31 Αυγ 2011

Παραμύθι Χωρίς Όραμα!

Δεν υπάρχει μικρός δράκος. Αν το φανταστείς είναι γελοίο. Ένας μικρός δράκος το πολύ-πολύ να σου ανάβει με την ανάσα του τον ξυλόφουρνο για καμιά πίτα. Ο δράκος πρέπει να είναι μεγάλος. Και τρομαχτικός. Και στο πάτημά του να γκρεμίζονται σπίτια, καλύβια, κερατέες, βατραχονήσια και λαγονήσια. Δεν είναι ανάγκη να τον αντικρύσεις για να τρομάξεις. Αρκεί να ακούσεις τους συγχωριανούς.


-Δράκος!


Η ανατριχίλα κι ο τρόμος κάνουν το κορμί σου φραπέ. Καμιά φορά κι ειδικά άμα βρεις μπροστά σου και τον ίδιο το δράκο και φλαμπέ.


Έτσι και τα παραμύθια. Όταν μιλάνε για δράκους, εννοούνε τους μεγάλους. Ακόμη κι αυτά που στο κάτω-κάτω ως παραμύθια θα δικαιούντο να μιλάνε για ό,τι θέλουν. Όποιος λοιπόν σου μίλησε για μικρό δράκο, δε σου λέει την αλήθεια.


Έτσι δε σου είπαν και την αλήθεια όταν σου μίλησαν για μικρή κρίση. Δεν υπάρχει μικρή κρίση. Αν ήταν μικρή δε θα μπαίναν στον κόπο να στην αναφέρουνε καν. Είναι μεγάλη. Όπως κι ο δράκος. Και μέχρι σήμερα, δεν την είδες την κρίση. Την άκουγες μόνο από τους συγχωριανούς. Κι από το ήρεμο κύρηγμα του Παπα- Αντρέα που σαν πλατάγισμα κουπιού από κανώ στη γαλήνια θάλασσα, που έφτανε μελωδικά στ' αυτιά σου:"Εφτά υπάρχουν! Εφτά υπάρχουν" σε νανούριζε ο γλυκός παπάς. Τι εφτά; Δράκοι. Κάποιοι άκουσαν λεφτά. Και πήγαν.


Ο Αύγουστος όμως έδρασε κι έβρασε. Και τα σπαρτά και τα γεννήματα τα έκαψε και πείνα πέφτει στο έρημο το χωριό. Δεν έχει πια πολιτικά καταφύγια για να κουκουλωθείς και να τη γλυτώσεις. Κι άστους να λένε για διαπραγμάτευση και σαμάρι στο δράκο. Ο δράκος δεν σαμαρώνεται. Επίσης δεν μπορείς να πας να τον σκοτώσεις και να τον καρατζαφέρεις πίσω στο χωριό για να τον δείξεις και να πεις:


-Να ωρέ κλεφτόπουλα τι κάνουν οι Έλληνες!


Ήρθε λοιπόν ο μήνας του Δράκου. Ήρθε η ώρα να τον γνωρίσεις από κοντά. Να συστηθείτε.


Σεπτέμβρης.


Ο δράκος δεν έγινε δράκος για τα λεφτά. Ξέρεις κανένα δράκο φτωχό; Κάτι θησαυρούς κρύβει στη σπηλιά, με μοντέλες τριγυρνάει που τις πασάρουν χωριανοί για να τον εξευμενίσουν αλλά ο δράκος δεν βρίσκει χαρά απ' όλα αυτά. Πρόσκαιρα μόνο χαλαρώνει. Απολαμβάνει να τρομάζει τα χωριά, να φτύνει φωτιά και θειάφι σε ανυπεράσπιστους γενικώς να συμπεριφέρεται όπως αρμόζει σε ένα ανελέητο και φρικιαστικό θηρίο.


Το δικό μας θηρίο έχει τρία κεφάλια, είναι τροϊκανό που λένε και όλα αυτά τα κάνει εις τριπλούν. Σαν το άλμα. Το πήδημα δηλαδή σε απλά ελληνικά.


Κι αν ο άλφα συμμαχεί με τον βήτα κι ακούς εσύ και λες με το νου σου "Μπράβο! που να τολμήσει τώρα να εμφανιστεί ο δράκος!" και ρίχνεις και καμιά "κατάρ" στον ωξαποδώ, να ξέρεις ότι χάνεις το χρόνο σου. Δεν καταλαβαίνει απ' αυτά ο δράκος. Μόνο ένας μπορεί και τον διαφεντεύει. Ο βάρβαρος με το ασημένιο κράνος και το τσεκούρι. Ο Βόρειος.


Κι εσύ έστειλες να μιλήσει με το Βόρειο ένας ευάγγελός σου.Και τι να του πει; Μπένι λοιπόν στη σπηλιά του Βόρειου και βγαίνει ταραγμένος.


-Επιλεκτική λιμοκτονία, αναγγέλει ο ευάγγελός σου, αποτέλεσμα της συζήτησης με το Βόρειο και τη σιγή στο χωριό και τη γενική απραξία που είχαν επιβάλλει οι δημόσιοι ακατάλληλοι έσκισε το ουρλιαχτό του ανήμερου θηρίου. Κι όλοι ψάχναν ταξί για να φύγουν από το χωριό, να μεταναστεύσουν. Αλλά έπεσαν σε μέρα γενικής απεργίας οι κακόμοιροι οι χωριανοί.


Έρχεται λοιπόν ο δράκος το Σεπτέμβρη.


Κι οι χωριανοί από τον τρόμο είχαν χάσει τα λογικά τους. Χωράτευαν ο ένας με τον άλλο κι έλεγε ο ένας να διορίσουμε κι άλλους δημόσιους ακατάλληλους κι έλεγε ο άλλος ότι θα τους σώσει όλους η Ευρώπη, η όμορφη κόρη που καβάλησε τον ταύρο τόσο μυαλό είχε και δαύτη, κι ο τρίτος γελώντας καμωνόταν πως δράκος δεν υπάρχει. Κάποιοι άλλοι τσακωνόντουσαν για το ποιος έφερε πρώτος το δράκο στο χωριό, ενώ παραπέρα μια παρέα χωριανών φώναζε πως αυτό που έρχεται δεν είναι ακριβώς ο δράκος αλλά κάτι μεταξύ πεκινουά - ξέρεις το κινέζικο σκυλί- και γερμανικού ποιμενικού.


Όμως ήταν δράκος. Και το παραμύθι δεν έχει τέλος.



30 Αυγ 2011

Project De-Tax! Πως θα Είμασταν Χωρίς Φόρους;

Ή περίπου χωρίς φόρους! Φαντάσου λοιπόν ένα κράτος όπου η Δικαιοσύνη και η Άμυνα είναι τα μόνα αγαθά για τα οποία οι πολίτες και οι επιχειρήσεις καταβάλλουν φόρους. Και για όλα τα υπόλοιπα, Παιδεία, Υγεία κι ό,τι άλλο απλώς καταβάλλουν το αντίτιμο όταν και όποτε τα χρησιμοποιούν.Τίμια πράγματα.Ξεκάθαρα.


Χωρίς παράλογες κρατήσεις, χωρίς την υποχρεωτική ασφάλιση σε χρεωκοπημένα κρατικά ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς να εξαναγκάζεται κανείς να πληρώνει για υπηρεσίες που αφενός μπορεί να μη χρησιμοποιεί και αφετέρου να μην απολαμβάνει σε ποιότητα που δεν ανταποκρίνεται στα ποσά που καταβάλλει. Όπου ελεύθερα κάθε εργαζόμενος διαπραγματεύεται την αμοιβή του, άνευ κρατήσεων, και στη συνέχεια επιλέγει τον ασφαλιστικό του φορέα, το σχολείο για τα παιδιά του, το νοσοκομείο για την κακιά την ώρα. Επιλέγει το δρόμο από τον οποίο θα μετακινηθεί καταβάλλοντας το αντίστοιχο αντίτιμο ακόμη και την τράπεζα στην οποία θα καταθέτει το φόρο του, αφού είπαμε κρατάμε μόνο Δικαιοσύνη και Άμυνα.


Προφανώς, δεν χρειάζονται όλες εκείνες οι απίθανες και αμίμητες υπηρεσίες, πρωτόκολλα, γραφεία, γραφειάκια για να πάρεις νούμερα, βιβλιάρια, χαρτιά, υπομνήματα, σφραγίδες και άλλες σαχλαμάρες που απλώς υπάρχουν για να καταναλώνουν το χρόνο, το χρήμα και την ενέργεια των πολύπαθων πολιτών.


Αποτελεί μια ρηξικέλευθη πρόταση, άμεσα εφαρμόσιμη αλλά δυστυχώς ολίγιστα δημοφιλή και τελικά εμπεριέχουσα μόνο ακαδημαϊκή αξία.


Αλλά για να εξαληφθούν οι όποιες αμφιβολίες ή δυσπιστία απέναντι σε ένα τέτοιο εγχείρημα, απλώς θα θυμίσω ότι στην τρέχουσα συγκυρία τα επιχειρήματα που σχετίζονται με το κράτος και την υποτιθέμενη εξασφάλιση που παρείχε σε μισθούς, συντάξεις, παροχές ή δημόσια ασφάλεια (απλώς θα θυμίσω τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 ή τα περσινά θλιβερά ή τις άπειρες συγκρούσεις στο ταλαίπωρο αθηναϊκό κέντρο) κατέρρευσαν. Ομοίως κατέρευσαν και οι μύθοι περί κρατικών λειτουργιών, αφού μόνο γέλωτα - και δάκρυα βεβαίως - μπορούν να προκαλέσουν οι ουρές και η ταλαιπωρία του συστήματος υγείας, το άθλιο επίπεδο σπουδών ελλείψει μέσων, υποδομών και επαρκούς προσωπικού, καθώς και κάθε συσχέτιση μεταξύ κράτους και ποιότητας. Οι εργαζόμενοι για δεκαετίες παρέδιδαν αναγκαστικά τα ασφάλιστρά τους σε χρεωκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία, υποχρεωμένοι να πληρώνουν εισφορές για αμφίβολης ποιότητας υπηρεσίας Υγείας και Παιδείας, όπου ο κάθε πολιτικός προϊστάμενος Υπουργός ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν και διαμορφώνει επίσης κατά το δοκούν τους όρους παροχής υπηρεσιών καθώς και το κόστος αυτών, να χρησιμοποιούν δρόμους που η ποιότητα κατασκευής τους υπολείπεται ακόμη και της πρωτόγονης τεχνογνωσίας των καρόδρομων, ενώ το κράτος - προκειμένου να δικαιολογήσει αθρόες προσλήψεις και να λειτουργεί ως όχημα αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος - επιμένει να έχει λόγο ακόμη και στο πως θα χτίσω το μπαλκόνι του σπιτιού μου ή πως θα διαμορφώσω το καταστατικό της επιχείρησής μου και προσλαμβάνει και εκατοντάδες υπαλλήλους απλώς για να μην το ελέγχουν!


Πρόκειται βεβαίως για μια καθαρά θεωρητική - εκ των πραγμάτων - αναζήτηση, αλλά φαντάσου ένα κράτος όπου ο πολίτης ή η επιχείρηση θα είχε απλώς την αποκλειστική υποχρέωση κάθε μήνα - γιατί ποιος έχει καθορίσει το παράλογο να πληρώνει κανείς φόρους για εισοδήματα μιας προηγούμενης χρονιάς ενώ φέτος μπορεί να μην έχει καν εργασία ή εισοδήματα - να καταθέτει στην τράπεζα της αρεσκείας του και σε έναν κρατικό λογαριασμό το ποσό που του αναλογεί, δίκην παραβόλου. Αυτό το παράβολο θα μπορούσε να αποτελεί και την ενημερότητά του για τον τρέχοντα μήνα και βεβαίως όπως θα μπορούσε να συλληφθεί κάποιος που οδηγεί χωρίς δίπλωμα, έτσι θα μπορούσε να θεσπιστεί και η σύλληψη ή ανάλογες ποινές κάποιου που δεν διαθέτει το μηνιαίο του παράβολο. Τόσο απλά. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ικανότητα των τραπεζών να συλλέγουν το μηνιαίο "φόρο" σε σχέση με την παρούσα κατάσταση των δεκάδων αναποτελεσματικών κρατικών εισπρακτικών υπηρεσιών. Από την άλλη, η ξεκάθαρη συναλλαγή μεταξύ κράτους και πολιτών "πληρώνεις μόνο για ό,τι χρησιμοποιείς" θα μπορούσε - σε θεωρητικό πάντοτε επίπεδο - να εγκαθιδρύσει και μια ειλικρινή και παραγωγική σχέση.


Μια τέτοια προσέγγιση θα επέφερε ευρύτερες συνέπειες στον κοινωνικό ιστό, κατά τη γνώμη μας θετικές. Κατ' αρχάς θα οδηγούσε σε ενεργοποίηση των πολιτών αφού πλέον χωρίς την εικαζόμενη αλλά μηδέποτε αποτελεσματική και ενίοτε διεφθαρμένη κρατική παρουσία, οι πολίτες θα ήταν αναγκασμένοι να αναλάβουν εκείνες τις πρωτοβουλίες ώστε να υποκαταστήσουν το κρατικό κενό. Θα ήταν αναγκασμένοι - για παράδειγμα - να συγκροτήσουν ουσιαστικές ενώσεις καταναλωτών ώστε να επιδιώξουν τα συμφέροντά τους απέναντι στον εμπορικό κόσμο. Χωρίς την ενδιάμεση κρατική επιστασία που εν τέλει οδηγούσε σε διαφθορά και συναλλαγή, οι πολίτες θα ωθούντο για παράδειγμα στην προμήθεια από την ελεύθερη αγορά υπηρεσιών εξασφάλισης ποιότητας εμπορευμάτων ή θα ωθούσαν την αγορά στην συγκρότηση νέων επιχειρηματικών ευκαιριών όπως τη δημιουργία συνδρομητικών υπηρεσιών ποιοτικού ελέγχου προϊόντων ή υπηρεσιών. Και βεβαίως, θα αναπτύξει το αίσθημα ατομικής ευθύνης του κάθε πολίτη που πλέον θα καθίσταται αυτός το κέντρο λήψης αποφάσεων για την περιουσία, τον τρόπο ζωής του και τον έλεγχο των πεπραγμένων του απομακρύνοντάς τον από την εύκολη και βολική λογική του "δεν πληρώνω" γιατί "μαζί τα φάγαμε!".


Πόσο απέχουμε από μια τέτοια αντίληψη και πράξη;


Ίσως όχι και τόσο πολύ όσο φαντάζεται κανείς. Οι αγορές ήδη λειτουργούν προς την κατεύθυνση της άσκησης πίεσης προς τις πολιτικές ηγεσίες ώστε να τελειώνουμε επιτέλους με τα εικονικά "κοινωνικά κράτη" που λειτούργησαν ως αναστολείς της προόδου και της ευημερείας, ως μαύρες τρύπες που απορροφούσαν τόνους ρευστότητας για να αποδώσουν ψιχία παροχών. Τα αποτελέσματα αυτής της πίεσης, η δυναμική που θα διαμορφωθεί και αυτό που θα προκύψει τελικά, είναι ακόμη νωρίς για να εκτιμήσουμε. Πάντως, τα πρώτα δειλά βήματα γίνονται.


11 Αυγ 2011

Η Διατήρηση του Δημοσιοϋπαλληλικού Κράτους Κοστίζει 23%

...των εισοδημάτων των πολιτών; Διότι αυτό αποφάσισε το σοφό μας κράτος υπό την εξουσία της ακόμη σοφότερης Κυβέρνησής μας και υπό τις ευλογίες της σοφολογιότατης Αντιπολιτεύσεως.Το πολιτικο-οικονομικό παίγνιο είναι πλέον ξεκάθαρο: το πολιτικό σύστημα αρνείται να απομακρυνθεί από πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό, διορίζοντας απερίσκεπτα και διογκώνοντας ανεξέλεγκτα το δημόσιο τομέα, επιβαρύνοντας τα υπολλείμματα του εισοδήματος του ιδιωτικού τομέα. Απλό, ξεκάθαρο, κατανοητό.


Επιπλέον είναι απολύτως ορατή η άρνηση του πολιτικού συστήματος να απεμπολήσει την επιρροή του από τις ΔΕΚΟ, αποσύροντας τη συμμετοχή του από αυτές και μαζί τα χρήματα των αγρίως φορολογουμένων πολιτών και επιχειρήσεων. Δυστυχώς η στάση αυτή, βρίσκει σύμφωνους τόσο τους κομματικούς φορείς του συνόλου του πολιτικού φάσματος αλλά και ένα μέρος της κοινωνίας που προσδοκά οφέλη από την όλη κατάσταση.


Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από αυτό που υποψιαζόμασταν, καθημερινά διαπιστώνουμε και οσονούπω θα υποστούμε σε μεγάλη κλίμακα τις συνέπειες. Ο δρόμος που επελέγη, ερήμην του παραγωγικού κομματιού της κοινωνίας, οδηγεί σε συρρίκνωση, αποδεκτή ως φαίνεται από τους ιθύνοντες, προκειμένου να μη χαθεί ή να περιοριστεί στο απολύτως απαραίτητο όριο η πολιτική και κομματική επιρροή ώστε να αποτελέσει τη βάση για τη στήριξη του πολιτικού συστήματος την "επόμενη μέρα" της κρίσης.


Η "άτυπη συμφωνία" πολιτικού συστήματος και μερίδας της κοινωνίας εντοπιζόμενη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα- για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους - συνίσταται στο εξής απλό: Δεχτείτε περιορισμούς στο εισόδημά σας, το κράτος θα ρίξει το βάρος της επιβάρυνσης στο σύνολο του παραγωγικού ιστού, προκειμένου να μην εξαναγκαστεί σε απολύσεις, κλείσιμο οργανισμών και πλήρη πώληση ΔΕΚΟ και με την πρώτη ευκαιρία θα γίνει προσπάθεια αντιστάθμισης των περικοπών. Με λίγα λόγια, καλύτερα - λένε κράτος, πολιτικό σύστημα και υπάλληλοι - να παίρνετε 600ευρώ μισθό διατηρώντας τη μονιμότητά σας και το πολιτικό σύστημα την επιρροή του, παρά να απολυθούν υπάλληλοι, να κλείσουν οργανισμοί και να αποσυμπιεστεί η πραγματική οικονομία. Σημειώστε ότι ακριβώς την ίδια πρακτική ακολουθεί και σε μια σειρά επαγγελμάτων - κατ' όνομα ελεύθερων - τα οποία απολαμβάνουν της ακριβής για εμάς κρατικής προστασίας.


Ωστόσο, η συρρίκνωση ή η ύφεση προς την οποία μας οδηγεί αυτή η τακτική είναι πρωτόγνωρη και μη διαχειρίσιμη με τα διατιθέμενα εργαλεία πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά. Δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα δεν έχει αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται και συνεπώς δεν είναι σε θέση να σχεδιάσει και να εκτελέσει ένα βιώσιμο σχέδιο διαχείρισης της κρίσης. Ομοίως, αδυνατεί να "ενημερώσει" και την κοινωνία για τις συνέπειες αυτής της επιλογής. Απλώς την εφαρμόζει - συνειδητά και από επιλογή, όχι από Τροϊκανή επιταγή - παρασύροντας μαζί του και τα ελάχιστα παραγωγικά ψήγματα προς την δίνη της κρίσης.


Μοναδική ελπίδα για τον παραγωγικό ιστό, οι αγορές και η πίεση που ασκούν σε πολιτικούς και ανθιστάμενες κρατικοδίαιτες κοινωνικές ομάδες. Ίσως, για άλλη μια φορά, η ελεύθερη αγορά σε άλλη μεγαλύτερη κλίμακα αυτή τη φορά, διαμορφώσει εκείνες τις συνθήκες και μαζί την απαραίτητη δυναμική ώστε να γκρεμιστούν τα Τείχη και αρθεί το νέο "Σιδηρούν Παραπέτασμα" πίσω από το οποίο μικρόνοες πολιτικοί συμπράτοντας με ιδιοτελείς κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές κρατούν ομήρους και φορολογικούς σκλάβους χιλιάδες πολίτες και επιχειρήσεις.


Τα καλύτερα έρχονται από Σεπτέμβρη, οπότε και θα έχουμε μια καλύτερη εικόνα εφόσον θα έχουν περάσει από το "καμίνι" του Αυγούστου η Παγκόσμια και η Ελληνική Οικονομία.


Καλό καλοκαίρι!


8 Αυγ 2011

Ευρώ: Έρχονται Όσοι Θέλουν, Μένουν Όσοι Μπορούν!

Δυστυχώς, έχοντας επιβεβαιωθεί πολλαπλά σε πρόσφατα άρθρα μας εδώ κι εδώ σε σχέση με την Ευρώπη και την Ευρωζώνη αλλά και σε παλαιότερα άρθρα μας, απλώς σήμερα παρατηρούμε τη δυσάρεστη πραγματικότητα την οποία με ακρίβεια είχαμε παρουσιάσει.


Υπάρχει όμως μια πιο δυσάρεστη πραγματικότητα μπροστά μας εφόσον δεν επιλέξουμε την ορθή στρατηγική, ως χώρα.


Πιο πιθανό είναι να μην την επιλέξουμε βέβαια, βασισμένοι και στην προηγούμενη εμπειρία αλλά ας την καταγράψουμε ώστε να υπάρχει.


Η Ελλάδα έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα με τα οποία μπορεί με την ίδια ευκολία που απομακρύνθηκε από τα χρηματοπιστωτικά δεδομένα του ευρωπαϊκού πυρήνα (δανειακά επιτόκια, ύφεση κλπ) να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όσο κι αν αυτό τούτες τις στιγμές ακούγεται παράδοξο.




  • Είναι μικρή και εύκολα ελεγχόμενη οικονομία, η οποία μπορεί να αναδιατάξει τις δυνάμεις της με πολύ απλές κινήσεις. Δεν διαθέτει ούτε τεράστια βιομηχανικά ή επιχειρηματικά ή τραπεζικά μεγέθη με πολύπλοκες διασυνδέσεις σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο ώστε οι όποιες μεταβολές να χρειάζονται χρόνο για να ενσωματωθούν στην οικονομική πραγματικότητα ενώ διαθέτει ένα πολύ "χαλαρό" θεσμικό σύστημα εξουσίας το οποίο επιδέχεται με ευκολία πολλαπλές επεμβάσεις.



  • Διαθέτει αναλογικά με το μέγεθός της πολύ μεγάλες αναξιοποίητες δεξαμενές παραγωγικότητας και κεφαλαίων. Εργατικό δυναμικό, ακίνητη περιουσία και συμμετοχές του δημοσίου, κλειστά επαγγέλματα εν είδη "παγωμένων επενδύσεων".



Είναι γεγονός ότι καμία άλλη χώρα δε συγκεντρώνει αυτά τα δύο χαρακτηριστικά μαζί. Μπορεί το ένα από τα δύο αλλά όχι σε συνδυασμό.


Τι έχει επιλέξει ως στρατηγική μέχρι σήμερα η Ελληνική Κυβέρνηση και γενικά η ελληνική πολιτική ηγεσία Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης;


Σε γενικές γραμμές να συνδέσει πολύ στενά τις κινήσεις της με τη στρατηγική της Ευρωζώνης στο θέμα της αντιμετώπισης της κρίσης χρέους.Έχει αποδεχθεί έναν κύκλο "τήρησης υπησχεμένων/έλεγχος από Τρόικα/καταβολή δόσης/νέα μέτρα και πάλι από την αρχή". Αυτός ο κύκλος πρακτικά επιτυγχάνει τρία πράγματα:




  • Απελευθερώνει την ελληνική πολιτική σκηνή από το βάρος για τη μεν Κυβέρνηση να σχεδιάσει και να λάβει μέτρα της δικής της ατζέντας επικαλούμενη την Τρόικα και έτσι ελαχιστοποιεί το ούτως ή άλλως σημαντικό πολιτικό κόστος ενώ από πλευράς Αντιπολίτευσης και δη της Αξιωματικής, την "ανακουφίζει" το γεγονός ότι οψέποτε αναλάβει τη διακυβέρνηση θα μπορεί να κυβερνήσει με τον τροϊκανό "τυφλοσούρτη" επαναλαμβάνοντας τον ίδιο κύκλο.



  • Εξασφαλίζει τη συρρίκνωση της Ελληνικής Οικονομίας, καθόσον είναι άλλο πράγμα να παίρνεις μέτρα και εντελώς άλλο να εφαρμόζεις ένα συνεκτικό, επώδυνο αλλά αποτελεσματικό πρόγραμμα με σχέδιο και φιλοσοφία. Η Κυβέρνηση πιάνοντας τη "βάση" στον έλεγχο της Τρόικας θεωρεί ότι πράττει το καθήκον της, οι αγορές όμως ερμηνεύουν αυτή τη στάση ως το ελάχιστο και άρα ως αποτυχία με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας. Στη συνέχεια βέβαια η χώρα παραμένει αποκλεισμένη από τον ελεύθερο δανεισμό και πάλι επαναλαμβάνεται ο κύκλος της συρρίκνωσης.



Ποια λοιπόν θα ήταν εν συντομία μια ορθή στρατηγική της Ελλάδας υπό τις παρούσες συνθήκες;




  • Το σημαντικότερο όλων, αλλαγή νοοτροπίας: δεν επιζητούμε τους ελάχιστους στόχους αλλά ενεργά επιδιώκουμε τους μέγιστους. Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα σταθερότητας δεν είναι αυτόματος πιλότος ούτε συνταγή επιτυχίας. Η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη από τις καταστάσεις να το κάνει υποσύνολο της δικής της στρατηγικής. Με λίγα λόγια η Ελλάδα πρέπει τακτικά να επιδιώκει την πρόκληση ευχάριστων εκπλήξεων στις αγορές κι όχι να τις διατηρεί σε αγωνία για το αποτέλεσμα της επόμενης αξιολόγησης. Διαμόρφωση μιας ελληνικής ατζέντας εξόδου από την κρίση, όχι όμως με "ταβάνι" το όποιο Μνημόνιο ή Μεσοπρόθεσμο, αλλά ως ελάχιστο ζητούμενο. Όχι αδρανής αποδοχή των ευρωπαϊκών σχεδίων, αλλά ενεργή προσπάθεια ταχείας εξόδου με εγγύηση προερχόμενη από αποφασιστικότητα στο εσωτερικό κι όχι από τους Ευρωπαίους. Με απλά λόγια όσο εγγυάται η Ευρώπη την εφαρμογή του προγράμματος κι όχι η Ελληνική Κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα η κατάσταση θα δυσχεραίνεται παρά τα όποια μέτρα. Και γινόμαστε συγκεκριμένοι:



  • Άμεση αξιοποίηση των παγωμένων παραγωγικών κεφαλαίων: άνοιγμα επαγγελμάτων χωρίς όρους, άμεση πώληση ΔΕΚΟ και περιουσίας. Εδώ έχει γίνει πολύ μεγάλη παρανόηση τόσο εκ μέρους της Κυβέρνησης όσο και εκ μέρους της κοινωνίας. Δεν πουλάμε για να κερδίσουμε. Ποιος μπορεί άλλωστε υπό τις οικονομικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Πουλάμε για να μην χάνουμε άλλα ποσά. Για να μην εξαναγκάζεται το κράτος δηλαδή οι φορολογούμενοι να εγγυώνται παρόντα ή μελλοντικά χρέη ή επισφάλειες. Πουλάμε για να μεγαλώσουμε τον ιδιωτικό παραγωγικό ιστό και να ελαχιστοποιήσουμε τον ελλειμματικό εκ φύσεως κρατικό. Γι' αυτό και πουλάμε γρήγορα. Και επιπλέον πουλάμε για να πείσουμε τις αγορές. Εκεί είναι το κλειδί. Ειδάλλως, αδυναμία πρόσβασης στις αγορές πολύ απλά σημαίνει μαρασμό και συρρίκνωση. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.



  • Άμεση απόσυρση του κράτους από άχρηστες και αντιπαραγωγικές δραστηριότητες με άμεσο κλείσιμο, εκκαθάρριση και απόλυση του προσωπικού. Είναι επιτακτικό πλέον. Το μήνυμα των αγορών θα γίνεται όλο και πιο έντονο όλο και πιο πιεστικο: απολύστε δημοσίους υπαλλήλους και απαλλαγείτε από δαπάνες που δεν χρειάζεστε. Επιτέλους!



  • Είναι αναγκαίο να συγκροτηθεί μια ολιγομελής κυβερνητική task force με ένα και μοναδικό σκοπό: τη διατήρηση της Ελλάδας στο ευρώ, μέσα από ακαριαίες, σημαντικές και πολύ αποδοτικές κινήσεις. Δυστυχώς χρόνος για περισσότερο διάλογο, διαβούλευση, κοινωνικό μασάζ δεν υπάρχει. Η ομάδα εργασίας αυτή θα πρέπει να μπορεί να παρεμβαίνει άμεσα, με νομοθετικές ρυθμίσεις όπου απαιτείται για να κινεί τα πράγματα με την ταχύτητα που χρειάζεται. Στην παρούσα φάση το ελληνικό πλεονέκτημα της μικρής και ευέλικτης οικονομίας που έχει τόσα "κενά" και επιδέχεται άμεσων ρυθμίσεων πρέπει να αξιοποιηθεί. Παραδείγματα τέτοιων παραμβάσεων: η άμεση απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, η άμεση ποινικοποίηση των υπερβάσεων του προϋπολογισμού, το άμεσο κλείσιμο δημόσιων οργανισμών.



Οι ώρες είναι σημαντικές και κρίσιμες. Το όποιο πολιτικό κεφάλαιο της Κυβέρνησης δυστυχώς αναλώνεται στο εξωτερικό σε μπαρούφες τύπου Ευρωομολόγου - που κανείς δεν πρόκειται να το αποδεχθεί - και στο εσωτερικό σε ανούσιες κόντρες με επαγγελματικές τάξεις όπως οι ιδιοκτήτες ταξί, όπου ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έπρεπε να παρέμβει και να απελευθερωθεί το επάγγελμα άμεσα χωρίς άλλες φιοριτούρες. Όλα τα υπόλοιπα εξετάζονται μετά. Οι αγορές έπρεπε να δουν τον Αύγουστο κιόλας νέες άδειες ταξί να κυκλοφορούν. Μετά συζητάμε ό,τι άλλο. Η ευκαιρία χάθηκε...


Δυστυχώς η Κυβέρνηση διακατέχεται από ιδεοληψίες και ακόμη χειρότερα πολύ σύντομα θα βρει μπροστά της και μαζί της κι εμείς τα επίχειρα της λανθασμένης στρατηγικής της.



7 Αυγ 2011

Οι Αγορές ως η Ύψιστη Μορφή Δημοκρατίας!

     Φοβάσαι και μόνο στο άκουσμα της ιδέας ότι μπορεί ένα τεράστιο σύνολο ανθρώπων εφοδιασμένων με μικρά, μεγαλύτερα ή τεράστια κεφάλαια, με διαφορετικές ιδέες, ιδεολογίες, θρησκείες, κίνητρα και επιδιώξεις, να επιβάλλει τη βούλησή του σε ένα μάτσο άβουλους, αναποτελεσματικούς, εγωπαθείς και καμιά φορά ανέντιμους πολιτικούς υποταγμένους στο πολιτικό κόστος και εκπαιδευμένους να χαϊδεύουν αυτιά όχι για το γενικό καλό αλλά τελικά για να διατηρηθούν οι ίδιοι στην εξουσία και να προσπορίζονται τα οφέλη της, υλικά και μη.
     Κι όμως, όσο κι αν απορρίπτεις την ιδέα της δυνατότητας που τελικά απέκτησαν οι αγορές να διαμορφώνουν πολιτική, να επιταχύνουν τις εξελίξεις, να καθοδηγούν τις ηγεσίες, ζούμε αυτήν την πραγματικότητα η οποία έρχεται να διαψεύσει τα ουτοπικά φληναφήματα περί επαναστατικών μονόδρομων στολισμένων με τις φιλοσοφικάντικες φιοριτούρες των στρατευμένων γραφιάδων.
     Οι αγορές, ο εν συντομία λεκτικός χαρακτηρισμός  εκείνων των διακινούμενων κεφαλαίων που αθροίζονται χωρίς περιορισμό τόσο από τις δεξαμενές χρήματος των μεγιστάνων όσο και από τις οικονομίες μιας νοικοκυράς ή ενός συνταξιούχου, συγκροτώντας ένα ιδιότυπο ιστορικά ισχυρό κοινωνικό όχημα, αντλώντας την ισχύ του τόσο από τα "κερδοσκοπικά" - η λέξη σε εισαγωγικά αφού δεν υπάρχουν "χασοσκοπικά"! - κεφάλαια όσο και από τα αποταμιευτικά ή ασφαλιστικά ταμεία ανά τον κόσμο, είναι πλέον η νέα όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική έκφραση των λαών.
     Υλοποιούν εκείνη τη δύναμη που ανατρέπει την πολιτικάντικη αδράνεια και οπισθοδρόμηση που για δεκαετίες η κάστα των πολιτικών προσδοκούσε παγκόσμια να διατηρήσει ώστε να συνεχίσει να βυσσοδομεί σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, προβάλλοντας την ψευδαίσθηση ενός κοινωνικού κράτους, που αφενός αποτελούσε μόνο μια ολίγιστη αντιστάθμιση στις βαριές θυσίες των λαών και αφετέρου κρατούσε αλυσοδεμένες τις μάζες αφού έπρεπε να τροφοδοτείται με ολοένα και μεγαλύτερα και δυσβάσταχτα βάρη υπό μορφή δανείων.
      "Χωρίς εμάς δε θα υπάρχει παιδεία, υγεία, άμυνα" έκρωζαν τα πολιτικά αρπακτικά, εννοώντας στην ουσία ότι οι λαοί ήταν υποχρεωμένοι να φορτώνονται - υπό την ανελέητη παρότρυνση των πολιτικών πλασιέ - ερήμην τους εσαεί με δάνεια και έτσι να ενισχύουν την ισχύ των πολιτικών που θα καλούνταν να τα διαχειριστούν. Κι όμως, οι αγορές απέκτησαν εκείνη την ανεξάρτητη δυναμική, απόκτημα εφικτό από την παγκοσμιοποίηση των κεφαλαίων, υποπροϊόν πολύτιμο της εποχής της τεχνολογίας, και απέδειξαν ότι και τα κοινωνικά αγαθά μπορούν να διατηρηθούν  βιώσιμα και η δικαιοσύνη της  αμοιβής  μπορεί να διατηρηθεί χωρίς όμως τις ανισορροπίες του παρελθόντος όπου κοινωνικά προνόμια ανταλλάσσονταν για ψήφους και η άνομη συναλλαγή αντικαθιστούσε την ανταμοιβή για την εργασία, την επιχειρηματικότητα, την ικανότητα και την απόδοση.
        Σήμερα, οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο, αδύναμοι να αντιδράσουν απέναντι στην δικαιοσύνη των αγορών, που ζητούν την ορθολογιστική διαχείριση του πλούτου που θα τους εμπιστευτούν, απλώς ανταλλάσσουν τηλεφωνικές επικοινωνίες, κάνουν συσκέψεις, συνεδριάσεις, βγάζουν πύρινους λόγους, επιστρατεύουν θεωρίες συνομωσιολογικές και προπαγάνδα, προσπαθούν να εφεύρουν αόρατους εχθρούς, να στοχοποιήσουν παλαιούς και νέους γνώριμους των αγορών σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν προς τους λαούς ότι αυτοί δε φταίνε σε τίποτα και πως το "ιερό οικοδόμημα" που έχουν φτιάξει πρέπει έναντι κάθε θυσίας να διατηρηθεί.
          Όμως όχι. Οι αγορές ωρίμασαν, απογαλακτίστηκαν από την πολιτικάντικη αγκαλιά, αναζητούν ρόλο και προβάλλουν λύσεις. Λύσεις βιώσιμης λειτουργίας των κρατών, λύσεις που θα απελευθερώσουν τους λαούς από την φυλακή των ανεξέλεγκτων χρεών και της κατά την κρίση των εκάστοτε κυβερνώντων μοιρασιάς του λάφυρου και θα οδηγήσουν οικονομία και κοινωνία σε μονοπάτια αυθεντικά προοδευτικά κι όχι παγιδευμένα με ιδεολογήματα που κρύβουν δυστυχία και πόνο για τους πολλούς και ευμάρεια για τους λίγους.
           Ο λόγος στις αγορές λοιπόν που δεν ξεχωρίζουν χρώμα, φυλή, θρησκεία ή ιδεολογία. Που δεν ενδιαφέρονται για ψήφους, δεν έχουν όνομα, δεν έχουν προέλευση, τζάκια και τίτλους και δεν στοχεύουν στην ανάδειξη προσώπων ή άλλων συμφερόντων παρά του κέρδους. Και το κέρδος είναι η ειλικρινής επιδίωξή τους, δεν κρύβονται, δεν υποκρίνονται, δεν υπόσχονται ότι θα προσφέρουν κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά επιζητούν. Δεν παρασύρουν τους ανήμπορους ότι θα τους παρέχουν εκείνο το περίφημο "δωρεάν γεύμα". Το προσωπείο πέφτει και ας το μάθουν μια και καλή όλοι όσοι δεν το αντιλήφθηκαν:"δωρεάν γεύμα" δεν υπάρχει. Κι όποιος σας υπόσχεται το αντίθετο σας κοροϊδεύει.
            Ναι λοιπόν. Η Δημοκρατία των υποσχέσεων και του κενού λόγου τελειώνει. Αρχίζει η εποχή της Δημοκρατίας των Αγορών. Της ύψιστης μορφής δημοκρατίας, που ενοποιεί πραγματικά τα κοινωνικά σύνολα και τους λαούς κάτω από μια κοινή αντίληψη για τα πράγματα, διαλύει τις ψευδαισθήσεις και απλώς παράγει αντί να καταναλώνει και τελικά να καταναλώνεται.


4 Αυγ 2011

Η Ελλάδα ως Μηχανισμός Μετάδοσης της Κρίσης.

Χαρακτηριστικό των αγορών και ιδιαιτέρως των μεγάλων αγορών είναι η καταναμεμημένη γνώση που διαθέτουν. Δεν προβλέπουν το μέλλον. Επεξεργάζονται το παρελθόν, σαν ένα τεράστιο πανίσχυρο και κατανεμημένο υπολογιστικό σύστημα και προεξοφλούν το μέλλον παράγοντας την καλύτερη δυνατή πρόβλεψη κάθε στιγμή. Κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις τους μας φαίνονται παράλογες, απλώς εμείς δεν έχουμε την ικανότητα να αναμετρηθούμε με τι δική τους γνώση.


Όταν πέρσι οι αγορές αποφάσισαν να στερήσουν την Ελλάδα από τη δυνατότητα δανεισμού και να την σπρώξουν σε μηχανισμούς στήριξης και μνημόνια, γνώριζαν. Όχι με την έννοια ότι εκτελούσαν κάποιου είδους σχέδιο ή συνωμοτούσαν εναντίον της χώρας μας, της Ευρώπης ή όποιου άλλου ή ότι κάποιοι συγκεκριμένοι αόρατοι κερδοσκόποι χειραγωγούσαν το σύστημα. Απλώς γνώριζαν αλλά τι ήταν αυτό που γνώριζαν;


Αυτό που γνώριζαν οι αγορές είναι πλέον ορατό σήμερα. Η Ελλάδα ήταν ο μοναδικός κρίκος της αλυσίδας των Ευρωπαϊκών κρατών που μπορούσε να λειτουργήσει ως μηχανισμός μετάδοσης της κρίσης. Αυτό είχαν προεξοφλήσει οι αγορές επεδράμοντας εναντίον του ελληνικού χρέους. Βεβαίως, κάθε χώρα θα μπορούσε να λειτουργήσει υπό τις κατάλληλες συνθήκες με ανάλογο τρόπο. Όμως το κόστος που θα χρειαστεί να καταβληθεί ώστε να λειτουργήσει ως μηχανισμός μετάδοσης κάποια άλλη χώρα είναι σαφώς πολλαπλάσιο. Με την Ελλάδα οι αγορές είχαν στη διάθεσή τους ένα φτηνό και αποτελεσματικό μηχανισμό ώστε να μεταδωθεί με βεβαιότητα η κρίση χρέους σε ολόκληρη την Ευρωζώνη με τις γνωστές πλέον συνέπειες.


Η Ελλάδα παρείχε τη βεβαιότητα της αποτυχίας ανεξάρτητα της αντίδρασης της Ευρωζώνης, των διεθνών θεσμικών οργάνων (ΔΝΤ κλπ) ή της ίδιας της χώρας. Οπότε ήταν λογική η αντίδραση των αγορών να επιλέξουν την Ελλάδα ως τη χώρα-φορέα διάδοσης μιας συστημικής και συνολικής κρίσης χρέους με τις συνέπειές της, στο σύνολο των χωρών ή των αγορών με τις οποίες η χώρα μας διασυνδέεται. Σε κάθε άλλη επιλογή υπήρχε το ρίσκο η χώρα-στόχος να "πετύχει", να στεγανοποιηθεί και κατά συνέπεια η διάδοση της κρίσης να εξασθενήσει Ας εξετάσουμε όμως το θέμα με μεγαλύτερη προσοχή.


Κατ' αρχάς, η διάδοση της κρίσης φαίνεται να υλοποιείται μέσω της εγκατάστασης ενός φαύλου κύκλου: Αρχικά αυξάνεται το επιτόκιο δανεισμού κάποιας χώρας-στόχου ( η πρώτη "επίθεση" των αγορών) με συνέπεια την αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, διόγκωση των ελλειμάτων λόγω ανάγκης για μεγαλύτερο δανεισμό και υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας αφού αμφισβητείται η ικανότητα της χώρας-στόχου να εξυπηρετήσει το χρέος που μεγεθύνεται, οπότε καταλήγουμε στην αρχή του κύκλου με νέα αύξηση επιτοκίων και πάλι από την αρχή. Αφού ο κύκλος αυτός 'τρέξει" για κάποιο χρονικό διάστημα η χώρα-στόχος τίθεται εκτός αγορών λόγω απαγορευτικών επιτοκίων δανεισμού και ακολουθούν οι μηχανισμοί στήριξης και οι γνωστές διαδικασίες. Ο κύκλος αυτός σε κάθε του φάση διευρύνεται, αφού μετά την είσοδο της χώρας-στόχου σε μηχανισμό στήριξης, καλούνται πλέον άλλες χώρες της Ευρωζώνης να καταβάλλουν τα σχετικά ποσά ώστε να στηριχθεί η χώρα και εν τέλει να καταλήγουμε σε έναν φαύλο υπερ-κύκλο που "καταπίνει" όλο και περισσότερες χώρες αφού μεγαλύτερα ποσά για τη στήριξη μεγαλύτερων ή περισσότερων χωρών που εντάσσονται στο μηχανισμό θα αντληθούν με ολοένα και μεγαλύτερο επιτόκιο. Πάλι στην αρχή. Μια ατέλειωτη δίνη που δε φαίνεται να έχει σταματημό.


Υπάρχουν και ενδιάμεσοι ενισχυτικοί κύκλοι, αφού οι χώρες προκειμένου να μειώσουν τα ελλείμματα και να επιτύχουν μικρότερο επιτόκιο - στην προσπάθειά τους να καταδείξουν ως βιώσιμο/εξυπηρετήσιμο το χρέος τους - ακολουθούν υφεσιακές πολιτικές περικοπών, με αποτέλεσμα ανεργία, περιορισμό της κατανάλωσης και της πιστωτικής επέκτασης, λιγότερα έσοδα, αύξηση της φορολογίας που τελικά καταλήγουν σε βαθιά ύφεση και στην έναρξη ενός νέου κύκλου, αφού η ύφεση μειώνει το ΑΕΠ και αυξάνει το έλλειμα ως ποσοστό. Πάλι από την αρχή!


Πως όμως έγινε η αρχή του κύκλου; Δεν ήταν γνωστά όλα αυτά από παλιά; Γιατί τώρα;


Το νέο συστατικό στοιχείο, το νέο εργαλείο στον κόσμο των αγορών λέγεται ασφάλιση χρέους ή ασφάλιση ομολόγων ή ασφάλεια έναντι πτώχευσης χώρας.


Προσοχή εδώ: Δεν θα επαναλάβω το μύθο περί των "κακών" CDS και όλη την παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από το θέμα.


Θα επιχειρήσω να αναφερθώ στην επίδραση της έννοιας της ασφάλισης έναντι κινδύνου πτώχευσης χώρας στην τρέχουσα κρίση και στο μηχανισμό μετάδοσής της όπως κι αν τεχνικά ονομάζεται ή υλοποιείται το αντίστοιχο εργαλείο, είτε με τη μορφή CDS, είτε με τη μορφή Total Return Swaps είτε με όποια άλλη. Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε στην έννοια της ασφάλισης χρέους και όχι στην τεχνική της πλευρά. Το ονομάζω νέο εργαλείο γιατί από το 1970 περίπου έχει αρχίσει να εμφανίζεται στην αγορά.


Η ασφάλιση λοιπόν του χρέους μιας χώρας πρακτικά δεν έχει νόημα. Όχι για τους όποιους ηθικοπλαστικούς λόγους που μπορεί να σκεφτεί κανείς πάνω στη ζέση της κρίσης. Απλούστατα διότι κάθε χώρα που έχει τη δυνατότητα να τυπώνει νόμισμα δεν μπορεί να αθετήσει τις υποχρεώσεις της. Βεβαίως μπορεί κανείς να αναπτύξει μια ολόκληρη επιχειρηματολογία εδώ, σε σχέση με το πληθωριστικό χρήμα και τα σχετικά αλλά δεν υφίσταται κίνδυνος τυπικής αθέτησης υποχρέωσης και άρα ανάγκης ασφάλισης από έναν τελικά ανύπαρκτο κίνδυνο. Τυπώνεις, πληρώνεις και τέλος. Οι λοιπές συνέπειες δεν έξετάζονται εδώ και είναι γνωστές. Πότε όμως αποκτά νόημα η ασφάλιση χρέους;


Σε τρεις περιπτώσεις: Όταν η χώρα ανήκει σε μια νομισματική ένωση και δεν έχει τη δυνατότητα να τυπώσει δικό της νόμισμα ή όταν η χώρα έχει συνδέσει την ισοτιμία του νομίσματός της με κάποιο άλλο νόμισμα οπότε και πάλι δεν μπορεί να εκτυπώσει χρήμα ανεξέλεγκτα ή όταν η χώρα δανείζεται σε διαφορετικό νόμισμα από το δικό της. Η πρώτη περίπτωση είναι προφανώς η δική μας. Η δεύτερη αφορά σε άλλες χώρες που κατά καιρούς συνέδεσαν την νομισματική τους ισοτιμία με κάποιο άλλο ισχυρό νόμισμα όπως είχε κάνει η Αργεντινή με το δολάριο. Η τρίτη πρακτικά δεν ενδιαφέρει εφόσον ελάχιστες χώρες επιλέγουν να δανείζονται μεγάλα ποσά σε ξένο νόμισμα.


Από ποιο κίνδυνο λοιπόν ασφαλίζονται όσοι πιστωτές επιλέγουν να το κάνουν; Βασικά από δύο κινδύνους: Την αθέτηση υποχρέωσης εξαιτίας αδυναμίας εξεύρευσης ρευστού εφόσον δεν υφίσταται δυνατότητα εκτύπωσης χρήματος - περίπτωση Ελλάδας και Ευρωζώνης - και την αποζημείωσή τους από ενδεχόμενη εκτύπωση νέου χρήματος στην περίπτωση που η χώρα αποφασίσει με όποια μεθοδολογία τελικά να οδηγηθεί στην εκτύπωση νέου νομίσματος (αποσύνδεση της ισοτιμίας της, αποχώρηση από νομισματική ένωση κλπ). Και πως ασφαλίζονται; Ανταλάσσοντας κινδύνους με κάποιον άλλον επενδυτή: Δανείζεις κάποια χώρα και θέλοντας να ασφαλιστείς βρίσκεις κάποιον άλλον επενδυτή που θα αναλάβει αυτόν τον κίνδυνο για σένα και για όσο χρόνο επιθυμείς, έναντι αμοιβής. Όσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος και όσο μεγαλύτερο το ποσό που θες να ασφαλίσεις τόσο αυξάνονται τα ασφάλιστρα.


Πρώτο συμπέρασμα: η ασφάλιση έναντι πτώχευσης χώρας ή ασφάλιση χρέους είναι μια αγορά που αφορά και προσελκύει επενδυτές που δανείζουν χώρες με αδυναμία ανεξέλεγκτης εκτύπωσης νομίσματος. Συγκεντρώνονται γύρω από νομισματικές ενώσεις, συνδεδεμένες ισοτιμίες και παρόμοιες καταστάσεις. Όταν λοιπόν δημιουργήθηκε το ευρώ - για να έρθουμε στα δικά μας - αναγκαστικά προσέλκυσε και διαμόρφωσε μια αγορά ασφαλίστρων χρεών για τις χώρες της Ευρωζώνης. Το αντίτιμο στο δανεισμό με τα χαμηλά ευρω-επιτόκια ήταν η ακούσια "είσοδος" στην αγορά ασφαλίστρων χρέους αφού οι χώρες-μέλη απώλεσαν οικοιοθελώς την δυνατότητα εκτύπωσης χρήματος.


Εν ολίγοις, τι κρυβόταν πίσω από το ευρώ; Η ανάληψη του κινδύνου αθέτησης υποχρέωσης έναντι χρέους. Κάτι θα πάρεις, κάτι πρέπει να δώσεις.


Πως λοιπόν αυτή η έννοια συνέβαλλε στη μετάδοση της κρίσης;


Και πάλι θέλω να σημειώσω ότι δε θα επαναλάβω τα γνωστά και εν πολλοίς ανεδαφικά επιχειρήματα περί "αγοράς ασφάλισης για πυρκαγιά στο σπίτι του διπλανού" και άλλα απλοϊκά, λανθασμένα ή εκτός οικονομικής πραγματικότητας. Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος που η ασφάλιση χρεών λειτουργεί ως μηχανισμός μετάδοσης κρίσεων χρέους.


Ας δούμε λοιπόν την Ευρωζώνη. Μέχρι το 2009, κάθε χώρα είχε τα δικά της καλά ή κακά χαρακτηριστικά, το δικό της χρέος, έλλειμμα κλπ αλλά περίπου κοινά και χαμηλά επιτόκια του ευρώ με τα οποία δανειζόταν από τις αγορές. Είπαμε όμως ότι από τη στιγμή της δημιουργίας του ευρώ, το χρέος κάθε χώρας "αυτόματα" ασφαλίστηκε έναντι κινδύνου αθέτησης. Έτσι, κάθε χώρα κουβαλούσε δύο στοιχεία: περίπου κοινά και χαμηλά επιτόκια δανεισμού και ασφάλιστρο κινδύνου του χρέους της.


Τι θα γινόταν όμως αν υπό αυτές τις συνθήκες μία - ναι μόνο μία - χώρα τελούσε σε καθεστώς πίεσης επιτοκίων δανεισμού, αύξησης των ασφαλίστρων κινδύνου και εν τέλει βρισκόταν εκτός αγορών; Και επίσης τι θα γινόταν αν οι αγορές είχαν προεξωφλήσει την αθέτηση υποχρεώσεων έναντι χρέους αυτής της χώρας ανεξάρτητα των μέτρων που η ίδια ή η Ευρωζώνη ή ακόμη και το ΔΝΤ θα ελάμβαναν, λόγω εγγενών αδυναμιών αυτής της χώρας; Άρα στα δύο πιο πάνω δεδομένα προστίθενται άλλα δύο: ξαφνικά μια χώρα της Ευρωζώνης βρίσκεται εκτός αγορών, η αποτυχία της είναι (υπόθεση εργασίας έτσι;) προδιαγεγραμμένη, δηλαδή δεν θα ξαναβρεθεί στις αγορές στον ορατό χρονικό ορίζοντα και τελικά θα αθετήσει τις υποχρεώσεις της. Τι θα συνέβαινε στις άλλες χώρες του κοινού νομίσματος;


Ας τα συνθέσουμε λοιπόν τα δεδομένα κι ας δούμε τι θα παραχθεί: τα χαμηλά επιτόκια της Ευρωζώνης, προφανώς τροφοδότησαν τα χρέη τα οποία με τη σειρά τους τροφοδότησαν τον κίνδυνο. Μεγαλύτερο χρέος, μεγαλύτερος κίνδυνος άρα η αύξηση των ασφαλίστρων για όλους ήταν επικείμενη. Για όλες τις χώρες.


Στο πρώτο "ατύχημα", η αύξηση των επιτοκίων σε μία χώρα - ναι, μόνο σε μία - που θα είχε ως συνέπεια την έξοδό της από τις αγορές θα συνέτεινε και στην επιταχυνόμενη αύξηση των ασφαλίστρων έναντι αθέτησης πληρωμών. Σε αυτή τη φάση, οι αγορές πέρασαν τη λεπτή γραμμή πριν από την οποία το κέρδος που προσδοκούσαν θα προέρχετο από τη φυσιολογική εξυπηρέτηση του χρέους και βρέθηκαν στην περιοχή όπου το κέρδος θα προερχόταν από την εκπλήρωση του ασφαλιστηρίου. Τα λεφτά τους δηλαδή θα τα πάρουν πίσω αλλά από άλλη πηγή. Όχι από εκείνον που χρωστά (Ελλάδα) αλλά από τον "ασφαλιστή". Πιο απλά, οδηγώντας μια χώρα εκτός αγορών, η εξυπηρέτηση του χρέους δεν θα απέφερε πλέον τα αναμενόμενα κέρδη (αφού η χώρα δεν θα μπορούσε να δανειστεί για να εξυπηρετήσει το χρέος της) ενώ αντίθετα τα κέρδη θα τα προσκόμιζε η αθέτηση πληρωμών, οδηγώντας όμως την αξία του ασφαλιστηρίου σε τιμή τέτοια που να ισοσταθμίζει τις απώλειες από την αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους. Θυμίζω πάντοτε υπό τα δεδομένα που έχουμε επισημάνει.


Πως εμπλέκονται τώρα οι άλλες χώρες; Θα ανέμενε κανείς αυτές να συνεχίσουν όπως πριν, εφόσον για τις ίδιες δεν μεταβλήθηκαν άλλες οικονομικές συνθήκες. Προσοχή όμως: το όπως πριν σημαίνει ότι θα συνέχιζαν με χαμηλά επιτόκια, τροφοδοτώντας το δικό τους χρέος ( επαναλαμβάνω ενισχύοντας τον κίνδυνο αφού διογκώνεται το χρέος). Όμως - κι εδώ είναι το κλειδί - από κάποιο σημείο και μετά η τιμή του ασφαλιστηρίου χρέους των "υγιών" χωρών πρέπει να ανέλθει τόσο ώστε να αντισταθμίζει απώλειες από αθέτηση πληρωμών της αρχικής χώρας που "απέτυχε" στο βαθμό που η "αποτυχούσα" χώρα δεν καλύψει αυτές τις υποχρεώσεις της. Με λίγα λόγια, αν κάποιος προσδοκά βάσιμα να πληρωθεί το δάνειο που έχει διαθέσει μέσω αγοράς ομολόγων στην Ελλάδα όχι μέσω της φυσιολογικής διαδικασίας εξυπηρέτησης του χρέους αλλά μέσω του ασφαλιστηρίου του ελληνικού χρέους, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν: αφενός αύξηση της τιμής του ασφαλίστρου του Ελληνικού χρέους (ώστε να φτάσει σε τέτοια τιμή που θα αποφέρει το ποσό που επενδύθηκε ως δάνειο) και αφετέρου αύξηση της τιμής ασφαλίστρου των "υγιών" μελών της Ευρωζώνης αφού έτσι οι υπόλοιπες χώρες "αναλαμβάνουν" την ασφάλιση του ποσοστού εκείνου που δεν μπορεί να καλυφθεί από την ασφάλιση του χρέους της αποτυχούσας χώρας.


Περίπλοκο; Ας δούμε ένα παράδειγμα: Απλοποιημένα και για να μη λέμε ονόματα ας πάρουμε τη χώρα Α μια μικρή κι αδύναμη οικονομία με χρέος 100δις και τη χώρα Β με χρέος 300 δις αλλά οικονομία ισχυρή και υγιή. Αμφότερες ανήκουν στην Ευρωζώνη. Το 2009 λοιπόν το ασφάλιστρο κινδύνου χώρας της Α κόστιζε ας πούμε 100 ευρώ και απέφερε στην περίπτωση αθέτησης στον ασφαλιζόμενο τα 30 δις. Χασούρα θεωρητική 70 δις. Της Β χώρας το ασφάλιστρο κόστιζε 90 ευρώ και απέφερε στον ασφαλιζομένο αν η Β αθετούσε πληρωμή 180 δις. Οι αριθμοί όλως τυχαίοι και συμβολικοί. Και οι δύο χώρες λοιπόν δανείζονταν με ένα επιτόκιο κοντά στο 2,5% κι όλα πήγαιναν καλά.


Το 2010 η χώρα Α βρέθηκε εκτός αγορών. Αυτόματα οι πιστωτές της αναζήτησαν ασφάλεια για όσο γίνεται μεγαλύτερο ποσό χρέους, γιατί πλέον το θέμα δεν ήταν θεωρητικό αλλά εμφανίσθηκε ορατός κίνδυνος για καταγραφή ζημιών. Για να ασφαλίσει κανείς όμως 100δις - το σύνολο του χρέους - πρέπει να πληρώσει...99δις(τυχαίο ποσό φυσικά!), στην περίπτωση που η αποτυχία της Α θεωρείται δεδομένη και σίγουρη! Κανείς δεν ασφαλίζει για τρακάρισμα ένα ήδη τρακαρισμένο αμάξι, εκτός κι αν κάποιος πληρώσει την αξία του αμαξιού, ανόητο ως ασύμφορο! Τι κάνει ο επενδυτής; Ασφαλίζει 60δις χρέους της Α με ποσό ας πούμε 1000 ευρώ (αξία ασφαλίστρου) κι επειδή η αποτυχία της Α είναι σίγουρη, δηλαδή θα χάσει οπωσδήποτε τα άλλα 40δις, πρέπει να αναζητήσει ασφάλεια για αυτά τα 40 δις (να ασφαλιστεί δηλαδή για 40 δις) αναζητώντας ασφάλιστρο σε χώρα -εδώ πρόσεχε- με ίδια περίπου χαρακτηριστικά (νόμισμα, επιτόκια κλπ) που είχε η Α ΠΡΙΝ την "πατήσει". Που βρίσκεται αυτή η χώρα; Μα...είναι η Β χώρα της Ευρωζώνης! Η Β λοιπόν χώρα θα "δεχτεί" αύξηση των ασφαλίστρων χρέους της σε τόσο ποσό όσο να αντισταθμίσει ο επενδυτής τις απώλειες που δεν μπορούν να ασφαλιστούν λόγω υπερβολικού κόστους στο χρέος της Α χώρας. Το ασφάλιστρο λοιπόν της Β χώρας χωρίς αυτή η κακομοίρα να κάνει τίποτα, θα αυξηθεί μόνο και μόνο επειδή ανήκει σε κοινή νομισματική ένωση με την Α!


Ας έρθουμε στην πραγματικότητα: η Ελλάδα μετά την πρόσφατη συμφωνία των Βρυξελλών αναδιατάσσει το χρέος της με συμμετοχή - εθελοντική πάντα! - ιδιωτών επενδυτών. Ένα ποσοστό λοιπόν του χρέους δεν θα μπορεί να ασφαλιστεί καθόσον θα το επωμιστούν οι ιδιώτες ως ζημία. Επειδή όμως κανείς δε μετέχει οικοιοθελώς σε ζημίες, αυτό που κάνουν οι ιδιώτες - και βλέπουμε σε εξέλιξη - είναι να "φορτώνουν" τα ασφάλιστρα κινδύνου χρέους των υγιών χωρών (Ιταλίας, Ισπανίας κλπ) ώστε να ασφαλιστούν με λογικό κόστος για το ποσό που δεν μπορούν να ασφαλίσουν επί του ελληνικού χρέους. Στο βαθμό λοιπόν που το ελληνικό χρέος δεν εξυπηρετείται, τα ασφάλιστρα των υπολοίπων χωρών με παρόμοια "χαρακτηριστικά" με την Ελλάδα (χώρες της Ευρωζώνης δηλαδή) θα ανεβαίνουν ώστε να υποκαθιστούν την ασφάλεια που δεν μπορεί πλέον να "πάρει" το αναδιατεταγμένο ελληνικό χρέος.


Εν κατακλείδι, ο μηχανισμός ασφάλισης χρέους που παρακολουθείο αναπόσπαστα χώρες που ανήκουν σε νομισματικές ενώσεις, ή γενικότερα χώρες που δεν μπορούν να τυπώσουν χρήμα, σε περιόδους κρίσης λειτουργεί ως μηχανισμός μετάδοσης της κρίσης από τις "ασθενείς" στις "υγιείς" χώρες αφού πιέζει τους επενδυτές να αναζητούν ασφάλεια για τα ποσοστά των απωλειών που δεν μπορούν να ασφαλίσουν επί των "ασθενών". Δυστυχώς, ο μηχανισμός αυτός είναι εγγενής και αδυσώπητος και το παράδοξο είναι πως όπως και να "παίξεις το παιχνίδι", οι επενδυτές θα αναζητούν όλο και συμφερότερες τιμές ασφαλίστρων, επιβαρύνοντας ολοένα και περισσότερο τις πλέον υγιείς χώρες της Ευρωζώνης. Είπαμε, το πάρτυ μόλις άρχισε!


3 Αυγ 2011

Γερμανία-Ρωσία-Κίνα: Ο Νέος Άξονας του Κακού!

Με δύο εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα μπαίνει τούτος ο - όπως είχαμε προβλέψει κακός - Αύγουστος φίλτατε αναγνώστη.



  • Την υποβάθμιση από κινέζικο οίκο αξιολόγησης - ναι! υπάρχουν και εις την Κίνα! - του αξιόχρεου των ΗΠΑ

  • Την πλήρη επιβεβαίωση πλέον ότι μπαίνουν στο στόχαστρο των αγορών - μετά το μεσοβέζικο ευρωπαϊκό μηχανισμό που πρόσφατα ανακοινώθηκε - οι "μεγάλοι" της Ευρωζώνης Ισπανία και Ιταλία και πλέον το παιχνίδι γίνεται σοβαρό και το πραγματικό πάρτυ τώρα αρχίζει.


Τι σημαίνουν τώρα τα δυο παραπάνω και που μας οδηγούν; Χωρίς πλέον περιττές φιοριτούρες μπαίνουμε κατευθείαν στο θέμα, έχοντας ήδη σε σειρά προηγούμενων άρθρων μας καταγράψει την πραγματικότητα όπως τότε διαγραφόταν και σήμερα αποκαλύπτεται:




  • Οι Γερμανοί ξανάρχονται! Ο γερμανικός εθνικισμός ή πιο ορθά ο Βορειοευρωπαϊκός εθνικισμός, θαμμένος για χρόνια κάτω από το "βάρος" της Ευρωπαϊκής Ένωσης/Ευρωζώνης, το αγγλοσαξωνικό κατασκεύασμα, φτιαγμένο για να λειτουργεί ως "βαρίδι" στα πόδια του "γίγαντα", ξύπνησε. Και τι βλέπει γύρω του; Την άλλοτε υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, να αγωνίζεται για να ξεφύγει από το βάλτο της άεργης ανάπτυξης που την έριξαν τα απανωτά κύματα πληθωριστικής ρευστότητας που αναγκάστηκαν να διοχετεύσουν τυπώνοντας πέτσινο δολάριο, τη διαμόρφωση ενός πολυπολικού κόσμου με τις γνωστές BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) να προετοιμάζονται - αν δεν είναι ήδη έτοιμες - να καταλάβουν τη θέση τους στη νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική και το κυριότερο: οι Γερμανοί είδαν ότι υπάρχει ο κίνδυνος είτε να εξαναγκαστούν να εμφανιστούν στη νέα παγκόσμια δομή δυνάμεων "κουκουλωμένοι" με το "φτηνιάρικο" περιτύλιγμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είτε να μην προλάβουν να αναδυθούν ως αυθεντικοί εκπρόσωποι των ισχυρών και πειθαρχημένων βορειοευρωπαίων και τελικά να μην πραγματοποιηθεί το όνειρό τους να προστεθεί ένα G(ermany) στα πανίσχυρα αρχικά των BRIC. Και οι φιλοδοξίες τους μετά δεν σταματούν εδώ. Μια θέση μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η επάνοδος της Γερμανικής παρουσίας στην παγκόσμια ασφάλεια θα είναι μια σειρά στόχων που εντάσσονται στο γερμανικό χαρτοφυλάκιο.



  • Οι Γερμανοί έχουν φιλοδοξίες όσο κι αν προσπάθησαν να το κρύψουν μέσα από διαρκείς συσκέψεις, συνεδριάσεις, μνημόνια, μηχανισμούς, που ουδέν προσέφεραν στο ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους, αφήνοντας όλον τον κόσμο - και τις αγορές - να αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν μια τόσο οργανωμένη, ισχυρή και τεχνοκρατικά πρωτοπόρα χώρα δεν έβλέπε πως όλες αυτές οι κατ' επίφασιν "λύσεις" απλώς μετέθεταν ή διόγκωναν το πρόβλημα ενώ με την τελευταία σύνοδο των Βρυξελλών απλώς επιβεβαίωσαν τη διάχυσή του στο σύνολο της Ευρωζώνης. Οι Γερμανοί μια χαρά τα έβλεπαν όλα αυτά. Και οι επικλήσεις της κ. Μέρκελ στο πολιτικό κόστος που -υποτίθεται- ήταν υποχρεωμένη να συνυπολογήσει, απλώς ήταν το φύλο συκής στον πραγματικό λόγο που οι Γερμανοί όχι μόνο δεν συνέδραμαν στην επίλυση και στην ταχεία αποκλιμάκωση της κρίσης αλλά αντίθετα έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε αυτή να ενταθεί. Πλέον, δεν έχουν κανένα λόγο να κρύβονται και θέτουν το δίλλημμα ευθέως και απροκάλυπτα: όποιος θέλει ευρώ παραδίδει την εθνική του κυριαρχία, όσο μεγάλος κι αν είναι. Οι υπόλοιποι παρακαλούνται να αφήσουν τα ευρώ τους στην έξοδο και να αποχωρήσουν. Απλά και κατανοητά. Γνωρίζουν επίσης ότι ένα ευρώ που θα είναι πιο κοντά στο μάρκο - που δε θα ενσωματώνει ρίσκα τύπου Ελλάδας - θα αποτελέσει το νέο αποθεματικό νόμισμα σε αντικατάσταση του δολαρίου, σχέδιο φιλόδοξο όσο και επικύνδινο.



  • Στον Γερμανικό Άξονα εντάσσεται το σύνολο των χωρών της Βόρειας Ευρώπης - Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία κλπ - όπως διαφαίνεται από τη στάση τους στις εξελίξεις, ενώ τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα αποτελούν τη νέα συμμαχία του "κακού". Οι Κινέζοι - αργά και μεθοδικά - υπό τη γερμανική ανοχή, κατέλαβαν σημαντικά διαμετακομιστικά κέντρα στο Νότο (διάβαζε COSCO), οι Ρώσοι εξασφάλισαν την ενεργειακή επάρκεια στο Γερμανικό βιομηχανικό σύμπλεγμα και τώρα όλοι μαζί είναι έτοιμοι να σταθούν απέναντι στον προαιώνιο εχθρό: τους Αγγλοσάξωνες. Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ευρωπαϊκή ήπειρο δεν ήταν παρά μια πολύ καλή γερμανική μπλόφα, που συμπαρέσυρε τον αμερικανικό βραχίονα σε μια καταστροφική δίνη. Η αποτυχία του ΔΝΤ στην Ελλάδα, η έκπληξη με την οποία αντιμετώπισε το ΔΝΤ την Ευρωπαϊκή (διάβαζε Γερμανική) παλινωδία στα συμφωνηθέντα σε σχέση με τη χρηματοδότηση του ελληνικού χρέους, αποδεικνύουν τη γερμανική επιδίωξη.



  • Ομολογουμένως, το γερμανικό σχέδιο ήταν πολύ καλά κρυμμένο και εκτελέσθηκε με επιμονή και προσήλωση. Ακόμη και χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία ή και η Ισπανία δεν φάνηκε να αντιλαμβάνονται από την αρχή τη γερμανική παγίδα. Σήμερα όμως είναι κάτι παραπάνω από ορατό και προσκαλεί άπαντες να πάρουν θέση και να αποφασίσουν τη συμμαχία υπό την οποία θα ενταχθούν.



Τι αναμένουμε εις το εξής;




  • Τον de facto διαμερισμό της Ευρωζώνης σε Βόρειους και Νότιους. Η αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικής ρητορικής αλλά στην πράξη λόγω αδυναμίας αναδιανομής κεφαλαίων εξαιτίας της ραγδαίας επίθεσης των αγορών η οποία προκαλείται από τη γερμανική στάση. Η Γερμανία γκρέμισε τα προστατευτικά τείχη του ευρώ, αποδυνάμωσε τα εργαλεία "βασανισμού" των κερδοσκόπων και εν τέλει συγκρότησε μηχανισμούς όπως τον EFSF ή ακόμη χειρότερα τον ESM που ουσιαστικά είναι το "κόκκινο πανί" για τους κερδοσκοπικούς ταύρους. Αρχίζει μια μάχη άνευ προηγουμένου στην οποία θα κληθούν σημαντικές οικονομίες να ανταπεξέλθουν σε ισχυρές επιθέσεις και ενδεχόμενες παράπλευρες απώλειες θα στέλνουν σεισμικά κύματα στις περιφερειακές αδύναμες χώρες. Η ύφεση στην Ιταλία και στην Ισπανία, συνέπεια εφαρμογής προγραμμάτων λιτότητας, δεν είναι καθόλου καλό σήμα για τις οικονομίες της Ελλάδας και άλλων μικρών χωρών που θα προσδοκούσαν να συμπαρασυρθούν προς τά πάνω σε ένα γύρισμα του οικονομικού κύκλου.



  • Την ενίσχυση και τον συντονισμό των επιθέσεων εναντίον του αμερικανικού χρέους. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν το ΑΑΑ στην επόμενη ή στις επόμενες αξιολογήσης με συνέπειες τρομακτικές για την παγκόσμια οικονομία. Η επόμενη μέρα θα βρει - μαντέψτε! - τη Γερμανική οικονομία μοναδική στον κόσμο ισχυρή οικονομία με ΑΑΑ αξιολόγιση. Και τότε τα πράγματα αλλάζουν. Είναι βέβαιον ότι το δολάριο δεν θα αποσυρθεί αμαχητί από τα διεθνή θησαυροφυλάκια. Και η περίοδος της σύγκρουσης δεν θα είναι ανώδυνη για κανέναν.



  • Για την Ελλάδα, δυστυχώς, η κατάσταση περιπλέκεται. Όσο το ελληνικό σχέδιο διάσωσης συναρτάται με τις γερμανικές επιδιώξεις ή με τις γερμανικές επιταγές και ντιρεκτίβες τόσο θα απομακρύνεται η ευκαιρία να διαμορφωθούν συνθήκες επιστροφής της χώρας στις αγορές. Αν δεν συγκροτηθεί ένα εσωτερικό, ισχυρό κοινωνικο και πολιτικό μέτωπο που θα αναλάβει την εγγυήση εφαρμογής ενός εκτεταμένου σχεδίου ανασυγκρότησης της οικονομίας τότε η διαρκής αναζήτηση δανειακών κεφαλαίων από το γερμανικό κορβανά με αντάλλαγμα τον ίδιο τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό, θα μετατρέψει τη χώρα σε κράτος-φάντασμα. Πρέπει τάχιστα να αποσυνδεθεί η εφαρμογή των προγραμμάτων προσαρμογής από το γερμανικό άρμα και να αναζητηθούν ευρύτερες συμμαχίες, κατ' αρχήν βεβαίως εντός Ευρωζώνης. Είναι σημαντικό να διασυνδεθούν τα προγράμματα προσαρμογής των μικρότερων χωρών με αυτά των πιο ισχυρών ώστε να συσταθεί ένα αντι-γερμανικό αντίβαρο όσο αυτό είναι εφικτό, χρονικά και πολιτικά.




Απολαύστε τον Αύγουστο όσο η Ιστορία ξαναγράφεται!

1 Αυγ 2011

Κωδικός Πελοπόννησος: Από Το Κρυφό Ημερολόγιο.

Κάπου στην Αθήνα, καλοκαιράκι του 2011...


Μίλησα με Γιώργο. Πάμε καλά μου είπε. Δεν μπόρεσε να μιλήσει περισσότερο, αναποδογύρισε το κανό και το κινητό έπεσε στο νερό, απ' ότι κατάλαβα. Άκουσα το πλαφ! Πρόλαβα να ακούσω την τελευταία φράση πριν διακοπεί η επικοινωνία μας: "...δεν πουλάμε Πελοπόννησο...". Προφανώς συνθηματικό. Πρέπει να το ψάξω περισσότερο. Το γκούγκλαρα αλλά δεν βρήκα και πολλά. Ψάχνω κι άλλους κυβερνητικούς στο τηλέφωνο. Τζίφος. Πετυχαίνω στελέχη του Οικονομικών. Προσπαθώ να τους ψαρέψω. "Υπάρχει σχέδιο αλλά βάζουμε λεπτομέρειες" ακούω. Ρωτάω για τον "κωδικό Πελοπόννησο". Παγωμάρα από την άλλη άκρη. Χτύπησα νεύρο φαίνεται. "Άκου, ξέρεις η Τρόικα πρέπει να πάθει πλάκα, θα φάει ήττα λέμε...ετοιμάζουμε κάτι πολύ δυνατό μη λέμε περισσότερα...πάντως Πελοπόννησο όχι, δεν πουλάμε ό,τι είπατε με τον Πρόεδρο". Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν. "...τους πετάμε για ξεκάρφωμα την απεργία των ταξί και κάνουμε ντρίμπλα με το νέο φορολογικό για να τους πέσει η μασέλα όταν δουν τις αποκρατικοποιήσεις...". Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα και πολλά. Πάντως κάτι υπάρχει...σίγουρα. Ρωτάω για έσοδα, προϋπολογισμό, νέα μέτρα. "Όλα υπό έλεγχο", ακούω."Και οι αποκλίσεις;" αναρωτιέμαι μπας και μάθω κάτι παραπάνω."Όλα μέρος του σχεδίου, για ξεκάρφωμα ξέρεις...Ετοιμάζουμε φιέστα για την επιτυχία του Γιώργου στις Βρυξέλλες" μου απαντούν. "Θα ξαναπάει σύντομα;" ρωτάω αφελώς."Καλά, δεν έμαθες τίποτα για το ευρωπαϊκό σχέδιο που πέτυχε ο Γιώργος;". Κλείνω τηλέφωνο και σκέφτομαι


Έφυγα από γραφείο αγχωμένος. Κάτι παίζεται και πρέπει να το βρω. Φτάνω σπίτι και βρίσκω τα τηλέφωνα από γαλάζιους. Ξεκινάω επαφές. "Εμείς είμαστε έτοιμοι για όλα...", μου λένε. "Για εκλογές, δημοψήφισμα, πρόταση μομφής, ρεκτιφιέ, πόκα, μπιρίμπα...και Πελοπόννησο και Εύβοια και ό,τι νάναι". Προσπαθώ να ξεχωρίσω κάτι για οικονομία, εξελίξεις κλπ. "Ο Αντώνης θα του πάρει την Κυβέρνηση όταν γίνουν εκλογές και ό,τι κι αν είναι αυτό που ρωτάς, θα ξεκινήσει επαναδιαπραγμάτευση με τους ξένους αμέσως...". Δεν πρόλαβα να ρωτήσω αν έχει κάτι στο μυαλό του και η απάντηση ήρθε στα καπάκια:"Δε χρειάζονται πολλά-πολλά, τον ξέρεις τον Αντώνη θα τους τα πει χύμα, δεν είναι κανένα μόμολο...θα τους πατήσει τους Τροϊκάνους!". Προφανώς δε θέλουν να πουν περισσότερα και μου κόβουν μ' αυτό τον τρόπο τη συζήτηση. Οπωσδήποτε κάτι ξέρουν...δε μπορεί! Μιλάω με ανθρώπους "κοντά στον Πρόεδρο". "Σαχλαμάρες, η Νέα Τάξη Πραγμάτων βάλθηκε να μας αλώσει αλλά δε θα τους περάσει..." μου λένε."Τι Πελοπόννησος και κουραφέξαλα...". "Το σχέδιο το σωστό είναι Θερμοπύλες...". Μπερδεύτηκα περισσότερο. Που κολλάνε οι Θερμοπύλες;


Το άγχος μου έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Αποφάσισα να μιλήσω και με άλλα πολιτικά στελέχη. Αν υπάρχει κάτι, θα το 'χουν ακούσει. Ξεκινάω από τα δεξιά προς τ' αριστερά. "Μην το ψάχνεις. Καθαρά κόλπο των Ιλλουμινάτι. Ή των Μπίλντμπεργκ. Κι εμείς το διερευνούμε...αλλά μάλλον Ιλλουμινάτι. Βρωμάει από μακρυά..." ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής. Ρώτησα για λεπτομέρειες. "Κοίτα, υπάρχει προφητεία γι' αυτό το θέμα σίγουρα. Μάλλον του γέροντα Ζατρίκιου...βέβαια μπλέκονται μέσα και Ρώσοι, Πούτιν, κάτι Άραβες λεφτάδες, λίγο οι Κινέζοι- λίγο όμως αυτοί - και οπωσδήποτε οι 'Εψιλον". Είχα ακούσει για το Ζατρίκιο. Αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι ακριβώς. Πάντως, το μυστήριο μεγάλωνε. Προσπαθούσαν να με μπερδέψουν όλοι. Πήγα πιο αριστερά και κάλεσα το τηλέφωνο ενός γνωστού από τα παλιά: "το χρέος είναι ψεύτικο σύντροφε...", συνήθεια του συνομιλητή μου να με αποκαλεί "σύντροφο" απ' τα φοιτητικά μας χρόνια."Ψεύτικο;" ρωτάω για να συνεχίσω τη συζήτηση, αφού ήξερα τι πρεσβεύει αλλά εγώ καιγόμουν να μάθω για το "σχέδιο Πελοπόννησος". "ναι ρε, δε θα το πληρώσουμε είναι κανονισμένο. Θέλουν να μας πάρουν τα πετρέλαια, τα φυσικά αέρια κι ένα κοίτασμα απιθάνιου κάπου στη Μακεδονία...τά 'χουν κανονίσει όλα οι παλιοπουλημένοι με τους Αμερικανούς". "Μα υπάρχει απιθάνιο, πρώτη φορά το ακούω" αντέτεινα στο φίλο."Ναι μωρέ, απιθάνιο, μπιθάνιο ξέρω και γω...πάντως θέλουν να τα βάλουν χέρι για να μας έχουν στο χέρι". "Καλά και η Πελοπόννησος που κολάει;" ρώτησα. "Μα που ζεις εσύ; Δεν ξέρεις ότι η Πελοπόννησος πνίγεται στο πετρέλαιο; Να γιατί λέμε ελάτε να τα πάρετε ρε άμα τολμάτε! Τίποτα να μην πληρώσουμε να χρεωκοπήσετε να μάθετε!" μου απάντησε απορημένος. Έκλεισα το τηλέφωνο. Να πήγαινα κι άλλο πιο αριστερά δεν είχε νόημα.


Παίρνω κανά δυό γνωστούς, παιδιά εκτός πολιτικής να μάθω τι συζητιέται παραέξω. "Πελοπόννησος; Δε μου θυμίζει κάτι." μου απαντάει ο ένας. "Θα ξαναδώ το debtocracy, ή άσε καλύτερα θα είναι στο zeitgeist. Σίγουρα". Δεν τα είχα ξανακούσει. "Βρε συ, σίγουρα θα είναι κόλπα των διεθνών τραπεζιτών αυτά για να σου ελέγξουν την οικονομία. Οπωσδήποτε!Βέεεεβαια...θα το έχουν ονομάσει έτσι το σχέδιο για τον οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας!Βρε τα λαμόγια!". Ο άλλος ήταν πιο επιφυλακτικός. Αλλά τελικά μου είπε ό,τι ήξερε.


"Δε θα σου πω πολλές λεπτομέρειες. Ξέρεις, βέβαια, ότι υπάρχει υπόγεια σήραγγα που συνδέει την Πελοπόννησσο με την Νέα Υόρκη, ο Κολόμβος που ήταν Έλληνας από την προγιαγιά του που καταγόταν από την Αμαλιάδα δεν ανακάλυψε τυχαία την Αμερική, όλα αυτά γνωστά έτσι; Τι σου λέει τώρα ο Γιώργος που είναι δικός τους, ξέρω για τη σήραγγα αλλά δείτε τι θα κάνετε γιατί έχω κι άλλα χαρτιά κρυφά, τους Κινέζους, δε σε προβλημάτησε που τα ταξί σαν κίτρινο ποτάμι ξεχύθηκαν στην Αθήνα; Μήνυμα του Γιώργου, κίτρινα τα ταξί, κίτρινοι κι οι Κινέζοι. Τους έβαλε να κάνουν τώρα απεργία ώστε να μάθουν οι Αμερικάνοι ότι τη σήραγγα θα τη δώσει αλλού. Υπάρχει και μια σύμβαση, η γνωστή σύμβαση COOPER που λέει πως ό,τι πέφτει στη σήραγγα θα βγαίνει από την άλλη άκρη σε δολάρια. Ρίχνεις στην Πελοπόννησο ας πούμε πόμολα. τσιμούχες, μπετούγιες; Δολάρια στην άλλη. Έτσι γέμισαν πέτσινο δολάριο οι Αμερικάνοι! Μα τι κάθομαι και σου λέω; Όλα αυτά τα ξέρουν όλοι. Και γι΄αυτό φτιάξανε τα CDS, ξέρεις ότι έχουν φτιαχτεί στη NASA από Έλληνες επιστήμονες που τους απαγάγανε νύχτα στην Κατοχή, με εντολή του Κίσινγκερ και μας τα ρίξανε να μας χρεωκοπήσουνε όχι για τα πετρέλαια που σου λένε αλλά για να πάρουν την Πελοπόννησο και τώρα οι Γερμανοί που την έχουνε αγοράσει από τους Τούρκους από την Οθωμανική αυτοκρατορία δε δίνουν πίσω τις κατοχικές αποζημειώσεις γιατί πρέπει να συμφωνήσει κι ο Πούτιν που έχει κλέψει το στέμμα του Τσάρου γιατί είχε υπογράψει μυστική συμφωνία ο Καποδίστριας. Κι ο Ρώσος δε συμφωνεί γιατί θέλει αντάλλαγμα την Ατλαντίδα που είναι κάπου στη Σαντορίνη. Γιατί νομίζεις ότι βουλιάξανε εκεί το κρουαζερόπλοιο; Ξεκάρφωμα για να κάνουν έρευνες οι Ρώσοι, με το Κουρσκ που δε βυθίστηκε αλλά κάνει μυστικές έρευνες!"


Τώρα έμαθα. Η κρίση του χρέους δεν ήρθε καθόλου τυχαία.