Στην αρχή ξεκίνησε σαν εφηβικό ξέσπασμα, μια αντίδραση που βασίστηκε στην ανωριμότητα του μαθητικού κόσμου ο οποίος είχε στερηθεί -όπως και εξακολουθεί να στερείται - στοιχειώδους εκπαίδευσης στα χέρια απόφοιτων της "παγκόσμιας φοιτητικής σταθεράς" (του ιερού πενταρακίου) των ανύπαρκτων πανεπιστημιακών μας δομών.
Μετά, κολακεύτηκε και ανδρώθηκε από τους ιέρακες του εγχώριου πολιτικού συστήματος που καλόμαθαν με το παιχνιδάκι του Πολυτεχνείου και χάρηκαν όταν είδαν ότι μπορούσαν να ξαναστίψουν τη νεολαίικη λεμονόκουπα, σε συνθήκες δημοκρατίας αυτή τη φορά.
Έτσι, οι πολιτικοί μας ιέρακες τους έταξαν στέιτζ, έταξαν άσυλο, έταξαν ασυδοσία, έταξαν σίγουρους μισθούς κι εγκλώβισαν στα χρυσά κλουβιά του ελληνικού σοβιέτ και τους γονείς και τις οικογένειες με δόλωμα τα μαθητούδια.
Και φτάσαμε στο σήμερα.
Στη Χυδαία Αριστερά.
Στην Αριστερά που παρέχει στέγη στα ορφανά του κρατικοδιαιτισμού, στους δημοσίους υπαλλήλους της τεμπελιάς, σε ότι πιο παλιό, σάπιο και σκουριασμένο. Και βέβαια δε θα ήταν χυδαία αν σταματούσε εκεί. Θα ήταν απλώς δημαγωγούσα.
Είναι χυδαία γιατί σε μια ώρα δύσκολη και κρίσιμη παίρνει στα χέρια της την ελπίδα, την ντύνει με ψεύτικα χρυσόχαρτα της "καταγγελίας του Μνημονίου", με πελώρια ψέμματα της "επαναδιαπραγμάτευσης του Δανείου", με ψευτο-κουτσαβακισμούς επιπέδου παρακρατικών του '50 απέναντι σε εταίρους και συμμάχους. "Θα πάμε και θα τους πούμε...". Ποιοι θα πάτε; Σε ποιους;
Είναι χυδαία γιατί αρθρώνει λόγο αντίστοιχο ψεύτρας δούλας του συστήματος που υποτίθεται ότι θέλει να πολεμήσει:"δε χρειάζεται να αλλάξεις κάτι αφέντη λαέ...όλοι οι άλλοι είναι λάθος. Όχι εσύ!" Κι όσο ο λαός δεν αλλάζει με μπροστάρηδες τους ηγέτες του τόσο βυθίζεται στο βούρκο και στο τέλμα. Και δώστου να τάζει "όχι απολύσεις" και δώστου να τάζει "αξιοπρέπειες". Ποιος μιλά για αξιοπρέπεια; Εκείνος που χειροκρότησε το χτίσιμο γραφείων καθηγητών; Εκείνος που υπέθαλψε την καταστροφή, τη βία και την κατάληψη; Εκείνος που παρότρυνε το κλείσιμο των δρόμων;
Είναι χυδαία γιατί κολακεύει, κλαψουρίζει που δεν την συναντά η Ευρώπη, υστεριάζει και αυτοδιεγείρεται που μαζεύει τριγύρω της τους άλλοτε ισχυρούς του ψευτο-συνδικαλισμού.
Ακούγοντας τη Χυδαία Αριστερά, νομίζει κανείς ότι ο χρόνος γύρισε πίσω και θα ξεπεταχτεί ως άλλος Γιώργος Θαλάσσης, με κάποια βουλευτίνα του να παριστάνει την Κατερίνα και το "Σπίθα" και θα πολεμήσει τους κατακτητές. Θα ηρεμήσει τα σκυλιά με ένα σφύριγμα και θα επιτεθεί στο σκοπό που φυλάει το Θησαυροφυλάκιο της Ευρώπης!
Με όρους ρομαντικού μυθιστορήματος του '40, απευθύνεται με χυδαιότητα σε ένα λαό που υποφέρει και χρειάζεται προσανατολισμό, υποσχόμενος το οικονομικό-πολιτικό "νερό του Καματερού"!
Ναι, είναι Χυδαία Αριστερά.
-Τίποτα δε μας είπε για τους χιλιάδες υπαλλήλους της Βουλής
-Τίποτα δε μας είπε για χιλιάδες επίορκους υπαλλήλους του Δημοσίου
-Καθόλου δεν τον ενοχλεί που έχουμε ΟΚΤΩ κανάλια κρατικά
-Καμία αναφορά σε ΔΕΚΟ των 17 και 18 μισθών σε περίοδο κρίσης
-Τι κι αν εν έτει 2012, εμείς έχουμε ακόμα Πανεπιστήμιο σε κάθε ραχούλα, στρατόπεδο στην Τρίπολη, κι από μια στρατιωτική μπάντα σε κάθε νομό! Όλα χρειαζούμενα!
-Δεν τον νοιάζει που ακόμα και σήμερα χιλιάδες θυγατέρες συνταξιούχες και άγαμες μπορούν να αποκατασταθούν με 40ρηδες συνταξιούχους του Δημοσίου!
Το μόνο που νοιάζει τη Χυδαία Αριστερά είναι η κουτάλα του κρατικού προϋπολογισμού, η γοητεία της εξουσίας, η δύναμη του διορισμού.
Κι επειδή εκτός από Χυδαία είναι και αμόρφωτη κι αγράμματη Αριστερά ας ψάξει να βρει ποιος έγραψε:
"«οι δημόσιοι υπάλληλοι…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου