Το πλεονέκτημα - αλλά και μειονέκτημα ταυτόχρονα - της επικοινωνιακής ανάλυσης των γεγονότων είναι η αδιαφορία που διακατέχει αυτήν την επιστήμη για τα πραγματικά δεδομένα και η επικέντρωση της προσοχής της στη σφαίρα της επικοινωνίας, στον ιδεατό κόσμο των μηνυμάτων, κάτι σαν τον πλατωνικό κόσμο των ιδεών.
Δεν έχει σημασία, με απλά λόγια, αν τα καινούρια φορολογικά μέτρα κινούνται στη σωστή ή στη λάθος κατεύθυνση από την τεχνικο-οικονομική άποψη του όρου. Σημασία έχει πως επικοινωνείται το μήνυμα των μέτρων αυτών. Αν η κοινή γνώμη πεισθεί πως πρόκειται για αναγκαιότητα και όχι για ευκαιριακή αντιμετώπιση χρόνιων δομικών προβλημάτων, της οικονομίας, τότε κανένα πρόβλημα! Η σύγκριση -μεταξύ πολιτικών που ακολούθησαν οι νυν και οι πρώην κυβερνήσεις -η τοποθέτηση σε άλλη προοπτική - το πάλαι ποτέ "φως στην άκρη του τούνελ"-η πρόκληση για υποβολή αντιπροτάσεων από τους διαφωνούντες -οι οποίες, βεβαίως, ουδέποτε γίνονται αποδεκτές, είναι μόνο μερικές από τις μεθόδους που επιστρατεύονται για να πολλαπλασιαστεί δυναμικά μια διαφορετική εικόνα, ακόμα και για τα πλέον επαχθή οικονομικά μέτρα.
Συνακόλουθα, ορθές λεκτικές και εκφραστικές επιλογές, από τους κατάλληλους - για τις ανάγκες των περιστάσεων - διαμορφωτές της κοινής γνώμης, συνθέτουν μια απολύτως διαφορετική επικοινωνιακή εικόνα. Η "ήπια προσαρμογή", το "δικαιότερο φορολογικό σύστημα", η "ενίσχυση των αδύναμων κοινωνικών τάξεων" ασφαλώς σας θυμίζουν τέτοιες προσπάθειες. Κι όμως, κανείς δεν εξηγεί ότι εκείνοι που φοροκλέπτουν θα εξακολουθήσουν να το κάνουν, διότι ακριβώς έχουν αυτή τη δυνατότητα, εκείνοι που ενισχύονται αφενός θα πληρώσουν το κόστος της "ενίσχυσής" τους οι ίδιοι - δια της εμμέσου φορολογίας - ενώ ταυτόχρονα θα επωμισθούν το και το όποιο κόστος θα προέλθει από τυχόν φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων, δια της μετακυλίσεώς του στους καταναλωτές.
Πως λοιπόν μπορεί ο πολίτης να αποφύγει στο βαθμό που μπορεί τουλάχιστον την τελευταία φοροεπιδρομή;
-Να πείσει τον εαυτό του και τους γύρω του ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ανεξαρτήτως των όποιων μέτρων ανακοινώνονται. Εκείνος που πλήρωνε φόρους θα εξακολουθήσει να πληρώνει, ενώ όποιος δεν πλήρωνε δεν πρόκειται να αλλάξει συνήθειες!
-Να πολλαπλασιάσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις συναλλαγές του με χώρες του εξωτερικού, διοχετεύοντας προς αυτές την κατανάλωση και την αποταμίευσή του. Τουλάχιστον εκεί το σύστημα φορολόγησης είναι δικαιότερο ενώ θεωρείται αυτονόητο ότι οι δαπάνες επιστρέφουν στον πολίτη μέσω των πολλαπλών και ουσιαστικών κοινωνικών παροχών (Υγεία, Παιδεία κλπ).
-Να ξεσκονίσει από το Δημοτικό τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής για να μάθει επιτέλους ότι όταν έχει μισθό 700 Ευρώ, αύξηση 2% σημαίνει 14 Ευρώ επιπλέον, ενώ αν παίρνει 10.000Ευρώ το μήνα, η ίδια άυξηση μεταφράζεται σε 200 Ευρώ το μήνα, δηλαδή στο 1/3 περίπου του δικού του μισθού.
-Να μάθει να κάνει τους σωστούς συνειρμούς και να μην αλλάζει πλευρό εφησυχάζοντας, όταν του λένε για "φορολογική μεταρρύθμιση" αλλά να ζητά να μάθει πόσο θα του κοστίσει, πόσα θα του πάρουν από την τσέπη του.
-Να ενισχύσει την ιστορική και εκλογική του μνήμη και να θυμάται κάθε Ευρώ που πλήρωσε κατά την τετραετία της κάθε Διακυβέρνησης (νέας και παλιάς), στο βωμό των οικονομικών αλχημειών του εκάστοτε Κυβερνήτη και με αυτό το φορτίο να πηγαίνει στην κάλπη.
-Να μάθει να επιλέγει με βάση τα οικονομικά κριτήρια και όχι παρασυρόμενος από τα επικοινωνιακά τερτίπια. Το σωστό ερώτημα που πρέπει να θέτει στον εαυτό του είναι : "Πόσα μου δίνεις στο μισθό μου, πόσα μου παίρνεις από το φόρο για να ξέρω ποιον να ψηφίσω". Τόσο απλά, τόσο ωμά. Όπως ακριβώς τον μεταχειρίζονται.
-Να γίνει ο ίδιος πολλαπλασιαστής του δικού του μηνύματος, των δικών του δηλαδή οικονομικών αναγκών, παντού: στο σχολείο, στο χώρο της δουλειάς, στην καφετέρια, στο διαδίκτυο στο SMS του. Να κάνει σημαία και υπογραφή του την ανάγκη του να πληρώνεται όσο ακριβώς του αξίζει και να πληρώνει στο κράτος όσα ακριβώς του αξίζουν.
-Να μάθει να ζει στη νέα εποχή και να μην παρασύρεται από γενικότητες του τύπου: "Να αυξηθούν οι συντάξεις, να αυξηθούν οι μισθοί, να συρρικνωθεί το Κεφάλαιο". Να ρωτά τα κόμματα πόσο κοστίζει η κάθε υπόσχεση, το κάθε μέτρο. Κι αν δεν ξέρει να του απαντήσει εκείνος που το υπόσχεται να του ζητά να επανέλθει με κοστολόγιση.
-Να συμμετέχει σε κοινωνικές δράσεις που αποσκοπούν στη βελτίωση της οικονομικής του ζωής και δεν "πατρονάρονται" από σκοπιμότητες και κομματικές επιδιώξεις: σε μποϋκοτάζ προϊόντων, σε διαδικτυακές διαμαρτυρίες σε αποστολή μαζικών emails και επιστολών.
-Να μην πληρώνει κανέναν χωρίς "παζάρι" και χωρίς επαρκή αιτιολόγιση από εκείνον που απαιτεί να τον πληρώσει. Να μάθει τα δικαιώματά του και να τα διεκδικεί παντού όπου του ζητούν χρήματα: στην Εφορία, στην ΕΥΔΑΠ, στον ΟΤΕ, παντού. Ούτε Ευρώ δεν πρέπει να πληρώνεται χωρίς να δικαιολογείται νόμιμα και επακριβώς.
Αυτά τα ολίγα!
Δεν έχει σημασία, με απλά λόγια, αν τα καινούρια φορολογικά μέτρα κινούνται στη σωστή ή στη λάθος κατεύθυνση από την τεχνικο-οικονομική άποψη του όρου. Σημασία έχει πως επικοινωνείται το μήνυμα των μέτρων αυτών. Αν η κοινή γνώμη πεισθεί πως πρόκειται για αναγκαιότητα και όχι για ευκαιριακή αντιμετώπιση χρόνιων δομικών προβλημάτων, της οικονομίας, τότε κανένα πρόβλημα! Η σύγκριση -μεταξύ πολιτικών που ακολούθησαν οι νυν και οι πρώην κυβερνήσεις -η τοποθέτηση σε άλλη προοπτική - το πάλαι ποτέ "φως στην άκρη του τούνελ"-η πρόκληση για υποβολή αντιπροτάσεων από τους διαφωνούντες -οι οποίες, βεβαίως, ουδέποτε γίνονται αποδεκτές, είναι μόνο μερικές από τις μεθόδους που επιστρατεύονται για να πολλαπλασιαστεί δυναμικά μια διαφορετική εικόνα, ακόμα και για τα πλέον επαχθή οικονομικά μέτρα.
Συνακόλουθα, ορθές λεκτικές και εκφραστικές επιλογές, από τους κατάλληλους - για τις ανάγκες των περιστάσεων - διαμορφωτές της κοινής γνώμης, συνθέτουν μια απολύτως διαφορετική επικοινωνιακή εικόνα. Η "ήπια προσαρμογή", το "δικαιότερο φορολογικό σύστημα", η "ενίσχυση των αδύναμων κοινωνικών τάξεων" ασφαλώς σας θυμίζουν τέτοιες προσπάθειες. Κι όμως, κανείς δεν εξηγεί ότι εκείνοι που φοροκλέπτουν θα εξακολουθήσουν να το κάνουν, διότι ακριβώς έχουν αυτή τη δυνατότητα, εκείνοι που ενισχύονται αφενός θα πληρώσουν το κόστος της "ενίσχυσής" τους οι ίδιοι - δια της εμμέσου φορολογίας - ενώ ταυτόχρονα θα επωμισθούν το και το όποιο κόστος θα προέλθει από τυχόν φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων, δια της μετακυλίσεώς του στους καταναλωτές.
Πως λοιπόν μπορεί ο πολίτης να αποφύγει στο βαθμό που μπορεί τουλάχιστον την τελευταία φοροεπιδρομή;
-Να πείσει τον εαυτό του και τους γύρω του ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ανεξαρτήτως των όποιων μέτρων ανακοινώνονται. Εκείνος που πλήρωνε φόρους θα εξακολουθήσει να πληρώνει, ενώ όποιος δεν πλήρωνε δεν πρόκειται να αλλάξει συνήθειες!
-Να πολλαπλασιάσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις συναλλαγές του με χώρες του εξωτερικού, διοχετεύοντας προς αυτές την κατανάλωση και την αποταμίευσή του. Τουλάχιστον εκεί το σύστημα φορολόγησης είναι δικαιότερο ενώ θεωρείται αυτονόητο ότι οι δαπάνες επιστρέφουν στον πολίτη μέσω των πολλαπλών και ουσιαστικών κοινωνικών παροχών (Υγεία, Παιδεία κλπ).
-Να ξεσκονίσει από το Δημοτικό τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής για να μάθει επιτέλους ότι όταν έχει μισθό 700 Ευρώ, αύξηση 2% σημαίνει 14 Ευρώ επιπλέον, ενώ αν παίρνει 10.000Ευρώ το μήνα, η ίδια άυξηση μεταφράζεται σε 200 Ευρώ το μήνα, δηλαδή στο 1/3 περίπου του δικού του μισθού.
-Να μάθει να κάνει τους σωστούς συνειρμούς και να μην αλλάζει πλευρό εφησυχάζοντας, όταν του λένε για "φορολογική μεταρρύθμιση" αλλά να ζητά να μάθει πόσο θα του κοστίσει, πόσα θα του πάρουν από την τσέπη του.
-Να ενισχύσει την ιστορική και εκλογική του μνήμη και να θυμάται κάθε Ευρώ που πλήρωσε κατά την τετραετία της κάθε Διακυβέρνησης (νέας και παλιάς), στο βωμό των οικονομικών αλχημειών του εκάστοτε Κυβερνήτη και με αυτό το φορτίο να πηγαίνει στην κάλπη.
-Να μάθει να επιλέγει με βάση τα οικονομικά κριτήρια και όχι παρασυρόμενος από τα επικοινωνιακά τερτίπια. Το σωστό ερώτημα που πρέπει να θέτει στον εαυτό του είναι : "Πόσα μου δίνεις στο μισθό μου, πόσα μου παίρνεις από το φόρο για να ξέρω ποιον να ψηφίσω". Τόσο απλά, τόσο ωμά. Όπως ακριβώς τον μεταχειρίζονται.
-Να γίνει ο ίδιος πολλαπλασιαστής του δικού του μηνύματος, των δικών του δηλαδή οικονομικών αναγκών, παντού: στο σχολείο, στο χώρο της δουλειάς, στην καφετέρια, στο διαδίκτυο στο SMS του. Να κάνει σημαία και υπογραφή του την ανάγκη του να πληρώνεται όσο ακριβώς του αξίζει και να πληρώνει στο κράτος όσα ακριβώς του αξίζουν.
-Να μάθει να ζει στη νέα εποχή και να μην παρασύρεται από γενικότητες του τύπου: "Να αυξηθούν οι συντάξεις, να αυξηθούν οι μισθοί, να συρρικνωθεί το Κεφάλαιο". Να ρωτά τα κόμματα πόσο κοστίζει η κάθε υπόσχεση, το κάθε μέτρο. Κι αν δεν ξέρει να του απαντήσει εκείνος που το υπόσχεται να του ζητά να επανέλθει με κοστολόγιση.
-Να συμμετέχει σε κοινωνικές δράσεις που αποσκοπούν στη βελτίωση της οικονομικής του ζωής και δεν "πατρονάρονται" από σκοπιμότητες και κομματικές επιδιώξεις: σε μποϋκοτάζ προϊόντων, σε διαδικτυακές διαμαρτυρίες σε αποστολή μαζικών emails και επιστολών.
-Να μην πληρώνει κανέναν χωρίς "παζάρι" και χωρίς επαρκή αιτιολόγιση από εκείνον που απαιτεί να τον πληρώσει. Να μάθει τα δικαιώματά του και να τα διεκδικεί παντού όπου του ζητούν χρήματα: στην Εφορία, στην ΕΥΔΑΠ, στον ΟΤΕ, παντού. Ούτε Ευρώ δεν πρέπει να πληρώνεται χωρίς να δικαιολογείται νόμιμα και επακριβώς.
Αυτά τα ολίγα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου