"Στάσου, μύγδαλα!"
Γιάννης Βόγλης στην ταινία "Κορίτσια στον Ήλιο" (1968)
Από την περίφημη εκείνη περίοδο που η χώρα τέθηκε στη δίνη της κρίσης, άγνωστες και αδιάφορες για το ευρύ κοινό λέξεις και όροι όπως "αγορές", "ομόλογα" και "spreads" έγιναν αντικείμενο συζήτησης από τα τηλεοπτικά πάνελ μέχρι τα καφενειακά πηγαδάκια.
Κι όπως συμβαίνει κάθε φορά που η πολιτική τάξη αντιλαμβάνεται πως υπάρχει πεδίο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, εκεί εστιάζεται και ο πολιτικός λόγος, η δημαγωγία, η δημιουργία προσδοκιών και εν τέλει η επιδίωξη πολιτικού οφέλους ήτοι αύξηση της εκλογικής δύναμης. Ψηφαλάκια!
Το ενδιαφέρον είναι πως όσο περισσότερο η κοινή γνώμη ασχολείται με θέματα που απαιτούν σοβαρή τεχνική κατάρτιση, ενώ οι περισσότεροι δεν την κατέχουν, τόσο περισσότερο οι πολιτικοί τείνουν να εστιάζουν την προσοχή του εκλογικού σώματος σε αυτά τα "δύσκολα" θέματα.
Και επειδή γύρω από την πολιτική αναπτύσσονται μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα, ακόμη και προσωπικά, ένας επιπλέον συρφετός άρθρων, αναλύσεων, απόψεων διασπείρεται εν μέσω της αγωνίας να τοποθετηθούν αυτά τα συμφέροντα κατάλληλα, εν όψει εκλογών.
Η φράση "βγήκαμε στις αγορές" από τεχνικό ζητούμενο μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας, έγινε πολιτικό σύνθημα, γεγονός πολύ επικίνδυνο καθώς η λανθασμένη εκτίμησή του από τους ψηφοφόρους και την κοινωνία μπορεί να οδηγήσει σε άλλη μια μεγάλη απογοήτευση. Ανάλογη εκείνων που βίωσε η ελληνική κοινωνία όταν την τροφοδοτούσαν ή και την τροφοδοτούν με απόψεις όπως "θα δανειστούμε από Ρώσους/Κινέζους/Εξωγήινους" ή πως θα "σκίσουμε τα Μνημόνια" ή όπως το "οι κερδοσκόποι θα χάσουν τα πουκάμισά τους".
Γιατί στον κόσμο των αγορών χρήματος, η λάθος κίνηση πληρώνεται ακριβά, το ίδιο με τη σωστή κίνηση αλλά σε λάθος στιγμή.
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η πολυδιαφημισμένη "έξοδος στις αγορές" δεν εξυπηρέτησε παρά προεκλογική σκοπιμότητα, εσωτερικού και εξωτερικού ενδιαφέροντος. Και είναι ξεκάθαρο γιατί απλούστατα οι αριθμοί δεν κάνουν ποτέ λάθος. Αρκεί να διαβάζει κανείς μόνο τους αριθμούς κι όχι τις πολιτικές παρλαπίπες που τους συνοδεύουν.
Οι αριθμοί λοιπόν λένε δυο πράγματα:
Πρώτον, το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκε ένα μικρό ποσό λίγο πάνω από 3 δις το Ελληνικό Δημόσιο, ανήλθε στο 4,75%. Κι επειδή κανένα δάνειο, από καταναλωτικό μέχρι διακρατικό, δεν είναι εξυπηρετήσιμο αν το επιτόκιο είναι μεγαλύτερο από το ρυθμό ανάπτυξης (ή αύξησης του μισθού για τα φυσικά πρόσωπα!), αυτό που μας λέει το επιτόκιο με το οποίο μόλις δανειστήκαμε είναι απλώς η επιβεβαίωση ότι καλώς είμαστε "εκτός αγορών".
Δεύτερον, οι οίκοι αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας,οι οποίοι είναι και οι κατ' εξοχήν εκφραστές της άποψη της αγοράς, εξακολουθούν να μας κατατάσσουν σε βαθμίδες χαμηλότερες της επενδυτικής κατηγορίας.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, αυτά τα 3 δις είναι οι έκτακτοι φόροι ακινήτων για ένα χρόνο περίπου, ή οι ανάγκες του Δημοσίου για μισθούς και συντάξεις για ένα μήνα πάνω-κάτω. Δηλαδή, ένα μέτριο "πακέτο μέτρων" του Μνημονίου σύμφωνα με τη μέχρι τώρα εμπειρία μας. Και τα εισπρακτικά μέτρα υπό την επιτήρηση της Τρόικα έχουμε αποδείξει πολλάκις πως τα παίρνουμε εν μια νυκτί. Έστω με λίγη γκρίνια, αλλά στο τέλος υποχωρούμε.
Υπό το φως των παραπάνω, εξηγείται και η υψηλή ζήτηση του ομολόγου καθώς το συνολικό ρίσκο είναι μικρό για τους επενδυτές αφού επένδυσαν με ένα μικρό ποσό, σε υψηλή απόδοση και καλές εγγυήσεις (Τρόικα). Το ρίσκο της χώρας είναι μεγάλο, εντούτοις το ποσό είναι μικρό και ο συνδυασμός με το υψηλό επιτόκιο κάνει την επένδυση για τα μεγάλα χαρτοφυλάκια ενδιαφέρουσα.
Συμπέρασμα;
Παρά το μικρό ποσό που επιχειρήσαμε να δανειστούμε, και έχουμε αποδείξει πως μπορούμε να το συγκεντρώσουμε και βεβαίως η παρουσία της Τρόικα το εγγυάται αυτό προς τους επενδυτές, το επιτόκιο ήταν εξαιρετικά υψηλό. Μια επιβεβαίωση δηλαδή πως είμαστε πολύ μακρυά ακόμη από την ουσιαστική "έξοδο στις αγορές". Από τη μέρα δηλαδή που θα μπορέσουμε να ανακυκλώσουμε τον όγκο του δανεισμού μας με νέο δανεισμό αλλά με χαμηλό επιτόκιο. Γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία της φράσης "έξοδος στις αγορές".
Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή το απλό γεγονός πως δεν έχει νόημα να ανακυκλώνεις δανεισμό έστω και των 3 δις που είχες λάβει με 2% ή περίπου, με ένα νέο δάνειο του ίδιου ποσού με επιτόκιο 4,75%! Ακόμη και για αυτό το μικρό ποσό, "ακίνδυνο" για τα μέτρα της ελληνικής οικονομίας με συνολικό δανεισμό πάνω από 300δις(!), αυτού του τύπου οι κινήσεις είναι άνευ ουσίας.
Και γιατί τόση φασαρία;
Μα γιατί θα κληθείς εσύ αγαπημένε μου ψηφοφόρε να επιδοκιμάσεις ή να αποδοκιμάσεις με την ψήφο σου την κυβερνητική πολιτική οσονούπω. Κι αν την αποδοκιμάσεις εκκωφαντικά θα δρομολογήσεις εξελίξεις. Αν όχι, τότε πολύ απλά, ετοιμάσου για τα ουσιώδη που όπως θα θυμάσαι (που δε θυμάσαι γιατί έτσι κάνεις συνήθως...!) έρχονται πάντα μετά τις εκλογές!
Το ίδιο έκανες όταν ψήφιζες "λεφτά υπάρχουν" και δυστυχώς μετά τις εκλογές κατάλαβες πως η χώρα βρέθηκε στο Μνημόνιο, ακριβώς το ίδιο επανέλαβες όταν άκουγες στα "Ζάππεια" πως θα επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο και μετά τις εκλογές κατάλαβες πως η χώρα απλώς συνηγόρησε σε ένα δεύτερο Μνημόνιο και είμαι απολύτως βέβαιος ότι το ίδιο θα πράξεις και τώρα.
Καλό κουράγιο που θα έλεγε κι ο Ρεν!
Κι όπως συμβαίνει κάθε φορά που η πολιτική τάξη αντιλαμβάνεται πως υπάρχει πεδίο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, εκεί εστιάζεται και ο πολιτικός λόγος, η δημαγωγία, η δημιουργία προσδοκιών και εν τέλει η επιδίωξη πολιτικού οφέλους ήτοι αύξηση της εκλογικής δύναμης. Ψηφαλάκια!
Το ενδιαφέρον είναι πως όσο περισσότερο η κοινή γνώμη ασχολείται με θέματα που απαιτούν σοβαρή τεχνική κατάρτιση, ενώ οι περισσότεροι δεν την κατέχουν, τόσο περισσότερο οι πολιτικοί τείνουν να εστιάζουν την προσοχή του εκλογικού σώματος σε αυτά τα "δύσκολα" θέματα.
Και επειδή γύρω από την πολιτική αναπτύσσονται μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα, ακόμη και προσωπικά, ένας επιπλέον συρφετός άρθρων, αναλύσεων, απόψεων διασπείρεται εν μέσω της αγωνίας να τοποθετηθούν αυτά τα συμφέροντα κατάλληλα, εν όψει εκλογών.
Η φράση "βγήκαμε στις αγορές" από τεχνικό ζητούμενο μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας, έγινε πολιτικό σύνθημα, γεγονός πολύ επικίνδυνο καθώς η λανθασμένη εκτίμησή του από τους ψηφοφόρους και την κοινωνία μπορεί να οδηγήσει σε άλλη μια μεγάλη απογοήτευση. Ανάλογη εκείνων που βίωσε η ελληνική κοινωνία όταν την τροφοδοτούσαν ή και την τροφοδοτούν με απόψεις όπως "θα δανειστούμε από Ρώσους/Κινέζους/Εξωγήινους" ή πως θα "σκίσουμε τα Μνημόνια" ή όπως το "οι κερδοσκόποι θα χάσουν τα πουκάμισά τους".
Γιατί στον κόσμο των αγορών χρήματος, η λάθος κίνηση πληρώνεται ακριβά, το ίδιο με τη σωστή κίνηση αλλά σε λάθος στιγμή.
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η πολυδιαφημισμένη "έξοδος στις αγορές" δεν εξυπηρέτησε παρά προεκλογική σκοπιμότητα, εσωτερικού και εξωτερικού ενδιαφέροντος. Και είναι ξεκάθαρο γιατί απλούστατα οι αριθμοί δεν κάνουν ποτέ λάθος. Αρκεί να διαβάζει κανείς μόνο τους αριθμούς κι όχι τις πολιτικές παρλαπίπες που τους συνοδεύουν.
Οι αριθμοί λοιπόν λένε δυο πράγματα:
Πρώτον, το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκε ένα μικρό ποσό λίγο πάνω από 3 δις το Ελληνικό Δημόσιο, ανήλθε στο 4,75%. Κι επειδή κανένα δάνειο, από καταναλωτικό μέχρι διακρατικό, δεν είναι εξυπηρετήσιμο αν το επιτόκιο είναι μεγαλύτερο από το ρυθμό ανάπτυξης (ή αύξησης του μισθού για τα φυσικά πρόσωπα!), αυτό που μας λέει το επιτόκιο με το οποίο μόλις δανειστήκαμε είναι απλώς η επιβεβαίωση ότι καλώς είμαστε "εκτός αγορών".
Δεύτερον, οι οίκοι αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας,οι οποίοι είναι και οι κατ' εξοχήν εκφραστές της άποψη της αγοράς, εξακολουθούν να μας κατατάσσουν σε βαθμίδες χαμηλότερες της επενδυτικής κατηγορίας.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, αυτά τα 3 δις είναι οι έκτακτοι φόροι ακινήτων για ένα χρόνο περίπου, ή οι ανάγκες του Δημοσίου για μισθούς και συντάξεις για ένα μήνα πάνω-κάτω. Δηλαδή, ένα μέτριο "πακέτο μέτρων" του Μνημονίου σύμφωνα με τη μέχρι τώρα εμπειρία μας. Και τα εισπρακτικά μέτρα υπό την επιτήρηση της Τρόικα έχουμε αποδείξει πολλάκις πως τα παίρνουμε εν μια νυκτί. Έστω με λίγη γκρίνια, αλλά στο τέλος υποχωρούμε.
Υπό το φως των παραπάνω, εξηγείται και η υψηλή ζήτηση του ομολόγου καθώς το συνολικό ρίσκο είναι μικρό για τους επενδυτές αφού επένδυσαν με ένα μικρό ποσό, σε υψηλή απόδοση και καλές εγγυήσεις (Τρόικα). Το ρίσκο της χώρας είναι μεγάλο, εντούτοις το ποσό είναι μικρό και ο συνδυασμός με το υψηλό επιτόκιο κάνει την επένδυση για τα μεγάλα χαρτοφυλάκια ενδιαφέρουσα.
Συμπέρασμα;
Παρά το μικρό ποσό που επιχειρήσαμε να δανειστούμε, και έχουμε αποδείξει πως μπορούμε να το συγκεντρώσουμε και βεβαίως η παρουσία της Τρόικα το εγγυάται αυτό προς τους επενδυτές, το επιτόκιο ήταν εξαιρετικά υψηλό. Μια επιβεβαίωση δηλαδή πως είμαστε πολύ μακρυά ακόμη από την ουσιαστική "έξοδο στις αγορές". Από τη μέρα δηλαδή που θα μπορέσουμε να ανακυκλώσουμε τον όγκο του δανεισμού μας με νέο δανεισμό αλλά με χαμηλό επιτόκιο. Γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία της φράσης "έξοδος στις αγορές".
Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή το απλό γεγονός πως δεν έχει νόημα να ανακυκλώνεις δανεισμό έστω και των 3 δις που είχες λάβει με 2% ή περίπου, με ένα νέο δάνειο του ίδιου ποσού με επιτόκιο 4,75%! Ακόμη και για αυτό το μικρό ποσό, "ακίνδυνο" για τα μέτρα της ελληνικής οικονομίας με συνολικό δανεισμό πάνω από 300δις(!), αυτού του τύπου οι κινήσεις είναι άνευ ουσίας.
Και γιατί τόση φασαρία;
Μα γιατί θα κληθείς εσύ αγαπημένε μου ψηφοφόρε να επιδοκιμάσεις ή να αποδοκιμάσεις με την ψήφο σου την κυβερνητική πολιτική οσονούπω. Κι αν την αποδοκιμάσεις εκκωφαντικά θα δρομολογήσεις εξελίξεις. Αν όχι, τότε πολύ απλά, ετοιμάσου για τα ουσιώδη που όπως θα θυμάσαι (που δε θυμάσαι γιατί έτσι κάνεις συνήθως...!) έρχονται πάντα μετά τις εκλογές!
Το ίδιο έκανες όταν ψήφιζες "λεφτά υπάρχουν" και δυστυχώς μετά τις εκλογές κατάλαβες πως η χώρα βρέθηκε στο Μνημόνιο, ακριβώς το ίδιο επανέλαβες όταν άκουγες στα "Ζάππεια" πως θα επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο και μετά τις εκλογές κατάλαβες πως η χώρα απλώς συνηγόρησε σε ένα δεύτερο Μνημόνιο και είμαι απολύτως βέβαιος ότι το ίδιο θα πράξεις και τώρα.
Καλό κουράγιο που θα έλεγε κι ο Ρεν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου