2 Δεκ 2012

Δώσε Μέρκελ τα Λεφτά να τα Κάνουμε Εφάπαξ!


Αυτή η είδηση:
"Από τα εφάπαξ των συνταξιούχων του Δημοσίου θα αρχίσει η εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους, όπως διαβεβαιώνει η κυβέρνηση."

αξίζει ένα ποιηματάκι!

Δώσε Μέρκελ τα λεφτά
να τα κάνουμε εφάπαξ,
και να ξέρεις η Ελλάς
δε θα σου τα φάει άπαξ!

Είπαμε τόσα πολλά
κάναμε και τόσο κόπο
να μας δώσεις τα λεφτά
να τα βάλουμε στον τόκο!

Κι αν ο άνεργος στενάζει
κι αν το μαγαζάκι κλείνει
πάνω απ' όλα το εφάπαξ
του υπαλλήλου που τα ξύνει

Είπαμε τόσες αρλούμπες
"ν' ανασάνει η αγορά"
μα σας κοροϊδέψαμ' όλους!
Στο εφάπαξ τα λεφτά!

Κι αν  το Κράτος σας χρωστάει
ΦΠΑ κι επιστροφή,
υπαλλήλους να πληρώσεις,
κρίμα! Είστ' ιδιωτικοί!

Φέρε Μέρκελ τα λεφτά
εμείς θέλουμε εφάπαξ!
Κι αν δεν το 'χεις καταλάβει
ο Δημόσιος είν' ο Άναξ!

Βάλε τώρα Γερμανούς
κυρά-Μέρκελ να δουλεύουν
τα εφάπαξ τα δικά μας
να πληρώνουν. Προλαβαίνουν!

Γιατί έτσι και δεν έρθει
το μπαγιόκο με το φέσι
ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσαυγή
θα σου στείλουμε πεσκέσι!

Έτσι είμαστε εμείς
οι νεο-Ελληναράδες.
Χρέος λέμε επαχθές,
μα στο εφάπαξ οι παράδες!

Με γεια μας!

14 Νοε 2012

Ελληνο-Αγγλικοί Διάλογοι εν μέσω Κρίσης!


Η Ελληνική κοινωνία είναι ιδιόμορφη.
Όπως και κάθε κοινωνία θα μου πεις, αλλά η δική μας ιδιομορφία έχει έντονο το στοιχείο του ανορθολογισμού.
Όχι όμως οποιουδήποτε ανορθολογισμού: της κατηγορίας εκείνης που θέλει τα οικονομικά μας να ρυθμίζονται από κάποια "αόρατη" δύναμη που για κάποιο απροσδιόριστο λόγο είναι υποχρεωμένη να μας στέλνει διαρκώς λεφτά.
Ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει παντού αυτόν τον ανορθολογισμό.
Προφανώς στο Ελληνικό Δημόσιο, αναμφισβήτητα στους πάμπολλους συνταξιούχους, αλλά και στον ελληνικής εκδοχής ιδιωτικό τομέα!
Κάποιοι διάλογοι λοιπόν, άκρως ενδεικτικοί αυτού του φαινομένου, συλλέχθηκαν μέσα στην κρίση από γνωστούς και φίλους:

Ο Περιπτεράς:
Περίπτερο σε περίοπτη  θέση κάπου στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Μήνας Μάιος του 2012.
Σταματά ο φίλος με τα παιδάκια του μέσα στο αμάξι μπροστά στο προνομιούχο περίπτερο.
-Δυο χυμούς και την εφημερίδα
Δίνει 20άρικο.
-Ψιλά δεν έχεις;
-Όχι.
-Ούτε κι εγώ.
-Μα περίπτερο στη Βουλιαγμένης και δεν έχεις ψιλά;
-Όχι.
-Τότε δεν θα τα πάρω.
-Καλώς. Αντίο.

Το Βιβλιοπωλείο:
Σεπτέμβρης του 2012, το υπέροχο Κράτος σε μια έξαρση ισοπολιτείας - αν δεν το ήξερες- εξαναγκάζει τους κατά τα άλλα φορολογούμενους πολίτες που επέλεξαν το ιδιωτικό σχολείο, να αγοράζουν οι ίδιοι τα "δωρεάν" βιβλία του Οργανισμού των Σχολικών Βιβλίων, μάλλον για να τους τιμωρήσει που τόλμησαν να αρνηθούν την δημόσια παιδεία(!).
Η σκηνή σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων σχολικών και παιχνιδιών.
-Θα ήθελα αυτά τα βιβλία.
-Δεν τα έχουμε.
-Μπορούμε να τα παραγγείλουμε;
-Όχι!
-Γιατί;
-Δεν κάνουμε παραγγελίες.
-Μα γιατί;
-Δεν κάνουμε.
-Τότε δε θα ψωνίσω και τα υπόλοιπα είδη από εσάς.
-Αντίο σας.

Ο Σιδεράς:
Οκτώβρης του 2012.Μετά από διάρρηξη σε σπίτι φίλου, προσπάθησε ο άνθρωπος να βάλει ένα σίδερο στη βεράντα του. Του σύστησαν έναν σιδερά.
-Καλημέρα σας
-Καλημέρα.
Του εξηγεί τι έγινε και πως περίπου θέλει το σίδερο.
-Άκου, θα μετρήσεις πως το θέλεις και εγώ κάποια στιγμή θα έρθω να στο περάσω.
-Τι; Δε θα έρθετε από εδώ;
-Πριν; Γιατί; Μέτρα εσύ κι άμα μπορώ να στο φτιάξω θα στο φτιάξω.
-Μα δε θα δείτε τη βεράντα;
-Δε χρειάζεται! Έτσι κι αλλιώς ό,τι και να σου βάλω ρε φιλαράκι τα κόβουν όλα!

Ο Χοντρέμπορος:
Πριν λίγες ημέρες. Φίλος από Αγγλία θέλει να ανοίξει μια τυπογραφική επιχείρηση στην Ελλάδα. Τηλέφωνο σε εισαγωγέα εκτυπωτικών μηχανημάτων (οφσετ, μεταξοτυπίες κλπ)
-Καλημέρα σας.
-Καλημέρα.
-Ενδιαφέρομαι να ενημερωθώ για κάποια εκτυπωτικά μηχανήματά σας.
-Για ποια ακριβώς;
-Δεν ξέρω, ίσως θα μπορούσατε να μου πείτε τι δυνατότητες υπάρχουν και...
-Όχι. Πες μου τι ακριβώς θες.
-Θα μπορούσατε να με βοηθήσετε να...
-Κοίταξε, αν δεν ξέρεις τι θέλεις δεν μπορώ να σε βοηθήσω.
-Καλά...αντίο σας!
-Γεια σου!
Θα προσέξατε το πληθυντικός-ενικός, εκτός των άλλων!

Παράλληλες ιστορίες σε άλλες χώρες:
(οι διάλογοι στην ελληνική, για διευκόλυνση του αναγνώστη)
Αμερική.
Φίλος - Έλληνας - βρέθηκε σε γνωστή αλυσίδα ηλεκτρονικών συσκευών.
-Καλημέρα, θα ήθελα αυτό το ηλεκτρονικό σκάκι που βρήκα στο ίντερνετ.
-Καλημέρα σας, δυστυχώς κύριε δεν το έχουμε αυτή τη στιγμή. Μπορείτε να το παραγγείλετε και να σας το στείλουμε σπίτι σας ή να πάτε ...μισό λεπτό...(αναζητά στον υπολογιστή του) στο κατάστημα "τάδε" (ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΥΣΙΔΑΣ!) που βρίσκεται δυο τετράγωνα από εδώ να το προμηθευτείτε.
-Μα...συνεργάζεστε;
-Όχι.
-Και με στέλνετε σ' αυτή την αλυσίδα;
-Γιατί όχι; Χαρά μας να σας εξυπηρετήσουμε!


Διαδίκτυο.
Φίλος παραγγέλνει από γνωστή διαδικτυακή εταιρεία μια σειρά βιβλίων.
Μετά από αρκετό διάστημα δεν είχε λάβει τα βιβλία του και διαμαρτύρεται με ηλεκτρονικό μήνυμα για την καθυστέρηση.
Η εταιρεία χωρίς δεύτερη κουβέντα του στέλνει με δικά της έξοδα και με ταχεία αποστολή τα βιβλία του ζητώντας συγγνώμη και δίνοντάς του ένα εκπτωτικό κουπόνι για την επόμενη παραγγελία του.
Αποδεικνύεται ότι το αρχικό πακέτο είχε "χαθεί" κάπου στα ΕΛΤΑ και τελικώς βρέθηκε με δύο όμοια πακέτα βιβλίων.
Ταπεινά, ζητά μια διεύθυνση να επιστρέψει το ένα πακέτο στην εταιρεία. Η απάντηση:
"παρακαλούμε να κρατήσετε τα βιβλία σας, και αν πράγματι δεν τα χρειάζεστε σας συνιστούμε να τα κάνετε δωρεά σε μια σχολική βιβλιοθήκη ή σε άλλο παρόμοιο ίδρυμα".

Μεγάλη - μα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ - εταιρεία γραφικών τεχνών του εξωτερικού.
Αφού λοιπόν είδε κι απόειδε ο φίλος της ιστορίας με το τυπογραφείο, έστειλε ένα μήνυμα σε έναν "πολυεθνικό κολοσσό", ζητώντας πληροφορίες για τα μηχανήματά τους και τις δυνατότητές τους.
Σε λίγες ημέρες ήρθε στο σπίτι του ένα πακέτο με εκατοντάδες φυλλάδια, πληροφορίες, τεχνικά εγχειρίδια και μια καρτούλα με τα στοιχεία ενός αντιπροσώπου που θα μπορούσε να κλείσει ραντεβού στο χώρο του.


Είναι ο οικονομικός ανορθολογισμός ένα αναπαραγόμενο σύστημα; Πράγματι πάσχει η κοινωνία μας από το σύνδρομο της "δημοσιο-υπαλληλικής αδιαφορίας" και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να διαβρώνει ακόμη και τα θεωρητικά άσχετα με το Δημόσιο και τις πρακτικές του επαγγέλματα;
Μάλλον ναι!

4 Νοε 2012

Η Μεγάλη Τετάρτη της Νέας Ελλάδας!


Η τελευταία προσπάθεια του ελληνικού πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου να διατηρήσει τη χώρα στην κατάψυξη του "σοβιετικού χειμώνα" -όπου για πολλά χρόνια οι πελατειακές κρατικοδίαιτες συναλλαγές πολιτών, πολιτικών και επαγγελματιών (διάβαζε: κλειστών όσο τα καταστήματα τις Κυριακές!) απομυζούσαν τον πλούτο, τις επιδοτήσεις, το εισόδημα - καταρρέει.

Η πολυδιαφημισμένη "συγκυβέρνηση" όπου δεν ήταν τίποτα άλλο από μια "συμμαχία" των προθύμων του πελατειακού κράτους, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν μπόρεσε να αντισταθεί μπροστά στην πραγματικότητα, δεν μπόρεσε να υπερασπισθεί όσα ανερυθρίαστα συνυπέγραψαν οι "τρεις σωματοφύλακες της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας" σε εκείνο το άνευ νοήματος πλέον πόνημα: "Διακήρυξη της Κυβέρνησης" που προέβλεπε την πρόθεσή της να "αναθεωρήσει όρους της Δανειακής Σύμβασης".

Όλα αυτά κατέρρευσαν παταγωδώς.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι μια Κυβέρνηση που αποτυγχάνει.
Πρόκειται για μια νοοτροπία, για μια στάση ζωής, που σβήνει.

Η ελεγχόμενη και μακρά δανειοδότηση και εξάρτηση του Ελληνικού Δημοσίου, σε στενή εξάρτηση με τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, συναντά ευρύτερες αντιδράσεις εξαιτίας του γεγονότος ότι άπαντες οι μέχρι τώρα μετέχοντες στο "πάρτυ" της συναλλαγής γνωρίζουν ότι πλέον λεφτά για το κράτος δεν υπάρχουν!

Η χώρα "κλειδώνει" στην ευρωπαϊκή προοπτική, όποια κι αν είναι αυτή αλλά δεν αφήνεται να πορευτεί μόνη και άμοιρη.

Κανείς δεν γνωρίζει αν όντως το ευρώ και η Ευρωζώνη θα υπάρχουν και μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια.

Εντούτοις, η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή πορεία παραμένει ενεργή. Η χώρα παραμένει κομμάτι της Ευρωπαϊκής αναζήτησης και δεν αποσύρεται στην χαώδη και απρόβλεπτη τριτοκοσμική αναζήτηση που προσπάθησαν να της επιβάλλουν και εγχώριοι σωτήρες.

Ακόμη κι αν οι μετέπειτα εξελίξεις θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ή το Κόμμα Ελλήνων Ουφολόγων να αναλάβει την εξουσία, αυτή η προοπτική περιορίζεται, καθορίζεται και προβάλλεται μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργίας.

Πιο σημαντικό είναι το γεγονός της αποστράγγισης και ουσιαστικά διακοπής της ροής κεφαλαίων και ισχύος προς συνδικαλιστικά και άλλα κομματικά παράκεντρα εξουσίας, είτε μέσω της εξ' ανάγκης πώλησης των ΔΕΚΟ, είτε μέσω της εν τοις πράγμασι αμφισβήτησης της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας είτε ακόμη και με την περικοπή -βαθιά και απολύτως δικαιολογημένη - της εφ' όρου ζωής οικονομικής εξασφάλισης των κρατικών υπαλλήλων. Είναι τέτοια η αρνητική μακροπρόθεσμη προοπτική εισοδημάτων όλων όσων μετέχουν της κρατικής μηχανής που ευτυχώς δεν επιτρέπει την πρόβλεψη ότι στο ορατό διάστημα θα αποτελούν κεντρικό πόλο στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό.

Ναι, η "παλιά" Ελλάδα αποδυναμώνεται δραματικά και όσες πολιτικές δυνάμεις θα ήθελαν να πολιτευτούν με αυτά τα "παλιά" υλικά θα διαπιστώσουν (όπως ο Φώτης κι ο Βαγγέλης!) πως αυτά θα απομείνουν εξαιρετικά αποδυναμωμένα, ανίσχυρα και άνευ νοήματος.

Η "Νέα Ελλάδα" έρχεται με ρυθμούς γοργούς.
Προφανώς και αυτή η μετάβαση δε θα γίνει χωρίς να μας δείξουν οι γνωστοί-άγνωστοι "σκηνοθέτες" του πολιτικού μας θεάτρου των τελευταίων χρόνων (μεγαλοσυνδικαλιστές και εργατοπατέρες μαζί με τους πολιτικούς τους πάτρωνες) πόσο καλά γνωρίζουν το δρόμο της καταστροφής.
Θα μας μιλήσουν για απεργίες, θα μας ταλαιπωρήσουν, θα μας εμποδίσουν να μετακινηθούμε, να εργαστούμε, να μιλήσουμε, να δημοσιεύσουμε στο πνεύμα πάντοτε της δικής τους αντίληψης: τα δικά τους κεκτημένα είναι ο πυλώνας της "Δημοκρατίας"!

Κι όμως!
Αυτή τη φορά, οι δυνάμεις της δημιουργίας έχουν έναν σύμμαχο!
Την Ευρώπη και τη Διεθνή Κοινότητα.
Για λίγο λοιπόν καιρό ακόμα θα τους ανεχτούμε και τους Αριστερούς και τους Δεξιούς αλλά και τους Ακροδεξιούς σκελετούς.

Ας πάρουμε τη δόση και μετά ας κάνουν ό,τι θέλουν!

Από το νέο έτος ξεκινά η Νέα Ελλάδα!

20 Οκτ 2012

Η Χρυσή Αυγή ως Παράγοντας Ενίσχυσης της Κρίσης.


Προφανώς, η πλειοψηφούσα άποψη θα ισχυριστεί πως τα φαινόμενα εθνικιστικών παραληρημάτων αποτελούν σύμπτωμα μιας κοινωνίας υπό πίεση και ιδιαιτέρως υπό οικονομική πίεση.
Αν όμως εξετάσουμε το ζήτημα από την οπτική γωνία που θέλει την κοινωνία ως συλλογική οντότητα ικανή να κάνει τις επιλογές της, στο πλαίσιο αναζήτησης μιας ορθολογικής διεξόδου από την κρίση, τότε η ανάδειξη του εθνικού απομονωτισμού, ως ανταπάντησης στις προκλήσεις, αναδεικνύει και την ευθύνη της κοινωνίας όταν η ίδια αποφασίζει τα μέσα και τους τρόπους με τα οποία θα οδηγηθεί σε ασφαλείς λύσεις.
Πιο απλά, η κοινωνία από την γκάμα των επιλογών που έχει στη διάθεσή της προκειμένου να αθροίσει δυνάμεις και να διαμορφώσει τη δική της πορεία, αποφασίζει εν μέσω κρίσης να απομονωθεί, να υπερτονίσει τον εθνικισμό και να αποστασιοποιηθεί από την παγκόσμια κοινότητα.
Η Χρυσή Αυγή, ως εκφράζουσα ακριβώς αυτήν την επιλογή, της απομόνωσης, όχι μόνο ως πολιτική άποψη αλλά και ως ευρύτερη στάση απέναντι στη Διεθνή Κοινότητα, αποτελεί - εκτός των άλλων "ιδιοτήτων" της - και ένα σημαντικό παράγοντα ο οποίος συντείνει σε μέγιστο βαθμό στην απόφαση της χώρας να αποστασιοποιηθεί από τα διεθνή τεκταινόμενα και από τις προσεγγίσεις της διεθνούς κοινότητας στο ελληνικό ζήτημα.
Επιλέγοντας Χρυσή Αυγή, ως διαρκώς διογκούμενη πολιτική δύναμη, η κοινωνία απλώς απαντά πως δεν επιθυμεί να ευθυγραμμιστεί με την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν ταυτίζεται με τις ευρωπαϊκές απαντήσεις στην οικονομική κρίση και εν τέλει δε θέλει να απαντήσει στην κρίση με ευρωπαϊκά μέσα.
Με δεδομένο ότι το εγχώριο δυναμικό δεν επαρκεί ώστε να προσδώσει στη χώρα μια αξιόπιστη ώθηση που θα οδηγήσει σε εκτός κρίσης περιοχές, τουλάχιστον χωρίς να σημειωθούν καταστροφικού τύπου μεταβολές στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό, η απομόνωση που εκφράζει η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα άλλο από μια σημαντική επιβράδυνση και άρα σημαντική αποδυνάμωση της χώρας.

Χρειαζόμαστε τους Ευρωπαίους, χρειαζόμαστε τη Διεθνή Κοινότητα, τους χρειαζόμασταν πάντοτε και βεβαίως σήμερα υπό τις παρούσες συνθήκες και οπωσδήποτε υπό τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν και στο άμεσο μέλλον - οι οποίες αναμένονται πολύ πιο δυσμενείς - θα τους χρειαστούμε ακόμη περισσότερο.
Η ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής και η ανάδειξή της ως σημαντικού πολιτικού πόλου, θα απομακρύνει τη χώρα - αν δεν το κάνει ήδη - από τη διεθνή της προοπτική, θα αφαιρέσει δυνάμεις και εν τέλει θα επιταχύνει το δρόμο προς την καταστροφική πορεία.
Να λοιπόν ένας αξιόπιστος δείκτης που αξίζει να παρατηρεί κανείς αν επιθυμεί να γνωρίζει σε ποιο σημείο της κρίσης βρισκόμαστε: Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής είναι ευθέως ανάλογο με το πόσο πιο γρήγορα και βαθιά εισχωρούμε στον πυρήνα της οικονομικής κρίσης και πόση έκταση αυτός καταλαμβάνει στο σώμα της κοινωνίας.

16 Οκτ 2012

Ελλάς: Υπό Νέα Διεύθυνση!


Η οποιαδήποτε διοίκηση μιας οποιασδήποτε επιχείρησης κρίνεται για την επιτυχία ή την αποτυχία της, εκ του αποτελέσματος. Από τα ψυχρά νούμερα που απεικονίζουν την εικόνα της επιχείρησης στον ισολογισμό της. Στον πραγματικό ισολογισμό της κι όχι βεβαίως σε αυτόν που δημοσιεύει για τα "μάτια του κόσμου".

Η επιτυχία οδηγεί προφανώς σε βιωσιμότητα και ανάπτυξη και πλούτο για τους μετόχους και τους εργαζόμενους. Και η επίτευξη της σωστής εικόνας επιτυγχάνεται όχι μόνο με τη λήψη των αρεστών αποφάσεων αλλά στην πλειονότητα με την αποφασιστικότητα, τον ορθολογισμό των αριθμών και την ικανότητα της διοίκησης να γίνεται δυσάρεστη αλλά χρήσιμη, όχι για τον κάθε εργαζόμενο ή μέτοχο ξεχωριστά αλλά για το σύνολο.

Συμπερασματικά, ο βαθμός της επιτυχίας συναρτάται όχι με τον αριθμό των εύκολων αποφάσεων αλλά ακριβώς από το πλήθος των δυσάρεστων και μάλιστα από την ικανότητα αυτές οι δύσκολες αποφάσεις να επιβληθούν σε όλους.

Στο project "Ελλάδα", διοίκηση/Κυβέρνηση και μέτοχοι-εργαζόμενοι δηλαδή πολίτες ανέβαλλαν για πολλά χρόνια όχι μόνο τη λήψη των δύσκολων αποφάσεων αλλά σε πολλές περιπτώσεις ούτε καταδέχονταν να τεθεί προς συζήτηση μια δυσάρεστη απόφαση. Οποιαδήποτε δυσάρεστη απόφαση.

Η συνέπεια;
Η επιχείρηση- η χώρα!- να τεθεί υπό νέα Διεύθυνση!


Όταν αποφασίζαμε την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ - με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες - θα έπρεπε να αντιληφθούμε ότι ταυτόχρονα ένα μεγάλο πακέτο μετοχών αυτής της χώρας περνούσε σε άλλα χέρια, σε Ευρωπαϊκά, προκειμένου να εισρεύσει φρέσκο χρήμα στην επιχείρηση. Κι όταν μιλάμε για νέους μετόχους, εννοούμε τον κάθε κάτοχο ευρώ στην Ευρωζώνη! ναι, ο Ευρωπαίος φορολογούμενος έχει γίνει μέτοχος αυτής της χώρας, όπως κι εμείς εξάλλου (αλλά με πολύ μικρότερο πακέτο!) γίναμε μικρομέτοχοι των άλλων χωρών.

Όταν ψηφίζει ο Γερμανός, ο Γάλλος ή ο Ιταλός επηρεάζει άμεσα την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως κι όταν ψηφίζει ο Έλληνας συμβαίνει το ίδιο, κατά το βάρος με το οποίο συμμετέχει η κάθε χώρα στην πολυεθνική που λέγεται Ευρωζώνη.

Για να το κάνω πιο απλό, αν οι Γερμανοί αποδοκιμάσουν την πολιτική Μέρκελ - την πολιτική, όχι την πολιτικό! - τότε νέες παράμετροι, πιο σκληρές ή πιο χαλαρές δεν το ξέρουμε, τίθενται για το πρόβλημα χρέους στην Ευρώπη. Γιατί έτσι αποφάσισαν οι μεγαλομέτοχοι, με οικονομικούς όρους, Γερμανοί!

Τι αποφασίζει λοιπόν σήμερα η πλειοψηφία των μετόχων; Η οποία σημειωτέον ΔΕΝ αποτελείται από Έλληνες;

Πως η θυγατρική "Ελλάς" χρειάζεται νέα Διεύθυνση! Νέο μάνατζμεντ. Και νέα εταιρική πολιτική.

Τι λένε οι εργαζόμενοι/πολίτες της θυγατρικής/χώρας;
Αντιδρούν στην απόφαση της διοίκησης. Αναμενόμενο. Κι όμως!


Όπως έχουμε γράψει πολλάκις, η σύγχρονη "δημοκρατία των αγορών" δεν προσμετρά τη συνισταμένη της βούλησης των πολιτών με βάση ιδεολογικούς συσχετισμούς, αλλά με όρους οικονομικής ισχύος.

Ειδάλλως, θα βλέπαμε αντίστροφα φαινόμενα από αυτά που βιώνουμε σήμερα: θα βλέπαμε για παράδειγμα, πολίτες και επιχειρήσεις να αγοράζουν -για πατριωτικούς λόγους - ελληνικά ομόλογα, να χρηματοδοτούν μανιωδώς το ελληνικό κράτος και να επαναπατρίζουν κεφάλαια μόνο και μόνο για να αγοράσουν "μετοχές" της αγαπημένης τους χώρας.

Κι όμως! αυτό όχι μόνο δε συμβαίνει αλλά η πραγματικότητα μας επιβεβαιώνει ακριβώς το αντίθετο:

Πολίτες και επιχειρήσεις αγοράζουν μανιωδώς την μετοχή της πολυεθνικής Ευρωζώνης, μεταφέροντας στα εδάφη της τις επιχειρήσεις τους, διασφαλίζοντας τη μετοχή "ευρώ", αποφεύγοντας να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα και μάλιστα (και ορθώς!) διαμαρτύρονται εντόνως διότι αυτά "κουρεύτηκαν"!

Σε λεκτικό επίπεδο, δηλαδή, οι πολίτες μπορεί να ουρλιάζουν περί του εθνικού κινδύνου, νυχθημερόν όμως και σε ό,τι αφορά στην "τσέπη τους" ψηφίζουν με επιμονή τη "Νέα Διεύθυνση" της χώρας, αγοράζοντας διαρκώς τις μετοχές της και άρα τις αποφάσεις της!

Η υποκατάσταση της πολιτικής "δημοκρατίας" από τη "δημοκρατία των αγορών" το "προλεταριάτο του κεφαλαίου" επιβάλλει ακόμη και ασυνείδητα τη νέα πραγματικότητα.

Κι αυτό είναι ενθαρρυντικό!

14 Οκτ 2012

Νησιά και άλλα. Ας τα Συζητήσουμε Όλα.


Πως αντιλαμβανόμαστε τη χώρα, είτε ως ολότητα είτε στα επί μέρους ζητήματα, τα προηγούμενα χρόνια της τεχνητής ευμάρειας;

Μα όπως ακριβώς μας υπέβαλλαν οι οικονομικές "φούσκες" που δημιουργήσαμε, βασιζόμενοι στον άκριτο υπερδανεισμό ο οποίος με τη σειρά του βασίστηκε στην ψευδαίσθηση πως ανήκουμε ως οικονομία στην Ευρώπη. Δηλαδή, δανειζόμασταν με επιτόκια Γερμανίας (να γιατί το ευρωομόλογο ή η νομισματική χαλάρωση δεν έχει να κάνει με το ελληνικό πρόβλημα) για να ζήσουμε με όρους Ελλάδας. Απλά, λειτουργούσαμε εμείς οι αδύναμοι με τις "πλάτες" των ισχυρών.

Ο τρόπος που αντιλαμβανόμασταν την εξέλιξη της Ελλάδας ήταν γραμμικά ανοδικός και άκαμπτος. Μόνιμα η  χώρα διατηρούσε εκτός δημόσιας συζήτησης μια σειρά ζητημάτων, θεωρούμενα ως απαράβατες σταθερές, ως παραμέτρους αυτής της πορείας που είχαμε σχηματίσει και προεξοφλήσει για το μέλλον της χώρας:

-Ναι, δεν ήταν υπό συζήτηση οι αμοιβές και η υπηρεσιακή κατάσταση των εργαζομένων στο Δημόσιο, κάτω από οποιεσδήποτε μεταβολές. Η μηχανοργάνωση, οι εξελίξεις στην ιατρική, στα φάρμακα, στη γνώση άφηναν παγερά αδιάφορους κοινωνία και πολιτικούς. Τι κι αν άλλοι λαοί προσαρμόστηκαν, επανασχεδίασαν, αντικατέστησαν, εμείς παραμείναμε προσηλωμένοι σταθερά σε πρότυπα δεκαετίας '50. Χαρτί και καλαμάρι...

-Ναι, ήταν απολύτως εκτός πραγματικότητας όποιος ψέλλιζε κάτι για ανάγκη επανεξέτασης του ασφαλιστικού, των κλειστών επαγγελμάτων, των προνομίων και γενικώς κάθε κατάστασης που θα μετέβαλλε τις σταθερές παραμέτρους του συστήματος.

Μια γενική αποτίμηση, θα μπορούσε να αναπαρασταθεί με την εικόνα της γενικότερης αποδοχής από την κοινωνία της εν λόγω κατάστασης: Αν ήσουν "τυχερός" και εντασσόσουν σε μια από τις προνομιούχες κατηγορίες -Δημόσιος Υπάλληλος, προνομιούχος επαγγελματίας, κομματικό ή συνδικαλιστικό στέλεχος - τότε η υπόλοιπη κοινωνία καρτερικά αποδεχόταν την τύχη σου και δε σε ενοχλούσε. Ναι, ουδείς αμφισβητούσε την κατάσταση.

Από την άλλη, αν ήσουν "άτυχος" από οποιαδήποτε άποψη, τότε και πάλι η υπόλοιπη κοινωνία δεν έκανε τίποτα για σένα. Δεν κατόρθωνες να διοριστείς; Ποιος νοιάστηκε! Δεν κατόρθωνες να πάρεις μια άδεια ταξί ή φαρμακείου; Ας πρόσεχες να έχεις καλύτερες "άκρες"!

Κι αν κάποτε προσέφευγε κανείς σε Ευρωπαϊκά Όργανα ώστε να διεκδικήσει το αυτονόητο, τότε το κράτος και μέρος της κοινωνίας τον αντιμετώπιζε ως περίπου "προδότη" αυτής της σαχλαμάρας που ονομαζόταν "κοινωνικό συμβόλαιο".

Είναι αξιοσημείωτο, για να κάνουμε και τη σχετική σύνδεση, ότι
οι "βολεμένοι" του συστήματος - με οποιοδήποτε τρόπο - συνήθιζαν να ταυτίζουν και το κάνουν και σήμερα, το "βόλεμα" με την πατρίδα! Προφανείς οι λόγοι: αμφισβητείς το "βόλεμα"; Τότε αμφισβητείς και την πατρίδα!

Βεβαίως, λόγω αυτής της τεχνητής ταύτισης, διεπράχθησαν μερικά από τα πιο σημαντικά οικονομικά "κακουργήματα" τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε σήμερα.

Μέσα λοιπόν σε αυτή την "ωραία ατμόσφαιρα" ήρθε η Τρόικα να αμφισβητήσει τα πάντα!

Και έρχεται από "σπόντα" -πιθανώς μέσα στο πάρε-δώσε ιδεών που ανταλλάσσονται μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών "σωτήρων" - να αμφισβητηθεί και το κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς των ελληνικών μικρών νησιών.


Υπό άλλες συνθήκες, προφανώς αυτή η συζήτηση θα προσέκρουε πάνω στους "βράχους ηθικής" και στους Ηρακλειδείς του συστήματος.

"Δεν επιτρέπεται να συζητάμε τέτοια πράγματα!"

Κι όμως! Η παρουσία της Τρόικας το επιτρέπει!
Μέσα στη γενικότερη αμφισβήτηση όλων εκείνων των πάλαι ποτέ "σταθερών" της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής μας ζωής, έρχεται και αυτή η συζήτηση, έρχεται και αυτό το ζήτημα στο μικροσκόπιο της δημόσιας σφαίρας.

Τι λέμε λοιπόν στους ανθρώπους που ζουν στα νησάκια;
Πως η χώρα κάνει "ότι μπορεί" για αυτούς - προφανώς μακαρίζουμε εαυτούς που δεν είμαστε στη θέση τους!- βεβαίως τους λέμε ότι δεν πρέπει να τα εγκαταλείψουν διότι, ανερυθρίαστα, τους διαμηνύουμε ότι τους χρειαζόμαστε, λέει, για να αποδείξουμε ότι έχουμε ΑΟΖ!

Μια γεωπολιτική έννοια, την οποία ούτε ρωτάμε αν μπορούμε να υπερασπιστούμε επαρκώς, καθώς οι αμυντικοί μας προϋπολογισμοί συρρικνώνονται, και επίσης ανερυθρίαστα τη διασυνδέουμε με υποτιθέμενο ορυκτό πλούτο.

Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά είναι πραγματικότητα, δηλαδή αν πράγματι καθόμαστε πάνω σε μια δεύτερη Σαουδική Αραβία, ούτε αν πράγματι το Διεθνές Δίκαιο λειτουργεί με τον τρόπο που κάποιοι φαντάζονται:"Κύριε Πρόεδρε αυτές οι πέντε κατσίκες και τα δυο γεροντάκια καταδεικνύουν περίτρανα την πλούσια οικονομική ζωή της βραχονησίδας μας!"


Ως σχολιαστής ρωτώ:
Ποιος παράγοντας είναι ηθικά ορθότερος;
Εκείνος που προτείνει να προσφερθούν κίνητρα στους ανθρώπους να μετακινηθούν προκειμένου να μειωθεί το κόστος διαχείρισης ή εκείνος που τους αφήνει στην τύχη τους προκειμένου να προσποριστεί το όποιο κέρδος;

Εκείνος που ξεκινά μια συζήτηση - ανεξάρτητα που θα καταλήξει - ή εκείνος που την αποσιωπά γνωρίζοντας ότι μια σειρά συμφερόντων, ναυτιλιακών, τουριστικών κλπ, επιμένει στη στρεβλή διαχείριση προκειμένου να κερδίσει;


Είμαστε σε μια εποχή που -δυστυχώς!- δεν έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας, αλλά -ευτυχώς! -είμαστε σε μια εποχή που εξ' ανάγκης είμαστε υποχρεωμένοι να τα συζητάμε όλα!

Για να επιστρέψουμε στην αρχή: η διάκριση μεταξύ "τυχερών" και "άτυχων" τείνει να εξαλειφθεί. Η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση σε μια νέα συνολική συζήτηση επί παντός ζητήματος και οι όποιοι "προστάτες" είναι πια αδύναμοι να επιβάλλουν τη σιωπή!

12 Οκτ 2012

Η Λύση: Τρώγοντας ΦΑΓΕ και πίνοντας Coca-Cola!


"Aν ξυπνήσεις, μονομιάς θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς."

Σίγουρα, κάποιος μας κάνει πλάκα. Οπωσδήποτε, ένα "σκοτεινό κέντρο" στην Κυβέρνηση, επινοεί διαρκώς κωμικές καταστάσεις ώστε να προκαλεί θυμηδία, χρήσιμη αναμφίβολα σε συνθήκες κρίσης. Ειδάλλως, είναι αδύνατον να εξηγήσει κανείς πως είναι δυνατόν να επιλέγονται λύσεις της δεκαετίας του 1950 - συμβολαιογραφικές πράξεις με τα ούλα τους! σφραγίδες, μελάνια και χαρτόσημα- σε σύγχρονα προβλήματα όπως η ανάγκη διασταύρωσης στοιχείων ώστε να αποδοθούν συντάξεις ή άλλες παροχές.

Και τα βρεφικά γάλατα, με τη βούλα της (απεργούσης για τα μιστά!) Δικαιοσύνης (μονο)πωλούνται αποκλειστικά στα προστατευμένα με τείχη της Πολιτείας φαρμακεία!

Και μια σειρά  ατέλειωτη παλινδρομήσεων - καταστροφικών - επαναφέρει τα μαύρα σύννεφα αλλά αυτή τη φορά με κωμική χροιά: τα μισθολόγια των καλών μας εφοριακών δεν προσαρμόζονται, οι εφορίες δεν κλείνουν, οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να ακούσουν για αξιολόγηση και το νέο φορολογικό αναμένεται να αποτελέσει το Χρυσόβουλο εξασφάλισης των αμοιβών χιλιάδων άχρηστων υπαλλήλων του Δημοσίου. Πάντοτε εις βάρος ανέργων, επιχειρήσεων και εργαζομένων στην παραγωγή.

Αρκετά λοιπόν με την πλάκα!
Ήδη η αγορά, ο κόσμος της παραγωγής και της πραγματικής οικονομίας καταδεικνύει με τη στάση του την μελλοντική τάση:
Κυρίες και κύριοι, αναζητείστε αλλού υποζύγια. Αναζητείστε αλλού τα "γομάρια" του ποιητή Βάρναλη.

Προφανώς, την απόφαση της οικονομικής μετανάστευσης δεν είναι εύκολο να την υλοποιήσουν όλες οι επιχειρήσεις και όλοι οι επιχειρηματίες ή ελεύθεροι επαγγελματίες.

Αλλά η τάση δημιουργήθηκε. Είναι εδώ!
Όσοι πιστεύουν στην Ευρώπη και στην αδήριτη ανάγκη πως το μέλλον και η μοίρα της χώρας είναι στην Ευρωπαϊκή προοπτική, απλώς θα κάνουν πράξη αυτήν την επιλογή.

Αν δεν πειστούν οι κομματικοί πάτρωνες συμφερόντων -πολιτικοί αλλά και πολίτες - ότι:

-Μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί η τρέχουσα εικόνα ότι εργαζόμενοι των 500 ευρώ μπορούν να χρηματοδοτούν συντάξεις των 2.000

-Μόνο ως πλάκα μπορεί να δει κανείς την άποψη ότι χιλιάδες επιχειρήσεις και εργαζόμενοι πρόθυμα θα πληρώνουν 680.000 μισθούς υπαλλήλων άχρηστων οργανισμών, για να ξαναπληρώσουν συμβολαιογράφους και άλλους "πορφυρογέννητους" για υπηρεσίες που έπρεπε να παρέχονται ηλεκτρονικά και δωρεάν.

-Μόνο ως κακόγουστη φάρσα είναι δυνατόν να παιχτεί το έργο της υψηλής φορολόγησης της επιχειρηματικότητας, με τις γύρω χώρες και ακόμη κι άλλες ευρωπαϊκές παρέχουν κίνητρα φορολογικά και χρηματοδοτικά για την εγκατάσταση επιχειρήσεων και μεταφορά κεφαλαίων.

-Μόνο ως ανόητη καρικατούρα μπορεί να γίνει κατανοητή η εμμονή πληρωμής συντάξεων σε άγαμες θυγατέρες και 40ρηδες συνταξιούχους.

Τι κάνουμε οι υπόλοιποι;
Ενισχύουμε εκείνους που αποφασίζουν να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους, τη σοβαρότητα της επιχείρησής τους (καταντάει ανέκδοτο πλέον η φράση:"επιχείρηση στην Ελλάδα"!!!) και εν τέλει την αυθεντική ελληνικότητα του ορθού λόγου. Ειδάλλως, η κατρακύλα στον παραλογισμό "πληρώστε για να σωθεί ο αργόμισθος κι αν δε διασωθεί...ξαναπληρώστε!" γελοιοποιεί όχι μόνο τον πολιτικό που το υποστηρίζει αλλά και τον αφελή που αγόγγυστα συνεχίζει να συμμετέχει στο "πάρτυ".


Τελικά, πόσες διασταυρώσεις, πόσο διοικητικό έργο και πόσες καντρίλιες πρέπει να κάνει αυτό το κράτος ώστε να σταματήσει να πληρώνει χιλιάδες "μαϊμούδες";

Για πόσο ακόμα θα περιμένουμε -πληρώνοντας βεβαίως - να επιλυθούν τα μυριάδες "υπαρξιακά" ερωτήματα σχετικά με το "πόσοι υπάλληλοι δεν χρειάζονται", "πόσα χρόνια εφεδρεία θα προσφέρουμε";

Κι ακόμη για πόσο θα περιμένουμε τη συναίνεση του κάθε πολιτικάντη που ανατράφηκε και θέριεψε από αυτά τα λάθη; Και τελικά μέχρι πότε ο κάθε ακραίος Χρυσαυγίτης ή εξτρεμιστής αριστερός θα μας κλωτσάει καμιά 50αριά χρόνια πίσω;
Όχι. Δεν αξίζει να συνεχίσει κανείς να τροφοδοτεί με το υστέρημά του όλους αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες που μας κάθησαν στο σβέρκο μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους.

Ας συνεχίσει λοιπόν το "έργο" του όλος αυτός ο θολός συρφετός, ενώ οι υπόλοιποι θα απολαμβάνουμε μανιωδώς το γιαουρτάκι της ΦΑΓΕ και θα πίνουμε τα αναψυκτικά της 3Ε και βεβαίως θα στηρίζουμε όλους όσους ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.

Το αστείο τελειώνει εδώ!

10 Οκτ 2012

Νέα Προσευχή για την Αγία Μέρκελ!

Βρίσκεται παντού στο διαδίκτυο και την παραθέτω:
Μέρκελ ημών
η εν τοις Γερμανοίς,
αγιασθήτω το δάνειό Σου. 
Ελθέτω η χορηγεία Σου.
Εφαρμοσθήτω το πρόγραμμά Σου, ως εν Γερμανώ και επί της Greece.
Την δόσιν ημών την επιούσιον δος ημίν Τζήμερον.
Και λάβε ημάς δια τα θελήματα υμών,
μήπως και ημείς κουρέψομεν τες οφειλές ημών.
Και μη εισενέγκης ημάς εις Τσιπρισμόν,
αλλά ρύσαι ημάς και από τη Συγγρού,
Αμήν

Διαρθρωτικές Αλλαγές, η εξής ΜΙΑ: Απολύσεις στο Δημόσιο.


Τι είναι ανοησία; Να αναμένει κανείς διαφορετικό αποτέλεσμα όταν όμως χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους.

Η διεθνής κοινότητα όσες φορές και με οποιονδήποτε τρόπο κι αν ερωτηθεί από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, απαντά με τον ίδιο τρόπο: Διαρθρωτικές αλλαγές. Γενναίες και ειλικρινείς. Τολμηρές και αποδοτικές. Μονόδρομος.

Ο κ. Σαμαράς προφανώς θεώρησε ότι η Γερμανίδα καγκελάριος αν ερχόταν στην Αθήνα, αν ένιωθε την κοινωνική αντίδραση στην ατμόσφαιρα, αν γοητευόταν από τον ελληνικό φθινοπωριάτικο ήλιο, θα εξέπεμπε κύματα ενθουσιασμού και θα μετέβαλλε τις θέσεις της.

Δυστυχώς όμως, δεν του έκανε τη χάρη.

Επανέλαβε για μια ακόμη φορά το αυτονόητο: αν κάνει η  Ελλάδα το καθήκον της - απέναντι στην ίδια τη χώρα - τότε και η διεθνής κοινότητα θα πράξει τα δέοντα. Ακριβώς μια από τα ίδια.

Ιδεοληψίες περί δήθεν "διεθνούς απομόνωσης" και άλλες φαιδρότητες δεν είναι παρά εγχώρια πολιτικά ληγμένα προϊόντα για αφελείς ή υστερόβουλους. Ουδέποτε η διεθνής κοινότητα εγκατέλειψε την Ελλάδα καθώς εμπράκτως στηρίζει τη χώρα με δισεκατομμύρια κάθε τόσο.

Που βρισκόμαστε τώρα; Μα εκεί από όπου ξεκινήσαμε: Η βασική απόφαση, η μείζονα μεταβολή, η αποφασιστική κίνηση δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί. Με ευθύνη του συνόλου του πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του στην κοινωνία, συνδικαλιστών, συντεχνιών και ομάδων πίεσης.

Μία είναι η κεντρική διαρθρωτική αλλαγή που θα συνταράξει πραγματικά τα λιμνάζοντα και όζοντα ύδατα της ελληνικής οικονομίας: Οι απολύσεις, ευθείες και χωρίς εφεδρειακές περικοκλάδες, των Δημοσίων Υπαλλήλων που δεν χρειάζονται. Και βεβαίως η άρση της μονιμότητας όλων των υπολοίπων.

Αυτό περιμένει η οικονομία, αυτό περιμένει η υγιής κοινωνία, αυτό περιμένει και η διεθνής κοινότητα.

Οι απολύσεις:
-Θα καταδείξουν την ειλικρινή βούληση του πολιτικού συστήματος να διακόψουν τους δεσμούς με το αμαρτωλό παρελθόν της άκριτης λαφυραγωγικής διαχείρισης του κράτους και των πόρων του.
-Θα επιβεβαιώσουν την απόφαση πως δε θα επανέλθει η ελληνική οικονομία στον αμαρτωλό κύκλο του υπέρμετρου δανεισμού.
-Θα εκπέμψουν πολύ ισχυρό μήνυμα στην κοινωνία πως το πολιτικό σύστημα έπαψε να αποτελεί τον αξιόπιστο εταίρο στην πελατειακή συναλλαγή και θα ωθήσουν κυρίως τους νέους εργαζόμενους στην πραγματική οικονομία.
-Θα συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση των Δημοσίων Υπηρεσιών καθώς θα παγιώσουν την αντίληψη ότι ο πολίτης είναι εκείνος που πρέπει να απολαμβάνει υπηρεσίες κι όχι οι υπηρεσίες να απολαμβάνουν εις βάρος του πολίτη, προνόμια και αργομισθία.

Απλά πράγματα.

Τι γίνεται σε διαφορετική περίπτωση; Μα το προφανές.

-Όσο οι πολιτικοί επιμένουν να εκπροσωπούν συμφέροντα συντεχνιακά και συνδικαλιστικά, και να καπηλεύονται εκείνους που πραγματικά θυσιάζονται, θα απομείνουν να συνδιαλλέγονται με ολοένα και μικρότερο κομμάτι της κοινωνίας. Γιατί τι άλλο εκπροσώπησε ο κ. Σαμαράς όταν μιλούσε για "θυσίες" στην κ. Μέρκελ όταν γνωρίζει ότι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και οι συντεχνίες υπέστησαν τα ελάχιστα προκαλώντας με την υπέρμετρη φορολογία τεράστιες επιπτώσεις στον ιδιωτικό τομέα, επιμένοντας να σταματήσει εδώ το πρόγραμμα περικοπών ώστε να περισώσει τους ψηφοφόρους του;

-Οι επιχειρήσεις και το αξιόλογο εργατικό δυναμικό δεν πρόκειται να συνεχίσουν για πολύ να υπηρετούν ένα τυραννικό, φοροεισπρακτικό και πελατειακό κράτος: μετά το παράδειγμα της ΦΑΓΕ θα ακολουθήσουν κι άλλοι.

-Η διεθνής κοινότητα όταν τα πραγματικά προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία θα απαιτήσουν την αυξημένη προσοχή της, δε θα χάσει άλλο χρόνο και χρήμα περιμένοντας πότε το πολιτικό σύστημα θα αποφασίσει να προσγειωθεί στον πραγματικό κόσμο.

Ας το πάρουν λοιπόν απόφαση.
Τα υγιή κομμάτια της κοινωνίας, οι πυλώνες και οι "αιμοδότες" της παραγωγικής μηχανής της ελληνικής οικονομίας, η τεχνογνωσία, η υπεραξία που πράγματι κρύβεται στη χώρα θα αποδημήσει. Θα αναζητήσει ευκαιρίες και θα αξιοποιήσει τα σύγχρονα και παραγωγικά εργαλεία που προσφέρονται σε άλλες χώρες.
Κι αν το μυαλό σας πάει - χαμογελώντας ειρωνικά - στη Βουλγαρία, η ΦΑΓΕ έδειξε το δρόμο. Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο κι άλλες χώρες, με ικανοποίηση θα δεχόντουσαν φιλόδοξα εγχειρήματα, μακρυά από τον καταστροφικό παραλογισμό της απίθανης γραφειοκρατίας, της μιζέριας του λαδώματος, της γελοίας αμορφωσιάς που οδηγεί στην κωμική αντιστροφή της πυραμίδας προσόντων και θέσης! (ναι, στην Ελλάδα μπορεί κάποιος στο Δημόσιο να είναι Διευθυντής με απολυτήριο Λυκείου αλλά να "διοικεί" διδάκτορες!)

Όχι, δεν περιμένουμε άλλο!
Η ανοχή εξαντλήθηκε και μαζί της η εποχή της σιωπηρής συναλλαγής.

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ως αποτέλεσμα της αναμενόμενης δόσης καθυστερεί για ένα και μόνο ουσιαστικό λόγο: το πολιτικό μας σύστημα προσπαθεί μανιωδώς να περισώσει την "πελατειακή του αξιοπιστία" υψώνοντας τις τελευταίες του ασπίδες πέριξ των προστατευομένων του. Πρακτικά, επαγγελματίες και επιχειρήσεις περιμένουν την ανακεφαλαιοποίηση ώστε να δουν τα ψήγματα της σωτήριας ρευστότητας, η οποία όμως δεν έρχεται εξαιτίας της επίμονης άρνησης και κωλυσιεργείας της τριμερούς Κυβέρνησης να πράξει τα δέοντα στο Δημόσιο Τομέα.
Ήδη οι πιο τολμηροί αποχωρούν γιατί μάλλον βαρέθηκαν να περιμένουν. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι, πολλοί.

8 Οκτ 2012

Η Μέρκελ, ο ESM και το Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο.


Μια περίεργη σύγκλιση γεγονότων έρχεται να μας υποβάλλει άλλες ιδέες και απόψεις σχετικά με την εξέλιξη των πραγμάτων για το Ελληνικό Ζήτημα και βεβαίως να μας διαφοροποιήσει την μέχρι σήμερα εικόνα της "ρουτίνας" (!) "δόση-έλεγχος Τρόικας-νέα δόση", με την οποία είχαμε μάθει να πορευόμαστε κατά τη "Μνημονιακή" διετία.

Τρία είναι τα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν τη νέα εικόνα:

Πρώτον:
Τα μεγέθη τόσο της δόσης αλλά όσο κυρίως των απαιτούμενων μέτρων που αναγκαιούν ώστε το χρέος να τεθεί σε βιώσιμη τροχιά είναι τεράστια για την Ελληνική Οικονομία. Όχι βεβαίως απαγορευτικά, στο πλαίσιο μιας ειλικρινούς προσπάθειας μεταρρυθμίσεων. Αλλά τεράστια. Πρακτικά, η  λήψη των συγκεκριμένων μέτρων συνθλίβει κάθε σκέψη επιστροφής σε προ-Μνημονίου καταστάσεις.

Δεύτερον:
Η ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα η οποία αναμένεται να πραγματοποιηθεί με την καταβολή της συγκεκριμένης δόσης, εξασφαλίζει στο ίδιο επίπεδο με το υπόλοιπο τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης την παραμονή εντός ευρωσυστήματος. Βεβαίως το δίπολο "μέτρα-δόση" άρα και ανακεφαλαιοποίηση είναι σφιχτά συζευγμένα και συνεπώς είναι προφανές ότι το μέγεθος των μέτρων είναι ανάλογο της σπουδαιότητας του επιδιωκομένου αποτελέσματος: Πολύ σοβαρά μέτρα για μια εξαιρετικά απαραίτητη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης.

Τρίτον:
Η εσπευσμένη επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου συμπίπτει με την έναρξη λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας και βεβαίως όλη αυτή η σύμπτωση έρχεται να συμβεί σε μια χρονική συγκυρία που τα πραγματικά "μεγάλα" προβλήματα της Ευρωζώνης, η Ισπανία και το Βορειοευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα, απαιτούν σοβαρές - από άποψη κεφαλαίων - λύσεις.

Εν ολίγοις, πως βλέπουμε εμείς την εξέλιξη των πραγμάτων;

-Η κα Μέρκελ και συνολικά η Ευρωζώνη, προετοιμάζει μια συνολική λύση για το Ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους με σκοπό κυρίως να αντιμετωπίσει το Ισπανικό ζήτημα. Η Ισπανία, θυμίζω, είναι άλλης τάξεως θέμα καθώς τόσο όγκου όσο και επιρροής στον υπόλοιπο κόσμο δεν έχει καμία σχέση με τα Ελληνικά μεγέθη: Οι ισπανόφωνοι στις ΗΠΑ, η επιρροή και η σχέση της με τη Νότια Αμερική, η έκθεση της Γαλλίας και της Πορτογαλίας στο ισπανικό τραπεζικό σύστημα καθώς και η πολιτική της οργάνωση με τις ημι-ανεξάρτητες περιφέρειες είναι πράγματι (και σε αντίθεση με την μικρή Ελλάδα) να πυροδοτήσει τεράστιες εξελίξεις.

-Σκοπός λοιπόν, πιθανώς! - της επίσκεψης της κας Μέρκελ δεν είναι άλλος παρά να σκιαγραφήσει μια συνολική πρόταση περί ένταξης της Ελλάδας στον ESM, αφορμή για επί της ουσίας έναρξης λειτουργίας του και προφανώς την επίδειξη στις αγορές της αποφασιστικότητας της Ευρώπης να υποδεχτεί κάθε χώρα (διάβαζε Ισπανία) υπό την "προστασία" του.


-Η διαμόρφωση αυτής της πρότασης πιθανόν να έρχεται ώστε να δώσει μια πολιτική λύση στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί σχετικά με το τρέχον δανειακό πρόγραμμα. Η πρόταση εισόδου της Ελλάδας στον ESM ουσιαστικά αντικαθιστά την Τρόικα με έναν μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό, ο οποίος και καταδεικνύει τη δυνατότητα της Ευρώπης να διαχειριστεί τα του οίκου της.

-Βεβαίως, η είσοδος σε έναν τέτοιο οργανισμό σύμφυτο με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο (δηλαδή η οποιαδήποτε "απειλή" εξόδου από αυτόν συνεπάγεται αυτόματα και "απειλή" εξόδου από την ΕΕ αφού αποτελεί μέρος του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος) σηματοδοτεί μια εξαιρετικά σοβαρή μεταβολή για την ελληνική πραγματικότητα.

Στην ουσία, η ενδεχόμενη είσοδος της χώρας στον ESM επιλύει οριστικά το δίλημμα "μέτρα ή πολιτική διαπραγμάτευση" καθόσον η διαδικασία χρηματοδότησης της χώρας ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις και κάθε απόκλιση αυτομάτως εξομαλύνεται καθώς ο οργανισμός διαχειρίζεται συνολικά το ζήτημα.

Είναι επίσης πιθανόν, η πρόταση να συνοδευτεί με δύο επιπλέον δελεαστικές επί μέρους προτάσεις: την συμμετοχή του Επίσημου Τομέα (κεντρικών τραπεζών) σε ένα νέο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης (το οποίο λανθασμένα ονομάζεται "κούρεμα") του ελληνικού χρέους και βεβαίως με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ίσως και με την εφαρμογή δελεαστικότερων επιτοκίων, του τρέχοντος δανειακού προγράμματος της Τρόικας.

Πρακτικά, η ανωτέρω συνολική πρόταση για να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει:
-Να υποβληθεί στην ελληνική πλευρά με τη λογική του "αυτό ή τίποτα". Εφόσον βεβαίως διαπιστωθεί κατόπιν και της εκθέσεως της Τρόικας, η αδυναμία της ελληνικής πλευράς να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις του δανειακού προγράμματος.
-Να ζητηθεί η συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας, εφόσον ενδεχόμενη είσοδος στο Μόνιμο Μηχανισμό θα σημάνει την ανάγκη συναίνεσης σε ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, σε μια εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων εκ μέρους της Ελλάδος σε ό,τι αφορά στο κοινωνικό κράτος, στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, στη δομή της εθνικής οικονομίας.

Ας δούμε λοιπόν την επίσκεψη της καγκελαρίου και ταυτόχρονα τις εξελίξεις στο ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, ώστε να επιβεβαιώσουμε ή να απορρίψουμε τις παραπάνω υποθέσεις.

4 Οκτ 2012

Μια Απειλητική Κοινωνία.


Είναι η Κρίση που λειτουργεί διασχιστικά ή η σύσταση της ιδιοσυγκρασίας μας είναι τέτοια που μας ωθεί σε ανακλαστικές σπασμωδικές κινήσεις;

Ενδεχομένως το δεύτερο να αποτελεί μια όχι και τόσο "πολιτικά ορθή" άποψη καθώς ενισχύει την ιδέα περί "ιδιαιτερότητας της φυλής" αλλά το κεντρικό ερώτημα παραμένει:

Γιατί η Ελληνική κοινωνία αντιδρά με όρους απειλής στις καταστάσεις που βιώνει;

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η διαπίστωση πως η "απειλητική" διάθεση διατρέχει κάθε κλίμακα παρατήρησης: από το επίπεδο της γειτονιάς και του χώρου εργασίας μέχρι εκείνο της χώρας!

Ενδείξεις; Πολλές!

-Πολιτικές δυνάμεις αλλά και προσωπικότητες προκρίνουν την "απειλητική διάθεση" έναντι της Ευρώπης αντί  της συνεργασίας προς τον, υποτίθεται, κοινό σκοπό: αυτόν της εξυγίανσης και της μεταρρύθμισης της οικονομίας μας. Προτείνουν δηλαδή να "απειλήσουμε" με στάση πληρωμών, με προβολή της "ζημιάς" που θα πάθουν οι δανειστές αν δεν συνεχίσουν να μας δανείζουν ή να μας χρηματοδοτούν καθώς κι άλλα δεινά που θα τους συμβούν αν δεν προσέξουν τι θα κάνουν με εμάς.

-Επαγγελματικοί κλάδοι "απειλούν" ο καθένας με τον τρόπο του, την υπόλοιπη κοινωνία, πόσα άσχημα και κακά θα της συμβούν αν δεν εξακολουθήσει να συνηγορεί στη χρηματοδότησή τους ή στην διατήρηση των προνομίων τους.

-Ακόμη και πολιτικοί μας "απειλούν" πόσο θα υποφέρουμε αν δεν συνεχίσουμε να τους εκλέγουμε, καθώς η ενδεχόμενη απουσία τους από την πολιτική σκηνή ή σε άλλες περιπτώσεις η απομάκρυνσή τους από την εξουσία θα σημάνει και την εμφάνιση εσχατολογικών φαινομένων!

Βεβαίως, είναι δυνατόν κάποιος να ισχυριστεί ότι ανάλογα φαινόμενα "απειλητικής διάθεσης" εμφανίζονται και σε άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα.

Κι όμως!

Αυτό που καταγράφεται στη χώρα μας είναι μοναδικό, ενώ ανάλογες θέσεις σε "ομόλογες" χώρες του Νότου μόνο ως γραφικές προσλαμβάνονται.

Ουδείς υποστηρίζει - ας πούμε - στην Ισπανία την "απειλή" χρεωστασίου ως μέσο άσκησης πίεσης στους Ευρωπαίους εταίρους.

Ουδείς συντάσσεται με "σαμψωνικού τύπου" απεργιακές κινητοποιήσεις, δηλαδή με κινητοποιήσεις που απαντούν στην οικονομική δυσπραγία με μια "απειλή" συνολικής κατάρρευσης. Άλλο τώρα αν στην Ελλάδα μας παρουσιάζουν ως τέτοιες τις διαδηλώσεις στη Μαδρίτη τα εγχώρια υπολείμματα της Σοβιετίας και οι παραστάτες τους.

Η Ελληνική κοινωνία λοιπόν έχει διαπαιδαγωγηθεί να "απειλεί" και να εντάσσει την "απειλή" στην επιχειρηματολογία της.

-Μην περικόψετε τους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματά μας ακόμη κι αν αυτά δεν αποδίδονται είτε δίκαια, είτε νόμιμα γιατί απειλείται με καταστροφή ο ιδιωτικός τομέας και η κατανάλωση!

-Μην αυξήσετε τη φορολογία γιατί "απειλείται" με κατάρρευση ο κλάδος μας

-Μην κλείσετε τον οργανισμό και μην ιδιωτικοποιήσετε τη ΔΕΚΟ γιατί "η χώρα θα μείνει χωρίς ρεύμα" ή "θα ξεπουληθεί η πατρίδα".

Σημασία έχει να βρεις κάτι που να ακούγεται αρκετά "απειλητικό"!

Ουδείς σκέφτεται - ας πούμε - να προτείνει περισσότερη δουλειά ή ορθολογικότερη οργάνωση ή εξορθολογισμό του ισολογισμού του ή ακόμη και αλλαγή στην επαγγελματική του κατεύθυνση!

Αλλά αυτό θα ήταν εφικτό αν και οι πολιτικοί μας ηγέτες διέθεταν διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων!
Αν απέφευγαν τη μεγαλόστομη ρητορική περί "κρίσιμων στιγμών", "κινδύνου της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη" αλλά ταυτόχρονα κι αν ήξεραν πότε να καθοδηγήσουν την κοινωνία προς την ευημερία κι όχι προς την λαιμαργία!

30 Σεπ 2012

H Γενιά του Πολυτεχνείου σε Παραλήρημα!


Εκεί κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη που ίπταντο του Ειρηνικού, πραγματοποιούσαν συχνά αναγκαστικές προσγειώσεις σε μικρά νησιά. Αυτά τα νησάκια, αποκομμένα από τον πολιτισμό, ήταν κατοικημένα από ιθαγενείς οι οποίοι βλέποντας τα "σιδερένια πουλιά" για πρώτη φορά στη ζωή τους και παράξενα ντυμένους ανθρώπους να κατεβαίνουν από την "κοιλιά" αυτών των παράξενων "πουλιών", υιοθετούσαν αμέσως την πιο προφανή και κατάλληλη για τα δικά τους μέτρα, ερμηνεία: επρόκειτο αναμφίβολα περί "θεών" και βεβαίως οι ακατανόητες μηχανές τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά υπερφυσικές κατασκευές.
Οι ιθαγενείς, με την αναχώρηση των αεροσκαφών αυτών, πεπεισμένοι για τη θεϊκή παρουσία κατασκεύαζαν σε πολλές περιπτώσεις ξυλινα ομοιώματα, προσέφεραν λατρευτικά δώρα και ήταν πιο σίγουροι από ποτέ ότι και θεοί υπήρχαν και κάποια στιγμή θα ξαναέκαναν την εμφάνισή τους!
Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ήταν αδιανόητη για τους ιθαγενείς-κατοίκους αυτών των νησιών. Αυτούς τους όρους ερμηνείας είχαν στη διάθεσή τους και με αυτούς και μόνον μπορούσαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενά του. 
Στο μικρό μας νησί που λέγεται Ελλάδα, στο δικό μας αποκομμένο μικρόκοσμο που ξαφνικά και αναπάντεχα ένα απόγευμα "προσγειώθηκε" το "σιδερένιο πουλί" της Τρόικας και οι εντελώς αλλόκοτοι εκπρόσωποί του κατέβηκαν κι άρχισαν να μας κυρήττουν τις δικές τους οικονομικές και κοινωνικές θέσεις και επιταγές, τους υποδέχθηκε μια άλλη φυλή ιθαγενών: η "Γενιά του Πολυτεχνείου". 
Οι όροι ερμηνείας του σύγχρονου κόσμου, των αγορών, της κοινωνίας και της πολιτικής, ήταν αποκλειστικά παράγωγα και αποκυήματα αυτής της γενιάς και εμείς οι αποδέκτες και ευλαβείς χρήστες αυτών των όρων. Και η σύγκρουση είναι φοβερή!
Σήμερα, σε μια στιγμή οριακή για την εξέλιξη και διαμόρφωση της Ελλάδας της "μετά-Κρίσης" εποχής, η Γενιά του Πολυτεχνείου παραληρεί! Εκβράζει με οδυνηρούς σπασμούς εξαιτίας της πολυεπίπεδης επίθεσης που δέχεται κάθε εικόνα και κάθε σύμβολο του συλλογικού της ασυνείδητου, αντιδρώντας στη μεγάλη μεταβολή.
Περισφυγμένη με δύναμη από την Τροϊκανή μέγγενη, ωρύεται και συσπάται!
Αλλά, δυστυχώς γι' αυτήν, οι δικοί της όροι ερμηνείας του κόσμου έρχονται να προσεγγίσουν μια επόμενη, μια νεώτερη γενιά που με δυσκολία αντιλαμβάνεται τα προ-μεταπολιτευτικά κελεύσματα και παραστάσεις.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου και οι εκπρόσωποί της σε ΜΜΕ, πολιτική, οικονομία και κοινωνικές τάξεις προσπαθεί με κόπο και αγωνία να βρει ευήκοα ώτα για τις δικές της παραληρηματικές εκκωφαντικές κραυγές:
Με τις μας απειλεί;
-Με κωμικά άρθρα και πρωτοσέλιδα περί "πραξικοπημάτων" και μάλιστα επιστρατεύοντας τις πλέον σοβαροφανείς μιντιακές της εφεδρείες! Σύμβολα κι αυτά του "αντι-δικτατορικού" αγώνα!
-Με σκανδαλολογία γενικευμένη, στην οποία εμφανίζονται ποσά που συναγωνίζονται τα απιθανικομμύρια του Σκρουτζ Μακ Ντακ!
-Με γενικευμένες κοινωνικές αντιδράσεις και απανωτές απεργίες, προβάλλοντας και πάλι τα κλασσικά πρόσωπα-σύμβολα αλλοτινών "επιτυχημένων" αγώνων.
-Με εξακολουθητική παραίνεση και προπαγάνδα μαζική πως είναι "καλό" οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ να αμοίβονται με 14, 15, 16 κι όσους μισθούς θέλουν ενώ εμείς οι υπόλοιποι ουδένα λόγο έχουμε να αμφισβητήσουμε αυτήν την πρακτική. Επιπλέον και για έναν ακατανόητο λόγο είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε κιόλας την ιερή υποχρέωση του κράτους να διατηρεί όλα αυτά τα προνόμια γιατί "έτσι πρέπει"!
-Με ποινικές διώξεις εναντίον του ελεύθερου λόγου, στα πλαίσια μιας "ιρανικού τύπου" δημοκρατίας. Είπαμε: η Γενιά του Πολυτεχνείου άνετα μπορεί να δεχτεί τη Μέρκελ με αγκυλωτό στο χέρι. Αυτό δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα εφόσον διαπράττεται από ιδεολογικά αποδεκτά πρόσωπα ή ΜΜΕ. Όχι, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει σύμβολα της "λαϊκής πίστης" όχι λόγω πίστης αλλά λόγω "λαϊκής". 
-Με ακόμη πιο σκληρή φορολογία σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Παράλογα πιο σκληρή και ανεξήγητα άδικη.
-Με ισχυρότερη ριζοσπαστικοποίηση και ενίσχυση των πολιτικών άκρων, δεξιά κι αριστερά και με ακόμη μεγαλύτερη και πιο ενεργή εμπλοκή τους στα κοινωνικά πράγματα.
Κι όμως!
Όλα τα παραπάνω, που σταχυολόγησα από την τρέχουσα επικαιρότητα, έρχονται να συνθέσουν ένα σκηνικό που σε συνδυασμό με τη στάση της Τρόικας και ειδικά του ΔΝΤ, έρχεται να καταδείξει ένα και μόνο γεγονός:
Η Γενιά του Πολυτεχνείου δε θα παραδωθεί εύκολα! Δεν μπορεί με τίποτα να αποδεχθεί ότι ο κεντρικός πυρήνας της οικονομικής της αντίληψης πρόκειται σύντομα να διαρραγγεί και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι αυτό που είχε επιβάλλει στην κοινωνία και εκείνο με το οποίο κρατούσε μια ολόκληρη χώρα αλυσοδεμένη για τριάντα τόσα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, θα εξαφανιστεί.
Τι φοβάται η Γενιά του Πολυτεχνείου; Ποιος είναι ο εφιάλτης που κάθε βράδυ την ξυπνά έντρομη και κάθιδρη;
Οι απολύσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων!
Ναι. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, μικρό ή ανούσιο αλλά είναι η πραγματικότητα.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου βάσισε ολόκληρη την κοσμοαντίληψή της πάνω σ'αυτό το -ας το πούμε - μοντέλο λειτουργείας.
-Το κράτος και η λειτουργεία του έπρεπε να εξαρτηθεί άμεσα από διορισμένους υπαλλήλους που είχαν το ιδεολογικό εχέγγυο: είναι "δικός μας" έγραφαν πάνω τα κομματικά χαρτάκια διορισμού κάποτε, "δημοκρατικός".  Και όχι μόνο σε θέσεις ταπεινές αλλά και πιο πάνω! Αρκούσε να ήσουν "πίσω" από την Πολυτεχνειακή καγκελόπορτα εκείνο το βράδυ και αυτομάτως ήσουν κατάλληλος για Πρόεδρος Οργανισμού, εκπρόσωπος της χώρας σε Διεθνής Οργανισμούς, κρατικός τραπεζίτης ή ό,τι άλλο σου κατέβαινε στο κεφάλι, εσένα ή της κομματικής νομενκλατούρας.
-Η Γενιά του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να δεχτεί ένα κράτος που θα λειτουργεί απαλλαγμένο από ιδεολογικές αγκυλώσεις και κομματικό έλεγχο. Ένα κράτος τεχνοκρατικά δομημένο. Στη δική της κοσμοθεωρία, το κράτος έπρεπε να λειτουργεί υπό "κοινωνικό έλεγχο" με τη δικαιολογία πως μόνον έτσι δε θα ξανασυνέβαινε το "κακό" της Χούντας. "Ευτυχώς που ελέγχουμε εμείς την κατάσταση...γιατί ποιος ξέρει τι και πότε θα γίνει ξανά κάτι..." έλεγαν σε όλους τους τόνους. Με την "σφραγίδα" της δημοκρατικότητας που είχαν λάβει δια παντός, τα μέλη της Γενιάς του Πολυτεχνείου κατέλαβαν ολόκληρη τη θεσμική και κρατική μηχανή.
-Η Γενιά του Πολυτεχνείου κραδαίνοντας το τρόπαιο της μονιμότητας κράδαινε και το λάβαρο της αξιοπιστίας της ταυτόχρονα:" Εμείς Κυβερνάμε κι όσο Κυβερνάμε εμείς δε σας κουνάει κανείς!" έλεγε με στεντόρεια φωνή! Ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις με κρατικό χρήμα, κουμάνταρε δουλειές με το διεφθερμένο της ιστό σε δημόσια διοίκηση και κοινωνία και ήταν ο απόλυτος άρχοντας της οικονομίας. Πρώτα έπρεπε να συμφιλιωθείς μαζί της και μετά να περάσεις από το "γκισέ" ή το "γραφείο", αλλιώς δουλειά δεν έκανες και χρήμα δεν έβλεπες!
Και τώρα; Τι μας λένε τώρα;
Πως το "Μνημόνιο" είναι κακό! Το χειρότερο! 
Πως θα ξαναφέρει στη χώρα τη Χούντα, τον πανικό, τα άκρα, τη "Βαϊμάρη"! Πως αυτό ευθύνεται για αυτοκτονίες, για την βαριά φορολογία, για τους πενιχρούς μισθούς και την ανεργία.
Αυτοί, οι προύχοντες μια Γενιάς, δεν ευθύνονται για όλα αυτά! Αυτοί πάντοτε "φυλούσαν Θερμοπύλες" κατά την προσφιλή τους έκφραση και μάλιστα με το "αζημείωτο"!
Ελπίδα όμως υπάρχει!
Και είναι η νέα Γενιά, η Γενιά του Διαδικτύου, της παγκοσμιοποίησης και της φιλελεύθερης οικονομίας.
Αυτή η νέα Γενιά αδιαφορεί για τους εφιάλτες της Πολυτεχνειακής τυραννίας, αδιαφορεί για τις συντάξεις, τα εφάπαξ και τα προνόμια που επεφύλαξε για τον εαυτό της αυτή η τυραννία και τώρα ολοφυρώμενη που τα χάνει ουρλιάζει, 
Φόρο 35% ζητά η Γενιά του Πολυτενείου για να θρέψει τις άγαμες θυγατέρες της και τους εφήβους συνταξιούχους της; Και μας απειλεί και με κοινωνική αναταραχή; Λυπάμαι, αλλά δε θα πάρουμε!
Πόσο εύκολο είναι σήμερα να ανοίξεις την επιχείρησή σου στην Αγγλία, στη Βουλγαρία ή στο Γιβραλτάρ; Τόσο εύκολο όσο πριν χρόνια πήγαινες άνετος στην κλαδική για διορισμό!
Τι μας ζητά; Να στηρίξουμε τους ξεθωριασμένους της αγώνες και τις αραχνιασμένες της αρχές της μονιμότητας και της ισόβιας σύνταξης; Όχι! Προτιμάμε να στηρίξουμε την ελεύθερη αγορά, τον ανταγωνισμό και την επιχειρηματικότητα!
Οι λύσεις βρίσκονται "εκεί έξω" και μόλις λίγα κλικ του ποντικιού και του πληκτρολογίου μας. Ζούμε στο 2012, σε μια Ελλάδα που είτε μπορεί να αποτελέσει το προσωπικό επιτραπέζιο του κ. Τσίπρα, είτε την συνολική αποτυχία των κομμάτων "εξουσίας", είτε την απόλυτη οικονομική όαση των επομένων ετών. Πάντως, σε καμιά περίπτωση δε θα πισωγυρίσει σε "μονιμότητες", σε άκρατες παροχές και σε "παρτυ" διορισμών.
Σύμβολο και οροθέσιο του γκρεμίσματος: Όπως το θέτει η Τρόικα και ελπίζω να το διατηρήσει μέχρι τέλους σε αυτό το δρόμο, το επιχείρημά της: Απόλυση 15.000 υπαλλήλων τώρα! Χωρίς διαπραγματεύσεις και χωρίς να πρέπει να εστιάσουμε σε αξιολογήσεις, συνομιλίες, χρονοτριβή. Χωρίς φιοριτούρες εφεδρείας, προσυνταξιοδότησης ή άλλης εφεύρεσης. 
Μέγιστο χτύπημα στην καρδιά του δράκου που λέγεται "Γενιά του Πολυτεχνείου" Και βεβαίως τελικό κι ολοκληρωτικό.
Όχι! Δεν κινδυνεύουμε ούτε από πραξικοπήματα, ούτε από τερατώδη σκάνδαλα, ούτε καν από εξωγήινους που θα έρθουν να μας εξαϋλώσουν έτσι και δε βρουν στη θέση του αύριο το πρωί το "Κρατικό Κέντρο Ελέγχου Αναπαραγωγής Χταποδιού" ή το "Κρατικό Ινστιτούτο Χαρταετού". Δε θα μας πειράξει κανείς! Κι ούτε θα το καταλάβουμε. 
Μέχρι τότε όμως θα ακούσουμε και θα δούμε τόσα μα τόσα πολλά γελοία σενάρια που θα έχουμε να διηγούμαστε μέχρι τα βαθειά γεράματα!

25 Σεπ 2012

Η Απεργία των Συντεχνιών.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η χώρα βρίσκεται για άλλη μια φορά σε σημείο κρίσιμο. Αναμενόμενο εξαιτίας τόσο της ανικανότητας του πολιτικού συστήματος όσο και της επίμονης ακινησίας και άρνησης να παραδώσουν τα κεκτημένα τους - πάντοτε εις βάρος όσων δεν μετέχουν στο "πάρτυ" - όλες οι συντεχνίες που συναλλάσσονται από τη Μεταπολίτευση και μετά με κόμματα και συμφέροντα.

Το Μνημόνιο ως συγκροτημένο και άκαμπτο οικονομικό πρόγραμμα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την επιβίωση της Ελληνικής Οικονομίας, έχει ασκήσει τεράστια πίεση στα θεμέλια της περίφημης "Γενιάς του Πολυτεχνείου".

Της γενιάς δηλαδή που άντλησε πολιτική ισχύ από την αντιπαράθεσή της με τη Χούντα και  κατόπιν την εξαργύρωσε οικονομικά, χωρίς όμως να μεταβάλλει ουσιωδώς τα πολιτικά μέσα πίεσης με τα οποία αρχικά συστάθηκε και εξοπλίστηκε.

Εν ολίγοις, φτάνουμε στο σήμερα όπου η "Μνημονιακή πολιτική" κατόρθωσε να συμπιέσει πολιτικά τα μεταπολιτευτικά κόμματα, να συνθλίψει πολιτικές "οικογένειες" που μας έμειναν "αμανάτι" μετά το 1974, να αποκαλύψει σκάνδαλα στην πολιτική και στην κοινωνία που αν κάποιος τα περιέγραφε μόλις δύο χρόνια πριν θα τον λοιδωρούσαν ομοθυμαδόν άπαντες.

Το Μνημόνιο λοιπόν ήρθε για να ανατρέψει, να εκθεμελιώσει τα προνόμια -πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά - μιας ολόκληρης γενιάς. Ιστορικής γενιάς αλλά κορεσμένης και εν πολλοίς διεφθαρμένης και διαφθείρουσας.

Πως απαντά λοιπόν η ακόμη δεσπόζουσα "Γενιά του Πολυτεχνείου" στα σύγχρονα ερωτήματα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας;

Με...απεργία!
Συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν εκπροσωπούν παρά συντεχνίες στρατιών δημοσίων υπαλλήλων, προνομιούχων και μονίμων, "ιδιωτικούς" υπαλλήλους των καλοπληρωμένων μας ΔΕΚΟ (που τον τίτλο της Ανωνύμου Εταιρείας και τα "γαλόνια" της ιδιωτικής οικονομίας τα θυμούνται ΜΟΝΟ όταν το κράτος/μέτοχος επιβάλλει περικοπές) και βεβαίως ομάδες "ειδικών μισθολογίων" -ναι, των γνωστών καλοπληρωμένων "απαραίτητων" υπαλλήλων - και επίσης γερά προστατευμένα επαγγέλματα-κάστρα άπαρτα βουνά!

Με απεργία λοιπόν, οι προνομιούχοι των επιδομάτων "ταχείας διεκπεραίωσης", του "πλυσίματος χεριών", του εντελώς απαραίτητου Οργανισμού Αποξήρανσης της Κωπαΐδας, της προστατευμένης άδειας άσκησης επαγγέλματος και μαζί τους η άγαμη θυγατέρα, ο έφηβος συνταξιούχος και μαζί τους μπροστάρηδες διάφορα μέλη ΔΣ (συνδικαλιστές φυσικά!) διαφόρων Δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων και μελλοντικοί Υπουργοί και Βουλευτές από τα "σπλάχνα" του συνδικαλιστικού κινήματος!

Αν νομίζετε ότι όλοι αυτοί απεργούν για τον άνεργο, τον ελεύθερο επαγγελματία της αγοράς, τον μικροσυνταξιούχο ή τον αναξιοπαθούντα κάνετε λάθος.

Όλοι αυτοί δε δίνουν δεκάρα τσακιστή γι' αυτούς.
ΑΝ έδιναν δε θα κρατούσαν για χρόνια τις υποθέσεις τους στα δικαστήρια. Γιατί μέσα σ' αυτούς είναι και απολυμένοι που περιμένουν να επιδικαστούν αποζημιώσεις. Και οι αρμόδιοι "απέχουν"!
ΑΝ έδιναν δε θα περίμενε ο συνταξιούχος για χρόνια την πενιχρή του σύνταξη. Θα δούλευαν οι μόνιμοι υπάλληλοι των Ταμείων.
ΑΝ έδιναν δε θα περίμενε στην ουρά ο πολίτης. Θα τον εξυπηρετούσε ο εφοριακός (που απεργεί επί τριήμερο! Αμ πως! Περισσότερα προνόμια πιο σκληρός ο αγώνας!)
ΑΝ έδιναν...απλούστατα δε θα είχαμε τον Τόμσεν πάνω από το κεφάλι μας!

Απεργία λοιπόν!
Το ξέρει καλά αυτό το παιχνιδάκι η Γενιά του Πολυτεχνείου.
Από την εποχή της Χούντας που έκανε τον αγώνα της από το Παρίσι και το Βερολίνο αφήνοντας τον απλό λαό χωρίς ηγεσία μέχρι τις μέρες του 1974 που άρχισε να επιστρέφει μόλις ήταν βέβαιη ότι τα "πράγματα ηρέμησαν". Στο ενδιάμεσο βέβαια εκμεταλλευόταν άγρια τη λαϊκή αγανάκτηση κεφαλαιοποιώντας πάνω της.

Το ίδιο εργάκι και τώρα:
Συμπαρασύρει τον άνεργο ώστε να διατηρηθούν τα προνόμια του βολεμένου.
Προσκαλεί σε αγώνα τον ταλαιπωρημένο πολίτη προκειμένου να συνεχίσει να εισπράττει το "ειδικό μισθολόγιό" του ο προνομιούχος.
Ομογενοποιεί τον πραγματικό ελεύθερο επαγγελματία με τον "δικτυωμένο" κάτοχο μιας άδειας προστατευμένου επαγγέλματος.

Αίτημά τους η ακινησία! Ζητούμενό τους η διαιώνηση των προνομιακών τους εισοδημάτων εις βάρος του συνόλου. Βεβαίως και για τους απογόνους τους. Γιατί αυτή είναι η περιούσια Γενιά!
Ένα τοτέμ στο κέντρο της Ελλάδας που για κάποιο άγνωστο λόγο είμαστε ταγμένοι να ταΐζουμε αγόγγυστα και να προσερχόμαστε αυθόρμητα όποτε σημαίνει προσκλητήριο για "επαναστατική γυμναστική"!

Απεργία λοιπόν!
Η Γενιά του Πολυτεχνείου στο Κύκνειο Άσμα της! 

21 Σεπ 2012

Κύριε Τόμσεν Μην Υποχωρήσετε!


Προφανώς έχετε αντιληφθεί ότι συνομιλείτε με πολιτικούς και με πολιτική ηγεσία που στην κλίμακα αξιών της τοποθετεί υπεράνω όλων το πολιτικό κόστος και την πολιτική ιδιοτέλεια.

Επίσης, θα έχετε από καιρό αντιληφθεί ότι το επίπεδο και η ποιότητα του κρατικού μηχανισμού δια του οποίου τα όποια μέτρα και αποφάσεις απαιτείται να εκτελεστούν, κινείται λίγο κάτω από εκείνο του πρωτόγονου. Βεβαίως θα έχετε συναντήσει και φωτεινές εξαιρέσεις, μην παρασύρεστε όμως: η συνολική απόδοση αυτού του μηχανισμού παραμένει κάτω του μηδενός.

Και βέβαια θα έχετε αντιληφθεί ότι οι ισχυρές ομάδες πίεσης στη χώρα μας δεν είναι ούτε οι αναξιοπαθούντες, ούτε οι  άνεργοι, ούτε οι ικανοί, μολονότι αποτελούν πλειοψηφία. Αυτοί δεν εκπροσωπούνται ούτε θα τους συναντήσετε θεσμικά. Αντίθετα, θα έχετε διαπιστώσει ότι οι θεσμικοί σας συνομιλητές σας αλλά και συνομιλητές της Κυβέρνησης είναι εκπρόσωποι των ανεξήγητα μονίμων Δημοσίων Υπαλλήλων, οι εργαζόμενοι στις πανάκριβες ΔΕΚΟ των προνομιούχων που βαφτίζονται "ιδιωτικός τομέας", οι εκπρόσωποι των κλειστών επαγγελμάτων που παρουσιάζονται μπροστά σας με το μανδύα του βουλευτή και του Υπουργού καθώς δικηγόροι, γιατροί και μηχανικοί κρατούν τα πρωτεία στην πολιτική αρένα. Μπορεί ακόμα να συναντήσετε και μερικούς κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που θα ισχυριστούν ότι εκπροσωπούν την επιχειρηματικότητα της χώρας.

Όλοι αυτοί συνιστούν την τάξη της οπισθοδρόμησης και της αδράνειας. Είναι αυτοί που αρνούμενοι να παραδώσουν τα προνόμιά τους γονατίζουν τη χώρα και είναι υπεύθυνοι για την ανεργία, την ύφεση και την φτώχεια. Και βέβαια είναι αυτοί που σας έφεραν στη χώρα μας και τώρα θα σας φορτώσουν και το πολιτικό κόστος.

Η πλειοψηφία αυτής της χώρας όμως, η τάξη των "αιμοδοτών" που αγόγγυστα δέχεται να χρηματοδοτεί από το υστέρημά της όλο αυτό το συρφετό "πορφυρογέννητων" πολιτικών, δημοσίων υπαλλήλων, εργαζομένων ΔΕΚΟ, επαγγελμάτων "φρουρίων" και τιμαρίων από συμβολαιογράφους μέχρι περιπτεράδες, επιχειρηματίες που εισπράττουν μόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό, ελπίζει ΜΟΝΟ σε εσάς. Όχι προσωπικά αλλά συμβολικά.

Ελπίζει σε μια σκληρή όσο γίνεται επιβολή του ορθολογισμού, της αξιοκρατίας της αγοράς, της -επιτέλους! - απαλλαγής της χώρας από ένα μοντέλο που δεν της αξίζει: εκείνο του άκρατου Σοβιετισμού.

Μην κάνετε πίσω λοιπόν.
Μην παρασυρθείτε από τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν μπροστά σας όλοι οι εκπρόσωποι του παλιού και του σκουριασμένου. Μην τους λυπηθείτε.

Σαν άλλος Πρωτέας, όταν απειλείται αυτό το σάπιο σύστημα, αλλάζει μορφές προκειμένου να μην απολέσει την ισχύ του και το εισόδημά του: πότε καμώνεται ότι φταίει το Μνημόνιο, πότε καμώνεται ότι φταίνε οι ξένοι, πότε κλαψουρίζει για τους κατώτατους μισθούς που το ίδιο αυτό σύστημα στην πραγματικότητα ουδέποτε βοήθησε να ανέβουν.

Είναι οι ίδιοι που δεν αφήνουν να ανοίξουν τα επαγγέλματα και είναι οι ίδιοι που υποκριτικά απορούν γιατί δεν πέφτουν οι τιμές!

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν την Τρόικα για τις περικοπές των μισθών στο Δημόσιο ενώ δεν απολύουν τουλάχιστον τους συγγενείς τους, τους επίορκους και τους άχρηστους ώστε να αμειφθούν οι ικανοί και οι απαραίτητοι. Δηλαδή κλέβουν από τους ικανούς για να εξαγοράσουν την ψήφο των ανικάνων! Που κλαίνε για τα ειδικά μισθολόγια και τους μισθούς των πιλότων ας πούμε, αλλά δεν σκέφτονται να απολύσουν καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες αραχτούς βυσματο-διορισμένους!

Είναι οι ίδιοι που ακόμα και σήμερα ωθούν νέους για σπουδές στο εξωτερικό αντί να επιτρέψουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Είναι οι ίδιοι που προτιμούν να κόψουν τα 30 ευρώ από το επίδομα ή τη σύνταξη εκείνου που πραγματικά το δικαιούται ενώ δεν κλείνουν την ίδια μέρα και με συνοπτικές διαδικασίες προβληματικές εταιρείες του Δημοσίου. Ναι! Όσα μας κοστίζει ο ΟΣΕ κάποιους μήνες είναι τα κεφάλαια που απαιτήθηκαν για να στείλει η ΝΑΣΑ αποστολή στον Άρη!

Είναι κι άλλα πολλά που εσείς τα γνωρίζετε και προφανώς θα έχετε καταλάβει ότι αυτό το κράτος έμαθε μόνο να τιμωρεί τον ικανό

Εκπροσωπείτε λοιπόν - χωρίς να το έχετε επιλέξει - όλους εκείνους που δεν έχουν πολιτική φωνή, δεν έχουν μέσον, γνωστό, δεν έχουν μόνιμη θέση στο Δημόσιο, δωρεάν ρεύμα ως εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, δεν γνωρίζουν συνδικαλιστές και δεν έκαναν απεργία για να πιούν καφεδάκι στο κέντρο.
Εκπροσωπείτε σε αυτή τη διαπραγμάτευση όλους εκείνους που κάθε μέρα εργάζονται 12ωρα, πληρώνουν φόρους, και δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι κακό να συνεχίσουν να εργάζονται όχι μόνο μέχρι τα 67 αλλά τα 77 τους.
Εκπροσωπείτε όλους όσους θέλουν αυτή τη χώρα στην Ευρώπη κι όχι τριτοκοσμικό κουρέλι υποταγμένο στον κάθε πολιτικάντη.

Μην κάνετε πίσω κύριε Τόμσεν!
Μην τους αφήσετε να σας κοροϊδέψουν με φούμαρα, χάντρες και καθρεφτάκια. Με περικοπές θολές και υποσχέσεις ακοστολόγητες.
Ψάξτε και αξιολογήστε μέχρι και το τελευταίο σεντ που θα σας παρουσιάσουν.

Ζητείστε τώρα τα πάντα και χωρίς καμία υποχώρηση. Η Ελλάδα θα σας ευγνωμονεί!

19 Σεπ 2012

Ας Συζητήσουμε τα Επόμενα Μέτρα!


Ναι! Κι αν δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει επόμενο σύνολο "μνημονιακών μέτρων", μετά τα τρέχοντα 11,5 δις (που δεν είναι 11,5 αλλά παραπάνω...), πες το μου για να σε παραπέμψω στην πρόσφατη -νωπή! - ανεκδοτολογία του κ. Σαμαρά περί "ισοδυνάμων", "μη οριζόντιων περικοπών" ή περί "επαναδιαπραγμάτευσης".
Αν λοιπόν δεν σου αρέσουν τα ανέκδοτα, άρχισε να σκέφτεσαι για τα επόμενα μέτρα.
Γιατί όμως υπάρχει η ανάγκη για επόμενα μέτρα;
Κατ' αρχάς, πρέπει να σκεφτείς πέρα από τον Αντώνη και τον Αλέξη.
Πρέπει να εκτιμήσεις πιο μακρυά από το επικείμενο δακρύβρεχτο διάγγελμα του Πρωθυπουργού περί αναγκαιότητας των 11,5 δις (που δεν είναι 11,5 αλλά παραπάνω...) καθώς και την ουτοπία περί "τελευταίων μέτρων".
Και τι θα προκύψει αν σκεφτείς πιο μακρυά;
Θα αντιληφθείς ότι το κοινωνικό και οικονομικό μας σύστημα, η δομή με την οποία διαχειριζόμαστε το συνολικό προϊόν της χώρας εδράζεται σε μια πολύ βασική αρχή στην οποία έχουμε συμφωνήσει από καιρού (ναι! δεν το ήξερες;) και την εφαρμόζουμε απαράβατα:
Το σύστημά μας λοιπόν δεν κατευθύνει επαρκή κονδύλια και πόρους όπου υπάρχει ανάγκη αλλά διανέμει και κατανέμει λίγα σε πολλούς αδιακρίτως.
Τι εννοώ;
Απλά παραδείγματα:
Προτιμάμε να δίνονται από 300 ευρώ ( ένα ποσό που δε βοηθά πραγματικά κανέναν) σε 500,000 τυπικά δικαιούχους της τάδε κατηγορίας πολιτών -αδιακρίτως - παρά να διαχωρίσουμε ποιοι πραγματικά έχουν ανάγκη από αυτούς και να χορηγηθούν, για παράδειγμα, από 1,500 ευρώ (ένα πιο αξιοπρεπές ποσό) στους 100,000 πλέον αναξιοπαθούντες.
Προτιμάμε να μισθοδοτούνται όλοι ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι του Δημοσίου με τον ίδιο μισθό, βάσει κάποιων τυπικών και όχι ουσιαστικών προσόντων, και όχι να διαχωρίσουμε εκείνους που πραγματικά έχουμε ανάγκη και πραγματικά αξίζουν το μισθό τους. Καλύτερα δηλαδή το έχουμε να παραμείνουν στη θέση τους 680.000 δημόσιοι έστω και με 1,000 ευρώ μηνιαίως (ένας αναντίστοιχος μισθός για έναν χειρουργό ή έναν δικαστή ας πούμε) παρά να διατηρηθούν οι -ας πούμε 340,000 πλέον απαραίτητοι με 2,000 ευρώ μηνιαίως. Ίδια δαπάνη, διπλάσιος μισθός, μεγαλύτερη απόδοση κεφαλαίου. Έτσι καταρρέει και η ανοησία περί αναγκαιότητας του αριθμού των ΔΥ επειδή υποτίθεται καταθέτουν το μισθό τους στην κατανάλωση...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτή η φιλοσοφία διατρέχει ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Γιατί υπάρχει σύνταξη των 400 ευρώ; Μα γιατί προτιμάμε να δίνονται μικροποσά ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν καταβάλλει ούτε ένα ευρώ για ασφάλιστρα, παρά να αποφασίσουμε με λογική και ειλικρίνεια πως πρέπει να εξοικονομηθούν επαρκή ποσά για εκείνες τις μικρές κατηγορίες που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Βεβαίως αυτή η αντίληψη δεν εγκαθιδρύθηκα τυχαία. Είναι η πεμπτουσία της αποτελεσματικής ψηφοθηρίας: λίγα ευρώ σε πολλούς ψηφοφόρους είναι η καλύτερη συνταγή να μετατρέψεις σε οπαδούς μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Τους εγγράφεις μια ωραία υπόσχεση περί αύξησης του ποσού που λαμβάνουν, εξαθλιώνεις ολόκληρες στρατιές ανθρώπων που προσελκύονται από το μικρό αλλά άνευ ανταποδωτικότητας ποσό (δηλαδή ένα ποσό που ούτως ή άλλως δεν δικαιούνταν πραγματικά) και τελικά τι έχεις; Την κρυφή σκέψη του κάθε πολίτη: " Μωρέ ας πάρω εγώ εφ' όρου ζωής τη συνταξούλα ή το επιδοματάκι των 400 ευρώ και μετά βλέπουμε".
Τι βλέπουμε;
Αποτέλεσμα είναι η ανάγκη για επιβίωση - μετά την κατάποση της καραμελίτσας του ανέξοδου φιλοδωρήματος - και η ανάγκη για επιβίωση οδηγεί στη "μαύρη" ή "ανασφάλιστη" εργασία και κατ' επέκταση οικονομία. Τα υπόλοιπα σας είναι γνωστά...
Και τώρα τι έχουμε;
Την τρικομματική Κυβέρνηση με την απόλυτη ευθύνη του κ. Σαμαρά, να έχει μανιωδώς προσκολληθεί στη συγκεκριμένη αντίληψη και να προτάσσει γενναίως τα πολιτικά της στήθη προστατεύοντας μια καταστροφική λογική: περικοπές μαζικά και πανταχόθεν στο πλαίσιο της διατήρησης της αντίληψης "λίγα σε όσους περισσότερους γίνεται κι αν χρειαστεί ακόμη πιο λίγα σε ακόμη περισσότερους".
Και που πάμε μετά;
Η ολοένα και μεγαλύτερη κατάτμηση του ολοένα και μικρότερου εθνικού εισοδήματος απλώς εξασφαλίζει την αδρανοποίηση μεγαλύτερων τομέων οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.
Ποιος κρατικός λειτουργός θα ασκήσει ουσιαστικά τα καθήκοντά του με μισθό που φθίνει τείνοντας σε ποσά χαρτζηλικίου;
Ποια οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί όταν οι πόροι της κατατέμνονται και άρα απισχνάζονται, αδυνατώντας να στηρίξουν έστω και ένα κλάδο;
Κατά συνέπεια, όσο παραμένει η ανάγκη για εισροή πόρων που στη συνέχεια θα διαμοιραστούν σε απειροστά ώστε να διανεμηθούν οριζόντια, τόσο οι πόροι αυτοί θα χρειάζεται να αναπληρώνονται με μεγαλύτερες περικοπές: ήτοι νέα μέτρα.
Η λύση;
Η Τρόικα την προτείνει αλλά δεν μπορεί και να την επιβάλλει αφού η συνοχή της Κυβέρνησης λειτουργεί ως αντίτιμο για την αναζήτηση μέτρων εισπρακτικών κι όχι περιστολής της κρατικής δαπάνης.
Απολύσεις και κλείσιμο οργανισμών του Δημοσίου με ταυτόχρονη αύξηση των μισθών εκείνων που θα παραμείνουν.
Νομοτελειακά το παραπάνω θα συμβεί.
Στο ενδιάμεσο διάστημα ας παρακολουθήσουμε χωρίς να χάνουμε το χιούμορ μας, την παράδοση στην πυρά άλλοτε ακμαίων τομέων της Ελληνικής Οικονομίας.

16 Σεπ 2012

Η Χυδαία Αριστερά...


Στην αρχή ξεκίνησε σαν εφηβικό ξέσπασμα, μια αντίδραση που βασίστηκε στην ανωριμότητα του μαθητικού κόσμου ο οποίος είχε στερηθεί -όπως και εξακολουθεί να στερείται - στοιχειώδους εκπαίδευσης στα χέρια απόφοιτων της "παγκόσμιας φοιτητικής σταθεράς" (του ιερού πενταρακίου) των ανύπαρκτων πανεπιστημιακών μας δομών.

Μετά, κολακεύτηκε και ανδρώθηκε από τους ιέρακες του εγχώριου πολιτικού συστήματος που καλόμαθαν με το παιχνιδάκι του Πολυτεχνείου και χάρηκαν όταν είδαν ότι μπορούσαν να ξαναστίψουν τη νεολαίικη λεμονόκουπα, σε συνθήκες δημοκρατίας αυτή τη φορά.

Έτσι, οι πολιτικοί μας ιέρακες τους έταξαν στέιτζ, έταξαν άσυλο, έταξαν ασυδοσία, έταξαν σίγουρους μισθούς κι εγκλώβισαν στα χρυσά κλουβιά του ελληνικού  σοβιέτ και τους γονείς και τις οικογένειες με δόλωμα τα μαθητούδια.


Και φτάσαμε στο σήμερα.

Στη Χυδαία Αριστερά.

Στην Αριστερά που παρέχει στέγη στα ορφανά του κρατικοδιαιτισμού, στους δημοσίους υπαλλήλους της τεμπελιάς, σε ότι πιο παλιό, σάπιο και σκουριασμένο. Και βέβαια δε θα ήταν χυδαία αν σταματούσε εκεί. Θα ήταν απλώς δημαγωγούσα.

Είναι χυδαία γιατί σε μια ώρα δύσκολη και κρίσιμη παίρνει στα χέρια της την ελπίδα, την ντύνει με ψεύτικα χρυσόχαρτα της "καταγγελίας του Μνημονίου", με πελώρια ψέμματα της "επαναδιαπραγμάτευσης του Δανείου", με ψευτο-κουτσαβακισμούς επιπέδου παρακρατικών του '50 απέναντι σε εταίρους και συμμάχους. "Θα πάμε και θα τους πούμε...". Ποιοι θα πάτε; Σε ποιους;

Είναι χυδαία γιατί αρθρώνει λόγο αντίστοιχο ψεύτρας δούλας του συστήματος που υποτίθεται ότι θέλει να πολεμήσει:"δε χρειάζεται να αλλάξεις κάτι αφέντη λαέ...όλοι οι άλλοι είναι λάθος. Όχι εσύ!" Κι όσο ο λαός δεν αλλάζει με μπροστάρηδες τους ηγέτες του τόσο βυθίζεται στο βούρκο και στο τέλμα. Και δώστου να τάζει "όχι απολύσεις" και δώστου να τάζει "αξιοπρέπειες". Ποιος μιλά για αξιοπρέπεια; Εκείνος που χειροκρότησε το χτίσιμο γραφείων καθηγητών; Εκείνος που υπέθαλψε την καταστροφή, τη βία και την κατάληψη; Εκείνος που παρότρυνε το κλείσιμο των δρόμων;

Είναι χυδαία γιατί κολακεύει, κλαψουρίζει που δεν την συναντά η Ευρώπη, υστεριάζει και αυτοδιεγείρεται που μαζεύει τριγύρω της τους άλλοτε ισχυρούς του ψευτο-συνδικαλισμού.

Ακούγοντας τη Χυδαία Αριστερά, νομίζει κανείς ότι ο χρόνος γύρισε πίσω και θα ξεπεταχτεί ως άλλος Γιώργος Θαλάσσης, με κάποια βουλευτίνα του να παριστάνει την Κατερίνα και το "Σπίθα" και θα πολεμήσει τους κατακτητές. Θα ηρεμήσει τα σκυλιά με ένα σφύριγμα και θα επιτεθεί στο σκοπό που φυλάει το Θησαυροφυλάκιο της Ευρώπης!

Με όρους ρομαντικού μυθιστορήματος του '40, απευθύνεται με χυδαιότητα σε ένα λαό που υποφέρει και χρειάζεται προσανατολισμό, υποσχόμενος το οικονομικό-πολιτικό "νερό του Καματερού"!


Ναι, είναι Χυδαία Αριστερά.

-Τίποτα δε μας είπε για τους χιλιάδες υπαλλήλους της Βουλής
-Τίποτα δε μας είπε για χιλιάδες επίορκους υπαλλήλους του Δημοσίου
-Καθόλου δεν τον ενοχλεί που έχουμε ΟΚΤΩ κανάλια κρατικά
-Καμία αναφορά σε ΔΕΚΟ των 17 και 18 μισθών σε περίοδο κρίσης
-Τι κι αν εν έτει 2012, εμείς έχουμε ακόμα Πανεπιστήμιο σε κάθε ραχούλα, στρατόπεδο στην Τρίπολη, κι από μια στρατιωτική μπάντα σε κάθε νομό! Όλα χρειαζούμενα!
-Δεν τον νοιάζει που ακόμα και σήμερα χιλιάδες θυγατέρες συνταξιούχες και άγαμες μπορούν να αποκατασταθούν με 40ρηδες συνταξιούχους του Δημοσίου!

Το μόνο που νοιάζει τη Χυδαία Αριστερά είναι η κουτάλα του κρατικού προϋπολογισμού, η γοητεία της εξουσίας, η δύναμη του διορισμού.

Κι επειδή εκτός από Χυδαία είναι και αμόρφωτη κι αγράμματη Αριστερά ας ψάξει να βρει ποιος έγραψε:
"«οι δημόσιοι υπάλληλοι…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της.»

13 Σεπ 2012

Πολιτική Ιδιοτέλεια ή Πολιτική Ανοησία;


Διαβάζω δύο ειδήσεις για τις οποίες προφανώς δε γνωρίζω εάν αποτελούν τελικές θέσεις ή προτάσεις ή απλώς κακόβουλες διαρροές.
Σε κάθε περίπτωση όμως αποτυπώνουν την αντίληψη των κυβερνώντων για τα πράγματα.
Και αυτή η αντίληψη μόνο υγιής δεν είναι.
Διαβάστε λοιπόν κι εσείς:
Είδηση πρώτη:
"Για την ακρίβεια, ο πολίτης θα υποχρεούται να δηλώσει στην Εφορία τον πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών του ώστε να ορίζεται ως τεκμήριο εισοδήματος βάση του πτυχίου που κατέχει.

Αυτό σημαίνει, ότι αφενός όσα πιο πολλά πτυχία έχει κάποιος, τόσο μεγαλύτερο φόρο θα πληρώσει και αφετέρου όποιος πτυχιούχος δεν το δηλώνει για να αποφύγει τη δυσβάστακτη  φορολόγηση, θα θεωρείται παράνομος και υπόδικος για ψευδή δήλωση και απόκρυψη στοιχείων από την Εφορία και το Ελληνικό Δημόσιο, με λίγα λόγια για φοροδιαφυγή(!)

Μετά από επικοινωνία δημοσιογράφου με πηγές του Υπουργείου Οικονομικών, σε ερώτηση περί της εγκυρότητας του δημοσιεύματος για το νέο φορολογικό Νομοσχέδιο, όχι απλά δεν διαψεύστηκε αλλά θεωρώντας το αυτονόητο τονίζουν ότι «βρίσκεται υπό εξέταση από τη σύσταση της επιτροπής των κομμάτων για να δούμε ποια από αυτά τα νέα φορολογικά τεκμήρια θα συμπεριληφθούν τελικά στο νέο σύστημα φορολόγησης».
από εδώ: http://www.newsbomb.gr/chrhma/story/233028/erhetai-forosakoma-kai-sta-ptyhia


Είδηση δεύτερη:
"αποφεύγονται οι απολύσεις στο δημόσιο και οι οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, δεν θίγονται τα εργασιακά, αλλά αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια – το μέτρο αυτό ίσως να επηρεάσει μεγαλύτερη ομάδα ασφαλισμένων – ενώ θα υπάρξουν κλιμακωτές μειώσεις στις συντάξεις και κάτω από τα 700 ευρώ.

Επίσης, δεν θα κοπούν τα 30 ευρώ από τις συντάξεις του ΟΓΑ, ενώ γίνεται μάχη για τα ειδικά μισθολόγια των αστυνομικών. Θα υπάρξουν όμως μεγάλες περικοπές στους μισθούς των Πανεπιστημιακών αλλά και των δικαστικών οι οποίες θα ξεπεράσουν το 30% και σε ορισμένες περιπτώσεις οι μειώσεις θα φτάσουν και το 40%."
από εδώ: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=172832&catID=11

Αντιλαμβάνεστε την εικόνα;
Μπορείτε να συλλάβετε το αποτέλεσμα;

Άνεργοι πτυχιούχοι θα κληθούν να καταβάλλουν φόρο, μόνο και μόνο επειδή είναι πτυχιούχοι προκειμένου να συντηρηθεί το πελατειακό κράτος. Προκειμένου να μην απολυθούν Δημόσιοι Υπάλληλοι άχρηστων οργανισμών.
Εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων, εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, το μείζον της ελληνικής κοινωνίας καλείται να καταβάλλει επιπλέον φόρο όχι για το εισόδημά του αλλά για τα προσόντα του προκειμένου να μην θιγούν ολίγες εκατοντάδες προνομιούχων υπαλλήλων του Δημοσίου.

Στην πράξη, ολόκληρη η κοινωνία καλείται να γονατίσει μπροστά σε κάποιους καρεκλοκένταυρους.

Αυτά.
Μάλλον η ελπίδα της ανάκαμψης πέθανε και μαζί με αυτήν το όραμα για μια νέα Ελλάδα.

10 Σεπ 2012

Προς Τρόικα:Τώρα Ήρθε η Ώρα!


Κατ' αρχάς, να ευχηθούμε καλό, παραγωγικό κι ενδιαφέροντα Χειμώνα!

Μετά από ένα απαραίτητο διάλειμμα επιστρέφουμε στο χώρο της επικοινωνιακής ανάλυσης μέσα από τα άρθρα και τις επισημάνσεις μας.

Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν για εμάς η ανεκδοτολογικής χρησιμότητας όπως αποδείχθηκε, λίστα προεκλογικών και μετεκλογικών δεσμεύσεων και προγραμματικών συμφωνιών του κ. Σαμαρά, της Κυβέρνησής του και των πολιτικών σχηματισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που τον στηρίζουν.

Ένα προς ένα τα σημεία που αποτελούσαν τον καμβά και τη συγκολλητική ουσία που επέτρεψαν το σχηματισμό της παρούσας Κυβέρνησης, εξαφανίστηκαν.

Εκτός από ένα, μέχρι στιγμής, και κατά την άποψή μας το ουσιωδέστερο: τις  απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων, χωρίς τα χρυσόχαρτα της εφεδρείας ή όποιας άλλης "εφεύρεσης" του πελατειακού κράτους.

Ήρθε λοιπόν η ώρα της Τρόικας!

Απέναντι πλέον στους δανειστές δεν αντιπαρατίθεται μια ισχυρή Κυβέρνηση αλλά ένα αδύναμο πολιτικό συνονθύλευμα, πρόθυμο να διαπραγματευθεί την πολιτική του επιβίωση δια της θυσίας των πάντων στο βωμό μιας κομματικής πελατειακής βάσης. Στο φάντασμα μιας βεβαιότητας εργασιακής απασχόλησης - εκείνης του Δημοσίου - την οποία επιθυμούν να διακρατήσουν ως μελλοντικό πολιτικό αντάλλαγμα έναντι ψήφων, οι πολιτικοί μας ηγέτες.

Αν λοιπόν οι δανειστές επιθυμούν όντως μια σοβαρή πολιτική και κοινωνική μετάλλαξη, ικανή να διαχειριστεί την εποχή μετά την Κρίση, δεν έχουν άλλη επιλογή από εκείνη της επιμονής μέχρι τελικής πτώσης στην απόλυση Δημοσίων Υπαλλήλων και στο κλείσιμο ανώφελων Οργανισμών και Υπηρεσιών του Δημοσίου. Απλά και ξεκάθαρα.

Η εναλλακτική επιλογή της εκκένωσης θέσεων δια της εφεδρείας, αφήνει πολιτικές υποσχέσεις επανάκαμψης και επαναπλήρωσης αυτών των "κενών" από μελλοντική κομματική πελατεία και εξασφαλίζει την εξαΰλωση των μακροπρόθεσμων δανείων σε χρόνο μεταγενέστερο.

Η μάχη μεταξύ δανειστών - που επιθυμούν την παγίωση των νέων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δεδομένων - και ημετέρων πολιτικών που προσπαθούν να προβάλλουν το "προσωρινό" του πράγματος, επιβάλλοντας αντίστοιχου χαρακτήρα μέτρα, αναμένεται με ενδιαφέρον.

Σε κάθε περίπτωση, η συγκυρία είναι ιδανική.
Το ταμειακό πρόβλημα έχει περάσει από το Κράτος στο χρηματωπιστωτικό σύστημα, που διακαώς αναζητά την επόμενη δόση της ανακεφαλαιοποίησης και από εκεί μεταφέρεται στην κοινωνία που βεβαίως δεν θα επιθυμούσε να θυσιάσει ακόμη και τις αποταμιεύσεις της προκειμένου να περισώσουν τις θέσεις τους μερικές χιλιάδες Δημοσίων Υπαλλήλων.

Κάθε ανεδαφική δικαιολογία έχει καταρρεύσει, αφού η γνωστή προπαγάνδα πως "έχουμε τους λιγότερους υπαλλήλους στον ΟΟΣΑ" απέτυχε, καθώς ναι έχουμε λιγότερους αλλά με αναλογίες και παραγωγικότητα και κόστος λειτουργίας που αντιστοιχεί σε συνταγή καταστροφής.

Με λιγότερους γιατρούς και περισσότερες καθαρίστριες, λιγότερους εκπαιδευτικούς και περισσότερους διοικητικούς υπαλλήλους, περισσότερα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια και λιγότερα κέντρα υγείας, δεν είναι μια ελλειμματική κρατική μηχανή. Είναι ο ορισμός του βολέματος με τα "λεφτά των άλλων".

Επίσης απέτυχε παταγωδώς και το μοντέλο "πάρτε όλοι από λίγα και μετά βλέπουμε" καθώς οι οριζόντιες περικοπές και μειώσεις, απλώς διεύρυναν τις ανόητες μισθολογικές διαφορές και εξουθένωσαν ακόμη και εκείνους τους Δημοσίους Υπαλλήλους που εργάζονταν με ζήλο και σε κρίσιμες θέσεις.

Τι απομένει;

Απλώς το αυτονόητο. Η ρεαλιστική προσέγγιση.
Οι δαπάνες του κράτους πρέπει να μειωθούν, όχι μέσα από τη μείωση των μισθών αλλά από την απελευθέρωση ολόκληρων τομέων κρατικής παρουσίας.
Το κράτος πρέπει να πάψει να κάνει τον κάμεραμαν, τον ταχυδρόμο, τον νερουλά, τον ηλεκτρολόγο, τον μπούκερ. Πρέπει να πάψει να λειτουργεί με λογικές του 1950, με πρωτόκολλο, χαρτιά, ακριβοπληρωμένους μεταφορείς φακέλλων, κλητήρες και "Οργανισμούς για την Κωπαΐδα".

Να πάψει να καταβροχθίζει με μανία τους φόρους και τα δάνεια, καίγοντας κάθε ελπίδα ανάκαμψης.

Απολύσεις και μάλιστα καθαρές και βεβαίως άμεσα!

Τρόικα: Ήρθε η ώρα!

28 Ιουλ 2012

Αξία σε Κίνδυνο: Ιστορίες Καπιταλιστικής Τρέλας!


Που αρχίζει το η αλήθεια και που σταματά το ψέμα ή η αφέλεια όσων με ευκολία κατεβάζουν το μολύβι από το αυτί και αρχίζουν να γράφουν πάνω στο χαρτί νούμερα, προσπαθώντας να αποδείξουν αν η μεταβίβαση ενός κρατικού περιουσιακού στοιχείου σε ιδιώτες ή η αποτίμηση μιας πηγής εσόδων ή ακόμη και η επιλογή συγκεκριμένων μέτρων είναι σωστή κίνηση, λανθασμένη κίνηση ή ακόμη και σκάνδαλο;
Όμηροι, κράτος και κοινωνία, πολίτες και πολιτικοί, σε μια λανθάνουσα αριστερή κουλτούρα που έχει εμποτίσει πολύ βαθειά ακόμη και επαιρόμενους "φιλελεύθερους" στη χώρα μας, συχνά αδυνατούμε να αντιληφθούμε που κρύβεται η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα δεν είναι καλή ή κακή όμως. Δεν είναι σωστή ή λάθος. Είναι εκεί και μας περιμένει να την αντιμετωπίσουμε.
Ποιο στοιχείο μας λείπει, λοιπόν, ώστε να έχουμε επαφή με τον πραγματικό κόσμο ο οποίος ζει, κινείται και συναλλάσσεται με όρους καπιταλιστικούς κι ας μη μας φοβίζουν οι λέξεις. Παγκοσμίως ο κομμουνισμός, ως οικονομική αντίληψη των πραγμάτων, πέθανε. Ωραίο περιτύλιγμα, όμορφες λεξούλες περί αταξικής κοινωνίας και κοινωνικού κράτους αλλά ...μας τελείωσε! Απορρίφθηκε ακόμη και από λαούς και κοινωνίες και χώρες που τον επεδίωξαν και με πολύ κόπο και αίμα τον εξέθρεψαν, τον επέβαλλαν σε εαυτούς και αλλήλους και τελικώς κατέδειξαν τη βαρβαρότητα να υπόσχεται η νομενκλατούρα οικονομικούς και κοινωνικούς παραδείσους μόνο και μόνο για να καρπώνεται η ίδια και η κομματική ελίτ τα προνόμια και τον άνετο τρόπο ζωής εις βάρος του λαού.
Το στοιχείο που μας λείπει είναι η έννοια της αξίας σε κίνδυνο.
Μιας βασικής έννοιας του καπιταλισμού, που συνδέεται με το ρίσκο, την ανάληψη κινδύνου και τη συνακόλουθη αποκόμιση του  κέρδους ή την αποδοχή της ζημίας.
Ας δούμε τα πράγματα απλά, όπως είναι στη φύση τους.
Σε μια κοινωνία "αριστερών καταβολών", ας υποθέσουμε ότι έχεις στην τσέπη σου 100.000 ευρώ. Όσο έχεις ακόμα ευρώ, βεβαίως!
Επειδή η σκέψη σου είναι αριστερή - ακόμη κι αν δεν το ξέρεις!- εσύ μετράς και ξαναμετράς τα λεφτά σου και σου βγαίνουν 100.000 ευρώ. Ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Χαμογελάς ευτυχισμένος και χαϊδεύες το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό στην τσέπη σου!
Έρχεται λοιπόν κάποιος - κακός, πολύ κακός άνθρωπος! - και σου προτείνει μια φαινομενικά παράλογη συναλλαγή: Να του "πουλήσεις" τα 100.000 ευρώ σου έναντι αντιτίμου 93.831 ευρώ ακριβώς!
Επειδή ακριβώς είσαι αριστερών πεποιθήσεων, ακόμη κι αν δεν το ξέρεις όπως είπαμε, τον πλακώνεις στο ξύλο επειδή ήρθε ο αχρείος ή να σου κάνει πλάκα με τα λεφτά σου ή να σε κλέψει. Μετά βεβαίως τον καταγγέλλεις ως περιφερόμενο απατεώνα που πίνει το αίμα του λαού κλπ. κλπ. Κλείσε και κανά δρόμο, κάνε και καμιά διαμαρτυρία ή απεργία.
Αν την ίδια ακριβώς κατάσταση την εξετάσουμε όχι με το αριστερό υπερήφανο φρόνημα αλλά στο φως της πραγματικότητας, του καπιταλισμού και την έννοια της αξίας σε κίνδυνο, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Έρχεται και πάλι λοιπόν ο "παλαβός" και "κακός" έμπορος και σου εξηγεί την πρότασή του.
Εσύ φίλε μου έχεις 100.000 ευρώ στην τσέπη σου. Μπράβο! Όμως δεν ξέρεις τον κίνδυνο που έχει μέσα του αυτό το ποσό. Κατά συνέπεια, δεν ξέρεις πόσα ακριβώς έχεις κι άσε με να σου εξηγήσω:
Επειδή στον πραγματικό κόσμο, έρχεται το κράτος και σου λέει ότι ο φόρος για τα εκατό χιλιάρικα είναι 45%, μόλις πας να τα δηλώσεις αυτά τα λεφτάκια θα μείνεις με 55.000 στο χέρι. Σωστά; Σωστά! Πάμε παραπέρα. Γιατί τα δήλωσες; Για να αγοράσεις καλούδια με ΦΠΑ 23%. Τι σου μένει σε πραγματική αγοραστική δύναμη; Μόνο 42350! Αυτά έχεις στην πραγματικότητα! Αν δηλαδή θες να βγεις από το σπίτι σου και να χρησιμοποιήσεις τα χρήματά σου, αμέσως αυτά από 100.000 έγιναν 42350!
Τι σου λέω εγώ τώρα;
Πούλησέ μου τα 100.000 έναντι ποσού 93831. Τα παίρνεις, βγαίνεις από το σπίτι σου και πας στην εφορία. Ο συντελεστής είναι 40%. Σου αφήνει λοιπόν η εφορία στο χέρι 56298,7 ακριβώς! Μετά πας να αγοράσεις τα ίδια καλούδια με πριν και ΦΠΑ 23% και πάλι. Πόση είναι η αγοραστική σου δύναμη τώρα; 43350! Ένα ολόκληρο χιλιάρικο παραπάνω! Τι σου έδωσα εγώ λοιπόν;
Χίλια ευρώ παραπάνω από ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχεις!
Ναι, το ξέρω, ο φόρος κι ΦΠΑ κι όλα τα κακά πραγματάκια δεν είναι καπιταλστικά και φιλελεύθερα. Είναι όμως πραγματικότητα. Και ακριβώς αυτός είναι ο πυρήνας της Δυτικής σκέψης: η αποτίμηση της πραγματικότητας. Η προσαρμογή και η διαχείριση αυτού του πραγματικού κόσμου.
Άπλωσε τώρα τον τρόπο σκέψης του μικρού μας παραδείγματος σε ολόκληρο το φάσμα των ειδήσεων που καλύπτουν την επικαιρότητα.
Από πωλήσεις τραπεζών, τα "ισοδύναμα μέτρα" του Σαμαρά, την Τρόικα, τους δανειστές, τις περικοπές, τα ποσά που ακούγονται δεξιά κι αριστερά περί δημόσιας περιουσίας, αξιοποίησης, αποκρατικοποίησης και ρώτησε τον εαυτό σου:
Για κάθε ποσό που μου λένε, γιατί στο καλό δε μου λένε και τον κίνδυνο που αυτό κρύβει μέσα του; Γιατί ε;

24 Ιουλ 2012

Εθνικό Χρέος ή Εθνικιστικό Χρέος;


Ποιος είναι ακριβώς ο πυρήνας του εθνικού μας προβλήματος;
Πέρα από ιδεολογίες και πολιτικές, τι μας φταίει;
Απαντώ ευθέως και αμέσως: η έλλειψη χρήματος. Πλούτου. Εθνικών πηγών υγιούς και πλουσιοπάροχης άντλησης κεφαλαίων.
Αν το αμφισβητείς, κοίταξε γύρω σου. Όταν και όπου υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει γκρίνια. Σκάνδαλα υπάρχουν. Διαφθορά υπάρχει. Αλλά όταν υπάρχει πολύ χρήμα, αυτό επαρκεί για να καλύψει ανάγκες και να καταστήσει ακόμη και τους κλέφτες ανεπαρκείς να διαταράξουν το επίπεδο ζωής μιας χώρας.
Το ίδιο φαινόμενο φυσικά, συνέβη και στη χώρα μας όπου την εποχή της ευμάρειας ουδείς ασχολείτο ενεργά με την ορθή διαχείριση των κεφαλαίων. Αντίθετα, την παρούσα εποχή της φτώχειας τα πάντα φαντάζουν σημαντικά ακόμη κι αν σε απόλυτα κόστη δεν αποτελούν ουσιώδεις παράγοντες επιδείνωσης της κρίσης.
Δεν έχουμε πλούτο λοιπόν, αντίθετα έχουμε χρέος και εξ' αυτού πηγάζουν όλα τα δεινά.
Ανάλογα με το πως τοποθετείται λοιπόν ο καθένας απέναντι στο χρέος, καθορίζει και την αντίληψή του σχετικά με την κρίση και τις προτάσεις περί διεξόδου. Θεωρείς ότι πρέπει να αποπληρωθεί κανονικά; Αναγκαστικά τάσσεσαι με το Μνημόνιο και είσαι μειοψηφία. Μικρή μειοψηφία. Ελάχιστη. Θεωρείς ότι πρέπει να δοθεί περίοδος χάριτος; Είσαι με τους "επαναδιαπραγματευτές". Είναι επαχθές; Ανεξάρτητος Έλλην. Το επέβαλλαν οι τοκογλύφοι; Συριζαίο σε κόβω. Το αγνοείς πλήρως και μαζί με αυτό και κάθε τι που το παράγει, το ορίζει ή του δίνει θεσμική υπόσταση; ΚΚΕς.
Σαφώς, υπάρχουν και ενδιάμεσες τοποθετήσεις αλλά κάπου ανάμεσα θα συμπέσουν οι απόψεις.
Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τον τρόπο που οι πολιτικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν το Χρέος και άρα το κεντρικό πρόβλημα της χώρας;
Κοινό σημείο τομής όλων των απόψεων είναι πως το ελληνικό χρέος για κάποιο λόγο -που δεν εξηγείται επαρκώς από όλους τους πολιτικούς φορείς - είναι η διαφορετικότητα του ελληνικού χρέους.
Για κάποιο περίεργο λόγο, το ελληνικό χρέος δεν είναι της ίδιας ποιότητας με εκείνο των Ισπανών, των Άγγλων ή των Κογκολέζων.
Το ελληνικό χρέος πρέπει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά από τους δανειστές μας, έτσι μας διδάσκει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε σχέση με την ευθεία και συνήθη αντιμετώπιση των άλλων χρεών, δηλαδή την αποπληρωμή του ή την αποδοχή των συνεπειών της αδυναμίας αποπληρωμής του.
Το ελληνικό χρέος λοιπόν εντάσσεται στην ευρύτερη αντίληψη περί διαφορετικότητας της ελληνικής φυλής. Δεν θα ήταν δυνατό εξάλλου, μια ιδιαίτερη φυλή να έχει ένα χρέος συνηθισμένου τύπου.
Ούτε μια διαφορετική φυλή - όπως η ελληνική - θα ήταν δυνατό να δανείζεται με δική της πρωτοβουλία τερατώδη ποσά, άκριτα και αβασάνιστα, χωρίς να υπάρχει μια συνωμοσία, ένα σχέδιο ή έστω μια μυστική ομάδα που επί χρόνια να σχεδίαζε τα σημερινά.
Το χρέος μας λοιπόν δεν είναι απλώς μια οικονομική έννοια για τους Έλληνες. Είναι άλλη μια ευκαιρία να καταδειχθούν δύο πράγματα: πρώτον ότι αποτελεί σαφή απόδειξη για τους οπαδούς της ελληνικής ιδιαιτερότητας, περί ενός διεθνούς ζηλόφθονου κατεστημένου και δεύτερον αποτελεί για μεγάλη ομάδα Ελλήνων ένα μοχλό και μια αφορμή ώστε να επιβάλλουν τους δικούς τους παραδείσους, τους σοσιαλιστικούς, τους κομμουνιστικούς, τους εθνικιστικούς ή άλλους.
Σε κάθε περίπτωση, ουδείς σκέφτηκε ότι το χρέος δεν αποτελεί απλώς το μέτρο της αδυναμίας μιας κοινωνίας να βάλει κατ' αρχάς τη σκέψη της σε τάξη.
Αυτή η αντίληψη διαχέεται σε ολόκληρο το φάσμα δραστηριοτήτων που άμεσα ή έμμεσα συνδέονται με το κεντρικό μας πρόβλημα.
Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι διαφορετικοί, οι Έλληνες ταξιτζήδες είναι απαραίτητο -περίπου εθνικής σημασίας - να εργάζονται διαφορετικά, το ίδιο οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι ή οι συμβολαιογράφοι.
Και πάνω από όλα: Οι Έλληνες υπάλληλοι δεν αξιολογούνται! Ποιος άλλωστε μπορεί να αξιολογήσει έναν Έλληνα; Κανείς! Άρα δεν αξιολογούνται, τελεία και παύλα!
Δε γεννάται θέμα για τους Έλληνες στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δικαστές, ιερείς ή γενικότερα υπαλλήλους του Δημοσίου. Κάθε μεταβολή στη δική τους εισοδηματική ή επαγγελματική κατάσταση ισοδυναμεί -ως μέρη κι αυτοί του εθνικιστικού όλου - με περίπου εθνική καταστροφή.
Και βέβαια, οι ΔΕΚΟ! Ω! οι ελληνικές ΔΕΚΟ! Μοναδικές, εντελώς διαφορετικές από χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, όχι μόνο από τους εγχώριους θεσμούς αλλά και από τους διεθνείς!
Δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες ανταγωνισμού, δανεισμού, αμοιβών για τις ελληνικές ΔΕΚΟ με εκείνους που ισχύουν παγκοσμίως. Όχι βέβαια. Μια ιδιαίτερη φυλή, αξίζει ιδιαίτερες ΔΕΚΟ!
Κι όχι μόνο!
Η Ελλάδα, ως υπέρτατο σύνολο και συνισταμένη όλων αυτών των επί μέρους ιδιαιτεροτήτων είναι έτοιμη να προβάλλει - κατά τον Αλέξη και να επιβάλλει! - και προς τους εταίρους ή ακόμη και προς όλο τον κόσμο την ανάγκη της να αντιμετωπιστεί ως κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό.
Δεν είναι δυνατόν να ισχύσει για εμάς ότι ισχύει για τους υπόλοιπους. Εμείς πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας και χαμηλά επιτόκια και αν δεν τα καταφέρνουμε - που στο κάτω-κάτω δε μας καίγεται και καρφί αν θα τα καταφέρουμε ή όχι - να έχουμε απίκο και 17 Κοινοβούλια έτοιμα να ψηφίσουν και επιμήκυνση και ότι άλλο χρειαστεί.
Κι αν δεν μας τα κάνουν αυτά τα χατίρια εμείς θα απαιτήσουμε να διαλυθεί η Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, ότι τέλος πάντων μας ενοχλεί και μας μπαίνει στη μύτη. Γιατί προφανώς εμείς και μόνο εμείς ως θεματοφύλακες της Δημοκρατίας, θα επιβάλλουμε την δική μας άποψη - την μόνη ορθή - αδιαφορώντας και για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες των άλλων χωρών και για τα καταστατικά των οργανισμών και για τις αποφάσεις των οργάνων. Εδώ έχουμε κάνει κουρελόχαρτο Νόμους και Κείμενα και δεσμεύσεις που το δικό μας Κοινοβούλιο ψήφισε με τους ίδιους πολιτικούς διαχειριστές πριν μερικούς μόλις μήνες.
Αδιάφορο.
Υπεράνω όλων η ελληνική ιδιαιτερότητα.
Και βεβαίως, ανερυθρίαστα θα μιλήσουμε και για Δημοκρατία και για σεβασμό στις Διεθνείς Συνθήκες όταν και όποτε το φέρει η ανάγκη. Οι Τούρκοι για παράδειγμα, πρέπει να σέβονται μέχρι κεραίας τις διεθνείς συνθήκες. Εμείς όχι. Δεν είμαστε το ίδιο!
Αλίμονο!
Εμείς μπορούμε να αλλάζουμε τους όρους του Μνημονίου με ισοδύναμα μέτρα. Οι δανειστές όχι! Προς Θεού!
Κατά τα άλλα, όταν θα τολμήσουν οι ξένοι να μας υπενθυμίσουν το αυτονόητο, πως δηλαδή όταν η οικονομία μας μπορεί να υποστηρίξει μισθούς Βουλγαρίας ή Μπαγκλαντες και εκεί θα φτάσουμε τελικά γιατί απλούστατα δεν παράγουμε, εμείς δε θα απαντήσουμε με επιχειρήματα αυτού το κόσμου.
θα τους πούμε με φυσική άνεση ότι είμαστε απολύτως γνώστες των σκοτεινών τους σχεδίων να μας πάρουν για μια μπουκιά ψωμί τους αμύθητους θησαυρούς σε φυσικό αέριο, πετρέλαιο, ουράνιο και όλη την εγκυκλοπαίδεια σπάνιων γαιών και πολύτιμων λίθων.
Γιατί είναι προφανές ότι ένας ιδιαίτερος λαός, που ζει σε μια ιδιαίτερη χώρα είναι εντελώς απίθανο να μην έχει εντελώς ιδιαίτερη σύνθεση υπεδάφους. Εντελώς!