Είναι πραγματικά άξιοι συμπάθειας οι - όπως φαίνεται - ολίγοι εναπομείναντες υποστηρικτές της ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας. Όχι εκείνοι που συντηρούν στο μυαλό τους και δεύτερες σκέψεις του τύπου "μένουμε στο ευρώ όσο αντέχουμε, κι άμα βγούμε βλέπουμε" αλλά όσοι θεωρούν το ευρώ και την Ευρώπη κομμάτι της ύπαρξης της χώρας, του πολιτισμού και της διαχρονικής της πορείας. Που θεωρούν τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας το ευρώ και την Ευρώπη όσο - ας πούμε και την Πελοπόννησο ή την Κρήτη.
Και κάνουμε αυτήν την αναφορά σε ένα όχι τόσο τεχνοκρατικό αλλά περισσότερο απολογιστικό άρθρο, οπότε θα ξεφύγουμε για λίγο από την επιφυλακτική και λελογισμένη στάση μας απέναντι στα γεγονότα.
Ας γίνουμε σαφείς, όσο μπορούμε. Η ευκαιρία για την Ελλάδα χάθηκε. Το χρονικό παράθυρο μέσα στο οποίο μπορούσε η χώρα να συγκροτήσει εκείνα τα πολιτικά ερείσματα ώστε να έχει ελπίδα να διαμορφώσει προοπτική παραμονής εντός της Ευρωζώνης ξεπεράστηκε. Γιατί;
Η Ιταλία πλέον εντάσσεται στην "ομπρέλα" της επιτήρησης και το κόστος διάσωσής της ή το κόστος αποφυγής της ένταξής της στο μηχανισμό στήριξης, αλλά με την Ελλάδα να εξακολουθεί να παραμένει εντός της Ευρωζώνης υπό τις παρούσες συνθήκες, γίνεται απαγορευτικό για τις χώρες-μέλη. Η Ευρωζώνη με τα διαθέσιμα πολιτικά και οικονομικά της εργαλεία και με δεδομένη την άρνηση των αναπτυσσομένων χωρών - των μόνων που διαθέτουν ρευστότητα - όπως διεφάνη κατά το πρόσφατο G20 στις Κάννες, αδυνατεί να διαχειριστεί την Ιταλική κρίση με την Ελλάδα να αυξάνει τα ρίσκα και τα κόστη διάσωσης.
Και για να το πούμε ακόμη πιο απλά, η παρουσία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν επιτρέπει την ασφαλή διάσωση της Ιταλίας αλλά και ενδεχομένως και της Ισπανίας που μπορεί να ακολουθήσει.
Κατά συνέπεια και εφόσον η Γερμανία δεν προσανατολιστεί σε μια άλλη οικονομική κατεύθυνση - αναλαμβάνοντας βεβαίως η ίδια και ο λαός της το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό βάρος μιας τέτοιας επιλογής - η παρτίδα έχει χαθεί.
Οι πολιτικές διεργασίες και τα αηδιαστικά παίγνια προσωπικής πολιτικής διάσωσης του κ. Παπανδρέου και του κ. Σαμαρά στο εσωτερικό πολύ μικρή αξία έχουν πλέον, αφού η οικονομική πραγματικότητα έχει ήδη διαμορφώσει το σκηνικό της επόμενης ημέρας. Η απλή αποδοχή εκ μέρους της οποιασδήποτε συνθέσεως Κυβέρνησης, της δανειακής σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ευόδωση της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη. Η μέγιστη ωφέλεια που θα μπορούσε να προέλθει δεν θα ήταν κάτι παραπάνω από μια αποφυγή της άτακτης χρεωκοπίας αλλά και πάλι υπό προϋποθέσεις απολύτου και ακριβούς τήρησης και επίτευξης όλων των οικονομικών στόχων.
Μοναδική και ίσως ύστατη εναπομένουσα ελπίδα - και πάλι για όσους βρίσκουν χρήσιμη την παραμονή μας στην Ευρωζώνη - θα ήταν η συγκρότηση Κυβέρνησης τεχνοκρατών, με την ευρεία πολιτική στήριξη των κομμάτων εξουσίας και με επαρκή χρονικό ορίζοντα η οποία θα λειτουργούσε όχι στη βάση της εφαρμογής της δανειακής σύμβασης αλλά περιβαλλόμενη με όλες τις εγγυήσεις που θα της επέτρεπαν να λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος. Να τεθεί δηλαδή ως στόχος σε αυτήν την Κυβέρνηση η παραμονή της χώρας στο ευρώ και όχι η απλή διεκπεραίωση όρων και μέτρων που τίθενται εκ της δανειακής συμβάσεως. Εν κατακλείδι, να αφεθεί η τεχνοκρατική Κυβέρνηση να κινηθεί ευρύτερα από τη σύμβαση και με εντονότερο ρυθμό ώστε με βεβαιότητα και ασφάλεια να εγγυηθεί τον εθνικό στόχο της απρόσκοπτης λειτουργίας της χώρας μέσα στην Ευρωζώνη.
Από την άλλη, είναι σαφές ότι η "επαναστατική" δυναμική της μειοψηφίας των υποστηρικτών της απόσχισης της χώρας από την Ευρώπη και το ευρώ, ενισχυόμενη από την καταστροφική πολιτική ιδιοτέλεια των ταγών και των ηγετών εκείνων των παρατάξεων που υποτίθεται ότι επιδιώκουν την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και βεβαίως από την εκκωφαντική σιωπή όσων πολιτών, διανοουμένων ή άλλων κοινωνικών δυνάμεων ευθυγραμμίζονται με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δεν επιτρέπουν την ευόδωση μιας εφικτής πολιτικής λύσης που θα μπορούσε έστω και τώρα να προσπαθήσει έστω να απομακρύνει αυτό το ενδεχόμενο.
Δυστυχώς όμως, τέτοιες προτάσεις δεν απηχούν την τρέχουσα βούληση πολιτικών και πολιτών και οι συνέπειες σύντομα θα γίνουν ορατές. Κρίμα...
Και κάνουμε αυτήν την αναφορά σε ένα όχι τόσο τεχνοκρατικό αλλά περισσότερο απολογιστικό άρθρο, οπότε θα ξεφύγουμε για λίγο από την επιφυλακτική και λελογισμένη στάση μας απέναντι στα γεγονότα.
Ας γίνουμε σαφείς, όσο μπορούμε. Η ευκαιρία για την Ελλάδα χάθηκε. Το χρονικό παράθυρο μέσα στο οποίο μπορούσε η χώρα να συγκροτήσει εκείνα τα πολιτικά ερείσματα ώστε να έχει ελπίδα να διαμορφώσει προοπτική παραμονής εντός της Ευρωζώνης ξεπεράστηκε. Γιατί;
Η Ιταλία πλέον εντάσσεται στην "ομπρέλα" της επιτήρησης και το κόστος διάσωσής της ή το κόστος αποφυγής της ένταξής της στο μηχανισμό στήριξης, αλλά με την Ελλάδα να εξακολουθεί να παραμένει εντός της Ευρωζώνης υπό τις παρούσες συνθήκες, γίνεται απαγορευτικό για τις χώρες-μέλη. Η Ευρωζώνη με τα διαθέσιμα πολιτικά και οικονομικά της εργαλεία και με δεδομένη την άρνηση των αναπτυσσομένων χωρών - των μόνων που διαθέτουν ρευστότητα - όπως διεφάνη κατά το πρόσφατο G20 στις Κάννες, αδυνατεί να διαχειριστεί την Ιταλική κρίση με την Ελλάδα να αυξάνει τα ρίσκα και τα κόστη διάσωσης.
Και για να το πούμε ακόμη πιο απλά, η παρουσία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν επιτρέπει την ασφαλή διάσωση της Ιταλίας αλλά και ενδεχομένως και της Ισπανίας που μπορεί να ακολουθήσει.
Κατά συνέπεια και εφόσον η Γερμανία δεν προσανατολιστεί σε μια άλλη οικονομική κατεύθυνση - αναλαμβάνοντας βεβαίως η ίδια και ο λαός της το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό βάρος μιας τέτοιας επιλογής - η παρτίδα έχει χαθεί.
Οι πολιτικές διεργασίες και τα αηδιαστικά παίγνια προσωπικής πολιτικής διάσωσης του κ. Παπανδρέου και του κ. Σαμαρά στο εσωτερικό πολύ μικρή αξία έχουν πλέον, αφού η οικονομική πραγματικότητα έχει ήδη διαμορφώσει το σκηνικό της επόμενης ημέρας. Η απλή αποδοχή εκ μέρους της οποιασδήποτε συνθέσεως Κυβέρνησης, της δανειακής σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ευόδωση της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη. Η μέγιστη ωφέλεια που θα μπορούσε να προέλθει δεν θα ήταν κάτι παραπάνω από μια αποφυγή της άτακτης χρεωκοπίας αλλά και πάλι υπό προϋποθέσεις απολύτου και ακριβούς τήρησης και επίτευξης όλων των οικονομικών στόχων.
Μοναδική και ίσως ύστατη εναπομένουσα ελπίδα - και πάλι για όσους βρίσκουν χρήσιμη την παραμονή μας στην Ευρωζώνη - θα ήταν η συγκρότηση Κυβέρνησης τεχνοκρατών, με την ευρεία πολιτική στήριξη των κομμάτων εξουσίας και με επαρκή χρονικό ορίζοντα η οποία θα λειτουργούσε όχι στη βάση της εφαρμογής της δανειακής σύμβασης αλλά περιβαλλόμενη με όλες τις εγγυήσεις που θα της επέτρεπαν να λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος. Να τεθεί δηλαδή ως στόχος σε αυτήν την Κυβέρνηση η παραμονή της χώρας στο ευρώ και όχι η απλή διεκπεραίωση όρων και μέτρων που τίθενται εκ της δανειακής συμβάσεως. Εν κατακλείδι, να αφεθεί η τεχνοκρατική Κυβέρνηση να κινηθεί ευρύτερα από τη σύμβαση και με εντονότερο ρυθμό ώστε με βεβαιότητα και ασφάλεια να εγγυηθεί τον εθνικό στόχο της απρόσκοπτης λειτουργίας της χώρας μέσα στην Ευρωζώνη.
Από την άλλη, είναι σαφές ότι η "επαναστατική" δυναμική της μειοψηφίας των υποστηρικτών της απόσχισης της χώρας από την Ευρώπη και το ευρώ, ενισχυόμενη από την καταστροφική πολιτική ιδιοτέλεια των ταγών και των ηγετών εκείνων των παρατάξεων που υποτίθεται ότι επιδιώκουν την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και βεβαίως από την εκκωφαντική σιωπή όσων πολιτών, διανοουμένων ή άλλων κοινωνικών δυνάμεων ευθυγραμμίζονται με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δεν επιτρέπουν την ευόδωση μιας εφικτής πολιτικής λύσης που θα μπορούσε έστω και τώρα να προσπαθήσει έστω να απομακρύνει αυτό το ενδεχόμενο.
Δυστυχώς όμως, τέτοιες προτάσεις δεν απηχούν την τρέχουσα βούληση πολιτικών και πολιτών και οι συνέπειες σύντομα θα γίνουν ορατές. Κρίμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου