Η Χρυσή Αυγή ως Παράγοντας Ενίσχυσης της Κρίσης.

Προφανώς, η πλειοψηφούσα άποψη θα ισχυριστεί πως τα φαινόμενα εθνικιστικών παραληρημάτων αποτελούν σύμπτωμα μιας κοινωνίας υπό πίεση και ιδιαιτέρως υπό οικονομική πίεση.
Αν όμως εξετάσουμε το ζήτημα από την οπτική γωνία που θέλει την κοινωνία ως συλλογική οντότητα ικανή να κάνει τις επιλογές της, στο πλαίσιο αναζήτησης μιας ορθολογικής διεξόδου από την κρίση, τότε η ανάδειξη του εθνικού απομονωτισμού, ως ανταπάντησης στις προκλήσεις, αναδεικνύει και την ευθύνη της κοινωνίας όταν η ίδια αποφασίζει τα μέσα και τους τρόπους με τα οποία θα οδηγηθεί σε ασφαλείς λύσεις.
Πιο απλά, η κοινωνία από την γκάμα των επιλογών που έχει στη διάθεσή της προκειμένου να αθροίσει δυνάμεις και να διαμορφώσει τη δική της πορεία, αποφασίζει εν μέσω κρίσης να απομονωθεί, να υπερτονίσει τον εθνικισμό και να αποστασιοποιηθεί από την παγκόσμια κοινότητα.
Η Χρυσή Αυγή, ως εκφράζουσα ακριβώς αυτήν την επιλογή, της απομόνωσης, όχι μόνο ως πολιτική άποψη αλλά και ως ευρύτερη στάση απέναντι στη Διεθνή Κοινότητα, αποτελεί - εκτός των άλλων "ιδιοτήτων" της - και ένα σημαντικό παράγοντα ο οποίος συντείνει σε μέγιστο βαθμό στην απόφαση της χώρας να αποστασιοποιηθεί από τα διεθνή τεκταινόμενα και από τις προσεγγίσεις της διεθνούς κοινότητας στο ελληνικό ζήτημα.
Επιλέγοντας Χρυσή Αυγή, ως διαρκώς διογκούμενη πολιτική δύναμη, η κοινωνία απλώς απαντά πως δεν επιθυμεί να ευθυγραμμιστεί με την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν ταυτίζεται με τις ευρωπαϊκές απαντήσεις στην οικονομική κρίση και εν τέλει δε θέλει να απαντήσει στην κρίση με ευρωπαϊκά μέσα.
Με δεδομένο ότι το εγχώριο δυναμικό δεν επαρκεί ώστε να προσδώσει στη χώρα μια αξιόπιστη ώθηση που θα οδηγήσει σε εκτός κρίσης περιοχές, τουλάχιστον χωρίς να σημειωθούν καταστροφικού τύπου μεταβολές στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό, η απομόνωση που εκφράζει η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα άλλο από μια σημαντική επιβράδυνση και άρα σημαντική αποδυνάμωση της χώρας.

Χρειαζόμαστε τους Ευρωπαίους, χρειαζόμαστε τη Διεθνή Κοινότητα, τους χρειαζόμασταν πάντοτε και βεβαίως σήμερα υπό τις παρούσες συνθήκες και οπωσδήποτε υπό τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν και στο άμεσο μέλλον - οι οποίες αναμένονται πολύ πιο δυσμενείς - θα τους χρειαστούμε ακόμη περισσότερο.
Η ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής και η ανάδειξή της ως σημαντικού πολιτικού πόλου, θα απομακρύνει τη χώρα - αν δεν το κάνει ήδη - από τη διεθνή της προοπτική, θα αφαιρέσει δυνάμεις και εν τέλει θα επιταχύνει το δρόμο προς την καταστροφική πορεία.
Να λοιπόν ένας αξιόπιστος δείκτης που αξίζει να παρατηρεί κανείς αν επιθυμεί να γνωρίζει σε ποιο σημείο της κρίσης βρισκόμαστε: Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής είναι ευθέως ανάλογο με το πόσο πιο γρήγορα και βαθιά εισχωρούμε στον πυρήνα της οικονομικής κρίσης και πόση έκταση αυτός καταλαμβάνει στο σώμα της κοινωνίας.

Ελλάς: Υπό Νέα Διεύθυνση!

Η οποιαδήποτε διοίκηση μιας οποιασδήποτε επιχείρησης κρίνεται για την επιτυχία ή την αποτυχία της, εκ του αποτελέσματος. Από τα ψυχρά νούμερα που απεικονίζουν την εικόνα της επιχείρησης στον ισολογισμό της. Στον πραγματικό ισολογισμό της κι όχι βεβαίως σε αυτόν που δημοσιεύει για τα "μάτια του κόσμου".

Η επιτυχία οδηγεί προφανώς σε βιωσιμότητα και ανάπτυξη και πλούτο για τους μετόχους και τους εργαζόμενους. Και η επίτευξη της σωστής εικόνας επιτυγχάνεται όχι μόνο με τη λήψη των αρεστών αποφάσεων αλλά στην πλειονότητα με την αποφασιστικότητα, τον ορθολογισμό των αριθμών και την ικανότητα της διοίκησης να γίνεται δυσάρεστη αλλά χρήσιμη, όχι για τον κάθε εργαζόμενο ή μέτοχο ξεχωριστά αλλά για το σύνολο.

Συμπερασματικά, ο βαθμός της επιτυχίας συναρτάται όχι με τον αριθμό των εύκολων αποφάσεων αλλά ακριβώς από το πλήθος των δυσάρεστων και μάλιστα από την ικανότητα αυτές οι δύσκολες αποφάσεις να επιβληθούν σε όλους.

Στο project "Ελλάδα", διοίκηση/Κυβέρνηση και μέτοχοι-εργαζόμενοι δηλαδή πολίτες ανέβαλλαν για πολλά χρόνια όχι μόνο τη λήψη των δύσκολων αποφάσεων αλλά σε πολλές περιπτώσεις ούτε καταδέχονταν να τεθεί προς συζήτηση μια δυσάρεστη απόφαση. Οποιαδήποτε δυσάρεστη απόφαση.

Η συνέπεια;
Η επιχείρηση- η χώρα!- να τεθεί υπό νέα Διεύθυνση!


Όταν αποφασίζαμε την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ - με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες - θα έπρεπε να αντιληφθούμε ότι ταυτόχρονα ένα μεγάλο πακέτο μετοχών αυτής της χώρας περνούσε σε άλλα χέρια, σε Ευρωπαϊκά, προκειμένου να εισρεύσει φρέσκο χρήμα στην επιχείρηση. Κι όταν μιλάμε για νέους μετόχους, εννοούμε τον κάθε κάτοχο ευρώ στην Ευρωζώνη! ναι, ο Ευρωπαίος φορολογούμενος έχει γίνει μέτοχος αυτής της χώρας, όπως κι εμείς εξάλλου (αλλά με πολύ μικρότερο πακέτο!) γίναμε μικρομέτοχοι των άλλων χωρών.

Όταν ψηφίζει ο Γερμανός, ο Γάλλος ή ο Ιταλός επηρεάζει άμεσα την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως κι όταν ψηφίζει ο Έλληνας συμβαίνει το ίδιο, κατά το βάρος με το οποίο συμμετέχει η κάθε χώρα στην πολυεθνική που λέγεται Ευρωζώνη.

Για να το κάνω πιο απλό, αν οι Γερμανοί αποδοκιμάσουν την πολιτική Μέρκελ - την πολιτική, όχι την πολιτικό! - τότε νέες παράμετροι, πιο σκληρές ή πιο χαλαρές δεν το ξέρουμε, τίθενται για το πρόβλημα χρέους στην Ευρώπη. Γιατί έτσι αποφάσισαν οι μεγαλομέτοχοι, με οικονομικούς όρους, Γερμανοί!

Τι αποφασίζει λοιπόν σήμερα η πλειοψηφία των μετόχων; Η οποία σημειωτέον ΔΕΝ αποτελείται από Έλληνες;

Πως η θυγατρική "Ελλάς" χρειάζεται νέα Διεύθυνση! Νέο μάνατζμεντ. Και νέα εταιρική πολιτική.

Τι λένε οι εργαζόμενοι/πολίτες της θυγατρικής/χώρας;
Αντιδρούν στην απόφαση της διοίκησης. Αναμενόμενο. Κι όμως!


Όπως έχουμε γράψει πολλάκις, η σύγχρονη "δημοκρατία των αγορών" δεν προσμετρά τη συνισταμένη της βούλησης των πολιτών με βάση ιδεολογικούς συσχετισμούς, αλλά με όρους οικονομικής ισχύος.

Ειδάλλως, θα βλέπαμε αντίστροφα φαινόμενα από αυτά που βιώνουμε σήμερα: θα βλέπαμε για παράδειγμα, πολίτες και επιχειρήσεις να αγοράζουν -για πατριωτικούς λόγους - ελληνικά ομόλογα, να χρηματοδοτούν μανιωδώς το ελληνικό κράτος και να επαναπατρίζουν κεφάλαια μόνο και μόνο για να αγοράσουν "μετοχές" της αγαπημένης τους χώρας.

Κι όμως! αυτό όχι μόνο δε συμβαίνει αλλά η πραγματικότητα μας επιβεβαιώνει ακριβώς το αντίθετο:

Πολίτες και επιχειρήσεις αγοράζουν μανιωδώς την μετοχή της πολυεθνικής Ευρωζώνης, μεταφέροντας στα εδάφη της τις επιχειρήσεις τους, διασφαλίζοντας τη μετοχή "ευρώ", αποφεύγοντας να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα και μάλιστα (και ορθώς!) διαμαρτύρονται εντόνως διότι αυτά "κουρεύτηκαν"!

Σε λεκτικό επίπεδο, δηλαδή, οι πολίτες μπορεί να ουρλιάζουν περί του εθνικού κινδύνου, νυχθημερόν όμως και σε ό,τι αφορά στην "τσέπη τους" ψηφίζουν με επιμονή τη "Νέα Διεύθυνση" της χώρας, αγοράζοντας διαρκώς τις μετοχές της και άρα τις αποφάσεις της!

Η υποκατάσταση της πολιτικής "δημοκρατίας" από τη "δημοκρατία των αγορών" το "προλεταριάτο του κεφαλαίου" επιβάλλει ακόμη και ασυνείδητα τη νέα πραγματικότητα.

Κι αυτό είναι ενθαρρυντικό!

Νησιά και άλλα. Ας τα Συζητήσουμε Όλα.

Πως αντιλαμβανόμαστε τη χώρα, είτε ως ολότητα είτε στα επί μέρους ζητήματα, τα προηγούμενα χρόνια της τεχνητής ευμάρειας;

Μα όπως ακριβώς μας υπέβαλλαν οι οικονομικές "φούσκες" που δημιουργήσαμε, βασιζόμενοι στον άκριτο υπερδανεισμό ο οποίος με τη σειρά του βασίστηκε στην ψευδαίσθηση πως ανήκουμε ως οικονομία στην Ευρώπη. Δηλαδή, δανειζόμασταν με επιτόκια Γερμανίας (να γιατί το ευρωομόλογο ή η νομισματική χαλάρωση δεν έχει να κάνει με το ελληνικό πρόβλημα) για να ζήσουμε με όρους Ελλάδας. Απλά, λειτουργούσαμε εμείς οι αδύναμοι με τις "πλάτες" των ισχυρών.

Ο τρόπος που αντιλαμβανόμασταν την εξέλιξη της Ελλάδας ήταν γραμμικά ανοδικός και άκαμπτος. Μόνιμα η  χώρα διατηρούσε εκτός δημόσιας συζήτησης μια σειρά ζητημάτων, θεωρούμενα ως απαράβατες σταθερές, ως παραμέτρους αυτής της πορείας που είχαμε σχηματίσει και προεξοφλήσει για το μέλλον της χώρας:

-Ναι, δεν ήταν υπό συζήτηση οι αμοιβές και η υπηρεσιακή κατάσταση των εργαζομένων στο Δημόσιο, κάτω από οποιεσδήποτε μεταβολές. Η μηχανοργάνωση, οι εξελίξεις στην ιατρική, στα φάρμακα, στη γνώση άφηναν παγερά αδιάφορους κοινωνία και πολιτικούς. Τι κι αν άλλοι λαοί προσαρμόστηκαν, επανασχεδίασαν, αντικατέστησαν, εμείς παραμείναμε προσηλωμένοι σταθερά σε πρότυπα δεκαετίας '50. Χαρτί και καλαμάρι...

-Ναι, ήταν απολύτως εκτός πραγματικότητας όποιος ψέλλιζε κάτι για ανάγκη επανεξέτασης του ασφαλιστικού, των κλειστών επαγγελμάτων, των προνομίων και γενικώς κάθε κατάστασης που θα μετέβαλλε τις σταθερές παραμέτρους του συστήματος.

Μια γενική αποτίμηση, θα μπορούσε να αναπαρασταθεί με την εικόνα της γενικότερης αποδοχής από την κοινωνία της εν λόγω κατάστασης: Αν ήσουν "τυχερός" και εντασσόσουν σε μια από τις προνομιούχες κατηγορίες -Δημόσιος Υπάλληλος, προνομιούχος επαγγελματίας, κομματικό ή συνδικαλιστικό στέλεχος - τότε η υπόλοιπη κοινωνία καρτερικά αποδεχόταν την τύχη σου και δε σε ενοχλούσε. Ναι, ουδείς αμφισβητούσε την κατάσταση.

Από την άλλη, αν ήσουν "άτυχος" από οποιαδήποτε άποψη, τότε και πάλι η υπόλοιπη κοινωνία δεν έκανε τίποτα για σένα. Δεν κατόρθωνες να διοριστείς; Ποιος νοιάστηκε! Δεν κατόρθωνες να πάρεις μια άδεια ταξί ή φαρμακείου; Ας πρόσεχες να έχεις καλύτερες "άκρες"!

Κι αν κάποτε προσέφευγε κανείς σε Ευρωπαϊκά Όργανα ώστε να διεκδικήσει το αυτονόητο, τότε το κράτος και μέρος της κοινωνίας τον αντιμετώπιζε ως περίπου "προδότη" αυτής της σαχλαμάρας που ονομαζόταν "κοινωνικό συμβόλαιο".

Είναι αξιοσημείωτο, για να κάνουμε και τη σχετική σύνδεση, ότι
οι "βολεμένοι" του συστήματος - με οποιοδήποτε τρόπο - συνήθιζαν να ταυτίζουν και το κάνουν και σήμερα, το "βόλεμα" με την πατρίδα! Προφανείς οι λόγοι: αμφισβητείς το "βόλεμα"; Τότε αμφισβητείς και την πατρίδα!

Βεβαίως, λόγω αυτής της τεχνητής ταύτισης, διεπράχθησαν μερικά από τα πιο σημαντικά οικονομικά "κακουργήματα" τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε σήμερα.

Μέσα λοιπόν σε αυτή την "ωραία ατμόσφαιρα" ήρθε η Τρόικα να αμφισβητήσει τα πάντα!

Και έρχεται από "σπόντα" -πιθανώς μέσα στο πάρε-δώσε ιδεών που ανταλλάσσονται μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών "σωτήρων" - να αμφισβητηθεί και το κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς των ελληνικών μικρών νησιών.


Υπό άλλες συνθήκες, προφανώς αυτή η συζήτηση θα προσέκρουε πάνω στους "βράχους ηθικής" και στους Ηρακλειδείς του συστήματος.

"Δεν επιτρέπεται να συζητάμε τέτοια πράγματα!"

Κι όμως! Η παρουσία της Τρόικας το επιτρέπει!
Μέσα στη γενικότερη αμφισβήτηση όλων εκείνων των πάλαι ποτέ "σταθερών" της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής μας ζωής, έρχεται και αυτή η συζήτηση, έρχεται και αυτό το ζήτημα στο μικροσκόπιο της δημόσιας σφαίρας.

Τι λέμε λοιπόν στους ανθρώπους που ζουν στα νησάκια;
Πως η χώρα κάνει "ότι μπορεί" για αυτούς - προφανώς μακαρίζουμε εαυτούς που δεν είμαστε στη θέση τους!- βεβαίως τους λέμε ότι δεν πρέπει να τα εγκαταλείψουν διότι, ανερυθρίαστα, τους διαμηνύουμε ότι τους χρειαζόμαστε, λέει, για να αποδείξουμε ότι έχουμε ΑΟΖ!

Μια γεωπολιτική έννοια, την οποία ούτε ρωτάμε αν μπορούμε να υπερασπιστούμε επαρκώς, καθώς οι αμυντικοί μας προϋπολογισμοί συρρικνώνονται, και επίσης ανερυθρίαστα τη διασυνδέουμε με υποτιθέμενο ορυκτό πλούτο.

Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά είναι πραγματικότητα, δηλαδή αν πράγματι καθόμαστε πάνω σε μια δεύτερη Σαουδική Αραβία, ούτε αν πράγματι το Διεθνές Δίκαιο λειτουργεί με τον τρόπο που κάποιοι φαντάζονται:"Κύριε Πρόεδρε αυτές οι πέντε κατσίκες και τα δυο γεροντάκια καταδεικνύουν περίτρανα την πλούσια οικονομική ζωή της βραχονησίδας μας!"


Ως σχολιαστής ρωτώ:
Ποιος παράγοντας είναι ηθικά ορθότερος;
Εκείνος που προτείνει να προσφερθούν κίνητρα στους ανθρώπους να μετακινηθούν προκειμένου να μειωθεί το κόστος διαχείρισης ή εκείνος που τους αφήνει στην τύχη τους προκειμένου να προσποριστεί το όποιο κέρδος;

Εκείνος που ξεκινά μια συζήτηση - ανεξάρτητα που θα καταλήξει - ή εκείνος που την αποσιωπά γνωρίζοντας ότι μια σειρά συμφερόντων, ναυτιλιακών, τουριστικών κλπ, επιμένει στη στρεβλή διαχείριση προκειμένου να κερδίσει;


Είμαστε σε μια εποχή που -δυστυχώς!- δεν έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας, αλλά -ευτυχώς! -είμαστε σε μια εποχή που εξ' ανάγκης είμαστε υποχρεωμένοι να τα συζητάμε όλα!

Για να επιστρέψουμε στην αρχή: η διάκριση μεταξύ "τυχερών" και "άτυχων" τείνει να εξαλειφθεί. Η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση σε μια νέα συνολική συζήτηση επί παντός ζητήματος και οι όποιοι "προστάτες" είναι πια αδύναμοι να επιβάλλουν τη σιωπή!

Η Λύση: Τρώγοντας ΦΑΓΕ και πίνοντας Coca-Cola!

"Aν ξυπνήσεις, μονομιάς θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς."

Σίγουρα, κάποιος μας κάνει πλάκα. Οπωσδήποτε, ένα "σκοτεινό κέντρο" στην Κυβέρνηση, επινοεί διαρκώς κωμικές καταστάσεις ώστε να προκαλεί θυμηδία, χρήσιμη αναμφίβολα σε συνθήκες κρίσης. Ειδάλλως, είναι αδύνατον να εξηγήσει κανείς πως είναι δυνατόν να επιλέγονται λύσεις της δεκαετίας του 1950 - συμβολαιογραφικές πράξεις με τα ούλα τους! σφραγίδες, μελάνια και χαρτόσημα- σε σύγχρονα προβλήματα όπως η ανάγκη διασταύρωσης στοιχείων ώστε να αποδοθούν συντάξεις ή άλλες παροχές.

Και τα βρεφικά γάλατα, με τη βούλα της (απεργούσης για τα μιστά!) Δικαιοσύνης (μονο)πωλούνται αποκλειστικά στα προστατευμένα με τείχη της Πολιτείας φαρμακεία!

Και μια σειρά  ατέλειωτη παλινδρομήσεων - καταστροφικών - επαναφέρει τα μαύρα σύννεφα αλλά αυτή τη φορά με κωμική χροιά: τα μισθολόγια των καλών μας εφοριακών δεν προσαρμόζονται, οι εφορίες δεν κλείνουν, οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να ακούσουν για αξιολόγηση και το νέο φορολογικό αναμένεται να αποτελέσει το Χρυσόβουλο εξασφάλισης των αμοιβών χιλιάδων άχρηστων υπαλλήλων του Δημοσίου. Πάντοτε εις βάρος ανέργων, επιχειρήσεων και εργαζομένων στην παραγωγή.

Αρκετά λοιπόν με την πλάκα!
Ήδη η αγορά, ο κόσμος της παραγωγής και της πραγματικής οικονομίας καταδεικνύει με τη στάση του την μελλοντική τάση:
Κυρίες και κύριοι, αναζητείστε αλλού υποζύγια. Αναζητείστε αλλού τα "γομάρια" του ποιητή Βάρναλη.

Προφανώς, την απόφαση της οικονομικής μετανάστευσης δεν είναι εύκολο να την υλοποιήσουν όλες οι επιχειρήσεις και όλοι οι επιχειρηματίες ή ελεύθεροι επαγγελματίες.

Αλλά η τάση δημιουργήθηκε. Είναι εδώ!
Όσοι πιστεύουν στην Ευρώπη και στην αδήριτη ανάγκη πως το μέλλον και η μοίρα της χώρας είναι στην Ευρωπαϊκή προοπτική, απλώς θα κάνουν πράξη αυτήν την επιλογή.

Αν δεν πειστούν οι κομματικοί πάτρωνες συμφερόντων -πολιτικοί αλλά και πολίτες - ότι:

-Μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί η τρέχουσα εικόνα ότι εργαζόμενοι των 500 ευρώ μπορούν να χρηματοδοτούν συντάξεις των 2.000

-Μόνο ως πλάκα μπορεί να δει κανείς την άποψη ότι χιλιάδες επιχειρήσεις και εργαζόμενοι πρόθυμα θα πληρώνουν 680.000 μισθούς υπαλλήλων άχρηστων οργανισμών, για να ξαναπληρώσουν συμβολαιογράφους και άλλους "πορφυρογέννητους" για υπηρεσίες που έπρεπε να παρέχονται ηλεκτρονικά και δωρεάν.

-Μόνο ως κακόγουστη φάρσα είναι δυνατόν να παιχτεί το έργο της υψηλής φορολόγησης της επιχειρηματικότητας, με τις γύρω χώρες και ακόμη κι άλλες ευρωπαϊκές παρέχουν κίνητρα φορολογικά και χρηματοδοτικά για την εγκατάσταση επιχειρήσεων και μεταφορά κεφαλαίων.

-Μόνο ως ανόητη καρικατούρα μπορεί να γίνει κατανοητή η εμμονή πληρωμής συντάξεων σε άγαμες θυγατέρες και 40ρηδες συνταξιούχους.

Τι κάνουμε οι υπόλοιποι;
Ενισχύουμε εκείνους που αποφασίζουν να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους, τη σοβαρότητα της επιχείρησής τους (καταντάει ανέκδοτο πλέον η φράση:"επιχείρηση στην Ελλάδα"!!!) και εν τέλει την αυθεντική ελληνικότητα του ορθού λόγου. Ειδάλλως, η κατρακύλα στον παραλογισμό "πληρώστε για να σωθεί ο αργόμισθος κι αν δε διασωθεί...ξαναπληρώστε!" γελοιοποιεί όχι μόνο τον πολιτικό που το υποστηρίζει αλλά και τον αφελή που αγόγγυστα συνεχίζει να συμμετέχει στο "πάρτυ".


Τελικά, πόσες διασταυρώσεις, πόσο διοικητικό έργο και πόσες καντρίλιες πρέπει να κάνει αυτό το κράτος ώστε να σταματήσει να πληρώνει χιλιάδες "μαϊμούδες";

Για πόσο ακόμα θα περιμένουμε -πληρώνοντας βεβαίως - να επιλυθούν τα μυριάδες "υπαρξιακά" ερωτήματα σχετικά με το "πόσοι υπάλληλοι δεν χρειάζονται", "πόσα χρόνια εφεδρεία θα προσφέρουμε";

Κι ακόμη για πόσο θα περιμένουμε τη συναίνεση του κάθε πολιτικάντη που ανατράφηκε και θέριεψε από αυτά τα λάθη; Και τελικά μέχρι πότε ο κάθε ακραίος Χρυσαυγίτης ή εξτρεμιστής αριστερός θα μας κλωτσάει καμιά 50αριά χρόνια πίσω;
Όχι. Δεν αξίζει να συνεχίσει κανείς να τροφοδοτεί με το υστέρημά του όλους αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες που μας κάθησαν στο σβέρκο μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους.

Ας συνεχίσει λοιπόν το "έργο" του όλος αυτός ο θολός συρφετός, ενώ οι υπόλοιποι θα απολαμβάνουμε μανιωδώς το γιαουρτάκι της ΦΑΓΕ και θα πίνουμε τα αναψυκτικά της 3Ε και βεβαίως θα στηρίζουμε όλους όσους ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.

Το αστείο τελειώνει εδώ!

Νέα Προσευχή για την Αγία Μέρκελ!

Βρίσκεται παντού στο διαδίκτυο και την παραθέτω:
Μέρκελ ημών
η εν τοις Γερμανοίς,
αγιασθήτω το δάνειό Σου. 
Ελθέτω η χορηγεία Σου.
Εφαρμοσθήτω το πρόγραμμά Σου, ως εν Γερμανώ και επί της Greece.
Την δόσιν ημών την επιούσιον δος ημίν Τζήμερον.
Και λάβε ημάς δια τα θελήματα υμών,
μήπως και ημείς κουρέψομεν τες οφειλές ημών.
Και μη εισενέγκης ημάς εις Τσιπρισμόν,
αλλά ρύσαι ημάς και από τη Συγγρού,
Αμήν

Διαρθρωτικές Αλλαγές, η εξής ΜΙΑ: Απολύσεις στο Δημόσιο.

Τι είναι ανοησία; Να αναμένει κανείς διαφορετικό αποτέλεσμα όταν όμως χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους.

Η διεθνής κοινότητα όσες φορές και με οποιονδήποτε τρόπο κι αν ερωτηθεί από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, απαντά με τον ίδιο τρόπο: Διαρθρωτικές αλλαγές. Γενναίες και ειλικρινείς. Τολμηρές και αποδοτικές. Μονόδρομος.

Ο κ. Σαμαράς προφανώς θεώρησε ότι η Γερμανίδα καγκελάριος αν ερχόταν στην Αθήνα, αν ένιωθε την κοινωνική αντίδραση στην ατμόσφαιρα, αν γοητευόταν από τον ελληνικό φθινοπωριάτικο ήλιο, θα εξέπεμπε κύματα ενθουσιασμού και θα μετέβαλλε τις θέσεις της.

Δυστυχώς όμως, δεν του έκανε τη χάρη.

Επανέλαβε για μια ακόμη φορά το αυτονόητο: αν κάνει η  Ελλάδα το καθήκον της - απέναντι στην ίδια τη χώρα - τότε και η διεθνής κοινότητα θα πράξει τα δέοντα. Ακριβώς μια από τα ίδια.

Ιδεοληψίες περί δήθεν "διεθνούς απομόνωσης" και άλλες φαιδρότητες δεν είναι παρά εγχώρια πολιτικά ληγμένα προϊόντα για αφελείς ή υστερόβουλους. Ουδέποτε η διεθνής κοινότητα εγκατέλειψε την Ελλάδα καθώς εμπράκτως στηρίζει τη χώρα με δισεκατομμύρια κάθε τόσο.

Που βρισκόμαστε τώρα; Μα εκεί από όπου ξεκινήσαμε: Η βασική απόφαση, η μείζονα μεταβολή, η αποφασιστική κίνηση δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί. Με ευθύνη του συνόλου του πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του στην κοινωνία, συνδικαλιστών, συντεχνιών και ομάδων πίεσης.

Μία είναι η κεντρική διαρθρωτική αλλαγή που θα συνταράξει πραγματικά τα λιμνάζοντα και όζοντα ύδατα της ελληνικής οικονομίας: Οι απολύσεις, ευθείες και χωρίς εφεδρειακές περικοκλάδες, των Δημοσίων Υπαλλήλων που δεν χρειάζονται. Και βεβαίως η άρση της μονιμότητας όλων των υπολοίπων.

Αυτό περιμένει η οικονομία, αυτό περιμένει η υγιής κοινωνία, αυτό περιμένει και η διεθνής κοινότητα.

Οι απολύσεις:
-Θα καταδείξουν την ειλικρινή βούληση του πολιτικού συστήματος να διακόψουν τους δεσμούς με το αμαρτωλό παρελθόν της άκριτης λαφυραγωγικής διαχείρισης του κράτους και των πόρων του.
-Θα επιβεβαιώσουν την απόφαση πως δε θα επανέλθει η ελληνική οικονομία στον αμαρτωλό κύκλο του υπέρμετρου δανεισμού.
-Θα εκπέμψουν πολύ ισχυρό μήνυμα στην κοινωνία πως το πολιτικό σύστημα έπαψε να αποτελεί τον αξιόπιστο εταίρο στην πελατειακή συναλλαγή και θα ωθήσουν κυρίως τους νέους εργαζόμενους στην πραγματική οικονομία.
-Θα συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση των Δημοσίων Υπηρεσιών καθώς θα παγιώσουν την αντίληψη ότι ο πολίτης είναι εκείνος που πρέπει να απολαμβάνει υπηρεσίες κι όχι οι υπηρεσίες να απολαμβάνουν εις βάρος του πολίτη, προνόμια και αργομισθία.

Απλά πράγματα.

Τι γίνεται σε διαφορετική περίπτωση; Μα το προφανές.

-Όσο οι πολιτικοί επιμένουν να εκπροσωπούν συμφέροντα συντεχνιακά και συνδικαλιστικά, και να καπηλεύονται εκείνους που πραγματικά θυσιάζονται, θα απομείνουν να συνδιαλλέγονται με ολοένα και μικρότερο κομμάτι της κοινωνίας. Γιατί τι άλλο εκπροσώπησε ο κ. Σαμαράς όταν μιλούσε για "θυσίες" στην κ. Μέρκελ όταν γνωρίζει ότι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και οι συντεχνίες υπέστησαν τα ελάχιστα προκαλώντας με την υπέρμετρη φορολογία τεράστιες επιπτώσεις στον ιδιωτικό τομέα, επιμένοντας να σταματήσει εδώ το πρόγραμμα περικοπών ώστε να περισώσει τους ψηφοφόρους του;

-Οι επιχειρήσεις και το αξιόλογο εργατικό δυναμικό δεν πρόκειται να συνεχίσουν για πολύ να υπηρετούν ένα τυραννικό, φοροεισπρακτικό και πελατειακό κράτος: μετά το παράδειγμα της ΦΑΓΕ θα ακολουθήσουν κι άλλοι.

-Η διεθνής κοινότητα όταν τα πραγματικά προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία θα απαιτήσουν την αυξημένη προσοχή της, δε θα χάσει άλλο χρόνο και χρήμα περιμένοντας πότε το πολιτικό σύστημα θα αποφασίσει να προσγειωθεί στον πραγματικό κόσμο.

Ας το πάρουν λοιπόν απόφαση.
Τα υγιή κομμάτια της κοινωνίας, οι πυλώνες και οι "αιμοδότες" της παραγωγικής μηχανής της ελληνικής οικονομίας, η τεχνογνωσία, η υπεραξία που πράγματι κρύβεται στη χώρα θα αποδημήσει. Θα αναζητήσει ευκαιρίες και θα αξιοποιήσει τα σύγχρονα και παραγωγικά εργαλεία που προσφέρονται σε άλλες χώρες.
Κι αν το μυαλό σας πάει - χαμογελώντας ειρωνικά - στη Βουλγαρία, η ΦΑΓΕ έδειξε το δρόμο. Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο κι άλλες χώρες, με ικανοποίηση θα δεχόντουσαν φιλόδοξα εγχειρήματα, μακρυά από τον καταστροφικό παραλογισμό της απίθανης γραφειοκρατίας, της μιζέριας του λαδώματος, της γελοίας αμορφωσιάς που οδηγεί στην κωμική αντιστροφή της πυραμίδας προσόντων και θέσης! (ναι, στην Ελλάδα μπορεί κάποιος στο Δημόσιο να είναι Διευθυντής με απολυτήριο Λυκείου αλλά να "διοικεί" διδάκτορες!)

Όχι, δεν περιμένουμε άλλο!
Η ανοχή εξαντλήθηκε και μαζί της η εποχή της σιωπηρής συναλλαγής.

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ως αποτέλεσμα της αναμενόμενης δόσης καθυστερεί για ένα και μόνο ουσιαστικό λόγο: το πολιτικό μας σύστημα προσπαθεί μανιωδώς να περισώσει την "πελατειακή του αξιοπιστία" υψώνοντας τις τελευταίες του ασπίδες πέριξ των προστατευομένων του. Πρακτικά, επαγγελματίες και επιχειρήσεις περιμένουν την ανακεφαλαιοποίηση ώστε να δουν τα ψήγματα της σωτήριας ρευστότητας, η οποία όμως δεν έρχεται εξαιτίας της επίμονης άρνησης και κωλυσιεργείας της τριμερούς Κυβέρνησης να πράξει τα δέοντα στο Δημόσιο Τομέα.
Ήδη οι πιο τολμηροί αποχωρούν γιατί μάλλον βαρέθηκαν να περιμένουν. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι, πολλοί.

Η Μέρκελ, ο ESM και το Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο.

Μια περίεργη σύγκλιση γεγονότων έρχεται να μας υποβάλλει άλλες ιδέες και απόψεις σχετικά με την εξέλιξη των πραγμάτων για το Ελληνικό Ζήτημα και βεβαίως να μας διαφοροποιήσει την μέχρι σήμερα εικόνα της "ρουτίνας" (!) "δόση-έλεγχος Τρόικας-νέα δόση", με την οποία είχαμε μάθει να πορευόμαστε κατά τη "Μνημονιακή" διετία.

Τρία είναι τα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν τη νέα εικόνα:

Πρώτον:

Τα μεγέθη τόσο της δόσης αλλά όσο κυρίως των απαιτούμενων μέτρων που αναγκαιούν ώστε το χρέος να τεθεί σε βιώσιμη τροχιά είναι τεράστια για την Ελληνική Οικονομία. Όχι βεβαίως απαγορευτικά, στο πλαίσιο μιας ειλικρινούς προσπάθειας μεταρρυθμίσεων. Αλλά τεράστια. Πρακτικά, η  λήψη των συγκεκριμένων μέτρων συνθλίβει κάθε σκέψη επιστροφής σε προ-Μνημονίου καταστάσεις.

Δεύτερον:

Η ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα η οποία αναμένεται να πραγματοποιηθεί με την καταβολή της συγκεκριμένης δόσης, εξασφαλίζει στο ίδιο επίπεδο με το υπόλοιπο τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης την παραμονή εντός ευρωσυστήματος. Βεβαίως το δίπολο "μέτρα-δόση" άρα και ανακεφαλαιοποίηση είναι σφιχτά συζευγμένα και συνεπώς είναι προφανές ότι το μέγεθος των μέτρων είναι ανάλογο της σπουδαιότητας του επιδιωκομένου αποτελέσματος: Πολύ σοβαρά μέτρα για μια εξαιρετικά απαραίτητη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης.

Τρίτον:

Η εσπευσμένη επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου συμπίπτει με την έναρξη λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας και βεβαίως όλη αυτή η σύμπτωση έρχεται να συμβεί σε μια χρονική συγκυρία που τα πραγματικά "μεγάλα" προβλήματα της Ευρωζώνης, η Ισπανία και το Βορειοευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα, απαιτούν σοβαρές - από άποψη κεφαλαίων - λύσεις.

Εν ολίγοις, πως βλέπουμε εμείς την εξέλιξη των πραγμάτων;

-Η κα Μέρκελ και συνολικά η Ευρωζώνη, προετοιμάζει μια συνολική λύση για το Ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους με σκοπό κυρίως να αντιμετωπίσει το Ισπανικό ζήτημα. Η Ισπανία, θυμίζω, είναι άλλης τάξεως θέμα καθώς τόσο όγκου όσο και επιρροής στον υπόλοιπο κόσμο δεν έχει καμία σχέση με τα Ελληνικά μεγέθη: Οι ισπανόφωνοι στις ΗΠΑ, η επιρροή και η σχέση της με τη Νότια Αμερική, η έκθεση της Γαλλίας και της Πορτογαλίας στο ισπανικό τραπεζικό σύστημα καθώς και η πολιτική της οργάνωση με τις ημι-ανεξάρτητες περιφέρειες είναι πράγματι (και σε αντίθεση με την μικρή Ελλάδα) να πυροδοτήσει τεράστιες εξελίξεις.

-Σκοπός λοιπόν, πιθανώς! - της επίσκεψης της κας Μέρκελ δεν είναι άλλος παρά να σκιαγραφήσει μια συνολική πρόταση περί ένταξης της Ελλάδας στον ESM, αφορμή για επί της ουσίας έναρξης λειτουργίας του και προφανώς την επίδειξη στις αγορές της αποφασιστικότητας της Ευρώπης να υποδεχτεί κάθε χώρα (διάβαζε Ισπανία) υπό την "προστασία" του.

-Η διαμόρφωση αυτής της πρότασης πιθανόν να έρχεται ώστε να δώσει μια πολιτική λύση στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί σχετικά με το τρέχον δανειακό πρόγραμμα. Η πρόταση εισόδου της Ελλάδας στον ESM ουσιαστικά αντικαθιστά την Τρόικα με έναν μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό, ο οποίος και καταδεικνύει τη δυνατότητα της Ευρώπης να διαχειριστεί τα του οίκου της.

-Βεβαίως, η είσοδος σε έναν τέτοιο οργανισμό σύμφυτο με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο (δηλαδή η οποιαδήποτε "απειλή" εξόδου από αυτόν συνεπάγεται αυτόματα και "απειλή" εξόδου από την ΕΕ αφού αποτελεί μέρος του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος) σηματοδοτεί μια εξαιρετικά σοβαρή μεταβολή για την ελληνική πραγματικότητα.

Στην ουσία, η ενδεχόμενη είσοδος της χώρας στον ESM επιλύει οριστικά το δίλημμα "μέτρα ή πολιτική διαπραγμάτευση" καθόσον η διαδικασία χρηματοδότησης της χώρας ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις και κάθε απόκλιση αυτομάτως εξομαλύνεται καθώς ο οργανισμός διαχειρίζεται συνολικά το ζήτημα.

Είναι επίσης πιθανόν, η πρόταση να συνοδευτεί με δύο επιπλέον δελεαστικές επί μέρους προτάσεις: την συμμετοχή του Επίσημου Τομέα (κεντρικών τραπεζών) σε ένα νέο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης (το οποίο λανθασμένα ονομάζεται "κούρεμα") του ελληνικού χρέους και βεβαίως με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ίσως και με την εφαρμογή δελεαστικότερων επιτοκίων, του τρέχοντος δανειακού προγράμματος της Τρόικας.

Πρακτικά, η ανωτέρω συνολική πρόταση για να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει:

-Να υποβληθεί στην ελληνική πλευρά με τη λογική του "αυτό ή τίποτα". Εφόσον βεβαίως διαπιστωθεί κατόπιν και της εκθέσεως της Τρόικας, η αδυναμία της ελληνικής πλευράς να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις του δανειακού προγράμματος.

-Να ζητηθεί η συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας, εφόσον ενδεχόμενη είσοδος στο Μόνιμο Μηχανισμό θα σημάνει την ανάγκη συναίνεσης σε ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, σε μια εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων εκ μέρους της Ελλάδος σε ό,τι αφορά στο κοινωνικό κράτος, στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, στη δομή της εθνικής οικονομίας.

Ας δούμε λοιπόν την επίσκεψη της καγκελαρίου και ταυτόχρονα τις εξελίξεις στο ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, ώστε να επιβεβαιώσουμε ή να απορρίψουμε τις παραπάνω υποθέσεις.

Μια Απειλητική Κοινωνία.

Είναι η Κρίση που λειτουργεί διασχιστικά ή η σύσταση της ιδιοσυγκρασίας μας είναι τέτοια που μας ωθεί σε ανακλαστικές σπασμωδικές κινήσεις;

Ενδεχομένως το δεύτερο να αποτελεί μια όχι και τόσο "πολιτικά ορθή" άποψη καθώς ενισχύει την ιδέα περί "ιδιαιτερότητας της φυλής" αλλά το κεντρικό ερώτημα παραμένει:

Γιατί η Ελληνική κοινωνία αντιδρά με όρους απειλής στις καταστάσεις που βιώνει;

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η διαπίστωση πως η "απειλητική" διάθεση διατρέχει κάθε κλίμακα παρατήρησης: από το επίπεδο της γειτονιάς και του χώρου εργασίας μέχρι εκείνο της χώρας!

Ενδείξεις; Πολλές!

-Πολιτικές δυνάμεις αλλά και προσωπικότητες προκρίνουν την "απειλητική διάθεση" έναντι της Ευρώπης αντί  της συνεργασίας προς τον, υποτίθεται, κοινό σκοπό: αυτόν της εξυγίανσης και της μεταρρύθμισης της οικονομίας μας. Προτείνουν δηλαδή να "απειλήσουμε" με στάση πληρωμών, με προβολή της "ζημιάς" που θα πάθουν οι δανειστές αν δεν συνεχίσουν να μας δανείζουν ή να μας χρηματοδοτούν καθώς κι άλλα δεινά που θα τους συμβούν αν δεν προσέξουν τι θα κάνουν με εμάς.

-Επαγγελματικοί κλάδοι "απειλούν" ο καθένας με τον τρόπο του, την υπόλοιπη κοινωνία, πόσα άσχημα και κακά θα της συμβούν αν δεν εξακολουθήσει να συνηγορεί στη χρηματοδότησή τους ή στην διατήρηση των προνομίων τους.

-Ακόμη και πολιτικοί μας "απειλούν" πόσο θα υποφέρουμε αν δεν συνεχίσουμε να τους εκλέγουμε, καθώς η ενδεχόμενη απουσία τους από την πολιτική σκηνή ή σε άλλες περιπτώσεις η απομάκρυνσή τους από την εξουσία θα σημάνει και την εμφάνιση εσχατολογικών φαινομένων!

Βεβαίως, είναι δυνατόν κάποιος να ισχυριστεί ότι ανάλογα φαινόμενα "απειλητικής διάθεσης" εμφανίζονται και σε άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα.

Κι όμως!

Αυτό που καταγράφεται στη χώρα μας είναι μοναδικό, ενώ ανάλογες θέσεις σε "ομόλογες" χώρες του Νότου μόνο ως γραφικές προσλαμβάνονται.

Ουδείς υποστηρίζει - ας πούμε - στην Ισπανία την "απειλή" χρεωστασίου ως μέσο άσκησης πίεσης στους Ευρωπαίους εταίρους.

Ουδείς συντάσσεται με "σαμψωνικού τύπου" απεργιακές κινητοποιήσεις, δηλαδή με κινητοποιήσεις που απαντούν στην οικονομική δυσπραγία με μια "απειλή" συνολικής κατάρρευσης. Άλλο τώρα αν στην Ελλάδα μας παρουσιάζουν ως τέτοιες τις διαδηλώσεις στη Μαδρίτη τα εγχώρια υπολείμματα της Σοβιετίας και οι παραστάτες τους.

Η Ελληνική κοινωνία λοιπόν έχει διαπαιδαγωγηθεί να "απειλεί" και να εντάσσει την "απειλή" στην επιχειρηματολογία της.

-Μην περικόψετε τους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματά μας ακόμη κι αν αυτά δεν αποδίδονται είτε δίκαια, είτε νόμιμα γιατί απειλείται με καταστροφή ο ιδιωτικός τομέας και η κατανάλωση!

-Μην αυξήσετε τη φορολογία γιατί "απειλείται" με κατάρρευση ο κλάδος μας

-Μην κλείσετε τον οργανισμό και μην ιδιωτικοποιήσετε τη ΔΕΚΟ γιατί "η χώρα θα μείνει χωρίς ρεύμα" ή "θα ξεπουληθεί η πατρίδα".

Σημασία έχει να βρεις κάτι που να ακούγεται αρκετά "απειλητικό"!

Ουδείς σκέφτεται - ας πούμε - να προτείνει περισσότερη δουλειά ή ορθολογικότερη οργάνωση ή εξορθολογισμό του ισολογισμού του ή ακόμη και αλλαγή στην επαγγελματική του κατεύθυνση!

Αλλά αυτό θα ήταν εφικτό αν και οι πολιτικοί μας ηγέτες διέθεταν διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων!
Αν απέφευγαν τη μεγαλόστομη ρητορική περί "κρίσιμων στιγμών", "κινδύνου της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη" αλλά ταυτόχρονα κι αν ήξεραν πότε να καθοδηγήσουν την κοινωνία προς την ευημερία κι όχι προς την λαιμαργία!