Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της "κρίσης" στον τομέα των μεταφορών και ειδικότερα στο χώρο του ταξί. Όχι μόνο από πολιτική και οικονομική άποψη, όπου καταγράφεται για ακόμη μια φορά το όνειδος της πολιτικής σπέκουλας από κάθε πλευρά. Οι εξελίξεις στο χώρο της συμπαθούς αυτής επαγγελματικής τάξης απεικονίζουν σε μικρογραφία το ελληνικό πρόβλημα σε όλο το βάθος και την έκτασή του.
Όπως σε κάθε τι ελληνικό λοιπόν, ο Έλληνας ταξιτζής δεν έχει αποφασίσει τι ακριβώς επάγγελμα θέλει να κάνει. Είναι δημόσιος υπάλληλος; Είναι ιδιωτικός υπάλληλος; Είναι ελέυθερος επαγγελματίας; Τελικά επιδιώκει να είναι λίγο απ' όλα. Είναι δημόσιος υπάλληλος υπό την έννοια ότι μέχρι σήμερα τις άδειες των ταξί τις παρέχει το κράτος. Ναι. Σου λέει λοιπόν το κράτος ότι αποφασίζομεν και διατάσσομεν στην Αθήνα - ας πούμε - να υπάρχουν τόσες άδειες ταξί. Μα βρε αδερφέ παλιά είχαμε τραμ και λεωφορεία τώρα έχουμε το μετρό, μεθαύριο κάτι άλλο. Από την άλλη ο πληθυσμός αυξάνεται. Πως είναι δυνατόν να διατηρείς τις ίδιες άδειες ή τουλάχιστον να μην διαμορφώνεις τον αριθμό ανάλογα με τις συνθήκες; Όχι. Το κράτος αποφασίζει. Κι ο επαγγελματίας ταξιτζής εκτελεί μια κρατική λειτουργία. Και το παράδοξο είναι ότι συναινεί κι ο ίδιος σ' αυτό. Δημόσιος υπάλληλος λοιπόν. Μέχρι και στα κόμιστρα. Το κράτος έρχεται και πάλι να ισοπεδώσει το κόμιστρο αφού σου λέει είναι δημόσιοι υπάλληλοι το κράτος θα αποφασίσει πόσο θα πληρώνονται. Όχι με κρατικά λεφτά βέβαια, πάντα με τα λεφτά των άλλων. Μα αγαπητέ μου ο τάδε ταξιτζής μπορεί να έχει στο ταξί του στερεοφωνικό, κλιματισμό, τηλεόραση να μην πληρωθεί παραπάνω από ένα απλό όχημα; Κι από την άλλη ο πελάτης μπορεί να μην επιλέγει άνεση. Να επιλέγει φτηνότερες υπηρεσίες γιατί έτσι τον βολεύει. Όχι σου απαντούν μαζί ταξιτζήδες και κράτος. Όλα ισοπεδωμένα. Δημόσιο.
Όχι, στάσου. Εγώ δημόσιος υπάλληλος; Θα απορρήσει ο φίλος αυτοκινητιστής; Τρελλάθηκες; Εγώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Δουλεύω και πληρώνομαι και φορολογούμαι ανάλογα βάζοντας το κεφάλαιό μου στην επιχείρηση. Χα! Λανθάνεστε φίλτατε! Ένας ελεύθερος επαγγελματίας κατ' αρχήν επιδιώκει τον ανταγωνισμό. Γιατί; Μα για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη και τις ευκαιρίες μέσα από την ικανότητα και την εργασία του διακινδυνεύοντας πάντοτε τα κεφάλαιά του. Ειδάλλως, είναι απλώς έμμισθος υπάλληλος. Με ποιόν διαπραγματεύεται ο - υποτίθεται ελεύθερος επαγγελματίας ιδιοκτήτης ταξί - τις τιμές; Με τον πελάτη; Όοοοχι! Με το κράτος! Με ποιον ανταγωνίζεται στο επίπεδο και στους όρους παροχής υπηρεσιών; Με τους άλλους συναδέλφους του; Όοοοχι! Με κανέναν γιατί απλούστατα έχει συναποφασισθεί από τον κλάδο η εξάλειψη κάθε είδους ανταγωνισμού. Δεν έχει καμία σημασία αν το ταξί είναι βρώμικο, αν ο οδηγός απαράδεκτος ή αν δεν παρέχονται στον πελάτη οι υπηρεσίες που αγοράστηκαν. Δεν επιτρέπεται ο ανταγωνισμός! Αν έχεις πρόβλημα - σου λέει ο οδηγός - κάνε καταγγελία! Μα φίλε μου η ελεύθερη αγορά δεν λειτουργεί με καταγγελίες, απλά τιμωρεί τον λιγότερο ικανό με λιγότερες εισπράξεις. Αντίθετα, κανείς ταξιτζής δεν μπορεί να διαφημήσει τις δικές του υπηρεσίες ώστε να επιβραβευθεί γιατί πολύ απλά λειτουργεί η ισωπεδωτική τακτική του κλάδου! Δεν μπορεί να βγει σε μια πιάτσα και να διαφημήσει - ας πούμε - ότι προσφέρει έναν καφέ ή ένα νερό κατά τη διάρκεια της διαδρομής! Και μη με ρωτήσετε "και ποιον ενδιαφέρει, εγώ ταξί θέλω όχι καφετέρια" γιατί θα σας απαντήσω ότι αυτό θα το αποφασίσει ο πελάτης. Αυτός κάνει την επιλογή. Όχι βέβαια στη Σοβιετική Ελλάδα. Απαγορεύεται. Ο πελάτης θα καταναλώσει τις υπηρεσίες μεταφοράς που αποφάσισαν πριν απ' αυτόν αλλά γι' αυτόν κράτος και επαγγελματίες στην τιμή όμως όχι αυτή που θα πλήρωνε ο ίδιος αλλά και πάλι σε αυτό που αποφάσισαν άλλοι.
Όλα τα έχει ο κόσμος του ταξί αγαπητέ αναγνώστη. Όλα τα κακά και τα καλά της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Και συνδικαλισμό κομματοκρατούμενο που κόβει και ράβει κατά το δοκούν και συναλλαγή με το κράτος, όπως στα είπα πιο πάνω, αλλά και "αέρα". Ναι, τον περίφημο "αέρα" όπου μια ολόκληρη περιουσία υπάρχει και δημιουργείται όχι επειδή ενσωματώνει αξία πραγματική αλλά επειδή κάποιος νόμος, κάποια φράση σε κάποια παράγραφο, παραβιάζει ηθελημένα την ελέυθερη αγορά και προσδιορίζει τον αριθμό των αδειών μετατρέποντάς τα από απλά διοικητικά έγγραφα σε κερδοσκοπικό παιχνίδι. Τύφλα να έχουν οι διεθνείς κερδοσκόποι. Ποιος θα σκεφτόταν ποτέ να μετατρέψει σε άυλους τίτλους μια απλή άδεια εκτέλεσης μισθωμένης μεταφοράς! Και τώρα γινόμαστε μάρτυρες και πάλι μιας ατέλειωτης συναλλαγής μεταξύ κράτους και επαγγελματιών με απώτερο σκοπό να διατηρηθεί η αξία του "χαρτιού" της άδειας. Τώρα που το σκέφτομαι, το κράτος θα μπορούσε να δημιουργήσει κι άλλα τέτοια πολύτιμα "χαρτάκια" με άδειες σε άλλους τομείς και να βρει την υγειά του!
Βολεμένος λοιπόν ο Έλλην ταξιτζής. Όχι οικονομικά. Με το μίζερο τρόπο που βολεύονται οι κακής ποιότητας νεοέλληνες. Ας βγάζω εγώ το μεροκαματάκι, ας συναλλαχθώ με το κράτος να διατηρήσω τα -άυλα- κεκτημένα και βλέπουμε. Στο μεταξύ και μέχρι να "δούμε", δεν αντιλαμβανμαστε ότι το ταξί έχει αγοραστεί με δάνειο- προφανώς με κάποια υποθήκη και υψηλά επιτόκια - σε μια έξαρση οικονομικήε έμπνευσης του ταξιτζή, αγνοώντας τα δεδομένα και προσβλέποντας ότι ο "βολευτής" θα βάλει πλάτη επικουρούμενος από λίγο ή περισσότερο "αγανακτισμένο" κράξιμο ώστε να μην αλλάξει το καθεστώς και να διατηρηθεί η "προστασία" έναντι βεβαίως πολλαπλών αντιτίμων ή "αντιτίμων". Κατόρθωσε λοιπόν η ελληνική πραγματικότητα να μετατρέψει ένα κατ' εξοχήν προσοδοφόρο και παραγωγικό κλάδο σε άλλη μια δημοσιο-υπαλληλική παρλαπίπα, κρατώντας ομήρους ανθρώπους αλλά και νοοτροπίες. Και βεβαίως σε μια ακόμη "μηχανή" παραγωγής μελλοντικών κυβερνητικών στελεχών από το σχετικό συνδικαλιστικό κλάδο όταν με το "καλό" έρθουν οι "άλλοι" στα πράγματα, οι οποίοι συνδικαλιστές θα φέρουν με υπερηφάνεια τα "παράσημα" των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Κρίμα.
Ποια θα ήταν η εναλλακτική;
Ετοίμασε από τώρα το όποιο σχόλιό σου. Αλλά εγώ θα σου πω την αλήθεια. Πάρε το χρόνο σου!
Η πραγματικότητα είναι ότι η αγορά των μεταφορών στην Ελλάδα είναι χρυσωρυχείο. Για διάφορους λόγους και κυρίως εκείνους που σχετίζονται με τον τουρισμό και τη γεωγραφική θέση της χώρας. Η συμπαθής λοιπόν τάξη των ιδιοκτητών ταξί θα έπρεπε όχι μόνο να επιζητά το άνοιγμα του επαγγέλματος αλλά πράγματι να αγωνίζεται γι' αυτό. Αντί να μεμψιμοιρεί αποχαυνωμένη από τα κομματικο-συνδικαλιστικά φληναφήματα της ομηρίας του "σίγουρου" (?) "μεροκάματου" και της ακριβής(?) άδειας να επιδιώκει τη μεγέθυνση και την ευημερία της. Να αφεθεί ελεύθερη να αναζητήσει τις κερδοφόρες ευκαιρίες της δημιουργώντας νέα μεταφορικά προϊόντα και νέα εταιρικά σχήματα. Να επιδιώξει την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Να αποκοπεί από μπαρούφες του τύπου "θα αυξηθεί το κόμιστρο αν έρθουν εταιρείες" και να υποκρίνεται ότι απεργεί για το "καλό του καταναλωτή" και να πάρει την κατάσταση στα χέρια της διαφοροποιώντας προϊόν και τιμές και να παράγει κέρδη. Ναι, κέρδη. Όχι μεροκάματο. Κέρδη. Απελευθερωμένη από αλυσίδες συνδικαλιστικές, κομματικές και ιδεολογήματα σκουριασμένα και δηλητηριώδη. Αντί να θεωρεί ότι αγόρασε "οικόπεδο" κι όχι άδεια ταξί να αναθεωρήσει και να αντιληφθεί ότι αγόρασε ένα επαγγελματικό "εργαλείο" το οποίο αν το δουλέψει με μεράκι, θέληση, σεβασμό και ποιότητα τότε θα μεγαλουργήσει. Κι αν συνεχίσει να το δουλεύει με όρους "ταρίφα" - μη μου επαναλάβετε το κλισέ "αυτοί είναι μειοψηφία". Δεν είναι. Τελεία- τότε απλώς θα υποστεί τις συνέπειες της ολοένα και διογκούμενης οικονομικής κρίσης με απρόβλεπτα αποτελέσματα, ως μέρος της γενικότερης αποχαύνωσης.
Ας πούμε λοιπόν την αλήθεια.
- Αν απελευθερωθεί το επάγγελμα των ταξιτζήδων, οι χαμένοι δεν θα είναι οι καταναλωτές ούτε οι σωστοί επαγγελματίες. Χαμένοι θα είναι οι κερδοσκόποι της αγοράς, οι κακοί επαγγελματίες, τα κομματικά γραφεία και οι συνδικαλιστοπατέρες που προσβλέπουν σε κάποια κυβερνητική καρέκλα.
- Δυστυχώς, το πολιτικό "καύσιμο" που παρέχει σήμερα η Νέα Δημοκρατία - ως αντιπολίτευση - το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα από την ίδια θέση καθώς και άλλα κόμματα είναι αρκετό ώστε να διατηρηθεί το υφιστάμενο καθεστώς ομηρίας επαγγελματιών, εργαζομένων και καταναλωτών. Πάντοτε εις βάρος των γνωστών υποζυγίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου