Το Φάντασμα του Σημίτη Στοίχειωσε το Μαξίμου!

Ραγδαίες αναμένονται οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό, αγαπητοί αναγνώστες και εξίσου ραγδαίος είναι και ο ρυθμός που ανανεώνουμε τα άρθρα μας, προκειμένου να διαθέτουμε έτοιμες αναλύσεις ώστε να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα που έρχονται.

Μπαίνουμε κατευθείαν στο σημερινό μας θέμα: Γιατί έχασε ο Σημίτης τις εκλογές του 2004;
Η ιστορία διδάσκει και ιδιαίτερα η πολιτική ιστορία απλά είναι αναντικατάστατο εργαλείο ανάλυσης των μελλοντικών εξελίξεων. Αρκετοί οι λόγοι που οδήγησαν στην εκλογική αποτυχία έναν Πρωθυπουργό που κατείχε τα σκήπτρα του "καταλληλότερου" πριν ο κ. Καραμανλής καταλάβει αυτή τη θέση. Κατά την άποψή μας πάντως, κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτισε η απώλεια της άμεσης σχέσης που συνέδεε τον Πρωθυπουργό Σημίτη με την κοινωνία. Άσχετα με τα επιτεύγματα ή μη στην εξωτερική πολιτική, άσχετα με τις όποιες επιτυχίες ή μη στα εσωτερικά ζητήματα, όταν οι πολίτες αντιληφθούν ότι η εξουσία αποκόπτεται από τα προβλήματα που αυτοί αντιμετωπίζουν ή με απλά λόγια όταν συναισθάνονται ότι η Κυβέρνηση δεν "δουλεύει για τους πολίτες" τότε η σχέση κοινωνίας-εξουσίας διαταράσσεται και οι προτάσεις διακυβέρνησης-θετικές ή αρνητικές δεν έχει σημασία- τα λαμβανόμενα μέτρα- επίσης άνευ σημασίας ως προς την αποτελεσματικότητα, απλά δεν αγγίζουν το εκλογικό σώμα. Αυτός είναι ο πυρήνας της εκλογικής ήττας. Ή για να το θέσουμε όπως κάποτε το έθεσε στον Α. Παπανδρέου η Μελίνα Μερκούρη "Πρόεδρε δεν είμαστε πια σέξυ!".

Τα ίδια μέτρα, τα ίδια νομοσχέδια, οι ίδιες αποφάσεις αποτιμώνται εντελώς διαφορετικά όταν οι πολίτες διαισθάνονται ότι η Κυβέρνηση εργάζεται επ' ωφελεία της κοινωνίας. Βεβαίως, αν δεν εκτιμηθεί ορθά η συγκυρία, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθεί ότι μέτρα που εξαγγέλλονται στο βωμό της "αξιοπιστίας", της "ειλικρίνειας", της νοοτροπίας "εμείς λέμε την αλήθεια στο λαο και δεν κρύβουμε τα προβλήματα", να ερμηνευθούν εντελώς διαφορετικά από το εκλογικό σώμα. Στην τρέχουσα συγκυρία, μάλλον συμβαίνει κάτι ανάλογο. Στο πρώτο κύμα μεταρρυθμίσεων αυτής της Κυβέρνησης, η κοινωνία έκρινε θετικά τα επώδυνα μέτρα της ασφαλιστικής και εκπαιδευτικής "μεταρρύθμισης" ή μεταρρύθμισης - ό,τι προτιμάτε - διότι πολύ απλά θεωρούσε πως ασχέτως σφαλμάτων, υπαναχωρήσεων και εν γένει δυσχερειών, η Κυβέρνηση εμφορείτο από την αγαθή πρόθεση να αναμορφώσει υπέρ των πολιτών, χρονίζοντα ζητήματα της ελλειμματικής και προβληματικής Ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Σήμερα, τα αναγγελθέντα μέτρα -φορολογικά, ασφαλιστικά, ευρύτερα οικονομικά και άλλα - δεν διαθέτουν την ίδια ποιότητα, δεν έχουν το ίδιο βάρος, δε μεταφέρουν όραμα, δεν προάγουν το μύθο των "μεταρρυθμίσεων" και σαφώς δεν εισπράττονται από την κοινωνία ως μέτρα αναμόρφωσης αλλά ευκαιριακής αντιμετώπισης τρεχόντων προβλημάτων, τα οποία πιθανώς διογκώθηκαν από εσφαλμένους χειρισμούς της Κυβέρνησης.

Αυτή η ουσιαστική διαφορά, αυτό το "φάντασμα του παρελθόντος" που αφορά στην αρνητική στάση της κοινωνίας απέναντι σε σημαντικές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, που όμως δεν εισπράττονται ως τέτοιες από το εκλογικό σώμα και συναφώς δεν αποτιμώνται αναλόγως, οδηγεί σταδιακά στην διακοπή επικοινωνίας μεταξύ εκλογικού σώματος και Πρωθυπουργού. Η φράση οπωσδήποτε εμπεριέχει γενίκευση, αλλά εξυπηρετεί αυτό που επιθυμούμε να καταγράψουμε: Η αδυναμία πολιτικής επικοινωνίας της τελευταίας περιόδου του Σημίτη στοιχειώνει την τρέχουσα πολιτική επικοινωνία του Καραμανλή. Νομοτελειακά και εφόσον δεν μεταβληθεί άμεσα, οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα.

Ο κ. Καραμανλής ανοίγει πολλαπλά μέτωπα με ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες στο πλαίσιο μιας πολιτικής που στη θεωρία τουλάχιστον τον θέλει να είναι ο υπεύθυνος ηγέτης, με ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις, με όραμα μεταρρυθμιστικό και βεβαίως εν σύγκριση με την απουσία προτάσεων και τη συνεχή και στείρα αρνητική κριτική της αντιπολίτευσης, αυτομάτως θα τον καθιστούσε ως λύση-μονόδρομο. Όμως, και εδώ αξίζει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας, η συγκυρία μεταβλήθηκε. Η κοινωνία δεν βρίσκει αυτού του είδους την πολιτική πλέον να λειτουργεί υπέρ της, αλλά θεωρεί ότι την προσκαλεί να παραιτηθεί από προνόμια και δικαιώματα χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική και μάλιστα σε χέρια χωρίς ικανότητες και πρόθεση να εργαστούν υπέρ αυτής, εφόσον η αξιοπιστία κυβερνητικών στελεχών έχει τρωθεί και εκ των έσω. Πολιτική υψηλού ρίσκου η οποία μολονότι αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένη στο παρελθόν, σήμερα οδηγεί σε εγκλωβισμό και περιορισμό των διαθέσιμών επιλογών. Δεν επιτρέπει - επί παραδείγματι - επικοινωνιακά ωφέλιμο ανασχηματισμό, εντούτοις πολιτικά αναγκαίο, εφόσον θα διασυνδεθεί άμεσα με ομολογία ήττας και λανθασμένων χειρισμών. Οι εξελίξεις αναμένονται με ενδιαφέρον!

Φοροεπιδρομή: 10 (Έξυπνοι!) Τρόποι για να Αποφύγετε τους Νέους Φόρους!

Το πλεονέκτημα - αλλά και μειονέκτημα ταυτόχρονα - της επικοινωνιακής ανάλυσης των γεγονότων είναι η αδιαφορία που διακατέχει αυτήν την επιστήμη για τα πραγματικά δεδομένα και η επικέντρωση της προσοχής της στη σφαίρα της επικοινωνίας, στον ιδεατό κόσμο των μηνυμάτων, κάτι σαν τον πλατωνικό κόσμο των ιδεών.

Δεν έχει σημασία, με απλά λόγια, αν τα καινούρια φορολογικά μέτρα κινούνται στη σωστή ή στη λάθος κατεύθυνση από την τεχνικο-οικονομική άποψη του όρου. Σημασία έχει πως επικοινωνείται το μήνυμα των μέτρων αυτών. Αν η κοινή γνώμη πεισθεί πως πρόκειται για αναγκαιότητα και όχι για ευκαιριακή αντιμετώπιση χρόνιων δομικών προβλημάτων, της οικονομίας, τότε κανένα πρόβλημα! Η σύγκριση -μεταξύ πολιτικών που ακολούθησαν οι νυν και οι πρώην κυβερνήσεις -η τοποθέτηση σε άλλη προοπτική - το πάλαι ποτέ "φως στην άκρη του τούνελ"-η πρόκληση για υποβολή αντιπροτάσεων από τους διαφωνούντες -οι οποίες, βεβαίως, ουδέποτε γίνονται αποδεκτές, είναι μόνο μερικές από τις μεθόδους που επιστρατεύονται για να πολλαπλασιαστεί δυναμικά μια διαφορετική εικόνα, ακόμα και για τα πλέον επαχθή οικονομικά μέτρα.

Συνακόλουθα, ορθές λεκτικές και εκφραστικές επιλογές, από τους κατάλληλους - για τις ανάγκες των περιστάσεων - διαμορφωτές της κοινής γνώμης, συνθέτουν μια απολύτως διαφορετική επικοινωνιακή εικόνα. Η "ήπια προσαρμογή", το "δικαιότερο φορολογικό σύστημα", η "ενίσχυση των αδύναμων κοινωνικών τάξεων" ασφαλώς σας θυμίζουν τέτοιες προσπάθειες. Κι όμως, κανείς δεν εξηγεί ότι εκείνοι που φοροκλέπτουν θα εξακολουθήσουν να το κάνουν, διότι ακριβώς έχουν αυτή τη δυνατότητα, εκείνοι που ενισχύονται αφενός θα πληρώσουν το κόστος της "ενίσχυσής" τους οι ίδιοι - δια της εμμέσου φορολογίας - ενώ ταυτόχρονα θα επωμισθούν το και το όποιο κόστος θα προέλθει από τυχόν φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων, δια της μετακυλίσεώς του στους καταναλωτές.

Πως λοιπόν μπορεί ο πολίτης να αποφύγει στο βαθμό που μπορεί τουλάχιστον την τελευταία φοροεπιδρομή;

-Να πείσει τον εαυτό του και τους γύρω του ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ανεξαρτήτως των όποιων μέτρων ανακοινώνονται. Εκείνος που πλήρωνε φόρους θα εξακολουθήσει να πληρώνει, ενώ όποιος δεν πλήρωνε δεν πρόκειται να αλλάξει συνήθειες!

-Να πολλαπλασιάσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις συναλλαγές του με χώρες του εξωτερικού, διοχετεύοντας προς αυτές την κατανάλωση και την αποταμίευσή του. Τουλάχιστον εκεί το σύστημα φορολόγησης είναι δικαιότερο ενώ θεωρείται αυτονόητο ότι οι δαπάνες επιστρέφουν στον πολίτη μέσω των πολλαπλών και ουσιαστικών κοινωνικών παροχών (Υγεία, Παιδεία κλπ).

-Να ξεσκονίσει από το Δημοτικό τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής για να μάθει επιτέλους ότι όταν έχει μισθό 700 Ευρώ, αύξηση 2% σημαίνει 14 Ευρώ επιπλέον, ενώ αν παίρνει 10.000Ευρώ το μήνα, η ίδια άυξηση μεταφράζεται σε 200 Ευρώ το μήνα, δηλαδή στο 1/3 περίπου του δικού του μισθού.

-Να μάθει να κάνει τους σωστούς συνειρμούς και να μην αλλάζει πλευρό εφησυχάζοντας, όταν του λένε για "φορολογική μεταρρύθμιση" αλλά να ζητά να μάθει πόσο θα του κοστίσει, πόσα θα του πάρουν από την τσέπη του.

-Να ενισχύσει την ιστορική και εκλογική του μνήμη και να θυμάται κάθε Ευρώ που πλήρωσε κατά την τετραετία της κάθε Διακυβέρνησης (νέας και παλιάς), στο βωμό των οικονομικών αλχημειών του εκάστοτε Κυβερνήτη και με αυτό το φορτίο να πηγαίνει στην κάλπη.

-Να μάθει να επιλέγει με βάση τα οικονομικά κριτήρια και όχι παρασυρόμενος από τα επικοινωνιακά τερτίπια. Το σωστό ερώτημα που πρέπει να θέτει στον εαυτό του είναι : "Πόσα μου δίνεις στο μισθό μου, πόσα μου παίρνεις από το φόρο για να ξέρω ποιον να ψηφίσω". Τόσο απλά, τόσο ωμά. Όπως ακριβώς τον μεταχειρίζονται.

-Να γίνει ο ίδιος πολλαπλασιαστής του δικού του μηνύματος, των δικών του δηλαδή οικονομικών αναγκών, παντού: στο σχολείο, στο χώρο της δουλειάς, στην καφετέρια, στο διαδίκτυο στο SMS του. Να κάνει σημαία και υπογραφή του την ανάγκη του να πληρώνεται όσο ακριβώς του αξίζει και να πληρώνει στο κράτος όσα ακριβώς του αξίζουν.

-Να μάθει να ζει στη νέα εποχή και να μην παρασύρεται από γενικότητες του τύπου: "Να αυξηθούν οι συντάξεις, να αυξηθούν οι μισθοί, να συρρικνωθεί το Κεφάλαιο". Να ρωτά τα κόμματα πόσο κοστίζει η κάθε υπόσχεση, το κάθε μέτρο. Κι αν δεν ξέρει να του απαντήσει εκείνος που το υπόσχεται να του ζητά να επανέλθει με κοστολόγιση.

-Να συμμετέχει σε κοινωνικές δράσεις που αποσκοπούν στη βελτίωση της οικονομικής του ζωής και δεν "πατρονάρονται" από σκοπιμότητες και κομματικές επιδιώξεις: σε μποϋκοτάζ προϊόντων, σε διαδικτυακές διαμαρτυρίες σε αποστολή μαζικών emails και επιστολών.

-Να μην πληρώνει κανέναν χωρίς "παζάρι" και χωρίς επαρκή αιτιολόγιση από εκείνον που απαιτεί να τον πληρώσει. Να μάθει τα δικαιώματά του και να τα διεκδικεί παντού όπου του ζητούν χρήματα: στην Εφορία, στην ΕΥΔΑΠ, στον ΟΤΕ, παντού. Ούτε Ευρώ δεν πρέπει να πληρώνεται χωρίς να δικαιολογείται νόμιμα και επακριβώς.

Αυτά τα ολίγα!

Καραμανλής-Σημίτης: Κάτω Από τη Βάση στα Θρησκευτικά;

Σ' αυτό το ιστολόγιο δε συνηθίζουμε να διαμορφώνουμε άποψη ενόσω τα επικοινωνιακά και πολιτικά γεγονότα βρίσκονται σε εξέλιξη. Θα κάνουμε όμως μια εξαίρεση, αφού στην παρούσα φάση τα δεδομένα συνδέονται άμεσα με εκτιμήσεις μας που ήδη έχουν διαμορφωθεί στο πρόσφατο παρελθόν.

Έχουμε ήδη επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μας εδώ, την παράδοξη ομοιότητα - αναφορικά με τις κατηγορίες των ζητημάτων που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν - μεταξύ των περιόδων διακυβέρνησης Σημίτη και εκείνης του Καραμανλή (επειδή η ανάλυση σε εκείνο το άρθρο αδικείται από την παραπάνω ολιγόλογη διατύπωση σας προτρέπουμε να του ρίξετε μια ματιά!). Από τη συνολική εικόνα απουσίαζε μια σύγκρουση με την Εκκλησιαστική Ιεραρχία, όπως αυτή εκφράσθηκε με το ζήτημα των ταυτοτήτων επί Σημίτη. Και ω! του θαύματος! η νομοτέλεια των πραγμάτων οδήγησε στην εμφάνιση του ζητήματος για το μάθημα των Θρησκευτικών σήμερα. Για τη συνέχεια των γεγονότων, η εικόνα εξακολουθεί να γίνεται όλο και πιο όμοια, εφόσον προέκυψε θέμα και για την παρούσα Κυβέρνηση με επίκεντρο την περιοχή της Χαλκιδικής και το ιδιοκτησιακό καθεστώς κάποιων γεωτεμαχίων! Θα θυμάστε ασφαλώς τις ενέργειες του κ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2004 σε πολιτικά και επικοινωνιακά όμοια περίπτωση και αναφερόμαστε στη διαγραφή μεγάλου αριθμού βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Βεβαίως, πίσω από τις ομοιότητες που παρουσιάζουν οι δύο περίοδοι διακυβέρνησης δεν βρίσκονται δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της μεταφυσικής. Απλά, πρόκειται για τα ορατά αποτελέσματα παρασκηνιακών - σε σχεση με την κεντρική πολιτική σκηνή- συγκρούσεων ποικίλων πόλων. Η εκτίμηση όμως και για τις δύο περιπτώσεις παραμένει ταυτόσημη: Και τότε και τώρα - για διαφορετικούς λόγους βεβαίως- φαίνεται ότι η Κυβέρνηση εμφανίζει ενδείξεις απώλειας ελέγχου των ισσοροπιών του παρασκηνίου. Τότε διότι επρόκειτο για μια Κυβέρνηση περιορισμένου χρόνου -λόγω επικείμενων εκλογών και απώλειας της εξουσίας - ενώ τώρα μάλλον ο κ. Καραμανλής δείχνει να έχει απωλέσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, πιθανόν εξαιτίας της ανάγκης διατήρησης εύθραυστων ισσοροπιών εντός και εκτός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να μην απωλεσθεί η εξουσία.

Σε κάθε περίπτωση, οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες ο Πρωθυπουργός καλείται να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη και να προβάλλει την κυβερνητική πολιτική καθίστανται εξαιρετικά δυσμενείς. Επίσης, φαίνεται ότι αυτές ακριβώς τις δυσμενείς προϋποθέσεις το επικοινωνιακό επιτελείο της Κυβέρνησης δεν είναι σε θέση να τις ανατρέψει. Κατά συνέπεια, το Φθινόπωρο αναμένεται ακόμη θερμότερο. Ίσως θερμότερο και από κλίβανο Siemens!

Ο Νόμος του Moore στην Πολιτική: Κάθε Πότε Διπλασιάζεται η Δυσαρέσκεια του Εκλογικού Σώματος;

Επανερχόμαστε με το γνωστό ύφος και μεθοδολογία στις επικοινωνιακές και πολιτικές αναλύσεις μας , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα προηγούμενα και πιο "ελαφρά" άρθρα μας δεν καταγράψαμε σοβαρές απόψεις και εκτιμήσεις μας.

Δείχνει να επιβεβαιώνεται - τουλάχιστον όπως πληροφορούμεθα από τον Τύπο- η εκτίμησή μας για την αναμενόμενη πολιτική και οικονομική ατζέντα του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. Με αυτή τη γραμμή σκέψης, θεωρούμε εύλογο να εξετάσουμε πόση είναι η ιδανική δόση "αξιοπιστίας" και "ειλικρίνειας" που αντέχει το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα, πριν εκφράσει τη δυσαρέσκειά του.

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι σε αυτόν το κεντρικό άξονα της "αξιοπιστίας" και της "ειλικρίνειας"- όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα - πρόκειται να κινηθεί η επικοινωνιακή πολιτική της Κυβέρνησης. Το ερώτημα που τίθεται στο εκλογικό σώμα είναι απλό: "Σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας, ποιον θεωρείται πιο αξιόπιστο και ικανό ηγέτη που δεν θα σας κρύψει την αλήθεια και μπορεί να επιβάλλει τα κατάλληλα μέτρα;". Αυτό είναι το δίλημμα που πρόκειται να προβάλει η Νέα Δημοκρατία. Φυσικά, εμμένει στην Πρωθυπουργοκεντρική επικοινωνιακή πολιτική, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετικά αποδοτική μέχρι σήμερα, δηλώνει όμως αδυναμία παραγωγής ουσιαστικής πολιτικής πρότασης. Δεν προτείνει λύσεις, προτείνει πρόσωπο: τον κ. Καραμανλή. Η παραπάνω επικοινωνιακή επιλογή έχει εφαρμοσθεί και στο παρελθόν στα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας μας, όπου τα προσωποκεντρικά κόμματα αποτελούν τον κανόνα.

Το ρίσκο που αναλαμβάνει όμως ο κ. Καραμανλής συνοψίζεται στο ζήτημα της αντοχής και της ανοχής του εκλογικού σώματος. Όπως τα κόμματα - ως πολιτικές οντότητες - επιδιώκουν την ανάδειξή τους στην εξουσία, εξασφαλίζοντας έτσι μέγιστη ικανοποίηση για τα ίδια αλλά και τα πρόσωπα που τα συναποτελούν, έτσι και το εκλογικό σώμα - ως έταιρη πολιτική οντότητα - επιδιώκει να εξουσιασθεί από το κόμμα που θα του εξασφαλίζει τη μέγιστη ικανοποίηση. Στην παρούσα φάση φαίνεται ότι ο κ. Καραμανλής θεωρεί ότι η προκαλούμενη - εκ των δυσμενών οικονομικών μέτρων - δυσαρέσκεια δεν πρόκειται να ανέλθει σε επικύνδινο βαθμό, αντίθετα πρόκειται να απομειωθεί εξαιτίας θετικών συναισθημάτων που θα προκαλέσει η τάυτιση με αυτόν, των εννοιών της "αξιοπιστίας", της "ειλικρίνιας" και της "στιβαρής ηγεσίας" σε καιρούς χαλεπούς. Είναι όμως έτσι;


Αν κάνουμε ένα λογικό άλμα, διασυνδέοντας έννοιες μεταξύ της πολιτικής επιστήμης και εκείνης της πληροφορικής, μπορούμε να προβάλλουμε τον περίφημο "Νόμο του Moore" - σύμφωνα με τον οποίο η υπολογιστική ισχύς διπλασιάζεται κάθε 18 μήνες - στα εκλογικά δεδομένα και να προσδιορίσουμε τον πολιτικό χρόνο μέσα στον οποίο η δυσαρέσκεια των πολιτών διογκώνεται -"διπλασιάζεται"(;) - σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανατρέπει την σχετική εκλογική δύναμη των κομμάτων εξουσίας. Βέβαια, ο παραπάνω συλλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μοντέλο σκέψης και όχι μια προσπάθεια πραγματικής ποσοτικής αντιστοίχησης μεταξύ των διαφορετικών επιστημονικών πεδίων. Ωστώσο η κεντρική ιδέα - μαζί με τα ερωτήματα που εγείρει - παραμένουν: Ποια είναι η κατάλληλη δόση επικοινωνίας μιας "ωμής" οικονομικής πολιτικής, ώστε να μην καταστεί ενοχλητική και αποκρουστική στους πολίτες; Χωρίς δημοσκοπικά δεδομένα δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα. Μια πρώτη εκτίμηση όμως είναι πως ο κ. Καραμανλής αναλαμβάνει μάλλον μεγαλύτερο ρίσκο από όσο μπορεί η -όντως σε πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με τους αντιπάλους του - επικοινωνιακή του εικόνα να αντέξει. Είδομεν!

Ελλάδα Έχεις Ταλέντο! (Μα τότε γιατί ντοπάρεσαι;)

Ευτυχώς, τα blogs δεν έχουν Αρχισυντάκτη. Ούτε και Διευθυντή. Ούτε και Εκδότη. Δεν δίνουν DVD δώρο (ούτε παίρνουν...). Η θεματολογία, το ύφος και όσα τέλος πάντων χαρακτηρίζουν ένα κείμενο μπορούν να επιλέγονται ελεύθερα κι ωραία, ανάλογα με το κέφια του blogger. Κι ο blogger, φίλε μου, γύρισε από τις διακοπές του κι έχει τις μαύρες του.

Για λίγες μέρες αν βγεις από το γραφειάκι σου και τη βολή σου και περιπλανηθείς για λίγο στη γειτονιά "Ελλάδα" του Παγκόσμιου Χωριού μας, θα πάθεις την πλάκα σου. Θυμάσαι από το σχολείο τους Φιλέλληνες; Που διάβαζαν για την Αρχαία Ελλάδα, για Σωκράτηδες κι Αριστοτέληδες, ερχόντουσαν μετά στη χώρα μας κι έβρισκαν κάτι αμόρφωτους και ρακένδυτους Γραικούς να παλεύουν στα βουνά και στα λαγκάδια για ένα κομμάτι γης, για μια σπιθαμή ελεύθερο αέρα; Και ρώταγαν: "Μα ετούτη είναι η Ελλάδα του Ομήρου και του Περικλή;" Ε, κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Φιλέλληνες γίναμε αναγνώστη μου.

Βαρύγδουπα σου ακούγονται; Ξέχασες ότι οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουμε το ιδιαίτερο ταλέντο της καταστροφής; Ξέχασες ότι κάψαμε την Αρχαία Ολυμπία; Ξέχασες ότι συμμετέχουμε -ενεργά! - στον κατήφορο της Ολυμπιακής Ιδέας μέσω της ντόπας; Ξέχασες ακόμη ότι χρειάστηκε να δώσουμε διευκρινήσεις από τα Ελληνικά στα...Ελληνικά(!), στο φετινό θέμα της Έκθεσης, ισοπεδώνοντας και αυτή ακόμη τη γλώσσα μας; Ξεχνάς εύκολα ε; Κι εγώ!

Μαυρίλα αδελφέ μου η ελληνική επαρχία του σήμερα. Για την πρωτεύουσα δε στα λέω, τα ξέρεις. Η επαρχία βυθίζεται όμως και μαζί της χάνεται και η ελπίδα για το μέλλον. Δε βρίσκει τόπο πλέον η ελπίδα στη χώρα μας. Ούτε στο κέντρο ούτε στην περιφέρεια. Αμορφωσιά, κουτοπονηριά, δεισιδαιμονία, θράσος, ψευτοπαλληκαριά, απύθμενη αδιαφορία για το περιβάλλον αλλά και για τον άνθρωπο, απίστευτη απόσταση από τη σύγχρονη Ευρώπη αλλά και -κυρίως - από την Ελλάδα που ξέραμε. Δε σε πάω στο παιχνιδάκι των ΜΜΕ "το ίδιο γινόταν και πριν το 2004" ή "μα η εικόνα άλλαξε από το 2004 και μετά". Δε σου μιλάω για τα κόμματα και το πολιτικό σκηνικό τώρα. Αναφέρομαι στον κεντρικό πυρήνα του Ελληνισμού. Στις ιδέες, στις αξίες και στα ιδανικά του. Χάνονται. Χάθηκαν. Δε σου μιλάω με όρους εθνικιστικούς. Σου μιλάω για τον ελληνικό οικουμενισμό, για τον κορμό της ατόφιας ελληνικότητας που εξαφανίσθηκε. Στην Ελλάδα δεν υπήρξαμε ούτε ρατσιστές ούτε και πολυπολιτισμικοί. Έμποροι και φιλόσοφοι ήμασταν στα αρχαία χρόνια. Ανοιχτά μυαλά, ικανά να ενσωματώνουν αδιάκοπα ιδέες και οικονομικές ευκαιρίες. Κι όποτε δεν κάναμε φιλοσοφία κι εμπόριο συρρικνωθήκαμε. Όπως σήμερα.

Τι ήρθε στη θέση της Ελλάδας που χάσαμε; Δυστυχώς, ούτε ο τεχνοκρατισμός της Δύσης, ούτε η δημιουργική πνευματικότητα της Ανατολής. Και τα δυο θα μας οδηγούσαν, το καθένα με τον τρόπο του, στον καινούριο αιώνα. Ήρθε και μας έκατσε για τα καλά ένα πνεύμα "χώρας-συμμορίας". Σοκάρεσαι; Θες να αλλάξεις ιστότοπο; Σε δικαιολογώ γιατί κι εσύ δεν το αντέχεις.Είσαι Φιλέλληνας έτσι; Όμως είναι η αλήθεια. Αποδεχτήκαμε ότι τα πάντα επιτρέπονται. Κι εμείς οι πολίτες να χτίζουμε αυθαίρετα και το Κράτος αυθαίρετα να μας καλεί κατακαλόκαιρο να δηλώσουμε τα δικά μας αυθαίρετα! Συνένοχοι όλοι. Μια σιωπηρή συνωμοσία κράτους και πολιτών, που όποτε μας την αποκαλύπτουν οι ξένοι, τότε τους ξεφωνίζουμε στα τηλε-παράθυρα και στις έγκριτες, γιατί έτσι πρέπει να απευθύνεσαι προς τις εφημερίδες. Μας την είπε ο Ρογκ ότι είμαστε πρωταθλητές της ντόπας; Υποκριτής, ανθέλληνας και φυσικά ανεπιθύμητος. Εμείς γιατί πήραμε ντόπα; Αυτό είναι άλλο ζήτημα που θα το δούμε σε μια άλλη εκπομπή, γιατί τώρα δεν έχουμε χρόνο. Κατάλαβες;

Το χειρότερο όμως είναι ότι στο φθαρμένο - και ενίοτε και διεφθαρμένο - αυτό σύστημα, εντάσσονται όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι. Βλέπεις ότι αποφεύγω να γράψω νέοι Έλληνες. Μη μου πεις ότι είναι η μειοψηφία. Αυτή η δικαιολογία έχει ξεφτίσει προ πολλού. Εκλιπαρούν για μια θέση στο Δημόσιο, παρακαλούν για μια καρέκλα με μικρή αμοιβή, με μικρή ευθύνη, με μικρά οράματα. Μην περιμένεις από τους νέους, φίλε μου. Αυτοί γέρασαν περιμένοντας τον ΑΣΕΠ. Δεν τους νοιάζει που σκοτώνονται, πίνοντας και οδηγώντας στους άθλιους δρόμους μας. Δεν έκαναν ποτέ τίποτα γι΄αυτό. Έκαναν όμως διαδήλωση για την Πανάθα! Ά...όλα κι όλα!

Μικρά οράματα, το motto της σύγχρονης Ελλάδας. Και με το δίκιο σου θα ρωτήσεις: "Μα καλά ρε φίλε όλοι έτσι είμαστε;". Και σου απαντώ: Ναι. Αφού ποτέ δεν ζητήσαμε τα πάντα, είμαστε άξιοι μόνο για τα μικρά και τα ολίγα. Μικρά και ολίγα ζητάμε από τους πολιτικούς μας, μικρά και ολίγα από τους δασκάλους μας, μικρά και ολίγα από εμάς τους ίδιους. Συμβιβαστήκαμε με τους στενούς ορίζοντες και βολευτήκαμε με στενές ιδέες και ακόμη πιο στενές λύσεις. Αποδεχτήκαμε το παλιό και το φθαρμένο. Το μίζερο και το βλαβερό, γιατί το καινούριο κόστιζε σε κόπο και ιδρώτα και ξεβόλεμα. Λυπάμαι που χάθηκε η Ελλάδα που αγαπήσαμε φίλε.

Ο Μέγας Αλχημιστής στο Παιχνίδι των Λυγμών

Σε περίπου 10 ημέρες ο Πρωθυπουργός θα εκφωνήσει τον καθιερωμένο λόγο του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, προσδιορίζοντας-παραδοσιακά - την οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης. Θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε, με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, το πλαίσιο της ομιλίας αυτής και ταυτόχρονα τις επικοινωνιακές στοχεύσεις που θα προσπαθήσει να επιδιώξει μέσα από την συνολική πολιτική παρουσία του στη ΔΕΘ.

Κατ΄αρχήν έχουμε ήδη καταγράψει τη στροφή της επικοινωνιακής πολιτικής από το μεσαίο χώρο προς τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, την - αναγκαστική - επιλογή διαχείρισης φόβου και όχι ελπίδας πλέον, σε αντιδιαστολή με το πολιτικό περιβάλλον του 2004 καθώς και την εκλογική πίεση που υφίσταται η Κυβέρνηση από την πολυδιάσπαση του πολιτικού φάσματος, με τον διαγραφόμενο κίνδυνο να καταστεί - κυβερνώσα - μειοψηφία μετά της Ευρωεκλογές του 2009 μπροστά στο φάσμα μιας εν δυνάμει σύμπραξης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ ή πιο ορθά Παπανδρέου-Κεντροαριστεράς.

Στο ανωτέρω πλαίσιο έρχεται να προστεθεί το κύμα εσωτερικών κρίσεων στη ΝΔ και στην Κυβέρνηση, το οποίο όμως -όπως με ένα ιδιαίτερο στυλ επισημάναμε στο προηγούμενο άρθρο μας - διαφαίνεται σωτήριο για τον κ. Καραμανλή: Του επιτρέπει να αποδώσει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στους "αντάρτες" ή στους "παρασπονδίες" του κόμματός του ενδεχόμενη αρνητική εικόνα της Κυβέρνησής του στις επερχόμενες δημοσκοπήσεις. Συνεπώς, διασώζει τη δική του εικόνα - τον κεντρικό πυρήνα της υπεροχής της ΝΔ - ενώ τον εξοπλίζει με μια εύσχημη δικαιολογία ώστε να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες, προκειμένου να αποφύγει φαινόμενα θεαματικής αποσυσπείρωσης.

Είναι φανερό λοιπόν, μετά τα παραπάνω, ότι οι κύριοι άξονες της επικοινωνιακής πολιτικής του κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ, τόσο στην ομιλία του όσο και στη σχετική συνέντευξη τύπου θα είναι:

- Εξαγγελίες παροχών σε κοινωνικές ομάδες με χαμηλά εισοδήματα, προκειμένου να ενισχυθεί το νέο λαϊκότερο προφίλ του κόμματος και του Πρωθυπουργού. Σε αυτό το κεφάλαιο είναι πιθανό να ενταχθεί και αναφορά σε υποτιθέμενες κοινωνικές ομάδες με "προνομιακή" οικονομική μεταχείριση-εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ κλπ - όπου και θα επιδιωχθεί να αναδειχθεί η εικόνα ενός Πρωθυπουργού με ρόλο "δίκαιου τιμωρού" που παίρνει από τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς.

- Αναφορά στο δυσμενές παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον -εδώ έρχεται η διαχείριση φόβου του εκλογικού σώματος - σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο να περιέλθει η χώρα σε κατάσταση ακυβερνησίας, εξαιτίας πιθανής αδυναμίας συγκρότησης Κυβέρνησης πλειοψηφίας σε ενδεχόμενες εκλογές.

- Αόριστη αναφορά - και έχει σημασία το "αόριστη" -στις εσωτερικές διαφωνίες, σκάνδαλα με εμπλεκόμενα κυβερνητικά ή κομματικά στελέχη αποδίδοντας σε αυτά μεγάλο μέρος της αρνητικής εικόνας που παρουσιάζει η Κυβέρνηση. Η αοριστία της αναφοράς επιβάλλεται ώστε να δύναται να "χωρέσει" κι άλλα μελλοντικά συμβάντα και πρόσωπα αλλά και να αφήνει περιθώριο ελιγμών σε ό,τι αφορά στον πολιτικό χειρισμό ανάλογων ζητημάτων.

Οπωσδήποτε ο κ. Καραμανλής πρέπει να επιδείξει ικανότητες Αλχημιστή ώστε να κατορθώσει να επιστρέψει με επικοινωνιακά οφέλη από τη Θεσσαλονίκη, υπό τις παρούσες συνθήκες. Ταυτόχρονα, είναι υποχρεωμένος να συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι λυγμών και δακρύων τόσο πάνω από την πάσχουσα οικονομία όσο και πάνω από τη δυσάρεστη εικόνα που παρουσιάζει το κόμμα της ΝΔ.

Εν κατακλείδι και εφόσον επιθυμεί να συμπεριληφθεί μετά των "Μεγάλων Αλχημιστών" οφείλει να συμπεριλάβει και μια "έκπληξη". Προτείνουμε εξαγγελία περί αλλαγής του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών ή και περί της Βουλευτικής Ασυλίας. Ανέξοδη πρόταση, απαντά σε ζητήματα επικαιρότητας, εμπεριέχει δυναμισμό ως ενεργητικό μέτρο, ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα, επιτρέπει στον κ. Καραμανλή να διαχωρίσει τη θέση του από "γκρίζα" πρόσωπα και υποθέσεις ενώ θα μπορούσε να δεσμεύσει - με αυτήν την κίνηση- μελλοντικές εξελίξεις και κινήσεις τόσο από το δικό του χώρο όσο και από αυτήν της αντιπολίτευσης.

Η Νέα Δίαιτα της Κυβέρνησης: Πικρή Σοκολάτα Παυλίδη!

Δεν την χωνεύεις την πεθερά σου. Με τίποτα βρε αδερφέ. Σου κάθεται στο λαιμό, σαν ξεροτηγανισμένο καλαμαράκι, μέρες που 'ναι. Δεν ξέρεις ακριβώς το γιατί, αλλά δεν τη χωνεύεις! Και τι κάνεις; Την αποφεύγεις, πετάς καμιά εξυπνάδα - "τόσο νωρίς ήρθατε από το Ζούμπερι, μητέρα; Δε μένατε κανά μήνα ακόμα;" - και η ξινίλα σου τρέχει από τα μπατζάκια.
Κάπως έτσι νιώθει κι ο Καραμανλής, απίθανε ψηφοφόρε, με την κοινοβουλευτική του ομάδα. Τη βλέπει και αλλάζει γωνία. Μανώλης, Τατούλης, Λαμπρόπουλος, Παυλίδης, Μιχαλολιάκος. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, του κάνανε την κοινοβουλευτική ομάδα κυριακάτικο τραπέζι με την ακατανόμαστη. Την πεθερά σου ντεεε!

Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν τους πετάει όξω από το μαντρί να τους φάει ο λύκος, κατά την Αβερώφεια ρήση (τι δεν την έχεις ξανακούσει;;; και τι κάνεις εδώ, χαζολογάς στο ίντερνετ;) . Την αγαπάει τη νύφη - την Κυβέρνηση ρε απίστευτε εκλογέα! - και δε γουστάρει να χαλάσει το "γάμο" του για μια νευρασθενική παλιόγρια. Εσύ δηλαδή που το παίζεις και μαγκίτης, γιατί δεν τη σκίζεις τη γάτα; Γιατί το λατρεύεις το γυναικάκι σου. Άσε που καμιά φορά η γριά σου πετάει και το δόλωμα " άμα κλείσω τα μάτια μου, το Ζούμπερι θα το γράψω στα παιδιά!". Και τσιμπάς εσύ. Και ψιθυρίζεις και το "αμήν Παναγία μου!" έτσι για το καλό. Κάπως έτσι, γίνεται και στη Νέα Δημοκρατία παλληκαρά μου. "Και τι καλός Πρωθυπουργός που είναι ο Καραμανλής", "Κι εγώ πιστεύω ότι μόνο ο Καραμανλής θα μας βγάλει από την κρίση" και τέτοια. Και η ζωή με τη φαρμακόγλωσση την πεθερά συνεχίζεται.

Μέχρι πότε όμως; Μη σκοτίζεσαι καλοκαιριάτικα. Σκέφτηκα εγώ για σένα. Όσο την πλειοψηφία - την εξουσία τουτέστιν - την έχει σίγουρη, τόσο καταπίνει τα φαρμάκια και υπομένει τη μαύρη του τη μοίρα. Καλά, μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς ότι η μοίρα του είναι μαύρη. Για σένα το λέω, για να χαλαρώσεις. Κι εσένα αδερφέ, όσο δε σε κερατώνει το έτερον ήμισυ κάνεις την πάπια κι ακούς τη στρίγγλα να ωρύεται από το μέσα δωμάτιο: " Καλά βρε αχαΐρευτε, ούτε δυο ντομάτες δεν είσαι άξιος να φέρεις; Αχ που ξέπεσε η κορούλα μου...αχ!". Άπαξ και σε κερατώσει όμως το αγαπάκι σου; Δεν έχεις ράμματα για τη γούνα της "μαμάς"; Αν έχεις λέει...

Έτσι και με την Κυβέρνηση, αρχηγέ μου. Άπαξ και μηνύσουνε τα πρώτα κακά μαντάτα οι γκαλοπατζήδες, μαύρο φίδι που την έφαγε την κοινοβουλευτικοπεθεράκλα. Δε σου λέω τίποτα. Επίσης, δε σου λέω τίποτα για το ανάποδο! Να σου κάτσει εσένα κατάσταση και να φασωθείς με κανένα πιπίνι. Μη μου πεις ότι θα κάθεσαι και θ' ακούς μετά έστω και ανάσα από την "εξαποδώ". Τι σου λέω τώρα ε; Σου λέω ότι έτσι κι ο Καραμανλής τόχει δέσει για εκλογές - μην μου ξεχνιέσαι, στα λέγαμε εδώ (κάνε κλικ ντε να μορφωθείς!) - τότε τα πικρά σοκολατάκια του Παυλίδη είναι ικανός να τα τρώει πέντε-πέντε! Δίαιτα σου λέει μετά και αηδίες. Μωρέ άμα του δώσει την αφορμή η κακιά πεθερά -η κοινοβουλευτική ομάδα του, αντιληψία μου - τότε θαναι η καλύτερή του! Και το κοντεράκι του ηθικόμετρου θα μηδενίσει και θα δείξει πυγμή και προφίλ και την πλειοψηφία δε θα πάρει και από τον πανικό που θα πέσει, μονοκούκι θα πέσουνε τα ψηφαλάκια στις επόμενες Ευρω-Εθνικο-εκλογές!

Αθλητική Διπλωματία: Η Ελληνική Πολιτική και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου

Μάλλον το χιούμορ βοηθάει τώρα με τις ζέστες. Και σ' αυτό το αρθράκι λοιπόν με καλοκαιρινό πνεύμα και "χειμωνιάτικο" μυαλό θα ασχοληθούμε με ένα ξεχασμένο θέμα: την αθλητική διπλωματία.
Και τι είναι η αθλητική διπλωματία και πως συνδέεται με την κεντρική πολιτική σκηνή; Απλό είναι: ή είσαι large παντού ή δεν είσαι πουθενά. Δε γίνεται ρε μεγάλε να κυκλοφορείς με πορσικό και να νομίζει η γειτονιά ότι είσαι το παιδί του συνεργείου που το βγαλε βόλτα το εργαλείο. Ή με άλλα λόγια και σε ό,τι αφορά στην πολιτική, δε γίνεται να οδηγείς τη χώρα στην πρόοδο και στην ευημερία -γιατί τέτοιος ηγέτης είσαι μεγάλε-μεγάλε! - και να μη σταυρώνεις μετάλλιο έστω και στο χόκεϋ επί χόρτου (άγριου χόρτου κατά προτίμηση καθότι και πιο υγιεινόν). Θα σου τη λέει την επαύριον μέχρι κι ο φύλαρχος του Ουαγκαντούγκου: "Μεσιέ, για τελ μι τι χρώμα έχει η σημαία σας, γκιατί ντεν την ίνταμε στο Πεκίνο". Κι εσύ τι θα του πεις; "Να σας πω μισό λεπτάκι σερ πως τα λεν' τα Σκόπια στην γαλλικήν". Τον ξενέρωσες το φύλαρχο!

Κωλώσαμε μέχρι τώρα στο Πεκίνο φίλε. Μας ρίξανε το κοκό στο γάλα κάτι ξεφτίλες ουτιδανοί ξένοι, γιατί οι Έλληνες ως γνωστόν είναι δουλειά-σπίτι σπίτι-δουλειά και τέτοια πράματα μήτε που τα ξέρουνε μήτε που τα κάνουνε, βάλαμε την ουρά στα σκέλια και να τα νιπόν να πέφτουνε απανωτά στο σβέρκο μας. Παλιά, τρώγαμε κατραπακιές. Τώρα νιπόν. Μη μου πεις ότι αυτό δεν είναι πρόοδος γιατί θα ουρλιάξω με τέτοια γραμματοσειρά που θα σου κάψει μόνιτορ 20άρι.
Που είναι τα αλλοτινά μας μεγαλεία, όταν το χρυσό στο λαιμό των Ολυμπιονικών μας ερχόταν κι έδενε με το χακί από τις στολές που τους φοράγαμε μετά. Κι εμείς φουσκώναμε και φουσκώναμε από υπερηφάνεια μέχρι που ο αέρας έφτανε και γέμιζε ακόμη και τα κεφάλια μας. Και θα σκεφτείς "καλά να πάθουμε, με τις υγείες μας και πάμε γι' άλλα". Με το δίκιο σου. Αλλά ξέρεις, ο πολιτικός θέλει τη φωτογραφία του. Και η φωτογραφία φόντο. Και το φόντο λάμψη. Και τη λάμψη τη δίνει το χρυσάφι τιμημένε ψηφοφόρε! Θαμπώνει λιγάκι τα αμάθητα γλαρά σου ματάκια, αλλά μπροστά στο μεγαλείο , έ τι είναι μια φλασιά! Είδες τον τέως; Να τι θα πει αθλητική διπλωματία αδερφέ. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και την μουτσούνα μου στο γυαλί να με κυαλάρουνε κάτι δις νοματαίοι και να ρωτάνε " χου αρ γιου ρε;".

Αλλά έτσι γεμίζουνε τα μπουκ παιχταρά μου. Τώρα θα ρωτάς τι είναι μπουκ. Κάτι σαν το πορτφόλιο. Σε φώτισα; Στο χώρο της επικοινωνίας λοιπόν, το χτίζεις σιγά-σιγά εφτούνο το πράμα. Έχεις τα άρθρα που αναφέρονται σε σένα και τις κυριλέ τις φωτογραφίες σου μέσα -κάτι με Ολυμπιονίκες κάτι με τον Πατριάρχη κάτι με τη Μις Γιανγκ - και απ' αυτό θα πάρεις υλικό και θα φτιάξεις μεθαύριο και την αφίσα και το φυλλάδιο και τη μπροσούρα σου, να έχεις να μοιράζεις στα άλλα παιδάκια να σε βγάλουνε μέχρι και πρόεδρο δεκαπενταμελούς. Σου κοστίζει βέβαια το κάτι τις και παίρνει και το χρόνο του. Ούτε κάθε μέρα έχουμε Ολυμπιακούς, ούτε κάθε μέρα καλλιστεία. Τώρα, άπαξ και είσαι πολιτικός, που θα τους βρεις τους Ολυμπιονίκες να τη βγάλεις τη φωτό σου;Αλλά και Υπουργάρα να είσαι, βράστα. Δεν θα σε πάρει κανείς τηλέφωνο να σου πει τα συχαρίκια. Κι άμα δε σε πάρει αυτός, πρέπει να τον πάρεις εσύ. Κοστίζει. Και δεν κάνεις και σχέση έτσι βρε παιδί μου...

Μη νομίζεις ότι όλο αυτό το σκηνικό στήθηκε τυχαία ρε φίλε, γιατί θα μυρίσει η προβατίλα μέχρι το Σετσουάν και μετά δε θα τρώγεται η γνωστή πάπια, που χρόνια τώρα ταΐζει τα απαιτητικά στομάχια. Και δεν είσαι πρόβατο που να πάρει! Θα μου πεις τώρα και με το δίκιο σου, "κάτσε ρε φίλε τι υπονοάς;" Τίποτα. Απλά λέω ότι δεν φρόντισε κανείς να διαχειριστεί -πιασάρικη λέξη που κολλάει παντού, άμα δεν ξέρεις τι άλλο να βάλεις!- επικοινωνιακά το κάζο. Ούτε Υπουργεία, ούτε Γραμματείες ούτε Φαρισείες (!). Κάτι με τη Θάνου, που την αφήσανε μόνη της να παλεύει με τη ΔΟΕ, κάτι με τα άλλα επεισόδια - ξέρεις ντε...ντόπες και τέτοια...-που κανείς δε φρόντισε να κάνει - κρατήσου τώρα γιατί θα σε κουφάνω!- damage control, να προσπαθήσει δηλαδή να δει πόση είναι η ζημιά και πως μπορεί να την περιορίσει, έρχομαι και σου λέω: η σιγή ιχθύος της Κυβέρνησης -μη σοκάρεσαι αγαπημένε μου Νεοδημοκράτη-μυρίζει! Μη μου πεις ότι δεν τα ξέρουνε τα κόλπα. Έχουνε συμβούλους που σου γεμίζουνε το σπίτι μάστερ και πι έιτς ντι που να μη χρειάζεσαι χασαπόχαρτο για κανά χρόνο!

Το μήνυμα που θέλει η Κυβέρνηση να επικοινωνήσει αγαπητέ ψηφοφόρε είναι άλλης τάξης. Και το μήνυμα αυτό έχει χρώμα. Είναι σκούρο. Χλωμό αν θες. Αλλά όχι φωτεινό και αισιόδοξο. Δεν είναι ώρα για αλλαγές και αναζητήσεις και χαρούλες. Χρειάζεται η Κυβέρνηση ένα εκλογικό σώμα "σοβαρό και μετρημένο". Ένα εκλογικό σώμα που να μπορεί να απορροφήσει και να διαχειριστεί -δε σου τόπα έγω; παντού κολλάει! - τα νέα μηνύματα της "οικονομικής ύφεσης" και της "πολιτικής ρευστότητας". Κάπως έτσι λοιπόν το επικοινωνιακό επιτελείο "εκπαιδεύει" το εκλογικό σώμα, ώστε να συμπεριφερθεί αυτό ανάλογα στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Έρχονται δύσκολες μέρες ψηφοφόρε μου. Δεν μπορείς να ασχολείσαι με Ολυμπιακά μετάλλια και λοιπά αλλότρια! Έχεις να σκεφτείς, να στοχαστείς και να αποφασίσεις. Θα σου τα πει κι ο Καραμανλής από τη ΔΕΘ. Γιατί τέτοια θα σου πει. Μην περιμένεις άλλα!

Έκτακτη Είδηση: Ο Γιώργος Έκλεψε το Λαγοπόδαρο του Κώστα!

Δεν μπορείς να γράψεις πέντε σοβαρές κουβέντες πολιτικής ανάλυσης, με τον ιδρώτα να τρέχει στα δάχτυλά σου και το θερμόμετρο να κορδώνεται περήφανο για το ύψος που πήρε. Θα μου πεις ότι παίζει να μην μπορείς να γράψεις σοβαρές κουβέντες έτσι κι αλλιώς αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Γεννάγανε και τα κοκόρια του Καραμανλή. Ό,τι κι άν έκανε, ό,τι κι αν έλεγε, το ταμπελάκι του "καταλληλότερου" τόχε σίγουρο. Κολλημένο στο κούτελο βρε παιδί μου. Τι σίγουρο δηλαδή, με το ΠΑΣΟΚ να ομφαλοσκοπεί μέχρι να πιάσει η μύτη του στέρνο, το παιχνίδι είχε καταντήσει πιο ανιαρό κι από μάθημα Θρησκευτικών με απαλλαγή από τον κηδεμόνα σου. Μετά ήταν που τραντάχτηκε ο Γιώργος από το πέσιμο με το @#$%ποδήλατο και άραξε στο κρεβάτι του πόνου και είδε το φως το αληθινό! Τι κάνεις άμα δεν μπορείς να νικήσεις τον αντίπαλό σου; Άμα σε έχει ρίξει στο καναβάτσο και σου πετάγεται κι ο Μπένι σφοντύλι και βαριανασαίνεις ωσάν την ετοιμόγεννη κάλπη; Γιατί η κάλπη είναι γκαστρωμένη, αυτό το ξέρουν όλοι πια.

Και τη βρήκε ο Γιώργος την απάντηση: Δεν αφήνεις ούτε τον εχθρό να νικήσει! Δεν κερδίζεις εσύ; Ε, να μην νικήσει ούτε αυτός! Δεν μαζεύεις εσύ τα κουκιά για να κάτσεις στο γκουβέρνο και να είσαι αγάς; Ε, βάζεις το χέρι στο σακούλι του άλλου και του σκορπίζεις και τα δικά του κουκιά στις ρούγες να τα τρώει ο πάσα εις. Και είπε ο Γιώργος: "Χαλαρή ψήφος στις Ευρωεκλογές και γαία πυρί μειχθήτω!". Και για να στο δώσω να το καταλάβεις καλύτερα, ο Γιώργος μίλαγε όχι μόνο στους πασόκους που, όσο και να το κάνεις, μια χαλαρότητα την έχουνε κομμάτι. Σε όλους τα είπε και όλους τους συμβούλεψε. Ναι ρε και σένα! Ψήφα ό,τι γουστάρεις σου λέει. Και ΣΥΡΙΖΑ και Οικολόγους και Πράσινους και Μπορδοροδοκόκκινους και λαμέ άμα θέλεις. Αλλά γιατί; Γιατί μάτια μου εκείνο που μετράει στην πολιτική είναι η επόμενη μέρα. Όλα τα άλλα είναι μπαρμπούτσαλα. Και την επόμενη των Ευρωεκλογών κι άμα οι τυφλοί Τειρεσίες των γκαλοπατζήδων επαληθευτούν, η ΝΔ - που ναι και περήφανη και ντούρα και καλονοικοκυρά - θα κάθεται και θα κοιτάζει τα άλλα παιδάκια που δεν θα την παίζουνε! Κι άμα δε σε παίζουνε τα παιδάκια... άστα. Πάνε στη μάνα σου και ζήτα της να σε πάει για σουβλάκι στο Μπαϊρακτάρη να καρδαμώσεις να γυρίσεις μετά στην αλάνα να τα κλωτσομπουνιάσεις.

Όμως, έτσι και η πτωχή πλην τιμία ΝΔ κάτσει σε κανά 38άρι τα εκατό κι έτσι και ούλα τα άλλα κόμματα -ΣΥΡΙΖΕΣ, Πρασινόριζοι και τα τοιαύτα, μη φανταστείς ότι σου λέω για ΚΚΕ και τέτοια, όοοοχι-δούνε τη μπίλια -στη σούμα, αλλά έτσι είναι αυτά - σε κανά 42, τότε οι γαβριάδες θα κάτσουνε και θα σκεφτούνε " μωρέ τι να κάνουμε... τι να κάνουμε..." και τότε θα βγει ο Γιώργος μπροστά και θα φωνάξει "Τσούρμο, δεν παίζουμε ένα παιχνίδι που λέγεται Κυβέρνηση;".

Ώπα, ρε μάγκα θα μου πεις! Ρε χαμένε, Ευρωεκλογές θα χουμε όχι Ανάσταση να βάψουμε αυγά και να αλλάξουμε και τιμονιέρη. Ναι, θα σου πω εγώ αλλά κάτσε εσύ στο Μαξίμου, με το Γιώργο και τον Αλέξη και τ' άλλα παιδάκια να σου την πέφτουνε όποτε σκας μύτη και να σε κράζουνε "Κύριε, κύριε...δεν είστε πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα...εμείς είμαστε... και κυβερνάτε με δυσαρμονία μεταξύ εκλογικού σώματος και κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης...". Όχι ότι σε πειράζει, αλλά να μωρέ είναι και οι ξένοι μουσαφιραίοι που θα ρωτάνε: "Κώστας... γουατ αρ δις μπόις;" Και συ τότε τι θα λες; Και θα ξαναρωτάει ο μουσαφίρης ο ξένος:" Κόστας, ντου γιου φιλ στρονγκ τουντέι;". Τι θα πεις εεε;

Αυτά σκέφτηκε ο Γιώργος. Και μετά, τσουπ! Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια! Ρίχνω τον Κώστα, κουμαντάρω την αριστερά - κι αν δε μου κάτσει... μια ζωή θα της το κοπανάω: "βρε ουστ! που αφήσατε τη Δεξιά να κυβερνάει με μειοψηφία στο Λαό, αχαΐρευτοι!" - και - εδώ είναι το καλύτερο!- ξεμπερδεύω μια και καλή με το Μπένι, την Άννα και κάτι άλλα σχολιαρόπαιδα: "Τι; Αχ Ευάγγελέ μου δεν περισσεύει Υπουργείο ρε συ! Έπρεπε να τακτοποιήσω κάτι παιδιά από τη Σιέρρα Λεόνε! Άσε Βαγγέλη...τραγική ιστορία θα σε πάρω πίσω να στα πω ρε συ!". Γιατί έτσι είναι. Τους δικούς σου ανθρώπους δεν τους προσέχεις, αλλά στολίζεσαι για να υποδεχτείς τους ξένους. Κατάλαβες τώρα γιατί του Γιώργου του λένε - από το ΠΑΣΟΚ - "μη" και "όχι" στις συνεργασίες και "τι πράματα είναι αυτά" και "θα δούμε ποιον ηγέτη θα χει η κεντροαριστερά" και τέτοια; Γιατί ξέρουν οι μεγαλο-πασόκοι ότι έτσι και τα πράματα έρθουνε όπως σου τα λέω, τότε ο Γιώργος θα τους καθαρίσει σαν αυγά.

Γι΄αυτό σου λέω. Μην ακούς τι σου λένε. Ο Γιώργος έπεσε από το ποδήλατο γιατί είδε ένα λαγοπόδαρο στο δρόμο. Είχε πέσει από τον Κώστα! Και το μάζεψε. Άντε και καλές διακοπές!