Δυστυχώς, έχοντας επιβεβαιωθεί πολλαπλά σε πρόσφατα άρθρα μας εδώ κι εδώ σε σχέση με την Ευρώπη και την Ευρωζώνη αλλά και σε παλαιότερα άρθρα μας, απλώς σήμερα παρατηρούμε τη δυσάρεστη πραγματικότητα την οποία με ακρίβεια είχαμε παρουσιάσει.
Υπάρχει όμως μια πιο δυσάρεστη πραγματικότητα μπροστά μας εφόσον δεν επιλέξουμε την ορθή στρατηγική, ως χώρα.
Πιο πιθανό είναι να μην την επιλέξουμε βέβαια, βασισμένοι και στην προηγούμενη εμπειρία αλλά ας την καταγράψουμε ώστε να υπάρχει.
Η Ελλάδα έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα με τα οποία μπορεί με την ίδια ευκολία που απομακρύνθηκε από τα χρηματοπιστωτικά δεδομένα του ευρωπαϊκού πυρήνα (δανειακά επιτόκια, ύφεση κλπ) να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όσο κι αν αυτό τούτες τις στιγμές ακούγεται παράδοξο.
- Είναι μικρή και εύκολα ελεγχόμενη οικονομία, η οποία μπορεί να αναδιατάξει τις δυνάμεις της με πολύ απλές κινήσεις. Δεν διαθέτει ούτε τεράστια βιομηχανικά ή επιχειρηματικά ή τραπεζικά μεγέθη με πολύπλοκες διασυνδέσεις σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο ώστε οι όποιες μεταβολές να χρειάζονται χρόνο για να ενσωματωθούν στην οικονομική πραγματικότητα ενώ διαθέτει ένα πολύ "χαλαρό" θεσμικό σύστημα εξουσίας το οποίο επιδέχεται με ευκολία πολλαπλές επεμβάσεις.
- Διαθέτει αναλογικά με το μέγεθός της πολύ μεγάλες αναξιοποίητες δεξαμενές παραγωγικότητας και κεφαλαίων. Εργατικό δυναμικό, ακίνητη περιουσία και συμμετοχές του δημοσίου, κλειστά επαγγέλματα εν είδη "παγωμένων επενδύσεων".
Είναι γεγονός ότι καμία άλλη χώρα δε συγκεντρώνει αυτά τα δύο χαρακτηριστικά μαζί. Μπορεί το ένα από τα δύο αλλά όχι σε συνδυασμό.
Τι έχει επιλέξει ως στρατηγική μέχρι σήμερα η Ελληνική Κυβέρνηση και γενικά η ελληνική πολιτική ηγεσία Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης;
Σε γενικές γραμμές να συνδέσει πολύ στενά τις κινήσεις της με τη στρατηγική της Ευρωζώνης στο θέμα της αντιμετώπισης της κρίσης χρέους.Έχει αποδεχθεί έναν κύκλο "τήρησης υπησχεμένων/έλεγχος από Τρόικα/καταβολή δόσης/νέα μέτρα και πάλι από την αρχή". Αυτός ο κύκλος πρακτικά επιτυγχάνει τρία πράγματα:
- Απελευθερώνει την ελληνική πολιτική σκηνή από το βάρος για τη μεν Κυβέρνηση να σχεδιάσει και να λάβει μέτρα της δικής της ατζέντας επικαλούμενη την Τρόικα και έτσι ελαχιστοποιεί το ούτως ή άλλως σημαντικό πολιτικό κόστος ενώ από πλευράς Αντιπολίτευσης και δη της Αξιωματικής, την "ανακουφίζει" το γεγονός ότι οψέποτε αναλάβει τη διακυβέρνηση θα μπορεί να κυβερνήσει με τον τροϊκανό "τυφλοσούρτη" επαναλαμβάνοντας τον ίδιο κύκλο.
- Εξασφαλίζει τη συρρίκνωση της Ελληνικής Οικονομίας, καθόσον είναι άλλο πράγμα να παίρνεις μέτρα και εντελώς άλλο να εφαρμόζεις ένα συνεκτικό, επώδυνο αλλά αποτελεσματικό πρόγραμμα με σχέδιο και φιλοσοφία. Η Κυβέρνηση πιάνοντας τη "βάση" στον έλεγχο της Τρόικας θεωρεί ότι πράττει το καθήκον της, οι αγορές όμως ερμηνεύουν αυτή τη στάση ως το ελάχιστο και άρα ως αποτυχία με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας. Στη συνέχεια βέβαια η χώρα παραμένει αποκλεισμένη από τον ελεύθερο δανεισμό και πάλι επαναλαμβάνεται ο κύκλος της συρρίκνωσης.
Ποια λοιπόν θα ήταν εν συντομία μια ορθή στρατηγική της Ελλάδας υπό τις παρούσες συνθήκες;
- Το σημαντικότερο όλων, αλλαγή νοοτροπίας: δεν επιζητούμε τους ελάχιστους στόχους αλλά ενεργά επιδιώκουμε τους μέγιστους. Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα σταθερότητας δεν είναι αυτόματος πιλότος ούτε συνταγή επιτυχίας. Η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη από τις καταστάσεις να το κάνει υποσύνολο της δικής της στρατηγικής. Με λίγα λόγια η Ελλάδα πρέπει τακτικά να επιδιώκει την πρόκληση ευχάριστων εκπλήξεων στις αγορές κι όχι να τις διατηρεί σε αγωνία για το αποτέλεσμα της επόμενης αξιολόγησης. Διαμόρφωση μιας ελληνικής ατζέντας εξόδου από την κρίση, όχι όμως με "ταβάνι" το όποιο Μνημόνιο ή Μεσοπρόθεσμο, αλλά ως ελάχιστο ζητούμενο. Όχι αδρανής αποδοχή των ευρωπαϊκών σχεδίων, αλλά ενεργή προσπάθεια ταχείας εξόδου με εγγύηση προερχόμενη από αποφασιστικότητα στο εσωτερικό κι όχι από τους Ευρωπαίους. Με απλά λόγια όσο εγγυάται η Ευρώπη την εφαρμογή του προγράμματος κι όχι η Ελληνική Κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα η κατάσταση θα δυσχεραίνεται παρά τα όποια μέτρα. Και γινόμαστε συγκεκριμένοι:
- Άμεση αξιοποίηση των παγωμένων παραγωγικών κεφαλαίων: άνοιγμα επαγγελμάτων χωρίς όρους, άμεση πώληση ΔΕΚΟ και περιουσίας. Εδώ έχει γίνει πολύ μεγάλη παρανόηση τόσο εκ μέρους της Κυβέρνησης όσο και εκ μέρους της κοινωνίας. Δεν πουλάμε για να κερδίσουμε. Ποιος μπορεί άλλωστε υπό τις οικονομικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Πουλάμε για να μην χάνουμε άλλα ποσά. Για να μην εξαναγκάζεται το κράτος δηλαδή οι φορολογούμενοι να εγγυώνται παρόντα ή μελλοντικά χρέη ή επισφάλειες. Πουλάμε για να μεγαλώσουμε τον ιδιωτικό παραγωγικό ιστό και να ελαχιστοποιήσουμε τον ελλειμματικό εκ φύσεως κρατικό. Γι' αυτό και πουλάμε γρήγορα. Και επιπλέον πουλάμε για να πείσουμε τις αγορές. Εκεί είναι το κλειδί. Ειδάλλως, αδυναμία πρόσβασης στις αγορές πολύ απλά σημαίνει μαρασμό και συρρίκνωση. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
- Άμεση απόσυρση του κράτους από άχρηστες και αντιπαραγωγικές δραστηριότητες με άμεσο κλείσιμο, εκκαθάρριση και απόλυση του προσωπικού. Είναι επιτακτικό πλέον. Το μήνυμα των αγορών θα γίνεται όλο και πιο έντονο όλο και πιο πιεστικο: απολύστε δημοσίους υπαλλήλους και απαλλαγείτε από δαπάνες που δεν χρειάζεστε. Επιτέλους!
- Είναι αναγκαίο να συγκροτηθεί μια ολιγομελής κυβερνητική task force με ένα και μοναδικό σκοπό: τη διατήρηση της Ελλάδας στο ευρώ, μέσα από ακαριαίες, σημαντικές και πολύ αποδοτικές κινήσεις. Δυστυχώς χρόνος για περισσότερο διάλογο, διαβούλευση, κοινωνικό μασάζ δεν υπάρχει. Η ομάδα εργασίας αυτή θα πρέπει να μπορεί να παρεμβαίνει άμεσα, με νομοθετικές ρυθμίσεις όπου απαιτείται για να κινεί τα πράγματα με την ταχύτητα που χρειάζεται. Στην παρούσα φάση το ελληνικό πλεονέκτημα της μικρής και ευέλικτης οικονομίας που έχει τόσα "κενά" και επιδέχεται άμεσων ρυθμίσεων πρέπει να αξιοποιηθεί. Παραδείγματα τέτοιων παραμβάσεων: η άμεση απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, η άμεση ποινικοποίηση των υπερβάσεων του προϋπολογισμού, το άμεσο κλείσιμο δημόσιων οργανισμών.
Οι ώρες είναι σημαντικές και κρίσιμες. Το όποιο πολιτικό κεφάλαιο της Κυβέρνησης δυστυχώς αναλώνεται στο εξωτερικό σε μπαρούφες τύπου Ευρωομολόγου - που κανείς δεν πρόκειται να το αποδεχθεί - και στο εσωτερικό σε ανούσιες κόντρες με επαγγελματικές τάξεις όπως οι ιδιοκτήτες ταξί, όπου ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έπρεπε να παρέμβει και να απελευθερωθεί το επάγγελμα άμεσα χωρίς άλλες φιοριτούρες. Όλα τα υπόλοιπα εξετάζονται μετά. Οι αγορές έπρεπε να δουν τον Αύγουστο κιόλας νέες άδειες ταξί να κυκλοφορούν. Μετά συζητάμε ό,τι άλλο. Η ευκαιρία χάθηκε...
Δυστυχώς η Κυβέρνηση διακατέχεται από ιδεοληψίες και ακόμη χειρότερα πολύ σύντομα θα βρει μπροστά της και μαζί της κι εμείς τα επίχειρα της λανθασμένης στρατηγικής της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου