Αξία σε Κίνδυνο: Ιστορίες Καπιταλιστικής Τρέλας!

Που αρχίζει το η αλήθεια και που σταματά το ψέμα ή η αφέλεια όσων με ευκολία κατεβάζουν το μολύβι από το αυτί και αρχίζουν να γράφουν πάνω στο χαρτί νούμερα, προσπαθώντας να αποδείξουν αν η μεταβίβαση ενός κρατικού περιουσιακού στοιχείου σε ιδιώτες ή η αποτίμηση μιας πηγής εσόδων ή ακόμη και η επιλογή συγκεκριμένων μέτρων είναι σωστή κίνηση, λανθασμένη κίνηση ή ακόμη και σκάνδαλο;
Όμηροι, κράτος και κοινωνία, πολίτες και πολιτικοί, σε μια λανθάνουσα αριστερή κουλτούρα που έχει εμποτίσει πολύ βαθειά ακόμη και επαιρόμενους "φιλελεύθερους" στη χώρα μας, συχνά αδυνατούμε να αντιληφθούμε που κρύβεται η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα δεν είναι καλή ή κακή όμως. Δεν είναι σωστή ή λάθος. Είναι εκεί και μας περιμένει να την αντιμετωπίσουμε.
Ποιο στοιχείο μας λείπει, λοιπόν, ώστε να έχουμε επαφή με τον πραγματικό κόσμο ο οποίος ζει, κινείται και συναλλάσσεται με όρους καπιταλιστικούς κι ας μη μας φοβίζουν οι λέξεις. Παγκοσμίως ο κομμουνισμός, ως οικονομική αντίληψη των πραγμάτων, πέθανε. Ωραίο περιτύλιγμα, όμορφες λεξούλες περί αταξικής κοινωνίας και κοινωνικού κράτους αλλά ...μας τελείωσε! Απορρίφθηκε ακόμη και από λαούς και κοινωνίες και χώρες που τον επεδίωξαν και με πολύ κόπο και αίμα τον εξέθρεψαν, τον επέβαλλαν σε εαυτούς και αλλήλους και τελικώς κατέδειξαν τη βαρβαρότητα να υπόσχεται η νομενκλατούρα οικονομικούς και κοινωνικούς παραδείσους μόνο και μόνο για να καρπώνεται η ίδια και η κομματική ελίτ τα προνόμια και τον άνετο τρόπο ζωής εις βάρος του λαού.
Το στοιχείο που μας λείπει είναι η έννοια της αξίας σε κίνδυνο.
Μιας βασικής έννοιας του καπιταλισμού, που συνδέεται με το ρίσκο, την ανάληψη κινδύνου και τη συνακόλουθη αποκόμιση του  κέρδους ή την αποδοχή της ζημίας.
Ας δούμε τα πράγματα απλά, όπως είναι στη φύση τους.
Σε μια κοινωνία "αριστερών καταβολών", ας υποθέσουμε ότι έχεις στην τσέπη σου 100.000 ευρώ. Όσο έχεις ακόμα ευρώ, βεβαίως!
Επειδή η σκέψη σου είναι αριστερή - ακόμη κι αν δεν το ξέρεις!- εσύ μετράς και ξαναμετράς τα λεφτά σου και σου βγαίνουν 100.000 ευρώ. Ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Χαμογελάς ευτυχισμένος και χαϊδεύες το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό στην τσέπη σου!
Έρχεται λοιπόν κάποιος - κακός, πολύ κακός άνθρωπος! - και σου προτείνει μια φαινομενικά παράλογη συναλλαγή: Να του "πουλήσεις" τα 100.000 ευρώ σου έναντι αντιτίμου 93.831 ευρώ ακριβώς!
Επειδή ακριβώς είσαι αριστερών πεποιθήσεων, ακόμη κι αν δεν το ξέρεις όπως είπαμε, τον πλακώνεις στο ξύλο επειδή ήρθε ο αχρείος ή να σου κάνει πλάκα με τα λεφτά σου ή να σε κλέψει. Μετά βεβαίως τον καταγγέλλεις ως περιφερόμενο απατεώνα που πίνει το αίμα του λαού κλπ. κλπ. Κλείσε και κανά δρόμο, κάνε και καμιά διαμαρτυρία ή απεργία.
Αν την ίδια ακριβώς κατάσταση την εξετάσουμε όχι με το αριστερό υπερήφανο φρόνημα αλλά στο φως της πραγματικότητας, του καπιταλισμού και την έννοια της αξίας σε κίνδυνο, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Έρχεται και πάλι λοιπόν ο "παλαβός" και "κακός" έμπορος και σου εξηγεί την πρότασή του.
Εσύ φίλε μου έχεις 100.000 ευρώ στην τσέπη σου. Μπράβο! Όμως δεν ξέρεις τον κίνδυνο που έχει μέσα του αυτό το ποσό. Κατά συνέπεια, δεν ξέρεις πόσα ακριβώς έχεις κι άσε με να σου εξηγήσω:
Επειδή στον πραγματικό κόσμο, έρχεται το κράτος και σου λέει ότι ο φόρος για τα εκατό χιλιάρικα είναι 45%, μόλις πας να τα δηλώσεις αυτά τα λεφτάκια θα μείνεις με 55.000 στο χέρι. Σωστά; Σωστά! Πάμε παραπέρα. Γιατί τα δήλωσες; Για να αγοράσεις καλούδια με ΦΠΑ 23%. Τι σου μένει σε πραγματική αγοραστική δύναμη; Μόνο 42350! Αυτά έχεις στην πραγματικότητα! Αν δηλαδή θες να βγεις από το σπίτι σου και να χρησιμοποιήσεις τα χρήματά σου, αμέσως αυτά από 100.000 έγιναν 42350!
Τι σου λέω εγώ τώρα;
Πούλησέ μου τα 100.000 έναντι ποσού 93831. Τα παίρνεις, βγαίνεις από το σπίτι σου και πας στην εφορία. Ο συντελεστής είναι 40%. Σου αφήνει λοιπόν η εφορία στο χέρι 56298,7 ακριβώς! Μετά πας να αγοράσεις τα ίδια καλούδια με πριν και ΦΠΑ 23% και πάλι. Πόση είναι η αγοραστική σου δύναμη τώρα; 43350! Ένα ολόκληρο χιλιάρικο παραπάνω! Τι σου έδωσα εγώ λοιπόν;
Χίλια ευρώ παραπάνω από ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχεις!
Ναι, το ξέρω, ο φόρος κι ΦΠΑ κι όλα τα κακά πραγματάκια δεν είναι καπιταλστικά και φιλελεύθερα. Είναι όμως πραγματικότητα. Και ακριβώς αυτός είναι ο πυρήνας της Δυτικής σκέψης: η αποτίμηση της πραγματικότητας. Η προσαρμογή και η διαχείριση αυτού του πραγματικού κόσμου.
Άπλωσε τώρα τον τρόπο σκέψης του μικρού μας παραδείγματος σε ολόκληρο το φάσμα των ειδήσεων που καλύπτουν την επικαιρότητα.
Από πωλήσεις τραπεζών, τα "ισοδύναμα μέτρα" του Σαμαρά, την Τρόικα, τους δανειστές, τις περικοπές, τα ποσά που ακούγονται δεξιά κι αριστερά περί δημόσιας περιουσίας, αξιοποίησης, αποκρατικοποίησης και ρώτησε τον εαυτό σου:
Για κάθε ποσό που μου λένε, γιατί στο καλό δε μου λένε και τον κίνδυνο που αυτό κρύβει μέσα του; Γιατί ε;

Εθνικό Χρέος ή Εθνικιστικό Χρέος;

Ποιος είναι ακριβώς ο πυρήνας του εθνικού μας προβλήματος;
Πέρα από ιδεολογίες και πολιτικές, τι μας φταίει;
Απαντώ ευθέως και αμέσως: η έλλειψη χρήματος. Πλούτου. Εθνικών πηγών υγιούς και πλουσιοπάροχης άντλησης κεφαλαίων.
Αν το αμφισβητείς, κοίταξε γύρω σου. Όταν και όπου υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει γκρίνια. Σκάνδαλα υπάρχουν. Διαφθορά υπάρχει. Αλλά όταν υπάρχει πολύ χρήμα, αυτό επαρκεί για να καλύψει ανάγκες και να καταστήσει ακόμη και τους κλέφτες ανεπαρκείς να διαταράξουν το επίπεδο ζωής μιας χώρας.
Το ίδιο φαινόμενο φυσικά, συνέβη και στη χώρα μας όπου την εποχή της ευμάρειας ουδείς ασχολείτο ενεργά με την ορθή διαχείριση των κεφαλαίων. Αντίθετα, την παρούσα εποχή της φτώχειας τα πάντα φαντάζουν σημαντικά ακόμη κι αν σε απόλυτα κόστη δεν αποτελούν ουσιώδεις παράγοντες επιδείνωσης της κρίσης.
Δεν έχουμε πλούτο λοιπόν, αντίθετα έχουμε χρέος και εξ' αυτού πηγάζουν όλα τα δεινά.
Ανάλογα με το πως τοποθετείται λοιπόν ο καθένας απέναντι στο χρέος, καθορίζει και την αντίληψή του σχετικά με την κρίση και τις προτάσεις περί διεξόδου. Θεωρείς ότι πρέπει να αποπληρωθεί κανονικά; Αναγκαστικά τάσσεσαι με το Μνημόνιο και είσαι μειοψηφία. Μικρή μειοψηφία. Ελάχιστη. Θεωρείς ότι πρέπει να δοθεί περίοδος χάριτος; Είσαι με τους "επαναδιαπραγματευτές". Είναι επαχθές; Ανεξάρτητος Έλλην. Το επέβαλλαν οι τοκογλύφοι; Συριζαίο σε κόβω. Το αγνοείς πλήρως και μαζί με αυτό και κάθε τι που το παράγει, το ορίζει ή του δίνει θεσμική υπόσταση; ΚΚΕς.
Σαφώς, υπάρχουν και ενδιάμεσες τοποθετήσεις αλλά κάπου ανάμεσα θα συμπέσουν οι απόψεις.
Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τον τρόπο που οι πολιτικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν το Χρέος και άρα το κεντρικό πρόβλημα της χώρας;
Κοινό σημείο τομής όλων των απόψεων είναι πως το ελληνικό χρέος για κάποιο λόγο -που δεν εξηγείται επαρκώς από όλους τους πολιτικούς φορείς - είναι η διαφορετικότητα του ελληνικού χρέους.
Για κάποιο περίεργο λόγο, το ελληνικό χρέος δεν είναι της ίδιας ποιότητας με εκείνο των Ισπανών, των Άγγλων ή των Κογκολέζων.
Το ελληνικό χρέος πρέπει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά από τους δανειστές μας, έτσι μας διδάσκει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε σχέση με την ευθεία και συνήθη αντιμετώπιση των άλλων χρεών, δηλαδή την αποπληρωμή του ή την αποδοχή των συνεπειών της αδυναμίας αποπληρωμής του.
Το ελληνικό χρέος λοιπόν εντάσσεται στην ευρύτερη αντίληψη περί διαφορετικότητας της ελληνικής φυλής. Δεν θα ήταν δυνατό εξάλλου, μια ιδιαίτερη φυλή να έχει ένα χρέος συνηθισμένου τύπου.
Ούτε μια διαφορετική φυλή - όπως η ελληνική - θα ήταν δυνατό να δανείζεται με δική της πρωτοβουλία τερατώδη ποσά, άκριτα και αβασάνιστα, χωρίς να υπάρχει μια συνωμοσία, ένα σχέδιο ή έστω μια μυστική ομάδα που επί χρόνια να σχεδίαζε τα σημερινά.
Το χρέος μας λοιπόν δεν είναι απλώς μια οικονομική έννοια για τους Έλληνες. Είναι άλλη μια ευκαιρία να καταδειχθούν δύο πράγματα: πρώτον ότι αποτελεί σαφή απόδειξη για τους οπαδούς της ελληνικής ιδιαιτερότητας, περί ενός διεθνούς ζηλόφθονου κατεστημένου και δεύτερον αποτελεί για μεγάλη ομάδα Ελλήνων ένα μοχλό και μια αφορμή ώστε να επιβάλλουν τους δικούς τους παραδείσους, τους σοσιαλιστικούς, τους κομμουνιστικούς, τους εθνικιστικούς ή άλλους.
Σε κάθε περίπτωση, ουδείς σκέφτηκε ότι το χρέος δεν αποτελεί απλώς το μέτρο της αδυναμίας μιας κοινωνίας να βάλει κατ' αρχάς τη σκέψη της σε τάξη.
Αυτή η αντίληψη διαχέεται σε ολόκληρο το φάσμα δραστηριοτήτων που άμεσα ή έμμεσα συνδέονται με το κεντρικό μας πρόβλημα.
Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι διαφορετικοί, οι Έλληνες ταξιτζήδες είναι απαραίτητο -περίπου εθνικής σημασίας - να εργάζονται διαφορετικά, το ίδιο οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι ή οι συμβολαιογράφοι.
Και πάνω από όλα: Οι Έλληνες υπάλληλοι δεν αξιολογούνται! Ποιος άλλωστε μπορεί να αξιολογήσει έναν Έλληνα; Κανείς! Άρα δεν αξιολογούνται, τελεία και παύλα!
Δε γεννάται θέμα για τους Έλληνες στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δικαστές, ιερείς ή γενικότερα υπαλλήλους του Δημοσίου. Κάθε μεταβολή στη δική τους εισοδηματική ή επαγγελματική κατάσταση ισοδυναμεί -ως μέρη κι αυτοί του εθνικιστικού όλου - με περίπου εθνική καταστροφή.
Και βέβαια, οι ΔΕΚΟ! Ω! οι ελληνικές ΔΕΚΟ! Μοναδικές, εντελώς διαφορετικές από χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, όχι μόνο από τους εγχώριους θεσμούς αλλά και από τους διεθνείς!
Δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες ανταγωνισμού, δανεισμού, αμοιβών για τις ελληνικές ΔΕΚΟ με εκείνους που ισχύουν παγκοσμίως. Όχι βέβαια. Μια ιδιαίτερη φυλή, αξίζει ιδιαίτερες ΔΕΚΟ!
Κι όχι μόνο!
Η Ελλάδα, ως υπέρτατο σύνολο και συνισταμένη όλων αυτών των επί μέρους ιδιαιτεροτήτων είναι έτοιμη να προβάλλει - κατά τον Αλέξη και να επιβάλλει! - και προς τους εταίρους ή ακόμη και προς όλο τον κόσμο την ανάγκη της να αντιμετωπιστεί ως κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό.
Δεν είναι δυνατόν να ισχύσει για εμάς ότι ισχύει για τους υπόλοιπους. Εμείς πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας και χαμηλά επιτόκια και αν δεν τα καταφέρνουμε - που στο κάτω-κάτω δε μας καίγεται και καρφί αν θα τα καταφέρουμε ή όχι - να έχουμε απίκο και 17 Κοινοβούλια έτοιμα να ψηφίσουν και επιμήκυνση και ότι άλλο χρειαστεί.
Κι αν δεν μας τα κάνουν αυτά τα χατίρια εμείς θα απαιτήσουμε να διαλυθεί η Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, ότι τέλος πάντων μας ενοχλεί και μας μπαίνει στη μύτη. Γιατί προφανώς εμείς και μόνο εμείς ως θεματοφύλακες της Δημοκρατίας, θα επιβάλλουμε την δική μας άποψη - την μόνη ορθή - αδιαφορώντας και για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες των άλλων χωρών και για τα καταστατικά των οργανισμών και για τις αποφάσεις των οργάνων. Εδώ έχουμε κάνει κουρελόχαρτο Νόμους και Κείμενα και δεσμεύσεις που το δικό μας Κοινοβούλιο ψήφισε με τους ίδιους πολιτικούς διαχειριστές πριν μερικούς μόλις μήνες.
Αδιάφορο.
Υπεράνω όλων η ελληνική ιδιαιτερότητα.
Και βεβαίως, ανερυθρίαστα θα μιλήσουμε και για Δημοκρατία και για σεβασμό στις Διεθνείς Συνθήκες όταν και όποτε το φέρει η ανάγκη. Οι Τούρκοι για παράδειγμα, πρέπει να σέβονται μέχρι κεραίας τις διεθνείς συνθήκες. Εμείς όχι. Δεν είμαστε το ίδιο!
Αλίμονο!
Εμείς μπορούμε να αλλάζουμε τους όρους του Μνημονίου με ισοδύναμα μέτρα. Οι δανειστές όχι! Προς Θεού!
Κατά τα άλλα, όταν θα τολμήσουν οι ξένοι να μας υπενθυμίσουν το αυτονόητο, πως δηλαδή όταν η οικονομία μας μπορεί να υποστηρίξει μισθούς Βουλγαρίας ή Μπαγκλαντες και εκεί θα φτάσουμε τελικά γιατί απλούστατα δεν παράγουμε, εμείς δε θα απαντήσουμε με επιχειρήματα αυτού το κόσμου.
θα τους πούμε με φυσική άνεση ότι είμαστε απολύτως γνώστες των σκοτεινών τους σχεδίων να μας πάρουν για μια μπουκιά ψωμί τους αμύθητους θησαυρούς σε φυσικό αέριο, πετρέλαιο, ουράνιο και όλη την εγκυκλοπαίδεια σπάνιων γαιών και πολύτιμων λίθων.
Γιατί είναι προφανές ότι ένας ιδιαίτερος λαός, που ζει σε μια ιδιαίτερη χώρα είναι εντελώς απίθανο να μην έχει εντελώς ιδιαίτερη σύνθεση υπεδάφους. Εντελώς!

Πως Δουλεύει το Μνημόνιο (και πως μας δουλεύουν...κανονικά!)

Μετά από δύο χρόνια στο πρόγραμμα προσαρμογής, είναι πλέον εύκολο να περιγράψει κανείς πολύ ξεκάθαρα τη στάση με την οποία προσεγγίζει η ελληνική πολιτική τάξη τη φιλοσοφία του προγράμματος.
Έχοντας φτάσει σε οριακές δυνατότητες περικοπών, οι αποφάσεις πλέον προδίδουν την αφελή πολιτική ιδιοτέλεια των αρμοδίων.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, από την επικαιρότητα, πολύ ενδιαφέρον για να καταδείξω την απίθανη ανευθυνότητα καθώς και τον βαθύ κομματικό προστατευτισμό που χαρακτηρίζει τους ημέτερους πολιτικούς που καμώνονται τους τεχνοκράτες για να κρύψουν την κομματική τους ταυτότητα.

Τι λέει το Μνημόνιο;
-Περικοπή Ειδικών Μισθολογίων. Περίπου 12%.

Τι κάνουν οι πολιτικοί μας;
-Προκειμένου να μην  περικόψουν αυτό το ποσοστό επί των μισθών των συγκεκριμένων υπαλλήλων, περικόπτουν επιδόματα ή άλλες δαπάνες. Είναι η εφεύρεση των περίφημων "ισοδύναμων μέτρων".

Ποιες οι συνέπειες;
Ένα καλύτερο ερώτημα βέβαια είναι "πόσο ισοδύναμα είναι τα μέτρα της Κυβέρνησης με εκείνα που προβλέπει το Μνημόνιο;"
Καθόλου.
Εξηγούμαι.
Η φιλοσοφία του Μνημονίου είναι απλή: πρέπει να μικρύνει το Δημόσιο. Όχι μόνο να ξεφουσκώσει. Να μικρύνει.
Πρέπει η δουλειά του Δημοσίου υπαλλήλου να γίνει λιγότερο ελκυστική. Να αμείβεται λιγότερο, να ωθήσει τις παραγωγικές δυνάμεις και το εργατικό δυναμικό στην αναζήτηση καλύτερων αμοιβών καλύτερων συνθηκών εργασίας και αναγκαστικά να ωθήσει την οικονομία στην παραγωγή.

Η προστασία της εργασίας στο Δημόσιο, δια της πλαγίας οδού, δηλαδή της προστασίας των αμοιβών και κατά συνέπεια η διατήρηση του ίδιου καθεστώτος απλώς διαστρεβλώνει την Μνημονιακή φιλοσοφία και οδηγεί σε ύφεση.

Πρώτη συνέπεια;
Δεν ωθείται το εργατικό δυναμικό σε αναζήτηση μεγαλύτερων αμοιβών.
Δεύτερη συνέπεια;
Τα επιδόματα που περικόπτονται όντως θα λείψουν από την αγορά.
Οι επιδοματούχοι εξ' αντικειμένου δεν μπορούν να παράγουν το ίδιο με έναν εργαζόμενο που θα αναζητήσει εξαιτίας της πενιχρής αμοιβής άλλη πιο προσοδοφόρα πηγή εισοδήματος.

Εγκλωβίζονται λοιπόν εργαζόμενοι σε παραγωγική ηλικία και μάλιστα προσοντούχοι, σε μισθούς πείνας προσδοκώντας σε μια μελλοντική άνοδο των μισθών και ταυτόχρονα περικόπτονται επιδόματα από ανθρώπους που ούτως ή άλλως δεν είναι σε θέση να παράγουν το ισοδύναμο οικονομικό αποτέλεσμα.

Με τη σειρά του αυτό θα οδηγήσει σε μείωση θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αφού περιορίζεται κατά το ισόποσο της περικοπής των επιδομάτων η ρευστότητα στην αγορά.
Περισσότερη ύφεση.
Μεγαλύτερη ανεργία.
Λιγότεροι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές.
Δεν είναι το ίδιο -υπενθυμίζω - με την περικοπή μισθών Δημοσίων Υπαλλήλων. Απλούστατα, διότι ο υπάλληλος που δεν ικανοποιείται από το μισθό του θα αναζητήσει άλλη πηγή εισοδήματος. Ο ανάπηρος δεν μπορεί με την ίδια ευκολία.

Έχει κι άλλο.
Η μείωση στα Ειδικά Μισθολόγια έχει και άλλη σημαντική στόχευση. Τη σε βάθος χρόνου εξοικονόμηση και εξορθολογισμό των δαπανών που οφείλονται σε παροχές όπως εφάπαξ και συντάξεις των Υπαλλήλων, οι οποίες παροχές συναρτώνται με το μισθολόγιο.
Αυτό πως αντισταθμίζεται με την περικοπή επιδομάτων αντί της περικοπής μισθών; Απλώς δεν αντισταθμίζεται.

Άρα το κράτος δεν απαλλάσσεται σε ικανό χρονικό ορίζοντα από επιπλέον υποχρεώσεις.

Και η κουτοπονηριά των πολιτικάντηδων δεν σταματά εκεί.
Έχουν εφεύρει κι άλλη μια μαϊμουνιά για να ξεγελάσουν τους κουτόφραγκους!
Ποια;
Λέει λοιπόν η Τρόικα: βρείτε μου από που θα περικόψετε του χρόνου ας πούμε 100 δις.
Τι λέει ο "πονηρός πολιτικός";
Προϋπολόγιζα για του χρόνου δαπάνες στο Υπουργείο μου 200δις (από που; από πουθενά! Εικονικό είναι!)και μιας και το ζητάτε θα δαπανήσω 100! Κάνω περικοπές 50%!
Αντιλαμβάνεστε το κόλπο;
Η περικοπή δε γίνεται επί δαπανών αλλά επί "προϋπολογιζόμενων" δαπανών!
Και μετά βλέπουμε!

Τελικώς λοιπόν, δε φταίει κανένα Μνημόνιο.
Έχουμε πέσει θύματα μιας εγχώριας κομματικής Τρόικας, μιας σκληρής κομματικής σκλαβιάς που προσπαθεί με καθρεφτάκια και χάντρες να ξεγελάσει ξένους και ντόπιους. Παίζοντας με τις ζωές και τα εισοδήματα χιλιάδων συμπολιτών μας στην αρένα του πολιτικού κόστους και του δικού τους πολιτικού προφίλ.
Μόνη ελπίδα η εμμονή της Τρόικας - της ξένης αυτή τη φορά - να μην υποκύψει στην κοροϊδία.

Δέκα Ανέκδοτα (μέχρι να έρθει η Τρόικα!)

-"Δεν θα απολυθούν Δημόσιοι Υπάλληλοι"

-"Βρήκαμε ισοδύναμα μέτρα"

-"Δεν θα περικοπούν τα Ειδικά Μισθολόγια"

-"Οι φόροι θα εισπραχθούν σε περισσότερες δόσεις"

-"Δε θα χρειαστούν άλλα μέτρα για φέτος"

-"H Ελληνική Κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο"

-"Δε θα θιγούν άλλο μισθοί και συντάξεις"

-"Εξετάζουμε τη μείωση του ΦΠΑ"

-"Εξετάζουμε αύξηση του αφορολόγητου"

Τώρα τι να σου πω. Αν εσύ τα έχεις πάρει στα σοβαρά και δε τα θεωρείς σαχλαμάρες είσαι άξιος της τύχης σου!




ΥΓ: Μέτρησες τα ανέκδοτα και τα έβγαλες εννιά ε; Ναι, γιατί το μεγαλύτερο ανέκδοτο το κράτησα για το τέλος!
"Η κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης που θα δημιουργηθεί  με τη στήριξη των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) θα έχει πλήρεις αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα. "

Ας γελάσουμε λοιπόν τώρα που μπορούμε γιατί στα τέλη Ιουλίου έρχεται ο Τόμσεν και η παρέα του!

Οι (Δημοσιονομικές!) Φαντασιώσεις του Καλοκαιριού!

Πιάνουν οι ζέστες και μαζί με την άνοδο του υδραργύρου ανεβαίνουν και οι σφυγμοί στην είδηση ενός νέου κύκλου επαφών της Ελληνικής Κυβέρνησης με την "Τρόικα".

Δεν γνωρίζει φύλο, ηλικίες και επαγγέλματα η μόνιμη δημοσιονομική φαντασίωση των Ελλήνων σχετικά με την οικονομία, την Ευρώπη, τη χρηματοδότηση του χρέους ή το Μνημόνιο.

Η φαντασίωση περί υπέρτερης φυλής, περί του ιδιαίτερου γονίδιου του ελληνικού Ντι-Εν-Έι, που αντανακλά την ανωτερότητά του ακόμη και στο οικονομικό πεδίο αλλά και στο κοινωνικό και στο εθνικό. Είμαστε μια ιδιαίτερη φυλή που αξίζουμε μια ιδιαίτερη οικονομία; Ένα ειδικό είδος στον Ευρωπαϊκό Ζωωολογικό Κήπο που βρε αδερφέ  θέλουμε το δικό μας οικονομικό περιβάλλον για να επιβιώσουμε και να αναπτυχθούμε και δε μας κάνει εκείνο που όλοι οι άλλοι έχουν διαμορφώσει;

"Δεν είναι δυνατόν να στερήσουμε τον Ελληνικό Λαό από τις πραγματικά χρήσιμες υπηρεσίες που παρέχουμε εδώ και πάνω από έναν αιώνα, επειδή το θέλει η Τρόικα" μας λέει ο Θανάσης, 45χρονος υπάλληλος του Οργανισμού Αποξήρανσης της Κωπαΐδας. Πραγματικά σε βάζει σε σκέψεις η φαντασίωση πως η Κωπαΐδα μπορεί ξαφνικά να πλημμυρίσει κι ο άξιος Οργανισμός να χρειαστεί να αποξηράνει ξανά και ξανά την Λίμνη.

"Η μονιμότητα είναι πραγματικά θεμέλιος λίθος του πολιτεύματος. Αν αρθεί η μονιμότητα, καταρρέει το κράτος και μετά κλάφτα τα Βαλκάνια γιατί όπως ξέρουμε η χώρα μας είναι σημαντική για τη σταθερότητα στην περιοχή", μαθαίνουμε από τον Κώστα έναν ηλικιωμένο δημόσιο υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού από την Καλαμάτα που έπινε το καφεδάκι του κατά τις δέκα το πρωί έξω από τα γραφεία της υπηρεσίας του.

Βέβαια, κι άλλες επαγγελματικές τάξεις έχουν δικαίωμα στη φαντασίωση.

"Ο λαός μας είναι υπερήφανος και θα πληρώνει για να είναι κρατικές οι ΔΕΚΟ ακόμη και πουλώντας τα δικά του σπίτια για να ζουν αυτές οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας" επισημαίνει ο Νίκος 47χρονος συνταξιούχος της ΔΕΗ.

"Γιατί, τα ταξί δεν είναι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας; Τι είναι;" αναρωτιέται ο Σταύρος, 87χρονος ταξιτζής που μας δείχνει με συγκίνηση τη φωτογραφία της άδειας του ταξί μέσα σε τραπεζική θυρίδα."Ακόμα θυμάμαι πόσο συγκινήθηκα όταν με πήρε τηλέφωνο ο Βουλευτής μας και μου ανακοίνωσε την έγκρισή της" μας εξομολογείται.

Καλοκαιράκι λοιπόν και η φαντασιώσεις - οι δημοσιονομικές!- χτυπάνε κυριολεκτικά κόκκινο!

"Ετοιμάζω τα χαρτιά μου για μετάταξη. Τώρα με τις ανακατατάξεις στο Δημόσιο μπορεί να ανοίξουν θέσεις κάπου καλύτερα", ονειρεύεται η Μαρίνα, 28χρονη καθηγήτρια σε Γυμνάσιο, που τη βρήκαμε μπροστά σε ένα ΑΤΜ να κάνει ανάληψη από τον καλοκαιρινό της μισθό. "Βασικά, εμείς οι εκπαιδευτικοί εργαζόμαστε υπερβολικά αλλά που να το καταλάβουν αυτό οι βάρβαροι οι Τροϊκανοί" λέει με παράπονο. "Και μόνο που σκέφτομαι ότι θα ξαναγυρίσω στην τάξη το Φθινόπωρο, οργίζομαι που δεν μας δίνουν το επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών".

Δεν είναι όμως μόνο ατομικό "άθλημα" η δημοσιονομική φαντασίωση.
Συναντήσαμε και μια ομάδα νεαρών που συζητούσαν μεταξύ τους σε μια καφετέρια.
"τουλάχιστον με τη δραχμή θα μπορούμε να πάρουμε ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο βρε αδερφέ" ήταν το συμπέρασμα
"και θα μοσχοπουλάμε και το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο" συμπλήρωσε κάποιος.
"δεν τα ξέρεις καλά! Εγώ διάβασα ότι θα εξάγουμε και καραμητρίτη, πολύ σπάνιο ορυκτό" είπε κάποιος άλλος.
"καραμητρίτη; τι είναι αυτό"; ρώτησε η παρέα τον βαθύ γνώστη της γεμολογίας.

Κάπου εκεί αφήσαμε τις ερωτήσεις.
Ναι, η καλοκαιρινή Ελλάδα απολαμβάνει την δημοσιονομική της φαντασίωση. Αναπολεί το δικό της επίγειο παράδεισο, που κάποιες συγκυρίες δεν την αφήνουν να τον απολαύσει.
Που θα πάει όμως; Θα γίνει κι αυτό!

Για 15.000...

Τόμοι αναλύσεων, άρθρων, απόψεων, προτάσεων γράφονται, διατυπώνονται, προπαγανδίζονται σχετικά με το Ελληνικό Ζήτημα, μιας κι έχει πάψει προ πολλού να περιορίζεται στον όρο Ελληνική Κρίση.

Τελικά, όπως αποδεικνύεται από την εξέλιξη των πραγμάτων, η καρδιά του Ζητήματος δεν βρίσκεται ούτε στην ιδεολογία, ούτε στην οικονομική συνταγή που θα προκριθεί. Δε βρίσκεται ούτε στη σύνθεση της Κυβέρνησης, ούτε στα πρόσωπα που τη στελεχώνουν, ούτε στην έξωθεν πίεση, ούτε στην έσωθεν αντιπολίτευση.

Τα έχουμε δοκιμάσει όλα. Και τεχνοκράτες και πολιτικούς στο τιμόνι, και Δεξιούς και Αριστερούς στην Κυβέρνηση και στην Αντιπολίτευση και το καρότο και το μαστίγιο.

Το όλο Ζήτημα εδράζεται στη νοοτροπία.

Στην αρρωστημένη νοοτροπία των κατοίκων αυτής της χώρας που θεωρούν δεδομένο το κέρδος άνευ ρίσκου.

Και μην πάει το μυαλό σας ότι αναφέρομαι στους υπαλλήλους του Δημοσίου μόνο ή στους μετά βύσματος διορισμένους. Αναφέρομαι και στον επιχειρηματία και στον συμβολαιογράφο και στον ταξιτζή αλλά και στον εργαζόμενο στη ΔΕΚΟ.

Όλοι αυτοί - κουράζομαι να βάζω το πλην εξαιρέσεων γιατί το πλήθος και η επιρροή των εξαιρέσεων είναι αμελητέα - έμαθαν να κερδίζουν τη ζωή τους, το παντεσπάνι ή το ξεροκόμματο χωρίς να ρισκάρουν. Χωρίς να αντιλαμβάνονται το κέρδος ως ανταμοιβή ρίσκου κι όχι ως υποχρέωση του κράτους, το οποίο ήταν επιφορτισμένο να βρίσκει όλα τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε να τα αποδίδει σε όλους αυτούς, δανειζόμενο.

Όχι ρίσκο λοιπόν ήταν και παραμένει το κεντρικότερο, το απόλυτο, το ξεκάθαρο εργαλείο επιβίωσης του Έλληνα.

Μισθός χωρίς ρίσκο απόλυσης, φαρμακείο χωρίς ρίσκο ελεύθερης διαμόρφωσης της τιμής του φαρμάκου και χωρίς ρίσκο εμφάνισης ανταγωνιστών, ταξί χωρίς ρίσκο νέων αδειών, δικηγόροι χωρίς ρίσκο δημιουργίας δικηγορικών εταιρειών. Και βέβαια, επιχειρήσεις χωρίς ρίσκο απώλειας εσόδων, αφού σε κάθε περίπτωση μόλις τα πράγματα σκούραιναν το κράτος τράβαγε μια περαίωση, μια αμνηστία μια επιδότηση, ένα ΕΣΠΑ. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που θα άξιζε κανείς να αναφέρει. Πάρε ακίνητο γιατί σίγουρα θα κερδίσεις, ήταν το μόνιμο επενδυτικό μοτίβο της κάθε ελληνικής οικογένειας. Το πρόβλημα δεν ήταν στο ακίνητο φυσικά αλλά στο "σίγουρα"!

Παντού και πάντα χωρίς ρίσκο. Οι αγορές δάνειζαν και οι Έλληνες ζούσαν σε έναν ασφαλή κόσμο, μόνοι τους, αφού είχαν εξασφαλίσει την απόλυτη επένδυση. Την απόλυτα "ασφαλή" επένδυση.

Και βεβαίως η ίδια ακριβώς νοοτροπία αντανακλά - πως θα ήταν δυνατόν να μη γίνει άλλωστε- και στη σημερινή συζήτηση περί Μνημονίου, αποκρατικοποιήσεων και συναφών θεμάτων.

Είναι πραγματικά ανόητο να επιδιώκει κανείς μεγάλου μεγέθους συναλλαγές - την πώληση της ΔΕΗ ας πούμε ή κάποιου άλλου κρατικού μαγαζιού - δηλαδή να επιδιώκει το κέρδος, χωρίς να έχει επίγνωση του ρίσκου. Ναι, υπάρχει κίνδυνος να χάσεις λεφτά! Και ναι, χωρίς να αναλάβεις αυτόν τον κίνδυνο δεν πρόκειται να βγάλεις και λεφτά!

Υποκρισία ή άγνοια δεν έχει σημασία. Κέρδος άνευ ρίσκου δεν υπάρχει. Κι όπου υπήρξε -φαινομενικά - για ένα διάστημα, το σύστημα που στήθηκε πάνω σε αυτή τη λογική απλώς κατέρρευσε!

Και που βρισκόμαστε τώρα;
Χρειαζόμαστε χρήμα.
Άρα, πρέπει να αναλάβουμε ρίσκα. Όσο δεν τα αναλαμβάνουμε, όσο κρυβόμαστε στο σάπιο καβούκι μας, τόσο η αξία των επενδύσεών μας και των κεφαλαίων μας θα καταβαραθρώνεται, είτε σε επίπεδο κρατικό είτε σε επίπεδο ατομικό.

Πρέπει το κράτος να δημιουργήσει ρίσκο. Να παράγει κίνδυνο ώστε να παραχθεί και κέρδος. Και χρήμα.

Κι έρχομαι στο προκείμενο.
Δεν θα απολυθούν - λένε οι εγχώριοι κομματάρχες της Κυβέρνησης - δημόσιοι υπάλληλοι. Ρίσκο λοιπόν μηδέν. Και διαχέεται αυτή η λανθασμένη και καταστροφική αντίληψη στην κοινωνία και στην οικονομία. Με τις συνέπειες που αναφέρθηκαν.
Και βέβαια σε αυτό το περιβάλλον αποστροφής του κινδύνου, το κράτος θέλει να πουλήσει (προκειμένου να προστατέψει τους πελάτες των κομματικών μαγαζιών). Μα, ποιος αγοράζει; Ποιος βάζει τα λεφτά του όταν ξέρει ότι το κέρδος είναι όνειρο απατηλό;

Πως αλλάζει λοιπόν αυτή η νοοτροπία; Πως το μήνυμα της αύξησης του ρίσκου άρα και της βούλησης για παραγωγή πλούτου θα περάσει στην κοινωνία;

Δεν είναι συμβολική λοιπόν η υλοποίηση της δέσμευσης περί απολύσεων στο Δημόσιο.
Είναι απαραίτητη επειδή ακριβώς είναι λειτουργική με κεφαλαιώδη σημασία για την επιτυχία ή μη όποιας πρωτοβουλίας προς την θετική κατεύθυνση.
Είναι μια αναγκαία, μα εντελώς αναγκαία, προϋπόθεση. Δεν είναι ικανή βεβαίως από μόνη της να μας τραβήξει από το τέλμα. Είναι όμως απολύτως εφικτή η υλοποίησή της, τα αποτελέσματά της πολλαπλασίως σημαντικά και θα αποτελέσει το πιο ισχυρό μήνυμα της τελευταίας 30ετίας.

Θα σηματοδοτήσει με πολύ εκκωφαντικό τρόπο τη βούληση για αλλαγή νοοτροπίας. Θα καταστήσει γνωστό στους πάντες ότι αυτή η χώρα θέλει πραγματικά κι όχι στα λόγια να αλλάξει και να κερδίσει το στοίχημα.

Μέχρι στιγμής η οικονομία αιμορραγεί. Και μάλιστα ραγδαία.
Ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση γιγαντώνονται.
Κι όλα αυτά γιατί η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν αποφασίζει να σπάσει άπαξ και δια παντός το κατεστημένο της μονιμότητας. Την φαντασίωση και την ιδεοληψία ότι υπάρχει κέρδος μακριά από το ρίσκο.
Για 15.000 λοιπόν που πρέπει για κομματικούς και πολιτικούς λόγους να διατηρήσουν τη μονιμότητά τους και μαζί με αυτούς να διατηρηθεί η παράλογη και καταστροφική οικονομικο-κοινωνική μας δομή, θα χαθούν κι άλλες ευκαιρίες, θα χρειαστούν κι άλλα μέτρα, θα πουληθούν ίσως και εθνικές υποδομές που (όχι ότι δε χρειάζεται) ίσως θα έπρεπε να διατηρηθούν ως εθνικές εφεδρείες ή να εξεταστεί βαθύτερα το καθεστώς ιδιωτικοποίησής τους.
Για 15.000...

Ελλάδα: Ο Καλύτερος Σύμμαχος της Γερμανίας!

Τι ζητά η Γερμανία από την Ευρώπη;

Ένα ισχυρό ευρώ, το ισχυρότερο δυνατό, ώστε αφενός να διατηρεί αλώβητα και μακρυά από πληθωριστικές απώλειες τα κεφαλαιουχικά αποθέματα πολιτών κι επιχειρήσεων και ταυτόχρονα να μεγιστοποιείται από το ισχυρό νόμισμα το κέρδος από τις εξαγωγές προϊόντων που δεν ανταγωνίζονται σε τιμές τους εμπορικούς αντιπάλους (Κίνα κλπ) αλλά σε ποιότητα και όνομα.

Κάτι άλλο;

Ναι. Ζητά να ελέγχει -μέσω της κλωνοποίησης του οικονομικού και παραγωγικού της μοντέλου - το οποίο εμφυτεύει δια των Μνημονίων σε διάφορες χώρες, την Ευρωζώνη, γεωπολιτικά και οικονομικά ώστε να αποτελεί τον de facto ηγέτη της. Η Γερμανία βλέπει μακρυά και επιδιώκει για τον εαυτό της την μελλοντική ταύτιση Ευρωζώνης-Γερμανίας. Όποιος στο μέλλον θα αναφέρεται στην Ευρωζώνη - κατά το Γερμανικό στόχο - θα έχει στο μυαλό του τη Γερμανία κι όχι 17 χώρες με διαφορετικά παραγωγικά μοντέλα.
Βεβαίως εφόσον αυτός ο στόχος επιτευχθεί, η Γερμανία αναδύεται ως ηγέτιδα στην Ευρώπη και μοναδικός συνομιλητής στα διεθνή φόρα εκ μέρους της Ευρώπης. Η περίφημη φράση του Κίσιντζερ "δεν ξέρω ποιον να καλέσω στο τηλέφωνο από την Ευρώπη" βρίσκει την απάντησή της: Κάλεσε το Γερμανό και είναι σαν να έχεις μιλήσει με όλους, αφού αυτός θα μιλά εκ μέρους όλων. (οι άλλοι αν θέλουν ας κάνουν κι αλλιώς!)

Πως το επιδιώκει;

Μνημόνια. Και λεφτά. Έτσι διαθέτει διαρκώς στα χέρια της δύο καταστάσεις προς παραδειγματισμό και επίδειξη: τις "επιτυχημένες" χώρες, βλέπε Ιρλανδία, όπου θα παρουσιάζονται ως απτές αποδείξεις πως το Μνημόνιο δουλεύει και οδηγεί σε βιώσιμες οικονομίες κι από την άλλη την Ελλάδα.

Για πες!

Η Ελλάδα δεν μπορεί. Ποτέ δεν μπορούσε. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Δεν έχουμε ούτε την ικανότητα ούτε τη θέληση να κάνουμε οτιδήποτε που να αφορά στη ριζική μεταβολή του οικονομικού μας μοντέλου. Αυτά που συζητάμε διαρκώς είναι ημίμετρα, προφάσεις, επικοινωνιακά παιχνίδια, απλώς υπεκφυγές όταν χρειάζονται στιβαρές και "βίαιες" πολιτικές αποφάσεις που να βρίσκουν όμως σύμμαχο την κοινωνία.

Και; Τι κάνουμε;

Αυτό που θέλει η Γερμανία από την Ελλάδα είναι να την προβάλλει διαρκώς ως ένα χειροπιαστό δείγμα για το που μπορεί να οδηγηθεί μια χώρα αν δεν προσαρμόζει την οικονομία της σε παραγωγική βάση και σε ρεαλιστικές πρακτικές.
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα προσφέρει στη Γερμανία ένα ισχυρό επιχείρημα: " Κοιτάξτε που οδηγείται η Ελλάδα επειδή δεν θέλει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις"

Προσέξτε: το σημαντικό είναι το "δεν θέλει".

Τα λεφτά δόθηκαν, η τεχνική βοήθεια δόθηκε, όλα τα μέσα και οι θεσμοί της Ευρώπης τέθηκαν στην διάθεση της Ελλάδας.
Η Ελλάδα όμως όχι μόνο δεν πετυχαίνει. Διολισθαίνει με ταχύτητα εκτός Ευρωζώνης. Όχι μόνο στο πεδίο του νομίσματος.
Αυτό είναι ένα ζήτημα.
Η Ελλάδα απομακρύνεται από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Ευρύτερα.
Τσακώνεται με όποιον δε συμφωνεί μαζί της, κατηγορεί τους εταίρους για έλλειψη συνεργασίας, φορτώνει μόνο στους ξένους το πολιτικό κόστος για την κατάντια της, ψηφίζει νόμους ώστε να παίρνει τη δόση και στη συνέχεια θέτει ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσης, δεν τηρεί ούτε έναν όρο από όσα έχει συμφωνήσει, απαιτεί όμως από τους εταίρους να τηρούν επακριβώς το δανειακό πρόγραμμα, έχει παράλογες απαιτήσεις δανεισμού από χώρες φτωχότερες από αυτήν όπως είναι η Μάλτα και η Σλοβακία.
Κι άλλα πολλά. Και βέβαια κατηγορεί τους εταίρους και για αντιφατικά πράγματα: Από τη μια μεριά χαρακτηρίζει ξεπούλημα την ιδιωτικοποίηση και ταυτόχρονα ωρύεται που δεν έρχονται επενδυτές να αγοράσουν ελληνικές επιχειρήσεις. Θεωρεί ότι το Μνημόνιο έγινε για να της αρπάξουν τον ορυκτό πλούτο, ταυτόχρονα καταριέται όσους απαξιούν να βάλουν έστω κι ένα σεντς στην αγορά οικοπέδων του Δημοσίου!
Αυτό που φαίνεται στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είναι πως η Ελλάδα για έναν λόγο που δεν γίνεται αντιληπτός "δε θέλει". Δε θέλει την Ευρώπη, δε θέλει να συνεχίσει να ζει με κανόνες, δε θέλει να συνεχίσει στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Συμπέρασμα:

Η Γερμανία πήρε στα χέρια της μια χώρα που γνώριζε ότι "δεν μπορεί" ώστε να την παρουσιάσει ως χώρα που "δεν θέλει". Όχι χωρίς τη δική μας ευθύνη βέβαια αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η Ελλάδα στα χέρια της Γερμανίας αποτελεί ένα πολύ ισχυρό χαρτί. "Κοιτάξτε πως έγινε η Ελλάδα και κοιτάξτε πως θα γίνει ακόμα, εκτός ευρώ: φτώχεια, εριστικότητα, απομόνωση". Πολύ δυνατή εικόνα για κάθε Ευρωπαίο ηγέτη
που θα σκεφτόταν να αντιταχθεί στη Γερμανική επέλαση.

ΥΓ: Αν νομίζεις μετά από αυτά ότι τα "περίεργα" δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου την προηγουμένη των εκλογών που φάνηκαν τόσο χοντροκομμένα, με κίνδυνο να εκλεγεί ο "θαυματοποιός" ΣΥΡΙΖΑ ήταν τυχαία μάλλον κάνεις λάθος. Το καλύτερο δώρο προς τη Γερμανία θα ήταν μια καταγγελία του Μνημονίου! 

Οι Τρεις Μήνες της Πολιτικής Απάτης.

Θα αρχίσω ευλογώντας γένια! Τα δικά μου. Αν δε σε ενδιαφέρει αυτή η μικρή και σεμνή τελετή, απλά ξεπέρασέ τη και διάβασε παρακάτω!
Γράφαμε λοιπόν επί λέξει, στις 26 Νοεμβρίου του 2010, σχετικά με το που οδηγεί τα πράγματα η Γερμανία:"Συμπερασματικά, το "πινγκ-πονγκ" του χρέους μεταξύ κρατών και τραπεζών παίζεται με ένα μπαλάκι-χρέος το οποίο ολοένα και μικραίνει αλλά ταυτόχρονα γίνεται ολοένα και πιο βαρύ!" εδώ:
http://tyxaios.blogspot.gr/2010/11/blog-post_26.html
Και αυτή η φράση χρειάζεται να αντιπαρατεθεί με το ολόφρεσκο επίσημο ανακοινωθέν της πρόσφατης Σύσκεψης Κορυφής της Ευρωζώνης:
"Επιβεβαιώνουμε πως είναι ζωτικής σημασίας να σπάσει ο φαύλος κύκλος ανάμεσα σε τράπεζες και κυβερνήσεις". Αυτά για εμάς!

Πάμε τώρα για τα τρέχοντα.
Επαναδιαπραγμάτευση λοιπόν! Την έχουν πουλήσει ως πολιτικό σύνθημα στην κοινωνία οι Τρεις Σωματοφύλακες του σκληρού κομματικού και πελατειακού κρατισμού, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, από την πλευρά τους οι πολίτες το "αγόρασαν" αυτό το σύνθημα και το κατάπιαν! Αμάσητο!

Τι έχουμε όμως μπροστά μας ως πραγματικότητα; 
Την πλήρη ανικανότητα - έχω πάψει να γράφω για αδυναμία εδώ και καιρό, πολλώ δε μάλλον για σκοπιμότητα - του εγχώριου πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την κατάσταση. Να απομονώσει την αλήθεια από την ομίχλη και να την παρουσιάσει αυθεντική στην κοινωνία.
Αποτέλεσμα αυτής της ανικανότητας είναι προφανώς και η σύγχυση αναφορικά με τους στόχους αλλά και με το συνομιλητή της πολιτικής ηγεσίας.
Συνομιλητής δεν είναι η Τρόικα. Η Τρόικα διαχειρίζεται ένα δάνειο, ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα που το ζητήσαμε εμείς ως χώρα ώστε να κερδίσουμε χρόνο και να μην οδηγηθούμε άμεσα σε χρεωκοπία και επίσης για να μην εξαναγκαστεί το πολιτικό σύστημα να αποτινάξει άμεσα τους κομματικούς του πελάτες. Απλά πράγματα. Το δάνειο δεν επιτρέπει την άμεση χρεωκοπία και με τα υπόλοιπα χρήματα εξακολουθεί να χρηματοδοτείται ο κομματικός στρατός σε Δημόσιο, ΔΕΚΟ και πελατειακό σύστημα προνομίων και επιδομάτων.

Συνομιλητής σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση δεν είναι άλλος από την ελληνική κοινωνία. Με αυτήν πρέπει να συνδιαλλαγεί η πολιτική ηγεσία, θέτοντας στο τραπέζι ξεκάθαρα τους όρους παραμονής στο ευρώ, τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και την αναγκαία δομική αλλαγή που απαιτείται. Γιατί περί μιας και μοναδικής αλλαγής αναφέρεται ολόκληρο το πρόγραμμα στην ουσία του: Ο καθείς πρέπει να αμοίβεται όχι για αυτό που είναι αλλά για αυτό που πραγματικά παράγει. Δεν αμοίβεσαι επειδή "είσαι" ΔΥ αλλά επειδή παράγεις συγκεκριμένες υπηρεσίες. Δεν αμοίβεσαι επειδή "είσαι" ταξιτζής, φαρμακοποιός ή κομμώτρια αλλά επειδή πουλάς - ή κατορθώνεις να πουλάς - τα προϊόντα, τις γνώσεις ή τις υπηρεσίες σου. Δεν εισπράττεις επειδή "είσαι" ΔΕΚΟ κι έχεις τις πλάτες του Δημοσίου αλλά επειδή παρέχεις έργο το οποίο κάποιος ΑΝ ΘΕΛΕΙ το αγοράζει.

Αναφορικά με τους τεθέντες στόχους.
Οι στόχοι δεν τίθενται ούτε από την Τρόικα, ούτε από την Ελληνική Κυβέρνηση. Τίθενται από τις αγορές. Έχουμε ξεχάσει εντελώς το βασικό στόχο του Μνημονίου που δεν είναι άλλος από την επανάκαμψη της χώρας στο δανεισμό από τις αγορές κι όχι με τα διακρατικά δάνεια.
Οι αγορές δε βάζουν όρους αλλά επιτόκιο. Κι αυτή τη στιγμή οι αγορές δεν είναι έτοιμες να υποδεχτούν και πάλι την Ελλάδα. Συνεπώς όσο και να συζητήσουμε, όσους καφέδες και να πιουν ο Σαμαράς με τον Τόμσεν, όσα κείμενα και να υπογραφούν, αν οι αγορές δεν ξαναδεχτούν να δανείσουν την Ελλάδα το πρόγραμμα έχει αποτύχει.

Τι έχουμε λοιπόν μπροστά μας;
Μα τρεις μήνες πολιτικής απάτης!
-Υπουργοί, στελέχη και βουλευτές του κυβερνώντος τρικομματικού σχήματος θα εμφανίζονται ως άτεγκτοι και ανδρείοι διαπραγματευτές. Βεβαίως στη συνέχεια, ολολύζωντας και με πόνο ψυχής πάντα, θα ανακοινώνουν σκληρά μέτρα με τα οποία - το κατάλαβες έτσι; - δε συμφωνούν αλλά η "κακή Τρόικα" δεν δέχεται αλλαγές! Έχει να πέσει πολύ δάκρυ στις μικρές οθόνες από πρώην ισχυρούς διαπραγματευτές!
-Θα αντικρίσουμε για άλλη μια φορά τον Έλληνα Πρωθυπουργό να κάνει διαγγέλματα εξηγώντας μας πόσο προσπάθησε, πόσο υπέφερε ο καημένος να πείσει για το δίκαιο των ελληνικών θέσεων, για την αποτελεσματικότητα του δικού του προγράμματος αλλά...δυστυχώς πρέπει να πάρει μέτρα υπό την απειλή της διακοπής της χρηματοδότησης.

Και θα μου πεις τώρα "καλά, δεν θα επαναδιαπραγματευτούμε τίποτα;"
Και βέβαια! Υπάρχει πολύ σοβαρό πεδίο επαναδιαπραγμάτευσης!
Μπορούμε να ξαναδούμε:
-Τη γραμματοσειρά με την οποία είναι γραμμένο το Μνημόνιο.
-Τη σελιδοποίηση.
-Το εξώφυλλο και το ντιζάιν.
Τι; Δεν είναι σημαντικά αυτά;