Γύρισες από διακοπές ε; Κι εγώ. Κι έπεσες πάνω στα καμένα και στα αποκαϊδια - ξέρω πως γράφεται, δε βρίσκω τα ψιψιψόνια πάνω από το ι - που στροβιλίζονται μαύρο κομφετί γύρω από την καραναβαλίστικη χώρα μας. Πέφτεις λοιπόν κι εσύ κι εγώ, πάνω από τον κομπιούτορα να γράψεις και να διαβάσεις ειδήσεις, απόψεις, άρθρα κι άλλα παραφερνάλια που σου φέρνει με τον αραμπά της η ελληνική βερσιόν της ευρυζωνικότητας. Και λοιπόν; Περιμένεις τι; Να αλλάξει κάτι; Να διαβάσεις τη σούπερ-γουάου άποψη που θα σου κάνει κλικ και θα βγεις στις ρούγες αλαλλάζοντας "Το 'χω, το 'χω"; Όχι φίλε, λυπάμαι.
Όποιος περίμενε ότι η το ίντερνετ στην Ελλάδα θα γινόταν ο μοχλός ή το μαγικό ραβδί που θα έσπρωχνε τα μυαλά μας μπροστά, έχασε. Διαβάζω και πάλι - όπως και στις προηγούμενες πύρινες καταστροφές - πόσο εύκολα η γενική απογοήτευση, ανεξάρτητα αν διοχετεύεται από τα blog ή τα sms ή ό,τι άλλο σύγχρονο, εγκλωβίζεται και πάλι στην κουλτούρα της "πορείας". Στη διαμαρτυρία χωρίς αύριο. Στο τρίλεπτο της εικόνας του ρεπορτάζ των οκτώ. Σε μια παλιομοδίτικη και ανούσια - όπως δείχνει η πραγματικότητα - έκφραση απαρέσκειας.
Για άλλη μια φορά η γενιά μας χάνει την ουσία. χάνει την ευκαιρία να εκμεταταλλευτεί την τεχνολογία, να την κάνει τρόπο ζωής και σκέψης και λειτουργεί με όρους της 10ετίας του '80. Της καταγγελίας, της πιασάρικης φωτό, της ατάκας, της είδησης του δευτερολέπτου. Τι έκανε ο Υπουργός, τι δήλωσε ο εκπρόσωπος, αν η σύζυγος του γενικού γραμματέα έχασε στην πόκα τρεις μισθούς (όχι δικούς σου, μεγαλύτερους μην ταράζεσε!) Ενίοτε και της φωναχτής αντίδρασης, που άλλους τους κάνει να τρέχουν προς το μέρος εκείνου που φωνάζει κι άλλους τους κάνει να κλέινουν τ' αυτιά τους. Τι μας λείπει;
Τα blogs της άποψης. Της συλλογικής και συγκροτημένης πρότασης. Της έξυπνης ιδέας που θα γίνει κύμα, θα γίνει πρόταση και θα τη δούμε να γίνεται πράξη. Τι να το κάνω εγώ να βάλω το μαύρο μου t-shirt για να πιω καφέ στα starbucks στο Σύνταγμα; Ν' ακούσω για "αστικές φωτιές" και "περιαστικά δάση", πομφόλυγες για κείνους που αύριο θα εξαργυρώσουν τη δική μου ντεκορίστικη παρουσία με μια θέση στη Βουλή, στην Ευρωβουλή ή στην "Επιτροπή για την Εποπτεία της Διάσωσης της Κυανέρυθρης Χαλέπιου Πεύκης". Γιατί μη μου πεις ότι δε θα γίνει μια επιτροπούλα, ένας οργανισμούλης κάτι τελος πάντων μετά την καταστροφή της Αττικής, δε θα σε πιστέψω!
Να διατυπώσουμε μια σοβαρή πρόταση μπορούμε όσοι έχουμε αλλάξει από τρία πληκτρολόγια και πάνω, γράφοντας για το πόσο σπουδαία είναι η τελευταία αναβάθμιση του firefox, ή όσοι έχουμε πρήξει τον κοσμάκη με τη σημασία να μείνουμε ανώνυμοι; Σιγά τα ωά! Και η θειά μου στο χωριό, ανώνυμη είναι και τα χώνει όπου σταθεί. Να της πω ότι είναι blogέρισσα; Θα με κράξει.
Που είναι τα πολιτικά blog; Που είναι οι προτάσεις τους; Πως τις προωθούν στους πολιτικούς φορείς, στα κόμματα, στην κοινωνία των πολιτών; Τι να την κάνω εγώ τη φωτογραφία του κάθε πολιτικού με μαγιώ να τρώει τσιπούρες; Τι με νοιάζει αν βγάζει τα σκούπίδια του από το βράδυ και δεν κάνει αναύκλωση στα κουτιά από τα πούρα; Προτάσεις έχω; Πόσοι πολιτικοί με διαβάζουν κάθε πρωί για να "τσιμπήσουν" ιδέες, απόψεις, να "τρομάξουν" αν θέλεις στη σκέψη ότι απέναντί τους έχουν μια κοινότητα σκεπτόμενη, ώριμη όχι ωρυόμενη; Να σε πάω κι ένα βηματάκι παραπέρα ή θα σε ξενερώσω; Να σε πάω. Την ανωνυμία δεν πρέπει να τη διεκδικήσω για να τη "γλυτώνω" όταν τα χώνω ανώνυμα σε επώνυμους. Η ανωνυμία μου είναι το επιχείρημά μου για ανιδιοτέλεια. Για να αποδείκνύω ότι αυτά που λέω, αυτά που καταθέτω ως άποψη δεν αποσκοπούν να με κάνουν τον 500στό σύμβουλο στο κόμμα, στο πολιτικό γραφείο, στο μεγαλοκάναλο.
Προς το παρόν, με τις αλλαξο-blogιές μας, το μόνο που καταφέραμε είναι να είμαστε μια κοινότητα καταγγελτική, αβαρής και αβαθής. Άοσμη και άγευστη. Χωρίς θέσεις συγκροτημένες, εξάρτημα και παρακολούθημα των mainstream πολιτικών, κομμάτων και ΜΜΕ. Παίζουμε με τους δικούς τους κανόνες, της απολίτικης φωνασκίας ή στην καλύτερη, της παλιομοδίτικης πολιτικάντικης σαχλαμάρας.
Όποιος περίμενε ότι η το ίντερνετ στην Ελλάδα θα γινόταν ο μοχλός ή το μαγικό ραβδί που θα έσπρωχνε τα μυαλά μας μπροστά, έχασε. Διαβάζω και πάλι - όπως και στις προηγούμενες πύρινες καταστροφές - πόσο εύκολα η γενική απογοήτευση, ανεξάρτητα αν διοχετεύεται από τα blog ή τα sms ή ό,τι άλλο σύγχρονο, εγκλωβίζεται και πάλι στην κουλτούρα της "πορείας". Στη διαμαρτυρία χωρίς αύριο. Στο τρίλεπτο της εικόνας του ρεπορτάζ των οκτώ. Σε μια παλιομοδίτικη και ανούσια - όπως δείχνει η πραγματικότητα - έκφραση απαρέσκειας.
Για άλλη μια φορά η γενιά μας χάνει την ουσία. χάνει την ευκαιρία να εκμεταταλλευτεί την τεχνολογία, να την κάνει τρόπο ζωής και σκέψης και λειτουργεί με όρους της 10ετίας του '80. Της καταγγελίας, της πιασάρικης φωτό, της ατάκας, της είδησης του δευτερολέπτου. Τι έκανε ο Υπουργός, τι δήλωσε ο εκπρόσωπος, αν η σύζυγος του γενικού γραμματέα έχασε στην πόκα τρεις μισθούς (όχι δικούς σου, μεγαλύτερους μην ταράζεσε!) Ενίοτε και της φωναχτής αντίδρασης, που άλλους τους κάνει να τρέχουν προς το μέρος εκείνου που φωνάζει κι άλλους τους κάνει να κλέινουν τ' αυτιά τους. Τι μας λείπει;
Τα blogs της άποψης. Της συλλογικής και συγκροτημένης πρότασης. Της έξυπνης ιδέας που θα γίνει κύμα, θα γίνει πρόταση και θα τη δούμε να γίνεται πράξη. Τι να το κάνω εγώ να βάλω το μαύρο μου t-shirt για να πιω καφέ στα starbucks στο Σύνταγμα; Ν' ακούσω για "αστικές φωτιές" και "περιαστικά δάση", πομφόλυγες για κείνους που αύριο θα εξαργυρώσουν τη δική μου ντεκορίστικη παρουσία με μια θέση στη Βουλή, στην Ευρωβουλή ή στην "Επιτροπή για την Εποπτεία της Διάσωσης της Κυανέρυθρης Χαλέπιου Πεύκης". Γιατί μη μου πεις ότι δε θα γίνει μια επιτροπούλα, ένας οργανισμούλης κάτι τελος πάντων μετά την καταστροφή της Αττικής, δε θα σε πιστέψω!
Να διατυπώσουμε μια σοβαρή πρόταση μπορούμε όσοι έχουμε αλλάξει από τρία πληκτρολόγια και πάνω, γράφοντας για το πόσο σπουδαία είναι η τελευταία αναβάθμιση του firefox, ή όσοι έχουμε πρήξει τον κοσμάκη με τη σημασία να μείνουμε ανώνυμοι; Σιγά τα ωά! Και η θειά μου στο χωριό, ανώνυμη είναι και τα χώνει όπου σταθεί. Να της πω ότι είναι blogέρισσα; Θα με κράξει.
Που είναι τα πολιτικά blog; Που είναι οι προτάσεις τους; Πως τις προωθούν στους πολιτικούς φορείς, στα κόμματα, στην κοινωνία των πολιτών; Τι να την κάνω εγώ τη φωτογραφία του κάθε πολιτικού με μαγιώ να τρώει τσιπούρες; Τι με νοιάζει αν βγάζει τα σκούπίδια του από το βράδυ και δεν κάνει αναύκλωση στα κουτιά από τα πούρα; Προτάσεις έχω; Πόσοι πολιτικοί με διαβάζουν κάθε πρωί για να "τσιμπήσουν" ιδέες, απόψεις, να "τρομάξουν" αν θέλεις στη σκέψη ότι απέναντί τους έχουν μια κοινότητα σκεπτόμενη, ώριμη όχι ωρυόμενη; Να σε πάω κι ένα βηματάκι παραπέρα ή θα σε ξενερώσω; Να σε πάω. Την ανωνυμία δεν πρέπει να τη διεκδικήσω για να τη "γλυτώνω" όταν τα χώνω ανώνυμα σε επώνυμους. Η ανωνυμία μου είναι το επιχείρημά μου για ανιδιοτέλεια. Για να αποδείκνύω ότι αυτά που λέω, αυτά που καταθέτω ως άποψη δεν αποσκοπούν να με κάνουν τον 500στό σύμβουλο στο κόμμα, στο πολιτικό γραφείο, στο μεγαλοκάναλο.
Προς το παρόν, με τις αλλαξο-blogιές μας, το μόνο που καταφέραμε είναι να είμαστε μια κοινότητα καταγγελτική, αβαρής και αβαθής. Άοσμη και άγευστη. Χωρίς θέσεις συγκροτημένες, εξάρτημα και παρακολούθημα των mainstream πολιτικών, κομμάτων και ΜΜΕ. Παίζουμε με τους δικούς τους κανόνες, της απολίτικης φωνασκίας ή στην καλύτερη, της παλιομοδίτικης πολιτικάντικης σαχλαμάρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου