Κατά τα φαινόμενα και εκτός απροόπτου το πολιτικό σύστημα προετοιμάζεται για την τακτική του φιέστα: τις εκλογές! Και βέβαια το κάνει αρνούμενο να υποταχθεί στις συνταγματικές επιταγές για τετραετή κυβερνητική θητεία και οπωσδήποτε έχοντας εξασφαλίσει και την υποστήριξη της θορυβώδους αριστερής μειοψηφίας που αρέσκεται να δοκιμάζει απανωτά - αν μπορεί και κάθε μέρα - τις αντοχές του εκλογικού σώματος.
Ναι η Δημοκρατία θέλει τις εκλογές. Όχι, η Δημοκρατία δεν έχει σχέση με την μη συντεταγμένη λαϊκή έκφραση και η συντεταγμένη έκφραση του εκλογικού σώματος προκαλείται στη χώρα μας ανά τετραετία. Βεβαίως, κανείς αριστερίζον πολίτης, κανείς κομματικός και κανείς μέτοχος του πελατοκεντρικού μας συστήματος δεν μπορεί να περιμένει τη συντεταγμένη έκφραση. Είναι πολλά τα τέσσερα χρόνια.
Μη γελιέστε. Είναι δυνατόν όσοι οραματίζονται την αλλαγή ενός τοπικού προϊσταμένου, ενός μικρο-εξουσιαστή του κομματικού κράτους να περιμένουν την ολοκλήρωση της τετραετίας ώστε να ανέλθει στην εξουσία το κόμμα που τους εκπροσωπεί και συν αυτώ και ο άνθρωπος που θα τους "λύσει τα χέρια"; Όχι βέβαια! Εκλογές τώρα, με κάθε τρόπο ώστε να αποκατασταθεί η κομματική τάξις. Να αναλάβουν οι "δικοί μας". Κι όσο κι αν η κρίση μαστίζει τη χώρα, τόσο οι μικρές ή μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις θα "κοστίζουν" περισσότερο στα μάτια του ραγιά.
Δανείζομαι λοιπόν κι εγώ και παραφράζω τη γνωστή φράση από γνωστή διαφήμιση για να συμπυκνώσω την αντίληψη της εποχής.
Πως θα βγει η χώρα από το τέλμα; Μειώνοντας δαπάνες. Αυτός είναι μονόδρομος. Πως θα μειωθούν πραγματικά οι δαπάνες; Μόνο αν συρρικνωθεί το σπάταλο δημόσιο. Και πιο θα είναι το αποτέλεσμα της συρρίκνωσης; Η απόλυση όλων εκείνων που μισθοδοτούνται από το δημόσιο προϋπολογισμό και δεν χρειάζονται πλέον. Απλούστατο.
Κι αν τα κομματικά επιτελεία προβάλλουν μπαρούφες του τύπου: " μα αν απολυθούν υπάλληλοι τότε θα υποφέρει κι άλλο η αγορά εφόσον θα λείψουν οι μισθοί τους" απαντώ: μελετήστε πόσο θα μειωθούν άμεσα οι δαπάνες του κράτους εξαιτίας της μείωσης φόρων που θα προέλθει από τη μείωση του μισθολογικού και λειτουργικού κόστους όταν κλείσουν άχρηστοι οργανισμοί του δημοσίου και τότε ξαναελάτε να το συζητήσουμε.
Γιατί λοιπόν δεν απολύονται οι υπάλληλοι του δημοσίου που δεν χρειάζονται; μα γιατί είναι ψηφοφόροι. Και οι ψηφοφόροι χρειάζονται.
Δεν κομίζω κάτι καινούριο εδώ.
Αυτό που έχει νομίζω όμως ενδιαφέρον είναι να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να στηθεί μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές απάτες της Μεταπολίτευσης. Θα μου πεις έχουμε ζήσει πολλές. Αυτή ίσως θα είναι η απόλυτη.
Αναφέρομαι λοιπόν στο ενδεχόμενο να κατορθώσουν τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και οι "παραδοσιακές" κοινοβουλευτικές παρατάξεις (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΟΣ) να διατηρήσουν τις σχετικές πολιτικές τους δυνάμεις. Όχι τα καθαρά τους ποσοστά αλλά τις σχετικές μεταξύ τους δυνάμεις, εξασφαλίζοντας έτσι και την πολιτική τους επιβίωση.
Από τη μια πλευρά η ΝΔ του κ.Σαμαρά αλλά και το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου (το πιθανότερο) υποκρύπτουν από τον προεκλογικό πολιτικό τους λόγο το πραγματικό μέγεθος των μέτρων που αναγκαιούν και εν πολλοίς θα επιβληθούν, ενώ από την άλλη το "αντι-μνημονιακό μέτωπο" αριστεράς και δεξιάς άκοπα μπορεί να μπουρδολογεί επί φανταστικών λύσεων που ξεκινούν από τις γερμανικές αποζημιώσεις, περνούν λίγο από τα νότια της Κρήτης για πετρέλαιο και φυσικό αέριο και καταλήγουν στην πλήρη απομόνωση της χώρας που θα κάνει "μούτρα" στον υπόλοιπο κόσμο μέχρι να την "ξαναπαίξουν" οι αγορές.
Με αυτή την απατηλή εικόνα είναι πιθανό το εκλογικό σώμα να ξαναμοιράσει την τράπουλα της εντολής σχηματισμού Κυβέρνησης με τις ίδιες αναλογίες. Κι όταν ακριβώς την επομένη των εκλογών θα στηθεί και πάλι το σκηνικό του "νέου Καστελόριζου" - όπου οι μισοί δεν θα ξέρουν ανάγνωση ώστε να διαβάζουν τι υπέγραψαν και οι άλλοι μισοί θα υπερθεματίζουν έχοντας εξασφαλίσει την Βουλευτική καρέκλα (και ίσως και σύνταξη) περί της σωτηρίας της χώρας - δυστυχώς οι πολίτες θα ξαναδούν το έργο με τον "κοψοχέρη της Δευτέρας" ως πρωταγωνιστές.
Η εν υπνώσει - και εν αρνήσει (βλ. προηγούμενο άρθρο μας) - ελληνική κοινωνία θα καταστεί και πάλι έρμαιο των εύηχων πολιτικών λόγων, θα προστρέξει στο κάλεσμα του κ. Σαμαρά που με ευκολία μπορεί ταυτόχρονα να υπερασπίζεται και να καταριέται το Μνημόνιο, στην πρόσκληση του κ. Βενιζέλου να μην αφεθεί ο κ. Σαμαράς να πάρει μόνος του την εξουσία (γιατί αυτό θα είναι το επιχείρημα της επόμενης ημέρας, πως δηλαδή ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα μέσα σε τέτοιες συνθήκες δεν άφησε τη Δεξιά να κυβερνήσει μόνη της) και βεβαίως θα είναι και "νίκη" των "αντι-μνημονιακών" αφού θα έχουν "κατορθώσει" να μειώσουν τα ποσοστά των "άλλων".
Όλοι κερδισμένοι.
Μόνος χαμένος ο σώφρων πολίτης, που θα κληθεί και πάλι να πληρώσει τα σπασμένα (σε φόρους και χαράτσια) μιας πελατοκεντρικής κομματοκρατίας, που με αντίτιμο μια μόνιμη θέση στο δημόσιο θα έχει αναρριχηθεί και πάλι στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου