Τι Λένε τα Άστρα για τις Εκλογές της 6ης Μαΐου

 Ξέρω ότι δεν πιστεύεις στην Αστρολογία. Ούτε κι εγώ!
Αλλά μιας και μπήκες στον κόπο, ας δούμε τι προβλέπουν και τα άστρα για τις εκλογές.
Η ημέρα των εκλογών της 6ης Μαΐου, χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις!
Τέσσερις καραμπινάτες αντιθέσεις σχηματίζονται στον ουρανό εκείνη τη μέρα και δε σου κάνω πλάκα!
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Αντίθεση Άρη-Ποσειδώνα, αντίθεση Σελήνης-Ήλιου, αντίθεση Σελήνης-Δία και αντίθεση Ερμή-Κρόνου. Η μέρα των αντιθέσεων!
Η αντίθεση Άρη-Ποσειδώνα συμβάλλει στην απάλυνση των εντάσεων. Ο διαλυτικός Ποσειδώνας αποδυναμώνει τον πολεμοχαρή Άρη, οπότε μην ανησυχείς. Στο πεδίο των εντάσεων δεν περιμένουμε πολλά. Θα είναι μια ήρεμη ημέρα.
Από την αντίθεση  Σελήνης-Ήλιου παράγεται η δυσαρμονία μεταξύ του "πρέπει" και του "θέλω". Μεταξύ καθήκοντος και συναισθήματος. Προφανές για την περίπτωσή μας!
Ωστόσο, η αντίθεση Σελήνης-Δία, μας προδιαθέτει για λανθασμένη κρίση. Ναι, η ημέρα δεν προτείνεται για σοφές και μετρημένες αποφάσεις. Όχι και τόσο καλό αυτό για εκλογές, ε; Κι άμα σου πω ότι αυτή η αντίθεση έχει άμεση σχέση με τις οικονομικές αποφάσεις;
Και τέλος, η αντίθεση Ερμή-Κρόνου έρχεται να επιβεβαιώσει αυτήν την τάση. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν στις 6 Μαΐου θα είναι κακές αποφάσεις που θα ληφθούν κάτω από λανθασμένη κρίση και λανθασμένη εκτίμηση των δεδομένων. Κι επειδή έχουμε δυο σημαντικές αντιθέσεις που επιδρούν αρνητικά, η κακή κρίση θα είναι ακόμη πιο έντονη.

Ο Ήλιος την ημέρα των εκλογών θα βρίσκεται στο ζώδιο του Ταύρου. Και ναι, Ταύρος είναι το ζώδιο του Πάνου Καμμένου. Πολύ δυνατή ημέρα γι' αυτόν. Όμως ο Κυβερνήτης πλανήτης του ζωδίου του, η Αφορδίτη, θα βρίσκεται...μάντεψε που!...στο ζώδιο των Διδύμων. Και ποιος πολιτικός αρχηγός είναι Δίδυμος; Μα ο Αντώνης Σαμαράς!

Εδώ βλέπουμε μια επικοινωνία και μάλιστα καλή μεταξύ των δύο πολιτικών εκείνη τη μέρα. Έτσι τουλάχιστον λένε τα άστρα. Μπορεί να αρχίσει ένας διάλογος, μια επαφή μεταξύ των δύο. Οι προϋποθέσεις είναι καλές αστρολογικά.

Αυτός όμως που θα βρεθεί στο επίκεντρο των εξελίξεων, θα είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Στο ζώδιό του, τον Αιγόκερω, γίνεται χαμός! Τι Πλούτωνας που τριγωνίζει τον Άρη και θα εκτοξεύσει το "εγώ" του κ. Βενιζέλου στα άκρα, τι Πλούτωνας που τετραγωνίζει τον Ουρανό που επιτείνει την ανυπομονησία και την παρόρμηση, τι τρίγωνο Πλούτωνα με Ήλιο που ενισχύει τα ηγετικά χαρακτηριστικά: Μια μέρα που θα βγάλει προς τα έξω όλο το "είναι" του Ευάγγελου!

Κι ο Τσίπρας; Α, εδώ έχουμε ένα θέμα. Ο Τσίπρας είναι Λέων. Στο ζώδιο βέβαια, και για το Λέοντα εκείνη η ημέρα είναι άδεια. Όπως το ίδιο ισχύει και για τον επίσης Λέοντα στο ζώδιο Καρατζαφέρη.

Αντίθετα, ο Κουβέλης που είναι Παρθένος, έχει έναν Άρη στο ζώδιό του εκείνη τη μέρα, θα είναι κερδισμένος - σύμφωνα με τα άστρα πάντοτε - αλλά κάποιες λεπτομέρειες θα του στοιχίσουν τη μεγαλύτερη επιτυχία. Κάπου θα "χαθεί" στις λεπτομέρειες.


Η Σελήνη στο Σκορπιό, το ζώδιο της Παπαρήγα, δείχνει μια εύνοια για τις πολιτικές επιδιώξεις της ΓΓ του ΚΚΕ. Όμως οι αντίθετες όψεις της Σελήνης με τον Ήλιο και τον Δία, δε θα επιτρέψουν μια εξαιρετική εκλογική επίδοση.

Και ερχόμαστε στο ερώτημα της ημέρας: Χρυσή Αυγή!
Δυστυχώς δεν έχω ούτε ημερομηνία ίδρυσης του κόμματος, ούτε ημερομηνία ακριβή γέννησης του Μιχαλολιάκου.
Όμως ο Μιχαλολιάκος εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων την 7η Νοεμβρίου του 2010. Προφανώς γι' αυτόν ήταν μια καλή ημέρα και θα βασιστούμε σ' αυτήν για κάποιες προβλέψεις.
Στο ζώδιο του Σκορπιού λοιπόν - το ζώδιο του "ή ταν ή επί τας" και δεν κάνω πλάκα! - ο Μιχαλολιάκος συνάντησε την επιτυχία.
Πως είναι ο Σκορπιός της 6ης Μαϊου; Όπως είπαμε και παραπάνω, ο Σκορπιός με τη Σελήνη που θα βρίσκεται εκεί είναι ευνοϊκός για τις πολιτικές επιδιώξεις. Όχι πάντως κάτι το εξαιρετικό λόγω των αντιθέσεων.

Συμπέρασμα λοιπόν.
Η μέρα των εκλογών της 6ης Μαΐου θα είναι μια μπερδεμένη ημέρα για τους εκλογείς. Άλλα θα θέλουν αλλά τελικά άλλα θα ψηφίσουν, με πολύ θολή και λανθασμένη κρίση αλλά όχι με έντονο το στοιχείο της αντιπαράθεσης. Περισσότερο της στεναχώριας και της κατάθλιψης. Μπορεί και ο καιρός να είναι ανάλογος.
Αστρολογικά, θα έχει τρεις πρωταγωνιστές, τους Σαμαρά, Βενιζέλο και Καμμένο όπου οι σχέσεις μεταξύ των τριών θα κρίνουν και θα διαμορφώσουν την επόμενη ημέρα.
Αντίθετα με ό,τι λέγεται - στοιχείο κι αυτό της ασάφειας και της θολούρας των αντιθέσεων - Τσίπρας, Παπαρήγα και Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να κάνουν την έκπληξη.
Κάπου ανάμεσα στέκεται ο Κουβέλης, που αρχικά θα δώσει την αίσθηση ότι πάει πολύ καλά αλλά στο τέλος της ημέρας απλώς θα έχει καταγράψει ένα θετικό αποτέλεσμα.
Πάντοτε αστρολογικά και βεβαίως όπως είπαμε, τίποτα από όλα αυτά δεν πιστεύουμε!

Αν Είστε Έλληνες, Μην τους Δώσετε την Ολυμπιακή Φλόγα.

Η ιδέα δεν είναι δική μου.
Προέκυψε συζητώντας με έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαϊστές και Φιλέλληνες, του οποίου το όνομα δεν έχει σημασία.

Ας ξεχάσουμε για λίγο τους στριφνούς αριθμούς και τους οικονομικούς όρους που καθορίζουν τη ζωή μας. Ας δούμε για λίγο, πιο μακρυά από την πραγματικότητα και τους παρόντες πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πίσω από τη λογιστική θεώρηση των πραγμάτων, που μπορεί να είναι και σωστή δεν αμφιβάλλω, υπάρχει ένα αμείλικτο ερώτημα, πιο ουσιαστικό, πιο βαθύ και πολύ πιο σοβαρό για το μέλλον της Ευρώπης. Ένα ερώτημα που δεν έχει να κάνει  με το ευρώ, με τα επιτόκια, με τις Τράπεζες, με την ελληνική οικονομική ιδιομορφία. Πολύ δε περισσότερο, το ερώτημα αυτό δεν έχει να κάνει με κανένα από τα "αμαρτήματα" που βαραίνουν τον ελληνικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ιστό.

Το ερώτημα διατυπώνεται απλά αλλά είναι αμείλικτο κι επιτακτικό:
Εξακολουθούν οι Ευρωπαίοι να αυτοπροσδιορίζονται από την πολιτισμική τους ταυτότητα ή θεωρούν ότι είναι έτοιμοι να διακόψουν βάναυσα και άκριτα τους συνεκτικούς τους δεσμούς με την διαχρονική εξέλιξη του Δυτικού Πνεύματος;

Το ευρώ ως νόμισμα, η Ευρωζώνη ως θεσμός, το τραπεζικό σύστημα, η οικονομική διάρθρωση δεν είναι από τα αγαθά που συλλαμβάνονται και κατασκευάζονται προκειμένου να διαρκέσουν αιώνια. Κοινά νομίσματα και Ενώσεις ήλθαν και παρήλθαν, μύριες εταιρείες ή ιδρύματα ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις και οικονομικά μοντέλα εμφανίστηκαν κι εξαφανίστηκαν, άλλοτε ομαλά κι άλλοτε προκαλώντας αίμα και δάκρυα. Όμως όλα ήταν αναλώσιμα.

Οι πολιτισμικές ρίζες των Ευρωπαίων ωστόσο, ήταν εκείνες που επανέφεραν διαρκώς την ειρήνη στην Ήπειρο, ήταν εκείνες που αποτελούσαν την παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, που συγκροτούσαν τα κοινά σημεία αναφοράς και έδιναν την ελπίδα πως αν οι παρούσες γενιές επιζητούσαν την καταστροφή, οι επόμενες θα έβρισκαν εκείνες τις δυνάμεις που θα διατηρούσαν το φως της Ευρώπης άσβεστο.

Το φως, αυτό το λαμπρό πνευματικό δημιούργημα που συνοψίζει την ευρωπαϊκή πολιτισμική ιστορία, ανεξάρτητα αν έγινε αντικείμενο εμπορίου, αν χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο πολιτικής, αν την απήχησή του την καταχράσθηκαν μεγέθη απειροελάχιστα στο πέρασμα του χρόνου, δεν παύει να αποτελεί τον κοινό κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των λαών.


Και το Ολυμπιακό Φως, μια διεθνοποιημένη και υλιστική έκφραση του Ελληνικού Πνευματικού Φωτός, αποτελεί μια καλή αφορμή να αναχθεί το ερώτημα σε ένα πιο αναβαθμισμένο επίπεδο:
Θέλει η Ευρώπη να εξακολουθεί να διατηρεί τους πνευματικούς της δεσμούς με την Ελλάδα και το ελληνικό πνεύμα;
Τα άλλα θα τα βρούμε, αν απαντηθεί στέρεα και ειλικρινά αυτό το κεντρικό και αξιακό ερώτημα.

Η Σβέση του θα σημάνει και το "Σημείο Μηδέν" της πορείας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος.
Ήρεμα, ήσυχα, με την απλότητα και την επιβλητική σιωπή που επιβάλλει η μεγαλοσύνη του Ελληνικού Πνεύματος. Χωρίς φωνή, χωρίς μουσική, χωρίς ήχο.
Μια τελετή που η Ελλάδα θα σβήσει τη Φλόγα της, περιμένοντας την απάντηση της Ευρώπης.

Μια τελετή Σβέσης, θα επικοινωνήσει με έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας πολύ ισχυρό την διακοπή των πολιτισμικών δεσμών των Ευρωπαϊκών Λαών. Γιατί το Φως δεν είναι Ελληνικό. Ανήκει στην ανθρωπότητα και το προσφέρει για υιοθεσία η Μάνα Ελλάδα που το γεννά κάθε χρόνο. Κι ως Μάνα, αν το τέκνο της το αφήνουν έρμαιο είναι υποχρεωμένη να το ξαναφυλάξει στα σπλάχνα της μέχρι να το αγαπήσουν και να το αναζητήσουν για να φωτίσει την Ευρωπαϊκή στέρφα οικογένεια.

Τα υπόλοιπα, τα κοινά, τα ταπεινά μπορούν να συνεχίσουν μετά, απρόσκοπτα. Και το Μνημόνιο, και τα επιτόκια και τα ασφάλιστρα κινδύνου και τα χρέη και όλα τα συμφωνημένα.

Αλλά υπό όρους πολιτισμικού σκότους.
Ας ανάψουν οι Ευρωπαίοι άλλες λυχνίες. Ας ανάψουν άλλες φωτιές.
Ετούτη εδώ όμως τουλάχιστον ας ξέρουν ότι θα την έχουν σβήσει.

Αν συμφωνείτε με αυτήν την προσπάθεια μπορείτε να δηλώστε την υποστήριξή σας εδώ:

http://www.change.org/petitions/%CF%83%CE%B2%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B1#

Θλίψη για τις Δηλώσεις του κ. Καραμανλή υπέρ Σαμαρά.

Ήταν κάποτε ένας πολιτικός, με όνομα βαρύ στην Ελληνική Ιστορία...

Εξελέγη Πρωθυπουργός το 2004 γιατί συγκέντρωσε πάνω του την ελπίδα των ψηφοφόρων και ίσως την ανοχή των αντιπάλων. 

Με σύνθημα την "επανίδρυση του κράτους" και σε περίοδο ανάπτυξης και αισιοδοξίας για τη χώρα, είχε στα χέρια του τη δυνατότητα να αλλάξει έστω και λίγο, να ωθήσει έστω και ελάχιστα αυτόν τον τόπο προς την πρόοδο.

Είχε την λαϊκή εντολή, είχε την απαρέσκεια της κοινωνίας προς τα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ, είχε την κυριαρχία στο κόμμα του, είχε μια χώρα έτοιμη να τον ακολουθήσει σε αποφασιστικές αλλαγές. Και ακόμη η Ιστορία τον ευνόησε γιατί δεν του έταξε να κυβερνήσει σε ταραγμένους καιρούς.

Αυτός, ακολούθησε έναν άλλο δρόμο.

Όχι μόνο δεν επανίδρυσε, αλλά ενίσχυσε ό,τι πιο σαθρό είχε αυτό το κράτος να επιδείξει. Την κομματοκρατία, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, το δημοσιουπαλληλίκι. Ταυτόχρονα, μετέτρεψε την καθαρή εντολή του εκλογικού σώματος από πολιτικό εργαλείο σε όργανο προβολής ψευδεπίγραφων και παραπλανητικών ονείρων και φαντασιώσεων.

Λίγο Ρωσία, λίγο Κίνα, κάποιοι αόρατοι εχθροί, πολύς δοκινχωτισμός.

Ο λαός στην αρχή ζαλίστικε. Κόλλησε σε φτηνές ιστορίες του κιλού: Ο Καραμανλής είναι ο "μάγκας". Ο ενσαρκωτής -ανεδαφικών - εθνικών οραμάτων. Και το παιχνιδάκι αυτό του καλοάρεσε του Καραμανλή. Στις φωτιές του 2008, προτίμησε να μεταφέρει τις ευθύνες σε αόρατα κέντρα αντί να καθήσει και να οργανώσει, να αποδώσει ευθύνες να μιλήσει τη γλώσσα την ψυχρή. Των αριθμών, των σφαλμάτων και της πραγματικότητας. Φορούσε τζάκετ το κατακαλόκαιρο, για να μας πείσει ότι ήταν ένας αποφασιστικός ηγέτης που πολεμούσε τα ανώνυμα συμφέροντα.

Και ο λαός το κατάπινε το χρυσωμένο χάπι. 

Κι όταν ήρθαν οι δύσκολες στιγμές. Κι αυτός δε μιλούσε, παίζοντας πάλι το παιχνιδάκι του καθηλωμένου ηγέτη, που και πάλι τα συμφέροντα ή η εθνική ευθύνη τον κρατούν σιωπηλό. 

Μέσα από τη σιωπή του φώναζε: "Αχ! Να μπορούσα να σας πω ό,τι ξέρω..."

Κι ο λαός το κατάπινε και πάλι το χρυσωμένο χάπι.

Ήρθε το ΔΝΤ. Και δε μίλησε.

Όλοι τον κοιτούσαν. Και δε μιλούσε.

Δεν ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο. Και δεν άρθρωσε λέξη.

Ψήφισε το Δεύτερο Μνημόνιο. Και πάλι σιωπή.

Ήρθαν οι εκλογές. Κρίσιμες, καταλυτικές. 

Και μίλησε.

Για να στηρίξει τον Σαμαρά. Του ψηφοδελτίου των διαγραφέντων γιατί δεν ψήφισαν, των διαγραφέντων γιατί ψήφισαν, τον αντι-Μνημονιακών που έγιναν οψίμως Μνημονιακοί, των συμμετεχόντων στην Κυβέρνηση Παπαδήμου αλλά και ταυτοχρόνως μη Κυβερνώντων, των υπευθύνων που δεν έχουν ευθύνη.

Για να στηρίξει το Σαμαρά, της Πολιτικής Άνοιξης, του φτηνού πατριωτισμού που δε διστάζει να αρνείται αυτό που στήριξε λίγες μέρες πριν, που επαναλαμβάνει τα ψέμματα του παρελθόντος: Θα καταργήσω φόρους και χαράτσια. Πως; Πότε; αφού τα στήριξες και τα ψήφισες όλα αυτά.

Μπορεί να πέρασε λίγος χρόνος αλλά τελικά κάθε πλάνη σχετική με το προφίλ του κ. Καραμανλή διαλύθηκε.

Ακόμη κι αυτός, ο σοσιαλιστής - Θέ μου φύλαγε! - Συνταγματολόγος, ζητάει συγγνώμη, πριν προστρέξει στις κάλπες για να λάβει την όποια ψήφο.

Ο Καραμανλής -της κωμικής πια "επανίδρυσης" - χωρίς καμία αιδώ, χωρίς να απολογηθεί επί του βήματος της Βουλής για τα πεπραγμένα του, χωρίς να αιτιολογήσει ως πρώην Πρωθυπουργός τη δική του αντιφατική ψήφο στα δυο Μνημόνια, έρχεται να στηρίξει τον Σαμαρά. 

Απογοήτευση! και ένα αίσθημα αποπνικτικό...

Αν η Αριστερά Μοιάζει Μεσαίωνας, που να Ακούσετε Σαμαρά!

Αν νομίζεις ότι επίτηδες δεν έβαλα στον τίτλο τον κ. Βενιζέλο, κάνεις λάθος! Περιμένω μια "Ζαππειακού" μεγέθους ομιλία του ώστε να προσδιορίσω με μεγαλύτερη ακρίβεια το βάθος που θα μας στείλει στο παρελθόν η πολιτική μας χρονομηχανή!

Έγραφα λοιπόν στο προηγούμενο άρθρο, πως - κατά την άποψή μου - ο υφέρπων κομμουνισμός (!) έχει εγκατασταθεί ως κυρίαρχη αντίληψη των πραγμάτων: η θεοποίηση του κεντρικού και στιβαρού κράτους εκ του οποίου πηγάζει κάθε ελπίδα και προοπτική απότελεί την πολιτική θρησκεία της ελληνικής κοινωνίας.

Και έρχεται ο κ. Σαμαράς με το "ΖΑΠΠΕΙΟ 3" του και επιβεβαιώνει την αποδοχή της συγκεκριμένης αντίληψης και από την κεντροδεξιά -υποτίθεται - πλευρά.

Θα παραθέσω ορισμένα ενδεικτικά αποσπάσματα από το επίσημο κείμενο, ξεκάθαρα δείγματα απίθανων ιδεοληψιών του προηγούμενου αιώνα. 

Τι λέει λοιπόν ο κ. Σαμαράς, ο οποίος μεγαλοφώνως εκραύγαζε πως ο "επιχειρηματίας είναι φίλος";

"-Πρώτα το χτύπημα της γραφειοκρατίας:

Από παντού: από τα πάνω και από τα κάτω! Ενώ θα την παρακάμψουμε και από τα πλάγια!"

Ακούγεται καλό; Καλό θα μου πεις. Θα χτυπήσει τη γραφειοκρατία. Προφανώς την κρατική. Για να δούμε όμως πως θα την χτυπήσει!

"Τι σημαίνει παράκαμψη της γραφειοκρατίας «από το πλάγια»: Έκτακτος μηχανισμός από ειδικούς, που θα παρακολουθεί τι προχωράει και τι όχι, πού μπλοκάρει και τι εισηγείται για να το ξεμπλοκάρουμε. Με απευθείας λογοδοσία στον ίδιο τον Πρωθυπουργό."

Δηλαδή ο κ. Σαμαράς υπόσχεται ότι θα χτυπήσει τη γραφειοκρατία, δημιουργώντας άλλη μια κρατική δομή, ελεγκτική αυτή τη φορά! Θα χτυπήσει τη γραφειοκρατία με μεγαλύτερη γραφειοκρατία! Το κράτος με πιο πολύ κράτος!

Αλλά έχει κι άλλο, αν νομίζεις ότι τελειώσαμε:

'Ειδικός φάκελος για κάθε επένδυση – τον παρακολουθούν συνεχώς και τον ξεμπλοκάρουν όποτε χρειαστεί υπάλληλοι του δημοσίου. Μ’ άλλα λόγια Ειδική Υπηρεσία απεμπλοκής επενδύσεων."

Άλλη μια υπηρεσία, άλλος ένας φάκελος! Παράνοια!

Κι όμως δεν τελειώσαμε ακόμη!

"Γενική Γραμματεία εξωστρέφειας: για να συντονίζονται όλες οι εθνικές προσπάθειες προς αναζήτηση ξένων αγορών."

Ναι, καλά μαντέψατε: Κι άλλη μια κρατική υπηρεσία! 

Συντονισμού αυτή τη φορά. Όχι απλώς παράνοια...εξωφρενική παράνοια.

Προσβολή της γραφειοκρατίας δημιουργώντας επιπλέον ΤΡΕΙΣ υπηρεσίες, παράλληλες με την κεντρική.

Το συμπέρασμα του κ. Σαμαρά; "Έτσι, η Ελλάδα δεν θα προχωρά απλά, θα αρχίσει να τρέχει."

Δηλαδή, μόλις συγκροτηθούν επιπλέον τρεις δημόσιες υπηρεσίες - μην ξεχνάτε: για να χτυπήσει τη γραφειοκρατία το κάνει! - η Ελλάδα θα αρχίσει να τρέχει!

Αν δεν είναι αυτό κωμικό και τραγικό μαζί τότε τι είναι;

Πάμε πιο πέρα.

Ποιο θα είναι ένα από τα βασικά εργαλεία για την ενίσχυση της εξωστρέφειας και των εξαγωγών της πολιτικής του κ. Σαμαρά;

Διαβάζω:

'Επιμελητηριακή πολιτική για τις εξαγωγές. Παντού αλλού τα επιμελητήρια είναι φορείς ανάπτυξης και εξωστρέφειας. Αυτό πρέπει να γίνει και εδώ.

Επιμελητήρια! Κρατικοδίαιτα επιμελητήρια, εργαλεία άσκησης εξαγωγικής πολιτικής στην εποχή της παγκοσμιοποίησης! 

Τελειώσαμε; Όχι βέβαια.

Ο κ. Σαμαράς - κεντροδεξιός κατά τον ίδιο (όσο Σοσιαληστής ήταν κι ο κ. Παπανδρέου προφανώς...)- δεν σταματά πουθενά σε μια έκρηξη κρατικολαγνείας:"και η δημιουργία στον Πειραιά διεθνούς Ναυτιλιακού Κέντρου. Που έπρεπε να υπάρχει από χρόνια…"

Ολοκλήρωσε όμως εδώ το όνειρο μιας μεγάλης κρατικής παρέμβασης ο κ. Σαμαράς; Όχι ακόμη!

Θα παρέμβει το κράτος ακόμη περισσότερο, ακόμη πιο διευρυμένα:

"Θα εγκαινιάσουμε τα δημοπρατήρια αγροτικών προϊόντων και την ηλεκτρονική αγορά τους, όπου θα εμφανίζεται η τιμή και οι προσφερόμενες ποσότητες του παραγωγού και θα μπαίνουν οι αντίστοιχες παραγγελίες των εμπόρων." 

Βεβαίως το όνειρο για την απόλυτη κρατική μηχανή του κ. Σαμαρά έχει και κάθετη διάσταση:

"θα προικοδοτήσουμε τη Τοπική Αυτοδιοίκηση (κυρίως τους νέους διευρυμένους Δήμους) με ίδιους πόρους [...] Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα γίνει, επί τέλους, «μοχλός ανάπτυξης». Σήμερα πολλοί τη θεωρούν «τροχοπέδη»."

Κι άλλοι πόροι που θα διοχετευθούν σε κρατικές δομές. Να τις δυναμώσουμε και να τις γιγαντώσουμε!

Αν νομίσατε όμως ότι ο κ΄Σαμαράς αφήνει εκτός της παρεμβατικότητας του κράτους και την αγορά κάνατε - προφανώς - λάθος!

"να νομοθετηθεί ρύθμιση για όσους έχουν τέτοιο πρόβλημα, να πληρώνουν μόνο τόκο για μια τριετία τουλάχιστον. Κι αν χρειαστεί, αργότερα αυτό να επεκταθεί."

Ναι, το κράτος θα αποφασίζει ακόμη και για τις δόσεις των δανείων μεταξύ πολιτών και τραπεζών! 

Βεβαίως όλο αυτό το πανηγύρι κρατικού μεγαλείου δεν παρέλειψε να το φτάσει σε έναν κολοφώνα δόξας με τη φράση:"Μπορώ να μειώσω το κράτος, αν πρέπει να μοιράζουμε υπουργεία με άλλα κόμματα σε συγκυβέρνηση;"

Όχι, δεν γίνεται, ένα τέτοιο μεγαλόπνοο έργο διεύρυνσης της κρατικής παρέμβασης πρέπει να αποτελεί αποκλειστική έμπνευση ενός ανδρός!

Είναι προφανές ότι τίποτα από όλα αυτά δε θα γίνει γιατί - ευτυχώς! - για πρώτη φορά στα χρονικά της η χώρα έχει ένα πρόγραμμα κι ένα σχέδιο που υποστηρίζεται από μεγάλα ποσά και δεν εξαρτάται από τα φληναφήματα των πολιτικάντηδων!

Κομμουνιστικός Μεσαίωνας Πάνω Από τη Φτωχή Ελλάδα...

Δεν αναφέρομαι στο ΚΚΕ. Στο κόμμα-φορέα της "επίσημης" κομμουνιστικής ιδεολογίας και οργάνωσης στη χώρα μας. Ή τουλάχιστον δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτό.

Αναφέρομαι στην ευρύτατα καλλιεργημένη και βαθιά ριζωμένη αντίληψη της πραγματικότητας που διαπερνά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Η κομμουνιστική ιδεολογία, η βαθειά πίστη ότι μια κεντρική κρατική γραφειοκρατική δομή έχει την ικανότητα και την υποχρέωση να κατευθύνει και να καθορίζει τη ζωή, την οικονομία και την κοινωνία, είναι κοινός παρονομαστής σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Προφανώς πολλοί θα αισθανθούν δυσφορία όταν επαίρονται για τις υποτιθέμενες φιλελεύθερες, μετριοπαθείς ή φαινομενικά άσχετες με τον κομμουνισμό απόψεις τους, όταν ακούν ότι κατά βάθος τα εργαλεία σκέψης τους είναι στην πραγματικότητα εξόχως κομμουνιστικά.

Κι όμως. Από τη Χρυσή Αυγή μέχρι την Ομάδα Ρόζα, ας πούμε(!), άπαντες κινούνται γύρω από τον κρατικό "θεό". Άπαντες αλληλεπιδρούν με το κράτος, ο καθένας από τη σκοπιά του κι ο καθένας με τους δικούς του όρους επικοινωνίας.

Το κράτος αποτελεί τον κεντρικό βωμό, το τοτέμ στο κέντρο της μικρής μας χώρας όπου ο κάθε πιστός προσέρχεται για να το εκλιπαρήσει, να το χαϊδέψει, να του πει τον πόνο του ακόμη και να το ψέξει όταν δεν ικανοποίησε την επιθυμία του.

Το κράτος πρέπει να βρίσκεται παντού:

-Στα σχολεία, να μας γράφει τα βιβλία, να μας (ξανα-) γράφει την ιστορία, να μας επιλέγει τους δασκάλους, να μας λέει σε ποιο σχολείο θα πάμε και πότε κι αν θα πάμε στην επόμενη τάξη ή αν θα προχωρήσουμε στην επόμενη βαθμίδα. Και σε ποια πόλη!

-Στα νοσοκομεία, θα μας πει ποιος θα είναι ο γιατρός γιατί αυτό το κράτος τον προσέλαβε και τον όρισε εφημερία, θα μας πει ποιο φάρμακο θα πάρουμε, σε ποια τιμή και με ποια διαδικασία. Βεβαίως και θα ορίσει σε ποιο κρεβάτι και σε ποιο δωμάτιο και σε ποιο όροφο θα νοσηλευθούμε.

-Το κράτος θα μας πει αν μπορούμε να ασκήσουμε κάποιο επάγγελμα, πως θα το ασκήσουμε, πόσο κοστίζει η άδεια και πόσα θα εισπράττουμε από αυτό. Ακόμη θα μας πει πως θα ανοίξουμε την επιχείρησή μας, πως θα πουλάμε, τι θα πουλάμε, και πότε θα το πουλάμε. Ωράρια, περιοχές, άδειες, επιμελητήρια όλα κρατικά!

-Το κράτος θα μας πουλήσει ρεύμα, θα μας ορίσει την τιμή και τη διαδικασία. Επίσης, θα μας πει πόσο περίπου κοστίζει το σπίτι μας, θα έχει το δικό του άνθρωπο για να το πουλήσουμε και να το αγοράσουμε - το συμβολαιογράφο!- και δεν αρκεί αυτό, το κράτος θα ιδρύσει και θα οργανώσει δεκάδες υπηρεσίες και γραφεία για να περάσουμε να το καταγράψουμε και να καταγραφούμε.

-Το κράτος πρέπει να είναι και ασφαλιστής και ελεγκτής του εαυτού του και να δίνει συντάξεις και παροχές και επιδόματα να είναι και φιλάνθρωπο αλλά και δίκαιο!

Κι όταν το κράτος δεν τα κάνει όλα αυτά όπως αρέσει στον καθένα, τότε θα του επιτεθούμε από διάφορες κατευθύνσεις. 

Άλλοι θα του πουν να τα κάνει πιο γρήγορα, άλλοι θα του πουν να τα κάνει πιο αποτελεσματικά κι άλλοι θα προσπαθήσουν να του δώσουν κι άλλα χρήματα μπας και στρώσει.

Ο κοινός παρονομαστής όλων των απόψεων και των εν  Ελλάδι ιδεολογιών όμως είναι το κράτος.

Κανένα κόμμα και κανένας φορέας ιδεολογίας δεν απομακρύνεται από την κρατική αγκαλιά. Κανείς δεν προβάλλει την άποψη πως το κέντρο βάρους της ζωής μας πρέπει να μεταφερθεί από το κράτος στην κοινωνία και στους πολίτες.

Το κεντρικό σκεπτικό, η φράση-κλειδί που παπαγαλίζουν όλοι οι αποτυχημένοι ή λιγότερο αποτυχημένοι πολιτικοί ταγοί μας είναι ένα: Δώστε μου το κράτος και θα δείτε πόσο αποτελεσματικά θα το χειριστώ. Δώστε μου το κράτος και θα το μετατρέψω σε ένα αποτελεσματικό εργαλείο απόλαυσης του πολίτη!

Κανείς όμως δεν απορρίπτει την κρατική χρησιμότητα, κανείς δεν τοποθετείται μακρυά από το κράτος και κοντά στην κοινωνία. Κανένα κόμμα δεν έχει σχέδιο και πρόταση για την οργάνωση της κοινωνίας ώστε αυτή να λειτουργεί χωρίς την κρατική παρουσία και το κρατικό ντάντεμα σε κάθε της βήμα και σε κάθε πτυχή της ζωής της.

Δεν ξέρω κανένα κόμμα που να μην χρειάζεται το κράτος ώς μέσο για την ευημερεία της κοινωνίας.

Δεν ξέρω κανένα κόμμα που να κοιτάζει την κοινωνία κατάματα και να της μιλά για τρόπους και διεξόδους μέσα από τον εθελοντισμό, την οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών (ως κεντρικό εργαλείο κι όχι ως παράρτημα της κρατικής μηχανής), της απεμπλοκής του πολίτη από την κρατική εξάρτηση σε σημαντικούς τομείς της δραστηριότητάς του.  

Δεν ξέρω κανένα κόμμα που να έχει σύνθημα όχι την αλλαγή της κρατικής μηχανής - κατά την έννοια που το κάθε κόμμα την εννοεί - αλλά να εξηγεί στους πολίτες πως να αγνοήσουν την κρατική αδυναμία, πως να οργανωθεί ένα πλέγμα θεσμών και ιδιωτικής πρωτοβουλίας που να καθιστά περιττή την κρατική παρέμβαση.

Η κοινωνία έχει τη δυναμική να κινηθεί πολύ πιο γρήγορα από κάθε κρατική δυσκίνητη και αντιπαραγωγική υπηρεσία.

Η κοινωνία είναι εφοδιασμένη με τα εργαλεία που χρειάζεται ώστε να αναπτύξει τους δικούς της όρους λειτουργίας και να αφήσει στο κράτος εκείνες τις ασχολίες που εκ της φύσης του πρέπει να ασκεί: την ασφάλεια, τη δημόσια τάξη και τη δικαιοσύνη.

Η δικτύωση των πολιτών, η απελευθέρωση από τις αγγυλώσεις και η τεράστια δυναμική της παγκοσμιοποίησης μπορούν να υποστηρίξουν μια κοινωνία που θα καταστήσει στην πράξη άχρηστες τις κρατικές δομές υποστήριξης του πολίτη. Ναι, η κοινωνία μπορεί να βρεθεί πιο γρήγορα κοντά στο πρόβλημα και ναι η κοινωνία μπορεί να παράξει λύσεις πολύ πιο απλές, αποτελεσματικές και σαφώς πιο παραγωγικές.

Ναι, η κοινωνία μπορεί να οργανώσει τα δικά της δίκτυα εκπαίδευσης και αξιολόγισης. Μπορεί - ας πούμε - να στήσει δίκτυα και ιστότοπους αξιολόγησης των σχολείων και των πανεπιστημίων. Φανταστείτε έναν ή περισσότερους ιστοχώρους όπου γονείς και παιδιά θα αξιολογούν σχολικές ή τις πανεπιστημιακές μονάδες. Θα ενημερώνουν τον ενδιαφερόμενο πολίτη για την ποιότητα της εκπαίδευσης σε κάθε πτυχή της. Προφανώς με σοβαρά και αξιόπιστα μεθοδολογικά εργαλεία κι όχι βεβαίως στη βάση της σκαιότητας.Κι έτσι θα υπάρχει ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη η πραγματική αξιολόγηση χωρίς να περιμένει κανείς εάν και πότε θα δεήσει το κράτος να συννεοηθεί με τους συνδικαλιστές.

Ομοίως πολίτες και επιχειρήσεις μπορούν να οργανωθούν σε δίκτυα "δίκαιου εμπορίου" όπου οι επιχειρήσεις που θα συμμετέχουν θα εξηγούν το κοστολόγιό τους, την προέλευση των προϊόντων τους καθώς και άλλα στοιχεία που ενδιαφέρουν, πάλι με εργαλεία διάφανα και αξιόπιστα και αντίστοιχα οι πολίτες θα βαθμολογούν την ποιότητα, την αξιοπιστία και το κόστος των προϊόντων και των υπηρεσιών που θα απολαμβάνουν. Αυτά τα δίκτυα "δίκαιου εμπορίου" μπορούν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα και αξιόπιστα χωρίς να περιμένει κανείς τον επόμενο πολιτικάντη  να περιέλθει στις λαϊκές αγορές υποκρινόμενος ότι ρίχνει τις τιμές.

Δεν αναφέρομαι σε δίκτυα καταγγελίας. Αυτά είναι παρωχημένα, αναξιόπιστα και κακόβουλα σε διάφορες περιπτώσεις. Αναφέρομαι σε δίκτυα συνεργασίας, σε δίκτυα εθελοντισμού και οργάνωσης που ένα αυθεντικά αντι-κομμουνιστικό κόμμα θα προσέφερε ως προγραμματικό λόγο στην κοινωνία.

Προς το παρόν θα θαφτούν όλα αυτά κάτω από την "παντιέρα ρόσα" που έχει καταπλακώσει τη φτωχή μας χώρα,

Για τις Εκλογές, Ένα Χρήσιμο Δώρο για τα Στελέχη του ΠΑΣΟΚ!

Η Αντοχή του Δικομματισμού: Ένα Μοντέλο Πρόβλεψης.

Έχουμε αναφερθεί και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις για το μοντέλο πρόβλεψης που έχουμε κατασκευάσει και χρησιμοποιούμε σχετικά με ποσοτικοποιημένες πολιτικές εξελίξεις όπως οι εκλογές.

To μοντέλο μας - αφού εξελίχθηκε ικανοποιητικά- δε βασίζεται καθόλου σε δημοσιοποιημένα δημοσκοπικά δεδομένα και η ιδιομορφία του έγκειται στην προσμέτρηση:

• του βαθμού "κινητικότητας" ή αντίθετα "αδράνειας" του εκλογικού σώματος
• του βαθμού "ωριμότητας" του εκλογικού σώματος, υπό την έννοια της ικανότητάς του να αποκωδικοποιεί τις εξελίξεις και τα γεγονότα που του προσφέρονται και να αντιδρά αναλόγως, ορθολογικά ή μη.
• το βαθμό συσχετισμού των διεργασιών στο εσωτερικό της κοινωνίας με αντίστοιχες διεργασίες σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο (Βαλκάνια, Ευρώπη κλπ).
• τα βαθμό ενσωμάτωσης στη συλλογική συμπεριφορά ιστορικών αλλά και τρεχόντων εξελίξεων και καταστάσεων.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα "ψυχο-κοινωνικό" προβλεπτικό μοντέλο, που επεξεργάζεται δυναμικά τις παραμέτρους του εκλογικού σώματος και παράγει ποσοτικοποιημένα συμπεράσματα.

Σε αυτή τη φάση, προσπαθήσαμε να προβλέψουμε την αντοχή του δικομματισμού, του ποσοστού δηλαδή που προκύπτει ως άθροισμα των επί μέρους ποσοστών των δύο κομμάτων εξουσίας.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι ενδιαφέροντα, καθώς έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την αίσθηση που αποκομίζει κανείς από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα:

• Παρά τις σημαντικές μεταβολές που υπέστη σε οικονομικό επίπεδο η ελληνική κοινωνία, ο δικομματισμός ως πολιτική επιλογή εξακολουθεί να αποτελεί την πρώτη επιλογή του εκλογικού σώματος. Εδώ το μοντέλο προβλέπει - και μένει να επιβεβαιωθεί ή όχι - ότι το ποσοστό του δικομματισμού θα κινηθεί πάνω από το 65%. Πιο κοντά στο 68%.
• Ο χώρος της κεντροδεξιάς αποτελεί πολύ πιο ευμετάβλητο χώρο σε σχέση με εκείνον της κεντρο-αριστεράς, δηλαδή η κινητικότητα του κεντροδεξιού τμήματος της κοινής γνώμης είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέη με εκείνο της κεντρο-αριστεράς.
• Σε αντίθεση με τη γενική αίσθηση, το "ψυχο-κοινωνικό" μας μοντέλο, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δημοσκόπηση αλλά καθαρά επιστημονική κατασκευή, τα κόμματα εξουσίας μπορούν να έχουν ποσοστά πάνω από 30%.
• Ακριβώς εξαιτίας της μεγαλύτερης κινητικότητας του κεντρο-δεξιού τμήματος, η διαφορά μεταξύ των κομμάτων εξουσίας -πάντοτε σύμφωνα με το μοντέλο μας- θα μπορούσε να περιορισθεί και σε πολύ μικρά ποσοστά κάτω του 3%.

Αυτά, ως μια καταγραφή κάποιων εντελώς θεωρηρικών συμπερασμάτων με μοναδικό σκοπό τον έλεγχο της αξιοπιστίας και της χρησιμότητας του μοντέλου.

Το Μνημόνιο, το Κράτος και το Σωληνάκι: Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσεις Αριστερά!

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σ΄αυτό που ονομάζουμε "φιλοσοφία του Μνημονίου". Επίσης έχουμε πει γιατί συμφωνούμε με αυτή κι όχι με τους ημεδαπούς πολιτικούς που αποφάσισαν να την εφαρμόσουν όπως την εφαρμόζουν, αν και όπου την εφαρμόζουν. Ακόμη διαφωνούμε και με την ανοχή που επιδεικνύουν οι Τροϊκανοί στην πολιτικάντικη νοοτροπία της αργής και βασανιστικής -και οικονομικά επιζήμιας - αποδόμησης της κρατικής σπάταλης και διεφθαρμένης και άχρηστης μηχανής.

Ποια όμως είναι η φιλοσοφία του Μνημονίου;

Η συρρίκνωση μέχρις εξαφανίσεως του κράτους και της παρεμβατικής του παρουσίας οριζοντίως και καθέτως στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Που εκτείνεται από την διατήρηση άχρηστων δομών και οργανισμών μέχρι την προστασία επαγγελματικών αδειών και από την χρηματοδότηση - πάντοτε με κομματικά κριτήρια - επιχειρήσεων και αγροτών μέχρι την φορολογική αμνηστία της Εκκλησίας.

Το κράτος λοιπόν - αυτό το συγκεκριμένο ελληνικής έμπνευσης κράτος - τροφοδοτείτο μέχρι σήμερα από δύο βασικούς "σωλήνες" διοχέτευσης οικονομικών πόρων, άκριτα και ανεξέλεγκτα προκειμένου να διατηρείται εν ζωή: τον δανεισμό και τη φορολογία.

Ο δανεισμός σταμάτησε εκείνον τον Απρίλη του 2010, όταν οι αγορές αποφάσισαν να διακόψουν την αλόγιστη παροχή ρευστότητας στο Ελληνικό Δημόσιο. Κι έτσι, ένα "σωληνάκι" απέμεινε να διατηρεί στη ζωή αυτό το νωθρό και αχόρταγο κρατικό κατασκεύασμα: η φορολογία. 

Αναγκαστικά λοιπόν και με την ανοχή της Τρόικας, που δεν ήθελε να συγκρουστεί άμεσα και βίαια με την ελληνική νοοτροπία, το σωληνάκι της φορολογίας άρχισε να απομυζά ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες χρήματος από την ελληνική κοινωνία, αυξάνοντας την ανεργία την ύφεση και την φτώχεια στο κομμάτι εκείνο της οικονομίας που παρήγαγε πλούτο. Απορροφά απεγνωσμένα και την τελευταία ικμάδα της παραγωγικής δραστηριότητας.

Το κράτος απορροφά αχόρταγα οικονομικούς πόρους από τη μοναδική πηγή ρευστότητας που διαθέτει, τη φορολογία, προκειμένου να διατηρηθεί στη ζωή. Και οι εκπρόσωποί του, πολιτικοί της εξουσίας προφανώς από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν αυτήν την κατάσταση. Κάνουν εκλογές, συνεχίζουν να ψηφίζουν νομοσχέδια απίστευτα, κατασκευάζουν επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για να μας πείσουν ότι το κράτος πλέον είναι "καλό" και "αδιάφθορο", στέλνοντας στα κρατητήρια πρώην εκπροσώπους του, ώστε να δικαιολογηθεί στην κοινή γνώμη η συνέχιση της άγριας φορολόγισης με ένα και μόνο σκοπό: να μη διαταραχθεί η επιβίωση του καταστροφικού κρατικού μηχανισμού.

Ποια λοιπόν θα ήταν η ορθολογική επιλογή στις εκλογές για όσους συμφωνούν με το κεντρικό πυρήνα της Μνημονιακής πολιτικής και επιζητούν την όσο το δυνατόν ταχύτερη συρρίκνωση της κρατικής μηχανής;

Η Τρόικα αποδείχθηκε συνένοχος και συμμέτοχος της κρατικίστικης νοοτροπίας. Φάνηκε να συνεργάζεται καλύτερα με τους εκπροσώπους του κρατισμού, αφού αυτοί διαθέτουν και την εξουσία αλλά και τη δυνατότητα να παρέχουν τις πολιτικές εγγυήσεις για την αποπληρωμή των δανείων δεσμεύοντας με τον κομματικό βραχίονα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Εξάλλου, έχουμε ξαναπεί, και η Τρόικα προτιμά τα σίγουρα ποσά από την υπερφορολόγηση, παρά τις ουδέποτε εκπληρούμενες υποσχέσεις περί ανάπτυξης. Που να απελευθερώνεις τώρα τα ταξί; Βάλε φόρο στα ακίνητα. Ένα δις πάνω, ένα κάτω θα βρεθούν τα ποσά. Εξάλλου, 150 δις είναι παρκαρισμένα στις Τράπεζες. Και κάποιες εκατοντάδες σε ακίνητη ιδιοκτησία. Ιδού σίγουρο πεδίο άντλησης εσόδων.

Έχουμε επίσης βιώσει το θεατρικό παραμύθι: "νομοσχέδια για το θεαθήναι" όπου το κράτος υποκρίνετια ότι θα κάνει περικοπές, δεν θα προσλάβει, θα απολύσει κάθε τόσο κάποιες χιλιάδες υπαλλήλους του, θα κλείσει οργανισμούς του και θα πουλήσει τις αμαρτωλές ΔΕΚΟ του. Ουδέν έγινε.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Μοναδική διέξοδος η καταψήφιση των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας ή των υποψηφίων που έχουν πιθανότητα να διαχειριστούν εξουσία. Ουδέν πρόκειται να κάνουν επί της κατεύθυνσης που θέλει τη συρρίκνωση της κρατικής μηχανής. Δεν έχουν κανένα λόγο και ιδιαίτερα δε θα έχουν κανένα λόγο αν λάβουν και νωπή λαϊκή εντολή προς τούτο.

Επιλέγουμε λοιπόν κόμματα που:

• Θα μπουν στη Βουλή αλλά δε θα διαχειριστούν εξουσία. Αν ψηφίσουμε μικρότερα κόμματα, που δεν θα καταφέρουν να μπουν στο Κοινοβούλιο, απλώς μειώνουμε το απαιτούμενο ποσοστό για αυτοδυναμία των "μεγάλων". Και δεν το θέλουμε.
• Κινούνται ξεκάθαρα στον "αντι-Μνημονιακό" χώρο και είμαστε -όσο μπορούμε - βέβαιοι ότι δε θα αλλάξουν αυτή την άποψη μετά, όπως ας πούμε έκανε το ΛΑΟΣ.

Τι θα επιτύχουμε;

• Αδυναμία να συγκροτηθεί "Μνημονιακή" κυβέρνηση. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη δυσχέρεια συνέχισης του δανειακού προγράμματος και κατά συνέπεια την αδυναμία χρηματοδότησης της κρατικής μηχανής. 
• Με τη σειρά του αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αναγκαστική επανεξέταση των κρατικών δαπανών και φυσικά την ταχεία απομείωσή τους. Συνακόλουθα η απομείωση των δαπανών θα έχει ως αποτέλεσμα - αναγκαστικά! όχι υπό την κομματική βάσανο!- την απόλυση υπαλλήλων και το κλείσιμο οργανισμών.
• Τα περίφημα "μέτρα" του Ιουνίου δεν θα είναι δυνατό να νομοθετηθούν και κατά συνέπεια το κράτος δε θα μπορεί να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητές του, αφού δε θα μπορέσει να εξασφαλίσει ρευστότητα. 
• Με λίγα λόγια, το δεύτερο σωληνάκι - αυτό της άγριας φορολογίας- δεν θα μπορεί να τροφοδοτεί πια το σπάταλο κράτος! Κι από την άλλη ούτε το δανειακό πρόγραμμα θα συνεχιστεί ομάλα!

Η Τρόικα, πολύ απαλά, προσπάθησε να "πατήσει" το σωληνάκι ώστε να κόψει από το αδηφάγο κράτος τη χρηματοδότηση και άρα να περιορίσει το χρόνο ζωής του. Όπως αποδείχθηκε αυτό δεν αρκεί. Ήταν τόσο "απαλό" και "αναιπαίσθητο" αυτό το "πάτημα" που δεν απέκοψε την τροφοδοσία όσο έπρεπε.

Οι επερχόμενες εκλογές είναι μια καλή ευκαιρία να αναλάβουν οι πολίτες την πλήρη αποκοπή αυτού του "σωλήνα" και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ούτε ο άλλος - αυτός του δανεισμού, ευτυχώς! δεν είμαστε ακόμη στις αγορές!- το κράτος, με τη σημερινή του καταστροφική μορφή,  δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί για πολύ.

Αυτό το σενάριο έχει και άλλες πολύ ευχάριστες εκπλήξεις:

Αν αποκοπούν από την εξουσία τα γνωστά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και με δεδομένη την χρηματοδοτική ένδεια που θα ακολουθήσει, όσοι αντλούσαν εξουσία και ισχύ αλλά και κεφάλαια από αυτήν την νοσηρή κατάσταση - κομματάρχες, συνδικαλιστές κλπ- θα βρεθούν στο κενό. Χωρίς πολιτική στήριξη και χωρίς κεφάλαια θα μείνουν έρμαιοι και ανίσχυροι!

Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που παρασιτούσαν τρεφόμενα από το κρατικό χρήμα θα καταρρεύσουν: επιδοτούμενοι "αγρότες", συνταξιούχοι των 40 ετών και συνταξιούχες θυγατέρες αειμνήστων δημοσίων υπαλλήλων!

Οι ικανοί που ζητούν μια καλύτερη αμοιβή θα τη διεκδικήσουν μακρυά από την κρατική επιδότηση των "τρεις κι εξήντα".

Μαζί τους θα συμπαρασυρθούν και άλλα πολύπλοκα και διαπλεκόμενα συμφέροντα παραδοσιακοί εταίροι της εκάστοτε κομματικής εξουσίας. Χωρίς χρήμα όμως, γιατί να συναλλαγούν με το κράτος;  Ομολογουμένως θα υπάρξει προσπάθεια αναδιάταξης δυνάμεων, αλλά με νέους όρους και νέα δεδομένα.

Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν!

Ευτυχώς σε Αυτές τις Εκλογές Ψηφίζουν οι Αγορές!

Το εκλογικό σώμα, ως θεσμικό όργανο της λειτουργίας του πολιτεύματος, ίσως είναι από τα λίγα αν όχι το μόνο που είναι ανώνυμο και απρόσωπο. Ως εκ τούτου και τυπικά ανεύθυνο. Δεν γνωρίζω άλλο όργανο που να μην επιδέχεται συνεπειών ως προς τις επιλογές του. 

Αυτονόητο είναι - και έγινε ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια - ότι το εκλογικό σώμα όταν ασκήσει το δικαίωμά του, υφίσταται και αυτό τις πολιτικές και οικονομικές ή άλλες επιπτώσεις. Αν το δει κανείς από μια ευρύτερη προοπτική, το εκλογικό σώμα δεν αποφασίζει μόνο για τον εαυτό του. Αποφασίζει και εξ' ονόματος όσων δεν μετέχουν σε αυτό και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που αποφάσισαν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία αλλά στους μελλοντικούς μας συμπολίτες αλλά και σε όσες οντότητες συμμετέχουν στα κοινά βάρη χωρίς όμως να έχουν συμμετοχή θεσμική στις αποφάσεις, όπως είναι οι επιχειρήσεις οι επαγγελματικές ενώσεις ή άλλες παρόμοιες.

Ο καθένας λοιπόν είναι μόνος του αλλά δεν αποφασίζει ο ίδιος για τον εαυτό του. Η συλλογική απόφαση είναι αυτή που θα κρίνει την μοίρα όλου του συστήματος.

Αυτές όμως οι εκλογές διαφέρουν.

Όχι στο βασικό πλαίσιο διεξαγωγής τους: κάθε εκλογική διαδικασία διλλήματα έχει να επιλύσει και επί των διλλημάτων καλούνται οι πολίτες να αποφασίσουν. Παπανδρέου ή Καραμανλής, Καραμανλής ή Τανκς, Δεξιά ή Αριστερά και πάει λέγοντας.

Εδώ έχουμε μια άλλη ιδιομορφία. Για πρώτη φορά.

Το διακύβευμα αυτών των εκλογών δεν έχει να κάνει με πρόσωπα. Οι συνέπειες των επιλογών του εκλογικού σώματος δεν σχετίζονται με τις επιλογές των προσώπων. Για πρώτη φορά, έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο οικονομικών και αναμφίβολα πολιτικών προγραμμάτων, κι αυτό είναι κάτι διαφορετικό:

• Την πολιτική του Μνημονίου, με τα ποσά που την υποστηρίζουν και κυρίως με τα επώδυνα μέτρα που αναπόφευκτα τη συνοδεύουν.
• Την μη-Μνημονιακή πολιτική, η οποία επί του παρόντος δεν είναι ευκρινώς καταγεγραμμένη, προσεγγίζεται με πολλούς τρόπους και από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες - αντι-Μνημονιακή πολιτική ισχυρίζονται κόμματα από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά - και βεβαίως δεν προσφέρει συγκεκριμένες οικονομικές παραμέτρους.

θεωρούμε λοιπόν ότι ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που θα επιλεγούν για τις θέσεις εξουσίας την επομένη των εκλογών, υπάρχει ένας δεδομένος πολιτικός και οικονομικός οδικός χάρτης, το Μνημόνιο, και ένα δεδομένο οικονομικό πακέτο. Μικρό ή μεγάλο, επώδυνο ή ανώδυνο, επαρκές ή ανεπαρκές, αυτό είναι. Είτε Σαμαράς θα λέγεται ο Πρωθυπουργός, είτε Βενιζέλος, είτε Ταδόπουλος, εφόσον κυριαρχήσουν τα κόμματα που εκουσίως ή ακουσίως κινούνται στην μνημονιακή πολιτική, θα ακολουθήσουν τη συγκεκριμένη συνταγή.

Αντίθετα, αν η απόφαση του εκλογικού σώματος κινηθεί σε αντι-Μνημονιακό πλαίσιο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τι είδους αντι-Μνημόνιο επελέγη. Αριστερό; Ακροδεξιό; Εντός ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ή πλήρης απομάκρυνση από την ευρωπαϊκή οικογένεια; 

Για πρώτη φορά λοιπόν ο ψηφοφόρος δε θα κληθεί να αποφασίσει με τα κλασσικά κριτήρια πολιτικής σκέψης. Δεν του αρκούν. Τι σημασία έχει αν ο Σαμαράς ανήκει στη Νέα Δημοκρατία και κάποιος τον ερμηνεύει ως Δεξιό, προτιμώντας τον -αλίμονο!- Σοσιαλιστή συνάδελφό του Βενιζέλο; Αδιάφορο, επί του πρακτέου και αδιάφορο σε σχέση με την οικονομική διάσταση του ζητήματος.

Αθροιστικά λοιπόν τα μέλη του εκλογικού σώματος δε θα κληθούν στις κάλπες ως πολιτικά όντα αλλά ως οικονομικοί δρώντες.

Ως μέλη δηλαδή των "αγορών", αυτών των παράλληλων δομών τυφλής αναζήτησης κέρδους. Με πιο απλά λόγια, η βαρύτητα του πολιτικού κριτηρίου των εκλογέων θα υποχωρήσει δραματικά σε σχέση με το οικονομικό κριτήριο.

Κι αν διαφωνεί κάποιος με αυτό, υπό την έννοια ότι μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι μερίδα μεγάλη των πολιτών αδιαφορύν για το οικονομικό κριτήριο ως μη έχοντες οικονομικά ενδιαφέροντα, φαντάζομαι δε διαφωνεί κανείς ότι τα υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης, ακίνητης ιδιοκτησίας γενικώς αλλά και υψηλού ποσοστού πολιτών που ουσιαστικά το εισόδημά τους προέρχεται από το δημόσιο (συνταξιούχοι, εργολάβοι, επιχειρήσεις κλπ).

Ο μανδύας λοιπόν με τον οποίο θα εμφανιστεί στην κάλπη ο ψηφορόρος δε θα είναι ο κομματικός ή ο πολιτικός. Θα είναι ο πορφυρός μανδύας της Οικονομίας των αγορών!

Οι Εκλογές ως "Παγίδα" των Δανειστών!

Όλα δείχνουν ότι αργά ή γρήγορα θα μπούμε και επισήμως - πάντοτε εκτός απροόπτου - στην προεκλογική περίοδο.

Από αυτό το ιστολόγιο, έχουμε διατυπώσει όχι βεβαίως οποιαδήποτε επιφύλαξη για τη δημοκρατική αναγκαιότητα των εκλογών αλλά για τη σημαντική αστάθεια και το αυξημένο πολιτικό ρίσκο που αναμένεται να προκληθεί. 

Στο ενδιάμεσο, μια σειρά από γεγονότα ήρθαν να επιβεβαιώσουν όχι μόνο αυτή μας την εκτίμηση αλλά και προηγούμενες αναλύσεις μας και θα αναφέρουμε ένα απόσπασμα που δημοσιεύσαμε από τις 8 Σεπτεμβρίου του 2011 εδώ: http://tyxaios.blogspot.com/2011/09/blog-post_08.html, σε ένα άρθρο με τίτλο:"Έρχεται η Εθνική Κατάθλιψη..."

"Επειδή τόσο στο παρόν όσο και σε προηγούμενα άρθρα μας έχουμε αναφερθεί σε κάποια εξέλιξη σημειακής έντασης, ας εξετάσουμε σύντομα περί τίνος πρόκειται. Η μετάβαση και η διάκριση σταδίου από στάδιο όπως αυτά που περιγράψαμε παραπάνω, πραγματοποιείται μέσω ενός χαρακτηριστικού και εντελώς μοναδικού και αναγνωρίσιμου γεγονότος. Αυτό το εικαζόμενο γεγονός πυροδοτεί και σηματοδοτεί με πολύ ξεκάθαρο τρόπο τις εξελίξεις που διαμορφώνουν και σμιλεύουν το στάδιο που έρχεται, της Κατάθλιψης εν προκειμένω. Δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει εκ των προτέρων τη φύση αυτού του γεγονότος. Αν δηλαδή θα κινείται στο χώρο της κοινωνίας (κοινωνική αναταραχή κλπ), της πολιτικής (εκλογές ή άλλες εξελίξεις, παραιτήσεις κλπ) ή της οικονομίας (selective default ή άλλη δυσμενής εξέλιξη). Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται για γεγονός που λειτουργεί ως σηματωρός, ως οροθέσιο και αλλάζει την τροχιά και την πορεία. Οψόμεθα!"

Προφανώς τα γεγονότα σημειακής έντασης συνέβησαν: και το "κούρεμα" - τις συνέπειες του οποίου θα διαπιστώνουμε πολύ έντονα στο άμεσο μέλλον - το τραγικό γεγονός του Συντάγματος και βεβαίως οι εκλογές. Περιφερειακά, δεν μπορεί να αποσπαστεί από την συνολική εικόνα που διαμορφώνεται, ούτε η επερχόμενη απεργία των ναυτικών - ξεκάθαρα υστερική κίνηση αντίδρασης μιας κοινωνικής ομάδας χωρίς βεβαίως ορατό αποτέλεσμα - ούτε άλλες κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν στο ίδιο μοτίβο: αντιδράσεις χωρίς οικονομικό στόχο.

Εύλογη ερώτηση που προκύπτει:

Δεν γνωρίζουν οι δανειστές μας την απολύτως απορρυθμιστική σε οικονομικό επίπεδο, διενέργεια εκλογών υπό τις παρούσες συνθήκες με δεδομένο βεβαίως τον υφιστάμενο πολιτικό χάρτη και τους υπό διαμόρφωση συσχετισμούς;

Και στην ενδεχόμενη απορία περί των δυνατοτήτων των δανειστών σχετικά με τις εσωτερικές διεργασίες της χώρας, απλώς απαντώ ότι θα μπορούσε να ανασταλλεί η εξέλιξη της δανειακής συμβάσεως - με δυσμενέστατες συνέπειες βεβαίως - ενόψει εκλογών και ουσιαστικά το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία θα πιεζόταν προς την κατεύθυνση της αναβολής τους η οποία ούτως ή άλλως κινείται εντός του τυπικού συνταγματικού πλαισίου. 

Επί του ερωτήματος που θέσαμε θα μπορούσαν να δοθούν οι παρακάτω απαντήσεις:

• Οι δανειστές αντιλαμβάνονται την σημασία των εκλογών στην παρούσα φάση ως βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, υπό την έννοια ότι το πρόγραμμα έχει φτάσει σε εκείνο το σημείο που δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα χωρίς και τη λαϊκή ετυμηγορία.
• Μια δεύτερη όμως και πιο συναρπαστική απάντηση θα ήταν διαφορετική: Τι γίνεται στην περίπτωση που οι δανειστές μας επιδιώκουν την κοινωνική, πολιτική και συνακόλουθα οικονομική αστάθεια συνηγορώντας στην διενέργεια εκλογών υπό τις παρούσες συνθήκες;

Ας εξετάσουμε καλύτερα τη δεύτερη εκδοχή.

Το τέλειο οικονομικό "έγκλημα" δεν γίνεται αν δεν υπάρχει η συναίνεση του θύματος. Ειδάλλως, η αποκάλυψη του θύτη οδηγεί στη δικαίωση του θύματος. Επί του δικού μας θέματος, θα ήταν αδύνατη η παραδοχή εκ μέρους των δανειστών της αδυναμίας της χώρας να προσαρμοστεί ενεργά - και δώστε έμφαση στο "ενεργά" - χωρίς να συνοδεύεται και από τις αντίστοιχες συνέπειες και για τους ίδιους. Όχι βεβαίως ως αποτυχία της φιλοσοφίας του προγράμματος προσαρμογής - του γνωστού Μνημονίου - αλλά ως αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας να αναλάβει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Πιο απλά, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποτανθούν οι ηγεσίες της Γερμανίας πρωτίστως αλλά και των άλλων χωρών και θεσμικών οργάνων που συναποτελούν την ομάδα των δανειστών, στους ψηφοφόρους και στους μετόχους τους - και εδώ μέτοχοι του ΔΝΤ προφανώς είναι οι ΗΠΑ και λοιπές χώρες, Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία κλπ - και να τους πουν ωμά ότι το Ελληνικό ζήτημα απλώς "δεν προχωράει". 

Πως θα δικαιολογείτο αυτή η παραδοχή; Μα μόνο αν το εκλογικό σώμα αποφαινόταν ότι δεν επιθυμεί πλέον την συνέχιση αυτής της διαδικασίας. Με αυτήν την επιλογή, η οποία νομιμοποιεί πλήρως την σταδιακή απόσυρση των μνημονιακών ερεισμάτων από την ελληνική οικονομία στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα σχετικά ποσά, ο ελληνικός λαός είναι εκείνος που τίθεται στο κέντρο της διαδικασίας λήψης της ιστορικής απόφασης.

Και βεβαίως, πως θα αποσπούσαν μια τέτοια παραδοχή αν αυτή δεν περιεβάλλετο από την επισημότητα μιας εκλογικής διαδικασίας;

Τι θα έχουν στα χέρια τους λοιπόν οι δανειστές την επόμενη ημέρα των εκλογών, εάν και εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις που θέλουν την αδυναμία σχηματισμού ισχυρής Κυβέρνησης και ταυτόχρονα την πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού αλλά και την εκπεφρασμένη και καθ' όλα σεβαστή πλειοψηφία εναντίον του Μνημονίου;

Θα έχουν εφοδιαστεί οι δανειστές με ένα πολύ ισχυρό "χαρτί" με το οποίο θα μπορούν να αποσύρουν τη στήριξή τους ανά πάσα στιγμή επικαλούμενοι ευλόγως την λαϊκή βούληση. 

Η τέλεια "παγίδα": σε μια περίοδο ισχυρής κοινωνικής φόρτισης και χωρίς να έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην οικονομία και στην κοινωνία οι συνέπειες της μιας ή της άλλης επιλογής, προκαλείται μια εκλογική διαδικασία εν γνώσει των προκαλούντων σε ό,τι αφορά στα αποτελέσματα που θα προκύψουν από αυτή αλλά και σε ό,τι αφορά στις επιπτώσεις.

Από την άλλη, το εκλογικό σώμα θα κληθεί να αποφασίσει - με τυχαία(;) επιλογή της συγκυρίας - χωρίς να έχει γνωρίσει όλες τις πλευρές του ζητήματος "Μνημόνιο" δηλαδή πως εξελίσσεται η οικονομία όχι μόνο υπό τη μνημονιακή στήριξη με τις συνακόλουθες επώδυνες υποχρεώσεις αλλά και πως έχουν τα πράγματα χωρίς αυτή.

Είδομεν!

Ο Τόμσεν, Ο Κολοκοτρώνης, η Αριστερά και ο Νόμος της Ανάπτυξης.

Αυτό που στο μέσο πολίτη, εδώ ο μέσος πολίτης έχει την έννοια του αμύητου στα οικονομικά, ακούγεται ή φαίνεται λογικό ή παράλογο,  τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά η λανθασμένη προβολή της καθημερινής πρακτικής σε ένα άλλο διαφορετικό πεδίο αυτό της χρηματο-οικονομικής.

Παρεξήγηση; Αφέλεια; Όχι. 

Επισταμένη, επίμονη και καλά υποστηριζόμενη επικοινωνιακά προπαγάνδα από πολιτικούς χώρους που επί χρόνια ορέγονται την εξουσία. Την πολιτική εξουσία γιατί την άλλη την έχουν ήδη.

Ναι, η Αριστερά τα τελευταία δυο χρόνια μετέρχεται ενός εξαιρετικά επικύνδινου παιγνίου: αυτού της -εντέχνως -αφελούς προσέγγισης της πραγματικότητας. Πρώτον γιατί αυτή η προσέγγιση είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Ελλάδα, αφού ο μέσος Έλληνας αγνοεί πλήρως τους κανόνες του παιχνιδιού και δεύτερον επειδή η κυριαρχία της Αριστεράς και των δικών της ιδεολογιών κυριάρχησε από τη Μεταπολίτευση και μετά. 

Το βέβαιον είναι ότι μέχρι εδώ η πλειονότητα των αναγνωστών ήδη έφυγε. Ο λόγος απλός: ο εγωισμός της απόλυτης ψευδαίσθησης που χαρίζει η Αριστερά ως δόγμα στους οπαδούς της δεν επιτρέπει να αντικρύσει κανείς με ειλικρίνια την κρισιμότητα της κατάστασης.

Κάπου εδώ λοιπόν έρχεται ο Κολοκοτρώνης.

Σοφός, ήρωας, ηγέτης, τουλάχιστον αυτά και πολλά άλλα έχει να μας δώσει η Ιστορία για το γνωστό Γέρο.

Σε μια αποστροφή της ομιλίας του στην Πνύκα προς τους νέους λέγει: "Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει."

Αυτός λοιπόν ο πανθομολογουμένως σοφός Έλληνας προσδιορίζει το χώρο και το χρόνο στον οποίο λειτούργησε και ήταν χρήσιμη η αντίληψη και η πρακτική της γενιάς του. Δε διεκδίκησε το αλάθητο ή την αυθεντία σε έναν άλλο χώρο αυτόν της πολιτικής εξουσίας ή της οικονομίας επειδή ήταν ήρωας σε μια άλλη διάσταση.

Δεν κεφαλαιοποίησε τη δημοφιλία και την αποδοχή του ώστε να έχει λόγο σε άλλους τομείς. 

Εδώ και πριν κάνει την εμφάνισή του ο Τόμσεν έχω να απαριθμήσεω τρεις παραμέτρους που διαρκώς μας διαφεύγουν σε σχέση με την οικονομία και την κατάστασή της:

• Η Ελλάδα για να επιβιώσει χρειάζεται εισοδήματα. Μόνο δυο πηγές είναι διαθέσιμες σ' αυτόν τον κόσμο: ο δανεισμός και η παραγωγική βάση. Όσο και να τσακωθούμε μεταξύ μας, όποιος πολιτικός ή η ιδεολογία και να επικρατήσει αυτό δεν αλλάζει. 
• Το επίπεδο ζωής μιας χώρας το προσδιορίζουν τα διαθέσιμα εισοδήματα της χώρας. Μόνο. Ούτε η ιδεολογία, ούτε η πολιτική, ούτε η Μέρκελ. Διαθέσιμο εισόδημα σημαίνει δυνατότητα να διατηρηθούν και νοσοκομεία και σχολεία και υποδομές και δημόσιοι υπάλληλοι και συντάξεις και ό,τι θες. Μη διαθέσιμα εισοδήματα σημαίνει απλά ότι αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.
• Τερτίπια για να φτιαχτεί "εισόδημα" χωρίς παραγωγική βάση δεν υπάρχουν. Όλες οι εκδοχές αποτελούν παραλλαγές και μετασχηματισμούς του ίδιου προβλήματος: του εισοδήματος. Όποιος λοιπόν υπόσχεται συντάξεις, μισθούς, λιγότερους φόρους, χάρισμα δανείων απλώς κοροϊδεύει. Από την άλλη όποιος υπόσχεται ότι με την αλλαγή νομίσματος και πάλι λύνεται το πρόβλημα κοροϊδεύει διπλά: υποκρίνεται ότι είναι αντίθετος με το Μνημόνιο  και παράλληλα επιφέρει ένα Μνημόνιο μόνιμο και κυρίως χωρίς να φέρνει μαζί και τα ποσά που συνοδεύουν το Μνημόνιο.

Πριν έρθει ο Τόμσεν στη συζήτηση, έχω και άλλη μια παράμετρο την οποία παραθέτω διακριτά ώστε να γίνει σαφέστερη:

• Το Μνημόνιο δεν είναι υποχρεωτικό, δεν είναι επιβαλλόμενο, δεν αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα γιατί απλούστατα κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωι και ψάχνει ποια λιμοκτονούσα και χρεωκοπημένη χώρα να δανείσει γνωρίζοντας ότι θα χάσει τα λεφτά του. 
• Η ψυχολογική ερμηνεία του κρυμμένου πλούτου της χώρας όπου υποτίθεται ότι κάποιοι μας δανείζουν για να τον αρπάξουν, πέθανε ως αξιόπιστη πρόταση μόλις πριν λίγες ημέρες: όσοι είχαν επενδύσει σε ελληνικό χρέος έχασαν κάποιες δεκάδες δις ευρώ από το κούρεμα. Λέτε να επιμένουν στην ίδια επιτυχημένη συνταγή -να χάνουν  πολλά λεφτά δηλαδή - προκειμένου να τα πάρουν κάποτε πίσω σε...πετρέλαιο ή φυσικό αέριο; 

Γιατί το Μνημόνιο δεν είναι υποχρεωτικό; Μα γιατί συνοδεύεται από χρήμα που το παίρνεις ΑΝ θες. Δεν έχει καταγραφεί κι ούτε πρόκειται να καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία καμία περίπτωση όπου κάποιος υποχρεώνει κάποιον να πάρει χρήμα. Μάλλον το αντίθετο. Και μάλιστα χρήμα με κίνδυνο να χαθεί (κουρευτεί) και μάλιστα δανεισμένο με 10 και 20% για να δανειστεί στην Ελλάδα με 3,5 ή 4%.

Δεν τον χρειαζόμαστε λοιπόν τον Τόμσεν. Τώρα γιατί έρχεται;

Μα γιατί εμείς τον προσκαλούμε. 

Γιατί εμείς θέλουμε να εξακολουθούμε να ζούμε με τον ίδιο αριθμό νοσοκομείων, σχολείων, δημοσίων υπηρεσιών, παροχών και γενικώς δαπανών ανεξαρτήτως εισοδήματος της χώρας. Κατά συνέπεια δίνουμε μια "υπόσχεση" πως χρειαζόμαστε χρόνο για να μειώσουμε τις δαπάνες κι ο Τόμσεν μεταφράζει αυτό το χρόνο σε χρήμα. Αν εμείς δε χρειαζόμαστε χρόνο - και άρα χρήμα- ο Τόμσεν φεύγει (και δεν μας δίνει και το χρήμα του) και μια σειρά μεταβολών επέρχονται άμεσα. Την επαύριον. Από την άλλη αν αθετήσουμε την "υπόσχεση" μας απλώς ο Τόμσεν θα διακόψει τη χρηματοδότηση και πάλι θα φύγει. Και θα μείνουμε χωρίς χρήμα, χωρίς δανεισμό και χωρίς...ευρώ!

Πως λειτουργεί τώρα το Μνημόνιο;

Το Μνημόνιο προσδιορίζει μια γραμμή πλεύσης: κόψτε δαπάνες όχι γιατί το διατάσσει κάποιος αλλά γιατί δεν έχετε χρήμα. Συνεπώς δεν έχει νόημα να συζητάμε αν το Μνημόνιο είναι σωστό, λάθος, κόκκινο ή πράσινο. Δεν έχεις χρήμα, κόβεις δαπάνες. Ποιες ακριβώς δαπάνες, πότε και με ποιο ρυθμό είναι το κλειδί. Κόβεις γρήγορα και σωστά; Βγαίνεις στις αγορές. Κόβεις λάθος και λίγο; Ξαναέλα με τον κηδεμόνα σου.

Αν όμως θες να πας και παραπέρα και να βγεις από τον κύκλο αυτών που δεν έχουν χρήμα, κόβεις περισσότερες δαπάνες. Περισσεύει εισόδημα και αυτό το εισόδημα το κάνεις παραγωγή και την πουλάς για να έρθει κι άλλο χρήμα. Κι αν πάει το μυαλό σας στο κράτος σας λέω ότι κάνατε λάθος γιατί αναφέρομαι στο σύνολο των δυνάμεων της οικονομίας. 

Μια επιχείρηση που δεν έχει πρόσβαση στο δανεισμό, προκειμένου να εξασφαλίσει κεφάλαια για παραγωγή είτε θα μειώσει δαπάνες είτε θα ρευστοποιήσει. 

Το Μνημόνιο λοιπόν είναι ο πάτος. Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει.

Γι΄αυτό ακριβώς από αυτό το ιστολόγιο έχουμε εκφράσει αρκετές φορές την άποψη ότι το Μνημόνιο όπως συντάχθηκε δεν είναι επαρκές: γιατί δεν μειώνει δαπάνες και δεν ξηλώνει κράτος με έναν επιθετικό ρυθμό. Αντιθετα - ως προϊόν πολιτικών ισορροπιών μεταξύ ΕΕ, ΔΝΤ, ΗΠΑ και Γερμανίας - είναι μια ήπια ουσιαστικά προσαρμογή σε σχέση με αυτό που θα έπρεπε να είναι ώστε να απελευθερώσει την οικονομία. 

Και βέβαια κανείς δεν έχει το θάρρος να το διατυπώσει ξεκάθαρα αυτό στον Ελληνικό Λαό. Κανείς δεν έχει το θάρρος να αρθρώσει το λόγο της αλήθειας.

Εμείς οι ίδιοι χωρίς την ξένη επιρροή θα έπρεπε να συντάξουμε το δικό μας Μνημόνιο.  Με άμεση περιστολή -κι όταν λέμε άμεση εννοούμε άμεση - όλων των κρατικών δαπανών. Και αφού περικοπούν όλες, μόνο τότε να εξετάσουμε εκείνες που θα κριθούν από την πράξη απαραίτητες. 

Τα υπόλοιπα περί κλειστών επαγγελμάτων, άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων, ολοκληρωτικής πώλησης ΔΕΚΟ και άμεσου κλεισίματος και εκκαθάρισης όλων των υπηρεσιών του Δημοσίου πλην ελάχιστων και ουσιαστικά υποστηρικτικών στα κεντρικά Υπουργεία τα έχουμε ξαναπεί. Η τεχνολογία και η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να υποκαταστήσει όλες εκείνες τις κρατικές λειτουργίες που το μόνο τους έργο είναι να λειτουργούν ως βαρίδια που μας οδηγούν στο βυθό της πιστωτικής ασφυξίας.