Για 15.000...

Τόμοι αναλύσεων, άρθρων, απόψεων, προτάσεων γράφονται, διατυπώνονται, προπαγανδίζονται σχετικά με το Ελληνικό Ζήτημα, μιας κι έχει πάψει προ πολλού να περιορίζεται στον όρο Ελληνική Κρίση.

Τελικά, όπως αποδεικνύεται από την εξέλιξη των πραγμάτων, η καρδιά του Ζητήματος δεν βρίσκεται ούτε στην ιδεολογία, ούτε στην οικονομική συνταγή που θα προκριθεί. Δε βρίσκεται ούτε στη σύνθεση της Κυβέρνησης, ούτε στα πρόσωπα που τη στελεχώνουν, ούτε στην έξωθεν πίεση, ούτε στην έσωθεν αντιπολίτευση.

Τα έχουμε δοκιμάσει όλα. Και τεχνοκράτες και πολιτικούς στο τιμόνι, και Δεξιούς και Αριστερούς στην Κυβέρνηση και στην Αντιπολίτευση και το καρότο και το μαστίγιο.

Το όλο Ζήτημα εδράζεται στη νοοτροπία.

Στην αρρωστημένη νοοτροπία των κατοίκων αυτής της χώρας που θεωρούν δεδομένο το κέρδος άνευ ρίσκου.

Και μην πάει το μυαλό σας ότι αναφέρομαι στους υπαλλήλους του Δημοσίου μόνο ή στους μετά βύσματος διορισμένους. Αναφέρομαι και στον επιχειρηματία και στον συμβολαιογράφο και στον ταξιτζή αλλά και στον εργαζόμενο στη ΔΕΚΟ.

Όλοι αυτοί - κουράζομαι να βάζω το πλην εξαιρέσεων γιατί το πλήθος και η επιρροή των εξαιρέσεων είναι αμελητέα - έμαθαν να κερδίζουν τη ζωή τους, το παντεσπάνι ή το ξεροκόμματο χωρίς να ρισκάρουν. Χωρίς να αντιλαμβάνονται το κέρδος ως ανταμοιβή ρίσκου κι όχι ως υποχρέωση του κράτους, το οποίο ήταν επιφορτισμένο να βρίσκει όλα τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε να τα αποδίδει σε όλους αυτούς, δανειζόμενο.

Όχι ρίσκο λοιπόν ήταν και παραμένει το κεντρικότερο, το απόλυτο, το ξεκάθαρο εργαλείο επιβίωσης του Έλληνα.

Μισθός χωρίς ρίσκο απόλυσης, φαρμακείο χωρίς ρίσκο ελεύθερης διαμόρφωσης της τιμής του φαρμάκου και χωρίς ρίσκο εμφάνισης ανταγωνιστών, ταξί χωρίς ρίσκο νέων αδειών, δικηγόροι χωρίς ρίσκο δημιουργίας δικηγορικών εταιρειών. Και βέβαια, επιχειρήσεις χωρίς ρίσκο απώλειας εσόδων, αφού σε κάθε περίπτωση μόλις τα πράγματα σκούραιναν το κράτος τράβαγε μια περαίωση, μια αμνηστία μια επιδότηση, ένα ΕΣΠΑ. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που θα άξιζε κανείς να αναφέρει. Πάρε ακίνητο γιατί σίγουρα θα κερδίσεις, ήταν το μόνιμο επενδυτικό μοτίβο της κάθε ελληνικής οικογένειας. Το πρόβλημα δεν ήταν στο ακίνητο φυσικά αλλά στο "σίγουρα"!

Παντού και πάντα χωρίς ρίσκο. Οι αγορές δάνειζαν και οι Έλληνες ζούσαν σε έναν ασφαλή κόσμο, μόνοι τους, αφού είχαν εξασφαλίσει την απόλυτη επένδυση. Την απόλυτα "ασφαλή" επένδυση.

Και βεβαίως η ίδια ακριβώς νοοτροπία αντανακλά - πως θα ήταν δυνατόν να μη γίνει άλλωστε- και στη σημερινή συζήτηση περί Μνημονίου, αποκρατικοποιήσεων και συναφών θεμάτων.

Είναι πραγματικά ανόητο να επιδιώκει κανείς μεγάλου μεγέθους συναλλαγές - την πώληση της ΔΕΗ ας πούμε ή κάποιου άλλου κρατικού μαγαζιού - δηλαδή να επιδιώκει το κέρδος, χωρίς να έχει επίγνωση του ρίσκου. Ναι, υπάρχει κίνδυνος να χάσεις λεφτά! Και ναι, χωρίς να αναλάβεις αυτόν τον κίνδυνο δεν πρόκειται να βγάλεις και λεφτά!

Υποκρισία ή άγνοια δεν έχει σημασία. Κέρδος άνευ ρίσκου δεν υπάρχει. Κι όπου υπήρξε -φαινομενικά - για ένα διάστημα, το σύστημα που στήθηκε πάνω σε αυτή τη λογική απλώς κατέρρευσε!

Και που βρισκόμαστε τώρα;
Χρειαζόμαστε χρήμα.
Άρα, πρέπει να αναλάβουμε ρίσκα. Όσο δεν τα αναλαμβάνουμε, όσο κρυβόμαστε στο σάπιο καβούκι μας, τόσο η αξία των επενδύσεών μας και των κεφαλαίων μας θα καταβαραθρώνεται, είτε σε επίπεδο κρατικό είτε σε επίπεδο ατομικό.

Πρέπει το κράτος να δημιουργήσει ρίσκο. Να παράγει κίνδυνο ώστε να παραχθεί και κέρδος. Και χρήμα.

Κι έρχομαι στο προκείμενο.
Δεν θα απολυθούν - λένε οι εγχώριοι κομματάρχες της Κυβέρνησης - δημόσιοι υπάλληλοι. Ρίσκο λοιπόν μηδέν. Και διαχέεται αυτή η λανθασμένη και καταστροφική αντίληψη στην κοινωνία και στην οικονομία. Με τις συνέπειες που αναφέρθηκαν.
Και βέβαια σε αυτό το περιβάλλον αποστροφής του κινδύνου, το κράτος θέλει να πουλήσει (προκειμένου να προστατέψει τους πελάτες των κομματικών μαγαζιών). Μα, ποιος αγοράζει; Ποιος βάζει τα λεφτά του όταν ξέρει ότι το κέρδος είναι όνειρο απατηλό;

Πως αλλάζει λοιπόν αυτή η νοοτροπία; Πως το μήνυμα της αύξησης του ρίσκου άρα και της βούλησης για παραγωγή πλούτου θα περάσει στην κοινωνία;

Δεν είναι συμβολική λοιπόν η υλοποίηση της δέσμευσης περί απολύσεων στο Δημόσιο.
Είναι απαραίτητη επειδή ακριβώς είναι λειτουργική με κεφαλαιώδη σημασία για την επιτυχία ή μη όποιας πρωτοβουλίας προς την θετική κατεύθυνση.
Είναι μια αναγκαία, μα εντελώς αναγκαία, προϋπόθεση. Δεν είναι ικανή βεβαίως από μόνη της να μας τραβήξει από το τέλμα. Είναι όμως απολύτως εφικτή η υλοποίησή της, τα αποτελέσματά της πολλαπλασίως σημαντικά και θα αποτελέσει το πιο ισχυρό μήνυμα της τελευταίας 30ετίας.

Θα σηματοδοτήσει με πολύ εκκωφαντικό τρόπο τη βούληση για αλλαγή νοοτροπίας. Θα καταστήσει γνωστό στους πάντες ότι αυτή η χώρα θέλει πραγματικά κι όχι στα λόγια να αλλάξει και να κερδίσει το στοίχημα.

Μέχρι στιγμής η οικονομία αιμορραγεί. Και μάλιστα ραγδαία.
Ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση γιγαντώνονται.
Κι όλα αυτά γιατί η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν αποφασίζει να σπάσει άπαξ και δια παντός το κατεστημένο της μονιμότητας. Την φαντασίωση και την ιδεοληψία ότι υπάρχει κέρδος μακριά από το ρίσκο.
Για 15.000 λοιπόν που πρέπει για κομματικούς και πολιτικούς λόγους να διατηρήσουν τη μονιμότητά τους και μαζί με αυτούς να διατηρηθεί η παράλογη και καταστροφική οικονομικο-κοινωνική μας δομή, θα χαθούν κι άλλες ευκαιρίες, θα χρειαστούν κι άλλα μέτρα, θα πουληθούν ίσως και εθνικές υποδομές που (όχι ότι δε χρειάζεται) ίσως θα έπρεπε να διατηρηθούν ως εθνικές εφεδρείες ή να εξεταστεί βαθύτερα το καθεστώς ιδιωτικοποίησής τους.
Για 15.000...