Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε;

«Δεν δέχομαι να λοιδορεί την πατρίδα μου ο κ. Σόιμπλε. Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε;» διερωτήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, κατά τη διάρκεια γεύματος στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιδρώντας στις πιέσεις που ασκούν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προς την Ελλάδα.

(όλα τα ελληνικά ΜΜΕ , 15 Φεβρουαρίου 2012)

Εγώ δεν τον ήξερα τον Σόιμπλε. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τη γερμανική πολιτική σκηνή. Συνεπώς, το ερώτημα είναι ποιος μου τον σύστησε. 

Ποιος σύστησε τον Σόιμπλε στους Έλληνες;

Γιατί ο κ. Σόιμπλε δεν θα ξύπνησε προφανώς ένα πρωί και αποφάσισε αντί να ασχοληθεί με το μισθό του Γιόχαν και της Φράου Χέλγκα τα φορολογικά, να καταπιάνεται με την Ελλάδα, τα χρέη και τα βάσανά της. 

Ποιος με έστειλε στο Σόιμπλε; 

Ποιος άνοιξε την πόρτα κι έφερε μέσα στη χώρα μου το δανειστή; Ποιος του έδωσε, στην πραγματικότητα του παρέδωσε, το δικαίωμα να έχει λόγο στα κοινά; Φαντάζομαι ότι ο κ. Σόιμπλε έχει τις δικές του πολιτικές σκοτούρες, το δικό του κόμμα, τη δική του προεκλογική εκστρατεία, το δικό του Υπουργείο και τα δικά του προβλήματα. Δεν του αρκούσαν και προκειμένου να γεμίσει το χρόνο του αποφάσισε να συμπεριλάβει προς επίλυση και διευθέτηση και τα ελληνικά θέματα; 

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν θα ήξερα καν τον κ. Σόιμπλε - γιατί κάνω προσπάθεια να θυμηθώ προηγούμενους  Γερμανούς Υπουργούς Οικονομίας και δεν τα καταφέρνω - αν το δικό μας πολιτικό προσωπικό, η δική μας κοινωνία, η συνολική εθνική μας στάση δεν είχε αυτοβούλως φέρει τον κ. Σόιμπλε στο κατώφλι να μας χτυπά την πόρτα.

• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε, αν η πολιτική ηγεσία και το λοιπό πολιτικό σύστημα είχε φροντίσει να μειώσει τις κρατικές δαπάνες;
• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε αν το πελατειακό κράτος είχε πάψει να πληρώνει από τους δικούς μου φόρους το συρφετό των συμβούλων, των οδηγών, των παρατρεχάμενων του κάθε πολιτικάντη;
• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε αν το συνδικαλιστικό κηφηναριό με την αγαστή συνεργασία των πολιτικών δεν είχε γεμίσει μέχρι σκασμού από προσωπικό τις ΔΕΚΟ και τους άλλους κρατικούς οργανισμούς και δεν είχε εξασφαλίσει ένα βουνό προνόμια;
• Θα γνώριζα ποτέ τον κ. Σόιμπλε αν τα κόμματα έκοβαν τους δεσμούς τους με τις συντεχνίες και αποφάσιζαν να απελευθερώσουν από τις αγκυλώσεις και τους περιορισμούς τα επαγγέλματα;

Όχι. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από ανούσιες δικαιολογίες, ώρες που είναι, απερίφραστα όχι.

Αυτή η χώρα έχει τεράστιο αναξιοποίητο πλούτο.

Αυτή η χώρα όμως έχει και ένα πολιτικό σύστημα που θέλει τον πολίτη αλυσοδεμένο στο πελατειακό άρμα, στη συνδικαλιστική παράγκα, στο παρωχημένο και μίζερο και διεφθαρμένο γραφειοκρατικό σύστημα που διατηρεί την ανάγκη πολιτικής "παράκαμψης" κάνοντας έτσι αναγκαίο τον πολιτικάντη και δούλο τον πολίτη.

Αν πραγματικά οποιοσδήποτε κατέχει οποιοδήποτε πολιτικό αξίωμα, μετέχει δηλαδή της εξουσίας και πηγαία πιστεύει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν έχει καμία δουλειά να επιβάλλει, να ορίζει και να διαφεντεύει τότε ο δρόμος είναι ανοικτός:

• Ας κλείσει έστω και έναν δημόσιο οργανισμό που παράγει έλλειμμα. Ας ελαφρύνει δηλαδή έστω και με τα ποσά ενός οργανισμού την εξουσία του κ. Σόιμπλε, την οποία αντλεί από το χρέος της χώρας.
• Ας ανοίξει έστω και ένα επάγγελμα. Όχι με υπεκφυγές. Πραγματικά και λειτουργικά. Ας συμβάλλει δηλαδή στην μείωση της ανεργίας και δι' αυτής στην αύξηση των εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών.
• Ας εξορθολογίσει έστω και μία ΔΕΚΟ και ας αποσύρει την πελατειακή κομματοκρατούμενη κρατική επιχειρηματικότητα από έναν τομέα, δίνοντας ανάσα σε έναν κλάδο.
• Ας συντρίψει επιτέλους την απίστευτη γραφειοκρατία που συντηρεί πλασματικές θέσεις εργασίας. Δεν γίνεται εν έτει 2012 να διατηρούμε ακόμη απίστευτες διαδικασίες σε ένα σωρό άχρηστους δημόσιους οργανισμούς, δαπανώντας εργατοώρες.
• Ας φροντίσει να εξασφαλίσει έστω και μία περιοχή που δεν θα μπορεί ο κάθε κουκουλοφόρος να προκαλεί ζημιά γιατί αδυνατεί - λόγω ιδεολογικής αναπηρίας - να προσφέρει πλούτο.

Τα λόγια, οι λεονταρισμοί και η έντεχνη υπόθαλψη και ενίσχυση της αντίληψης πως οι Έλληνες "αδικούνται" ή "λοιδωρούνται" από το διεθνή παράγοντα και η άστοχη ανάμειξη του εθνικού στοιχείου με την τρέχουσα οικονομική συγκυρία είναι εύκολα να εκτοξευθούν αλλά πολύ δύσκολα συγκαλύπτουν την αδράνεια και την κομματική ακαμψία.

Προφανώς ο διεθνής παράγοντας θα κινείται εσαεί ανεξάρτητα των δικών μας συμφερόντων.

Το μη προφανές είναι πως εμείς δεν έχουμε αντιληφθεί ότι οι πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι για την κατάστασή μας είμαστε εμείς. 

Ο κατάλογος που παραθέσαμε είναι ενδεικτικός. Τα ξέρουν όλα αυτά και άλλα πολλά όσοι με προσποιητή αφέλεια παριστάνουν τους τιμητές των "κακών" ξένων.

Το ερώτημα όμως παραμένει: Ποιος είναι ο υπεύθυνος που επέτρεψε στον κ. Σόιμπλε να ασχοληθεί μαζί μας; Και πιο επιτακτικά, ποιος είναι ο υπεύθυνος που δεν κάνει κάτι ώστε ο κ. Σόιμπλε να μην ασχολείται μαζί μας;

Τα πράγματα είναι ακόμη πιο σκληρά.

Αυτή η χώρα δεν δικαιούται απλώς να μην πτωχεύσει.

Είναι υποχρεωμένη να πλουτίσει, με το δυναμικό που διαθέτει.

Αντί λοιπόν να εκτοξεύονται διαμαρτυρίες προς τους δανειστές, ας φροντίσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά να κάνουν τη δουλειά τους - τη δουλειά για την οποία πληρώνονται αδρά - και να μετατρέψουν τη χώρα σε επενδυτικό παράδεισο. 

Τότε, κανείς Σόιμπλε δε θα διανοείται να εκφραστεί αρνητικά. 

Αν όμως κοινωνία και πολιτικοί συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο, στο δρόμο της επίπλαστης αντίληψης πως όλος ο κόσμος και όλες οι τράπεζες και όλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για κάποιο κοσμογονικό ή μεταφυσικό λόγο είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν αφειδώς και διαρκώς τη δική μας άποψη για τη ζωή, τότε τα λόγια του κ. Σόιμπλε μόνο ως γλυκιά ανάμνηση ή ως πικρή μετάνοια θα φαντάζουν σε λίγο καιρό.