Το Μνημόνιο, το Κράτος και το Σωληνάκι: Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσεις Αριστερά!

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σ΄αυτό που ονομάζουμε "φιλοσοφία του Μνημονίου". Επίσης έχουμε πει γιατί συμφωνούμε με αυτή κι όχι με τους ημεδαπούς πολιτικούς που αποφάσισαν να την εφαρμόσουν όπως την εφαρμόζουν, αν και όπου την εφαρμόζουν. Ακόμη διαφωνούμε και με την ανοχή που επιδεικνύουν οι Τροϊκανοί στην πολιτικάντικη νοοτροπία της αργής και βασανιστικής -και οικονομικά επιζήμιας - αποδόμησης της κρατικής σπάταλης και διεφθαρμένης και άχρηστης μηχανής.

Ποια όμως είναι η φιλοσοφία του Μνημονίου;

Η συρρίκνωση μέχρις εξαφανίσεως του κράτους και της παρεμβατικής του παρουσίας οριζοντίως και καθέτως στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Που εκτείνεται από την διατήρηση άχρηστων δομών και οργανισμών μέχρι την προστασία επαγγελματικών αδειών και από την χρηματοδότηση - πάντοτε με κομματικά κριτήρια - επιχειρήσεων και αγροτών μέχρι την φορολογική αμνηστία της Εκκλησίας.

Το κράτος λοιπόν - αυτό το συγκεκριμένο ελληνικής έμπνευσης κράτος - τροφοδοτείτο μέχρι σήμερα από δύο βασικούς "σωλήνες" διοχέτευσης οικονομικών πόρων, άκριτα και ανεξέλεγκτα προκειμένου να διατηρείται εν ζωή: τον δανεισμό και τη φορολογία.

Ο δανεισμός σταμάτησε εκείνον τον Απρίλη του 2010, όταν οι αγορές αποφάσισαν να διακόψουν την αλόγιστη παροχή ρευστότητας στο Ελληνικό Δημόσιο. Κι έτσι, ένα "σωληνάκι" απέμεινε να διατηρεί στη ζωή αυτό το νωθρό και αχόρταγο κρατικό κατασκεύασμα: η φορολογία. 

Αναγκαστικά λοιπόν και με την ανοχή της Τρόικας, που δεν ήθελε να συγκρουστεί άμεσα και βίαια με την ελληνική νοοτροπία, το σωληνάκι της φορολογίας άρχισε να απομυζά ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες χρήματος από την ελληνική κοινωνία, αυξάνοντας την ανεργία την ύφεση και την φτώχεια στο κομμάτι εκείνο της οικονομίας που παρήγαγε πλούτο. Απορροφά απεγνωσμένα και την τελευταία ικμάδα της παραγωγικής δραστηριότητας.

Το κράτος απορροφά αχόρταγα οικονομικούς πόρους από τη μοναδική πηγή ρευστότητας που διαθέτει, τη φορολογία, προκειμένου να διατηρηθεί στη ζωή. Και οι εκπρόσωποί του, πολιτικοί της εξουσίας προφανώς από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν αυτήν την κατάσταση. Κάνουν εκλογές, συνεχίζουν να ψηφίζουν νομοσχέδια απίστευτα, κατασκευάζουν επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για να μας πείσουν ότι το κράτος πλέον είναι "καλό" και "αδιάφθορο", στέλνοντας στα κρατητήρια πρώην εκπροσώπους του, ώστε να δικαιολογηθεί στην κοινή γνώμη η συνέχιση της άγριας φορολόγισης με ένα και μόνο σκοπό: να μη διαταραχθεί η επιβίωση του καταστροφικού κρατικού μηχανισμού.

Ποια λοιπόν θα ήταν η ορθολογική επιλογή στις εκλογές για όσους συμφωνούν με το κεντρικό πυρήνα της Μνημονιακής πολιτικής και επιζητούν την όσο το δυνατόν ταχύτερη συρρίκνωση της κρατικής μηχανής;

Η Τρόικα αποδείχθηκε συνένοχος και συμμέτοχος της κρατικίστικης νοοτροπίας. Φάνηκε να συνεργάζεται καλύτερα με τους εκπροσώπους του κρατισμού, αφού αυτοί διαθέτουν και την εξουσία αλλά και τη δυνατότητα να παρέχουν τις πολιτικές εγγυήσεις για την αποπληρωμή των δανείων δεσμεύοντας με τον κομματικό βραχίονα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Εξάλλου, έχουμε ξαναπεί, και η Τρόικα προτιμά τα σίγουρα ποσά από την υπερφορολόγηση, παρά τις ουδέποτε εκπληρούμενες υποσχέσεις περί ανάπτυξης. Που να απελευθερώνεις τώρα τα ταξί; Βάλε φόρο στα ακίνητα. Ένα δις πάνω, ένα κάτω θα βρεθούν τα ποσά. Εξάλλου, 150 δις είναι παρκαρισμένα στις Τράπεζες. Και κάποιες εκατοντάδες σε ακίνητη ιδιοκτησία. Ιδού σίγουρο πεδίο άντλησης εσόδων.

Έχουμε επίσης βιώσει το θεατρικό παραμύθι: "νομοσχέδια για το θεαθήναι" όπου το κράτος υποκρίνετια ότι θα κάνει περικοπές, δεν θα προσλάβει, θα απολύσει κάθε τόσο κάποιες χιλιάδες υπαλλήλους του, θα κλείσει οργανισμούς του και θα πουλήσει τις αμαρτωλές ΔΕΚΟ του. Ουδέν έγινε.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Μοναδική διέξοδος η καταψήφιση των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας ή των υποψηφίων που έχουν πιθανότητα να διαχειριστούν εξουσία. Ουδέν πρόκειται να κάνουν επί της κατεύθυνσης που θέλει τη συρρίκνωση της κρατικής μηχανής. Δεν έχουν κανένα λόγο και ιδιαίτερα δε θα έχουν κανένα λόγο αν λάβουν και νωπή λαϊκή εντολή προς τούτο.

Επιλέγουμε λοιπόν κόμματα που:

• Θα μπουν στη Βουλή αλλά δε θα διαχειριστούν εξουσία. Αν ψηφίσουμε μικρότερα κόμματα, που δεν θα καταφέρουν να μπουν στο Κοινοβούλιο, απλώς μειώνουμε το απαιτούμενο ποσοστό για αυτοδυναμία των "μεγάλων". Και δεν το θέλουμε.
• Κινούνται ξεκάθαρα στον "αντι-Μνημονιακό" χώρο και είμαστε -όσο μπορούμε - βέβαιοι ότι δε θα αλλάξουν αυτή την άποψη μετά, όπως ας πούμε έκανε το ΛΑΟΣ.

Τι θα επιτύχουμε;

• Αδυναμία να συγκροτηθεί "Μνημονιακή" κυβέρνηση. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη δυσχέρεια συνέχισης του δανειακού προγράμματος και κατά συνέπεια την αδυναμία χρηματοδότησης της κρατικής μηχανής. 
• Με τη σειρά του αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αναγκαστική επανεξέταση των κρατικών δαπανών και φυσικά την ταχεία απομείωσή τους. Συνακόλουθα η απομείωση των δαπανών θα έχει ως αποτέλεσμα - αναγκαστικά! όχι υπό την κομματική βάσανο!- την απόλυση υπαλλήλων και το κλείσιμο οργανισμών.
• Τα περίφημα "μέτρα" του Ιουνίου δεν θα είναι δυνατό να νομοθετηθούν και κατά συνέπεια το κράτος δε θα μπορεί να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητές του, αφού δε θα μπορέσει να εξασφαλίσει ρευστότητα. 
• Με λίγα λόγια, το δεύτερο σωληνάκι - αυτό της άγριας φορολογίας- δεν θα μπορεί να τροφοδοτεί πια το σπάταλο κράτος! Κι από την άλλη ούτε το δανειακό πρόγραμμα θα συνεχιστεί ομάλα!

Η Τρόικα, πολύ απαλά, προσπάθησε να "πατήσει" το σωληνάκι ώστε να κόψει από το αδηφάγο κράτος τη χρηματοδότηση και άρα να περιορίσει το χρόνο ζωής του. Όπως αποδείχθηκε αυτό δεν αρκεί. Ήταν τόσο "απαλό" και "αναιπαίσθητο" αυτό το "πάτημα" που δεν απέκοψε την τροφοδοσία όσο έπρεπε.

Οι επερχόμενες εκλογές είναι μια καλή ευκαιρία να αναλάβουν οι πολίτες την πλήρη αποκοπή αυτού του "σωλήνα" και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ούτε ο άλλος - αυτός του δανεισμού, ευτυχώς! δεν είμαστε ακόμη στις αγορές!- το κράτος, με τη σημερινή του καταστροφική μορφή,  δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί για πολύ.

Αυτό το σενάριο έχει και άλλες πολύ ευχάριστες εκπλήξεις:

Αν αποκοπούν από την εξουσία τα γνωστά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και με δεδομένη την χρηματοδοτική ένδεια που θα ακολουθήσει, όσοι αντλούσαν εξουσία και ισχύ αλλά και κεφάλαια από αυτήν την νοσηρή κατάσταση - κομματάρχες, συνδικαλιστές κλπ- θα βρεθούν στο κενό. Χωρίς πολιτική στήριξη και χωρίς κεφάλαια θα μείνουν έρμαιοι και ανίσχυροι!

Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που παρασιτούσαν τρεφόμενα από το κρατικό χρήμα θα καταρρεύσουν: επιδοτούμενοι "αγρότες", συνταξιούχοι των 40 ετών και συνταξιούχες θυγατέρες αειμνήστων δημοσίων υπαλλήλων!

Οι ικανοί που ζητούν μια καλύτερη αμοιβή θα τη διεκδικήσουν μακρυά από την κρατική επιδότηση των "τρεις κι εξήντα".

Μαζί τους θα συμπαρασυρθούν και άλλα πολύπλοκα και διαπλεκόμενα συμφέροντα παραδοσιακοί εταίροι της εκάστοτε κομματικής εξουσίας. Χωρίς χρήμα όμως, γιατί να συναλλαγούν με το κράτος;  Ομολογουμένως θα υπάρξει προσπάθεια αναδιάταξης δυνάμεων, αλλά με νέους όρους και νέα δεδομένα.

Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν!