31 Οκτ 2011

Σοσιαλιστική Αγοραφοβία

        Οι σοφοί πρόγονοί μας είχαν αποτυπώσει με μεγάλη ενάργεια την κοσμαντίληψή τους τοποθετώντας οροθέσια στο χώρο, εντάσσοντας στην Αρχαία Αγορά το Βουλευτήριο αλλά και το Νομισματοκοπείο. Το Πρυτανείο και το Δικαστήριο. Σε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο γλωσσικό άρα και γνωσιακό επίτομο, σε μια χωρική συμπερίληψη, συνόψισαν πολίτευμα, κράτος, δικαιοσύνη και αγορά μεταλαμπαδεύοντας δια της γλώσσας τη γνώση τους. Σήμερα, μιλούμε για αγορές μακρυά από την πολιτική, για δικαιοσύνη εκτός οικονομικών όρων και για κεχωρισμένα άρα και απισχνασμένα μορφότυπα αδυνατώντας να πραγματώσουμε την ουσία.

             Τυφλοί και άβουλοι, προσπαθούμε να ψηλαφήσουμε τυχάρπαστες λύσεις με τσιτάτα, ξύλινα κύμβαλα της αμορφωσιάς μας, αναπαράγουμε φληναφήματα περί νομίσματος - δραχμομπουρδολογώντας - βαυκαλιζόμενοι ότι αν αποκοπούμε από το γίγνεσθαι το διεθνές θα ενσωματώσουμε το είναι το δικό μας. 

          Ο πολιτικός μας πολτός μέσα στη σοσιαλίζουσα παραζάλη του, αντί να ανασκουμπωθεί και να μιλήσει την αλήθεια, αφήνει να ξεχυθεί από μέσα του η όζουσα διαφθορά της κομματοκρατίας που ετσιθελικά αποφάσισε να φορτώσει στις πλάτες μας προς διάσωση. Η πορφυρή πολιτική μας τάξη χαϊδολογεί ανερυθρίαστα ακριβά προνόμια και μετά παραζαλισμένη από την ηδονή της ψηφοθηρίας βγαίνει στο μπαλκόνι κλαίγοντας να μας κουνήσει το δάχτυλο.

"Η ελληνική κοινωνία δείχνει να απαντά µε λάθος τρόπο σε λάθος ερωτήµατα και να αγνοεί κρίσιµα δεδοµένα που απορρέουν από το συσχετισµό των δυνάµεων και τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο..." γράφει ο ΥΠΟΙΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος σε σημερινό άρθρο του στα "Νέα". Οποία αρχαία Ύβρις, οποία επίδειξη αμετροέπειας από έναν πολιτικό κατ' εξοχήν συμμετέχοντα, συνάδοντα και συστρατευόμενο με την καθ' ημίσεος απομείωση των δανεισθέντων και καθ΄ολοκληρίαν πτωχεύσαντα των πενομένων.

       Ο κινούμενος δάκτυλος προς την κοινωνία, το έσχατο προς της απολύτου περιφρονήσεως  του εκφέροντα, αντίμετρο του άμετρου πολιτικού λόγου.

Η ελληνική κοινωνία δεν απαντά, απέχει των απαντήσεων απέναντι στον ορισμό της πολιτικής αβελτηρίας συνοψιζομένης στο ίδιο πρόσωπο που ως άλλος Ιανός διπρόσωπος διερύγνυε τα ιμάτιά του περί συσχετισμού τελών ακινήτων και λογαριασμών ΔΕΚΟ ενώ πριν αλέκτωρ φωνήσαι, αναίρεσε εαυτόν. Και επ' ονόματι του Κράτους, το ίδιο πολιτικό πρόσωπο επιζητεί αξιοπιστία και άρα πιστοληπτική ικανότητα, φορέας ων των ανωτέρω πειστηρίων. Και αφού η κοινωνία δεν απαντά, πόθεν η λανθασμένω τρόπω απάντηση; Και γιατί να είναι λανθασμένη η ερώτηση περί της περιφήμου και υπερηφάνου δηλώσεως του ΥΠΟΙΚ μας, αν η Τρόικα το Σεπτέμβρη ανεχώρησε προγραμματισμένα ενώ η πραγματικότης και οι "ευρωπαϊκοί συσχετισμοί" που επικαλείται - για να μας ψέξει! - ομοθυμαδόν τον διέψευδαν; Ποιος τότε έδιδε λανθασμένες απαντήσεις; 

Η ελληνική κοινωνία δεν δέχεται λανθασμένα ερωτήματα καθόσον κωφεύει προ τον ορατών αλλοπρόσαλλων πράξεων των αυτών υπευθύνων. Ψέγεται η κοινωνία ως ματαιώσασα αρχαίων κλεών οφειλόμενη μνήμη, ο ίδιος όμως κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ήταν που ως ΥΕΘΑ συνέδεσε οικονομική ευμάρεια και μέγεθος παρελάσεων, περικόπτοντας το δεύτερο προς διάσωσιν του πρώτου ως και εάν η οφειλόμενη τιμή αποτιμάται ως διαπραγματευόμενη αξία; Εις ποίο λανθασμένο ερώτημα απάντησε η κοινωνία, αφού στην παρούσα κατάσταση και με τον πρώην ΥΕΘΑ και νυν ΥΠΟΙΚ, υπήκοος εις αυτόν και την εξ' αυτού αναγγελθείσα ημι-πτώχευση, ματαίωσε την παρέλαση, στη γραμμή που ο ίδιος της εδίδαξε; Οικονομική δυσπραγία, περιορισμός των παρελάσεων, ήταν η διδαχθείσα ύλη υπό του κ. Βενιζέλου. Περαιτέρω οικονομική δυσπραγία ματαίωση των παρελάσεων ήταν η απάντηση της πιστής μαθήτριας, κοινωνίας. Πόθεν λοιπόν το λάθος ερώτημα; 

Αυτός όμως είναι ο αγοραφοβικός τρόπος σκέψης, υλοποιηθείς από τους πλέον πιστούς του υπηρέτες. Ο Σοσιαλιστικά αγοραφοβικός που αποστρέφει το πρόσωπο από τις αγορές όχι εις όφελος του λαού αλλά προς χάλκευση πλέον σθεναρών δεσμών, πλέον ζοφερού μέλλοντος.

30 Οκτ 2011

Η 4η Δεκεμβρίου, οι Εκλογές και το "Ευτυχές 2012".

    Για τα πρόσφατα γεγονότα στις παρελάσεις και την πολιτειακή μας ηγεσία, δε θα σχολιάσω. Τα λέγαμε ήδη από πέρσι εδώ!
   Σχετικά με το σημερινό μας θέμα, έχουμε ξαναγράψει για το μαθηματικό μοντέλο το οποίο χρησιμοποιούμε για την πρόβλεψη εκλογικών αποτελεσμάτων, ενώ πρόσφατα έχει εμπλουτιστεί και με τη δυνατότητα να προσεγγίζει χρονικά, τα πολιτικά συμβάντα ιδιαίτερης σημασίας. Χρησιμοποιούμε την ιδέα του πολιτικού χρόνου ως αλληλουχία και εναλλαγή διαδοχικών πολιτικών εξελίξεων,  που άλλοτε επιταχύνονται και άλλοτε όχι, μαζί με μια ποικιλία κοινωνικών παραμέτρων που αντλούνται από στατιστικά στοιχεία διαφόρων οργανισμών που δημοσιεύονται κατά καιρούς στο διαδίκτυο.
     Αυτά από τεχνικής πλευράς. Τι προβλέπει λοιπόν το μοντέλο μας σχετικά με τις επερχόμενες εξελίξεις;
     Εκλογές την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου. Ή κάπου εκεί πολύ κοντά.

    Τρεις βασικοί άξονες κατευθύνουν πλέον τις εσωτερικές πολιτικές διεργασίες και συναφώς προσδιορίζουν με μεγάλη ακρίβεια και τις εξελίξεις:

  • Η εκμετάλλευση από την Κυβέρνηση του πολιτικού χρόνου που θα μεσολαβήσει μεταξύ της επίτευξης της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου και της ορατής αποτυχίας διαχείρισής της μαζί με τις συνέπειες που θα επέλθουν τόσο από τις προβλέψεις  (επιτροπείας κλπ) όσο και από τις "εσκεμμένα τοποθετημένες μαύρες τρύπες" της συμφωνίας. Άλλο τέτοιο "παράθυρο" χρονικό δεν πρόκειται να υπάρξει στο ορατό μέλλον. Είναι σαφές ότι η Κυβέρνηση θα επιδιώξει την πολιτική και επικοινωνιακή κεφαλαιοποίηση της "ελάφρυνσης χρέους από τις πλάτες του λαού", που βεβαίως μόνο περί τέτοιας ελάφρυνσης δεν πρόκειται.
  • Δια της ενεργού παρουσίας της ευρωπαϊκής επιτροπείας διαμορφώνεται ένα άκαμπτο πλαίσιο δράσης, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως πολιτικό άλλοθι της επόμενης Κυβέρνησης, η οποία θα έχει τη δυνατότητα να το επικαλείται εμφανιζόμενη ως "αθώα του αίματος" αφού δεν θα έχει μετάσχει στην συνομολόγηση της συμφωνίας  που επέβαλλε την επιτροπεία αφενός και αφετέρου θα "νομιμοποιείται" να καμώνεται την αδύναμη να αντιδράσει αλλά γενναίως να αντιδρά φραστικά - και μόνο βεβαίως-  στα όποια νέα μέτρα.
  • Είναι αναγκαία η εκτόνωση της μη ελεγχόμενης - πολιτικά ή κομματικά - κοινωνικής αντίδρασης σε μια χρονική περίοδο που θα δρομολογηθούν παρασκηνιακά ουσιώδους σημασίας προϋποθέσεις στο οικονομικό πεδίο για τις μετέπειτα εξελίξεις. Η εκλογική διαδικασία μπορεί να λειτουργήσει ως διαδικασία αποπροσανατολισμού και συγκράτησης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Εδώ είναι αναγκαίο να υπογραμμίσουμε ότι τα πρόσφατα επεισόδια καταδεικνύουν ότι ναι μεν συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις ανέχονται ακραίες μορφές αντίδρασης, αυτές όμως οι μορφές υιοθετούνται δε ως πράξη και από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που δεν μετέχουν στην εκλογική δύναμη αυτών των παρατάξεων. Ελλείψει ενός ώριμου πολιτικού συστήματος που να είναι σε θέση να διαχειριστεί την κοινωνική δυσανεξία, η κοινωνία "διδάσκεται" και εμπεδώνει μεθόδους αντίδρασης από όποιον "βρεθεί" να της παράσχει τέτοιες διεξόδους.
     Επίσης, στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο πρέπει να επισημάνουμε πως η παρούσα Κυβέρνηση διαχειρίστηκε ένα εξαιρετικά πυκνό πολιτικό χρόνο. Μέσα σε δύο μόλις χρόνια υπέγραψε τουλάχιστον - γιατί έχουμε και τις επί μέρους - τρεις μείζονος σημασίας διεθνείς συμφωνίες (Μνημόνιο, 21η Ιουλίου και 26η Οκτωβρίου), αναθεωρώντας ανά τρίμηνο την οικονομική της πολιτική και κρινόμενη για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της εξαιρετικά αυστηρά στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, οδηγώντας τη σε πρωτοφανή ρυθμό  έμπρακτης πολιτικής φθοράς, αφού σε κάθε ψηφοφορία έχανε έναν με δύο βουλευτές. Αυτό δεν το αναφέρουμε για να απαλλάξουμε την Κυβέρνηση εκ των βαρέων ευθυνών της. Κάθε άλλο. Έχει όμως σημασία να παρατηρήσουμε το γεγονός της τόσο έντονης πίεσης, ως μοναδικό ίσως στην πρόσφατη ή και στην πιο παλιά μας Ιστορία.
    Ίσως ποτέ άλλοτε Ελληνική Κυβέρνηση - και μαζί της και η χώρα - δεν σύρθηκε σε τόσο ταχείες συνομολογήσεις διεθνών συμφωνιών (τρεις μέσα σε μόλις δύο χρόνια!), σε τόσο πυκνές αναθεωρήσεις της οικονομικής της πολιτικής, ωσάν να επρόκειτο όχι για Κράτος αλλά για επιχείρηση και μάλιστα μικρομεσαία. Βεβαίως τα σφάλματα της Κυβέρνησης είναι πολλά και μερικά εξ' αυτών σημαντικά. Αλλά σε ποια επιχείρηση αλλάζουν άρδην ανά τρίμηνο οι πολιτικές, οι προβλέψεις, οι στόχοι, χωρίς να παρέχεται ένας αναγκαίος χρόνος ώστε να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα; Επιπλέον, σε ποια επιχείρηση - και θυμηθείτε αναφερόμαστε σε Κράτος!- μέσα σε δύο μόλις χρόνια θα προχωρούσαμε από δανειακή σύμβαση σε αναδιάρθρωση 21% κι από εκεί σε "κούρεμα" 50%; Όλα αυτά αποτελούν οικονομικά συμβάντα κι επιλογές μείζονος σπουδαιότητας και δεν υιοθετούνται άκριτα και χωρίς ενδελεχή σπουδή από κανέναν νουνεχή επιχειρηματία, τραπεζίτη ή ειδικό, αλλά και όταν υιοθετούνται "μετά φόβου Θεού" αφήνουμε και τον κατάλληλο χρόνο να παρέλθει. ώστε να "λειτουργήσουν" οι επιλογές μας. Στην περίπτωσή της χώρας μας τίποτα από αυτά δεν έγινε ή δεν φάνηκε να γίνεται.
    Αυτή η διαπίστωση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ναι μεν πρόκειται για μια ανίκανη Κυβέρνηση, αλλά μας υποψιάζει εντόνως και για τις στοχεύσεις εκείνων που μας σύρουν σε αυτές τις επιλογές. Η ανικανότητα της Κυβέρνησης, η κοινωνική δυσαρέσκεια, οι πασίγνωστες αδυναμίες της Ελληνικής Οικονομίας, της Δημόσιας Διοίκησης και των άλλων δομών της χώρας δεν επαρκούν  ως αίτια ώστε να εξηγήσουν τον λόγο που επιλέχθηκε αυτή η παράδοξη πορεία για την Ελλάδα η οποία και επιταχύνεται. Αυτές οι αδυναμίες μόνο ως προφάσεις θα μπορούσαν να εκληφθούν. Ωστόσο, μας παρέχουν ενδείξεις προς επιβεβαίωση των δυσμενών σεναρίων που έχουμε εγκαίρως περιγράψει και εδώ.
    Μάλλον δικαιωνόμαστε ως προς την επιτάχυνση των εξελίξεων, την οποία και αναμέναμε, ενώ στην περίπτωση που το βασικό σενάριο των εκλογών υλοποιηθεί, τότε ο κ. Παπανδρέου "απελευθερώνεται" από τα ελληνικά πολιτικά πράγματα ώστε να διαδραματίσει τον πολιτικό ρόλο που θεωρούμε ότι του επιφυλάσσεται στη Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή σχετικά και με την εμπλοκή του Τουρκο-Ισραηλινού άξονα, τη διαπραγματευτική ατζέντα του οποίου θα χειριστεί ο νυν Πρωθυπουργός ίσως και μετά από κάποιο "θερμό επεισόδιο" μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, το οποίο δε θα μας εξέπληττε αν συνέπιπτε χρονικά και με τις δικές μας εξελίξεις.
    Υπό αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων, οι εικαζόμενες κατ' εμάς εκλογές θα προκύψουν ως αποτέλεσμα και εξωγενών πιέσεων ή παραγόντων που αναμένουμε να ενσκήψουν, εκτός από τις εσωτερικές ανάγκες που θα υπηρετήσουν και τις περιγράψαμε παραπάνω.
    Επομένως, η νέα χρονιά, το "ευτυχές 2012" αναμένεται να μας συναρπάσει ακόμη περισσότερο κι από τα μετα-Μνημονιακά χρόνια!  
  


27 Οκτ 2011

Μάθε τα Πάντα για την Ευρωπαϊκή Κομμωτική...

    Δεν ξέρω τι θα πει ο Γιώργος το βράδυ στο διάγγελμά του.
   Θεωρώ όμως ότι τα πράγματα σχετικά με το ελληνικό ζήτημα τοποθετούνται πλέον προς πιο δυσμενή σενάρια. Γιατί; Μα διότι μέσα σε ένα όμορφα κατασκευασμένο πολιτικό μάρκετινγκ, που απευθύνεται δυστυχώς προς μια απαίδευτη κοινωνία, κρύβονται εξαιρετικά κρίσιμες για την οικονομία και την κοινωνία συνέπειες. 
    Ας δούμε κάποιες από αυτές.
  •     "Ελάφρυνση χρέους", με παραλλαγές την "άρση του βάρους από τις πλάτες του λαού", "κλείσιμο λογαριασμών με το παρελθόν" κλπ.
             Πιασάρικη έκφραση με πολλή σοσιαλιστική πομφόλυγα μέσα της. Η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του χρέους μαζί με επαρκή πιστοληπτική ικανότητα που αντικατοπτρίζει τη μελλοντική δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους,  αποτελούν απαράβατες προϋποθέσεις για την πρόσβαση στις αγορές. Με τη σειρά της η πρόσβαση στις αγορές εξασφαλίζει κεφάλαια και ρευστότητα για τις καθημερινές λειτουργίες κράτους και επιχειρήσεων. Από πληρωμή μισθών και συντάξεων μέχρι την αγορά πρώτων υλών, καυσίμων αλλά και όλων των εισαγόμενων προϊόντων. "Ελάφρυνση του χρέους" στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι η αναγνώριση από το δανειστή και τους πιστωτές ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί το σύνολο του χρέους, με κυρίαρχη συνέπεια την αδυναμία πρόσβασης στις αγορές.

  • "Διασφάλιση ρευστότητας" τραπεζών.
      Γενική έκφραση. Πόση ρευστότητα; Με αδυναμία να δανειστούν οι τράπεζες από τις αγορές, αναγκαστικά στηρίζονται στα "ψίχουλα" της ΕΚΤ ώστε να μην καταρρεύσουν. Βεβαίως, οι καθημερινές τραπεζικές εργασίες "λιανικής" διασφαλίζονται. Ομοίως και καταθέσεις κλπ. Όμως, χωρίς δάνεια προς τις επιχειρήσεις, προς το κράτος και τους οργανισμούς του- γιατί εκεί απαιτείται η "βαριά" ρευστότητα - δεν υπάρχει υποψία ανάπτυξης, επενδύσεων και πολύ απλά οδηγούμαστε σε περισσότερη ύφεση, ανεργία και πληθωρισμό! Γιατί πληθωρισμό; Μα γιατί καταθέσεις από τις τράπεζες θα διοχετεύεται από τους καταθέτες στην αυξημένη φορολογία και στην κατανάλωση, αφού δεν επαρκούν οι αμοιβές. Πολύ γρήγορα η διαθέσιμη ρευστότητα θα αποδειχθεί ελάχιστη.

  • "τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι στόχος" ή "πλέον η οικονομία θα είναι υγιής" κλπ
       Επειδή ακριβώς επισημοποιήθηκε δια του "κουρέματος" η αδυναμία εξυπηρέτησης του συνολικού χρέους κατέστη υποχρεωτική - όχι κατ' επιλογήν δική μας - ο άμεσος ισοσκελισμός του προϋπολογισμού. Απλά, αφού δεν μπορούμε να δανειστούμε πλέον, όσα έσοδα τόσα έξοδα και λίγο παραπάνω τα έσοδα γιατί πρέπει να πληρώνουμε και τους τόκους. Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, γιατί αν - λέμε αν! - του χρόνου τα έσοδα είναι λιγότερα από όσα έχουν προβλεφθεί, αναγκαστικά τα έξοδα (μισθοί, συντάξεις, δαπάνες κλπ) θα πρέπει να προσαρμοσθούν αναλόγως. Και άμεσα. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Άρα, δεν είναι ακριβώς "στόχος". Είναι αναγκαιότητα...
  • "πήραμε ανάσα", "η συμφωνία είναι ευκαιρία" 
        Με τη συμφωνία, απλώς αναγνωρίζεται η αδυναμία της Ελλάδας να εξυπηρετήσει το χρέος. Δεν αποτέλεσε επιλογή αλλά μονόδρομο, με δεδομένο ότι κανείς δε σκέφτεται να αποχωρήσει από το κοινό νόμισμα. Αποτέλεσμα αυτής της αναγνώρισης είναι η "εξαΰλωση" μέρους των αξιών που είχαν επενδυθεί στο ελληνικό χρέος. Αν το δούμε συνολικά, η απώλεια αγγίζει το σύνολο της οικονομίας εφόσον πλήττονται οι κατ' εξοχήν αποδέκτες επενδυτικών κεφαλαίων, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία. Απομείωση της δικής τους περιουσίας αυτόματα σημαίνει και επί μέρους - όχι βεβαίως αναλογικές - απώλειες της περιουσίας του κάθε πολίτη και της κάθε επιχείρησης. Με πιο απλά λόγια, ναι θα πληρώνουμε λιγότερα σε τόκους όχι γιατί πετύχαμε μικρότερο επιτόκιο αλλά γιατί θα έχουμε μικρότερη περιουσία και λιγότερα έσοδα. Ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε. Η αναλογία μάλλον θα αποβεί εις βάρος μας, με δεδομένο ότι το ΑΕΠ συρρικνώνεται συστηματικά.
  • "έχουμε μια ευκαιρία για το μέλλον", "να γυρίσουμε σελίδα" και άλλα τέτοια
       Οι προϋποθέσεις με τις οποίες ξεκινάμε για την "επόμενη μέρα" είναι ακόμη δυσμενέστερες μετά το "κούρεμα". Η "διαβεβαίωση" που αποσπάσαμε επισήμως είναι πως ό,τι και να κάνουμε ως χώρα οι αγορές θα είναι κλειστές επί μακρόν - αυτή είναι η σημαντική διαφορά προ και μετά της συμφωνίας "κουρέματος" - δηλαδή ακόμη κι αν μεγαλουργήσουμε στο ολυμπιακό άθλημα "τήρηση Μνημονίου" δεν υπάρχει δυνατότητα δανεισμού και κατά συνέπεια ανάπτυξης. Είχαμε ήδη πει για την ύφεση τύπου "L" στην οποία μπαίνουμε. Η ανάκαμψη με δεδομένη την ανυπαρξία δομών και λειτουργικών μηχανισμών, μετατρέπουν το συνδυασμό "κούρεμα"/"αδυναμία δανεισμού"/ύφεση σε πραγματική "μαύρη τρύπα".

  • "το χρέος πλέον είναι βιώσιμο"
    Μισή αλήθεια. Το χρέος φαίνεται βιώσιμο στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και υπό την προϋπόθεση ότι το πρόγραμμα "τρέχει" ρολόι ενώ επιπλέον η υπόλοιπη Ευρώπη και το παγκόσμιο σκηνικό παραμένει ίδιο. Το σύνολο των υποθέσεων αυτών παραμένει ευάλωτο, όπως έχει ήδη αποδειχθεί. Ούτε το πρόγραμμα "τρέχει", η Ευρώπη μάλλον τείνει προς ύφεση και το παγκόσμιο σκηνικό είναι νεφελώδες. Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αποτελεί ερώτημα όσο ερώτημα αποτελεί και η ικανότητα της ελληνικής οικονομίας να αντιστρέψει την καθοδική πορεία.

Συνεχίζεται....

26 Οκτ 2011

Είναι το Δημόσιο Χρέος Περιουσιακό Στοιχείο του Κράτους;

     Μη βιαστείς να χαμογελάσεις, σκεπτόμενος ότι το ερώτημα εντάσσεται στη σφαίρα της οψίμως εμφανισθείσας στο δημόσιο διάλογο "οικονομικής παραφιλολογίας" που θέλει τον κάθε οικονομολογούντα να εισηγείται την κάθε μπαρούφα που του κατεβαίνει στο μυαλό.

        Το ερώτημα αποσκοπεί στη θεωρητική διερεύνηση του ενδεχόμενου το Δημόσιο Χρέος να αποτελεί ιδιόμορφο συστατικό της περιουσίας του Δημοσίου και συνεπώς για την πώληση, την ανταλλαγή του, την αναδιάρθρωσή του ή την ζημιογόνο απομείωσή - "κούρεμα" - του, να απαιτείται η στέγασή του υπό την αυστηρή προστασία και τις σχετικές πρόνοιες και ρήτρες που επιφυλάσσει ο νομοθέτης για τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία.

       Το αποκαλούμε ιδιόμορφο συστατικό της Δημόσιας περιουσίας, διότι για μεν τους ιδιώτες το χρέος προφανώς αποτελεί συστατικό του παθητικού, ένα δηλαδή αρνητικό στοιχείο που συνυπάρχει μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία ενός ατομικού, οικογενειακού ή εταιρικού προϋπολογισμού και μπορεί η ανεξέλεγκτη διόγκωση ή η άφρονη διαχείρισή του να οδηγήσει σε οδυνηρές συνέπειες, για το δε κράτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, όπως θα φανεί παρακάτω.

    Από το Σύνταγμα της Χώρας αλλά και από τις παραδεδεγμένες αρχές που διέπουν κάθε συντεταγμένη πολιτεία, η κρατική περιουσία και συνακόλουθα η διαχείρισή της αποσκοπούν και υπηρετούν ένα ευρύτερο και περισσότερο σύνθετο αγαθό από εκείνο που υπηρετεί η ατομική περιουσία: το κοινό όφελος, με τις συνεξαρτώμενες με αυτό έννοιες της δημόσιας ασφάλειας, του γενικού συμφέροντος, την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης, της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας. Αυτό τουλάχιστον απεικονίζεται στα σχετικά άρθρα και του Ελληνικού Συντάγματος, 17, 18 και 106.

   Αν προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά σε αυτή την έννοια, δηλαδή της κρατικής περιουσίας εφοδιασμένης αναπόσπαστα με τον ειδικό σκοπό της εξυπηρέτησης του κοινού δημόσιου οφέλους, θα διαπιστώσουμε πως τόσο η σχετική νομολογία όσο και διαχρονικά οι αποφάσεις και οι ενέργειες της κρατικής διοίκησης ανέκαθεν ήταν υποταγμένες στη στάθμιση - άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει το παρόν άρθρο - του υπέρτερου αγαθού που έπρεπε να εξυπηρετηθεί και να διαφυλαχθεί. Μια επίταξη - ας πούμε - ενός οικοπέδου ιδιωτικής ιδιοκτησίας, προσβάλλει το αγαθό της ατομικής ιδιοκτησίας, αφαιρεί δηλαδή "βιαίως" ένα ατομικό περιουσιακό στοιχείο, για να ενισχυθεί ένα άλλο δημόσιο και άρα υπέρτερο αγαθό, αυτό της - και πάλι ας πούμε - της δημόσιας ασφάλειας για να χτιστεί ένα στρατόπεδο με το σκεπτικό ότι το δημόσιο αγαθό έρχεται να προστεθεί και να προσθέσει υπεραξία στην υπόλοιπη ατομική περιουσία, άρα σε ένα άλλο επίπεδο ο ιδιώτης θα επωφεληθεί από αυτήν την κρατική νόμιμη "αυθαιρεσία". Από την άλλη βεβαίως και το δημόσιο αγαθό θα εμπλουτισθεί, ενώ νοητώς "διαμοιραζόμενο" μεταξύ των πολιτών θα ενσωματωθεί ως υπεραξία      στο συνολικό δημόσιο όφελος που απολαμβάνουν οι πολίτες, με διάφορες μορφές. Και για να έρθουμε στο προκείμενο, δηλαδή στο χρέος, το κράτος εκδίδει ομόλογα προκειμένου να δανειστεί - θυσιάζει δηλαδή ένα δημόσιο αγαθό όπως είναι η δημοσιονομική ισορροπία ή το αξιόχρεο της εθνικής οικονομίας - προκειμένου να εξυπηρετήσει το ευρύτερο δημόσιο κοινό όφελος, όπως βεβαίως αυτό το αντιλαμβάνεται.Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το εξυπηρετούμενο δημόσιο κοινό όφελος είναι η πληρωμή μισθών και συντάξεων ή η εκτέλεση δημόσιων έργων απαραίτητων για την κοινωνική ειρήνη, ασφάλεια κλπ. Δεν είναι όμως "υποχρεωμένο" το κράτος να "εξηγήσει" το σύνολο των αιτιών που οδηγούν στην απόφαση του δανεισμού του κάθε φορά. Κάποιες φορές αυτά δεν είναι ορατά και διαθέσιμα για διατύπωση, ενώ κάποιες άλλες ούτε οι κρατικοί λειτουργοί αντιλαμβάνονται ακριβώς αυτή τη θεσμική λειτουργία του χρέους, απλώς εκτελώντας διαδικαστικά τα αναγκαία.

    Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να ενσωματώνονται, να μεταβάλλονται και να αλληλοεπηρεάζονται οι εσωτερικές ισορροπίες των συνιστωσών συστατικών του δημόσιου κοινού οφέλους μέσω του ύψους και της μορφής του χρέους.  Δηλαδή αν το δημόσιο κοινό όφελος το αθροίσουμε με - υποθετικά, γιατί ποτέ δεν είναι ευκρινώς ορισμένα - τρία συστατικά, τη δημόσια τάξη, την  κοινωνική ειρήνη και την ανάπτυξη, ο υπέρμετρος δανεισμός ενισχύει το πρώτο, αν με τα δανεικά πληρώνονται οι μισθοί αστυνομικών και δικαστικών, το δεύτερο, ενώ καταρρακώνει το τρίτο. Το άθροισμα όμως παραμένει σε αποδεκτά επίπεδα, το δημόσιο κοινό όφελος - όπως σταθμίστηκε κατά την εκάστοτε συγκυρία, σωστά ή λάθος - εξυπηρετήθηκε και το κυριότερο: το χρέος ενσωματώθηκε ως αξία μέσα στο σύμπλεγμα των δημόσιων αγαθών. 

      Επιπλέον, δεν είναι απολύτως ορατή αλλά αναμφίβολα υφίσταται και μάλιστα ως εξαιρετικά σημαντική η διάσταση του δημόσιου χρέους ως μέσο άσκησης της κρατικής πολιτικής και αυτό είναι άλλο ένα σημείο που το διαφοροποιεί ουσιωδώς από το ιδιωτικό. Η σύναψη διακρατικών δανείων, κατ' επιλογήν της εκάστοτε Κυβέρνησης, απεικονίζει τις επιλογές και τις επιδιωκόμενες σχέσεις στην εξωτερική πολιτική, η συνομολόγηση δανείων με ιδιώτες επενδυτές απεικονίζει και άπτεται της Κυβερνητικής βούλησης και του τρόπου που επιλέγει η Πολιτεία να συμμετάσχει στην ευρύτερη οικονομία και να τη συνδιαμορφώσει, όπως τόσο Συνταγματικά όσο και οικονομικά υποχρεούται και συναποτελεί παράγοντα μαζί με τις Τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Αυτή η κρατική βούληση και η συνακόλουθη υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής σχετικά με τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, ενσωματώνει και πάλι τα αποτελέσματά της - θετικά ή αρνητικά - στο δημόσιο κοινό όφελος, αφού η χώρα θα ωφεληθεί ή θα ζημιωθεί από συμμαχίες που συμμετείχε ή όχι, ή θα ωφεληθεί ή θα ζημιωθεί από επιχειρήσεις ή Τράπεζες με τις οποίες συναλλάχθηκε ή όχι ενώ αντίστοιχα οφέλη ή ζημίες θα αποτυπωθούν και στους αντισυμβαλλόμενους ιδιώτες ή διεθνείς παράγοντες. Και όλα αυτά σε βάθος χρόνου τέτοιο που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή η σχέση κόστους- οφέλους της εκάστοτε ενέργειας επί του χρέους. Αν, για παράδειγμα, σε ένα ακραίο φανταστικό σενάριο το κράτος αποφασίσει να δανειστεί ένα τεράστιο ποσό - με τις γνωστές πλέον συνέπειες(!) - ώστε να κατασκευάσει ένα πυρηνικό εργοστάσιο, ένα ερευνητικό κέντρο ή ένα κοσμοδρόμιο(!) και τα οφέλη σε βάθος εικοσαετίας είναι πολλαπλάσια στην Άμυνα, στην εξωτερική πολιτική και στην οικονομία, το ισοδύναμο αποτέλεσμα χωρίς να προβεί σε υπέρμετρο δανεισμό θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί ενώ το η εσωτερική αξία όλων των περιγραφομένων επιτευγμάτων θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από την λογιστική αξία του υπέρογκου δανείου του παραδείγματός μας.

     Συμπερασματικά, το δημόσιο χρέος δεν μπορεί να απομονωθεί ως ένα στοιχείο του Παθητικού στον κρατικό προϋπολογισμό, κατ' αναλογία με τα συμβαίνοντα σε μια επιχείρηση. Αντίθετα, αποτελεί ένα μέσο άσκησης πολιτικής σε πολλαπλούς τομείς που ξεκινούν από την Άμυνα και φθάνουν μέχρι την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Συναποτελεί δηλαδή μαζί με άλλα μέσα που διαθέτει η Πολιτεία, ένα σημαντικό μέσο δια του οποίου εξυπηρετείται το κοινό δημόσιο όφελος, σταθμιζόμενο κατά τη συγκυρία και προβαλλόμενο στο ορατό μέλλον. 
     Ως τέτοιο μέσο λοιπόν, η μεταβολή στο Δημόσιο χρέος και πολλώ δε μάλλον η επερχόμενη μεταβολή υπό τους όρους που διαφαίνονται, ουσιαστικά θα επηρεάσει αιτιωδώς και σε σημαντικό βαθμό το συσσωρευμένο άυλο δημόσιο κοινό όφελος και τις ποικίλες εκφάνσεις του, το οποίο κατά τη συνταγματική επιταγή αποτελεί υπέρτερο αγαθό που οφείλει η Πολιτεία να προστατεύει και να επιδιώκει με πολλαπλά μέσα την προστασία του. Η πλήξη του δημόσιου κοινού οφέλους και πάλι κατά το συνταγματικό πνεύμα, πρέπει να οδηγεί άμεσα στην εκδήλωση εκείνων των θεσμικών κινήσεων από την πλευρά του κράτους που να το αποκαθιστούν αποτελεσματικά και πλήρως. Αυτή η υποχρεωτική και επιτακτική αποκατάσταση του δημόσιου οφέλους εκ της φύσεως της αιτίας που το πλήττει - οικονομικής φύσεως δηλαδή - θα απαιτήσει προφανώς επιπλέον οικονομικούς πόρους ώστε να αποκατασταθεί. 
   Απλούστερα, αν το συσσωρευθέν δημόσιο όφελος από συστάσεως της Ελληνικού Κράτους, συναπαρτιζόμενο από την κοινωνική ειρήνη, την αμυντική ικανότητα, την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής και άλλων δημόσιων αγαθών, εξαγοράσθηκε με το παρόν προκύπτον ύψος δανεισμού αλλά η εσωτερική παρούσα αξία του εκτιμάται πολλαπλάσια, και - το πιο σημαντικό - η αποκατάστασή του εκτιμάται ότι υπό την τρέχουσα οικονομική συγκυρία θα απαιτήσει υπερπλολλαπλάσια ποσά και πόρους, τότε η μεταβολή του χρέους - το "κούρεμα" - δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως προσβολή ή απόπειρα προσβολής της δημόσιας περιουσίας και μάλιστα στον κεντρικό της πυρήνα.
     Θα ήθελα πάρα πολύ να μοιραστούν και οι αναγνώστες μας την άποψή τους επί του θέματος.  

             

24 Οκτ 2011

Το L της Ελλάδας.

Ιδού λοιπόν που υλοποιείται το πολιτικώς απευκταίο αλλά το τεχνοκρατικώς αναπόφευκτο δεδομένων των ενσυνείδητων επιλογών της Ελληνικής Κυβέρνησης όλο αυτό το διάστημα. 
               
Σε πάρα πολλές αναλύσεις μπορεί ο αναγνώστης να ενημερωθεί για πιθανές και απίθανες συνέπειες του επερχόμενου "κουρέματος" - επιμένω ότι πρόκειται για λογιστική απομείωση της αξίας μέρους των ομολόγων και περισσότερο μοιάζει με αναδιάρθρωση - αλλά και να ενημερωθεί για τις όποιες επιδράσεις στα δημόσια οικονομικά.

Εδώ όμως θα σταθούμε σε μια μη επαρκώς, κατά τη γνώμη μας, αναλυθείσα πτυχή της συγκεκριμένης επιλογής. Αναπόφευκτα το "κούρεμα" θα έχει ως σημαίνουσα συνέπεια την μακρόχρονη σχήματος "L", ύφεση της Ελληνικής οικονομίας και θα εγκλωβίσει τη χώρα σε μια "χαμένη δεκαετία" ανάλογη με εκείνη της Ιαπωνικής οικονομίας τη δεκαετία του '90.

Να επισημάνουμε ότι το συγκεκριμένο σχήμα, το "L", απλώς σημαίνει την απότομη καθίζηση των οικονομικών δεικτών - όπως τη βιώσαμε και εξακολουθούμε να τη βιώνουμε - και την μακρόχρονη παραμονή της στα χαμηλά. Δείτε το γεωμετρικά δηλαδή, με την κάθετη να απεικονίζει την πτώση και την οριζόντια την σταθερή ύφεση που ακολουθεί. Αντίθετα, άλλες επιλογές θα είχαν οδηγήσει σε άλλα σχήματα, όπως θα ήταν μια σταδιακή ανάπτυξη (ένα "U" ή ένα "u")  ή άλλα παρόμοια σχήματα που θα εμπεριείχαν ελπίδα για το μέλλον.

Το επερχόμενο "κούρεμα" λοιπόν θα απομειώσει αξίες. Όχι μόνο κρατικές, αυτές ήδη έχουν απομειωθεί από την αγορά όπως απεικονίζεται στην αγορά ομολόγων, αλλά αξίες επιχειρήσεων, ατομικής περιουσίας (ακίνητα κλπ) γιατί:
  • Η "ανακεφαλαιοποίηση" των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων θα προκαλέσει την ανάγκη λήψης επιπρόσθετων μέτρων τόσο εισπρακτικών όσο και νέας αναθεώρησης των συνταξιοδοτικών συστημάτων. Με τη σειρά της αυτή η ανάγκη θα αφαιρέσει επιπλέον εισόδημα, θα περιορίσει ακόμη περισσότερο την κατανάλωση - αφού απειλείται μια κατεξοχήν μελλοντική επένδυση όπως η ασφάλιση - όπου αμφότερα θα επιτείνουν την ύφεση.
  • Η πρόσθετες ανάγκες των τραπεζικών ιδρυμάτων μαζί με την αναπόφευκτη πλέον καταφυγή του κράτους σε αποκρατικοποιήσεις για ανεύρεση ρευστότητας θα προκαλέσει την σημαντική πτώση των αξιών ακινήτων ή άλλων περιουσιακών στοιχείων. Όπως διαφαίνεται μετά από την ολοκλήρωση των σχετικών διαδικασιών, πολύ λίγα θα απομείνουν τα περιθώρια στο τραπεζικό σύστημα για διακανονισμούς ή άλλες διευκολύνσεις οπότε οι ρευστοποιήσεις θα αποτελούν την πιο πιθανή λύση ενώ οι συγχωνεύσεις θα επιταχυνθούν.
  • Η πιστωτική επέκταση - αφού η παραμονή εκτός αγορών προβλέπεται μακρά - θα παραμείνει απατηλό όνειρο άρα και η όποια ανάπτυξη επίσης θα αποτελεί μέρος της φαντασίας.
  • Ο φαύλος κύκλος που δομείται - μετά το "κούρεμα" - στην ανάγκη διατήρησης πρωτογενών πλεονασμάτων (τα οποία το "κούρεμα" κάνει πλέον όχι επιθυμητά αλλά επιτακτικά και υποχρεωτικά!) άρα στην απόλυτη προτεραιότητα συλλογής ολοένα και περισσότερων φόρων από μια ολοένα και περισσότερο συρρικνούμενη οικονομία, η οποία θα αποδίδει λιγότερους φόρους άρα θα οδηγεί σε νέα φοροεισπρακτικά μέτρα, θα εγκατασταθεί μόνιμα αποτρέποντας κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
  • Η ενίσχυση της αποταμίευσης λόγω της περιβάλλουσας κατάστασης θα οδηγήσει σε περαιτέρω απομείωση της κατανάλωσης αλλά και των επενδύσεων. Επιστρέφουμε στην αντίληψη όπου "βασιλιάς είναι η ρευστότητα" με τη σοβαρή συνέπεια να αδυνατεί το κράτος να αναδιανείμει το εισόδημα - μέσω φορολογίας, αφού η ρευστότητα θα παραμένει "παγωμένη" και στον "τόκο" - με αποτέλεσμα την ενίσχυση των χασμάτων σε κοινωνία και οικονομία. Με απλά λόγια "εξασφαλίζουμε" -δυστυχώς!- την αδυναμία απασχόλησης των νέων για πολλά χρόνια.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα των παραπάνω; Απλό. Λιγότερο διαθέσιμο χρήμα, μόνιμη ύφεση, πτώση αξιών. Ένα μεγαλοπρεπές "L" !
Να θυμίσουμε ότι στην Ιαπωνία του '90 παρατηρήθηκαν ανάλογα φαινόμενα, με τις τιμές των ακινήτων και των μετοχών να καταρρέουν, πολλές εταιρείες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να τελούν σε καθεστώς "ζόμπι" αφού θεωρούνταν πολύ μεγάλες για να τις αφήσουν να καταρρεύσουν, η οικονομική ανάπτυξη περιήλθε σε απόλυτη ακινησία ενώ στον εργασιακό τομέα η "χαμένη δεκαετία" κληρονόμησε στην Ιαπωνία το ένα τρίτο περίπου του εργατικού της δυναμικού να εργάζεται με μειωμένες αποδοχές και ελάχιστα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Τα μεγέθη δεν είναι ίδια, αφού οι Ιάπωνες είχαν στη διάθεσή τους εταιρείες-κολοσσούς  ικανές να φέρουν ρευστότητα στη χώρα σε περιβάλλον διεθνούς ανταγωνισμού, εντούτοις οι ομοιότητες είναι αρκετές. 
Ευχόμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή, η Κυβέρνηση να ανακρούσει πρύμναν να επικεντρωθεί στο έργο και τις ευθύνες που πρέπει να αναλάβει και να αφήσει τα "κουρέματα". Είθε να αποφύγουμε τα χειρότερα.

23 Οκτ 2011

Ευρωπαϊκό Κουρείο "Το Χρυσό Ψαλίδι": Το Μαγαζάκι της Ευρωζώνης.

     Όπως όλα δείχνουν η Ευρωζώνη προετοιμάζεται να υποδεχθεί εξελίξεις στο ελληνικό πρόβλημα χρέους, προετοιμάζοντας γενναίες λογιστικές απομειώσεις - το περίφημο "κούρεμα" - και ταυτόχρονα εξ' αφορμής του ελληνικού προβλήματος να διαμορφώσει την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική της επόμενης ημέρας.
        Συνοπτικά έχουμε να παρατηρήσουμε τα παρακάτω:
  • Παρά τα υψηλά ποσοστά "κουρέματος" που δημοσιεύονται, η διάταξη του ελληνικού χρέους δεν επιτρέπει αντίστοιχη ελάφρυνση των μεγεθών. Στο χρονικό διάστημα που διέρρευσε μετά το "Μνημόνιο" και εκ της κατασκευής της συγκεκριμένης σύμβασης, το μείζον του χρέους της χώρας μας "άλλαξε χέρια" και διακρατείται πλέον είτε από ελληνικά χρηματοπιστωτικά ή ασφαλιστικά ιδρύματα είτε από θεσμικά όργανα που εφόσον επιθυμούμε να παραμείνουμε στο κοινό νόμισμα δεν έχουμε τη δυνατότητα αθέτησης πληρωμής χρέους έναντί τους, όπως η ΕΚΤ ή το ΔΝΤ. Πρώτη σημείωση: Το ύψος του "κουρέματος" θα αφορά κατά βάση δύο κύριους αποδέκτες:
  • Το εγχώριο χρηματοπιστωτικό και ασφαλιστικό σύστημα και εν τέλει τους κατόχους αξιών που συνδέονται με αυτό αλλά και βεβαίως τους Έλληνες πολίτες που μέρος της περιουσίας τους - όπως είναι για παράδειγμα οι ασφαλιστικές εισφορές κλπ - είναι επενδεδυμένη σε αυτό.
  • Το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και - σε μικρότερο βαθμό - μέρος του διεθνούς.
       Ποιος λοιπόν θα κληθεί να πληρώσει τη "ζημιά";
  • Οι Έλληνες φορολογούμενοι, αφού θα απολέσουν μέρος της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων, είτε δια της αύξησης της φορολογίας ή των ασφαλιστικών εισφορών ή δια της απομείωσης των εσόδων πάσης φύσεως (συντάξεων, μισθών, μερισμάτων, ενοικίων κλπ), είτε δια της προκαλούμενης εκ του "κουρέματος", πτώσης των εσωτερικών αξιών περιουσιακών στοιχείων κινητών και ακινήτων.
  • Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι ή επενδυτές αφού θα απαιτηθούν κεφάλαια για την ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος - του ημεδαπού συμπεριλαμβανομένου - και βεβαίως για την κάλυψη των ζημιών που θα υποστούν εξαιτίας της πτώσης των αξιών που  συσχετίζονται με ελληνικά ομόλογα ή άλλα σχετιζόμενα με αυτά στοιχεία (τίτλους, αμοιβαία κεφάλαια κλπ) και διακρατούνται από Ευρωπαίους. Ας μην ξεχνάμε ότι σε ελληνικά ομόλογα ή μετοχές ή άλλες αξίες είχαν επενδύσει, μεταξύ άλλων, και ασφαλιστικά ταμεία ευρωπαϊκών χωρών. 
     Ποιο είναι λοιπόν τελικά το μήνυμα της Ευρωζώνης προς τους πολίτες της Ευρώπης, τους επενδυτές, τους φορολογούμενους; Γιατί εκτός από τα λογιστικά και αμιγώς οικονομικά προβλήματα, η Ευρώπη ασκεί - εκουσίως ή ακουσίως(!) - και πολιτική.
  • Η Ευρωζώνη εφόσον προέκρινε την επιλογή του συγκεκριμένου "κουρέματος" για ένα κράτος-μέλος της, ουσιαστικά παραιτήθηκε δια παντός από την προοπτική της πολιτικής και οικονομικής της ολοκλήρωσης. Για έναν προφανή όσο και απλούστατο λόγο: οι οικονομικές ζημίες από την αστοχία ενός κράτους μέλους δεν κατανέμονται αναλογικά στο σύνολο των Ευρωπαίων φορολογουμένων, πολιτών, επιχειρήσεων, τραπεζών και ιδρυμάτων. Αυτή η αναλογικότητα έχει ανατραπεί εξαιτίας κεντρικών επιλογών των κορυφαίων Ευρωπαίων ηγετών και συνακόλουθα των θεσμικών οργάνων της Ευρώπης. 
  • Η αναλογικότητα στην οποία αναφερόμαστε, σχετικά με τη συμμετοχή επί των ζημιών, δεν έχει την έννοια της ανάληψης δικών μας σφαλμάτων από τους Ευρωπαίους πολίτες. Έχει την έννοια της αναλογικής ανάληψης του κινδύνου από όλους τους εμπλεκόμενους κατά το ποσοστό που επένδυσαν ή συμμετέχουν με οποιοδήποτε τρόπο στις οικονομικές εξελίξεις μιας χώρας, γεγονός α
  • Απλούστερα, αν κάποιος στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς της Ευρώπης επενδύσει σε αξίες που προκαλούν ζημιές - ας πούμε - 50%, σε ομόλογα, μετοχές ή ό,τι άλλο εντός Ευρωζώνης, τότε ανεξάρτητα της εθνικότητάς του υπόκειτο σε ανάλογη ζημία, μη λαμβανομένων υπόψη άλλων παραγόντων. Η εθνικότητά του ή η χώρα της έδρας του δεν  διαφοροποιούσε το ύψος της ζημίας. Από σήμερα αυτό δεν ισχύει.
  • Από σήμερα, η εθνικότητα του φορολογούμενου ή της επιχείρησης ή του επενδυτή έχει σημαίνουσα αξία και διαφοροποιεί το ύψος της ζημίας που θα υποστεί απέναντι σε ένα αντικειμενικό ποσοστό ζημίας, που στην προκειμένη περίπτωση θα προκληθεί από το ελληνικό "κούρεμα". Γιατί; Μα διότι το ύψος της ζημιάς και η κατανομή των ζημιών διαφοροποιείται σημαντικά για τους Έλληνες σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους για το ίδιο ποσοστό έκθεσης στην Ελληνική οικονομία.
          Οι συνέπειες αυτής της επιλογής είναι σημαντικές και τεράστιες. Η Δευτέρα, ουσιαστικά θα βρει την Ευρωζώνη για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια να αντιμετωπίζεται όχι ως ενιαία νομισματική ζώνη ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων αλλά πλήρως διαφοροποιημένη κατά χώρα σε σχέση με τα ρίσκα που αναλαμβάνει ο κάθε επενδυτής τοποθετούμενος σε κάθε χώρα.  Δηλαδή, το προαπαιτούμενο και αυτονόητο της ανάληψης ρίσκου που συνοδεύει κάθε επενδυτική κίνηση εντός της Ευρωζώνης να "αμείβεται" με κέρδη ή ζημίες αδιακρίτως της χώρας προέλευσης αλλά εξαρτώμενου μόνον από το επενδυτικό προϊόν, πλέον αίρεται. Αν έχεις επενδύσει στο Ελληνικό - σε πρώτη φάση γιατί μάλλον θα ακολουθήσει το "ντόμινο" - χρέος και είσαι Έλληνας, για το ίδιο ποσοστό έκθεσης, θα υποστείς πολύ περισσότερες ζημιές από ότι θα έχεις αν είσαι Γερμανός, Γάλλος ή άλλης χώρας υπήκοος, τράπεζα ή επενδυτής. Αυτή η συνέπεια προκύπτει και επιβάλλεται όχι από τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς αλλά από πολιτικές επιλογές που οδηγούν στην de facto διαμέριση της Ευρωζώνης με άγνωστο αλλά ευκόλως εννοούμενα αποτελέσματα.

22 Οκτ 2011

Διαδώστε Αυτήν την Αγγελία. Αφορά Συνανθρώπους μας που Χάνουν τη Δουλειά τους!

"Σε ενοχλεί κάποια αντίπαλη χώρα; Σου αμφισβητούν την εδαφική σου ακεραιότητα και δεν ξέρεις τι να κάνεις; Θέλεις να καταστρέψεις τους αντιπάλους σου; Έχουμε τη λύση!
Ομάδα επαγγελματιών πολιτικών με μεγάλη κυβερνητική εμπειρία και αυξημένη ικανότητα στην χάραξη καταστροφικής οικονομικής πολιτικής με ειδίκευση στην έκτακτη φορολόγηση, στην επιβολή "σοβιετικού τύπου οικονομίας", στην παραπλάνηση εκλογέων και στη διατήρηση προνομίων συνδικαλιστών, υπαλλήλων και κλειστών επαγγελμάτων ζητεί πρόσληψη από άλλες κυβερνήσεις ώστε να καταστρέψει αντίπαλες χώρες. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα αναλάβουμε την διακυβέρνηση της χώρας που σε ενοχλεί και με εγγυημένο το αποτέλεσμα οδηγούμε την χώρα που θέλεις στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση.
Η πλούσια εμπειρία μας από επαναλαμβανόμενες κυβερνητικές θητείες και χιλιάδες ψηφοφόρων μας που επιμένουν να μας επιλέγουν είναι η καλύτερη σύστασή μας και η αδιαμφισβήτητη εγγύηση της επιτυχίας μας!
Με απόλυτο επαγγελματισμό αναλαμβάνουμε πλήρη προεκλογική εκστρατεία που θα εξασφαλίσει την ανάδειξή μας σε Κυβέρνηση, στη χώρα που θέλετε να καταστρέψετε. Ζητήστε μας μια δωρεάν επίδειξη στο χώρο σας και θα εκπλαγείτε! Ομάδα ειδικών μας θα σας δείξει προεκλογικά φυλλάδια, προγράμματα, σλόγκαν ("Λεφτά υπάρχουν!"), ομιλίες και έναν ολόκληρο κόσμο χειροκροτητών, που θα σας εντυπωσιάσει! Τίποτα από όσα θα δείτε δεν πρόκειται να υλοποιηθεί, αλλιώς την επομένη των εκλογών σας επιστρέφουμε τα χρήματά σας πίσω χωρίς καμιά δική σας υποχρέωση.
Και δεν είναι μόνο αυτά!

Αναλαμβάνουμε:
  • Πλήρως καταστροφικές διαπραγματεύσεις σε εσωτερικό και εξωτερικό, για όλα τα θέματα:οικονομικά, εθνικά, πολιτικά.
  • Καταστροφή χρηματοπιστωτικών συστημάτων και εκρηκτική διόγκωση του χρέους, εγγυημένα εκτός ελέγχου. Ζητείστε μας τα ειδικά προγράμματα σχεδιασμένα από δικό μας εξειδικευμένο προσωπικό.
  • Διαχείριση κοινωνικών αναταραχών
  • Διαιώνιση απεργιών σε νευραλγικούς τομείς:τελωνεία, συλλογή απορριμμάτων, μέσα μεταφοράς
  • Προστασία από τη γενική καταστροφή των ομάδων προνομιούχων που θα μας υποδείξετε, με παροχή 16 ή και παραπάνω μισθών, διπλών εφάπαξ και επιδομάτων. Διαθέτουμε αποκλειστικά δική μας γκάμα προϊόντων προστασίας όπως κρατικές άδειες για ταξί και φορτηγά, πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών, ειδικές φοροαπαλλαγές. Ζητείστε μας τον νέο κατάλογο "Φθινόπωρο-Χειμώνας 2011".
  • Πλήρη και ολοκληρωμένη πολυετή παράδοση της χώρας που θα μας υποδείξετε στα χέρια ΔΝΤ, Τρόικας ή άλλων οργανισμών διεθνούς κύρους.
Στο πλήρες πακέτο περιλαμβάνεται:
  • Μια εντελώς ανίκανη Κυβέρνηση (με την επιλογή unlimited ανασχηματισμών σύμφωνα με τις απαιτήσεις σας) και εντελώς ανεύθυνη Αντιπολίτευση σε όλες τις αποχρώσεις!
  • Νομοθεσία κομπλέ που εξασφαλίζει: απόλυτο έλεγχο του κράτους στην οικονομία, εξάλειψη κάθε ελπίδας ανάκαμψης, πλήρη ακινησία του δικαστικού συστήματος, πολύπλοκες διαδικασίες και ατέλειωτες ώρες ταλαιπωρίας και γραφειοκρατίας για όλους!
  • Δώρο έκπληξη: Όχι ένας αλλά δύο Αντιπρόεδροι!

Προσοχή: θα εξεταστούν μόνο σοβαρές προτάσεις στις οποίες να συμπεριλαμβάνονται απαραιτήτως: πακέτο αποδοχών με εξασφαλισμένη ισόβια σύνταξη μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας, ασυλία, πακέτο υποστήριξης με γραμματείς, οδηγούς, ασφάλεια, δωρεάν μετακινήσεις σε λουξ θέσεις, κρατικά αεροσκάφη, δυνατότητα χρηματοδότησης πολλαπλών γραφείων, διορισμού απεριόριστου αριθμού συγγενών ανεξαρτήτως βαθμού σε περισσότερες από μια μόνιμες θέσεις, επιπλέον αποζημίωση για συνεδριάσεις και επιτροπές.
Εχεμύθεια εξασφαλισμένη από δικό μας δίκτυο Μέσων Ενημέρωσης!"


21 Οκτ 2011

Ενεργοποιήθηκε το Σχέδιο "Δ"

           Αρκετά με τις αναλύσεις. Ένα παραγωγικό διάλειμμα θα μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Πάμε λοιπόν να διηγηθούμε ένα παραμύθι....

           Κάποτε λοιπόν σε μια μικρή χώρα, μικρή αλλά με πλούσιο φυσικό κεφάλαιο, κατεστραμμένη από έναν Μεγάλο Πόλεμο και σπαραγμένη από την εμφύλια διαμάχη, κάποιοι μαζεύτηκαν σ' ένα μαγευτικό δασάκι, μακρυά από τα αδιάκριτα μάτια ξένων και ντόπιων. Αναμεταξύ τους υπήρχαν αρχηγοί των μεγαλύτερων πολιτικών παρατάξεων, οι τρεις-τέσσερις πιο πλούσιοι και ισχυροί υπήκοοί της μικρής  χώρας της ιστοριούλας μας αλλά και κάποιοι από τους πιο σοφούς που διέθετε αυτή η  χώρα.
        Ήταν πραγματικά μια παράξενη σύναξη ανθρώπων εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα. Πολλοί απ' αυτούς είχαν μιλήσει με πολύ άσχημα λόγια για κάποιους από τους παριστάμενους, ορισμένοι είχαν πολεμήσει εναντίον κάποιον άλλων, άλλοι δεν είχαν γνωριστεί ποτέ μεταξύ τους και μόνο ως όνομα και φήμη είχαν ακούσει για μερικούς που τώρα έβλεπαν μπροστά τους. Όλοι κι όλοι δεν ήταν πάνω από δέκα άνθρωποι αλλά η σοφία, ο πλούτος, η εμπειρία και η επιρροή τους στη χώρα και έξω απ' αυτή, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν εντυπωσιακή.
        -Κύριοι, ας τελειώνουμε γιατί δε νομίζω ότι μπορούμε να αντέχουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον για πολύ! Ακούστηκε η φωνή του γεροντότερου της αλλόκοτης παρέας.
         Μαζεύτηκαν τριγύρω του, με βαριά καρδιά οι περισσότεροι είναι η αλήθεια, για να ακούσουν και να σκεφθούν.
         -Η χώρα μας μπαίνει σε μια νέα εποχή. Ο Μεγάλος Πόλεμος τέλειωσε και σε λίγο θα τελειώσει και επισήμως και η μεταξύ μας σύρραξη. Πρέπει να αποφασίσουμε και να συμφωνήσουμε σε δύο  καίρια σημεία, σε ένα ελάχιστο κοινό τόπο, ειδάλλως η πατρίδα μας θα κινδυνέψει να κοπεί στα δύο και να εξαφανιστεί. Μια τέτοια συμφωνία δεν θα γραφτεί, δε θα υπογραφεί αλλά θα πρέπει να τηρηθεί προσαρμοσμένη στα μέτρα και στις αντιλήψεις του καθενός, ώστε να επιβιώσει η χώρα.
       Στο ακροατήριο επικράτησε ησυχία και αδημονία. Σε τι θα μπορούσαν να συμφωνήσουν αυτοί οι τόσοι παράταιροι μεταξύ τους άνθρωποι;
       - Πρώτον, η χώρα είναι δρομολογημένο να ανήκει στη Δύση. Αποφασίστηκε από όσους έχουν και μπορούν να εγγυηθούν την ανεξαρτησία και την ύπαρξη της χώρας. Τούτο πρέπει να γίνει σεβαστό και να μην αμφισβητηθεί με παράνομα, βίαια ή μη πολιτικά μέσα. Η χώρα θα επιδιώξει να παραμείνει στη Δύση με κάθε τρόπο. 
        -Δεύτερον, η κρατική μας διάρθρωση πρέπει να γίνει τέτοια που να μοιράζει τα κρατικά κεφάλαια ή τους διαθέσιμους πόρους ή τις κρατικές θέσεις τους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους με μέθοδο που να αποτρέψει την πιθανότητα επανάληψης μιας εμφύλιας διαμάχης στο μέλλον. Το κράτος θα μοιράζει ή θα αφήνει να μοιράζεται στα κρυφά ό,τι μπορεί από το κρατικό κεφάλαιο, ώστε να μη συσσωρευθεί σε μια παράταξη ή σε μια μικρή ομάδα προσώπων η κρατική περιουσία. Είτε αφορά δημόσια γη, είτε δημόσιους πόρους, είτε θέσεις στο δημόσιο είτε κρατικές επιχειρήσεις, θα αφεθούν να μοιραστούν αναλογικά με τη δύναμη της κάθε παράταξης. Από την άλλη, επειδή αυτή η μέθοδος δεν θα επιτρέψει να αναπτυχθούν οι επιχειρήσεις, το κράτος θα κλείσει τα μάτια στη φοροδιαφυγή ώστε να υπάρχει ένα αντιστάθμισμα στους ιδιώτες.
         Στα λόγια αυτά, απάντησε η ψιθυριστή φωνή ενός "σοφού":
        -Έχω δυο ερωτήματα: Ένα, δε θα εξαναγκαστούμε σε τεράστια δανειακή εξάρτηση στο μέλλον, αν δεν έχουμε αφήσει τη βιομηχανία να δουλέψει και μοιράζουμε αφειδώς και ανεξέλεγκτα κρατικά κεφάλαια;Δύο, πως θα επιδιώξουμε να μείνουμε στη Δύση, αν δανειζόμαστε συνέχεια ώστε να διατηρηθούμε ενωμένοι και επιπλέον πως θα μείνουμε στη Δύση αφού η πολιτική που μας περιγράφεις θα μας οδηγήσει μέσα σε πενήντα χρόνια σε τόσο αδύναμη θέση που θα μας καταπιούν;
          Ο γέρος που μίλησε στην αρχή ξερόβηξε. Και απάντησε:
        -Είμαστε και θα είμαστε για πάντα μια μικρή χώρα, που αν ξαναφήσουμε να βγει και πάλι από μέσα μας ο διχασμός θα εξαφανιστούμε. Οι δυο προτάσεις που σας έκανα δεν είναι ξεκομμένες η μια από την άλλη. Πραγματικά, οι ξένοι κάποια στιγμή, ό,τι και να κάνουμε θα θελήσουν να μας πετάξουν έξω από τα σαλόνια τους ή θα αδιαφορήσουν για την τύχη μας. Και εμείς πως θα είμαστε τότε; Κανείς δεν ξέρει. Σήμερα, ασχολούνται μαζί μας και μας βοηθούν γιατί υπάρχουν οι Κόκκινοι. Αύριο, αν αλλάξουν τα πράγματα θα μας ξεχάσουν. Εδώ μιλάμε για την τύχη της χώρας τα επόμενα πενήντα-εκατό χρόνια. Όλη η στρατηγική μας λοιπόν αποσκοπεί στον εξαναγκασμό των ξένων να ασχολούνται συνέχεια με εμάς, να  έχουν την ανάγκη μας με κάποιο τρόπο και ταυτόχρονα να τακτοποιήσουμε έτσι τη διανομή των κρατικών κεφαλαίων που να έχουν πρόσβαση όλες οι παρατάξεις κατά τη δύναμή τους.
        -Και πως θα τα καταφέρουμε αυτά; Ρώτησε και πάλι ο "σοφός"
      -Το όπλο της μικρής μας χώρας είναι τα δάνεια. Θα δανειζόμαστε σιγά-σιγά κι έτσι θα έχουμε κεφάλαια να διοχετεύουμε στο εσωτερικό για να διατηρείται η χώρα συμπαγής. Σκοπός μας είναι όταν θα τα έχει βρει η Δύση με την Ανατολή, και δε θα μας χρειάζονται πια, να έχει σωρευτεί ένα τόσο μεγάλο δανειακό κεφάλαιο που δε θα μπορούν να μας πετάξουν από πουθενά. Μην ξεχνάτε ότι έτσι όπως θα έχουμε δομήσει την κρατική διοίκηση κανείς δε θα μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για το πως διανεμήθηκαν τα κεφάλαια και κανείς δε θα μπορεί να ελέγξει τους εθνικούς λογαριασμούς. Ο βασικός μας σκοπός να παραμείνουμε στη Δύση και να εξαναγκάσουμε τους δυτικούς μας συμμάχους να βρίσκονται συνέχεια δίπλα μας θα έχει επιτευχθεί. Και βέβαια δε θα μπορούν παρά να επιδιώκουν την διαρκή ύπαρξη της χώρας ώστε να μην χάσουν τα κεφάλαιά τους. Διαφορετικά, άλλη ελπίδα δεν έχουμε. 
        Όλοι οι παριστάμενοι συμφώνησαν. Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους, όλοι ήθελαν η χώρα να παραμείνει ενιαία. Την ονειρευόντουσαν ο καθένας διαφορετική, αλλά ενιαία. Ακόμη, όλοι είχαν κατανοήσει πολύ βαθιά πως οι Δυτικοί θα βοηθούσαν τη χώρα για όσο την είχαν ανάγκη και θα την εγκατέλειπαν με την πρώτη ευκαιρία. Θα την άφηναν στην τύχη της κάποια στιγμή. Και ποια θα ήταν η τύχη της χώρας τότε και μάλιστα στο γεωγραφικό περιβάλλον που την περιτριγύριζε; 
        Και είπαν όλοι "ναι".

20 Οκτ 2011

Η Πατρίδα Δεν Εξαγοράζεται. Κερδίζεται.

    Οι απόψεις μου περί των τρεχόντων είναι γνωστές, μέσα από την αρθρογραφία μου στο ιστολόγιο. Ναι, θεωρώ ότι μοναδική ορθή διέξοδος για τη χώρα είναι να ακολουθήσει αυτά που περιγράφονται στα προγράμματα προσαρμογής -γνωστά ως "Μνημόνιο"-  με μια ουσιαστική και θεμελιώδη διαφορά: Όπως έχουμε σημειώσει ήδη από την έναρξη αυτής της διαδικασίας, ήταν καταστροφική και εντελώς λανθασμένη η ενσυνείδητη πολιτική επιλογή να εμπλακεί στην εφαρμογή και επιβολή των εν λόγω προγραμμάτων ο ξένος παράγοντας. Η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή ανήκει εξ' ολοκλήρου στην Κυβέρνηση, ενώ υποδαυλίστηκε και ενισχύθηκε από την αρνητική στάση της αντιπολίτευσης. Μείζονος και ελάσσονος. Επιπλέον, μεγάλο τμήμα του κοινωνικού συνόλου, για διαφορετικούς λόγους, συντάχθηκε εναντίον όχι μόνο της ξένης παρουσίας αλλά και εναντίον του Μνημονίου και των προβλέψεών του συνολικά.

     Ο δρόμος για την απελευθέρωση της οικονομίας, μέσα από την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, μέσω της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, της άρσης των πανάκριβων προνομίων και της εξάλειψης της κρατικής επιχειρηματικότητας είναι μονόδρομος, αν θέλουμε να συμμετέχουμε σε μια σύγχρονη, παραγωγική και βιώσιμη χώρα.

    Αυτός ο στόχος ωστόσο, δεν υπηρετείται από την επιτήρηση δίκην αποικιοκρατικής δυνάμεως, των κλιμακίων της Τρόικας, των διαφόρων αλλοδαπών τεχνοκρατών και της ωμής παρέμβασης των ηγετών ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά μας. Επίσης, δεν υπηρετείται ούτε από την επιβληθείσα διαδικασία εκταμίευσης, η οποία εγγενώς εμπεριέχει το στοιχείο του εκβιασμού, της εξευτελιστικής τριμηνιαίας διαπόμπευσης της χώρας στην οποία τίθενται ανέφικτοι στόχοι προκειμένου να πιεσθεί να λάβει με το γνωστό δραματικό κάθε φορά τρόπο τα αναγκαία μέτρα. Ναι, τα μέτρα είναι αναγκαία, όχι οι στόχοι δεν πρόκειται να επιτευχθούν στο χρόνο που απαιτείται. Απλώς, ο συνδυασμός λειτουργεί ως καταπιεστικός μηχανισμός.

   Αν κάποιος προσπαθήσει να αντιπαραθέσει το επιχείρημα ότι η υποταγή στον ξένο παράγοντα αποτελούσε προϋπόθεση για την εκταμίευση του δανείου, δηλαδή η γνωστή υπεκφυγή πως η χώρα πιεζόταν από την ανάγκη για ρευστότητα και κατά συνέπεια προκειμένου να πληρώσει τις εσωτερικές της -τουλάχιστον - υποχρεώσεις ήταν αναγκασμένη να "παραδοθεί άνευ όρων" θα απαντήσω τα εξής για μια ακόμη φορά: Αν οι πολιτικοί αρχηγοί, το πολιτικό προσωπικό, η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία λειτουργούσε στο ύψος των περιστάσεων, ενωτικά, με το αίσθημα της έκτακτης ανάγκης και αναλαμβάνοντας εν συνόλω και αυτοβούλως την πρωτοβουλία να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα - ανεξαρτήτως κυβερνητικής μεταβολής - τότε το αποτέλεσμα θα κυμαινόταν από έξοδο στις αγορές (που είναι το ευκτέο και το ζητούμενο της όλης υπόθεσης) μέχρι το χειρότερο σενάριο που θα ήταν η καλύτερη διαπραγμάτευση των όρων επιτήρησης, όχι των μέτρων που είναι αναγκαία, των όρων!, και η ελάχιστη χρονικά παραμονή μας σε αυτό το καθεστώς. Πιο απλά, η ελαχιστοποίηση του πολιτικού ρίσκου που αυτή τη στιγμή αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα συστημικού ρίσκου για τη χώρα και άρα αποτρέπει την έξοδό μας στις αγορές θα απέτρεπε την θλιβερή εικόνα που αντικρίζουμε σήμερα.

     Κρίσιμο σφάλμα λοιπόν στην όλη στρατηγική αποτέλεσε η "αφελής" προσέγγιση ότι αφού δεν "μπορεί να τα βρει Κυβέρνηση-Αντιπολίτευση" ώστε να λάβει τα μέτρα, αυτά θα επιβληθούν δια εξωτερικών επιτηρητών.
      Από αυτό το σημείο και μετά η όλη διαδικασία καταρρέει και παρεκκλίνει του αρχικού της στόχου. Ενώ λοιπόν, ο αρχικός στόχος ήταν η έξοδος της χώρας στις αγορές δια της δανειακής συμβάσεως που θα εξαγόραζε χρόνο ώστε η οικονομία να επανέλθει σε βιώσιμα επίπεδα, η κοινωνία αποπροσανατολίστηκε από αυτόν τον "απλό" οικονομικό στόχο και η ξένη παρουσία μετασχημάτισε αυτόν τον στόχο σε εθνικό. Πλέον, αυτή η δανειακή σύμβαση -μια  από τις πολλές που κατά καιρούς έχει συνάψει το Ελληνικό κράτος στην ιστορία του δεν είναι κάτι πρωτοφανές- ταυτίστηκε με την παρουσία ξένων επιτηρητών και αντί να αποτελέσει έναν τεχνοκρατικό ζητούμενο η έξοδος της χώρας στις αγορές, ολοένα και περισσότερο ενισχύεται η ιδέα του "εθνικού στόχου" να φύγει η Τρόικα. Μαζί με την κοινωνία αναγκάστηκε να ακολουθήσει προκειμένου να επιβάλλει τα συμφωνηθέντα και η Κυβέρνηση. Ταυτίζει πλέον στο λόγο της την Πατρίδα με την οικονομία, τον πατριωτισμό με την φορολογική συνέπεια, το εθνικό με το μνημονιακώς ορθό. 
    Αντί λοιπόν τα πράγματα να περιορισθούν στην ένταση και στο πεδίο που τους αρμόζει - στο οικονομικό - η αρχική επιλογή της Κυβέρνησης και του κ. Παπανδρέου να εμπλέξει τον ξένο παράγοντα στα εσωτερικά της χώρας, οδήγησε την κατάσταση σε διλήμματα εθνικού χαρακτήρα τα οποία παραμορφώνουν τη λειτουργία των θεσμών και ειδικότερα του Κοινοβουλίου αλλά διαμορφώνουν και μια εκρηκτικά διχαστική κατάσταση στην κοινωνία σχετικά με τη νέα ερμηνεία του πατριωτισμού. 

     Τεράστιο το ιστορικό και πολιτικό σφάλμα του κ. Παπανδρέου αυτή η θολή σύμμειξη εθνικού και οικονομικού. Φαίνεται σαν να μπορεί κανείς να αποτυπώνει τον πατριωτισμό του και να περατώνει τις εθνικές του υποχρεώσεις στο γκισέ και στα έντυπα της εφορίας. Εντούτοις, το εθνικώς ορθό ξεκινάει από πολύ πιο μακρυά και καταλήγει να απαιτεί από τους Έλληνες πολύ περισσότερα. Αποτελεί φενάκη η τρέχουσα κυβερνητική προπαγάνδα ότι αν κανείς είναι φορολογικά ενήμερος είναι και εθνικά τακτοποιημένος. Τέτοια εξίσωση δεν υπάρχει. Και αλίμονο αν διανοηθούμε ότι τακτοποιώντας τα φορολογικά, τα ασφαλιστικά ή τα υπόλοιπα οικονομικά, εξοφλούμε και τα χρωστούμενα προς την Πατρίδα. Αλίμονο αν θεωρήσουμε τον παράνομο, τον φοροφυγά, τον αργόμισθο του Δημοσίου ή τον συνδικαλιστή και εθνικά υπεύθυνο. Βεβαίως - και από αυτό το ιστολόγιο - πολλάκις έχει υπογραμμισθεί η σημασία της μεταρρύθμισης και δη της ταχείας, στον ελληνικό οικονομικό ιστό. 
      Όχι λοιπόν. Τέτοια ταύτιση δεν υπάρχει. Ο πατριωτισμός εκπέμπει σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από τον οικονομικό ορθολογισμό. Η επένδυση με εθνικό μανδύα, του κάθε νομοσχεδίου που προβλέπεται στο Μεσοπρόθεσμο, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη διάσταση από την πραγματική του δεν είναι τίποτε παραπάνω από καπήλευση εννοιών και εσκεμμένη παραπλάνηση.
     Θα ήταν ευχής έργον αν μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε την Πατρίδα μόνο μέσα από ένα εκκαθαριστικό, μια έκτακτη εισφορά ή ένα ειδικό τέλος. Θα είχαμε γλυτώσει από πολέμους, εθνικούς αγώνες και χιλιάδες πεσόντες. Μακάρι να μπορούσαμε κάθε φορά που πραγματικά κινδυνεύει η Πατρίδα να την εξαγοράζαμε - με όποιο οικονομικό κόστος - και να πηγαίναμε για ύπνο μετά. Δυστυχώς, η Πατρίδα δεν εξαγοράζεται. Κερδίζεται με άλλου είδους αγώνες που καμία σχέση δεν έχουν με τις παρούσες εξελίξεις.  

19 Οκτ 2011

Λόγος Ελλήνων: Τότε και Τώρα!

   Οι στιγμές είναι ιστορικές. Αδιαμφισβήτητα. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε πως μέσα από το λόγο τους - τον πολιτικό, τον υπηρεσιακό, τον επίσημο - αξιολογούσαν ή ανταπαντούσαν στις προκλήσεις των καιρών τότε και τώρα οι πολιτικοί και άλλοι ηγέτες. Καλό θα ήταν να "παίξει" κανείς με τις φράσεις, προσπαθώντας να βάλει ας πούμε τον Περικλή να λέει φράσεις του Παπανδρέου ή το αντίστροφο και στη συνέχεια να φανταστεί το προκύπτον ιστορικό αποτέλεσμα! Δοκιμάστε το!

Περικλής (ο αρχαίος. Το ξεκινάω από παλιά...) - Στον "Επιτάφιο":
«Εύδαιμον το ελεύθερον, το δ ελεύθερον το εύψυχον.» Η ευτυχία πηγάζει από την ελευθερία, κι η ελευθερία πηγάζει από τις γενναίες ψυχές.

Γ. Α. Παπανδρέου -Σε συνέντευξη στο "Πρώτο Θέμα": 
"Δεν μπορώ να εγγυηθώ μια άμεση λύση σήμερα, είναι ώρα ευθύνης για όλους"


Ναύαρχος Κουντουριώτης -Σήμα του προς το Στόλο (Ναυμαχία της Έλλης 1912):
"Με την βοήθειαν του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ' ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης κατά του εχθρού του Γένους."

Ευάγγελος Βενιζέλος - Δήλωση κατά την είσοδο στο Προεδρικό Μέγαρο:
"Είμαι έτοιμος. Και ο Πρωθυπουργός είναι έτοιμος και όλη η κυβέρνηση.  Αλλά η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη, γιατί υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα στην Ευρώπη, μεγάλη αβεβαιότητα διεθνώς."

Ένα περιστατικό με τον Νικηταρά (τον γνωστό και ως Τουρκοφάγο...):
Όταν αποφυλακίστηκε ο Νικηταράς το 1841, ήταν τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η πενιχρή σύνταξη που έπαιρνε, χάριν μια θέσης γερουσιαστή που του εδόθη, δεν έφτανε «ούτε για ζήτω». Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε θέσεις επαιτείας, είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε(!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή!

Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, αυτός απεστάλη από την κυβέρνηση του στο σημείο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.
- Τι κάνετε στρατηγέ μου; ρώτησε ο ξένος.
- Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; επέμενε ο ξένος.
- Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα (αλλά προφανώς όχι αληθώς ως επαίτης πλέον) ο Νικηταράς.

Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.
Ο σχεδόν τυφλός Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!».

Ένα περιστατικό με τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης κ. Πάγκαλο:
«Ευτυχία για τον τόπο» χαρακτήρισε το Μνημόνιο ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, στο σύντομο χαιρετισμό που απεύθυνε χθες στην εκδήλωση για την απονομή των ετήσιων βραβείων επιχειρηματικότητας «Κούρος 2010».


«Το μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο. Όχι για την κακή του πλευρά, αλλά γιατί μας δίνει τη μοναδική ευκαιρία να κάνουμε ριζική αναδιάρθρωση» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Πάγκαλος.

Το «παρών» στην εκδήλωση της Λέσχης Επιχειρηματικότητας για τα βραβεία «Κούρος 2010» έδωσε εκτός από τον κ. Πάγκαλο και ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου."

Και τώρα δυο από την Κεντροδεξιά Παράταξη (για να τηρούμε και τις ισορροπίες...)
Αντώνης Σαμαράς στη ΔΕΘ:
«Η επαναδιαπραγμάτευση είναι ρεαλιστική» είπε με έμφαση ο κ. Σαμαράς και τη χαρακτήρισε μονόδρομο, επικαλούμενος το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. 

Μάντεψε Ποιος!
«Alors, c'est la guerre», (αλόρ, σε λα γκερ =Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών αιτημάτων.

Καταλαβαίνεις την ομορφιά αυτού του "παιχνιδιού"; Μπορείς να μπερδέψεις πρόσωπα με λόγια και ιστορικά συμβάντα. Να βάλεις ας πούμε το Λεωνίδα να φωνάζει περήφανα στους Πέρσες "Λεφτά Υπάρχουν", Σπαρτιάτης ων!, ενώ τον Παπακωνσταντίνου να έχει μαζέψει την Τρόικα στο Σύνταγμα και να ωρύεται "Μολών Λαβέ"! Τι θα γινόταν τότε και τώρα εάν υπήρχε αυτή ή η άλλη παραλλαγή; 


18 Οκτ 2011

Το Δράμα του Ευάγγελου.

      Είχε ξεκινήσει με πολύ καλές προοπτικές και φιλοδοξίες. Διέθετε όλα εκείνα τα τυπικά για ένα κορυφαίο πολιτικό στέλεχος προσόντα και ποιότητες, που υπόσχονται πολλά και βεβαίως ακουμπούν μέχρι και το ύπατο αξίωμα. Βρέθηκε όμως προ δύο αστάθμητων παραγόντων: την κρίση και το Γιώργο.
       
        Η πολιτική ελίτ της χώρας, τα τζάκια, τα "ονόματα",  η αθηνοκεντρική ελαφρώς ψευδίζουσα - για πιο σικ! -  σεβαστή παρέα του Κολωνακίου και των περιχώρων όμως είχε άλλη άποψη. Δεν χωρούσε έναν ακόμη επαρχιώτη στους κόλπους της. Κι ας ήταν κι από τη Θεσσαλονίκη.

    Αλλά κι ίδιος, απέκτησε στη διαδρομή την αλαζονική νοοτροπία που ως μολυσματική ασθένεια προσβάλλει και μεταλλάσσει την πλειονότητα των πολιτικών που μετέχουν της εξουσίας. Μερικές φορές  προσβάλλει βεβαίως ακόμη και κάποιους που δεν έχουν δει εξουσία ούτε με το μακαρόνι! Εξάλλου, είχε και την προδιάθεση να ασθενήσει. Είχε τα τρία "Κ":Κυβερνητικός-Καθηγητής-και είχε και Κάβες. Πιο απλά, ήταν στέλεχος σε ένα κόμμα εξουσίας και άρα οι πόρτες άνοιγαν πολύ πιο εύκολα και οι ευκαιρίες ήταν πολύ μεγαλύτερες, ήταν Καθηγητής, ευφυής, ρήτορας, με την απαραίτητη κατάρτιση - το νομική και τη Συνταγματική - για κάθε πολιτικό και βεβαίως είχε και τις κάβες του. Κάβες σε στελέχη που πίστευαν σ' αυτόν, κάβες σε ψήφους, κάβες σε συναδέλφους του. Γενικώς είχε τον τρόπο του. Κι επιπλέον αναλάμβανε και επικίνδυνες "αποστολές". Πότε να συντάξει συνταγματικές αναθεωρήσεις και πότε να διαχειριστεί τα πολιτικά καπρίτσια του εκάστοτε αρχηγού μέσα από τις συνταγματικές δικλίδες. Ήθελε ο Γιώργος να κατεβάσει τη Φώφη για Βουλευτή κι έπρεπε ο Βαγγέλης να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

      Όλο αυτό το - θεωρητικό - δυναμικό όμως, έπεσε κατ' αρχάς πάνω στο Γιώργο. Το πλεονέκτημα του Γιώργου είναι αυτό που φαίνεται: κανείς δεν τον θεωρεί σοβαρό αντίπαλο. Κι έτσι ο Βαγγέλης έπεσε στην πρώτη παγίδα. Θεώρησε το Γιώργο εύκολο στόχο. Και την πάτησε. Ο Γιώργος τον "εξανάγκασε" να  εκνευριστεί. Γιατί; Μα γιατί δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του Βαγγέλη πως είναι δυνατόν αυτός με τόσες ικανότητες και τόσο δυναμικό, να χάσει στις εσωκομματικές εκλογές από το Γιώργο, κι έτσι να χάσει και την ευκαιρία να γίνει Πρωθυπουργός Ο Γιώργος όμως ήταν Παπανδρέου. Δεν του χρειάζεται κόμμα ή πολιτικός φορέας για να επικοινωνήσει με το εκλογικό σώμα. Ο άλλος ήταν απλώς ο Βαγγέλης. Κι αν δεν υπάρχει κόμμα να τον αναδείξει, κανείς δεν τον θυμάται ως πολιτικό.

    Βεβαίως, ως ευφυής άνθρωπος, και σοβαρός επιστήμονας, και έμπειρος πολιτικός διέθετε τη σοφία να περιμένει. Όταν καταλάγιασε η πρώτη απογοήτευση, ο Βαγγέλης περίμενε και πάλι την ευκαιρία του. Έκανε τη "θητεία" του στο Άμυνας, μακρυά από τα κεντρικά Υπουργεία διαχείρισης της κρίσης, στον εξώστη της δημοσιότητας. Και ξαφνικά η ευκαιρία παρουσιάστηκε. Ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Όταν ο Γιώργος προσπάθησε τη συγκυβέρνηση, ο ευφυής Βαγγέλης βγήκε μπροστά με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που έχει ένα επιτυχημένο παρελθόν και θέλει να το κεφαλαιοποιήσει στο μέλλον. Και "την έπεσε" στο Γιώργο να κάνει ανασχηματισμό αντί να μοιραστεί την εξουσία με το Σαμαρά. Και βεβαίως είχε και το επιχείρημα ότι ο Γιώργος θα μοιραζόταν την εξουσία, χωρίς να έχει εξαντλήσει εσωκομματικές λύσεις.

      "Εγώ μπορώ" είπε ο Βαγγέλης. Και ο Γιώργος του έκανε τη χάρη.
       Ο Γιώργος ήξερε. Ήξερε ότι κανείς δε μπορεί. Ότι αυτά που θα ακολουθήσουν είναι αναπόφευκτα γιατί οι αριθμοί είναι δεδομένοι, οι θεσμοί άκαμπτοι, οι Γερμανοί αποφασισμένοι και οι Έλληνες χωρίς ρευστότητα. Και την ξαναπάτησε ο Βαγγέλης.

      Ο Βαγγέλης λοιπόν απλώς πρόσφερε ένα ανέλπιστο δώρο στο Γιώργο. Οικειοθελώς προσφέρθηκε να αναλάβει το ΥΠΟΙΚ ισχυριζόμενος ότι έχει την ικανότητα και το σχέδιο για να σταθεροποιήσει τα πράγματα, να περάσει το Μεσοπρόθεσμο και στη συνέχεια να επαναδιαπραγματευτεί με τους Τροϊκανούς ή ακόμη καλύτερα με τους Ευρωπαίους πιο ήπια μέτρα, διασώζοντας το ΠΑΣΟΚ από την ανάγκη να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ και άρα να μοιραστεί την εξουσία. Ονειρευόταν λοιπόν ο Βαγγέλης ότι έτσι, βάζοντας κάτω τις ικανότητές του και καταφέρνοντας έστω και κάτι μικρό, έστω θα κέρδιζε χρόνο αν όχι χρήμα, θα τον λάτρευαν οι ξένοι που τους "κάνει για τη δουλειά", οι Έλληνες που τους εξασφάλισε πιο ήπια μέτρα και βεβαίως το ΠΑΣΟΚ που θα το διέσωζε από την ταπεινωτική παράδοση της εξουσίας. Πλάνη.

   Ο Βαγγέλης την πάτησε. Ανακάλυψε ότι για άλλη μια φορά ο Γιώργος αποδείχθηκε πολύ πιο έξυπνος και διορατικός.Και δεν του είπε βέβαια και όλη την αλήθεια. Δεν ήταν υποχρεωμένος εξάλλου, εδώ που τα λέμε. Από πολιτικής απόψεως.

       Ανακάλυψε λοιπόν ότι αυτό που κατάφερε ήταν να "πάρει το τιμόνι" ενός πλοίου που ήδη βούλιαζε αλλά ο ίδιος δεν το ήξερε. Ανακάλυψε ότι κανείς δεν του είχε εξηγήσει την πραγματικότητα, ή τουλάχιστον ο ίδιος δεν είχε την εμπιστοσύνη στους τεχνοκράτες ώστε να αντιληφθεί για ποιο πράγμα μιλάμε.  Ανακάλυψε ότι το μόνο που κατάφερε είναι να "χρεωθεί" την παρούσα κατάσταση, τα τεράστιου πολιτικού και κοινωνικού κόστος μέτρα και βεβαίως ανακάλυψε ότι ουδέν πρόσφερε αφού ο Γιώργος θα προχωρήσει στον αρχικό του σχεδιασμό, να βρει είτε πολιτικά ερείσματα συγκυβέρνησης είτε να πάει σε εκλογές. Επίσης ανακάλυψε ότι το πολιτικό του κεφάλαιο εξανεμίστηκε κυνηγώντας μια χίμαιρα.

     Ο Γιώργος - ως Παπανδρέου - θα εξακολουθεί να υπάρχει πολιτικά και την "επόμενη μέρα". Απλώς η ημέρα αυτή μπορεί να είναι λίγο μακρά. Τον Βαγγέλη δε θα τον θυμάται κανείς. Όπως κανείς δε θυμάται τους Υπουργούς Οικονομικών των Κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα σε πτώχευση. Όλοι- ας πούμε- θυμούνται τον Ελ. Βενιζέλο (!), κανείς όμως τον ΥΠΟΙΚ, τον καθηγητή Βερβαρέσσο που το Μάιο του 1932 κήρυξε τη στάση πληρωμών.

  Ο Βαγγέλης θα "άρει τας αμαρτίας" της οικονομίας και της πολιτικής, ανασχηματιζόμενος, εξωθούμενος εκτός Κυβέρνησης σε περίπτωση που τα βρουν Παπανδρέου και Σαμαράς, ή ακόμη χειρότερα καταδεικνυόμενος ως συνυπαίτιος σε περίπτωση εκλογικής ήττας. Διαλέξτε κατά περίπτωση. 

      Ο εκνευρισμός του Βαγγέλη από την σταδιακή αποκάλυψη σε αυτόν της πραγματικότητας, είναι φανερός. Επεμβαίνει ο ίδιος σε εκπομπές που ακούγεται το όνομά του, υψώνει τους τόνους σε πολιτικές ή κομματικές ή κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις, απαντά απευθείας σε Υπουργικά άρθρα, μετέρχεται "εθνικού" ύφους δηλώσεις, υιοθετεί το "αυστηρό" ύφος του Ηρακλειδέος του Νόμου ενώπιον του "Εθνικού Κινδύνου" και γενικώς  φαίνεται να τελεί υπό ηλεκτρισμένη διάθεση. 
       
         Το δράμα του Βαγγέλη ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι ευφυής άνθρωπος. Κι ο ευφυής άνθρωπος αντιλαμβάνεται σε κάποιο χρονικό σημείο ότι τον δούλεψαν και το δυστύχημα είναι ότι άπαξ και το καταλάβει αυτό μπορεί άμεσα και να προβάλλει τις συνέπειες για τον ίδιο στο μέλλον. Και αυτό δεν είναι ρόδινο...

17 Οκτ 2011

Όταν Κανείς δε Συμφωνεί με την Πολιτική σου...Φεύγεις!

    Είναι παράξενο - μαζί με τα άλλα παράξενα που συμβαίνουν τελευταία - το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός με τη συγκεκριμένη Κυβέρνηση έχει κατορθώσει να διαμορφώσει και να ασκεί μια πολιτική με την οποία δε συμφωνεί κανείς. Μα κανείς.
  Για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά, διαφωνεί και στηλιτεύει την πολιτική του κ. Παπανδρέου, κι αυτό δημιουργεί ερωτηματικά όχι μόνο για την  αποτελεσματικότητα των επιλογών του αλλά και για το γνήσιο των προθέσεών του.
      Θεωρητικά, αν υπήρχε κάποιος που θα έπρεπε να συμφωνεί με την πολιτική του κ. Παπανδρέου, αυτός θα έπρεπε να είναι ο ίδιος. Κι όμως. Πολλάκις έχει δηλώσει ότι αυτή η πολιτική τον πονάει, τον ενοχλεί ως σοσιαλιστή και σε καμία περίπτωση δε θα την ακολουθούσε αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές ή αν υπήρχε κατά την άποψή του άλλη διέξοδος. Σε κάθε περίπτωση πάντως δε συμφωνεί.
      Στη συνέχεια, θα έπρεπε με όσα αποφασίζει και πράττει η Κυβέρνηση, να συμφωνεί η "Τρόικα". Οποία έκπληξη! Η "Τρόικα" ήρθε, έφυγε, ξανάρθε, έγινε ο (γνωστός) κακός χαμός, εξαγγέλθηκαν μέτρα - τι μέτρα; χιλιόμετρα! - και βρισκόμαστε λίγο πριν την καταγραφή των θέσεων της Τρόικας στην περίφημη έκθεσή της σχετικά με την Ελλάδα και την επόμενη δόση. Από ό,τι φαίνεται όμως, δε συμφωνεί και πολύ η Τρόικα με τα όσα έκανε ο κ. Παπανδρέου μέχρι σήμερα. Θα ήθελε η Τρόικα περισσότερα; Πιο σκληρά μέτρα; Ταχύτερη προσαρμογή; Δεν το γνωρίζουμε ακριβώς- το εικάζουμε βέβαια- πριν αποτυπωθεί στην έκθεση, αλλά πάντως δεν άφησε η όλη διαδικασία την εντύπωση ότι η Τρόικα ξετρελάθηκε με την πολιτική του κ. Παπανδρέου. Μάλλον το αντίθετο. Ούτε η Τρόικα λοιπόν είναι ευχαριστημένη με όσα γίνονται.
       Ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουμε υποστηρικτές της πολιτικής του κ. Παπανδρέου στο κόμμα ή στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Μάλλον θα απογοητευτούμε. Θα συναντήσουμε βουλευτές και στελέχη που συνδράμουν με "βαριά καρδιά", ψευτο-διαφωνούντες, διαφωνούντες, αλλά κανέναν ένθερμο υποστηρικτή της συγκεκριμένης πολιτικής. Δε θα επεκταθώ στην αντιπολίτευση. Είναι γνωστά. Απλώς θα επισημάνω ότι η πολιτική του κ. Παπανδρέου δεν βρίσκει υποστηρικτές, ούτε μεταξύ εκείνων που ιδεολογικά βρίσκονται στο πνεύμα του Μνημονίου. Όλοι του διαμηνύουν ότι ή εφαρμόζει λάθος πολιτική ή ότι  εφαρμόζει λάθος την σωστή πολιτική. Το συμπέρασμα των υπόλοιπων κομμάτων πάντως είναι ότι ο κ. Παπανδρέου εφαρμόζει κάτι λάθος. 
   Ευρύτερα, στην κοινωνία, η κατάσταση είναι γνωστή και ορατή. Όσοι αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις είναι στα "κάγκελα". Δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε υποστηρικτές εκεί. Όσοι επιδιώκουν και υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις, προσάπτουν στην Κυβέρνηση ότι υποκρίνεται προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος και μόνο αν πιεστεί με κάποιο τρόπο έντονα προχωρά σε υποτυπώδεις αλλαγές, ενώ καταφεύγει στην άγρια φορολογία και στις περικοπές. Συμπέρασμα; Και πάλι η γενική εντύπωση όλων των κοινωνικών ομάδων είναι πως ο κ. Παπανδρέου εφαρμόζει κάτι λάθος.
         
        Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο όπου κανείς δε συμφωνεί με ό,τι γίνεται. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους βέβαια, αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι η αντίληψη ότι αυτή η πολιτική, η ιδιόμορφη πολιτική του κ. Παπανδρέου, είναι λανθασμένη. Και το χειρότερο είναι πως δεν εντοπίζεται σε καμία κοινωνική, πολιτική ή άλλη ομάδα κάποιος που να υποστηρίζει το συγκεκριμένο μόρφωμα. Και χωρίς υποστηρικτές, με ποιους θα εφαρμόσεις οτιδήποτε; Και πολύ περισσότερο που θα βρεις τις κοινωνικές συμμαχίες ώστε να επιτύχουν αυτές οι πολιτικές; 
        Μάλλον λοιπόν, ελλείψει οπαδών, ο πολιτικός χρόνος του κ. Παπανδρέου παρήλθε. Το δεδομένο είναι ότι ο επόμενος Πρωθυπουργός - όποιος κι αν είναι αυτός - θα κληθεί να κινηθεί αποφασιστικά προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση. Πάντως, η περίοδος της ακινησίας παρήλθε. Και μας κόστισε πολύ, μα πάρα πολύ ακριβά...

16 Οκτ 2011

Αρλούμπες Αυτοκριτικής Ανίκανων Πολιτικών...

     Μελέτησα με προσοχή το άρτι αναρτηθέν άρθρο της νεοτευχθείσας εγχώριας πολιτικής "τρόικας" - Διαμαντοπούλου, Λοβέρδου, Ραγκούση (αλφαβητική η σειρά...)- καθώς ενόψει των επερχομένων εξελίξεων οι πολιτικές ζυμώσεις θα εντείνονται ραγδαία και θα παρουσιάζουν το ανάλογο ενδιαφέρον. Απογοήτευση.
      Όχι ότι δεν ήταν αναμενόμενη, δεδομένης της πρόσφατης αλλά και παλαιότερης εμφανούς αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί αποτελεσματικά κρίσεις, πολλώ δε μάλλον κρίσεις του τρέχοντος μεγέθους, έντασης και πολυπλοκότητας. Αλλά σε κάθε περίπτωση ο καλόπιστος παρατηρητής θα μπορούσε να ελπίζει σε μια ουσιώδη μεταστροφή πριν την κορύφωση του ελληνικού δράματος.
     Ουδέν. Και το χειρότερο είναι πως όπως διαφαίνεται και από το περιεχόμενο του κειμένου, η αντίληψη των τριών Υπουργών και κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ για τα πράγματα και τις εξελίξεις δεν έχει μετακινηθεί ούτε κατ' ελάχιστο από τις ίδιες καταστροφικές ιδέες. Απλώς, δείχνουν την πρόθεσή τους να συμπεριληφθούν με την "άλλη πλευρά", την υγιή.
     Κεντρικό συμπέρασμα για τον βαριεστημένο αναγνώστη που δεν ενδιαφέρεται για τα παρακάτω: Δυστυχώς, για άλλη μια φορά τα πολιτικά στελέχη τοποθετούν το προσωπικό τους συμφέρον - το οποίο στην παρούσα φάση εντοπίζεται στην πολιτική "διάσωσή" τους για την "επόμενη μέρα" - υψηλότερα από το συμφέρον της χώρας.
     Το άρθρο είναι κατάπτυστο, ως προϊόν τυχοδιωκτικής "αυτοκριτικής" με έντονες δόσεις αβάσιμης - ελλείψη απτών έργων - αποστασιοποίησης από τα κεντρικά προβλήματα, ενδεικτικό της προσπάθειας ένδυσης "προβιάς αρνιού" από τους "λύκους" της άσωτης και καταστροφικής ψηφοθηρικής συναλλαγής μεταξύ πολιτικών, συνδικαλιστών και κομματοκρατούμενου κράτους. Και ακριβώς είναι κατάπτυστο, γιατί δανείζεται ή προωθεί θέσεις όλων όσων εκλιπαρούσαν τόσα χρόνια για το αυτονόητο, και τις δανείζεται όχι για να τύχουν εφαρμογής αλλά για να χρησιμοποιηθούν ως έξοδος  πολιτικής διαφυγής των αρθρογράφων-Υπουργών.
      Ως πολιτική θέση, ως πρόταση άρνησης δηλαδή, της μέχρι τώρα καθεστωτικής παρουσίας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και των "συνοδοιπόρων" του στην οικονομική και δημόσια ζωή της χώρας, το περιεχόμενο του άρθρου θα είχε κάποια αξία μόνο στην περίπτωση που υιοθετούνταν εγκαίρως και αποτελούσε αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για τη συμμετοχή των τριών σε θέσεις εξουσίας άρα και συνευθύνης. Τώρα πλέον, θυμίζει φτηνή δικαιολογία μετερχόμενη τις πιο τετριμμένες αρχές της επιχειρηματολογίας του ενόχου που προσπαθεί να περιορίσει την έκταση και το βάρος της ενοχής. "Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!", σημειώνουν στο άρθρο τους οι τρεις Υπουργοί. Όλοι, ποιοι; Όλοι οι πολιτικοί; Όλοι οι πολίτες; Όλοι οι ασκήσαντες εξουσία; Δυστυχώς για τους αρθρογράφους, δεν φταίμε όλοι. Και πολιτικοί υπήρχαν που διαφοροποιήθηκαν από τα κακώς κείμενα και πολίτες και κοινωνικές ομάδες υπήρξαν που εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους για τις αποφάσεις που λαμβάνονταν ή επιβάλλονταν από συγκεκριμένες ομάδες και κόμματα υπήρξαν που άσκησαν κριτική στην "σοβιετικού τύπου" δόμηση της ελληνικής οικονομίας.
     Στην παρούσα φάση, το καράβι βυθίζεται. Η αναγνώριση πως η "άλλη πλευρά" είχε δίκιο και προκειμένου να μην καταλογιστούν ευθύνες, επιχειρείται "εισπήδηση" από την "λάθος" στη "σωστή" όχθη. Ουδέν προσθέτει διότι δεν ομιλούμε περί ανανηψάντων σχολιαστών αλλά περί Υπουργών εν ενεργεία, περί πολιτικών με πολλάκις επκπεφρασμένη άποψη λόγοις και έργοις αντιδιαμετρικά κείμενη με όσα οψίμως παραδέχονται.
   
     Αγαπητή Κυρία και αγαπητοί Κύριοι Υπουργοί-αρθρογράφοι, ο "Τιτανικός" προσέκρουσε και οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Οι πολίτες ή μάλλον η (μειοψηφική) μερίδα των πολιτών των οποίων επικαλείσθε τις απόψεις στο άρθρο σας, έχουν και γνώση και θέσεις και μάλιστα πολύ καιρό πριν εσείς τις ανακαλύψετε. Προφανώς και με τη δική σας ενεργή συμμετοχή, οι απόψεις αυτές κατέστησαν μειοψηφία και επεκράτησαν οι καταστάσεις που σήμερα περιγράφετε.

    Οι ενεργοί και ειλικρινείς πολίτες το μόνο που θα μπορούσαν να ανεχθούν από τους τρεις συνυπευθύνους για το ναυάγιο θα ήταν η αλήθεια αφενός και αφετέρου συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα βοηθούσαν πραγματικά και ουσιαστικά.

     Ποια είναι η αλήθεια;
  • Γιατί ακόμη δεν έχουν απολυθεί - όχι τιθέμενοι εν εφεδρεία, αλλά απολυθεί - οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν χρειάζονται; Γιατί δεν έχουν απολυθεί κατά άμεση προτεραιότητα όσοι διορίστηκαν με νόμους που επέτρεπαν τη μονιμοποίηση συνεργατών βουλευτών; Γιατί δεν έχουν απολυθεί όσοι διορίσθηκαν εκτός διαδικασιών ΑΣΕΠ και γιατί δεν έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες ενοποίησης και κατάργησης οργανισμών του Δημοσίου; Αν πράγματι επιθυμείτε την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, ιδού κυρία και κύριοι Υπουργοί, θέστε το ως προϋπόθεση όχι προς εμάς. Προς τον κ. Πρωθυπουργό. Όχι με λόγια, με έργα.
  • Γιατί δεν προχωρείτε σε κατά περίπτωση πωλήσεις ή κλείσιμο των ΔΕΚΟ άμεσα;Γιατί δεν εξηγείτε πόσα περισσότερα θα εισπράξει το κράτος από φόρους των επιχειρήσεων που θα λειτουργήσουν όταν αυτό το κράτος πάψει να υποκρίνεται τον επιχειρηματία  (και τον προαγωγό συνδικαλιστών) και γιατί δεν εξηγείτε πόσα χάνει το κράτος όταν καλείται να χρηματοδοτήσει αυτές τις ΔΕΚΟ με τον ιδρώτα παλιότερα και το αίμα σήμερα των φορολογουμένων; Γιατί δεν απομονώνετε τα "σύμβολα" του συνδικαλισμού και εν τέλει γιατί δεν βλέπουμε να συλλαμβάνονται όσοι εμποδίζουν τη λειτουργία των επιχειρήσεων, όσοι κλείνουν δρόμους, όσοι αυθαίρετα εκβιάζουν την κοινωνία; Γιατί επιτέλους δεν εφαρμόζονται οι νόμοι για όλους, αλλά η μεταχείριση εξαρτάται από την κομματική θέση που κατέχει ο κάθε ηγέτης ή ηγετίσκος, τύραννος της καθημερινότητάς μας;
  • Γιατί δεν έχετε συνδράμει - και δυστυχώς αυτό περιλαμβάνει και τον κ. Ραγκούση παρά τις εικαζόμενες περί αντιθέτου τελικώς πομφόλυγες - σε ειλικρινές, άμεσο και πλήρες άνοιγμα όλων των επαγγελμάτων; Γιατί ενώ γράφετε πολύ νόστιμα πράγματα στο διαδίκτυο και οι τρεις, στην πράξη κάνετε ό,τι μπορείτε για να παραμείνουν κλειστά και προστατευμένα λίγο έως πολύ τα επαγγέλματα συγκεκριμένων ομάδων;
    Κι επειδή οι καιροί έχουν σκληρύνει και μαζί τους και οι άνθρωποι ωριμάσει:
  • δεν είδαμε την Υπουργό Παιδείας που με τόση θέρμη υποστηρίζει "διαρθρωτικές αλλαγές" στο εν λόγω άρθρο να κλείνει εκείνον τον οργανισμό που απέτυχε να εφοδιάσει με βιβλία τα σχολειά. Κάθε δικαιολογία είναι περιττή. Δεν στείλαμε βιβλία, το κατάστημα κλείνει. Μπορεί να συνέβη για χίλιους δυο λόγους. Βάσιμους ή αβάσιμους. Αντικειμενικούς ή υποκειμενικούς. Το κατάστημα που απέτυχε να εξυπηρετήσει τον πελάτη-μαθητή κλείνει και οι εργαζόμενοι απολύονται. Δεν έκλεισε; Απλώς ανεχόμαστε άλλη μια περίπτωση αδυναμίας ανάληψης πολιτικού κόστους.
  • δεν είδαμε τον Υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Λοβέρδο να κλείνει και να απολύει υπευθύνους υποκαταστημάτων ασφαλιστικών οργανισμών που εξακολουθούν να μην εξυπηρετούν τον πολίτη και να τον διατηρούν σε καθεστώς ταλαιπωρίας. Και γιατί έπρεπε να περάσουν τόσες μέρες για να υπογράψει την υγειονομική εγκύκλιο σχετικά με τα απορρίμματα στους δρόμους; Γνωρίζω και αναγνωρίζω τις διαδικασίες. Με αφήνουν αδιάφορο. Αποτυχία στην εξυπηρέτηση, αποτυχία στην άμεση προστασία της δημόσια υγείας, κλείσιμο και απόλυση. Διαφορετικά; Άλλη μια περίπτωση αδυναμίας ανάληψης πολιτικού κόστους. Κατά τα λοιπά, γράφουμε άρθρα βαρύγδουπα.
  • δεν είδαμε τον Υπουργό Μεταφορών κ. Ραγκούση να ανοίγει άμεσα και χωρίς προϋποθέσεις τα επαγγέλματα του τομέα του. Αντίθετα, ανεχόμαστε κάθε λογής μελλοντικό βουλευτή και νυν αρχι-συνδικαλιστή να απειλεί, να κλείνει δρόμους, να διαφεντεύει μέρος της ζωής μας. Για κάθε ημέρα που οι πόλεις δεν έχουν ταξί, δηλαδή για κάθε ημέρα που οι αδειοδοτούμενοι από το κράτος ελεύθεροι επαγγελματίες-ιδιοκτήτες αρνούνται να εκτελέσουν το έργο που έχουν αναλάβει, θα έπρεπε να εκδίδονται αντίστοιχες άδειες για την εξυπηρέτηση των πολιτών και να ακυρώνονται άμεσα όλων όσων δεν επιθυμούν ή αρνούνται να εξασκήσουν πλέον το επάγγελμα, το οποίο βεβαίως δεν είναι υποχρεωτικό. Επίσης, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις για να μάθουμε ποια και πόσα μέσα μεταφοράς θα λειτουργήσουν. Απολύστε όποιον συμμετάσχει σε παράνομη απεργία ή όποιον προτρέπει άλλους να απεργήσουν παράνομα. Ορίστε προσωπικό ασφαλείας και λειτουργήστε τα μέσα μεταφοράς. Άλλη μια περίπτωση "κλεισίματος του ματιού" και δεύτερης σκέψης μήπως το πολιτικό κόστος είναι βαρύ.
Για να μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν...
        Αγαπητοί Υπουργοί μου, αρθρογραφούντες και μη.
        Όλοι εμείς που πραγματικά ονειρευόμαστε και επιδιώκουμε ένα σύγχρονο κράτος, μια ελεύθερη οικονομία, μια πραγματικά ευρωπαϊκή Ελλάδα, είμαστε μειοψηφία. Εσείς, φροντίσατε να μας καταστήσετε έτσι και το γνωρίζουμε. Δεν έχουμε πολιτική έκφραση, δεν είμαστε "αγανακτισμένοι", "συνδικαλισμένοι" και γενικώς πληρώνουμε φόρους, ανεχόμαστε τον κάθε αγράμματο κομματικό εγκάθετο που μας τον φορτώσατε στην πλάτη για να τον τρέφει το Δημόσιο με χρήματα δικά μας, ανεχόμαστε τον κάθε συνδικαλιστή να μας κλείνει το δρόμο, να μας κόβει το ρεύμα, να μας κλείνει το λιμάνι - πολλές φορές μαζί με εσάς - για να πάρει αυτός και η συντεχνία του κι άλλα επιδόματα κι άλλες παροχές κι άλλα προνόμια εις βάρος μας. Ανεχόμαστε τον κάθε ένα από εσάς να τρέφει τριγύρω του ορδές γραμματέων, συμβούλων, οδηγών, ασφάλειας, αυτοκινήτων, κτιρίων με δικά μας έξοδα. Ανεχόμαστε τα βουλευτικά προνόμια της ασυλίας, της εύκολης σύνταξης, των διοριζομένων συγγενών. Ανεχόμαστε τα ρουσφέτια σας, ορατά και μη, την εξουσία σας -ως κράτος - να μοιράζετε από άδειες ταξί μέχρι άδειες πρακτορείων προπό. Να ορίζετε πως και ποιος μπορεί και αν μπορεί να ανοίξει μια επιχείρηση. Γενικώς ανεχόμαστε.
       Επειδή λοιπόν είμαστε μειοψηφία και ανεχόμαστε, από εμάς δεν έχετε να κερδίσετε κάτι σε πολιτικό όφελος.
       Από την άλλη, μας κοροϊδεύετε για μια ακόμη φορά. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αν πράγματι επιθυμούσατε μια άλλη Ελλάδα, θα είχατε προ πολλού είτε παράγει το ανάλογο έργο ή θα ήσασταν εκτός Κυβέρνησης. Τι ωφελεί η - για μια ακόμη φορά - αναγνώριση του λάθους και η δημόσια αυτομαστίγωση;

       Αν πάλι πραγματικά έχετε τις στοχεύσεις που περιγράφετε, ουδείς σας εμποδίζει. Είπαμε, πείτε την αλήθεια και δείξτε έργο. Αύριο κιόλας:
  • Απολύστε έστω και έναν υπεράριθμο υπάλληλο, κι ας τον ξαναπροσλάβει ο διάδοχός σας.
  • Απολύστε έστω και έναν υπάλληλο που απεργεί παρανόμως ή απεργεί απειλώντας τη δημόσια υγεία ή στερεί τους πολίτες από στοιχειώδη αγαθά ή ελευθερίες και ας σας αντικαταστήσουν.
  • Κλείστε έστω και έναν οργανισμό που μας είναι άχρηστος ή δεν μας εξυπηρετεί, δόξα τω Θεω και στα τρία Υπουργεία οι Οργανισμοί που εποπτεύετε είναι υπέραρκετοί και δε θα πάθουμε και τίποτα αν κλείσει ένας, και ας τον ξανανοίξει ο επόμενος
  • Αναλάβετε έστω και για μια φορά την ευθύνη να λειτουργήσετε σύντομα και αποτελεσματικά εις όφελος του πολίτη και ας σας κατηγορήσουν γι' αυτό. Ας πληρώσει ένας διευθυντής, προϊστάμενος ή υπεύθυνος του Δημοσίου τα "σπασμένα" μιας κατάληψης ή μιας καταστροφής.
  • Απελευθερώστε πλήρως ένα επάγγελμα της αρμοδιότητάς σας και αφήστε να το ξανανοίξει κάποιος άλλος. 
  • Προτείνετε τη διαγραφή έστω και ενός συναδέλφου σας στο κόμμα που να μεθοδεύει ή να υποσκάπτει την πορεία που περιγράφετε στο άρθρο σας και στη συνέχεια μην ανεχθείτε την πολιτική συνύπαρξη στον ίδιο χώρο με αυτόν.
  • Και τέλος, αν τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά - που είναι σοβαρότερα - προτείνετε την ποινικοποίηση της υπέρβασης του ψηφισθέντος Προϋπολογισμού. Κάντε το αδίκημα απαράγραπτο και βαρύτατα κολάσιμο από τον Υπουργό μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο.
     Κατά τα λοιπά, χάνετε τα λόγια σας. Και το άρθρο θα παραμείνει ιστορικά καταγεγραμμένο ως Αρλούμπες Αυτοκριτικής Ανίκανων Πολιτικών...Γνωρίζουμε και ποιοι συσπειρώθηκαν γύρω από το "λεφτά υπάρχουν" και ποιοι υποστήριζαν την επιστροφή της Ολυμπιακής, του ΟΤΕ και του Λιμανιού στην αγκαλιά του κομματικού κράτους και ποιοι κώφευαν όταν η Ευρώπη βοούσε να ληφθούν μέτρα και εσείς ψηφίζατε άστοχα επιδόματα και παροχές. Ήσασταν κι εσείς εκεί. Και οι τρεις.
          


14 Οκτ 2011

Γιώργο, ξέρεις...

  • Παιδιά σ' αυτή τη χώρα λιποθυμούν από ασιτία.
  • Οι σωροί των σκουπιδιών απειλούν τη δημόσια υγεία.
  • Το κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί με στοιχειώδη ταχύτητα και αξιοπιστία στις υποθέσεις των πολιτών. Ποτέ δεν ήταν ικανοποιητικές οι υπηρεσίες προς τους πολίτες αλλά στην παρούσα φάση η κατάσταση σε σχέση με τις απαιτήσεις των καιρών είναι αποκαρδιωτική. 
  • Κανείς -ούτε εσύ - δεν μπορεί να εγγυηθεί το εισόδημα εργαζομένων και μισθωτών, εφόσον δεν υπάρχει ακόμη και τώρα ένα σταθερό φορολογικό σύστημα αλλά ένα θλιβερό παζλ έκτακτων εισφορών και τελών. Κανείς δε γνωρίζει πως και τι πρέπει να πληρώσει ή αν θα χρειαστεί στο άμεσο μέλλον να ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη. Κανείς δε γνωρίζει τι θα ισχύσει με συμβάσεις, με επιδόματα, με όλα όσα συζητάς με την Τρόικα ή με όποιον άλλον.
  • Η ανομία κυριαρχεί και ουσιαστικά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την απρόσκοπτη λειτουργία υπηρεσιών και θεσμών, καθώς πλήθος συνδικαλιστών ή άλλων καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, Πανεπιστήμια, σχολεία, Δημόσιες Επιχειρήσεις. Οι απεργίες, οι πορείες και οι καταλήψεις εξανεμίζουν κάθε ελπίδα ηρεμίας και φυσιολογικής λειτουργίας της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
  • Διάφορες επαγγελματικές τάξεις δεν γνωρίζουν ακριβώς τι πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον σχετικά με την εργασία τους και κατά συνέπεια με τους όρους διαβίωσής τους. Αυτό συμβαίνει τόσο στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Άδειες επαγγελματιών, εφεδρεία, εργασιακές συμβάσεις είναι όλα μέρος μιας ατέρμονης συζήτησης, χωρίς ορατό αποτέλεσμα.
  • Καθημερινά, ανακοινώνονται αποσπασματικά μέτρα, εξαιρέσεις, προϋποθέσεις, περιορισμοί που επηρεάζουν χιλιάδες ανθρώπους. Άλλοτε εντός του ενιαίου μισθολογίου εντάσσονται οι ΔΕΚΟ και άλλοτε όχι, άλλοτε ο ΦΠΑ στη μπουγάτσα έχει 23% και άλλοτε όχι. Ένας τεράστιος τραγέλαφος, που δυστυχώς προκαλεί ανασφάλεια, ενθαρρύνει την προσπάθεια για εξαιρέσεις και δημιουργεί αθροιστικά ένα απίστευτο αποσυντονισμό.
  • Η Κυβέρνηση δεν ομιλεί ενιαία και σταθερή γλώσσα. Πότε σε βλέπουμε να μας λες ότι θα πληρώσουμε μέχρι και το τελευταίο ευρώ των δανείων, πότε μας λες ότι εξετάζουμε την ελάφρυνση του χρέους. Πότε μας λες ότι σωθήκαμε και πότε ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες για να σωθούμε. 
Πρέπει να σου πω Γιώργο - θα το έχεις πληροφορηθεί εξάλλου - ότι το nick name που ακούγεται σε μεγάλα επενδυτικά σπίτια είναι το "George the Short". Ξέρεις γιατί; Γιατί κάθε φορά που προσπαθείς να πάρεις πρωτοβουλία, να κάνεις δηλώσεις, να επιβεβαιώσεις ότι κάτι έγινε, οι δείκτες γυρίζουν προς τα κάτω και οι επενδυτές κερδίζουν σορτάροντας. 

Γιώργο, ξέρεις....δεν ισχυρίζομαι ότι όλα αυτά προέκυψαν εκουσίως, δηλαδή πως εσκεμμένα προκάλεσες όλη αυτή την κατάσταση. Όμως η κατάσταση αυτή υπάρχει και μάλλον βαίνει επιδεινούμενη. Σου ζητάω να το ξανασκεφτείς αν μπορείς. Αν έχεις την ικανότητα να ανταπεξέλθεις.

Γιώργο ξέρεις...πολλοί άνθρωποι είναι πολύ καλοί. Με καλές προθέσεις, τίμιοι και αγνοί. Και πρόθυμοι να προσφέρουν γιατί αναλαμβάνουν και την ευθύνη και το καθήκον και όλα αυτά ιδιαιτέρως προς την Πατρίδα τα θεωρούν σημαντικά. Ειδικότερα, πολλοί καλοί άνθρωποι έχουν ασχοληθεί με την πολιτική και έχουν κερδίσει με την αφοσίωση και τις καλές τους προθέσεις την λαϊκή εμπιστοσύνη. Δεν σε γνωρίζω, αλλά θεωρώ ότι μπορεί κι εσύ να ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία. Των καλών ανθρώπων και των τίμιων πολιτικών. Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω. 

Όμως! Γιώργο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ένας καλός άνθρωπος είναι απαραίτητα και ικανός για κάποια ορισμένη εργασία. Αν δηλαδή αρκεί η καλοσύνη και η τιμιότητα - αρετές σημαντικές και αξιοσέβαστες - για να κάνει κανείς τον χειρουργό ή το μηχανικό ή τον πολιτικό. Θα συμφωνήσεις ότι χρειάζεται και κάτι άλλο. Ιδιαίτερα στην παρούσα κατάσταση. Γιώργο, πρέπει να το ξανασκεφτείς αν μπορείς. Αν διαθέτεις εκείνες τις ικανότητες, τις πολιτικές, τις τεχνοκρατικές, τις διοικητικές που απαιτούν οι καιροί και οι περιστάσεις. Η χώρα βρίσκεται προ σοβαρών εξελίξεων και εισέρχεται σε αυτές όντας στην κατάσταση που σου περιέγραψα πιο πάνω. 

Αντικειμενικά, ως επικεφαλής της Κυβέρνησης, εσύ είσαι ο υπεύθυνος για τις αποφάσεις, τις επιλογές και τις συνέπειες. Το αφήνω όμως στην άκρη αυτό. Αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι να απαντήσεις στον εαυτό σου το ερώτημα αν μπορείς να συνεχίσεις να βρίσκεσαι στην ηγεσία της χώρας. Όχι όμως με την αξιέπαινη αλλά ανούσια στην παρούσα φάση, προσέγγιση του φιλόπατρι Έλληνα, που πιστεύω ότι είσαι. Αλλά με την ωριμότητα του ανθρώπου που γνωρίζει τα όριά του, αναγνωρίζει τα σφάλματα και τις αδυναμίες του, γνωρίζει τι μπορεί να αναλάβει και τι όχι, αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα των καταστάσεων και βεβαίως έχει συναίσθηση των βαρύτατων συνεπειών που μπορεί να επιφέρει σε εκατομμύρια ανθρώπους και συμπατριώτες του η μια ή η άλλη απόφασή του.

Γιώργο, κάθε στρατιώτης που συμμετέχει σε ένα πόλεμο είναι γενναίος, άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο. Οι δειλοί ή οι προδότες δεν εμφανίζονται ή εξαφανίζονται πολύ γρήγορα από το πεδίο της μάχης. Όμως, αλίμονο αν κάθε γενναίος και πατριώτης αναλάμβανε και την ηγεσία του στρατού. Εκεί χρειάζονται κάποιες ειδικές ικανότητες που δεν τις διαθέτουν όλοι. Όπως συμβαίνει και σε κάθε τομέα και δραστηριότητα που χρειάζονται γνώσεις, εμπειρία, ικανότητα.

Όπως συμβαίνει και τώρα. 

Γιώργο ξέρεις...τα πράγματα είναι δύσκολα κι εσύ δε φαίνεται να ανταποκρίνεσαι. Δεν μπόρεσες να τα καταφέρεις σε ένα έργο ομολογουμένως δύσκολο αλλά το χειρότερο είναι ότι η κατάσταση έγινε πολύ χειρότερη από όταν την παρέλαβες. Και φως στον ορίζοντα δεν υπάρχει. Ούτε κάποια κίνησή σου φαίνεται ότι έχει πιθανότητες επιτυχίας, λαμβάνοντας υπόψη τη μέχρι σήμερα απόδοσή σου. Η κατάσταση φαίνεται ότι σε υπερβαίνει. Ίσως υπό άλλες συγκυρίες να ήσουν ένας θαυμάσιος Πρωθυπουργός, ένας οραματιστής ή ένας μοντέρνος ηγέτης. Όμως αυτό το μοντέλο δε φαίνεται ότι αποδίδει σήμερα.

Γιώργο ξέρεις...πρέπει να το ξανασκεφτείς. Μήπως δεν μπορείς και η λαϊκή εντολή στα χέρια σου εξελίσσεται σε χειρουργικό εργαλείο στα χέρια ενός άσχετου με την Ιατρική; 

Γιώργο ξέρεις...πρέπει να αφήσεις ενεργή - ως ύστατη προσφορά - την τελευταία ελπίδα που έχει αυτή η χώρα, να δοκιμάσει και κάποιος άλλος, όποιος κι αν είναι αυτός. Προσωπικά δε με απασχολεί αν θα είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος ή έστω η Παπαρήγα. Φοβάμαι μόνο μην πιστέψεις ότι μολονότι απέτυχες μέχρι σήμερα, μπορεί κάτι να γίνει και να πετύχεις ως απόρροια κάποιου θαύματος, αύριο. 

Γιώργο ξέρεις...τουλάχιστον κάντο για τα παιδάκια που λιποθυμούν στα σχολειά τους. Κάποιος άλλος μπορεί και να σκεφτόταν να παρέχει ένα ελάχιστο πρόγευμα στα σχολειά μέρες που είναι...