H Γενιά του Πολυτεχνείου σε Παραλήρημα!

Εκεί κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη που ίπταντο του Ειρηνικού, πραγματοποιούσαν συχνά αναγκαστικές προσγειώσεις σε μικρά νησιά. Αυτά τα νησάκια, αποκομμένα από τον πολιτισμό, ήταν κατοικημένα από ιθαγενείς οι οποίοι βλέποντας τα "σιδερένια πουλιά" για πρώτη φορά στη ζωή τους και παράξενα ντυμένους ανθρώπους να κατεβαίνουν από την "κοιλιά" αυτών των παράξενων "πουλιών", υιοθετούσαν αμέσως την πιο προφανή και κατάλληλη για τα δικά τους μέτρα, ερμηνεία: επρόκειτο αναμφίβολα περί "θεών" και βεβαίως οι ακατανόητες μηχανές τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά υπερφυσικές κατασκευές.

Οι ιθαγενείς, με την αναχώρηση των αεροσκαφών αυτών, πεπεισμένοι για τη θεϊκή παρουσία κατασκεύαζαν σε πολλές περιπτώσεις ξυλινα ομοιώματα, προσέφεραν λατρευτικά δώρα και ήταν πιο σίγουροι από ποτέ ότι και θεοί υπήρχαν και κάποια στιγμή θα ξαναέκαναν την εμφάνισή τους!

Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ήταν αδιανόητη για τους ιθαγενείς-κατοίκους αυτών των νησιών. Αυτούς τους όρους ερμηνείας είχαν στη διάθεσή τους και με αυτούς και μόνον μπορούσαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενά του. 

Στο μικρό μας νησί που λέγεται Ελλάδα, στο δικό μας αποκομμένο μικρόκοσμο που ξαφνικά και αναπάντεχα ένα απόγευμα "προσγειώθηκε" το "σιδερένιο πουλί" της Τρόικας και οι εντελώς αλλόκοτοι εκπρόσωποί του κατέβηκαν κι άρχισαν να μας κυρήττουν τις δικές τους οικονομικές και κοινωνικές θέσεις και επιταγές, τους υποδέχθηκε μια άλλη φυλή ιθαγενών: η "Γενιά του Πολυτεχνείου". 

Οι όροι ερμηνείας του σύγχρονου κόσμου, των αγορών, της κοινωνίας και της πολιτικής, ήταν αποκλειστικά παράγωγα και αποκυήματα αυτής της γενιάς και εμείς οι αποδέκτες και ευλαβείς χρήστες αυτών των όρων. Και η σύγκρουση είναι φοβερή!

Σήμερα, σε μια στιγμή οριακή για την εξέλιξη και διαμόρφωση της Ελλάδας της "μετά-Κρίσης" εποχής, η Γενιά του Πολυτεχνείου παραληρεί! Εκβράζει με οδυνηρούς σπασμούς εξαιτίας της πολυεπίπεδης επίθεσης που δέχεται κάθε εικόνα και κάθε σύμβολο του συλλογικού της ασυνείδητου, αντιδρώντας στη μεγάλη μεταβολή.

Περισφυγμένη με δύναμη από την Τροϊκανή μέγγενη, ωρύεται και συσπάται!

Αλλά, δυστυχώς γι' αυτήν, οι δικοί της όροι ερμηνείας του κόσμου έρχονται να προσεγγίσουν μια επόμενη, μια νεώτερη γενιά που με δυσκολία αντιλαμβάνεται τα προ-μεταπολιτευτικά κελεύσματα και παραστάσεις.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου και οι εκπρόσωποί της σε ΜΜΕ, πολιτική, οικονομία και κοινωνικές τάξεις προσπαθεί με κόπο και αγωνία να βρει ευήκοα ώτα για τις δικές της παραληρηματικές εκκωφαντικές κραυγές:

Με τις μας απειλεί;

-Με κωμικά άρθρα και πρωτοσέλιδα περί "πραξικοπημάτων" και μάλιστα επιστρατεύοντας τις πλέον σοβαροφανείς μιντιακές της εφεδρείες! Σύμβολα κι αυτά του "αντι-δικτατορικού" αγώνα!

-Με σκανδαλολογία γενικευμένη, στην οποία εμφανίζονται ποσά που συναγωνίζονται τα απιθανικομμύρια του Σκρουτζ Μακ Ντακ!

-Με γενικευμένες κοινωνικές αντιδράσεις και απανωτές απεργίες, προβάλλοντας και πάλι τα κλασσικά πρόσωπα-σύμβολα αλλοτινών "επιτυχημένων" αγώνων.

-Με εξακολουθητική παραίνεση και προπαγάνδα μαζική πως είναι "καλό" οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ να αμοίβονται με 14, 15, 16 κι όσους μισθούς θέλουν ενώ εμείς οι υπόλοιποι ουδένα λόγο έχουμε να αμφισβητήσουμε αυτήν την πρακτική. Επιπλέον και για έναν ακατανόητο λόγο είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε κιόλας την ιερή υποχρέωση του κράτους να διατηρεί όλα αυτά τα προνόμια γιατί "έτσι πρέπει"!

-Με ποινικές διώξεις εναντίον του ελεύθερου λόγου, στα πλαίσια μιας "ιρανικού τύπου" δημοκρατίας. Είπαμε: η Γενιά του Πολυτεχνείου άνετα μπορεί να δεχτεί τη Μέρκελ με αγκυλωτό στο χέρι. Αυτό δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα εφόσον διαπράττεται από ιδεολογικά αποδεκτά πρόσωπα ή ΜΜΕ. Όχι, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει σύμβολα της "λαϊκής πίστης" όχι λόγω πίστης αλλά λόγω "λαϊκής". 

-Με ακόμη πιο σκληρή φορολογία σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Παράλογα πιο σκληρή και ανεξήγητα άδικη.

-Με ισχυρότερη ριζοσπαστικοποίηση και ενίσχυση των πολιτικών άκρων, δεξιά κι αριστερά και με ακόμη μεγαλύτερη και πιο ενεργή εμπλοκή τους στα κοινωνικά πράγματα.

Κι όμως!

Όλα τα παραπάνω, που σταχυολόγησα από την τρέχουσα επικαιρότητα, έρχονται να συνθέσουν ένα σκηνικό που σε συνδυασμό με τη στάση της Τρόικας και ειδικά του ΔΝΤ, έρχεται να καταδείξει ένα και μόνο γεγονός:

Η Γενιά του Πολυτεχνείου δε θα παραδωθεί εύκολα! Δεν μπορεί με τίποτα να αποδεχθεί ότι ο κεντρικός πυρήνας της οικονομικής της αντίληψης πρόκειται σύντομα να διαρραγγεί και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι αυτό που είχε επιβάλλει στην κοινωνία και εκείνο με το οποίο κρατούσε μια ολόκληρη χώρα αλυσοδεμένη για τριάντα τόσα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, θα εξαφανιστεί.

Τι φοβάται η Γενιά του Πολυτεχνείου; Ποιος είναι ο εφιάλτης που κάθε βράδυ την ξυπνά έντρομη και κάθιδρη;

Οι απολύσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων!

Ναι. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, μικρό ή ανούσιο αλλά είναι η πραγματικότητα.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου βάσισε ολόκληρη την κοσμοαντίληψή της πάνω σ'αυτό το -ας το πούμε - μοντέλο λειτουργείας.

-Το κράτος και η λειτουργεία του έπρεπε να εξαρτηθεί άμεσα από διορισμένους υπαλλήλους που είχαν το ιδεολογικό εχέγγυο: είναι "δικός μας" έγραφαν πάνω τα κομματικά χαρτάκια διορισμού κάποτε, "δημοκρατικός".  Και όχι μόνο σε θέσεις ταπεινές αλλά και πιο πάνω! Αρκούσε να ήσουν "πίσω" από την Πολυτεχνειακή καγκελόπορτα εκείνο το βράδυ και αυτομάτως ήσουν κατάλληλος για Πρόεδρος Οργανισμού, εκπρόσωπος της χώρας σε Διεθνής Οργανισμούς, κρατικός τραπεζίτης ή ό,τι άλλο σου κατέβαινε στο κεφάλι, εσένα ή της κομματικής νομενκλατούρας.

-Η Γενιά του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να δεχτεί ένα κράτος που θα λειτουργεί απαλλαγμένο από ιδεολογικές αγκυλώσεις και κομματικό έλεγχο. Ένα κράτος τεχνοκρατικά δομημένο. Στη δική της κοσμοθεωρία, το κράτος έπρεπε να λειτουργεί υπό "κοινωνικό έλεγχο" με τη δικαιολογία πως μόνον έτσι δε θα ξανασυνέβαινε το "κακό" της Χούντας. "Ευτυχώς που ελέγχουμε εμείς την κατάσταση...γιατί ποιος ξέρει τι και πότε θα γίνει ξανά κάτι..." έλεγαν σε όλους τους τόνους. Με την "σφραγίδα" της δημοκρατικότητας που είχαν λάβει δια παντός, τα μέλη της Γενιάς του Πολυτεχνείου κατέλαβαν ολόκληρη τη θεσμική και κρατική μηχανή.

-Η Γενιά του Πολυτεχνείου κραδαίνοντας το τρόπαιο της μονιμότητας κράδαινε και το λάβαρο της αξιοπιστίας της ταυτόχρονα:" Εμείς Κυβερνάμε κι όσο Κυβερνάμε εμείς δε σας κουνάει κανείς!" έλεγε με στεντόρεια φωνή! Ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις με κρατικό χρήμα, κουμάνταρε δουλειές με το διεφθερμένο της ιστό σε δημόσια διοίκηση και κοινωνία και ήταν ο απόλυτος άρχοντας της οικονομίας. Πρώτα έπρεπε να συμφιλιωθείς μαζί της και μετά να περάσεις από το "γκισέ" ή το "γραφείο", αλλιώς δουλειά δεν έκανες και χρήμα δεν έβλεπες!

Και τώρα; Τι μας λένε τώρα;

Πως το "Μνημόνιο" είναι κακό! Το χειρότερο! 

Πως θα ξαναφέρει στη χώρα τη Χούντα, τον πανικό, τα άκρα, τη "Βαϊμάρη"! Πως αυτό ευθύνεται για αυτοκτονίες, για την βαριά φορολογία, για τους πενιχρούς μισθούς και την ανεργία.

Αυτοί, οι προύχοντες μια Γενιάς, δεν ευθύνονται για όλα αυτά! Αυτοί πάντοτε "φυλούσαν Θερμοπύλες" κατά την προσφιλή τους έκφραση και μάλιστα με το "αζημείωτο"!

Ελπίδα όμως υπάρχει!

Και είναι η νέα Γενιά, η Γενιά του Διαδικτύου, της παγκοσμιοποίησης και της φιλελεύθερης οικονομίας.

Αυτή η νέα Γενιά αδιαφορεί για τους εφιάλτες της Πολυτεχνειακής τυραννίας, αδιαφορεί για τις συντάξεις, τα εφάπαξ και τα προνόμια που επεφύλαξε για τον εαυτό της αυτή η τυραννία και τώρα ολοφυρώμενη που τα χάνει ουρλιάζει, 

Φόρο 35% ζητά η Γενιά του Πολυτενείου για να θρέψει τις άγαμες θυγατέρες της και τους εφήβους συνταξιούχους της; Και μας απειλεί και με κοινωνική αναταραχή; Λυπάμαι, αλλά δε θα πάρουμε!

Πόσο εύκολο είναι σήμερα να ανοίξεις την επιχείρησή σου στην Αγγλία, στη Βουλγαρία ή στο Γιβραλτάρ; Τόσο εύκολο όσο πριν χρόνια πήγαινες άνετος στην κλαδική για διορισμό!

Τι μας ζητά; Να στηρίξουμε τους ξεθωριασμένους της αγώνες και τις αραχνιασμένες της αρχές της μονιμότητας και της ισόβιας σύνταξης; Όχι! Προτιμάμε να στηρίξουμε την ελεύθερη αγορά, τον ανταγωνισμό και την επιχειρηματικότητα!

Οι λύσεις βρίσκονται "εκεί έξω" και μόλις λίγα κλικ του ποντικιού και του πληκτρολογίου μας. Ζούμε στο 2012, σε μια Ελλάδα που είτε μπορεί να αποτελέσει το προσωπικό επιτραπέζιο του κ. Τσίπρα, είτε την συνολική αποτυχία των κομμάτων "εξουσίας", είτε την απόλυτη οικονομική όαση των επομένων ετών. Πάντως, σε καμιά περίπτωση δε θα πισωγυρίσει σε "μονιμότητες", σε άκρατες παροχές και σε "παρτυ" διορισμών.

Σύμβολο και οροθέσιο του γκρεμίσματος: Όπως το θέτει η Τρόικα και ελπίζω να το διατηρήσει μέχρι τέλους σε αυτό το δρόμο, το επιχείρημά της: Απόλυση 15.000 υπαλλήλων τώρα! Χωρίς διαπραγματεύσεις και χωρίς να πρέπει να εστιάσουμε σε αξιολογήσεις, συνομιλίες, χρονοτριβή. Χωρίς φιοριτούρες εφεδρείας, προσυνταξιοδότησης ή άλλης εφεύρεσης. 

Μέγιστο χτύπημα στην καρδιά του δράκου που λέγεται "Γενιά του Πολυτεχνείου" Και βεβαίως τελικό κι ολοκληρωτικό.

Όχι! Δεν κινδυνεύουμε ούτε από πραξικοπήματα, ούτε από τερατώδη σκάνδαλα, ούτε καν από εξωγήινους που θα έρθουν να μας εξαϋλώσουν έτσι και δε βρουν στη θέση του αύριο το πρωί το "Κρατικό Κέντρο Ελέγχου Αναπαραγωγής Χταποδιού" ή το "Κρατικό Ινστιτούτο Χαρταετού". Δε θα μας πειράξει κανείς! Κι ούτε θα το καταλάβουμε. 

Μέχρι τότε όμως θα ακούσουμε και θα δούμε τόσα μα τόσα πολλά γελοία σενάρια που θα έχουμε να διηγούμαστε μέχρι τα βαθειά γεράματα!

Η Απεργία των Συντεχνιών.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η χώρα βρίσκεται για άλλη μια φορά σε σημείο κρίσιμο. Αναμενόμενο εξαιτίας τόσο της ανικανότητας του πολιτικού συστήματος όσο και της επίμονης ακινησίας και άρνησης να παραδώσουν τα κεκτημένα τους - πάντοτε εις βάρος όσων δεν μετέχουν στο "πάρτυ" - όλες οι συντεχνίες που συναλλάσσονται από τη Μεταπολίτευση και μετά με κόμματα και συμφέροντα.

Το Μνημόνιο ως συγκροτημένο και άκαμπτο οικονομικό πρόγραμμα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την επιβίωση της Ελληνικής Οικονομίας, έχει ασκήσει τεράστια πίεση στα θεμέλια της περίφημης "Γενιάς του Πολυτεχνείου".

Της γενιάς δηλαδή που άντλησε πολιτική ισχύ από την αντιπαράθεσή της με τη Χούντα και  κατόπιν την εξαργύρωσε οικονομικά, χωρίς όμως να μεταβάλλει ουσιωδώς τα πολιτικά μέσα πίεσης με τα οποία αρχικά συστάθηκε και εξοπλίστηκε.

Εν ολίγοις, φτάνουμε στο σήμερα όπου η "Μνημονιακή πολιτική" κατόρθωσε να συμπιέσει πολιτικά τα μεταπολιτευτικά κόμματα, να συνθλίψει πολιτικές "οικογένειες" που μας έμειναν "αμανάτι" μετά το 1974, να αποκαλύψει σκάνδαλα στην πολιτική και στην κοινωνία που αν κάποιος τα περιέγραφε μόλις δύο χρόνια πριν θα τον λοιδωρούσαν ομοθυμαδόν άπαντες.

Το Μνημόνιο λοιπόν ήρθε για να ανατρέψει, να εκθεμελιώσει τα προνόμια -πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά - μιας ολόκληρης γενιάς. Ιστορικής γενιάς αλλά κορεσμένης και εν πολλοίς διεφθαρμένης και διαφθείρουσας.

Πως απαντά λοιπόν η ακόμη δεσπόζουσα "Γενιά του Πολυτεχνείου" στα σύγχρονα ερωτήματα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας;

Με...απεργία!
Συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν εκπροσωπούν παρά συντεχνίες στρατιών δημοσίων υπαλλήλων, προνομιούχων και μονίμων, "ιδιωτικούς" υπαλλήλους των καλοπληρωμένων μας ΔΕΚΟ (που τον τίτλο της Ανωνύμου Εταιρείας και τα "γαλόνια" της ιδιωτικής οικονομίας τα θυμούνται ΜΟΝΟ όταν το κράτος/μέτοχος επιβάλλει περικοπές) και βεβαίως ομάδες "ειδικών μισθολογίων" -ναι, των γνωστών καλοπληρωμένων "απαραίτητων" υπαλλήλων - και επίσης γερά προστατευμένα επαγγέλματα-κάστρα άπαρτα βουνά!

Με απεργία λοιπόν, οι προνομιούχοι των επιδομάτων "ταχείας διεκπεραίωσης", του "πλυσίματος χεριών", του εντελώς απαραίτητου Οργανισμού Αποξήρανσης της Κωπαΐδας, της προστατευμένης άδειας άσκησης επαγγέλματος και μαζί τους η άγαμη θυγατέρα, ο έφηβος συνταξιούχος και μαζί τους μπροστάρηδες διάφορα μέλη ΔΣ (συνδικαλιστές φυσικά!) διαφόρων Δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων και μελλοντικοί Υπουργοί και Βουλευτές από τα "σπλάχνα" του συνδικαλιστικού κινήματος!

Αν νομίζετε ότι όλοι αυτοί απεργούν για τον άνεργο, τον ελεύθερο επαγγελματία της αγοράς, τον μικροσυνταξιούχο ή τον αναξιοπαθούντα κάνετε λάθος.

Όλοι αυτοί δε δίνουν δεκάρα τσακιστή γι' αυτούς.
ΑΝ έδιναν δε θα κρατούσαν για χρόνια τις υποθέσεις τους στα δικαστήρια. Γιατί μέσα σ' αυτούς είναι και απολυμένοι που περιμένουν να επιδικαστούν αποζημιώσεις. Και οι αρμόδιοι "απέχουν"!
ΑΝ έδιναν δε θα περίμενε ο συνταξιούχος για χρόνια την πενιχρή του σύνταξη. Θα δούλευαν οι μόνιμοι υπάλληλοι των Ταμείων.
ΑΝ έδιναν δε θα περίμενε στην ουρά ο πολίτης. Θα τον εξυπηρετούσε ο εφοριακός (που απεργεί επί τριήμερο! Αμ πως! Περισσότερα προνόμια πιο σκληρός ο αγώνας!)
ΑΝ έδιναν...απλούστατα δε θα είχαμε τον Τόμσεν πάνω από το κεφάλι μας!

Απεργία λοιπόν!
Το ξέρει καλά αυτό το παιχνιδάκι η Γενιά του Πολυτεχνείου.
Από την εποχή της Χούντας που έκανε τον αγώνα της από το Παρίσι και το Βερολίνο αφήνοντας τον απλό λαό χωρίς ηγεσία μέχρι τις μέρες του 1974 που άρχισε να επιστρέφει μόλις ήταν βέβαιη ότι τα "πράγματα ηρέμησαν". Στο ενδιάμεσο βέβαια εκμεταλλευόταν άγρια τη λαϊκή αγανάκτηση κεφαλαιοποιώντας πάνω της.

Το ίδιο εργάκι και τώρα:
Συμπαρασύρει τον άνεργο ώστε να διατηρηθούν τα προνόμια του βολεμένου.
Προσκαλεί σε αγώνα τον ταλαιπωρημένο πολίτη προκειμένου να συνεχίσει να εισπράττει το "ειδικό μισθολόγιό" του ο προνομιούχος.
Ομογενοποιεί τον πραγματικό ελεύθερο επαγγελματία με τον "δικτυωμένο" κάτοχο μιας άδειας προστατευμένου επαγγέλματος.

Αίτημά τους η ακινησία! Ζητούμενό τους η διαιώνηση των προνομιακών τους εισοδημάτων εις βάρος του συνόλου. Βεβαίως και για τους απογόνους τους. Γιατί αυτή είναι η περιούσια Γενιά!
Ένα τοτέμ στο κέντρο της Ελλάδας που για κάποιο άγνωστο λόγο είμαστε ταγμένοι να ταΐζουμε αγόγγυστα και να προσερχόμαστε αυθόρμητα όποτε σημαίνει προσκλητήριο για "επαναστατική γυμναστική"!

Απεργία λοιπόν!
Η Γενιά του Πολυτεχνείου στο Κύκνειο Άσμα της! 

Κύριε Τόμσεν Μην Υποχωρήσετε!

Προφανώς έχετε αντιληφθεί ότι συνομιλείτε με πολιτικούς και με πολιτική ηγεσία που στην κλίμακα αξιών της τοποθετεί υπεράνω όλων το πολιτικό κόστος και την πολιτική ιδιοτέλεια.

Επίσης, θα έχετε από καιρό αντιληφθεί ότι το επίπεδο και η ποιότητα του κρατικού μηχανισμού δια του οποίου τα όποια μέτρα και αποφάσεις απαιτείται να εκτελεστούν, κινείται λίγο κάτω από εκείνο του πρωτόγονου. Βεβαίως θα έχετε συναντήσει και φωτεινές εξαιρέσεις, μην παρασύρεστε όμως: η συνολική απόδοση αυτού του μηχανισμού παραμένει κάτω του μηδενός.

Και βέβαια θα έχετε αντιληφθεί ότι οι ισχυρές ομάδες πίεσης στη χώρα μας δεν είναι ούτε οι αναξιοπαθούντες, ούτε οι  άνεργοι, ούτε οι ικανοί, μολονότι αποτελούν πλειοψηφία. Αυτοί δεν εκπροσωπούνται ούτε θα τους συναντήσετε θεσμικά. Αντίθετα, θα έχετε διαπιστώσει ότι οι θεσμικοί σας συνομιλητές σας αλλά και συνομιλητές της Κυβέρνησης είναι εκπρόσωποι των ανεξήγητα μονίμων Δημοσίων Υπαλλήλων, οι εργαζόμενοι στις πανάκριβες ΔΕΚΟ των προνομιούχων που βαφτίζονται "ιδιωτικός τομέας", οι εκπρόσωποι των κλειστών επαγγελμάτων που παρουσιάζονται μπροστά σας με το μανδύα του βουλευτή και του Υπουργού καθώς δικηγόροι, γιατροί και μηχανικοί κρατούν τα πρωτεία στην πολιτική αρένα. Μπορεί ακόμα να συναντήσετε και μερικούς κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που θα ισχυριστούν ότι εκπροσωπούν την επιχειρηματικότητα της χώρας.

Όλοι αυτοί συνιστούν την τάξη της οπισθοδρόμησης και της αδράνειας. Είναι αυτοί που αρνούμενοι να παραδώσουν τα προνόμιά τους γονατίζουν τη χώρα και είναι υπεύθυνοι για την ανεργία, την ύφεση και την φτώχεια. Και βέβαια είναι αυτοί που σας έφεραν στη χώρα μας και τώρα θα σας φορτώσουν και το πολιτικό κόστος.

Η πλειοψηφία αυτής της χώρας όμως, η τάξη των "αιμοδοτών" που αγόγγυστα δέχεται να χρηματοδοτεί από το υστέρημά της όλο αυτό το συρφετό "πορφυρογέννητων" πολιτικών, δημοσίων υπαλλήλων, εργαζομένων ΔΕΚΟ, επαγγελμάτων "φρουρίων" και τιμαρίων από συμβολαιογράφους μέχρι περιπτεράδες, επιχειρηματίες που εισπράττουν μόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό, ελπίζει ΜΟΝΟ σε εσάς. Όχι προσωπικά αλλά συμβολικά.

Ελπίζει σε μια σκληρή όσο γίνεται επιβολή του ορθολογισμού, της αξιοκρατίας της αγοράς, της -επιτέλους! - απαλλαγής της χώρας από ένα μοντέλο που δεν της αξίζει: εκείνο του άκρατου Σοβιετισμού.

Μην κάνετε πίσω λοιπόν.
Μην παρασυρθείτε από τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν μπροστά σας όλοι οι εκπρόσωποι του παλιού και του σκουριασμένου. Μην τους λυπηθείτε.

Σαν άλλος Πρωτέας, όταν απειλείται αυτό το σάπιο σύστημα, αλλάζει μορφές προκειμένου να μην απολέσει την ισχύ του και το εισόδημά του: πότε καμώνεται ότι φταίει το Μνημόνιο, πότε καμώνεται ότι φταίνε οι ξένοι, πότε κλαψουρίζει για τους κατώτατους μισθούς που το ίδιο αυτό σύστημα στην πραγματικότητα ουδέποτε βοήθησε να ανέβουν.

Είναι οι ίδιοι που δεν αφήνουν να ανοίξουν τα επαγγέλματα και είναι οι ίδιοι που υποκριτικά απορούν γιατί δεν πέφτουν οι τιμές!

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν την Τρόικα για τις περικοπές των μισθών στο Δημόσιο ενώ δεν απολύουν τουλάχιστον τους συγγενείς τους, τους επίορκους και τους άχρηστους ώστε να αμειφθούν οι ικανοί και οι απαραίτητοι. Δηλαδή κλέβουν από τους ικανούς για να εξαγοράσουν την ψήφο των ανικάνων! Που κλαίνε για τα ειδικά μισθολόγια και τους μισθούς των πιλότων ας πούμε, αλλά δεν σκέφτονται να απολύσουν καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες αραχτούς βυσματο-διορισμένους!

Είναι οι ίδιοι που ακόμα και σήμερα ωθούν νέους για σπουδές στο εξωτερικό αντί να επιτρέψουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Είναι οι ίδιοι που προτιμούν να κόψουν τα 30 ευρώ από το επίδομα ή τη σύνταξη εκείνου που πραγματικά το δικαιούται ενώ δεν κλείνουν την ίδια μέρα και με συνοπτικές διαδικασίες προβληματικές εταιρείες του Δημοσίου. Ναι! Όσα μας κοστίζει ο ΟΣΕ κάποιους μήνες είναι τα κεφάλαια που απαιτήθηκαν για να στείλει η ΝΑΣΑ αποστολή στον Άρη!

Είναι κι άλλα πολλά που εσείς τα γνωρίζετε και προφανώς θα έχετε καταλάβει ότι αυτό το κράτος έμαθε μόνο να τιμωρεί τον ικανό

Εκπροσωπείτε λοιπόν - χωρίς να το έχετε επιλέξει - όλους εκείνους που δεν έχουν πολιτική φωνή, δεν έχουν μέσον, γνωστό, δεν έχουν μόνιμη θέση στο Δημόσιο, δωρεάν ρεύμα ως εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, δεν γνωρίζουν συνδικαλιστές και δεν έκαναν απεργία για να πιούν καφεδάκι στο κέντρο.
Εκπροσωπείτε σε αυτή τη διαπραγμάτευση όλους εκείνους που κάθε μέρα εργάζονται 12ωρα, πληρώνουν φόρους, και δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι κακό να συνεχίσουν να εργάζονται όχι μόνο μέχρι τα 67 αλλά τα 77 τους.
Εκπροσωπείτε όλους όσους θέλουν αυτή τη χώρα στην Ευρώπη κι όχι τριτοκοσμικό κουρέλι υποταγμένο στον κάθε πολιτικάντη.

Μην κάνετε πίσω κύριε Τόμσεν!
Μην τους αφήσετε να σας κοροϊδέψουν με φούμαρα, χάντρες και καθρεφτάκια. Με περικοπές θολές και υποσχέσεις ακοστολόγητες.
Ψάξτε και αξιολογήστε μέχρι και το τελευταίο σεντ που θα σας παρουσιάσουν.

Ζητείστε τώρα τα πάντα και χωρίς καμία υποχώρηση. Η Ελλάδα θα σας ευγνωμονεί!

Ας Συζητήσουμε τα Επόμενα Μέτρα!

Ναι! Κι αν δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει επόμενο σύνολο "μνημονιακών μέτρων", μετά τα τρέχοντα 11,5 δις (που δεν είναι 11,5 αλλά παραπάνω...), πες το μου για να σε παραπέμψω στην πρόσφατη -νωπή! - ανεκδοτολογία του κ. Σαμαρά περί "ισοδυνάμων", "μη οριζόντιων περικοπών" ή περί "επαναδιαπραγμάτευσης".
Αν λοιπόν δεν σου αρέσουν τα ανέκδοτα, άρχισε να σκέφτεσαι για τα επόμενα μέτρα.
Γιατί όμως υπάρχει η ανάγκη για επόμενα μέτρα;
Κατ' αρχάς, πρέπει να σκεφτείς πέρα από τον Αντώνη και τον Αλέξη.
Πρέπει να εκτιμήσεις πιο μακρυά από το επικείμενο δακρύβρεχτο διάγγελμα του Πρωθυπουργού περί αναγκαιότητας των 11,5 δις (που δεν είναι 11,5 αλλά παραπάνω...) καθώς και την ουτοπία περί "τελευταίων μέτρων".
Και τι θα προκύψει αν σκεφτείς πιο μακρυά;
Θα αντιληφθείς ότι το κοινωνικό και οικονομικό μας σύστημα, η δομή με την οποία διαχειριζόμαστε το συνολικό προϊόν της χώρας εδράζεται σε μια πολύ βασική αρχή στην οποία έχουμε συμφωνήσει από καιρού (ναι! δεν το ήξερες;) και την εφαρμόζουμε απαράβατα:
Το σύστημά μας λοιπόν δεν κατευθύνει επαρκή κονδύλια και πόρους όπου υπάρχει ανάγκη αλλά διανέμει και κατανέμει λίγα σε πολλούς αδιακρίτως.
Τι εννοώ;
Απλά παραδείγματα:
Προτιμάμε να δίνονται από 300 ευρώ ( ένα ποσό που δε βοηθά πραγματικά κανέναν) σε 500,000 τυπικά δικαιούχους της τάδε κατηγορίας πολιτών -αδιακρίτως - παρά να διαχωρίσουμε ποιοι πραγματικά έχουν ανάγκη από αυτούς και να χορηγηθούν, για παράδειγμα, από 1,500 ευρώ (ένα πιο αξιοπρεπές ποσό) στους 100,000 πλέον αναξιοπαθούντες.
Προτιμάμε να μισθοδοτούνται όλοι ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι του Δημοσίου με τον ίδιο μισθό, βάσει κάποιων τυπικών και όχι ουσιαστικών προσόντων, και όχι να διαχωρίσουμε εκείνους που πραγματικά έχουμε ανάγκη και πραγματικά αξίζουν το μισθό τους. Καλύτερα δηλαδή το έχουμε να παραμείνουν στη θέση τους 680.000 δημόσιοι έστω και με 1,000 ευρώ μηνιαίως (ένας αναντίστοιχος μισθός για έναν χειρουργό ή έναν δικαστή ας πούμε) παρά να διατηρηθούν οι -ας πούμε 340,000 πλέον απαραίτητοι με 2,000 ευρώ μηνιαίως. Ίδια δαπάνη, διπλάσιος μισθός, μεγαλύτερη απόδοση κεφαλαίου. Έτσι καταρρέει και η ανοησία περί αναγκαιότητας του αριθμού των ΔΥ επειδή υποτίθεται καταθέτουν το μισθό τους στην κατανάλωση...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτή η φιλοσοφία διατρέχει ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Γιατί υπάρχει σύνταξη των 400 ευρώ; Μα γιατί προτιμάμε να δίνονται μικροποσά ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν καταβάλλει ούτε ένα ευρώ για ασφάλιστρα, παρά να αποφασίσουμε με λογική και ειλικρίνεια πως πρέπει να εξοικονομηθούν επαρκή ποσά για εκείνες τις μικρές κατηγορίες που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Βεβαίως αυτή η αντίληψη δεν εγκαθιδρύθηκα τυχαία. Είναι η πεμπτουσία της αποτελεσματικής ψηφοθηρίας: λίγα ευρώ σε πολλούς ψηφοφόρους είναι η καλύτερη συνταγή να μετατρέψεις σε οπαδούς μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Τους εγγράφεις μια ωραία υπόσχεση περί αύξησης του ποσού που λαμβάνουν, εξαθλιώνεις ολόκληρες στρατιές ανθρώπων που προσελκύονται από το μικρό αλλά άνευ ανταποδωτικότητας ποσό (δηλαδή ένα ποσό που ούτως ή άλλως δεν δικαιούνταν πραγματικά) και τελικά τι έχεις; Την κρυφή σκέψη του κάθε πολίτη: " Μωρέ ας πάρω εγώ εφ' όρου ζωής τη συνταξούλα ή το επιδοματάκι των 400 ευρώ και μετά βλέπουμε".
Τι βλέπουμε;
Αποτέλεσμα είναι η ανάγκη για επιβίωση - μετά την κατάποση της καραμελίτσας του ανέξοδου φιλοδωρήματος - και η ανάγκη για επιβίωση οδηγεί στη "μαύρη" ή "ανασφάλιστη" εργασία και κατ' επέκταση οικονομία. Τα υπόλοιπα σας είναι γνωστά...
Και τώρα τι έχουμε;
Την τρικομματική Κυβέρνηση με την απόλυτη ευθύνη του κ. Σαμαρά, να έχει μανιωδώς προσκολληθεί στη συγκεκριμένη αντίληψη και να προτάσσει γενναίως τα πολιτικά της στήθη προστατεύοντας μια καταστροφική λογική: περικοπές μαζικά και πανταχόθεν στο πλαίσιο της διατήρησης της αντίληψης "λίγα σε όσους περισσότερους γίνεται κι αν χρειαστεί ακόμη πιο λίγα σε ακόμη περισσότερους".
Και που πάμε μετά;
Η ολοένα και μεγαλύτερη κατάτμηση του ολοένα και μικρότερου εθνικού εισοδήματος απλώς εξασφαλίζει την αδρανοποίηση μεγαλύτερων τομέων οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.
Ποιος κρατικός λειτουργός θα ασκήσει ουσιαστικά τα καθήκοντά του με μισθό που φθίνει τείνοντας σε ποσά χαρτζηλικίου;
Ποια οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί όταν οι πόροι της κατατέμνονται και άρα απισχνάζονται, αδυνατώντας να στηρίξουν έστω και ένα κλάδο;
Κατά συνέπεια, όσο παραμένει η ανάγκη για εισροή πόρων που στη συνέχεια θα διαμοιραστούν σε απειροστά ώστε να διανεμηθούν οριζόντια, τόσο οι πόροι αυτοί θα χρειάζεται να αναπληρώνονται με μεγαλύτερες περικοπές: ήτοι νέα μέτρα.
Η λύση;
Η Τρόικα την προτείνει αλλά δεν μπορεί και να την επιβάλλει αφού η συνοχή της Κυβέρνησης λειτουργεί ως αντίτιμο για την αναζήτηση μέτρων εισπρακτικών κι όχι περιστολής της κρατικής δαπάνης.
Απολύσεις και κλείσιμο οργανισμών του Δημοσίου με ταυτόχρονη αύξηση των μισθών εκείνων που θα παραμείνουν.
Νομοτελειακά το παραπάνω θα συμβεί.
Στο ενδιάμεσο διάστημα ας παρακολουθήσουμε χωρίς να χάνουμε το χιούμορ μας, την παράδοση στην πυρά άλλοτε ακμαίων τομέων της Ελληνικής Οικονομίας.

Η Χυδαία Αριστερά...

Στην αρχή ξεκίνησε σαν εφηβικό ξέσπασμα, μια αντίδραση που βασίστηκε στην ανωριμότητα του μαθητικού κόσμου ο οποίος είχε στερηθεί -όπως και εξακολουθεί να στερείται - στοιχειώδους εκπαίδευσης στα χέρια απόφοιτων της "παγκόσμιας φοιτητικής σταθεράς" (του ιερού πενταρακίου) των ανύπαρκτων πανεπιστημιακών μας δομών.

Μετά, κολακεύτηκε και ανδρώθηκε από τους ιέρακες του εγχώριου πολιτικού συστήματος που καλόμαθαν με το παιχνιδάκι του Πολυτεχνείου και χάρηκαν όταν είδαν ότι μπορούσαν να ξαναστίψουν τη νεολαίικη λεμονόκουπα, σε συνθήκες δημοκρατίας αυτή τη φορά.

Έτσι, οι πολιτικοί μας ιέρακες τους έταξαν στέιτζ, έταξαν άσυλο, έταξαν ασυδοσία, έταξαν σίγουρους μισθούς κι εγκλώβισαν στα χρυσά κλουβιά του ελληνικού  σοβιέτ και τους γονείς και τις οικογένειες με δόλωμα τα μαθητούδια.


Και φτάσαμε στο σήμερα.

Στη Χυδαία Αριστερά.

Στην Αριστερά που παρέχει στέγη στα ορφανά του κρατικοδιαιτισμού, στους δημοσίους υπαλλήλους της τεμπελιάς, σε ότι πιο παλιό, σάπιο και σκουριασμένο. Και βέβαια δε θα ήταν χυδαία αν σταματούσε εκεί. Θα ήταν απλώς δημαγωγούσα.

Είναι χυδαία γιατί σε μια ώρα δύσκολη και κρίσιμη παίρνει στα χέρια της την ελπίδα, την ντύνει με ψεύτικα χρυσόχαρτα της "καταγγελίας του Μνημονίου", με πελώρια ψέμματα της "επαναδιαπραγμάτευσης του Δανείου", με ψευτο-κουτσαβακισμούς επιπέδου παρακρατικών του '50 απέναντι σε εταίρους και συμμάχους. "Θα πάμε και θα τους πούμε...". Ποιοι θα πάτε; Σε ποιους;

Είναι χυδαία γιατί αρθρώνει λόγο αντίστοιχο ψεύτρας δούλας του συστήματος που υποτίθεται ότι θέλει να πολεμήσει:"δε χρειάζεται να αλλάξεις κάτι αφέντη λαέ...όλοι οι άλλοι είναι λάθος. Όχι εσύ!" Κι όσο ο λαός δεν αλλάζει με μπροστάρηδες τους ηγέτες του τόσο βυθίζεται στο βούρκο και στο τέλμα. Και δώστου να τάζει "όχι απολύσεις" και δώστου να τάζει "αξιοπρέπειες". Ποιος μιλά για αξιοπρέπεια; Εκείνος που χειροκρότησε το χτίσιμο γραφείων καθηγητών; Εκείνος που υπέθαλψε την καταστροφή, τη βία και την κατάληψη; Εκείνος που παρότρυνε το κλείσιμο των δρόμων;

Είναι χυδαία γιατί κολακεύει, κλαψουρίζει που δεν την συναντά η Ευρώπη, υστεριάζει και αυτοδιεγείρεται που μαζεύει τριγύρω της τους άλλοτε ισχυρούς του ψευτο-συνδικαλισμού.

Ακούγοντας τη Χυδαία Αριστερά, νομίζει κανείς ότι ο χρόνος γύρισε πίσω και θα ξεπεταχτεί ως άλλος Γιώργος Θαλάσσης, με κάποια βουλευτίνα του να παριστάνει την Κατερίνα και το "Σπίθα" και θα πολεμήσει τους κατακτητές. Θα ηρεμήσει τα σκυλιά με ένα σφύριγμα και θα επιτεθεί στο σκοπό που φυλάει το Θησαυροφυλάκιο της Ευρώπης!

Με όρους ρομαντικού μυθιστορήματος του '40, απευθύνεται με χυδαιότητα σε ένα λαό που υποφέρει και χρειάζεται προσανατολισμό, υποσχόμενος το οικονομικό-πολιτικό "νερό του Καματερού"!


Ναι, είναι Χυδαία Αριστερά.

-Τίποτα δε μας είπε για τους χιλιάδες υπαλλήλους της Βουλής
-Τίποτα δε μας είπε για χιλιάδες επίορκους υπαλλήλους του Δημοσίου
-Καθόλου δεν τον ενοχλεί που έχουμε ΟΚΤΩ κανάλια κρατικά
-Καμία αναφορά σε ΔΕΚΟ των 17 και 18 μισθών σε περίοδο κρίσης
-Τι κι αν εν έτει 2012, εμείς έχουμε ακόμα Πανεπιστήμιο σε κάθε ραχούλα, στρατόπεδο στην Τρίπολη, κι από μια στρατιωτική μπάντα σε κάθε νομό! Όλα χρειαζούμενα!
-Δεν τον νοιάζει που ακόμα και σήμερα χιλιάδες θυγατέρες συνταξιούχες και άγαμες μπορούν να αποκατασταθούν με 40ρηδες συνταξιούχους του Δημοσίου!

Το μόνο που νοιάζει τη Χυδαία Αριστερά είναι η κουτάλα του κρατικού προϋπολογισμού, η γοητεία της εξουσίας, η δύναμη του διορισμού.

Κι επειδή εκτός από Χυδαία είναι και αμόρφωτη κι αγράμματη Αριστερά ας ψάξει να βρει ποιος έγραψε:
"«οι δημόσιοι υπάλληλοι…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της.»

Πολιτική Ιδιοτέλεια ή Πολιτική Ανοησία;

Διαβάζω δύο ειδήσεις για τις οποίες προφανώς δε γνωρίζω εάν αποτελούν τελικές θέσεις ή προτάσεις ή απλώς κακόβουλες διαρροές.
Σε κάθε περίπτωση όμως αποτυπώνουν την αντίληψη των κυβερνώντων για τα πράγματα.
Και αυτή η αντίληψη μόνο υγιής δεν είναι.
Διαβάστε λοιπόν κι εσείς:
Είδηση πρώτη:
"Για την ακρίβεια, ο πολίτης θα υποχρεούται να δηλώσει στην Εφορία τον πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών του ώστε να ορίζεται ως τεκμήριο εισοδήματος βάση του πτυχίου που κατέχει.

Αυτό σημαίνει, ότι αφενός όσα πιο πολλά πτυχία έχει κάποιος, τόσο μεγαλύτερο φόρο θα πληρώσει και αφετέρου όποιος πτυχιούχος δεν το δηλώνει για να αποφύγει τη δυσβάστακτη  φορολόγηση, θα θεωρείται παράνομος και υπόδικος για ψευδή δήλωση και απόκρυψη στοιχείων από την Εφορία και το Ελληνικό Δημόσιο, με λίγα λόγια για φοροδιαφυγή(!)

Μετά από επικοινωνία δημοσιογράφου με πηγές του Υπουργείου Οικονομικών, σε ερώτηση περί της εγκυρότητας του δημοσιεύματος για το νέο φορολογικό Νομοσχέδιο, όχι απλά δεν διαψεύστηκε αλλά θεωρώντας το αυτονόητο τονίζουν ότι «βρίσκεται υπό εξέταση από τη σύσταση της επιτροπής των κομμάτων για να δούμε ποια από αυτά τα νέα φορολογικά τεκμήρια θα συμπεριληφθούν τελικά στο νέο σύστημα φορολόγησης».
από εδώ: http://www.newsbomb.gr/chrhma/story/233028/erhetai-forosakoma-kai-sta-ptyhia


Είδηση δεύτερη:
"αποφεύγονται οι απολύσεις στο δημόσιο και οι οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, δεν θίγονται τα εργασιακά, αλλά αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια – το μέτρο αυτό ίσως να επηρεάσει μεγαλύτερη ομάδα ασφαλισμένων – ενώ θα υπάρξουν κλιμακωτές μειώσεις στις συντάξεις και κάτω από τα 700 ευρώ.

Επίσης, δεν θα κοπούν τα 30 ευρώ από τις συντάξεις του ΟΓΑ, ενώ γίνεται μάχη για τα ειδικά μισθολόγια των αστυνομικών. Θα υπάρξουν όμως μεγάλες περικοπές στους μισθούς των Πανεπιστημιακών αλλά και των δικαστικών οι οποίες θα ξεπεράσουν το 30% και σε ορισμένες περιπτώσεις οι μειώσεις θα φτάσουν και το 40%."
από εδώ: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=172832&catID=11

Αντιλαμβάνεστε την εικόνα;
Μπορείτε να συλλάβετε το αποτέλεσμα;

Άνεργοι πτυχιούχοι θα κληθούν να καταβάλλουν φόρο, μόνο και μόνο επειδή είναι πτυχιούχοι προκειμένου να συντηρηθεί το πελατειακό κράτος. Προκειμένου να μην απολυθούν Δημόσιοι Υπάλληλοι άχρηστων οργανισμών.
Εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων, εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, το μείζον της ελληνικής κοινωνίας καλείται να καταβάλλει επιπλέον φόρο όχι για το εισόδημά του αλλά για τα προσόντα του προκειμένου να μην θιγούν ολίγες εκατοντάδες προνομιούχων υπαλλήλων του Δημοσίου.

Στην πράξη, ολόκληρη η κοινωνία καλείται να γονατίσει μπροστά σε κάποιους καρεκλοκένταυρους.

Αυτά.
Μάλλον η ελπίδα της ανάκαμψης πέθανε και μαζί με αυτήν το όραμα για μια νέα Ελλάδα.

Προς Τρόικα:Τώρα Ήρθε η Ώρα!

Κατ' αρχάς, να ευχηθούμε καλό, παραγωγικό κι ενδιαφέροντα Χειμώνα!

Μετά από ένα απαραίτητο διάλειμμα επιστρέφουμε στο χώρο της επικοινωνιακής ανάλυσης μέσα από τα άρθρα και τις επισημάνσεις μας.

Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν για εμάς η ανεκδοτολογικής χρησιμότητας όπως αποδείχθηκε, λίστα προεκλογικών και μετεκλογικών δεσμεύσεων και προγραμματικών συμφωνιών του κ. Σαμαρά, της Κυβέρνησής του και των πολιτικών σχηματισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που τον στηρίζουν.

Ένα προς ένα τα σημεία που αποτελούσαν τον καμβά και τη συγκολλητική ουσία που επέτρεψαν το σχηματισμό της παρούσας Κυβέρνησης, εξαφανίστηκαν.

Εκτός από ένα, μέχρι στιγμής, και κατά την άποψή μας το ουσιωδέστερο: τις  απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων, χωρίς τα χρυσόχαρτα της εφεδρείας ή όποιας άλλης "εφεύρεσης" του πελατειακού κράτους.

Ήρθε λοιπόν η ώρα της Τρόικας!

Απέναντι πλέον στους δανειστές δεν αντιπαρατίθεται μια ισχυρή Κυβέρνηση αλλά ένα αδύναμο πολιτικό συνονθύλευμα, πρόθυμο να διαπραγματευθεί την πολιτική του επιβίωση δια της θυσίας των πάντων στο βωμό μιας κομματικής πελατειακής βάσης. Στο φάντασμα μιας βεβαιότητας εργασιακής απασχόλησης - εκείνης του Δημοσίου - την οποία επιθυμούν να διακρατήσουν ως μελλοντικό πολιτικό αντάλλαγμα έναντι ψήφων, οι πολιτικοί μας ηγέτες.

Αν λοιπόν οι δανειστές επιθυμούν όντως μια σοβαρή πολιτική και κοινωνική μετάλλαξη, ικανή να διαχειριστεί την εποχή μετά την Κρίση, δεν έχουν άλλη επιλογή από εκείνη της επιμονής μέχρι τελικής πτώσης στην απόλυση Δημοσίων Υπαλλήλων και στο κλείσιμο ανώφελων Οργανισμών και Υπηρεσιών του Δημοσίου. Απλά και ξεκάθαρα.

Η εναλλακτική επιλογή της εκκένωσης θέσεων δια της εφεδρείας, αφήνει πολιτικές υποσχέσεις επανάκαμψης και επαναπλήρωσης αυτών των "κενών" από μελλοντική κομματική πελατεία και εξασφαλίζει την εξαΰλωση των μακροπρόθεσμων δανείων σε χρόνο μεταγενέστερο.

Η μάχη μεταξύ δανειστών - που επιθυμούν την παγίωση των νέων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δεδομένων - και ημετέρων πολιτικών που προσπαθούν να προβάλλουν το "προσωρινό" του πράγματος, επιβάλλοντας αντίστοιχου χαρακτήρα μέτρα, αναμένεται με ενδιαφέρον.

Σε κάθε περίπτωση, η συγκυρία είναι ιδανική.
Το ταμειακό πρόβλημα έχει περάσει από το Κράτος στο χρηματωπιστωτικό σύστημα, που διακαώς αναζητά την επόμενη δόση της ανακεφαλαιοποίησης και από εκεί μεταφέρεται στην κοινωνία που βεβαίως δεν θα επιθυμούσε να θυσιάσει ακόμη και τις αποταμιεύσεις της προκειμένου να περισώσουν τις θέσεις τους μερικές χιλιάδες Δημοσίων Υπαλλήλων.

Κάθε ανεδαφική δικαιολογία έχει καταρρεύσει, αφού η γνωστή προπαγάνδα πως "έχουμε τους λιγότερους υπαλλήλους στον ΟΟΣΑ" απέτυχε, καθώς ναι έχουμε λιγότερους αλλά με αναλογίες και παραγωγικότητα και κόστος λειτουργίας που αντιστοιχεί σε συνταγή καταστροφής.

Με λιγότερους γιατρούς και περισσότερες καθαρίστριες, λιγότερους εκπαιδευτικούς και περισσότερους διοικητικούς υπαλλήλους, περισσότερα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια και λιγότερα κέντρα υγείας, δεν είναι μια ελλειμματική κρατική μηχανή. Είναι ο ορισμός του βολέματος με τα "λεφτά των άλλων".

Επίσης απέτυχε παταγωδώς και το μοντέλο "πάρτε όλοι από λίγα και μετά βλέπουμε" καθώς οι οριζόντιες περικοπές και μειώσεις, απλώς διεύρυναν τις ανόητες μισθολογικές διαφορές και εξουθένωσαν ακόμη και εκείνους τους Δημοσίους Υπαλλήλους που εργάζονταν με ζήλο και σε κρίσιμες θέσεις.

Τι απομένει;

Απλώς το αυτονόητο. Η ρεαλιστική προσέγγιση.
Οι δαπάνες του κράτους πρέπει να μειωθούν, όχι μέσα από τη μείωση των μισθών αλλά από την απελευθέρωση ολόκληρων τομέων κρατικής παρουσίας.
Το κράτος πρέπει να πάψει να κάνει τον κάμεραμαν, τον ταχυδρόμο, τον νερουλά, τον ηλεκτρολόγο, τον μπούκερ. Πρέπει να πάψει να λειτουργεί με λογικές του 1950, με πρωτόκολλο, χαρτιά, ακριβοπληρωμένους μεταφορείς φακέλλων, κλητήρες και "Οργανισμούς για την Κωπαΐδα".

Να πάψει να καταβροχθίζει με μανία τους φόρους και τα δάνεια, καίγοντας κάθε ελπίδα ανάκαμψης.

Απολύσεις και μάλιστα καθαρές και βεβαίως άμεσα!

Τρόικα: Ήρθε η ώρα!