Η ιδέα δεν είναι δική μου.
Προέκυψε συζητώντας με έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαϊστές και Φιλέλληνες, του οποίου το όνομα δεν έχει σημασία.
Ας ξεχάσουμε για λίγο τους στριφνούς αριθμούς και τους οικονομικούς όρους που καθορίζουν τη ζωή μας. Ας δούμε για λίγο, πιο μακρυά από την πραγματικότητα και τους παρόντες πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πίσω από τη λογιστική θεώρηση των πραγμάτων, που μπορεί να είναι και σωστή δεν αμφιβάλλω, υπάρχει ένα αμείλικτο ερώτημα, πιο ουσιαστικό, πιο βαθύ και πολύ πιο σοβαρό για το μέλλον της Ευρώπης. Ένα ερώτημα που δεν έχει να κάνει με το ευρώ, με τα επιτόκια, με τις Τράπεζες, με την ελληνική οικονομική ιδιομορφία. Πολύ δε περισσότερο, το ερώτημα αυτό δεν έχει να κάνει με κανένα από τα "αμαρτήματα" που βαραίνουν τον ελληνικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ιστό.
Το ερώτημα διατυπώνεται απλά αλλά είναι αμείλικτο κι επιτακτικό:
Εξακολουθούν οι Ευρωπαίοι να αυτοπροσδιορίζονται από την πολιτισμική τους ταυτότητα ή θεωρούν ότι είναι έτοιμοι να διακόψουν βάναυσα και άκριτα τους συνεκτικούς τους δεσμούς με την διαχρονική εξέλιξη του Δυτικού Πνεύματος;
Το ευρώ ως νόμισμα, η Ευρωζώνη ως θεσμός, το τραπεζικό σύστημα, η οικονομική διάρθρωση δεν είναι από τα αγαθά που συλλαμβάνονται και κατασκευάζονται προκειμένου να διαρκέσουν αιώνια. Κοινά νομίσματα και Ενώσεις ήλθαν και παρήλθαν, μύριες εταιρείες ή ιδρύματα ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις και οικονομικά μοντέλα εμφανίστηκαν κι εξαφανίστηκαν, άλλοτε ομαλά κι άλλοτε προκαλώντας αίμα και δάκρυα. Όμως όλα ήταν αναλώσιμα.
Οι πολιτισμικές ρίζες των Ευρωπαίων ωστόσο, ήταν εκείνες που επανέφεραν διαρκώς την ειρήνη στην Ήπειρο, ήταν εκείνες που αποτελούσαν την παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, που συγκροτούσαν τα κοινά σημεία αναφοράς και έδιναν την ελπίδα πως αν οι παρούσες γενιές επιζητούσαν την καταστροφή, οι επόμενες θα έβρισκαν εκείνες τις δυνάμεις που θα διατηρούσαν το φως της Ευρώπης άσβεστο.
Το φως, αυτό το λαμπρό πνευματικό δημιούργημα που συνοψίζει την ευρωπαϊκή πολιτισμική ιστορία, ανεξάρτητα αν έγινε αντικείμενο εμπορίου, αν χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο πολιτικής, αν την απήχησή του την καταχράσθηκαν μεγέθη απειροελάχιστα στο πέρασμα του χρόνου, δεν παύει να αποτελεί τον κοινό κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των λαών.
Και το Ολυμπιακό Φως, μια διεθνοποιημένη και υλιστική έκφραση του Ελληνικού Πνευματικού Φωτός, αποτελεί μια καλή αφορμή να αναχθεί το ερώτημα σε ένα πιο αναβαθμισμένο επίπεδο:
Θέλει η Ευρώπη να εξακολουθεί να διατηρεί τους πνευματικούς της δεσμούς με την Ελλάδα και το ελληνικό πνεύμα;
Τα άλλα θα τα βρούμε, αν απαντηθεί στέρεα και ειλικρινά αυτό το κεντρικό και αξιακό ερώτημα.
Η Σβέση του θα σημάνει και το "Σημείο Μηδέν" της πορείας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος.
Ήρεμα, ήσυχα, με την απλότητα και την επιβλητική σιωπή που επιβάλλει η μεγαλοσύνη του Ελληνικού Πνεύματος. Χωρίς φωνή, χωρίς μουσική, χωρίς ήχο.
Μια τελετή που η Ελλάδα θα σβήσει τη Φλόγα της, περιμένοντας την απάντηση της Ευρώπης.
Μια τελετή Σβέσης, θα επικοινωνήσει με έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας πολύ ισχυρό την διακοπή των πολιτισμικών δεσμών των Ευρωπαϊκών Λαών. Γιατί το Φως δεν είναι Ελληνικό. Ανήκει στην ανθρωπότητα και το προσφέρει για υιοθεσία η Μάνα Ελλάδα που το γεννά κάθε χρόνο. Κι ως Μάνα, αν το τέκνο της το αφήνουν έρμαιο είναι υποχρεωμένη να το ξαναφυλάξει στα σπλάχνα της μέχρι να το αγαπήσουν και να το αναζητήσουν για να φωτίσει την Ευρωπαϊκή στέρφα οικογένεια.
Τα υπόλοιπα, τα κοινά, τα ταπεινά μπορούν να συνεχίσουν μετά, απρόσκοπτα. Και το Μνημόνιο, και τα επιτόκια και τα ασφάλιστρα κινδύνου και τα χρέη και όλα τα συμφωνημένα.
Αλλά υπό όρους πολιτισμικού σκότους.
Ας ανάψουν οι Ευρωπαίοι άλλες λυχνίες. Ας ανάψουν άλλες φωτιές.
Ετούτη εδώ όμως τουλάχιστον ας ξέρουν ότι θα την έχουν σβήσει.
Προέκυψε συζητώντας με έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαϊστές και Φιλέλληνες, του οποίου το όνομα δεν έχει σημασία.
Ας ξεχάσουμε για λίγο τους στριφνούς αριθμούς και τους οικονομικούς όρους που καθορίζουν τη ζωή μας. Ας δούμε για λίγο, πιο μακρυά από την πραγματικότητα και τους παρόντες πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πίσω από τη λογιστική θεώρηση των πραγμάτων, που μπορεί να είναι και σωστή δεν αμφιβάλλω, υπάρχει ένα αμείλικτο ερώτημα, πιο ουσιαστικό, πιο βαθύ και πολύ πιο σοβαρό για το μέλλον της Ευρώπης. Ένα ερώτημα που δεν έχει να κάνει με το ευρώ, με τα επιτόκια, με τις Τράπεζες, με την ελληνική οικονομική ιδιομορφία. Πολύ δε περισσότερο, το ερώτημα αυτό δεν έχει να κάνει με κανένα από τα "αμαρτήματα" που βαραίνουν τον ελληνικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ιστό.
Το ερώτημα διατυπώνεται απλά αλλά είναι αμείλικτο κι επιτακτικό:
Εξακολουθούν οι Ευρωπαίοι να αυτοπροσδιορίζονται από την πολιτισμική τους ταυτότητα ή θεωρούν ότι είναι έτοιμοι να διακόψουν βάναυσα και άκριτα τους συνεκτικούς τους δεσμούς με την διαχρονική εξέλιξη του Δυτικού Πνεύματος;
Το ευρώ ως νόμισμα, η Ευρωζώνη ως θεσμός, το τραπεζικό σύστημα, η οικονομική διάρθρωση δεν είναι από τα αγαθά που συλλαμβάνονται και κατασκευάζονται προκειμένου να διαρκέσουν αιώνια. Κοινά νομίσματα και Ενώσεις ήλθαν και παρήλθαν, μύριες εταιρείες ή ιδρύματα ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις και οικονομικά μοντέλα εμφανίστηκαν κι εξαφανίστηκαν, άλλοτε ομαλά κι άλλοτε προκαλώντας αίμα και δάκρυα. Όμως όλα ήταν αναλώσιμα.
Οι πολιτισμικές ρίζες των Ευρωπαίων ωστόσο, ήταν εκείνες που επανέφεραν διαρκώς την ειρήνη στην Ήπειρο, ήταν εκείνες που αποτελούσαν την παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, που συγκροτούσαν τα κοινά σημεία αναφοράς και έδιναν την ελπίδα πως αν οι παρούσες γενιές επιζητούσαν την καταστροφή, οι επόμενες θα έβρισκαν εκείνες τις δυνάμεις που θα διατηρούσαν το φως της Ευρώπης άσβεστο.
Το φως, αυτό το λαμπρό πνευματικό δημιούργημα που συνοψίζει την ευρωπαϊκή πολιτισμική ιστορία, ανεξάρτητα αν έγινε αντικείμενο εμπορίου, αν χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο πολιτικής, αν την απήχησή του την καταχράσθηκαν μεγέθη απειροελάχιστα στο πέρασμα του χρόνου, δεν παύει να αποτελεί τον κοινό κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των λαών.
Και το Ολυμπιακό Φως, μια διεθνοποιημένη και υλιστική έκφραση του Ελληνικού Πνευματικού Φωτός, αποτελεί μια καλή αφορμή να αναχθεί το ερώτημα σε ένα πιο αναβαθμισμένο επίπεδο:
Θέλει η Ευρώπη να εξακολουθεί να διατηρεί τους πνευματικούς της δεσμούς με την Ελλάδα και το ελληνικό πνεύμα;
Τα άλλα θα τα βρούμε, αν απαντηθεί στέρεα και ειλικρινά αυτό το κεντρικό και αξιακό ερώτημα.
Η Σβέση του θα σημάνει και το "Σημείο Μηδέν" της πορείας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος.
Ήρεμα, ήσυχα, με την απλότητα και την επιβλητική σιωπή που επιβάλλει η μεγαλοσύνη του Ελληνικού Πνεύματος. Χωρίς φωνή, χωρίς μουσική, χωρίς ήχο.
Μια τελετή που η Ελλάδα θα σβήσει τη Φλόγα της, περιμένοντας την απάντηση της Ευρώπης.
Μια τελετή Σβέσης, θα επικοινωνήσει με έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας πολύ ισχυρό την διακοπή των πολιτισμικών δεσμών των Ευρωπαϊκών Λαών. Γιατί το Φως δεν είναι Ελληνικό. Ανήκει στην ανθρωπότητα και το προσφέρει για υιοθεσία η Μάνα Ελλάδα που το γεννά κάθε χρόνο. Κι ως Μάνα, αν το τέκνο της το αφήνουν έρμαιο είναι υποχρεωμένη να το ξαναφυλάξει στα σπλάχνα της μέχρι να το αγαπήσουν και να το αναζητήσουν για να φωτίσει την Ευρωπαϊκή στέρφα οικογένεια.
Τα υπόλοιπα, τα κοινά, τα ταπεινά μπορούν να συνεχίσουν μετά, απρόσκοπτα. Και το Μνημόνιο, και τα επιτόκια και τα ασφάλιστρα κινδύνου και τα χρέη και όλα τα συμφωνημένα.
Αλλά υπό όρους πολιτισμικού σκότους.
Ας ανάψουν οι Ευρωπαίοι άλλες λυχνίες. Ας ανάψουν άλλες φωτιές.
Ετούτη εδώ όμως τουλάχιστον ας ξέρουν ότι θα την έχουν σβήσει.
Αν συμφωνείτε με αυτήν την προσπάθεια μπορείτε να δηλώστε την υποστήριξή σας εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου