Απογοητευτική η εικόνα παντού. Οριζοντίως και καθέτως στην κοινωνία, στην οικονομία και στην πολιτική. Μηδενικής πρωτοτυπίας διαπίστωση. Οι νεοέλληνες είναι μίζεροι και αυτοκαταστροφικοί ακόμη και στα όνειρά τους ή στις φιλοδοξίες τους ή στις ελπίδες τους, από το μοναδικό χώρο δηλαδή απ' τον οποίο θα μπορούσε να ξεπηδήσει η πιθανότητα ενός διαφορετικού και πιο αισιόδοξου μέλλοντος, . Η πλειονότης βεβαίως. Αλλά αυτή μετράει.
Ποια είναι η προοπτική, ποιο το ιδανικό σενάριο και ποια η καλύτερη εξέλιξη σήμερα για τη χώρα μας σύμφωνα με την πλειοψηφία των πολιτών της; Όπως τεκμαίρεται από το δημόσιο διάλογο, η πλήρης αντίδραση, η πλήρης άρνηση σε κάθε αλλαγή και σε κάθε μεταβολή. Και βεβαίως η διαιώνιση του μοντέλου ζωής που όχι μόνο συνηθίσαμε αλλά υπερασπιζόμαστε μέχρις τελικής πτώσεως. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στις κατ' επίφασιν ψευτοαλλαγές που ασθμαίνοντας νομοθετεί η παρούσα Κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να διατηρηθεί αλώβητος ο κομματικός της στρατός.
Ακόμη και στιγμές κορυφαίες και δραματικές - όπως αυτές που σήμερα βιώνουμε - η ελληνική κοινωνία δεν αναζητά ευκαιρίες.Δεν αναζητά ανατρεπτικούς ηγέτες με δύναμη και πειθώ που θα οδηγήσουν τη χώρα σε πραγματική πρόοδο και ευημερία. Αναζητά "ήρωες" που θα καταβάλλουν προσπάθεια να συγκρατήσουν τις εξελίξεις και να επιβάλλουν την οπισθοδρόμηση. Προς τη διατήρηση των προνομίων, προς την αισχρότερη μορφή κερδοσκοπίας αυτήν της αλληλοσπαρακτικής επιβουλής κατά της επιτυχίας και της εργασίας και της πρωτοπορίας εκείνων που θα ξεχωρίσουν.
Είναι εντυπωσιακό και παράξενο και βεβαίως εξόχως καταθλιπτικό να διακρίνει κανείς ανάμεσα στα πλήθη των διαμαρτυρόμενων για την οικονομική κατάσταση, νέους ανθρώπους να μετέχουν αγώνων όχι για το άνοιγμα των επαγγελμάτων, και μάλιστα μεταξύ αυτών και σπουδαστές ή επιστήμονες σχετικούς με το αντικείμενο, όχι για την κατάργηση ακριβών προνομίων, όχι για τον πολλαπλασιασμό των ευκαιριών αλλά για συντάξεις, επιδόματα, κρατικές θέσεις εργασίας, κρατική προστασία σε επαγγέλματα.
Κανείς δεν οργάνωσε καμιάς μορφής διαμαρτυρία για την επιχειρηματικότητα, την ελευθερία στην εργασία, την προώθηση νέων ιδεών. Κανείς δε διεκδικεί σοβαρά το δικαίωμα να εξασκήσει την επιστήμη του, την τέχνη του, τις δεξιότητές του, τα ταλέντα του, μακρυά από την κρατική αγκύλωση. Εγκλωβισμένα μυαλά και σκέψεις στον ασφυκτικό γραφειοκρατικό λαβύρινθο της κρατικής αγκαλιάς, με το Μινώταυρο της διαφθοράς, της συναλλαγής, της κομματοκρατίας να κατασπαράζει κάθε προσπάθεια.
Αυτιά και μάτια - και βεβαίως ψήφοι - στρέφονται με ευκολία και προσμονή σε φωνές και είδωλα της πολιτικής που υπόσχονται "ανατροπές", "επαναδιαπραγματεύσεις", "εφεδρείες", μιλώντας με έναν νέο κώδικα επικοινωνίας που θέλει να υποκρύψει την υπόσχεση που πραγματικά κρύβεται πίσω από συνθήματα του τύπου "λεφτά υπάρχουν" ή "πληθυσμιακά κριτήρια για τα ταξί": Επιλέξτε με για να μην γίνει καμιά αλλαγή. Επιλέξτε με για να γίνω ο "ήρωας" που ζητάτε. Για να γίνω ο φορέας της επαναφοράς στα παλιά. Επιλέξτε με για να θυσιαστώ προς τέρψιν των προνομιούχων 45άρηδων συνταξιούχων.
Ο όποιος άνεμος αλλαγής φυσάει ανάποδα. Ζητάμε και πάλι τα μικρά. Τα "πονηρά". Τη θεσούλα, το γραφειάκι, το αυτοκινητάκι, το επιδοματάκι, τη συνταξούλα, την αδειούλα, το αυθαιρετάκι, τη βιοτεχνία, το μαγαζάκι, όλα τα μικρά κυματάκια που αθροίζονται σε ένα τσουνάμι καταστροφής.
Το βαθύτερο νόημα της αναζήτησης του καλύτερου, του μεγαλύτερου, του αρτιότερου, του άριστου για τη χώρα μας δημιουργεί αποστροφή. Το think big, το μέγιστο ζητούμενο, στη δική μας κοσμοαντίληψη αφορά άλλες χώρες, άλλους λαούς. Στερεοτυπικά, συμβιβαστήκαμε με την Ιστορία και οικειοθελώς καθίσαμε στα πίσω-πίσω καθίσματα. Η ανάληψη του ρίσκου να διεκδικήσουμε το μέγιστο διακινδυνεύοντας το ελάχιστο δε μας ταιριάζει. Συμβιβαζόμαστε με το χιλιάρικο, αντί να διεκδικήσουμε το εκατομμύριο. Αποφοιτούμε από το Χάρβαρντ για να αναζητήσουμε εργασία στο ελληνικό δημόσιο. Εκπονούμε διδακτορικό για να προσληφθούμε μέσω ΑΣΕΠ. Μπορούμε να συζητούμε για μήνες επί επιδομάτων των 100 ευρώ, αντί να διευκολύνουμε επιχειρηματικότητα που θα αποφέρει περιουσίες ολόκληρες. Και εν τέλει, αντί να γινόμαστε μήτρα αλλαγών, αντί να σταθούμε μαχητικά μπροστά στη διεθνή οικονομική σκηνή, ευτελιζόμαστε ως οικονομικό απολίθωμα άλλων εποχών.
Υ.Γ. Αντίο Steve Jobs. Έτσι κι αλλιώς, αφού δεν αποφοίτησες από κάποιο Πανεπιστήμιο δεν άξιζες να γίνεις ούτε κλητήρας σε Δήμο, με τα μόρια που θα συγκέντρωνες. Το δαγκωμένο σου μήλο στην Ελλάδα θα το πετούσαμε στη χωματερή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου