγωγικές δυνάμεις, πόροι, εκπαιδευτικό σύστημα και δημόσια συζήτηση, πολίτες και πολιτικοί στρέφονται διαρκώς τριγύρω από αυτά τα παρωχημένα πρότυπα ζωής. Εκεί μπαίνουν οι λογιστές: τόσα θα πάρεις, τόσα θα δώσεις. Εκεί ανάμεσα είναι που οι πολίτες εγκλωβίζονται σε διλήμματα του τύπου ΕΤΑΚ ή ΦΜΑΠ; Καραμανλής ή Παπανδρέου; Ψινάκης ή Τσίπρας; Αλέκα ή Αλέκος;
Άλλη μια γενιά θα αναλωθεί στις ατέλειωτες ουρές της εφορίας, των ελλειμματικών ταμείων, των ημιτελών ονείρων. Οι πολιτικοί μας θα πάσχουν από ένδεια ιδεών, οι πολίτες από ένδεια βούλησης και εν τέλει η κοινωνία - παρούσα και μελλοντική - θα αυτοπεριορίζεται σε ξεπερασμένες και ανούσιες λογιστικές καταστάσεις ζωής.
 

Μόνος του και Όλοι μας ή μήπως όχι;

Για να διατυπώσουμε την πρώτη μας ανάλυση, μετά την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών από τον Πρωθυπουργό, ας δούμε τι λέγαμε τη θλιβερή εκείνη Κυριακή στις 23 Αυγούστου που καιγόταν η Βορειοανατολική Αττική:

"...Η εμφάνιση τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη μάλλον θα πραγματοποιηθούν προκηρυχθέντων των πρόωρων εκλογών, ώστε να αποφευχθεί η ανάλωση πολιτικού κεφαλαίου σε ετεροβαρή ζητήματα...
...Συμπερασματικά, στο Μαραθώνα κάηκε οτιδήποτε άλλο εκτός από το σενάριο των πρόωρων εκλογών. Ας το παρακολουθήσουμε." από το άρθρο μας εδώ. Αλλά και πιο παλιά από τις 28 Ιουλίου ακόμη, εδώ: "Από τη μια η προσφυγή στις κάλπες, υπό τις παρούσες συνθήκες και επιλογές, φαίνεται "αυτοκτονική" από την άλλη το πολιτικό σύστημα δείχνει ότι αρχίζει να προετοιμάζεται για μια εκλογική αναμέτρηση."

Δεν στα υπενθυμίζω αυτά αγαπητέ μου αναγνώστη για να ευλογήσω τα γένια του ιστολογίου -εντάξει το κάνω και γι' αυτό- αλλά για να καταγράψω μια πιθανή πτυχή της στρατηγικής του κ. Καραμανλή, η οποία επί του παρόντος δεν είναι ακόμη απολύτως ορατή, ενώ  με τα σημερινά δεδομένα φαντάζει ως παράδειγμα "πολιτικής αυτοκτονίας"! Σου ξεκαθαρίζω βέβαια ότι όλα όσα σου παραθέτω εδώ δεν είναι προϊόν ρεπορτάζ - δεν είμαι δημοσιογράφος εξάλλου - αλλά αναλύσεων της τρέχουσας επικαιρότητας , όπως την μαθαίνεις κι εσύ, από την πλευρά όμως της πολιτικής επικοινωνίας.

Κατά τη δική μου άποψη λοιπόν, η προκήρυξη των εκλογών δεν ήταν ούτε "αυθόρμητη" κίνηση που αποφασίστηκε την τελευταία στιγμή, ούτε  η εν λόγω επιλογή ανταγωνίστηκε ποτέ άλλες επιλογές όπως εκείνη του ανασχηματισμού. Αποτελεί μια στρατηγική επιλογή του Πρωθυπουργού, από τη στιγμή που ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε να ανακοινώσει την απόφασή του να προκαλέσει πρόωρη προσφυγή στις κάλπες το Μάρτιο του 2010 με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από τη στιγμή εκείνη λοιπόν, άρχισε να ξεδιπλώνεται η συγκεκριμένη στρατηγική του Αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, με κομβικά σημεία - τα οποία και πάλι πολλά απ' αυτά είχαμε επισημάνει με άρθρα μας, χωρίς όμως τότε να είμαστε σε θέση να τα ερμηνεύσουμε - και τα οποία τώρα μπορούμε να παραθέσουμε, ώστε να σχηματοποιηθεί η εικόνα:

• Η "αποστασιοποίηση" του Πρωθυπουργού από συγκεκριμένες παλαιότερες θέσεις του, καθώς και θέσεις της προ του 2004, Νέας Δημοκρατίας - ενδεικτικά αναφέρω την εγκατάλειψη της ρητορικής περί "διεφθαρμένης περιόδου Σημίτη" - αλλά και δηλώσεις σε ανύποπτο χρόνο περί "κούρασης". 
• Εμβληματική διακοπή των εργασιών της Βουλής με αφορμή τις Ευρωεκλογές.
• Διεξαγωγή του προεκλογικού αγώνα των Ευρωεκλογών σχεδόν αποκλειστικά από τον Πρωθυπουργό.
• Έντονη επικοινωνιακή προβολή δραστηριοτήτων του κ. Καραμανλή κατά τη θερινή περίοδο αλλά και "περίεργη" για τα καθ' ημάς πολιτικά ήθη υπερ-παραγωγή (!) νομοσχεδίων-εξαγγελιών από πλευράς Κυβέρνησης.
• Η σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία επιβεβαίωση από όλα το πολιτικό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας περί στήριξης της υποψηφιότητας του κ. Παπούλια. Προσέξτε: όχι οποιασδήποτε υποψηφιότητας- προερχόμενης και από το ΠΑΣΟΚ πιθανώς- αλλά ονομαστικά του κ. Παπούλια. Θα μας χρειαστεί παρακάτω αυτή η παρατήρηση.
• Αυτόβουλη -έτσι διαβάζουμε τουλάχιστον- απομάκρυνση επιφανών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που ενεπλάκησαν - δικαίως ή αδίκως - σε "γκρίζες" υποθέσεις.
  

Η λίστα δεν τερματίζει εδώ, αλλά είναι επαρκής για να διατυπωθούν τα εξής συμπεράσματα:

• Το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί αντιμέτωπο με μια ολοκληρωμένη και προσχεδιασμένη επικοινωνιακή στρατηγική από πλευράς Κυβέρνησης και όχι με μια εσπευσμένη και "αυθόρμητη" απόφαση για προκήρυξη πρόωρων εκλογών και μάλιστα με όλα τα στοιχεία να συνηγορούν προς μια περίπου "κίνηση πολιτικού αυτοχειριασμού" της Νέας Δημοκρατίας. Είναι σαφές ότι ο Πρωθυπουργός είχε προσμετρήσει και το πολιτικό κόστος της συγκεκριμένης επιλογής που θα προκύψει από τη δυσαρέσκεια της βάσης αλλά και των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Εμείς το είχαμε ήδη επισημάνει στο "ημερολόγιο του νεοδημοκράτη"(προηγούμενο άρθρο μας), αλλά τώρα είναι εμφανές ότι το κόστος αυτό είχε προεξοφληθεί προ καιρού.
• Ο Πρωθυπουργός έχει επιλέξει να κινηθεί σε "διόμιση φάσεις": Εκλογές στις 4 Οκτωβρίου με στόχο να μην κατορθώσει το ΠΑΣΟΚ να σχηματίσει αυτοδύναμη Κυβέρνηση. Αυτονόητο. Θα μπορούσε να το επιδιώξει αυτό και το Μάρτιο, εκμετελλευόμενος - υποτίθεται- τον ενδιάμεσο πολιτικό χρόνο. Θα υπήρχαν όμως δύο σοβαρά μειονετήματα: η ανάγκη λήψης δύσκολων οικονομικών μέτρων και η ενδεχόμενη ανάγκη αντιμετώπισης κοινωνικών αντιδράσεων θα ενίσχυε σημαντικά την πιθανότητα να προσέκρουε το Μάρτιο η Νέα Δημοκρατία σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση και το ΠΑΣΟΚ να εξασφάλιζε πολύ πιο άνετα την αυτοδυναμία, μη επιτρέποντας άλλη ευκαιρία για εκλογική αναμέτρηση. Με την επιλογή τον πρόωρων εκλογών ο Πρωθυπουργός διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, εξασφαλίζει "ήρεμο" κλίμα -ποιος κάνει απεργίες εν μέσω εκλογών;- και επιπλέον ελπίζει να μην αποκτήσει την απαιτούμενη αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ, οπότε εξασφαλίζει "πολλαπλότητα" εκλογικών ευκαιριών και ενδεχομένως εκμετάλλευση κάποιας θετικής συγκυρίας (ας πούμε μιας επικοινωνιακής αστοχίας του ΠΑΣΟΚ ή άλλης εξέλιξης). Στη συνέχεια και υπό την προϋπόθεση ότι ο κ. Παπανδρέου δεν εξασφαλίζει ποσοστό ικανό να του δώσει την πλειοψηφία της Βουλής είναι σαφές ότι θα προκύψουν εκ νέου εκλογές. Η πιθανότητα συνεργασιών είναι μάλλον ελάχιστη, υπό τις παρούσες συνθήκες. Σε αυτήν την περίπτωση έρχεται να συνδράμει η θεωρεία της "δεξαμενής των δεξιών ψηφοφόρων", το ΛΑΟΣ. Αναρωτιέμαι πια θα είναι η απάντηση των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ- αλλά και των "διαμαρτυρόμενων" ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, ευρύτερα- στην περίπτωση που θα βρεθούμε μπροστά σε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, με το ΠΑΣΟΚ να απέχει ελάχιστα από το σχηματισμό αυτοδύναμης Κυβέρνησης. Δεν θα έβλεπα άλλη μέθοδο να θέσει κανείς προ ενός τέτοιου -πιεστικού - διλήμματος τους "διαμαρτυρόμενους" δεξιούς ψηφοφόρους. Τέλος και εφόσον δεν ευοδοθούν όλες οι προσπάθειες του κ. Καραμανλή, απομένει άλλη μια "μισή" φάση ή ευκαιρία. Στην -εντελώς υποθετική, επί του παρόντος- περίπτωση που το Μάρτιο ο κ. Παπούλιας δεν συμμετείχε για οποιοδήποτε λόγο στην διαδικασία για την εκλογή Προέδρου, τότε ο κ. Καραμανλής -ή η Νέα Δημοκρατία αν θέλετε- και με βάση τα παρόντα δεδομένα, θα μπορούσε πολιτικά να προκαλέσει εκ νέου εκλογές εφόσον η δέσμευση περί επανεκλογής αναφέρεται στο συγκεκριμένο πρόσωπο. Θα μπορούσε η Νέα Δημοκρατία είτε να προτείνει πρόσωπο μη αποδεκτό από το ΠΑΣΟΚ είτε να μην υπερψηφίσει την πρόταση του Κινήματος. Βεβαίως αυτή η εξέλιξη δεν εξαρτάται από τη Νέα Δημοκρατία αποκλειστικά, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως μεταξύ άλλων είναι και η σύνθεση του Κοινοβουλίου το Μάρτιο, αλλά δεν παύει να αποτελεί ενδεχόμενο, οπότε και συνιστά μια "μισή" φάση της στρατηγικής του κ. Καραμανλή, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε.

Ασφαλώς, για τον κ. Καραμανλή η συγκεκριμένη στρατηγική που περιγράψαμε εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο, αφού είναι πιθανός ο σχηματισμός αυτοδύναμης Κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, μετά το αποτέλεσμα της 4ης Οκτωβρίου και κατά συνέπεια ό,τι αναφέραμε θα αποτελεί επιστημονική φαντασία, αλλά παράλληλα -στην περίπτωση ήττας- αλλά και αφορμή για την δρομολόγηση σημαντικών μεταβολών στη Νέα Δημοκρατία. Όμως, η φαινομενικά ορθότερη "συμβατική" στρατηγική περί εξάντλησης του πολιτικού χρόνου και στη συνέχεια δρομολόγης εξελίξεων αναλόγως των δεδομένων του πολιτικού σκηνικού το Μάρτιο του 2010 θα αφαιρούσε από τον Πρωθυπουργό κάθε περιθώριο ελιγμών και νομοτελειακά θα οδηγούσε - στην καλύτερη περίπτωση - σε μια αξιοπρεπή εκλογική ήττα. Εάν το σενάριο που περιγράψαμε όντως αποτελεί επιλογή του Πρωθυπουργού, τότε αναμένουμε να "παίξει" έντονα η εικόνα του κ. Καραμανλή - και όσο το δυνατόν λιγότερο εκείνη της Νέας Δημοκρατίας - και επίσης αναμένουμε έντονη πόλωση, υπό την έννοια των πιεστικών διλημμάτων, αλλά και επαναφορά της εικόνας των "γαλανόλευκων"  σημαιών στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τη ρητορική της Κυβέρνησης, η οποία αναμένεται να κινηθεί στη λογική του "Ελληνίδες -Έλληνες" αντί του "Νεοδημοκράτισσες-Νεοδημοκράτες". Ακόμη, δε θα μας εξέπλητε και ολίγη ή περισσότερη "αρνητική" διαφήμηση τόσο για το ΠΑΣΟΚ όσο και για τον Πρόεδρό του, στα διαφημιστικά σποτ της Νέας Δημοκρατίας. Είναι σαφές ότι στα ψηφοδέλτια του κυβερνώντος κόμματος όχι μόνον θα συμμετάσχουν όσο το δυνατόν λιγότεροι υποψήφιοι, εξ εκείνων που "πίκραναν" αλλά και το γεγονός αυτό θα αποτελέσει και ιδιαίτερο σημείο προβολής για τον εξευμενισμό της "ταραγμένης" κεντροδεξιάς εκλογικής βάσης. Εν κατακλείδι, αναμένουμε μια πολύ "σκληρή" προεκλογική αναμέτρηση, ιδιαίτερα δε στη δεύτερη φάση της εφόσον αυτή υλοποιηθεί.
Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε άλλο ένα σημείο. Είπαμε ήδη ότι κατά τη γνώμη μας η συγκεκριμένη επιλογή του κ. Καραμανλή, περί προκήρυξης πρόωρων εκλογών, φαίνεται να  είναι καλά σχεδιασμένη και προετοιμασμένη. Εξ' αυτής και μόνο της εκτίμησης, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τη λογική της επέκταση που είναι ο Πρωθυπουργός να "εμφανίσει" ένα "κρυμμένο" επικοινωνιακό "χαρτί", προς ενίχυση της εκλογικής του επιρροής. Επαναλαμβάνουμε προς άρση παρεξηγήσεων ότι εμείς δεν διαθέτουμε "στοιχεία του ρεπορτάζ", όπως είναι και η έκφραση του συρμού. Από την ανάλυση της επικαιρότητας όμως ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι απίθανο. Εις το επανιδείν!

Από το Ημερολόγιο ενός ΝεοΔημοκράτη!

Δεν άντεξα στον πειρασμό. Η σελίδα είχε ημερομηνία 29 Αυγούστου και στην παραθέτω ολόκληρη.
" Σάββατο 29 Αυγούστου 2009
Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Όλοι τα 'χουν βάλει με τον Καραμανλή. Τι θα πει, τι θα κάνει, αν θα τους ανασχηματίσει, αν θα πάει σε πρόωρες. Δεν κατάλαβα δηλαδή γιατί να μην κάνει τίποτα; Ναι, τίποτα αγαπημένο μου ημερολόγιο. Έτσι όπως είναι τα πράματα, ουσιαστικά του λένε: " κάνε εκλογές τώρα που δεν κερδίζεις για να μη χάσεις το Μάρτη". Τι θα κερδίσει; Ο ίδιος τίποτα. Θα φορτωθεί μια ήττα και μάλιστα σε κρίσιμο σημείο για την πορεία της παράταξής μας. Ουσιαστικά θα εξαφανισθεί πολιτικά. Να ελπίζει σε δεύτερο γύρο άμα δεν πιάσει κανείς την αυτοδυναμία; Βλακείες. Θα έρθει δεύτερος με διαφορά και στο καπάκι, χωρίς να έχει την Κυβέρνηση, θα έρθει πρώτος; Ούτε στα όνειρά μας. Και θα χάσει. Τι θα κάνει μετά; Θα χρεώσει την ήττα στον Καρατζαφέρη; Μα ο ίδιος ο Καραμανλής είναι που είπε ότι δε συνεργάζεται με τα άκρα. Όλη την ήττα πάνω του θα την πάρει.
Κι ανασχηματισμό να κάνει, θα σωθεί η παράταξη άμα μπει υπουργός τουρισμού ο ταδόπουλος από την Άνω Καρδιτσομαγούλα; Αφού πάλι μπροστά οι γνωστοί θα είναι. Σουφλιάς, Ντόρα, Αβραμόπουλος, Προκόπης και τ' άλλα παιδιά. Θα αλλάξει μυαλά ο ψηφοφόρος; Πάλι αυτούς θα βλέπει στις τηλεοράσεις.Και θα αλλάξει έτσι και το κλίμα; Δεν το πιστεύω ημερολόγιό μου και τον ανασχηματισμό δεν τον γουστάρω για δυο λόγους: Πρώτον ήταν εργαλείο του Αντρέα. Με εργαλεία ΠΑΣΟΚικά από το '80 θα κυβερνήσει ένας Καραμανλής το 2009; Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ έχει στελέχη - "συντρόφους" μην ξεράσω - και μόνο μια οικογένεια, τους Παπανδρέου. Ο ανασχηματισμός, το μοίρασμα δηλαδή της μπάλας - α! ρε πανάθα, κλαψ! -σε πολλούς, είναι δομικό στοιχείο της ύπαρξής του ΠΑΣΟΚ.  Η Νέα Δημοκρατία απ' την άλλη έχει οικογένειες. Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες, Εβερτικούς, Αβερωφικούς και πάει σχοινί κορδόνι. Άλλο φρούτο. Ποιον να αφήσει στην απέξω και ποιον να βάλει. Πρέπει να κρατάει ισορροπίες. Άστα.
Μωρέ καλά κάνει ο Πρόεδρος και τους σιγοψήνει. Και τους δικούς του, με τον ανασχηματισμό, και τους ΠΑΣΟΚους με το "πάω-δεν πάω σε εκλογές". Μπορούν να τον ρίξουν; Ας το κάνουν. Θα του προσφέρουν απίστευτη διέξοδο. Μακάρι να τους πάει έτσι μέχρι το Μάρτη. Χαμένος για χαμένος!
Εγώ ξέρω τι πρέπει να γίνει ημερολόγιό μου, αλλά ποιος μ' ακούει. Φαντάζομαι λοιπόν τον Καραμανλή να πηγαίνει σε έκτακτο συνέδριο. Να ζητάει από το κόμμα ανεπιφύλακτη στήριξη για να προχωρήσει το πρόγραμμά του και ταυτόχρονα να αλλάξει το καταστατικό και να υποχρεώσει όσους πίκραναν την παράταξη ή να παραιτηθούν από Βουλευτές ή να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές. Μετά, στο καπάκι, να πάει και να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Δράμα η οικονομία, ας δραματοποιήσει και λίγο την εικόνα να "ταρακουνηθεί" το τοπίο. Να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης σου 'λεγα ημερολόγιό μου, ώστε να θέσει τους πάντες προ των ευθυνών τους. Και κυρίως τους δικούς του. Θέλετε κύριοι να πάμε σε εκλογές; Ναι ή όχι. Αν όχι, ιδού σε τι πρέπει να συμφωνήσετε. Και να τους παρουσιάσει ένα πρόγραμμα για την οικονομία και τους θεσμούς όπως ο ίδιος το οραματίζεται. Θέλει να έρθει κι ο Καρατζαφέρης σε ένα έκτακτο συνέδριο/προσκλητήριο της παράταξης; Ας έρθει. Τι λες ημερολόγιό μου; Θα τρομάξει ο μεσαίος χώρος από μια πανστρατιά της Δεξιάς; Μωρέ τι μας λες; Εμείς - ως παράταξη εννοώ - δεν κερδίσαμε τις Ευρωεκλογές; Τώρα που οι τΣΥΡΙΖΑίοι είναι αλλού γι' αλλού είναι η ευκαιρία να ανασυντάξουμε την κυβερνώσα παράταξη. Αυτός είναι αιφνιδιασμός και θα θυμηθούμε έναν Καραμανλή απ' τα παλιά. Θά 'ρθεις σαν Αστραπή! (να θυμηθώ να βρω το CD του Σπανουδάκη)
Αυτά θέλω ημερολόγιό μου. Όχι τις τετριμμένες λύσεις που προτείνουν ομοθυμαδόν ΜΜΕ και επίδοξοι διάδοχοι του Αρχηγού μας. Αυτοί έχουν μάθει μια ζωή εκλογές-ανασχηματισμός και τούμπαλιν. Στο ντι-εν-έι της παράταξης μας δεν ταιριάζουν αυτά τα κόλπα που μας τα 'μαθε το ΠΑΣΟΚ κι εμείς τα ακολουθούμε με κλειστά μάτια.
Μην ξεχάσω το βράδυ να ξαναδώ Καρατζαφέρη. Κάπου θα τον έχουν συνέντευξη, δεν μπορεί."

Η Πολιτική Ανάλυση ενός Μπάρμαν!

Έκλεισα τον υπολογιστή κι είπα να κατέβω για  καμιά μπύρα στο μπαράκι της γειτονιάς. Απόβραδο, η Αθήνα ακόμα άδεια και ως γνήσιος Έλλην πήρα το αμάξι για να μην περπατήσω τις δυο γωνίες που χωρίζουν την πολυκατοικία που μένω από το στέκι. Ο μπάρμαν γνωστός από το Λύκειο, καμιά σχέση με την πολιτική ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
- Καλώστονα, μου φώναξε μόλις με είδε στο σχεδόν άδειο μαγαζί. Μπυρόνια όπως συνήθως;
- Καλησπέρα, ναι και μάλιστα έξτρα παγωμένα!
Έφερε τις μπύρες και κάθησε να πιεί μαζί μου.
- Καιρό έχουμε να σε δούμε. Δουλειές;
- Τα συνηθισμένα. Ξέρεις, η πολιτική δεν κάνει διαλείμματα.
- Εγώ δεν ξέρω; με ξάφνιασε! Και εφημερίδες διαβάζω και με τόσο κόσμο μιλάω όλη μέρα στο μαγαζί.
- Μπα; Για πες!
- Τι να σου πω δηλαδή;
- Να, πως τη βλέπεις εσύ την κατάσταση; ρώτησα, περισσότερο για να περάσει η ώρα και λιγότερο για να γίνω κοινωνός της πολιτικής σκέψης ενός μπάρμαν.
- Πως να τη δω; Μια χαρά!
- Τι εννοείς "μια χαρά"; Εδώ γίνεται χαμός! Ε, είπαμε να ακούσουμε τον μπάρμαν, όχι να μας στείλει κιόλας. Φωτιές, οικονομική κρίση, μια Κυβέρνηση αδύναμη, μια αντιπολίτευση πιο διασπασμένη κι από παρμπρίζ σε τροχαίο, να συνεχίσω ή επιμένεις;
- Μπούρδες! Μου λέει και αποφασίζω να αλλάξω συζήτηση γιατί ή είναι ερωτευμένος ή χάλασε κι αυτός. Αλλά  ο μπάρμαν συνέχισε απτόητος.  Βρε χάχα, μου λέει, πίσω απ' όλα και πάνω απ' όλα είναι ο λαός. Τόσο απλά. Κι αν δε σ' αρέσει το "λαός" πες το ο "κόσμος" ο "Έλληνας" όπως θες. Αυτός σπρώχνει τα πράγματα κι αυτός τα καθοδηγεί.
Πήγα να πνιγώ απ' τα γέλια. Το τσιτάτο του μπάρμαν ήταν τόσο χιλιοειπωμένο, σαν τροπάριο στα χείλη δεξιού ψάλτη. Ή αριστερού. Αδιάφορο.
- Άσε ρε, αυτά τα έχουμε ξανακούσει, είπα. Τίποτ' άλλο;
- Και βέβαια. Καλά μιλάμε την είχε δει κάπως απόψε το φιλαράκι μου. Λοιπόν, δες τι έγινε από τη μεταπολίτευση και μετά: αρπαγμένος ο κοσμάκης έτρεξε να πιαστεί από το Δημόσιο. Κράτος της Δεξιάς όμως, που θέσεις για τους άλλους. Γέμισε το Δημόσιο Δεξιούς. Φτιάχτηκαν αυτοί, μέχρι το '81. Σταθερές Κυβερνήσεις γιατί το "σύστημα" πάρε-δώσε κόσμου και Δημοσίου έπρεπε να 'ναι σταθερό, να διορίζεται, να κάνει τις δουλειές του. Ο κόσμος λοιπόν έτρεχε και ψήφιζε σταθερές κυβερνήσεις και Δεξιές για να κάνει τις δουλειές του. Σε όλα τα επίπεδα. Μετά το 81 ήρθε η σειρά των άλλων. Το ίδιο βιολί. Όσοι είχαν μείνει στην απέξω φτιάχτηκαν κι αυτοί. Δυο γενιές, από το 74 ως το 81 κι από το 81 μέχρι το 2004 οι δυο μεγάλες παρατάξεις έκαναν κυβερνήσεις σταθερές. Ο κόσμος λοιπόν, ο λαός δηλαδή, έφτιαξε τη μοίρα του όπως ήθελε. Μαζί μ' αυτόν φτιάχτηκαν και οικογένειες και τζάκια κι ό,τι θες. Αλλά ο ίδιος ο κόσμος είναι που το αποφάσισε. Σου λέει θα φτιαχτώ εγώ θα φτιαχτούν - αναγκαστικά - κι αυτοί. Και δε σου μιλάω μόνο για τους υπαλλήλους. Κι οι επιχειρήσεις και άλλοι πολλοί φτιάχτηκαν απ' αυτό το σταθερό Δημόσιο, είτε ΠΑΣΟΚικό είτε Δεξιό.
- Μπα; δεν το 'χα σκεφτεί!
- Εμ, τι να σκεφτείς αφού είσαι αλλού, μου λέει.
- Και τα συμφέροντα, τα κανάλια, οι πολιτικοί;
- Κατ' αρχάς τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα δεν ενδιαφέρονται για το ποιος είναι στην Κυβέρνηση. Νόμος. Μου λέει. Βρίσκουν πάντα τρόπο να κάνουν τη δουλειά τους, οπότε δεν τους ενδιαφέρει καν. Οι υπόλοιποι, άστους να φτιάχνουν θεωρίες. Τους αρέσει και βρίσκουν δουλειά και οι παρατρεχάμενοι σύμβουλοι και παρασύμβουλοι. Άκου και τη συνέχεια. Από το 2004 και μετά, ο κόσμος, άμα δε σ' αρέσει ο "λαός", αφού φτιάχτηκε και έφτιαξε και το σύστημα που τον βόλευε, αποφάσισε να "τιμωρήσει" τις σταθερές κυβερνήσεις.
- Ώπα, μεγάλε, μπάστα! Θα μας τρελάνεις. Ποιο σύστημα εννοείς ότι "έφτιαξε" ο κόσμος;
- Αυτό που βλέπεις! Για παράδειγμα, του λέγανε του κόσμου για οικονομική κρίση και λιτότητα. Έφτιαξε λοιπόν την παραοικονομία και περνάει καλά, ή τέλος πάντων όσο μπορεί να περάσει. Πάντως "στα χαρτιά" τα 'χει εντάξει με το πολιτικό και αν θέλεις το "επίσημο" σύστημα, από την άλλη "τρέχουνε" εισοδήματα που δεν τα βλέπει το γκουβέρνο! Του λέγανε του κοσμάκη "μη χτίζεις πάνω από την Εκάλη γιατί έτσι χωροθετήσαμε το δάσος", εμ κούνια που σας κούναγε τους έλεγε αυτός! Έτσι και οι Κυβερνήσεις λέγανε πως κάνανε τη δουλειά τους και ο λαός έκανε αυτό που ήθελε. Και οι πολιτικοί ήταν εντάξει και ο κόσμος ζούσε καταπώς ήθελε!
- Α! Αυτό κάτι μου θυμίζει, είπα αυθόρμητα. Την εφεύρεση του ΦΠΑ! Όταν το κράτος έχει έλλειμμα, αυξάνει το ΦΠΑ και έτσι μπορεί να φτιάξει προϋπολογισμό, γιατί στα χαρτιά κλείνει το έλλειμμα. Στην πράξη όμως, ο ΦΠΑ δεν αποδίδεται από τις επιχειρήσεις κι έτσι κι αυτές έχουν χρήμα. Συμφωνία κυρίων! Και στο ενδιάμεσο δημιουργείται ένα χρέος προς το κράτος, το οποίο προσλαμβάνει υπαλλήλους για να το εισπράξουν -δημοσίους υπαλλήλους- και τρέχει με "εγγύηση" το χρέος που ΘΑ εισπράξει κάποια στιγμή, να δανειστεί από το εξωτερικό. Απίστευτο!
- Το 'πιασες, μου λέει ο μπάρμαν, που στο μεταξύ έφερε κι άλλες μπύρες.
- Και τώρα τι γίνεται; τον ρωτάω.
- Από το 2004 και μετά, μου λέει, μετά τη μούφα του Χρηματιστηρίου και το φαγοπότι των Αγώνων, ο κόσμος "τα πήρε". Όπως σου είπα είχε φτιαχτεί, δεν είχε ανάγκη σταθερές κυβερνήσεις πλέον. Έφερε τον Καραμανλή στην εξουσία, όχι για να κάνει κάτι άλλο αλλά για ξεκαθαρίζει τα λαμόγια. Τζαστ δις! Ο κόσμος ξέρει ότι μεταρρυθμίσεις και τέτοια στην Ελλάδα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Απλά ο κόσμος ήθελε να βλέπει πρόσωπα να κάνουν "λαδιά" και να τους διώχνει. Κατάλαβες; Δεν είχε ανάγκη από "συναλλαγή" πλέον αλλά από "τακτοποίηση"! Γι' αυτό κι ο Καραμανλής ήταν φοβερά δημοφιλής όσο έδιωχνε κόσμο. Θυμάσαι πόσους "έκοψε" για ψύλλου πήδημα ή και για άλλα πιο χοντρά; Γι' αυτό και η κοινωνία ανταποκρινόταν. Όταν κάλυψε τους Βατοπαιδινούς, σου λέει ο κόσμος "ώπα εσύ δε μας κάνεις, πάμε γι' άλλα". Και ανέβασε τον Παπανδρέου. Για τον ίδιο λόγο. Μη νομίζεις όμως ότι από δω και μπρος ο κόσμος θα βγάζει σταθερές Κυβερνήσεις για 10 και 20 χρόνια. Όχι. Κανά δυο χρόνια ο καθένας και πολλά είναι.
- Έλα ρε, ο εκλογικός νόμος τα κάνει αυτά τα τερτίπια.
- Μπα, ο εκλογικός νόμος ήταν που έχασε ο Καραμανλής τις Ευρωεκλογές; Ο εκλογικός νόμος είναι που δεν τον αφήνει να κάνει ανασχηματισμό; Που είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις; Που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις; Αν έπαιρνε τις Ευρωεκλογές ο Καραμανλής θα είχε ανάγκη να σκέφτεται για εκλογές και να κινδυνεύει να χάσει την κυβέρνηση; Όχι φίλε. Αν ήταν μπροστά, θα τον σταμάταγε ο Παυλίδης; Θα τον έδιωχνε, θα έκανε εκλογές και πάλι εκεί θα ήταν. Ο κόσμος επιβάλλει τους όρους του. Άμα ο κόσμος θέλει να βγάλει Κυβέρνηση τη βγάζει. Ξέρει και τον εκλογικό νόμο και τα πάντα όλα. Αλλά σου λέει "όχι φίλε. Θα κάνεις αυτό που σου λέω κι αν δεν το κάνεις εσύ θα το κάνει κάποιος άλλος". Αλλά όλοι μιλάνε, κάνουν σχέδια, αναλύουν ενώ στην πραγματικότητα ο λαός καθορίζει τι θέλει και τι όχι. Να σου πω και κάτι άλλο;
- Για πες!
- Ο Παπανδρέου το 'χει πιάσει το μήνυμα. Δεν σου λέει για σχέδια, επανίδρυση κράτους και αρλούμπες. Σου λέει θα ' ρθω για αξιοπιστία και διαφάνεια. Ξέρει ο κόσμος τι σημαίνει ΠΑΣΟΚ και τι σημαίνει ΝουΔου, δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Αν όμως ο Παπανδρέου επιμείνει μόνο σ' αυτό, στην κάθαρση δηλαδή και το δείξει και από τώρα ενεργά, τό 'χει πάρει το ματς. Αυτό θέλει ο κόσμος αυτό είναι το μήνυμα που θέλει ν' ακούσει κι αυτά θέλει να δει. Λαμόγια να φεύγουνε!
- Και η οικονομία; Δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος πρώτα για την τσέπη του;
- Πως, βεβαίως! Αλλά ξέρει ότι κανείς από τους δύο δεν έχει λύσεις. Και πάλι στην παραοικονομία θα καταφύγει και θα τους αφήσει να κοκορεύονται ότι κάτι κάνουν!
Ζαλίστηκα. Κάτι οι μπύρες, κάτι οι αγριοφωνάρες του μπάρμαν που στο μεταξύ είχε πωρωθεί εντελώς απ' αυτά που έλεγε έκανα να φύγω. Πήγα να τον πληρώσω.
- Άσε, μου λέει. Κερασμένα. Βρήκα μια άκρη να πάρω δάνειο και να πάρω επαγγελματική στέγη για αναψυκτήριο στα καμένα. Είναι κι επιδοτούμενο το επιτόκιο λόγω κρίσης. Μετά θα την κάνω βοσκότοπο και θα πάρω κι επιδότηση από την Ευρώπη!
Έφευγα τρεκλίζοντας. Κατάλαβα πόσο απλοϊκά αντιμετώπιζα τη θειά μου στο χωριό, το ταρίφα τις προάλλες, τον μπάρμαν.
- Στάσου, μου λέει. Πιες καμιά μπύρα ακόμη. Τις φέρνω από Βουλγαρία, είναι στην Ευρώπη τώρα κι αυτοί. Θα τις περάσω έξοδα παραστάσεως στη γυναίκα μου, που έχει την εταιρεία, εκπίπτουν κι από το φόρο και θα πάρω κι επιστροφή!
Δεν μπορούσα να ακούσω άλλο. Σκέφτηκα πόσο αθώοι είναι οι πολιτικοί μας.

Η Πολιτική Ευθύνη ως Νόμισμα Εξαγοράς του Πολιτικού Κόστους.

Σε δύο προηγούμενα άρθρα μας, με κάπως αδρό λόγο είναι η αλήθεια, περιγράψαμε τον κοινωνικό καμβά πάνω στον οποίο ξετυλίγεται το σύγχρονο πολιτικό παιχνίδι. Είναι σαφές ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα, υπό τις παρούσες συνθήκες, ως γενική στρατηγική τους έχουν επιλέξει την ελαχιστοποίηση, για το καθένα, του πολιτικού κόστους που τους χρεώνεται είτε για πράξεις και για παραλείψεις τους είτε για το πολιτικό τους παρελθόν.
Με τη θεωρία της ελαχιστοποίησης του πολιτικού κόστους θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε και την αδράνεια της Κυβέρνησης να προχωρήσει σε ταχύτερες και ευρύτερες κινήσεις, φοβούμενη συνέπειες από τμήματα του εκλογικού σώματος που θα εθίγοντο από αυτές αλλά και το δισταγμό της αντιπολίτευσης να "ξανοιχτεί" περισσότερο και στην κριτική της αλλά και στην παρουσίαση πιο συγκεκριμένων θέσεων.
Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι από την πλευρά της Κυβέρνησης υπήρξαν ορισμένες επιλογές, όπως η πώληση της Ολυμπιακής ή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που κινούνταν στον άξονα της "χρήσιμης κι όχι ευχάριστης" πολιτικής. Διαπιστώνεται όμως ότι στην πλειονότητά τους οι εν λόγω πολιτικές είτε είχαν προεξοφληθεί από την κοινή γνώμη, είτε αποτελούσαν προϊόν πιέσεων από τις Βρυξέλλες, είτε συναντούσαν ελάσσονες αντιδράσεις από την αδυναμία συνδικαλιστικών οργάνων ή κομματικών μηχανισμών να κινητοποιήσουν ουσιαστικά κοινωνικές ομάδες ώστε να μεταβάλλουν τις κυβερνητικές αποφάσεις.
Στο χώρο της αντιπολίτευσης, ο δισταγμός στο  χειρισμό μειζόνων ζητημάτων που απασχολούν την κοινή γνώμη -πέραν της "ασφαλούς" σκανδαλολογίας- αποδείχθηκε προβληματικός, αφού το ΠΑΣΟΚ σε μια σειρά από τέτοια θέματα (άρθρο 16, ασφαλιστικό κλπ) απέτυχε αφενός να διατυπώσει ενιαία θέση αφετέρου  τείνει να επαναφέρει στο προσκήνιο τα ενεργά ρήγματα στο εσωτερικό του κόμματος. Ίσως για το ΠΑΣΟΚ - το οποίο καλείται να ανατρέψει αυτό το κλίμα στην επικείμενη ΔΕΘ - αποτελεί και τον κυριότερο λόγο που το κίνημα δεν "επιταχύνει" προς την εξουσία.
Κατόπιν και τον πρόσφατων εξελίξεων στον τομέα των φυσικών καταστροφών, στο εσωτερικό του εκλογικού σώματος είναι προφανές ότι ανακλαστικά θα λειτουργήσουν μηχανισμοί πολιτικής "κοστολόγησης". Για λόγους που άπτονται της κοινωνικής στατιστικής, το πολιτικό κόστος κατανέμεται από τους πολίτες στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, όχι - και είναι αυτονόητο - ισομερώς,  αλλά αναλογικά και μάλιστα με "συντελεστές" πολύ πιο ενισχυμένους από εκείνους της εκλογικής δύναμης του κάθε κόμματος. Το κυβερνών κόμμα θα επωμισθεί ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αλλά αναμφίβολα μέρος του πολιτικού κόστους θα διοχετευθεί και στα υπόλοιπα κόμματα.
Η Κυβέρνηση έχει επιλέξει -τουλάχιστον ιστορικά - να "ανταλλάσσει" το πολιτικό κόστος με την "ανάληψη της πολιτικής ευθύνης". Από τον ανασχηματισμό του Ιανουαρίου το είδαμε αυτό και μάλιστα σε άρθρο μας είχαμε επισημάνει την αναστροφή τάσης - αλλά όχι συσχετισμών - που θα επέρχετο. Στο πλαίσιο του ευρύτερου κυβερνητικού σχεδιασμού, είναι σαφές ότι ένας ανασχηματισμός ή ανάλογης εμβέλειας πολιτική κίνηση υπό τις παρούσες συνθήκες έχει "καεί". Επικοινωνιακά, θα ήταν εντελώς εσφαλμένη η χρονική σύμπτωση ανασχηματισμού και πυρκαγιών, στο βαθμό που με τον  ανασχηματισμό επιδιώκεται αλλαγή της ατζέντας, αντιστροφή του κακού κλίματος, διαμόρφωση συνθηκών "νέας εκκίνησης" ιδίως δε μετά τις ευρωεκλογές, όπου το κυβερνών κόμμα πρέπει να επιδείξει και την περίφημη "λήψη του μηνύματος". Στην περίπτωση όμως που ο Πρωθυπουργός έχει επιλέξει να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, τότε ένας ανασχηματισμός "εξαγοράς του πολιτικού κόστους" θα είχε νόημα. Για να συγκεντρώνει όμως τέτοια χαρακτηριστικά θα πρέπει να κινηθεί σε αυτήν την κατεύθυνση και μάλιστα με πολύ έντονο τρόπο. Θεωρούμε ότι η εμμονή στο τρίπτυχο "Περιβάλλον -  Οικονομία - Κάθαρση" απαντά καλύτερα στα αιτήματα των καιρών. Η δημιουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος και η απομάκρυνση των φθαρμένων προσώπων θα έδινε στη Νέα Δημοκρατία μια δημοσκοπική ανάσα. Δε θα σχολιάσω την οικονομία για τρεις λόγους: Πρώτον, όπως πάντα θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, δεύτερον βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμη φάση, τρίτον  αλλαγή του Υπουργού Οικονομίας σημαίνει είτε ομολογία αποτυχίας του πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής είτε ανάγκη για αλλαγή αυτής. Και τα δύο δεν είναι - για διαφορετικούς λόγους - δυνατό να συμβούν στην τρέχουσα περίοδο.

Αναμένεται να δούμε αν οι πολίτες θα δεχτούν ως νόμισμα εξαγοράς του πολιτικού κόστους - για άλλη μια φορά - την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης ή αν σε καιρούς έλλειψης ρευστότητας θα ζητήσουν πιο "σκληρό" συνάλλαγμα!

Ποιο Σενάριο Κάηκε στο Μαραθώνα;

Η πύρινη λαίλαπα στη Βορειοανατολική Αττική, ως πολιτικό γεγονός, συμβάλλει στη δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών ώστε να εστιασθεί η τρέχουσα αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων και κατά συνέπεια να ωθήσει τα πράγματα προς την κατεύθυνση των πρόωρων εκλογών. Είναι σαφές ότι η "δραματοποίηση" ευνοεί την ένταση και η κορύφωσή της εμπεριέχει δυναμικό εκλογικής αναμέτρησης. Κάθε άλλη κίνηση από την πλευρά της Κυβέρνησης απαξιώνεται μέσα σε ένα τόσο οξυμένο σκηνικό ενώ οι δομικές αδυναμίες του ευρύτερου πολιτικού συστήματος δεν επιτρέπουν θεσμική απόκριση βραχυπρόθεσμα.
Η επιτάχυνση των εξελίξεων στο πεδίο του πολιτικού χρόνου καθώς και ο χώρος της πολιτικής σύγκρουσης Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης οριοθετούνται άμεσα και περιορίζονται ασφυκτικά, ώστε συνολικά να διαφαίνεται σχεδόν αδύνατη η αναβολή μιας εκλογικής αναμέτρησης. Η εμφάνιση τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη μάλλον θα πραγματοποιηθούν προκηρυχθέντων των πρόωρων εκλογών, ώστε να αποφευχθεί η ανάλωση πολιτικού κεφαλαίου σε ετεροβαρή ζητήματα.
Η αποτύπωση στη συλλογική μνήμη παρόμοιων γεγονότων από το 2007 δρα καταλυτικά στην αναγκαιότητα από πλευράς Κυβέρνησης της άμεσης προσφυγής σε εκλογές προκειμένου να απομονωθούν και να διασωθούν συγκεκριμένες και επιλεκτικές γνωστικές εγχαράξεις στο συλλογικά ασυνείδητο, ενώ σε διαφορετική περίπτωση η διοχέτευση και ενσωμάτωση στο πολιτικό θυμικό αρνητικών συναισθησιών θα καταστήσει επόμενες αλλά μεσομακροπρόθεσμες κυβερνητικές επιλογές άκρως αναποτελεσματικές. 
Βεβαίως το αποτέλεσμα μιας εσπευσμένης εκλογικής αναμέτρησης θα εξαρτηθεί τόσο από την παρελθοντική ηχώ της χρονικής συγκυρίας που βιώνει το πολιτικό σύστημα όσο και από το βαθμό διάχυσης των τρέχοντος στίγματος. Μια πιθανή διακλάδωση του σεναρίου θα ήταν η επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας εξαιτίας της αδυναμίας συγκρότησης αυτοδύναμης Κυβέρνησης, εξέλιξη συμβατή με τη γενικότερη υφή του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού γίγνεσθαι  και με απόδοση του σχετικού πλεονεκτήματος στο κόμμα που θα συγκεντρώσει τη σχετική πλειοψηφία, έστω και με βραχεία κεφαλή.
Αναμφίβολα, η δεδομένη ανασφάλεια και κατά συνέπεια η έντονη ζύμωση που θα παρακολουθεί το πολιτικό σύστημα θα εξακολουθήσει ούτως ή άλλως μέχρι το Μάρτιο του 2010, γεγονός που μεθερμηνεύεται σε εκτόνωση της σωρευμένης πολιτικής ενέργειας στην προεκλογική περίοδο που θα προηγηθεί των -εκτιμώμενων- πρόωρων εκλογών.
Σχετικά με το επίπεδο της αντιπαράθεσης, δεν αναμένεται να αναπαραχθεί το μοντέλο των αναμετρήσεων του πρόσφατου παρελθόντος όπου τονίσθηκαν χαρακτηριστικά πολιτικής αβρότητας και ρητορικής μετριοπάθειας. Το συνολικό διακύβευμα κρίνεται ως υψηλής αξίας και ως εκ τούτου θα εμπλέξει στοιχεία έως και προσωπικής αντιπαράθεσης.
Συμπερασματικά, στο Μαραθώνα κάηκε οτιδήποτε άλλο εκτός από το σενάριο των πρόωρων εκλογών. Ας το παρακολουθήσουμε.

Εκλογολάγνοι, Ανασχηματισμικοί, Τιποτάκηδες και Γκαλοπιστές: Ο Χρόνος σας Μετράει από Τώρα!

Το κατάλαβα πολύ αργά. Η μεγαλύτερη κοινότητα πολιτικών αναλυτών, η πιο θαυμαστή κατανεμημένη πολιτική νοημοσύνη σε εκατοντάδες μονάδες σκέψης δεν είναι άλλη από τη συμπαθέστατη τάξη των οδηγών ταξί! Σου φαίνεται απίστευτο; Κι όμως, για σκέψου το καλύτερα. Ώρες ατέλειωτες ακούνε ραδιόφωνο, διαβάζουν εφημερίδα στην πιάτσα, μιλάνε με δεκάδες ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ζούνε κυριολεκτικά το ρυθμό της πόλης με τις απεργίες, τις πορείες και τα επεισόδια και βιώνουν καθημερινά την οικονομική κρίση πληρώνοντας πρώτοι και καλύτεροι τις ανατιμήσεις στα καύσιμα. Δε θα βρεις καλύτερη δεξαμενή πολιτικής σκέψης από την "κίτρινη φυλή"!

- Ο Καραμανλής δεν θα πάει για εκλογές! Θα κάνει ανασχηματισμό και θα φέρει πίσω τον Τατούλη, για να διώξει μετά τον Παυλίδη.

Μου το πέταξε έτσι ξεκάρφωτα ο ταξιτζής, ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε τις "αποκλειστικές", ως συνήθως, πληροφορίες του δαιμόνιου ρεπόρτερ για πρόωρες εκλογές το Σεπτέμβρη. Ανέπνευσα το "άρωμα Ελλάδας" από το τρίτο τσιγάρο που έκανε ο οδηγός μέσα στο αυτοκίνητο και κοίταξα αμήχανα τον άγνωστο συνεπιβάτη μου που ήδη είχε απομονωθεί στον κόσμο του iPod. Ελπίζω να άκουγε ρέγγε, ώστε να απολαμβάνει ολοκληρωμένη την εμπειρία του τζαμαϊκανού εθίμου της "διπλής κούρσας" των αθηναϊκών ταξί.
- Δε γίνονται αυτά ρε φίλε, του είπα, έτσι για να πιάσω κουβέντα και μήπως μ' αυτόν τον τρόπο απέφευγα να εκτεθώ σε άγνωστους μουσικούς δρόμους της Ανατολής από μια πιθανή αλλαγή σταθμού στο "πιονεράκι" του θεριακλή οδηγού.
-Μωρέ γίνονται και παραγίνονται, μου λέει. Γιατί, πιστεύεις ότι ο Καραμανλής θα πάει για εκλογές για να τις χάσει; Άκου με που σου λέω. Μούφα είναι όλα τούτα που ακούς από τα κανάλια, όλοι αυτοί οι χαραμοφάηδες από τις εκλογές ζούνε. Συνεντεύξεις και κόντρα συζητήσεις και ντιμπέιτ και δώστου πάλι απ' την αρχή, σε δουλειά να βρισκόμαστε, δηλαδή. Ο Καραμανλής θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει τις εκλογές. Σιγά μην ακούσει τους εκλογολάγνους!
Με άφησε κάγκελο ο ταξιτζής! Εκλογολάγνοι! Καιρό είχα να τ' ακούσω αυτό.
- Δηλαδή εσύ τι βλέπεις, τον ρωτάω καθώς πέρναγε το δεύτερο πορτοκαλί της Πανεπιστημίου.
-Κοίτα να δεις, μου λέει, εγώ είμαι από μικρό παιδί στο κόμμα. Δεξιός από κούνια. Ο κόσμος έχει πικραθεί πολύ από τον Καραμανλή. Και θέλει χρόνο για να συνέλθει και να σκεφτεί. Και θέλει να δει και πράματα να γίνονται. Να μας πει θα κάνω τούτο κι εκείνο και να βάλει δυο-τρεις ανθρώπους καθαρούς να τα κάνουν. Έτσι και κάνει τώρα εκλογές, το κόμμα θα εισπράξει τόσο φούμο που θα κάνει χρόνια να ξαναδεί θεού πρόσωπο. Μ' αυτά τα τερτίπια δε μασάμε. Τι θα πει δηλαδή τα πήρε ο ένας και δεν τα πήρε ο άλλος και να κάνουμε πρόωρες να μας πιάσει και καλά στον ύπνο και μπούρδες. Για να στείλει σπίτι τους κανά δυο απ' αυτούς που κάνανε λαμογιές να δεις πως γίνεται η δουλειά.
-Άσε ρε μεγάλε, δεν παίζει! 151 βουλευτές έχει, ποιον να διώξει; Θα πέσει η Κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς.
Ο τύπος με το iPod αποφάσισε να κάνει το ταξί μας δελτίο των οκτώ!
-Ανασχηματισμό θα κάνει για να τακτοποιήσει τους καραμανλικούς που μείνανε χωρίς υπουργικό πόστο και μετά θα κάνει εκλογές για να παραδώσει στο Γιώργο, κι έτσι η Ντόρα να μη δει εξουσία ούτε τον άλλο αιώνα, ξανάπε ο τύπος που πλέον δεν είχε το iPod αλλά κράδαινε στα χέρια μια πρωινή εφημερίδα με πρωτοσέλιδο σεναρίων ανασχηματισμού. Θα φτιάξει και τις λίστες για τις εκλογές για να βάλει μόνο δικούς του μέσα, αφού έτσι κι αλλιώς θα τις χάσει και θα κάνει την αντιπολίτευση με καμιά εβδομηνταριά βουλευτές. Κατάλαβες; συνέχισε με μεγαλύτερο ενθουσιασμό ο συνεπιβάτης μου.

-Μπα! Ανασχηματισμικός μου είσαι; ρώτησε ο οδηγός.

Φαίνεται ότι ο ταξιτζής είχε εντρυφήσει στην ονοματολογία. Γέλασα με την απίστευτη λεξοπλαστική του ικανότητα και προσπάθησα να μπω στο παιχνίδι:
-Εγώ πιστεύω ότι τελικά μάλλον δε θα κάνει τίποτα. Εγώ είμαι με τους τιποτάκηδες, καταλάβατε; Άντε να αλλάξει κανά Υπουργό έτσι για τα μάτια του κόσμου, κυρίως του κόμματος και αυτό είναι όλο. Κι από κει και πέρα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, είπα.
Αυτό το "τιποτάκηδες" έκανε τον ταξιτζή να πατήσει τα φρένα του τόσο απότομα που βρέθηκα να μαζεύω τα ψιλά από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου.
-Καλό ήταν αυτό! Πως το πες; Τιποτάκηδες; Καλά ε δεν υπάρχει!
Λες και τα άλλα που είπε υπάρχουνε. Τέλος πάντων. Στο ραδιόφωνο τώρα έπαιζε το "σήριαλ Κοροβέση".
-Αυτό πάλι πως το 'χετε; Μας ρώτησε ο συν-αναλυτής, πλέον, συνεπιβάτης.
-Άσε θα σου πω εγώ, με πρόλαβε το ταξιτζής. Οι γκαλοπιστές πετάνε "δολώματα" για να μετρήσουνε αντιδράσεις. Μου το 'χε ψιθυρίσει ένας από δαύτους που τον είχα πάρει κούρσα. Μην τσιμπάς. Απλά λέει ότι το καλοκαίρι τέλειωσε και το παιχνίδι ξεκίνησε.
-Α! Καλό! Ενθουσιάστηκε ο άλλος.
-Σταμάτα, κατεβαίνω εδώ, πρόλαβα να πω και στο μεταξύ είχα ξεραθεί στα γέλια! Ο ταρίφας είχε απάντηση για όλα!
-Μεταξύ τους τα λένε και μεις τρελαινόμαστε! Πρόλαβε να μου φωνάξει ο οδηγός φεύγοντας από το ανοιχτό παράθυρο.

Τι θα Δείξουν οι Δημοσκοπήσεις πριν τη ΔΕΘ;

Κι ενώ η συσσώρευση ενέργειας στο πολιτικό σκηνικό συνεχίζεται, τροφοδοτούμενη μονομερώς κατά μείζονα λόγο από την Κυβέρνηση, στο επικοινωνιακό πεδίο και από την οικονομική κρίση στον καμβά της πραγματικότητας, οι πάντες δείχνουν να αναμένουν τα μηνύματα των επόμενων δημοσκοπήσεων προκειμένου να χαράξουν τη στρατηγική τους για το "περίεργο" Φθινόπωρο που πλησιάζει. Τα διλήμματα προ των πολιτών έχουν τεθεί με το γνωστό τετριμμένο και παραδοσιακό για την ελληνική πολιτική σκηνή, μοτίβο: "ανασχηματισμός ή εκλογές;", "υπευθυνότητα ή ανευθυνότητα;", "εκλογές και αλλαγή πολιτικής ή πολιτική σταθερότητα με τα ίδια, φθαρμένα, πρόσωπα;" και εν τέλει 'ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ;", "Καραμανλής ή Παπανδρέου;". Το πολιτικό μας σύστημα εμμένει στην χαρακτηριστική του ακινησία λόγων, έργων και ιδεών. Τα κόμματα της ελάσσονας αντιπολίτευσης σχολιάζουν την επικοινωνιακή επικαιρότητα που δημιουργούν οι μονομάχοι της εξουσίας και συντελούν κι αυτά με τη σειρά τους στη συνολική αναπαραγωγή της πολιτικής ακινησίας.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, έχουμε ένα "παραδοσιακό" πολιτικό σύστημα, το οποίο ανεξαρτήτως συνθηκών -οικονομικής κρίσης, οικολογικής κρίσης, εμφάνισης φαινομένων έντονης διαφθοράς,έντασης στο Αιγαίο ή ό,τι άλλο ενσκήψει - ανταποκρίνεται με απλή αντιγραφή του εαυτού του. Αυτό το φαινόμενο συνιστά και το κεντρικό πολιτικό μας πρόβλημα: οι λύσεις και τα διλήμματα που τίθενται στην κρίση του εκλογικού σώματος κινούνται στο δικό τους εξαιρετικά περιορισμένο ορίζοντα γεγονότων. Η απάντηση του εγχώριου πολιτικού συστήματος στα σύγχρονα αλλά και στα παλαιότερα ζητήματα που μας απασχολούσαν εξακολουθεί να κινείται στο μονότονο δίπολο: "Καραμανλής ή Παπανδρέου;", "ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ;".
Ο αυτοπεριορισμός της ελευθερίας του πολιτικού μας συστήματος και η αδυναμία του να παράγει καινούρια πολιτικά εργαλεία ώστε να αντιμετωπίσει επαρκώς τις προκλήσεις της εποχής, προσδιορίζει και το πλαίσιο στο οποίο αναμένεται να κινηθούν οι τρέχουσες δημοσκοπικές τάσεις. Με συστημικές πρακτικές, το επικοινωνιακό πρόβλημα της Κυβέρνησης δεν πρόκειται να επιλυθεί. Παροχολογία, επαναφορά στην ατζέντα της καθημερινότητας του πολίτη, ανασχηματισμός κομματικών στελεχών και παρόμοιες επιλογές δεν είναι ικανές να αναστρέψουν τις τάσεις που διαμορφώθηκαν στο εκλογικό σώμα. Μπορούν να δώσουν μια παραπλανητική εικόνα στο πεδίο των ποιοτικών χαρακτηριστικών, σε καμιά περίπτωση όμως δεν έχουν το δυναμικό - ακριβώς επειδή κινούνται αυστηρά μέσα στα όρια του αδρανούς πολιτικού μας σκηνικού - να προκαλέσουν ουσιαστικές ανατροπές. Ομοίως, η αντιπολευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ - με την υιοθέτηση της ρητορικής της "αντιπολίτευσης-πασπαρτού" όπου ανεξαρτήτως τι παρουσιάζει η Κυβέρνηση η αντιπολίτευση διαφωνεί μέχρι να επανέλθει στην εξουσία - δεν έχει το δυναμικό να τροφοδοτήσει το Κίνημα με την απαραίτητη πολιτική ενέργεια ώστε να αποκτήσει το momentum νίκης. Η αυτοδυναμία δεν είναι καθόλου βέβαιη και μαζί με αυτήν και η εσωτερική και λειτουργική ενότητα του ΠΑΣΟΚ.
Αναμένουμε λοιπόν να δούμε τις ίδιες τάσεις που αποτυπώθηκαν στις Ευρωεκλογές, με μικρές παραλλαγές προσαρμοσμένες στην τρέχουσα επικαιρότητα, αφού μέχρι τώρα το σύστημα απλώς αναπαρήγαγε τον εαυτό του, Το ίδιο το πρόβλημα βέβαια είναι ταυτόχρονα και η λύση του. Με τόση πολιτική ενέργεια που έχει συσσωρευθεί, ο πρώτος που θα καταφύγει σε καινοτόμες πολιτικές επιλογές, σε πρωτότυπες και χρήσιμες πολιτικές  λύσεις, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα διλήμματα θα είναι και εκείνος που θα κόψει πρώτος το νήμα της εξουσίας. Επανέρχεται βέβαια και πάλι το ερώτημα της ποιότητας του πολιτικού μας δυναμικού, υπό την έννοια ότι δεν έχουμε δει και τους πλέον ικανούς εκ των συμπολιτών μας να ευρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Αντίθετα, τόσο ο ξύλινος πολιτικός λόγος όσο και η περιορισμένης βαρύτητας πολιτική τους πράξη δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για κάτι πραγματικά καινούριο. Είδομεν!

Προετοιμαστείτε! Έρχεται η "Πράσινη" Νέα Δημοκρατία!

Αν αναλύσει κανείς σοβαρά τις πολιτικές εξελίξεις από τις Ευρωεκλογές και μετά, θα διαπιστώσει ότι οι ζυμώσεις στο εκλογικό σώμα ελάχιστο αντίκτυπο είχαν στο πραγματικό πολιτικό σκηνικό. Πέραν της συζήτησης που έχει αναπτυχθεί γύρω από διάφορα ζητήματα, την πρόκληση πρόωρων εκλογών από το ΠΑΣΟΚ επ' αφορμή της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τον υποτίθεται επικείμενο ή αναμενόμενο ανασχηματισμό, μια ελαφρά "κινητικότητα" στο θέμα των παράνομων μεταναστών και της δημόσιας τάξης ή την προκύψασα ...γρίπη(!) οι πραγματικές πολιτικές κινήσεις και εξελίξεις ήταν ελάχιστες έως μηδενικές. Ακόμη και στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς και παρά το εκλογικό "σοκ" που υπέστη στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, ουδέν το αξιοσημείωτο, πέραν των ρητορικών αντεγκλήσεων. Όλα αναβάλλονται ή προγραμματίζονται για το εγγύς ή απώτερο μέλλον. Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, θα αντιτείνει κάποιος και είναι συνήθης για τα ελληνικά δεδομένα η αδράνεια των πραγμάτων, πολιτικών και μη.

Βέβαια, μια σειρά κινήσεων της Κυβέρνησης θα μπορούσε να παραπέμψει σε σενάρια εκλογών - όπως για παράδειγμα η εσπευσμένη ψήφιση νόμου για τις δημοσκοπήσεις - εντούτοις η ακινησία της πολιτικής αρένας μας επιτρέπει να διατυπώσουμε δύο εκτιμήσεις:
Πρώτον, πόσο πιθανή είναι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες το Φθινόπωρο, με το ίδιο Κυβερνητικό σχήμα χωρίς κάποιες έστω και υποτυπώδεις μεταβολές ώστε να δικαιολογηθεί μια έστω και κατ' επίφαση αλλαγή πολιτικής εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος; Χωρίς καμία αλλαγή στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας; Η ίδια διάταξη δυνάμεων που δεν κατάφερε να κερδίσει στις Ευρωεκλογές ή έστω να χάσει με μικρή διαφορά από το ΠΑΣΟΚ, είναι δυνατόν να έχει καλύτερα αποτελέσματα σε τρεις μήνες από τώρα, με δεδομένη την μεσολάβηση μιας "αδρανούς" επικοινωνιακά θερινής περιόδου; Πολύ δύσκολο, εκτός κι αν μεσολαβήσει κάποιο απρόβλεπτο γεγονός.
Δεύτερον, αν υποθέσουμε ότι ο Πρωθυπουργός προχωρά σε ένα συνήθη -αλλά ήδη προεξοφλημένο επικοινωνιακά από την κοινή γνώμη-ανασχηματισμό, προκειμένου να εξομαλύνει ενδοκομματικές τριβές, διατίθεται ο απαραίτητος πολιτικός χρόνος ώστε να "τρέξει" το νέο κυβερνητικό σχήμα να πράξει αποτελέσματα και με αυτά να πάει σε πρόωρες εκλογές; Μάλλον βεβιασμένη κίνηση άνευ ουσίας.

Επιπλέον, η "αιφνιδιαστική" προκήρυξη πρόωρων εκλογών εν μέσω θέρους ήδη χρησιμοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2007, το ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα αιφνιδιαστεί δεύτερη φορά και επιπλέον προέρχεται από μια εκλογική επιτυχία, με όλες τις ακόλουθες δημοσκοπήσεις να του δίνουν το προβάδισμα και κατά συνέπεια να ακυρώνεται η οποιαδήποτε προσπάθεια επανάληψης ενός τέτοιου σεναρίου. Για τα σενάρια μιας "παρένθεσης ΠΑΣΟΚ" με προσδοκία για μια δεύτερη ευκαιρία το Μάρτιο του 2010- στην περίπτωση ήττας του κ. Καραμανλή σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές- έχουμε ήδη αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μας εδώ.

Αν εμβαθύνουμε ωστόσο στα εκλογικά δεδομένα, θα διαπιστώσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία που ενδεχομένως προοιωνίζουν εξελίξεις.

Θα διαπιστώσουμε ότι το εκλογικό σώμα διακρίνεται πλέον από αυξημένη κινητικότητα και τάση έκφρασης της "ψήφου διαμαρτυρίας" σε "θεματική ψήφο". Οι πολίτες εμφανίζονται να απομακρύνονται με μεγαλύτερη ευκολία από την "παραδοσιακή" κομματική ψήφο και εδώ ας συγκρατηθεί το "απομακρύνονται" σε αντιδιαστολή με το "επιλέγουν". Παράλληλα, τόσο η αύξηση των ποσοστών του ΛΑΟΣ όσο και η παρουσία των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ κάνουν αισθητή μια τάση "θεματικοποίησης" της ψήφου, υπό την έννοια ότι μέρος του εκλογικού σώματος έκανε τις επιλογές του με βάση συγκεκριμένα προβλήματα (περιβάλλον, δημόσια ασφάλεια, λαθρομετανάστευση) που απαιτεί να του επιλύσει το  "δικομματικό" σύστημα εξουσίας. Συνοψίζοντας, υπολογίσιμο τμήμα του εκλογικού σώματος είτε απείχε είτε ψήφισε με τέτοιο τρόπο ώστε να προβάλλει συγκεκριμένα ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση δεν ψήφισε "δημοψηφισματικά" ή στενά κομματικά.

Ο συγκερασμός των παραπάνω με ορισμένες από τις κινήσεις που ακολούθησαν από πλευράς Κυβέρνησης (νομοσχέδιο για περιβαλλοντικά τέλη κυκλοφορίας και το αυτοκίνητο αλλά και την "ακαριαία" - ασυνήθης για τα δεδομένα της Νέας Δημοκρατίας(!)- αντίδραση σε ζητήματα λαθρομετανάστευσης και δημόσιας ασφάλειας που ακολούθησε αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές) μπορεί να μας οδηγήσει στη στρατηγική που ίσως ακολουθήσει το κυβερνών κόμμα.

Η προσέλκυση της "θεματικής" ψήφου θα προσέδιδε στη Νέα Δημοκρατία εκλογικό πλεονέκτημα για δύο λόγους: Πρώτον, θα της επιτρέψει να διαφοροποιηθεί σημαντικά από τη μέχρι τώρα αρνητική της εικόνα. Ο εμπλουτισμός με έντονα τα  στοιχεία εκείνων των πολιτικών που οι πολίτες προέκριναν και θεωρούν ότι πρέπει να επιλυθούν ή έστω να απασχολήσουν το κυβερνητικό έργο, θα επανασυνδέσει τη Νέα Δημοκρατία με τον παλμό του εκλογικού σώματος, ο οποίος από το Φθινόπωρο του 2008 είχε διακοπεί με αποτέλεσμα τα ποσοστά του κόμματος να υστερούν μόνιμα του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, θα κεφαλαιοποιήσει εκλογικά τον παράγοντα "κυβερνησιμότητα", εξαναγκάζοντας το ΠΑΣΟΚ να μεταθέσει την επιχειρηματολογία του  και την αντιπολιτευτική τακτική του από τη "σκανδαλολογία" και την "προεδρολογία" στην πραγματική πολιτική, αναδεικνύοντας ή εξειδικεύοντας προγραμματικές του θέσεις τις οποίες θα κληθεί να υπερασπιστεί ως "όλον ΠΑΣΟΚ".
Επίσης, η υιοθέτηση από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος όχι φυσικά του προγράμματος ή της ατζέντας των κομμάτων της ελάσσονας αντιπολίτευσης, αλλά της ατζέντας που διαμόρφωσε η "περιφέρεια" του εκλογικού αποτελέσματος θα ακύρωνε τόσο την επιχειρηματολογία του ΛΑΟΣ περί "συνιδιοκτησίας της πολυκατοικίας" - ή την εμφάνισή του ως θεματοφύλακα της "δεξιάς ψήφου"- ενώ θα απομάκρυνε  και το ενδεχόμενο μιας ευρύτερης "πράσινης συμμαχίας" ΠΑΣΟΚ-ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ στην περίπτωση υλοποίησης σεναρίων "μη-αυτοδυναμίας" του ΠΑΣΟΚ σε επερχόμενες εθνικές εκλογές.

Μετά την πολιτική "αχρηστία" του μεσαίου χώρου,  για τον οποίο εκτιμούμε ότι έχει εξαντληθεί η χρησιμότητά του  εξαιτίας της μακράς δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας, ίσως θα ήταν χρήσιμη η αξιποίηση της θεματικής ψήφου από τα μεγάλα κόμματα, όπως αυτή εκφράσθηκε στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, προκειμένου να ξανατεθεί σε κίνηση η πολιτική σκηνή.
Ιδιαίτερα όμως για τη Νέα Δημοκρατία -και εφόσον δεν μείνουμε στο "ανιαρό" σενάριο της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας - ίσως αποτελεί και μονόδρομο. Η συγκρότηση μιας κυβέρνησης -σε επικείμενο ανασχηματισμό- με εμφανή τα χαρακτηριστικά της περιβαλλοντικης ευαισθησίας, αξιοποιώντας και τη δημιουργία του προαναγγελθέντος Υπουργείου Περιβάλλοντος, της έμφασης στη δημόσια τάξη ή στη διαφάνεια με ενδεχόμενη αξιοποίηση πολιτικού προσωπικού ακόμη και του ευρύτερου πολιτικού σκηνικού σε "ουδέτερες" θέσεις, επικοινωνιακά αποτελεί μια συνιστώμενη συνταγή. Λέτε να δούμε την "Πράσινη" Νέα Δημοκρατία;

Ο Αποσυμβολισμός του Πολιτικού Σκηνικού και η Ορθολογική Εξέλιξη των Πραγμάτων

                   Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις ουδέν προσέθεσαν σε ό,τι γνωρίζαμε σχετικά με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της πολιτικής μας σκηνής, μετά το ορόσημο των Ευρωεκλογών. Ίσως η αναδυόμενη ενίσχυση της "καταλληλότητας" του κ. Παπανδρέου να αποτελέσει σημείο αναφοράς στη δημόσια συζήτηση αλλά πέραν τούτου ουδέν. Αξίζει λοιπόν να ασχοληθούμε ενδελεχέστερα με τις εσωτερικές συμβολικές και εξόχως ενδιαφέρουσες διεργασίες στο εκλογικό σώμα και ίσως καταλήξουμε σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα που ίσως σηματοδοτήσουν τις επερχόμενες εξελίξεις.
                   Αν εξετάσουμε σε ευρύ χρονικό πεδίο το βαθμό κινητικότητας του εκλογικού σώματος και μακριά από τις κατ' επίφασιν ιδεοληψίες, θα καταγράψουμε τη θεαματική ενίσχυση του συγκεκριμένου δείκτη. Η απότομη δημοσκοπική άνοδος και κάθοδος του ΣΥΡΙΖΑ, η εκλογική ενίσχυση του ΛΑΟΣ, η σχετική άνοδος των εξω-συστημικών κομμάτων, παλαιών και νέων, (ΔΡΑΣΗ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ κλπ), καταδεικνύουν ότι η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος παρακολουθεί σε ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό ένα μοντέλο εκλογικής κινητικότητας ή ρευστότητας - από την άποψη της "ποσοτικής" παραμέτρου - ενώ η ταχύτητα με την οποία μετακινούνται οι ψηφοφόροι καταδεικνύει ότι το συγκεκριμένο νεοπαγές χαρακτηριστικό δεν εδράζεται σε ιδεολογική βάση -κάθε άλλο- αλλά συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά μιας έντονης "διαμαρτυρικής" εκλογικής πράξης.
                   Επιπλέον, η  "θεματική ψήφος" (issue vote) , η ψήφος εκείνης που προσανατολίζεται σε μονοθεματικού χαρακτήρα πολιτικές επιλογές -ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, ΚΥΝΗΓΟΙ κλπ -δεν διαφαίνεται ως η κυρίαρχη προτίμηση των μετακινούμενων ψηφοφόρων, ενώ εμφανίζεται να λειτουργεί απλώς ως συμπλήρωμα του κεντρικού ρεύματος διαμαρτυρίας, όπως φαίνεται από τα ποσοστά που τάχιστα εμφανίζονταν να συγκεντρώνουν -δημοσκοπικά- αλλά και να χάνουν - εκλογικά- τα συγκεκριμένα κόμματα που εκπροσωπούν αυτό το είδος της πολιτικής πρότασης.
                    Αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στην προεκλογική περίοδο του 2004 - εξαιρετικά κρίσιμο  χρονικό σημείο από πολιτική άποψη - καθώς και στα επόμενα κεντρικά πολιτικά γεγονότα που ακολούθησαν. Θα παρατηρήσουμε ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας απομακρύνθηκαν από τις σκληρές ιδεολογικές τους ταυτότητες και με συγκεκριμένα "σήματα" προς το εκλογικό σώμα, τοποθετήθηκαν ή προσπάθησαν να τοποθετηθούν σε πολιτικές συντεταγμένες ουδέτερες ιδεολογικά στοχεύοντας σε περιοχές ψηφοφόρων πολιτικά μετριοπαθών έως και αποστασιοποιημένων, με τη Νέα Δημοκρατία να αντιλαμβάνεται νωρίτερα -με το ιδεολόγημα του "μεσαίου χώρου"- το νέο π. Θα ήταν περιττό να αναφέρουμε εδώ παραδείγματα τέτοιων κινήσεων, απλά για λόγους πληρότητας θα υπενθυμίσουμε την ένταξη στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ των κ. Ανδιανόπουλου και Μάνου, την επιλογή του νυν Προέδορυ της Δημοκρατίας από τον κ. Καραμανλή καθώς και η όψιμη θετική αναφορά του στον κ. Σημίτη, αλλά ο κατάλογος θα ήταν εξαιρετικά μεγάλος.
                    Η απο-ιδεολογικοποίηση της πολιτικής οντότητας των δύο μεγάλων κομμάτων, ενώ αρχικά λειτούργησε ενισχυτικά - ως προς την εκλογική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας , αλλά και ως προς τη συγκράτηση των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα τη διάσωση του δικομματισμού παρά τις περί του αντιθέτου "προφητείες" - στη συνέχεια παρήγαγε δύο σημαντικά πολιτικά προβλήματα: Το πρώτο το περιγράψαμε ήδη και αφορά στην απελευθέρωση εκλογικών δυνάμεων προς άλλες κατευθύνσεις με εντυπωσιακή κινητικότητα για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Το δεύτερο πρόβλημα αφορά στην εισροή εντός της πολιτικής σκηνής ποικίλων  εξω-πολιτικών και υπερ-ιδεολογικών μορφωμάτων που στην παρούσα φάση γίνονται ορατά με τη μορφή μιας άκρατης σκανδαλοθηρικού τύπου άσκησης πολιτικής και αντιπολίτευσης. Εφόσον οι πολιτικές δεν ορίζονται από ιδεολογίες, το κενό συμπληρώνεται από "μη-πολιτικές". Αρκεί μια "γκρίζα" φωτογραφία ενός πολιτικού, ένας "περίεργος" διάλογος, μια αμφιβόλου "ηθικής" κίνηση για να αρχίσει μια άνευ προηγουμένου - και βεβαίως καθόλου πολιτική - "συζήτηση".
                   Μια επιπλέον παρεπόμενη συνέπεια αυτών των επιλογών αφορά στα μικρότερα κόμματα. Η απότομη εκλογική τους ενίσχυση και η ακόλουθη -κατά περίπτωση - πτώση, τα υποβάλλει σε μια πολιτική δοκιμασία που "τεστάρει" τις αντοχές τους. Τα φορτώνει με ευθύνες και τα τοποθετεί σε ρόλους για τους οποίους δεν έχουν απαραίτητα "εκπαιδευθεί" να αναλαμβάνουν. Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε τόσο το ΣΥΡΙΖΑ όπου ήδη έχει οδηγηθεί σε μια αμφίβολης κατάληξης πορεία εξαιτίας ακριβώς των διλημμάτων στα οποία κλήθηκε να  ανταποκριθεί και είτε δεν απάντησε είτε απάντησε με "λάθος" τρόπο καθώς και το ΛΑΟΣ, όπου στο ορατό μέλλον διακινδυνεύει είτε να "χρεωθεί" ενδεχόμενη ήττα της κεντροδεξιάς είτε να κατηγορηθεί -πολιτικά-  για σύμπραξη με τις "φθαρμένες δυνάμεις" της "πολυκατοικίας". Φυσικά, δεν προδικάζουμε τις εξελίξεις απλά καταγράφουμε το φαινόμενο.
                   Στο παραπάνω πλαίσιο αναφοράς, θα ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο το ποσοστό αποχής των ψηφοφόρων από την εκλογική διαδικασία - και για να προλάβουμε σχόλια διευκρινίζουμε για πολλοστή φορά ότι το εκλογικό σώμα της "αποχής" έχει την ίδια κατανομή ποσοστών με την "ορατή" ψήφο - να είναι αυξημένο, όπερ και εγένετο. Η λειτουργία των δύο μεγάλων κομμάτων ως διαχειριστές κυβερνητικής εξουσίας και άρα εκ των πραγμάτων διαχειριστές και των ζητημάτων που απασχολούν το κοινωνικό σύνολο, αμφισβητήθηκε από το εκλογικό σώμα και συναφώς μεγάλο μέρος αυτού απείχε της εκλογικής διαδικασίας εφόσον τα κόμματα εξουσίας δεν παρουσίασαν διαφοροποιημένα "πολιτικά πακέτα" που να προσφέρουν λύσεις αλλά ανταγωνίσθηκαν σε ένα εξω-πολιτικό πεδίο. Σε αυτόν τον τομέα το ΠΑΣΟΚ βρήκε ένα πρόσφορο πεδίο με πολλά πλεονεκτήματα αφού δεν αναγκάσθηκε να παρουσιάσει πολιτικές θέσεις που στο παρελθόν το έβαλαν σε δοκιμασία (θυμίζω το άρθρο 16 κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος αλλά και την πρόδηλη απουσία οικονομικής αντι-πρότασης) ενώ η άσκηση εξουσίας από την Κυβέρνηση θα ήταν πολύ δύσκολο να εμφανισθεί απαλλαγμένη  σκανδάλων ή "σκανδάλων" απέναντι σε ένα εκλογικό σώμα "έτοιμο" να ανταποκριθεί σε μη-πολιτικά - "γκρίζα" αν θέλετε- ζητήματα.
                    Ποια η ορθολογική εξέλιξη των πραγμάτων; Η Κυβέρνηση είναι αλήθεια δεν έχει πολλές επιλογές. Κάθε τακτική κίνηση έχει προεξοφληθεί από το εκλογικό σώμα, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως των πρόωρων εκλογών αλλά και του "συνήθους" ανασχηματισμού. Επιπλέον, ο πολιτικός χρόνος είναι ανεπαρκής εφόσον κάθε κίνηση απαιτεί τουλάχιστον ένα τρίμηνο για να επεξεργασθεί και να "απορροφηθεί" από την κοινή γνώμη και ως συνήθως σενάρια περί "πράσινης παρένθεσης" και "διαχειρίσιμης ήττας" κάνουν την εμφάνισή τους. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ αναλάβει την εξουσία αυτομάτως οι συσχετισμοί μεταβάλλονται άρδην και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τα επέκεινα. Αντίθετα, κατά τη γνώμη μας, η μοναδική ορθολογική εξέλιξη από πλευράς Πρωθυπουργού θα ήταν η επιτάχυνση της διαδικασίας απο-ιδεολογικοποίησης προς νέες περιοχές πολιτικής έκφρασης. Συγκεκριμένα, η συγκρότηση - μέσω ανασχηματισμού - Κυβέρνησης που θα συμπεριελάμβανε πρόσωπα εκτός του πολτικού χώρου της Νέας Δημοκρατίας σε συγκεκριμένους θεματικούς, και όχι πολιτικά "σκληρούς", τομείς - όπως ο Πολιτισμός ή το Περιβάλλον - θα ενίσχυε την εικόνα ενός ηγέτη που κινείται στο χώρο της "επίλυσης προβλημάτων" και όχι στο χώρο της "παραδοσιακής" περιχαρακωμένης πολιτικής. Ακόμη, θα διαφοροποιούσε σημαντικά το προσφερόμενο "πολιτικο πακέτο" της Νέας Δημοκρατίας και θα είχε σοβαρές πιθανότητες να αφαιρέσει από το ΠΑΣΟΚ το πλεονέκτημα των "ηθικών" επιθέσεων, εφόσον αυτές θα στοχοποιούσαν - ενδεχομένως - και το δικό του πολιτικό χώρο.
                   Στο προηγούμενο άρθρο μας κάναμε λόγο για μια "ιδιότυπη αντιπολίτευση" που άσκησε -σε επικοινωνιακό επίπεδο φυσικά- ο Πρωθυπουργός στη Νέα Δημοκρατία, ακυρώνοντας θέσεις, απόψεις και παγιωμένες αντιλήψεις τις οποίες είχε διακηρύξει και προβάλλει στο παρελθόν. Δεν θα ήταν ασύμβατη με το συγκεκριμένο μοντέλο πολιτικών επιλογών μια εξέλιξη προς την κατεύθυνση της συγκρότησης μιας "υπερ-κομματικής" Κυβέρνησης - τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών- ενώ η ισχνή πλειοψηφία των 151 βουλευτών θα επικρέμετο απειλιτικά επί των βουλευτών που θα αμφισβητούσαν ενεργά παρόμοια απόφαση. Αυτομάτως οι αμφισβητίες θα προσέφεραν την - καλοδεχούμενη για τον Πρωθυπουργό - "ηρωική" έξοδο και θα αναλάμβαναν το πολιτικό κόστος της πτώσης της Κυβέρνησης. Θα μας δικαιώσουν οι εξελίξεις; Είδομεν!