Δεν αναφέρομαι στο ΚΚΕ. Στο κόμμα-φορέα της "επίσημης" κομμουνιστικής ιδεολογίας και οργάνωσης στη χώρα μας. Ή τουλάχιστον δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτό.
Αναφέρομαι στην ευρύτατα καλλιεργημένη και βαθιά ριζωμένη αντίληψη της πραγματικότητας που διαπερνά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Η κομμουνιστική ιδεολογία, η βαθειά πίστη ότι μια κεντρική κρατική γραφειοκρατική δομή έχει την ικανότητα και την υποχρέωση να κατευθύνει και να καθορίζει τη ζωή, την οικονομία και την κοινωνία, είναι κοινός παρονομαστής σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Προφανώς πολλοί θα αισθανθούν δυσφορία όταν επαίρονται για τις υποτιθέμενες φιλελεύθερες, μετριοπαθείς ή φαινομενικά άσχετες με τον κομμουνισμό απόψεις τους, όταν ακούν ότι κατά βάθος τα εργαλεία σκέψης τους είναι στην πραγματικότητα εξόχως κομμουνιστικά.
Κι όμως. Από τη Χρυσή Αυγή μέχρι την Ομάδα Ρόζα, ας πούμε(!), άπαντες κινούνται γύρω από τον κρατικό "θεό". Άπαντες αλληλεπιδρούν με το κράτος, ο καθένας από τη σκοπιά του κι ο καθένας με τους δικούς του όρους επικοινωνίας.
Το κράτος αποτελεί τον κεντρικό βωμό, το τοτέμ στο κέντρο της μικρής μας χώρας όπου ο κάθε πιστός προσέρχεται για να το εκλιπαρήσει, να το χαϊδέψει, να του πει τον πόνο του ακόμη και να το ψέξει όταν δεν ικανοποίησε την επιθυμία του.
Το κράτος πρέπει να βρίσκεται παντού:
-Στα σχολεία, να μας γράφει τα βιβλία, να μας (ξανα-) γράφει την ιστορία, να μας επιλέγει τους δασκάλους, να μας λέει σε ποιο σχολείο θα πάμε και πότε κι αν θα πάμε στην επόμενη τάξη ή αν θα προχωρήσουμε στην επόμενη βαθμίδα. Και σε ποια πόλη!
-Στα νοσοκομεία, θα μας πει ποιος θα είναι ο γιατρός γιατί αυτό το κράτος τον προσέλαβε και τον όρισε εφημερία, θα μας πει ποιο φάρμακο θα πάρουμε, σε ποια τιμή και με ποια διαδικασία. Βεβαίως και θα ορίσει σε ποιο κρεβάτι και σε ποιο δωμάτιο και σε ποιο όροφο θα νοσηλευθούμε.
-Το κράτος θα μας πει αν μπορούμε να ασκήσουμε κάποιο επάγγελμα, πως θα το ασκήσουμε, πόσο κοστίζει η άδεια και πόσα θα εισπράττουμε από αυτό. Ακόμη θα μας πει πως θα ανοίξουμε την επιχείρησή μας, πως θα πουλάμε, τι θα πουλάμε, και πότε θα το πουλάμε. Ωράρια, περιοχές, άδειες, επιμελητήρια όλα κρατικά!
-Το κράτος θα μας πουλήσει ρεύμα, θα μας ορίσει την τιμή και τη διαδικασία. Επίσης, θα μας πει πόσο περίπου κοστίζει το σπίτι μας, θα έχει το δικό του άνθρωπο για να το πουλήσουμε και να το αγοράσουμε - το συμβολαιογράφο!- και δεν αρκεί αυτό, το κράτος θα ιδρύσει και θα οργανώσει δεκάδες υπηρεσίες και γραφεία για να περάσουμε να το καταγράψουμε και να καταγραφούμε.
-Το κράτος πρέπει να είναι και ασφαλιστής και ελεγκτής του εαυτού του και να δίνει συντάξεις και παροχές και επιδόματα να είναι και φιλάνθρωπο αλλά και δίκαιο!
Κι όταν το κράτος δεν τα κάνει όλα αυτά όπως αρέσει στον καθένα, τότε θα του επιτεθούμε από διάφορες κατευθύνσεις.
Άλλοι θα του πουν να τα κάνει πιο γρήγορα, άλλοι θα του πουν να τα κάνει πιο αποτελεσματικά κι άλλοι θα προσπαθήσουν να του δώσουν κι άλλα χρήματα μπας και στρώσει.
Ο κοινός παρονομαστής όλων των απόψεων και των εν Ελλάδι ιδεολογιών όμως είναι το κράτος.
Κανένα κόμμα και κανένας φορέας ιδεολογίας δεν απομακρύνεται από την κρατική αγκαλιά. Κανείς δεν προβάλλει την άποψη πως το κέντρο βάρους της ζωής μας πρέπει να μεταφερθεί από το κράτος στην κοινωνία και στους πολίτες.
Το κεντρικό σκεπτικό, η φράση-κλειδί που παπαγαλίζουν όλοι οι αποτυχημένοι ή λιγότερο αποτυχημένοι πολιτικοί ταγοί μας είναι ένα: Δώστε μου το κράτος και θα δείτε πόσο αποτελεσματικά θα το χειριστώ. Δώστε μου το κράτος και θα το μετατρέψω σε ένα αποτελεσματικό εργαλείο απόλαυσης του πολίτη!
Κανείς όμως δεν απορρίπτει την κρατική χρησιμότητα, κανείς δεν τοποθετείται μακρυά από το κράτος και κοντά στην κοινωνία. Κανένα κόμμα δεν έχει σχέδιο και πρόταση για την οργάνωση της κοινωνίας ώστε αυτή να λειτουργεί χωρίς την κρατική παρουσία και το κρατικό ντάντεμα σε κάθε της βήμα και σε κάθε πτυχή της ζωής της.
Δεν ξέρω κανένα κόμμα που να μην χρειάζεται το κράτος ώς μέσο για την ευημερεία της κοινωνίας.
Δεν ξέρω κανένα κόμμα που να κοιτάζει την κοινωνία κατάματα και να της μιλά για τρόπους και διεξόδους μέσα από τον εθελοντισμό, την οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών (ως κεντρικό εργαλείο κι όχι ως παράρτημα της κρατικής μηχανής), της απεμπλοκής του πολίτη από την κρατική εξάρτηση σε σημαντικούς τομείς της δραστηριότητάς του.
Δεν ξέρω κανένα κόμμα που να έχει σύνθημα όχι την αλλαγή της κρατικής μηχανής - κατά την έννοια που το κάθε κόμμα την εννοεί - αλλά να εξηγεί στους πολίτες πως να αγνοήσουν την κρατική αδυναμία, πως να οργανωθεί ένα πλέγμα θεσμών και ιδιωτικής πρωτοβουλίας που να καθιστά περιττή την κρατική παρέμβαση.
Η κοινωνία έχει τη δυναμική να κινηθεί πολύ πιο γρήγορα από κάθε κρατική δυσκίνητη και αντιπαραγωγική υπηρεσία.
Η κοινωνία είναι εφοδιασμένη με τα εργαλεία που χρειάζεται ώστε να αναπτύξει τους δικούς της όρους λειτουργίας και να αφήσει στο κράτος εκείνες τις ασχολίες που εκ της φύσης του πρέπει να ασκεί: την ασφάλεια, τη δημόσια τάξη και τη δικαιοσύνη.
Η δικτύωση των πολιτών, η απελευθέρωση από τις αγγυλώσεις και η τεράστια δυναμική της παγκοσμιοποίησης μπορούν να υποστηρίξουν μια κοινωνία που θα καταστήσει στην πράξη άχρηστες τις κρατικές δομές υποστήριξης του πολίτη. Ναι, η κοινωνία μπορεί να βρεθεί πιο γρήγορα κοντά στο πρόβλημα και ναι η κοινωνία μπορεί να παράξει λύσεις πολύ πιο απλές, αποτελεσματικές και σαφώς πιο παραγωγικές.
Ναι, η κοινωνία μπορεί να οργανώσει τα δικά της δίκτυα εκπαίδευσης και αξιολόγισης. Μπορεί - ας πούμε - να στήσει δίκτυα και ιστότοπους αξιολόγησης των σχολείων και των πανεπιστημίων. Φανταστείτε έναν ή περισσότερους ιστοχώρους όπου γονείς και παιδιά θα αξιολογούν σχολικές ή τις πανεπιστημιακές μονάδες. Θα ενημερώνουν τον ενδιαφερόμενο πολίτη για την ποιότητα της εκπαίδευσης σε κάθε πτυχή της. Προφανώς με σοβαρά και αξιόπιστα μεθοδολογικά εργαλεία κι όχι βεβαίως στη βάση της σκαιότητας.Κι έτσι θα υπάρχει ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη η πραγματική αξιολόγηση χωρίς να περιμένει κανείς εάν και πότε θα δεήσει το κράτος να συννεοηθεί με τους συνδικαλιστές.
Ομοίως πολίτες και επιχειρήσεις μπορούν να οργανωθούν σε δίκτυα "δίκαιου εμπορίου" όπου οι επιχειρήσεις που θα συμμετέχουν θα εξηγούν το κοστολόγιό τους, την προέλευση των προϊόντων τους καθώς και άλλα στοιχεία που ενδιαφέρουν, πάλι με εργαλεία διάφανα και αξιόπιστα και αντίστοιχα οι πολίτες θα βαθμολογούν την ποιότητα, την αξιοπιστία και το κόστος των προϊόντων και των υπηρεσιών που θα απολαμβάνουν. Αυτά τα δίκτυα "δίκαιου εμπορίου" μπορούν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα και αξιόπιστα χωρίς να περιμένει κανείς τον επόμενο πολιτικάντη να περιέλθει στις λαϊκές αγορές υποκρινόμενος ότι ρίχνει τις τιμές.
Δεν αναφέρομαι σε δίκτυα καταγγελίας. Αυτά είναι παρωχημένα, αναξιόπιστα και κακόβουλα σε διάφορες περιπτώσεις. Αναφέρομαι σε δίκτυα συνεργασίας, σε δίκτυα εθελοντισμού και οργάνωσης που ένα αυθεντικά αντι-κομμουνιστικό κόμμα θα προσέφερε ως προγραμματικό λόγο στην κοινωνία.
Προς το παρόν θα θαφτούν όλα αυτά κάτω από την "παντιέρα ρόσα" που έχει καταπλακώσει τη φτωχή μας χώρα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου