13 Μαΐ 2013

Επιστράτευση Εκπαιδευτικών! Ψηφίζω και "με τα δύο χέρια" Σαμαρά, αν...


Δεν θεωρώ πως ο κ. Σαμαράς ως πολιτική προσωπικότητα, διαφέρει σημαντικά από ό,τι έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα η πολιτική μας σκηνή.
Ανήλθε στην εξουσία μετά από κάποια "Ζάππεια", εμφανίστηκε διαφωνών με το Μνημόνιο από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης ενώ κατέστη ο θερμότερος υπέρμαχος κατόπιν.

Ακολούθησε την πολιτική "πεπατημένη" ώστε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος και εφαρμόζει την μνημονιακή κατά τον ίδιο "λάθος συνταγή".

Τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα αξιόλογο. Από την πλευρά της πολιτικής πρακτικής δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή του "λεφτά υπάρχουν" ή της "επανίδρυσης του κράτους" για όσους θυμούνται.

Πιστεύω, εντούτοις, πως με δεδομένη  τη διαχρονική αδυναμία (ή όπως αλλιώς επιθυμεί ο καθείς να την ονομάσει) του πολιτικού προσωπικού της χώρας να διαχειριστεί με στοιχειώδη σοβαρότητα τα τεκταινόμενα, ένα πράγμα αξίζει να εκτιμά κανείς: τις σποραδικές θετικές κινήσεις που είτε εκούσια είτε ακούσια, είτε δηλαδή από τύχη, συγκυρία, αβλεψία είτε από σχεδιασμό στοχευμένο και μελετημένο ή ακόμη και αδέξιο ή επάλληλο, κοινώς από "σπόντα"(!).

Τι έχουμε λοιπόν με την περίπτωση Σαμαρά;
Δεν γνωρίζω αν ορισμένες χαρακτηριστικές κινήσεις του "βγήκαν" από πίεση της Τρόικα, από δική του ικανότητα ή από άλλο λόγο, όμως κατά τη δική μου ιδεολογική και κοινωνικο-οικονομική αντίληψη, προσμετρώνται στα θετικά, ανεξάρτητα από τα ελατήρια που τα προκάλεσαν. Και μάλιστα στα εξαιρετικά θετικά!
Παραθέτω:
-Ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας.
-Ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ
-Επιστράτευση των εκπαιδευτικών.

Γιατί;
Θεωρώ ότι το κράτος αρχίζει στα σοβαρά - κι όχι στα λόγια -να απαλλάσσεται από εκείνες τις εστίες που συντηρούσαν την στρεβλή ελληνική αντίληψη περί οικονομίας. Και ταυτόχρονα, αποτελούσαν πυλώνες και βραχίονες της κρατικής - διάβαζε κομματικής - παρέμβασης στην αγορά.
Θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος αν το κράτος έδινε έστω και για ένα ευρώ τις ΔΕΚΟ ή τις άλλες επιχειρήσεις του, για ένα και μόνο λόγο: να περιοριστεί στα αμιγώς ελεγκτικά και ρυθμιστικά και νομοθετικά του καθήκοντα και να πάψει να αποτελεί τον προνομιούχο επιχειρηματία ή εργοδότη, στρεβλώνοντας κάθε έννοια ελεύθερης οικονομίας.
Εδώ, εισέπραξε και κάποια ποσά.

Όμως ο κ. Σαμαράς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: Μολονότι στηρίζεται από τρία διαφορετικά κόμματα, παρά το γεγονός ότι και τα τρία αυτά κόμματα φημίζονται για τις συνδικαλιστικές τους περγαμηνές, ο Πρωθυπουργός υπογράφει διάταγμα επιστράτευσης των εργαζομένων στην εκπαίδευση ΠΡΙΝ και όχι κατά τη διάρκεια της επαπειλούμενης απεργίας.

Και γιατί είναι αυτό σημαντικό;

Απλούστατα, διότι υπενθυμίζει πως το κράτος είναι εδώ όχι για να ικανοποιεί συνδικαλιστικά ή κλαδικά συμφέροντα, πως ο εκάστοτε Υπουργός δεν είναι ο κατ' επάγγελμα συνομιλητής και διεκπαιρεωτής συντεχνιακών αιτημάτων αλλά ως πρώτιστο καθήκον έχει να διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των υπηρεσιών που εποπτεύει.

Η κίνηση του κ. Σαμαρά μας επαναφέρει στον πολιτισμένο κόσμο της αυτονόητης υποχρέωσης των κρατικών λειτουργών να υπηρετούν τον πολίτη πρωτίστως και να εκτελούν τα καθήκοντά τους κυρίως και δευτερευόντως να προβάλλουν τα όποια αιτήματά τους.

Αυτό το απλό γεγονός, πρώτα η εκπλήρωση του καθήκοντος για το οποίο αμοιβόμαστε έναντι οιουδήποτε αιτήματος, το είχαμε ξεχάσει.

Κρατώ μια επιφύλαξη ως προς την έκβαση αυτής της διαδικασίας, καθώς η πρόσφατη ελληνική πολιτική ιστορία δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, καθώς μας διδάσκει πως συνήθως η Κυβέρνηση υποχωρεί ατάκτως μετά από αρκετή συνδικαλιστική πίεση και βεβαίως μετά από εσωκομματικές διαβουλεύσεις, πάντοτε εις όφελος των απεργούντων.

Αν όμως, παρ' ελπίδα, ο κ. Σαμαράς κινηθεί με αποφασιστικότητα επιβολής του νόμου, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος - στην πραγματικότητα για το πολιτικό όφελος - και κατορθώσει να ευθυγραμμίσει τον κλάδο των εκπαιδευτικών με τη νομοθετική ρύθμιση που θα αποφέρει μείωση της δαπάνης του κρατικού προϋπολογισμού, τότε νομίζω ότι ο κ. Σαμαράς πράγματι θα έχει κάνει άλματα σε σχέση με τα παιδικά βηματάκια των προγενεστέρων του.

Όντως, ακόμη κι αν φύγει για διακοπές στο υπόλοιπο της θητείας του, θα έχει συμβάλλει με θεαματικό τρόπο τόσο με τις αποκρατικοποιήσεις όσο και με την επιλογή του στο θέμα των εκπαιδευτικών στον πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας που πάμπολλοι επαγγέλθηκαν αλλά ουδείς ετόλμησε.

Ναι λοιπόν! Θα ψηφίσω αναφανδόν τον κ. Σαμαρά αν κατορθώσει το μέχρι σήμερα ακατόρθωτο: να τηρηθεί ένας νόμος που έχει ψηφισθεί, από έναν κλάδο Δημοσίων Υπαλλήλων (προσέξτε! των υπέρμαχων της νομιμότητας όταν πρόκειται για αργίες, ωράριο και αμοιβή!) που δε διστάζει να απεργήσει ακόμη και στην κρίσιμη περίοδο των εξετάσεων αδιαφορώντας για την κοινωνία και τους φορολογούμενους πολίτες.

Ας γνωρίζει λοιπόν ο κ. Πρωθυπουργός, ότι δεν υπέγραψε αυτός την επιστράτευση των απεργούντων εκπαιδευτικών. Ενεργεί ως εντολοδόχος της δοκιμαζόμενης κοινωνίας η οποία διψά για γρήγορες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Και σε καμία περίπτωση και καμία συντεχνία δε μπορεί να καθυστερήσει ή να αναβάλλει την πορεία προς μια νέα εποχή, στην οποία δεν έχουν θέση ούτε η "επαναστατική γυμναστική" άλλων περιόδων ούτε τα "παραδοσιακά αλισβερίσια" κράτους και συνδικαλιστών.

Επιτέλους: η κατάργηση των προνομίων ως αίτημα του Μνημονίου ας γίνει πράξη! Και τρεις μήνες διακοπές επ' αμοιβή είναι δυσανάλογο προνόμιο.

Αν δε, επιπλέον, ο κ. Σαμαράς αφήσει να οδηγήσει η αγορά τα πράγματα και στον τομέα των κρατικά ελεγχόμενων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και δεν υποκύψει σε όψιμα συνδικαλιστικά αιτήματα περί σφαγής των ισχνών αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων υπέρ βωμών και εστιών άλλων συντεχνιών, θα έχει ανέλθει στον κολοφώνα της ελληνικής πολιτικής των τελευταίων τριάντα ετών!

Μακάρι!

11 Μαΐ 2013

Κρύσταλλα Βοημίας ή Μουράνο; Πριν αγοράσετε...


Για τους λάτρεις της τέχνης του κρυστάλλου και του γυαλιού, δύο είναι οι πρώτες επιλογές: Μουράνο ή Βοημία.

Και βέβαια, κρυστάλλινα αντικείμενα τέχνης εξαιρετικής ποιότητας,
όπως γνωρίζουν οι μύστες της λατρείας των κρυστάλλινων κομψοτεχνημάτων, κατασκευάζονται και στο Έμπολι της Ιταλίας - ανταγωνιστές του Βενετσιάνικου Μουράνο - στη Σουηδία αλλά και στις άλλες Σκανδιναβικές χώρες ενώ περίφημα είναι και τα Βρετανικά κρύσταλλα.

Ποιος επίσης μπορεί να παραγνωρίσει τα γαλλικά Μπακαρά ή τα μαλτέζικα φυσητά γυάλινα της Μντίνα.

Όμως, το δίλημμα Μουράνο ή Βοημία είναι πάντα εκεί για να βασανίζει τον υποψήφιο αγοραστή. Καλά τα Βικτωριανά του Μπρίστολ, έξοχα τα Εμπολιανά  Βέρντε, άριστα τα Σουηδικά Σμόλαντ και Κόστα Μπόντα, αλλά κανένα δε συγκρίνεται με το ρίγος και τη συγκίνηση που αισθάνεται κανείς όταν περνά το φως μέσα από ένα Μουράνο από του Βενίνι, του Φέρο ή του Σεγκούζο. Ή από ένα Βοημικό Ντετεσκ ή Μόζερ.

Βέβαια, το Μουράνο σημαίνει λεπτοδουλειά και παράδοση ενώ η Βοημία μας δίνει φινίρισμα, κοπή και τεχνική. Δεν είναι τυχαίο πως ο γνωστός Τοριτσέλλι - αυτός με το πείραμα για την πίεση της ατμόσφαιρας - βρήκε τον μακρύ και λεπτό γυάλινο σωλήνα που χρειάστηκε από τους Ιταλούς υαλουργούς. Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο πως οι καλύτεροι φωτογραφικοί ή τηλεσκοπικοί φακοί κατασκευάζονται στην Κεντρική Ευρώπη, με την τέχνη φινιρίσματος του γυαλιού να βασίζεται στους Τσέχους τεχνίτες.

Όσο πιο λεπτοκαμωμένα έκαναν τα κρύσταλλά τους οι Μουρανέζοι, τόσο πιο φανταχτερά και πολύχρωμα και "πλαστικά" κατασκεύαζαν και σμίλευαν τα δικά τους οι Τσέχοι Βοημοί.

Από τη μια μεριά λοιπόν, βρίσκονται οι μάστορες του λεπτού και περίκομψου φυσητού κρυστάλλου οι Μουρανέζι και από την άλλη οι υαλογλύπτες του σκληρού χοντρού κρυστάλλου, οι Βοημοί.

Και στη μέση ο δύστυχος ο αγοραστής, που δεν τον αφήνουν να αποφασίσει τα χρώματα, οι τεχνικές, οι ιριδισμοί, η ποιότητα, η ίδια κρυστάλλινη τέχνη που για αιώνες τραβά τα βλέμματα των ανθρώπων.

Μιας τέχνης βαθιά λαϊκής αφού βρίσκεται τριγύρω μας διαρκώς: από τους πολυέλαιους-αριστούργημα της Μπαροβιέρ και Τόζο, της πασίγνωστης Μουρανέζικης φίρμας, στα Φορ Σηζονς του Μαϊάμι μέχρι τα κοσμήματα με Βοημικό κρύσταλλο της πασίγνωστης Σβαρόφσκι που βρίσκεται σίγουρα σε κάθε γυναικεία μπιζουτιέρα.

Γιατί ακριβώς εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας των δυο μονομάχων του "κρυστάλλινου θρόνου": στη διατήρηση του λαϊκού χαρακτήρα της τέχνης του κρυστάλλου, στην αισθητική ικανοποίηση που μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, αφού η τέχνη τόσο του Μουράνο όσο και της Βοημίας απευθύνεται, χωρίς να χρειάζεται τα ενδιάμεσα στάδια "αποκωδικοποίησης" της τέχνης τους, σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, εισοδήματος ή κοινωνικής τάξης.

Μη φοβάστε λοιπόν να αγοράσετε και να χαρείτε στη βιτρίνα σας ή στο φωτιστικό σας ένα Μουράνο ή ένα Βοημέζικο κρύσταλλο.
Ακόμα καλύτερα, αγοράστε χρηστικά καθημερινά αντικείμενα, ποτήρια ή κηροπήγια, και βάλτε πραγματικά στη ζωή σας το χρώμα, το φωτοπαιχνίδισμα και τη χάρη του αυθεντικού κρυστάλλινου αντικειμένου.
Σίγουρα, θα αισθανθείτε τη μαγεία!

2 Μαΐ 2013

Λαός που δεν Εκφράζεται στο Δρόμο, Εκφράζεται στην Κάλπη!


Κι αυτό είναι καλό.
Αυτονοήτως καλό για κάθε πολίτη που συντάσσεται τη Δημοκρατία και αποτάσσεται τις σειρήνες του "τρίτου δρόμου". Ειδικά σε περιόδους κρίσης.

Το ερώτημα όμως που παραμένει επίκαιρο και βασανίζει τους "ωρυόμενους" αντι-Μνημονιακούς αγανακτισμένους, πλανάται:
"Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο Λαός με τούτα που γίνονται;"

Κοιτούν λοιπόν απορημένοι οι κομματάρχες, οι καθοδηγητές, οι εργατοπατέρες, οι κατ' επάγγελμα πολιτικοί και οι ανεπάγγελτοι δημαγωγοί τις ισχνές τους συγκεντρώσεις, τις άνευ πλήθους πορείες τους, τις χωρίς συμμετοχή απεργίες που διοργανώνουν.

Και είναι απορημένοι, καθώς συνήθιζαν να χρησιμοποιούν την κοινωνία και το λαό ως "ανθρώπινη ασπίδα" γύρω από τα καλά προστατευμένα προνόμιά  τους.

Ταύτιζαν συχνά πατρίδα και έθνος με το δικό τους βόλεμα:
"Αν χτυπηθεί η μονιμότητα θα πληγεί η Δημοκρατία" μας παραμύθιαζαν. "Αν πουληθεί η Ολυμπιακή δεν θα έχει η χώρα εθνικό αερομεταφορέα" μας προειδοποιούσαν. "Θα πληγεί η ελεύθερη έκφραση αν καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο" μας φοβέριζαν.

Και πράγματι, αποχαυνωμένα τμήματα της κοινωνίας τους ακολουθούσαν, τους χειροκροτούσαν, τους ψήφιζαν και ενίοτε σχημάτιζαν εκείνες τις κρίσιμες μάζες που ήταν επαρκείς ώστε να αποτρέψουν τη μεταρρύθμιση, να εμποδίσουν την πρόοδο.

Το Μνημόνιο μας αφύπνισε. 

Η ξαφνική διακοπή της δανειακής ρευστότητας προς την ελληνική οικονομία - ρευστότητα απότοκη της συμμετοχής της χώρας στο ευρώ και της συνακόλουθης αντίληψης των αγορών πως η ευρωζώνη αποτελούσε μια ενιαία αγορά χρέους (αντίληψη που μεταβλήθηκε άρδην) - επέβαλλε στην κοινωνία την ανάγκη να επανεκτιμήσει τη στάση της απέναντι σε μια σειρά τυπικών και άτυπων θεσμών.

Όπως διαπιστώνουμε, απεσύρθη η εμπιστοσύνη τόσο από τα κόμματα εξουσίας όσο και από το πολιτικό σύστημα γενικότερα, καθώς ούτε μονοκομματική κυβέρνηση σχηματίστηκε ούτε όμως αναδείχθηκε και κάποιος ισχυρός αντικυβερνητικός πόλος.

Το εκλογικό σώμα διέψευσε τα όνειρα απάντων των συμμετεχόντων περί σχηματισμού μιας "κλασσικού τύπου" για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα "ισχυρής" κυβέρνησης.

Ουσιαστικά, το εκλογικό σώμα ως πολιτική έκφραση της κοινωνίας, αποδυνάμωσε κάθε θεσμικό και παραθεσμικό εξάρτημα των άλλοτε πανίσχυρων κομματικών μηχανισμών: συνδικαλιστικές παρατάξεις, συντεχνιακές νομενκλατούρες και πολιτικά τζάκια που συντηρούσαν την κομματική συνδιαλλαγή.

Με την έκφραση στην κάλπη, ο λαός εκφράστηκε με τέτοια ισχύ που οι συνέπειες της μεταστροφής ακόμη καταμετρώνται.
Η αποδυνάμωση των κομμάτων εξουσίας - για παράδειγμα - προκαλεί τριγμούς στην ομαλή χρηματοδότηση των κομμάτων αυτών καθώς στηριζόταν στην προεξόφληση της εσαεί εναλλαγής τους στην εξουσία και άρα στην εξασφάλιση του μεγαλύτερου μέρους της κρατικής επιχορήγησης.

Πιο σημαντικό βέβαια γεγονός αποτελεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος - και πάλι εξαιτίας της εκλογικής μεταβολής και των νέων συσχετισμών - να αντιτάξει μια σθεναρή και συμπαγή άμυνα προστασίας του προνομιακού χώρου του Δημοσίου και των μονίμων υπαλλήλων του.

Η αδύναμη τρικομματική κυβέρνηση, σοβαρά απασχολημένη με τη διατήρηση των εσωτερικών της ισορροπιών και συναφώς την προσπάθεια διατήρησης και νομής της εξουσίας, δεν κατόρθωσε να αποφύγει τα πρώτα ρήγματα στο "ιερό των ιερών" θεσμό της ισοβίου προστασίας του κρατικού υπαλλήλου.

Πράγματι λοιπόν είναι αξιοθαύμαστη η στάση της κοινωνίας τόσο απέναντι στις "πατρικές" παραινέσεις των πάλαι ποτέ κομμάτων εξουσίας να επιστρέψει η εκλογική δύναμη στη βάση της όσο και απέναντι στις κραυγές της αντιπολίτευσης περί δήθεν ανάγκης γενικευμένης κινητοποίησης κατά του Μνημονίου.

Σοφότερος απάντων ο λαός, αδιαφορεί τόσο για την τύχη των άλλοτε μονομάχων της εξουσίας όσο και για τις πολιτικές φιλοδοξίες αριστερών γερόντων και πρώην επαναστατημένων εφήβων.

Αδιαφορώντας όμως για αυτούς, αδιαφορεί και αφήνει χωρίς καμία πολιτική ισχύ και τα πολιτικά τους προτάγματα, εις όφελος πραγματικά πια της Ελλάδας.
-Αδιαφορεί για τους οδυρμούς των 40ρηδων συνταξιούχων, 
-Αδιαφορεί για την οδύνη των άγαμων θυγατέρων
-Αδιαφορεί για το οικονομικό πλήγμα υπηρετούντων σε απ' αιώνων άχρηστους οργανισμούς
-Αδιαφορεί για εφάπαξ που κόβονται γιατί ουδέποτε κατεβλήθη ανάλογη εισφορά
-Αδιαφορεί για επιδόματα που μηδενίστηκαν καθώς πλέον η "πλύση των χειρών" δεν συνιστά λόγο για επίδομα
-Αδιαφορεί για ΔΕΚΟ που επιτέλους παραδίδονται στον ιδιωτικό τομέα απαλλάσσοντας τους πολίτες από περιττά βάρη και το κράτος από άσχετες δραστηριότητες
-Αδιαφορεί για το νεόκοπο συνδικαλιστικό λόγο που παροτρύνει στη διατήρηση απαρχαιωμένων και ζημιογόνων για την οικονομία θεσμών

Ο Ελληνικός λαός υποφέρει.
Εντούτοις, έχει αποκρυσταλλώσει την άποψή του για τη Νέα Εποχή.
Σφίγγει τα δόντια, πονάει για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους του και για τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν όμως δεν κάνει πίσω:
Έχει διακηρύξει με τον πιο δεσμευτικό και αποτελεσματικό τρόπο αυτόν της κάλπης κι όχι του δρόμου, πως όσο και να τον φοβίσουν οι πολιτικοί ταγοί, όσο και να κλάψουν μπροστά του εργατοπατέρες και δήθεν θιγμένοι ψευτο- επαναστάτες, όσο και να του κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο επαγγελματίες κομματοκαρεκλοκένταυροι, η Ελλάδα θα προχωρήσει απαλλαγμένη από τα βάρη και τα λάθη του παρελθόντος.

Όχι λοιπόν! Ο λαός δεν κατέβηκε κι ούτε πρόκειται να κατέβει στο δρόμο για κανέναν από τους πρώην προνομιούχους. 
Αδίκως τον καλούν κι αναίτια αναμένουν να υπακούσει πια σε τέτοια καλέσματα.

Ναι, οι επιχειρήσεις θα εξακολουθήσουν να πιέζονται και ναι η ανεργία δεν πρόκειται να τιθασσευτεί.
Ταυτόχρονα όμως, το "οξυγόνο" - η αποδοτικότητα των φόρων δηλαδή - που χρειάζεται το "κράτος-τέρας" θα μειώνεται και θα πέφτουν τα άχρηστα κομμάτια του, αφήνοντας σιγά-σιγά την οικονομία να δομείται σε υγιείς βάσεις.
Παράλληλα, με την Τροϊκανή πίεση, δημιουργούνται οι δικλίδες ασφαλείας που δεν θα επιτρέψουν την επιστροφή στη φαυλότητα. Η μονιμότητα καταργείται θεσμικά κι όχι απλώς νομικίστικα, η κινητικότητα στο Δημόσιο είναι γεγονός μαζί και η πρώτη αποκρατικοποίηση!

Ναι, οι μέρες που έρχονται θα είναι πιο δύσκολες. 
Όμως σήμερα ο λαός γιόρτασε την Πρωτομαγιά από το σπίτι του. Ήσυχα, ψύχραιμα και προπαντός κρατώντας κλειστά τα αυτιά του σε όλους όσους τον (ξανα-)καλούσαν να επιστρέψει στα σκοτεινά χρόνια της κομματοκρατίας.

Καλό Μήνα!