Τα κόμματα δεν είναι τίποτε άλλο από σημεία ισορροπίας συμφερόντων. Λαϊκών συμφερόντων, μεγαλοσυμφερόντων, ατομικών συμφερόντων, κοινωνικών συμφερόντων αλλά σε κάθε περίπτωση συνιστούν το ορατό μέρος μιας συμφωνίας κυρίων μεταξύ ομάδων και στρωμάτων. Όταν η εκλογική τους αποδοχή καταρρέει δεν παρατηρούμε τίποτα περισσότερο παρά την κατάρρευση της συμφωνίας και την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης ή επαναδιατύπωσής της.
Αυτό το φαινόμενο παρατηρήσαμε και στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Η ραγδαία οικονομική κατάρρευση που ενέσκηψε στη χώρα κατά κάποιο τρόπο "άναψε" τα φώτα στο πολιτικό μας σκηνικό και ξαφνικά οι ψηφοφόροι και οι οπαδοί της Νέας δημοκρατίας ανακάλυψαν ότι συνευρίσκονταν υπό κοινή κομματική στέγη φιλελεύθεροι, κεντροδεξιοί, δεξιοί, νεο-ορθόδοξοι αλλά και προσωπικοί μηχανισμοί, οικονομικά συμφέροντα και κομματάρχες άλλων εποχών. Η κυριαρχία σε πολιτικό επίπεδο της μετεμφυλιοπολεμικής Δεξιάς δεν συνοδεύτηκε από την οργάνωση μιας κομματικής δομής που θα κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία οικονομικά και πολιτισμικά. Η ελληνική οικονομία εξελίχθηκε περίπου σε μια "Κούβα" της Ευρώπης - υπό την ευλογία και την επιστασία της Δεξιάς(!) Νέας Δημοκρατίας- ενώ ο νεοελληνικός πολιτισμός ανδρώθηκε μονόπλευρα με τις αριστερές καταβολές. Η μεταπολιτευτική Νέα Δημοκρατία αρνήθηκε να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική της κυριαρχία μετασχηματίζοντάς την σε κοινωνικό πρόταγμα, επαναπαύθηκε στις δάφνες εκλογικών θριάμβων και υποτάχθηκε σε ηγέτες με λαμπερή προσωπικότητα που εξασφάλιζαν νίκες και κομματικά φέουδα στον κρατικό μηχανισμό. Οι δεξιοί ντρέπονταν να αρθρώσουν "ομολογία πίστεως", οι φιλελεύθεροι εκδιώχθηκαν για τις οικονομικές τους προτάσεις, η ελληνική κοινωνία δεν παρακολούθησε την ευρωπαϊκή ευημερία, ενώ με ευκολία σε κάθε οικονομική κρίση καταδεικνύεται το "τέλος του καπιταλισμού" ή τα "δεινά της ελεύθερης οικονομίας" χωρίς όμως να έχουμε ποτέ -ενσυνείδητα - συμμετάσχει στα πάρτι που κατά καιρούς παρατίθενται στη διεθνή οικονομική καπιταλιστική αρένα.
Η Νέα Δημοκρατία δεν φρόντισε να γίνει ποτέ μια κοινωνική και οικονομική έκφραση της κεντροδεξιάς. Απλώς κυκλοφόρησε ως brandname στο πολιτικό χρηματιστήριο χωρίς να παράγει το προϊόν που υποτίθεται ότι θα παρήγαγε, ενώ με κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπε να αρνείται την πολιτική κληρονομιά της. Τροφοδότησε τον κρατισμό, συντάχθηκε με παλαιοκομματικές αντιλήψεις και κατάφερε σε μικρό - πολιτικά χρόνο - να αποτελεί μια παραπαίουσα μειοψηφία, σε κατά τα άλλα "δεξιόστροφες" Ευρώπη και Ελλάδα. Με απλά λόγια η Νέα Δημοκρατία έφτασε στον ύψιστο βαθμό παραδοξότητας, όταν επαγγελλόμενη τον φιλελυθερισμό (ριζοσπαστικό, κοινωνικό, με φράουλες ή και σαντυγί) ταυτόχρονα διόγκωνε το κράτος και έβαζε χαράτσια στους ελεύθερους επαγγελματίες, ενισχύοντας τον ρόλο του Δημοσίου ως τον απόλυτο εργοδότη στην ελληνική οικονομία!
Συνοψίζοντας, το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα απεικονίζει ένα πολύ σκληρό πυρήνα νεοδημοκρατικού πολιτικού δυναμικού. Δεν είναι παρά η διαχρονική συνιστώσα "ορφανών" της παραδοσιακής Δεξιάς. Από αυτήν την άποψη, στην παρούσα κρίση ηγεσίας της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, θα έσπευδαν να εκλέξουν πρόεδρο που θα ικανοποιούσε τα κριτήρια μια στενής ιδεολογικής πλατφόρμας που αδιαφορεί για πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία στην κοινωνία και στην οικονομία. Είναι η ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων που ακριβώς επειδή όχι απλώς στηρίζει αλλά "είναι" η δεξιά παράταξη, ζει μέσα στην καθαρότητα των ιδεών της και συνακόλουθα τροφοδοτείται απ' αυτή. Αδιαφορεί για την εξουσία, θεωρεί ότι διαρκώς "πράττει το (εθνικά, οικονομικά, κομματικά) ορθόν" και ως εκ τούτου διαθέτει το "αλάθητο". Είναι σαφές ότι στις κομματικές κάλπες θα προσέλθει ένα ακόμη πιο μικρό εκλογικό σώμα και συναφώς με ακόμη πιο έντονα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Συμπερασματικά, ο υποψήφιος που εκφράζει πιο "καθαρά" τα ακραιφνώς παραταξιακά χαρακτηριστικά της παρούσας συγκυρίας είναι ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι συνιστά και τη βέλτιστη πολιτικά λύση για τη Νέα Δημοκρατίας. Απλά "ταιριάζει" στον πυρήνα που "απέμεινε" στη Νέα Δημοκρατία και όντως με αυτό το πρίσμα η Ντόρα Μπακογιάννη έχει δίκιο όταν λέει πως το κόμμα με την εκλογή Σαμαρά θα συρρικνωθεί. Εμείς από την πλευρά μας, αυτό που εκτιμούμε ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα την Κυριακή το βράδυ, θα είναι μεν μεγάλη σε έκταση νίκη του κ. Σαμαρά, μικρότερη προσέλευση από το αναμενόμενο (αρκετά κάτω από 300.000 ψηφοφόροι) ενώ η επόμενη μέρα του κόμματος προοιωνίζεται εξαιρετικά ομιχλώδης.
Αυτό το φαινόμενο παρατηρήσαμε και στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Η ραγδαία οικονομική κατάρρευση που ενέσκηψε στη χώρα κατά κάποιο τρόπο "άναψε" τα φώτα στο πολιτικό μας σκηνικό και ξαφνικά οι ψηφοφόροι και οι οπαδοί της Νέας δημοκρατίας ανακάλυψαν ότι συνευρίσκονταν υπό κοινή κομματική στέγη φιλελεύθεροι, κεντροδεξιοί, δεξιοί, νεο-ορθόδοξοι αλλά και προσωπικοί μηχανισμοί, οικονομικά συμφέροντα και κομματάρχες άλλων εποχών. Η κυριαρχία σε πολιτικό επίπεδο της μετεμφυλιοπολεμικής Δεξιάς δεν συνοδεύτηκε από την οργάνωση μιας κομματικής δομής που θα κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία οικονομικά και πολιτισμικά. Η ελληνική οικονομία εξελίχθηκε περίπου σε μια "Κούβα" της Ευρώπης - υπό την ευλογία και την επιστασία της Δεξιάς(!) Νέας Δημοκρατίας- ενώ ο νεοελληνικός πολιτισμός ανδρώθηκε μονόπλευρα με τις αριστερές καταβολές. Η μεταπολιτευτική Νέα Δημοκρατία αρνήθηκε να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική της κυριαρχία μετασχηματίζοντάς την σε κοινωνικό πρόταγμα, επαναπαύθηκε στις δάφνες εκλογικών θριάμβων και υποτάχθηκε σε ηγέτες με λαμπερή προσωπικότητα που εξασφάλιζαν νίκες και κομματικά φέουδα στον κρατικό μηχανισμό. Οι δεξιοί ντρέπονταν να αρθρώσουν "ομολογία πίστεως", οι φιλελεύθεροι εκδιώχθηκαν για τις οικονομικές τους προτάσεις, η ελληνική κοινωνία δεν παρακολούθησε την ευρωπαϊκή ευημερία, ενώ με ευκολία σε κάθε οικονομική κρίση καταδεικνύεται το "τέλος του καπιταλισμού" ή τα "δεινά της ελεύθερης οικονομίας" χωρίς όμως να έχουμε ποτέ -ενσυνείδητα - συμμετάσχει στα πάρτι που κατά καιρούς παρατίθενται στη διεθνή οικονομική καπιταλιστική αρένα.
Η Νέα Δημοκρατία δεν φρόντισε να γίνει ποτέ μια κοινωνική και οικονομική έκφραση της κεντροδεξιάς. Απλώς κυκλοφόρησε ως brandname στο πολιτικό χρηματιστήριο χωρίς να παράγει το προϊόν που υποτίθεται ότι θα παρήγαγε, ενώ με κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπε να αρνείται την πολιτική κληρονομιά της. Τροφοδότησε τον κρατισμό, συντάχθηκε με παλαιοκομματικές αντιλήψεις και κατάφερε σε μικρό - πολιτικά χρόνο - να αποτελεί μια παραπαίουσα μειοψηφία, σε κατά τα άλλα "δεξιόστροφες" Ευρώπη και Ελλάδα. Με απλά λόγια η Νέα Δημοκρατία έφτασε στον ύψιστο βαθμό παραδοξότητας, όταν επαγγελλόμενη τον φιλελυθερισμό (ριζοσπαστικό, κοινωνικό, με φράουλες ή και σαντυγί) ταυτόχρονα διόγκωνε το κράτος και έβαζε χαράτσια στους ελεύθερους επαγγελματίες, ενισχύοντας τον ρόλο του Δημοσίου ως τον απόλυτο εργοδότη στην ελληνική οικονομία!
Συνοψίζοντας, το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα απεικονίζει ένα πολύ σκληρό πυρήνα νεοδημοκρατικού πολιτικού δυναμικού. Δεν είναι παρά η διαχρονική συνιστώσα "ορφανών" της παραδοσιακής Δεξιάς. Από αυτήν την άποψη, στην παρούσα κρίση ηγεσίας της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, θα έσπευδαν να εκλέξουν πρόεδρο που θα ικανοποιούσε τα κριτήρια μια στενής ιδεολογικής πλατφόρμας που αδιαφορεί για πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία στην κοινωνία και στην οικονομία. Είναι η ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων που ακριβώς επειδή όχι απλώς στηρίζει αλλά "είναι" η δεξιά παράταξη, ζει μέσα στην καθαρότητα των ιδεών της και συνακόλουθα τροφοδοτείται απ' αυτή. Αδιαφορεί για την εξουσία, θεωρεί ότι διαρκώς "πράττει το (εθνικά, οικονομικά, κομματικά) ορθόν" και ως εκ τούτου διαθέτει το "αλάθητο". Είναι σαφές ότι στις κομματικές κάλπες θα προσέλθει ένα ακόμη πιο μικρό εκλογικό σώμα και συναφώς με ακόμη πιο έντονα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Συμπερασματικά, ο υποψήφιος που εκφράζει πιο "καθαρά" τα ακραιφνώς παραταξιακά χαρακτηριστικά της παρούσας συγκυρίας είναι ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι συνιστά και τη βέλτιστη πολιτικά λύση για τη Νέα Δημοκρατίας. Απλά "ταιριάζει" στον πυρήνα που "απέμεινε" στη Νέα Δημοκρατία και όντως με αυτό το πρίσμα η Ντόρα Μπακογιάννη έχει δίκιο όταν λέει πως το κόμμα με την εκλογή Σαμαρά θα συρρικνωθεί. Εμείς από την πλευρά μας, αυτό που εκτιμούμε ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα την Κυριακή το βράδυ, θα είναι μεν μεγάλη σε έκταση νίκη του κ. Σαμαρά, μικρότερη προσέλευση από το αναμενόμενο (αρκετά κάτω από 300.000 ψηφοφόροι) ενώ η επόμενη μέρα του κόμματος προοιωνίζεται εξαιρετικά ομιχλώδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου