Το Δράμα του Ευάγγελου.

      Είχε ξεκινήσει με πολύ καλές προοπτικές και φιλοδοξίες. Διέθετε όλα εκείνα τα τυπικά για ένα κορυφαίο πολιτικό στέλεχος προσόντα και ποιότητες, που υπόσχονται πολλά και βεβαίως ακουμπούν μέχρι και το ύπατο αξίωμα. Βρέθηκε όμως προ δύο αστάθμητων παραγόντων: την κρίση και το Γιώργο.

       

        Η πολιτική ελίτ της χώρας, τα τζάκια, τα "ονόματα",  η αθηνοκεντρική ελαφρώς ψευδίζουσα - για πιο σικ! -  σεβαστή παρέα του Κολωνακίου και των περιχώρων όμως είχε άλλη άποψη. Δεν χωρούσε έναν ακόμη επαρχιώτη στους κόλπους της. Κι ας ήταν κι από τη Θεσσαλονίκη.

    Αλλά κι ίδιος, απέκτησε στη διαδρομή την αλαζονική νοοτροπία που ως μολυσματική ασθένεια προσβάλλει και μεταλλάσσει την πλειονότητα των πολιτικών που μετέχουν της εξουσίας. Μερικές φορές  προσβάλλει βεβαίως ακόμη και κάποιους που δεν έχουν δει εξουσία ούτε με το μακαρόνι! Εξάλλου, είχε και την προδιάθεση να ασθενήσει. Είχε τα τρία "Κ":Κυβερνητικός-Καθηγητής-και είχε και Κάβες. Πιο απλά, ήταν στέλεχος σε ένα κόμμα εξουσίας και άρα οι πόρτες άνοιγαν πολύ πιο εύκολα και οι ευκαιρίες ήταν πολύ μεγαλύτερες, ήταν Καθηγητής, ευφυής, ρήτορας, με την απαραίτητη κατάρτιση - το νομική και τη Συνταγματική - για κάθε πολιτικό και βεβαίως είχε και τις κάβες του. Κάβες σε στελέχη που πίστευαν σ' αυτόν, κάβες σε ψήφους, κάβες σε συναδέλφους του. Γενικώς είχε τον τρόπο του. Κι επιπλέον αναλάμβανε και επικίνδυνες "αποστολές". Πότε να συντάξει συνταγματικές αναθεωρήσεις και πότε να διαχειριστεί τα πολιτικά καπρίτσια του εκάστοτε αρχηγού μέσα από τις συνταγματικές δικλίδες. Ήθελε ο Γιώργος να κατεβάσει τη Φώφη για Βουλευτή κι έπρεπε ο Βαγγέλης να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

      Όλο αυτό το - θεωρητικό - δυναμικό όμως, έπεσε κατ' αρχάς πάνω στο Γιώργο. Το πλεονέκτημα του Γιώργου είναι αυτό που φαίνεται: κανείς δεν τον θεωρεί σοβαρό αντίπαλο. Κι έτσι ο Βαγγέλης έπεσε στην πρώτη παγίδα. Θεώρησε το Γιώργο εύκολο στόχο. Και την πάτησε. Ο Γιώργος τον "εξανάγκασε" να  εκνευριστεί. Γιατί; Μα γιατί δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του Βαγγέλη πως είναι δυνατόν αυτός με τόσες ικανότητες και τόσο δυναμικό, να χάσει στις εσωκομματικές εκλογές από το Γιώργο, κι έτσι να χάσει και την ευκαιρία να γίνει Πρωθυπουργός Ο Γιώργος όμως ήταν Παπανδρέου. Δεν του χρειάζεται κόμμα ή πολιτικός φορέας για να επικοινωνήσει με το εκλογικό σώμα. Ο άλλος ήταν απλώς ο Βαγγέλης. Κι αν δεν υπάρχει κόμμα να τον αναδείξει, κανείς δεν τον θυμάται ως πολιτικό.

    Βεβαίως, ως ευφυής άνθρωπος, και σοβαρός επιστήμονας, και έμπειρος πολιτικός διέθετε τη σοφία να περιμένει. Όταν καταλάγιασε η πρώτη απογοήτευση, ο Βαγγέλης περίμενε και πάλι την ευκαιρία του. Έκανε τη "θητεία" του στο Άμυνας, μακρυά από τα κεντρικά Υπουργεία διαχείρισης της κρίσης, στον εξώστη της δημοσιότητας. Και ξαφνικά η ευκαιρία παρουσιάστηκε. Ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Όταν ο Γιώργος προσπάθησε τη συγκυβέρνηση, ο ευφυής Βαγγέλης βγήκε μπροστά με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που έχει ένα επιτυχημένο παρελθόν και θέλει να το κεφαλαιοποιήσει στο μέλλον. Και "την έπεσε" στο Γιώργο να κάνει ανασχηματισμό αντί να μοιραστεί την εξουσία με το Σαμαρά. Και βεβαίως είχε και το επιχείρημα ότι ο Γιώργος θα μοιραζόταν την εξουσία, χωρίς να έχει εξαντλήσει εσωκομματικές λύσεις.

      "Εγώ μπορώ" είπε ο Βαγγέλης. Και ο Γιώργος του έκανε τη χάρη.

       Ο Γιώργος ήξερε. Ήξερε ότι κανείς δε μπορεί. Ότι αυτά που θα ακολουθήσουν είναι αναπόφευκτα γιατί οι αριθμοί είναι δεδομένοι, οι θεσμοί άκαμπτοι, οι Γερμανοί αποφασισμένοι και οι Έλληνες χωρίς ρευστότητα. Και την ξαναπάτησε ο Βαγγέλης.

      Ο Βαγγέλης λοιπόν απλώς πρόσφερε ένα ανέλπιστο δώρο στο Γιώργο. Οικειοθελώς προσφέρθηκε να αναλάβει το ΥΠΟΙΚ ισχυριζόμενος ότι έχει την ικανότητα και το σχέδιο για να σταθεροποιήσει τα πράγματα, να περάσει το Μεσοπρόθεσμο και στη συνέχεια να επαναδιαπραγματευτεί με τους Τροϊκανούς ή ακόμη καλύτερα με τους Ευρωπαίους πιο ήπια μέτρα, διασώζοντας το ΠΑΣΟΚ από την ανάγκη να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ και άρα να μοιραστεί την εξουσία. Ονειρευόταν λοιπόν ο Βαγγέλης ότι έτσι, βάζοντας κάτω τις ικανότητές του και καταφέρνοντας έστω και κάτι μικρό, έστω θα κέρδιζε χρόνο αν όχι χρήμα, θα τον λάτρευαν οι ξένοι που τους "κάνει για τη δουλειά", οι Έλληνες που τους εξασφάλισε πιο ήπια μέτρα και βεβαίως το ΠΑΣΟΚ που θα το διέσωζε από την ταπεινωτική παράδοση της εξουσίας. Πλάνη.

   Ο Βαγγέλης την πάτησε. Ανακάλυψε ότι για άλλη μια φορά ο Γιώργος αποδείχθηκε πολύ πιο έξυπνος και διορατικός.Και δεν του είπε βέβαια και όλη την αλήθεια. Δεν ήταν υποχρεωμένος εξάλλου, εδώ που τα λέμε. Από πολιτικής απόψεως.

       Ανακάλυψε λοιπόν ότι αυτό που κατάφερε ήταν να "πάρει το τιμόνι" ενός πλοίου που ήδη βούλιαζε αλλά ο ίδιος δεν το ήξερε. Ανακάλυψε ότι κανείς δεν του είχε εξηγήσει την πραγματικότητα, ή τουλάχιστον ο ίδιος δεν είχε την εμπιστοσύνη στους τεχνοκράτες ώστε να αντιληφθεί για ποιο πράγμα μιλάμε.  Ανακάλυψε ότι το μόνο που κατάφερε είναι να "χρεωθεί" την παρούσα κατάσταση, τα τεράστιου πολιτικού και κοινωνικού κόστος μέτρα και βεβαίως ανακάλυψε ότι ουδέν πρόσφερε αφού ο Γιώργος θα προχωρήσει στον αρχικό του σχεδιασμό, να βρει είτε πολιτικά ερείσματα συγκυβέρνησης είτε να πάει σε εκλογές. Επίσης ανακάλυψε ότι το πολιτικό του κεφάλαιο εξανεμίστηκε κυνηγώντας μια χίμαιρα.

     Ο Γιώργος - ως Παπανδρέου - θα εξακολουθεί να υπάρχει πολιτικά και την "επόμενη μέρα". Απλώς η ημέρα αυτή μπορεί να είναι λίγο μακρά. Τον Βαγγέλη δε θα τον θυμάται κανείς. Όπως κανείς δε θυμάται τους Υπουργούς Οικονομικών των Κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα σε πτώχευση. Όλοι- ας πούμε- θυμούνται τον Ελ. Βενιζέλο (!), κανείς όμως τον ΥΠΟΙΚ, τον καθηγητή Βερβαρέσσο που το Μάιο του 1932 κήρυξε τη στάση πληρωμών.

  Ο Βαγγέλης θα "άρει τας αμαρτίας" της οικονομίας και της πολιτικής, ανασχηματιζόμενος, εξωθούμενος εκτός Κυβέρνησης σε περίπτωση που τα βρουν Παπανδρέου και Σαμαράς, ή ακόμη χειρότερα καταδεικνυόμενος ως συνυπαίτιος σε περίπτωση εκλογικής ήττας. Διαλέξτε κατά περίπτωση. 

      Ο εκνευρισμός του Βαγγέλη από την σταδιακή αποκάλυψη σε αυτόν της πραγματικότητας, είναι φανερός. Επεμβαίνει ο ίδιος σε εκπομπές που ακούγεται το όνομά του, υψώνει τους τόνους σε πολιτικές ή κομματικές ή κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις, απαντά απευθείας σε Υπουργικά άρθρα, μετέρχεται "εθνικού" ύφους δηλώσεις, υιοθετεί το "αυστηρό" ύφος του Ηρακλειδέος του Νόμου ενώπιον του "Εθνικού Κινδύνου" και γενικώς  φαίνεται να τελεί υπό ηλεκτρισμένη διάθεση. 

       

         Το δράμα του Βαγγέλη ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι ευφυής άνθρωπος. Κι ο ευφυής άνθρωπος αντιλαμβάνεται σε κάποιο χρονικό σημείο ότι τον δούλεψαν και το δυστύχημα είναι ότι άπαξ και το καταλάβει αυτό μπορεί άμεσα και να προβάλλει τις συνέπειες για τον ίδιο στο μέλλον. Και αυτό δεν είναι ρόδινο...