Στην εβδομάδα που πέρασε - κι αυτό ίσως δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό σε όλη του την έκταση - συνετελέσθη μια τεράστια μεταβολή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Δεν έχουμε πλέον μια τρικομματική Κυβέρνηση "εθνικής ευθύνης" αλλά ένα Κυβερνητικό σχήμα στο οποίο συμμετέχουν αποκλειστικά οι κύριοι διαμορφωτές της κοινωνικής, οικονομικής και σε μεγάλο βαθμό πολιτικής πραγματικότητας όπως τη ζήσαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν! Μόνο σε νούμερα επιθεώρησης ή σε βιβλία εναλλακτικής ιστορίας θα μπορούσε κανείς να βρει τέτοια πιθανότητα.
Κι όμως, αποτελεί μια πραγματικότητα σήμερα η οποία έρχεται να μεταβάλλει ουσιωδώς το πολιτικό σκηνικό. Γιατί;
Για δύο λόγους:
Πρώτον, η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την Κυβέρνηση ουσιαστικά ξαναχαράζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Αριστεράς και των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων. Το Μνημόνιο καθίσταται πλέον για το σύνολο της Αριστεράς "αντίπαλο σώμα" και η εξέλιξη αυτή αποτελεί και τη μεγαλύτερη πολιτική "ήττα" των Μνημονιακών δυνάμεων, οι οποίες μέχρι πρόσφατα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι το ζήτημα του Μνημονίου στη χώρα είναι "εθνικό" και άρα απαιτεί διακομματική συναίνεση ή ανοχή (ως ζήτημα επιβίωσης της χώρας).
Τα "μέτρα" του Μνημονίου περνούσαν ως "εθνικά απαραίτητα" ανεξάρτητα αν η ιδεολογία των συγκυβερνώντων τα θεωρούσε "συμβατά" ή όχι.
Με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ κάτι τέτοιο παύει να ισχύει, η ΔΗΜΑΡ ξαναθέτει στο τραπέζι την ιδεολογική "βάσανο" του Μνημονίου και αποστερεί την Κυβέρνηση από κάθε αριστερό ή υπερκομματικό άλλοθι.
Δεύτερον, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό τις συνθήκες που αυτή συγκροτείται, ουσιαστικά επιτυγχάνει να διαμορφώσει έναν υπερκομματικό σχηματισμό των λεγόμενων "φιλο-ευρωπαϊκών δυνάμεων" υπό τον κ. Σαμαρά. Ο κ. Βενιζέλος προσέρχεται με το σύνολο του πολιτικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ - κι αυτό γίνεται αποδεκτό τουλάχιστον μέχρι στιγμής από όλες τις πτέρυγες της ΝΔ-σε μια συγκυβέρνηση η οποία σφυρηλατήθηκε υπό το φόβο των πρόωρων εκλογών. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να εξαφανίσει κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των άλλοτε "ορκισμένων αντιπάλων" και με δεδομένη την απόφασή του να μην προκαλέσει επ' ουδενί εκλογές, πρακτικώς μετατρέπει το ΠΑΣΟΚ σε άλλη μια πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας.
Αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό, απλώς φανταστείτε πως αν αύριο κιόλας για κάποιο ξαφνικό λόγο η χώρα οδηγείτο σε εκλογές: πως ο κ. Σαμαράς θα μονομαχεί με τον κ. Βενιζέλο από του προεκλογικού βήματος, μετά των τόσων επαίνων που του επιδαψίλευσε στο διάγγελμά του; Απλώς δεν θα μονομαχεί! Σε τι να αντιπαρατεθούν και γιατί; Και οι Υπουργοί και τα στελέχη του κάθε κόμματος; Αφού από κοινού θα χειρίζονται το Μνημονιακό πρόγραμμα! Υπάρχει κάποιο σημείο πολιτικού λόγου που στις αμέσως επόμενες εκλογές μπορεί να διαφοροποιήσει τα δύο κόμματα πλέον; Ή μέχρι τις επερχόμενες Ευρωεκλογές το 2014 θα έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες ώστε να διαφωνήσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επί ενός διαφοροποιημένου οικονομικού προγράμματος; Μάλλον όχι!
Βεβαίως μετά από δέκα χρόνια, εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι θα βρουν αφορμή για να τα "σπάσουν" αλλά μήπως έτσι δε συμβαίνει σε όλα τα κόμματα;
Η επόμενη μέρα λοιπόν μας βρίσκει με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πρακτικά να έχουν συγκροτήσει ένα "φιλο-ευρωπαϊκό συνασπισμό" με πολιτικό πρόγραμμα το Μνημόνιο και υπό τον κ. Σαμαρά.
Αν ο κ. Σαμαράς επεδίωκε αυτόν τον σχηματισμό και διέβλεπε ότι θα μπορούσε να τεθεί επικεφαλής του, τότε πράγματι ο χειρισμός του με το θέμα της ΕΡΤ ήταν απολύτως επιτυχημένος.
Από σήμερα ηγείται ενός μεγάλου συνασπισμού!
Έχουμε όμως ένα πρόβλημα!
Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς -ως αντιΜνημονιακής πολιτικής θέησς - αφήνει περιθώριο σε δυνάμεις που με αφορμή το Μνημόνιο επιθυμούν να επιβάλλουν ακραίες αντιλήψεις και πρακτικές. Αφήνει δηλαδή περιθώριο, εξαιτίας κυρίως της έλλειψης αξιοπιστίας και συγκροτημένου λόγου, να μεγεθυνθούν δυνάμεις τύπου Χρυσής Αυγής.
Απέναντι στον άρτι σχηματισθέντα Κυβερνητικό - και ως εκ τούτου ισχυρό - "φιλο-ευρωπαϊκό/Μνημονιακό σχηματισμό" δεν έχουμε ένα ισάξιο, αξιόπιστο, πολυσυλλεκτικό αντίπαλο που θα ανταποκρινόταν στην δημοκρατική επιταγή του διπόλου Κυβέρνησης-Αντιπολίτευσης.
Και αν παρέλθει άπρακτος ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές, η πολιτική ανισορροπία μπορεί να εξελιχθεί σε δράμα.
Το κλειδί λοιπόν βρίσκεται στα χέρια των ηγετών της Αριστεράς. Ένας Μεγάλος Συνασπισμός της Αριστεράς, με το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, τη μετριοπάθεια και την κυβερνητική εμπειρία της ΔΗΜΑΡ και την σοβαρότητα του ΚΚΕ θα ωφελήσει όχι μόνο το δημοκρατικό διάλογο και τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας αλλά θα εξαλείψει όσο είναι ακόμα καιρός τα ακραία φαινόμενα.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ο μόνος πόλος που θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα έναν τέτοιο συνασπισμό δεν είναι άλλος από το ΚΚΕ.
ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ δεν είναι μακρυά από μια τέτοια κίνηση. Η συμμετοχή όμως του ΚΚΕ θα προσδώσει έναν ιδιαίτερα βαρύνοντα τόνο στο εγχείρημα, καθώς η παραδοσιακή Αριστερά δεν μετακινείται από τις θέσεις της για "ψύλλου πήδημα". Η μετακίνηση του ΚΚΕ θα υπογραμμίσει την κρισιμότητα της συγκυρίας και ταυτόχρονα θα δώσει το αναγκαίο πολιτικό στίγμα της πραγματικής αριστερής συσπείρωσης απέναντι στις τεράστιες προκλήσεις που έρχονται.
Απαραίτητη διευκρίνηση:
Ο γράφων είναι και παραμένει φανατικά φιλελεύθερος, υπέρμαχος των Μνημονιακών μεταρρυθμίσεων ελλείψη ρεαλιστικού εθνικού σχεδίου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η έξοδος της χώρας από την κρίση δεν πρέπει να γίνει με συνθήκες Δημοκρατίας και ει δυνατόν με πολιτικές που δεν θα επιτρέψουν την επάνοδο σε φαύλες καταστάσεις του παρελθόντος. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν θα πρέπει να καταστεί το πολιτικό κέλυφος μιας καταστροφικής επιστροφής στις πελατειακές πρακτικές κι αυτό μόνον μια ισχυρή ενωμένη Αριστερά μπορεί να το εξασφαλίσει με πολιτικά αποδεκτό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου