Ας Συζητήσουμε τα Επόμενα Μέτρα!

Ναι! Κι αν δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει επόμενο σύνολο "μνημονιακών μέτρων", μετά τα τρέχοντα 11,5 δις (που δεν είναι 11,5 αλλά παραπάνω...), πες το μου για να σε παραπέμψω στην πρόσφατη -νωπή! - ανεκδοτολογία του κ. Σαμαρά περί "ισοδυνάμων", "μη οριζόντιων περικοπών" ή περί "επαναδιαπραγμάτευσης".
Αν λοιπόν δεν σου αρέσουν τα ανέκδοτα, άρχισε να σκέφτεσαι για τα επόμενα μέτρα.
Γιατί όμως υπάρχει η ανάγκη για επόμενα μέτρα;
Κατ' αρχάς, πρέπει να σκεφτείς πέρα από τον Αντώνη και τον Αλέξη.
Πρέπει να εκτιμήσεις πιο μακρυά από το επικείμενο δακρύβρεχτο διάγγελμα του Πρωθυπουργού περί αναγκαιότητας των 11,5 δις (που δεν είναι 11,5 αλλά παραπάνω...) καθώς και την ουτοπία περί "τελευταίων μέτρων".
Και τι θα προκύψει αν σκεφτείς πιο μακρυά;
Θα αντιληφθείς ότι το κοινωνικό και οικονομικό μας σύστημα, η δομή με την οποία διαχειριζόμαστε το συνολικό προϊόν της χώρας εδράζεται σε μια πολύ βασική αρχή στην οποία έχουμε συμφωνήσει από καιρού (ναι! δεν το ήξερες;) και την εφαρμόζουμε απαράβατα:
Το σύστημά μας λοιπόν δεν κατευθύνει επαρκή κονδύλια και πόρους όπου υπάρχει ανάγκη αλλά διανέμει και κατανέμει λίγα σε πολλούς αδιακρίτως.
Τι εννοώ;
Απλά παραδείγματα:
Προτιμάμε να δίνονται από 300 ευρώ ( ένα ποσό που δε βοηθά πραγματικά κανέναν) σε 500,000 τυπικά δικαιούχους της τάδε κατηγορίας πολιτών -αδιακρίτως - παρά να διαχωρίσουμε ποιοι πραγματικά έχουν ανάγκη από αυτούς και να χορηγηθούν, για παράδειγμα, από 1,500 ευρώ (ένα πιο αξιοπρεπές ποσό) στους 100,000 πλέον αναξιοπαθούντες.
Προτιμάμε να μισθοδοτούνται όλοι ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι του Δημοσίου με τον ίδιο μισθό, βάσει κάποιων τυπικών και όχι ουσιαστικών προσόντων, και όχι να διαχωρίσουμε εκείνους που πραγματικά έχουμε ανάγκη και πραγματικά αξίζουν το μισθό τους. Καλύτερα δηλαδή το έχουμε να παραμείνουν στη θέση τους 680.000 δημόσιοι έστω και με 1,000 ευρώ μηνιαίως (ένας αναντίστοιχος μισθός για έναν χειρουργό ή έναν δικαστή ας πούμε) παρά να διατηρηθούν οι -ας πούμε 340,000 πλέον απαραίτητοι με 2,000 ευρώ μηνιαίως. Ίδια δαπάνη, διπλάσιος μισθός, μεγαλύτερη απόδοση κεφαλαίου. Έτσι καταρρέει και η ανοησία περί αναγκαιότητας του αριθμού των ΔΥ επειδή υποτίθεται καταθέτουν το μισθό τους στην κατανάλωση...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτή η φιλοσοφία διατρέχει ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Γιατί υπάρχει σύνταξη των 400 ευρώ; Μα γιατί προτιμάμε να δίνονται μικροποσά ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν καταβάλλει ούτε ένα ευρώ για ασφάλιστρα, παρά να αποφασίσουμε με λογική και ειλικρίνεια πως πρέπει να εξοικονομηθούν επαρκή ποσά για εκείνες τις μικρές κατηγορίες που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Βεβαίως αυτή η αντίληψη δεν εγκαθιδρύθηκα τυχαία. Είναι η πεμπτουσία της αποτελεσματικής ψηφοθηρίας: λίγα ευρώ σε πολλούς ψηφοφόρους είναι η καλύτερη συνταγή να μετατρέψεις σε οπαδούς μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Τους εγγράφεις μια ωραία υπόσχεση περί αύξησης του ποσού που λαμβάνουν, εξαθλιώνεις ολόκληρες στρατιές ανθρώπων που προσελκύονται από το μικρό αλλά άνευ ανταποδωτικότητας ποσό (δηλαδή ένα ποσό που ούτως ή άλλως δεν δικαιούνταν πραγματικά) και τελικά τι έχεις; Την κρυφή σκέψη του κάθε πολίτη: " Μωρέ ας πάρω εγώ εφ' όρου ζωής τη συνταξούλα ή το επιδοματάκι των 400 ευρώ και μετά βλέπουμε".
Τι βλέπουμε;
Αποτέλεσμα είναι η ανάγκη για επιβίωση - μετά την κατάποση της καραμελίτσας του ανέξοδου φιλοδωρήματος - και η ανάγκη για επιβίωση οδηγεί στη "μαύρη" ή "ανασφάλιστη" εργασία και κατ' επέκταση οικονομία. Τα υπόλοιπα σας είναι γνωστά...
Και τώρα τι έχουμε;
Την τρικομματική Κυβέρνηση με την απόλυτη ευθύνη του κ. Σαμαρά, να έχει μανιωδώς προσκολληθεί στη συγκεκριμένη αντίληψη και να προτάσσει γενναίως τα πολιτικά της στήθη προστατεύοντας μια καταστροφική λογική: περικοπές μαζικά και πανταχόθεν στο πλαίσιο της διατήρησης της αντίληψης "λίγα σε όσους περισσότερους γίνεται κι αν χρειαστεί ακόμη πιο λίγα σε ακόμη περισσότερους".
Και που πάμε μετά;
Η ολοένα και μεγαλύτερη κατάτμηση του ολοένα και μικρότερου εθνικού εισοδήματος απλώς εξασφαλίζει την αδρανοποίηση μεγαλύτερων τομέων οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.
Ποιος κρατικός λειτουργός θα ασκήσει ουσιαστικά τα καθήκοντά του με μισθό που φθίνει τείνοντας σε ποσά χαρτζηλικίου;
Ποια οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί όταν οι πόροι της κατατέμνονται και άρα απισχνάζονται, αδυνατώντας να στηρίξουν έστω και ένα κλάδο;
Κατά συνέπεια, όσο παραμένει η ανάγκη για εισροή πόρων που στη συνέχεια θα διαμοιραστούν σε απειροστά ώστε να διανεμηθούν οριζόντια, τόσο οι πόροι αυτοί θα χρειάζεται να αναπληρώνονται με μεγαλύτερες περικοπές: ήτοι νέα μέτρα.
Η λύση;
Η Τρόικα την προτείνει αλλά δεν μπορεί και να την επιβάλλει αφού η συνοχή της Κυβέρνησης λειτουργεί ως αντίτιμο για την αναζήτηση μέτρων εισπρακτικών κι όχι περιστολής της κρατικής δαπάνης.
Απολύσεις και κλείσιμο οργανισμών του Δημοσίου με ταυτόχρονη αύξηση των μισθών εκείνων που θα παραμείνουν.
Νομοτελειακά το παραπάνω θα συμβεί.
Στο ενδιάμεσο διάστημα ας παρακολουθήσουμε χωρίς να χάνουμε το χιούμορ μας, την παράδοση στην πυρά άλλοτε ακμαίων τομέων της Ελληνικής Οικονομίας.