Τελικά τείνω να πιστέψω τη θεωρία που θέλει κάθε λαό να "εξειδικεύεται" σε κάτι. Προφανώς δε συμφωνώ με τα στερεότυπα αλλά τι άλλο να σκεφτώ όταν η πραγματικότητα με διαψεύδει σε σχέση με τις απόψεις μου;
Εξηγούμαι.
Βρίσκεται σε εξέλιξη -δυστυχώς και ας όψονται οι κατά καιρούς κυβερνώντες και μετέχοντες της εξουσίας - μια εξαιρετικά τεχνική διαδικασία όπως αυτή της αναδιάρθρωσης χρέους. Για τους γνωρίζοντες, δεν είναι μια "καθημερινή" κατάσταση στο χώρο των αγορών, τα μεγέθη είναι σημαντικά και τα ρίσκα μεγάλα τόσο για τη χώρα όσο και για τους επενδυτές.
Οι συνέπειες μιας τέτοιας διαδικασίας είναι πρακτικώς άγνωστες, αφού καμιά χώρα δεν είναι ίδια με κάποια άλλη, δηλαδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί το μοντέλο της Αργεντινής ή κάποιας άλλης περίπτωσης χώρας που προχώρησε σε αναδιάρθρωση ώστε να προβλέψει κανείς τις εξελίξεις με ακρίβεια. Οι παράμετροι πολλές, οι κοινωνικές επιπτώσεις προφανώς υπολογίσιμες και γενικώς όλα τελούν υπό αναδιάρθρωση.
Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα γεγονός θα επηρεάσει τόσους πολλούς πολίτες και για τόσο μακρό χρόνο.
Και τι αντικρίζουμε σε πολιτική και κοινωνία;
Την πλήρη απογοήτευση. Η κυβερνητική πολιτική στρατηγική απέναντι σε ένα τόσο πολύπλοκο και πολυεπίπεδα σημαντικό ζήτημα όπως το PSI, κινείται μεταξύ του "μαστιγίου και του καρότου" δανειζόμενη πρακτικές από ανατολίτικο παζάρι. Από την απέναντι πλευρά, η κοινωνία απαίδευτη και αμαθής, ίσως και παραζαλισμένη, βρήκε καταφύγιο στις...πατάτες!
Γιατί τα έβαλα με τους πατατάδες, αξιοσέβαστους καθ' όλα, και εξαναγκάζομαι σε ταύτιση - αν είναι ποτέ δυνατόν! - με την Αλέκα;
Διότι εν τέλει αυτή η κοινωνία αποδεικνύεται ότι αυτούς τους πολιτικούς παράγει και με αυτούς ικανοποιείται.
- Έπρεπε να φθάσουμε ένα βήμα πριν το "μη χείρον" για να "ξυπνήσουν" παραγωγοί και πολίτες; Την άποψη "είναι ένα πρώτο βήμα" δεν τη δέχομαι γιατί έχουν γίνει τόσα πολλά "πρώτα βήματα" σ' αυτή τη χώρα που θα είχαμε φτάσει στον Άρη.
- Δηλαδή τόσα χρόνια υπήρχε αυτή η δυνατότητα - παράκαμψης των περίφημων "μεσαζόντων" - και μια αδιόρατη συνωμοσία ή εφησυχασμός μεταξύ πολιτών, παραγωγών και διακινητών δεν επέτρεπε την πτώση των τιμών;
Κι αν νομίζεις ότι θα κατευθύνω για κάποιο πολιτικό ιδεολογικό κόλλημα την κριτική μου στους όψιμους πατατοεπαναστάτες, θα σου θυμίσω και την πρόσφατη καμπάνια επιχειρηματιών με τον τίτλο "Give Greece A Chance".
Μπούρδες.
- Πότε οι ελληνική επιχειρηματική κοινότητα επέδειξε παρόμοια ευαισθησία και οργάνωσε καμπάνια διεθνή για τη διαφθορά; Για τις σπατάλες; Για την κακοδιοίκηση; Δεν ήταν συν-υπεύθυνη όταν αποδεχόταν τις πρακτικές του κομματικού κράτους και δεν ήταν εκείνη που διαπλέχθηκε μ' αυτές;
- Που ήταν η επίδειξη εταιρικής κοινωνικής ευθύνης όταν καταγράφονταν φαινόμενα παραβίασης του ανταγωνισμού; Κι εκεί σιωπή κι εκεί επιδίωξη του "εύκολου χρήματος" που τώρα αποδεικνύεται οφθαλμαπάτη και μπούμερανγκ.
- Που ήταν και που είναι οι ξεκάθαρες απόψεις απέναντι στο σφιχτό κρατικό εναγκαλισμό, όταν οι ίδιοι επιχειρηματίες παραμένουν αγκυλωμένοι σε δομές σκουριασμένες; Επιμελητήρια κρατικά ελεγχόμενα, ενώσεις κρατικά επιδοτούμενες και οργανώσεις με στελέχωση αμοιβόμενη από το δημόσιο κορβανά.
Από την άλλη, συνολικά η ελληνική κοινωνία αρέσκεται σ' αυτό το καροτο-μαστιγιακό ορυμαγδό. Αρέσκεται να άγεται και να φέρεται από εκείνους - τους ίδιους ακριβώς! - που την οδήγησαν εδώ και μάλιστα - αυτό είναι και το πιο αστείο! - υπόσχονται και εφαρμόζουν ακριβώς τα ίδια αποτυχημένα εργαλεία και ιδεολογίες.
Πάμε λοιπόν! Ας κατακτήσουμε και πάλι ως Έλληνες τον κόσμο! Με τις πατάτες μας!
ΥΓ Θα ξέρεις ότι η πατάτα δεν είναι ιθαγενές φυτό. Μας ήρθε από μια άλλη περιοχή του κόσμου που πέρασε το ΔΝΤ: Τη Νότια Αμερική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου