Κατ' αρχάς, να ευχηθούμε καλό, παραγωγικό κι ενδιαφέροντα Χειμώνα!
Μετά από ένα απαραίτητο διάλειμμα επιστρέφουμε στο χώρο της επικοινωνιακής ανάλυσης μέσα από τα άρθρα και τις επισημάνσεις μας.
Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν για εμάς η ανεκδοτολογικής χρησιμότητας όπως αποδείχθηκε, λίστα προεκλογικών και μετεκλογικών δεσμεύσεων και προγραμματικών συμφωνιών του κ. Σαμαρά, της Κυβέρνησής του και των πολιτικών σχηματισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που τον στηρίζουν.
Ένα προς ένα τα σημεία που αποτελούσαν τον καμβά και τη συγκολλητική ουσία που επέτρεψαν το σχηματισμό της παρούσας Κυβέρνησης, εξαφανίστηκαν.
Εκτός από ένα, μέχρι στιγμής, και κατά την άποψή μας το ουσιωδέστερο: τις απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων, χωρίς τα χρυσόχαρτα της εφεδρείας ή όποιας άλλης "εφεύρεσης" του πελατειακού κράτους.
Ήρθε λοιπόν η ώρα της Τρόικας!
Απέναντι πλέον στους δανειστές δεν αντιπαρατίθεται μια ισχυρή Κυβέρνηση αλλά ένα αδύναμο πολιτικό συνονθύλευμα, πρόθυμο να διαπραγματευθεί την πολιτική του επιβίωση δια της θυσίας των πάντων στο βωμό μιας κομματικής πελατειακής βάσης. Στο φάντασμα μιας βεβαιότητας εργασιακής απασχόλησης - εκείνης του Δημοσίου - την οποία επιθυμούν να διακρατήσουν ως μελλοντικό πολιτικό αντάλλαγμα έναντι ψήφων, οι πολιτικοί μας ηγέτες.
Αν λοιπόν οι δανειστές επιθυμούν όντως μια σοβαρή πολιτική και κοινωνική μετάλλαξη, ικανή να διαχειριστεί την εποχή μετά την Κρίση, δεν έχουν άλλη επιλογή από εκείνη της επιμονής μέχρι τελικής πτώσης στην απόλυση Δημοσίων Υπαλλήλων και στο κλείσιμο ανώφελων Οργανισμών και Υπηρεσιών του Δημοσίου. Απλά και ξεκάθαρα.
Η εναλλακτική επιλογή της εκκένωσης θέσεων δια της εφεδρείας, αφήνει πολιτικές υποσχέσεις επανάκαμψης και επαναπλήρωσης αυτών των "κενών" από μελλοντική κομματική πελατεία και εξασφαλίζει την εξαΰλωση των μακροπρόθεσμων δανείων σε χρόνο μεταγενέστερο.
Η μάχη μεταξύ δανειστών - που επιθυμούν την παγίωση των νέων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δεδομένων - και ημετέρων πολιτικών που προσπαθούν να προβάλλουν το "προσωρινό" του πράγματος, επιβάλλοντας αντίστοιχου χαρακτήρα μέτρα, αναμένεται με ενδιαφέρον.
Σε κάθε περίπτωση, η συγκυρία είναι ιδανική.
Το ταμειακό πρόβλημα έχει περάσει από το Κράτος στο χρηματωπιστωτικό σύστημα, που διακαώς αναζητά την επόμενη δόση της ανακεφαλαιοποίησης και από εκεί μεταφέρεται στην κοινωνία που βεβαίως δεν θα επιθυμούσε να θυσιάσει ακόμη και τις αποταμιεύσεις της προκειμένου να περισώσουν τις θέσεις τους μερικές χιλιάδες Δημοσίων Υπαλλήλων.
Κάθε ανεδαφική δικαιολογία έχει καταρρεύσει, αφού η γνωστή προπαγάνδα πως "έχουμε τους λιγότερους υπαλλήλους στον ΟΟΣΑ" απέτυχε, καθώς ναι έχουμε λιγότερους αλλά με αναλογίες και παραγωγικότητα και κόστος λειτουργίας που αντιστοιχεί σε συνταγή καταστροφής.
Με λιγότερους γιατρούς και περισσότερες καθαρίστριες, λιγότερους εκπαιδευτικούς και περισσότερους διοικητικούς υπαλλήλους, περισσότερα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια και λιγότερα κέντρα υγείας, δεν είναι μια ελλειμματική κρατική μηχανή. Είναι ο ορισμός του βολέματος με τα "λεφτά των άλλων".
Επίσης απέτυχε παταγωδώς και το μοντέλο "πάρτε όλοι από λίγα και μετά βλέπουμε" καθώς οι οριζόντιες περικοπές και μειώσεις, απλώς διεύρυναν τις ανόητες μισθολογικές διαφορές και εξουθένωσαν ακόμη και εκείνους τους Δημοσίους Υπαλλήλους που εργάζονταν με ζήλο και σε κρίσιμες θέσεις.
Τι απομένει;
Απλώς το αυτονόητο. Η ρεαλιστική προσέγγιση.
Οι δαπάνες του κράτους πρέπει να μειωθούν, όχι μέσα από τη μείωση των μισθών αλλά από την απελευθέρωση ολόκληρων τομέων κρατικής παρουσίας.
Το κράτος πρέπει να πάψει να κάνει τον κάμεραμαν, τον ταχυδρόμο, τον νερουλά, τον ηλεκτρολόγο, τον μπούκερ. Πρέπει να πάψει να λειτουργεί με λογικές του 1950, με πρωτόκολλο, χαρτιά, ακριβοπληρωμένους μεταφορείς φακέλλων, κλητήρες και "Οργανισμούς για την Κωπαΐδα".
Να πάψει να καταβροχθίζει με μανία τους φόρους και τα δάνεια, καίγοντας κάθε ελπίδα ανάκαμψης.
Απολύσεις και μάλιστα καθαρές και βεβαίως άμεσα!
Τρόικα: Ήρθε η ώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου