Επανερχόμαστε με το γνωστό ύφος και μεθοδολογία στις επικοινωνιακές και πολιτικές αναλύσεις μας , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα προηγούμενα και πιο "ελαφρά" άρθρα μας δεν καταγράψαμε σοβαρές απόψεις και εκτιμήσεις μας.
Δείχνει να επιβεβαιώνεται - τουλάχιστον όπως πληροφορούμεθα από τον Τύπο- η εκτίμησή μας για την αναμενόμενη πολιτική και οικονομική ατζέντα του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. Με αυτή τη γραμμή σκέψης, θεωρούμε εύλογο να εξετάσουμε πόση είναι η ιδανική δόση "αξιοπιστίας" και "ειλικρίνειας" που αντέχει το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα, πριν εκφράσει τη δυσαρέσκειά του.
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι σε αυτόν το κεντρικό άξονα της "αξιοπιστίας" και της "ειλικρίνειας"- όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα - πρόκειται να κινηθεί η επικοινωνιακή πολιτική της Κυβέρνησης. Το ερώτημα που τίθεται στο εκλογικό σώμα είναι απλό: "Σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας, ποιον θεωρείται πιο αξιόπιστο και ικανό ηγέτη που δεν θα σας κρύψει την αλήθεια και μπορεί να επιβάλλει τα κατάλληλα μέτρα;". Αυτό είναι το δίλημμα που πρόκειται να προβάλει η Νέα Δημοκρατία. Φυσικά, εμμένει στην Πρωθυπουργοκεντρική επικοινωνιακή πολιτική, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετικά αποδοτική μέχρι σήμερα, δηλώνει όμως αδυναμία παραγωγής ουσιαστικής πολιτικής πρότασης. Δεν προτείνει λύσεις, προτείνει πρόσωπο: τον κ. Καραμανλή. Η παραπάνω επικοινωνιακή επιλογή έχει εφαρμοσθεί και στο παρελθόν στα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας μας, όπου τα προσωποκεντρικά κόμματα αποτελούν τον κανόνα.
Το ρίσκο που αναλαμβάνει όμως ο κ. Καραμανλής συνοψίζεται στο ζήτημα της αντοχής και της ανοχής του εκλογικού σώματος. Όπως τα κόμματα - ως πολιτικές οντότητες - επιδιώκουν την ανάδειξή τους στην εξουσία, εξασφαλίζοντας έτσι μέγιστη ικανοποίηση για τα ίδια αλλά και τα πρόσωπα που τα συναποτελούν, έτσι και το εκλογικό σώμα - ως έταιρη πολιτική οντότητα - επιδιώκει να εξουσιασθεί από το κόμμα που θα του εξασφαλίζει τη μέγιστη ικανοποίηση. Στην παρούσα φάση φαίνεται ότι ο κ. Καραμανλής θεωρεί ότι η προκαλούμενη - εκ των δυσμενών οικονομικών μέτρων - δυσαρέσκεια δεν πρόκειται να ανέλθει σε επικύνδινο βαθμό, αντίθετα πρόκειται να απομειωθεί εξαιτίας θετικών συναισθημάτων που θα προκαλέσει η τάυτιση με αυτόν, των εννοιών της "αξιοπιστίας", της "ειλικρίνιας" και της "στιβαρής ηγεσίας" σε καιρούς χαλεπούς. Είναι όμως έτσι;
Αν κάνουμε ένα λογικό άλμα, διασυνδέοντας έννοιες μεταξύ της πολιτικής επιστήμης και εκείνης της πληροφορικής, μπορούμε να προβάλλουμε τον περίφημο "Νόμο του Moore" - σύμφωνα με τον οποίο η υπολογιστική ισχύς διπλασιάζεται κάθε 18 μήνες - στα εκλογικά δεδομένα και να προσδιορίσουμε τον πολιτικό χρόνο μέσα στον οποίο η δυσαρέσκεια των πολιτών διογκώνεται -"διπλασιάζεται"(;) - σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανατρέπει την σχετική εκλογική δύναμη των κομμάτων εξουσίας. Βέβαια, ο παραπάνω συλλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μοντέλο σκέψης και όχι μια προσπάθεια πραγματικής ποσοτικής αντιστοίχησης μεταξύ των διαφορετικών επιστημονικών πεδίων. Ωστώσο η κεντρική ιδέα - μαζί με τα ερωτήματα που εγείρει - παραμένουν: Ποια είναι η κατάλληλη δόση επικοινωνίας μιας "ωμής" οικονομικής πολιτικής, ώστε να μην καταστεί ενοχλητική και αποκρουστική στους πολίτες; Χωρίς δημοσκοπικά δεδομένα δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα. Μια πρώτη εκτίμηση όμως είναι πως ο κ. Καραμανλής αναλαμβάνει μάλλον μεγαλύτερο ρίσκο από όσο μπορεί η -όντως σε πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με τους αντιπάλους του - επικοινωνιακή του εικόνα να αντέξει. Είδομεν!
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι σε αυτόν το κεντρικό άξονα της "αξιοπιστίας" και της "ειλικρίνειας"- όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα - πρόκειται να κινηθεί η επικοινωνιακή πολιτική της Κυβέρνησης. Το ερώτημα που τίθεται στο εκλογικό σώμα είναι απλό: "Σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας, ποιον θεωρείται πιο αξιόπιστο και ικανό ηγέτη που δεν θα σας κρύψει την αλήθεια και μπορεί να επιβάλλει τα κατάλληλα μέτρα;". Αυτό είναι το δίλημμα που πρόκειται να προβάλει η Νέα Δημοκρατία. Φυσικά, εμμένει στην Πρωθυπουργοκεντρική επικοινωνιακή πολιτική, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετικά αποδοτική μέχρι σήμερα, δηλώνει όμως αδυναμία παραγωγής ουσιαστικής πολιτικής πρότασης. Δεν προτείνει λύσεις, προτείνει πρόσωπο: τον κ. Καραμανλή. Η παραπάνω επικοινωνιακή επιλογή έχει εφαρμοσθεί και στο παρελθόν στα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας μας, όπου τα προσωποκεντρικά κόμματα αποτελούν τον κανόνα.
Το ρίσκο που αναλαμβάνει όμως ο κ. Καραμανλής συνοψίζεται στο ζήτημα της αντοχής και της ανοχής του εκλογικού σώματος. Όπως τα κόμματα - ως πολιτικές οντότητες - επιδιώκουν την ανάδειξή τους στην εξουσία, εξασφαλίζοντας έτσι μέγιστη ικανοποίηση για τα ίδια αλλά και τα πρόσωπα που τα συναποτελούν, έτσι και το εκλογικό σώμα - ως έταιρη πολιτική οντότητα - επιδιώκει να εξουσιασθεί από το κόμμα που θα του εξασφαλίζει τη μέγιστη ικανοποίηση. Στην παρούσα φάση φαίνεται ότι ο κ. Καραμανλής θεωρεί ότι η προκαλούμενη - εκ των δυσμενών οικονομικών μέτρων - δυσαρέσκεια δεν πρόκειται να ανέλθει σε επικύνδινο βαθμό, αντίθετα πρόκειται να απομειωθεί εξαιτίας θετικών συναισθημάτων που θα προκαλέσει η τάυτιση με αυτόν, των εννοιών της "αξιοπιστίας", της "ειλικρίνιας" και της "στιβαρής ηγεσίας" σε καιρούς χαλεπούς. Είναι όμως έτσι;
Αν κάνουμε ένα λογικό άλμα, διασυνδέοντας έννοιες μεταξύ της πολιτικής επιστήμης και εκείνης της πληροφορικής, μπορούμε να προβάλλουμε τον περίφημο "Νόμο του Moore" - σύμφωνα με τον οποίο η υπολογιστική ισχύς διπλασιάζεται κάθε 18 μήνες - στα εκλογικά δεδομένα και να προσδιορίσουμε τον πολιτικό χρόνο μέσα στον οποίο η δυσαρέσκεια των πολιτών διογκώνεται -"διπλασιάζεται"(;) - σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανατρέπει την σχετική εκλογική δύναμη των κομμάτων εξουσίας. Βέβαια, ο παραπάνω συλλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μοντέλο σκέψης και όχι μια προσπάθεια πραγματικής ποσοτικής αντιστοίχησης μεταξύ των διαφορετικών επιστημονικών πεδίων. Ωστώσο η κεντρική ιδέα - μαζί με τα ερωτήματα που εγείρει - παραμένουν: Ποια είναι η κατάλληλη δόση επικοινωνίας μιας "ωμής" οικονομικής πολιτικής, ώστε να μην καταστεί ενοχλητική και αποκρουστική στους πολίτες; Χωρίς δημοσκοπικά δεδομένα δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα. Μια πρώτη εκτίμηση όμως είναι πως ο κ. Καραμανλής αναλαμβάνει μάλλον μεγαλύτερο ρίσκο από όσο μπορεί η -όντως σε πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με τους αντιπάλους του - επικοινωνιακή του εικόνα να αντέξει. Είδομεν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου