Έλληνες Για το Μνημόνιο: Ένα Κατοπτρικό Διαδικτυακό Πείραμα!

Η δημιουργία "γενόσημων" κομμάτων, πολιτικών σχηματισμών δηλαδή που ισχυρίζονται ότι περιέχουν την ίδια δραστική ουσία με το "κανονικό" κόμμα, φαίνεται πως θα αποτελέσει μια μικρή μόδα στο εξής.

Κόμματα που δημιουργούνται για να υπηρετήσουν τη συγκεκριμένη συγκυρία, όχι βέβαια ότι δεν τα έχουμε ξαναδεί - θυμίζω ότι η Πολιτική Άνοιξη είχε ιδρυθεί εν μέσω των τότε επίκαιρων γεγονότων για τη Μακεδονία και μετά ο χρόνος της παρήλθε - αλλά είναι ενδιαφέρον πως και το Μνημόνιο αρχίζει να αποτελεί εκτός από οικονομικό σημείο αμφισβήτησης και εφαλτήριο εκπλήρωσης πολιτικών φιλοδοξιών.

Δεν έχει σημασία αν είσαι πραγματικά υπέρ ή κατά του Μνημονίου. Απλώς παίρνεις μια θέση - όποια σου αρέσει, ανεξάρτητα αν έχεις να καταθέσεις μια βιώσιμη εναλλακτική - και στη συνέχεια με τη χρήση επιχειρημάτων που κινούνται μεταξύ "μαγκιάς"  και "εθνικο-φιλελευθερισμού" με ολίγη από κινηματογραφικές φιγούρες (Ζορμπάς, Παπαφλέσσας, Σουλιώτες ή γιατί όχι και σκηνές από "Υπολοχαγό Νατάσα") αφήνεις το facebook, το twitter, τα blogs να κάνουν τη δουλειά τους.

Δημοκρατικό και καθόλου μεμπτό.

Γιατί λοιπόν και η κατοπτρική άποψη να μην είναι κι αυτή ενδιαφέρουσα;

Δηλαδή, γιατί οι "Έλληνες για το Μνημόνιο"  με τα ίδια διαδικτυακά μέσα, να μην μπορούν να εκφράσουν με ανάλογους όρους την πολιτική τους θέση; Γιατί δηλαδή να μην μπορεί κάποιος να εκφράσει την άποψη πως το Μνημόνιο πρέπει να αποτελέσει το κυρίαρχο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα της χώρας για τα επόμενα χρόνια, όχι γιατί είναι το καλύτερο δυνατό αλλά γιατί απλούστατα είναι το μόνο πρόγραμμα που έχει πιθανότητα να εφαρμοστεί.

Γιατί θα θεωρούσαμε το Μνημόνιο ως πολιτική πρόταση;

• Μια μοναδική ευκαιρία να προχωρήσουν στη χώρα μας μεταρρυθμίσεις που αν τις εμπιστευόμασταν στους πολιτικούς ή στον κρατικό μηχανισμό δε θα γίνουν ποτέ.
• Στην εφαρμογή του δεν λαμβάνεται υπόψη το πολιτικό κόστος και η πελατειακή σχέση που έχει οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στη δραματική υποτέλεια απέναντι σε κομματικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα.
• Υποστηρίζεται με ένα μεγάλο δανειακό πρόγραμμα με "πραγματικά" ποσά κι όχι με ανούσιες και παραπλανητικές υποσχέσεις του "λεφτά υπάρχουν" ή του "Ζαππείου".
• Απομακρύνει το ενδεχόμενο της επικράτησης στη χώρα επικίνδυνων μειοψηφιών, αφού στην περίπτωση κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού θα οδηγηθούμε στο χάος και στην αναρχία.
• Ενισχύει τους δεσμούς της χώρας με τον Ευρωπαϊκό χώρο και άρα μας απομακρύνει από επικίνδυνες και επιζήμιες περιπλανήσεις σε γεωπολιτικούς χώρους ασταθείς και εκρηκτικούς.
• Εφόσον εφαρμοστεί πλήρως, οδηγεί στη δημιουργία συνθηκών ανοικτής οικονομίας, μακρυά από μοντέλα προστατευτισμού, κλειστών επαγγελμάτων, προνομιακών σχέσεων και μονιμότητας δημοσίων υπαλλήλων. Εξορθολογίζει την οικονομία και πολλαπλασιάζει τις ευκαιρίες για τους νέους ανθρώπους.
• Μεταφέρει ποσά από τη γενιά που καρπώθηκε το μεταπολιτευτικό πλούτο και τις ευρωπαϊκές εισροές - μέσω των περικοπών των συντάξεων και των άλλων προνομίων - προς τη νέα γενιά, για πρώτη φορά, ανατρέποντας τους κλασσικούς και παγιωμένους συσχετισμούς όπου κάθε γενιά φόρτωνε την επόμενη με χρέος και βάρη.

Δεν ισχυριζόμαστε βεβαίως ότι αποτελεί μια τελική και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση. Εντούτοις, έχει το δυναμικό να αποτελέσει μια βιώσιμη, ισχυρή και αξιόπιστη - ίσως την πιο αξιόπιστη πρόταση που κατατέθηκε μεταπολεμικά - πολιτική πλατφόρμα προκειμένου να οικοδομηθεί μια Ελλάδα σύγχρονη, ευρωπαϊκή και αποκομμένη από τα λάθη του παρελθόντος.

Με την Ευρώπη, Για την Ευρώπη!

Το Τεστ για το Πόσο Αντι-Μνημονιακός Είσαι!

Απάντησε και μάθε πόσο υπερήφανος πρέπει να αισθάνεσαι που στηρίζεις μια Ελλάδα με μοναδικά χαρακτηριστικά!

1.  Είσαι 25 ετών με μεταπτυχιακό στα οικονομικά. Κέρδισες στο λαχείο 25.000 ευρώ. Τι τα κάνεις;
      α.  Ανοίγεις δικό σου λογιστικό γραφείο. Ώπα! Ευκαιρία για ένα καινούριο ξεκίνημα, μετά βλέπουμε!

         β.  Ψάχνεις σε ποια χώρα μπορείς να ξεκινήσεις μια καινούρια δουλειά. Η Ελλάδα θα βρίσκεται για πολλά χρόνια στον πάτο. Τι να κάνω εδώ;

          γ.  Λαδώνεις το βύσμα σου για να σε διορίσει στο ΥΠΟΙΚ. Το Δημόσιο είναι σταθερή αξία και σου εξασφαλίζει μια σταθερή ζωή και δουλειά. Ποιος νοιάζεται για τα υπόλοιπα;

           δ.  Ενισχύεις το "Εθνικό Πατριωτικό Αντι-Μνημονιακό Κίνημα". Δε θα περάσει ο Φασισμός!

2.   Είσαι δημόσιος υπάλληλος. Σου μειώνουν το μισθό 25%. Πως αντιδράς;

          α.   Με τα προσόντα που έχω - δυο μεταπτυχιακά και τέσσερις ξένες γλώσσες - γιατί να πληρώνομαι με μισθούς πείνας; Ας μείνουν οι άχρηστοι. Παραιτούμαι και ανοίγω δική μου δουλειά.

          β.      Άντε γεια! Ήδη έχω στείλει βιογραφικό στην Αυστραλία και με έκαναν δεκτό. 

          γ.      Τι με νοιάζει εμένα; Ο μπατζανάκης μου είναι συχωριανός του γενικού γραμματέα της ομοσπονδίας μας. Θα με βάλει να γράψω υπερωρίες μούφα και θα αναπληρώσω τα κομμένα αμέσως!

         δ.      Απεργία μέχρι τελικής πτώσης! Δεν ξανάρχομαι στη δουλειά μέχρι να μου διπλασιάσουν το μισθό. Εξάλλου έχω 17 μέρες ασθένεια, 8 μέρες άδεια λόγω δυσανεξίας στη λακτόζη, 57 μέρες λόγω συνδικαλιστικής δράσης, ούτε σεντς δε θα χάσω!

3.   Μόλις αποφοίτησες από το Πανεπιστήμιο. Πως σκέφτεσαι να εργασθείς;

              α.    Αφού ξεκινάω τώρα, κάθε δουλειά καλοδεχούμενη! Μου πρότειναν να κουβαλάω καφάσια  στη λαχαναγορά. Σούπερ!

              β.     Στην Ελλάδα; Σιγά μην σπούδαζα τόσα χρόνια για μισθούς πείνας. Έφυγα για Αγγλία. Μεταπτυχιακό και δουλίτσα και κάθε Κυριακή Μάντσεστερ για την ομαδάρα!

              γ.      Είμαι ήδη γραμμένος σε ΟΛΕΣ τις κομματικές νεολαίες. Όλη μέρα τρέχω από Συγγρού σε Ιπποκράτους και τούμπαλιν. Αμ τι νόμισες έτσι θα μείνω; 

              δ.       Να δουλέψω; Τι μας λες ρε φίλε; Δεν είναι Βουλγαρία εδώ ο απόφοιτος του Πανεπιστημίου να παίρνει 400 ψωρο-ευρώ το μήνα  για 12ωρο. Αράζω στο Σύνταγμα και δε την κουνάω μέχρι να πάει ο βασικός τουλάχιστον 1700. Για τον πρώτο μήνα έτσι;

4.   Είσαι ιδιωτικός υπάλληλος. Χτυπάς 12ωρα για πλάκα και αμείβεσαι με το βασικό, μαύρα και ανασφάλιστος. Τι γίνεται;

  α.   Ψάχνομαι για κάτι άλλο. Αλλά δεν αφήνω κι αυτή τη δουλειά. Παράλληλα κάνω και ντελίβερι, δεν το ήξερες;

β.     Δεν έχει μέλλον η υπόθεση εδώ. Φροντιστήριο Γερμανικά και σερβιτόρος στην ταβέρνα "Η Ωραία Ακρόπολη" του Γιόχαν Φρούστερμπαχ στο Αννόβερο. 

γ.      Α! Ψηφίζω Σαμαρά/Βενιζέλο/Γιώργο/Αλέκα/Αλέξη/Γιώργο/Φώτη/? και δεν ανησυχώ. Μια Νέα Ελλάδα ξημερώνει! 

δ.      Καταγγελία στην Εφορία, στο ΙΚΑ, στο Μάκη, στα κανάλια, στα κόμματα, φωνάζω το ΠΑΜΕ, το ΦΥΓΑΜΕ, το ΛΑΟΣ, το...(να μη συνεχίσω, κατάλαβες!)

5.   Είσαι ταρίφας. Με άδεια αγορασμένη από δάνειο. Φοβάσαι μη σου ανοίξει το επάγγελμα;

      α. Όχι. Κι αν τ' ανοίξει ποιος θα προλάβει να επιβιώσει; Δουλειές μηδέν, πολλά έξοδα. Αδιάφορο.

      β. Αν τ' ανοίξει χωρίς όρους θα πουλήσω αυτό το αμάξι και θα αγοράσω άλλα δύο μεταχειρισμένα από Γερμανία. Ένα θα ρίξω στην Κόρινθο κι ένα στην Λάρισα. Μπορεί και να βγει σε καλό!

     γ.  Σιγά μην τ' ανοίξει! Είμαστε χιλιάδες ψήφοι. Όποιος τολμήσει να πειράξει τα ταξί θα ξαναδεί τη Βουλή μόνο ως καλεσμένος στα θεωρία! 

     δ. Αν τολμήσει κανείς να σκεφτεί άνοιγμα του ταξί θα κλείσουν οι δρόμοι από Έβρο μέχρι Κρήτη. Δεν ξέρουν με ποιους τα βάζουν. Το επάγγελμα είναι δικό μας και δεν θα αφήσουμε να το πειράξει κανείς!

6.   Είσαι Υπουργός. Η Τρόικα σου έχει στείλει μήνυμα να απολύσεις 10.000 υπαλλήλους από το Υπουργείο σου. Ή να βρεις ισοδύναμα μέτρα. Τι κάνεις;

      α.   Δε βρήκα ισοδύναμο. Έχω εξοντώσει τον κόσμο σε φόρους. Απολύω 10.000 και παραιτούμαι.

      β.   Και βέβαια βρήκα ισοδύναμο μέτρο! Φορολογώ τα πληκτρολόγια. Αυτό το κλικ-κλικ αυξάνει τα επίπεδα θορύβου και πρέπει να φορολογηθεί. Οι υπάλληλοι σώθηκαν.

      γ.    Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Συγκροτώ μια επιτροπή με μέλη από το συνδικαλιστικό, τον επιστημονικό και τον κοινωνικό χώρο. Φυσικά υπάρχουν και εκπρόσωποι των κομμάτων. Ας βγάλουν πρώτα συμπέρασμα αυτοί και βλέπουμε. Εξάλλου η τετραετία τελειώνει. ας κάνει κάτι κι ο επόμενος!

    δ.   Ποια Τρόικα; Με κοροϊδεύεις; Εγώ είμαι εκλεγμένος εκπρόσωπος του Λαού! Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

7.  Είσαι κληρικός. Φημολογείται ότι η Τρόικα ζητά να αναλάβει η Εκκλησία τη μισθοδοσία σου. Τι σκέφτεσαι;

     α.     Κακώς κάνεις τέκνον και ρωτάς τέτοια πράγματα. Είμαι άνθρωπος του Θεού. Δε με ενδιαφέρουν αυτά, ότι βρέξει ας κατεβάσει. Τώρα έφυγα για να δώσω συσσίτια σε αστέγους.

        β.      Καλό ακούγεται. Αλλά το καλύτερο θα ήταν η Εκκλησία να έδινε και ένα μικρό ποσό στους ανέργους από τις περικοπές τις δικές μας. 

       γ.     Αδύνατον! Ο Ελληνικός Λαός είναι ορθόδοξος λαός και δεν θα το επιτρέψει ποτέ αυτό. Ο Βενιζέλος εκλέγεται στη Θεσσαλονίκη και δε νομίζω ότι θα ήθελε να μάθει το εκκλησίασμα ότι ετοιμάζονται να τα βάλουν και με την Εκκλησία!

        δ.     Είναι προφανές ότι - όπως έχουν προφητεύσει και οι γεροντάδες - έχουν βάλει στόχο την Εκκλησία οι Μασόνοι, οι Εβραίοι και οι Νεο-Ταξίτες. Δεν θα τους αφήσουμε να κυριαρχήσουν. Διπλασιασμός τώρα του μισθού των κληρικών γιατί τώρα μας χρειάζεται το έθνος!

8.   Είσαι φοιτητής. Ποιον θέλεις να σου βρει δουλειά όταν αποφοιτήσεις;

        α.     Τον εαυτό σου. Ποιον άλλον; Χαζή ερώτηση.

        β.     Τους γονείς σου. Αυτονόητο. Τι ξέρεις εσύ  από την αγορά εργασίας;

        γ.      Το κόμμα βέβαια! Στην Ελλάδα είμαστε!

        δ.      Το Κράτος φυσικά! Μα για όλα αυτό δεν είναι υπεύθυνο; 

9.  Είσαι οικονομολόγος καθηγητής σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Πολύ γνωστός, τηλεπερσόνα σχεδόν! Σε έχουν καλέσει σε εκπομπή το βράδυ για να πεις δυο λόγια για την κρίση. Πως θα τοποθετηθείς;

        α.    Με απλότητα και συντομία. Τα πολλά λόγια είναι περιττά: Αν δεν γίνουμε ανταγωνιστικοί, δυστυχώς θα οδηγηθούμε σε χρεοκοπία. Μεταρρυθμίσεις, περικοπή δαπανών και απελευθέρωση της οικονομίας. 

         β.    Όπως τα λέω πάντα:"Το διεθνές περιβάλλον σε συνδυασμό με τις ανορθολογικές κατανομές των παραγωγικών πόρων που καταμερίζονται σε οριζόντιες δομές των επιτοκιακών μερισμάτων δεν επιτρέπουν πλέον την αναδόμηση της πλατφόρμας...". Πως; Δεν έχω άλλο χρόνο;

         γ.   Οι Γερμανοί φταίνε για όλα. Με τις μίζες τους, με το ναζιστικό απωθημένο τους δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε. Πρέπει να πληρώσουν όχι μόνο τις αποζημιώσεις από τον πόλεμο αλλά και την ψυχική οδύνη που μας έχουν προκαλέσει. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε πολιτικές ηγεσίες. 

       δ.  Όλα είναι ένα λάθος. Το ευρώ, η ευρωζώνη, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Ελβετοί όλοι είναι λάθος. Τη συνταγή την έχω μόνον εγώ: έξοδος από το ευρώ τώρα επιστροφή στη δραχμή και μετά θα σας πω τι κάνετε. Μόνο εμένα θα ρωτάτε όμως. Που ξέρω! Οι άλλοι είναι λάθος! Λάθος! ΛΑΘΟΣ!

10.  Είσαι διεθνής επενδυτής. Ένας από τους λογαριασμούς σου έχει ξεμείνει με καμιά δεκαριά δις ευρώ. Βαριέσαι απεριόριστα. Τα ίδια και τα ίδια, χρηματιστήρια, πετρέλαια, χρυσό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο βρε παιδί μου;

         α.  Ναι. Αγοράζεις μερικά CDS Ελληνικού χρέους που είναι και της μόδας. Όλοι γι΄αυτό μιλάνε. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ξαφνικά όλη μέρα ασχολούνται μαζί σου τα ελληνικά κανάλια! Ζητάς ποσοστά από τη διαφήμιση που βάζουν ενδιάμεσα. Πάλι οι δικηγόροι θα πάρουν τα λεφτά.

             β.   Τα είδαμε τα καλά με τα εξωτικά προϊόντα. Σου είχε έρθει η φαεινή ιδέα να επενδύσεις σε ελληνικά ομόλογα και τώρα τρέχεις και δε φτάνεις με το "κούρεμα". Μπα. Σκέψη ήταν και πέρασε.

            γ.    Είδες το Βενιζέλο στην τηλεόραση. Για να λέει ότι πλέον το τραπεζικό σύστημα είναι ασφαλές πλέον τον πιστεύεις. Εξάλλου υπάρχει και η συμφωνία του Eurogroup. Όπως είναι τα 10 δις ευρώ τα μεταφέρεις σε ελληνική τράπεζα. Ένα αίσθημα ικανοποίησης και ανακούφισης σε πλημμυρίζει.

              δ.   Χα! Ανακαλύπτεις ότι σε έχουν κάνει μέλος στην Τριμερή, στους Μπίλντεμπεργκ και στους Ιλλουμινάτι. Αρχίζεις τα τηλέφωνα. Θα αποφασίσεις στην επόμενη συνεδρία. Δεν μπορείς να πεις άλλα τώρα. Όρκοι σιωπής σε δεσμεύουν.

11.   Ο Παπαδήμος ολοκλήρωσε το έργο του και παραιτείται. Ο Σαμαράς με το Γιώργο ψάχνουν για νέο Πρωθυπουργό. Το τηλέφωνό σου χτυπάει και από την άλλη άκρη της γραμμής τους ακούς να σου προτείνουν τη θέση. Πως απαντάς;

               α. Ανέλπιστο κύριε Πρόεδρε, ανέλπιστο!

             β. Δεν πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι. Αρνείσαι ευγενικά. Σου φορτώνουν το πολιτικό κόστος ότι οδηγείς τη χώρα σε εκλογές. Αρχίζουν τα τηλέφωνα οι Σόιμπλε, Ρεν, Μέρκελ, Σαρκοζύ. Αλλάζεις γειτονιά, τηλέφωνο και σκέφτεσαι να φύγεις από τη χώρα.

             γ.  Δέχεσαι. Αναλαμβάνεις την πρωθυπουργία και απλώς ό,τι σου δίνει η Τρόικα το κάνεις νομοσχέδιο και το στέλνεις για ψήφιση στη Βουλή (ώπα! αυτό ήταν ο τηλεφωνικός κατάλογος!) ενώ διαρκώς αρνείσαι να κάνεις αποδεκτές παραιτήσεις Υπουργών. Εύκολο! Σιγά μην ξαναγυρίσεις στο γραφείο για τρεις κι εξήντα!

           δ.    Το παίρνεις στην πλάκα. Δέχεσαι και αρχίζεις να κυκλοφορείς με φουστανέλα και γκλίτσα. Κάνεις τη μέρα των γενεθλίων σου επίσημη αργία. Η Τρόικα αρχίζει να σκέφτεται μήπως η χώρα χρειάζεται εκτός από οικονομική και ψυχιατρική υποστήριξη. Κυνηγάς τον Τόμσεν στο Σύνταγμα ντυμένος τσολιάς φωνάζοντας "στάσου μύγδαλα!"

Για τα αποτελέσματα, απλώς μέτρα τα (δ) που επέλεξες. Αν είναι τα περισσότερα, τότε Συγχαρητήρια! Κέρδισες τον τίτλο του απόλυτου Αντι-Μνημονιακού Πατριώτη! Συνοδεύεται από την κάρτα προνομίων που έχει εκδώσει η Σοσιαλιστική Διεθνής και ο Αφρικανικός Σύνδεσμος. Μη φοβάσαι τίποτα! Εξάλλου σύντομα οι ΕΛ θα προσγειωθούν στον Όλυμπο και θα μοιράζουν χρυσό μόνο σε όσους έχουν ελληνικό DNA!

Τα ΕυρωΔραχμικά!

Η Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από εμβληματικές εσωτερικές αντιπαραθέσεις, του βαθιά υστερικού και έντονα νευρωτικού κοινωνικού ιστού. Δεκεμβριανά, Σεπτεμβριανά, Ευαγγελικά(!) και ο κατάλογος δεν τελειώνει ποτέ!

Συναισθηματικές φορτίσεις, ακραίες και παράλογες συμπεριφορές ενός έθνους που θέλγεται από την αυτοκαταστροφή. Μετά, ασχολείται με την ονοματοδοσία οδών, ανέγερση ανδριάντων και μνημείων, τα οποία βεβαίως η επόμενη πολιτική τάξη που αναλαμβάνει την εξουσία φροντίζει να αντικαταστήσει με τα δικά της τοτέμ. 

Στην παρούσα συγκυρία αναδεικνύεται μια νέα αντιπαράθεση η οποία αναμένεται να ενταθεί στο άμεσο μέλλον γιατί πέρα από τα διεθνή γεωπολιτικά, οικονομικά και άλλα παίγνια, στο πεδίο της καθημερινότητας δεν φαίνεται να καθίσταται εφικτή η εφαρμογή των προβλέψεων της πρόσφατης συμφωνίας του Eurogroup. 

Αν "ξεχάσουμε" για λίγο τα ευχολόγια, τις προθέσεις, τις όμορφες θεωρίες που προβλέπουν ότι "αν η Ελλάδα προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις τότε..." ή "αν η Ελλάδα αλλάξει νοοτροπία και γίνει πιο ανταγωνιστική...", θα διαπιστώσουμε το εξής απλό: Η παρούσα γενιά, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Απλά δεν μπορεί. Θα το θέλαμε, θα το ευχόμαστε αλλά δε γίνεται. 

Ίσως σε κάποιο θεωρητικό επίπεδο και σε μια εντελώς ατομική βάση συζήτησης να διαπιστώνει κανείς ότι οι Έλληνες αναγνωρίζουν γενικώς τα κακώς κείμενα. Όχι όμως στο βαθμό εκείνο που θα τους προκαλούσε μια ουσιαστική μετάλλαξη. Την υιοθέτηση μιας ενεργής στάσης απέναντι στην κατάσταση.

Δεν θα προχωρήσω σε περισσότερη τεκμηρίωση αυτής της θέσης. Δεν έχει νόημα γιατί προκύπτει ως αυτονόητη ως ευρέως παρατηρούμενη σε ολόκληρο το κοινωνικό και οικονομικό φάσμα. 

Τι μας διαχωρίζει λοιπόν εκ νέου ως κοινωνία, αποτελώντας τη νέα βάση αντιπαράθεσης;

Μα το δίλημμα Ευρώ-δραχμής.

Ας βγάλουμε από την εικόνα όσους εκ συμφέροντος προωθούν τη μια ή την άλλη άποψη. Αυτούς δηλαδή που έχουν τεράστια δάνεια (επιχειρηματίες κλπ) σε ευρώ και προσδοκούν να τα πληρώσουν σε δραχμή αλλά και εκείνους που επενδύουν σε ακίνητα ας πούμε και ελπίζουν εσαεί η περιουσία τους να αποτιμάται σε σκληρό ευρώ. Ας βγάλουμε δηλαδή εκείνους που έχουν πρόσβαση σε ΜΜΕ, σε διαμορφωτές κοινής γνώμης ή σε πολιτικούς μοχλούς και ωθούν τα πράγματα στη μια ή στην άλλη πλευρά.

Ας μείνουμε δηλαδή στον μέσο -αν υπάρχει! - πολίτη ως παρατηρητή των εξελίξεων, ως τελικό αποδέκτη των μειζόνων αποφάσεων και ως υφιστάμενο τη λαίλαπα μέτρων, περικοπών και αλλαγών στην οικονομική του κατάσταση.

Αυτός ο πολίτης λοιπόν καλείται να μεταφέρει ενεργά στην καθημερινότητά του τη μια ή την άλλη επιλογή. Ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, είτε το ξέρει είτε όχι, κινείται με διαφορετικούς βαθμούς έντασης είτε προς το ευρώ είτε προς τη δραχμή. Η κατάσταση αυτή σαφώς εμπεριέχει και αντιφάσεις. Ουδόλως ενδιαφέρουν την οικονομία. Δηλαδή, μπορεί ο πολίτης να υποστηρίζει θερμά σε θεωρητικό επίπεδο το ευρώ. Παράλληλα όμως, δεν εμπιστεύεται - και με το δίκιο του! - την ελληνική οικονομία, διακρατώντας τις όποιες αποταμιεύσεις του μακρυά από το τραπεζικό σύστημα, φοροδιαφεύγει ή ακόμη  υποστηρίζει πως η χώρα χρειάζεται να διατηρεί "εθνικές" επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ κλπ) ακόμη και με ζημία ή θεωρεί πως είναι απαραίτητη η διατήρηση άχρηστων κρατικών οργανισμών. Πρακτικώς δηλαδή κινείται στο "μονοπάτι" της δραχμής. 

Εν κατακλείδι, έχουμε έναν αδρανή κοινωνικό ιστό, μια κοινωνία σε "δραχμική σκλήρυνση" και ταυτόχρονα μια θεωρητική προσήλωση στο ευρώ ενός ικανού τμήματος της κοινωνίας, χωρίς να έχουμε αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνει αυτό και τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό αλλά - ακόμη χειρότερα - θα θέλαμε το ευρώ χωρίς να κάνουμε πράξη αυτά που η δομή ενός σκληρού κοινού νομίσματος απαιτεί.

Σήμερα όμως θα μακρηγορήσω.

Κατ' αρχάς θέλω να σου θυμίσω ότι το ευρώ είναι ένα εισαγόμενο "προϊόν". Δεν παράγεται - διάβαζε τυπώνεται - στη χώρα. Όπως λοιπόν εισάγεις λεμόνια, πετρέλαιο, φάρμακα, αυτοκίνητα, έτσι εισάγεις και ευρώ. Η διαφορά είναι πως το προϊόν ευρώ μπορείς να το ανταλλάξεις με οτιδήποτε, σε αντίθεση με τα λεμόνια που δεν μπορείς να τα ανταλλάξεις με σεσουάρ. 

Ως εισαγόμενο λοιπόν προϊόν, αν δεν έχεις κάποιον να στο προμηθεύσει απλά δεν το έχεις. Και ποιος στο προμηθεύει;

• Η ΕΚΤ
• Οι Δανειστές (ιδιώτες ή κρατικοί)
• Οι εμπορικοί εταίροι του κράτους ή των επιχειρήσεων ή των ιδιωτών: εξάγεις προϊόντα ή υπηρεσίες, πληρώνεσαι, έρχεται χρήμα.
• Τουρίστες
• Επενδυτές σε ελληνικές αξίες (με την ευρεία έννοια μη βάζω κι άλλες κατηγορίες...)

Αν δεν λειτουργήσει έστω και ένας παράγοντας  από τους παραπάνω απλώς δεν έχεις ευρώ. Και τσουπ! Αυτομάτως βγήκες από το ευρώ. Δεν είναι ανάγκη να σε "βγάλει" κάποιος. Στραγγίζεις και τέλος.

Τότε τυπώνεις. Δραχμή, νέα δραχμή, ό,τι γουστάρεις.

Εδώ έρχεται η φαντασίωση!

Η φαντασίωση της οικονομικής ανεξαρτησίας.

Όπως λοιπόν δεν παράγεις στη χώρα πετρέλαιο, λεμόνια ή αυτοκίνητα, ξαφνικά έρχεσαι και παράγεις το εγχώριο προϊόν που λέγεται δραχμή. Γιατί να το αγοράσει κάποιος αυτό το προϊόν; Γιατί δηλαδή να το ανταλλάξει με τα ωραία του αυτοκίνητα, με τα ωραία του λεμόνια ή το πετρελαιάκι του;

Τι μπορεί στη συνέχεια να αγοράσει αυτός με τις δραχμές που θα του δώσεις; Τίποτα. Γιατί στη συνέχεια δεν θα μπορεί να ανταλλάξει τις δραχμές του με κάτι άλλο (πχ να τις δώσει στην Ελβετία για να αγοράσει έμμενταλ) παρά μόνο να τις ξαναδώσει στην Ελλάδα για να μείνει ας πούμε ένα μήνα στη Μύκονο. Βεβαίως εσένα δε θα σε ενδιαφέρει γιατί δραχμές θα έχεις όσες θες! Εσύ θες αυτοκίνητο, φάρμακα και πετρέλαιο, δε θες δραχμές! Και γιατί δεν μπορεί να δώσει δραχμές στην Ελβετία; Μα διότι στο μεταξύ θα έχεις τυπώσει κι άλλες δραχμές για να αγοράσεις ανταλλακτικά για το μηχανάκι σου. Τελικά, θα υπάρχουν τόσες πολλές δραχμές που κανείς δε θα έχει ανάγκη αυτό το προϊόν γιατί θα έχεις πλημμυρίσει το σύμπαν με τις δραχμές σου! 

Εδώ έρχεται άλλη μια φαντασίωση.

"Πόσα χρόνια ζούσαμε με τη δραχμή; Και περνάγαμε και καλά..."

Μπορεί να ακούγεται αφοπλιστικά λογικό αλλά δεν είναι: Τυπώνω δραχμές και αγοράζω ό,τι θέλω! Που είναι το σφάλμα;  Ας το δούμε με λεπτομέρεια.

Ας κάνουμε μια υπόθεση. Ας πούμε ότι το προηγούμενο νόμισμά σου δεν ήταν η δραχμή. Ήταν το "ελληνικό φράγκο", υπό την έννοια ότι ήταν ένα εθνικό νόμισμα, με υπόληψη, σκληρό και αξιόπιστο.

Για κάποιους λόγους, ίσως όχι αμιγώς οικονομικούς, η χώρα αποφάσισε να εγκαταλείψει το εθνικό υπέροχο νόμισμά της και να προσχωρήσει στο ευρώ. Και βρέθηκε στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Οι πολίτες ευλόγως αναπολούν την περίοδο που η χώρα είχε το δικό της νόμισμα και ανοίγει ο σχετικός διάλογος. Ούτε Μνημόνια ούτε τίποτα. Είναι όμως έτσι;

Θα ήταν ορθό να επιστρέψει αυτή η - φανταστική - Ελλάδα πίσω στο εθνικό της νόμισμα εγκαταλείποντας το ευρώ;

Θα ξεκινήσω με το συμπέρασμα, πριν το τεκμηριώσω: το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα. Μολονότι ακούς δεξιά κι αριστερά περί νομισματικής πολιτικής, περί έκρηξης των εξαγωγών και τερατώδους ανάπτυξης του τουρισμού λόγω ενός υποτιμημένου εθνικού νομίσματος ή ακόμη και περί άσκησης του ελέγχου από τις Ελληνικές αρχές επί του νομίσματος - κάτι που σήμερα δεν γίνεται λόγω ευρώ- επιμένω: το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα. Το νόμισμα είναι το εργαλείο. Όσο περίτεχνα κι αν χρησιμοποιήσεις το εργαλείο, αν το πρόβλημα είναι αλλού τι να σου κάνει το κατσαβίδι όταν θες ηλεκτροσυγκόλληση! Απλώς θα χρησιμοποιήσεις ένα λάθος εργαλείο προκειμένου να επιλύσεις ένα άλλο πρόβλημα. Και μάλιστα ένα εργαλείο πανάκριβο, που δεν μπορείς να το χρησιμοποιείς ή να το αλλάζεις κάθε μέρα!

Αν λοιπόν εγκαταλειφθεί το ευρώ, προκειμένου να αρχίσει η εκτύπωση και στη συνέχεια να ασκηθεί η όποια πολιτική, το πρώτο κύμα συνεπειών δεν θα αναφέρονται στην θετική πλευρά. Δηλαδή δεν θα αρχίσουν να εισρέουν ξένοι τουρίστες και βεβαίως δε θα αρχίσουν να τρελαίνονται οι αλλοδαποί καταναλωτές από τα ελληνικά προϊόντα. Δεν μπορεί να το αποκλείσει κανείς βεβαίως για αργότερα αλλά σίγουρα όχι στο πρώτο κύμα.

Το πρώτο κύμα αφορά σε ένα πολύ συνηθισμένο παίγνιο των αγορών συναλλάγματος: την επίθεση "κερδοσκόπων" στο νόμισμα. Ο πυρήνας του προβλήματος δεν είναι το νόμισμα αυτό καθεαυτό όπως αντιλαμβάνεσαι αλλά η αλλαγή του. Η μετάβαση από το ένα νόμισμα στο άλλο. Δεν έχει σημασία αν αλλάζεις από ευρώ στο δολάριο, από το ευρώ στη δραχμή ή από το ευρώ σε λίρες χρυσού. Το "μαλακό σημείο" είναι η μετάβαση.

Κατά τη μετάβαση λοιπόν - γιατί κάθε μετάβαση από ένα νόμισμα σε ένα άλλο αποτελεί υπόθεση των "κερδοσκόπων" - οι επενδυτές συναλλάγματος θα πουλήσουν με τέτοια μανία δραχμές, γνωρίζοντας ότι τις χρειάζεσαι επειγόντως και άρα γνωρίζοντας ότι θα τυπώνεις συνεχώς (αλλιώς γιατί φεύγεις από το ένα νόμισμα; γιατί χρειάζεσαι το άλλο!) που θα πνίξουν την αγορά σε δραχμές. Ταυτόχρονα, και η χώρα θα τυπώνει επίσης με τρελό ρυθμό δραχμές για τον απλούστατο λόγο ότι τις χρειάζεται για να αντικαταστήσει το παλιό νόμισμα. Όσοι αριστεροί θεωρούν σε αυτό το σημείο ότι μπορούν να απαγορεύσουν διεθνώς την πώληση δραχμών ας γνωρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο απλώς απαγορεύουν τις εξαγωγές και τις εισαγωγές προϊόντων. Αυτό είναι το ισοδύναμο. Να το εξηγήσω κι αυτό; Για να αγοράσει κάποιος ελληνικά προϊόντα πρέπει τελικώς να πληρώσει σε εθνικό νόμισμα. Εσύ ως χώρα το επέλεξες αυτό. Άρα θα πρέπει να έχει στην κατοχή του με κάποιο τρόπο δραχμές. Από την άλλη αν μια ελληνική επιχείρηση θέλει να εξάγει πρέπει να πουλήσει δραχμές και να αγοράσει δολάρια, ευρώ ή φράγκα ανάλογα με τη χώρα προέλευσης του προϊόντος. Αν λοιπόν θες να εισάγεις και να εξάγεις πρέπει να επιτρέπεις την αγοραπωλησία συναλλάγματος και άρα - ως συνέπεια - θα αποδέχεσαι και τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. 

Και γιατί αυτό λειτουργεί κερδοσκοπικά; Μα γιατί απλώς πουλάς ένα προϊόν - δραχμές εδώ!- που δεν έχεις για να το αγοράσεις μετά πιο φτηνά δηλαδή πληθωρισμένο, γιατί είναι δεδομένο ότι θα πληθωριστεί αφού κάνεις μετάβαση από το ένα νόμισμα στο άλλο. Είπαμε, αφού το κάνεις θα τυπώσεις κι αφού θα τυπώσεις θα πληθωρίσεις. Εύκολο χρήμα!

Συμπερασματικά λοιπόν, το ζήτημα δεν είναι το νόμισμα. Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι αλλάζει από ευρώ σε όποιο νόμισμα θέλει. Σκληρό, μαλακό ή με γεύση φράουλα. Το ζήτημα και η μεγάλη απόφαση είναι η μετάβαση. Οι λοιπές συνέπειες έπονται!

Αυτά!

Στον Κόσμο του Βαγγέλη!

Στον κόσμο του Βαγγέλη τα πράγματα είναι απλά και τακτοποιημένα:

• Οι Ευρωπαίοι βάζουν τα λεφτά ό,τι κι αν γίνει
• Οι Έλληνες δέχονται τα μέτρα, μετά από ένα ωραία σκηνοθετημένο πολιτικό και κοινωνικό ψυχόδραμα.
• Το ΔΝΤ μπορεί να το "παίζει" δύσκολο αλλά στο τέλος πληρώνει κι αυτό
• Το Δημόσιο μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί όπως και πριν με χιλιάδες αργόμισθους οι οποίοι εντάξει και για τα "μάτια του κόσμου" θα πληρώνονται για λίγο με μειωμένες αποδοχές μέχρι να περάσουμε τον "κάβο". Πάντως ούτε απολύονται ούτε και το κράτος πρόκειται να περιορίσει το μέγεθός του.
• Οι Βουλευτές θα ψηφίζουν όποια μέτρα τους παρουσιαστούν προκειμένου να μη χάσουν την έδρα και βεβαίως φοβούμενοι μήπως χρεωθούν τη χρεοκοπία.
• Το κομματικό σύστημα θα παράγει λύσεις κυβερνητικής συνεργασίας προκειμένου να διασώσει τους συσχετισμούς εξουσίας.
• Το Κράτος μπορεί να ψηφίζει διάφορους νόμους οι οποίοι στο τέλος δε θα εφαρμόζονται αλλά η μόνη χρησιμότητά τους είναι να κρατούν ικανοποιημένη την Τρόικα. Εξάλλου στο λαβύρινθο της ελληνικής γραφειοκρατίας μπορεί κανείς να χαθεί για πάντα!
• Οι αγορές θα δεχτούν οποιαδήποτε πρόταση της Ελληνικής Κυβέρνησης προκειμένου να μη χάσουν το σύνολο των κεφαλαίων τους και βεβαίως προκειμένου να μη βγει η χώρα από το ευρώ.
• Εννοείται ότι καμιά μεταρρύθμιση που αφορά σε άνοιγμα επαγγελμάτων ή στην αλλαγή του φορολογικού συστήματος (κατάργηση Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων; τι είναι αυτά;) ή τέλος πάντως μεταρρύθμιση που να αφορά σε δομική αλλαγή της οικονομίας δεν πρόκειται να γίνει εφόσον θίγει έστω και κατ' ελάχιστον οποιαδήποτε συντεχνία.
• Ο Τόμσεν, η Τρόικα, ο Σόιμπλε και γενικός οποιοσδήποτε ξένος δεν είναι παρά εκείνοι που θα αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος σε κάθε περίπτωση. 
• Στο "τέλος της ημέρας" η Ελλάδα πότε υποκρινόμενη, πότε απειλούσα, πότε κλαίουσα, πότε ζητώντας ελεημοσύνη θα λαμβάνει τελικώς τα απαραίτητα δάνεια ώστε να μην χρεοκοπεί ατάκτως και κάτι τις παραπάνω ώστε να καλύπτει ένα μέρος του ελλείμματος που προκαλείται από τη λειτουργία ενός σοβιετικού τύπου κράτους και ιδιωτικής οικονομίας.
• Το "κούρεμα" δεν είναι τίποτα άλλο από μια "έξυπνη" διαδικασία που είναι να απορεί κανείς γιατί δεν την εφαρμόζουν και οι άλλοι, με την οποία μειώνεις το χρέος, εις βάρος των "κακών" τραπεζιτών που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δεχτούν τα "φέσια" σου και επιπλέον να συνεχίσουν να σε δανείζουν.
• Η μαγική σκέψη είναι το "μέχρι να...". "Μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες αξιολόγησης του προσωπικού του δημοσίου, θα έχει περάσει και η κρίση". "Μέχρι να δούμε πως και ποιες ΔΕΚΟ ή άλλη περιουσία του Δημοσίου να πουλήσουμε θα έχει έρθει το τέλος του κόσμου". Και πάει λέγοντας!

Αυτός είναι ο κόσμος του Βαγγέλη. Ένας κόσμος αυστηρά κομματικός, ένας κόσμος αυστηρά προσηλωμένος στην διατήρηση των προαιώνιων αρχών του έθνους: της μιζέριας, της κλάψας και του βολέματος. Και βεβαίως της αδράνειας. "Μην κάνεις τίποτα! Έτσι, αποκλείεται να κάνεις λάθος! Κι όποιος κάνει λάθη..."

Εύλογα θα αναρωτηθείς γιατί γκρινιάζω τέτοια μέρα "θριάμβου". Μήπως τα κίνητρά μου είναι πολιτικώς "ύποπτα" και έχουν στόχο να αποσπάσουν την προσοχή σου από τη σπουδαία συμφωνία ή να υπονομεύσουν την εικόνα των εμπλεκομένων.

Όχι. 

Γκρινιάζω γιατί στον πραγματικό κόσμο κι όχι στον κόσμο του Βαγγέλη συμβαίνουν άλλα πράγματα:

• Το "κούρεμα" είναι μια διαδικασία κρατικής χρεοκοπίας, που εξαφανίζει μεγάλα ποσά ρευστότητας από το εγχώριο χρηματοπιστωτικό και ασφαλιστικό σύστημα. Η πρόσκαιρη αναχρηματοδότησή του συστήματος δεν αναπληρώνει τις σωρευτικές απώλειες που θα καταγραφούν σε βάθος χρόνου υπό τη μορφή της μεσοπρόθεσμης αδυναμίας του να χρηματοδοτήσει την οικονομία. 
• Η ύφεση που έρχεται ως αποτέλεσμα του κομματικά υπαγορευμένου συνδυασμού επιβολής φόρων και άρνησης μεταρρυθμίσεων θα εξαφανίσει τα όποια αποτελέσματα της προσπάθειας  επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος, προϋπόθεσης απαραίτητης ώστε το χρέος να οδηγηθεί σε βιώσιμα επίπεδα. Όσο παράγεις έλλειμμα, δηλαδή δεν κάνεις μεταρρυθμίσεις, θα αναζητάς φόρους και θα προκαλείς ύφεση η οποία με τη σειρά της θα καθιστά το χρέος μη βιώσιμο γιατί βασικός κανόνας της βιωσιμότητας - απλά μαθηματικά - είναι τα επιτόκιά σου να είναι μικρότερα ή ίσα του ρυθμού ανάπτυξης του ΑΕΠ. Εδώ και διευρύνεις το χρέος - αφού έχεις έλλειμμα -  και ταυτόχρονα έχεις ύφεση.
• Οι αγορές είναι αμείλικτες. Και γρήγορες. Η αποτίμηση των συνεπειών της συμφωνίας θα γίνει τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα σε απέκοψαν από την πρόσβαση στο διεθνή δανεισμό και σε οδήγησαν στο πρώτο Μνημόνιο. Όταν εσύ νομίζεις ότι έχεις εκπληρώσει τους στόχους που είχαν στοιχηματίσει, πολύ σύντομα το στοίχημα έχει αλλάξει. Ακούγεται φιλοσοφική η άποψη; Ιδού κάτι πιο πρακτικό: Για πόσο χρονικό διάστημα θα παραμείνει - εάν παραμείνει - η χώρα υπό καθεστώς "επιλεκτικής χρεοκοπίας" μετά την υποχρεωτική συμπερίληψη όλων των ομολογιούχων και των μη εθελοντών δηλαδή, στο "κούρεμα"; Πιο απλά, για πόσο χρόνο η ΕΚΤ θα χρηματοδοτεί το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα με σχεδόν δωρεάν χρήμα; Γιατί αν κρατήσει επί μακρόν αυτή η κατάσταση - θυμίζω ότι μας έχουν υποσχεθεί ότι θα διατηρηθεί για λίγο - τότε τα ποσά που θα χρειαστούν θα αρχίσουν να γίνονται υπολογίσιμα. 
• Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όταν δηλαδή - πάντοτε υποθετικά - η Ελλάδα θα βρίσκεται σε καθεστώς  "επιλεκτικής χρεοκοπίας", θα έχει ήδη αντλήσει το εγχώριο τραπεζικό σύστημα ένα σεβαστό ποσό από την ΕΚΤ και εφόσον η χώρα έχει παραμείνει "ακίνητη" σε σχέση με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θα χρειαστεί μια άλλη σύνοδος που θα πρέπει να αποφασίσει εκ νέου τι θα γίνει με την Ελλάδα. Τι θα γίνει με τα ποσά αυτά και εάν θα συνεχίσει η ΕΚΤ να τροφοδοτεί το τραπεζικό σύστημα μιας χώρας που δε βγήκε από το "λάκκο". 

Οι δυο κόσμοι λοιπόν, αυτός του Βαγγέλη κι εκείνος της πραγματικότητας, θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι. Και βέβαια το ωραίο είναι ότι εσύ αναγνώστη μου μπορείς να επιλέγεις όποιον κόσμο σου αρέσει, είτε για να ονειρεύεσαι είτε για να ζεις!

Το Τρίτο Κύμα της Κρίσης Ξεκινά από την Ελλάδα;

Διάχυτη εμφανίζεται η συγκρατημένη - όπως λένε σ' αυτές τις περιπτώσεις - αισιοδοξία σχετικά με την έκβαση του Eurogroup για το ζήτημα του ελληνικού χρέους.

Θα ήταν πολύ ευχάριστα τα πράγματα αν το παραμύθι "Η Διάσωση της Ελληνικής Οικονομίας" είχε διάρκεια μόνο δυο χρόνια, όσον αφορά στην αβεβαιότητα ως προς την έκβαση, τέλειωνε με ένα σκληρό αλλά συμπαγές πρόγραμμα, με ένα τεράστιο δάνειο των 130δις - προστιθέμενο στα αρχικά 110 - ένα "κούρεμα" και μερικές ευρωπαϊκές, διάβαζε γερμανικές(!), τσιριμόνιες.

Επίσης, θα ήταν εξίσου ευχάριστο αν αναγνωρίζαμε ότι θα διέλθουμε σημαντικών δυσκολιών που ξεκινούν από μειώσεις μισθών και συντάξεων και φθάνουν μέχρι το κλείσιμο οργανισμών του δημοσίου και την έκρηξη της ανεργίας, αλλά είχαμε μπροστά μας εξασφαλισμένη την παραμονή στο ευρώ και βεβαίως το όραμα ότι μέσα από όλα αυτά τελικώς θα μας απέμενε ένα μικρότερο και νοικοκυρεμένο κράτος και μια ανταγωνιστική οικονομία. 

Αρκετοί, όχι μόνο τα βλέπουν ως εφικτά όλα αυτά αλλά διακρίνουν και την πιθανότητα να έλθουν και επενδύσεις από βαθύπλουτους Άραβες, Ρώσους ή Κινέζους που αναζητούν ακριβώς τέτοια "κελεπούρια" ώστε να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους: χώρες που έχουν μπει σε "πρόγραμμα", έχουν εξασφαλίσει την παραμονή τους στο ευρωνόμισμα και βρίσκονται σε διαδικασία οικονομικής μεταρρύθμισης. Ευκαιρία που εμφανίζεται μια φορά στα 50 χρόνια, γιατί πότε άλλοτε θα βρει κανείς "φθηνή" την Ελλάδα για να επενδύσεις αν όχι τώρα;

Πράγματι, όλα αυτά ακούγονται πολύ ωραία και μάλιστα τόσο ωραία που αξίζει να αναρωτηθεί κανείς αν είναι και αληθινά.

Η πραγματικότητα όμως έρχεται να συντρίψει τα όνειρα και να ανατρέψει τις ευχές - όχι τόσο πηγαίες είναι η αλήθεια - ημεδαπών και αλλοδαπών ταγών και ιθυνόντων αλλά και μέρους της κοινωνίας.

Ποια είναι η πραγματικότητα που θα "ξεχάσουμε" για λίγες μέρες, όσο δηλαδή θα διαρκέσει άλλο ένα "πάρτυ" στα Ευρωπαϊκά σαλόνια που θα πανηγυρίζει  άλλη μια διάσωση της Ελλάδας;

• Η κρίση του 2008 δεν τελείωσε! Απλώς εξελίσσεται σε κύματα.
• Το Πρώτο Κύμα:
•  Θυμίζω αυτό που αρκετοί έχουν ξεχάσει, όχι όλοι βεβαίως. Το πρώτο κύμα της κρίσης - το 2008 - "χτύπησε" τις ΗΠΑ μέσω των subprimes, απορροφώντας τη ρευστότητα των αμερικανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Φανταστείτε μια "μαύρη τρύπα" να εμφανίζεται ξαφνικά(;) στο κέντρο του χάρτη των ΗΠΑ και ρουφάει ρευστότητα. Εμβληματικά σηματοδοτήθηκε από την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς. Η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ  αναπληρώνει τη ρευστότητα με "εκτύπωση" τεράστιων ποσοτήτων δολαρίου - γνωστή η ιστορία - αλλά η "μαύρη τρύπα" δεν γεμίζει ποτέ. Απορροφά και τη ρευστότητα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναγκάζοντας την ΕΚΤ να μπει στο παιχνίδι της εκτύπωσης ευρώ για τη στήριξη των ευρωπαϊκών τραπεζών. 
• Το Δεύτερο Κύμα
• Οι τράπεζες πλέον με το φρεσκοτυπωμένο χρήμα δεν εμφανίζουν προβλήματα στα βιβλία τους αλλά δεν μπορούν και να δανείσουν. Δύσκολη περίπτωση: μπορείς να δανειστείς αλλά δεν μπορείς να δανείσεις. Και βέβαια δεν μπορούν να δανείσουν ούτε τα κράτη - αναχρηματοδότηση χρέους - ούτε τις επιχειρήσεις - ύφεση και ανεργία- σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο βαθμός εξάρτησης κάθε χώρας από το δανεισμό καθορίζει και τη συμπεριφορά τους στην κρίση. Άλλες "σκάνε" - βλέπε Ελλάδα - και άλλες απλώς "δυσκολεύονται" - βλέπε Βέλγιο για παράδειγμα. Σ' αυτό το δεύτερο κύμα η Ελλάδα - ως χώρα άκρως εξαρτημένη από δανεικά κεφάλαια - αποτελεί και το επίκεντρο. Όχι ως μέγεθος - και βέβαια θα μπορούσε να τη διασώσει κάποιος με μερικά δις - αλλά ως μοντέλο αναχρηματοδότησης χρέους. Ποιο το αποτέλεσμα; Το χρέος δεν μπορεί να αναχρηματοδοτηθεί.Αυτή είναι η απάντηση της Ευρώπης. "Κούρεμα", "Μνημόνια", επιτήρηση, πολιτική δυσανεξία στην Ευρωζώνη. Το μοντέλο αναχρηματοδότησης χρέους - όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα -  καταρρέει και το δεύτερο κύμα της κρίσης κορυφώνεται.
• Το Τρίτο Κύμα
• Εδώ είμαστε! Για πάμε να δούμε τι ξεκινάει από αύριο. (Εντάξει...από μεθαύριο!)

      Το Τρίτο Κύμα της Κρίσης ξεκινάει από τη στιγμή που η Ευρώπη αναγνωρίσει και επισήμως ότι αδυνατεί να στηρίξει την αναχρηματοδότηση χρέους των κρατών. Αυτό γίνεται στο Eurogroup. Η Ελλάδα αποτελεί - τεχνικά - την πρώτη χώρα που σηματοδοτεί αυτήν την εξέλιξη και ως τέτοια αναγνωρίζεται από αγορές και κράτη. Γιατί; Μα διότι επισήμως αποδέχεται ότι χώρα μέλος του ευρώ προχωρά σε αναδιάρθρωση χρέους προκαλώντας ζημίες στους επενδυτές και επιφυλάσσοντας προνομιακή μεταχείριση για τους θεσμικούς δανειστές (ΕΚΤ, EFSF, διακρατικά δάνεια κλπ). Η αδυναμία όμως αναχρηματοδότησης του κρατικού χρέους πυροδοτεί μια σειρά εξελίξεων και συνεπειών:

• Αυξάνει δραματικά το ρίσκο των κρατικών ομολόγων, άρα και τα επιτόκια δανεισμού των κρατών. Θυμίζω ότι οι τράπεζες ήδη διαθέτουν τεράστια ποσότητα ρευστότητας την οποία όμως δεν μπορούν να δανείσουν.
• Η ρευστότητα αυξάνεται εκ νέου στα "αμπάρια" των τραπεζών αφού πλέον - μετά την "υπόθεση   Ελλάδα" - δεν μπορούν να δανείσουν λόγω αυξημένου ρίσκου και μάλιστα ρίσκου πιστοποιημένου όχι από κάποιο "οίκο" αλλά από την ίδια την Ευρωζώνη.
• Εδώ ξανάρχονται στο προσκήνιο οι ΗΠΑ. Έχοντας αμέσως προστρέξει στη λύση της αφειδούς εκτύπωσης, είναι και εκείνες που κινδυνεύουν με την τεράστια παγίδα ρευστότητας που στήνεται. Θυμίζω: εκτύπωσαν τεράστιες ποσότητες δολαρίων ώστε να διασώσουν τις τράπεζές τους (πρώτο κύμα της κρίσης) και τώρα δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν αυτήν την τεράστια ποσότητα αφού δεν μπορούν να αναχρηματοδοτήσουν το κρατικό χρέος του καλύτερου πελάτη στην αγορά των ομολόγων: της Ευρώπης! Γιατί δεν μπορούν; Μα διότι ο ίδιος ο δανειζόμενος τους αναγγέλλει ότι το ρίσκο του πλέον είναι υψηλό και δεν είναι καθόλου σίγουρη η επένδυσή τους.

Συνέπειες;

    Οι ΗΠΑ βρίσκονται - εφόσον τα γεγονότα εξελιχθούν ως φαίνονται - προ ενός οικονομικού σοκ, το οποίο εμείς εδώ σχηματοποιούμε με την ονομασία "τρίτο κύμα της κρίσης". Η ιδιότυπη "παγίδα ρευστότητας" θα φρενάρει δραματικά την ισχνή ανάπτυξη, αφού όλη η ρευστότητα θα παραμένει "ανενεργή" προκειμένου να αναμένει επενδυτικό περιβάλλον χαμηλότερου ρίσκου - άρα και κόστους - κι έτσι επενδυτές και καταναλωτές θα στραφούν σε μείωση επενδύσεων και κατανάλωσης προσδοκώντας ότι στο μέλλον θα επιτύχουν καλύτερες αποδόσεις και ευκαιρίες. Εξάλλου αυτό δεν είναι και το ευρωπαϊκό μήνυμα όταν υπόσχονται μετ' επιτάσεως ότι η "υπόθεση Ελλάδα" θα εξομαλυνθεί μετά το 2020; Ποιο είναι το μήνυμα για τον επενδυτή; Περίμενε! 

Συμπέρασμα.

     Η κρίση εξελίσσεται. Δεν έχει τελειώσει και είναι η σειρά των ΗΠΑ να υποστούν τις δονήσεις του τρίτου κύματος. Οψόμεθα!

Μαθήματα Συστημικής Λογικής για Πρώην Τραπεζίτες...

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να μεταπηδήσει κανείς από την τραπεζική στην πολιτική. Από τον ορθολογισμό των αριθμών στη ρευστότητα των θέσεων της κοινής γνώμης.

Εντούτοις, δεν θα ήταν και εντελώς άχρηστο να χρησιμοποιείς τα επιστημονικά σου εργαλεία εφόσον θα μπορούσε το σύστημα να επωφεληθεί απ' αυτά.

Δεν ξέρω σε ποιον τρέχει το μυαλό σου, όταν αναφέρομαι σε πρώην τραπεζίτες που ασχολούνται πλέον με την άσκηση εξουσίας. Εγώ πάντως αναφέρομαι γενικώς. Αλλά όχι αορίστως!

Είναι η Επιλογή της Περικοπής των Συντάξεων η "βέλτιστη";

Δε θα σε κουράσω. Όχι. Το συνταξιοδοτικό σύστημα παρέχει τους κατεξοχήν δείκτες μακροπρόθεσμων προοπτικών στην οικονομία. Η μείωσή τους σηματοδοτεί πολύ απλά την δυσοίωνη προοπτική που το ίδιο το κράτος διαβλέπει στο μακροπρόθεσμο δανεισμό. Συντάξεις ίσον ομόλογα μακράς διάρκειας.

Το μήνυμα λοιπόν που εκπέμπεται για τους ειδήμονες δεν είναι τίποτα άλλο από το "απαλλαγείτε από τις μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις σας στην Ελλάδα". 

Ποια θα ήταν η εναλλακτική; Μείωση μισθών. Δε χρειάζεται πλέον να υποκρινόμαστε. Μείωση μισθών και όχι συντάξεων προδίδει τον προσανατολισμό στην παραγωγή, την προσέλκυση επενδύσεων και την συνακόλουθη ικανότητα διατήρησης του επιπέδου των συντάξεων μέσω της αύξησης των εσόδων του κράτους από φόρους και εισφορές.

Συστημικά λοιπόν, το ίδιο το κράτος προσκαλεί τον -ανυποψίαστο! - για τα ελληνικά πράγματα επενδυτή να εγκαταλείψει τις σκέψεις για τοποθέτησή του σε ελληνικές μακροπρόθεσμες αξίες.

Πότε το Πολιτικό Σύστημα προτιμά να καταδεικνύει τους ξένους παράγοντες ως υπεύθυνους;

Όταν το ίδιο έχει εξαντλήσει τα περιθώρια ελιγμών στο εσωτερικό, έχει εξετάσει όλες τις πιθανές λύσεις και επιλογές και προκειμένου το ίδιο να αποσείσει τις ευθύνες για όσα έγιναν αλλά και όσα πρόκειται να γίνουν.

Αποτελεί κλασσικό παράδειγμα της ενεργοποίησης του ένστικτου της πολιτικής αυτοσυντήρησης. Όταν το σύνολο του πολιτικού κόσμου αναφέρεται στους "κακούς ξένους" ενισχύει το μήνυμα της αδυναμίας του να συγκροτήσει και να παρουσιάσει εφαρμόσιμες λύσεις. Αναμένει και περιορίζεται στην προεξόφληση των ευθυνών προς τα έξω.

Οι Εκλογές είναι η λύση ή το πρόβλημα;

Οι εκλογές απλώς θα επισημοποιήσουν την ασάφεια, την έλλειψη αποφασιστικότητας και βεβαίως την αδυναμία της χώρας να κινηθεί σθεναρά προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Δεν έχει ουσιαστική σημασία αν θα γίνουν και πότε διότι απλώς θα παράξουν άλλη μια Κυβέρνηση συνεργασίας. Η εσωτερική αλλαγή συσχετισμών δεν έχει σημασία αφού όπως φαίνεται κανείς από το πολιτικό σκηνικό δεν έχει μια εναλλακτική εφαρμόσιμη πρόταση και ταυτόχρονα  και την πολιτική ισχύ να σηκώσει το βάρος μιας άτακτης χρεωκοπίας.

Συνεπώς μια νέα Κυβέρνηση συνεργασίας θα λειτουργήσει εκ νέου διεκπεραιωτικά, κάνοντας τη γραφειοκρατική δουλειά της προώθησης και ψήφισης νομοσχεδίων που θα υλοποιούν μέτρα. Είναι σαφές ότι ο πολιτικός λόγος μπορεί και να διαφέρει σημαντικά την επομένη των εκλογών εάν και εφόσον γίνουν. Όμως επί του πρακτέου και για όσο κανείς δεν ενδιαφέρεται να προτάξει μια λογική αυτοκαταστροφής - ευτυχώς! -  τα μέτρα θα ψηφίζονται πότε με πόνο ψυχής, πότε με βαριά καρδιά και πότε επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση ή ακόμη θα ψηφίζονται προκειμένου "αύριο" να έχουμε τη δυνατότητα να επαναδιαπραγματευτούμε. Πάντως θα ψηφίζονται.

Οι Έλληνες πάντα νικούν στο τέλος;

Η υποκείμενη αντίληψη που εδράζεται στον εθνικό μύθο πως "τελικά θα ξεφύγουμε" αρχίζει και γίνεται επικίνδυνη, υπό την έννοια ότι κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια καθορισμού μιας σκληρής αλλά βιώσιμης σειράς μέτρων, έρχεται στο προσκήνιο αυτή η αντίληψη να αναβάλλει, να ανατρέψει και να απομακρύνει τη στροφή προς την πραγματικότητα.

Τα πονηρά σετάκια "φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς" και "δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Ελλάδα" κάνουν την εμφάνισή τους είτε από την πόρτα είτε από το παράθυρο συντηρώντας ψευδαισθήσεις σε σχέση με αυτό που όντως βρίσκεται σε εξέλιξη. 

Ο φτωχός άνθρωπος και βέβαια μπορεί να είναι και αξιοπρεπής, χωρίς συζήτηση. Όμως το φτωχό  κράτος εσαεί διακυβεύει την αξιοπρέπειά του, στην προσπάθειά του να υπάρξει. Η σύγχυση μεταξύ εννοιών που έχουν σαφώς νόημα μεταξύ των ανθρώπων αλλά κανένα μεταξύ των κρατών δεν είναι ανεπιτήδευτη αλλά μόνο εκ του πονηρού προέρχεται και καλλιεργείται. Ανέκαθεν στην Ελληνική και Διεθνή Ιστορία κανένα κράτος δεν υπήρξε φτωχό και αξιοπρεπές. Αντιθέτως, υπήρξε φτωχό και υποτελές, φτωχό και κηδεμονευόμενο.

Επίσης, η Ελλάδα δεν υπήρξε ούτε από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕ ούτε από τα πρώτα κράτη που εισήλθαν στο ευρώ. Ναι, η Ευρώπη μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ελλάδα, υπό την έννοια της οικονομικής υπόστασης και ναι η Ελλάδα είναι που χρειάζεται την Ευρώπη.

Όχι οι Έλληνες δε νικούν πάντα στο τέλος και αυτό είναι ένα ενδεχόμενο που πρέπει να το λάβουμε υπόψη. Βεβαίως ούτε παύει η εξέλιξη της Ιστορίας. Αλλά οι επιλογές μας καθορίζουν την ευημερία μας, την πρόοδό μας και το είδος της πορείας μας. Δεν υφίσταται ζήτημα "νίκης-ήττας" αλλά "φτώχειας - προόδου", αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. 

Δυστυχώς, τελευταία προωθείται ένα άλλο πλαίσιο σκέψης που κινείται στην ασπρό-μαυρη πολεμική λογική των "εχθρών -συμμάχων", της "νίκης- ήττας" και ενεργοποιεί θυμικό βαθιά κρυμμένο από το Β'ΠΠ. Αυτή η λογική μπορεί να προλειαίνει το έδαφος για την παραγωγή "ηρώων", "αυτοθυσιών", "προδοτών" και άλλων εθνικών αρχετύπων, ουδέν όμως το θετικό έχει να συνεισφέρει στην οικονομική συζήτηση - και ουχί εθνική - που πρέπει να γίνεται.

Για την έξοδό μας από την κρίση χρειαζόμαστε αγορές, χρειαζόμαστε πελάτες για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μας και χρειαζόμαστε επενδυτές. Όλους τους επενδυτές. 

Και μια παλιά παροιμία στο χώρο της αγοράς λέει ότι δεν υπάρχει κακός ή δύστροπος πελάτης. Υπάρχει μόνο κακός πωλητής.

Κύριε πρώην τραπεζίτα μου λοιπόν και αγαπητέ μου αναγνώστη, είμαστε πολύ κακοί πωλητές.

Όλα τα μηνύματα που στέλνουμε προς τους εταίρους, προς τους πελάτες, προς τους επενδυτές είναι πως δεν τους θέλουμε.

Λειτουργούμε το "κατάστημα-χώρα" ως γνήσιοι Έλληνες καταστηματάρχες που η είσοδος του πελάτη στο κατάστημα μόνο όχληση προκαλεί στην νιρβάνα μας.

Ας μην εκπλαγούμε λοιπόν αν πολύ σύντομα όλο αυτό το αρνητικό δυναμικό που στέλνουμε προς τα έξω μας επιστραφεί ερμηνευμένο αναλόγως.

Κι Όμως! Υπάρχει κόμμα με Καραμανλή-Βορίδη-Μητσοτάκη!

...και όπως σωστά μαντέψατε, αυτό το κόμμα είναι από σήμερα η Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά!

   Αποτελεί κοινό τόπο, ότι η αντίληψη περί πολιτικής τακτικής στη χώρα μας είναι εξαιρετικά ελαστική. Οι Έλληνες πολίτες, διαχρονικά, έχουν αποδεχθεί και επιδοκιμάσει ακόμη και στην κάλπη,  θεαματικές μεταστροφές σε θέσεις, απόψεις και πρακτικές των εκάστοτε πολιτικών ηγετών.

Από τις περίφημες "βάσεις" του Α. Παπανδρέου που έμεναν φεύγοντας, μέχρι το "λεφτά υπάρχουν" του Γ. Παπανδρέου - χωρίς άλλα σχόλια παρακαλώ!- και από την "επανίδρυση του κράτους" του κ. Καραμανλή, μέχρι τους αντι-μνημονιακούς στοχασμούς του κ. Σαμαρά, οι πολιτικοί ηγέτες των κομμάτων εξουσίας ανέκαθεν απολάμβαναν μεγάλων περιθωρίων ελιγμού, χωρίς οι πολίτες-εκλογείς να νοιάζονται και ιδιαίτερα.

Αξίζει όμως να επισημάνουμε ότι σπανίως θα συναντήσει κανείς τόσο συχνές και τόσο θεαματικές μεταστροφές, οι οποίες δεν άπτονται μόνο στο πεδίο του πολιτικού τακτικισμού  αλλά αναβαθμίζονται στο επίπεδο της ιδεολογικής ανάπλασης, όσο αυτές που μετέρχεται ο κ. Σαμαράς.

Αυτή τη στιγμή - γιατί κανείς δε γνωρίζει τι θα συμβεί "στον επόμενο τόνο" στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας" - καταγράφουμε στην παράταξη τρεις διαφορετικές "κατηγορίες" στελεχών/βουλευτών:

• Βουλευτές που ψήφισαν ΝΑΙ στο πρώτο Μνημόνιο και ΝΑΙ στο δεύτερο. Παραδείγματα; Οι κ.κ. Γεωργιάδης και Βορίδης, οι οποίοι εντάχθηκαν άρτι στη Νέα Δημοκρατία. Εντούτοις το κόμμα της κ. Μπακογιάννη δημιουργήθηκε εκ της διαγραφής της, γιατί επίσης είχε ψηφίσει ΝΑΙ στο πρώτο Μνημόνιο και βεβαίως συνέχισε με ΝΑΙ στο δεύτερο!
• Βουλευτές που ψήφισαν ΟΧΙ στο πρώτο Μνημόνιο, ευθυγραμμιζόμενοι βεβαίως με τη γραμμή του κόμματος τότε, αλλά διατήρησαν την ίδια γραμμή - την οποία ο κ. Σαμαράς είχε αλλάξει στο μεταξύ - ψηφίζοντας ΟΧΙ και στο δεύτερο, και έτσι διεγράφησαν όπως ο κ. Κεφαλογιάννης. 
• Βουλευτές που ψήφισαν ΟΧΙ στο πρώτο και ΝΑΙ στο δεύτερο, συντονιζόμενοι με τη βούληση του Προέδρου του κόμματος και τις μεταβολές της, ένας από αυτούς είναι και ο πρώην Πρωθυπουργός ο κ. Καραμανλής καθώς και ο κ. Μητσοτάκης.

Ένα πρώτο συμπέρασμα:

Ο κ. Σαμαράς έχει διαγράψει μέσα σε διάστημα περίπου δύο ετών, βουλευτές του κόμματός του για τον αντίθετο ακριβώς λόγο! Δηλαδή, έχει διαγράψει βουλευτές του γιατί έχουν ψηφίσει Μνημόνιο και επίσης έχει διαγράψει βουλευτές του γιατί ΔΕΝ έχουν ψηφίσει Μνημόνιο!

Ας δούμε τα πράγματα και λίγο παραπέρα.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να παραθέσω κάποια σχετική πηγή γιατί φαντάζομαι πως η πλειονότητα των αναγνωστών θα θυμούνται την περίφημη δήλωση Καραμανλή πως "δεν συνεργάζεται με τα άκρα" απαντώντας σε ερώτημα που αφορούσε ενδεχόμενη συνεργασία του με το ΛΑΟΣ. 

Βεβαίως δεν ισχυρίζομαι ότι η προσχώρηση των κ.κ. Γεωργιάδη και Βορίδη στη Νέα Δημοκρατία - δεδομένου δε ότι οι ίδιοι έχουν παραιτηθεί και των βουλευτικών τους εδρών - συνεπάγεται συνεργασία ΝΔ και ΛΑΟΣ. Όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την πολιτική αμηχανία που εκτιμώ ότι θα χαρακτηρίζει τη συνύπαρξη υπό την ίδια πολιτική στέγη ενός πρώην Πρωθυπουργού  διαχειριστή  του "μεσαίου χώρου" και έχοντας δώσει απτά δείγματα των θέσεών του - θυμίζω ότι η εκλογή του κ. Παπούλια στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα ήταν ένα από αυτά - με πρώην κορυφαία στελέχη ενός κόμματος όπως το ΛΑΟΣ.

Το προκύπτον ερώτημα είναι ποιος μετακινήθηκε και προς ποια ιδεολογική κατεύθυνση ώστε να καταστεί η συνύπαρξη βιώσιμη. Κι αν πάλι δεν υπήρξε μετακίνηση τότε η Νέα Δημοκρατία πόσο μπορεί να διευρυνθεί χωρίς να παρατηρηθούν ρωγμές;

Στη συνέχεια, δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς μια πιο φιλελεύθερη τάση που κατά την εκτίμησή μου ενυπάρχει στη Νέα Δημοκρατία και εκφράζεται - ας πούμε - από τον κ. Μητσοτάκη αλλά και από άλλους. Μια τάση που ναι μεν κινείται εντός κομματικών πλαισίων, δεν αρνείται όμως να διατυπώσει άποψη και ενίοτε όχι τόσο κοντά στην τρέχουσα κομματική γραμμή.

Μπορεί να συμβιβαστεί ο "εθνικο-φιλελευθερισμός" των Γεωργιάδη-Βορίδη με το "μεσαίο χώρο" του κ. Καραμανλή και τις φιλελεύθερες τάσεις του κ. Μητσοτάκη;

Υπό άλλες συνθήκες, η Νέα Δημοκρατία - όπως και το ΠΑΣΟΚ - στο δρόμο προς την εξουσία θα μπορούσαν να χωρέσουν ακόμη και στελέχη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, για τον απλούστατο λόγο ότι η εξουσία όντως λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία εξαιρετικά ισχυρή.

Σήμερα όμως;

Μια πρόβλεψη

Η ένταξη των πρώην βουλευτών του ΛΑΟΣ στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι ούτε ανώδυνη ούτε συγκυριακή. Οι σεισμικές δονήσεις που προκάλεσαν στα κόμματα εξουσίας οι ανάγκες υπερψήφισης των Μνημονίων και που όπως όλα δείχνουν θα είναι επαναλαμβανόμενες και στο εγγύς και ορατό μέλλον,  δεν πρόκειται να σταματήσουν. Οι βαθιές ιδεολογικές αντιφάσεις μεταξύ των Νεο-Δημοκρατικών τάσεων πολλαπλασιάζονται, τα χάσματα γίνονται ορατά και μεγάλα και η διαρκής ανάγκη υπερψήφισης οδυνηρών μέτρων καθιστά αυτές τις διαφορές κεντρικές.

Η τακτική του κ. Σαμαρά - που δεν μπορεί να διευκρινιστεί στην παρούσα φάση αν πρόκειται περί συνήθους πολιτικής αβελτηρίας ή όχι - δεν οδηγεί σε αυτοδύναμη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Αντιθέτως, ενισχύει τα εσωτερικά ζητήματα του κόμματος σε μια φάση που δε θα έπρεπε ή δε θα ανέμενε κανείς καθώς ήδη το κόμμα προέρχεται από μια σοβαρή κρίση, με τη διαγραφή σημαντικού αριθμού βουλευτών του.

Ευθέως λοιπόν αναρωτιέμαι: αποτελεί πραγματικά στόχο του κ. Σαμαρά η αυτοδυναμία ή διαβλέποντας τα επερχόμενα φροντίζει να εξασφαλίσει ότι ο επόμενος Πρωθυπουργός θα στηρίζεται σε μια Κυβέρνηση συνεργασίας;

Αυτά ως προς τις στοχεύσεις.

Τα αναπάντητα όμως ερωτήματα δεν είναι αυτά.

Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε;

«Δεν δέχομαι να λοιδορεί την πατρίδα μου ο κ. Σόιμπλε. Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε;» διερωτήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, κατά τη διάρκεια γεύματος στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιδρώντας στις πιέσεις που ασκούν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προς την Ελλάδα.

(όλα τα ελληνικά ΜΜΕ , 15 Φεβρουαρίου 2012)

Εγώ δεν τον ήξερα τον Σόιμπλε. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τη γερμανική πολιτική σκηνή. Συνεπώς, το ερώτημα είναι ποιος μου τον σύστησε. 

Ποιος σύστησε τον Σόιμπλε στους Έλληνες;

Γιατί ο κ. Σόιμπλε δεν θα ξύπνησε προφανώς ένα πρωί και αποφάσισε αντί να ασχοληθεί με το μισθό του Γιόχαν και της Φράου Χέλγκα τα φορολογικά, να καταπιάνεται με την Ελλάδα, τα χρέη και τα βάσανά της. 

Ποιος με έστειλε στο Σόιμπλε; 

Ποιος άνοιξε την πόρτα κι έφερε μέσα στη χώρα μου το δανειστή; Ποιος του έδωσε, στην πραγματικότητα του παρέδωσε, το δικαίωμα να έχει λόγο στα κοινά; Φαντάζομαι ότι ο κ. Σόιμπλε έχει τις δικές του πολιτικές σκοτούρες, το δικό του κόμμα, τη δική του προεκλογική εκστρατεία, το δικό του Υπουργείο και τα δικά του προβλήματα. Δεν του αρκούσαν και προκειμένου να γεμίσει το χρόνο του αποφάσισε να συμπεριλάβει προς επίλυση και διευθέτηση και τα ελληνικά θέματα; 

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν θα ήξερα καν τον κ. Σόιμπλε - γιατί κάνω προσπάθεια να θυμηθώ προηγούμενους  Γερμανούς Υπουργούς Οικονομίας και δεν τα καταφέρνω - αν το δικό μας πολιτικό προσωπικό, η δική μας κοινωνία, η συνολική εθνική μας στάση δεν είχε αυτοβούλως φέρει τον κ. Σόιμπλε στο κατώφλι να μας χτυπά την πόρτα.

• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε, αν η πολιτική ηγεσία και το λοιπό πολιτικό σύστημα είχε φροντίσει να μειώσει τις κρατικές δαπάνες;
• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε αν το πελατειακό κράτος είχε πάψει να πληρώνει από τους δικούς μου φόρους το συρφετό των συμβούλων, των οδηγών, των παρατρεχάμενων του κάθε πολιτικάντη;
• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε αν το συνδικαλιστικό κηφηναριό με την αγαστή συνεργασία των πολιτικών δεν είχε γεμίσει μέχρι σκασμού από προσωπικό τις ΔΕΚΟ και τους άλλους κρατικούς οργανισμούς και δεν είχε εξασφαλίσει ένα βουνό προνόμια;
• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε αν τα κόμματα έκοβαν τους δεσμούς τους με τις συντεχνίες και αποφάσιζαν να απελευθερώσουν από τις αγκυλώσεις και τους περιορισμούς τα επαγγέλματα;

Όχι. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από ανούσιες δικαιολογίες, ώρες που είναι, απερίφραστα όχι.

Αυτή η χώρα έχει τεράστιο αναξιοποίητο πλούτο.

Αυτή η χώρα όμως έχει και ένα πολιτικό σύστημα που θέλει τον πολίτη αλυσοδεμένο στο πελατειακό άρμα, στη συνδικαλιστική παράγκα, στο παρωχημένο και μίζερο και διεφθαρμένο γραφειοκρατικό σύστημα που διατηρεί την ανάγκη πολιτικής "παράκαμψης" κάνοντας έτσι αναγκαίο τον πολιτικάντη και δούλο τον πολίτη.

Αν πραγματικά οποιοσδήποτε κατέχει οποιοδήποτε πολιτικό αξίωμα, μετέχει δηλαδή της εξουσίας και πηγαία πιστεύει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν έχει καμία δουλειά να επιβάλλει, να ορίζει και να διαφεντεύει τότε ο δρόμος είναι ανοικτός:

• Ας κλείσει έστω και έναν δημόσιο οργανισμό που παράγει έλλειμμα. Ας ελαφρύνει δηλαδή έστω και με τα ποσά ενός οργανισμού την εξουσία του κ. Σόιμπλε, την οποία αντλεί από το χρέος της χώρας.
• Ας ανοίξει έστω και ένα επάγγελμα. Όχι με υπεκφυγές. Πραγματικά και λειτουργικά. Ας συμβάλλει δηλαδή στην μείωση της ανεργίας και δι' αυτής στην αύξηση των εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών.
• Ας εξορθολογίσει έστω και μία ΔΕΚΟ και ας αποσύρει την πελατειακή κομματοκρατούμενη κρατική επιχειρηματικότητα από έναν τομέα, δίνοντας ανάσα σε έναν κλάδο.
• Ας συντρίψει επιτέλους την απίστευτη γραφειοκρατία που συντηρεί πλασματικές θέσεις εργασίας. Δεν γίνεται εν έτει 2012 να διατηρούμε ακόμη απίστευτες διαδικασίες σε ένα σωρό άχρηστους δημόσιους οργανισμούς, δαπανώντας εργατοώρες.
• Ας φροντίσει να εξασφαλίσει έστω και μία περιοχή που δεν θα μπορεί ο κάθε κουκουλοφόρος να προκαλεί ζημιά γιατί αδυνατεί - λόγω ιδεολογικής αναπηρίας - να προσφέρει πλούτο.

Τα λόγια, οι λεονταρισμοί και η έντεχνη υπόθαλψη και ενίσχυση της αντίληψης πως οι Έλληνες "αδικούνται" ή "λοιδωρούνται" από το διεθνή παράγοντα και η άστοχη ανάμειξη του εθνικού στοιχείου με την τρέχουσα οικονομική συγκυρία είναι εύκολα να εκτοξευθούν αλλά πολύ δύσκολα συγκαλύπτουν την αδράνεια και την κομματική ακαμψία.

Προφανώς ο διεθνής παράγοντας θα κινείται εσαεί ανεξάρτητα των δικών μας συμφερόντων.

Το μη προφανές είναι πως εμείς δεν έχουμε αντιληφθεί ότι οι πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι για την κατάστασή μας είμαστε εμείς. 

Ο κατάλογος που παραθέσαμε είναι ενδεικτικός. Τα ξέρουν όλα αυτά και άλλα πολλά όσοι με προσποιητή αφέλεια παριστάνουν τους τιμητές των "κακών" ξένων.

Το ερώτημα όμως παραμένει: Ποιος είναι ο υπεύθυνος που επέτρεψε στον κ. Σόιμπλε να ασχοληθεί μαζί μας; Και πιο επιτακτικά, ποιος είναι ο υπεύθυνος που δεν κάνει κάτι ώστε ο κ. Σόιμπλε να μην ασχολείται μαζί μας;

Τα πράγματα είναι ακόμη πιο σκληρά.

Αυτή η χώρα δεν δικαιούται απλώς να μην πτωχεύσει.

Είναι υποχρεωμένη να πλουτίσει, με το δυναμικό που διαθέτει.

Αντί λοιπόν να εκτοξεύονται διαμαρτυρίες προς τους δανειστές, ας φροντίσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά να κάνουν τη δουλειά τους - τη δουλειά για την οποία πληρώνονται αδρά - και να μετατρέψουν τη χώρα σε επενδυτικό παράδεισο. 

Τότε, κανείς Σόιμπλε δε θα διανοείται να εκφραστεί αρνητικά. 

Αν όμως κοινωνία και πολιτικοί συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο, στο δρόμο της επίπλαστης αντίληψης πως όλος ο κόσμος και όλες οι τράπεζες και όλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για κάποιο κοσμογονικό ή μεταφυσικό λόγο είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν αφειδώς και διαρκώς τη δική μας άποψη για τη ζωή, τότε τα λόγια του κ. Σόιμπλε μόνο ως γλυκιά ανάμνηση ή ως πικρή μετάνοια θα φαντάζουν σε λίγο καιρό.

Πόσοι Συμφωνούμε στα Αυτονόητα;

Ελάχιστοι.
Και ποια είναι τα αυτονόητα μέσα στη θάλασσα ανοησιών που ακούγονται, γράφονται και λέγονται;

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία ένα μικρότερο και παραγωγικό Δημόσιο;

      Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να το διεκδικήσει. Αν όχι, ας συμβιβαστεί με τον παραλογισμό να δανείζεται αφειδώς, να υπογράφει Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, να διέρχεται χρηματοπιστωτικών συμπληγάδων για να διατηρεί το συρφετό απίστευτων υπηρεσιών, να μισθοδοτεί από κληρικούς μέχρι μακιγιέρ, να συντηρεί μπάντες, συμβούλους, οργανισμούς κάπρων και αναπαραγωγής χταποδιών. Ουδέν πρόβλημα πλην της χρεοκοπίας.

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στα αντίστοιχα επαγγέλματα σε όλους τους κατέχοντες τα απαραίτητα προσόντα;  

         Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να σπάσει τα συντεχνιακά δεσμά. Αν όχι, ας συμβιβαστεί με την ανεργία, την αέναη αναμονή σε ουρές επιδομάτων και την οδυνηρή αναμονή του "διορισμού". Προφανώς κάθε συντεχνία θα προσπαθήσει επίμονα να περιχαρακωθεί γύρω από επιχειρήματα περί σπουδαιότητας του λειτουργήματός της που μόνο κωμικά μπορούν να χαρακτηριστούν σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. 

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία να ζήσει επιτέλους στην πραγματικότητα του "δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα";

         Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να αποδεχθεί ότι δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις εισφορές για είκοσι χρόνια ή και λιγότερα και στη συνέχεια να συνταξιοδοτείσαι στα 40 σου με ποσά αντίστοιχα ή ακόμη και πολλαπλάσια του μισθού σου. Όποιος σου υποσχέθηκε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό απλά σε κορόιδεψε ή εσύ τον άφησες να σε κοροϊδέψει. 

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία να τελειώνει μια για πάντα με προνόμια, βουλευτικές συντάξεις, στρατιές διορισμένων, βουνά παροχών;

      Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να επιβάλλει την αληθινή ισότητα και την αληθινή δημοκρατία. Να απαιτήσει την ίδια αντιμετώπιση έναντι ίδιας συνεισφοράς. Έχει σημασία αν εργάζεσαι στη Βουλή, στη ΔΕΗ ή στο Πανεπιστήμιο. Ίδια εργασία αμείβεται με ίδιες παροχές. Κανένα προνόμιο εκτός του μισθού και για κανέναν. Όχι για λόγους μιας ιδιότυπης ισοπέδωσης. Απλώς για λόγους αυτονόητης πρακτικής.

Το Μνημόνιο, οι δανειακές συμβάσεις και τα υπόλοιπα έρχονται να καλύψουν το κενό της δικής μας βούλησης. Την ένδεια της δικής μας άποψης για την πολιτική και την οικονομία. Το άστοχο, το άτοπο και το καταστροφικό της δικής μας διεκδίκησης που γατζωμένη στα πολιτικάντικα παραμύθια μας έπεισε ότι μπορούμε να πληρωνόμαστε για 1000 όταν παράγουμε για 100. Ότι υπάρχει μέθοδος να συνταξιοδοτούμεθα με 500 όταν έχουμε πληρώσει 50. Ότι θα παραμείνουμε μόνιμα εργαζόμενοι όταν ο κόσμος ολόκληρος μας έχει ξεπεράσει. Επειδή κάποιος προσελήφθη ως κλητήρας για να μεταφέρει αλληλογραφία θα πρέπει να πληρώνεται ακόμη κι αν εφευρέθηκε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και η τηλεδιάσκεψη. 

Ναι, οι ξένοι δεν θέλουν την επιτυχία μας. Ναι, το Μνημόνιο είναι λάθος όχι γιατί είναι λανθασμένη η συνταγή αλλά γιατί εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε ουτοπίες. Γιατί δεν είναι το Μνημόνιο της κοινωνίας. Ήρθε να την ταράξει, να την ταρακουνήσει, να την βγάλει από την νιρβάνα.

Θα ήθελα να έχουμε το δικό μας Μνημόνιο. Τη δική μας ρεαλιστική οικονομική πρόταση. Όχι το καραγκιοζιλίκι του κρυφτού μεταξύ δανειστών και κυβερνώντων. 

Αλλά όχι βέβαια στη βάση του "δεν αλλάζω τίποτα γιατί έτσι έμαθα" αλλά στη βάση μιας υγιούς και παραγωγικής οικονομίας. Μιας τίμιας και ειλικρινούς κοινωνικής συμφωνίας. 

Τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές, ανοησίες, πονηρά παιχνίδια που αποσκοπούν στη διάσωση "όσων μπορούμε να διασώσουμε τώρα στην αναμπουμπούλα".

Εις βάρος πάντα της νέας γενιάς. Γιατί αν δεν το κατάλαβες αναγνώστη μου, η επόμενη γενιά θα κληθεί να πληρώσει τα δάνεια που συνάπτει η παρούσα προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της. Τόσο απλά, τόσο εγκληματικά.

Νέο Μνημόνιο: Τριπολιτσά ή Μεσολόγγι;

Στο εθνικό ιστορικό αρχετυπικό ασυνείδητο λειτουργούν δύο κυρίαρχοι πόλοι ως σύμβολα απόκρισης και ψυχολογικής ένδυσης οψέποτε η ύπαρξη του έθνους διακυβεύεται, προσβάλλεται ή απειλείται.
Το ένα είναι το "Μεσολόγγι". 

Οι πολιορκημένοι Έλληνες, καθημαγμένοι από την ανέχεια, πολιορκούμενοι σθεναρά από βαρβάρους μη έχοντες άλλη διέξοδο αποφασίζουν να περατώσουν την πολιορκία γνωρίζοντες εξ' αρχής ότι η προσπάθεια θα είναι μεν απέλπιδα, μπορεί όμως να καταλήξει στη διάσωση ελαχίστων αλλά και στην εις τους αιώνας ανάμνηση και δόξα της επιλογής τους. Εταίρα λύση στην κατάσταση "Μεσολόγγι" δεν υπάρχει. Η αναμονή εντός της πολιορκούμενης πόλης οδηγεί τους πάντες εις τον όλεθρον μετά βεβαιότητος. Τουλάχιστον η ηρωική έξοδος δύναται να καταγραφεί στην ιστορική μνήμη, καθοδηγώντας τις επόμενες γενιές. Εξετάζοντας συμβολικά το ζήτημα, η Ελλάς σήμερα βρίσκεται εν πολιορκία, μη έχουσα άλλη βιώσιμη επιλογή εκ το επαχθούς Μνημονίου εντούτοις εξετάζει - ως έθνος - τη λύση του "Μεσολογγίου", ήτοι τη λύση της απέλπιδος εξόδου εκ των Ευρωπαϊκών τειχών, υπό το βάρος της βαριάς λιτότητας και της βαναύσου προσβολής της εθνικής αξιοπρέπειας. 

Υπάρχει όμως και η "Τριπολιτσά"

Εδώ, οι Έλληνες ταπεινωμένοι και υπόδουλοι επί αιώνες υπό τον Οθωμανικό ζυγό, προβαίνουν σε μια ανόσια πράξη - στη σφαγή χιλιάδων Τούρκων και Εβραίων στην Τρίπολη - γιατί όπως αναφέρει κι ο ιστορικός Κωστής Παπαγιώργης "αυτό που θεωρήθηκε εθνική ντροπή ήταν στην πραγματικότητα μια εθνική ανάσταση - έστω και ανόσια. Μόνο με την άλωση της Τριπολιτσάς οι ραγιάδες μυήθηκαν στο βαθύτερο νόημα του πολέμου που είχαν κηρύξει. Δεν υπήρχε πλέον κανένα περιθώριο συμβιβασμού ανάμεσα στους δύο λαούς. Ο πόλεμος θα έφτανε μέχρις εσχάτων. Μέσα στην πρωτάκουστη αιματοχυσία και στο λύθρο οι επαναστάτες έπαιρναν ουσιαστικά το αληθινό πολεμικό βάπτισμα. Και βέβαια δεν χρειάζεται να δικαιολογούμε τις μαύρες σκηνές που εκτυλίχθησαν στους δρόμους και στα σπίτια της πρωτεύουσας με το μένος αιώνων κατά του τυράννου. Οι Μοραΐτες μετρούσαν μόλις έναν αιώνα σκλαβιάς. Είχαν όμως αναγκή μια κατάσταση απόλυτου ασυδοσίας για να ανακτήσουν την φυλετική τους αυτοπεποίθεση. Και την ανέκτησαν με μια αθεμιτουργία που δεν βρήκε ποτέ τον υμνητή της. Το νεοσύστατο κράτος είχε ανάγκη την προβολή ηρωϊκών θυσιών γι'αυτό το Μεσολόγγι απέβη εθνικό σύμβολο ενω η Τρίπολη αποσιωπήθηκε".

Στην κατάσταση "Τριπολιτσά" το έθνος αποφασίζει να επιλέξει έναν δρόμο ευθείας αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο, ένα δρόμο επιθετικής δράσης, ένα δρόμο έγερσης και συνέγερσης, αρνείται να υποταχθεί σε κανόνες και Μνημόνια εντάσσει σε μια μανιώδη - πολεμική - δράση τις δυνάμεις του και κυριαρχεί, γίνεται το ίδιο κατακτητής και κατατροπώνει τον εχθρό του.

Ποιο σύμβολο θα κυριαρχήσει στο εθνικό θυμικό; Θα αποδεχθεί μοιρολατρικά η ελληνική κοινωνία την κατάσταση πολιορκίας - οικονομικής και ψυχολογικής - και εν καιρώ θα αποφασίσει την απέλπιδα και καταστροφική έξοδο από το "στρατόπεδο του ευρώ" ή θα συνεγερθεί, θα "θυμώσει" και θα επιτεθεί χωρίς "οικονομικό έλεος" - διάβαζε παίρνοντας στα χέρια τα σιδηρά όπλα του φιλελευθερισμού - χωρίς τη συνείδηση του "ευρωπαϊκού εταίρου" και θα μετατρέψει τις οικονομίες του Βορά σε παρανάλωμα, αξιοποιώντας τους τεράστιους θησαυρούς που κρύβει η Ελληνική Οικονομία; 

Η Αριστερά ας Μαζέψει τα Εξαπτέρυγα

...γιατί τα έχουμε πληρώσει.
Για μια ακομη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας η Αριστερά
φαντασιώνεται την κυριαρχία στο σύστημα εξουσίας.
Φαντασιώνεται τον υποτελειακό απομονωτισμό της Ελλάδος την υποταγή
στην κόκκινη νομενκλατούρα και επιστρατεύει τα ιδεολογικά της
μορμολύκεια.
Ας το μάθει λοιπόν για μια ακόμη φορά ότι η Χώρα δεν παραδίδεται.Δεν
υποτάσσεται. Δεν πρόκειται να μετατραπεί σε Κούβα ή σε άλλο ιδεολογικό
Παράδεισο.
Ας κατεβάσουν όποιον θέλουν. Ας επιστρατεύσουν όποια ψευτοσυμβολική
μπαρούφα επιθυμούν. Τους έχουμε πληρώσει. Τους έχουμε αποζημειώσει. Με
συντααξεις ψευτοαγωνιστών με βουλευτικές έδρες με όλα τα σπάταλα
εργαλεία που είχαμε.
Τη χώρα όμως και την προοπτική της δεν τη χαρίζουμε.

--
You can find me here:
http://tyxaios.blogspot.com/

3+1 Έξυπνοι Τρόποι να Ξεφύγουμε Από την Κρίση!

      Πάντα προ των σημαντικών σημείων καμπής στην ιστορική ροή, όπως τα ζούμε σήμερα, αξίζει να βλέπει κανείς τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Πάμε να δούμε τρεις τρόπους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την κατάσταση.

• Η Μέθοδος του Γλυκού Αιφνιδιασμού

          Πριν απορρίψετε ως ανόητη την συγκεκριμένη επιλογή, παρακαλώ διαβάστε τη μέχρι τέλους.

          Πόσα χρωστάμε ως χώρα μέσω ομολόγων; Κοντά στα 360δις ευρώ πριν το κούρεμα. Λοιπόν, το ελληνικό κράτος αποφασίζει με νόμο ότι κάθε κάτοχος ελληνικού ομολόγου όχι μόνο κουρεύεται αλλά - κρατηθείτε! - κερδίζει πέντε ή δέκα φορές τα χρήματά του! Δηλαδή το χρέος αυτομάτως ανεβαίνει - με το δεκαπλασιασμό - στα 3600 δις ή 3,6 τρις! Αποτέλεσμα; Κανένα πρόγραμμα βοήθειας και κανένα Μνημόνιο δεν μπορεί να κάνει τίποτα μπροστά στο ιλιγγιώδες ποσό. Ποιες όμως θα ήταν οι συνέπειες; Κατ' αρχάς θα προκαλούσαμε ένα τεράστιο, αβάσταχτο κύμα πληθωρισμού όχι μόνο στη ζώνη του ευρώ αλλά λόγω του μεγέθους του "νέου χρέους" σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού ουσιαστικά θα "εκτυπώναμε" χρήμα και μάλιστα χωρίς την άδεια της ΕΚΤ! Και εύλογα θα ρωτήσει κανείς "εντάξει, πήραμε την εκδίκησή μας από τους Ευρωπαίους, εμείς τι κάνουμε;" Οι δανειστές μας (τράπεζες, διεθνή κεφάλαια κλπ) θα είχαν δύο επιλογές: ή να αποδεχθούν το "μπούκωμα" με πληθωριστικό ευρώ δηλαδή μια χαρά θα μας ξαναδάνειζαν οπότε τέλος το πρόβλημα -γιατί το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι δεν μας δανείζουν οι αγορές - ή να μην το αποδεχθούν και να προχωρήσουν σε μαζικές πωλήσεις ελληνικών ομολόγων. Όμως! Οι ζημιές που θα κατέγραφαν απλώς θα ήταν δεκαπλάσιες και ελάχιστοι θα άντεχαν. Να το πω απλά; Αν σήμερα οι τράπεζες και οι διεθνείς οίκοι που μας δανείζουν ζορίζονται γιατί καταγράφουν ζημιές από τα ελληνικά ομόλογα ύψους -το πολύ- 360δις (γιατί τόσα θα χαθούν αν πτωχεύαμε), φανταστείτε τι θα πάθαιναν αν το χρέος ανέβαινε σε μια μέρα στα 3,6 τρις! 

• Η Μέθοδος του Τυχερού Παίκτη

       Το ελληνικό κράτος συστήνει μια εξοχώρια -οφσορ! - εταιρεία τυχερών παιγνίων. Η συγκεκριμένη εταιρεία, ας την πούμε "Το Χρυσό Δρεπάνι", έχει διαθέσιμο μόνο ΕΝΑ παιχνίδι τύπου λαχείο ας πούμε, με κόστος λαχνού 360δις - εξ' ου και η εξοχώρια έδρα της εταιρείας γιατί φανταστείτε να έπρεπε να πληρώσει κανείς φόρο για τέτοιο ποσό!- και το κέρδος του λαχνού είναι 1 τρις ευρώ! Ένας παίκτης - το ελληνικό δημόσιο - ένας λαχνός, και το κράτος "κερδίζει" 1 τρις. Θα μου πείτε τώρα ποιος θα το πληρώσει; Κανείς! Το κράτος θα προσφύγει δικαστικά εναντίον της εταιρείας (του κράτους!), στο ενδιάμεσο ο κερδισμένος λαχνός καταγράφεται στον προϋπολογισμό ως έσοδο, το έλλειμμα όχι μόνο μηδενίζεται αλλά καταγράφουμε και τρελά έσοδα και ξαναβγαίνουμε στις αγορές! Απλό;

• Η Μέθοδος του "Διπλού Κράτους"

     Προφανώς αυτή τη μέθοδο μπορεί και να μην την υποστηρίξουν όλοι για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Εξηγώ: Καταργούμε στα χαρτιά - μην πάει ο νους σας στο πονηρό! - το παρόν κράτος για ένα βράδυ και συγκροτούμε ένα νέο. Θες "Νέα Ελλάδα" να την πούμε; Όπως θες. Το παλιό κράτος όντως χρωστάει 360 δις! Βρείτε το και πάρτε τα. Το Νέο, δε χρωστάει τίποτα. Πως το έκαναν οι Γερμανοί; Σου λέει η Ναζιστική Γερμανία δεν έχει καμία σχέση με την Νέα Γερμανία. Η Νέα Γερμανία δε χρωστάει αποζημειώσεις. Το είπε και η Χάγη. Η Νέα Ελλάδα δεν χρωστάει. Η Παλιά βεβαίως. Βρείτε τους εκπροσώπους και τους υπευθύνους και πάρτε τα. Καλό; Μας βοηθάει και το δεδικασμένο από τη Χάγη και προχωράμε!

Και μια μέθοδος μπόνους για όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν το κείμενο!

         Ιδρύουμε ένα μικρό κρατίδιο - δίκην Βατικανού - με έδρα μια βραχονησίδα. Το ονομάζουμε παράξενα, εξωτικά, ας πούμε "Ιερό Ελλάδιο" ή κάπως έτσι. Το κρατίδιο αυτό ως νεο-ιδρυθέν και παρθένο έχει αξιολόγηση ΑΑΑ οπότε δανείζεται μανιωδώς, μαζεύει ένα τεράστιο ποσό και στη συνέχεια μας περνάει το χρήμα ως δωρεά, το ίδιο πτωχεύει αλλά ποιος νοιάζεται; Αν δε του δώσουμε και μια χροιά θρησκευτικο-πολιτική, ποιος θα τολμήσει να πειράξει ένα θρησκευτικό παράδεισο; Το κρατίδιο έχει κι άλλα πλεονεκτήματα. Μπορεί να τυπώσει νόμισμα ας πούμε! Κανονικά και με ισοτιμία και με τα πάντα. Και βεβαίως μπορεί να δανείζεται σε δολλάρια ή σε ευρώ και να μας δανείζει σε νόμισμα δικό του! Φανταστείτε πάνω στη βραχονησίδα μια μηχανή να εκτυπώνει νυχθημερόν χρήμα! Να τυπώνει "δραχμόνια"! Δεν γυρίζει η Ελλάδα στη δραχμή! Απλώς δανείζεται από ένα μικρό κράτος! Και έχει και νόμισμα να κάνει τις δουλειές της και τα πάντα όλα!

(επειδή το νοητικό επίπεδο των Μεγάλων Διαπραγματευτών κινείται στα όρια της αμοιβάδας επισημαίνω ότι το κείμενο είναι χιουμοριστικό, μην το δοκιμάσετε στο σπίτι!)

Και Τώρα η Ώρα του Καραμανλή(;)

Αγαπητέ αναγνώστη,

αντιλαμβάνομαι ότι το τελευταίο που σε απασχολεί αυτή τη στιγμή - λίγο πριν επισημοποιηθεί η σύμπραξη των τριών αρχηγών στη στήριξη του Μνημονίου 2 - είναι το ερώτημα που σου θέτω. Εντούτοις, εγώ θα στο θέσω κι εσύ αν θες το σκέφτεσαι και μου απαντάς.

Τι θα ψηφίσει ο Κώστας Καραμανλής στη Βουλή, όταν έρθει η ώρα να εισαχθεί στο Κοινοβούλιο προς ψήφιση το κείμενο του Μνημονίου 2;
Οι επιλογές είναι οι παρακάτω:

• Ναι. Δηλαδή θα στηρίξει το Μνημόνιο 2, στο πλαίσιο της κομματικής πειθαρχίας. Προφανώς κίνηση στήριξης Σαμαρά αλλά και κίνηση συσσωμάτωσης στην κοινοβουλευτική ομοθυμία που είθισται να αποτελεί κανόνα στα δικά μας κομματικά ήθη. Δηλαδή ο Καραμανλής απεκδύεται την ιδιαιτερότητα ονόματος και αξιώματος και εντάσσεται ως "στρατιώτης" στην παράταξη. Ναι, αλλά... ο Κώστας Καραμανλής δεν είναι ένας απλός βουλευτής. Είναι εκείνος ο πρώην Πρωθυπουργός που - για να μη σε ζαλίζω - βιάστηκε να παραδώσει την εξουσία προφανώς για να μην κληθεί ο ίδιος να διαχειριστεί ό,τι διαχειρίστηκε ο κ. Παπανδρέου. Επίσης, είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος της γενιάς των Καραμανλήδων στο Κοινοβούλιο -εκπρόσωπος του "τζακιού" δηλαδή - και αντιλαμβάνεσαι πόσο θα μετρήσει μια θετική ψήφος σε ένα θεσμικό κείμενο όπως το Μνημόνιο 2, το οποίο θα παρακολουθεί την πολιτική του καριέρα για πάντα. Όπως και των υπολοίπων βέβαια αλλά πες μου δεν το θεωρείς "πολύ βαρύ" η υπόθεση "Μνημόνιο" να "καταπιεί" δύο πολιτικά τζάκια μέσα σε δύο χρόνια; Προφανώς αναφέρομαι σε Καραμανλή-Παπανδρέου. Προσωπικά, δεν πολυ-πιστεύω τις θεωρίες περί "ανατροπής" του πολιτικού σκηνικού και διάφορα τέτοια.
• Όχι. Δηλαδή δεν θα στηρίξει το Μνημόνιο 2, παρά την - κατά τα φαινόμενα, γιατί κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξέρει - κομματική πειθαρχία που θα επιβάλλει ο κ. Σαμαράς. Βεβαίως σε αυτήν την περίπτωση είναι προφανές ότι δρομολογούνται εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο, γιατί πολύ απλά θα είναι η πρώτη ηχηρή παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή μετά τα γνωστά γεγονότα των εκλογών του 2009 και ό,τι ακολούθησε μετά. Θα συγκρουστεί ο Καραμανλής με το Σαμαρά "αδειάζοντας" ο πρώτος τον δεύτερο σχετικά με την ακολουθούμενη πολιτική του κόμματος απέναντι στο Μνημόνιο; Ή μήπως ο Σαμαράς θα αφήσει ελεύθερους τους Βουλευτές να ψηφίσουν, διακινδυνεύοντας να εμπλακεί σε μια υπόθεση που μπορεί να ρίξει την Κυβέρνηση Παπαδήμου και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές αλλά και σε απρόβλεπτες συνέπειες; 
• "Απών", "παρών", "πήγα για τσιγάρο"! Μη γελάς. "Φοριέται" τελευταία στη Βουλή η συγκεκριμένη επιλογή καθώς πολλοί Βουλευτές προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ κομματικής γραμμής και εκλογικής πελατείας, αφού η ψήφος στο Μνημόνιο και στα συναφή νομοσχέδια "κοστίζει". Λες ο Καραμανλής να "απέχει"; Δεν το αποκλείω αλλά οπωσδήποτε μια τέτοια αποχή δεν μπορεί παρά να μας προβληματίσει πολιτικά.

       Η ψήφος του Κώστα Καραμανλή σε μια τέτοια συγκυρία και για ένα τέτοιο κείμενο μετά τις πραγματικά πρωτοφανείς εξελίξεις που ακολούθησαν καταιγιστικά μετά την ήττα του κόμματος της ΝΔ στις εκλογές του 2009 και την παραίτηση του ιδίου από την αρχηγία σίγουρα θα αποτελέσει μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή για τον πρώην Πρωθυπουργό.

      Πρόκειται για εκείνον τον πολιτικό που εκ της θέσεώς του το 2009 και πιο πριν όφειλε να γνωρίζει για τα επερχόμενα ή σε κάθε περίπτωση θα ανέμενε κανείς να παρέμβει μετά από δύο χρόνια πολιτικής σιωπής και να αποσαφηνίσει διάφορα σημεία της πολιτικής του. Ή έστω να πει τη γνώμη του. Η σιωπή του κ. Καραμανλή όλο αυτόν τον καιρό - θεσμικά πλέον - φτάνει σε ένα σημείο όπου και ο ίδιος θα κληθεί ως Βουλευτής να λάβει θέση απέναντι στις εξελίξεις φέρνοντας το πολιτικό και θεσμικό βάρος που τον ακολουθεί.

       Πιστεύει ότι το Μνημόνιο 2 είναι μονόδρομος και επιβάλλεται η ψήφισή του; Τότε όμως πως φτάσαμε ως εδώ; Μόνο από τις ενέργειες ή τα ατοπήματα του κ. Παπανδρέου; Αυτός ως πρώην Πρωθυπουργός δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει οτιδήποτε από το κείμενο, υποτασσόμενος ως κοινός Βουλευτής στην κομματική γραμμή; 

     Πιστεύει ότι δεν πρέπει να ψηφιστεί το συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα; Ποια η εναλλακτική κατά την άποψή του; 

   Θα απέχει με κάποια πρόφαση της ψηφοφορίας, αρνούμενος - για δικούς του λόγους - να κάνει γνωστή τη θέση του για ένα μείζον ζήτημα που θα καθορίσει την τύχη της χώρας για πολλά χρόνια;

 

Ας δούμε λοιπόν τι θα ψηφίσει ο κ. Καραμανλής και νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον.

Ο Κόκκινος Τόμσεν!

Τελικά και εν μέσω όλης αυτής της φασαρίας για νέα Μνημόνια, ΔΝΤ, επιτροπείες κι άλλα τραγικά, εγώ μόνο ένα κοινό παρονομαστή βλέπω πίσω από όλα αυτά.

Το ΔΝΤ και οι εκπρόσωποί του στην Ελλάδα έχουν προχωρήσει σε επιλογές που μόνο το ΚΚΕ και ο Στάλιν θα ζήλευαν αλλά κι αυτοί δε θα μπορούσαν να διανοηθούν - όπως και εμείς οι υπόλοιποι - πόσο κομμουνιστές τελικά αποδείχθηκε ο κ. Τόμσεν και η παρέα του.

Δε με πιστεύεις; Θαρρείς ότι κάνω πλάκα ή ότι προσπαθώ να τα "ρίξω" στο ΚΚΕ; Καμία σχέση.

Πρόσεξέ με.

Τι λέει η φιλοσοφία του ΚΚΕ, του κομμουνιστο-σοσιαλιστών κι άλλων ιδεολογικών συνοδοιπόρων τους; Κεντρική παρέμβαση στην οικονομία δε λέει; Δε μιλάει για μια κεντρικά και κρατικά σχεδιασμένη οικονομία και πως τα μέσα παραγωγής κλπ πρέπει να ανήκουν στο κράτος; Δεν αναφέρεται στην παντοδυναμία του κράτους και στην απόλυτη ικανότητα και δικαίωμά του να ρυθμίζει τα της οικονομίας; Ναι. Τι κάνει λοιπόν ο κ. Τόμσεν προς έκπληξη των απανταχού φιλελευθέρων;

• Επιβάλλει νέους φόρους, προικίζοντας την κρατική μηχανή με επιπλέον κεφάλαια που τα αφαιρεί από την αγορά και την οικονομία. Αντί να αφήσει το κράτος - το αντιπαραγωγικό για να συννενοούμαστε - να συρρικνωθεί από την έλλειψη κεφαλαίων, αντί να κατευθύνει την ισχνή ρευστότητα προς την ελεύθερη αγορά, ενισχύει την άχρηστη κρατική μηχανή! Απίστευτο; Κι όμως έχει και παρακάτω.
• Ωθεί τις τράπεζες - τον κατεξοχήν φορέα της ελεύθερης οικονομίας - στην κρατικοποίηση! Φανταστείτε τι θα έκανε ένας κομμουνιστής ηγέτης οψέποτε αναλάμβανε τα ηνία της χώρας: Ακριβώς αυτό! Όμως ο κομμουνιστής θα δεχόταν τα πυρά όλης της Ευρώπης, των ΗΠΑ, των αγορών και μόνο ίσως ο Κάστρο θα χειροκροτούσε. Κι όμως! Το ΔΝΤ οδηγεί σε κρατικοποίηση των "Ναών" του χρήματος!
• Επιβάλλει με νόμο παρακαλώ αντί να αφήσει την αυτορρύθμιση να λειτουργήσει, πως και πόσο θα πληρώνουν οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα!. Με νόμο! Μετά από πολλά χρόνια η κατάκτηση των δημοκρατικών και ελεύθερων κοινωνιών να μην επιτρέπεται η κρατική παρέμβαση στην ελεύθερη οικονομία καταρρέει! Το ΔΝΤ εν έτει 2012 επιβάλλει με νόμο αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα! Κεντρική, κεντρικότατη παρέμβαση στην ελεύθερη αγορά εργασίας!
• Εμμέσως και μέσω πολλαπλών φόρων και δυσβάστακτων χαρατσίων οδηγεί στην δήμευση ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας! Και μάλιστα εις όφελος και υπέρ της κρατικής μηχανής! Τρομακτικό; Ασύλληπτο; Αδιανόητο; Κι όμως συμβαίνει στην Ελλάδα και μάλιστα υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ! Ιδιωτική περιουσία οδηγείται στην κρατικοποίηση μέσω άγριας φορολόγησης όχι από κομμουνιστές - που να το φανταζόμαστε! - αλλά από γιαλαντζί φιλελεύθερους! Δεν έχεις να πληρώσεις το φόρο; Φέρε το ακίνητο! 
• Η συνολική πολιτική του ΔΝΤ οδηγεί όχι σε συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα -δείτε πόσο ελάχιστα μειώθηκαν οι δαπάνες του το 2010 και 2011 - αλλά κυριολεκτικά σε εξάρθρωση του ιδιωτικού κι απλώς ρίξτε μια ματιά στο ποσοστό ανεργίας! Όποιος δε δουλεύει στο κράτος την πάτησε! Η απόλυτα κομμουνιστική πολιτική! Έχει κι άλλο!
• Το κράτος αντί να αποσύρεται από διάφορους τομείς αντίθετα επεκτείνεται! Δημιουργεί ταμείο αξιοποίησης περιουσίας, ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ένα κάρο επιτροπές και συμβούλια υποτίθεται για τη σωτηρία του, ενώ από την άλλη θεσμοθετεί κι άλλη επέκταση της παρουσίας του: ενεργειακούς επιθεωρητές, οικονομική αστυνομία, νέες ελεγκτικές αρχές! Αντίθετα χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν. Σε επίπεδο αριθμών ο απόλυτος εχθρός του ιδιωτικού τομέα και ο υπέρτατος σύμμαχος του κράτους αποδείχθηκε το ΔΝΤ!
• Κι ένα μοναδικό και καταπληκτικό απόλυτα κομμουνιστικό ντεσού: Βάζεις εταιρείες του ιδιωτικού τομέα (εντάξει η ΔΕΗ αλλά υπήρχαν και οι άλλες) να σου μαζέψουν - κρατηθείτε - φόρους! Αποτέλεσμα; Όποιος δεν έχει να πληρώσει - ή δε θέλει - το φόρο αποκόπτεται από την πελατεία του ιδιώτη! Ούτε ο Στάλιν θα μπορούσε να σκεφτεί τέτοιας εμβέλειας τρικ ώστε με ένα σμπάρο (φόρο) να πετύχει δυο τρυγόνια (και την οικονομική ενίσχυση του κράτους και πλήγμα σε ιδιωτικές εταιρείες)!

Απλώς απαρίθμησα μερικά από τα εκατοντάδες παραδείγματα του Μνημονίου, του ΔΝΤ και των εκπροσώπων του, όπου δυστυχώς θυμίζουν όχι νεο-φιλελεύθερη πολιτική αλλά ορδές του Κόκκινου Στρατού που κατεβαίνουν προς το Νότο. Ναι, η Σοβιετική Ιδεολογία ξαναζεί στην Ελλάδα και επιβάλλεται από Κόκκινους Στρατηγούς τύπου Τόμσεν!

Καλό Σαββατοκύριακο!