Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να μεταπηδήσει κανείς από την τραπεζική στην πολιτική. Από τον ορθολογισμό των αριθμών στη ρευστότητα των θέσεων της κοινής γνώμης.
Εντούτοις, δεν θα ήταν και εντελώς άχρηστο να χρησιμοποιείς τα επιστημονικά σου εργαλεία εφόσον θα μπορούσε το σύστημα να επωφεληθεί απ' αυτά.
Δεν ξέρω σε ποιον τρέχει το μυαλό σου, όταν αναφέρομαι σε πρώην τραπεζίτες που ασχολούνται πλέον με την άσκηση εξουσίας. Εγώ πάντως αναφέρομαι γενικώς. Αλλά όχι αορίστως!Είναι η Επιλογή της Περικοπής των Συντάξεων η "βέλτιστη";
Δε θα σε κουράσω. Όχι. Το συνταξιοδοτικό σύστημα παρέχει τους κατεξοχήν δείκτες μακροπρόθεσμων προοπτικών στην οικονομία. Η μείωσή τους σηματοδοτεί πολύ απλά την δυσοίωνη προοπτική που το ίδιο το κράτος διαβλέπει στο μακροπρόθεσμο δανεισμό. Συντάξεις ίσον ομόλογα μακράς διάρκειας.
Το μήνυμα λοιπόν που εκπέμπεται για τους ειδήμονες δεν είναι τίποτα άλλο από το "απαλλαγείτε από τις μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις σας στην Ελλάδα".
Ποια θα ήταν η εναλλακτική; Μείωση μισθών. Δε χρειάζεται πλέον να υποκρινόμαστε. Μείωση μισθών και όχι συντάξεων προδίδει τον προσανατολισμό στην παραγωγή, την προσέλκυση επενδύσεων και την συνακόλουθη ικανότητα διατήρησης του επιπέδου των συντάξεων μέσω της αύξησης των εσόδων του κράτους από φόρους και εισφορές.
Συστημικά λοιπόν, το ίδιο το κράτος προσκαλεί τον -ανυποψίαστο! - για τα ελληνικά πράγματα επενδυτή να εγκαταλείψει τις σκέψεις για τοποθέτησή του σε ελληνικές μακροπρόθεσμες αξίες.
Πότε το Πολιτικό Σύστημα προτιμά να καταδεικνύει τους ξένους παράγοντες ως υπεύθυνους;
Όταν το ίδιο έχει εξαντλήσει τα περιθώρια ελιγμών στο εσωτερικό, έχει εξετάσει όλες τις πιθανές λύσεις και επιλογές και προκειμένου το ίδιο να αποσείσει τις ευθύνες για όσα έγιναν αλλά και όσα πρόκειται να γίνουν.
Αποτελεί κλασσικό παράδειγμα της ενεργοποίησης του ένστικτου της πολιτικής αυτοσυντήρησης. Όταν το σύνολο του πολιτικού κόσμου αναφέρεται στους "κακούς ξένους" ενισχύει το μήνυμα της αδυναμίας του να συγκροτήσει και να παρουσιάσει εφαρμόσιμες λύσεις. Αναμένει και περιορίζεται στην προεξόφληση των ευθυνών προς τα έξω.
Οι Εκλογές είναι η λύση ή το πρόβλημα;
Οι εκλογές απλώς θα επισημοποιήσουν την ασάφεια, την έλλειψη αποφασιστικότητας και βεβαίως την αδυναμία της χώρας να κινηθεί σθεναρά προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Δεν έχει ουσιαστική σημασία αν θα γίνουν και πότε διότι απλώς θα παράξουν άλλη μια Κυβέρνηση συνεργασίας. Η εσωτερική αλλαγή συσχετισμών δεν έχει σημασία αφού όπως φαίνεται κανείς από το πολιτικό σκηνικό δεν έχει μια εναλλακτική εφαρμόσιμη πρόταση και ταυτόχρονα και την πολιτική ισχύ να σηκώσει το βάρος μιας άτακτης χρεωκοπίας.
Συνεπώς μια νέα Κυβέρνηση συνεργασίας θα λειτουργήσει εκ νέου διεκπεραιωτικά, κάνοντας τη γραφειοκρατική δουλειά της προώθησης και ψήφισης νομοσχεδίων που θα υλοποιούν μέτρα. Είναι σαφές ότι ο πολιτικός λόγος μπορεί και να διαφέρει σημαντικά την επομένη των εκλογών εάν και εφόσον γίνουν. Όμως επί του πρακτέου και για όσο κανείς δεν ενδιαφέρεται να προτάξει μια λογική αυτοκαταστροφής - ευτυχώς! - τα μέτρα θα ψηφίζονται πότε με πόνο ψυχής, πότε με βαριά καρδιά και πότε επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση ή ακόμη θα ψηφίζονται προκειμένου "αύριο" να έχουμε τη δυνατότητα να επαναδιαπραγματευτούμε. Πάντως θα ψηφίζονται.
Οι Έλληνες πάντα νικούν στο τέλος;
Η υποκείμενη αντίληψη που εδράζεται στον εθνικό μύθο πως "τελικά θα ξεφύγουμε" αρχίζει και γίνεται επικίνδυνη, υπό την έννοια ότι κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια καθορισμού μιας σκληρής αλλά βιώσιμης σειράς μέτρων, έρχεται στο προσκήνιο αυτή η αντίληψη να αναβάλλει, να ανατρέψει και να απομακρύνει τη στροφή προς την πραγματικότητα.
Τα πονηρά σετάκια "φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς" και "δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Ελλάδα" κάνουν την εμφάνισή τους είτε από την πόρτα είτε από το παράθυρο συντηρώντας ψευδαισθήσεις σε σχέση με αυτό που όντως βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ο φτωχός άνθρωπος και βέβαια μπορεί να είναι και αξιοπρεπής, χωρίς συζήτηση. Όμως το φτωχό κράτος εσαεί διακυβεύει την αξιοπρέπειά του, στην προσπάθειά του να υπάρξει. Η σύγχυση μεταξύ εννοιών που έχουν σαφώς νόημα μεταξύ των ανθρώπων αλλά κανένα μεταξύ των κρατών δεν είναι ανεπιτήδευτη αλλά μόνο εκ του πονηρού προέρχεται και καλλιεργείται. Ανέκαθεν στην Ελληνική και Διεθνή Ιστορία κανένα κράτος δεν υπήρξε φτωχό και αξιοπρεπές. Αντιθέτως, υπήρξε φτωχό και υποτελές, φτωχό και κηδεμονευόμενο.
Επίσης, η Ελλάδα δεν υπήρξε ούτε από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕ ούτε από τα πρώτα κράτη που εισήλθαν στο ευρώ. Ναι, η Ευρώπη μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ελλάδα, υπό την έννοια της οικονομικής υπόστασης και ναι η Ελλάδα είναι που χρειάζεται την Ευρώπη.
Όχι οι Έλληνες δε νικούν πάντα στο τέλος και αυτό είναι ένα ενδεχόμενο που πρέπει να το λάβουμε υπόψη. Βεβαίως ούτε παύει η εξέλιξη της Ιστορίας. Αλλά οι επιλογές μας καθορίζουν την ευημερία μας, την πρόοδό μας και το είδος της πορείας μας. Δεν υφίσταται ζήτημα "νίκης-ήττας" αλλά "φτώχειας - προόδου", αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα.
Δυστυχώς, τελευταία προωθείται ένα άλλο πλαίσιο σκέψης που κινείται στην ασπρό-μαυρη πολεμική λογική των "εχθρών -συμμάχων", της "νίκης- ήττας" και ενεργοποιεί θυμικό βαθιά κρυμμένο από το Β'ΠΠ. Αυτή η λογική μπορεί να προλειαίνει το έδαφος για την παραγωγή "ηρώων", "αυτοθυσιών", "προδοτών" και άλλων εθνικών αρχετύπων, ουδέν όμως το θετικό έχει να συνεισφέρει στην οικονομική συζήτηση - και ουχί εθνική - που πρέπει να γίνεται.
Για την έξοδό μας από την κρίση χρειαζόμαστε αγορές, χρειαζόμαστε πελάτες για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μας και χρειαζόμαστε επενδυτές. Όλους τους επενδυτές.
Και μια παλιά παροιμία στο χώρο της αγοράς λέει ότι δεν υπάρχει κακός ή δύστροπος πελάτης. Υπάρχει μόνο κακός πωλητής.
Κύριε πρώην τραπεζίτα μου λοιπόν και αγαπητέ μου αναγνώστη, είμαστε πολύ κακοί πωλητές.
Όλα τα μηνύματα που στέλνουμε προς τους εταίρους, προς τους πελάτες, προς τους επενδυτές είναι πως δεν τους θέλουμε.
Λειτουργούμε το "κατάστημα-χώρα" ως γνήσιοι Έλληνες καταστηματάρχες που η είσοδος του πελάτη στο κατάστημα μόνο όχληση προκαλεί στην νιρβάνα μας.
Ας μην εκπλαγούμε λοιπόν αν πολύ σύντομα όλο αυτό το αρνητικό δυναμικό που στέλνουμε προς τα έξω μας επιστραφεί ερμηνευμένο αναλόγως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου