Ελλάς: Υπό Νέα Διεύθυνση!

Η οποιαδήποτε διοίκηση μιας οποιασδήποτε επιχείρησης κρίνεται για την επιτυχία ή την αποτυχία της, εκ του αποτελέσματος. Από τα ψυχρά νούμερα που απεικονίζουν την εικόνα της επιχείρησης στον ισολογισμό της. Στον πραγματικό ισολογισμό της κι όχι βεβαίως σε αυτόν που δημοσιεύει για τα "μάτια του κόσμου".

Η επιτυχία οδηγεί προφανώς σε βιωσιμότητα και ανάπτυξη και πλούτο για τους μετόχους και τους εργαζόμενους. Και η επίτευξη της σωστής εικόνας επιτυγχάνεται όχι μόνο με τη λήψη των αρεστών αποφάσεων αλλά στην πλειονότητα με την αποφασιστικότητα, τον ορθολογισμό των αριθμών και την ικανότητα της διοίκησης να γίνεται δυσάρεστη αλλά χρήσιμη, όχι για τον κάθε εργαζόμενο ή μέτοχο ξεχωριστά αλλά για το σύνολο.

Συμπερασματικά, ο βαθμός της επιτυχίας συναρτάται όχι με τον αριθμό των εύκολων αποφάσεων αλλά ακριβώς από το πλήθος των δυσάρεστων και μάλιστα από την ικανότητα αυτές οι δύσκολες αποφάσεις να επιβληθούν σε όλους.

Στο project "Ελλάδα", διοίκηση/Κυβέρνηση και μέτοχοι-εργαζόμενοι δηλαδή πολίτες ανέβαλλαν για πολλά χρόνια όχι μόνο τη λήψη των δύσκολων αποφάσεων αλλά σε πολλές περιπτώσεις ούτε καταδέχονταν να τεθεί προς συζήτηση μια δυσάρεστη απόφαση. Οποιαδήποτε δυσάρεστη απόφαση.

Η συνέπεια;
Η επιχείρηση- η χώρα!- να τεθεί υπό νέα Διεύθυνση!


Όταν αποφασίζαμε την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ - με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες - θα έπρεπε να αντιληφθούμε ότι ταυτόχρονα ένα μεγάλο πακέτο μετοχών αυτής της χώρας περνούσε σε άλλα χέρια, σε Ευρωπαϊκά, προκειμένου να εισρεύσει φρέσκο χρήμα στην επιχείρηση. Κι όταν μιλάμε για νέους μετόχους, εννοούμε τον κάθε κάτοχο ευρώ στην Ευρωζώνη! ναι, ο Ευρωπαίος φορολογούμενος έχει γίνει μέτοχος αυτής της χώρας, όπως κι εμείς εξάλλου (αλλά με πολύ μικρότερο πακέτο!) γίναμε μικρομέτοχοι των άλλων χωρών.

Όταν ψηφίζει ο Γερμανός, ο Γάλλος ή ο Ιταλός επηρεάζει άμεσα την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως κι όταν ψηφίζει ο Έλληνας συμβαίνει το ίδιο, κατά το βάρος με το οποίο συμμετέχει η κάθε χώρα στην πολυεθνική που λέγεται Ευρωζώνη.

Για να το κάνω πιο απλό, αν οι Γερμανοί αποδοκιμάσουν την πολιτική Μέρκελ - την πολιτική, όχι την πολιτικό! - τότε νέες παράμετροι, πιο σκληρές ή πιο χαλαρές δεν το ξέρουμε, τίθενται για το πρόβλημα χρέους στην Ευρώπη. Γιατί έτσι αποφάσισαν οι μεγαλομέτοχοι, με οικονομικούς όρους, Γερμανοί!

Τι αποφασίζει λοιπόν σήμερα η πλειοψηφία των μετόχων; Η οποία σημειωτέον ΔΕΝ αποτελείται από Έλληνες;

Πως η θυγατρική "Ελλάς" χρειάζεται νέα Διεύθυνση! Νέο μάνατζμεντ. Και νέα εταιρική πολιτική.

Τι λένε οι εργαζόμενοι/πολίτες της θυγατρικής/χώρας;
Αντιδρούν στην απόφαση της διοίκησης. Αναμενόμενο. Κι όμως!


Όπως έχουμε γράψει πολλάκις, η σύγχρονη "δημοκρατία των αγορών" δεν προσμετρά τη συνισταμένη της βούλησης των πολιτών με βάση ιδεολογικούς συσχετισμούς, αλλά με όρους οικονομικής ισχύος.

Ειδάλλως, θα βλέπαμε αντίστροφα φαινόμενα από αυτά που βιώνουμε σήμερα: θα βλέπαμε για παράδειγμα, πολίτες και επιχειρήσεις να αγοράζουν -για πατριωτικούς λόγους - ελληνικά ομόλογα, να χρηματοδοτούν μανιωδώς το ελληνικό κράτος και να επαναπατρίζουν κεφάλαια μόνο και μόνο για να αγοράσουν "μετοχές" της αγαπημένης τους χώρας.

Κι όμως! αυτό όχι μόνο δε συμβαίνει αλλά η πραγματικότητα μας επιβεβαιώνει ακριβώς το αντίθετο:

Πολίτες και επιχειρήσεις αγοράζουν μανιωδώς την μετοχή της πολυεθνικής Ευρωζώνης, μεταφέροντας στα εδάφη της τις επιχειρήσεις τους, διασφαλίζοντας τη μετοχή "ευρώ", αποφεύγοντας να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα και μάλιστα (και ορθώς!) διαμαρτύρονται εντόνως διότι αυτά "κουρεύτηκαν"!

Σε λεκτικό επίπεδο, δηλαδή, οι πολίτες μπορεί να ουρλιάζουν περί του εθνικού κινδύνου, νυχθημερόν όμως και σε ό,τι αφορά στην "τσέπη τους" ψηφίζουν με επιμονή τη "Νέα Διεύθυνση" της χώρας, αγοράζοντας διαρκώς τις μετοχές της και άρα τις αποφάσεις της!

Η υποκατάσταση της πολιτικής "δημοκρατίας" από τη "δημοκρατία των αγορών" το "προλεταριάτο του κεφαλαίου" επιβάλλει ακόμη και ασυνείδητα τη νέα πραγματικότητα.

Κι αυτό είναι ενθαρρυντικό!