Επαρκώς προβλήθηκε από τη βεντάλια των ΜΜΕ η πρόσφατη συνέντευξη του κ. Σαμαρά στη γνωστή αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal μαζί με τα υποτίθεται κολακευτικά σχόλια για τις οικονομικές προτάσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εν ολίγοις, το έντυπο-ναυαρχίδα του σύγχρονου φιλελευθερισμού φέρεται να επικροτεί το αντι-μνημονιακό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας το οποίο, επιγραμματικά, προτείνει την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών και την έμφαση στην ανάπτυξη αντί της γνωστής φιλοσοφίας του Μνημονίου περί συρρίκνωσης των δαπανών και του "εξορθολογισμού" μέχρις εξαντλήσεως των εξόδων με παράλληλα αύξηση των εσόδων ανεξάρτητα της δίκαιης κατανομής των πηγών τους. Ας με συγχωρήσουν όλα τα μέρη που παραλείπω κάποιες επί μέρους παραμέτρους αλλά αυτό γίνεται για λόγους συντομίας.
Σε μια πρώτη ανάγνωση, η προβολή του κ. Σαμαρά και του προγράμματος του κόμματός του από ένα έντυπο διεθνούς κύρους αξιολογείται θετικά. Είναι όμως έτσι; Δηλαδή αίφνης στη Μέκκα του φιλελευθερισμού ανακάλυψαν ότι ο κ. Σαμαράς διαθέτει το ελιξίριο της οικονομικής άνθησης;
Καθόλου. Στην πραγματικότητα η Wall Street Journal "χρησιμοποιεί" την πρόταση Σαμαρά ώστε να ενισχύσει τη δική της και εν πολλοίς ευρύτερα επικρατούσα άποψη στις ΗΠΑ ότι η χώρα μας δεν βρίσκεται προ αλλά μετά από μιας μορφής στάσης πληρωμών. Ενώ λοιπόν οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να προβάλλουν την απατηλή επικοινωνιακή εικόνα πως κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να αποφευχθεί μια πιο επώδυνη κατάσταση για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη, δηλαδή προσπαθούν να πείσουν πολίτες και αγορές ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου μπορεί να αποφευχθεί το "πιστωτικό γεγονός" δηλαδή είμαστε στο "χείλος" του γκρεμού και υπάρχει η δυνατότητα να μην "πέσουμε", αντίθετα οι Αμερικανοί έχουν προεξωφλήσει και την πτώση. Αυτός είναι ο λόγος που στρέφονται και στον κ. Σαμαρά: το πρόγραμμά του είναι ένα εφικτό πρόγραμμα εφόσον όμως προηγηθεί αναδιάρθρωση χρέους με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ενώ λοιπόν στην Ευρώπη η πρόταση Σαμαρά δεν γίνεται δεκτή γιατί απλούστατα θα "χαλάσει" την εικόνα που θέλουν να δομήσουν οι Ευρωπαίοι πως με τη δική τους βοήθεια και καθοδήγηση θα αποφευχθούν τα χειρότερα, αντίθετα οι Αμερικανοί διά της προβολής της πρότασης Σαμαρά δίνουν ένα "σήμα" προς πάσα κατεύθυνση ότι το "παιχνίδι" της λιτότητας και της ύφεσης των Μνημονίων τελείωσε άδοξα, χάσατε κύριοι και προχωρήστε παραπέρα: αναδιαρθρώστε και αναζητήστε την ανάπτυξη. Παρεμβάλλεται όμως ανάμεσα ένα "πονέστε" που δεν το αναφέρουν μάλλον για λόγους τακτ!
Από οικονομική άποψη, η πρόταση Σαμαρά όντως είναι ανεδαφική εάν και εφόσον κανείς πιστεύει ακόμη - ποιος; κανείς! - ότι η μνημονιακή πολιτική όπως περιγράφηκε στο ιστορικό πια Μνημόνιο νο 1 βρίσκεται ακόμη εν ζωή. Το Μνημόνιο 1 δεν τηρήθηκε. Δεν τηρήθηκε ως φιλοσοφία και ως πολιτική πράξη. Τα αποτελέσματα της αποτυχίας αυτής γίνονται ήδη ορατά δια της αδυναμίας της χώρας να δανειστεί από την ελεύθερη αγορά και της γνωστής πλέον εφαρμογής της διαδικασίας διαπραγματεύσεων για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Κατά συνέπεια, οδηγούμαστε σε μια επόμενη δανειακή σύμβαση η οποία όμως θα υλοποιηθεί με δεδομένη την αναδιάρθρωση. Κατόπιν δηλαδή ενός σημαντικού και δυσάρεστου για την οικονομία γεγονότος. Εάν κανείς αποδεχτεί την πρόταση Σαμαρά ουσιαστικά αποδέχεται τρία πράγματα:
- Η Ελλάδα απέτυχε να τηρήσει το οικονομικό πρόγραμμα που προδιαγράφηκε με το Μνημόνιο 1
- Πρακτικά, η αποτυχία και η συνακόλουθη συνέπεια αδυναμίας εξόδου στις αγορές επιβάλλει μια νέα δανειακή σύμβαση ένα νέο Μνημόνιο δηλαδή.
- Εφόσον υπάρχει αδυναμία εξόδου στις αγορές, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι προ των πυλών και δυστυχώς η νέα δανειακή σύμβαση θα συνταχθεί υπό δυσμενέστερους οικονομικούς όρους.
Για να το θέσω πιο απλά, όταν κάποιος αποδέχεται το πρόγραμμα Σαμαρά ουσιαστικά αναφέρεται σε χρόνο όπου πλέον κανένα πρόγραμμα σταθεροποίησης δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει. Αντίθετα, το πρόγραμμα Σαμαρά θα μπορούσε να λειτουργήσει εάν οι συνθήκες που περιγράψαμε πιο πάνω έχουν εκπληρωθεί. Αν ο χρόνος αυτός αναφέρεται στο σήμερα ή αν κάποιος θεωρεί ότι ακόμη δεν ήρθε, ή υπάρχει τρόπος για να μην έρθει, αυτό είναι θέμα εκτίμησης και πολιτικής ή οικονομικής αξιολόγησης.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, η όψιμη "ανακάλυψη" του οικονομικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας από τη Wall Street Journal δεν σηματοδοτεί τίποτε παραπέρα από αυτό που προφανώς δεν βλέπει ο κ. Σαμαράς: την εναγώνια αναζήτηση από πλευράς ΗΠΑ, ερεισμάτων που θα τροφοδοτήσουν την άποψη περί του ενδεχομένου "αργεντινοποίησης" του ελληνικού χρέους και της συναφούς αδυναμίας της Ευρώπης να διαχειριστεί - όχι να αποτρέψει πια - μια τέτοια κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου