Εγλωβισμένοι στα δικά μας -σοβαρά - ζητήματα και στον καθημερινό φτηνό πολιτικό διάλογο που αναλώνεται σε χιλιοειπωμένα συνθήματα, πάντοτε εις όφελος των μερισματούχων της νομής της εξουσίας, νομίζω ότι παραβλέπουμε τα πολύ πιο σημαντικά και ουσιαστικά τεκταινόμενα στην Ευρώπη.
Η πρόσφατη αναμέτρηση μεταξύ των υποψηφίων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατέδειξε ανάγλυφα ότι η Ευρώπη έχει σοβαρό πρόβλημα ηγεσίας, κατεύθυνσης και εν τέλει ύπαρξης.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Δυο γεροντάκια, Σουλτς και Γιουνκέρ, ένας "φευγάτος" αυτο-χρησθείς "φιλελεύθερος" (αλίμονο: φιλελεύθερος με επιχείρημα την καθιέρωση πανευρωπαϊκού φόρου!), ο Αλέξης Τσίπρας (ουδέν σχόλιον) και μια άγνωστη -πολιτικά πάντα- ευειδής κυρία Σκα Κέλερ με πράσινο ζακετάκι αντίστοιχο φαντάζομαι της "πράσινης" ιδεολογίας της, επικοινωνιακή πρακτική υποψηφίας κοινοτάρχου! Αυτή είναι η πολιτική αφρόκρεμα της Ενωμένης Ευρώπης!
Και το "κερασάκι" για το τέλος; Οι υποψήφιοι ηγέτες μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του κόσμου, σήκωσαν ένα ταμπελάκι με ένα hashtag, υποτίθεται "διαμαρτυρόμενοι" για την απαγωγή των κοριτσιών στη Νιγηρία! Ναι! Η Ενωμένη Ευρώπη, μια πανίσχυρη -υποτίθεται - οντότητα απαντά σε διεθνή προβλήματα με hashtags!
Η Ευρώπη και οι λαοί της, πέτυχαν πάρα πολλά σε δύσκολες εποχές: Άνοιξαν τα σύνορά τους, έθαψαν τα παλιά μίση, ενίσχυσαν δικαιώματα, βελτίωσαν κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, έχτισαν υποδομές. Ακόμη, διήλθαν την κατάρρευση του Σοβιετικού καθεστώτος με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία, συμμετείχαν στην ενοποίηση της Γερμανίας και διατήρησαν ακέραια την προοπτική της Ένωσης. Κάπου όμως την τελευταία δεκαετία, έχασαν το δρόμο.
Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο κοινό νόμισμα. Ούτε στην παρούσα οικονομική κρίση. Αυτά δεν είναι παρά συμπτώματα της σταδιακής γήρανσης του Ευρωπαϊκού οράματος. Η Ευρώπη μετάπεσε από ό,τι πιο νέο κι ελπιδοφόρο είχε να επιδείξει ο κόσμος σε μια υπερεθνική γραφειοκρατία, μια άχρηστη επιπλέον βαθμίδα υπερκρατικής διοίκησης.
Γιατί πράγματι, ολόκληρος ο κόσμος παρακολοθούσε με ενδιαφέρον το "πείραμα" μιας Ηπείρου, αιματοκυλισμένης δυο φορές μέσα σ' έναν μόνο αιώνα, να αφήνει στην άκρη τα μίση για να στραφεί με ελπίδα στο μέλλο ενωμένη. Κι αν το πείραμα πετύχαινε στην Ευρώπη, γιατί όχι και στην Λατινική Αμερική ή στην Νοτιο-Ανατολική Ασία ή και στη Μέση Ανατολή;
Κι αν στην αρχή, δεχτήκαμε τη γραφειοκρατία ως μια καλή μέθοδο για να συζητάμε οι Ευρωπαϊκοί λαοί μεταξύ μας, να παίρνουμε το χρόνο μας για να βρίσκουμε ισόρροπες λύσεις και διεξόδους, δυστυχώς εγκλωβιστήκαμε μέσα σ' αυτή, και είμαστε πια ικανοί να αφήσουμε πραγματικά προβλήματα εκτός ατζέντας γιατί δεν πήραν αριθμό πρωτοκόλλου στο Ευρω-Κοινοβούλιο ή γιατί κάποια παράγραφος μιας από τις χιλιάδες πια Ευρωπαϊκές Οδηγίες δεν είναι σαφής.
Και τα προβλήματα σωρεύονται, ο πληθυσμός της Ευρώπης γερνά, η μετανάστευση από τρίτες χώρες διογκώνεται, η Ευρώπη δεν έχει σαφή σύνορα γιατί ακόμη δεν έχει συζητήσει σοβαρά το θέμα καθώς προηγούνται επί της διαδικασίας πιθανόν οι οδηγίες για τα βιολογικά προϊόντα ή ποιο φυλλομετρητή πρέπει να έχουν τα λειτουργικά συστήματα των προσωπικών υπολογιστών.
Κι αν δούμε τι γίνεται σε άλλες γωνιές της Γης, η Αμερική βρίσκεται ακόμα στην κορυφή της τεχνολογικής προόδου, η Ρωσία αναζητά δυναμικά νέους ρόλους στη γεωπολιτική σκακιέρα, η Κίνα και η Ινδία συνεχίζουν με αμείωτη ένταση να παράγουν νέους δισεκατομμυριούχους.
Κι εμείς στην Ευρώπη, αναδιφούμε αν η Μέρκελ έβαλε τα κλάματα πριν ή μετά την διένεξη του Παπανδρέου με το Σαρκοζύ ή αν πράγματι ένας φόρος στις ρέγγες θα πλήξει τις οικονομίες του Βορρά ή του Νότου. Κι ακόμη η Τρόικα περιμένει αν η Ελλάδα θα βάλει σε κλήρωση τις θέσεις στις λαϊκές αγορές των Πατησίων ή του Αιγάλεω.
Για να κατανοήσει κανείς πόσο πραγματικά γελοία είναι η συζήτηση, ας προβάλλει τα "καυτά" ευρωπαϊκά ζητήματα σε οποιαδήποτε άλλη ισοδύναμη χώρα: Αν βλέπαμε ας πούμε τον Ομπάμα να μας μιλούσε για την πιθανή απόσχιση της Καλιφόρνια αν η πολιτεία δεν έβαζε φόρο στους σέρφερ! Κι αν απαντούσε ο Πούτιν με κανά δυο πιασάρικα hashtags στην Ουκρανική κρίση! Οι πραγματικές δυνάμεις παίρνουν θέση. Με σθένος, με αποφασιστικότητα με την ευθύνη του ισχυρού. Προφανώς υπέρ των συμφερόντων τους, προφανώς με γνώμωνα το συσχετισμό δυνάμεων. Αλλά σε κάθε περίπτωση παίρνουν θέση, αν θέλουν να λαμβάνονται υπόψη στο διεθνές σύστημα ασφάλειας και ισχύος.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς μάγος ή προφήτης για να καταλάβει ότι αν συνεχίσει η Ευρώπη με αυτό το ρυθμό και με αυτή την προοπτική, δεν μπορεί να πάει πολύ μακρυά.
Τα προβλήματα του Ευρωπαίου πολίτη σοβαρεύουν, από την άποψη ότι γίνονται ολοένα και πιο μόνιμα, ο κόσμος όμως προχωρά με ταχείς ρυθμούς και η Ευρώπη έχει πάρα μα πάρα πολλά χρόνια να εμφανίσει κάτι σημαντικό σε οποιοδήποτε τομέα, δείγμα πως μάλλον "βγήκε στη σύνταξη" για να το μεταφράσουμε σε ελληνικούς όρους.
Και βεβαίως δεν είναι μόνο τα εσωτερικά ζητήματα: η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, ποτισμένη με τη γλυκερή ραστώνη των υψηλόμισθων χιλιάδων πλέον υπαλλήλων και αξιωματούχων της, αποφεύγει πλέον να εμφανιστεί στο διεθνές προσκήνιο. Φοβάται να κάνει και το παραμικρό λάθος κι έτσι δεν κάνει απολύτως τίποτα! Μπορείτε να θυμηθείτε άνετα τη θέση των Αμερικανών ή των Ρώσων για το Κυπριακό, ας πούμε. Κι έχετε να πείτε υπέρ ή κατά. Ποια είναι η θέση της Ευρώπης; Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα! Ομίχλη! Ομοίως για τη Μέση Ανατολή. Για τα θέματα της ενέργειας. Για την Αφρική. Ναι, κάποιοι Γάλλοι βρίσκονται εκεί. Αλλά γιατί;
Δυστυχώς, η Ευρώπη τελειώνει. Και προφανώς δεν της φταίει το νόμισμα, η οικονομία ή οι εξωγήινοι. Χρειάζεται να επανέλθει στο δρόμο της ενοποίησης, των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, το ταχύτερο. Να επανέλθει σε μια διαδικασία που απαιτεί υπαναχώρηση των εθνικών ή εθνικιστικών ονειρώξεων και πηγαία αφοσίωση στο Ευρωπαϊκό Όραμα. Ειδάλλως, το καλύτερο στο οποίο μπορεί να προσβλέπει είναι ένα "βελούδινο" διαζύγιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου