Αντώνη, Πλήρωσε τα Ούζα!

«Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών συνιστά συντριπτική ήττα της ΝΔ, ενώ προοιωνίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές», δήλωσε προσερχόμενος στην Ιπποκράτους ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ είπε ότι «εκ των πραγμάτων τίθεται ζήτημα εκλογών καθώς η κυβέρνηση δεν διαθέτει ουσιαστική νομιμοποίηση και υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ κυβέρνησης και εκλογικού αποτελέσματος».

«Η νίκη του ΠΑΣΟΚ πιστώνεται στο μεγαλύτερο μέρος της στον Γιώργο Παπανδρέου» είπε ο κ. Βενιζέλος.

Ο κ. Βενιζέλος ανέφερε επίσης ότι πρέπει να εξετασθεί και το ζήτημα της αποχής.
Δηλώσεις Ευ. Βενιζέλου την 2009-06-07 μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές.
------------------------------------------------------------
Έχεις παίξει  τάβλι; Σχεδόν σίγουρα. Καλοκαιράκι, παραλία, ταβλάκι. Όσο φιλικό και να είναι το παιχνίδι, έτσι για το καλό που λένε, οι σωστοί παίχτες βάζουν κι ένα στοίχημα. Δυο ουζάκια, τους καφέδες, κάτι τέλος πάντων. Για να έχει ενδιαφέρον και το παιχνίδι.

Στο τέλος ο χαμένος πληρώνει. Δεν το λέει κανένας νόμος. Δεν είναι πουθενά γραμμένο. Είναι αυτονόητο, αν θες να είσαι μέλος της παρέας. Άπαξ και δεχτείς το στοίχημα, έτσι κάνεις.

Κι αν κάποτε ο χαμένος δεν τιμήσει το λόγο του, μάλλον απολαμβάνει κάτι μεταξύ οίκτου και περιφρόνησης. Ξέρεις εκείνο το γλυκανάλατο συναίσθημα, που εκπέμπεται στο χώρο όταν δεν εκπληρώθηκε ένα ευτελιστικό χρέος τιμής, μικρό και συμβολικό αλλά απαραίτητο για να σου εξασφαλίσει συμμετοχή στην παρέα.

Ευρωεκλογές λοιπόν.

Για μένα, στα έχω ξαναπεί, νίκησε το Μνημόνιο. Κανένα κόμμα και καμιά παράταξη δεν αναδείχθηκε με τέτοιο δυναμικό που να μπορεί να το απειλήσει. Σε κανέναν ο λαός δεν έδωσε τέτοια ισχύ ώστε να επαίρεται πως διαθέτει τέτοια λαϊκή βάση ώστε στο μέλλον να σχηματίσει ισχυρή Κυβέρνηση και πράγματι να ανατρέψει το πρόγραμμα και την πορεία της χώρας. Αυτό το λύσαμε.

Παραπέρα, πάλι, δεν πιστεύω στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν θες την άποψή μου, μια χαρά Μνημόνιο θα υπηρετήσει και όλα καλά.

Έχουμε όμως ένα θέμα άλλης τάξεως. Δημοκρατικής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα. Τελεία και παύλα.

Ναι, το Σύνταγμα δεν προβλέπει την υποχρεωτική προσφυγή σε Εθνικές κάλπες. Όμως είναι αυτό το κεντρικό ζήτημα;

Έχουμε επισήμως καταγεγραμμένη τη λαϊκή βούληση, έχουμε μια Κυβέρνηση που δεν διαθέτει την πλειοψηφία, καταφανώς, ή αν θέλεις δεν επιβεβαιώθηκε -σε επίσημη εκλογική αναμέτρηση - πως όντως τη διαθέτει.

Η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όμως με Κυβέρνηση υπό αμφισβήτηση, υπό ομηρία ή υπό την υποψία της δυσαρμονίας με τη λαϊκή βούληση. Το έχει πει κι ο Ευάγγελος, άσχετο αν τώρα κάνει την "πάπια".

Και τι θα κερδίσει, πολιτικά, η Κυβέρνηση αν παραμείνει στην εξουσία, με δεδομένο και το πολιτικό κλίμα και κυρίως την διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας του χρόνου;

Δεν αντιλαμβάνεται πως μετά το χθεσινό αποτέλεσμα, παρομοιάζεται με τον απρόσκλητο επισκέπτη συγγενή που πράγματι καμία Συνταγματική διάταξη δεν επικαλείται κανείς για να τον διώξει αλλά όλοι κοιτάζονται μεταξύ τους περιμένοντας πότε θα φύγει;

Μόνο φθορά έχει να εισπράξει η Κυβέρνηση με την παραμονή της στην εξουσία. Φθορά, που δε θα προέλθει μόνο από την αντίδραση των πολιτών στα επερχόμενα μέτρα αλλά και από την απαξία που θα της αποδοθεί. Για να στο πω απλά, μια Κυβέρνηση που μετά από τέτοια ήττα καμώνεται ότι το "παλεύει" και ιδίως σε τέτοιες συνθήκες, σε ένα συμπέρασμα οδηγεί τον πολίτη: μένει στην εξουσία για τους μισθούς, τους οδηγούς, τους γραμματείς και τα ένσημα.

Κοινώς, τι περιμένει ο κ. Σαμαράς μετά τη χθεσινή ήττα;
Να αντιστρέψει το κλίμα; Μα ότι είχε να δώσει μέσα στο χρονικό πλαίσιο που διαθέτει, το έδωσε. Και επιδόματα, και διορισμούς και υπαναχωρήσεις σε σημεία του Μνημονίου.

Μπορεί να δώσει κι άλλα που θα αποδώσουν σε ένα χρόνο; Μα ο ίδιος δεν ήταν που μόλις την Παρασκευή, επεξέτεινε την παροχολογία και την άσωτη δημιουργία θέσεων εργασίας μέχρι την επόμενη δεκαετία, δείγμα πως τίποτα άλλο δεν έχει να προσφέρει στην μπαλκονάτη πολιτική μας αρένα; Ή ο λαός θα εκπαιδευθεί σε ένα χρόνο ώστε να εκτιμά τις λεπτές διαφορές μεταξύ κοινωνικού φιλελευθερισμού και κεντροαριστερής διαλεκτικής;

Κρίμα για δύο ιστορικά κόμματα -τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - και περισσότερο κρίμα για τους ηγέτες που ακόμη στεγάζονται σε αυτά και κάποτε κυβέρνησαν τη χώρα. Οι κ. Καραμανλής και Παπανδρέου, πρώην Πρωθυπουργοί, καταδέχονται να αποτελούν μέρος αυτής της εικόνας;

Αυτά στη Δημοκρατία είναι χρέη τιμής. Αν δεν απολαμβάνεις την πλειοψηφία σε κάθε εθνική κάλπη, θέτεις τον εαυτό σου και την Κυβέρνησή σου στην κρίση του λαού. Ειδάλλως, δώσε στον ΑΣΕΠ -Συνταγματικό είναι κι αυτό - διορίσου υπάλληλος της Βουλής, να μη σε κουνάει κανένας.

Αν ο Λαός Θέλει να Εξαπατάται, Ποιός θα τον Εμποδίσει;

       Συνήθως, άρθρα σαν κι αυτό που θα διαβάσεις, αρχίζουν με μια γερή δόση αναδρομής στην πρόσφατη Ιστορία: Μεταπολίτευση, σκάνδαλα, Κυβερνήσεις λαοπρόβλητες που αποδείχτηκαν εκ των υστέρων καταστροφικές, ηγέτες που δοξάστηκαν αλλά κατόπιν δέχτηκαν την λαϊκή απαξίωση κι άλλα σχετικά.

          Το ενδιαφέρον ωστόσο σημείο στην ελληνική πολιτική ιστορία, δεν είναι ούτε οι κατά καιρούς δημαγωγοί που εμφανίστηκαν και απόλαυσαν την εξουσία, ούτε ίσως κάποια ιδιαίτερη έφεση στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, ούτε καν η αδυναμία να συγκροτήσει η χώρα μια παραγωγική οικονομία. Λίγο ως πολύ, σε κάθε χώρα υπάρχουν και οι δημαγωγοί και οι καταχραστές και τα προβλήματα στην οικονομική διάρθρωση.

           

      Το ζήτημα στην Ελλάδα είναι η αφοπλιστική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, οι οποίοι ενώ γνωρίζουν εκ των προτέρων πως ούτε "λεφτά υπάρχουν", ούτε καμιά "ισχυρή Ελλάδα" υφίστατο, ούτε καμία "Επανίδρυση του Κράτους" δεν επρόκειτο να γίνει, ούτε καν "Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου" θα προχωρούσε, εντούτοις ψηφίζουν αενάως εκείνον που υπερτερεί στην πλέον φαντασιόπληκτη παροχολογία.

         Ναι, αυτός ο λαός θέλει να ακούει υποσχέσεις. Θέλγεται από τα ουτοπικά οράματα. Απαξιώνει το ρεαλισμό και αρέσκεται να ταξιδεύει στο όνειρο το οποίο με θαυμαστή συνέπεια πάντοτε μεταφράζεται σε εφιάλτη, άλλοτε κοινωνικό, άλλοτε οικονομικό, ίσως και εθνικό κάποιες φορές.

         Πιστεύει πράγματι κανείς σήμερα πως ο κ. Τσίπρας έχει τη δυνατότητα και σε συνάρτηση με το τρέχον δυναμικό της χώρας, πολιτικό και οικονομικό, να προχωρήσει σε μια διαφορετική οικονομική πορεία; Όχι. Αν εξαιρέσουμε τις απιθανότητες τύπου "κι αν σου κάτσει" ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι απλούστατα ο δρόμος που ακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος, πλην μετρημένων εξαιρέσεων που τυγχάνει όμως αυτές οι εξαιρέσεις να αποτελούν παραδείγματα οικειοποίησης του πλούτου και του λαού μιας χώρας εις όφελος του ηγέτη και της οικογενείας του.

         Η μετονομασία του Μνημονίου σε "Σύμφωνο Ανάπτυξης", η αλλαγή ορολογίας από "μειώσεις μισθών και συντάξεων" σε "αναδιανομή του πλούτου εις όφελος των φτωχών", η περικοπή των επικουρικών αν θα γίνει "ψαλίδισμα των ρετιρέ αμοιβών" (αλήθεια θυμάστε τα "ρετιρέ" του Ανδρέα Παπανδρέου;), πολύ μικρή σημασία έχουν για τον πολίτη. Η ουσία είναι το πρόγραμμα κι αυτό δεν αλλάζει.  Η περικοπή και το συμμάζεμα είναι μονόδρομος, απλώς το περιτύλιγμα -δηλαδή αν θα γίνει από μια Κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ ή από Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - είναι που θέλγει το κοινό.

        Οπότε, αν ο λαός θέλει την "εξαπάτησή" του την πολιτική για να συνεχίσει στο δρόμο του Μνημονίου, μπορεί κανείς να τον εμποδίσει; Όχι βέβαια!

Ευρωεκλογές 2014: Το Μνημόνιο Νικητής!

Αγαπητέ ψηφοφόρε,

Μακάρι η Ελλάδα να είχε το δικό της ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο κι αποδοτικό οικονομικό πρόγραμμα. Όχι τις προεκλογικές σαχλαμάρες, όχι τις ανεδαφικές υποσχέσεις, όχι τις φασιστικές κι επικίνδυνες ρητορικές.

Πρόγραμμα. Σοβαρό, προσανατολισμένο στις δικές μας ανάγκες και προοπτικές, πάνω απ' όλα έντιμο απέναντι στους πολίτες και στην κοινωνία, με προοπτική ευρωπαϊκή. Πειράματα τριτοκοσμικά, θέσεις περί αυτονόμησης της χώρας που μόνο εκείνους που τις επαγγέλλονται εξυπηρετούν,  μόνο ως αστεία μπορεί να γίνουν δεκτά.

Δυστυχώς όμως τέτοιο πρόγραμμα δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Πολιτικοί και πολίτες αδυνατούν να συμπράξουν σε μια κοινά αποδεκτή, θεσμικά ισχυρή και αποτελεσματική συμφωνία για τη χώρα. 

Με προοπτική κοντόφθαλμη, με σκληρά ιδιοτελή κίνητρα, το σύνολο του πολιτικού συστήματος το οποίο συναποτελούν και οι πολίτες-ψηφοφόροι εκτός από τους πολιτικούς, ερμηνεύουν τον κόσμο και την οικονομία με όρους πελατειακής λογικής. Δυστυχώς όμως, όλος ο υπόλοιπος κόσμος από την Αμερική ως την Ιαπωνία κι από την Ισλανδία μέχρι τη Νότιο Αφρική έχει κάνει άλματα προς την ελεύθερη οικονομία, προς την ανταγωνιστική παραγωγική δόμηση της κοινωνίας και προοδεύει.

Κι εδώ έρχεται το Μνημόνιο. Επιτέλους ένα πρόγραμμα για την ελληνική οικονομία. Χρηματοδοτημένο, τεκμηριωμένο, μετρημένο. Με τα λάθη του, όπως σε κάθε ανθρώπινο έργο. Τα οποία όμως λάθη δεν συγκρίνονται με τα διαχρονικά τεράστια σφάλματα και τις άθλιες επιλογές των ημέτερων πολιτικών.

Και βέβαια, το Μνημόνιο και η προοπτική του δεν επηρεάζονται ουσιαστικά από τις συνηθισμένες για το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο, υπαναχωρήσεις και το πολιτικό κόστος. Ένα πρόγραμμα που έχει την πολιτική στήριξη Ευρωπαίων  και κορυφαίων Διεθνών Οργανισμών. Βεβαίως, εμπεριέχει και τις προεκτάσεις των δικών τους συμφερόντων και προτεραιοτήτων. Αλλά, είπαμε: εμείς δεν κατορθώσαμε ποτέ να συμφωνήσουμε σε ένα δικό μας ανάλογο πρόγραμμα, με γνώμονα τα δικά μας συμφέροντα. Κι αυτό αποδείχτηκε καταστροφικό. 

Την Κυριακή λοιπόν, ψηφίζεις αγαπητέ ψηφοφόρε για την εκλογή μελών του Ευρωκοινοβουλίου. Υπό άλλες συνθήκες, χωρίς το Μνημόνιο, η αντιπολίτευση θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ένα θετικό υπέρ της αποτέλεσμα και να επικαλεστεί πολιτικά -αν και όχι συνταγματικά-  δυσαρμονία μεταξύ του Εκλογικού Σώματος και Κυβέρνησης και να ζητήσει τη διεξαγωγή πρόωρων Εθνικών εκλογών. Με τη συνέπεια βέβαια - επίσης γνωστή και συνηθισμένη για τη χώρα μας - μέσα σε δύο μόλις χρόνια από την εκλογή της παρούσας Κυβέρνησης, να αλλάξει και πάλι ο προσανατολισμός.

Τι κι αν έχεις χώρες γύρω σου μεγάλες και σοβαρές με φορολογικό σύστημα αμετάβλητο για δεκαετίες. Με θεσμούς που ξεκινούν από τον προηγούμενο αιώνα. Στην Ελλάδα, δεν νοιάζεται και κανείς αν η Κυβέρνηση και μαζί με αυτήν και όλο το θεσμικό και οικονομικό οικοδόμημα αλλάζει κάθε λίγο.

Ωστόσο, σήμερα υπάρχει πρόγραμμα. Το Μνημόνιο. Και ευτυχώς για τη χώρα, θα υπάρχει και την επόμενη ημέρα ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος. Για πρώτη φορά στην Ιστορία της, αυτή η χώρα έχει ένα πρόγραμμα που δεν εξαρτάται από τις ορέξεις του κάθε πολιτικού αρχηγού που ευκαιριακά, γιατί έτσι είναι η Δημοκρατία, αποκτά την προτίμηση του λαού.

Μόνο σε μια περίπτωση θα τεθεί σε αμφιβολία το Μνημόνιο και η προοπτική του: Αν η κάλπη αναδείξει μια άνευ προηγουμένου αναλογία εκλογικής ισχύος, υπέρ όσων αντίκεινται στην μνημονιακή πολιτική. Δηλαδή, μια μη αναμενόμενη ενίσχυση των δυνάμεων εκείνων που ορέγονται να πειραματιστούν με τη χώρα και την προοπτική της. Να την απομακρύνουν από την ασφαλή σχέση με τους Διεθνείς εταίρους μας και να την αφήσουν έρμαιο στα χέρια εκείνων των πολιτικών επιλογών που την οδήγησαν ως εδώ.

Τέτοια προοπτική δεν υπάρχει και ευτυχώς. Η κάλπη του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν αποτέλεσε πρόκριμα μιας τέτοιας πιθανότητας. Οι λεγόμενες "αντι-μνημονιακές" δυνάμεις είναι πολυδιασπασμένες, χωρίς να εμφανίζεται η τάση ενός απρόσμενου αποτελέσματος που θα προβληματίσει και θα εκπλήξει.

Ναι, αναμφίβολα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την δυναμική -ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον- να έρθει πρώτος. Εντούτοις, δεν φαίνεται από πουθενά και κύριο στοιχείο είναι τα νωπά αποτελέσματα της πρόσφατης κάλπης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχυθεί με τέτοιο εκλογικό ποσοστό που θα τον εφοδιάσει με το επιχείρημα της ανατροπής του Μνημονίου. 

Βεβαίως και σε κάθε παρόμοια εκλογική αναμέτρηση το αποτέλεσμα αποτελεί σοβαρό στοιχείο για τις επόμενες πολιτικές εξελίξεις. Η δυναμική όμως αυτών των εξελίξεων καθορίζεται από τη δυναμική του εκλογικού αποτελέσματος. Και μια τόσο μεγάλη ανατροπή, η ανατροπή του Μνημονίου, απαιτεί μια ακόμη μεγαλύτερη εκλογική δυναμική εκείνου που θα την επιχειρήσει αυτήν την ανατροπή.

Το Μνημόνιο είναι εγκατεστημένο στη χώρα και υπερβαίνει και Κυβερνήσεις και πρόσκαιρες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά διαθέτει και ένα επιπλέον πλεονέκτημα: το Δημοκρατικό! Είναι διαθέσιμο - ως μη εκφραζόμενο από κάποια συγκεκριμένη πολιτική δύναμη - προς κρίσην σε όλους τους πολίτες και σε κάθε κάλπη. Είναι στο χέρι και στην ψήφο του καθενός να το ανατρέψει κάθε στιγμή ή να το ανεχτεί ή να το αποδεχτεί. 

Κάλλιστα, οι πολίτες είναι ελεύθεροι να κρίνουν και να ψηφίσουν μαζικά εκείνες τις δυνάμεις που υπόσχονται την ανατροπή του και να τις ενισχύσουν. Χρειάζεται όμως να πεισθούν γι' αυτό και να τοποθετήσουν την ανατροπή του Μνημονίου ως πρώτο και απόλυτο κριτήριο επιλογής. Κι όμως επί τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις δεν το κάνουν. Και στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, και στις διπλές εκλογές του 2012 και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση για τους τοπικούς άρχοντες, το εκλογικό σώμα δεν επέβαλλε ενώ είχε τη δυνατότητα αλλά και τη γνώση πλέον περί του Μνημονίου, την ανατροπή του.

Και προφανώς δε θα το κάνει και τώρα. 

Για να το θέσουμε σχηματικά, το Μνημόνιο είναι εκεί και απλώς αναμένει το εκλογικό σώμα να επιλέξει την Κυβέρνηση και τους πολιτικούς που θα το εφαρμόσουν. Τίποτα παραπάνω!

Συμπερασματικά, το Μνημόνιο εφόσον δεν υλοποιηθούν σενάρια εξόχως ακραία αναφορικά με την εκλογική δύναμη των κομμάτων που αντιδρούν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, και αυτό δεν υποστηρίζεται από κανένα δεδομένο, θα είναι ο νικητής και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Ναι, είναι πιθανό να δρομολογηθούν διάφορες εξελίξεις. Και οπωσδήποτε αυτές οι εξελίξεις είναι επίσης πιθανό να οδηγήσουν σε μια άλλη Κυβέρνηση. 

Ευτυχώς όμως, δεν αναμένεται να κινδυνεύσει ούτε η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ούτε βεβαίως το πρόγραμμά της που την οδηγεί σε μια νέα εποχή.

Το Μνημόνιο Νίκησε! Συνεχίζουμε Πιο Δυνατά!

Αυτονόητα, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είναι δυνατόν να αναγνωσθούν ή να διαγνωσθούν διάφορα πολιτικά συμπεράσματα. Ιδιαίτερα δε, σε περιόδους κρίσιμες με πληθώρα σημαντικών διλλημάτων να τίθενται στους πολίτες, κάθε ψήφος επενδύεται με την ένταση που διέπει τον ψηφοφόρο απέναντι στα θέματα που τον απασχολούν.

Η ψήφος αποτελεί την αδιάιρετη συνισταμένη των απόψεων του κάθε πολίτη και δεν διαχωρίζεται σε επί μέρους διάφορες προσεγγίσεις. Είναι μία και ως τέτοια λειτουργεί. Βεβαίως, στη σκέψη του κάθε ενός μπορεί να αποκτά άλλη διάσταση, άλλες προεκτάσεις και άλλη ερμηνεία. Στην πράξη όμως, η ψήφος είναι ό,τι και το χρήμα. Μια αξία, της οποίας η προέλευση και η πρόθεση διάθεσης δεν τη διαφοροποιεί και δεν μεταβάλλει το αποτέλεσμά της. 

Σε αυτές τις εκλογές, του Α΄ γύρου των Δημοτικών και Περιφερειακών, υπήρξε μια πολύ σημαντική παράμετρος που σαφώς διαπιστώνει κανείς αλλά δεν αναφέρεται, καθώς ουδείς πολιτικός σχηματισμός δεν αποδέχεται την υποστήριξη του Μνημονιακού προγράμματος, πλην ίσως μιας αναγκαίας επιδερμικής εφαρμογής του προφανώς από την κυβερνητική πλευρά.

Η παράμετρος του Μνημονίου.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: στο αποτέλεσμα αυτής της κάλπης καταγράφηκε απόρριψη του Μνημονίου από τους πολίτες;

Η απάντηση είναι όχι. Δεν καταγράφηκε κάτι ασυνήθιστο, δυναμικά αντικείμενο της Μνημονιακής πολιτικής, ούτε στοιχειοθετείται ένα ανησυχητικό πολιτικό κλίμα ικανό να ανατρέψει την πορεία του Μνημονίου.

Δεν αναφέρομαι στην εκλογική ισχύ των κομμάτων. Αλλά στη δυνατότητα της Μνημονιακής πολιτικής να συνεχίσει απρόσκοπτα, προβάλλοντας την πορεία του σε αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα.

Οι αυξομειώσεις των ποσοστών των κομμάτων, των υποψηφίων και η αποδοχή ή μη των προσώπων όπως καταγράφηκαν στην κάλπη σε καμιά περίπτωση δεν συνάδουν με συνολική, δυναμική απόρριψη του Μνημονίου.

Για άλλη μια φορά λοιπόν μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 (μετά την έναρξη του Μνημονίου) και μετά τις διπλές εκλογές του 2012, έρχονται και αυτές οι εκλογές -όπως εκτιμούμε ότι θα έρθουν και οι Ευρωεκλογές την επόμενη Κυριακή - να αποτυπώσουν το πολύ απλό κι ευθύ γεγονός: το εκλογικό σώμα αποδέχεται το Μνημόνιο, πολιτικά, δεν το ανατρέπει και κατά συνέπεια υπάρχει και η ευρύτερη πολιτική νομιμοποίηση να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις ακόμη πιο έντονα, ακόμη πιο δυναμικά.

Τα υπόλοιπα αφορούν τους κομματικούς μηχανισμούς, τους πολιτικούς και τα μέλη ή τους φίλους των κομμάτων. Και βεβαίως όπως αποδεικνύεται η λεγόμενη "αντι-Μνημονιακή" πολιτική δεν έχει πλέον πολιτικό περιεχόμενο, καθώς το Μνημόνιο δεν ανατρέπεται εκλογικά, αλλά καταντά απλώς συνθηματολογία. Το Μνημόνιο είναι πια το επίσημο πρόγραμμα της χώρας, έχει διέλθει επιτυχώς τέσσερις μέχρι σήμερα εκλογικές αναμετρήσεις και θα διέλθει μια ακόμα, και βεβαίως σε όλες αυτές έχει τεθεί ως δίλλημα στον λαό ο οποίος και απάντησε θετικά υπέρ του Μνημονίου οψέποτε ρωτήθηκε.

Ευτυχώς για τη χώρα και τους πολίτες της. 

Για την Ευρώπη που Χάνεται θα Μιλήσει Κανείς;

       Εγλωβισμένοι στα δικά μας -σοβαρά - ζητήματα και στον καθημερινό φτηνό πολιτικό διάλογο που αναλώνεται σε χιλιοειπωμένα συνθήματα, πάντοτε εις όφελος των μερισματούχων της νομής της εξουσίας, νομίζω ότι παραβλέπουμε τα πολύ πιο σημαντικά και ουσιαστικά τεκταινόμενα στην Ευρώπη.

         Η πρόσφατη αναμέτρηση μεταξύ των υποψηφίων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατέδειξε ανάγλυφα ότι η Ευρώπη έχει σοβαρό πρόβλημα ηγεσίας, κατεύθυνσης και εν τέλει ύπαρξης.

        Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Δυο γεροντάκια, Σουλτς και Γιουνκέρ, ένας "φευγάτος" αυτο-χρησθείς "φιλελεύθερος" (αλίμονο: φιλελεύθερος με επιχείρημα την καθιέρωση πανευρωπαϊκού φόρου!), ο Αλέξης Τσίπρας (ουδέν σχόλιον) και μια άγνωστη -πολιτικά πάντα- ευειδής κυρία Σκα Κέλερ με πράσινο ζακετάκι αντίστοιχο φαντάζομαι της "πράσινης" ιδεολογίας της, επικοινωνιακή πρακτική υποψηφίας κοινοτάρχου! Αυτή είναι η πολιτική αφρόκρεμα της Ενωμένης Ευρώπης!

       Και το "κερασάκι" για το τέλος; Οι υποψήφιοι ηγέτες μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του κόσμου, σήκωσαν ένα ταμπελάκι με ένα hashtag, υποτίθεται "διαμαρτυρόμενοι" για την απαγωγή των κοριτσιών στη Νιγηρία! Ναι! Η Ενωμένη Ευρώπη, μια πανίσχυρη -υποτίθεται - οντότητα απαντά σε διεθνή προβλήματα με hashtags! 

       Η Ευρώπη και οι λαοί της, πέτυχαν πάρα πολλά σε δύσκολες εποχές: Άνοιξαν τα σύνορά τους, έθαψαν τα παλιά μίση, ενίσχυσαν δικαιώματα, βελτίωσαν κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, έχτισαν υποδομές. Ακόμη, διήλθαν την κατάρρευση του Σοβιετικού καθεστώτος με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία, συμμετείχαν στην ενοποίηση της Γερμανίας και διατήρησαν ακέραια την προοπτική της Ένωσης. Κάπου όμως την τελευταία δεκαετία, έχασαν το δρόμο.

       Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο κοινό νόμισμα. Ούτε στην παρούσα οικονομική κρίση. Αυτά δεν είναι παρά συμπτώματα της σταδιακής γήρανσης του Ευρωπαϊκού οράματος. Η Ευρώπη μετάπεσε από ό,τι πιο νέο κι ελπιδοφόρο είχε να επιδείξει ο κόσμος σε μια υπερεθνική γραφειοκρατία, μια άχρηστη επιπλέον βαθμίδα υπερκρατικής διοίκησης.

        Γιατί πράγματι, ολόκληρος ο κόσμος παρακολοθούσε με ενδιαφέρον το "πείραμα" μιας Ηπείρου, αιματοκυλισμένης δυο φορές μέσα σ' έναν μόνο αιώνα, να αφήνει στην άκρη τα μίση για να στραφεί με ελπίδα στο μέλλο ενωμένη. Κι αν το πείραμα πετύχαινε στην Ευρώπη, γιατί όχι και στην Λατινική Αμερική ή στην Νοτιο-Ανατολική Ασία ή και στη Μέση Ανατολή;

       Κι αν στην αρχή, δεχτήκαμε τη γραφειοκρατία ως μια καλή μέθοδο για να συζητάμε οι Ευρωπαϊκοί λαοί μεταξύ μας, να παίρνουμε το χρόνο μας για να βρίσκουμε ισόρροπες λύσεις και διεξόδους, δυστυχώς εγκλωβιστήκαμε μέσα σ' αυτή, και είμαστε πια ικανοί να αφήσουμε πραγματικά προβλήματα εκτός ατζέντας γιατί δεν πήραν αριθμό πρωτοκόλλου στο Ευρω-Κοινοβούλιο ή γιατί κάποια παράγραφος μιας από τις χιλιάδες πια Ευρωπαϊκές Οδηγίες δεν είναι σαφής.

         Και τα προβλήματα σωρεύονται, ο πληθυσμός της Ευρώπης γερνά, η μετανάστευση από τρίτες χώρες διογκώνεται, η Ευρώπη δεν έχει σαφή σύνορα γιατί ακόμη δεν έχει συζητήσει σοβαρά το θέμα καθώς προηγούνται επί της διαδικασίας πιθανόν οι οδηγίες για τα βιολογικά προϊόντα ή ποιο φυλλομετρητή πρέπει να έχουν τα λειτουργικά συστήματα των προσωπικών υπολογιστών.

        Κι αν δούμε τι γίνεται σε άλλες γωνιές της Γης, η Αμερική βρίσκεται ακόμα στην κορυφή της τεχνολογικής προόδου, η Ρωσία αναζητά δυναμικά νέους ρόλους στη γεωπολιτική σκακιέρα, η Κίνα και η Ινδία συνεχίζουν με αμείωτη ένταση να παράγουν νέους δισεκατομμυριούχους.

       Κι εμείς στην Ευρώπη, αναδιφούμε αν η Μέρκελ έβαλε τα κλάματα πριν ή μετά την διένεξη του Παπανδρέου με το Σαρκοζύ ή αν πράγματι ένας φόρος στις ρέγγες θα πλήξει τις οικονομίες του Βορρά ή του Νότου. Κι ακόμη η Τρόικα περιμένει αν η Ελλάδα θα βάλει σε κλήρωση τις θέσεις στις λαϊκές αγορές των Πατησίων ή του Αιγάλεω. 

       Για να κατανοήσει κανείς πόσο πραγματικά γελοία είναι η συζήτηση, ας προβάλλει τα "καυτά" ευρωπαϊκά ζητήματα σε οποιαδήποτε άλλη ισοδύναμη χώρα: Αν βλέπαμε ας πούμε τον Ομπάμα να μας μιλούσε για την πιθανή απόσχιση της Καλιφόρνια αν η πολιτεία δεν έβαζε φόρο στους σέρφερ! Κι αν απαντούσε ο Πούτιν με κανά δυο πιασάρικα hashtags στην Ουκρανική κρίση! Οι πραγματικές δυνάμεις παίρνουν θέση. Με σθένος, με αποφασιστικότητα με την ευθύνη του ισχυρού. Προφανώς υπέρ των συμφερόντων τους, προφανώς με γνώμωνα το συσχετισμό δυνάμεων. Αλλά σε κάθε περίπτωση παίρνουν θέση, αν θέλουν να λαμβάνονται υπόψη στο διεθνές σύστημα ασφάλειας και ισχύος.

        Δε χρειάζεται να είναι κανείς μάγος ή προφήτης για να καταλάβει ότι αν συνεχίσει η Ευρώπη  με αυτό το ρυθμό και με αυτή την προοπτική, δεν μπορεί να πάει πολύ μακρυά.

        Τα προβλήματα του Ευρωπαίου πολίτη σοβαρεύουν, από την άποψη ότι γίνονται ολοένα και πιο μόνιμα, ο κόσμος όμως προχωρά με ταχείς ρυθμούς και η Ευρώπη έχει πάρα μα πάρα πολλά χρόνια να εμφανίσει κάτι σημαντικό σε οποιοδήποτε τομέα, δείγμα πως μάλλον "βγήκε στη σύνταξη" για να το μεταφράσουμε σε ελληνικούς όρους.

         

        Και βεβαίως δεν είναι μόνο τα εσωτερικά ζητήματα: η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, ποτισμένη με τη  γλυκερή ραστώνη των υψηλόμισθων χιλιάδων πλέον υπαλλήλων και αξιωματούχων της, αποφεύγει πλέον να εμφανιστεί στο διεθνές προσκήνιο. Φοβάται να κάνει και το παραμικρό λάθος κι έτσι δεν κάνει απολύτως τίποτα! Μπορείτε να θυμηθείτε άνετα τη θέση των Αμερικανών ή των Ρώσων για το Κυπριακό, ας πούμε. Κι έχετε να πείτε υπέρ ή κατά. Ποια είναι η θέση της Ευρώπης; Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα! Ομίχλη! Ομοίως για τη Μέση Ανατολή. Για τα θέματα της ενέργειας. Για την Αφρική. Ναι, κάποιοι Γάλλοι βρίσκονται εκεί. Αλλά γιατί; 

        Δυστυχώς, η Ευρώπη τελειώνει. Και προφανώς δεν της φταίει το νόμισμα, η οικονομία ή οι εξωγήινοι. Χρειάζεται να επανέλθει στο δρόμο της ενοποίησης, των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, το ταχύτερο. Να επανέλθει σε μια διαδικασία που απαιτεί υπαναχώρηση των εθνικών ή εθνικιστικών ονειρώξεων και πηγαία αφοσίωση στο Ευρωπαϊκό Όραμα. Ειδάλλως, το καλύτερο στο οποίο μπορεί να προσβλέπει είναι ένα "βελούδινο" διαζύγιο...

Ευρωεκλογές 2014: Ένα Μοντέλο Πρόβλεψης

      Σε αυτό το ιστολόγιο, έχουμε δημοσιεύσει και στο παρελθόν προβλέψεις εκλογικών αποτελεσμάτων χρησιμοποιώντας ένα πρωτότυπο μοντέλο που δε βασίζεται σε δημοσκοπικά δεδομένα.

        Δηλαδή, δεν αποτελεί δημοσκόπηση ούτε φιλοδοξεί σε καμία περίπτωση να διεκδικήσει ανάλογη εγκυρότητα. Αποτελεί απλώς ένα επιστημονικό εργαλείο το οποίο λαμβάνει υπόψη του μια σειρά κοινωνικο-πολιτικών δεδομένων και παραμέτρων του εκλογικού σώματος αλλά και στοιχεία από τις ευρύτερες εξελίξεις στην Ευρώπη και στην γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων. 

             Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν εδώ σχετικά με το συγκεκριμένο μοντέλο πρόβλεψης εκλογικών αποτελεσμάτων.

              "Παραδοσιακά" λοιπόν, δημοσιεύουμε την πρόβλεψη του μοντέλου και για τις επικείμενες Ευρω-εκλογές, κυρίως για λόγους καταγραφής και σύγκρισης με τα πραγματικά αποτελέσματα.

Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα του μοντέλου μας:

• ΣΥΡΙΖΑ       21,05%
• ΝΔ               20,71%
• ΠΟΤΑΜΙ    18,14%
• Χρυσή Αυγή 9,37%
• ΕΛΙΑ            7,31%
• ΚΚΕ             7,31%
• ΑΝΕΛ           5,52%
• ΔΗΜΑΡ       2,85%
• ΛΟΙΠΟΙ       7,74%

Προφανώς, όπως μπορεί κανείς να διακρίνει στην παραπάνω λίστα, δεν έχει τόσο μεγάλη αξία η απόλυτη μέτρηση των εκλογικών ποσοστών, καθώς το συγκεκριμένο μοντέλο δεν βασίζεται σε κλασσικές δημοσκοπικές μετρήσεις, δηλαδή δεν αναμένει κανείς την απόλυτη ισοψηφία μεταξύ -ας πούμε - ΚΚΕ και ΕΛΙΑς. Αυτό είναι απλώς ένα αριθμητικό αποτέλεσμα του μοντέλου μας.

Ωστόσο, έχει αξία να καταγράψουμε δύο από τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την τυχόν επαλήθευση των συσχετισμών μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, όπως την  προβλέπει το μοντέλο.

• Κύριο συμπέρασμα -εφόσον επαληθευτεί βεβαίως!- είναι η απρόσμενη ισχυρή παρουσία του "ΠΟΤΑΜΙού". Σε αντίθεση με τα δημοσιευμένα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, το μοντέλο μας προβλέπει ένα πολύ ισχυρό ποσοστό του νεοσχηματισθέντος κόμματος, ανάλογο με εκείνο των δύο μονομάχων ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, το μοντέλο μας προβλέπει -και θα δούμε αν επαληθευτεί - πως πλέον το πολιτικό σκηνικό δεν διχάζεται μεταξύ δύο προτάσεων αλλά τριχοτομείται. Για το μοντέλο μας δηλαδή, η επόμενη ημέρα των Ευρωεκλογών θα σημάνει την παρουσία τριών περίπου ισοδύναμων - εκλογικά - "παικτών".
• Μεταξύ των δύο κεντρικών διεκδικητών της εξουσίας -ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ - το μοντέλο δεν προβλέπει επικράτηση αλλά οριακή ισοδυναμία (κι εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως δεν είναι απίθανο να δούμε τη ΝΔ εναλλακτικά να προηγείται, καθώς οι διαφορές είναι οριακές) και ταυτόχρονα προβλέπει την αδυναμία -τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρωεκλογών - και των δύο κομμάτων να διακριθούν ξεκάθαρα ως αυτόνομοι και ισχυροί πόλοι εξουσίας.

Βεβαίως προκύπτουν κι άλλα πολύ σημαντικά συμπεράσματα, εντούτοις δεν θα έχει καμία αξία να αναλυθούν περαιτέρω αν το μοντέλο δεν επαληθευτεί.

Αναμένουμε λοιπόν τα εκλογικά αποτελέσματα και οψόμεθα!

Ψήφισε Ό,τι Θες. Μείνε Μακρυά από την "Ελιά"!

Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. 

Όχι προς την κατεύθυνση που ενδεχομένως θέλουμε εγώ ή εσύ. Προς τα εκεί που θέλουν οι πολλοί. Αλλά νομίζω ότι το κεντρικό ζητούμενο είναι η αλλαγή, η ζωοποιός αλλαγή, στις αντιλήψεις, στην κοινωνία και τελικά και δευτερευόντως στην οικονομία.

Πιθανόν, κάποιοι πολίτες δεν έχουν κάτι να κερδίσουν από μια τέτοια μεταβολή. Ίσως για λόγους προσωπικού συμφέροντος, ίσως για λόγους ιδιοσυγκρασίας, οι αλλαγές τρομάζουν καμιά φορά, ωστόσο η γενική αίσθηση είναι πως με την παρούσα και δεδομένη εικόνα της χώρας ή με την τρέχουσα διαχείριση των πραγμάτων συμφωνούν ελάχιστοι ή και κανείς.

Είναι άλλο πράγμα να αντιλαμβάνεται κανείς την παρούσα εικόνα ως μεταβατική προς μια άλλη κατάσταση κι άλλο να επιθυμεί αυτή καθεαυτή τη διατήρηση αυτής της εικόνας.

Ναι, μπορεί κάποιος να θεωρεί το Μνημόνιο και την Τρόικα "αναγκαία κακά" για χίλιους-δυο λόγους, αλλά κανείς δε θεωρεί ότι αποτελούν τον αυτοσκοπό αλλά τα εργαλεία της αλλαγής και της μετάβασης. Αντίθετα, μπορεί κάποιος να θεωρεί αυτές τις επιλογές ως ό,τι χειρότερο συνέβη στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια και αυτονόητα θα ψηφίσει ανάλογα.

Κοινό σημείο και των δύο αντιλήψεων, μολονότι αντίθετες στην πρακτική τους, είναι η ανάγκη μεταβολής, της εξόδου από την παρούσα κατάσταση, ανεξάρτητα πως την αντιλαμβάνεται ο καθείς.

Κι αν διερευνήσουμε παραπέρα το πολιτικό φάσμα, κάθε κόμμα προσδοκά να εκφράσει αυτήν την αλλαγή, κατά πως το καθένα αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Αντίστοιχα και οι ψηφοφόροι θα προσδιορίσουν τη στάση τους και την ψήφο τους.

Υπάρχει όμως και μια πολιτική πρόταση-παραφωνία στην κατά κοινή ομολογία ανάγκη για αλλαγή της χώρας: ο πολιτικός σχηματισμός της "Ελιάς".

Διαβάζοντας τη διακήρυξη της "Ελιάς" όπως είναι αναρτημένη στην επίσημη ιστοσελίδα της, βρίθει φράσεων και εκφράσεων που σχετίζονται με την "αλλαγή". Κι όμως. Τόσο οι πολιτικοί που συμμετέχουν στην "Ελιά" όσο και τα επί μέρους κόμματα και πολιτικές κινήσεις που τη στηρίζουν συναπαρτίζουν τον κεντρικό κορμό των Ελληνικών Κυβερνήσεων τα τελευταία 30 τόσα χρόνια. 

Από τους πρωταγωνιστές των πλέον πρόσφατων μειζόνων εξελίξεων που διαδραματίστηκαν στη χώρα μας μέχρι πίσω στο 1981 και της Μεταπολίτευσης. Παρόντες σε όλες τις καταστάσεις, συμφωνούντες με όλες τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το ΠΑΣΟΚ, διαφωνούντες με κάθε τι πέρα από την εκάστοτε επιλογή της κομματικής ηγεσίας. Κι όμως, παρόντες και σήμερα στην ώρα της αλλαγής και της ανάγκης για κάτι διαφορετικό.

Η ψήφος υπέρ της "Ελιάς" ουσιαστικά είναι επιχείρημα πολιτικής αμνηστίας για όλους εκείνους που συμμετείχαν και συνδιαμόρφωσαν ενεργά και από θέσεις εξουσίας τις προϋποθέσεις για την χρεωκοπία της χώρας το 2010.

Κι αν δεχτούμε πως και βέβαια υπήρξαν στιγμές και στοιχεία προόδου στις παρελθούσες πολιτικές των σήμερα μετεχόντων στην "Ελιά", δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε πως οι βασικοί πρωταγωνιστές εκείνων των πολιτικών που πέρα από το "δεξιό" ή "αριστερό" πρόσημο που σήμερα αναζητούν στην Κυβέρνηση, θα αποφύγουν το αποτυχημένο πρόσημο που έβαλαν μια για πάντα στην πολιτική τους. Ναι, υπήρχαν και καλές στιγμές στο ΠΑΣΟΚ για τη χώρα. Αλλά ο τελικός απολογισμός δε νομίζω ότι κρίνεται ως επιτυχημένος από τους πολίτες.

Είναι στιγμές λοιπόν, που ο πολιτικός "επαγγελματισμός", που θέλει την συμμετοχή στις εκλογικές αναμετρήσεις με ζήλο κι ανεξάρτητα της καταγραφείσας πολιτικής ιστορίας του κάθε πολιτικού, πρέπει να υποχωρεί μπροστά στην ιστορική ανάγκη να σηματοδοτηθεί η αλλαγή στη χώρα.

Γιατί πως αλλιώς εκτός από "επαγγελματία της πολιτικής" μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν πολιτικό που "βρέξει-χιονίσει", απαντά "ναι σε όλα" ανεξάρτητα της ερώτησης;

Αν θέλεις, έστω και εμβληματικά και σημειολογικά, αφού οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική ανάγκη, να τεθούν δια της κάλπης και πολιτικά στο περιθώριο όσοι κυρίαρχα διαμόρφωσαν και συνέδραμαν στην παρούσα κατάσταση.

Γι' αυτό σου λέω: Ψήφισε ό,τι θες. Αλλά μείνε μακρυά από την "Ελιά".