Περιμένοντας την Άνοιξη...ή Μήπως Όχι;

 Mερικές ενδιαφέρουσες σημερινές ειδήσεις:

• Η ζήτηση για αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ενεργητικά αυξήθηκε τον Ιανουάριο, με τους ξένους να εμφανίζονται καθαροί αγοραστές 94,7 δισ. δολαρίων σε μακροπρόθεσμα χρεόγραφα. 

• Ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 600 δολάρια η μετοχή της Apple

• Νέα πτώση σημείωσαν οι αρχικές αιτήσεις ανεργίας, οι οποίες βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων τεσσάρων ετών, παρέχοντας ένα ακόμα σημάδι βελτίωσης της αμερικανικής αγοράς εργασίας. Οι αιτήσεις ανεργίας που συμπληρώθηκαν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας ήταν 351.000 έναντι εκτιμήσεων για 357.000.  

Προσθέστε  στα παραπάνω και την ευφορία από το Ελληνικό PSI, μερικά όμορφα αλλά προεκλογικά λόγια των ελλήνων πολιτικών και θα έχετε την εικόνα της πλέον "ονειρεμένης" εποχής, μετά την κρίση του 2008. Α! Και την "ανέλπιστη" - μην την ξεχνάτε - αναβάθμιση της πιστοληπτικής μας ικανότητας, εν μέσω πιστωτικού γεγονότος από τον Οίκο Fitch!

Είναι όμως έτσι; Είμαστε στα πρόθυρα μιας Άνοιξης των αγορών ή απλώς είναι ο ήλιος του Φθινοπώρου που λάμπει πριν το βαρύ χειμώνα;

Οι επενδυτές λοιπόν επιστρέφουν στις ΗΠΑ και αγοράζουν τον τελευταίο καιρό σχεδόν τα πάντα. Ό,τι λάμπει, ό,τι γυαλίζει κι ό,τι έχουν ακουστά.

Όχι, δεν επενδύουν στην πραγματική οικονομία. Εκεί δεν υπάρχει ακόμη εμπιστοσύνη. Οι επενδυτές δεν προτιμούν την χρηματοδότηση νέων γραμμών παραγωγής, γι' αυτό και η ανεργία δεν πέφτει σημαντικά. Η ρευστότητα κατευθύνεται σε κινητές αξίες. Ομόλογα, μετοχές, τίτλους.

Το δολάριο επιστρέφει στην Αμερική, τη χώρα που το εκτύπωσε αφειδώς, όχι όμως για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη αλλά για να τοποθετηθεί σε άυλες αξίες. Κι αυτό κρύβει ένα φόβο των επνδυτών αλλά και μια προσδοκία.

• Το φόβο ότι η ανάπτυξη αργεί ακόμα
• Την προσδοκία ότι το κέρδος θα είναι γρήγορο, εύκολο και μόλις επιτευχθεί  "τα μαζεύουμε και φεύγουμε".

Μαζί τους κι όλοι οι άλλοι, εκείνοι που σπεύδουν να τοποθετηθούν σε "γνωστά" brand-names φοβούμενοι μήπως χάσουν την ευκαιρία να αποκομίσουν κέρδη σε μια αγορά που διαρκώς ανεβαίνει.

Εκείνο που αρχίζει όμως να διαφαίνεται είναι πως βρισκόμαστε μπροστά στο σχηματισμό μιας νέας "φούσκας". Η ταχύτητα με την οποία η κρίση πέρασε από τη "φούσκα των ακινήτων" στις ΗΠΑ προς τη "φούσκα κρατικού χρέους" της Ευρώπης και τώρα επανέρχεται στις ΗΠΑ για να δημιουργήσει μια νέα "φούσκα" χρηματιστηριακή αυτή τη φορά, είναι μεγάλη καθώς χρειάστηκαν από το 2008 γύρω στα 4 μόλις χρόνια. 

Τα χαρακτηριστικά λοιπόν του "ξεφουσκώματος" περιμένουμε να είναι απότομα, σε ανύποπτο χρόνο και εξαιτίας ενός "απροσδόκητου" συμβάντος ή είδησης. Αυτό το σύνολο χαρακτηριστικών θα επιταχύνουν την αποσυμπίεση και θα δρομολογήσουν τις εξελίξεις για την επόμενη φάση.

Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά εικασίες και θεωρητικές αναζητήσεις, μακρυά από κάθε προσπάθεια απεικόνισης της πραγματικότητας.