Ανέκδοτο σε Πέντε Λέξεις: Δε Θα Ληφθούν Νέα Μέτρα!

Και εντελώς ξαφνικά, η Κυβέρνηση, τα κόμματα που τη στηρίζουν, τα ΜΜΕ και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με προεξάρχοντα τον κ. Πρωθυπουργό, άρχισαν να διακηρύσσουν προς ένα ανύπαρκτο ακροατήριο πως "δε θα ληφθούν νέα μέτρα" και βεβαίως μετά των σχετικών κλισέ συνοδευτικών περί "θυσιών του Ελληνικού Λαού" που πρέπει (από ποιους και γιατί;) να "γίνουν σεβαστές" ή παρόμοια φληναφήματα.

Γιατί φληναφήματα; Μα οι περίφημες "θυσίες" του λαού που βρίθει άγαμων θυγατέρων, 40ρηδων απόμαχων της ζωής και βεβαίως συνταξιούχων καθώς και κατατρεγμένων "ελευθέρων πολιορκημένων πλην όμως κρατικώς προστατευμένων" επαγγελματιών, δεν είναι τίποτα παραπάνω από όσα πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο ενός αυτονόητου ορθολογισμού πως σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι δωρεάν και υποστήριξη χρειάζονται μόνο οι ανήμποροι κι όχι οι ροδομάγουλοι κατακουρασμένοι τρόφιμοι ή πρώην τρόφιμοι του Ελληνικού Δημοσίου και του κρατικού κορβανά, έφηβοι συνταξιούχοι ή εργαζόμενοι σε οργανισμούς ή κρατικές εταιρείες με ανύπαρκτο ή άχρηστο έργο.  

Και το μείζον ερώτημα που η ίδια η Κυβέρνηση έχει θέσει (γιατί κανείς άλλος ούτε από εταίρους ούτε από δανειστές δεν το έχει κάνει) είναι αν θα "ληφθούν νέα μέτρα". 

Η απάντηση είναι μία και απολύτως προφανής:

Το κεντρικό πολιτικό σύστημα, η Κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ συγκεκριμένα, πολύ απλά επιθυμούν δύο πράγματα διακαώς:

Πρώτον, να μη θιχτούν οι θέσεις αργομισθίας των κηφήνων πελατών τους, οπότε αναγκαστικά θα προχωρήσει σε οριζόντια μέτρα εναντίον μισθωτών, συνταξιούχων και εν γένει φορολογουμένων και 

Δεύτερον, το πολιτικό κόστος για αυτά τα μέτρα σε καμία περίπτωση να μην τα επωμιστεί το πολιτικό προσωπικό που θα τα επιβάλλει.

Η εικόνα λοιπόν είναι ξεκάθαρη:

Από τη μια μεριά η Τρόικα, πολύ απλά επιδιώκει το αυτονόητο, ήτοι κλείσιμο των οργανισμών που επιβαρύνουν το δημόσιο προϋπολογισμό (ως έχει συμφωνηθεί) μεταξύ των οποίων είναι και οι αμυντικές βιομηχανίες καθώς και την απόλυση (διαθεσιμότητα ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να το περιγράψει) ενός ορισμένου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων, αλλά χωρίς τα τερτίπια των κομματικών επιτελείων (διάβαζε κλείνω την ΕΡΤ και προσλαμβάνω στη ΔΤ τους ίδιους!).

Από την άλλη μεριά η Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία στην αγωνία της μήπως έστω και ένας κομματικός πελάτης βρεθεί εκτός αργομισθίας, ωρύεται πως της επιβάλλουν "νέα μέτρα" προκειμένου να τα πάρει με σκοπό να διασώσει τις θέσεις της κομματικής της πελατείας και ταυτόχρονα να έχει καταδείξει ως υπευθύνους την Τρόικα, το Μνημόνιο και βεβαίως τη γνωστή "διεθνή συνωμοσία εναντίον της Ελλάδος"(!)

Ναι, αν η Ελληνική Κυβέρνηση αρνηθεί να προχωρήσει στα αυτονόητα συμφωνηθέντα "δέοντα" και μέχρις εφευρέσεως του χρηματόδεντρου (φήμες λένε ότι στα εργαστήρια του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσεται κάτι τέτοιο...) τότε προφανώς το όποιο κενό -χρηματοδοτικό ή δημοσιονομικό - θα χρειαστεί να καλυφθεί με οριζόντια μέτρα. Πόσο οριζόντια; Όσο χρειάζεται.

Και βεβαίως, όχι δε θα χρειαστούν -και κανείς δεν τα έχει επιβάλλει στην Ελλάδα - οριζόντια ή φοροεισπρακτικά μέτρα όσο τηρούνται απλώς τα συμφωνηθέντα. 

Θυμίζω ότι ο κ. Σαμαράς έχει υπογράψει ανάλογη επιστολή στο παρελθόν περί ανάγκης εφαρμογής του Μνημονίου, έχει ομολογήσει το "αμάρτημά" του σχετικά με την αρχική άρνησή του να στηρίξει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ χρηματοδοτικό εργαλείο που υπάρχει για τη χώρα μας και μάλιστα ενώπιον της Μέρκελ αλλά είναι και ο ίδιος πολιτικός που με την ίδια ευκολία που χαρακτήριζε "λάθος" το Μνημόνιο και διηγούνταν τα "Παραμύθια του Ζαππείου", προχωρούσε σε οριζόντιες περικοπές συντάξεων και μισθών στηλιτεύοντας την "ανευθυνότητα" του κ. Τσίπρα.

Και βεβαίως είναι ακριβώς ο ίδιος Πρωθυπουργός που πριν λίγο καιρό μας διαβεβαίωνε πως ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ παρήλθε επειδή υπεγράφη η συμφωνία του ΤΑP.

Και πράγματι, θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αν τελικά προχωρούσε σε εκλογές ο κ. Σαμαράς να γίνουμε θεατές μιας πολιτικής σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο "αντι-μνημονιακούς" μονομάχους! τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ!

Ξέρεις Κάτι Ψηφοφόρε; Εσύ Φταις!

Όσο κι αν νυχθημερόν λυσσομανά η επικοινωνιακή καταιγίδα με επίκεντρο τη Χρυσή Αυγή, μια άγαρμπη κυβερνητική προσπάθεια ανιστόρητων παραγοντίσκων να εκδιώξουν το φασισμό και τη βία με τη λογική τηλεοπτικού πρωινάδικου σε ό,τι αφορά στο πολιτικό επίπεδο της υπόθεσης, αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο πως η επαναλαμβανόμενη αποτυχία επιλογής αξιόλογου πολιτικού προσωπικού δεν πηγάζει καθόλου από την ένδεια ή την καθ' οδόν μετάλλαξη των πολιτικών μας, αλλά στην αδυναμία των ψηφοφόρων να πράξουν το καθήκον τους με τρόπο λελογισμένο.

Απλούστερα, αγαπητέ ψηφοφόρε, αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, εσύ είσαι ο απολύτως υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει γύρω σου.

Εσύ ψήφισες  την "αλλαγή", παρέχοντας πολιτική ισχύ σε εκείνους που απροκάλυπτα δικαιολογούσαν "δωράκια στον εαυτό τους" κι εσύ ήσουν που ψήφιζες όσους διόριζαν αφειδώς καθαρίστριες και διοικητικούς υπαλλήλους σε χιλιάδες (ναι! χιλιάδες!) Οργανισμούς τύπου "Κωπαΐδας". 

Εσύ ψήφιζες όσους σήμερα βρίσκονται ελεγχόμενοι από τη Δικαιοσύνη για μίζες, και μη μου πεις ότι το δικό σου πολιτικό αισθητήριο δεν ήξερε! Και βέβαια ήξερε! Αλλά δεν σε απασχολούσε καθόλου γιατί σου αύξαναν το μισθό με δανεικά.

Εσύ πίστεψες στην "επανίδρυση του Κράτους" όταν μονιμοποιούνταν χιλιάδες συμβασιούχοι και ψήφιζες και ξαναψήφιζες όσους καταδείκνυαν το "στρατηγό άνεμο" ως υπεύθυνο για τις καταστροφικές πυρκαγιές. Δε ενδιαφέρθηκες ποτέ σου για τους πραγματικούς πολιτικούς υπευθύνους.

Εσύ ψήφισες στο κατόπι το "λεφτά υπάρχουν" μήπως κι αρπάξεις λίγα ευρώ παραπάνω, όταν ο προηγούμενος εξαντλήθηκε πολιτικά.

Και βέβαια όταν οι "κακές αγορές" έπαψαν να σε δανείζουν απηυδησμένες από τη δική σου απίστευτη αδιαφορία απέναντι στα δικά σου σοβαρά προβλήματα (που ακούστηκε χώρα να έχει συνταξιούχο υγιή εργαζόμενο στα 38 του χρόνια;) εσύ τι έκανες;

Εσύ δεν ψήφισες εκείνον που μέσα σε μόλις τρία ή τέσσερα Ζάππεια σου υποσχέθηκε να σε απογειώσει οικονομικά;

Κι αν ήταν μόνο αυτά που έχεις καταφέρει...

Ψήφισες και Χρυσή Αυγή!

Επικαλούμενος την κρίση που εσύ με την ψήφο σου προκάλεσες, ενίσχυσες και συντηρείς, δε διστάζεις να ψηφίσεις ακόμη και την πιο ακραία έκφραση πολιτικού εξτρεμισμού.

Και τώρα πάλι, κρυπτόμενος πίσω από τα γνωστά σου τσιτάτα περί "διαφθοράς", κάνεις πως δεν τους ξέρεις!

Μα καλέ μου άνθρωπε εσύ τους ψηφίζεις!

Και ξέρεις, είμαι απολύτως βέβαιος πως δε θα διστάσεις να ψηφίσεις και τον επόμενο με τα ίδια "αλάνθαστα" κριτήρια. 

Είσαι για άλλη μια φορά έτοιμος να ψηφίσεις τον "επόμενο" που θα "διώξει τα Μνημόνια", θα "διώξει τους δανειστές" ή θα θεραπεύσει τη φαλάκρα!

Μαθημένος τόσα χρόνια από τις συνέπειες των "σοφών" επιλογών σου, σε ένα συμπέρασμα έχω καταλήξει:

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν ούτε Χρυσαυγίτες, ούτε διεφθαρμένοι πολιτικοί, ούτε κουκουλοφόροι, ούτε ανίκανοι, ούτε δημαγωγοί.

Εσύ ψηφοφόρε κρύβεσαι πίσω από όλους αυτούς, εσύ τους φέρνεις στο προσκήνιο, εσύ τους δίνεις ισχύ κι εσύ είσαι απολύτως υπεύθυνος για όλα αυτά.

Κι ας σηκώνεις τους ώμους σου αδιάφορα, αποστασιοποιούμενος κάθε φορά από τις δικές σου επιλογές, σαν να μην τους έχεις ξαναδεί ή σαν κάποιος άλλος να επέβαλλε την παρουσία τους στο δημόσιο βίο.

Εσύ ψηφοφόρε φταις. Για όλα.

Αδελφέ (Σαμαρά), Έλα στον Πραγματικό Κόσμο! (Παράφραση Αδώνιδος!)

Σε προηγούμενο άρθρο μας, καταγράψαμε τα θετικά της διακυβέρνησης Σαμαρά. Και είχαμε επισημάνει πως είτε αυτά επιτεύχθηκαν από τροϊκανή πίεση είτε από αδυναμία ή αβελτηρία της Κυβέρνησης να προστατεύσει αποτελεσματικά τα καλά και συμφέροντα του κρατισμού, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ικανοποιητικό. 

Το κλείσιμο της ΕΡΤ, η ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ και του ΟΠΑΠ, η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών την περίοδο των Πανελληνίων εξετάσεων είναι μερικά. 

Και είχαμε επίσης επισημάνει ότι κάπου εδώ ολοκληρώνεται η δυναμική της παρούσας Κυβέρνησης. Δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει και η όποια επιπλέον προσπάθεια μόνο αρνητικά θα προσάγει.

Αρνητικά όχι μόνο στην οικονομία αλλά  και στην πολιτική ισχύ της Κυβέρνησης.

Και φτάσαμε στη ΔΕΘ και στην ομιλία του Πρωθυπουργού.

Η πλήρης -μέχρις προσβολής της κοινής νοημοσύνης αλλά και της δυσμενούς κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας - και προφανώς εσκεμμένη αγνόηση της πραγματικότητας, αντανακλά ακριβώς την αδυναμία της παρούσας Κυβέρνησης να προχωρήσει. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε.

Βεβαίως το φαινόμενο δεν είναι άγνωστο στη δική μας πολιτική ιστορία. Θα θυμάστε τον Γ. Παπανδρέου ή τον Κ. Καραμανλή όταν οι Κυβερνήσεις τους κατέρρεαν, πόσο σίγουροι εμφανίζονταν για την επιτυχία τους ή για την απήχηση των θέσεών τους, όταν όλα γύρω τους απλά τους έδειχναν την έξοδο...

Για άλλη μια φορά, δυστυχώς, η ειλικρίνεια και η αλήθεια θυσιάζονται στο βωμό της πολιτικής επιβίωσης ή της απόσεισης των ευθυνών.

Ναι, οι κατ' όνομα κι όχι κατ' αντικείμενο ελληνικές αμυντικές "βιομηχανίες" θα έχουν την πορεία που έχει προδιαγράψει η Τρόικα ενώ οι παλληκαρισμοί Σαμαρά αποτελούν "άσφαιρα" ψηφοθηρικά φληναφήματα.

Όχι, κανένα μέρος κανενός εικονικού πλεονάσματος δεν πρόκειται να διανεμηθεί σε διάφορους "μικρο-". Το όποιο λογιστικό πλεόνασμα προκύπτει από μη επαναλαμβανόμενα έσοδα (φορολογικά επί εικονικών ή εικαζομένων εισοδημάτων), σχηματίστηκε περιστασιακά και προφανώς δεν επηρεάζει ούτε κατά κεραία την πορεία του οικονομικού προγράμματος. Πρόσφατες είναι οι -ειλικρινείς σε αυτή την περίπτωση - δηλώσεις του ΥΠΟΙΚ ότι "δεν είναι ώρα για φοροελαφρύνσεις".

Και αυτά δεν αποτελούν παρά μόνο την έναρξη μιας νέας φάσης του περίφημου Μνημονίου, την οποία εγκαινίασαν οι προβλέψεις του Ευρωπαίου Κεντρικού Τραπεζίτη: Νέο Μνημόνιο ισοδυναμεί με νέα μέτρα και νέους όρους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Είμαστε - και δε θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε - στον πρόλογο, στην αρχή μιας πολυετούς πορείας της ελληνικής οικονομίας, κατά την οποία στην πρώτη φάση υπήρξε μια βαθιά υποτίμηση εισοδημάτων με κύριο σκοπό την προσαρμογή περισσότερο της κοινωνίας και λιγότερο της οικονομίας ενώ ακολουθούν τα πραγματικά οικονομικά μέτρα.

Τα μέτρα εκείνα που θα "κάψουν τα καράβια" της επιστροφής στην εποχή της τεχνητής ευμάρειας του ακατάσχετου δανεισμού και των άφρονων προεκλογικών παροχών.

Πρόκειται για μια μακρά και επίπονη διαδικασία, της οποίας τη φύση και τις πρώτες ενδείξεις θα έχουμε προσεχώς.

Το νέο Μνημόνιο που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ελληνική κοινωνία μετά τις Γερμανικές εκλογές και την εγκατάσταση της νέας Κυβέρνησης στο Βερολίνο, σε τίποτα δε θα μοιάζει με τα προηγούμενα. 

Οι σαρωτικές και κάθετες αλλαγές που θα κληθεί να εφαρμόσει η -όποια- Ελληνική Κυβέρνηση θα σοκάρουν. Αλλά θα είναι χρήσιμες.

Κι αν ο κ. Σαμαράς προκαλεί τον ελληνικό λαό σε μια οικονομικά φαντασίωση, όπου οι Έλληνες πολιτικοί θα επικαλούνται τις γνωστές κουραστικές και επιζήμιες δικαιολογίες περί "κούρασης του λαού", περί "εθνικών λόγων" για να διατηρηθούν εν λειτουργία τα πολυδάπανα κομματικά "μαγαζιά" του Δημοσίου, μόνο κακό κάνει αφού ο ηγέτης οφείλει να προετοιμάζει.

Ο κ. Γεωργιάδης παρότρυνε σήμερα έναν διαμαρτυρόμενο πολίτη να προσέλθει στον "πραγματικό κόσμο". Σοφή συμβουλή αλλά απευθυνόμενη σε λάθος κοινό. Ο πολίτης βιώνει την πραγματικότητα.

Θα ήταν απείρως πιο χρήσιμο αν απευθυνόταν στον Πρωθυπουργό.

"Αδελφέ, έλα στην πραγματικότητα!" Θα ήταν ωφέλιμο για όλους!

Ναι! Οι ΗΠΑ Διδάσκουν Νομιμότητα και Διακυβέρνηση. Εμείς;

Με επικείμενη την λελογισμένη επιβολή του Διεθνούς Δικαίου εναντίον όχι της Συρίας -όπως ανοήτως αναπαράγεται - αλλά εναντίον ενός καθεστώτος και με σκοπό της παραδειγματικής τιμωρία μιας ειδεχθούς πράξης και των υπευθύνων για την διάπραξή της, ας επωφεληθούμε αντλώντας διδάγματα για τη χώρα μας.

Οι ηγεσίες των κρατών δεν βρίσκονται στην εξουσία ούτε για να διορίζουν οπαδούς κομματικών παρατάξεων, ούτε για να εξυπηρετούν ιδιοτελή μικροσυμφέροντα με σκοπό την επανεκλογή τους.

Ασκούν εξουσία με σκοπό την υπηρέτηση των συμφερόντων των χωρών τους αλλά με γνώμονα τη νομιμότητα και την ορθή διακυβέρνηση. Και γι' αυτές τις επιλογές τους βεβαίως κρίνονται και  επιδοκιμάζονται ή όχι.

Με απλά λόγια, οι ηγεσίες αισθάνονται την υποχρέωση να παίρνουν αποφάσεις. Περισσότερο ή λιγότερο ορθές, ευχάριστες ή επώδυνες αλλά πάντοτε με κυρίαρχο κριτήριο το εθνικό συμφέρον και τις ευρύτερες επιδιώξεις τους.

Αντίθετα, οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, κοντόφθαλμες και τυχοδιωκτικές -υπό την έννοια της υπηρέτησης πρωτίστως του κομματικού συμφέροντος και της διατήρησης στην εξουσία - προτιμούν να παραπλανούν, να αποφεύγουν τις αποφασιστικές επιλογές, να κινούνται στον εύκολο δρόμο των ανοησιών του τύπου "η Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας" ή "στηρίζουμε το Διεθνές Δίκαιο αλλά δεν μετέχουμε".

Με περισσή ευκολία οι Έλληνες πολιτικοί μπορούν να υποστηρίξουν μέχρι τελικής πτώσεως τη διατήρηση του "Οργανισμού για την Αποξήρανση της Κωπαΐδας", αρνούνται όμως πεισματικά να συντάξουν, να εφαρμόσουν και να παρακολουθήσουν μια σοβαρή πολιτική επιλογή, ένα εθνικό σχέδιο ή μια επώδυνη αλλά χρήσιμη λύση.

Οι ΗΠΑ και οι ηγεσίες εκεί, παίρνουν αποφάσεις. Σχεδιάζουν, υλοποιούν, κινητοποιούν τους εθνικούς τους πόρους, υπερασπίζονται τις θέσεις τους και επωφελούνται.

Δεν φοβούνται ούτε πολιτικό κόστος, ούτε δημοσκοπήσεις, ούτε τυχάρπαστες πολιτικές προσωπικότητες. Μελετούν, συναποφασίζουν και δρουν.

Με λύπη διαπιστώνουμε το ασύντακτο συρφετό που απαρτίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα: Η επίσημη Κυβέρνηση πρακτικά δεν παίρνει ουσιαστική θέση σε κανένα ζήτημα, η αντιπολίτευση μιλά γενικώς και αορίστως για "ανθρώπινα δικαιώματα" και "κακούς Αμερικανούς", ο ΥΠΕΞ κ. Βενιζέλος προτρέχει να επικροτήσει.

Κι ο λαός; Αχ, αυτός ο λαός! Εκπαιδεύεται να διακρίνει σιωνιστικές συνωμοσίες, να υιοθετήσει άκριτα μπαρούφες περί "ξανθού γένους", να πιστέψει προφητείες από "γέροντες", να συνταχθεί με καθεστώτα που ούτε γνωρίζει τη σκληρότητα και την τυραννία τους, να ενθουσιαστεί με σαχλαμάρες περί "διατάραξης σχέσεων με τους Άραβες" (λες και τα τελευταία χρόνια πνιγήκαμε στη ρευστότητα από τα περίφημα "πετροδόλλαρα"!)

Μια Κυβέρνηση και μια κοινωνία κι ένα πολιτικό σύστημα που με την ίδια ευκολία που τη μια επιζητεί την "Αμερικάνικη Βοήθεια" - ακόμη δε στέγνωσε το μελάνι από την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Λευκό Οίκο- ταυτόχρονα δε διστάζει να επαινέσει σκληρούς δικτάτορες και με βεβαιότητα πολύπειρου διπλωμάτη να αναλύσει στα καφενεία και στις αυλές πόσο "στυγνή" είναι η αμερικανική επικυριαρχία.

Δυστυχώς όμως για εμάς, ο κόσμος αποτελείται και από κράτη που είναι σοβαρά. Και παίρνουν αποφάσεις. Και δεν κυβερνώνται από "ανδρεοπαπανδρεϊκές" ηγεσίες που παραμυθιάζουν τον κόσμο με ανοησίες και τεχνάσματα προκειμένου να εξασφαλίσουν προνόμια και θέσεις.

Ναι, η Δύση έχει αξίες, για να μην τρελαθούμε κιόλας με τις δικές μας πολιτικές ηγεσίες που το κύμα της οικονομικής κρίσης τις ανέδειξε από το βούρκο της πολιτικής ενώ διαφορετικά θα αποτελούσαν απλώς καρικατούρες. Και είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί και να επιβάλλει τις αξίες της -ευτυχώς!- σε πείσμα όλων των θαυμαστών των Καντάφι, των Κάστρο, των Σαντάμ και των Άσαντ αυτού του κόσμου.

Όχι, σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα συναντήσετε κοινωνίες αγγέλων. Και βέβαια, ο κόσμος αυτός είναι πολύπλοκος κι όχι ασπρόμαυρος όπως θα ήθελε να μας τον παρουσιάσει το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που αρέσκεται σε απλουστεύσεις και δίπολα "εχθρών-φίλων". Όχι, δε ζούμε σε έναν κόσμο που "οι από δω" είναι οι "καλοί" ό,τι κι αν πουν ό,τι κι αν κάνουν. Αυτός ο κόσμος υπάρχει μόνο στη φαντασία της Αριστεράς και των ψευτο-δεξιών υπηκόων της. Το Δόγμα πως "ο Αριστερός είναι άγιος εξ' ορισμού" απλώς είναι ένα φληνάφημα.

Κι αν ξύπνησε μέσα τους ο "συντροφικός πόνος" για τον Σοσιαλιστή-Μπααθιστή Άσαντ, όπως προηγουμένως για τον Καντάφι ή πιο πριν για τον Σαντάμ (εξέχοντα μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παλιότερα) ας το πάρουν απόφαση.

Η Διεθνής Κοινότητα ανέχεται. Κι αυτό δε σημαίνει ότι αδιαφορεί ή ότι έχει δώσει μόνιμη ασυλία σε κανέναν τύραννο. Όταν υπερβαίνονται τα εσκαμμένα, υπάρχουν ηγεσίες, υπάρχουν δυνάμεις ώστε το Διεθνές Δίκαιο - που δεν είναι μια ιδέα υπερασπιζόμενη από καναπέδες, κρεβάτια και γραφεία - να επικρατήσει.

Κι αν οι Έλληνες πολιτικοί, μέσα στον μικρόκοσμό τους που υπάρχουν μόνο ρουσφέτια και "δουλίτσες", θεωρούν ότι κι ο υπόλοιπος κόσμος λειτουργεί παρομοίως, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς: η Δυτική Κοινότητα υπάρχει, εξελίσσεται, προοδεύει και δεν έχει καμία σχέση με τους πλαδαρούς, ανεύθυνους και αδιάφορους ημεδαπούς πολιτικάντηδες.

Και βεβαίως αν νομίζουν πως και το σύνολο του Ελληνικού λαού έχει ξεχάσει πως ανήκει στη Δύση, των αξιών, της οικονομικής και πολιτικής ελευθερίας και της προόδου, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς. Υπάρχει ακόμα μια ήρεμη μειοψηφία που στηρίζει τη νομιμότητα, το Δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης και δεν τρέφεται ούτε με νεο-ναζιστικά δηλητήρια ούτε με αριστερές σκουριές.

Όχι, δεν ντρεπόμαστε να φωνάξουμε για άλλη μια φορά:Ναι, ανήκουμε στη Δύση!

Μη Σώζεις Όποιον Δε Θέλει να Σωθεί!

Καλοκαίρι και η εποχή επιβάλλει τα πράγματα να περιγράφονται απλά. Όχι απλοϊκά! Απλά.
Τρίτος χρόνος της κρίσης, κατά την άποψη του γράφοντος διανύσαμε μόνο τον προθάλαμο, την "εισαγωγή" στα κρίσιμα που έπονται, και ακόμη στο συλλογικό νου των Ελλήνων δεν είναι ξεκάθαρος ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν.

Η ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική σκέψη δεν έχει ακόμη κατορθώσει να διαμορφώσει τις δικές της απαντήσεις στις σύγχρονες προκλήσεις. Αποφεύγει να αντικρίσει την πραγματικότητα, αναβάλλει, φαντασιώνεται ουτοπίες, δύσκολα όμως αρθρώνει λόγο ουσίας.

Το αμείλικτο ερώτημα εξακολουθεί να παραμένει: θέλει να σωθεί ο Έλλην; Να βγει όντως από την κρίση που  τον μαστίζει;

Μια ματιά τριγύρω, θα δείξει την πραγματική εικόνα:
Μόλις μέσα σε τρία χρόνια, ο "απόγονος του Περικλέους" αποφάσισε να αντιδράσει στην κρίση όχι με ορθολογικές επιλογές, ούτε με "νοικοκυραίικες" λογικές.
Στράφηκε σε καταστροφικές, αποκρουστικές ή ουτοπικές ιδεολογίες δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο.
Έδωσε σε ανιστόρητες και ανήθικες πολιτικές δυνάμεις το έρεισμα της Δημοκρατίας, προκαλώντας την Ιστορία:"Δώστε χρήμα ή γίνομαι Ναζιστής" είναι το συμπέρασμα. Γιατί να μην το πούμε απλά; Και γιατί να μην το καταδείξουμε; Αφού αυτή είναι η σκληρή κι ωμή πραγματικότητα.

Μη φανταστεί κανείς ότι πρόκειται και για καμιά σπουδαία κοινωνική διεργασία! Στο βάθος, πρόκειται για επιλογή που εδράζεται στην "ευκολία" του τσαμπουκά: Όχι, δε θα δουλέψω. Όχι, δε θα προσαρμοστώ. Και βέβαια όχι, δε θέλω να πληρώσω. Θα σου δείξω τα "μπράτσα" μου, θα σταθώ με θράσος απέναντί σου και θα σε τρομάξω! Απλώς για να μην πληρώσω.

Κι αν μερικούς τους τρομάζει η ναζιστική ιδεολογία, προστρέχουν σε εναλλακτικές "εύκολες" επιλογές, με κατά βάση το ίδιο ζητούμενο:
Από την φαντασία των 600δις που θα έσωζαν τη χώρα(!) μέχρι την ονείρωξη της άρνησης πληρωμής του χρέους κι από την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, μέχρι τα απιθανικομμύρια των υδρογονανθράκων, όλες οι εναλλακτικές περιορίζονται στην εξής μία: Γίνεται να βγούμε από την κρίση με κάποιο "μαγικό" τρόπο;
Ναι, για κάποιους -πολλούς!- γίνεται! Για πολλούς είναι εφικτή η σύνταξη των 1500 ευρώ στα 45 και η τροφοδότησή της από έναν μισθό των 500 ευρώ όταν και όπου υπάρχει! Ή από μια ανεργία του 27%!

Και πάλι έρχεται το ερώτημα: Θέλει πράγματι να σωθεί ο Έλλην;
Κι αν θέλει πραγματικά, πως γίνεται να γεμίζει τα παράνομα διασκεδαστήρια και ταυτόχρονα να ωρύεται που το κράτος δεν έχει έσοδα; Πως γίνεται να στερεύει το κράτος από ρευστότητα και να μην έχει ακόμη ξεκαθαρίσει τις φορολογικές δηλώσεις των πολιτών; Είναι λογικό για μια οικονομία που φυτοζωεί με δανεικά να συζητά ακόμη - με...θρησκευτικά επιχειρήματα!- αν πρέπει να ανοίγουν καταστήματα την Κυριακή; Κι αν ο "φίλος του επιχειρηματία" Σαμαράς δεν επιτρέπει να αγοράσει κανείς αύριο μια άδεια ταξί, ή να πουλήσει βρεφικό γάλα στο ψιλικατζίδικο φαντάσου τι θα κάνει ο νέος "λαϊκός ήρωας" Τσίπρας!

Ο κατάλογος ατέλειωτος!

Το συμπέρασμα ένα: Όχι! Δε θέλει!

Και πως νομιμοποιείται ηθικά εκείνος που θέλει να σε σώσει όταν εσύ δε θέλεις; Απλώς δε νομιμοποιείται!

Άφησέ τον λοιπόν στη μοίρα που εκείνος επέλεξε για τον εαυτό του. Στην αντίφασή του και στην διπολικού τύπου προσωπικότητά του, που ταυτόχρονα θεωρεί το δανειστή του υπεύθυνο και για τα υπερβολικά δανεικά και για τα καθόλου δανεικά.

Και πως θα τον αφήσεις στη μοίρα του;
Κατ' αρχήν μην τον κοροϊδεύεις, αφήνοντας να εννοηθεί πως μπορεί να σωθεί με τον τρόπο που ο ίδιος προτιμά. Φύγε κι άστον να κάνει αυτό που επιθυμεί!
Τόσες χώρες υπάρχουν να σε υποδεχτούν να εργαστείς, να επιχειρήσεις ή να ζήσεις.

Μην αγοράζεις τα προϊόντα του. Μην παίζεις το παιχνίδι του με τις ανόητες αυξομειώσεις ΦΠΑ. Αστεία πράγματα στην εποχή του παγκόσμιου εμπορίου. Κάνε αγορές από όπου μπορείς από το εξωτερικό. Αν πράγματι θέλει να σωθεί θα πρέπει να παράγει κάτι αξιόλογο και ανταγωνιστικό. Και θα το κάνει. Αν δε θέλει δεν μπορεί να τον σώσει κανείς. Μην στερείς από τον εαυτό σου την ποιότητα και τη σωστή τιμή, επειδή κάποιος σου καμώνεται τον κακομοίρη!

Δε βαρέθηκες ακόμη τον μουτρωμένο και άξεστο ταβερνιάρη ή ξενοδόχο των παμβρώμικων δωματίων-κλουβιών ενός νησιού που δεν έχει ούτε γιατρό; Αποδείξεις δεν είχε ούτε πριν την κρίση, οπότε δεν το αναφέρω! Ψάξε για αξιοπρεπή και φτηνά καταλύματα διακοπών στο εξωτερικό. Μην πέφτεις θύμα της τουριστικής αφίσας και τελικά καταλήγεις να τρως πανάκριβη σάπια ντομάτα στην "χωριάτικη" και μάλιστα στη "μαύρη αγορά" και βαφτισμένη στο μηχανόλαδο! Άστον αυτόν! Θα σωθεί μόνος του με τον τρόπο που προτιμά.

Εσύ, μην ξεχνάς, είσαι Ευρωπαίος πολίτης. Τα συμφέροντά σου είναι στην Ευρώπη. Εκμεταλλεύσου το και μην αφήσεις ούτε λεπτό να σε παρασύρει η Ελλάδα του Ναζισμού, της μιζέριας των "ανοικτών διαγωνισμών" για την ΕΡΤ(!), των προφάσεων πως "δεν πρέπει να κοπούν άλλο μισθοί και συντάξεις" (ας μην κοπούν, αρκεί να τις πληρώνει όποιος το ισχυρίζεται!) και της λοιπής μπουρδολογίας.

Ο Έλλην δε θέλει να σωθεί κι ας τον αφήσουμε στην ησυχία του.
Αλλά κυριολεκτικά όμως!

Νέα Ελλάδα!...Όπως λέμε...Λεφτά Υπάρχουν!

                                                                                                         "Όση ώρα εγώ μιλάω εσείς παραγγέλνετε!"

                                                                                                                                  Υπουργός Υγείας

Έχει πράγματι ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς την εξέλιξη του Πρωθυπουργικού σχεδιασμού, όπως αυτός άρχισε να ξετυλίγεται από την ημέρα που αιφνιδίως αποφάσισε να κλείσει τη Δημόσια Τηλεόραση.

Η αποτυχία ουσιαστικής ανάταξης των εσόδων, είτε μέσω ουσιαστικών αποκρατικοποιήσεων, είτε μέσω περιορισμού των δαπανών - αποτυχία αναμενόμενη καθώς η τρικομματική ηγετική ομάδα της χώρας ήταν ούτως ή άλλως ταγμένη στην προστασία του κομματικού κράτους - οδήγησε σε μια σειρά προσχεδιασμένων επιλογών που τελικό σκοπό έχουν την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών.

Εκλογών που ας μη γελιόμαστε, έχουν ως ελατήριο την εκ νέου καθυστέρηση έναντι οιουδήποτε  τιμήματος, την αποφυγή ραγδαίων και σημαντικών απολύσεων στο δημόσιο. Με απλά λόγια, οι πρόωρες εκλογές δεν θα είναι τίποτα άλλο από μια επιπλέον προσπάθεια καθυστερήσεων, μήπως και σωθούν κάποιες χιλιάδες αργόμισθων ψηφοφόρων.

Η αδυναμία της δικομματικής Κυβέρνησης - όπως και των προηγούμενων βεβαίως - να προχωρήσουν σε γνήσια και γενναία μέτρα συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, επιβάλλει την εφεύρεση της "Νέας Ελλάδας", την εικονική αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού και τελικώς τη δοκιμασία στις κάλπες και αυτού του σχήματος. Όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο για το διαγωνισμό "Σώστε τους Αργόμισθους"!

Ναι, ο κ. Σαμαράς προσπάθησε να μας πείσει με μια σειρά κινήσεων ότι είναι ο άνθρωπος της ελεύθερης αγοράς. Ναι, αποκρατικοποίησε την ΑΤΕ, ναι προσπάθησε με τον ΟΠΑΠ, με τη ΔΕΣΦΑ και επιστράτευσε προληπτικά τους βαριά εργαζόμενους καθηγητές που απειλούσαν με απεργία εν μέσω εξετάσεων.

Και ναι, ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να κάνει και κάτι με τους αγωγούς - άνευ ουσίας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - κι όλα αυτά είναι πολύ καλά. Επίσης πολύ καλό ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ. Όχι το άνοιγμά της που θα ακολουθήσει. Αλλά ας μην του χρεώσουμε και κάτι που δεν έγινε ακόμη!

Κι όμως, όπως γράφαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, μολονότι όλα αυτά είναι θαυμάσια, ο κ. Σαμαράς έφτασε στο όριό του. Στο όριο ενός αμιγώς επαγγελματία Έλληνα πολιτικού. Στον κολοφώνα του! 

Μέχρι εκεί μπορεί. Και ενώ σε άλλες εποχές θα τρίβαμε τα μάτια μας με αυτές τις κινήσεις, σήμερα όχι μόνο δεν αρκούν αλλά η πρακτική τους αξία στην οικονομική δίνη που βρισκόμαστε, τείνει στο μηδέν.

Οπωσδήποτε κάποιος έπρεπε να τα κάνει και όλα αυτά. Αλλά είναι τόσο λίγα, τόσο ανεπαίσθητα μικρά που χρησιμεύουν μόνο ως ανούσια επιχειρήματα σε κομματικά ακροατήρια.

Ευχαριστούμε για αυτά τα ολίγα κύριε Σαμαρά, αλλά μάλλον είναι ώρα να φεύγετε! Όχι μόνο γιατί η χώρα χρειάζεται πολύ πιο επιθετικές και θαρραλέες κινήσεις προς την απελευθέρωση της οικονομίας αλλά και να διαφυλάξετε τη δική σας υστεροφημία.

Τι αποφάσισε λοιπόν να μας "πουλήσει" το πρωθυπουργικό "πολιτικό μάρκετινγκ";

Το νέο προϊόν: "Νέα Ελλάδα"!

Μια πολιτική παρλαπίπα, όπου ο άνεργος και ο καλοπληρωμένος αργόμισθος του Δημοσίου, ο επιχειρηματίας του ιδιωτικού τομέα κι ο κομματικά διορισμένος σύμβουλος της ΔΕΚΟ, ο ιδιωτικός υπάλληλος και ο προαλειφόμενος για Ευρωβουλευτής βολεμένος συνδικάλας θα αγωνίζονται μαζί υπό τη νέα επωνυμία του κ. Σαμαρά.

Κι ενώ κάποτε ο κ. Παπανδρέου υφάρπαζε ψήφους και εξουσία υποσχόμενος ότι τα "λεφτά υπάρχουν", καθοδηγώντας τις διψασμένες για διορισμό και δουλίτσες με το δημόσιο μάζες προς τις κάλπες, σήμερα ο κ. Σαμαράς ζητά την πολιτική μας ανοχή κι επιζητά την μελλοντική μας ψήφο, στο όνομα της Ελλάδας.

Όχι όμως δημιουργώντας συνθήκες ίδιες και ίσες για όλους, αλλά προσπαθώντας να πάρει ψήφο και πολιτική ισχύ εκ νέου, με τις διαφορές υπέρ των βολεμένων.

Και για να προλάβω τους καλούς αναγνώστες που θα αναρωτηθούν γιατί ενώ αναγνωρίζω στον κ. Σαμαρά κινήσεις προς την ορθή κατεύθυνση, προτείνω την πολιτική του αποδοκιμασία, θα σημειώσω ότι κάθε πολιτικός είναι υπηρέτης της χώρας. Αν μας "κάνει" για ένα διάστημα ή για μια "αγγαρεία" καλώς. Αν "κουράστηκε" ή αν οι πολιτικές του δυνάμεις δεν αρκούν για το παραπέρα, τότε...αντίο!

Κι αν η Αριστερά, μέσα στον οικονομικό της παραλογισμό, μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα οδηγήσουν σε μια ολική κατάρρευση του κομματικού κράτους εξαιτίας της απόλυτης έλλειψης ρευστότητας που το τρέφει, τότε καλώς να ορίσει!

Το ευκταίο θα ήταν η συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου ρεαλιστικού και ορθολογικού για έξοδο από την κρίση και επιστροφή στις αγορές.

Όσο αυτό δεν υπάρχει και κυριαρχεί η συνθηματολογία, η επανάληψη επικοινωνιακών μοτίβων και η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων που έρμαια κι αυτά στην προσπάθεια για πολιτική επιβίωση αναγκάζονται να καταπίνουν περισπούδαστες δηλώσεις τους προκειμένου να βρουν μια θεσούλα γύρω από τον γενναιόδωρο κρατικό κορβανά, δυστυχώς το Μνημόνιο, τα νέα μέτρα και οι επιπτώσεις στην κοινωνία θα μας τυραννούν για πολύ ακόμα. 

Αντί Άρθρου: Αν Πιστεύτε Πως Αυτή η Κυβέρνηση Μπορεί...Δείτε το Βίντεο!

Τώρα τι λέτε; Μπορεί;

Ο Μεγάλος Συνασπισμός της Αριστεράς: Η Λύση του Δράματος!

Στην εβδομάδα που πέρασε - κι αυτό ίσως δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό σε όλη του την έκταση - συνετελέσθη μια τεράστια μεταβολή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Δεν έχουμε πλέον μια τρικομματική Κυβέρνηση "εθνικής ευθύνης" αλλά ένα Κυβερνητικό σχήμα στο οποίο συμμετέχουν αποκλειστικά οι κύριοι διαμορφωτές της κοινωνικής, οικονομικής και σε μεγάλο βαθμό πολιτικής πραγματικότητας όπως τη ζήσαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά.

Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν! Μόνο σε νούμερα επιθεώρησης ή σε βιβλία εναλλακτικής ιστορίας θα μπορούσε κανείς να βρει τέτοια πιθανότητα.

Κι όμως, αποτελεί μια πραγματικότητα σήμερα η  οποία έρχεται να μεταβάλλει ουσιωδώς το πολιτικό σκηνικό. Γιατί;

Για δύο λόγους:

Πρώτον, η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την Κυβέρνηση ουσιαστικά ξαναχαράζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Αριστεράς και των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων. Το Μνημόνιο καθίσταται πλέον για το σύνολο της Αριστεράς "αντίπαλο σώμα" και η εξέλιξη αυτή αποτελεί και τη μεγαλύτερη πολιτική "ήττα" των Μνημονιακών δυνάμεων, οι οποίες μέχρι πρόσφατα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι το ζήτημα του Μνημονίου στη χώρα είναι "εθνικό" και άρα απαιτεί διακομματική συναίνεση ή ανοχή (ως ζήτημα επιβίωσης της χώρας).

Τα "μέτρα" του Μνημονίου περνούσαν ως "εθνικά απαραίτητα" ανεξάρτητα αν η ιδεολογία των συγκυβερνώντων τα θεωρούσε "συμβατά" ή όχι. 

Με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ κάτι τέτοιο παύει να ισχύει, η ΔΗΜΑΡ ξαναθέτει στο τραπέζι την ιδεολογική "βάσανο" του Μνημονίου και αποστερεί την Κυβέρνηση από κάθε αριστερό ή υπερκομματικό άλλοθι.

Δεύτερον, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό τις συνθήκες που αυτή συγκροτείται, ουσιαστικά επιτυγχάνει να διαμορφώσει έναν υπερκομματικό σχηματισμό των λεγόμενων "φιλο-ευρωπαϊκών δυνάμεων" υπό τον κ. Σαμαρά. Ο κ. Βενιζέλος προσέρχεται με το σύνολο του πολιτικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ - κι αυτό γίνεται αποδεκτό τουλάχιστον μέχρι στιγμής από όλες τις πτέρυγες της ΝΔ-σε μια συγκυβέρνηση η οποία σφυρηλατήθηκε υπό το φόβο των πρόωρων εκλογών. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να εξαφανίσει κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των άλλοτε "ορκισμένων αντιπάλων" και με δεδομένη την απόφασή του να μην προκαλέσει επ' ουδενί εκλογές, πρακτικώς μετατρέπει το ΠΑΣΟΚ σε άλλη μια πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. 

Αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό, απλώς φανταστείτε πως αν αύριο κιόλας για κάποιο ξαφνικό λόγο η χώρα οδηγείτο σε εκλογές: πως ο κ. Σαμαράς θα μονομαχεί με τον κ. Βενιζέλο από του προεκλογικού βήματος, μετά των τόσων επαίνων που του επιδαψίλευσε στο διάγγελμά του; Απλώς δεν θα μονομαχεί! Σε τι να αντιπαρατεθούν και γιατί; Και οι Υπουργοί και τα στελέχη του κάθε κόμματος; Αφού από κοινού θα χειρίζονται το Μνημονιακό πρόγραμμα! Υπάρχει κάποιο σημείο πολιτικού λόγου που στις αμέσως επόμενες εκλογές μπορεί να διαφοροποιήσει τα δύο κόμματα πλέον; Ή μέχρι τις επερχόμενες Ευρωεκλογές το 2014 θα έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες ώστε να διαφωνήσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επί ενός διαφοροποιημένου οικονομικού προγράμματος; Μάλλον όχι!

Βεβαίως μετά από δέκα χρόνια, εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι θα βρουν αφορμή για να τα "σπάσουν" αλλά μήπως έτσι δε συμβαίνει σε όλα τα κόμματα;

Η επόμενη μέρα λοιπόν μας βρίσκει με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πρακτικά να έχουν συγκροτήσει ένα "φιλο-ευρωπαϊκό συνασπισμό" με πολιτικό πρόγραμμα το Μνημόνιο και υπό τον κ. Σαμαρά.

Αν ο κ. Σαμαράς επεδίωκε αυτόν τον σχηματισμό και διέβλεπε ότι θα μπορούσε να τεθεί επικεφαλής του, τότε πράγματι ο χειρισμός του με το θέμα της ΕΡΤ ήταν απολύτως επιτυχημένος.

Από σήμερα ηγείται ενός μεγάλου συνασπισμού!

Έχουμε όμως ένα πρόβλημα!

Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς -ως αντιΜνημονιακής πολιτικής θέησς - αφήνει περιθώριο σε δυνάμεις που με αφορμή το Μνημόνιο επιθυμούν να επιβάλλουν ακραίες αντιλήψεις και πρακτικές. Αφήνει δηλαδή περιθώριο, εξαιτίας κυρίως της έλλειψης αξιοπιστίας και συγκροτημένου λόγου, να μεγεθυνθούν δυνάμεις τύπου Χρυσής Αυγής.

Απέναντι στον άρτι σχηματισθέντα Κυβερνητικό - και ως εκ τούτου ισχυρό - "φιλο-ευρωπαϊκό/Μνημονιακό σχηματισμό" δεν έχουμε ένα ισάξιο, αξιόπιστο, πολυσυλλεκτικό αντίπαλο που θα ανταποκρινόταν στην δημοκρατική επιταγή του διπόλου Κυβέρνησης-Αντιπολίτευσης.

Και αν παρέλθει άπρακτος ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές, η πολιτική ανισορροπία μπορεί να εξελιχθεί σε δράμα.

Το κλειδί λοιπόν βρίσκεται στα χέρια των ηγετών της Αριστεράς. Ένας Μεγάλος Συνασπισμός της Αριστεράς, με το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, τη μετριοπάθεια και την κυβερνητική εμπειρία της ΔΗΜΑΡ και την σοβαρότητα του ΚΚΕ θα ωφελήσει όχι μόνο το δημοκρατικό διάλογο και τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας αλλά θα εξαλείψει όσο είναι ακόμα καιρός τα ακραία φαινόμενα.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ο μόνος πόλος που θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα έναν τέτοιο συνασπισμό δεν είναι άλλος από το ΚΚΕ.

ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ δεν είναι μακρυά από μια τέτοια κίνηση. Η συμμετοχή όμως του ΚΚΕ θα προσδώσει έναν ιδιαίτερα βαρύνοντα τόνο στο εγχείρημα, καθώς η παραδοσιακή Αριστερά δεν μετακινείται από τις θέσεις της για "ψύλλου πήδημα". Η μετακίνηση του ΚΚΕ θα υπογραμμίσει την κρισιμότητα της συγκυρίας και ταυτόχρονα θα δώσει το αναγκαίο πολιτικό στίγμα της πραγματικής αριστερής συσπείρωσης απέναντι στις τεράστιες προκλήσεις που έρχονται.

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Ο γράφων είναι και παραμένει φανατικά φιλελεύθερος, υπέρμαχος των Μνημονιακών μεταρρυθμίσεων ελλείψη ρεαλιστικού εθνικού σχεδίου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η έξοδος της χώρας από την κρίση δεν πρέπει να γίνει με συνθήκες Δημοκρατίας και ει δυνατόν με πολιτικές που δεν θα επιτρέψουν την επάνοδο σε φαύλες καταστάσεις του παρελθόντος. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν θα πρέπει να καταστεί το πολιτικό κέλυφος μιας καταστροφικής επιστροφής στις πελατειακές πρακτικές κι αυτό μόνον μια ισχυρή ενωμένη Αριστερά μπορεί να το εξασφαλίσει με πολιτικά αποδεκτό τρόπο.

Ευάγγελος Βενιζέλος: Και Πάλι ο Χαμένος της Υπόθεσης!

Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει με τον κ. Βενιζέλο.

Θεωρητικά διαθέτει όλα τα εχέγγυα για μια επιτυχημένη πολιτική καριέρα: Ευφυΐα, ρητορική ικανότητα, καθηγητική τήβεννο, ανήκει σε ένα κόμμα με αυτονόητα σημαντική πολιτική ιστορία και επιρροή και επίσης έχει τη δική του ομάδα στελεχών που τον στηρίζουν.

Κι όμως. Για έναν ανεξήγητο λόγο, στις πολιτικά κρίσιμες -για τον ίδιο - στιγμές, δεν κατορθώνει να κεφαλαιοποιεί πολιτικά κέρδη.

Έχει χάσει εσωκομματικές εκλογές από το Γιώργο, όταν ο κ. Παπανδρέου βαλλόταν πανταχόθεν και ο κ. Βενιζέλος εμφανιζόταν να προηγείται στις προτιμήσεις των μελών και των φίλων του ΠΑΣΟΚ.

Έχει διατελέσει, μετά από  επιλογή του, Υπουργός Οικονομικών σε μια εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία, καταφέρνοντας στο τέλος να μείνει στην ιστορία ως ο "Υπουργός του Χαρατσιού". 

Ανέλαβε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, όταν το κόμμα βρέθηκε σε απίθανα χαμηλά ποσοστά κι έτσι έφτασε να ηγείται αντί ενός κόμματος εξουσίας, να εξισώνεται με τη νεοπαγή ΔΗΜΑΡ σε μια ανισομερή συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.

Ο κ. Βενιζέλος δείχνει να ξέρει το δρόμο για την πηγή, να διαθέτει όλα τα απαραίτητα εφόδια, χάρτες και πυξίδες, κι όμως να μην μπορεί να πιει νερό.

Τα λέγαμε κι από το 2011 εδώ: http://tyxaios.blogspot.gr/2011/10/blog-post_18.html

Σήμερα, ο κ. Βενιζέλος απέναντι σε μια πολιτική πρόκληση που εμφανίστηκε στη δεδομένη συγκυρία, αποφάσισε να στηρίξει άνευ όρων τον κ. Σαμαρά και την Κυβέρνησή του.

Προφανώς αμφιταλαντευόμενος, αφού αρχικά είχε συγκροτήσει μέτωπο με τον κ. Κουβέλη, εν συνεχεία σκεπτικιστής απέναντι σε μια "ηρωική έξοδο" αφού προφανώς άκουσε τον κ. Σαμαρά και εν τέλει πειθόμενος, αφού ομίλησε και ο "Διεθνής Παράγοντας", αποφάσισε να πάρει το δρόμο της νέας συγκυβέρνησης έναντι του πινακίου των Υπουργικών θώκων.

Προφανώς και αυτή του η στάση επαινείται για την συνεισφορά του στη σταθερότητα, στο βαθμό που το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνεισφέρει στην παρούσα φάση, αλλά ελέγχεται ως προς τη δική του πολιτική πρόοδο.

Κοινώς, ο κ. Βενιζέλος ως πολιτικό πρόσωπο, βρέθηκε για άλλη μια φορά στο δίλημμα μεταξύ της δικής του πολιτικής πορείας και της γενικότερης πολιτικής αστάθειας. Ασύμμετρα μεγέθη στα οποία ο κ. Βενιζέλος, εξ' αιτίας δικών του πολιτικών επιλογών, βρίσκεται διαρκώς ενώπιόν τους.

Επέλεξε λοιπόν να είναι ο "δεύτερος" σε μια Κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, στηρίζοντας πλέον όλες τις επερχόμενες επώδυνες επιλογές για τις οποίες ο κ. Πρωθυπουργός ήδη έχει δώσει το στίγμα με το "βίαιο" κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης. 

Ενέδωσε στην ξεκάθαρη πρόταση του κ. Σαμαρά πως "από δω κι εμπρός έτσι θα πάμε, και σ' όποιον δεν αρέσει ας ρίξει την Κυβέρνηση", επιλέγοντας να στηρίξει εκείνη ακριβώς την πολιτική που οδήγησε τον ίδιο και το κόμμα του να ασθμαίνουν πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα ή πίσω κι από άλλους.

Παράλληλα, ο ελιγμός του έμπειρου κ. Κουβέλη να θέσει τη ΔΗΜΑΡ σε μια γκρίζα ζώνη όπου άλλοτε θα στηρίζει και άλλοτε όχι, καθιστώντας το κόμμα του απαραίτητο στα "δύσκολα" αλλά όχι "συνένοχο" στα επώδυνα, αφήνει στον κ. Βενιζέλο να επωμιστεί ολόκληρο το βάρος στήριξης μιας "Δεξιάς" πολιτικής από μια κεντροαριστερή συναίνεση.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο κ. Κουβέλης πρόλαβε κι έφυγε.

Εγκλώβισε τον κ. Βενιζέλο στο "Κυβερνητικό κλουβί του τρόμου" όπου πλέον αν αποχωρήσει θα στιγματιστεί μόνος αυτός με την πρόκληση πρόωρων εκλογών και ταυτόχρονα διατηρεί την πρωτοβουλία σχετικά με τα νομοσχέδια που θα ψηφίζει ή όχι, απολαμβάνοντας την "ασυλία" που του δίνει η εκτός Κυβέρνησης παρουσία.

Ταυτόχρονα, ο κ. Βενιζέλος θα σύρεται από τον κ. Σαμαρά σε αποφάσεις και μέτρα για τα οποία η μόνιμη "απειλή" θα είναι η αποσταθεροποίηση της χώρας, ενώ προφανώς θα βλέπει τα ήδη ισχνά ποσοστά του να φθίνουν.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν ξεκινούν με την ίδια βάση ποσοστών τη νέα Συγκυβέρνηση. Σε αυτήν την ιδιότυπη "συμβίωση", ο κίνδυνος να φθαρεί το μικρότερο κόμμα σε τέτοιο βαθμό που να το οδηγήσει εκτός Βουλής στις επόμενες εκλογές είναι ορατός.

Μα πως την πάτησε πάλι έτσι ο Ευάγγελος;!

Προς κ. Πρωθυπουργό:KEEP CALM και Συνέχισε να Κλείνεις!

Εκεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Βρετανία και κατά τις πρώτες επιθέσεις των Ναζί, το Υπουργείο Πληροφόρησης (προπαγάνδας δηλαδή, αλλά από τη Συμμαχική πλευρά) προκειμένου να διατηρεί ψηλά το ηθικό των πληττόμενων Βρετανών, τύπωνε και διένειμε διάφορες αφίσες με πατριωτικό περιεχόμενο. 

Σε μια από αυτές είχε επιλεγεί μια χαρακτηριστική φράση:keep calm and carry on". Δηλαδή "παραμείνετε ψύχραιμοι και συνεχίστε ".

Βρετανικό φλέγμα και χιούμορ μαζί.

Φανταστείτε τα εχθρικά βομβαρδιστικά να σφυροκοπούν το Λονδίνο και μια κόκκινη αφίσα με άσπρα γράμματα να παροτρύνει το κοινό απλώς να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να συνεχίσει ό,τι έκανε. Ό,τι έκανε απλώς; Κι  όμως. Αν ο αγρότης συνεχίσει να καλλιεργεί, ο φοιτητής να σπουδάζει, ο εργαζόμενος να εργάζεται ή ο καταναλωτής να αγοράζει λίγο τσάι για το απογευματινό έθιμο, η πατρίδα δεν πρόκειται να χαθεί. Θα συνεχίσει να επιβιώνει εφόσον επιβιώνει η καθημερινότητα. Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω, αν καταφέρει κανείς να διατηρήσει την καθημερινότητά του. Ανεξάρτητα αν γύρω του γίνεται χαλασμός.

Πολύ φασαρία λοιπόν για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Λίγο η μέθοδος "σοκ", λίγο η διάχυση του φόβου πως αν "περάσει" του Σαμαρά ίσως ακολουθήσουν κι άλλα παρόμοια "πλήγματα" στο αδηφάγο τέρας που λέγεται Ελληνικός Δημόσιος Τομέας, ήρθε και χάλασε την καθημερινότητα.

Κι όμως. Στην ουσία, πρόκειται απλώς για μια διαδικασία αναπόφευκτου εξορθολογισμού, δεδομένων των οικονομικών συνθηκών (αν δεν το καταλάβατε οι κουτόφραγκοι βαρέθηκαν να πληρώνουν σε θαλασσοδάνεια τους συνδικαλο-κομματο-θρεμμένους δημόσιους οργανισμούς μας) η οποία διαδικασία θα συνεχιστεί.

Κι όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για τον απλούστερο λόγο που κινεί την ανθρωπότητα από γενέσεως κόσμου: την ανεπάρκεια πόρων. Οικονομικών πόρων.

Όταν ο καλός θεούλης έδιωξε τον Αδάμ - παρακαλώ οι φίλοι της Χρυσής Αυγής να μη διαβάσουν παρακάτω, πρόκειται για εβραιοχριστιανική ιστοριούλα!- από την αφθονία του Παραδείσου, τον έστειλε στην "κόλαση" της πραγματικής οικονομίας. Οι διαθέσιμοι πόροι στην "κόλαση" εκτός Παραδείσου, απλώς δεν επαρκούν για όλους. Κι ο θεούλης προειδοποίησε: Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα βγάζεις ψωμάκι!

Πραγματική οικονομία! Αν ήθελες υπερεπάρκεια πόρων ας έμενες στον Παράδεισο!

Περιορισμένα λοιπόν τα έσοδα, ο Πούτιν δεν ήρθε τελικά, και ο Σαμαράς έκανε αυτό που θα έκανε ακόμη κι ο Λένιν: απλώς άρχισε να κλείνει Οργανισμούς.

Και προφανώς μέσα από όποια διαδικασία επιλεγεί τελικώς, εκλογές ή αλλαγή Πρωθυπουργού ή ακόμη και υποχώρηση των άλλων δύο κυβερνητικών εταίρων, η συνέχιση της διαδικασίας κλεισίματος δημοσίων οργανισμών είναι αναπόφευκτη.

Επελέγη η ΕΡΤ ως και συμβολικώς έχουσα ιδιαίτερο βάρος αφού το γεγονός "επικοινωνήθηκε" παγκοσμίως. Ποιος θα μάθαινε ότι ο Σαμαράς έκλεισε το "Κέντρο Αναπαραγωγής Χταποδιού" (έχουμε και από τέτοιο);

Άρχισε λοιπόν το Μνημόνιο να εισβάλλει και να εκκαθαρίζει το σκοτεινό "βαθύ κράτος" του Ελληνικού Δημόσιου τομέα.

Οπότε γιατί να κάνει τη "δουλειά" κάποιος άλλος; Κι ο Σαμαράς μας κάνει! Κι αν "καεί" πολιτικά, τι έγινε; Εξάλλου, νομίζω ότι αυτή η γενιά πολιτικών (ΓΑ Παπανδρέου, Καραμανλής, Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας για να αναφέρω μερικούς) δεν διεκδικούν δα και τις δάφνες των επιφανέστερων ιστορικά Ελλήνων Πολιτικών.

Μάλλον κάποια άλλα επίθετα έχεις στο μυαλό σου, το ίδιο κι εγώ.

Γι' αυτό σου λέω: άσε το Σαμαρά να κάνει αυτό που πρέπει.

Κύριε Σαμαρά μου μη σταματάς!

Keep Calm και Συνέχισε να Κλείνεις Δημόσιους Οργανισμούς!

Έστω και τυχαία, έστω και με κλήρωση. Καλό θα κάνεις!

Επιστράτευση Εκπαιδευτικών! Ψηφίζω και "με τα δύο χέρια" Σαμαρά, αν...

Δεν θεωρώ πως ο κ. Σαμαράς ως πολιτική προσωπικότητα, διαφέρει σημαντικά από ό,τι έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα η πολιτική μας σκηνή.
Ανήλθε στην εξουσία μετά από κάποια "Ζάππεια", εμφανίστηκε διαφωνών με το Μνημόνιο από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης ενώ κατέστη ο θερμότερος υπέρμαχος κατόπιν.

Ακολούθησε την πολιτική "πεπατημένη" ώστε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος και εφαρμόζει την μνημονιακή κατά τον ίδιο "λάθος συνταγή".

Τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα αξιόλογο. Από την πλευρά της πολιτικής πρακτικής δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή του "λεφτά υπάρχουν" ή της "επανίδρυσης του κράτους" για όσους θυμούνται.

Πιστεύω, εντούτοις, πως με δεδομένη  τη διαχρονική αδυναμία (ή όπως αλλιώς επιθυμεί ο καθείς να την ονομάσει) του πολιτικού προσωπικού της χώρας να διαχειριστεί με στοιχειώδη σοβαρότητα τα τεκταινόμενα, ένα πράγμα αξίζει να εκτιμά κανείς: τις σποραδικές θετικές κινήσεις που είτε εκούσια είτε ακούσια, είτε δηλαδή από τύχη, συγκυρία, αβλεψία είτε από σχεδιασμό στοχευμένο και μελετημένο ή ακόμη και αδέξιο ή επάλληλο, κοινώς από "σπόντα"(!).

Τι έχουμε λοιπόν με την περίπτωση Σαμαρά;
Δεν γνωρίζω αν ορισμένες χαρακτηριστικές κινήσεις του "βγήκαν" από πίεση της Τρόικα, από δική του ικανότητα ή από άλλο λόγο, όμως κατά τη δική μου ιδεολογική και κοινωνικο-οικονομική αντίληψη, προσμετρώνται στα θετικά, ανεξάρτητα από τα ελατήρια που τα προκάλεσαν. Και μάλιστα στα εξαιρετικά θετικά!
Παραθέτω:
-Ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας.
-Ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ
-Επιστράτευση των εκπαιδευτικών.

Γιατί;
Θεωρώ ότι το κράτος αρχίζει στα σοβαρά - κι όχι στα λόγια -να απαλλάσσεται από εκείνες τις εστίες που συντηρούσαν την στρεβλή ελληνική αντίληψη περί οικονομίας. Και ταυτόχρονα, αποτελούσαν πυλώνες και βραχίονες της κρατικής - διάβαζε κομματικής - παρέμβασης στην αγορά.
Θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος αν το κράτος έδινε έστω και για ένα ευρώ τις ΔΕΚΟ ή τις άλλες επιχειρήσεις του, για ένα και μόνο λόγο: να περιοριστεί στα αμιγώς ελεγκτικά και ρυθμιστικά και νομοθετικά του καθήκοντα και να πάψει να αποτελεί τον προνομιούχο επιχειρηματία ή εργοδότη, στρεβλώνοντας κάθε έννοια ελεύθερης οικονομίας.
Εδώ, εισέπραξε και κάποια ποσά.

Όμως ο κ. Σαμαράς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: Μολονότι στηρίζεται από τρία διαφορετικά κόμματα, παρά το γεγονός ότι και τα τρία αυτά κόμματα φημίζονται για τις συνδικαλιστικές τους περγαμηνές, ο Πρωθυπουργός υπογράφει διάταγμα επιστράτευσης των εργαζομένων στην εκπαίδευση ΠΡΙΝ και όχι κατά τη διάρκεια της επαπειλούμενης απεργίας.

Και γιατί είναι αυτό σημαντικό;

Απλούστατα, διότι υπενθυμίζει πως το κράτος είναι εδώ όχι για να ικανοποιεί συνδικαλιστικά ή κλαδικά συμφέροντα, πως ο εκάστοτε Υπουργός δεν είναι ο κατ' επάγγελμα συνομιλητής και διεκπαιρεωτής συντεχνιακών αιτημάτων αλλά ως πρώτιστο καθήκον έχει να διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των υπηρεσιών που εποπτεύει.

Η κίνηση του κ. Σαμαρά μας επαναφέρει στον πολιτισμένο κόσμο της αυτονόητης υποχρέωσης των κρατικών λειτουργών να υπηρετούν τον πολίτη πρωτίστως και να εκτελούν τα καθήκοντά τους κυρίως και δευτερευόντως να προβάλλουν τα όποια αιτήματά τους.

Αυτό το απλό γεγονός, πρώτα η εκπλήρωση του καθήκοντος για το οποίο αμοιβόμαστε έναντι οιουδήποτε αιτήματος, το είχαμε ξεχάσει.

Κρατώ μια επιφύλαξη ως προς την έκβαση αυτής της διαδικασίας, καθώς η πρόσφατη ελληνική πολιτική ιστορία δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, καθώς μας διδάσκει πως συνήθως η Κυβέρνηση υποχωρεί ατάκτως μετά από αρκετή συνδικαλιστική πίεση και βεβαίως μετά από εσωκομματικές διαβουλεύσεις, πάντοτε εις όφελος των απεργούντων.

Αν όμως, παρ' ελπίδα, ο κ. Σαμαράς κινηθεί με αποφασιστικότητα επιβολής του νόμου, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος - στην πραγματικότητα για το πολιτικό όφελος - και κατορθώσει να ευθυγραμμίσει τον κλάδο των εκπαιδευτικών με τη νομοθετική ρύθμιση που θα αποφέρει μείωση της δαπάνης του κρατικού προϋπολογισμού, τότε νομίζω ότι ο κ. Σαμαράς πράγματι θα έχει κάνει άλματα σε σχέση με τα παιδικά βηματάκια των προγενεστέρων του.

Όντως, ακόμη κι αν φύγει για διακοπές στο υπόλοιπο της θητείας του, θα έχει συμβάλλει με θεαματικό τρόπο τόσο με τις αποκρατικοποιήσεις όσο και με την επιλογή του στο θέμα των εκπαιδευτικών στον πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας που πάμπολλοι επαγγέλθηκαν αλλά ουδείς ετόλμησε.

Ναι λοιπόν! Θα ψηφίσω αναφανδόν τον κ. Σαμαρά αν κατορθώσει το μέχρι σήμερα ακατόρθωτο: να τηρηθεί ένας νόμος που έχει ψηφισθεί, από έναν κλάδο Δημοσίων Υπαλλήλων (προσέξτε! των υπέρμαχων της νομιμότητας όταν πρόκειται για αργίες, ωράριο και αμοιβή!) που δε διστάζει να απεργήσει ακόμη και στην κρίσιμη περίοδο των εξετάσεων αδιαφορώντας για την κοινωνία και τους φορολογούμενους πολίτες.

Ας γνωρίζει λοιπόν ο κ. Πρωθυπουργός, ότι δεν υπέγραψε αυτός την επιστράτευση των απεργούντων εκπαιδευτικών. Ενεργεί ως εντολοδόχος της δοκιμαζόμενης κοινωνίας η οποία διψά για γρήγορες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Και σε καμία περίπτωση και καμία συντεχνία δε μπορεί να καθυστερήσει ή να αναβάλλει την πορεία προς μια νέα εποχή, στην οποία δεν έχουν θέση ούτε η "επαναστατική γυμναστική" άλλων περιόδων ούτε τα "παραδοσιακά αλισβερίσια" κράτους και συνδικαλιστών.

Επιτέλους: η κατάργηση των προνομίων ως αίτημα του Μνημονίου ας γίνει πράξη! Και τρεις μήνες διακοπές επ' αμοιβή είναι δυσανάλογο προνόμιο.

Αν δε, επιπλέον, ο κ. Σαμαράς αφήσει να οδηγήσει η αγορά τα πράγματα και στον τομέα των κρατικά ελεγχόμενων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και δεν υποκύψει σε όψιμα συνδικαλιστικά αιτήματα περί σφαγής των ισχνών αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων υπέρ βωμών και εστιών άλλων συντεχνιών, θα έχει ανέλθει στον κολοφώνα της ελληνικής πολιτικής των τελευταίων τριάντα ετών!

Μακάρι!

Κρύσταλλα Βοημίας ή Μουράνο; Πριν αγοράσετε...

Για τους λάτρεις της τέχνης του κρυστάλλου και του γυαλιού, δύο είναι οι πρώτες επιλογές: Μουράνο ή Βοημία.

Και βέβαια, κρυστάλλινα αντικείμενα τέχνης εξαιρετικής ποιότητας,
όπως γνωρίζουν οι μύστες της λατρείας των κρυστάλλινων κομψοτεχνημάτων, κατασκευάζονται και στο Έμπολι της Ιταλίας - ανταγωνιστές του Βενετσιάνικου Μουράνο - στη Σουηδία αλλά και στις άλλες Σκανδιναβικές χώρες ενώ περίφημα είναι και τα Βρετανικά κρύσταλλα.

Ποιος επίσης μπορεί να παραγνωρίσει τα γαλλικά Μπακαρά ή τα μαλτέζικα φυσητά γυάλινα της Μντίνα.

Όμως, το δίλημμα Μουράνο ή Βοημία είναι πάντα εκεί για να βασανίζει τον υποψήφιο αγοραστή. Καλά τα Βικτωριανά του Μπρίστολ, έξοχα τα Εμπολιανά  Βέρντε, άριστα τα Σουηδικά Σμόλαντ και Κόστα Μπόντα, αλλά κανένα δε συγκρίνεται με το ρίγος και τη συγκίνηση που αισθάνεται κανείς όταν περνά το φως μέσα από ένα Μουράνο από του Βενίνι, του Φέρο ή του Σεγκούζο. Ή από ένα Βοημικό Ντετεσκ ή Μόζερ.

Βέβαια, το Μουράνο σημαίνει λεπτοδουλειά και παράδοση ενώ η Βοημία μας δίνει φινίρισμα, κοπή και τεχνική. Δεν είναι τυχαίο πως ο γνωστός Τοριτσέλλι - αυτός με το πείραμα για την πίεση της ατμόσφαιρας - βρήκε τον μακρύ και λεπτό γυάλινο σωλήνα που χρειάστηκε από τους Ιταλούς υαλουργούς. Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο πως οι καλύτεροι φωτογραφικοί ή τηλεσκοπικοί φακοί κατασκευάζονται στην Κεντρική Ευρώπη, με την τέχνη φινιρίσματος του γυαλιού να βασίζεται στους Τσέχους τεχνίτες.

Όσο πιο λεπτοκαμωμένα έκαναν τα κρύσταλλά τους οι Μουρανέζοι, τόσο πιο φανταχτερά και πολύχρωμα και "πλαστικά" κατασκεύαζαν και σμίλευαν τα δικά τους οι Τσέχοι Βοημοί.

Από τη μια μεριά λοιπόν, βρίσκονται οι μάστορες του λεπτού και περίκομψου φυσητού κρυστάλλου οι Μουρανέζι και από την άλλη οι υαλογλύπτες του σκληρού χοντρού κρυστάλλου, οι Βοημοί.

Και στη μέση ο δύστυχος ο αγοραστής, που δεν τον αφήνουν να αποφασίσει τα χρώματα, οι τεχνικές, οι ιριδισμοί, η ποιότητα, η ίδια κρυστάλλινη τέχνη που για αιώνες τραβά τα βλέμματα των ανθρώπων.

Μιας τέχνης βαθιά λαϊκής αφού βρίσκεται τριγύρω μας διαρκώς: από τους πολυέλαιους-αριστούργημα της Μπαροβιέρ και Τόζο, της πασίγνωστης Μουρανέζικης φίρμας, στα Φορ Σηζονς του Μαϊάμι μέχρι τα κοσμήματα με Βοημικό κρύσταλλο της πασίγνωστης Σβαρόφσκι που βρίσκεται σίγουρα σε κάθε γυναικεία μπιζουτιέρα.

Γιατί ακριβώς εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας των δυο μονομάχων του "κρυστάλλινου θρόνου": στη διατήρηση του λαϊκού χαρακτήρα της τέχνης του κρυστάλλου, στην αισθητική ικανοποίηση που μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, αφού η τέχνη τόσο του Μουράνο όσο και της Βοημίας απευθύνεται, χωρίς να χρειάζεται τα ενδιάμεσα στάδια "αποκωδικοποίησης" της τέχνης τους, σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, εισοδήματος ή κοινωνικής τάξης.

Μη φοβάστε λοιπόν να αγοράσετε και να χαρείτε στη βιτρίνα σας ή στο φωτιστικό σας ένα Μουράνο ή ένα Βοημέζικο κρύσταλλο.
Ακόμα καλύτερα, αγοράστε χρηστικά καθημερινά αντικείμενα, ποτήρια ή κηροπήγια, και βάλτε πραγματικά στη ζωή σας το χρώμα, το φωτοπαιχνίδισμα και τη χάρη του αυθεντικού κρυστάλλινου αντικειμένου.
Σίγουρα, θα αισθανθείτε τη μαγεία!

Λαός που δεν Εκφράζεται στο Δρόμο, Εκφράζεται στην Κάλπη!

Κι αυτό είναι καλό.

Αυτονοήτως καλό για κάθε πολίτη που συντάσσεται τη Δημοκρατία και αποτάσσεται τις σειρήνες του "τρίτου δρόμου". Ειδικά σε περιόδους κρίσης.

Το ερώτημα όμως που παραμένει επίκαιρο και βασανίζει τους "ωρυόμενους" αντι-Μνημονιακούς αγανακτισμένους, πλανάται:

"Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο Λαός με τούτα που γίνονται;"

Κοιτούν λοιπόν απορημένοι οι κομματάρχες, οι καθοδηγητές, οι εργατοπατέρες, οι κατ' επάγγελμα πολιτικοί και οι ανεπάγγελτοι δημαγωγοί τις ισχνές τους συγκεντρώσεις, τις άνευ πλήθους πορείες τους, τις χωρίς συμμετοχή απεργίες που διοργανώνουν.

Και είναι απορημένοι, καθώς συνήθιζαν να χρησιμοποιούν την κοινωνία και το λαό ως "ανθρώπινη ασπίδα" γύρω από τα καλά προστατευμένα προνόμιά  τους.

Ταύτιζαν συχνά πατρίδα και έθνος με το δικό τους βόλεμα:

"Αν χτυπηθεί η μονιμότητα θα πληγεί η Δημοκρατία" μας παραμύθιαζαν. "Αν πουληθεί η Ολυμπιακή δεν θα έχει η χώρα εθνικό αερομεταφορέα" μας προειδοποιούσαν. "Θα πληγεί η ελεύθερη έκφραση αν καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο" μας φοβέριζαν.

Και πράγματι, αποχαυνωμένα τμήματα της κοινωνίας τους ακολουθούσαν, τους χειροκροτούσαν, τους ψήφιζαν και ενίοτε σχημάτιζαν εκείνες τις κρίσιμες μάζες που ήταν επαρκείς ώστε να αποτρέψουν τη μεταρρύθμιση, να εμποδίσουν την πρόοδο.

Το Μνημόνιο μας αφύπνισε. 

Η ξαφνική διακοπή της δανειακής ρευστότητας προς την ελληνική οικονομία - ρευστότητα απότοκη της συμμετοχής της χώρας στο ευρώ και της συνακόλουθης αντίληψης των αγορών πως η ευρωζώνη αποτελούσε μια ενιαία αγορά χρέους (αντίληψη που μεταβλήθηκε άρδην) - επέβαλλε στην κοινωνία την ανάγκη να επανεκτιμήσει τη στάση της απέναντι σε μια σειρά τυπικών και άτυπων θεσμών.

Όπως διαπιστώνουμε, απεσύρθη η εμπιστοσύνη τόσο από τα κόμματα εξουσίας όσο και από το πολιτικό σύστημα γενικότερα, καθώς ούτε μονοκομματική κυβέρνηση σχηματίστηκε ούτε όμως αναδείχθηκε και κάποιος ισχυρός αντικυβερνητικός πόλος.

Το εκλογικό σώμα διέψευσε τα όνειρα απάντων των συμμετεχόντων περί σχηματισμού μιας "κλασσικού τύπου" για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα "ισχυρής" κυβέρνησης.

Ουσιαστικά, το εκλογικό σώμα ως πολιτική έκφραση της κοινωνίας, αποδυνάμωσε κάθε θεσμικό και παραθεσμικό εξάρτημα των άλλοτε πανίσχυρων κομματικών μηχανισμών: συνδικαλιστικές παρατάξεις, συντεχνιακές νομενκλατούρες και πολιτικά τζάκια που συντηρούσαν την κομματική συνδιαλλαγή.

Με την έκφραση στην κάλπη, ο λαός εκφράστηκε με τέτοια ισχύ που οι συνέπειες της μεταστροφής ακόμη καταμετρώνται.

Η αποδυνάμωση των κομμάτων εξουσίας - για παράδειγμα - προκαλεί τριγμούς στην ομαλή χρηματοδότηση των κομμάτων αυτών καθώς στηριζόταν στην προεξόφληση της εσαεί εναλλαγής τους στην εξουσία και άρα στην εξασφάλιση του μεγαλύτερου μέρους της κρατικής επιχορήγησης.

Πιο σημαντικό βέβαια γεγονός αποτελεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος - και πάλι εξαιτίας της εκλογικής μεταβολής και των νέων συσχετισμών - να αντιτάξει μια σθεναρή και συμπαγή άμυνα προστασίας του προνομιακού χώρου του Δημοσίου και των μονίμων υπαλλήλων του.

Η αδύναμη τρικομματική κυβέρνηση, σοβαρά απασχολημένη με τη διατήρηση των εσωτερικών της ισορροπιών και συναφώς την προσπάθεια διατήρησης και νομής της εξουσίας, δεν κατόρθωσε να αποφύγει τα πρώτα ρήγματα στο "ιερό των ιερών" θεσμό της ισοβίου προστασίας του κρατικού υπαλλήλου.

Πράγματι λοιπόν είναι αξιοθαύμαστη η στάση της κοινωνίας τόσο απέναντι στις "πατρικές" παραινέσεις των πάλαι ποτέ κομμάτων εξουσίας να επιστρέψει η εκλογική δύναμη στη βάση της όσο και απέναντι στις κραυγές της αντιπολίτευσης περί δήθεν ανάγκης γενικευμένης κινητοποίησης κατά του Μνημονίου.

Σοφότερος απάντων ο λαός, αδιαφορεί τόσο για την τύχη των άλλοτε μονομάχων της εξουσίας όσο και για τις πολιτικές φιλοδοξίες αριστερών γερόντων και πρώην επαναστατημένων εφήβων.

Αδιαφορώντας όμως για αυτούς, αδιαφορεί και αφήνει χωρίς καμία πολιτική ισχύ και τα πολιτικά τους προτάγματα, εις όφελος πραγματικά πια της Ελλάδας.

-Αδιαφορεί για τους οδυρμούς των 40ρηδων συνταξιούχων, 

-Αδιαφορεί για την οδύνη των άγαμων θυγατέρων

-Αδιαφορεί για το οικονομικό πλήγμα υπηρετούντων σε απ' αιώνων άχρηστους οργανισμούς

-Αδιαφορεί για εφάπαξ που κόβονται γιατί ουδέποτε κατεβλήθη ανάλογη εισφορά

-Αδιαφορεί για επιδόματα που μηδενίστηκαν καθώς πλέον η "πλύση των χειρών" δεν συνιστά λόγο για επίδομα

-Αδιαφορεί για ΔΕΚΟ που επιτέλους παραδίδονται στον ιδιωτικό τομέα απαλλάσσοντας τους πολίτες από περιττά βάρη και το κράτος από άσχετες δραστηριότητες

-Αδιαφορεί για το νεόκοπο συνδικαλιστικό λόγο που παροτρύνει στη διατήρηση απαρχαιωμένων και ζημιογόνων για την οικονομία θεσμών

Ο Ελληνικός λαός υποφέρει.

Εντούτοις, έχει αποκρυσταλλώσει την άποψή του για τη Νέα Εποχή.

Σφίγγει τα δόντια, πονάει για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους του και για τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν όμως δεν κάνει πίσω:

Έχει διακηρύξει με τον πιο δεσμευτικό και αποτελεσματικό τρόπο αυτόν της κάλπης κι όχι του δρόμου, πως όσο και να τον φοβίσουν οι πολιτικοί ταγοί, όσο και να κλάψουν μπροστά του εργατοπατέρες και δήθεν θιγμένοι ψευτο- επαναστάτες, όσο και να του κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο επαγγελματίες κομματοκαρεκλοκένταυροι, η Ελλάδα θα προχωρήσει απαλλαγμένη από τα βάρη και τα λάθη του παρελθόντος.

Όχι λοιπόν! Ο λαός δεν κατέβηκε κι ούτε πρόκειται να κατέβει στο δρόμο για κανέναν από τους πρώην προνομιούχους. 

Αδίκως τον καλούν κι αναίτια αναμένουν να υπακούσει πια σε τέτοια καλέσματα.

Ναι, οι επιχειρήσεις θα εξακολουθήσουν να πιέζονται και ναι η ανεργία δεν πρόκειται να τιθασσευτεί.

Ταυτόχρονα όμως, το "οξυγόνο" - η αποδοτικότητα των φόρων δηλαδή - που χρειάζεται το "κράτος-τέρας" θα μειώνεται και θα πέφτουν τα άχρηστα κομμάτια του, αφήνοντας σιγά-σιγά την οικονομία να δομείται σε υγιείς βάσεις.

Παράλληλα, με την Τροϊκανή πίεση, δημιουργούνται οι δικλίδες ασφαλείας που δεν θα επιτρέψουν την επιστροφή στη φαυλότητα. Η μονιμότητα καταργείται θεσμικά κι όχι απλώς νομικίστικα, η κινητικότητα στο Δημόσιο είναι γεγονός μαζί και η πρώτη αποκρατικοποίηση!

Ναι, οι μέρες που έρχονται θα είναι πιο δύσκολες. 

Όμως σήμερα ο λαός γιόρτασε την Πρωτομαγιά από το σπίτι του. Ήσυχα, ψύχραιμα και προπαντός κρατώντας κλειστά τα αυτιά του σε όλους όσους τον (ξανα-)καλούσαν να επιστρέψει στα σκοτεινά χρόνια της κομματοκρατίας.

Καλό Μήνα!

Η Κρίση σε λίγο Αρχίζει! Τι; Νόμιζες πως Τελειώσαμε;

Δεν συμμερίζομαι την - άνευ στοιχείων - όψιμη πρωθυπουργική και εν πολλοίς τρι-κομματικο-κυβερνητική αισιοδοξία.

Πολύ περισσότερο, δεν συμμερίζομαι την επιμονή του συνόλου - ναι! του συνόλου - του πολιτικού συστήματος να μας παρουσιάζει εδώ και τρία χρόνια την οικονομική κρίση ως μια κατάσταση που μπορεί να διαχειριστεί. Ο καθένας από την δική του σκοπιά βεβαίως, αλλά το κοινό σημείο όλων των εν δυνάμει "εθνικών σωτήρων" είναι πως έχουν τη δυνατότητα να μας οδηγήσουν σε ασφαλή οικονομικά μεγέθη.

Οι κύριες πολιτικές δυνάμεις της χώρας βασίζουν το αφήγημά τους σε μια απλοϊκή υπόθεση, που αν δεν κρύβει σκοπιμότητα (που κρύβει!) τουλάχιστον προδίδει αφέλεια:

Τι είναι η κρίση κατά το πολιτικό μας σύστημα;

Μια παροδική κατάσταση, σοβαρή βεβαίως, στην οποία πλήττεται οικονομικά η χώρα, γίνεται το "ξαναμοίρασμα της τράπουλας" - ανάδειξη νέων ελίτ, καταστροφή των παλιών κλπ - αλλά σε ένα ορατό χρονικό διάστημα (ο ΓΑΠ έλεγε τρία χρόνια, ο Σαμαράς βλέπει φως κι ο καθείς τοποθετείται όπως θέλει...) η χώρα θα ανακάμψει.

Και μάλιστα, όχι μόνο θα ανακάμψει - έτσι λένε! - αλλά και μεγάλες κοινωνικές ομάδες που  απολάμβαναν προνόμια στο "προ κρίσης" σύστημα θα εξακολουθούν να αποτελούν και τους προνομιούχους του "μετά".

Με απλά λόγια, όλοι οι "βολεψάκηδες" - από κλειστά επαγγέλματα μέχρι σκληρά εργαζόμενους σε δημόσιους οργανισμούς που έπαψαν να έχουν αντικείμενο κανά δυο αιώνες τώρα-απλώς προσπαθούν να "κρατηθούν από τη βάρκα" ώστε μετά την κρίση να επανέλθουν στην προτεραία κατάσταση.

Αν προσέξατε λοιπόν τα κυβερνητικά μηνύματα των τελευταίων ημερών -που δεν είναι διαφορετικά από εκείνα των τελευταίων τριών ετών - το Δημόσιο καμώνεται πως θα "απολύσει" προτάσσει όμως πως θα προσλάβει ταυτόχρονα. Ο χρεωκοπημένος δημόσιος εργοδότης όχι μόνο αρνείται να παραδεχτεί πως δεν μπορεί καλά-καλά να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, αλλά ανερυθρίαστα βγαίνει και στην αγορά εργασίας ως αξιόπιστη επιχείρηση προς άγραν εργαζομένων!

Θεωρεί το κράτος μας, λοιπόν, και μαζί του κι όσοι πιστοί της κρατικής μηχανής, πως η κρίση όχι μόνο είναι παροδική, όχι μόνο βρίσκεται σε αποδρομή αλλά πως άνετα μπορεί να διατηρήσει ή και να επεκτείνει τις "συνήθεις" εργασίες του.

Όμως η κρίση - η πραγματική κρίση - δεν άρχισε ακόμη. 

Κι αν αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που βιώνουμε εδώ και τρία χρόνια, σε πληροφορώ πως δεν ήταν τίποτα άλλο από μια "απλή" κρίση ρευστότητας. Μια "κοινή" δημοσιονομική κρίση η οποία βεβαίως διογκώθηκε, επεκτάθηκε και τείνει να γίνει κοινωνική. Κι εδώ είναι το κρίσιμο σημείο.

Κατ' αρχήν το "τείνει" δεν ερμηνεύεται ως αδιαφορία ή απομείωση της σημασίας των απογοητευτικών και επώδυνων μεγεθών της φτώχειας και της ανεργίας που από καιρό βασανίζουν την ελληνική κοινωνία.

Αναφέρεται στην τάση μόνιμης ανατροπής των κοινωνικών αντιλήψεων και των κοινωνικών θεσμών που εγκαθίδρυσαν και παγίωσαν προηγούμενες οικονομικές και πολιτικές επιλογές των Ελλήνων.

Η οικονομική κρίση όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, έχει αρχίσει να καταφέρνει μη αντιστρεπτά πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, στη δομή και στη λειτουργία του. Αντιλήψεις δεκαετιών αρχίζουν να αμφισβητούνται, οικονομικοί θεσμοί που γνωρίσαμε και εμπιστευθήκαμε (από τράπεζες και επιχειρήσεις μέχρι τον "λαδιάρη" υπάλληλο της Χ δημόσιας υπηρεσίας) αποχωρούν, κλείνουν, αλλάζουν και μεταμορφώνονται.

Αλλού η αλλαγή φαίνεται θετική, αλλού όχι, το ζητούμενο όμως εδώ είναι να αναγνωρίσουμε την αλλαγή αυτή καθ' εαυτή. 

Η διάχυση λοιπόν της οικονομικής κρίσης στον κοινωνικό ιστό, πήρε αρκετό χρόνο για να καταγραφεί και στα εκλογικά αποτελέσματα αλλά και στον κοινωνικο-οικονομικό χάρτη της χώρας.

Γιατί όμως λέμε ότι ακόμη δεν έχει αρχίσει η κρίση;

Απλούστατα, γιατί ακόμη μεγάλες κοινωνικές ομάδες πιστεύουν στην "αντιστροφή":

-Εργαζόμενοι πιστεύουν ότι η επιχείρησή τους ή η τράπεζά τους θα διασωθεί και μαζί μ' αυτήν και η ελπίδα για "κάποια στιγμή" επιστροφή στα κεκτημένα

-Άνεργοι πιστεύουν πως θα προσληφθούν μόλις η "ύφεση αντιστραφεί"

-Επιχειρηματίες θεωρούν (ευτυχώς όχι πολλοί!) πως οι "δουλειές θα ανοίξουν"

Έχουν άδικο όλοι αυτοί;

Υπό την έννοια πως κάποια στιγμή τα οικονομικά μεγέθη θα βελτιωθούν, όχι. Αλλά όποιος θεωρεί ότι η βελτίωση θα σημάνει και επιστροφή στο παρελθόν πλανάται.

Οδηγούμαστε - με πολύ επώδυνο τρόπο είναι η αλήθεια - σε μια "άλλη" πραγματικότητα. Κι αυτό είναι το χρονικό σημείο που αυτή η διαφορετική πραγματικότητα αρχίζει και μας δείχνει το πρώτα της σημάδια και εδώ ακριβώς έρχεται η κυβερνητική "αισιοδοξία" να ξορκίσει το "κακό". Γιατί αν αλλάξει η κοινωνική δομή και οι κοινωνική συσχετισμοί, τότε θα αλλάξει και η πολιτική τάξη.

Που βρισκόμαστε λοιπόν;

Μα ακριβώς στο σημείο όπου η κρίση - η πραγματική κρίση - αρχίζει να ενσκήπτει. Και γιατί "πραγματική"; Μα γιατί πρόκειται για τη μετάλλαξη εκείνη της κρίσης που επάγει μη αναστρέψιμα αποτελέσματα και ήδη κάνει την παρουσία της αισθητή στο σύνολο της κοινωνίας.

Και ακριβώς αυτή η αίσθηση είναι που ενεργοποιεί τα "πολιτικά αντανακλαστικά" της επιτηδευμένης αισιοδοξίας.

Ας απολαύσουμε όμως την αισιοδοξία - έστω και επιτηδευμένη - καθώς τα "απροσδόκητα" γεγονότα είναι μπροστά μας!

Πείτε στον κ. Σαμαρά την αλήθεια! Εκτίθεται...

Σιγά μην εκτίθεται!

Με την ίδια ακριβώς "φιλαλήθεια" με την οποία ομιλούσε στα πολλαπλά "Ζάππεια" περί "λανθασμένης συνταγής" και πακτωλούς δισεκατομμυρίων και μυριάδες θέσεις εργασίας, ομιλεί σήμερα περί φωτός στην "άκρη του τούνελ"!

Ασύστολες ανακρίβειες χωρίς αντίκρυσμα καθώς εκστομίζονται βασιζόμενες είτε  στην ανευθυνότητα που απολαμβάνει η θέση της αντιπολίτευσης είτε από στην προσδοκία πως όταν έρθει η ώρα των δυσάρεστων αποφάσεων δεν θα βρίσκεται στην Κυβέρνηση. Τόσο απλά.

Τι κι αν ο Υπουργός του των Οικονομικών προσπαθεί να περιγράψει τη δυσμενή εικόνα, χωρίς όμως κι αυτός να γίνεται επαρκώς ακριβής και άρα δυσάρεστος;

Ο επικεφαλής του τριμερούς κυβερνητικού σχήματος αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να δώσει μια νότα βερμπαλιστικής αισιοδοξίας στον, ομολογουμένως δεκτικό σε τέτοιες προσπάθειες, λαό.

Αγνοεί λοιπόν ο Πρωθυπουργός -προφανώς ηθελημένα - τα απανωτά πρόσφατα πλήγματα στον κεντρικό κορμό της πραγματικής οικονομίας: την αποχώρηση ή την παύση λειτουργίας σημαντικών επιχειρηματικών μονάδων της χώρας, την κρίσιμη φάση που διέρχεται ο τραπεζικός κλάδος καθώς μέγιστης σημασίας διεργασίες πρόκειται σύντομα να τεθούν σε υλοποίηση και μάλιστα σε ιστορικά εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα, το μόνιμο πρόβλημα της διόγκωσης του χρέους της χώρας.

Τρεις τομείς - επιχειρήσεις.τράπεζες και χρέος - των οποίων η μορφή, η δυναμική και η σύνθεση άλλαξε ή σύντομα πρόκειται (για τις τράπεζες) να αλλάξει με τρόπο που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια. Κυριολεκτικά, δυο-τρεις φορές τον αιώνα!

Κι όμως! Ο Πρωθυπουργός της χώρας διαπιστώνει ότι βλέπει φως!

Κι αν ήταν μόνον αυτά, τότε ίσως και να δικαιολογούσε κανείς την ανεξήγητη πρωθυπουργική αισιοδοξία.

Σε επίπεδο αριθμών, το συνταρακτικό γεγονός πως η ΕΛΣΤΑΤ- η Εθνική Στατιστική Αρχή - κατέγραψε αποπληθωρισμό το Μάρτιο άραγε τον αφήνει αδιάφορο ή κάποιοι δεν τον ενημέρωσαν επαρκώς;

Η καταγραφή αποπληθωρισμού, μετά από 45 ολόκληρα έτη καθώς ανάλογο φαινόμενο είχαμε στη χώρα το 1968(!), δυστυχώς απεικονίζει μια εξόχως ζοφερή πραγματικότητα: το καταστροφικό σπιράλ της μείωσης των τιμών ως αιτία της συρρίκνωσης της παραγωγής και των εισοδημάτων, που με τη σειρά της η μείωση των τιμών θα μικρύνει περισσότερο τα εισοδήματα και την παραγωγή.

Και άρα τη φοροδοτική ικανότητα. Και δυστυχώς την ικανότητα της χώρας να αποπληρώνει χρέη.

Ο δείκτης λοιπόν, αδιάψευστα κατέγραψε αυτό που η κοινωνία ήδη είχε ενσωματώσει: η οικονομία όχι μόνο συρρικνώνεται λόγω ύφεσης, αλλά έχει ενεργά εισέλθει σε φάση αποπληθωρισμού που καταδεικνύει πως η επιστροφή στην ανάπτυξη δεν είναι ζήτημα "προσπαθειών" ή "ανάκαμψης", δηλαδή να κάνουμε καλύτερο το φορολογικό, να απορροφήσουμε περισσότερο ΕΣΠΑ ή να κάνουμε διαρθρωτικές αλλαγές. Είναι πλέον συστημική η συρρίκνωση της οικονομίας από την οποία δεν μπορούμε να εξέλθουμε ακόμη κι αν σήμερα εγκατασταθούν στη χώρα μας όλες οι εταιρείες του δείκτη DOW JONES, ας πούμε! Θα τις πτωχεύαμε και αυτές, καθώς φτιάξαμε μια "ρουφήχτρα", μια "μαύρη τρύπα" χρήματος!

Πρακτικώς, χρειάζονται τεράστιες ποσότητες χρήματος και επί μακρό χρόνο να εισρέουν στην ελληνική οικονομία ώστε να μπορέσει να βγει από μια τέτοια κατάσταση αποπληθωριστικού σπιράλ.

Ξέρει κάτι ο Πρωθυπουργός γι' αυτό; Μάλλον όχι, καθώς όλες οι πηγές χρήματος συνοψίζονται στην εξής μία: Τρόικα!

Για να γίνει κατανοητό, ακόμα κι αν κάποιος μας δάνειζε με ΜΗΔΕΝΙΚΟ επιτόκιο, μας χάριζε χρήμα δηλαδή!, πάλι δε θα μας έσωζε καθώς εμείς "τρέχουμε" με αρνητικό "πληθωρισμό". Και το "μηδέν" είναι μεγαλύτερο από το "μείον"!!!

Και -δυστυχώς! - τα παραπάνω δεν αποτελούν τα μοναδικά μας προβλήματα!

Αν παρακολουθούσε ο κ. Σαμαράς τον κ. Στουρνάρα θα μάθαινε πως η "επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος" και μάλιστα με "κάθε θυσία" επιβάλλεται ώστε να ενεργοποιηθεί η "ρήτρα του Eurogroup για νέα μείωση του δημοσίου χρέους".

Σε απλά ελληνικά, χρειαζόμαστε - προφανώς - άλλη μια αναδιάρθρωση, του λεγόμενου "δημόσιου τομέα" αυτή τη φορά και προϋπόθεση γι' αυτό ώστε να γίνει κατά το δυνατόν "ανώδυνα" για την κεφαλαιακή επάρκεια της χώρας είναι η εξασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος.

Σε πιο απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει πως τα κρίσιμα μεγέθη που επηρεάζονται από κάθε "μείωση δημόσιου χρέους", δηλαδή τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων, οργανισμών αλλά και χρηματωπιστωτικού συστήματος θα δοκιμασθούν και πάλι.

Για να το πούμε απλούστερα, το ασφαλιστικό - το οποίο μεταφράζεται σε κρατήσεις μισθών και ύψος συντάξεων - προφανώς και θα επανεξεταστεί πολύ σύντομα ενόψει αυτής της "μείωσης χρέους".

Μόνο ένα σκέλος λοιπόν του διαγγέλματος Σαμαρά έμεινε ώστε να μπορεί κανείς να εικάσει πως ενδεχομένως μπορεί να είναι αισιόδοξος: η προσωρινή αναστολή λήψης νέων εισπρακτικών και οριζόντιων μέτρων καθώς η Τρόικα για μια ακόμη φορά επιλέγει οδηγήσει τα πράγματα σε "δραματοποιημένες καταστάσεις". Δηλαδή επιλέγει να οδηγήσει την Κυβέρνηση σε "πιστωτική ασφυξία" όπου η λήψη νέων μέτρων θα κριθεί λογιστικά αναγκαία αντί να προτάξει την ανάγκη της πρόβλεψης. Το άλλοθι και πάλι της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να αναβάλλει την ανάγκη λήψης νέων μέτρων - μολονότι όλοι αναγνωρίζουν το δημοσιονομικό κενό που θα υπάρξει επιβαρυμένο δε και από την αναγγελθείσα μείωση του γνωστού "χαρατσιού" - δεν είναι παρά η εικαζόμενη επιτυχία του "φοροεισπρακτικού μηχανισμού", την οποία η χώρα αναμένει άνω του μισού αιώνος!

Βεβαίως, το ανούσιο πια μοτίβο διανθίστηκε πια και με τη μαγική φράση "αναμόρφωση φορολογικού συστήματος"!

Προετοιμαστείτε λοιπόν καταλλήλως, καθώς τα νέα διαγγέλματα περί "ανάγκης διάσωσης της χώρας" μάλλον δεν απέχουν και πολύ...!

Είσαι Νέος Επιχειρηματίας; Ένα Μοναδικό Τεστ Δεξιότητας Αποκλειστικά για Σένα!

Αντιλαμβάνεσαι  προφανώς ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα αν είσαι νέος επιχειρηματίας ή αν σκέφτεσαι να δραστηριοποιηθείς σ' αυτό το χώρο. Κρίση, έλλειψη ρευστότητας, γραφειοκρατία έρχονται να σταθούν εμπόδια στην προοπτική σου και στις προσδοκίες σου.

Πριν λοιπόν κάνεις τις επιλογές σου, ανακάλυψε με το παρακάτω τεστ αν διαθέτεις εκείνες τις δεξιότητες που θα σου επιτρέψουν να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες λήψης λάθος αποφάσεων.

Με το τεστ αυτό θα εκτιμηθούν οι ικανότητές σου σε καίριους τομείς της επιχειρηματικότητας και το αποτέλεσμα θα σου αποκαλύψει εκείνες τις πλευρές της επαγγελματικής σου προσωπικότητας που χρειάζεται να εστιάσεις με προσοχή γιατί ίσως έχεις ελλείψεις.

Πάρε χαρτί και μολύβι και πάμε λοιπόν!


1. Καμία επιχείρηση δεν επιβιώνει χωρίς έναν καλά μελετημένο, βιώσιμο, έξυπνο επιχειρηματικό σχέδιο. Ποιο από τα παρακάτω θα σου ταίριαζε;

Α. Τα 18 σημεία του Σαμαρά
Β. Το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (αυτής της εβδομάδας)
Γ. Η προγραμματική συμφωνία της τρικομματικής Κυβέρνησης
Δ. Το κυβερνητικό πρόγραμμα των Οικολόγων Ελλάδας



2. Η εταιρεία σου πρέπει να έχει μια επωνυμία, μια μάρκα, ένα μπραντ που αμέσως να εκπέμπει αξιοπιστία, στιβαρότητα και εμπιστοσύνη στον καταναλωτή. Ποιο από τα παρακάτω κατά τη γνώμη σου συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και θα το επέλεγες (σε αυτή την ερώτηση απάντησε αυθόρμητα χωρίς να σκεφτείς);

Α. Δημόσιο
Β. ΔΗΜΑΡ
Γ. Ζάππειο (1, 2, 3...)
Δ. ΣΥΡΙΖΑ

3. Θα χρειαστείς καλές ιδέες μάρκετινγκ και προβολής της επιχείρησής σου. Ιδέες για σλόγκαν, για διαφήμιση, για προώθηση. Ποια από τα παρακάτω σου φαίνονται λέξεις-κλειδιά που θα απογείωναν τα προϊόντα σου;

Α. Τιτανικός
Β. Ανάπτυξη-Ανάπτυξη-Ανάπτυξη
Γ. Φετίχ
Δ. ΕΕΤΗΔΕ



4. Πρόκειται να προσλάβεις καινούριο προσωπικό. Χρειάζεσαι συνεργάτες δυναμικούς, ικανούς και με προσόντα. Ποιον από τους παρακάτω θα ήθελες διευθυντή προσωπικού;

Α. Τον Υπουργό Μανιτάκη
Β. Τον Στρατούλη
Γ. Τον Προκόπη Παυλόπουλο
Δ. Τον Μαύρο Πητ


5. Όσο θα αναπτύσσεται η επιχείρησή σου θα χρειάζεσαι συνεργάτες με διαπραγματευτικές ικανότητες ώστε να κλείνουν για σένα τα καλύτερα συμβόλαια. Ποιον από τους παρακάτω θεωρείς πρότυπο/ιδανικό μοντέλα ικανού και επιτυχημένου διαπραγματευτή;

Α. Το Γιώργο
Β. Τον Γ. Α. Παπανδρέου
Γ. Τον ΓΑΠ
Δ. Τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς

6. Για σένα, η ιδανική ομάδα μάνατζερς στους οποίους θα ανέθετες εν λευκώ τη διαχείριση και τη λειτουργία της επιχείρησης θα αποτελείτο από:

Α. Σαμαρά-Βενιζέλο-Κουβέλη
Β. Τσίπρα-Καμμένο
Γ. Χιούι-Λιούη-Ντιούι
Δ. Πούτιν-Απόλλωνα-Μασκοφόρο Εκδικητή

7. Λειτουργικά έξοδα. Ο βραχνάς κάθε εταιρείας. Έχεις έναν μπούσουλα ώστε να διατηρείς  τα πάντα νοικοκυρεμένα;

Α. Τον Κρατικό Προϋπολογισμό
Β. Το Βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών
Γ. Το  "Είναι ο Καπιταλισμός Ηλίθιε" του Μπογιόπουλου
Δ. Την περίφημη φράση: "Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά"

8. Οι δημόσιες σχέσεις είναι σημαντικό στοιχείο της επιχειρηματικότητας. Βρίσκεσαι σε επιχειρηματικό φόρουμ. Σε προσεγγίζει κάποιος δημοσιογράφος και  σε ρωτάει:"Κατά τη γνώμη σας, η κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί γιατί..." τι απαντάς;

Α. Μας ψεκάζουν
Β. Άντε βρε νούμερο!
Γ. Μαζί τα φάγαμε.
Δ. Το τέλος ακινήτων είναι προσωρινό.

9. Οι φήμες που κυκλοφορούν στην αγορά άλλοτε αποτελούν ευκαιρία και άλλοτε πρόκειται για εσκεμμένες διαδόσεις. Ποιες από τις παρακάτω φράσεις σου φαίνονται απολύτως αξιόπιστες;

Α. Το 2013 θα είναι έτος ανάπτυξης
Β. Η ελληνική οικονομία είναι πια θωρακισμένη
Γ. Μέχρι το τέλος του έτους θα τεθούν σε διαθεσιμότητα 25.000 υπάλληλοι του Δημοσίου
Δ. Οι Έλληνες μπορούν να μας εμπιστευθούν γιατί δεσμευόμαστε.

10. Ένας καλός επιχειρηματίας πρέπει να προβλέπει τις εξελίξεις. Πόσο εκτιμάς τον φορολογικό συντελεστή το 2014;

Α. 25%
Β. 45%
Γ. 100%
Δ. Καφετί με βούλες

11. Ο επιχειρηματίας κάνει δουλειές και με το κράτος. Εξάλλου, το κράτος είναι ο μεγαλύτερος πελάτης. Βέβαια, οι πολιτικοί δεν μιλούν συχνά ξεκάθαρα ώστε να μπορείς να διακρίνεις τους τομείς ενδιαφέροντος. Εσύ όμως σε ποιον από τους παρακάτω τομείς θεωρείς ότι θα επιδιώξει οπωσδήποτε το κράτος να επιτύχει ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης ώστε να επενδύσεις;

Α. Εκπαίδευση στελεχών του Δημοσίου σε θεωρία πιθανοτήτων-στατιστική και ανώτερη στοιχηματική/συμπλήρωση δελτίου/ων αγώνων
Β. Εναλλακτικές μορφές ωτικής και ρινικής εξόρυξης υλικών ως πρακτική εφαρμογή στο προσωπικό των ΔΕΚΟ
Γ. Οργάνωση και στελέχωση Βουλής και άλλων οργανισμών ή υπηρεσιών από νεωτέρους κλάδους των γενεαλογικών δέντρων του πολιτικού προσωπικού
Δ. Ανάπτυξη πρωτοποριακών μεθόδων συλλογής και διάχυσης μέχρις εξαερώσεως φόρων, τελών και εισφορών.

12. Βρήκες λοιπόν το κατάλληλο προσωπικό, το προϊόν, έκανες τις προωθητικές ενέργειες, πληρώνεις τους φόρους σου, έχεις το πλάνο σου και περιμένεις πελάτες και σιγά-σιγά έρχονται και έσοδα. Που θεωρείς ότι θα καταλήγει ένα μεγάλο μέρος των εσόδων;

Α. Σε φόρους
Β. Σε έκτακτους φόρους
Γ. Σε προοδευτικούς φόρους.
Δ. Στο Εθνικό Φορολογικό Σύστημα.


Το τεστ δεξιοτήτων για νέους επιχειρηματίες τελείωσε! Για να δούμε και τα αποτελέσματα.

Αν μάζεψες περισσότερα:
Α. Τότε πράγματι είσαι αρκετά ικανός. Αλλά καλύτερα να φύγεις για το εξωτερικό. Καταλαβαίνεις γιατί.
Β. Κι εσύ ικανός είσαι. Μήπως να έφευγες για έξω;
Γ. Είσαι πολύ ικανότερος από ότι νομίζεις. Καλύτερα για σένα να επιλέξεις μια χώρα εκτός Ελλάδος ώστε να ξεκινήσεις την επιχείρησή σου.
Δ. Ακόμα εδώ είσαι; Λάθος! Γρήγορα για μια σοβαρή χώρα.

Καλή Επιτυχία!