Υπάρχουν ψηφοφόροι που επιλέγουν από ιδεολογία. Άλλοι από συμφέρον. Ένας διορισμός ή μια μικρή ή και μεγάλη εξυπηρέτηση οδηγούν για κάποιους το χέρι στην κάλπη. Επίσης, κάποιοι άλλοι ψηφίζουν συγκριτικά. Το "λιγότερο κακό". Άλλοι ψηφίζουν ένα κόμμα από συνήθεια ή ακόμη και στην τύχη.
Ανάμεσα στους συμπατριώτες μας όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που ψηφίζουν "με την τσέπη". Βάζουν κάτω το μολύβι και το χαρτί, ή το tablet(!), και υπολογίζουν πόσα θα πάρουν, πόσα θα δώσουν ή πόσα πήραν ή έδωσαν με εκείνη ή την άλλη κομματική επιλογή τους.
Ασφαλώς και όχι μόνο δεν είναι επιλήψιμο να προσμετρά ο πολίτης τις οικονομικές συνέπειες, εθνικές και προσωπικές, των επιλογών του αλλά τουναντίον επιβάλλεται να τις γνωρίζει ή να τις συνυπολογίζει πριν την ώρα της κάλπης. Κι αν οι πολιτικοί προσπαθούν να τις ωραιοποιήσουν ή και να τις αποκρύψουν αυτές τις συνέπειες, τότε αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση του ψηφοφόρου να αναζητήσει την πραγματικότητα.
Απογοητευτική ωστόσο είναι η διαπίστωση πως μια μερίδα ψηφοφόρων αποφασίζει με γνώμονα περιστασιακές προεκλογικές παροχές, σύνηθες φαινόμενο αρκετών εκλογικών αναμετρήσεων τα τελευταία χρόνια.
Από την αλήστου μνήμης "πλειοδοσία" επί των συντάξεων μεταξύ Σημίτη-Καραμανλή, στην προεκλογική εκστρατεία του 2000, τα περίφημα τριχίλιαρα του Καραμανλή το 2007 -πάλι προεκλογικά- προς τους πυρόπληκτους, φτάσαμε στο κοινωνικό μέρισμα Σαμαρά σήμερα.
Κι αν τα παραπάνω έφταναν στα χείλη των ηγετών των κομμάτων εξουσίας, πιο κάτω στις κομματικές πυραμίδες τα κορυφαία στελέχη ανταγωνίζονταν σε επί μέρους παροχές. Πάντοτε ενόψει εκλογών αλλά και πάντοτε με τόσο χοντροκομμένο τρόπο που τελικά οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα πως και άργησε τόσο πολύ η κρίση να φτάσει στη χώρα μας. Πότε ήταν φοροαπαλλαγή σε κάποια επαγγελματική τάξη, πότε το επίδομα σε εκείνη ή την άλλη ομάδα υπαλλήλων ή ακόμη και ειδική παροχή σε πολίτες συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, όπου βεβαίως και περιέργως πως το "κόμμα" υστερούσε σε ψήφους.
Προετοιμάζεται λοιπόν για μια ακόμη φορά η νέα "γενιά" ψηφοφόρων αυτής της κατηγορίας.
Οι ψηφοφόροι του "κοινωνικού μερίσματος" ή του "πρωτογενούς πλεονάσματος".
Εκείνοι δηλαδή που θα εισπράξουν - ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον - το υποσχεθέν 500ρικο, προϊόν μιας ιδιότυπης οικονομικής λογικής που θέλει να ονομάζει πλεονασματική μια χρεοκοπημένη οικονομία.
Δεν αξίζει να αναλύσει κανείς πόσο άστοχη, άσκοπη και επιζήμια είναι μια τέτοια παροχή από οικονομική άποψη. Δυστυχώς, ακόμη και για τους πενόμενους συμπατριώτες μας δεν αποτελεί λύση. Και δουλειά του Κράτους δεν είναι η φιλανθρωπία ή η ελεημοσύνη αλλά η παραγωγή λύσεων και η δημιουργία προϋποθέσεων γι' αυτές.
Αξίζει όμως να σταθεί κανείς στο γεγονός πόσο απαξιωτικά αντιμετωπίζουν τον πολίτη οι κομματικές ηγεσίες. Κι ακόμη, πως παρά την κρίση, παρά την εμπειρία που υποτίθεται πως συσσώρευσε η κοινωνία από τα σφάλματα των πολιτικών της ταγών, εξακολουθεί να θέλγεται από προεκλογικά "πυροτεχνήματα".
Είναι πλέον κοινός τόπος πως όσο περισσότερο ελκυστικά είναι τα προεκλογικά "καθρεφτάκια και χάντρες" τόσο περισσότερο δυσάρεστα θα είναι εκείνα που ακολουθούν. Γιατί απλούστατα η εν Ελλάδι πολιτική σκηνή έχει μάθει πολύ καλά να κρύβει πίσω από τα πιο γυαλιστερά επικαλύμματα τις πιο δυσάρεστες αποφάσεις και σχεδιασμούς της.
Και βεβαίως, είναι περισσότερο από βέβαιον πως οι εισπράξαντες τα "λεφτά υπάρχουν" του κ. Παπανδρέου, οι απολαύσαντες την "επανίδρυση του Κράτους" του κ. Καραμανλή, θα είναι οι ίδιοι που θα ολοφύρονται την επαύριον των Ευρωεκλογών, όταν θα αποκαλυφθεί μπροστά τους η πραγματικότητα της "επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους" του κ. Σαμαρά. Και είναι ακριβώς αυτοί που θα αποτελέσουν και τον κορμό των ψηφοφόρων του: οι ψηφοφόροι του 500ρικου!
