Αυτό που στο μέσο πολίτη, εδώ ο μέσος πολίτης έχει την έννοια του αμύητου στα οικονομικά, ακούγεται ή φαίνεται λογικό ή παράλογο, τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά η λανθασμένη προβολή της καθημερινής πρακτικής σε ένα άλλο διαφορετικό πεδίο αυτό της χρηματο-οικονομικής.
Παρεξήγηση; Αφέλεια; Όχι.
Επισταμένη, επίμονη και καλά υποστηριζόμενη επικοινωνιακά προπαγάνδα από πολιτικούς χώρους που επί χρόνια ορέγονται την εξουσία. Την πολιτική εξουσία γιατί την άλλη την έχουν ήδη.
Ναι, η Αριστερά τα τελευταία δυο χρόνια μετέρχεται ενός εξαιρετικά επικύνδινου παιγνίου: αυτού της -εντέχνως -αφελούς προσέγγισης της πραγματικότητας. Πρώτον γιατί αυτή η προσέγγιση είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Ελλάδα, αφού ο μέσος Έλληνας αγνοεί πλήρως τους κανόνες του παιχνιδιού και δεύτερον επειδή η κυριαρχία της Αριστεράς και των δικών της ιδεολογιών κυριάρχησε από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Το βέβαιον είναι ότι μέχρι εδώ η πλειονότητα των αναγνωστών ήδη έφυγε. Ο λόγος απλός: ο εγωισμός της απόλυτης ψευδαίσθησης που χαρίζει η Αριστερά ως δόγμα στους οπαδούς της δεν επιτρέπει να αντικρύσει κανείς με ειλικρίνια την κρισιμότητα της κατάστασης.
Κάπου εδώ λοιπόν έρχεται ο Κολοκοτρώνης.
Σοφός, ήρωας, ηγέτης, τουλάχιστον αυτά και πολλά άλλα έχει να μας δώσει η Ιστορία για το γνωστό Γέρο.
Σε μια αποστροφή της ομιλίας του στην Πνύκα προς τους νέους λέγει: "Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει."
Αυτός λοιπόν ο πανθομολογουμένως σοφός Έλληνας προσδιορίζει το χώρο και το χρόνο στον οποίο λειτούργησε και ήταν χρήσιμη η αντίληψη και η πρακτική της γενιάς του. Δε διεκδίκησε το αλάθητο ή την αυθεντία σε έναν άλλο χώρο αυτόν της πολιτικής εξουσίας ή της οικονομίας επειδή ήταν ήρωας σε μια άλλη διάσταση.
Δεν κεφαλαιοποίησε τη δημοφιλία και την αποδοχή του ώστε να έχει λόγο σε άλλους τομείς.
Εδώ και πριν κάνει την εμφάνισή του ο Τόμσεν έχω να απαριθμήσεω τρεις παραμέτρους που διαρκώς μας διαφεύγουν σε σχέση με την οικονομία και την κατάστασή της:
- Η Ελλάδα για να επιβιώσει χρειάζεται εισοδήματα. Μόνο δυο πηγές είναι διαθέσιμες σ' αυτόν τον κόσμο: ο δανεισμός και η παραγωγική βάση. Όσο και να τσακωθούμε μεταξύ μας, όποιος πολιτικός ή η ιδεολογία και να επικρατήσει αυτό δεν αλλάζει.
- Το επίπεδο ζωής μιας χώρας το προσδιορίζουν τα διαθέσιμα εισοδήματα της χώρας. Μόνο. Ούτε η ιδεολογία, ούτε η πολιτική, ούτε η Μέρκελ. Διαθέσιμο εισόδημα σημαίνει δυνατότητα να διατηρηθούν και νοσοκομεία και σχολεία και υποδομές και δημόσιοι υπάλληλοι και συντάξεις και ό,τι θες. Μη διαθέσιμα εισοδήματα σημαίνει απλά ότι αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.
- Τερτίπια για να φτιαχτεί "εισόδημα" χωρίς παραγωγική βάση δεν υπάρχουν. Όλες οι εκδοχές αποτελούν παραλλαγές και μετασχηματισμούς του ίδιου προβλήματος: του εισοδήματος. Όποιος λοιπόν υπόσχεται συντάξεις, μισθούς, λιγότερους φόρους, χάρισμα δανείων απλώς κοροϊδεύει. Από την άλλη όποιος υπόσχεται ότι με την αλλαγή νομίσματος και πάλι λύνεται το πρόβλημα κοροϊδεύει διπλά: υποκρίνεται ότι είναι αντίθετος με το Μνημόνιο και παράλληλα επιφέρει ένα Μνημόνιο μόνιμο και κυρίως χωρίς να φέρνει μαζί και τα ποσά που συνοδεύουν το Μνημόνιο.
Πριν έρθει ο Τόμσεν στη συζήτηση, έχω και άλλη μια παράμετρο την οποία παραθέτω διακριτά ώστε να γίνει σαφέστερη:
- Το Μνημόνιο δεν είναι υποχρεωτικό, δεν είναι επιβαλλόμενο, δεν αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα γιατί απλούστατα κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωι και ψάχνει ποια λιμοκτονούσα και χρεωκοπημένη χώρα να δανείσει γνωρίζοντας ότι θα χάσει τα λεφτά του.
- Η ψυχολογική ερμηνεία του κρυμμένου πλούτου της χώρας όπου υποτίθεται ότι κάποιοι μας δανείζουν για να τον αρπάξουν, πέθανε ως αξιόπιστη πρόταση μόλις πριν λίγες ημέρες: όσοι είχαν επενδύσει σε ελληνικό χρέος έχασαν κάποιες δεκάδες δις ευρώ από το κούρεμα. Λέτε να επιμένουν στην ίδια επιτυχημένη συνταγή -να χάνουν πολλά λεφτά δηλαδή - προκειμένου να τα πάρουν κάποτε πίσω σε...πετρέλαιο ή φυσικό αέριο;
Γιατί το Μνημόνιο δεν είναι υποχρεωτικό; Μα γιατί συνοδεύεται από χρήμα που το παίρνεις ΑΝ θες. Δεν έχει καταγραφεί κι ούτε πρόκειται να καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία καμία περίπτωση όπου κάποιος υποχρεώνει κάποιον να πάρει χρήμα. Μάλλον το αντίθετο. Και μάλιστα χρήμα με κίνδυνο να χαθεί (κουρευτεί) και μάλιστα δανεισμένο με 10 και 20% για να δανειστεί στην Ελλάδα με 3,5 ή 4%.
Δεν τον χρειαζόμαστε λοιπόν τον Τόμσεν. Τώρα γιατί έρχεται;
Μα γιατί εμείς τον προσκαλούμε.
Γιατί εμείς θέλουμε να εξακολουθούμε να ζούμε με τον ίδιο αριθμό νοσοκομείων, σχολείων, δημοσίων υπηρεσιών, παροχών και γενικώς δαπανών ανεξαρτήτως εισοδήματος της χώρας. Κατά συνέπεια δίνουμε μια "υπόσχεση" πως χρειαζόμαστε χρόνο για να μειώσουμε τις δαπάνες κι ο Τόμσεν μεταφράζει αυτό το χρόνο σε χρήμα. Αν εμείς δε χρειαζόμαστε χρόνο - και άρα χρήμα- ο Τόμσεν φεύγει (και δεν μας δίνει και το χρήμα του) και μια σειρά μεταβολών επέρχονται άμεσα. Την επαύριον. Από την άλλη αν αθετήσουμε την "υπόσχεση" μας απλώς ο Τόμσεν θα διακόψει τη χρηματοδότηση και πάλι θα φύγει. Και θα μείνουμε χωρίς χρήμα, χωρίς δανεισμό και χωρίς...ευρώ!
Πως λειτουργεί τώρα το Μνημόνιο;
Το Μνημόνιο προσδιορίζει μια γραμμή πλεύσης: κόψτε δαπάνες όχι γιατί το διατάσσει κάποιος αλλά γιατί δεν έχετε χρήμα. Συνεπώς δεν έχει νόημα να συζητάμε αν το Μνημόνιο είναι σωστό, λάθος, κόκκινο ή πράσινο. Δεν έχεις χρήμα, κόβεις δαπάνες. Ποιες ακριβώς δαπάνες, πότε και με ποιο ρυθμό είναι το κλειδί. Κόβεις γρήγορα και σωστά; Βγαίνεις στις αγορές. Κόβεις λάθος και λίγο; Ξαναέλα με τον κηδεμόνα σου.
Αν όμως θες να πας και παραπέρα και να βγεις από τον κύκλο αυτών που δεν έχουν χρήμα, κόβεις περισσότερες δαπάνες. Περισσεύει εισόδημα και αυτό το εισόδημα το κάνεις παραγωγή και την πουλάς για να έρθει κι άλλο χρήμα. Κι αν πάει το μυαλό σας στο κράτος σας λέω ότι κάνατε λάθος γιατί αναφέρομαι στο σύνολο των δυνάμεων της οικονομίας.
Μια επιχείρηση που δεν έχει πρόσβαση στο δανεισμό, προκειμένου να εξασφαλίσει κεφάλαια για παραγωγή είτε θα μειώσει δαπάνες είτε θα ρευστοποιήσει.
Το Μνημόνιο λοιπόν είναι ο πάτος. Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει.
Γι΄αυτό ακριβώς από αυτό το ιστολόγιο έχουμε εκφράσει αρκετές φορές την άποψη ότι το Μνημόνιο όπως συντάχθηκε δεν είναι επαρκές: γιατί δεν μειώνει δαπάνες και δεν ξηλώνει κράτος με έναν επιθετικό ρυθμό. Αντιθετα - ως προϊόν πολιτικών ισορροπιών μεταξύ ΕΕ, ΔΝΤ, ΗΠΑ και Γερμανίας - είναι μια ήπια ουσιαστικά προσαρμογή σε σχέση με αυτό που θα έπρεπε να είναι ώστε να απελευθερώσει την οικονομία.
Και βέβαια κανείς δεν έχει το θάρρος να το διατυπώσει ξεκάθαρα αυτό στον Ελληνικό Λαό. Κανείς δεν έχει το θάρρος να αρθρώσει το λόγο της αλήθειας.
Εμείς οι ίδιοι χωρίς την ξένη επιρροή θα έπρεπε να συντάξουμε το δικό μας Μνημόνιο. Με άμεση περιστολή -κι όταν λέμε άμεση εννοούμε άμεση - όλων των κρατικών δαπανών. Και αφού περικοπούν όλες, μόνο τότε να εξετάσουμε εκείνες που θα κριθούν από την πράξη απαραίτητες.
Τα υπόλοιπα περί κλειστών επαγγελμάτων, άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων, ολοκληρωτικής πώλησης ΔΕΚΟ και άμεσου κλεισίματος και εκκαθάρισης όλων των υπηρεσιών του Δημοσίου πλην ελάχιστων και ουσιαστικά υποστηρικτικών στα κεντρικά Υπουργεία τα έχουμε ξαναπεί. Η τεχνολογία και η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να υποκαταστήσει όλες εκείνες τις κρατικές λειτουργίες που το μόνο τους έργο είναι να λειτουργούν ως βαρίδια που μας οδηγούν στο βυθό της πιστωτικής ασφυξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου