Συνήθως, άρθρα σαν κι αυτό που θα διαβάσεις, αρχίζουν με μια γερή δόση αναδρομής στην πρόσφατη Ιστορία: Μεταπολίτευση, σκάνδαλα, Κυβερνήσεις λαοπρόβλητες που αποδείχτηκαν εκ των υστέρων καταστροφικές, ηγέτες που δοξάστηκαν αλλά κατόπιν δέχτηκαν την λαϊκή απαξίωση κι άλλα σχετικά.
Το ενδιαφέρον ωστόσο σημείο στην ελληνική πολιτική ιστορία, δεν είναι ούτε οι κατά καιρούς δημαγωγοί που εμφανίστηκαν και απόλαυσαν την εξουσία, ούτε ίσως κάποια ιδιαίτερη έφεση στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, ούτε καν η αδυναμία να συγκροτήσει η χώρα μια παραγωγική οικονομία. Λίγο ως πολύ, σε κάθε χώρα υπάρχουν και οι δημαγωγοί και οι καταχραστές και τα προβλήματα στην οικονομική διάρθρωση.
Το ζήτημα στην Ελλάδα είναι η αφοπλιστική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, οι οποίοι ενώ γνωρίζουν εκ των προτέρων πως ούτε "λεφτά υπάρχουν", ούτε καμιά "ισχυρή Ελλάδα" υφίστατο, ούτε καμία "Επανίδρυση του Κράτους" δεν επρόκειτο να γίνει, ούτε καν "Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου" θα προχωρούσε, εντούτοις ψηφίζουν αενάως εκείνον που υπερτερεί στην πλέον φαντασιόπληκτη παροχολογία.
Ναι, αυτός ο λαός θέλει να ακούει υποσχέσεις. Θέλγεται από τα ουτοπικά οράματα. Απαξιώνει το ρεαλισμό και αρέσκεται να ταξιδεύει στο όνειρο το οποίο με θαυμαστή συνέπεια πάντοτε μεταφράζεται σε εφιάλτη, άλλοτε κοινωνικό, άλλοτε οικονομικό, ίσως και εθνικό κάποιες φορές.
Πιστεύει πράγματι κανείς σήμερα πως ο κ. Τσίπρας έχει τη δυνατότητα και σε συνάρτηση με το τρέχον δυναμικό της χώρας, πολιτικό και οικονομικό, να προχωρήσει σε μια διαφορετική οικονομική πορεία; Όχι. Αν εξαιρέσουμε τις απιθανότητες τύπου "κι αν σου κάτσει" ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι απλούστατα ο δρόμος που ακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος, πλην μετρημένων εξαιρέσεων που τυγχάνει όμως αυτές οι εξαιρέσεις να αποτελούν παραδείγματα οικειοποίησης του πλούτου και του λαού μιας χώρας εις όφελος του ηγέτη και της οικογενείας του.
Η μετονομασία του Μνημονίου σε "Σύμφωνο Ανάπτυξης", η αλλαγή ορολογίας από "μειώσεις μισθών και συντάξεων" σε "αναδιανομή του πλούτου εις όφελος των φτωχών", η περικοπή των επικουρικών αν θα γίνει "ψαλίδισμα των ρετιρέ αμοιβών" (αλήθεια θυμάστε τα "ρετιρέ" του Ανδρέα Παπανδρέου;), πολύ μικρή σημασία έχουν για τον πολίτη. Η ουσία είναι το πρόγραμμα κι αυτό δεν αλλάζει. Η περικοπή και το συμμάζεμα είναι μονόδρομος, απλώς το περιτύλιγμα -δηλαδή αν θα γίνει από μια Κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ ή από Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - είναι που θέλγει το κοινό.
Οπότε, αν ο λαός θέλει την "εξαπάτησή" του την πολιτική για να συνεχίσει στο δρόμο του Μνημονίου, μπορεί κανείς να τον εμποδίσει; Όχι βέβαια!
Πιστεύει πράγματι κανείς σήμερα πως ο κ. Τσίπρας έχει τη δυνατότητα και σε συνάρτηση με το τρέχον δυναμικό της χώρας, πολιτικό και οικονομικό, να προχωρήσει σε μια διαφορετική οικονομική πορεία; Όχι. Αν εξαιρέσουμε τις απιθανότητες τύπου "κι αν σου κάτσει" ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι απλούστατα ο δρόμος που ακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος, πλην μετρημένων εξαιρέσεων που τυγχάνει όμως αυτές οι εξαιρέσεις να αποτελούν παραδείγματα οικειοποίησης του πλούτου και του λαού μιας χώρας εις όφελος του ηγέτη και της οικογενείας του.
Η μετονομασία του Μνημονίου σε "Σύμφωνο Ανάπτυξης", η αλλαγή ορολογίας από "μειώσεις μισθών και συντάξεων" σε "αναδιανομή του πλούτου εις όφελος των φτωχών", η περικοπή των επικουρικών αν θα γίνει "ψαλίδισμα των ρετιρέ αμοιβών" (αλήθεια θυμάστε τα "ρετιρέ" του Ανδρέα Παπανδρέου;), πολύ μικρή σημασία έχουν για τον πολίτη. Η ουσία είναι το πρόγραμμα κι αυτό δεν αλλάζει. Η περικοπή και το συμμάζεμα είναι μονόδρομος, απλώς το περιτύλιγμα -δηλαδή αν θα γίνει από μια Κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ ή από Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - είναι που θέλγει το κοινό.
Οπότε, αν ο λαός θέλει την "εξαπάτησή" του την πολιτική για να συνεχίσει στο δρόμο του Μνημονίου, μπορεί κανείς να τον εμποδίσει; Όχι βέβαια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου