Το Μαύρο Παζλ

    Κατά τα άλλα ήταν καλά παιδιά. Με σπουδές βαρβάτες. Από γενιές που οι ρίζες τους χανόντουσαν στα μουχλιασμένα κάστρα της Βόρειας Ευρώπης. Γερμανοί τραπεζίτες, που τώρα δούλευαν στα ψηλότερα πατώματα εκεί στους ουρανοξύστες της Φρανκφούρτης. Αργά το βράδυ - κάθε βράδυ - μαζευόντουσαν κι οι τρεις για μπύρες και συζήτηση στην ίδια μπυραρία τα τελευταία οκτώ χρόνια στο στενό πλάι στην πλατεία Ρέμερ κοντά στο ποτάμι. Ο Στέφαν, ο Κρις και ο Γιόχαν.
-  Κύριοι, η κατάσταση εξελίσσεται όπως την είχαμε σχεδιάσει. Ξεκίνησε να μιλάει ο Κρις. Μετά τη συμφωνία με τους Αμερικανούς, να πάρουν αυτοί ζωτικό χώρο στα Βαλκάνια με αντάλλαγμα να μην ξηλώσουν ολόκληρη την οικονομική μας επιρροή εκεί, διαχειριζόμαστε πλέον 70-30 υπέρ μας, το χρέος των PIIGS. Οι Αμερικανοί μπορούν να δρομολογήσουν τα γεωπολιτικά τους όπως θέλουν, αναφέρομαι σε αγωγούς, ελληνο-τουρκικά, Μακεδονικό, Σερβία και τα παρόμοια, εμείς θα τους στηρίξουμε κι αυτοί μας παραχωρούν το μεγαλύτερο μέρος των τόκων από τη διαχείριση των κρατικών χρεών. 70-30 η αναλογία. Σωστά;
-  Έτσι τα είχαμε συμφωνήσει, απάντησαν οι άλλοι δύο.
-  Συνεχίζω λοιπόν. Αφού οι Νότιες χώρες δεν έχουν πλέον ζεστό χρήμα για κατανάλωση, θα τους μετατρέψουμε από PIIGS σε αγελάδες! Μακροχρόνια προγράμματα σταθερότητας και εξασφαλισμένα επιτόκια από τα πακέτα βοήθειας. Τα κεφάλαια θα είναι απολύτως κατοχυρωμένα, με τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις σχετικές συμφωνίες. Ας πούμε στην Ελλάδα, σχεδιάζουμε μια επένδυση της τάξης των 110 δις ευρώ, με 5,5% επιτόκιο, αρχικά για τρία χρόνια. Συνολικά για όλες τις χώρες του Νότου, θα προβλέψουμε γύρω στο 1 τρις ευρώ. Κανονικό άρμεγμα αγελάδων. Το παιχνίδι θα γίνει πολύ σκληρό όμως. Πως σας ακούγεται;
-  Ελκυστικότατο! Αναφώνησε ο Στέφαν.
-  Μισό λεπτό. Η Ελλάδα χρωστάει κοντά στα 300 δις. Αν προσθέσουμε κι άλλα 110, πως θα τα αποπληρώσει; Αναρωτήθηκε ο Γιόχαν.
-  Τα πράγματα είναι απλά. Αποκρίθηκε ο Κρις. Η Ελλάδα - μιας και με ρωτάς γι' αυτήν - έχει έσοδα κάθε χρόνο κοντά στα 50 με 55δις ευρώ. Για τόκους πρέπει να δίνει κοντά στα  13 με 15 δις ευρώ κάθε χρόνο και καμιά 30αριά για το κεφάλαιο. Εισπράττουν 50 χρειάζονται 90. Από τα 90 χρειάζονται 13 για τόκους ώστε να δανειστούν τα 40. Πρακτικά οι Έλληνες θα εργάζονται για εμάς.  Περίπου κάθε σεντς όλου του πρωτογενούς κρατικού εισοδήματος θα έρχεται σε μας. Καταλαβαίνεις; Αποκτάμε μια ολόκληρη χώρα μόνο με 110 δις, τα οποία όμως παίρνουμε πίσω το 2014 και μάλιστα με τόκο. Το μόνο που θα πάθουν θα είναι η πτώση του βιοτικού τους επιπέδου κοντά στο 40%. Δηλαδή θα δανείζονται μόνο για να πληρώνουν τα δάνεια κι όχι για δικές τους δαπάνες. Απολύτως διαχειρίσιμο. Εμείς από την άλλη βρίσκουμε κεφάλαια για τα δικά μας προγράμματα ανάπτυξης. Με λίγα λόγια ο νότος θα τροφοδοτήσει την ανάπτυξη του Βορά, όχι από την κατανάλωση των προϊόντων μας αλλά από τους τόκους των χρεών τους. Γι' αυτό τους ονόμασα "αγελάδες". Κι όταν αντιστραφεί ο κύκλος, τη δική μας ανάπτυξη, δηλαδή τα δικά μας προϊόντα, θα τους τα πουλήσουμε πίσω. Οκεϋ τώρα;
- Ναι, εντάξει. Τώρα καταλαβαίνω γιατί κρατάμε και ακριβό το ευρώ. Εμείς θα κερδίσουμε από το χρέος των Νότιων. Οπότε πάση θυσία σκληρό νόμισμα. Με το 40% τώρα όμως που πρέπει να τους κόψουμε, πως θα γίνει;
- Και γι΄ αυτό υπάρχει σχέδιο. Είπε ο Κρις. Θα μας ενημερώσει ο Στέφαν, ως πιο ειδικός.
- Ευχαριστώ Κρις. Είπε ο Στέφαν και πήρε το λόγο. Το πρόγραμμά μας έχει ως εξής: 20% θα προέλθει από την πτώση των μισθών και 20% από φόρους. Έτσι θα ρίξουμε το βιοτικό επίπεδο που θα γνωρίσει μια πτώση κοντά στο 40%. Από εκεί και πέρα κάθε παρέκκλιση από το πρόγραμμα θα βαρύνει τους ίδιους. Το 40% είναι ενδεικτικό και μπορεί να πάει και πιο κάτω. Βεβαίως μετά τα 3-4 χρόνια θα πρέπει να τους βρούμε κεφάλαια για ανάπτυξη. Μια αναδιάρθρωση του χρέους τους της τάξης του 20% θα τους εξοικονομήσει κεφάλαια κοντά στα 40 δις για μια 5ετία δηλαδή περίπου 8 δις το χρόνο, ώστε να τα διαθέσουν στις δικές μας αγορές φυσικά. Πολιτικά η διαχείριση προβλέπεται ως εξής: το πρόγραμμα σταθερότητας θα το διαχειριστεί κεντροαριστερό κόμμα. Χαμηλή κοινωνική ένταση και λαϊκίστικη ρητορική. Ρευστή. Εκεί θα στριμώξουμε όλα τα αρνητικά μέτρα. Αν χρειαστεί θα επανεκλεγεί η ίδια κυβέρνηση ώστε να αποφύγουμε κοινωνική αναταραχή. Μετά, βλέπω τη διαχείριση της ανάπτυξης - τη διαχείριση της αναδιάρθρωσης του χρέους δηλαδή - σε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση, ώστε τα κεφάλαια να διοχετευθούν εκεί που πρέπει. Αυτά.
- Πολύ καλά. Είπε ο Κρις. Οι Αμερικανοί τι λένε για όλα αυτά;
- Τους ξέρεις τους Αμερικανούς. Θέλουν μαζί με όλο το αρνητικό κλίμα να περάσουν μαζί και τα δικά τους θέματα ώστε να τελειώνουν. Έτσι κι αλλιώς για το 2011 έχουν τα δικά τους σχέδια στην ευρύτερη περιοχή, η κρίση θα τραβήξει για πολύ και θα ήθελαν να ξεμπερδεύουν με το Αιγαίο τουλάχιστον, ώστε η παρούσα Κυβέρνηση να "φορτωθεί" όλη τη "σαβούρα". Οι συντηρητικοί δεν είναι  και πολύ ευέλικτοι σ' αυτά.
- Λογικό το βρίσκω. Οι κεντροαριστεροί στην Ελλάδα είναι σύμφωνοι;
- Ναι υπό την προϋπόθεση να ξαναγίνουν εκλογές.
- Εκλογές; Πάλι; Γιατί;
- Για δυο λόγους: ο πρώτος είναι γιατί ο Γιώργος λέει ότι θέλει να αισθάνεται εξασφαλισμένος ότι έχει λαϊκή εντολή πριν προχωρήσει στα "βαθιά". Φοβάται μήπως τον "πουλήσουμε" στα μισά της διαδρομής. Ο δεύτερος είναι πιο περίπλοκος. Αυτές οι εκλογές θα γίνουν με τον προηγούμενο εκλογικό νόμο. Θα τις κερδίσει και πάλι ο Γιώργος - αν χρειαστεί και με τη βοήθεια νέων μικρότερων κομμάτων - και θα πάρει τα αρνητικά μέτρα. Ούτως ή άλλως λίγο πάνω από το 40% θέλει και θα το πάρει αφού πλέον ισχύει το μπόνους των 50 εδρών. Οι επόμενες όμως θα γίνουν με τον εκλογικό νόμο που θα ψηφίσει ο Γιώργος. Για να έχει τη δυνατότητα να χειριστεί καλύτερα τα πράγματα στο εσωτερικό του κόμματός του, να ορίσει αυτός τους υποψήφιους και τα ψηφοδέλτια που θέλει ώστε να ελαχιστοποιήσει τις αντιδράσεις της εσωτερικής αντιπολίτευσης, που θα είναι μεγάλες μετά από μια τέτοια κατάσταση, και να φτιάξει μια θετική γι' αυτόν κοινοβουλευτική ομάδα. Ο καινούριος νόμος του Γιώργου έχει και μονοεδρικές, σπάει και μεγάλες περιφέρειες και γενικά είναι πιο πολύ στα μέτρα του. Είναι φτιαγμένος για να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του αρχηγού.

 Η συζήτηση κάπου εκεί άλλαξε θέμα. Πέρασε στο κυνήγι, στο ποδόσφαιρο και σε μια νέα ποικιλία πούρων που θα δοκίμαζαν οι τρεις την Κυριακή κάπου στο Βερολίνο που θα πήγαιναν επαγγελματικό ταξίδι.
Καληνύχτα σας...
 

Ζητείται...

     Αφού ο Καραμανλής την έκανε άρον-άρον. Αφού ο Παπανδρέου ενώ νίκησε πανηγυρικά στις εκλογές, τώρα θέλει εκλογές και πάλι. Αφού ο Σαμαράς δεν ζητάει εκλογές. Μάλλον πρέπει να βάλουμε αγγελία. Κάνω εγώ λοιπόν το πρώτο βήμα.
" Αβάδιστη χώρα με κατοίκους ελαφρώς μεταχειρισμένους αλλά όχι πλήρως διεφθαρμένους, με αρχαίες περγαμηνές και ιστορία κομπλέ πάνω από 24 δερματόδετους τόμους, ατακτοποίητους ημιυπαίθριους και αυθαίρετα, ζητά αξιόλογο πολιτικό διεθνούς κύρους για τη θέση του Πρωθυπουργού. Ο κατάλληλος υποψήφιος θα πρέπει να ομιλεί στοιχειωδώς την ελληνική, όχι πάνω από ένα σαρδάμ ανά φράση, να έχει δυνατότητα ταξιδίων, υπό την προϋπόθεση ότι θα παραμένει στη χώρα και θα εργάζεται τον περισσότερο χρόνο, και γενικά να φέρεται ως ένας μέσος φυσιολογικός άνθρωπος διαθέτων την κοινή λογική, αλλά και βεβαίωση από την ενορία του. Θα προτιμηθούν υποψήφιοι που ξέρουν από σπρεντ, χρέη, ομόλογα και πως το τρίβουν το πιπέρι οι διεθνείς χρηματαγορές. Αποκλείονται οι υποψήφιοι που έχουν παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, αδερφοξάδερφα, κουνιάδους και μπατζανάκηδες καθώς και υποψήφιοι με ιδιαίτερα χόμπυ και ενασχολήσεις όπως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, το κανό (και το καγιάκ) καθώς και το ποδήλατο. Η σύμβαση θα είναι τετραετής, ενώ αποκλείεται παράτασή της ή μονιμοποίηση. Παρέχεται ικανοποιητικός μισθός, εταιρικό αυτοκίνητο, εταιρικό τηλέφωνο και ελκυστικό πακέτο ασφάλισης σε μεγάλο ασφαλιστικό οργανισμό υπό την προϋπόθεση ότι ο υποψήφιος θα τον εξυγιάνει."
Εντάξει τώρα;

Μισό Λεπτό...Κάτι μας Λείπει!

    Είπαμε ότι το Μνημόνιο - όπως ίσως ήταν αναμενόμενο για αρκετούς - έχει μετασχηματιστεί σε νόρμα της πολιτικής μας σκηνής. Σε ένα μέτρο που καθορίζει το πολιτικό σκηνικό και τους παίκτες του, κατά συνέπεια και τις επιλογές των πολιτών. Ας δεχτούμε επίσης ότι όντως ο Πρωθυπουργός έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές εφόσον "συναθροιστούν" οι παράγοντες που έχει στο μυαλό του, όπως ο ίδιος το διατύπωσε στην πρόσφατη συνέντευξή του. Ποιες είναι οι επιλογές των πολιτών σε σχέση με το Μνημόνιο και σε συνδυασμό με την πολιτική τους τοποθέτηση;
    Τι εννοώ; Απλούστατα: Είσαι κεντροδεξιός και δεν θέλεις Μνημόνιο; Επιλέγεις Σαμαρά. Είσαι κεντροδεξιός και θέλεις Μνημόνιο; Θα υπάρχει σε λίγο το κόμμα της Ντόρας. Είσαι δεξιός και ήθελες τα λεφτά του Μνημονίου αλλά τώρα δεν το θέλεις με τίποτα; Υπάρχει το ΛΑΟΣ. Γενικά λοιπόν στο χώρο της Κεντροδεξιάς έχεις επιλογές. Δεν είναι ανάγκη να καταφύγεις στο λευκό, στο άκυρο ή να ξενιτευτείς σε άλλο πολιτικό χώρο. Ακούγεται σαν διαφήμιση απορρυπαντικού αλλά έτσι είναι.
     Στον κεντροαριστερό χώρο τώρα, υπάρχει ένα θέμα. Το μοναδικό κόμμα που στηρίζει Μνημόνιο είναι το ΠΑΣΟΚ. Δεν λέω ότι το στηρίζει εξ' επιλογής ή εξ' ιδεολογίας. Κάθε άλλο. Όμως το ΠΑΣΟΚ "εγκλωβίστηκε" στη Μνημονιακή λογική, είναι εξαναγκασμένο να το παρουσιάζει ως μονόδρομο και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το σύνολο των στελεχών και των ψηφοφόρων του συμμερίζονται αυτήν την ανάγκη.
     Λίγο πιο αριστερά, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δραματική. Εκεί κι αν δεν έχεις επιλογές. Αν είσαι αριστερός και στηρίζεις Μνημόνιο (το ξέρω ακούγεται διαστροφικό αλλά φαντάζομαι θα υπάρχουν κι αυτοί) μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να σε "καλύψει" κάπως. Κατά τα άλλα η πλήρης ομοιομορφία. Άρα λοιπόν έχουμε και λέμε: Αν είσαι κεντροαριστερός ή αριστερός και θες μνημόνιο, έχεις το ΠΑΣΟΚ και μόνο ως πολιτικό "κατάλυμα". Ειδάλλως, έτσι και δε θέλεις Μνημόνια, έχεις μια χαρά επιλογές: ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Οικολόγοι, Δημοκρατική Αριστερά (Φ. Κουβέλης), μπορεί και το κόμμα του Αλαβάνου που μαθαίνω ότι συγκροτείται, για να αναφέρω μόνο την κοινοβουλευτική αριστερά. Θα μου πεις γιατί βάζω τους Οικολόγους στα αριστερά. Ε, πάρτο ως αριστερά του ΠΑΣΟΚ, έτσι για να συνεκφωνούμαστε.
      Ποιοι μένουν ακάλυπτοι; Μα οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ που ενώ δεν εντάσσονται στην Αριστερά, εντούτοις δεν θέλουν Μνημόνιο. Και δε μιλάμε για εκείνους που εύκολα καταφεύγουν σε άλλες επιλογές μικρότερων κομμάτων. Αναφερόμαστε σε ένα κοινωνικό μπλοκ που θέλει να είναι ενταγμένο σε ένα κόμμα ή σε μια παράταξη εξουσίας. Αυτοί μένουν ακάλυπτοι.
      Να λοιπόν τι μας λείπει, για να ολοκληρωθεί η εικόνα: Ένα κόμμα - και δεν αναφέρομαι σε συνδυασμούς δημοτικών εκλογών αλλά σε κανονικό κόμμα - προερχόμενο από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ το οποίο θα εκφράσει εκείνους τους ψηφοφόρους του Κινήματος που δεν επιθυμούν να ταυτιστούν με τον Μνημονιακό μονόδρομο. Θα το δούμε άραγε και μάλιστα σύντομα;

Αρχίζει και Ζαλίζει...!

Από το Μάιο, λίγες εβδομάδες μετά την επικύρωση του Μνημονίου από την Ελληνική Βουλή, είχαμε ήδη επισημάνει:"Εκεί λοιπόν στο "σημείο μηδέν", εκεί που πρακτικά θα πρέπει να "διαβούμε" πραγματικά ως κοινωνία το Ρουβίκωνα μιας νέας εποχής, σε εκείνο το σημείο θα γίνουμε παρατηρητές ενός πολιτικο-κοινωνικού "σουπερνόβα"!...".

Όπως όλα δείχνουν λοιπόν, αυτό το χρονικό σημείο βρίσκεται πολύ κοντά μας, ή τουλάχιστον είμαστε σε τροχιά προσέγγισής του πλέον. Θα παραθέσω και μερικέςπρόσφατες ειδήσεις για να δεις που θα σε πάω:
Πρώτον:
"Εννιακόσιοι πενήντα επιτυχόντες σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ προσλαμβάνονται έως τα τέλη του χρόνου αντί για το 2012, προκειμένου να καλύψουν κενά που προέκυψαν, λόγω συνταξιοδοτήσεων." (από το ΑΝΑ-ΜΠΕ)
Δεύτερον:
"μέχρι το τέλος του τρέχοντος μήνα θα δοθεί η προκαταβολή της ενιαίας ενίσχυσης ύψους 1,1 δις ευρώ σε 720.000 δικαιούχους αγρότες. Η εξόφληση της ενιαίας ενίσχυσης (δεύτερη δόση) θα καταβληθεί το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου. " (Από το ΑΝΑ-ΜΠΕ)
Τρίτον:
"Τη χορήγηση έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης σε 500.000 χαμηλοσυνταξιούχους, στο τέλος Δεκεμβρίου, εξήγγειλε ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στο Περιστέρι. " (παντού...!)
Τέταρτον:
"Με την απόφαση 2/58755/0020/20-09-2010 του Υπουργείου Οικονομικών – Γενικής Γραμματείας Δημοσιονομικής Πολιτικής εγκρίθηκε η πρόσληψη 700 ατόμων διαφόρων ειδικοτήτων στην ΕΡΤ Α.Ε. με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, για την αντιμετώπιση υπηρεσιακών αναγκών " (από την ΕΡΤ)

Σε συνέχεια όλων αυτών, είχαμε τη διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού, στην οποία - πέρα από το σχολιασμό που κάναμε στο προηγούμενο άρθρο μας - θα προσθέσω/υπενθυμίσω και τα παρακάτω:


* Το αποτέλεσμα των επικείμενων δημοτικών εκλογών είναι ήδη προεξοφλημένο και καμιά διακαναλική δεν μπορεί να το αλλάξει δέκα μέρες πριν τις εκλογές. Είναι πασιφανές ότι στο ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπανδρέου το γνωρίζουν αυτό. Άρα στόχευση του κ. Παπανδρέου δεν ήταν οι επικείμενες εκλογές. Αυτές έχουν ήδη κριθεί. Εντούτοις, ο κ. Παπανδρέου -πρωτοφανές για Πρωθυπουργό μιας πανίσχυρης Κυβέρνησης - επιλέγει να βάλει στο τραπέζι, ένα μόλις χρόνο μετά την πανηγυρική εκλογή του όπου συνέτριψε τον αντίπαλό του και χωρίς αυτός να έχει ανανήψει εκλογικά αλλά και χωρίς κανείς(!) να του το ζητά, τις πρόωρες εκλογές.
* Μια φράση από τη συνέντευξη του κ. Παπανδρέου ήταν εξόχως -κατά τη γνώμη του γράφοντος - αποκαλυπτική:"Όμως, όλα αυτά θα συναθροιστούν και θα αξιολογηθούν, και θα αξιολογηθούν όχι μόνο από εμένα προσωπικά, αλλά και από τις πολιτικές δυνάμεις και, βεβαίως, και στο εξωτερικό."

Να σημειώσουμε επίσης σχετικά με τις επικείμενες εκλογές, δύο ακόμη σημαντικά και πολύ ιδιάζοντα χαρακτηριστικά τους:

* Το ΠΑΣΟΚ δεν "κατέβασε" σε κανένα μεγάλο δήμο, πρωτοκλασάτα στελέχη του. Δεν ήθελε να "κάψει" προφανώς κανένα απ' αυτά. Αντίθετα, κινήθηκε μεταξύ της "υιοθέτησης" στελεχών από άλλους χώρους - περίπτωση Τατούλη- μέχρι την "επιστράτευση" μη πολιτικών προσώπων όπως στην περίπτωση του κ. Καμίνη. Εφόσον η πρωτοβουλία του "Καλλικράτη" ανήκει στην Κυβέρνηση και με δεδομένο ότι προβλέπεται η αναβάθμιση των τοπικών αρχόντων και ιδιαίτερα των περιφερειαρχών σε μεγάλο βαθμό όπως αντανακλάται ξεκάθαρα στη ρήση του Πρωθυπουργού:"Μιλάμε δηλαδή για πολύ σημαντικές αρμοδιότητες και πολύ σημαντικές εξουσίες, που θα έχει πια ο εκάστοτε Δήμαρχος και ο Περιφερειάρχης, ο οποίος, όπως έχω πει κατά καιρούς, είναι σαν ένας μικρός κυβερνήτης, σαν ένας Υπουργός της χώρας.". Με απλά λόγια το ΠΑΣΟΚ δεν "αναβάθμισε" πολιτικά την παρουσία του στις επικείμενες εκλογές, προτείνοντας σημαντικά του στελέχη για τόσο σημαντικές θέσεις και μάλιστα σε μια περίοδο όπου η συνεργασία Κυβέρνησης- τοπικών αρχόντων θα έπρεπε θεωρητικά να είναι η καλύτερη δυνατή. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ δεν πιστεύει σε ένα θεσμό που το ίδιο εισάγει;
* Διεξάγονται εν μέσω μιας εντατικής διαδικασίας αξιολόγησης των "ελληνικών αριθμών" από τη EUROSTAT, τα αποτελέσματα της οποίας καθώς και οι συνέπειες ενδεχόμενης αναθεώρησης των μέχρι τώρα οικονομικών στοιχείων θα ανακοινωθούν μετά τις εκλογές.

Μπαίνω στον πειρασμό να διατυπώσω εκτιμήσεις που τίθενται ενάντια στην "κοινή λογική", αλλά και ποιος άλλος θα ήταν ο ρόλος ενός ανώνυμου - και μάλιστα Τυχαίου! - ιστολόγου; Αν ήταν να διαβάζεις εδώ ό,τι ακούγεται και αλλού...

* Τα δικά μου λοιπόν - ομολογουμένως "τραβηγμένα" - συμπεράσματα είναι το εξής: Είμαστε σε μια "κατάσταση Καραμανλή 2009". Ο Παπανδρέου ξέρει κάτι που βεβαίως κι άλλοι ξέρουν, αλλά κανείς δεν έχει το θάρρος να μας ανακοινώσει. Μπορεί να είναι κι ένα έλλειμμα που δεν έχει προεξοφληθεί από την κοινή γνώμη, τις αγορές ή ακόμη και το Μνημόνιο. Μπορεί και πάνω από το 15 ή 16%. Μπορεί να αφορά και κανέναν άλλον "σκελετό" της ελληνικής οικονομίας ή ίσως και μια δυσμενή εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία. Ξαναλέω ότι μιλάμε για εκτιμήσεις ίσως και ανόητες αλλά ως μπλόγκερ τις διατυπώνω γιατί έτσι μου αρέσει! Για το ημερολόγιό μου ρε παιδί μου!

* Ο Παπανδρέου λοιπόν το ξέρει. Ξέρει και τις συνέπειες οι οποίες είναι προφανείς. Σκληρότερα μέτρα και αναθεώρηση του Μνημονίου επί τα χείρω και επί μακρόν. Επίσης ξέρει ότι στην παρούσα συγκυρία δύσκολα θα διασωθεί πολιτικά λαμβάνοντας έτσι "ξερά" κι άλλα μέτρα εξαιτίας μιας αναθεώρησης του ελλείμματος ή άλλου παράγοντα όπως προείπαμε.

* Ο Πρωθυπουργός έχει μπροστά του ήδη "χαμένες" δημοτικές εκλογές, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία απέδωσε πρώτη "αντι-Μνημονιακό" νόημα.

* Από τα παραπάνω, ανοίγονται στον κ. Παπανδρέου οι εξής επιλογές:

Μετά την ανακοίνωση του- νέου- ελλείμματος ή τέλος πάντων του όποιου άλλου "κακού" και βεβαίως μη προεξοφλημένου οικονομικού μαντάτου και την επακόλουθη "πίεση" από την Τρόικα για νέα σκληρότερα μέτρα, μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι ενώ είχε προειδοποιήσει τον "κυρίαρχο λαό", δυστυχώς δεν εισακούστηκε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαπραγματευτεί την καινούρια κατάσταση από τη θέση μιας ισχυρής Κυβέρνησης. Η Νέα Δημοκρατία "φορτώνεται" και το "κρυφό έλλειμμα" του 2009 και την "καταστροφική" για τη χώρα στρατηγική που ακολούθησε στις δημοτικές εκλογές βάζοντας ως διακύβευμα το "αντι-Μνημόνιο", με αποτέλεσμα να αποδυναμώσει την Κυβέρνηση και να μην μπορεί να σταθεί αξιόπιστα στους ξένους ή να ενισχύσει, αν θέλετε, το μήνυμα προς τις αγορές περί πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα. Πιο απλά, η - εν πολλοίς δεδομένη - ήττα του ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές μπορεί με αυτή τη στρατηγική να "αξιοποιηθεί" από τον κ. Παπανδρέου ως άλλοθι σε μια ενδεχόμενη αστοχία του οικονομικού προγράμματος, είτε προερχόμενη από εξωγενείς παράγοντες είτε από εσωτερικούς. "Δεν φταίω εγώ και η Κυβέρνησή μου" μπορεί να πει ο κ. Παπανδρέου. "Η αντιπολίτευση ενίσχυσε την αντι-Μνημονιακή ψήφο διαμαρτυρίας, οπότε και πάλι αυτοί παρέσυραν το λαό". Δε σας θυμίζει λίγο Καραμανλή, από την ανάποδη όταν ο Παπανδρέου έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν" και ο τότε Πρωθυπουργός υποσχόταν πάγωμα μισθών και συντάξεων;

Υπάρχει βεβαίως και το αντεπιχείρημα της Αριστεράς: Ένα ισχυρό "αντι-Μνημονιακό μήνυμα στις εκλογές θα "φοβίσει" τους Τροϊκανούς και θα κάνει και την Κυβέρνηση πιο "επιφυλακτική" απέναντι στο ενδεχόμενο νέων μέτρων. Όμως αυτό το επιχείρημα εξαφανίζεται για τρεις λόγους: Πρώτον, προϋποθέτει ότι το Μνημόνιο και η Τρόικα επιδέχονται διαπραγματεύσεων "κάνοντας σκόντο" στις απαιτήσεις τους. Money Talks σ' αυτές τις περιπτώσεις και δεν εκτιμώ ότι "πόνταραν" τα χρήματά τους στα αποτελέσματα των εκλογών τωρινών ή μελλοντικών. Δεύτερον, προϋποθέτει ότι ούτε ο Πρωθυπουργός ούτε η Τρόικα ξέρουν τα μελλούμενα σε σχέση με το οικονομικά, οπότε θα διαπραγματεύονται κατά περίπτωση και ανάλογα με τα γεγονότα. Δηλαδή να πουν οι Τροϊκανοί ότι μας έλαχε τώρα να χάσει η Κυβέρνηση, αλλά - ας πούμε - μας λαχαίνει και μια "βουτιά" στην παγκόσμια οικονομία κι άιντε να δούμε πως θα τα βγάλουμε πέρα. Αστείο. Υπάρχει κανείς όχι αναλυτής αλλά ακόμη και ημιονηγός που δεν πίστευε ότι από τη στιγμή που η Κυβέρνηση υπέγραφε το Μνημόνιο θα έχανε τις δημοτικές εκλογές; Τρίτον, προϋποθέτει ότι η "αντι-Μνημονιακή" ψήφος θα συνοδευτεί και θα ενισχυθεί από ανάλογες κοινωνικές αντιδράσεις στο μέλλον, ειδάλλως θα παραμείνει απλώς μια συμβολική κίνηση του εκλογικού σώματος. Τέτοιες αντιδράσεις δεν έχουμε δει μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Βεβαίως τα μέτρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα ληφθούν. Όμως, όπως ήδη είδαμε στο πρώτο μέρος του άρθρου, η Κυβέρνηση έχει ήδη φροντίσει να προλειάνει το έδαφος για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, γιατί τι άλλο συνιστούν παροχές και προσλήψεις εν μέσω κρίσης; Και μάλιστα εκλογών σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο Πρωθυπουργός τις θέλει ή τις είχε προσχεδιάσει. Παρόλα αυτά συσσωρεύονται πολλές ενδείξεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Ακούγεται παράλογο. Ακούγεται πολύ μακρυά από τη λογική "η Τρόικα δε θέλει με τίποτα εκλογές". Ακούγεται αντιφατικό σε σχέση με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Συμφωνώ. Από την άλλη δεν μπορώ και να αγνοήσω τα δεδομένα. Κι αυτά δεν προμηνύονται θετικά. Γι' αυτό σου λέω προσεγγίζουμε γρήγορα σε μια τροχιά που αρχίζει και ζαλίζει!

Το Προεξοφληθέν Φιάσκο της Διακαναλικής

    Πολύ μου άρεσαν τα μηνύματα που έλαβα για την "Αριστερή Όχθη του Σηκουάνα". Δεν το περίμενα. Άλλοι αναγνώστες θεώρησαν το κείμενο χιουμοριστικό, άλλοι "πραγματικό" δηλαδή όντως γραμμένο από αστρολόγο/μάντη/χαρτορίχτρα/καφετζού κι άλλοι ως εύπεπτο "όχημα" των απόψεων και των αναλύσεων του συγγραφέα.
    
     Σε τούτο το κείμενο θα γράψω τις απόψεις και τις εκτιμήσεις μου πιο καθαρά. Κωδικοποιημένα σχεδόν, οπότε είμαι σίγουρος ότι θα χάσω τους μισούς, τουλάχιστον, αναγνώστες μου. Μπορεί όμως και όχι.

• Ο Γιώργος προέρχεται από μια πολιτική σχολή σκέψης που θέλει τον πολιτικό να αφίσταται των πολιτών, να κινείται στο χώρο διαβούλευσης μιας ελίτ διανόησης και να "ανακοινώνει" τα αποτελέσματα αυτής της ελιτίστικης διαβούλευσης στους πολίτες. Του αρέσει να έχει δίπλα του και να συνομιλεί με νομπελίστες, υψηλού κύρους επιστήμονες, ηγέτες και να ανταλλάσσει θέσεις και σκέψεις. Η εφεύρεση του opengov δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα χονδροειδές άλλοθι σε αυτήν την πραγματικότητα, ενταγμένη όμως σε αυτό το πλαίσιο. Στο πλαίσιο δηλαδή της ευγενούς παραχώρησης στους πολίτες της ψευδαίσθησης της συμμετοχής στις λειτουργίες αυτής της ελίτ. Η σκέψη του συνοψίζεται στο "εμείς ξέρουμε ποιο είναι το σωστό για εσάς". Τα υπόλοιπα για το Γιώργο είναι λεπτομέρειες. Ποιος θα μπει υπουργός που, πως θα υλοποιηθεί η τάδε πολιτική, οι εσωτερικές ισορροπίες σε κόμμα και κυβέρνηση είναι διαδικαστικά γι' αυτόν.  Γι' αυτό και κινείται με την ίδια ευκολία μεταξύ του "λεφτά υπάρχουν" και της "απώλειας εθνικής κυριαρχίας". Ο λαός, κατά το Γιώργο, δεν "γνωρίζει", ούτε χρειάζεται να "γνωρίζει". Απλώς ενημερώνεται και ακολουθεί.
• Ο Γιώργος δεν απευθύνεται μόνο στους Έλληνες πολίτες. Θεωρεί ότι το ακροατήριό του είναι ευρύτερο, περίπου διεθνές. Αισθάνεται ότι με την ίδια ευκολία που μπορεί να διαχειρίζεται την ελληνική κρίση, μπορεί να αναφέρεται στο επισιτιστικό πρόβλημα της Αφρικής, στην κλιματική αλλαγή αλλά και στην εξαφάνιση του πληθυσμού της χελώνας στα νησιά Γκαλαπάγκος. Η ελληνική κρίση γι΄αυτόν δεν είναι παρά ένα από τα ζητήματα στην ατζέντα του. Θεωρεί ότι η ελληνική κρίση δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα μιας ευρύτερης κρίσης καθώς και κάθε ελληνικό ζήτημα δεν είναι παρά ένα υποσύνολο μιας ευρύτερης εικόνας. Ο Γιώργος λοιπόν μπορεί - με αυτόν τον τρόπο σκέψης - να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, ενώ στην Ελλάδα η κρίση διογκώνεται, μπορεί να αναφέρεται στους Έλληνες ως "διεφθαρμένους" ή "δυναμικούς" - δεν έχει σημασία - τοποθετώντας τον εαυτό του ως "εξωτερικό παρατηρητή", αλλά και να κάνει χαριτωμένα ή διαπιστωτικά σχόλια για το ελληνικό ζήτημα ή την μεσογειακή διατροφή. Προσέξτε ότι την ονομάζει "μεσογειακή". Όχι "ελληνική". Ο Γιώργος λοιπόν είναι διεθνής. Όχι απαραίτητα αυτό που λέμε "διεθνιστής". Διεθνής υπό την έννοια ότι όσο τον απασχολεί η ελληνική κρίση άλλο τόσο τον απασχολεί και η κρίση στη Βρετανία ή στην Κολομβία ή στο Νότιο Πόλο. Πολύ. Όσο ήταν υπουργός εξωτερικών αυτό ήταν πλεονέκτημα. Για κάποιους μπορεί να εξακολουθεί να είναι. Για κάποιους άλλος όμως όχι. Πάντως, θεωρεί τον εαυτό του στέλεχος μιας άτυπης ευρύτατης διεθνούς ηγετικής ομάδας και σαφώς δεν αυτοπεριορίζεται στα ελληνικά πράγματα.

   Πως συνδέονται αυτά τα δυο που γράφουμε πιο πάνω με τη διακαναλική;

• Ο Γιώργος θεωρεί τον εαυτό του ως μοναδική διέξοδο στην κρίση. Περίπου ως μονόδρομο. Θεωρεί ότι και για τους ξένους αλλά και για τους Έλληνες αποτελεί αυτή τη στιγμή μοναδική ρεαλιστική επιλογή. Αυτό θα μας πει και από τη διακαναλική. Η απειλή των πρόωρων εκλογών είναι άσφαιρή, ανεξάρτητα αν θα αποτελέσει ανάγκη μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Νοεμβρίου. Με απλά λόγια, δεν αποτελεί επιλογή του κ. Παπανδρέου, όπως θα προσπαθήσει να μας πείσει ο ίδιος, αλλά ενδεχομένως επιταγή της κάλπης. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Εντούτοις, ο Γιώργος οδηγήθηκε στη διακαναλική ακριβώς γιατί σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή, "εγώ γνωρίζω πως να σας σώσω, αποτελώ τη μοναδική επιλογή οπότε αποφασίστε".
• Η διακαναλική δεν γίνεται για τους Έλληνες. Δεν ήταν ανάγκη να γίνει για τους Έλληνες. Γιατί να "καεί" η εικόνα του Πρωθυπουργού ενώ το αποτέλεσμα των δημοτικών είναι ήδη περίπου δεδομένο ότι θα είναι εξαιρετικά δυσμενές. Το ακροατήριο του Γιώργου σε αυτή τη συνέντευξη θα είναι η Τρόικα. Προς αυτούς θέλει να απευθυνθεί με τον πιο επίσημο τρόπο. Τι θέλει να τους πει; Μα ότι δεν θα πάρει άλλο πολιτικό κόστος. Ότι θα πρέπει να τον στηρίξουν πολιτικά, αν θέλουν να υποστηριχθεί η πολιτική του Μνημονίου κι ότι δεν είναι έτοιμος να προχωρήσει στην παρούσα φάση στον πυρήνα των μέτρων - στις απολύσεις δηλαδή, όπως λέγαμε και σε προηγούμενα άρθρα μας - αν  δεν λάβει αντίστοιχη και σοβαρή πολιτική ενίσχυση από την Τρόικα. "είμαι μονόδρομος; Τότε μη με αποδυναμώνετε, αλλά στηρίξτε με" θα πει στους Τροϊκανούς ο Παπανδρέου τη Δευτέρα. Είναι ήδη φανερή η δυσφορία της Τρόικας προς τον κ. Παπανδρέου για μη τήρηση των συμφωνηθέντων. Οι δηλώσεις Γιούνκερ το καταδεικνύουν προφανέστατα. Οπότε κι ο Γιώργος καταφεύγει σε μια δημόσια αντιπαράθεση.

  Εμμέσως λοιπόν πλην σαφώς, ο κ. Παπανδρέου το βράδυ της Δευτέρας θα δηλώσει urbi et orbi ότι ουσιαστικά δε θέλει πρόωρες εκλογές. Και θα ζητήσει ουσιαστικά τη στήριξη της Τρόικας ώστε να μην βυθιστούν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ σε τέτοια επίπεδα που θα αναγκαστεί να οδηγηθεί σε μια τέτοια λύση. Δευτερευόντως, θα προσπαθήσει να πείσει τον ελληνικό λαό πόσο λάθος θα κάνει αν προχωρήσει - δια της ψήφου του - σε μια αυτοκαταστροφική για τη χώρα, κατά τη γνώμη του Γιώργου πάντοτε, επιλογή. Γιατί όμως θα αποδειχτεί φιάσκο; Ιδού:

• Για την Τρόικα, το μείζον είναι η τήρηση του Μνημονίου και το έλασσον ο διαχειριστής του. Αν έχει ήδη εκτιμήσει ότι ο Γιώργος "δεν μπορεί πλέον" τότε θα προχωρήσει στην εφαρμογή της "Θεωρίας των Δύο Κυβερνήσεων".
• Μεγάλο μέρος των πολιτών, με ευθύνη της Κυβέρνησης, έχει αρχίσει εδώ και καιρό να αναρωτιέται σχετικά με την αδήριτη αναγκαιότητα του Μνημονίου. Η Κυβέρνηση επικεντρώθηκε στην πιστή εφαρμογή του, αδιαφορώντας να υποστηρίξει το αναγκαίον του. Συγκροτήθηκε λοιπόν μια πολιτικά ετερογενής κοινωνική ομάδα, η οποία αναρωτιέται διαρκώς πως και γιατί και αν τελικά ήταν απαραίτητη η κατάληξή μας στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Τρόικας. Αυτή η -μεγάλη- ομάδα δεν ενδιαφέρεται τόσο για τα μέτρα, τα οποία εν πολλοίς αναμένει. Δεν αξιολογεί τον κ. Παπανδρέου ή τον κ. Σαμαρά ως πολιτικούς. Αναζητά απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς. Κι όσο ο χρόνος διαρρέει και δεν παίρνει πειστική απάντηση, τόσο θα συγκλίνει προς το συμπέρασμα πως η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν ήταν παρά αποτέλεσμα είτε αβελτηρίας, είτε σκοπιμότητας, είτε αδράνειας αλλά πάντως όχι μονόδρομος. Αν δεν ακούσει πειστικές απαντήσεις - οι οποίες και δεν υπάρχουν όπως έχουμε ήδη δει - θα αποδοκιμάζει σε κάθε ευκαιρία τον κ. Παπανδρέου και την πολιτική του.

  Συμπερασματικά δηλαδή, το βράδυ της Δευτέρας θα έχουμε τον Πρωθυπουργό να απευθύνεται σε άλλο ακροατήριο (προς την Τρόικα δηλαδή ) από αυτό που υπονοείται (τον ελληνικό λαό) με άλλες απαντήσεις σε σχέση με τις ερωτήσεις που σήμερα υποβάλλει το εκλογικό σώμα και με άλλες στοχεύσεις από αυτές που η κοινωνία θέτει. Ο απόλυτος επικοινωνιακός εφιάλτης!

Ελλάς Α.Ε.

     Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα ωραία πράγματα αντιλαμβάνεσαι αν για λίγες στιγμές μόνο φανταστείς την Ελλάδα όχι ως χώρα αλλά ως ανώνυμη εταιρεία. Μια ανώνυμη εταιρεία holding ας πούμε, με εργαζόμενους όλους τους δημοσίους υπαλλήλους και με assets  τα νοσοκομεία, τους δρόμους, τις πλατείες, τους αρχαιολογικούς χώρους, τα δημόσια κτήματα γενικά τα πάντα όλα. Αυτή η Ελλάς Α.Ε. λοιπόν παρέχει ευρύτατης γκάμας υπηρεσίες από την υγεία την παιδεία, τη δικαιοσύνη και την ασφάλεια μέχρι τον πολιτισμό, τα δίκτυα διανομής ενέργειας και τηλεπικοινωνιών, τις μεταφορές και τον αγροτικό τομέα.
    Το μάνατζμεντ αυτής της εταιρείας, της Ελλάδος Α.Ε., το ασκεί ένας εκλεγμένος μάνατζερ. Αλλά το "εκλεκτορικό σώμα" της εταιρείας δεν το απαρτίζουν μόνο οι μέτοχοι αλλά και οι εργαζόμενοι και οι πελάτες. Η κοστολόγηση των υπηρεσιών και των δραστηριοτήτων της εταιρείας δεν γίνεται με βάση αντικειμενικούς κανόνες. Απλά αποφασίζει ο μάνατζερ ότι από σήμερα το κόστος για τις υπηρεσίες που παρέχει η εταιρεία θα φτάνει μέχρι το 45% του εισοδήματος των πελατών. Επίσης, ο μάνατζερ αποφασίζει ξαφνικά - χωρίς να πάρει τη σύμφωνη γνώμη των μετόχων - ότι για κάθε δοσοληψία που θα γίνεται στον περίβολο της εταιρείας θα παίρνει προμήθεια 23% και για κάποια είδη 11%. Ενδιαφέρον είναι ότι κάποια στελέχη της εταιρείας αλλά και εργαζόμενοι και μέτοχοι, άλλοτε θεωρούσαν ότι πρόκειται για εταιρεία, άλλοτε για ίδρυμα κι άλλοτε για μη κερδοσκοπικό ή μη κυβερνητικό οργανισμό.
   Επιπλέον, ο μάνατζερ δεν μπορεί να απολύσει ούτε εργαζόμενους, ούτε να κλείσει με ευκολία αντιπαραγωγικές του μονάδες. Ακόμη χειρότερα δεν υπάρχει business plan. Ή μάλλον υπάρχει αλλά αλλάζει περίπου κάθε μέρα κι ακόμη αλλάζει με την εκάστοτε αλλαγή μάνατζερ. Το ίδιο αλλάζουν και οι στόχοι της εταιρείας. Άλλοτε ο μάνατζερ θέλει να αλλάξει προσανατολισμό και να προχωρήσει σε επανίδρυση της εταιρείας, άλλοτε θέλει να την ωθήσει στην "πράσινη ανάπτυξη", για να αναφερθούμε μόνο στην πρόσφατη ιστορία της.
    Η εταιρεία έχει και δανειστές και ανταγωνιστές και σχέσεις με άλλες εταιρείες. Συμμετέχει σε ευρύτερες κοινοπραξίες εταιρειών, στις οποίες όμως οι μέτοχοι, οι εργαζόμενοι και οι πελάτες της εταιρείας δεν πιστεύουν. Γενικότερα, ούτε καν ο ίδιος ο μάνατζερ δεν πιστεύει στην αξία της εταιρείας, στις δυνατότητες των εργαζομένων, ούτε στην ακεραιότητά τους. Για δημόσιες σχέσεις της εταιρείας ούτε λόγος. Ο μάνατζερ προσπαθεί να πείσει επενδυτές να βάλουν λεφτά στην εταιρεία, έχοντας ο ίδιος αμφισβητήσει πρόσφατα τη βιωσιμότητα και την αξιοπιστία της εταιρείας του. Παράλληλα, προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους στην εταιρεία να πιστέψουν και να συνεχίσουν να εργάζονται με αυταπάρνηση για την εταιρεία, έχοντας ο ίδιος "σπάσει" τα ασφαλιστικά τους συμβόλαια αλλά και τις συμβάσεις εργασίας τους. Διατηρώντας όμως περίπου ακέραιες τις παροχές και τα προνόμια στα διευθυντικά στελέχη της εταιρείας.
     Κάποιοι μάνατζερ προσπάθησαν να πουλήσουν assets της εταιρείας και στο παρελθόν αλλά και τώρα. Χωρίς διαφήμιση, χωρίς να προσπαθήσουν να πετύχουν την καλύτερη τιμή. Αντίθετα, πριν την πώληση - για έναν παράξενο λόγο - απαξίωναν τόσο το προς πώληση asset όσο και τη φήμη της εταιρείας ευρύτερα. Είτε αερομεταφορές λεγόταν, είτε σιδηρόδρομοι είτε τηλεπικοινωνίες. Πρώτα έβγαιναν διάφοροι στον τύπο και στα ΜΜΕ και έλεγαν πόσο προβληματικό ήταν το προς πώληση κομμάτι. Μετά οι φήμες επιβεβαιώνονταν από διευθυντικά στελέχη της εταιρείας. Κατόπιν οι εργαζόμενοι επιβεβαίωναν πόσο κακό ήταν το μάνατζμεντ. Κανείς δεν προστάτευε τα brand names ούτε της Ελλάδος Α.Ε. ούτε των assets. Και μετά όπως ήταν φυσικό, το asset  επωλείτο μέσα στην απαξίωση. Ούτε λόγος για προστασία της εταιρείας και της φήμης της. Βεβαίως, η εταιρεία πλήρωνε έναν σκασμό δικηγόρους και νομικούς συμβούλους, οι οποίοι προφανώς δεν έκαναν τίποτε.
     Βεβαίως στην Ελλάς Α.Ε. δεν λειτουργεί καν ένας αξιόπιστος εσωτερικός κανονισμός. Και αυτός δεν αλλάζει γιατί θεωρείται ιερός. Κάποια διευθυντικά στελέχη κατά καιρούς κατηγορούνται για υποθέσεις διαφθοράς μέσα στην εταιρεία. Ο εσωτερικός κανονισμός προβλέπει ειδικές και χρονοβόρες διαδικασίες για την έρευνα αυτών των υποθέσεων. Κανένα διευθυντικό στέλεχος δεν τιμωρήθηκε για τέτοια υπόθεση. Ούτε και ελέγχθηκε ποτέ αν έκανε καλά τη δουλειά του. Κανένα από τα υψηλόβαθμα στελέχη τελικά δεν χάνει τη θέση του ή τις αποδοχές του. Ή και τα δύο σε κάποιες περιπτώσεις. Ακόμη, τα υψηλόβαθμα στελέχη είχαν το δικαίωμα να προσλαμβάνουν και μέλη της οικογένειάς τους για να τους βοηθούν, με έξοδα της εταιρείας βεβαίως.
      Στο λογιστήριο της εταιρείας επικρατεί χάος. Κανείς δεν ξέρει πόσα χρωστάει η εταιρεία, πόσα βγάζει, πόσα πληρώνει. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς παράγει, ποιο προϊόν φέρνει κέρδη και ποια γραμμή παραγωγής είναι ζημιογόνα. Ο μάνατζερ δεν παραιτείται όταν δεν φέρνει κέρδη στην εταιρεία. Αφού άλλωστε και ο προϋπολογισμός και ο ισολογισμός που καταθέτει δεν φημίζονται για την αξιοπιστία τους. Αλλά ακόμη κι αν έμπαινε τάξη σε αυτό το λογιστικό εφιάλτη, πάλι για έλλειμμα θα μιλούσαμε. Υπήρξαν μάνατζερ στο παρελθόν που όχι μόνο δεν απολύθηκαν αλλά παρέμειναν στη θέση τους, πήραν και μπόνους διότι ακριβώς προκάλεσαν ζημιές κι όχι κέρδη. Δε συζητάμε να έπιασαν έστω και για λίγο τους στόχους, που μάλιστα οι ίδιοι έθεταν. Και μάλιστα η εταιρεία τους θυμάται με νοσταλγία! Πολλά δε από αυτά τα - κατά τεκμήριο - αποτυχημένα στελέχη η εταιρεία τα προσελάμβανε και πάλι. Πολλές φορές. Και μάλιστα τους έδινε κι άλλες θέσεις. Αποτύγχαναν δηλαδή σε έναν τομέα αλλά κάλλιστα μπορούσαν να αναλάβουν κάποιον άλλον. Μεγαλύτερο, μικρότερο αδιάφορο. Όπως αδιάφορη ήταν και η απόδοσή του.
     Ο εσωτερικός κανονισμός απαγορεύει ουσιαστικά το κλείσιμο οποιασδήποτε γραμμής παραγωγής άπαξ και ανοίξει. Ο Διευθυντής Προσωπικού, ο οποίος βεβαίως αλλάζει κι αυτός πολύ συχνά, δεν επιλέγει τους καλύτερους ή τους καταλληλότερους εργαζόμενους για τις θέσεις. Δεν υπάρχει πλάνο, δεν υπάρχει καν οργανόγραμμα. Τα πάντα μεταβάλλονται ανάλογα με το κατά πως βολεύει τις δημόσιες σχέσεις του εκάστοτε μάνατζερ και της παρέας του.
      Η εταιρεία κινδύνευσε με πτώχευση, όπως ήταν φυσικό κι επόμενο. Όχι μόνο δε ζήτησε προστασία από τους πιστωτές της. Όχι μόνο δεν προσπάθησε από μόνη της να εξυγιανθεί. Όχι μόνο δεν έκλεισε αντιπαραγωγικούς κλάδους. Όχι μόνο δεν αναζήτησε νέες πηγές δανειοδότησης και ρευστότητας. Όχι μόνο δεν ρευστοποίησε πάγια. Όχι μόνο δεν ενίσχυσε τους κερδοφόρους της κλάδους. Όχι μόνο δεν αναζήτησε νέες αγορές. Πήγε και υπέγραψε για νέα δάνεια, με υψηλότερα επιτόκια, με σκληρότερους όρους. Τις κατευθυντήριες γραμμές του νέου business plan τις καθόρισαν οι πιστωτές, με σκοπό βέβαια όχι την εξυγίανση ή τη βιωσιμότητα της εταιρείας, αλλά όπως κάνουν όλοι οι πιστωτές στον μάταιο τούτο κόσμο, την εξασφάλιση των δανείων τους. Τώρα αν θα εξυγιανθεί και η εταιρεία, αυτό θα ήταν πρόβλημα των εργαζομένων, των μετόχων και του μάνατζερ. Όχι των πιστωτών. Κάποιοι μέτοχοι βέβαια αλλά και κάποιοι εργαζόμενοι πίστευαν ότι η εταιρεία τους είναι τόσο μεγάλη και χρωστάει σε τόσους πολλούς που δεν θα την άφηναν να πτωχεύσει. Ξεχνούν όμως πόσες εταιρείες έχουν πτωχεύσει χωρίς οι πιστωτές τους να έπαθαν το παραμικρό. Ξεχνούν ότι η εταιρεία δεν είναι δα και τόσο μεγάλη. Έφτανε μόλις το 2,5% της κοινοπραξίας σε μέγεθος. Ένα περίπτερο δηλαδή.
      Τα ερωτήματα όμως είναι άλλα:

• Εσύ θα δάνειζες αυτήν την εταιρεία;
• Θα ήθελες να εργάζεσαι κι άλλο γι' αυτή ή θα αναζητούσες κάτι καλύτερο;
• Θα επένδυες σε μετοχές της ή αν είχες θα τις πουλούσες, έστω και με ζημιά, για να εξασφαλίσεις ρευστό για να αγοράσεις κάτι άλλο;
• Εν τέλει μια τέτοια εταιρεία πιστεύεις ότι θα πτωχεύσει ή με αυτούς τους όρους θα εξυγιανθεί κάποτε;
  

     

Η Θεωρία των Δύο Κυβερνήσεων.

"Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον οἱ δὲ εἶπον, Τί πρὸς ἡμᾶς σὺ ὄψει ..."
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 27
 "ό,τι και να γίνει, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία περαιτέρω επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων..."
Γ.Α. Παπανδρέου 20 Οκτωβρίου  2010
"Η Ελλάδα ενδεχομένως να χρειαστεί να λάβει και άλλα μέτρα λιτότητας..."
 Olli Rehn.

        Εγώ το είχα καταγράψει. Με ιδιαίτερο τρόπο βέβαια αλλά πιο ξεκάθαρα δεν γινόταν. Τι λέγαμε εδώ:"Εκεί όμως περί τις 17 με 20 Οκτωβρίου [...] θα πρέπει να προσέξει, [...] εκείνο το τριήμερο θα κριθούν πολλά σχετικά με τις εκλογές". Κατάλαβες; Πάει η επένδυση από το Κατάρ. Νά 'ταν κι άλλη! Και θα με ρωτήσεις: "καλά αυτό ήταν το πρόβλημά μας, τώρα;". Και θα σου απαντήσω.
         Είναι σαφές ότι ένα οικονομικό πρόγραμμα τύπου και μεγέθους "Μνημονίου" δεν εξαρτάται - μόνο - από επιμέρους επενδύσεις. Εντούτοις, η εικόνα της όλης διαδικασίας σηματοδοτεί τρία πράγματα:

• Την αδυναμία της Κυβέρνησης να χειριστεί αποτελεσματικά τις αγορές. Μετά το φιάσκο των πρώτων μηνών, αφού  ανέλαβε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, σε ό,τι αφορά στο πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας, με αποτέλεσμα να αδυνατεί το Ελληνικό Δημόσιο να αντλήσει ρευστότητα από τις αγορές, τώρα έρχεται το φιάσκο με την Καταριανή επένδυση. Το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται τις αγορές ως πολιτικό και όχι ως οικονομικό αντικείμενο, προσπαθώντας άλλοτε με απειλές (θα θυμάστε τα "πιστόλια στα τραπέζια" και τους "κερδοσκόπους" που θα "έκαιγαν τα χέρια τους") και άλλοτε με κολακείες να τις προσεταιριστεί. Προστίθεται αναμφίβολα σε αυτήν την πολιτική αδυναμία και η εγγενής αδυναμία του δημοσίου να διαχειριστεί με τη δέουσα ταχύτητα και σοβαρότητα αλλά και τεχνοκρατική αποτελεσματικότητα τις ιδιωτικές επενδύσεις πολλώ δε μάλλον τις διακρατικές.
  
• Την αδυναμία του ελληνικού κράτους - ή δημοσίου αν θέλετε - να κινηθεί με όρους "έκτακτης οικονομικής κατάστασης" αμβλύνοντας κάθε εμπόδιο, δια του imperium που θεωρητικά θα έπρεπε να ασκεί, προκειμένου να προσελκύσει επενδυτικά κεφάλαια. Το τελικό μήνυμα προς τον υποψήφιο επενδυτή είναι πως η Ελλάδα δεν είναι ακόμη έτοιμη  ούτε πολιτικά ούτε οικονομο-τεχνικά και δεν έχει και χρονικό ορίζοντα στον οποίο θα μπορεί να εμφανιστεί έτοιμη να υποδεχθεί επενδύσεις.
  
•  Στις επικείμενες εκλογές, ο κ. Παπανδρέου δεν θα έχει στα χέρια του έστω και ένα αντι-Μνημονιακό "χαρτί" να παίξει, όπως θα ήταν η επιτυχής έκβαση μιας τέτοιας επένδυσης. Είναι προφανές ότι θα μπορούσε να επικαλείται την ορατή προσέλκυση επενδυτών, ώστε να παραπέμπει σε ένα σκληρό αλλά αποδοτικό Μνημόνιο. Δυστυχώς και εκτός απροόπτου, το μόνο που έχει στα χέρια του - ως πολιτικό προγραμματικό κείμενο - είναι το Μνημόνιο και μόνον αυτό.

      Για πρώτη φορά λοιπόν στα πολιτικά πράγματα της χώρας, τουλάχιστον στην μεταπολιτευτική μας ιστορία, ένα κόμμα θα μετάσχει σε εκλογική διαδικασία χωρίς ουσιαστικό πρόγραμμα, αλλά με ένα οικονομικό κείμενο θεσμικό μεν με τη επίσημη σύμπραξη εξωγενών παραγόντων δε. Και όπως όλα δείχνουν, με σχεδόν πλήρη αδυναμία να ασκήσει εναλλακτική οικονομική πολιτική. Γιατί από το ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνών κόμμα, δε νοείται να ακούσουμε - πέραν του γνωστού ευχολογίου - κάτι άλλο εκτός από τις μνημονιακές ρήτρες. Από την άλλη ας μην λησμονούμε ότι και η ΝΔ του κ. Σαμαρά δεν αμφισβητεί το Μνημόνιο αυτό καθεαυτό αλλά απλώς επαγγέλλεται τον περιορισμό του χρόνου που θα βρίσκεται υπ' αυτό η χώρα.
      Αμφότερα δηλαδή τα κόμματα εξουσίας προσδιορίζουν την κυβερνητική τους πολιτική και το πρόγραμμά τους σε σχέση με το Μνημόνιο, καθιστώντας το νόρμα της πολιτικής μας ζωής. Το εκλογικό αποτέλεσμα λοιπόν το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου θα συσχετισθεί άμεσα και εκ των πραγμάτων με τις παραπάνω θέσεις, αποδίδοντας το πολιτικό κόστος που αναλογεί τόσο στο πολιτικό σύστημα -δια της αποχής-  ως σύνολο όσο και επιμέρους, δια της πιθανής καθίζησης των ποσοστών και των δύο μεγάλων κομμάτων.
       Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα που ήδη βρίσκεται στην εξουσία μάλλον έχει αντιληφθεί πρώτο τα επίχειρα της υπογραφής της συμφωνίας με την Τρόικα. Βλέπει ότι οι επενδύσεις δεν έρχονται ούτε με ευχές, ούτε με νόμους, ούτε με την υπάρχουσα κρατική μηχανή. Συνοπτικά δεν έρχονται με τα δεδομένα πολιτικά εργαλεία που χρησιμοποιούσε μέχρι σήμερα η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Αρχίζει και αντιλαμβάνεται - και προσέξτε αναφέρομαι στο κόμμα κι όχι στον κ. Παπανδρέου - ότι οι συνέπειες εκείνης της μοιραίας υπογραφής δεν θα είναι ούτε σύντομες, της τάξης των δύο, τριών ή τεσσάρων ετών, ούτε αντιστρέψιμες, υπό την έννοια ότι θα προσελκυσθούν εύκολα επενδύσεις και μάλιστα μόλις πέντε μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου αλλά ούτε και θα απωθηθούν στη συλλογική "αμνησία" αφού τα μέτρα θα είναι εδώ για πολύ καιρό και θα ενισχύονται τακτικά, όπως μας υπενθυμίζουν οι διάφοροι ξένοι αξιωματούχοι.
       Δεν είμαι καθόλου βέβαιος λοιπόν ότι όλο αυτό το δυσμενές σκηνικό θα ήθελε το βαθύ ΠΑΣΟΚ να το επωμιστεί μόνο του. Το ΠΑΣΟΚ έχει κατ' επανάληψη δείξει ότι δεν έχει "αυτοκαταστροφικές τάσεις", ενώ και το ευρύτερο πολιτικό μας σκηνικό δεν μπορεί σε αυτή τη φάση να παράγει εκείνες τις συνέργειες που θα οδηγούσαν στη διάχυση και ευρύτερη απορρόφηση του σκληρού μηνύματος που αναμφίβολα θα μεταδώσουν οι εκλογείς.
        Επιπλέον, το οικονομικό μέγεθος του Μνημονίου είναι τεράστιο ακόμη και για τα δεδομένα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ανάλογα υψηλό έχει εκτιμηθεί και από το ίδιο το Ταμείο το ρίσκο που έχει αναλάβει, χρηματοδοτώντας έστω και με τους πλέον σκληρούς όρους, την Ελλάδα. Αρχίζει και εγείρεται λοιπόν το ερώτημα, το οποίο θα γίνει ακόμη πιο επιτακτικό την επομένη των εκλογών και εφόσον το αποτέλεσμα θα αποτιμηθεί ως εντόνως "αντι-Μνημονιακό", ποιος πολιτικός σχηματισμός (κόμμα, οικουμενική κυβέρνηση, κυβέρνηση προσωπικοτήτων ή άλλος) θα αναλάβει να διαχειριστεί τόσο το πολιτικό κόστος όσο και την εφαρμογή των Μνημονιακών επιταγών.
        Το σενάριο που φαντάζει στην παρούσα φάση ως το πλέον ρεαλιστικό, είναι εκείνο των "Δύο Κυβερνήσεων". Της εναλλαγής δηλαδή κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, σε διάστημα συντομότερο της τετραετίας, προκειμένου να καταστεί εφικτή η πλήρης εφαρμογή των όρων του Μνημονίου, με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση των κοινωνικών αντιδράσεων αλλά και την τελική διάσωση του πολιτικού συστήματος. Πάντως στην παρούσα φάση ο κ .Παπανδρέου μάλλον προσγειώνεται ολοένα και περισσότερο στην πραγματικότητα της υπογραφής του. Γνωρίζει ότι εμφανίσθηκε εξαιρετικά ανακόλουθος αναλαμβάνοντας ένα πολύ σημαντικό μέρος του πολιτικού κόστους εξαιτίας του Μνημονίου, ενώ από την απέναντι πλευρά εμφανίζεται ο κ. Σαμαράς, ο οποίος μολονότι πρώην μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή και άρα θεωρητικά συνυπεύθυνος, έχει διαμορφώσει ήδη ένα αποστασιοποιημένο - ως πρόσωπο τώρα κι όχι ως κόμμα - προφίλ από το Μνημονιακή πολιτική "μαύρη τρύπα".
        Διαφαίνεται επίσης ότι ο κ. Παπανδρέου δεν επιθυμεί να τηρήσει "κατά γράμμα και μέχρι κεραίας" τις δεσμεύσεις που ουσιαστικά έχει αναλάβει έναντι της Τρόικας. Για να είμαστε ρεαλιστές, είναι προφανές ότι ο κ. Παπανδρέου, με πολιτικο-οικονομικούς ελιγμούς (επιβολή βαριάς φορολογίας, παραπομπή πολιτικών προσώπων της Νέας Δημοκρατίας, νέες εξεταστικές, επενδυτικά σχέδια) που μάλλον δεν του αποφέρουν το αποτέλεσμα που θα επιθυμούσε, προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει το στενό και σκληρό πυρήνα του Μνημονίου. Τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και την πώληση ΔΕΚΟ με αντίστοιχη μείωση του προσωπικού τους.
       Όπου το ΔΝΤ επενέβη, ο δημόσιος τομέας συρρικνώθηκε βίαια. Δεν υπάρχει λόγος να συμφωνήθηκε κάτι διαφορετικό στη δική μας περίπτωση. Απλώς, η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα δεν είναι ακόμη ώριμη να διαχειρισθεί τις συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης και είναι πλέον ορατή η προσπάθεια του κ. Πρωθυπουργού να την αποφύγει ή να την καθυστερήσει, ενδεχομένως και αθετώντας τις δεσμεύσεις του προς την Τρόικα μπροστά σε ένα δυσθεώρητο πολιτικό κόστος. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να τα καταφέρει, πάντως δείχνει ότι δεν επιθυμεί μια τέτοια απόφαση να την λάβει ο ίδιος ή τουλάχιστον όχι μόνος του.
       Η ιστορική σύμπτωση πάντως είναι πως ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός - εκών ή άκων - έβαλε τις βάσεις για την αποδόμηση μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας σχετικά με την κρατική διοίκηση και την κρατική παρέμβαση που ο πατέρας του και ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ εισήγαγε και διαμόρφωσε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
       Στο κοινωνικό πεδίο, οι αντιδράσεις στο Μνημόνιο παραμένουν μεμονωμένες, προερχόμενες από "νησίδες" πληττομένων τάξεων ή επαγγελμάτων. Απουσιάζουν δηλαδή και η πολιτική πλατφόρμα και ο συνδετικός ιστός μεταξύ των "μεμονωμένων" αντιδρώντων ομάδων, ώστε να συγκροτηθεί πολιτικά υπολογίσιμη κρίσιμα μάζα κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στο Μνημόνιο. Ο χρόνος εδώ και αναφερόμαστε στον πολιτικό χρόνο, όσο δεν διαταράσσεται - δεν εναλλάσσονται δηλαδή κόμματα, πρόσωπα και καταστάσεις - λειτουργεί υπέρ της συγκρότησης αυτής της "αντι-Μνημονιακής" κρίσιμης μάζας. Αντίθετα, η ανανέωση της - φρούδας, φευ! -ελπίδας δια της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία καθυστερεί την πολιτική συγκρότηση ενός κοινωνικά ισχυρού "αντι-Μνημονιακού" μετώπου, όπως θα έλεγε και η Αλέκα! - και κατά συνέπεια διευκολύνει την εφαρμογή μέτρων και ρητρών. Επίσης, ανέκαθεν οι εκλογικές διαδικασίες λειτουργούσαν και ως βαλβίδα εκτόνωσης - υγιούς βεβαίως - των όποιων κοινωνικών αντιδράσεων και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη σταθερότητα της χώρας.
        Η "Θεωρία των Δύο Κυβερνήσεων" λοιπόν θα κριθεί το βράδυ των εκλογών. Αναμφίβολα, τα μέτρα θα ληφθούν. Οι πολίτες το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου καλούνται απλώς να αποφασίσουν από ποιόν.

Η Πολιτική του Φόβου

               Η αναζήτηση των κεντρικών αιτιών που έχουν οδηγήσει τη χώρα μας στην παρούσα - γνωστή - κατάσταση, οδηγείται αναλώμενη σε ένα εύρος συμπερασμάτων ή προτάσεων που ξεκινούν από το ανατριχιαστικό "να βγούμε από το ευρώ" (αγνοώντας το γεγονός ότι τα επιτόκιά  θα φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη, ξεκοκαλίζοντας το εισόδημα κυρίως των φτωχών, των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται ότι υπερασπίζονται οι προτείνοντες!), περνούν από την εξίσου δυσθεώρητα ανόητο "να μην πληρώσουμε τους πιστωτές μας" λησμονώντας οι δυστυχείς ότι ανάμεσα στους "πιστωτές" μας είναι και τα ελληνικά - πολυταλαιπωρημένα - ασφαλιστικά ταμεία, οι ελληνικές τράπεζες ακόμη και εμείς οι ίδιοι όταν κάνουμε δοσοληψίες με το δημόσιο και καταλήγουν στις συνήθεις συνομωσιολογικές θεωρίες περί πετρελαίων στο Αιγαίο, που βεβαίως οι "ξένοι" - για έναν λόγο που κανείς δε γνωρίζει!- δεν μας επιτρέπουν να εξορύξουμε και άλλα φαιδρά.
               Μια γενιά ολόκληρη - η οποία στην παρούσα φάση κυριαρχεί στα πολιτικά πράγματα αλλά και στο σύνολο της κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής - τράφηκε και ανδρώθηκε με φοβικούς μύθους, αντί να στραφεί στα αυθεντικά ελληνικά νάματα της δυναμικής εξωστρέφειας. Η διαδικασία αυτή πιθανόν να ενισχύθηκε ή και εξολοκλήρου να εδράζεται στη γήρανση του συνολικού πληθυσμού αλλά τα δείγματα αυτής της γενικευμένης φοβικής συμπεριφοράς διακρίνουμε παντού. Από τη συρρίκνωση των εξαγωγών και των ελληνικών επιχειρήσεων - και αντίστοιχα τη διόγκωση μέχρις υπερβολής του "σίγουρου" κρατικού τομέα - μέχρι την απίστευτη εμμονή και αγκίστρωση σε κάθε τι έστω και παθογενές αρκεί να είναι εσωτερικής προέλευσης. Οι γηρασμένοι -δημογραφικά - Έλληνες προτιμούν να έχουν το δικό τους κρατικό αλλά τοπικό πανεπιστήμιο αλλά όχι το καλύτερο πανεπιστήμιο. Προτιμούν να εργάζονται στη δική τους κακοπληρωμένη κρατική δημόσια εργασία αλλά όχι σε μια καλοπληρωμένη αλλά υψηλού προσωπικού και εργασιακού ρίσκου ιδιωτική. Ενδείξεις φοβικότητας μπορούμε να αναγνωρίσουμε παντού.
               Αντίστοιχα, η αντανάκλαση της κοινωνικής φοβικότητας εμφανίζεται και στο πολιτικό σκηνικό. Οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες προτιμούν να εξασφαλίσουν μια "σίγουρη" τετραετία από την ανακοίνωση της πραγματικότητας στους πολίτες αναλαμβάνοντας το ρίσκο του πολιτικού κόστους. Φοβούνται να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα, προκειμένου να παραμείνουν ακίνητοι στη διελκυστίνδα των μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Προτιμούν να παραμείνουν σιωπηλοί αντί ευθαρσώς να αποκαλύψουν. Προτιμούν να καταφύγουν στην "κατοχική" σιγουριά των δανείων της Τρόικας από την εφαρμογή μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής. Οι πάντες φοβούνται τους πάντες. Η πολιτική ηγεσία κατηγορεί τους πολίτες για διαφθορά και οι πολίτες τους πολιτικούς. Το κράτος θεωρεί τους πολίτες περίπου απατεώνες αν δεν αποδείξουν με τόνους εγγράφων την "αθωότητά" τους ώστε να ανοίξουν επιχείρηση, να πάρουν δάνειο ή επιδότηση, ενώ οι πολίτες δεν εμπιστεύονται αντίστοιχα το κράτους, φοροδιαφεύγοντας και αμφιβάλλοντας για τον χειρισμό των ποσών που καταβάλλουν. Σε ένα άλλο επίπεδο, οι Έλληνες φοβούνται και επιφυλάσσονται έναντι κάθε τι μη ελληνικού, με την παραδοξολογία να κυριαρχεί αφού ιστορικά εμείς οι ίδιοι διαμορφώσαμε την πολιτική και φιλοσοφική σκέψη για το δυτικό μοντέλο ζωής. Φοβόμαστε τους αλλοδαπούς αλλά - ιστορική ειρωνία - αλλοδαποί πλέον ελέγχουν την καθημερινότητά μας. Από τον Στρος-Καν του ΔΝΤ μέχρι τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ , αλλά και τον τοπικό μετανάστη που φροντίζει τον κήπο, τον παππού μας ή το σπίτι μας αλλά και από την ανάποδη, που "ανεβάζει" και "κατεβάζει" τις αξίες ολόκληρων συνοικιών μέσω της εγκληματικότητας μικρής ή μεγάλης.
               Δεν υπήρχε στο ελληνικό DNA η φοβικότητα. Ανέκαθεν το μοντέλο του "Οδυσσέα" ενέπνεε το ελληνικό στοιχείο. Η νοτιοανατολική Μεσόγειος αποτέλεσε την κοιτίδα του ελληνικού δυναμικού, είτε εμπορικού είτε πολιτιστικού. Οι σύγχρονοι απόγονοι μεταφράζουν αυτό το εγγενές δυναμικό με απόλυτα εσφαλμένο πρίσμα. Απόδειξη αυτού είναι η διαρκής εκούσια ή ακούσια αναζήτηση "καταφυγίων" αφού αδυνατούμε να αναλάβουμε - φοβούμενοι - τις δικές μας τύχες. Άλλοτε ως Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλοτε ως Τρόικα, αναζητούμε ενδόμυχα κηδεμόνες και διαχειριστές των δικών μας υποθέσεων. Στη συνέχεια, η επιτυχία θα ανήκει σε "εμάς" που "διώξαμε με τον αγώνα μας τους κακούς ξένους" ενώ η αποτυχία - βεβαίως - θα ανήκει σ' αυτούς που "ήθελαν να μας καταστρέψουν γιατί μας ζηλεύουν επειδή είμαστε ανώτεροι".
               Θα σε απογοητεύσω αγαπητέ μου αναγνώστη. Δυστυχώς κανένα "σκοτεινό κέντρο" δεν ευθύνεται για την κατάστασή μας. Η ευθύνη έχει ονόματα. Λέγεται Γιώργος γιατί ήξερε και έλεγε "λεφτά υπάρχουν" γιατί φοβόταν να σου πει την αλήθεια. Λέγεται Κώστας γιατί φοβήθηκε να σηκωθεί και να πάρει μέτρα όταν έπρεπε. Λέγεται Μήτσος, Βαγγέλης, Μαρία και Ελένη γιατί ως ψηφοφόροι, ως πολίτες, ως εργαζόμενοι έκλεισαν τα μάτια τους στην πραγματικότητα. Κρυπτόμενοι πίσω από την ελέω Θεού εγγενή ανευθυνότητα του εκλογικού σώματος ψήφιζαν εκείνον που υποσχόταν τα περισσότερα. Εκείνον που διόριζε τους πιο πολλούς. Εκείνον που δεν έθιγε τα δικά τους μικροσυμφέροντα: τα αυθαίρετο, την απόκρυψη των εισοδημάτων, την σύμβαση στο δημόσιο. Φόβο ένιωθε και εξακολουθεί να νιώθει η ελληνική κοινωνία και αυτόν ακριβώς το φόβο διαχειρίζεται με μαεστρία το πολιτικό μας σύστημα. Μνημόνιο ή χρεωκοπία ήταν το φοβικό δίλημμα προς την κοινωνία, το οποίο διαμορφώθηκε από ένα εξίσου φοβικό πολιτικό σύστημα.
              Έξοδος υπάρχει; Σίγουρα, αλλά η έξοδος έρχεται νομοτελειακά κι όχι εκβιαστικά. ή προσχεδιασμένα Θα αναφερθούμε όμως επ' αυτού σε επόμενο άρθρο.
              

              

Η Εξεταστική των Blogger II : Υπήρχε Άλλος Δρόμος;

               Αρκετοί φίλοι και φίλες διαβάζοντας το προηγούμενο άρθρο μου σχετικό με το ερώτημα αν γνώριζε ο κ. Παπανδρέου περί της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης της χώρας πριν τις εκλογές του 2009, θεώρησαν ότι το κείμενο αναφερόταν σε μια συνολική κριτική της πολιτικής Παπανδρέου ή υπονοούσε την αθωότητα της κυβέρνησης Καραμανλή. Σε καμιά περίπτωση. Απλώς, καταδεικνύει - ακραδάντως κατ' εμέ - ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε. Και βεβαίως γνώριζαν άπαντες κυβερνώντες και μη.
               Για τον κ. Παπανδρέου όμως ισχύει κάτι διαφορετικό. Εφόσον γνώριζε, ποιες επιλογές είχε για την τύχη της χώρας; Θα δεχτώ οποιαδήποτε πολιτική αιτιολόγηση και το σημειώνω εκ των προτέρων, καθώς ο σκοπός αυτής της σειράς των άρθρων δεν είναι η κριτική στο ΠΑΣΟΚ και στον πρόεδρό του, αλλά η καταγραφή γεγονότων.
               Ας επανέλθουμε στον Οκτώβρη του 2009. Είναι προφανές πλέον ότι ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του γνωρίζουν την κατάσταση. Θα γίνω κουραστικός. Θα επαναλάβω όμως ότι θα δεχθώ καλόπιστα το σύνολο των πολιτικών κινήσεων της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές ως τις βέλτιστες δυνατές, δεδομένων των συνθηκών. Φθάνουμε λοιπόν σε κάποιο χρονικό σημείο - δεχομένοι και πάλι ότι αυτό υπήρξε ΜΕΤΑ και όχι ΠΡΙΝ τις εκλογές - όπου οι επιλογές της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά στην οικονομία περιορίζονται και καταλήγουν στο δίπολο: Μνημόνιο ή Χρεωκοπία της χώρας. Μνημόνιο ή αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων. Είναι όντως υπαρκτό το εν λόγω δίλημμα ή υπήρχε κι άλλος δρόμος;
               Θα σε σοκάρω. Υπήρχε. Όχι θεωρητικός. Ούτε εντάσσεται στη σφαίρα της "οικονομικής σοφιστείας". Ανάμεσα λοιπόν στα "προϊόντα" του ΔΝΤ, υπάρχει και ένα που δεν αναφέρθηκε ποτέ, τουλάχιστον δημόσια. Δεν τέθηκε ποτέ ούτε προς συζήτηση, έγινε λόγος σε κάποιο πάνελ. Ονομάζεται "Flexible Credit Line". Ευέλικτη Πιστωτική Γραμμή. Οι προδιαγραφές του περιγράφονται εδώ. Μέχρι στιγμής έχει χρησιμοποιηθεί από το Μεξικό, την Πολωνία και την Κολομβία! Ακούς; Την Κολομβία!
                Περί τίνος πρόκειται; Σχεδιάστηκε λοιπόν για χώρες που - εξαιτίας της οικονομικής κρίσης - πιθανώς να αντιμετωπίσουν προβλήματα χρηματοδότησης και πρόσβασης στις αγορές (η περίπτωσή μας δηλαδή). Το ΔΝΤ δηλαδή "διευκολύνει" χώρες-μέλη του με ρευστότητα, ώστε να αντιμετωπίσουν ανάλογα προβλήματα. Η αποπληρωμή γίνεται σε 3,25 έως 5 έτη, με  κυμαινόμενο επιτόκιο και μάλιστα ίδιο με εκείνο των "τυπικών συμφωνιών", των "Μνημονίων" δηλαδή που υπογράφει το ΔΝΤ με τις χώρες μέλη του. Με απλά λόγια: δεν είναι ανάγκη να υπογράψεις Μνημόνιο με επαχθείς όρους! Απλώς σου κάνει μια "διευκόλυνση" το ΔΝΤ μέχρι να ξαναβγείς στις αγορές!  Θες κι άλλα; Οι χώρες που προαναφέραμε - Πολωνία, Μεξικό, Κολομβία - "άνοιξαν" αυτή την πιστωτική γραμμή αλλά δεν τη χρησιμοποίησαν ουσιαστικά ποτέ! Γιατί; Μα διότι μόλις οι δανειστές αντιλήφθησαν ότι μπορούσαν να βρεθούν κι από αλλού χρήματα, αμέσως δάνεισαν ώστε να μην χάσουν τόκους. Σου λέει προκειμένου να τα πάρεις από το ΔΝΤ πάρτα από μένα!
                Τι υπάρχει παραπέρα; Αυτό εδώ: "A key objective of the lending reform is to reduce the perceived stigma of borrowing from the IMF, and to encourage countries to ask for assistance before they face a full blown crisis;" Ξέρεις τι λέει; Ότι η συγκεκριμένη μορφή δανεισμού σχεδιάστηκε με σκοπό να αποφύγουν οι χώρες το ΣΤΙΓΜΑ (stigma το λέει όντως!) του δανεισμού από το ΔΝΤ και να δανεισθούν πριν αντιμετωπίσουν μια γενικευμένη κρίση!
                 Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν δημιουργήθηκε εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν χρειάζονται όντως σημαντικές μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες άλλωστε έχω αρθρογραφήσει φανατικά. Δεν ισχυρίζομαι ότι υπήρχαν μαγικές λύσεις, ούτε τάσσομαι με απόψεις ακραίες ή εξωπραγματικές. Απλώς ισχυρίζομαι ότι το Μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος. Δεν ήταν ανάγκη να δεσμευθεί η χώρα με επαχθείς συμφωνίες για να λάβει τη βοήθεια που δικαιούτο. Και εν τέλει θα ήθελα τα μέτρα - τα οποιαδήποτε μέτρα - να τα λάβει αμιγώς η Ελληνική Κυβέρνηση. Η όποια Ελληνική Κυβέρνηση. Απόψεις του τύπου "μόνοι μας δεν θα κάναμε τίποτα αν δεν είχαμε τους ξένους" για μένα ισοδυναμούν με τις απόψεις περί "γενικευμένης διαφθοράς". Αντί να μπούμε σε συζητήσεις περί "απώλειας εθνικής κυριαρχίας" αναρωτιέμαι - και φοβάμαι ότι θα αναρωτιέμαι επί μακρόν - γιατί δεν εξετάστηκαν τεχνοκρατικές λύσεις που ακόμη και η Κολομβία εξέτασε και εφήρμοσε. Θα μου απαντήσει κανείς;
                 

Η Εξεταστική των Bloggers: Τελικά Ήξερε ο Γιώργος;

Είμαι καλόπιστος άνθρωπος. Δέχομαι - όπως φαντάζομαι και οι πλειοψηφία των Ελλήνων - ότι στην πολιτική και ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους είναι αποδεκτή και η υπερβολή και η ωραιοποίηση της πραγματικότητας και το "παιχνίδι" με τις λέξεις. Θα προσπαθήσω όμως να συμβάλλω - στο μέτρο του δυνατού - σε ένα κρίσιμο ερώτημα, που αναμφίβολα απασχολεί το δημόσιο διάλογο: Ήξερε ο κ. Παπανδρέου την πραγματική εικόνα της οικονομίας όταν αναφερόταν σ' αυτήν πριν τις εκλογές του 2009;

Θα μου πεις τώρα, ποιο είναι το νόημα μιας τέτοιας αναδρομής εδώ που φτάσαμε. Αν απαντηθεί αυτό το ερώτημα, τότε προκύπτει αυτομάτως το δεύτερο το οποίο είναι και το πιο σοβαρό: Αν όντως ήξερε, τότε γιατί δεν προσάρμοσε το κυβερνητικό του πρόγραμμα και το σύνολο της κυβερνητικής του πολιτικής αναλόγως; Κι αν ήξερε και δεν ενήργησε τα δέοντα, τότε το "Μνημόνιο" πότε κατέστη μονόδρομος, πριν ή μετά τις εκλογές του 2009;

Το ευτύχημα είναι ότι το διαδίκτυο λειτουργεί - σε αντίθεση με την κοινή γνώμη - ως "αποθήκη" μνήμης και .........μάλιστα αναλλοίωτη. Πάμε λοιπόν να κάνουμε μια μίνι ιστορική - όχι όμως μακρινή - αναδρομή. Θα προσπαθήσω να μείνω μόνο στα γεγονότα τα σχετικά με το ερώτημα που έθεσα και όχι σε ανούσια παράθεση αναντιστοιχίας προεκλογικών υποσχέσεων και πραγματικότητας. Σε κάθε περίπτωση η εκάστοτε Κυβέρνηση επιλέγει τι θα υλοποιήσει και τι όχι και κρίνεται εν καιρώ. Το ερώτημα που απασχολεί το άρθρο μας είναι αν γνώριζε ο κ. Παπανδρέου την πραγματική εικόνα της οικονομίας όταν διεξήγαγε τον προεκλογικό του αγώνα. Πάμε! Είναι σαφές ότι στα επόμενα καθώς και σε άλλα συναφή ερωτήματα μόνο υποκειμενική απάντηση μπορεί να δοθεί. Όμως στο αρχικό - και κατά τη γνώμη μου κυρίαρχο - ερώτημα αν ήξερε ο κ. Παπανδρέου την πραγματικότητα όταν υποσχόταν το περίφημο "λεφτά υπάρχουν", απάντηση είναι δυνατόν να δοθεί μόνο μέσα από την ανασκόπηση των γεγονότων.

• Στις 13 Σεπτεμβρίου 2009, ο κ. Παπανδρέου παραχωρεί συνέντευξη τύπου σε δημοσιογράφους στη Θεσσαλονίκη, στην 74η Διεθνή Έκθεση. Η παράθεση γίνεται από το κείμενο που βρίσκεται στην επίσημη ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ.

Τι απαντά ο κ. Παπανδρέου μεταξύ άλλων:

"Εγώ δεν θα μιλήσω αύριο, έχω ήδη μιλήσει από χθες. Εμείς προετοιμαζόμαστε. Έχω πάει στον Τρισέ, έχω πάει στον Μπαρόζο, έχω μιλήσει με τον Αλμούνια, έχω μιλήσει με πολλούς άλλους παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πρόγραμμα, το οποίο εμείς καταθέσαμε, είναι ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό και αξιόπιστο."

Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με υποσχέσεις, απόψεις ή θέσεις. Όλα αυτά είναι υποκειμενικά και ερμηνεύονται από τον καθένα ελεύθερα και βεβαίως κατά κύριο λόγο πολιτικά. Συγκρατώ όμως ότι ο κ. Παπανδρέου δηλώνει ότι έχει συνομιλήσει με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους για το οικονομικό του πρόγραμμα.

Στην ίδια όμως συνέντευξη ο κ. Παπανδρέου δέχεται κι ένα ερώτημα που διατυπώνεται ακόμη πιο ωμά:

"Κύριε Πρόεδρε, θα μου επιτρέψετε να επιμείνω λίγο στο θέμα της οικονομίας. Διάβασα πολύ προσεκτικά την ομιλία σας. Αυτό λοιπόν που εσείς παρουσιάσατε είναι ένα πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης για την επόμενη τριετία. Όμως το δημοσιονομικό πρόβλημα φαντάζει εξαιρετικά ασφυκτικό. Δηλαδή λέγεται ότι μπορεί το Νοέμβριο να μην μπορούν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις (Σημ. Blogger κράτα τη φράση περί μισθών και συντάξεων θα καταλάβεις στο τέλος του άρθρου...), ο κ. Ασημακόπουλος των μικρομεσαίων είπε ότι ενδεχομένως πάμε σε στάση πληρωμών στο εμπόριο. Νομίζω λοιπόν ότι ούτε η αλλαγή φορολογικού ούτε οι επενδύσεις που λέτε, την επόμενη μέρα, αν είστε κυβέρνηση στις 5 Οκτωβρίου, θα σας λύσουν το πρόβλημα. Θα προχωρήσετε σε έναν άμεσο αναγκαστικό δανεισμό;" Προσέξτε, αυτό ήταν το ερώτημα. Όχι η απάντηση. Αναζητείστε στην ιστοσελίδα - το σύνδεσμο το δίνουμε παρακάτω - τη δημοσιογράφο που υποβάλλει το ερώτημα. Έχει ενδιαφέρον.

Τι απαντά λοιπόν ο κ. Παπανδρέου σε ένα τέτοιο ερώτημα που ουσιαστικά περιγράφει σε δυο γραμμές ολόκληρη τη σημερινή πραγματικότητα; Ιδού:

"Πρώτα απ’ όλα, έχετε δίκιο ότι, αυτή τη στιγμή, η οικονομία είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Εγώ είπα 7% έλλειμμα, άκουσα από συνάδελφό σας 8%, μπορεί να είναι και μεγαλύτερο, δυστυχώς, εκεί έχουν φτάσει τα πράγματα. Εμείς, με το πρόγραμμά μας, έχουμε στόχο να επανακινήσουμε την οικονομία και να βρούμε τους απαραίτητους πόρους [...] Με 160 εκατομμύρια από τις υπερωρίες και τα οδοιπορικά, θα λύσει υποτίθεται το δημοσιονομικό πρόβλημα. Αυτά είναι αστεία."

Αν είχατε το κουράγιο να φτάσετε μέχρι εδώ, τότε θα αντιληφθήκατε ότι ο κ. Παπανδρέου δε δίνει καμία σημασία στο μέρος της ερώτησης περί "στάσης πληρωμών" και περί ενδεχόμενης αδυναμίας πληρωμής μισθών και συντάξεων. Το συγκρατούμε κι αυτό και πάμε παρακάτω.

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

Καλώς, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, ο κ. Παπανδρέου απλώς έκανε κάποια δήλωση ενδεχομένως και εν τη ρύμη του λόγου. Όμως...

• Στις 22 Σεπτεμβρίου του 2009, στην τηλεμαχία μεταξύ των Πολιτικών Αρχηγών ο κ. Παπανδρέου δέχεται ανάλογες ερωτήσεις. Μία απ' αυτές ήταν η παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα:

"Κύριε Πρόεδρε, εσείς στη Θεσσαλονίκη αναγγείλατε ένα πρόγραμμα που διαφέρει από του κ. Καραμανλή, με έμφαση περισσότερο αναπτυξιακή κι όλοι σας ρωτάμε από τότε πού θα βρείτε τα λεφτά. Αν είχαμε δραχμές, θα τυπώνατε δραχμές στο Εθνικό Νομισματοκοπείο. Δεν έχετε δραχμές, συνεπώς για να εφαρμόσετε το Πρόγραμμά σας πρέπει να συμφωνήσουν εκείνοι που έχουν το νόμισμα, δηλαδή οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη. Έχω μπροστά μου, και την ξέρετε κι εσείς, μια απόφαση που ισχύει από το 2005 κι εφαρμόζεται έκτοτε, απόφαση Συμβουλίου Κορυφής, Μάρτιος 2005, στις χώρες μέλη που έχουν υποβάλλει Προγράμματα Σταθερότητας Σύγκλησης, αν αλλάξει η κυβέρνηση μετά από εκλογές, η νέα κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόζει το παλιό δημοσιονομικό πρόγραμμα. Εξαγγέλλετε ένα πρόγραμμα το οποίο ξέρετε ότι δε θα σας αφήσουν να εφαρμόσετε;"

Θυμίζω εδώ ότι ο κ. Παπανδρέου όπως είδαμε λίγο πιο πάνω είχε ήδη δηλώσει στη ΔΕΘ ότι το πρόγραμμά του το είχε συζητήσει με τους Ευρωπαίους συνομιλητές του. Τι απαντά; Δεν θα σου γράψω τι απαντά. Θα σου δώσω το σύνδεσμο παρακάτω. Αλλά στην επόμενη ερώτηση επαναλαμβάνει ότι είχε πει και στη ΔΕΘ:

"Πρώτα απ' όλα, θέλω να σας πω ότι εμείς, εγώ προσωπικά, έχω επαφές με όλους αυτούς τους οποίους αναφέρατε και με πολλούς ακόμα για το πρόγραμμά μας, και πρόσφατα με τον κ. Μπαρόζο, παρότι δεν είμαι κυβέρνηση και δεν μπορώ να διαπραγματευθώ, βεβαίως, αυτή τη στιγμή, αλλά προετοιμαζόμαστε."

Ολόκληρη η τηλεμαχία εδώ.

Πριν φύγουμε όμως, ο κ. Παπανδρέου με τον κ. Καραμανλή έχουν έναν ενδιαφέρονται διάλογο στο τέλος:

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: "...θέλω να τον ρωτήσω: Εμείς έχουμε φτιάξει ένα πρόγραμμα για αύριο, το οποίο βασίζεται στα δικά σας νούμερα, στο δύσκολο σενάριο, στα δύσκολα, και είναι εφικτό, και είναι και ρεαλιστικό. Θέλω να μου πείτε αν αυτά τα νούμερα, αυτοί οι αριθμοί είναι πραγματικοί, αν είναι αληθινοί, ή αν κρύβονται άλλοι αριθμοί, τους οποίους εμείς θα ανακαλύψουμε.

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ:"Τους αριθμούς τους γνωρίζετε κ. Παπανδρέου, αλλά οι αριθμοί αυτοί και η κρίση την οποία όλοι βιώνουμε σε όλη την Ευρώπη, επιβάλλει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις.Ενώ λοιπόν γνωρίζετε τους αριθμούς, ενώ γνωρίζετε την πραγματικότητα, γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχετε άγνοια της πραγματικότητας,..."

Συνοψίζοντας: Ο κ. Παπανδρέου στο δημόσιο λόγο του είχε δηλώσει τόσο στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ όσο και στην τηλεμαχία με τους Πολιτικούς Αρχηγούς ότι το πρόγραμμά του το είχε συζητήσει και μάλιστα προσωπικά με υψηλόβαθμους Ευρωπαίους αξιωματούχους. Παρά το γεγονός ότι δέχεται από δημοσιογράφους ερωτήσεις σοκαριστικές για την οικονομία - που φθάνουν σε σημείο οιωνεί "προειδοποίησης" για την κατάσταση- αυτός εξακολουθεί να επιμένει. Εξακολουθεί επίσης να αμφισβητεί τα μεγέθη της οικονομίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το ενδιαφέρον έρχεται μετά.

Μετά λοιπόν έρχονται οι δηλώσεις Γιούνκερ, προέδρου του Eurogroup και βεβαίως οι αποκαλύψεις Στάινμπρουκ, πρώην ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, οι οποίοι αμφότεροι δηλώνουν ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε. Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι: Τελικά όντως ο κ. Παπανδρέου συζητούσε το πρόγραμμά του στην Ευρώπη; Κι αν ναι με ποιους; Θα μου πει κάποιος ότι μπορεί οι κ. Γιούνκερ και Στάινμπρουκ να απέκρυπταν την αλήθεια από τον κ. Παπανδρέου ή να την παραποιούν σήμερα.

Γιατί παραθέτω όλα τα παραπάνω; Γι΄αυτό που θα σου δείξω στη συνέχεια. Ο κ. Παπανδρέου αδίκως κάθισε κι έφτιαξε μαζί με τους ανθρώπους του ένα ολόκληρο οικονομικό πρόγραμμα, το οποίο και δεν εφήρμοσε τελικά. Υπήρχε έτοιμο. Δεν με πιστεύεις; Άκου λοιπόν: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε ήδη έτοιμο το Μνημονιάκι. Από πότε; Από τον Αύγουστο του 2009. Που το ξέρω; Για πήγαινε στον επίσημο ιστοχώρο του ΔΝΤ, εδώ

Τι λέει λοιπόν αυτό το "βιβλιαράκι"; Κατ' αρχάς λέει ότι συζητάγανε με την τότε Κυβέρνηση Καραμανλή μέχρι το Μάιο του 2009. Μετά οι ΔΝΤούδες μαζέψανε στοιχεία μέχρι και τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Κατόπιν τραβήξανε κι ένα απντέιτ(!) μέχρι τον Ιούλιο και τώρα θα σε πάω εγώ κατευθείαν στη σελίδα 17, για να μη χάνεις και χρόνο. Τι λέει; Απλούστατα λέει τα σενάρια - τα "μαύρα" - για την ελληνική οικονομία. Και για την ανεργία λέει και για τα spreads λέει και για την ύφεση λέει. Τα πάντα λέει. Είναι κρίμα που δεν το είχε διαβάσει κανείς στο ΠΑΣΟΚ, όπως φαίνεται. Και είχε βγει και νωρίς ρε παιδί μου. Αλλά το πιο καλό δεν το είδες ακόμα.

Πήγαινε στη σελίδα 26. Τι διαβάζεις; Μέσα σε μια σελιδούλα (κάνε κλικ στην εικόνα να μεγαλώσει!) έχουν συμπυκνώσει ολόκληρο το μνημόνιο! Διαβάζεις τι λέει προς το τέλος; Περικοπή της 13ης και 14ης σύνταξης...! Eliminating αγγλιστί. Θυμάσαι τώρα τι ρώτησε δημοσιογράφος στη ΔΕΘ τον κ. Παπανδρέου και γιατί; Την ημερομηνία του "βιβλιαρακίου" μην την ξεχνάς: Αύγουστος του 2009. Τον εκδότη; Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Τι έχουμε τελικά;

• Τον κ. Παπανδρέου δημόσια να ισχυρίζεται το Σεπτέμβρη του 2009 ότι έχει συζητήσει το πρόγραμμά του με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους.
• Από τον Αύγουστο του 2009 το ΔΝΤ έχει ήδη δημοσιοποιήσει τα στοιχεία για την Ελλάδα και τις προσαρμογές που η χώρα πρέπει να ακολουθήσει. Βεβαίως τότε δεν είχε τη νομική ισχύ του Μνημονίου. Όμως περιγράφει συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να ληφθούν (...και λαμβάνονται τελικώς).
• Ακόμη και οι δημοσιογράφοι υπέβαλλαν ερωτήσεις στον κ. Παπανδρέου σχετικά με το ενδεχόμενο - πραγματικό όπως αποδείχθηκε - να μην εφαρμοσθεί το πρόγραμμά του αλλά "κάτι" άλλο. Αυτός εξακολουθεί να εμμένει. Μήπως ακόμη και οι πέτρες γνώριζαν περί του συγκεκριμένου κειμένου;
• Οι κ. Γιούνκερ και Στάινμπρουκ ισχυρίζονται τον Οκτώβρη του 2010 ότι είχαν ενημερώσει ή συζητήσει σχετικά με το ελληνικό ζήτημα τον κ. Παπανδρέου αλλά και άλλους αξιωματούχους πολύ πριν από τις εκλογές του 2009.

Τα συμπεράσματα δικά σας. Δεν περιγράφω άλλο!

Η Αριστερή Όχθη του Σηκουάνα

     Πόσο καλά γνωρίζουμε τον κ. Παπανδρέου; Δεν εννοώ μόνο ως πολιτικό. Θα ήθελα να δώσω μια ευρύτερη ίσως πιο εσωτεριστική διάσταση στο ερώτημα. Σύμφωνα με το επίσημο βιογραφικό του, ο νυν Πρωθυπουργός γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου του 1952. Ανήκει  λοιπόν στο ζώδιο των Διδύμων. Οι Δίδυμοι συνδέονται στη μυθολογία με τους Διόσκουρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Κατά σύμπτωση, στην περιοχή της Ρωμαϊκής Αγοράς στη Ρώμη είχε κατασκευαστεί ναός προς τιμήν των Διόσκουρων (Tempio dei Dioscuri) μετά την νίκη των Ρωμαίων στην Μάχη της Λίμνης Ρηγίλλης κατά των Ετρούσκων, το 498 π.Χ. Καλό ε; Στη Μάχη της Ρηγίλλης! Η συμπαντική συμμετρία στο μεγαλείο της.
      Αν το ψάξουμε παραπέρα θα βρούμε ότι οι Δίδυμοι ως δυαδικό ζώδιο που είναι, έχουν διπλή φύση και πολλές φορές αντιφατική και απατηλή. Ίσως δεν πρέπει να μας κάνουν τόση  εντύπωση πλέον το "λεφτά υπάρχουν" ή το "αν παγώσουμε τους μισθούς θα παγώσει η οικονομία" σε σύγκριση με την τρέχουσα πραγματικότητα. Κυβερνήτης πλανήτης των Διδύμων είναι ο Ερμής. Ως γνωστόν, από τη μυθολογία, ο Ερμής ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών. Ο μεσάζοντας δηλαδή μεταξύ των θεών και των ανθρώπων. Εγώ εδώ θα έβρισκα έναν παραλληλισμό μεταξύ του θεου-ΔΝΤ και των ανθρώπων-Ελλήνων. Ακόμη, ο Ερμής ήταν ο ψυχοπομπός, που οδηγούσε τις ψυχές των ανθρώπων στον Άδη, αλλά και προστάτης των κλεφτών, των τυχερών παιχνιδιών και του εμπορίου. Οποιοσδήποτε συνειρμός με την πραγματικότητα είναι φανταστικός!
      Από μια άλλη οπτική, την αριθμολογική, η ημερομηνία γέννησης του κ. Παπανδρέου (16/6/1952=>1+6+6+1+9+5+2=30=3+0=3) μας δίνει ως αριθμό του πεπρωμένου του το 3. Λαμβάνοντας υπόψη μας το υπέρτατο δόγμα των Πυθαγορείων: «ΑΡΙΘΜΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΝ ΑΠΑΝΤΩΝ», τότε η αριθμολογική ανάλυση μπορεί να μας δώσει επιπλέον στοιχεία. Κατ' αρχάς να παρατηρήσουμε ότι και το ζώδιο των Διδύμων είναι το τρίτο κατά σειρά στο ζωδιακό κύκλο, οπότε οι επιρροές ενισχύονται αρμονικά και σημαντικά. Ας παρατηρήσουμε ακόμη - πάλι με το 3 ως μοτίβο - ότι και το πρώτο γράμμα του βαπτιστικού του ονόματος είναι το Γ,  από το Γεώργιος, το τρίτο δηλαδή της αλφαβήτου και το 3 κατά το αρχαιοελληνικό σύστημα αριθμήσεως, ενώ ο ίδιος είναι ο τρίτος στη σειρά μετά τον παππού του και τον πατέρα του που εκλέγεται Πρωθυπουργός, από την οικογένειά του. Το τρία φαίνεται να παίζει έναν πολύ έντονο ρόλο στο πεπρωμένο του Πρωθυπουργού και βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο που το 2010 ήταν το έτος όπου ο ίδιος δρομολόγησε τις μεγάλες αλλαγές, αφού αριθμολογικά το 2010 αναλύεται στο 3 (2+0+1+0=3). Μην ξεχνάμε ότι το τρία είναι ένας πολύ σημαντικός αριθμός και στη θρησκεία αλλά και στις λαϊκές δοξασίες (όταν θέλουμε να τονίσουμε κάτι πάρα πολύ βάζουμε ως πρόθεμα το τρις- πχ τρισευτυχισμένος, τρισκατάρατος, τρισάγιο κλπ). Στο "Βιβλίο των Αλλαγών", ένα από τα κλασσικά έργα της Κινέζικης φιλοσοφίας, πιο γνωστό ως "Ι Τσινγκ", το τρίγραμμο που συμβολίζεται με τρεις παράλληλες γραμμές (το ΙΙΙ - το 3 σε λατινική γραφή - σε οριζόντια θέση δηλαδή) αντιστοιχεί στο φυσικό στοιχείο "Ουρανός", στον "Πατέρα" και στην κατεύθυνση "Βορειοδυτικά". Ειδικά το τελευταίο δεν είναι καθόλου παράξενο μιας και το "βορειο-δυτικά" προσδιορίζει το γεωγραφικό χώρο που ταυτίζεται με τη Δύση, τον Ευρωπαϊκό Βορά κλπ. Η εικόνα τώρα μάλλον ολοκληρώνεται. Ο "Πατέρας"-Πρωθυπουργός που οδηγεί προς τα "Βορειο-δυτικά" (προς τη Δύση δηλαδή το δυτικό τρόπο ζωής) ως ψυχοπομπός Ερμής, μεσάζων των "θεών"-ΔΝΤ, τους ανθρώπους, θεωρώντας ή πλανεύοντάς τους ότι τους κατευθύνει προς τα "πάνω" δηλαδή προς τον "Ουρανό". Μην ξεχνάμε πως όντως οι Δίδυμοι είναι ζώδιο του αέρα - ρευστό και μεταβλητό δηλαδή - κι ο Ερμής μπορεί και να πλανεύει ή να ψεύδεται. Η συμπαντική συμμετρία συνεχίζεται λοιπόν και διαπερνά χωροχρονικά Ελληνική και Κινέζικη φιλοσοφία. Και για του λόγου το αληθές ας θυμηθούμε τον Απολλόδωρο: "Οὐρανὸς πρῶτος τοῦ παντὸς ἐδυνάστευσε κόσμου".   Με τον "Ουρανό" να είναι Πρώτος και Μέγας πανίερος και Θεοπάτωρ Θεός κατά τον Ησίοδο. Αναμένουμε λοιπόν μια κατ' αναλογία "κοσμογονία" οδηγούμενοι προς τον "Ουρανό". Μια οικονομική και κοινωνική κοσμογονία οδηγούμενοι από το Δίδυμο-Ερμή Πρωθυπουργό. Στην κινέζικη αστρολογία ο κ. Παπανδρέου γεννήθηκε σε χρονιά του  Δράκου, ενώ το Δ του Δράκου-Δίδυμου, φαίνεται και πάλι να προβάλλει καρμικά το τριγωνικό 3. Βεβαίως, από τα 12 "ζώα" του κινέζικου ωροσκοπίου ο Δράκος είναι το μοναδικό μυθικό. Τα άλλα - χοίρος, τίγρης κλπ - είναι όλα υπαρκτά...
Παραπέρα, αριθμοσοφικά, το ονοματεπώνυμο "ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ" μας δίνει λεξάριθμο 1982. Το "ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ" μας δίνει λεξάριθμο το 1620. Αν κάνουμε την αφαίρεση (πόσο πρέπει να "βγάλεις" δηλαδή απ' το ένα για να έρθει και να "ταυτιστεί με το άλλο σε μια συγκλίνουσα πορεία) έχουμε 1982-1620=362. Λεξάριθμο 362 έχει η φράση "ΤΑ ΙΜΙΑ" καθώς επίσης και "ΕΘΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ". Βεβαίως αυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα και μπορεί να αποτελούν απλώς συμπτώσεις. Όπως σύμπτωση μπορεί να αποτελούν και τα αθροίσματα "ΟΜΠΑΜΑ"(=232)+"ΛΕΠΙΔΑ"(=130)=362. Δηλαδή μπορεί να είναι σύμπτωση ότι "ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ" - "ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ"="ΟΜΠΑΜΑ"+"ΛΕΠΙΔΑ". Καλώς.
Πάντως, ο κ. Παπανδρέου βραβεύθηκε με το βραβείο Quadriga - το τέθριππο ελληνιστί - το οποίο αναπαριστά ένα άρμα που σύρουν τέσσερις ίπποι με ηνίοχο τη Νίκη. Ο αστερισμός του Ηνιόχου γειτνιάζει -φυσικά! - με εκείνον των Διδύμων. Κατά μια άποψη ο αστερισμός του Ηνιόχου δεν είναι παρά ο Μυρτίλος, υιός του Ερμή - και πάλι η συμπαντική αρμονία αφού ο Ερμής είναι ο κυβερνήτης των Διδύμων- υπεύθυνος για το τέθριππο(!) (το quadriga δηλαδή) άρμα του Οινομάου, το οποίο όμως τέθριππο άρμα ανετράπη αφού ο Μυρτίλος είχε αφαιρέσει τα ορειχάλκινα καρφιά από τους τροχούς. Συμβολικά, η Ευρώπη παραδίδει ένα τέθριππο στον κ. Παπανδρέου το οποίο θα ανατραπεί; Ας δούμε λίγο πιο κάτω. Οι επικείμενες εκλογές θα διεξαχθούν στις 7 Νοεμβρίου 2010. Αριθμολογικά έχουμε 7+1+1+2+0+1+0=12=1+2=3. Όπου και πάλι εμφανίζεται ο αριθμός που κυριαρχεί στον κ. Παπανδρέου, οπότε η ημέρα των εκλογών θα είναι πολύ σημαντική γι' αυτόν. Αστρολογικά η ημέρα των εκλογών ανήκει στο ζώδιο του Σκορπιού. Κατά σύμπτωση -πάλι!- ο Σκορπιός θεωρείται κατά τη μυθολογία υπαίτιος της καταστροφικής πορείας των ίππων που έσυραν το άρμα - το τέθριππον(!)- του θεού Ήλιου όταν το οδήγησε ο υιός του Φαέθων. Είναι δυνατόν ο Σκορπιός-εκλογές να τρέψει σε καταστροφική πορεία το quadriga-τέθριππον που παρέδωσε η Ευρώπη στον κ. Παπανδρέου;
        Το ζώδιο των Διδύμων συνδέεται με την εβραϊκή φυλή Συμεών ενώ το ζώδιο του Σκορπιού με τη φυλή Δαν. Η φυλή Συμεών  έφθινε διότι τιμωρήθηκε από το Θεό όντας υπερβολικά βίαιη, ενώ από τη φυλή Δαν προήλθαν οι Κριτές με πολύ γνωστό τον Σαμψών. Θα "κριθεί" ο κ. Παπανδρέου στις 7 Νοέμβρη, την ημέρα του Σκορπιού-Δαν-Κριτή; Στη Γένεση γράφει: "Δὰν κρινεῖ τὸ λαὸν αὐτοῦ, ὡσεὶ καὶ μία φυλὴ ἐν Ἰσραήλ.  καὶ γενηθήτω Δὰν ὄφις ἐφ᾿ ὁδοῦ, ἐγκαθήμενος ἐπὶ τρίβου, δάκνων πτέρναν ἵππου, καὶ πεσεῖται ὁ ἱππεὺς εἰς τὰ ὀπίσω". Η αντίστιξη είναι φανερή. Κάθε Νοέμβρη, ο ο όφις-Δαν δαγκώνει - ως σκορπιός  ή ερπετό- την πτέρνα του ίππου/τεθρίππου και ο ιππεύς πέφτει. Ο Ερμής βέβαια, ο κυρίαρχος πλανήτης των Διδύμων του κ. Παπανδρέου, θα βρίσκεται  την 7η Νοεμβρίου στο ζώδιο του Σκορπιού, όπου θα έχει εγκατασταθεί εκεί από τις 20 Οκτωβρίου. Κρατήστε την ημερομηνία θα σας χρησιμεύσει.
        To 2010 είναι επίσης η χρονιά της Τίγρης στην κινέζικη αστρολογία. Και στην Τίγρη αρέσουν οι εκπλήξεις - και όντως είδαμε πολλές φέτος - και όπως κάθε αιλουροειδές πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να την κερδίσεις και έτσι πρέπει να δράσει και ο κ. Παπανδρέου. Και η ελληνική αριθμοσοφία το επιβεβαιώνει από τη μεριά της αφού ο λεξάριθμος του "ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ" είναι 1473 ισοψηφεί δηλαδή με το λεξάριθμο της φράσης "Η ΑΦΑΝΗΣ ΔΥΝΑΜΙΣ".
         Από πλευράς βιορυθμών, την ημέρα των εκλογών ο συγκινησιακός κύκλος του κ. Παπανδρέου θα βρίσκεται στο κατώτατο σημείο του, σε αντίθεση με τον σωματικό και το διανοητικό κύκλο που θα βρίσκονται σε καλό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι επιρρεπής στη συναισθηματική φόρτιση. Εκεί όμως περί τις 17 με 20 Οκτωβρίου, λόγω αλλαγής πολικότητας του σωματικού και διανοητικού κύκλου θα πρέπει να προσέξει, γεγονός όχι άσχετο με την εγκατάσταση του κυβερνήτη του Ερμή στο ζώδιο του Σκορπιού από τις 20 Οκτωβρίου όπως προείπαμε. Φαίνεται ότι εκείνο το τριήμερο θα κριθούν πολλά σχετικά με τις εκλογές. Παρεμπιπτόντως, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ιδρύθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 1945, οπότε ανήκει στο ζώδιο του Αιγόκερω -το Κέρας της Αμάλθειας/αφθονίας(;) -που κυβερνάται από τον πλανήτη Κρόνο. Ο Κρόνος λοιπόν την 7η Νοεμβρίου θα βρίσκεται στο ζώδιο του Ζυγού, δηλαδή του "αδελφού" ζωδίου των Διδύμων. Συμπερασματικά, η 7η Νοεμβρίου θα αποτελέσει ημερομηνία-σταθμό, και μάλιστα καθόλου εύκολη, για τον Πρωθυπουργό και εξ' αντανακλάσεως και για το ΔΝΤ στη χώρα μας.


ΥΓ: Στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα αναπτύχθηκε από τη δεκαετία του '30 αλλά και πιο μετά το αποκαλούμενο και "Θέατρο του Παραλόγου", με γνωστότερο εκπρόσωπο τον Ιονέσκο αλλά και τον Μπέκετ και άλλους θεατρικούς συγγραφείς. Η λαίλαπα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με τον παραλογισμό και την απάθεια απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, βοήθησαν στην αναγνώριση αυτού του θεατρικού είδους.
Από την πλευρά μου και μέσα στον απόλυτο παραλογισμό της ημέρας ανάμεσα στο τρίγωνο Μνημείο Ακροπόλεως-Συμβασιούχοι-Κυβέρνηση, το μόνο που θα μπορούσα να γράψω θα ήταν ένα κείμενο εντελώς αλληγορικό, με ενσωματωμένη όση γίνεται από τη νεοελληνική μέχρις άνοιας ανοησία, έτσι ως ελάχιστο σύμβολο βλακείας. Εννοείται  ότι δεν  πιστεύω λέξη από τα παραπάνω - μολονότι τα πρωτογενή στοιχεία συλλέχθηκαν με λεπτομέρεια κυρίως από τη Wikipedia ώστε να δείχνει αληθοφάνεια- αλλά το κείμενο απλώς χρησιμεύει, για μένα, ως επετειακό ορόσημο μιας μέρας χαμένης για όλους, μέσα από τον εγγενή παραλογισμό του.

Επάγγελμα: Βουλευτής!

Δεν το συνηθίζω. Δεν μου αρέσει ρε παιδί μου να ψάχνω στα site του Δημοσίου και να βρίσκω "χαζά". Αλλά τούτο δω νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο σημειολογικό ενδιαφέρον! Θα το δεις και μόνος σου. Μπαίνεις λοιπόν στο portal του ΟΑΕΔ. Ναι, ναι, αυτού του οργανισμού που σου βρίσκει δουλίτσα. Κάπου μέσα στο χαμό λοιπόν έχει ένα οδηγό επαγγελμάτων. Τι θες να γίνεις άμα μεγαλώσεις και τέτοια. Ψάχνεις , ψάχνεις λοιπόν και καταλήγεις - που αλλού!- στο Δημόσιο.... Στρατιωτικά λέει, αστυνομικά λέει και άλλα του ευρύτερου δημόσιου τομέα επαγγέλματα λέει. Αν δεν ξέρεις το link να στο δώκω : http://epagelmata.oaed.gr/categories_list.php?catID=16

Μέχρι δω καλά; Τόχεις; Ντάξει. Για κατέβα λίγο. Τι βλέπεις; Ααααα γεια σου! Φαρδιά πλατιά: ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ!!!
Εδώ είμαστε...Επάγγελμα λοιπόν κατά ΟΑΕΔ!. Σούπερ. Κάμνεις τικ στο κουτάκι, κάμνεις κλικ και να σου τα προσόντα που χρειάζονται, και νάσου οι συνθήκες εργασίας με καλό φωτισμό λέει(!) και το πιο φοβερό στο αντιγράφω εδώ έτσι να υπάρχει:
"Ο φόρτος εργασίας και οι μετακινήσεις εντός και εκτός Ελλάδας είναι συνηθισμένο φαινόμενο για το βουλευτή, αλλά οι σχετικά καλές αποδοχές του και κυρίως η αναγνώριση της προσφοράς του και η κοινωνική καταξίωση αντισταθμίζουν την ένταση, το άγχος και την κόπωσή του. "

Όλα τα λεφτά ε; Μη γελάς. Επάγγελμα είναι. Έφυγα για ΟΑΕΔ. Που ξέρεις....


ΥΓ: Επειδή μπορεί και να το βγάλουνε, αποκόβω τη σελίδα και την ανεβάζω, να γελάω εγώ να γελάς κι εσύ με τα εγγόνια σου μετά από χρόνια! Άρπα το link να το κάνεις κορνίζα...εδώ! Με τις υγείες μας!

Ο Χορευτής στη Βροχή

Σταχυολογώντας κανείς ειδήσεις από την τρέχουσα επικαιρότητα και προσπαθώντας να "οσμιστεί" το κλίμα που δημιουργείται αλλά και τα γεγονότα που έρχονται, βρίσκεται προ της εξαιρετικά δυσάρεστης πραγματικότητας που δεν προοιωνίζει ευχάριστες καταστάσεις:

• Ήδη έχει ξεκινήσει - ανεπίσημα μεν ορατά δε - συζήτηση για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων από την Τρόικα. Να σημειώσουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα χρονικό σημείο μόλις τεσσάρων ή πέντε μηνών από ενάρξεως εφαρμογής ενός τριετούς Μνημονίου, όπου - θεωρητικά τουλάχιστον - δεν έχουμε δει τα "θετικά" του αποτελέσματα.
  
• Όλοι οι βασικοί δείκτες των ελληνικών μακρο-οικονομικών μεγεθών (πληθωρισμός, ανεργία, ρυθμός εσόδων, ύφεση κ.ά.) πλην των δαπανών, βαίνουν εκτός ή οριακά εντός των τεθέντων στόχων. Επιπλέον οδηγούμαστε σε μια νέα αναθεώρηση των μεγεθών του ελλείμματος από τη Eurostat, με άγνωστες μέχρι στιγμής συνέπειες.
• Τόσο η εμπιστοσύνη των αγορών - με βασικό δείκτη εκείνο των spread αλλά και των δεικτών του ελληνικού χρηματιστηρίου - όσο και η πολιτική στήριξη από τα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων (δηλώσεις Γιούνκερ και άρνηση Μέρκελ στην πρόταση του ΔΝΤ για επιμήκυνση της αποπληρωμής ) βρίσκονται στο ναδίρ.

Επιχειρώντας να αναλύσουμε συνδυαστικά τα παραπάνω, μπορούμε να καταλήξουμε σε μια σειρά πρώτων συμπερασμάτων.

• Η Κυβέρνηση Παπανδρέου, από την υπογραφή του Μνημονίου και εντεύθεν, ανέλαβε όλο το πολιτικό κόστος για το σύνολο των μέτρων που αφορούν τη δραστική μείωση των δαπανών, που οδήγησε στη μείωση  μισθών και συντάξεων αλλά και στη δραματική συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας του Δημοσίου, το οποίο, ας μην το λησμονούμε, στην Ελλάδα καταλαμβάνει άνω του 50% του συνόλου της οικονομίας μας. Φαίνεται ότι ο κ. Παπανδρέου έχει αποφασίσει να βάλει ένα "φρένο" στην παραπέρα μείωση των δαπανών, που αναμφισβήτητα πρέπει να οδηγήσει ακόμη και σε απολύσεις ή κατάργηση δημοσίων οργανισμών και φαίνεται επίσης ότι έχει αποφασίσει να μην "απορροφήσει" ο ίδιος και το κόμμα του άλλο πολιτικό κόστος από αυτή τη διαδικασία. Αντίθετα κινείται σε μια φορολογική λογική προκειμένου να εξακολουθήσει να "τροφοδοτείται" ένα μίνιμουμ Δημόσιο από τα φορολογικά έσοδα. Το στοίχημά του μάλλον είναι η προσπάθεια "διάσωσης" του δημόσιου υπαλληλικού δυναμικού, εις βάρος όμως της ανάπτυξης, την οποία θα προσπαθήσει να αντισταθμίσει με τη διαδικασία προσέλκυσης "μεγάλων επενδυτών" μέσω του fast track. Ορατή ένδειξη αποτελεί το "πάγωμα" - τουλάχιστον προεκλογικά - της διαδικασίας κατάργησης ή συγχώνευσης δημόσιων οργανισμών. Βεβαίως αναμένεται και η εφαρμογή του "Καλλικράτη" αλλά κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα, γνωρίζοντας τις εγγενείς αδυναμίες των ΟΤΑ και της μηδενικής τεχνογνωσίας που υπάρχει σχετικά με project τέτοιου μεγέθους.
• Ενδεχόμενη αδυναμία ή αρνητική στάση - εξαιτίας πολιτικού κόστους ή άλλων παραγόντων - της Ελληνικής Κυβέρνησης να επιφέρει τις αναγκαίες προσαρμογές, προκειμένου να βρίσκεται διαρκώς εντός των στόχων του Μνημονίου, εφόσον ο κ. Παπανδρέου δεν κερδίσει το "στοίχημα" που μάλλον ο ίδιος έχει βάλει και που παραπάνω περιγράψαμε, θα επιφέρει σωρευτικά και την "απόσυρση" της πολιτικής στήριξης που του παρασχέθηκε από το διεθνή παράγοντα προκειμένου να εφαρμόσει το επώδυνο πρόγραμμα της Τρόικας. Στην παρούσα φάση λοιπόν μάλλον βρισκόμαστε προ μιας οριακής κατάστασης, εξ' ου και οι φαινομενικά αντιφατικές κινήσεις και δηλώσεις των Ευρωπαίων ή άλλων ηγετών και παραγόντων. Οι αγορές δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα αν δεν εφαρμόσει πραγματικά "σκληρά" μέτρα προκειμένου να μην οδηγούνται ποσά από τις δανειακές ροές προς το αδηφάγο Δημόσιο αλλά προς την ανάπτυξη, προκειμένου να διασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων. Από την άλλη η Ελληνική Κυβέρνηση αδυνατεί - και δει προεκλογικά- να προχωρήσει σε περαιτέρω επώδυνες κινήσεις. Μέχρι τις εκλογές λοιπόν δεν αναμένεται - εκτός απροόπτου - μεταβολή στην κυβερνητική στάση.

Προσωπικά δε διατηρώ καμιά αμφιβολία ότι ο διεθνής παράγοντας και ιδιαιτέρως τα μέλη της Τρόικας θα ευνοούσαν - στην περίπτωση που ο κ. Παπανδρέου δεν κατορθώσει να "περάσει" τις αναγκαίες προσαρμογές - την "αλλαγή φρουράς" σε κυβερνητικό επίπεδο. Είναι σαφές ότι τα δύο κόμματα εξουσίας δεν είναι δυνατόν να "εξαφανισθούν" πολιτικά - κανείς δεν το θέλει εξάλλου, ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό. Η Νέα Δημοκρατία υπέστη βεβαίως την σοβαρότερη ήττα στην ιστορία της, στην παρούσα φάση όμως συντηρεί το προφίλ της "εναλλακτικής πρότασης" υπό νέα ηγεσία και με τη στρατηγική "εντός-εκτός" Μνημονίου. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία υπό τις γνωστές δυσμενείς συνθήκες, όμως η παραμονή του σε αυτήν μπορεί, κάτω από το βάρος νέων πλέον σοβαρών μέτρων, να το οδηγήσει σε απρόβλεπτες πολιτικά καταστάσεις. Μακροπρόθεσμα, δεν είναι σοφό να οδηγηθούν οι δύο πόλοι σε πολιτική αχρηστία οπότε δεν θα ήταν μακρυά από την πραγματικότητα να ισχυριστεί κανείς ότι ενδεχόμενη αναγκαιότητα εφαρμογής του "μνημονιακού πυρήνα" θα απαιτούσε καινούριο πολιτικό "καύσιμο". Αυτό το "καύσιμο" θα μπορούσε να το παράσχει ο κ. Σαμαράς, προφασιζόμενος κι αυτός με τη σειρά του - εφόσον ένα τέτοιο σενάριο υλοποιηθεί - την αποτυχία των "προηγουμένων".
Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε σε μια - σύντομη - φάση "αναμονής". Περαιτέρω κατάρρευση των εσόδων που θα σημάνει και την αποτυχία της φορολογικής "επιλογής" είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε ανάγκη κυβερνητικής μεταβολής. Εκτός και αν ο κ. Παπανδρέου αποφασίσει να πιει το "πικρό ποτήρι" ως το τέλος. Επί του παρόντος όμως μοιάζει με τον "χορευτή στη βροχή", που προσπαθεί να ξεχάσει ότι βρέχεται και χορεύει διασκεδάζοντας την κατάσταση, παρασύροντας όμως το κοινό!

Καλά Χριστούγεννα κύριε Γιούνκερ!

Θα προσπεράσω - με άνεση μάλιστα - το επιφανειακά αυτονόητο των δηλώσεων του επικεφαλής του Eurogroup. Και βέβαια γνώριζαν όλοι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, εγχώριοι και αλλοδαποί "παίκτες", όπως όλοι γνώριζαν και το μέγεθος της διαφθοράς στη χώρα μας. Εξάλλου κι εμείς είχαμε  αναφέρει για το θέμα εδώ: "Η Χοντρή Κυρία Τραγούδησε ή Μήπως Όχι Ακόμη;". Έλαχε λοιπόν στον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου να παίξει το ρόλο της "Χοντρής Κυρίας";
Η δική μας εκτίμηση είναι ότι οι συγκεκριμένες δηλώσεις δεν αποτελούν παρά την απαρχή μιας νέας φάσης του οικονομικού πολέμου που μαίνεται στην Ευρασία, με σημαντικές συνέπειες και για τη  μικρή μας γειτονιά.
Ας εξετάσουμε λίγο βαθύτερα τα λεγόμενα του Λουξεμβούργιου πολιτικού.
Πρώτον: Για πρώτη φορά και μάλιστα από τον Πρόεδρο του Eurogroup - του επικεφαλής δηλαδή του project Euro - "στοχοποιούνται" οι κεντρικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού νομισματικού χώρου, η Γαλλία και η Γερμανία. Σε απλά ελληνικά, εκείνος που έχει ορισθεί θεματοφύλακας του κοινού νομίσματος - προφανώς με τις ευλογίες των δύο σημαντικότερων ευρωπαϊκών πολιτικοοικονομικών δυνάμεων, της Γαλλίας και της Γερμανίας δηλαδή- προσάπτει ευθύνες σε εκείνους που τον όρισαν. Παράδοξο; Αδιανόητο; Κι όμως αληθινό! Αποδίδεται από τον κ. Γιούνκερ στο Γαλλογερμανικό άξονα η ευθύνη ή αν θέλετε η αδυναμία  διαχείρισης της γνωστής προ πολλού ελληνικής οικονομικής κατάστασης. Κι αν η ελληνική κρίση είναι μέρος ή η "σκανδάλη" που ενεργοποίησε την ευρωπαϊκή κρίση, τότε το συμπέρασμα είναι ότι ο κ. Γιούνκερ θεωρεί πως οι Γαλλογερμανοί έμειναν αδιάφοροι μπροστά στον "τυφώνα" που ερχόταν και μάλιστα για δικό τους όφελος; Επιπλέον, οι εξαγωγές της Γαλλίας και της Γερμανίας δεν κατευθύνονται μόνον προς την Ελλάδα. Ποιες άλλες χώρες "φωτογραφίζει"; Αν δούμε ευρύτερα το θέμα, τότε καθίσταται εξαιρετικά σοβαρή η παρέμβαση. Σε μια βαθύτερη ανάγνωση, ο ίδιος ο Πρόεδρος του Eurogroup αμφισβητεί ευθέως τόσο την ενότητα της Ευρωζώνης όσο και την ισχύ του ευρώ.

Δεύτερον: Ο κ. Γιούνκερ αμφισβητεί εμμέσως πλην σαφώς τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Ευρώπης, εφόσον είναι δυνατόν μια χώρα/μέλος - η Ελλάδα εν προκειμένω - είναι δυνατόν να λειτουργεί υπό οριακές οικονομικές συνθήκες, που την οδήγησαν μέχρι και την κατάρρευση, με την ανοχή των υπολοίπων με σκοπό την ενίσχυση των εξαγωγών Γάλλων και Γερμανών. Αν όντως γνώριζαν τα περί διαφθοράς εις τας Ευρώπας εγείρεται το ερώτημα γιατί δεν λειτούργησαν οι μηχανισμοί εκείνοι που θα ωθούσαν την Ελλάδα στην δημοσιοποίηση των "κρυφών ελλειμμάτων". Συμπερασματικά, οι λογαριασμοί στη ζώνη του Ευρώ δεν είναι "καθαροί", γιατί ποιος διασφαλίζει ότι κι άλλες χώρες - και μάλιστα με μεγαλύτερο οικονομικό βάρος από την Ελλάδα - δεν λειτουργούν υπό παρόμοιο καθεστώς ανοχής; Αυτό μπορεί να αποτελούσε εικασία ή πολιτική εκτίμηση μέχρι τώρα. Αποκτά όμως άλλη προοπτική όταν επιβεβαιώνεται δημόσια από τον πλέον υψηλόβαθμο στη νομισματική ένωση.

Τρίτον: Δεν είναι συνήθης η ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα χώρας-μέλους εκ μέρους Ευρωπαίων αξιωματούχων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση τηρούνται τύποι και πρωτόκολλα πολιτικής συμπεριφοράς, ώστε η συνεργασία με την εκάστοτε Κυβέρνηση, αξιωματούχο ή ηγέτη να πραγματοποιείται με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο κ. Γιούνκερ επιλέγει να εμπλέξει έναν Έλληνα Πρωθυπουργό αναπαράγοντας δημόσια δηλώσεις που αφορούν στη χώρα του, να "στρέψει" τη δημοσιότητα και το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο Έλληνα πολιτικό- και ενδεχομένως και στο κόμμα του- και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου όπου ένα εκ των "ερωτημάτων" προς το εκλογικό σώμα θα είναι και η "νομιμοποίηση" του Μνημονίου. Γιατί λοιπόν ο κ. Γιούνκερ επιλέγει τώρα να εμπλακεί στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που θα απασχολήσει για επαρκές χρονικό διάστημα τα ΜΜΕ; Σημειώνουμε ότι το όνομα του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον οποίο δηλώνει ότι συνομίλησε δεν αναφέρθηκε σε πρώτη φάση, άρα κρατείται ως "υποθήκη" για το μέλλον και τη χρονική στιγμή και μάλιστα με τον τρόπο που ο κ. Γιούνκερ θα επιλέξει. Επίσης δεν έγινε αναφορά στο σύνολο της συνομιλίας ή στο σύνολο των λεχθέντων ή της "γνώσης" που κατέχει ο κ. Γιούνκερ σχετικά με την ελληνική οικονομική κατάσταση. Μπορεί αύριο να μας πει ότι ήξεραν και για εκείνο ή το άλλο θέμα και το είχε συζητήσει με τον τάδε Έλληνα πολιτικό, "καίγοντας" κατά το δοκούν πρόσωπα σε χρονικές συγκυρίες όχι ουδέτερες.

Που καταλήγουμε μετά από όλα αυτά; Ως πρώτο συμπέρασμα, είναι προφανές ότι οι δηλώσεις του κ. Γιούνκερ δεν εξυπηρετούν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, τουλάχιστον όπως αυτά είχαν οριοθετηθεί μέχρι σήμερα και συγκεκριμένα - αν προχωρήσουμε λίγο παραπέρα - κινούνται προς την αποδυνάμωση της ισχύος του Γαλλογερμανικού άξονα. Όταν αυτή η θέση υποστηρίζεται από το Πρόεδρο του Eurogroup μάλλον σηματοδοτεί την έναρξη μιας καινούριας εποχής για το κοινό νόμισμα, τις συνέπειες και τα αποτελέσματα της οποίας θα βιώσουμε. Ως δεύτερο συμπέρασμα μπορούμε να καταγράψουμε την έναρξη μιας εντατικότερης παρέμβασης από πλευράς ευρωπαϊκών θεσμών στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα των χωρών-μελών και μάλιστα με τρόπο ωμό και απροκάλυπτο, ώστε να ενισχυθούν εγχώριες δυνάμεις και θεσμοί συμβατοί με τη νέα πραγματικότητα. Στο οικονομικό πεδίο, σηματοδοτείται το τέλος του ευρωπαϊκού μοντέλου του "παραγωγικού Βορά" και του "καταναλωτικού Νότου", τη διάλυση δηλαδή του Ευρωπαϊκού-Φρουρίου όπου παραγωγοί (Γαλλογερμανοί) και καταναλωτές (Ελλάδα-Νότος) συναποτελούσαν μια κλειστή οντότητα με κοινό νόμισμα. Οι Βόρειοευρωπαίοι είναι πλέον υποχρεωμένοι να αναζητήσουν αγορές εκτός Ένωσης, όπου θα συναντήσουν μεγαθήρια ανταγωνιστές (ΗΠΑ-Κίνα), καθόλου διατεθειμένους να παραδώσουν τα σκήπτρα,  ενώ οι Ευρωπαίοι του Νότου - μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα - θα πρέπει να στραφούν σε ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους προκειμένου να επιβιώσουν (οπότε τέλος τα φθηνά δανεικά από το Βορά προκειμένου να επιστρέψουν σ' αυτόν ως εξαγωγικό κεφάλαιο και μάλιστα έντοκα) και επιπλέον να μάθουν να καταναλώνουν και από παραγωγούς εκτός Ευρώπης. Η συγκεκριμένες διαπιστώσεις αφορούν εκτός των προϊόντων και στις αγορές κεφαλαίων κι έτσι μπορούμε να δικαιολογήσουμε - εν μέρει - και την παρουσία του ΔΝΤ σε χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, ως "ρυθμιστή" αυτής ακριβώς της ροής, εφόσον τα κεφάλαια του διεθνούς οργανισμού είναι "διεθνή" κι όχι ευρωπαϊκά.
Από εδώ κι εμπρός αναμένουμε εξελίξεις που θα διαμορφώνουν  ένα εντελώς νέο πλαίσιο λειτουργίας της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, δυστυχώς όχι άμεσα θετικές για τη χώρα μας. Το δώρο λοιπόν του κ. Γιούνκερ δεν είναι άλλο από την προειδοποίηση και μάλιστα ειδικά προς την Ελλάδα γι' αυτά που έρχονται, οπότε κι εμείς θα του ευχηθούμε - έστω και πρόωρα - "Καλά Χριστούγεννα κύριε Γιούνκερ!"