Η τελευταία προσπάθεια του ελληνικού πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου να διατηρήσει τη χώρα στην κατάψυξη του "σοβιετικού χειμώνα" -όπου για πολλά χρόνια οι πελατειακές κρατικοδίαιτες συναλλαγές πολιτών, πολιτικών και επαγγελματιών (διάβαζε: κλειστών όσο τα καταστήματα τις Κυριακές!) απομυζούσαν τον πλούτο, τις επιδοτήσεις, το εισόδημα - καταρρέει.
Η πολυδιαφημισμένη "συγκυβέρνηση" όπου δεν ήταν τίποτα άλλο από μια "συμμαχία" των προθύμων του πελατειακού κράτους, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν μπόρεσε να αντισταθεί μπροστά στην πραγματικότητα, δεν μπόρεσε να υπερασπισθεί όσα ανερυθρίαστα συνυπέγραψαν οι "τρεις σωματοφύλακες της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας" σε εκείνο το άνευ νοήματος πλέον πόνημα: "Διακήρυξη της Κυβέρνησης" που προέβλεπε την πρόθεσή της να "αναθεωρήσει όρους της Δανειακής Σύμβασης".
Όλα αυτά κατέρρευσαν παταγωδώς.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι μια Κυβέρνηση που αποτυγχάνει.
Πρόκειται για μια νοοτροπία, για μια στάση ζωής, που σβήνει.
Η ελεγχόμενη και μακρά δανειοδότηση και εξάρτηση του Ελληνικού Δημοσίου, σε στενή εξάρτηση με τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, συναντά ευρύτερες αντιδράσεις εξαιτίας του γεγονότος ότι άπαντες οι μέχρι τώρα μετέχοντες στο "πάρτυ" της συναλλαγής γνωρίζουν ότι πλέον λεφτά για το κράτος δεν υπάρχουν!
Η χώρα "κλειδώνει" στην ευρωπαϊκή προοπτική, όποια κι αν είναι αυτή αλλά δεν αφήνεται να πορευτεί μόνη και άμοιρη.
Κανείς δεν γνωρίζει αν όντως το ευρώ και η Ευρωζώνη θα υπάρχουν και μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια.
Εντούτοις, η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή πορεία παραμένει ενεργή. Η χώρα παραμένει κομμάτι της Ευρωπαϊκής αναζήτησης και δεν αποσύρεται στην χαώδη και απρόβλεπτη τριτοκοσμική αναζήτηση που προσπάθησαν να της επιβάλλουν και εγχώριοι σωτήρες.
Ακόμη κι αν οι μετέπειτα εξελίξεις θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ή το Κόμμα Ελλήνων Ουφολόγων να αναλάβει την εξουσία, αυτή η προοπτική περιορίζεται, καθορίζεται και προβάλλεται μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργίας.
Πιο σημαντικό είναι το γεγονός της αποστράγγισης και ουσιαστικά διακοπής της ροής κεφαλαίων και ισχύος προς συνδικαλιστικά και άλλα κομματικά παράκεντρα εξουσίας, είτε μέσω της εξ' ανάγκης πώλησης των ΔΕΚΟ, είτε μέσω της εν τοις πράγμασι αμφισβήτησης της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας είτε ακόμη και με την περικοπή -βαθιά και απολύτως δικαιολογημένη - της εφ' όρου ζωής οικονομικής εξασφάλισης των κρατικών υπαλλήλων. Είναι τέτοια η αρνητική μακροπρόθεσμη προοπτική εισοδημάτων όλων όσων μετέχουν της κρατικής μηχανής που ευτυχώς δεν επιτρέπει την πρόβλεψη ότι στο ορατό διάστημα θα αποτελούν κεντρικό πόλο στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό.
Ναι, η "παλιά" Ελλάδα αποδυναμώνεται δραματικά και όσες πολιτικές δυνάμεις θα ήθελαν να πολιτευτούν με αυτά τα "παλιά" υλικά θα διαπιστώσουν (όπως ο Φώτης κι ο Βαγγέλης!) πως αυτά θα απομείνουν εξαιρετικά αποδυναμωμένα, ανίσχυρα και άνευ νοήματος.
Η "Νέα Ελλάδα" έρχεται με ρυθμούς γοργούς.
Προφανώς και αυτή η μετάβαση δε θα γίνει χωρίς να μας δείξουν οι γνωστοί-άγνωστοι "σκηνοθέτες" του πολιτικού μας θεάτρου των τελευταίων χρόνων (μεγαλοσυνδικαλιστές και εργατοπατέρες μαζί με τους πολιτικούς τους πάτρωνες) πόσο καλά γνωρίζουν το δρόμο της καταστροφής.
Θα μας μιλήσουν για απεργίες, θα μας ταλαιπωρήσουν, θα μας εμποδίσουν να μετακινηθούμε, να εργαστούμε, να μιλήσουμε, να δημοσιεύσουμε στο πνεύμα πάντοτε της δικής τους αντίληψης: τα δικά τους κεκτημένα είναι ο πυλώνας της "Δημοκρατίας"!
Κι όμως!
Αυτή τη φορά, οι δυνάμεις της δημιουργίας έχουν έναν σύμμαχο!
Την Ευρώπη και τη Διεθνή Κοινότητα.
Για λίγο λοιπόν καιρό ακόμα θα τους ανεχτούμε και τους Αριστερούς και τους Δεξιούς αλλά και τους Ακροδεξιούς σκελετούς.
Ας πάρουμε τη δόση και μετά ας κάνουν ό,τι θέλουν!
Από το νέο έτος ξεκινά η Νέα Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου