Κι ενώ η συσσώρευση ενέργειας στο πολιτικό σκηνικό συνεχίζεται, τροφοδοτούμενη μονομερώς κατά μείζονα λόγο από την Κυβέρνηση, στο επικοινωνιακό πεδίο και από την οικονομική κρίση στον καμβά της πραγματικότητας, οι πάντες δείχνουν να αναμένουν τα μηνύματα των επόμενων δημοσκοπήσεων προκειμένου να χαράξουν τη στρατηγική τους για το "περίεργο" Φθινόπωρο που πλησιάζει. Τα διλήμματα προ των πολιτών έχουν τεθεί με το γνωστό τετριμμένο και παραδοσιακό για την ελληνική πολιτική σκηνή, μοτίβο: "ανασχηματισμός ή εκλογές;", "υπευθυνότητα ή ανευθυνότητα;", "εκλογές και αλλαγή πολιτικής ή πολιτική σταθερότητα με τα ίδια, φθαρμένα, πρόσωπα;" και εν τέλει 'ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ;", "Καραμανλής ή Παπανδρέου;". Το πολιτικό μας σύστημα εμμένει στην χαρακτηριστική του ακινησία λόγων, έργων και ιδεών. Τα κόμματα της ελάσσονας αντιπολίτευσης σχολιάζουν την επικοινωνιακή επικαιρότητα που δημιουργούν οι μονομάχοι της εξουσίας και συντελούν κι αυτά με τη σειρά τους στη συνολική αναπαραγωγή της πολιτικής ακινησίας.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, έχουμε ένα "παραδοσιακό" πολιτικό σύστημα, το οποίο ανεξαρτήτως συνθηκών -οικονομικής κρίσης, οικολογικής κρίσης, εμφάνισης φαινομένων έντονης διαφθοράς,έντασης στο Αιγαίο ή ό,τι άλλο ενσκήψει - ανταποκρίνεται με απλή αντιγραφή του εαυτού του. Αυτό το φαινόμενο συνιστά και το κεντρικό πολιτικό μας πρόβλημα: οι λύσεις και τα διλήμματα που τίθενται στην κρίση του εκλογικού σώματος κινούνται στο δικό τους εξαιρετικά περιορισμένο ορίζοντα γεγονότων. Η απάντηση του εγχώριου πολιτικού συστήματος στα σύγχρονα αλλά και στα παλαιότερα ζητήματα που μας απασχολούσαν εξακολουθεί να κινείται στο μονότονο δίπολο: "Καραμανλής ή Παπανδρέου;", "ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ;".
Ο αυτοπεριορισμός της ελευθερίας του πολιτικού μας συστήματος και η αδυναμία του να παράγει καινούρια πολιτικά εργαλεία ώστε να αντιμετωπίσει επαρκώς τις προκλήσεις της εποχής, προσδιορίζει και το πλαίσιο στο οποίο αναμένεται να κινηθούν οι τρέχουσες δημοσκοπικές τάσεις. Με συστημικές πρακτικές, το επικοινωνιακό πρόβλημα της Κυβέρνησης δεν πρόκειται να επιλυθεί. Παροχολογία, επαναφορά στην ατζέντα της καθημερινότητας του πολίτη, ανασχηματισμός κομματικών στελεχών και παρόμοιες επιλογές δεν είναι ικανές να αναστρέψουν τις τάσεις που διαμορφώθηκαν στο εκλογικό σώμα. Μπορούν να δώσουν μια παραπλανητική εικόνα στο πεδίο των ποιοτικών χαρακτηριστικών, σε καμιά περίπτωση όμως δεν έχουν το δυναμικό - ακριβώς επειδή κινούνται αυστηρά μέσα στα όρια του αδρανούς πολιτικού μας σκηνικού - να προκαλέσουν ουσιαστικές ανατροπές. Ομοίως, η αντιπολευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ - με την υιοθέτηση της ρητορικής της "αντιπολίτευσης-πασπαρτού" όπου ανεξαρτήτως τι παρουσιάζει η Κυβέρνηση η αντιπολίτευση διαφωνεί μέχρι να επανέλθει στην εξουσία - δεν έχει το δυναμικό να τροφοδοτήσει το Κίνημα με την απαραίτητη πολιτική ενέργεια ώστε να αποκτήσει το momentum νίκης. Η αυτοδυναμία δεν είναι καθόλου βέβαιη και μαζί με αυτήν και η εσωτερική και λειτουργική ενότητα του ΠΑΣΟΚ.
Αναμένουμε λοιπόν να δούμε τις ίδιες τάσεις που αποτυπώθηκαν στις Ευρωεκλογές, με μικρές παραλλαγές προσαρμοσμένες στην τρέχουσα επικαιρότητα, αφού μέχρι τώρα το σύστημα απλώς αναπαρήγαγε τον εαυτό του, Το ίδιο το πρόβλημα βέβαια είναι ταυτόχρονα και η λύση του. Με τόση πολιτική ενέργεια που έχει συσσωρευθεί, ο πρώτος που θα καταφύγει σε καινοτόμες πολιτικές επιλογές, σε πρωτότυπες και χρήσιμες πολιτικές λύσεις, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα διλήμματα θα είναι και εκείνος που θα κόψει πρώτος το νήμα της εξουσίας. Επανέρχεται βέβαια και πάλι το ερώτημα της ποιότητας του πολιτικού μας δυναμικού, υπό την έννοια ότι δεν έχουμε δει και τους πλέον ικανούς εκ των συμπολιτών μας να ευρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Αντίθετα, τόσο ο ξύλινος πολιτικός λόγος όσο και η περιορισμένης βαρύτητας πολιτική τους πράξη δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για κάτι πραγματικά καινούριο. Είδομεν!
Στην πραγματικότητα λοιπόν, έχουμε ένα "παραδοσιακό" πολιτικό σύστημα, το οποίο ανεξαρτήτως συνθηκών -οικονομικής κρίσης, οικολογικής κρίσης, εμφάνισης φαινομένων έντονης διαφθοράς,έντασης στο Αιγαίο ή ό,τι άλλο ενσκήψει - ανταποκρίνεται με απλή αντιγραφή του εαυτού του. Αυτό το φαινόμενο συνιστά και το κεντρικό πολιτικό μας πρόβλημα: οι λύσεις και τα διλήμματα που τίθενται στην κρίση του εκλογικού σώματος κινούνται στο δικό τους εξαιρετικά περιορισμένο ορίζοντα γεγονότων. Η απάντηση του εγχώριου πολιτικού συστήματος στα σύγχρονα αλλά και στα παλαιότερα ζητήματα που μας απασχολούσαν εξακολουθεί να κινείται στο μονότονο δίπολο: "Καραμανλής ή Παπανδρέου;", "ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ;".
Ο αυτοπεριορισμός της ελευθερίας του πολιτικού μας συστήματος και η αδυναμία του να παράγει καινούρια πολιτικά εργαλεία ώστε να αντιμετωπίσει επαρκώς τις προκλήσεις της εποχής, προσδιορίζει και το πλαίσιο στο οποίο αναμένεται να κινηθούν οι τρέχουσες δημοσκοπικές τάσεις. Με συστημικές πρακτικές, το επικοινωνιακό πρόβλημα της Κυβέρνησης δεν πρόκειται να επιλυθεί. Παροχολογία, επαναφορά στην ατζέντα της καθημερινότητας του πολίτη, ανασχηματισμός κομματικών στελεχών και παρόμοιες επιλογές δεν είναι ικανές να αναστρέψουν τις τάσεις που διαμορφώθηκαν στο εκλογικό σώμα. Μπορούν να δώσουν μια παραπλανητική εικόνα στο πεδίο των ποιοτικών χαρακτηριστικών, σε καμιά περίπτωση όμως δεν έχουν το δυναμικό - ακριβώς επειδή κινούνται αυστηρά μέσα στα όρια του αδρανούς πολιτικού μας σκηνικού - να προκαλέσουν ουσιαστικές ανατροπές. Ομοίως, η αντιπολευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ - με την υιοθέτηση της ρητορικής της "αντιπολίτευσης-πασπαρτού" όπου ανεξαρτήτως τι παρουσιάζει η Κυβέρνηση η αντιπολίτευση διαφωνεί μέχρι να επανέλθει στην εξουσία - δεν έχει το δυναμικό να τροφοδοτήσει το Κίνημα με την απαραίτητη πολιτική ενέργεια ώστε να αποκτήσει το momentum νίκης. Η αυτοδυναμία δεν είναι καθόλου βέβαιη και μαζί με αυτήν και η εσωτερική και λειτουργική ενότητα του ΠΑΣΟΚ.
Αναμένουμε λοιπόν να δούμε τις ίδιες τάσεις που αποτυπώθηκαν στις Ευρωεκλογές, με μικρές παραλλαγές προσαρμοσμένες στην τρέχουσα επικαιρότητα, αφού μέχρι τώρα το σύστημα απλώς αναπαρήγαγε τον εαυτό του, Το ίδιο το πρόβλημα βέβαια είναι ταυτόχρονα και η λύση του. Με τόση πολιτική ενέργεια που έχει συσσωρευθεί, ο πρώτος που θα καταφύγει σε καινοτόμες πολιτικές επιλογές, σε πρωτότυπες και χρήσιμες πολιτικές λύσεις, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα διλήμματα θα είναι και εκείνος που θα κόψει πρώτος το νήμα της εξουσίας. Επανέρχεται βέβαια και πάλι το ερώτημα της ποιότητας του πολιτικού μας δυναμικού, υπό την έννοια ότι δεν έχουμε δει και τους πλέον ικανούς εκ των συμπολιτών μας να ευρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Αντίθετα, τόσο ο ξύλινος πολιτικός λόγος όσο και η περιορισμένης βαρύτητας πολιτική τους πράξη δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για κάτι πραγματικά καινούριο. Είδομεν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου