Έλληνες Δημαγωγοί: Από τον Κλέωνα στον Ανδρέα και από τον Γιώργο στον Αντώνη!

    Κι αν με τον πρώτο μάλλον έχουμε ξεμπερδέψει λόγω ιστορικής απόστασης και λόγω του δεύτερου επιβιβαστήκαμε στον "Τιτανικό", τον τρίτο όπου νάναι τον αποβιβάζει το άρμα της εξουσίας αφού "λεφτά" δεν "υπήρχαν" τελικώς, με τον τέταρτο θα ξεμπερδέψουμε δύσκολα.
    Ομολογώ ότι  ανέμενα ένα λαϊκίστικο και δημαγωγικό λόγο εκ μέρους του κ. Σαμαρά, στο βαθμό που η κοινωνία αναζητά έστω και για ψυχολογική στήριξη, παρηγορητική ρητορική στην κατάσταση όπου περιήλθε η ελληνική οικονομία. Ποτέ όμως δεν θα σκεφτόμουν ότι ο κ. Σαμαράς θα ενέπλεκε στον πολιτικό του λόγο το ενδεχόμενο μια συνταγματικής αναθεώρησης, γεγονός σημειακό, θεσμικά ουσιώδες και πολιτικά σημαντικό ώστε να κερδίσει λίγους ακόμα πόντους στο παιχνίδι της επιμήκυνσης της λαϊκής ευαρέσκειας. Επιπλέον αν ο πολιτικός λόγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκρυσταλλώνεται μοναδικά μέσα από τις προτάσεις της για το συνταγματικό χάρτη, τότε το μέλλον της χώρας διαγράφεται μάλλον μελανό.
    Ας έρθω όμως στο θέμα. Πρόσφατα η Νέα Δημοκρατία με πολύ βαρύγδουπους τίτλους και εκφράσεις όπως  "να ανοίξει ο δρόμος για τη Νέα Μεταπολίτευση" κι άλλα βαθυστόχαστα, μας γνωστοποίησε την πρότασή της για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Τις συνόψισε σε 31 κατευθύνσεις και μας τις προσέφερε για e-Συζήτηση! e-ρε κλάμα!
   Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της διαδικασίας, εάν δηλαδή προστεθούν ή διαμορφωθούν διαφορετικά οι εν λόγω προτάσεις, η αυθεντική έκφραση της πολιτικής αντίληψης για τη Συνταγματική Αναθεώρηση εκ μέρους του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας προκύπτει αβίαστα από αυτές τις ανόθευτες και πραγματικά "νεοδημοκρατικές" πρωτογενείς διατυπώσεις. Με λίγα λόγια αυτά θεωρεί η Νέα Δημοκρατία ως ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και αυτά μας θέτει υπόψη μας. Τα άλλα μας καλεί να τα θέσουμε εμείς ή να τα προσθέσει αυτή εκ των υστέρων. Σωστά; Ναι!
    Γιατί λοιπόν συγκαταλέγω τον κ. Σαμαρά με τους ιστορικά σημαντικούς δημαγωγούς της Ελληνικής Ιστορίας;
    Διότι αποφεύγει να θέσει ευθέως τα ζητήματα που όντως απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Που βρίσκονται ακριβώς στον πυρήνα του δημόσιου διαλόγου και η μετάθεση της λύσης τους ή η αναβολή τους θα συμπαρασύρει ολοένα και πιο χαμηλά την ελληνική οικονομία και διαλύει τον κοινωνικό μας ιστό. Κι ένα κόμμα που θα αναδειχθεί κάποια στιγμή στην εξουσία θα έπρεπε να αναζητά την άποψη της κοινωνίας για αυτά ακριβώς τα ζητήματα κι όχι να μη θέτει τα ερωτήματα γιατί ούτε απαντήσεις έχει και πολύ περισσότερο δεν θέλει να ακούσει τις απαντήσεις. Που είναι λοιπόν κ. Σαμαρά οι προτάσεις σας για:

• Τη μονιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων; Πρέπει σε ένα σύγχρονο Σύνταγμα οι υπάλληλοι του κράτους να τελούν υπό συνταγματικά κατοχυρωμένη  μονιμότητα, αιρόμενοι υπεράνω των λοιπών Ελλήνων εργαζομένων; Να αγνοήσουμε την πραγματικότητα που μας λέει ότι δεν χρειάζονται τόσοι και τόσοι υπάλληλοι οι οποίοι προσελήφθησαν υπό διάφορες συνθήκες σε διάφορες εποχές και πλέον αποτελούν τόσο αυτοί όσοι και οι οργανισμοί και οι υπηρεσίες που κάποτε συγκροτήθησαν βάρος για τον φορολογούμενο; Και εν τέλει δεν σας απασχολεί έστω η αναβάπτιση του εν λόγω καθεστώτος μέσα από τη διαβούλευση; Καθόλου ε;
• Η επιβολή συνταγματικού πλαφόν στο έλλειμμα του προϋπολογισμού γιατί δεν τίθεται σε διαβούλευση; Δεν αποτελεί μια εύλογη ρήτρα ώστε διδαχθέντες από τα τρέχοντα δεινά να μην επιτρέψουμε στο μέλλον τον ανεξέλεγκτο δανεισμό της χώρας; Ή μήπως δεν γνωρίζετε ότι το έλλειμμα δεν είναι παρά η δυστυχής λογιστική απεικόνιση της πολιτικής του "δώστα όλα" που εφαρμόζουν τακτικότατα τα δύο κόμματα εξουσίας, συνεπικουρούμενα από τα υπόλοιπα βέβαια; Αλλά είναι προφανές ότι δεν πρέπει να υπάρχει "ταβάνι" στο έλλειμμα γιατί δεν πρέπει να υπάρχει "ταβάνι" στην παροχολογία. Κρίμα.
• Ο περιορισμός του κράτους στα αμιγώς ελεγκτικά καθήκοντά του και στην υποχρέωση του να ασκεί τις αυτονόητες εξουσίες του κι όχι επιχειρηματική δραστηριότητα κρατώντας και το νομοθετικό "μαχαίρι" και το οικονομικό "καρπούζι" δεν πρέπει να αποτελεί συνταγματική επιταγή; Δηλαδή και πάλι θα αφήσουμε ανοιχτό συνταγματικά το παράθυρο ώστε το κράτος στο μέλλον να μπορεί να ξαναγυρίσει στην εποχή των "κρατικοποιήσεων" και της αιμοδότησης με χρήματα των φορολογούμενων διαφόρων αμαρτωλών ΔΕΚΟ που το "προηγούμενο" κόμμα σας όταν ήταν στην Κυβέρνηση αγωνίσθηκε να απαλλαγεί από αυτές; Πάλι τα ίδια;
• Γιατί δεν είδαμε στις προτάσεις σας την απελευθέρωση του κράτους από την εγγυοδοσία κάθε λογής ταμείων, παραταμείων και επικουρικών μορφωμάτων που ο κάθε κλάδος συγκρότησε υπό συνθήκες συναλλαγής και με όρους ψηφοθηρίας; Γιατί δεν βλέπουμε την πρόθεσή σας το κράτος συνταγματικά να εγγυάται μια κατώτατη σύνταξη για όλους και από εκεί και πέρα κάθε κλάδος να αυτοδιαχειρίζεται με ευθύνη του τα συνταξιοδοτικά του κεφάλαια, χωρίς εμπλοκή του κρατικού προϋπολογισμού;   
• Γιατί δεν βλέπουμε συνταγματικά κατοχυρωμένη την ισότητα μεταξύ κράτους και πολιτών σε όλο το φάσμα του νομικού μας οικοδομήματος, πλην των αυτονόητων εξαιρέσεων για την ασφάλεια και την δημόσια τάξη, ώστε να μην ξαναδούμε φαινόμενα που το κράτος όταν χρωστά στον πολίτη να τελεί σε ασυλία ενώ όταν ο πολίτης χρωστά στο κράτος να οδηγείται στη Δικαιοσύνη και τελικά να γίνεται το αδιανόητο ο πολίτης να φυλακίζεται ή να εξαναγκάζεται σε κλείσιμο της επιχείρησής του μολονότι το τελικό ισοζύγιο της οικονομικής διαφοράς του με το κράτος να είναι συμψηφιστικά υπέρ του πολίτη;
• Γιατί δεν προτείνετε τη συνταγματική κατοχύρωση της προσωπικής ευθύνης των δημόσιων λειτουργών που δεν συμμορφώνονται με τους νόμους και τις διατάξεις που το ίδιο το κράτος έχει επιβάλλει κι έτσι να μην έχουμε το παράδοξο ο μεν πολίτης που χρωστάει στο ασφαλιστικό ταμείο ή στην εφορία να υπέχει ποινικών και άλλων ευθυνών ενώ ο κρατικός λειτουργός σε δημόσιες επιχειρήσεις ή άλλους οργανισμούς που επίσης χρωστούν και μάλιστα πολλαπλασίως απλώς να συνεχίζουν να βρίσκονται στη θέση τους άνευ συνεπειών; Δεν γνωρίζετε τις στρεβλώσεις που προκαλεί στην αγορά αυτή η σαθρή κατάσταση; Γιατί δηλαδή δεν μετατρέπετε συνταγματικά την παραβίαση του Νόμου που ονομάζεται Κρατικός Προϋπολογισμός σε ποινικά κολάσιμο αδίκημα; Γιατί να μπορεί ο κάθε Υπουργός, Γραμματέας, Διευθυντής, υπάλληλος να εγκρίνει κρατικές δαπάνες που υπερβαίνουν τον ψηφισμένο Προϋπολογισμό - που παραβιάζουν νόμο δηλαδή - άνευ συνεπειών; Και για να το πάμε λίγο πιο πέρα, γιατί δεν κατοχυρώνετε την αστική ευθύνη όλων όσων υπογράφουν και εγκρίνουν αυτές τις παραβιάσεις ώστε από την δική τους περιουσία την προσωπική να αναζητά το κράτος την ικανοποίησή του εφόσον τελέσθηκε παραβίαση του Προϋπολογισμού;
• Αφού ενδιαφέρεστε για τον πολίτη γιατί δεν κατοχυρώνετε συνταγματικά την υποχρέωση των κρατικών οργάνων να συμμορφώνονται με τις τελεσίδικες αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων και εξαναγκάζετε χιλιάδες πολίτες να προστρέχουν στα δικαστήρια για το ίδιο ακριβώς θέμα; 
• Και πάνω απ' όλα κ. Σαμαρά γιατί δεν αναζητάτε εσείς μια ευρύτερη συναίνεση, σε βασικά ζητήματα ενός αξιόπιστου και λειτουργικού κράτους όπως η φορολογία και η παιδεία, ώστε να επιτευχθεί επιτέλους ένα σταθερό σε βάθος χρόνο συνταγματικά κατοχυρωμένο ως προς τους βασικούς του άξονες φορολογικό και εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε να μην έχουμε κάθε χρόνο μεταβολές που σας βεβαιώ ότι προκαλούν τόσο ζημία στην κοινωνία όσο και ατέλειωτο γέλωτα σε οιωνεί ξένους επενδυτές. Αυτά τα δυο είναι αλληλένδετα. Είναι δυνατόν να προσκαλείς κάποιον να βάλει κάποια εκατομμύρια σε μια σοβαρή επένδυση όταν γνωρίζει ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να αντιμετωπίζει ένα ή περισσότερα φορολογικά νομοσχέδια και επιπλέον δεν θα γνωρίζει αν η δεξαμενή του προσωπικού του θα προέρχεται από τα διάφορα εκπαιδευτικά πειράματα τον εκάστοτε Υπουργών;
  

 Αυτά κι άλλα θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία που και την εμπειρία εξουσίας έχει και τους μηχανισμούς  αλλά και  δοκιμάζεται στην τρέχουσα συγκυρία και επαγγέλλεται -υποτίθεται- μια διαφορετική πολιτική πρόταση με ευρωπαϊκή προοπτική, με έμφαση στην ελεύθερη οικονομία και με κέντρο τον πολίτη κι όχι το κράτος. Έτσι τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι εγώ το χώρο που κινείται η συγκεκριμένη παράταξη. Αλλά - φευ!- ποιος ενδιαφέρεται για όλα αυτά. Αρκούν λίγες μέρες στον πρωθυπουργικό θώκο για να ξεχάσουμε και απόψεις και ιδεολογίες και όραμα για τη χώρα. Έτσι δεν είναι;
   

Δεν Είμαστε Όλοι Ίδιοι!

Όχι! Δεν είμαστε. Κι αν μέχρι πρόσφατα η οικονομική ομερτά της ελληνικής κοινωνίας αποτελούσε ένα ακόμη περιουσιακό στοιχείο των ολίγων, μια υπεραξία στη διάθεση εκείνων που ωφελούντο από την σιωπή και την αδράνεια απέναντι σε κατεστημένα συμφέροντα και κερδοφόρες στρεβλώσεις, δυστυχώς γι' αυτούς η σφοδρότητα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε και η ακόμη μεγαλύτερη εκείνης που αναμένεται, γκρεμίζει μέρα με τη μέρα τα κάστρα της προστατευόμενης σπέκουλας.

Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις δυο όχθες που μας χωρίζουν. Και θα ξεκαθαρίσω ότι η άνιση κατανομή υπέρ εκείνων που λυσσαλέα αγωνίζονται να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους είναι ορατή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα παραμείνει έτσι και στο μέλλον αφού καθημερινά η δυναμική των εξελίξεων θα μεταβάλλει αυτήν την εικόνα.

Ναι λοιπόν, οι "άλλοι" είναι περισσότεροι. Έχουν στη διάθεσή τους το σύνολο των κομματικών φορέων ακόμη κι εκείνων που φορούν το μανδύα του φιλελευθερισμού, τρομάρα τους! Ισχυρά ερείσματα στα ΜΜΕ. Συνδικαλιστικές ηγεσίες έτοιμες να τιμωρήσουν παραδειγματικά όσους εκφράζουν αντίθετες απόψεις. Τη δυνατότητα να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους και να απειλούν τη δημόσια ασφάλεια, την τάξη, την οικονομική λειτουργία, την ηρεμία και την ατομική ελευθερία, απεργώντας, σπάζοντας, καταστρέφοντας, κλείνοντας δρόμους, ανοίγοντας διόδια, διώχνοντας τουρίστες, κατεβάζοντας διακόπτες.

Οι "υπόλοιποι" είμαστε αδύναμοι. Σιωπηλοί. Υφιστάμεθα την ταλαιπωρία, τη βία, την κατακραυγή, την απεργία, την αλλαζονία της υπεροχής των "άλλων". Σκύβουμε το κεφάλι - κι όχι μόνο για να μη φάμε καμιά αδέσποτη - υποκύπτοντας στην εξουσία όλων όσων τόσα χρόνια ζούσαν εις βάρος μας. Προτιμούμε να ασχοληθούμε με τις δουλειές μας, να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας, να παράγουμε κι όχι να καταστρέφουμε θέτοντας στην κοινωνία εκβιαστικά διλήμματα.

Ποιοι είναι όμως οι "άλλοι";

Συνήθως, έχουμε την αίσθηση ότι πρόκειται για κομματικά στελέχη ή πολιτικούς ταγούς που νέμονται την εξουσία και τα οφέλη με τα οποία αυτή συνοδεύεται. Πιστεύουμε ότι αφορά εκείνους τους λίγους που έχουν πρόσβαση σε κρατικά "ταμεία". Όμως όχι. Αφορά σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Σε μια μεγάλη μερίδα που γιγαντώθηκε όχι μόνο από τον ανήθικο εναγκαλισμό της με το κομματικό κατεστημένο. Γιγαντώθηκε κυρίως εξαιτίας της αδιαφορίας των υπολοίπων. Της αδράνειας των διαφωνούντων με το ανήθικο, το αντιπαραγωγικό, το κοινωνικά και οικονομικά παράλογο και άδικο.

Έτσι, έφθασαν στο σημείο να αποτελούν την κυρίαρχη τάση. Να επιδιώκουν και να επιβάλλουν τις θέσεις τους και την προώθηση των συμφερόντων τους παντού. Πονηρά δρώντες συνέδεσαν τα δικά τους συμφέροντα με εκλογικούς μηχανισμούς κι έφτιαξαν ένα αμάγαλμα ώστε να μην μπορεί κανείς να ξεχωρίσει εύκολα το ηθικό από το ανήθικο, το σωστό από το λάθος. Και μετά έφτιαξαν και τείχη. Τείχη δυνατά, τέτοια που δεν μπορεί εύκολα να τα διατρήσει η κοινή λογική. Συνομωσιολογικά, κλαψιάρικα, δήθεν κοινωνικά, δήθεν ότι προστάτευαν τον πολίτη ενώ στην πραγματικότητα προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα. Και μετά εφτιαξαν και "στόχους". Πολιτικούς, κοινωνικούς. "Να!", λένε με φωνή στεντόρεια ώστε καμία άλλη φωνή να μην μπορεί να ακουστεί. "Αυτοί τα φάγανε!". Για να κοιτάς εσύ εκεί που δείχνει το δάχτυλο και να θυμώνεις. Όμως ο σκοπός ήταν να μην κοιτάξεις εκείνον που σου φώναζε. Γιατί εκείνος ήταν ο πραγματικός υπαίτιος. Και τώρα, σήμερα, σκαρφίζονται κι άλλες μεθόδους για να περιχαρακώσουν τα πρόνομιά τους. Επιστρατεύουν μύθους καταστρεπτικούς και σκιάχτρα τρομαχτικά.. Τα ονομάζουν "επχαθές χρέος", "αγανακτισμένους" κι ό,τι άλλο. Ας ονομάσουμε λοιπόν εκείνους που κρύβονται πίσω από τα μέχρι πρότινος πανίσχυρα τείχη της κομματικής/συνδικαλιστικής προστασίας:

• 
  
  Εκατοντάδες χιλιάδες οι δημόσιοι υπάλληλοι. Πάνω από εφτακόσιες χιλιάδες, σε μια απογραφή που έκαναν οι ίδιοι. Σε μια χώρα που δημογραφικά συρρικνώνεται αυτοί πολλαπλασιάζονται. Μόνιμοι, ανεξάρτητα αν χρειάζονται κι αν παράγουν. Με μισθό ανέγγιχτο που δε ρυθμίζεται με βάση πόσα μπορεί να πληρώσει ο φορολογούμενος αλλά με βάση όσα τους υποσχέθηκαν πολιτικοί και πολιτικάντιδες "με τα λεφτά των άλλων". Με χίλιες δυο ανούσιες δικαιολογίες. "Θα μας εξοντώσει το κομματικό κράτος γι' αυτό είμαστε μόνιμοι", σου λένε. Κι ας έχουν συνδικαλιστικά όργανα πανίσχυρα που όχι απόλυση δε χαμπαριάζουν ούτε κόκκο σκόνης πάνω στο σωρό των προνομίων τους. "Η μείωση των δικών μας μισθών θα παγώσει κι άλλο την αγορά". Μπαρούφες. Η μείωση των μισθών τους θα αλαφρώσει τη φορολογία και θα απελευθερώσει κεφάλαια στην αγορά.
  
  


• 
  
  Μέσα σ' όλα τα προνόμιά των δημοσίων υπαλλήλων, οι ειδικές τους κατηγορίες. Μέσα στη μέθη των προνομίων, προσπορίζονταν προνόμια πάνω στα προνόμια. Επιδόματα στους υπαλλήλους του ΥΠΟΙΚ για να κάνουν ανεξάρτητα τη δουλειά τους! Μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται πλέον! Τρεις μήνες διακοπές οι εκπαιδευτικοί γιατί έτσι γίνεται στην Ευρώπη σου λένε! Αμ δε που γίνεται έτσι στην Ευρώπη! Μόνο σε κάτι φυλές στην Νότιο Βαλκανική! Τείχη ψεμμάτων και αποπροσανατολιστικών συγκρίσεων και στον πάτο του βαρελιού ο μισθός να καταβάλλεται για εργασία που δεν παρέχεται!
  
  


• 
  
  Κλειστά επαγγέλματα με την εγγύηση του κράτους. Περιουσίες που συγκροτήθηκαν πάνω στην άυλη αξία αδειών που εξαρτώνται από ένα νόμο σ' ένα συρτάρι, προϊόν πιέσεων και συναλλαγών. Ιδιοκτήτες ταξί που δεν οδηγούν ταξί (!) αλλά απλώς επένδυσαν σε ένα χαρτί, όχι για να βγάλουν μεροκάματο αλλά για να κερδίσουν σε υπεραξία. Κερδοσκόποι από τους πιο σκληρούς και μάλιστα σε μια αγορά αφορολόγητη και αδιαφανή. Κι ένα σωρό άλλα κάστρα. Φαρμακοποιοί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, γιατροί κι εγώ δεν ξέρω ποια άλλα επαγγέλματα. Δεν μπορείς σου λένε να ανοίξεις φαρμακείο απένανται σε άλλο φαρμακείο κι ας είσαι απόφοιτος της φαρμακευτικής ογδόντα πανεπιστημίων. Γιατί; Κι άλλο ανέκδοτο:"Για να προστατευθεί η δημόσια υγεία!". Δεν μπορείς σου λέει αν είσαι δικηγόρος στην Αθήνα να ασκήσεις το επάγγελμά σου στη Θεσσαλονίκη. Γιατί; Άγνωστον! Δικαιολογίες πολλές. Όλα συγκλίνουν στον πηρύνα του θέματος: μην ενοχλείτε τα μικρά ή μεγάλα συμφέροντά μας για να μην σας ενοχλήσουμε. Για να μη μείνετε χωρίς ταξί, φαρμακεία, γιατρούς κι ό,τι άλλο. Εν τω μεταξύ, αυτοί οι κοινωνικοί εκβιαστές - οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι είτε ελεύθεροι επαγγελματίες είτε εργοδότες, δεν είναι εργαζόμενοι μισθωτοί - καμώνονται ότι υπερασπίζονται τον καταναλωτή(!) που τόσα χρόνια κατέκλεβαν με προκαθορισμένες τιμές, πάντα θυμίζω σε συνεννόηση με το κράτος, με προκαθορισμένες κοινές αμοιβές και βεβαίως χωρίς να παρέχουν με τους καλύτερους όρους τις υπηρεσίες τους. "Ω!" ξαναλένε υποκριτικά "αυτοί οι συνάδελφοι είναι μειοψηφία". Όχι. Δεν είναι. Πλειοψηφία είναι και το γνωρίζουμε όλοι.
  
  


• 
  
  ΔΕΚΟ.Εδώ γίνεται το μεγάλο πάρτυ σύγκλισης κομματικών και μη συμφερόντων. Γι' αυτό και πάρα πολλοί ταυτίζουν εντέχνως τις ΔΕΚΟ με αυτή ακόμη την Πατρίδα. "Ξεπουλιέται η Ελλάδα" ουρλιάζουν οι θιγόμενοι. Μα όταν έπαιρναν τα ακριβά τους προνόμια είτε υπό μορφήν πρόωρων (πολύ πρόωρων όμως!) συντάξεων είτε άλλων παροχών εις βάρος του κρατικού προϋπολογισμού και κατά συνέπεια εις βάρος του χρέους της χώρας δεν ξεπουλιόταν η Ελλάδα; Και τι δεν ακούγεται ως δικαιολογία. Θα έρθουν οι ξένοι - μπορεί και οι Τούρκοι!- να μας αγοράσουν τη ΔΕΗ(!), θα ανέβουν οι τιμές, οι ιδιώτες θα βάλουν εργαζόμενους Πακιστανούς, Ινδούς, Εσκιμώους. Ανοησίες, χιλιοειπωμένα ψέμματα και δυστυχώς όποια επιχειρηματολογία και να αναπτύξει κανείς απλώς διαπιστώνει ότι ο συνομιλητής του δεν ενδιαφέρεται να πεισθεί. Ενδιαφέρεται να μην χάσει τα προνόμιά του. Τόσο απλά και τόσο ανατριχιαστικά ωμά. Εδώ βέβαια, όπως είπαμε, στο θέμα της πώλησης των ΔΕΚΟ εμπλέκονται και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και περιφερόμενα ψευτο-στελέχη που γεμίζουν τα διοικητικά συμβούλια κι ένα σωρό μικροί και μεγάλοι παρατρεχάμενοι που είχαν το "κάτι τις" τους από την όλη ιστορία. Τέλος οι ΔΕΚΟ όμως, τέλος κι αυτά.
  
  


• 
  
  Ένα σωρό άλλοι προνομιούχοι - πάντοτε με τα λεφτά των άλλων - που δεν κατατάσσονται σε μια κατηγορία αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νέμονται συνειδητά ή ασυνείδητα τον κρατικό κορβανά ή τον κοινό μας πλούτο. Συνταξιούχοι που η σύνταξή τους δεν ανταποκρίνεται στις κρατήσεις τους αλλά απλώς αποτελεί "ανταμοιβή" συνδικαλιστικής πίεσης. "Τι με νοιάζει εμένα" σου λένε. "Εγώ πλήρωσα κρατήσεις". Ναι, αλλά πόσες και πότε; Και τελικά πόσα και για πόσο χρόνο θα εισπράτεις εις βάρος των υπολοίπων; Είναι αυτονόητο ότι δεν αναφερόμαστε σε ΑΜΕΑ ή σε ανίκανους προς εργασία. Αλλά σε 45ρηδες πρόωρα συνταξιοδοτούμενους, καθ' όλα νόμιμα και καθ΄όλα παράλογα. Αυθαιρετούχοι, που θα "τακτοποιηθούν" σε άλλο ένα κρεσέντο συνδιαλλαγής, νεμόμενοι το φυσικό πλούτο με το ανεκδοτολογικό "Να γκρεμίσουν πρώτα τις βίλες", επιχειρηματίες που κατέλαβαν τις τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές συχνότητες και σήμερα έχουν αναδειχθεί σε κήνσορες του δημόσιου βίου με το αζημείωτο και ο κατάλογος μπορεί να φθάσει μέχρι τα φεγγάρια του Κρόνου.Ακόμη και γνωστοί αθλητικοί σύλλογοι συγκαταλέγονται στη "γενική κατηγορία" των προνομιούχων που τακτοποιούσαν φορολογικές ή ασφαλιστικές τους οφειλές λόγω της δημοφιλίας τους, πάντοτε με την υποστήριξη πονηρών πολιτικάντιδων.
  
  


• 
  
  Και φτάσαμε στο επίμαχο σημείο: πόσο ευθύνεται το πολιτικό σύστημα για την κατάσταση που δημιουργήθηκε; Είναι πολύ εύκολο να καταφύγει κανείς σε ακραία απλές λύσεις και να απαντήσει με διάφορα ανεδαφικά και λαϊκίστικα ή και υποκρίπτοντα δόλο φληναφήματα που είναι της μόδας. Όπως ότι οι πολιτικοί φταίνε για όλα, ή ότι αυτοί τα φάγανε ή τέλος πάντων μαζί τα φάγαμε ή κάποια παραλλαγή. Θα σε σοκάρω αλλά απλά είναι η άποψή μου. Όπως το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας πλιατσικολόγησε εις βάρος της μειοψηφίας, έτσι και το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού πλιατσικολόγησε εις βάρος - υπό την έννοια ότι τους "πήρε όλους η μπάλλα" - των ολίγων πολιτικών που δεν το έκαναν. Έτσι, και η ελληνική κοινωνία θεώρησε ότι αυτή είναι η "κανονική" κατάσταση - ότι δηλαδή τα κεκτημένα είναι δεδομένα - έτσι και οι πολιτικοί θεώρησαν ότι αυτή είναι η "κανονική" κατάσταση και μπορούν να μοιράζουν και να μοιράζονται φανερά ή αφανή προνόμια, να συναλλάσονται και σε κάποιες περιπτώσεις να κάνουν και το "κλασσικό" δωράκι στον εαυτό τους. κι αυτά είναι δεδομένα. Δεν τα "φάγαμε μαζί" λοιπόν. "Μας τα φάγατε, μαζί" είναι η σωστή έκφραση. Γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο!
  
  

Από ποιούς όμως τα "έφαγαν" πολίτες και πολιτικοί;

Από όλους έμας τους υπόλοιπους. Ναι, είμαστε μειοψηφία. Μικρή ή μεγάλη δεν το ξέρω. Αλλά σίγουρα μειοψηφία.

Όλοι εμείς λοιπόν οι υπόλοιποι που - όπως είπαμε - σιωπηλά, ακούραστα, πληρώσαμε τους φόρους, δεν στηριχτήκαμε σε προνόμια αλλά στη δουλειά και στην έμπνευση και στην ικανότητα, δεν πιστέψαμε στην απεργία, στη βία, στον κοινωνικό εκβιασμό, είμαστε η μειοψηφία. Δεν πιστέψαμε σε αόρατους εχθρούς που μας κατασκεύασαν, σε "αόρατα συμφέροντα", σε ιδεοληψίες, σε οικονομικά κατασκευάσματα αποτυχημένα εκ γενετής. Είμαστε εμείς που επωμιζόμαστε κάθε φορά το κόστος των κατεβασμένων διακοπτών, των καταλήψεων, των "αγανακτισμένων", των "πικραμένων", των "θιγμένων", των "γνωστών-αγνώστων" που αντί να αναζητήσουν το δικό τους δρόμο προτιμούν να κλείσουν το δρόμο των άλλων. Και δεν καθαρίζουν ούτε το σκουπιδαριό τους στο διάβα τους. Τόση "αγανάκτιση"!

Όλοι εμείς που κλείσαμε και κλείνουμε τα αυτιά μας στα καλέσματα των σειρήνων που φωνάζουν να διατηρηθούν τα προνόμια ακόμη κι αν η χώρα οδηγηθεί σε καταστρεπτικές "λύσεις" εκτός Ευρώπης κι εκτός Ευρωζώνης. Που κλείνουμε τα μάτια στην ανικανότητα και στα ψέμματα της πολιτικής σκηνής που άλλοτε μας κοροϊδεύει με το "λεφτά υπάρχουν" κι άλλοτε μας παραπλανά με την υπόσχεση ότι έχει λύσεις που θα εξαφανίσουν το έλλειμμα σε δύο χρόνια.

Όλοι εμείς που πιστεύουμε στην πραγματική πρόοδο και δεν δεσμευόμαστε από τους μύθους και τα ταμπού της ελληνικής μιζέριας και δε φοβόμαστε να μιλήσουμε ελεύθερα, γνωρίζοντας ότι έχουμε απέναντί μας τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας: που λέμε ναι στις πλήρη απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων, στην πλήρη άρση της μονιμότητας και του ιδιόρυθμου "μισθοστασίου" του δημόσιου τομέα, στην πλήρη πώληση των ΔΕΚΟ, στην πλήρη απελευθέρωση από τα κρατικά δεσμά όλης της αγοράς. Που δεν υποκρινόμαστε ότι στηρίζουμε την -ανύπαρκτη - δωρεάν Παιδεία και Υγεία, στηρίζοντας ουσιαστικά μόνο τα συμφέροντα των μόνιμων αργόμισθων υπαλλήλων, αλλά στηρίζουμε την ειλικρινή κοστολόγιση όλων των υπηρεσιών του κράτους ως ισότιμου ανταγωνιστή των ιδιωτών. Που αναγνωρίζουμε ότι τη διαφθορά και το "φακελλάκι" και το φροντηστήριο τα εξέθρεψαν οι στρεβλώσεις του δημόσιου τομέα, στο όνομα των προνομιούχων υπαλλήλων/ψηφοφόρων και ως τέτοια θα εξαλειφθούν μόνο αν το κράτος λειτουργήσει με όρους ελεύθερης αγοράς.

Όλοι εμείς που προσδοκούμε και επικροτούμε το κέρδος και την επιχειρηματικότητα και δεν εξαρτηθήκαμε από τις κρατικές "εργολαβίες" και μπορούμε να επιβιώσουμε και να προκόψουμε, να προσαρμοστούμε και να προοδεύσουμε. Που θεωρούμε ότι η χώρα μας δεν ανήκει στον τρίτο, στον τέταρτο ή στο νιοστό κόσμο αλλά συγκαταλέγεται ή πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των προοδευμένων και σύγχρονων κρατών της Ευρώπης.

Όλοι εμείς που αρνούμαστε να συναλλαχθούμε με κομματικές νομενκλατούρες, να βάψουμε τον κόσμο πράσινο, μπλε, κόκκινο και να τον κρίνουμε με αυτό το σαχλό κριτήριο. Που πιστεύουμε στη Δημοκρατία και στο ρόλο των κομμάτων αλλά μας αφήνει αδιάφορους η κομματική συναλλαγή. Που δεν βλέπουμε τα κόμματα ως μοχλό πίεσης, ως μέσο διευκόλυνσης των επιδιώξεών μας ή ως οχήματα ανάδειξής μας. Που εν τέλει δεν έχουμε κομματικό όφελος ή επιδιώξεις και ποτέ δεν μπήκαμε στον πειρασμό να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά τις θέσεις μας.

Όλοι εμείς δηλαδή, που μεμονωμένοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ασυσπείρωτοι που θα έλεγαν και οι μυημένοι στα κομματικά τερτίπια, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε. Να αποτελούμε τη σιωπηλή, παραγωγική, αξιόπιστη μερίδα αυτής της κοινωνίας, που πάνω μας θα πατήσουν - εκ του ασφαλούς - οι υπόλοιποι για να παίξουν τα δικά τους συμφεροντολογικά παίγνια.

Αλλά η κρίση για εμάς έγινε η αφορμή να πέσουν οι μάσκες. Να πάρουν θέση και να αποκαλυφθούν οι πάντες. Και στο άμεσο μέλλον αυτό θα γίνει ακόμα πιο έντονο. Ακόμα πιο φορτικό. Να πάψουν πια οι κάθε λογής μικρο-μέτοχοι της διαφθοράς, της υποκρισίας και των προνομίων να κρύβονται πίσω από γελοίες δικαιολογίες και να σταθούν μπροστά στην κοινωνία παραδεχόμενοι ότι "Ναι! Θα κάνω ό,τι μπορώ εις βάρος των υπολοίπων ώστε να προστατευθούν τα προνόμιά μου!". Το βλέπουμε στα ταξί και σιγά-σιγά η κάθε κοινωνική ομάδα που θα καλείται να καταθέσει τα λάφυρα που σώρευε από το δικό μας κόπο, θα αποκαλύπτεται να παίξει τη δική της παράσταση στο θέατρο των δρόμων. Έργο επώδυνο. Αλλά εξόχως διδακτικό. Αφήστε πια τις δικαιολογίες και τα φτηνά εφευρήματά σας. Πείτε τουλάχιστον την αλήθεια. Δεν σας νοιάζει τι ακριβώς γίνεται στην Ευρώπη με τα επαγγέλματα, τους υπαλλήλους, τους πολιτικούς και τόσα άλλα. Σας ενδιαφέρει μια κοπτοραπτική προνομίων που ο τελικός ισολογισμός να βγαίνει πάλι υπέρ σας και εις βάρος όλων των υπολοίπων!

Υ.Γ. Δεν τον ξέρω τον Ραγκούση. Ούτε με ενδιαφέρει η πολιτική του εξέλιξη και ποσώς με απασχολεί η πολιτική στόχευση των επιλογών του. Για τους δικούς του λόγους επαγγέλεται πλήρη και πραγματική απελευθέρωση των αδειών ταξί. Λοιπή Κυβέρνηση, κόμματα, ιδιοκτήτες ταξί και ένα μέρος της κοινωνίας αντιδρούν ωθώντας τα πράγματα στην αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξέρω επίσης την κατάληξη του θέματος. Ούτε με αφορά άμεσα. Αλλά μην έρθεις μετά, στην περίπτωση που δεν απελευθερωθεί το επάγγελμα, και μου πεις ότι φταίνε οι πολιτικοί που δεν πάει η οικονομία και η κοινωνία μπροστά γιατί όπως αντιλαμβάνεσε θα γελάνε μαζί σου - για άλλη μια φορά! - και οι ρέγγες.

Δέστο Αλλιώς!

Αντιλαμβάνεσε βέβαια ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Και θα γίνουν ακόμη σοβαρότερα τον "καυτό" Αύγουστο που έρχεται. Μη μου πεις πως δε σε προειδοποίησα. Επιμένω στον Αύγουστο.

Αλλά ξέρεις τι σκέφτομαι; Ότι αφού έτσι κι αλλιώς δε φαίνεται από πουθενά μια διέξοδος, να ανατρέψουμε τα προγνωστικά. Να βάλουμε ρε παιδί μου έναν αστάθμητο παράγοντα στις εξισώσεις και στα μοντέλα των αγορών, των οίκων και των λοιπών λαμογίων, εγχώριων και αλλοδαπών. Ας γίνω λίγο πιο σαφής.

Όλοι αυτοί οι πονηροί λοιπόν, προκειμένου να προχωρήσουν στις προβλέψεις και στις εκτιμήσεις τους κάθονται και τα λογαριάζουν τα πράγματα. Με λεπτομέρεια. "Τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες;" σκέφτονται. Τα βάζουν κάτω δηλαδή και μετράνε. Τρεις το λάδι, τόσο από δω το έλλειμμα τοσο ο προϋπολογισμός, τόσο το "κούρεμα", τόσο το "ξύρισμα", τ' ανακατεύουν λίγο και νάσου μετά το συμπέρασμα:"πάρτε τόσο δάνειο και αρπάξτε και ένα selective default". Το βάζουν και σε τίποτα μυστήριους αλγορίθμους για να το δέσουν καλύτερα το πράγμα. Και το προχωράνε και λίγο παραπέρα, γιατί σου λέει "και τι άλλο θα κάνουν οι Έλληνες;". Άντε να υποστούν καμιά φορολογία, άντε να γκρινιάξουν, ίσως να έχουμε κι επεισόδια και αντιδράσεις αυτού ή εκείνου του τύπου ή της έντασης, αυτό μπορεί ο Παπανδρέου και κείνο θα κάνει ο Σαμαράς. Πάνω-κάτω προσδιορίζουν δηλαδή τα πιθανά σενάρια και βγάζουν τα συμπεράσματά τους.

Σκέφτεσε αυτό που σκέφτομαι; Να εισάγουμε ένα παράγοντα που δεν μπορεί να προϋπολογισθεί. Που δεν μπορεί να μετρηθεί και να εισαχθεί στο δικό τους τρόπο σκέψης. Να λειτουργήσουμε δηλαδή ως κοινωνία συνολικά με τρόπο που δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κι ο πιο ευφάνταστος κι ευρηματικός αναλυτής του πιο σοβαρού χρηματωπιστωτικού ιδρύματος. Τον παράγοντα της πλάκας! Της ελληνικής έκδοσης του χιούμορ, αλλά στα δικά μας μέτρα και σταθμά. Αφού δεν μπορούμε να περπατήσουμε στο δρόμο που μας δείχνουν, ας φτιάξουμε τη δική μας μοναδικά ελληνική πατέντα: να απαντήσουμε στην κρίση κάνοντας πλάκα!

Δεν αναφέρομαι σε επίπεδο παρέας ή στο επίπεδο ενός εσωτερικού αστείου σε γραφεία ή φορείς ή υπηρεσίες του δημοσίου ή των επιχειρήσεων, αλλά σε μια γενικότερη στάση του πληθυσμού. Αναφέρομαι σε μια γενικότερη φιλοσοφία ζωής για όσο καιρό διαρκεί αυτό το μαραφέτι της κρίσης κι αν μας αρέσει το υιοθετούμε και μετά. Να το κάνω πιο λιανά.

Πως θα σου φαινόταν ας πούμε, αφού έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται η Ευρώπη ή όποιος άλλος οργανισμός εμπλέκεται στο δικό μας πρόβλημα να συγκατατίθεται σε μια πραγματική λύση, εμείς να καθιερώσουμε ένα πιο σπορ τρόπο εμφάνισης, συμπεριφοράς και γενικώς αλληλεπίδρασης με όλους αυτούς τους δήθεν σοβαρούς; Ποιος μας αναγκάζει να φοράμε κουστούμια και γραβάτες; Δεν μπορούν κάλλιστα οι Έλληνες πολιτικοί, τεχνοκράτες και λοιποί παρατρεχάμενοι να φορούν βερμούδα, σαγιονάρα, μαύρο γυαλί και μπαντάνα όταν συνδιαλέγονται τουλάχιστον επί ελληνικού εδάφους με τους εκπροσώπους της Τρόικας; Το απαγορεύει κανείς αυτό; Νομίζω πως όχι. Δεν προσθέτει όμως ένα στοιχείο έκπληξης και αισθήματος απορίας στην συνολική εικόνα; Εκτιμώ πως ναι! Φαντάσου μόνο τις αναμνηστικές φωτογραφίες και την αμηχανία των εκπροσώπων της Τρόικας! Ας το πάμε όμως λίγο παραπέρα.. Θα δεις ότι όχι μόνο έχει ενδιαφέρον αλλά μπορεί να γίνει και χρήσιμο!

Ποιος απαγορεύει το λεκτικό μας στα έγγραφα που ανταλλάσσει το ελληνικό κράτος με τους φίλους μας να γίνει λίγο πιο "χαλαρό"; Δεν αναφέρομαι βεβαίως στα νομικά ή στα τεχνικά κείμενα, μολονότι κι εκεί θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις, αλλά ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Θέλει να στείλει μια επιστολή ο Γιώργος στο Γιούνκερ; Απαγορεύεται να του γράψει μέσα κι ένα ανεκδοτάκι για να σπάσει ο πάγος; "Σεβαστέ κύριε Γιούνκερ, μπλα-μπλα (τα "υπηρεσιακά" τους κλπ) και θα ήθελα να σου κοινοποιήσω και το τελευταίο ανέκδοτο που μου είπε ο Βενιζέλος για καλόγριες". Που είναι το κακό; Θα γραφτούμε στην Ιστορία γιατί θα χρεωκοπήσουμε ή γιατί προσθέταμε ανέκδοτα στα κείμενα; Το δεύτερο τουλάχιστον δεν είναι συνηθισμένο! Τώρα για τα επίσημα κείμενα, έχω πρόταση: Να αλλάξουμε τις επίσημες σφραγίδες μας με άλλες - νόμιμα λέω, με νόμο κανονικά! - που θα απεικονίζουν φιγούρες του Καραγκιόζη, χαμογελάκια, χείλια, ό,τι θέλεις. Φαντάσου λοιπόν στο κείμενο του Μνημονίου-2 να μπουν οι επίσημες σφραγίδες των άλλων κρατών με αητούς, σταυρούς, οικόσημα και άλλες υπερπαραγωγές, και κάπου κάτω από εκεί που θα λέει Ελλάς, η σφραγίδα να έχει έναν ωραιότατο Μπαρμπα-Γιώργο! Δεν μπορεί κάθε κράτος να βάζει στη σφραγίδα του ό,τι θέλει, στα πλαίσια της κοσμιότητας και των χρηστών ηθών; Δεν είναι κόσμιος ο Μπαρμπα-Γιώργος; Θα με τρελλάνεις; Και δε σε σοκάρει η απειλή του Σόιμπλε περί ανάγκης παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας; Πλάκα μου κάνεις; Και τι θα έλεγες αν και τα κόμματα και οι φορείς και όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο τέλος πάντων να υιοθετήσουν έτσι, ως μια άτυπη συμφωνία αυτό το χαλαρό, ανεκδοτολογικό, πλακατζίδικο λόγο.

-Τι έχετε να δηλώσετε κύριε εκπρόσωπε του τάδε κόμματος για την πρόσφατη συμφωνία της Ευρωζώνης;

-Ναι...βεβαίως. Ακούστε. Λείπει ένας σημαντικός όρος από τη συμφωνία που το κόμμα μας θεωρεί απαράβατο: τη διασφάλιση της συμμετοχής του Εδεσσαϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ.

-Μα σοβαρολογείτε;

-Όχι! Η Ευρώπη;

Έτσι λοιπόν σιγά-σιγά θα προκαλέσουμε έκπληξη. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις κάποιον που δεν συμπεριφέρεται με το αναμενόμενο ας πούμε "πρωτόκολλο". Μπορούμε όμως να το πάμε και πιο πέρα το θέμα.

Να μπει και ευρύτερα η κοινωνία στο παιχνίδι της πλάκας. Εννοείται ότι σέβομαι απόλυτα - άσχετα αν διαφωνώ με τις μεθόδους - το άγχος και τον πόνο που ζει κάθε εργαζόμενος ή θιγόμενος γενικά από τα μέτρα και βγαίνει στο δρόμο να διεκδικήσει χωρίς βία ένα καλύτερο αύριο. Σκέψου όμως πως θα μας αντιμετώπιζαν αν με την ίδια ζέση, με την ίδια ένταση αποφάσιζε η κάθε κοινωνική τάξη να αλλάξει τη μεθοδολογία και τη φιλοσοφία στη διεκδίκηση. Με πλάκα ρε παιδί μου! Έτσι για να μη μαυρίζει η ψυχή τους και η ψυχή μας. Με χοντρή πλάκα όμως. Αριστοφανική. Λυσιμελή!

Να θέτουν ας πούμε οι εργαζόμενοι του τάδε κλάδου ως απαράβατο όρο για να σταματήσουν κάποια κινητοποίηση - μαζί με τα αιτήματά τους - τη διοργάνωση αγώνα μπιτσ-βόλεϋ μεταξύ μελών Τρόικας και κυβερνητικής επιτροπής! Ένα παράδειγμα σου φέρνω έτσι; Να πουν ρε παιδί μου, έτσι και γίνει αυτό - βάλε εσύ και λίγη σάλτσα, τα έσοδα ας πούμε υπέρ της τάδε ΜΚΟ για την προστασία της ρέγγας της Βόρειας Θάλασσας - τότε κι εμείς οι εργαζόμενοι θα δεχτούμε να χάσουμε τόσα ευρώ από το επίδομα! Θα αρνηθεί η Τρόικα; Δεν υποτίθεται ότι θέλει να επιτύχει το πρόγραμμα του Μνημονίου; Τι δηλαδή, θα διακινδινεύσει η Τρόικα την επιτυχία προγράμματος τόσων δις για έναν φιλανθρωπικό αγώνα; Δεν θα έχει όμως απίστευτη πλάκα; Μπορούμε και να το χοντρύνουμε το παιχνίδι. Μέτρο και πλάκα. Θέλεις να βγάλεις τον κλάδο μου από τα βαρέα και ανθυγιεινά και να το δεχτώ "αμαχητί"; Εντάξει, αλλά τι θα λέγατε να τεθεί ως όρος στην Τρόικα να συμμετάσχουν οι εκπρόσωποι σε ένα γλέντι με κοκορέτσια; Καταλαβαίνεις που το πάω έ; Έτσι και δει ο τροϊκανός πως παρασκευάζεται το έδεσμα, θα ζητήσει μετάθεση για Τάκλα-Μακάν με τη μία! Φαντάσου να προσπαθήσει να το φάει, αφού έχει δει πως "γίνεται"! Βεβαίως αυτές οι στιγμές πρέπει να προβάλλονται σε εθνικό δίκτυο!

Οι δυνατότητες είναι ατέλειωτες. Οι ταξιτζήδες ας πούμε θα μπορούσαν να επιβάλλουν η διεξαγωγή του διαλόγου για το άνοιγμα του επαγγέλματός τους να πραγματοποιηθεί σε στριπτιζάδικο. Που απαγορεύεται; Με τις κάμερες. Και όλους τους αρμόδιους, υπουργούς και δε συμμαζεύεται. Και πάλι η σκηνή θα είναι ξεκαρδιστική. Και για να το κάνουν πιο ελκυστικό, ας αφήσουν να εννοηθεί ότι είναι διατεθιμένοι να κάνουν και κάποιες παραχωρήσεις εφόσον ικανοποιηθεί ο όρος! Και μόνο η ιστορικότητα της στιγμής θα τους κάνει διεθνείς ήρωες!

Δεν σταματάμε εδώ. Η πλάκα μπορεί να τρελλάνει τα μηχανάκια όχι της AGB, αλλά των δάνειων δυνάμεων! Πλήγμα στον τουρισμό από τις απεργίες; Ποιος το λέει! Ας πούμε ότι θέλουν να διαμαρτυρυθούν οι ναυτικοί μας για το καμποτάζ. Αυγουστιάτικα. Είναι ανάγκη να κάνουν απεργία; Όχι ακριβώς, αρκεί να μπουν στο πνεύμα της πλάκας! Θα μεταφέρουν με το πλοίο και μάλιστα δωρεάν όποιον τουρίστα δεχτεί - εθελοντικά σαν την αναδιάρθρωση ώστε να μη συμβεί και το (πιστωτικό) γεγονός! - να ανταλλάξει ένα καυτό καλοκαιρινό φιλί στο στόμα με το λοστρόμο! Είσαι γκέι; Ναι, για σένα ο ήλιος θα καίει! Αντί λοιπόν να το ονομάσουν απεργία, θα μπορούσαν να μετατρέψουν το πλοίο για όσο διάστημα επιθυμούν να διαρκέσουν οι κινητοποιήσεις σε έναν "γκέι-παράδεισο"! Κατάλληλη μουσική, αμφίεση, διακόσμηση του πλοίου και φύγαμε! Τι; Δε θέλουν όλοι οι τουρίστες να μπουν στο πλοίο; Α! Μα αυτό δεν είναι απεργία! Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει τους ναυτικούς; Ελευθερία έχουμε και τι να κάνουμε!

Πλάκα λοιπόν παντού. Θέλει ο τάδε υπουργός ή βουλευτής να μιλήσει κάπου και το έχει πάρει πολύ σοβαρά το θέμα ότι θα σώσει την Ελλάδα; Τι απαγορεύει στο ακροατήριο αντί να μετέλθει ύβρεων και προπηλακισμών - που είναι απαράδεκτο αλλά θα "ανεβάσουν" και το κασέ του πολιτικού - να έχει απλώς στην τσέπη του μια κόκκινη πλαστική μυτούλα και μια φουντωτή κίτρινη περούκα και την κατάλληλη στιγμή που θα βγουν οι αναμνηστικές φωτό ή που ανάψουν οι προβολείς των τηλεοπτικών συνεργείων να μετατρέψει τη μαγική στιγμή σε καρναβαλικό ενσταντανέ;

Ατέλειωτη πλάκα λοιπόν και γέλιο αγχολυτικό. Έχει κι άλλο. Τι θα έλεγες να προσπαθούσαμε να εκπλήξουμε ακόμη πιο πολύ τον υπόλοιπο πλανήτη και ειδικότερα τους "εταίρους" μας στην Ευρωζώνη; Πάντα στο πλαίσιο μιας ατέλειωτης πλάκας; Να οργανώσουμε ας πούμε έναν τηλεμαραθώνιο για την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Ξέρεις τώρα, αφού ο Τρισέ λέει πως δεν έχει και πολύ χρήμα να στηρίξει τα ελληνικά ομόλογα κι όλα αυτά, να οργανωθεί ένα event - όπως αυτά τα χριστουγεννιάτικα αλλά μες στο κατακαλόκαιρο - όπου κάθε γεροντάκι να βγαίνει στην τηλεόραση τηλεφωνικά να μιλάει με κάποιο διάσημο Έλληνα και να δίνει ένα-δυο ευρώ για την ΕΚΤ! Συγκεντρώνεται ένα ποσό και με κάθε επισημότητα αποστέλλεται στον Τρισέ για την ενίσχυση της αναξιοπαθούσης κεντρικής τράπεζας της Ευρώπης! Φαντάζεσε την αμηχανία; Τι θα πει; Δεν τα θέλω, προσβάλλοντας ένα ολόκληρο λαό; Δε νομίζω!

Το μυστικό είναι ο αιφνιδιασμός, το απρόβλεπτο, το απόλυτα χαβαλετζίδικο. Τι μας απαγορεύει σε κάθε ανακοίνωση υποβάθμισης ενός οίκου αξιολόγησης, να αντιδρούμε με κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και ότι έπρεπε να μας αξιολογήσουν ακόμη πιο χαμηλά; Ποιος καθορίζει ότι δεν μπορεί να δημιουργηθεί σύλλογος των "φίλων του ΔΝΤ" και να διοργανώνει εκδρομές στις χώρες του ΔΝΤ στην Ευρώπη (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία), μουσικές βραδυές στα μπουζούκια με φάτσα -κάρτα τις φωτό των ηγετών και των εκπροσώπων του Ταμείου και προμετωπίδα το πορτραίτο του ηρωικού συντρόφου Στρος-Καν; Βέβαια, μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα: να μετονομαστεί ας πούμε το σωματείο των υπαλλήλων του ξενοδοχειακού κλάδου "Ο Στρος" ή "Ο Καν" έτσι για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Ή ακόμη καλύτερα Πανελλήνια Ομοσπονδία Ανέργων Νέων "Το Μνημόνιο". Απαγορεύεται; Μάλλον όχι. Εδώ, πολύ μπορεί να βοηθήσει πραγματικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Να κάνει ας πούμε επίτιμο δημότη τον Βαστερβέλλε ο Δήμος Καλαμάτας, ή τον Ολλανδό Πρωθυπουργό ο Δήμος Πύργου Ηλείας, ή τη Λαγκάρντ η Επαρχία Λέσβου. Προχωρημένο. Και αγενές. Εντάξει. Το ανακαλώ. Πάντως φαντάσου το σκηνικό, ειδικά αν τα τιμώμενα πρόσωπα δεν έχουν και ιδιαίτερη γνώση της ντόπιας κουλτούρας. Θα το χαίρονται αυτοί και βεβαίως κι εμείς. Μη μου πεις ότι δε θα το δείξουν και τα κανάλια!

Αν το σύστημα-πλάκα πετύχει να προκαλέσει την προσοχή του πλανήτη, μπορούμε να το δουλέψουμε κι άλλο. Να τοποθετηθούν ας πούμε στους ναούς ειδικά παγκάρια "υπέρ Μέρκελ" όπου οι πιστοί θα ρίχνουν τον οβολό τους και η εκκλησία θα αναλαμβάνει να προωθεί το ποσό στην Γερμανίδα Καγκελάριο ως ελεημοσύνη! Επιπλέον η εκκλησία θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ εδώ. Να καθιερώσει ας πούμε ειδική ευχή υπέρ υγείας των πιστωτών και να τελεί την κατάλληλη ακολουθία άπαξ κάθε μήνα, με κάθε επισημότητα! Μοναδικό! Δε σου συζητάω αν προχωρήσει το θέμα και καθιερώσει ο Αρχιεπίσκοπος να ξεκινάνε οι συσκέψεις Τρόικας-Υπουργείων με ένα γερό αγιασμό και το σχετικό (βαρύ!) λιβανιστήρι επί τόπου στις αίθουσες συσκέψεων των Υπουργείων! Αλλά και οι πολίτες θα μπορούσαν να συνδράμουν σ' αυτήν την κατεύθυνση: Φανταστείτε ας πούμε ταβερνάκια με επωνυμίες όπως "Οι Τρεις Οίκοι- Πατσάς καθ' εκάστην", "Ο Στάνταρντ κι ο Πουρς: Ουζερί μεζεδωπωλείο" και άλλα τέτοια! Μεγαλείο! Απαγορεύεται; Όχι αν δεν χρησιμοποιεί κανείς ακριβώς τις επωνυμίες των σεβαστών ιδρυμάτων αλλά όπως οι σύντροφοι Κινέζοι, με μια μικρή παραποίηση. Όπως τα ρολόγια BOLEX ή τα αθλητικά είδη ΑΒΙDAS. Αφήστε ελεύθερη τη φαντασία σας και αυτή θα σας οδηγήσει κατάλληλα! Μετά λοιπόν τις συσκέψεις θα μπορούσε ο αρμόδιος επιτετραμμένος της εθιμοτυπίας να προτείνει κάποια τέτοια γραφικά σημεία της πόλης για το δείπνο των φίλων μας , όπου από το μενού θα είχαν να διαλέξουν πιάτα όπως "κουτσουνάκια Βρυξελλών", "μασταράκια Βερολίνου" και "μπάμιες Φινλανδίας"! (ξέχασα να πω "με το συμπάθειο" για να καταλάβεις τι εννοώ...)

Αντιλαμβάνεσε για ποιο πράγμα μιλάμε! Όχι για να προβάλλει κανείς προσκόμματα ή κωλύμματα προς τους διοικούντες ή να κάνει πιο δύσκολη τη ζωή όλων μας. Είπαμε η κατάσταση είναι σοβαρή και θα γίνει σοβαρότερη κι αυτού του τύπου οι αντιδράσεις δεν οδηγούν πουθενά γιατί προβλέπονται εύκολα. Αν όμως κινηθούμε εκτός προβλέψεων, εκτός πιθανών σεναρίων, εκτός της αναμενόμενης γραμμής, εισάγοντας στην κοινωνική και πολιτική μας ζωή το απρόβλεπτο, το χαβαλεδιάρικο, το πλακατζίδικο, τότε έχουμε σοβαρή πιθανότητα να ανατρέψουμε τις δυσμενείς προβλέψεις γιατί πολύ απλά θα αναγκάσουμε όλους όσους παίρνουν αποφάσεις να σκεφτούν όχι όπως περιγράφεται στα βιβλία τους, ούτε όπως διδάχθηκαν στα πανεπιστήμιά τους, ούτε όπως τους υπαγορεύουν τα υπολογιστικά τους φύλλα και τα πανίσχυρα υπολογιστικά τους συστήματα. Θα αναγκαστούν να πάρουν αποφάσεις όχι με βάση την εμπειρία και τη γνώση τους, θα είναι άχρηστα. Αλλά με βάση το ένστικτο. Κι εκεί μπορεί να κάνουν το λάθος. Αν πάλι όχι, τουλάχιστον θα το έχουμε χαρεί!

Ανοικτή Επιστολή Προς Όποιον Ακούει!

Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ, Υπουργέ, Βουλευτά, παρατρεχάμενε, συμβουλάτορα, αυλοκόλακα, αρμόδιε τέλος πάντων!

Επειδή δεν ξέρω σε ποιον ακριβώς να απευθυνθώ, γιατί δεν ξέρω κι αν μ' ακούει κανείς, είπα να μιλήσω προς όλους.

Γνωρίζω και γνωρίζετε βέβαια - κι εσείς καλύτερα από εμένα - τι πρόκειται να συμβεί στην ελληνική οικονομία και συνακόλουθα στην κοινωνία τα επόμενα χρόνια. Κανένα πρόβλημα δε λύθηκε στην Ευρώπη και η παραμονή εκτός αγορών θα συνθλίψει τον παραγωγικό ιστό, αφού και η ρευστότητα θα περιορισθεί και η πιστωτική επέκταση θα γίνει ανέκδοτο και η ύφεση θα είναι τρόπος ζωής. Ξέρετε βέβαια ότι η αδυναμία σας να παράγετε πλέον ανεξέλεγκτο έλλειμα, αφού δεν μπορείτε να δανείζεστε ανεξέλεγκτα, εφαρμόζοντας πολιτικές παροχών και εξαργυρώνοντάς τες με ψήφους θα σας ωθήσει να αναζητήσετε άλλους τρόπους για να συντηρήσετε το πολιτικό σύστημα όπως διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά. Ο κίνδυνος να μετατρέψετε την αρένα των διεκδικήσεων συγκεκριμένων θιγόμενων επαγγελματικών κλάδων σε ανταλλακτήριο εκλογικής επιρροής είναι πλέον ορατός. Να προσπαθήσετε δηλαδή να κερδίσετε ή να μην χάσετε σε πολιτική στήριξη ή επιρροή, απλώς και μόνο περιορίζοντας τον ορίζοντα των επιβαλλόμενων μέτρων, τα οποία βεβαίως ουδείς γνωρίζει αν είχατε πρόθεση να λάβετε εξ' αρχής ή να καταδείξετε τους ξένους δανειστές ως υπαίτιους "νίπτοντας τας χείρας".

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα αναφερθώ σε μια κεντρική τόσο πολιτικά και σημειολογικά όσο και ουσιαστικά οικονομικά περίπτωση, αυτή των αδειών ταξί.

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι αναγνωρίζω πως πολύ λίγο πολιτικό καύσιμο έχει απομείνει στη μεταρρυθμιστική μηχανή. Ενώ θα έπρεπε ήδη να έχετε δημιουργήσει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, συγχωνέυοντας δημόσιους οργανισμούς και απολύοντας τους υπεράριθμους υπαλλήλου και ταυτόχρονα μια πλειάδα ΔΕΚΟ θα έπρεπε ήδη να έχει οδηγηθεί στην πώληση ή στην εκκαθάριση τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Προτιμήσατε να επιβάλλετε ανελέητη φορολογία επί πάντων αδιακρίτως, προκειμένου να μη διαταράξετε την κομματική και πολιτική σας πελατεία, έχοντας βεβαίως και την άτυπη ή επίσημη στήριξη και της αντιπολίτευσης σε αυτό, μείζονας και ελλάσσονας. Προτιμήσατε εσείς ως πολιτική ηγεσία αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να προστατευθεί η συγκεκριμένη κοινωνική αντίληψη περί του ευρύτερου δημοσίου ως απόλυτου εργοδότη που δεν επιδέχεται παρά μόνο "αναταράξεις" αλλά όχι σοβαρές μεταβολές επ' ωφελεία του συνόλου της οικονομίας. Με άλλα λόγια, κλείσατε το μάτι όταν παίρνατε δώρα κι επιδόματα αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα ανταλλάσσετε με την μονιμότητα σ' ένα αβέβαιο κόσμο. Θέσατε το σοκαριστικό δίλλημα "λιγότερο μισθό και μόνιμος ή απολυμένος;" προς τους υπαλλήλους ΔΕΚΟ και δημοσίου και πήρατε την απάντηση που εκβιάσατε χωρίς όμως να ρωτήσετε εκείνους που πληρώνουν γι' αυτό. Τους φορολογούμενους. Έτσι όμως αποτύχατε στον κεντρικό, ουσιωδέστερο και απόλυτο στόχο κάθε οικονομικής μεταρρύθμισης ιδιαίτερα δε όταν αυτή επιχειρείται σε περίοδο κρίσης: στην αλλαγή της ψυχολογίας, της κοινωνικής αντίληψης περί των οικονομικών δεδομένων, της οικονομικής κουλτούρας δηλαδή.

Αποτύχατε να κατευθύνετε την κοινωνία προς εκείνες τις οικονομικές επιλογές από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει ενέργεια ώστε να λάβει καινούρια ώθηση. Οι λόγοι γνωστοί.

Σήμερα, υπάρχει άλλη μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να δώσετε το μήνυμα ότι πράγματι έστω και με αργούς ρυθμούς, έστω και σε τομείς που δεν αγγίζουν τον σκληρό κομματικό σας μηχανισμό - διότι φευ! πρέπει να λαμβάνουμε κι αυτό υπόψη - έχετε την πρόθεση να δείξετε το δρόμο. Να διαρρήξετε τους δεσμούς με ένα στατικό, παλαιο-σοβιετικό, αντιπαραγωγικό οικονομικό μοντέλο που το μόνο που παράγει είναι χρέη για τις επόμενες γενιές. Έχετε την ευκαιρία να συγκρουστείτε με ένα κλάδο που πράγματι απόλαυσε τα προνόμια που του επιδαψίλευσε το κράτος, χωρίς να προχωρήσει στις αναγκαίες αυτορυθμίσεις ώστε να καταστεί βιώσιμος, σοβαρός, αποδωτικός προς την κοινωνία. Και πάνω απ' όλα ένας επαγγελματικός κλάδος που συναλάχθηκε με το κράτος εις βάρος των πελατών του. Εις βάρος εκείνου του εταίρου που πραγματικά των στήριζε και τον τροφοδοτούσε. Από την άλλη, έχετε τη δυνατότητα, αγαπητοί με οποιονδήποτε τρόπο μετέχοντες της εξουσίας, να δημιουργήσετε με μηδενικό κόστος θέσεις εργασίας. Αναγνωρίζω ότι θέσεις εργασίας που δεν παιρνούν από τον κομματικό σας μηχανισμό σας αφήνουν παγερά αδιάφορους έως εχθρικούς. Θέσεις εργασίας που δεν μπορείτε να ελέγξετε καλύτερα θα ήταν να μην δημιουργούνται, σύμφωνα με το δικό σας τρόπο σκέψης.

Όμως πρέπει να το σκεφτείτε λίγο διαφορετικά. Να συνδυάσετε το άνοιγμα του επαγγέλματος του ταξί με μια μεγαλύτερη επένδυση προς τη μεταβολή του τρόπου σκέψης ολόκληρης της κοινωνίας. Δυστυχώς, τα ψέμματα τελείωσαν. Ή ως οικονομία θα αλλάξουμε και θα προχωρήσουμε μπροστά, δυναμικά, προσπαθώντας να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος ή μπροστά μας βρίσκονται πολύ δύσκολες μέρες που θα μας αποκαλύπτουν εκείνο που μέχρι χθες θα θεωρούσαμε αδιανόητο ή δεδομένο.

Πλέον τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν μας προσφέρεται. Τίποτα δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε με εχέγγυο την αξιοπιστία μας ως χώρα. Η μοναδική πηγή παροχής ζωτικού οικονομικού οξυγόνου θα είναι η παραγωγή εσωτερικού πλούτου, η υποχώρηση των τεχνητών αξιών που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια χάρις στα φτηνά επιτόκια που μας προσέφερε το ευρώ και η ορθότερερη ανακατανομή των πόρων που διαθέτουμε. Και οι μεταφορές είναι ένας πόρος που κατανεμήθηκε - μεταξύ άλλων - όχι με όρους αγοράς αλλά με όρους κομματικής συναλλαγής. Εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, εις βάρος των καταναλωτών, εις βάρος των επιχειρήσεων. Η αποτυχία να μην ανοίξει τελικά το επάγγελμα του ταξί θα σηματοδοτήσει άλλη μια περίοδο εσωστρέφειας, αδυναμίας προώθησης των αναγκαίων αλλαγών και επικράτησης της συναλλαγής έναντι της διαφάνειας. Δεν θα πρόκειται για μια συνήθη για τα ελληνικά δεδομένα λήξη μιας αντιπαράθεσης μεταξύ Κυβέρνησης και ενός συνδικάτου με νίκη του δεύτερου. Θα πρόκειται για αποτυχία μιας ολόκληρης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, για την οροθέτηση μιας συνολικής αποτυχίας να συγκροτηθεί ένα οικονομικό μέλλον με ελπίδα για τους νέους ανθρώπους.

Οι προϋποθέσεις επίλυσης της "κρίσης των ταξί" - μετά και την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου αλλά και τις εξελίξεις που ακολούθησαν στην Ευρώπη σχετικά με το ελληνικό χρέος - έχουν αλλάξει και έχουν καταστεί ακόμη πιο σαφείς: ή πλήρης απελευθέρωση του επαγγέλματος με πρόσβαση σε όλους τους κατέχοντες τα προσόντα ή πλήρης αποτυχία στην άσκηση της απαιτούμενης ελάχιστης πολιτικής διεξόδου. Τόσο απλά, τόσο διλλημματικά.

Κάθε δικαιολογία, κάθε εύρημα, περί του τι γίνεται σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις, ποσοστώσεις με βάση το πληθυσμιακό κριτήριο, κίνδυνος μονοπωλίου κλπ. ακούγονται απλώς φαιδρά σε σχέση με την τρέχουσα ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τον καταναλωτή, σε σχέση με τις δυνατότητες ανταγωνισμού που σήμερα ουσιαστικά δεν υφίστανται καν, αλλά και σε σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση στο χώρο των ταξί σε σχέση με την έλλειψη διαφάνειας στην αξία της άδειας, φορολογικής νομοθεσίας και μιας σειράς άλλων ζητημάτων που απλώς δεν αντιμετωπίζωνται σήμερα. Αν πράγματι οι ιδιοκτήτες αδειών ήθελαν ευρωπαϊκή νομοθεσία τότε να τη μεταφέρουμε ολόκληρη κι όχι αποσπασματική. Όχι να συνθέτουμε τα υπέρ από κάθε χώρα και τα κατά να τα αγνοούμε. Να ανέλθουν τα κόμιστρα αν όντως πρέπει να ανέλθουν - που δεν μπορεί να υποστηριχθεί - αλλά να εξετάσουμε πως και γιατί αφαιρείται η άδεια του ιδιοκτήτη ταξί στην Ευρώπη. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Το θέμα είναι ευθύ και απλό: Η απελευθέρωση του επαγγέλματος θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα διευρύνει τη φορολογική βάση γιατί θα φέρει στο φως εισοδήματα, θα λειτουργήσει υπέρ του καταναλωτή και του επιπέδου τιμών γιατί θα λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, θα δημιουργήσει επιχειρηματικές ευκαιρίες για νέες υπηρεσίες όπως τα συνδρομητικά ταξί ή τα ταξί ειδικών κατηγοριών (υπερπολυτελείας, πολυθέσια κλπ) και οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία ή ημίμετρο απλώς θα καταγραφεί ως άλλη μια αποτυχημένη σελίδα στο πολύτομο αυτό έργο των ελληνικών κυβερνήσεων.

Είναι επίσης ευκαιρία να αποδείξει το πολιτικό σύστημα ότι δεν λαμβάνει αποφάσεις για τις οποίες θα κληθεί εκ των υστέρων να απολογηθεί, όπως εκείνες με τα διάφορα νομοθετήματα επί του ασφαλιστικού που κατέπεσαν μετά από κοινωνικές αντιδράσεις και στην συνέχεια επανήλθαν σκληρότερα και επαχθέστερα. Είναι ευκαρία να σταθεί για μια φορά μπροστά στην κοινωνία, να εκθέσει με παρρησία τις απόψεις και τις θέσεις του για τις οποίες κατόπιν θα επαίρεται ότι απέφεραν θετικά στον κοινωνικό ιστό.

Τα πράγματα έχουν γίνει σοβαρά. Ο συνήθης συνδικαλιστικός θεατρινισμός, ο συντεχνιακός επικοινωνισμός, η ελληνική ψευτομαγκιά και αγαρμποσύνη απέναντι στον τουρίστα-καταναλωτή, η κυβερνητική αναβλητικότητα με καταφυγή σε ατέλειωτους προσχηματικούς διαλόγους μέχρι να έρθουν οι δανειστές και να "επιβάλλουν", θα ήταν χαριτωμένο υλικό ευθυμογραφήματος εάν δεν ήμασταν σε κατάσταση "επιλεκτική". Ας αναλάβει ο καθείς τις ευθύνες του.

Τυχαίος

Εώα Επιτολή...

«"...οι μέρες του Αυγούστου συμπίπτουν με την «εώα επιτολή» του Σείριου, την ανατολή δηλαδή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας λίγο πριν από την ανατολή του Ήλιου...»

(από την ελληνική Wikipedia)

Μπαίνουμε λοιπόν οσονούπω στον Αύγουστο, αγαπητέ αναγνώστη. Κι ο Σείριος και η εώα επιτολή του σ' αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου, μαθαίνουμε στο σχετικό άρθρο της Wikipedia για τον Αύγουστο.

Που μας βοηθούν όλα αυτά σε ένα ιστολόγιο πολιτικής ανάλυσης; Μα για να σου ψιθυρίσω γι' αυτά που έρχονται μ' ένα τρόπο που μόνο η αλληγορία μπορεί να μας προσδώσει.

Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ονομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούργησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχωρισμό των δύο άστρων. (Γι' αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι ·για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνωστό μακεδονικό σύμβολο). Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον ηλιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλρτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν», όπως μαθαίνουμε από εδώ. Θα μπορούσε άραγε η Μέρκελ να συμβολισθεί με την αρχαία Σειρήνα του Σείριου; Κατά σύμπτωση, οι Γερμανοί έχουν κι αυτή στη μυθολογία τους τη Σειρήνα. Την περίφημη Lorelei, που σήμερα είναι ένας βράχος στην ανατολική όχθη του Ρήνου στην περιοχή του Sankt Goarshausen.

Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Ο Ωρίων (Ωρίωνας) ήταν ο πιο διάσημος κυνηγός στην ελληνική μυθολογία. Σχετικά με το τέλος του Ωρίωνα υπάρχουν αρκετές διαφορετικές παραδόσεις. Σύμφωνα την κυρίαρχη παράδοση, πέθανε στη Δήλο (γνωστή τότε ως Ορτυγία) από δάγκωμα σκορπιού, που τον έστειλε είτε η Άρτεμις επειδή είχε φύγει από κοντά της ως ερωτευμένος με την Ηώ. Το δάγκωμα του Σκορπιού το έχουμε ξανασυναντήσει; Μα και βέβαια! Όταν και πάλι οι Γερμανοί - σύμπτωση(!) - είχαν δώσει στο δικό μας Πρωθυπουργό το Γιώργο το βραβείο Quadriga - το τέθριππο ελληνιστί - το οποίο αναπαριστά ένα άρμα που σύρουν τέσσερις ίπποι. Κατά σύμπτωση -πάλι!- ο Σκορπιός θεωρείται κατά τη μυθολογία υπαίτιος της καταστροφικής πορείας των ίππων που έσυραν το άρμα - το τέθριππον(!)- του θεού Ήλιου όταν το οδήγησε ο υιός του Φαέθων.

Τι έχουμε λοιπόν; Μια ανατολή του καυτερού Σείριου, του λαμπερότερου άστρου της νύχτας, στο μήνα που η Σειρήνα «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν» θα στείλει το Σκορπιό να ανατρέψει το άρμα το τέθριππο και τον ηνίοχό του.

Επίμονα λοιπόν η συμπαντική αρμονία μας επαναλάμβάνει τα μηνύματά της. Πρόσεχε την Εώα Επιτολή του Σείριου.

Πολλά λοιπόν μέλη του ζωικού βασιλείου εμφανίζονται τον Αύγουστο: Σκορπιοί, Κύνες(σκυλιά) κι ένα Λιοντάρι! Ο αστρολογικός αυγουστιάτικος Λέοντας σύμβολο στην αρχαία Αίγυπτο της προσύλκυσης των λεόντων κοντά στο Νείλο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, για λίγο νερό. Ο Νείλος που φούσκωνε με την ανατολή του Σείριου βέβαια! Και τι άλλο θα βρίσκαμε εκεί κοντά από μια Σφίγγα: Σώμα λέοντος, κεφαλή γυναικός - της Σειρήνας από το Σείριο που λέγαμε πριν - και βέβαια να θυμίζει την ανατολή του καυτού αστεριού και να οροθετεί την πλημμύρα του Νείλου, που πλησιάζουν τα λιοντάρια το κατακαλόκαιρο. Τον Αύγουστο. Και τι άλλο θα κυνηγούσε πιο ευχάριστα και συναρπαστικά ο Ωρίων κηνυγός μας; Μα λιοντάρια βέβαια!

Να που συμπυκνώνει η Ιστορία τα σύμβολα και μας τα δίνει στο πιάτο να τα αναλύσουμε. Αλλά πιο κάτω γίνεται και πιο ενδιαφέρον!

Ο Αύγουστος στην αρχαία Ελλάδα ήταν ο μήνας Μεταγειτνιών. Τι γιόρταζαν αυτό το μήνα οι αρχαίοι; Σου παραθέτω τα σχετικά από την ελληνική Wikipedia:

Τα Ηράκλεια εν Κυνοσάργες ήταν γιορταστική εκδήλωση στην αρχαία Αθήνα. Διοργανώνονταν τον μήνα Μεταγειτνιών στην περιοχή Κυνόσαργες του δήμου Διομείας μεταξύ Λυκαβηττού και Ιλισού. Η στήλη του Κυνοσάργους στήθηκε σύμφωνα με τον Αθήναιο κατά την διάρκεια των Πελοπονησιακών πολέμων, δηλαδή από το 431 π.Χ. και μετά. Την λέξη «παράσιτος» την συναντάμε εκατό χρόνια αργότερα σε μια αρχαία ελληνική κωμωδία. Οι ιερείς του ναού λέγονταν «παράσιτοι», δηλαδή «σύντροφοι στο τραπέζι». Οι παράσιτοι ήταν νόθοι νέοι (μη γνήσιοι από πατέρα και μητέρα Αθηναίων παίδες), ή τα παιδιά νόθων, και εκλέγονταν αναγκαστικά, ενώ η θητεία τους ήταν υποχρεωτική, αφού η τυχόν άρνηση της θητείας κατέληγε στο δικαστήριο για τον άτυχο νέο όπως μας μεταφέρει ο Αθήναιος. Αυτό καταγράφει μια επιγραφή που σώζεται στον ναό του Ηρακλή στους Κυνοσάργους και χρονολογείται από την εποχή του Αλκιβιάδη.

Ανάμεσα στις υποχρεώσεις των παρασίτων καταγράφεται η είσπραξη του φόρου σίτου και άρτου, καθώς και η μεταφορά τους στην αποθήκη φύλαξης, το λεγόμενο παρασιτήριο. Επίσης η είσπραξη του φόρου ζώων που προορίζονταν για θυσία. Κάθε παράσιτος είχε υπό την επίβλεψή του μια ορισμένη περιοχή που έπρεπε να διαχειρίζεται. Η είσπραξη του φόρου δεν ήταν εύκολη υπόθεση, και πολλές φορές κινδύνευαν οι παράσιτοι.

Καταλαβαίνεις τώρα που πάει το πράγμα έτσι; Οι παράσιτοι - δεν πιστεύω να μην μπορείς να κάνεις το σχετικό συνειρμό - μαζεύουν φόρους τον Αύγουστο, η Σειρήνα η Γερμανική θα κάνει ό,τι μπορεί για να ανατρέψει τον αναβάτη του τέθριππου εν μέσω της εώας επιτολής του Σείριου, στέλνοντας το δηλητηριώδη Σκορπιό της. Το αυγουστιάτικο λιοντάρι, εν μέσω κυνικών καυμάτων θα ψάξει για λίγη δροσιά. Περιττό να σου θυμίσω ότι ο Ηρακλής που καθιέρωσε την αυγουστιάτικη γιορτή των παρασίτων φορούσε - καθώς θα θυμάσαι από το σχολείο - μια λεοντή, το δέρμα του αυγουστιάτικου λέοντα! Μοναδικές συμπτώσεις!

Αύγουστος λοιπόν και η Ευρώπη μας άνοιξε ένα νέο δρόμο. Οι παράσιτοι θα κατέβουν να μαζέψουν το φόρο τους, αλλά τα πράγματα θα ανατραπούν. Δεν δείχνουν να ακολουθούν την ήσυχη ροή αλλά την ταραγμένη του Νείλου που θα φουσκώσει και θ' ανταριάσει.

Τι άλλο να σου πω;

Που Πήγαν;

    Βλέποντας τις εικόνες από την "πανηγυρική" συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και διαβάζοντας τα διάφορα δημοσιεύματα που καταλήγουν στην απόδοση "συγχαρητηρίων" προς των κ. Παπανδρέου για την πρόσφατη ευρωπαϊκή συμφωνία, η οποία βεβαίως δεν οδηγεί παρά στη διάχυση της κρίσης χρέους αλλά και σε καινούρια επαχθέστερη "μετρολογία" για τα καθ' ημάς, αναρωτιέμαι που πήγαν οι ατόφιοι και γνήσιοι Έλληνες. Όχι εκείνοι που εμφανίζονται στα κανάλια και στα τηλε-παράθυρα πουλώντας τον δήθεν "ελληνοκεντρισμό", ακροδεξιά σύγχρονα και κακέκτυπα αντίγραφα φαντασμάτων του σκοτεινού παρελθόντος. Αναφέρομαι σ' εκείνους τους πραγματικούς συμπατριώτες μου που η περηφάνια και η ικανότητα και το φιλότιμο στο άκουσμα και μόνο της νεοελληνικής πανεθνικής μας τζαμπατζοσύνης θα έφτυναν με αποτροπή στο χώμα. Μα, "συγχαρητήρια" για ένα νέο δάνειο;
     Που πήγαν λοιπόν αυτοί οι Έλληνες;
     Άλλοτε λοιπόν, όταν τούτη η γη δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της, οι Έλληνες δεν έβγαιναν στο γυρολόι για δανεικά. Έπαιρναν τα καράβια τους και με την "ιερή φωτιά" άσβεστη από τη μητρόπολή τους - τη μητρική τους πόλη - μάζευαν τα κουράγια τους και τριγύρναγαν  στα νερά της Μεσογείου. Γινόντουσαν έμποροι, πραματευτάδες, ίδρυαν νέες πόλεις, άνοιγαν τους ορίζοντες του νου, της καρδιάς και του πλούτου τους. Δεν μαζευόντουσαν στο καβούκι τους, φοβισμένοι, μίζεροι, βρίζοντας ξένους και δικούς.
   Σήμερα λοιπόν το χρυσό δοντάκι του δημοσιο-υπαλληλικού, κομματικοδιορισμένου, μονιμοπρονομιούχου συρφετού σαν να ξαναλαμπύρισε μέσα από το σπαστό χαμογελάκι που έσκασε αχνά. Ξαναδανειστήκαμε, θα ξαναπληρώσουμε, θα υποστούμε και πάλι τον ευτελισμό της κάμψης του αυχένα μπροστά στον πιστωτή, θα καταπιούμε ξερά το πικρό άκουσμα της "χρεωκοπίας" και της "αθέτησης πληρωμών" και θα κάνουμε ότι δεν την καταλαβαίνουμε - μόνο στην αγγλική παρακαλώ!-  για να διατηρηθεί στη θέση του ο μεγαλύτερος τύραννος που διαφέντεψε ποτέ αυτή τη χώρα: ο αντιπαραγωγικός μόνιμος υπάλληλος του δημοσίου κι ο δημοσιοπρονομιούχος του προστατευμένου επαγγέλματος! Κι όλοι ευχαριστημένοι! Προς το παρόν τουλάχιστον.
     Που πήγαν λοιπόν  οι συμπατριώτες μου;
     Που δεν θα σηκωθούν να πάνε στο Σύνταγμα για να δείξουν την ψευτομαγκιά τους αλλά θα σηκωθούν να πάνε να δουλέψουν και να προκόψουν; Που δε θα διστάσουν να δουλέψουν τίμια και με μεράκι, ακόμη κι αν έχουν διδακτορικό και πρέπει να γίνουν χαμάληδες.

     Που θα προτιμήσουν να ξενιτευτούν απ' το να πέσουν στα γόνατα και να προσκυνήσουν τον "τοπικό παράγοντα";

    Που θα αγωνιστούν όχι για να διατηρηθούν τα προνόμια όλων όσων "τα έτρωγαν μαζί" αλλά θα αγωνιστούν για να ανοίξουν επιτέλους τα κλειστά επαγγέλματα, να βρίσκει δουλειά και ο άνεργος πτυχιούχος και ο άνεργος οδηγός;
     Που θα απορρίψουν τα κόμματα ως "μέσον" αλλά θα ορίσουν τα κόμματα ως φορείς πολιτικής;
     Που θα αποστραφούν τη βία, αλλά με βιάση θα σπρώξουν μπροστά την οικονομία;

    Που θα σταματήσουν να κλαψουρίζουν για τους μισθούς αλλά θα αγωνισθούν τίμια και σωστά για τον πλούτο το δικό τους ανοίγοντας τα δικά τους φτερά;

     Αυτά που ακούω και διαβάζω με κάνουν να νοιώθω ότι δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα.
     Βλέπω νέους ανθρώπους να "παίζουν θέατρο" στους δρόμους για να διατηρηθεί μια άδεια ταξί στην τιμή που αυτοί την αγόρασαν αντί να τους ενδιαφέρει να εργαστούν στον τομέα που οι ίδιοι διάλεξαν.
    Βλέπω νέους ανθρώπους να μην ενδιαφέρονται αν οι παλιότερες γενιές τους έκοψαν τη δυνατότητα να εργαστούν στην επιστήμη που σπούδασαν και να μην αγωνίζονται να αλλάξει αυτό.
    Βλέπω νέους ανθρώπους να προσδοκούν από το κράτος να τους βρει δουλειά ως  υπερ-κηδεμόνας της ήδη υπερπροστατευτικής ελληνικής οικογένειας αντί ν' αφήσουν για λίγο τον καναπέ και να τρέξουν, ν' ανοίξουν τ' αυτιά και τα μάτια και να ευχαριστήσουν για το μεροκάματο που θα ιδρώσουν.    
    Βλέπω νέους ανθρώπους να αγωνίζονται για τα προνόμια των παλιότερων, φανερά χειραγωγούμενους και αφανώς λυμαινόμενους.
    Βλέπω νέους ανθρώπους να ουρλιάζουν για να μην πληρώσει τα χρέη της η Ελλάδα, επιδεικνύοντας μοναδική αγραμματοσύνη.
    Που πήγαν λοιπόν οι Έλληνες που ήξερα;
    Οι νοικοκύρηδες; Που τακτοποιούσαν με σχολαστικότητα το βιός τους και τα δανεικά τα λέγανε γι' αστείο;
    Οι ταπεινοί που στέλναν το παιδί τους να κάνει το καλοκαίρι μεροκάματα, αντί να ζητιανεύει επιδόματα στις Βρυξέλλες;
    Οι έμποροι που κινούσαν τα γεννήματα της γης, τη σταφίδα, τα καπνά και το βαμβάκι σ' όλες τις ξένες μεγαλουπόλεις;
    Εκείνοι οι Έλληνες θα έπαιρναν την υπόθεση στα χέρια τους, την οικονομία στις πλάτες τους γιατί ένοιωθαν δυνατοί και στηριζόντουσαν σε αρχές, αξίες και γνώση κι όχι σε κομματική συναλλαγή, μοιρολατρικό προστατευτισμό και κρατικίστικη λαιμαργία.
   
     Μη μου πεις ότι φταίνε οι πολιτικοί. Αυτοί είναι καθρέφτης δικός σου.
     Ποιος ξεσηκώθηκε όταν γινόντουσαν νόμοι ν' αλλάξει το ασφαλιστικό; Εσύ δεν ξεσηκώθηκες;
     Ποιος ξεσηκώθηκε όταν γινόντουσαν νόμοι ν' αλλάξει το άσυλο και να διατηρηθεί η ανομία στα Πανεπιστήμια; Πάλι εσύ δεν ήσουν;
     Ποιος ξεσηκώθηκε όταν όλος ο άλλος κόσμος έτρεμε από την οικονομική κρίση και εδώ ζητούσαμε αυξήσεις; Πάλι εσύ!

      Κι αν σου πω ν΄απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι και να πουληθούν οι ΔΕΚΟ επιτέλους, θα με πεις ΠΑΣΟΚο.
      Κι αν σου πω ν' ανοίξουν τα επαγγέλματα θα με πεις νεοφιλελεύθερο.
      Κι αν σου πω να καταργηθεί το άσυλο και να επιβληθεί επιτέλους τάξη και λογοδοσία στα Πανεπιστήμια θα με πεις φασίστα.
      Κι αν σου πω ότι η Κυβέρνηση αυτή έχει κάνει τα δάνεια της ντροπής μοναδικό της επίτευγμα θα με πεις ΝεοΔημοκράτη.
      Κι αν σου πω ότι πρέπει κι εσύ να δώσεις ένα μέρος από τα προνόμιά σου θα με εντάξεις στους "Παγκαλικούς"

Ξέρεις τι θα σου πω; Ότι μένεις μόνος σου, σιγά-σιγά...
     
         
   

Η Μαύρη Κηλίδα!

    Κατευθείαν στο θέμα: Η Ευρώπη απέδειξε καταφανώς ότι δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την κρίση χρέους. Βεβαίως, η Ελληνική Κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί ώστε να πεισθούμε για το αντίθετο. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Και είναι μπροστά μας. Ας δούμε τα ζητήματα αναλυτικά, ώστε να αποτιμήσουμε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα μακρυά από τις κυβερνητικές φανφαρολογίες:

-Συμμετοχή ιδιωτών στην "Ευρωπαϊκή Λύση"
Μόνο ως αστείο μπορεί να εκλάβει κανείς τις απόψεις περί "διεθνών κερδοσκόπων που θα αναγκαστούν να πληρώσουν". Η αθέτηση των όρων εκδόσεων των ελληνικών ομολόγων, έστω και μερικώς, δηλαδή η πρόκληση ζημίας, μικρής ή μεγάλης, σε ιδιώτες πιστωτές σημαίνει πως τόσο το Ελληνικό Κράτος όσο και το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα παραμένει εκτός αγορών για ικανό χρονικό διάστημα. Πρακτικά, ξεχνάμε κάθε ελπίδα για πιστωτική επέκταση, δανειοδότηση δηλαδή επιχειρήσεων και ιδιωτών αλλά και κάθε ελπίδα το κράτος να επανέλθει στις αγορές ώστε να αποκτήσει εκείνα τα κεφάλαια που θα του επέτρεπαν να ασκήσει οικονομική πολιτική εκτός της διαχειριστικής. Με μια λέξη περαιτέρω συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας με μεγαλύτερη ανεργία και ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια. Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν απέτρεψε αυτόν τον κίνδυνο, ο οποίος είναι ορατός και υπαρκτός. Ας ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι τόσο τα δάνεια προς το δημόσιο όσο και οι μηχανισμοί στήριξης του τραπεζικού συστήματος επαρκούν μεν για την αποτροπή δυσμενέστερων καταστάσεων όμως δεν επαρκούν για να επαναφέρουν την οικονομία σε κατάσταση ανάπτυξης. Η ανάπτυξη χρηματοδοτείται από επενδύσεις και οι επενδύσεις από δάνεια. Τα κεφάλαια γι' αυτά τα παρέχουν οι αγορές από τις οποίες θα απέχουμε για καιρό.

-Δεν τηρήθηκαν δύο βασικές προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα και την ισχύ της "Ευρωπαϊκής Λύσης": η αρχή της συνολικότητας, δηλαδή η δυνατότητα εφαρμογής της επιλεγείσας λύσης στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών  με πρόβλημα χρέους ορατό ή μελλοντικό και η αρχή της μη επαναληψιμότητας δηλαδή η διαβεβαιωμένη εφαρμογή της συγκεκριμένης λύσης άπαξ. Γιατί ήταν σημαντικό να τηρηθούν απαραίτητα αυτές οι αρχές;
Για τη μεν αρχή της συνολικότητας, η Ευρώπη θα έπρεπε να καταλήξει σε τέτοια λύση που "αυτόματα" να ενεργοποιείται για κάθε χώρα που βρίσκεται ή θα βρεθεί σε ανάλογη θέση με την Ελλάδα, την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία. Η διαμέριση των προβλημάτων και οι επί μέρους λύσεις - σημειώνουμε ότι η "ελληνική εκδοχή" μόνο περιλαμβάνει τη συμμετοχή ιδιωτών στο "πακέτο" - προκαλούν αμφιβολίες στις αγορές σχετικά με τη δυνατότητα της Ευρώπης να παράγει αντίστοιχες λύσεις και για τις "μεγάλες χώρες". Τις καθιστά ευάλωτες και επ' αυτού αναμένουμε τη συνέχεια των "επιθέσεων" στο ισπανικό και στο ιταλικό χρέος.
Για την αρχή της μη επαναληψιμότητας, η Ευρώπη ουσιαστικά αναδιάρθρωσε το ελληνικό χρέος με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν είναι απολύτως βέβαιος αν πλέον το χρέος αυτό είναι βιώσιμο και άρα μπορεί να επανεπενδύσει σ' αυτό και υπό τέτοιες προϋποθέσεις και εξαρτήσεις που κανείς δεν είναι βέβαιος ότι θα τηρηθούν. Κατά συνέπεια κανείς επενδυτής δεν είναι βέβαιος ότι δεν θα επαναληφθεί μια τέτοια διαδικασία η οποία όπως αποδείχθηκε οδηγεί σε ζημίες. Γιατί λοιπόν να επιστρέψει και να επενδύσει στο ευρωπαϊκό χρέος που -αποδεδειγμένα πλέον - παράγει αναξιοπιστία;

Τα υπόλοιπα που αναφέρονται στο ευρωπαϊκό πακέτο ήταν αναμενόμενα ή λεπτομέρειες άνευ ουσίας. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα αλλά και οι λοιπές χώρες που βρίσκονται ή θα βρεθούν στην ίδια κατηγορία πρόκειται να υποβαθμιστούν στις κλίμακες της πιστοληπτικής ικανότητας και αυτό είναι ενδεικτικό της αδυναμίας της ευρωπαϊκής λύσης. Γιατί; Μα ακριβώς γιατί αποτελούν την "κερκόπορτα" μέσα από την οποία θα διαδοθεί και θα διαχυθεί σαν μια κηλίδα από μαύρο μελάνι πάνω στον ευρωπαϊκό χάρτη η κρίση χρέους. Πως; Ας το δούμε γιατί έχει ενδιαφέρον:

Αν μια χώρα, ας πούμε η Ελλάδα, θέλει να δανεισθεί τότε εκδίδει ένα ομόλογο και για να το "πουλήσει" στις αγορές ώστε να εισπράξει το σχετικό ποσό πρέπει πρώτα να αξιολογηθεί από τους οίκους αξιολόγησης. Αυτοί αξιολογούν το ομόλογο και οι επενδυτές αποτιμούν το επιτόκιο που θα ζητήσουν ώστε να αγοράσουν αυτό το ομόλογο και να εισπράξει η εκδίδουσα χώρα το αντίστοιχο ποσό. Το ομόλογο όμως αυτό ο επενδυτής που το "αγόρασε" και είναι για παράδειγμα μια Τράπεζα, μπορεί είτε να το βάλει ενέχυρο και να προεισπράξει ένα μικρότερο ποσό για να αποκτήσει ρευστότητα και να τη διαθέσει παραπέρα, είτε - και εδώ είναι το ενδιαφέρον σημείο - να το τιτλοποιήσει και να το πουλήσει "κρυμμένο" ή πιο σωστά υποκείμενο κάτω από ένα άλλο επενδυτικό προϊόν. Ας πούμε λοιπόν ότι μια Γαλλική Τράπεζα αγόρασε ελληνικά ομόλογα - που παλιά ήταν αξιολογημένα καλά - στη συνέχεια τα τιτλοποίησε σε ένα παράγωγο προϊόν μαζί με άλλα ομόλογα ευρωπαϊκών χωρών, τα έκανε ένα "καλάθι" και πούλησε αυτό το προϊόν σε πελάτες της στην Αγγλία. Σήμερα όμως αυτό το προϊόν που συντίθετο από "καλά" ομόλογα έχει μέσα του κι ένα τίτλο που είναι "junk". Το προϊόν θα χάσει σε αξιολόγηση άρα σε απόδοση και άρα ο κάτοχός του θα εγγράψει - ανέλπιστες! - ζημίες στον ισολογισμό του. Μόλις μεταδόθηκε η κρίση. Παραπέρα, το ίδιο το ίδρυμα που εμφάνισε ζημίες έχει εκδώσει κι αυτό τίτλους οι οποίοι όμως - ακριβώς επειδή εμφάνισε μη αναμενόμενες ζημίες - θα πέσουν σε αξιολόγηση άρα σε απόδοση και το πράγμα δεν έχει τέλος! Πολλαπλασίασε τώρα αυτή τη διαδικασία επί τα Ελληνικά, τα Ιρλανδικά και τα Πορτογαλικά ομόλογα, πρόσθεσε τις νέες αμφισβητήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας Ισπανίας και Ιταλίας, σκέψου σε πόσα συρτάρια είναι "κρυμμένοι" οι τίτλοι των ομολόγων όλων αυτών και έχεις την εικόνα που διαμόρφωσε η Ευρώπη μετά και τις τελευταίες εξελίξεις.
Η Μαύρη Κηλίδα της αναξιοπιστίας έχει πλέον τις διόδους ώστε να διαχυθεί σε ολόκληρη την Ευρωζώνη!

Όλη η Ελλάδα σε Ένα Ταξί ή Πως να Κάνετε Κρίση Ακόμη και την Ευκαιρία!

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της "κρίσης" στον τομέα των μεταφορών και ειδικότερα στο χώρο του ταξί. Όχι μόνο από πολιτική και οικονομική άποψη, όπου καταγράφεται για ακόμη μια φορά το όνειδος της πολιτικής σπέκουλας από κάθε πλευρά. Οι εξελίξεις στο χώρο της συμπαθούς αυτής επαγγελματικής τάξης απεικονίζουν σε μικρογραφία το ελληνικό πρόβλημα σε όλο το βάθος και την έκτασή του.

Όπως σε κάθε τι ελληνικό λοιπόν, ο Έλληνας ταξιτζής δεν έχει αποφασίσει τι ακριβώς επάγγελμα θέλει να κάνει. Είναι δημόσιος υπάλληλος; Είναι ιδιωτικός υπάλληλος; Είναι ελέυθερος επαγγελματίας; Τελικά επιδιώκει να είναι λίγο απ' όλα. Είναι δημόσιος υπάλληλος υπό την έννοια ότι μέχρι σήμερα τις άδειες των ταξί τις παρέχει το κράτος. Ναι. Σου λέει λοιπόν το κράτος ότι αποφασίζομεν και διατάσσομεν στην Αθήνα - ας πούμε - να υπάρχουν τόσες άδειες ταξί. Μα βρε αδερφέ παλιά είχαμε τραμ και λεωφορεία τώρα έχουμε το μετρό, μεθαύριο κάτι άλλο. Από την άλλη ο πληθυσμός αυξάνεται. Πως είναι δυνατόν να διατηρείς τις ίδιες άδειες ή τουλάχιστον να μην διαμορφώνεις τον αριθμό ανάλογα με τις συνθήκες; Όχι. Το κράτος αποφασίζει. Κι ο επαγγελματίας ταξιτζής εκτελεί μια κρατική λειτουργία. Και το παράδοξο είναι ότι συναινεί κι ο ίδιος σ' αυτό. Δημόσιος υπάλληλος λοιπόν. Μέχρι και στα κόμιστρα. Το κράτος έρχεται και πάλι να ισοπεδώσει το κόμιστρο αφού σου λέει είναι δημόσιοι υπάλληλοι το κράτος θα αποφασίσει πόσο θα πληρώνονται. Όχι με κρατικά λεφτά βέβαια, πάντα με τα λεφτά των άλλων. Μα αγαπητέ μου ο τάδε ταξιτζής μπορεί να έχει στο ταξί του στερεοφωνικό, κλιματισμό, τηλεόραση να μην πληρωθεί παραπάνω από ένα απλό όχημα; Κι από την άλλη ο πελάτης μπορεί να μην επιλέγει άνεση. Να επιλέγει φτηνότερες υπηρεσίες γιατί έτσι τον βολεύει. Όχι σου απαντούν μαζί ταξιτζήδες και κράτος. Όλα ισοπεδωμένα. Δημόσιο.

Όχι, στάσου. Εγώ δημόσιος υπάλληλος; Θα απορρήσει ο φίλος αυτοκινητιστής; Τρελλάθηκες; Εγώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Δουλεύω και πληρώνομαι και φορολογούμαι ανάλογα βάζοντας το κεφάλαιό μου στην επιχείρηση. Χα! Λανθάνεστε φίλτατε! Ένας ελεύθερος επαγγελματίας κατ' αρχήν επιδιώκει τον ανταγωνισμό. Γιατί; Μα για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη και τις ευκαιρίες μέσα από την ικανότητα και την εργασία του διακινδυνεύοντας πάντοτε τα κεφάλαιά του. Ειδάλλως, είναι απλώς έμμισθος υπάλληλος. Με ποιόν διαπραγματεύεται ο - υποτίθεται ελεύθερος επαγγελματίας ιδιοκτήτης ταξί - τις τιμές; Με τον πελάτη; Όοοοχι! Με το κράτος! Με ποιον ανταγωνίζεται στο επίπεδο και στους όρους παροχής υπηρεσιών; Με τους άλλους συναδέλφους του; Όοοοχι! Με κανέναν γιατί απλούστατα έχει συναποφασισθεί από τον κλάδο η εξάλειψη κάθε είδους ανταγωνισμού. Δεν έχει καμία σημασία αν το ταξί είναι βρώμικο, αν ο οδηγός απαράδεκτος ή αν δεν παρέχονται στον πελάτη οι υπηρεσίες που αγοράστηκαν. Δεν επιτρέπεται ο ανταγωνισμός! Αν έχεις πρόβλημα - σου λέει ο οδηγός - κάνε καταγγελία! Μα φίλε μου η ελεύθερη αγορά δεν λειτουργεί με καταγγελίες, απλά τιμωρεί τον λιγότερο ικανό με λιγότερες εισπράξεις. Αντίθετα, κανείς ταξιτζής δεν μπορεί να διαφημήσει τις δικές του υπηρεσίες ώστε να επιβραβευθεί γιατί πολύ απλά λειτουργεί η ισωπεδωτική τακτική του κλάδου! Δεν μπορεί να βγει σε μια πιάτσα και να διαφημήσει - ας πούμε - ότι προσφέρει έναν καφέ ή ένα νερό κατά τη διάρκεια της διαδρομής! Και μη με ρωτήσετε "και ποιον ενδιαφέρει, εγώ ταξί θέλω όχι καφετέρια" γιατί θα σας απαντήσω ότι αυτό θα το αποφασίσει ο πελάτης. Αυτός κάνει την επιλογή. Όχι βέβαια στη Σοβιετική Ελλάδα. Απαγορεύεται. Ο πελάτης θα καταναλώσει τις υπηρεσίες μεταφοράς που αποφάσισαν πριν απ' αυτόν αλλά γι' αυτόν κράτος και επαγγελματίες στην τιμή όμως όχι αυτή που θα πλήρωνε ο ίδιος αλλά και πάλι σε αυτό που αποφάσισαν άλλοι.

Όλα τα έχει ο κόσμος του ταξί αγαπητέ αναγνώστη. Όλα τα κακά και τα καλά της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Και συνδικαλισμό κομματοκρατούμενο που κόβει και ράβει κατά το δοκούν και συναλλαγή με το κράτος, όπως στα είπα πιο πάνω, αλλά και "αέρα". Ναι, τον περίφημο "αέρα" όπου μια ολόκληρη περιουσία υπάρχει και δημιουργείται όχι επειδή ενσωματώνει αξία πραγματική αλλά επειδή κάποιος νόμος, κάποια φράση σε κάποια παράγραφο, παραβιάζει ηθελημένα την ελέυθερη αγορά και προσδιορίζει τον αριθμό των αδειών μετατρέποντάς τα από απλά διοικητικά έγγραφα σε κερδοσκοπικό παιχνίδι. Τύφλα να έχουν οι διεθνείς κερδοσκόποι. Ποιος θα σκεφτόταν ποτέ να μετατρέψει σε άυλους τίτλους μια απλή άδεια εκτέλεσης μισθωμένης μεταφοράς! Και τώρα γινόμαστε μάρτυρες και πάλι μιας ατέλειωτης συναλλαγής μεταξύ κράτους και επαγγελματιών με απώτερο σκοπό να διατηρηθεί η αξία του "χαρτιού" της άδειας. Τώρα που το σκέφτομαι, το κράτος θα μπορούσε να δημιουργήσει κι άλλα τέτοια πολύτιμα "χαρτάκια" με άδειες σε άλλους τομείς και να βρει την υγειά του!

Βολεμένος λοιπόν ο Έλλην ταξιτζής. Όχι οικονομικά. Με το μίζερο τρόπο που βολεύονται οι κακής ποιότητας νεοέλληνες. Ας βγάζω εγώ το μεροκαματάκι, ας συναλλαχθώ με το κράτος να διατηρήσω τα -άυλα- κεκτημένα και βλέπουμε. Στο μεταξύ και μέχρι να "δούμε", δεν αντιλαμβανμαστε ότι το ταξί έχει αγοραστεί με δάνειο- προφανώς με κάποια υποθήκη και υψηλά επιτόκια - σε μια έξαρση οικονομικήε έμπνευσης του ταξιτζή, αγνοώντας τα δεδομένα και προσβλέποντας ότι ο "βολευτής" θα βάλει πλάτη επικουρούμενος από λίγο ή περισσότερο "αγανακτισμένο" κράξιμο ώστε να μην αλλάξει το καθεστώς και να διατηρηθεί η "προστασία" έναντι βεβαίως πολλαπλών αντιτίμων ή "αντιτίμων". Κατόρθωσε λοιπόν η ελληνική πραγματικότητα να μετατρέψει ένα κατ' εξοχήν προσοδοφόρο και παραγωγικό κλάδο σε άλλη μια δημοσιο-υπαλληλική παρλαπίπα, κρατώντας ομήρους ανθρώπους αλλά και νοοτροπίες. Και βεβαίως σε μια ακόμη "μηχανή" παραγωγής μελλοντικών κυβερνητικών στελεχών από το σχετικό συνδικαλιστικό κλάδο όταν με το "καλό" έρθουν οι "άλλοι" στα πράγματα, οι οποίοι συνδικαλιστές θα φέρουν με υπερηφάνεια τα "παράσημα" των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Κρίμα.

Ποια θα ήταν η εναλλακτική;

Ετοίμασε από τώρα το όποιο σχόλιό σου. Αλλά εγώ θα σου πω την αλήθεια. Πάρε το χρόνο σου!

Η πραγματικότητα είναι ότι η αγορά των μεταφορών στην Ελλάδα είναι χρυσωρυχείο. Για διάφορους λόγους και κυρίως εκείνους που σχετίζονται με τον τουρισμό και τη γεωγραφική θέση της χώρας. Η συμπαθής λοιπόν τάξη των ιδιοκτητών ταξί θα έπρεπε όχι μόνο να επιζητά το άνοιγμα του επαγγέλματος αλλά πράγματι να αγωνίζεται γι' αυτό. Αντί να μεμψιμοιρεί αποχαυνωμένη από τα κομματικο-συνδικαλιστικά φληναφήματα της ομηρίας του "σίγουρου" (?) "μεροκάματου" και της ακριβής(?) άδειας να επιδιώκει τη μεγέθυνση και την ευημερία της. Να αφεθεί ελεύθερη να αναζητήσει τις κερδοφόρες ευκαιρίες της δημιουργώντας νέα μεταφορικά προϊόντα και νέα εταιρικά σχήματα. Να επιδιώξει την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Να αποκοπεί από μπαρούφες του τύπου "θα αυξηθεί το κόμιστρο αν έρθουν εταιρείες" και να υποκρίνεται ότι απεργεί για το "καλό του καταναλωτή" και να πάρει την κατάσταση στα χέρια της διαφοροποιώντας προϊόν και τιμές και να παράγει κέρδη. Ναι, κέρδη. Όχι μεροκάματο. Κέρδη. Απελευθερωμένη από αλυσίδες συνδικαλιστικές, κομματικές και ιδεολογήματα σκουριασμένα και δηλητηριώδη. Αντί να θεωρεί ότι αγόρασε "οικόπεδο" κι όχι άδεια ταξί να αναθεωρήσει και να αντιληφθεί ότι αγόρασε ένα επαγγελματικό "εργαλείο" το οποίο αν το δουλέψει με μεράκι, θέληση, σεβασμό και ποιότητα τότε θα μεγαλουργήσει. Κι αν συνεχίσει να το δουλεύει με όρους "ταρίφα" - μη μου επαναλάβετε το κλισέ "αυτοί είναι μειοψηφία". Δεν είναι. Τελεία- τότε απλώς θα υποστεί τις συνέπειες της ολοένα και διογκούμενης οικονομικής κρίσης με απρόβλεπτα αποτελέσματα, ως μέρος της γενικότερης αποχαύνωσης.

Ας πούμε λοιπόν την αλήθεια.

• 
  
  Αν απελευθερωθεί το επάγγελμα των ταξιτζήδων, οι χαμένοι δεν θα είναι οι καταναλωτές ούτε οι σωστοί επαγγελματίες. Χαμένοι θα είναι οι κερδοσκόποι της αγοράς, οι κακοί επαγγελματίες, τα κομματικά γραφεία και οι συνδικαλιστοπατέρες που προσβλέπουν σε κάποια κυβερνητική καρέκλα.
  
  


• 
  
  Δυστυχώς, το πολιτικό "καύσιμο" που παρέχει σήμερα η Νέα Δημοκρατία - ως αντιπολίτευση - το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα από την ίδια θέση καθώς και άλλα κόμματα είναι αρκετό ώστε να διατηρηθεί το υφιστάμενο καθεστώς ομηρίας επαγγελματιών, εργαζομένων και καταναλωτών. Πάντοτε εις βάρος των γνωστών υποζυγίων.
  
  

Και Πέντε Μεγάλοι Μύθοι για την Ευρώπη!

     Αναγνωρίζω ότι διέρχεσαι τη φάση του Θυμού όπως ήδη έχουμε περιγράψει εδώ αγαπητέ αναγνώστη. Και επίσης γνωρίζω ότι ο "Λαός" θεωρεί ότι κατέχει το αλάθητο. Ο συνδυασμός βεβαίως των δύο παράγει τα σχετικά αποτελέσματα, όμως εγώ θεωρώ ότι πρέπει να γνωρίζεις την πραγματικότητα. Γιατί; Μα γιατί ακολουθεί η φάση της Κατάθλιψης και δυστυχώς απέχουμε πολύ λίγο από την έναρξή της. Τουλάχιστον επισήμως. Όσα πιο πολλά γνωρίζεις τόσο καλύτερα. Διά των Μύθων λοιπόν η αλήθεια. 

Μύθος 1ος: Οι Ευρωπαίοι θα βρουν μια λύση γιατί φοβούνται μήπως καταρρεύσει το ευρώ.
Πραγματικότητα: Όσο μέσα στην Ευρωζώνη υπάρχουν χώρες με πρόβλημα χρέους, το ευρώ θα παραμένει υποτιμημένο σε σχέση όχι με  την τρέχουσα ισοτιμία του με το δολάριο, αλλά σε σχέση με την ισοτιμία που θα είχε ΑΝ ΔΕΝ υπήρχαν εντός Ευρωζώνης τα PIGS. Η χρησιμότητά μας σε ό,τι αφορά στην ισοτιμία είναι να διατηρούμε το ευρώ σχετικά υποτιμημένο. Είναι σαφές ότι οι εξαγωγικές οικονομίες της Ευρωζώνης επιθυμούν ένα σχετικά υποτιμημένο νόμισμα, χωρίς όμως να χρειάζεται να το "πληθωρίζουν" τυπώνοντας "χαρτιά". Απλώς συνθέτουν τις ισχυρές οικονομίες με τις αδύναμες κι ο μέσος όρος παραμένει χαμηλά. Στην υποθετική περίπτωση που κάποια χώρα έφευγε από το ευρώ λόγω χρεοστασίου, τότε απλούστατα το ευρώ θα ανατιμάτο γιατί θα ήταν ένα πολύ πιο ισχυρό νόμισμα. Θα προσέγγιζε δηλαδή το "απόλυτο" που θα ήταν ένα "νέο μάρκο". Από νομισματική άποψη δηλαδή, οι οικονομίες-ζόμπι επιτελούν τη λειτουργία του "υποτιμητή" του μάρκου. Τα υπόλοιπα περί "εξαγωγών" της Γερμανίας στην Ελλάδα και άλλα φαιδρά τα έχουμε πει ήδη εδώ. Συνεπώς, αν περιμένεις να σωθείς από αυτή την οδό, απλά ξέχασέ το! Ζουν άνετα και χωρίς εσένα. Και επίσης ζουν ανετότερα αν συνεχίσεις να έχεις τα γνωστά προβλήματα.

Μύθος 2ος: Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι πολιτικό. Μόλις οι Ευρωπαίοι "τα βρουν" πολιτικά, τότε θα επέλθει και η λύση. Αργούν βέβαια λίγο αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουν. Η Ευρώπη είναι ισχυρή κατά βάθος και κανείς δε θέλει να διαλυθεί η Ευρωζώνη.
Πραγματικότητα: Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται να "τα βρουν" αλλά δυστυχώς δε διαθέτουν ούτε τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε να "στήσουν" ένα πραγματικά "θωρακισμένο" μηχανισμό στήριξης. Ο πυρήνας του προβλήματος χρέους στην Ευρωζώνη δεν είναι πολιτικός. Στην πραγματικότητα ουδέποτε το ευρώ δεν εφοδιάστηκε με εκείνα τα απαραίτητα "εργαλεία" ώστε να πείσει ότι πρόκειται για ένα νόμισμα που θα διαρκέσει επί μακρόν, δηλαδή ποτέ οι χώρες δε συνέβαλλαν πραγματικά στην ενίσχυση του κοινού νομίσματος. Οι αρχιτέκτονες της Ευρωζώνης απλώς έστησαν μια κοινή νομισματική μονάδα, αφήνοντας στις επόμενες γενιές την επιλογή αν θα προχωρήσει ή όχι το όλο θέμα. Επί της ουσίας λοιπόν όση καλή διάθεση και να επιδείξουν, δεν υπάρχει ρευστότητα διαθέσιμη για διάσωση. Κι αν η περίπτωση της Ελλάδας δεν απαιτεί σημαντικά ποσά - ούτε και ασήμαντα βέβαια - στην πραγματικότητα οι αγορές εξετάζουν το μοντέλο που θα υιοθετηθεί για την Ελλάδα και θα το προβάλλουν στο συνολικό ευρωπαϊκό χρέος. Αν το μοντέλο βρεθεί ελλιπές, με απλά λόγια αν η Ευρώπη δεν περάσει το μήνυμα ότι έχει τα χρήματα διαθέσιμα για όλους, τότε το ευρώ θα καταστεί ένα μη ασφαλές καταφύγιο δηλαδή ένα μη αποθετικό νόμισμα. Και κάπου εκεί τελειώνει το έργο. Κανείς δε θα "αγοράζει" ευρώ ως επενδυτικό καταφύγιο και απλώς θα θεωρείται ένα "εργαλείο" δοσοληψιών με τις ευρωπαϊκές χώρες. Αποτέλεσμα; Ο πυρήνας πλέον της Ευρώπης η Γερμανία, θα δει να αυξάνονται τα δικά της επιτόκια δανεισμού και τότε η επιστροφή στο μάρκο θα γίνει πολύ ελκυστική. Η πολιτική συζήτηση λοιπόν στην Ευρώπη απλώς αποτελεί το πολιτικό περιτύλιγμα ώστε να σερβιριστεί στους Ευρωπαίους πολίτες το "κυρίως πιάτο" και όχι μια πραγματική συζήτηση με σκοπό την εξεύρεση κάποιας λύσης.

Μύθος 3ος: Οι Ευρωπαίοι επεξεργάζονται "λύσεις" για το ελληνικό χρέος. Σε κάποια θα καταλήξουν. Είναι πιθανό να συμμετάσχουν και ιδιώτες αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θα οδηγηθούμε σε ακραίες καταστάσεις και οπωσδήποτε θα μας στηρίξουν. Τελικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ζοριστούμε αλλά θα μας δίνουν δάνεια μέχρι να ξεπεράσουμε τα προβλήματα.
Πραγματικότητα: Οι Ευρωπαίοι δεν "ανακαλύπτουν τον τροχό" ούτε θα εφεύρουν για χάρη μας εξωπραγματικά οικονομικά σχήματα ώστε να τροφοδοτούμεθα με τα κεφάλαια που εμείς θέλουμε. Απλώς, εφαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς και μάλιστα χωρίς καμιά παρέκκλιση. Και πως θα μπορούσε άραγε να γίνει διαφορετικά. Κανείς ιδιώτης επενδυτής δεν επιθυμεί να υποστεί ζημίες και μάλιστα "εθελοντικά". Αυτά είναι αστειότητες. Επίσης καμία νομισματική ένωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις αγορές ή να λειτουργήσει ερήμην τους για τον πολύ απλό λόγο ότι οι αγορές βάζουν τα κεφάλαια, αναλαμβάνουν τον κίνδυνο και οι χώρες που δανείζονται βάζουν την αξιοπιστία και τον τόκο σε αποζημίωση των αγορών. Πανάρχαιο, απλούστατο, απαράβατο. Όποια από τις δύο πλευρές - αγορές και χώρες- αποτύχει να "παίξει" σωστά το παιχνίδι, χάνει. Απλώς δεν υπάρχουν λύσεις όπως παρουσιάζονται, δηλαδή χωρίς επώδυνες και "αργεντίνικες" συνέπειες.

Μύθος 4ος: Κάποια στιγμή θα υποκύψουν οι "μεγάλοι" της Ευρώπης, χώρες, πολιτικοί, πολίτες, επιχειρηματίες, ελίτ, θα εκδοθεί το ευρω-ομόλογο και συνεχίζουμε όπως πριν.
Πραγματικότητα: Μονολεκτικά, γιατί έχουμε αναφερθεί σε βάθος για το ευρω-ομόλογο στο παρελθόν: Όχι. Συνοπτικά, ευρω-ομόλογο σημαίνει ανάληψη του χρέους όλων των χωρών της Ευρωζώνης υπό κοινό ομόλογο και με ένα χαμηλό μεσοσταθμικά επιτόκιο. Όμως χαμηλό για μας σημαίνει υψηλό για τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς κλπ. Υψηλά επιτόκια για τις μεγάλες οικονομίες σε μια ανάλογη κατάσταση στο μέλλον απλώς θα αποτελέσει έναν οικονομικό Αρμαγεδδώνα, γιατί δες τι γίνεται τώρα με την Ελλάδα - μια πολύ μικρή οικονομία - και φαντάσου τι θα γινόταν αν τα ίδια προβλήματα αντιμετώπιζε η Γερμανία. Ποιος θα τη στήριζε;

Μύθος 5ος: Η Ευρώπη!
Πραγματικότητα: Ναι. Έχουμε πλάσει ένα μύθο σχετικά με την Ευρώπη, τις δυνατότητές της, τις προθέσεις της και την συνολική της προοπτική. Όχι μόνο εμείς στην Ελλάδα αλλά και αρκετοί στην ευρωπαϊκή ήπειρο ζουν με αυτόν τον μύθο. Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης δεν ήταν - ήταν(!) - τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα της συντονισμένης προσπάθειας του Αμερικανο-Βρετανικού άξονα να "περιδέσει" μέχρις ακινησίας την γερμανική "εκρηκτικότητα", οικονομική και άλλη. Οι λαοί της ηπείρου, ταλαιπωρημένοι από την γερμανική επιθετικότητα που κυριάρχησε στον 20ο αιώνα αλλά και πιεζόμενοι από τη σοβιετική επιβολή είδαν στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, ιδιαίτερα μετά και την κατάρρευση και της Σοβιετικής Ένωσης, έναν παράγοντα σταθερότητας, ειρήνης και ασφάλειας. Ταυτόχρονα, στην ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης βρήκαν νέο πολιτικό άσυλο όσοι οραματιζόντουσαν ένα αντίπαλο δέος στην pax americana. Το ευρώ συνέβαλλε στην ενίσχυση αυτών των πεποιθήσεων. Χωρίς να κοιτάξει κανείς τις "λεπτομέρειες" - όπως η απουσία κοινής οικονομικής πολιτικής - σε λίγα χρόνια οι Ευρωπαίοι θεώρησαν ότι όλο αυτό το οικοδόμημα είναι ισχυρό και εν πολλοίς δεδομένο στην ιστορική εξέλιξη. Λάθος. Τα ρήγματα που προκάλεσε η οικονομική κρίση, η αποδυνάμωση της αμερικανικής παντοκρατορίας, η ανάδειξη νέων οικονομικών πόλων όπως της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσίας ή της Βραζιλίας, έφεραν στην επιφάνεια και αναζωπύρωσαν τις "αρχαίες" γερμανικές αντιλήψεις. Η Γερμανία στην πραγματικότητα είναι έτοιμη να επανακαθορίσει το ρόλο της στον καινούριο κόσμο θεωρώντας ότι αρκετά έμεινε "υπό περιορισμό" κάτω από το "βαρύ" ευρωπαϊκό οικοδόμημα και αρκετά δαπάνησε κεφάλαια -πολιτικά και οικονομικά - για να "συντηρεί" την ευρωπαϊκή "κιβωτό" στα πλαίσια μιας άτυπης υποχρέωσης να αποσβέσει τα δεινά που επέφερε σε δύο παγκόσμιες συρράξεις. Ναι φίλε αναγνώστη. Η Γερμανία κινείται ταχύτατα προς εκεί που θεωρεί ότι ανήκει. Και το "εκεί" δεν είναι μια προβληματική νομισματική ένωση με "απείθαρχους" και "τεμπέληδες" λαούς. Κατάλαβες τώρα γιατί η "πρεμούρα" των Αμερικανών να επιλυθεί το ελληνικό πρόβλημα; Αντιλαμβάνεσαι γιατί ζορίζεται ο Ομπάμα να πάρει γρήγορες αποφάσεις η Ευρώπη;
Πιο πιθανό λοιπόν είναι να αγοράσουν οι αμερικανοί τα ευρωπαϊκά σκουπιδο-ομόλογα παρά οι Γερμανία να συναινέσει σε κάποια λύση.
Όσο πιο γρήγορα λοιπόν ξεπεράσουμε τη Μυθολογία, τόσο πιο γρήγορα θα ξεπεράσουμε και την καταθλιπτική φάση που ακολουθεί.

Πέντε Μικροί Μύθοι για την Ελλάδα!

Μύθος 1ος: Πρέπει να προστατευθούν οι θέσεις εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων για να μην "στεγνώσει" κι άλλο η αγορά.

Πραγματικότητα: Η μονιμότητα των εργαζομένων στο δημόσιο και η διατήρηση του κόστους εργασίας σε υψηλότερα επίπεδα από αυτά του ιδιωτικού τομέα διατηρεί υψηλά τα κόστη παραγωγής και μειώνει την ανταγωνιστικότητα. Αν το Δημόσιο ως εργοδότης διατηρεί υψηλότερα αμοιβόμενους εργαζόμενους σε θέσεις που όχι μόνο δεν παράγουν έργο αλλά δυσχεραίνουν την παραγωγικότητα, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αφαιρεί στην πραγματικότητα ρευστότητα από την πραγματική οικονομία. Αν δηλαδή μια επιχείρηση για κάθε 5 υπαλλήλους που απασχολεί ο ένας, δηλαδή το 25% του δυναμικού, απασχολείται για να διεκπεραιώνει τη γραφειοκρατία του δημοσίου (εφορίες, πιστοποιητικά, ουρές κλπ), αυτό είναι ένα ανελαστικό κόστος που διατηρεί την τελική τιμή των προϊόντων και των υπηρεσιών ψηλά, άρα δεν αφήνει τον τιμάριθμο να πέσει και άρα μειώνει τα πραγματικά εισοδήματα. Επιπλέον, η διατήρηση υψηλού εργατικού κόστους, όχι μόνο υπό τη μορφή μισθολογικών αλλά και άλλων παροχών (άδειες, παροχές υγείας κλπ) υπέρ του μέσου όρου της αγοράς επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και άρα τη φορολογία. Να σημειώσουμε ότι το 75% των εξόδων του κρατικού προϋπολογισμού ρέει σε μισθούς και συντάξεις. Υπάρχει κι άλλο ένα θέμα εδώ. Αν φανταστούμε ένα απλό οικονομικό μοντέλο όπου το κράτος μαζεύει φόρους και με τη σειρά του πληρώνει μισθούς και συντάξεις οι οποίοι στη συνέχεια καταλήγουν στην αγορά, τότε αυτή η οικονομία είναι καταδικασμένη σε εξαφάνιση διότι πολύ απλά δεν προσελκύει νέο φρέσκο χρήμα. Ανακυκλώνει μια διαρκώς μειούμενη ρευστότητα γιατί ένα μέρος του κυκλοφορούντος κεφαλαίου αναγκαστικά φεύγει εκτός συστήματος είτε μέσω της εισαγωγής προϊόντων, ενέργειας κλπ είτε μέσω της πληρωμής τοκοχρεωλυσίων. Έτσι, σε κάθε "κύκλο" μεταξύ υπαλλήλων/καταναλωτών και επιχειρήσεων απομένουν ολοένα και λιγότερα κεφάλαια μέχρι - στη θεωρητική περίπτωση - μηδενισμού τους. Από την άλλη, η απόλυση υπαλλήλων που μισθοδοτούνται από το δημόσιο, δηλαδή μείωση του εργατικού κόστους του δημοσίου αλλά και περιορισμός των δραστηριοτήτων του δημοσίου, απελευθερώνει κεφάλαια στην αγορά και προσελκύει επενδυτές άρα νέο χρήμα.

Μύθος 2ος: Μπορούμε να "εκβιάσουμε" βοήθεια από τους Ευρωπαίους, αφού έχουμε ένα τόσο μεγάλο χρέος και άρα αυτοί φοβούνται μήπως χάσουν τα χρήματά τους ή μήπως οι τράπεζές τους αντιμετωπίσουν πρόβλημα.

Πραγματικότητα: Κανείς δε φοβάται από το 2,5% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, γιατί αυτό αποτελούμε, όπως κι αν αυτό εξελιχθεί. Σε αναλογικούς όρους, χάσαμε σε ένα χρόνο από το δικό μας ΑΕΠ 4,5% γιατί τόση ήταν η ύφεση και ακόμα το "παλεύουμε". Οπότε αντιλαμβάνεστε τη σύγκριση των μεγεθών. Μπορούν να ζήσουν άνετα και χωρίς την Ελλάδα. Το χρέος είναι δυσβάσταχτο αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το μεγαλύτερο μέρος το διακρατούν ελληνικά πιστωτικά και ασφαλιστικά ιδρύματα. Επιπλέον αρκετοί από τους ξένους πιστωτές είτε το έχουν ασφαλίσει σε περίπτωση που δεν το αποπληρώσουμε ή έχουν ήδη προεξωφλήσει τις ζημίες. Σε κάθε περίπτωση η απώλειες για τους ξένους είναι διαχειρίσιμες. Για εμάς όχι.

Μύθος 3ος: Καταναλώνουμε γερμανικά προϊόντα υψηλής αξίας. Μας θέλουν "ζωντανούς" για να μας πουλάνε τα προϊόντα αυτά, άρα δε θα μας αφήσουν να "πέσουμε".

Πραγματικότητα: Καταναλώνουμε το 0,7% της γερμανικής παραγωγής. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μας θέλουν για πελάτες όπως ο κάθε σωστός "έμπορος". Από την άλλη δεν αποτελούμε και την πιο σοβαρή αγορά για τα γερμανικά προϊόντα!

Μύθος 4ος: Όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα χρέους. Άρα για χάρη και των άλλων PIGS θα αναγκαστούν να λάβουν μια απόφαση που θα συμπεριλάβει και εμάς.Δεν γίνεται να μας αγνοήσουν!

Πραγματικότητα: Όταν αναφέρονται οι Ευρωπαίοι στο πρόβλημα χρέους των χωρών του Νότου ΔΕΝ αναφέρονται στην Ελλάδα, η οποία αντιμετωπίζει πολύ ειδικά προβλήματα και όντως αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Το σύμπτωμα - δηλαδή η αύξηση του κόστους δανεισμού (η άνοδος των spreads δηλαδή) - δεν προέρχεται από την ίδια αιτία για όλες τις χώρες. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια συνολική λύση αφού αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της. Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου αλλά δυστυχώς αποτελεί τη μοναδική χώρα με τον πυρήνα του προβλήματός της να παραμένει άθικτος από τα όποια μέτρα έχουν ληφθεί κι αυτός ο πυρήνας είναι η ανταγωνιστικότητα. Πολύ απλά, το χρήμα εισέρχεται σε μια χώρα από τρεις πηγές: το δανεισμό (η περίπτωσή μας!), τις εξαγωγές και τις επενδύσεις από ξένα κεφάλαια. Στην ελληνική οικονομία το χρήμα εισέρχεται μόνο από δανεισμό ουσιαστικά, αφού τόσο οι εξαγωγές όσο και οι ξένες επενδύσεις αποτελούν πολύ μικρό έως ελάχιστο ποσοστό. Το ζήτημα είναι ότι δεν κάνουμε κάτι γι' αυτό. Απλά, ζητάμε μόνο δανεικά χωρίς κανείς να ασχολείται με την ανταγωνιστικότητα.

Μύθος 5ος. Το Μνημόνιο είναι λάθος. Συρρικνώνει την οικονομία. Χρειαζόμαστε ανάπτυξη για να πάμε μπροστά.

Πραγματικότητα: Αυτός είναι και ο πιο διαδεδομένος μύθος. Είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον πως το πρόβλημα χρέους της χώρας ή το γενικότερο οικονομικό της ζήτημα δεν το προκαλούν ούτε οι "κερδοσκόποι", ούτε οι όντως αδύναμοι πολιτικοί ηγέτες και το πολιτικό σύστημα, ούτε καν οι...εξωγήινοι. Το πρόβλημα είναι ένα και μοναδικό: δεν υπάρχει άλλη πηγή -σοβαρή- εισροής χρήματος για να "δουλέψει" η χώρα πλην του δανεισμένου χρήματος. Το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών σε ρευστό το "προμηθευόμαστε" από δανεικά. Είπαμε και παραπάνω ότι θα έπρεπε να εισέρχεται χρήμα φρέσκο όχι όμως δανεικό, είτε από εξαγωγές είτε από ξένες επενδύσεις. Χρήμα που να μην το χρωστάμε δηλαδή. Καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο με δανεικά. Βεβαίως εδώ κάποιοι θα ισχυρίζονταν ότι θα μπορούσαμε να τυπώσουμε εθνικό νόμισμα, αλλά οι συνέπειες θα είναι τόσο καταστροφικές που δεν θα τις συζητήσουμε εδώ. Ωστόσο έχει αξία, αφού εντοπίσαμε το πρόβλημα να δούμε ότι η λογική του Μνημονίου -πρόσεξε: η λογική του, όχι ο τρόπος που εφαρμόστηκε και αν εφαρμόστηκε - είναι μονόδρομος. Η ελληνική οικονομία για να γίνει ανταγωνιστική πρέπει να γίνει φθηνή και για να γίνει φθηνή πρέπει να μειωθούν τα εργατικά κόστη - αφού δεν έχουμε πρώτες ύλες - και να επέλθει μια βαθιά εσωτερική υποτίμηση. Δηλαδή να απομειωθούν οι τιμές όλων των αξιών στη χώρα: ακίνητα, ενοίκια, υπηρεσίες, τα πάντα. Γίνεσαι φθηνός γίνεσαι ανταγωνιστικός και τελικά κάποιοι αγοράζουν τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες σου και έρχεται χρήμα, όχι δανεικό. Απλό. Από την άλλη τώρα μια "αναπτυξιακή" πολιτική τύπου "Σαμαρά" κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση. Αν υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί μειώνεται ο ΦΠΑ και οι άλλοι φόροι, επανέρχονται οι μισθοί και οι συντάξεις σε κάποιο βαθμό σε μια προηγούμενη κατάσταση και παρέχονται κίνητρα για την οικοδομή ή άλλες δραστηριότητες ώστε να γίνει αυτό που ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία "τόνωση" ή "επανεκκίνηση" της οικονομίας. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Να ΜΗΝ πέσει το εργατικό κόστος και το κόστος των υπηρεσιών. Γιατί αν μειώσεις φόρους, δεν απολύσεις δημοσίους υπαλλήλους και επανφέρεις μισθούς και συντάξεις και κατά συνέπεια τονωθεί η εσωτερική ζήτηση απλά οι τιμές θα παραμείνουν στα ίδια - ή και μεγαλύτερα επίπεδα - θα επανέλθουν οι εισαγωγές στα παλιά ή και σε υψηλότερα επίπεδα, άρα κι άλλο χρήμα θα "εξάγεται", ενώ όπως είναι φανερό οι μισθοί θα παραμείνουν σταθερά ψηλά, αφού η ζήτηση για κατανάλωση θα οδηγήσει σε ζήτηση εργασίας άρα και διατήρηση σε υψηλά επίπεδα του εργατικού κόστους. Αποτέλεσμα; Ανταγωνιστικότητα και πάλι χαμηλά άρα όχι φρέσκο χρήμα. Επίσης, ψηλό εργατικό κόστος και ψηλό κόστος λειτουργίας σημαίνει όχι ξένες επενδύσεις άρα και πάλι όχι νέο χρήμα γιατί κανείς ξένος επενδυτής δε θα έλθει σε μια χώρα με αυτά τα χαρακτηριστικά. Που καταλήγει και πάλι το σύστημα; Σε δανεισμό. Κι επειδή ο δανεισμός είναι πιο ακριβός πλέον, σε ακόμη δυσμενέστερους όρους.

Βεβαίως μπορεί κάποιος - άτομο ή και πολιτικό σύστημα ή και ολόκληρη η κοινωνία - να ενθουσιάζεται ή να στοχάζεται λύσεις εκτός οικονομικής πραγματικότητας. Όπως, ας πούμε, ότι θα βρεθεί πετρέλαιο, ουράνιο ή ακόμη και ο θησαυρός του Αλή Πασά και θα σωθούμε έτσι ξαφνικά και μαγικά. Επίσης, πολλοί μπορεί να επιστρέφουν στην επανεξέταση βασικών επιλογών μας μέχρι σήμερα όπως το αν μας αποδίδει τελικώς η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη Μεσόγειο ή στον πλανήτη ακόμη. Ακόμη, είναι πολύ εύκολο αρκετοί να εξετάζουν συναισθηματικού τύπου διεξόδους όπως να αρνηθούμε το χρέος, το επανεξετάσουμε, να το βάψουμε κίτρινο ή να ζητήσουμε από τους Γερμανούς πολεμικές αποζημειώσεις ή από τους Πέρσες να ανελκύσουν τις τριήρεις που μας βύθισαν στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Δεν θα πάψω να επαναλαμβάνω ότι οι λύσεις είναι δεδομένες γιατί απλούστατα εδράζονται σε απαράβατους και μη πολιτικά διαχειρίσιμους οικονομικούς νόμους και το δυσάρεστο είναι πως τις ξέρουν και εκείνοι που θα έπρεπε να τις εφαρμόσουν αλλά δεν το κάνουν για λόγους πολιτικού κόστους ακόμη και την ύστατη ώρα:

• 
  
  Δραστικός περιορισμός του δημόσιου τομέα. Κλείσιμο οργανισμών και υπηρεσιών με ταυτόχρονη λύση της εργασιακής σχέση των υπαλλήλων αλλά απαραιτήτως συνοδευόμενη από την απόσυρση του Κράτους από τους τομείς που υπηρετούσαν οι υπηρεσίες και οι οργανισμοί που θα κλείσουν. Ειδάλλως, απόλυση για επίδειξη αποτελεί "έγκλημα".
  
  


• 
  
  Πώληση όλων των ΔΕΚΟ και αποχή του δημοσίου από οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα με περιορισμό του στα ελεγκτικά του καθήκοντα. Κανένας συμβιβασμός, καμία εξαίρεση. Το κράτος πρέπει να αποσυρθεί πλήρως από κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα. Τίποτα κακό δε θα συμβεί και θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν. Απλό, δεδομένο, έγινε παντού, το είδαμε κι εδώ όπου έγινε. Τα άλλα είναι απλώς συνδικαλιστική προπαγάνδα.
  
  


• 
  
  Άνοιγμα όλων των επαγγελμάτων σε κάθε έναν που διαθέτει τα απαραίτητα επιστημονικά ή άλλα προσόντα που απαιτούνται. Κανένας οικονομικός, γεωγραφικός, οικογενειακός ή άλλος απίθανος - που δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί - περιορισμός.
  
  


• 
  
  Άρση όλων των προνομίων που απολαμβάνουν ειδικές κατηγορίες εργαζομένων, συνδικαλιστών ή κρατικών λειτουργών. Αποκλειστική υποχρέωση του κράτους στους εργαζομένους του ή σε όσους του παρέχουν έργο η παροχή μισθού ή αποζημείωσης. Λοιπές παροχές που σχετίζονται με ιδιαίτερα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά ή άλλα προνόμια θα πρέπει να εξαφανισθούν. Από τις τρίμηνες διακοπές των εκπαιδευτικών μέχρι τα βουλευτικά αυτοκίνητα. Από την παροχή πρόωρων συντάξεων σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων μέχρι τη βουλευτική ασυλία. Όλα μεταφράζονται σε χρήμα και όλα κοστίζουν.
  
  

Ποσοτικά αυτοί οι τέσσερις άξονες αρκούν για να επιλύσουν άμεσα ταμειακά προβλήματα αφού αποσυμπιέζεται το κόστος.

Σε βάθος χρόνου, χρειάζεται η πολιτική συναίνεση. Χωρίς αυτήν το πολιτικό ρίσκο της χώρας παραμένει υψηλό και η πιστοληπτική ικανότητα στα τάρταρα με το κόστος δανεισμού στα ύψη. Όλα τα άλλα είναι σαχλαμάρες. Σε τι όμως συναίνεση; Σε στρατηγικές επιλογές.

• 
  
  Τα κόμματα εξουσίας πρέπει να συναινέσουν σε ένα φορολογικό σύστημα το οποίο θα πρέπει να παραμείνει σταθερό για χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον πενταετίας. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλό, κακό, άδικο, δίκαιο, πολύπλοκο, απλουστευμένο. Θα ήταν θετικό να ήταν και κάτι από όλα αυτά. Το κυρίαρχο στοιχείο όμως θα πρέπει να είναι η σταθερότητα. Καμμία νομοθετική επιπλέον παρέμβαση από τη στιγμή που θα συμφωνηθεί. Ένα "φορολογικό Σύνταγμα" δηλαδή!
  
  


• 
  
  Σταθερό σύστημα εκπαίδευσης. Παρόμοια με το φορολογικό, δεν ενδιαφέρει πάρα πολύ το τι και πως. Επιθυμητό θα ήταν να είναι και αποδοτικό και σύγχρονο και ό,τι καλύτερο. Η σταθερότητα όμως είναι το μυστικό, με την εγγύηση των δύο μεγάλων κομμάτων τουλάχιστον. Γιατί όμως στην Παιδεία; μα διότι αποτελεί το μοναδικό βραχίονα επένδυσης κρατικής που μπορεί κανείς να αναμένει σε βάθος χρόνου μεγάλες αποδώσεις. Όλες οι άλλες επιχειρηματικές κρατικές δραστηριότητες δεν είναι παρά εστίες διαφθοράς, βολέματος, κομματικού ελέγχου.
  
  


• 
  
  Επιλογή - με ευθύνη των μεγάλων κομμάτων - δύο ή τριών, όχι παραπάνω, στρατηγικών τομέων που η χώρα θα επιλέξει να "εξειδικευθεί". Να γίνει γνωστή. Να δώσει το βάρος. Τουρισμός θα είναι; Ναυτιλία; Ιατρικές υπηρεσίες; Δεν το ξέρω. Δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει όμως και μάλιστα πολύ μεγάλη να γνωρίζουν όλοι ότι η Ελλάδα αποτελεί τον "παράδεισο" του...(ας βάλουν τα δύο μεγάλα κόμματα ό,τι θέλουν εδώ). Με φορολογικές και άλλες προνομιακές ρυθμίσεις, με πρόβλεψη για την αντίστοιχη εκπαίδευση, με ειδικές πρόνοιες για τη γραφειοκρατία και τα εμπόδια που τυχόν εμφανίζονται με ό,τι χρειάζεται. Όταν όμως αναφερόμαστε σε στρατηγικές επιλογές ουσιαστικά λέμε για ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα ψηφιστεί και θα γίνει σεβαστό και κύρίως θα παραμείνει σταθερό για χρόνια.
  
  

Γιατί δεν γίνονται τα παραπάνω; Απλούστατα διότι δεν υπάρχει το κατάλληλο πολιτικό κεφάλαιο για να υλοποιηθούν όλα αυτά και να υποστηριχθούν από τα κόμματα εξουσίας. Αντίστοιχα και η κοινωνία δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτοιμη να εφαρμόσει παρόμοιες πολιτικές. Αλλά η 21η Ιουλίου πλησιάζει!