Ρωτήστε τους Αντι-Μνημονιακούς: Πόσα;

Στο τέλος της ημέρας - που λένε και οι αγγλοσάξωνες - και σε ό,τι αφορά στην οικονομία καθώς και σε κάθε πολιτική που σχετίζεται με αυτή, ένα είναι το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί; 

Πόσα;

Ποιο είναι το ποσό που υπόσχεται η εφαρμογή της μιας ή της άλλης επιλογής; Ποιο είναι το αποτέλεσμα του ταμειακού ισοζυγίου; Πως δηλαδή με απλά λόγια θα "κλείσει το ταμείο";

Με κέρδη ή με ζημιά; Και ποιο θα είναι το ύψος των κερδών ή της ζημιάς;

Κάθε άλλη αξιολόγηση, κάθε άποψη, κάθε κρίση είναι καθόλα σεβαστή αλλά η "λυδία λίθος" της επιτυχίας ή  της αποτυχίας - όταν κατακάθεται η ομίχλη της προεκλογικής περιόδου και η ευφορία της μετεκλογικής - είναι τα νούμερα. Τα ποσά.

Το βασικό επιχείρημα κάθε αντι-μνημονιακού που σέβεται τον εαυτό του είναι πως το "Μνημόνιο δε βγαίνει".

Αν συμφωνήσουμε σε αυτό, ο βασικός λόγος που "δεν βγαίνει" είναι τα ύψος των ποσών που υποστηρίζουν τη δανειακή σύμβαση. Πρόκειται για 240 δις που χρηματοδοτούν την ελληνική οικονομία και το ελληνικό χρέος. Και βεβαίως ο χρόνος μέσα στον οποίο η ελληνική οικονομία καλείται να μεταλλαχθεί.

Αν για παράδειγμα τα ποσά ήταν διπλάσια και ο χρόνος προσαρμογής υπερδιπλάσιος, τότε νομίζω ότι όλοι θα συμφωνούσαμε ότι το πρόγραμμα "βγαίνει". Το Μνημόνιο θα ήταν "καλό".

Τα λεφτά λοιπόν είναι λίγα. Κι ο χρόνος στενός. Στο βάθος αυτά τα δυο αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος: Αν τα ποσά ήταν τερατώδη κι ο χρόνος προσαρμογής ο ίδιος τότε και πάλι ο πολίτης δεν θα αντιλαμβανόταν πόσο "κακό" είναι το Μνημόνιο. Ομοίως αν με τα ίδια ποσά είχαμε στη διάθεσή μας αντί για τρία χρόνια τριακόσια!

Εδώ λοιπόν έρχεται η άλλη πρόταση: το "αντι-μνημόνιο".

Παράλληλα όμως έρχεται και η σκληρή ερώτηση: Πόσα;

Αν τα 240 δις δεν αρκούν στην ελληνική οικονομία κι αν τα τρία χρόνια επίσης φαίνονται λίγα, τότε ποια είναι τα ποσά που χρειαζόμαστε; 

Τέτοια ποσά από τις λεγόμενες "δυνάμεις του αντι-μνημονίου" - που αντικατέστησαν στο λεξιλόγιό μας τις πάλαι ποτέ "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις" - δεν έχουμε ακούσει.

Συμφωνούμε όλοι ότι τα 240 δις ευρώ είναι λίγα. Να συμφωνήσουμε ότι και τα επιτόκια είναι υψηλά, αν και όχι υψηλότερα από τα τρέχοντα στις αγορές, πάντως εμάς δε μας κάνουν. Που σημαίνει ότι ζητώντας μικρότερο επιτόκιο ουσιαστικά ζητάμε περισσότερα χρήματα από 240. Επίσης, ζητώντας περισσότερο χρόνο και πάλι στην ουσία ζητάμε μεγαλύτερα ποσά.

Εκεί λοιπόν βρίσκεται το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Όχι βεβαίως με την επιτακτική πολιτική έννοια του ερωτήματος. Κανείς δεν προτίθεται να αναγκάσει κανέναν να απαντήσει και φαντάζομαι ότι και οι ίδιοι οι "αντι-μνημονιακοί" δε θα ήθελαν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα.

Όμως το θέτει η πραγματικότητα και η οικονομική πρακτική: 

Αν δε μας φτάνουν τα 240δις, τότε πόσα θέλουμε;

Ποιο είναι το ποσό με το οποίο οι Έλληνες θα θεωρούσαν ότι "μπορούν"; 

Βέβαια από την απάντηση προκύπτουν άλλα δυο επίσης ωραία ερωτήματα:

-Αν τα 240 τα βρίσκει η χώρα με τόση δυσκολία, πως θα εξασφαλίσει ένα μεγαλύτερο ποσό; Προσέξτε: μεγαλύτερο και από πλευράς χρόνο αποπληρωμής και από πλευράς επιτοκίου.

-Αν το τελικό ποσό που θα προκύψει - ας πούμε ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα λιγότερο από 500δις ευρώ - είναι πολύ υψηλό, μήπως είναι συγκρίσιμο, για εκείνους που θα τα δώσουν, με το κόστος "άλλων λύσεων";

Πόσα, λοιπόν; Εδώ είναι το κλειδί!

Τελικά Τι Θέλεις ρε Έλληνα;

-Τα λεφτά μου. Τη σύνταξή μου, το μισθό μου. Αυτά που μου μείωσαν κι ακόμα παραπάνω.
-Και που θα τα βρει το κράτος να στα δώσει;
-Δεν ξέρω...από τις μίζες που έπαιρναν τα λαμόγια.
-Ναι, αλλά οι μισθοί σου και οι συντάξεις σου είναι το μεγαλύτερο κομμάτι στον προϋπολογισμό. Κι όλες τις εισπράξεις να σου δώσουν πάλι δε φτάνουν. Από που θα στα δώσουν;
-Να μαζέψουν φόρους.
-Κι άλλους;
-Ναι από εκείνους που τα έχουν.
-Μα εκείνοι που τα έχουν έφυγαν. Εσύ δεν αποφάσισες ότι θες την Ευρώπη που επιτρέπεται να πηγαίνει όπου θέλει ο καθένας τα λεφτά του; -Τότε να φορολογήσουν τις τράπεζες.
-Μα οι τράπεζες έχουν ζημιές. Θα φορολογήσεις τις ζημιές;
-Ναι αλλά πιο πριν είχαν κέρδη.
-θέλεις να φορολογήσουν τα κέρδη που είχαν πριν 2 χρόνια;
-Ναι
-Μα αν συμβεί αυτό, οι τράπεζες θα γράψουν μεγαλύτερες ζημιές
-Και τι με νοιάζει εμένα;
-Εσύ δε μου είπες ότι θες να μείνεις στο ευρώ;
-Ναι
-Οπότε πως θα μείνεις στο ευρώ αν δεν έχεις τράπεζες;
-Να τις πάρει το κράτος
-Και μετά; Θα φορολογεί το κράτος τον εαυτό του; Ή θα φορτωθεί τις ζημιές αυξάνοντας το έλλειμμα;
-Να μου δώσουν τα λεφτά οι Ευρωπαίοι
-Μα εσύ δεν είπες ότι δε θες Μνημόνιο;
-Ναι, δε θέλω με τίποτα
-Δηλαδή θες να μείνεις στο ευρώ αλλά χωρίς Μνημόνιο
-Ακριβώς!
-Δηλαδή θες να μείνεις στο ευρώ και στην Ευρωζώνη αλλά με τους δικούς σου όρους
-Ναι, να μείνω όπως θέλω εγώ.
-Οπότε μου λες ότι εσύ θα αποφασίζεις πόσα λεφτά θες, ας πούμε αποφασίζεις ότι θα δώσεις αυξήσεις 20% στις συντάξεις και οι Ευρωπαίοι θα καταβάλλουν τα ποσά, σωστά;
-Ναι...δηλαδή όχι. Να σου πω! Δεν είναι δυνατόν να ζήσω με 150 ευρώ. Θα πεθάνω.
-Και τι λύση προτείνεις;
-Αμάν με το ευρώ. Εθνικό νόμισμα. Δραχμή.
-Δραχμή λοιπόν. Οπότε με μια υποτίμηση θα γίνεις φθηνός σωστά;
-Απολύτως. Θα γίνω ανταγωνιστικός.
-Σε τι;
-Τι εννοείς σε τι;
-Εννοώ ότι αν έχεις ένα προϊόν που θα το πουλήσεις φθηνά σε δραχμές γιατί δεν το πουλάς φθηνά σε ευρώ;
-Γιατί δε με αφήνουν
-Ποιοι;
-Οι ξένοι. 
-Μα υποτίθεται ότι τώρα έχεις ανοικτά σύνορα στην Ευρώπη. Γι' αυτό μπήκες: για να πουλάς ότι θες σε όλη την Ευρώπη.
-Δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι αν έχω δραχμή θα έρχονται εδώ οι ξένοι για διακοπές γιατί θα είμαι φθηνός.
-Μα έτσι θα σου αφήνουν λιγότερα ευρώ. Αφού θα είσαι φθηνότερος 
-Ναι αλλά θα έρχονται περισσότεροι
-Και γιατί δεν έρχονται τώρα;
-Γιατί είμαι ακριβός
-Και γιατί δε ρίχνεις τις τιμές;
-Μα δεν μπορώ. Δεν με αφήνει η φορολογία.
-Μα η φορολογία σου με τη δραχμή θα αυξηθεί, αφού θα αυξηθεί ο πληθωρισμός, το κράτος θα ζητά ολοένα και περισσότερα.
-Ναι. Θα είμαι όμως ανεξάρτητος.
-Από ποιους;
-Από τους ξένους. Με ελέγχουν με το ευρώ.
-Και με τη δραχμή θα είσαι ανεξάρτητος; Πως; Αφού η ισοτιμία της δραχμής πάλι από "ξένους" όπως λες θα ελέγχεται!
-Δηλαδή;
-Δεν υπάρχει νόμισμα που να μην έχει μια ισοτιμία. Αν θες μπανάνες κάνεις τις δραχμές σου ευρώ ή δολάρια και αγοράζεις μπανάνες! Ή πετρέλαιο, ή φάρμακα. Σου θυμίζω ότι ο Σόρος με τα συναλλάγματα παίζει και ξετινάζει τις χώρες!
-Δηλαδή μου λες ότι άμα πάω στη δραχμή θα θυμηθώ τις μέρες που ο κάθε τυχάρπαστος κατέστρεφε ολόκληρες χώρες παίζοντας με την ισοτιμία;
-Ναι.
-Καλά μένω στο ευρώ. Αλλά χωρίς Μνημόνιο.
-Πως θα το καταφέρεις αυτό;
-Θα το επαναδιαπραγματευτώ.
-Πως; Αφού δεν έχεις ακόμα ορίσει διαπραγματευτές.
-Θα κάνω εκλογές
-Και με ποιο πρόγραμμα; Τι θα προτείνεις; Έχεις εθνικό σχέδιο διαπραγμάτευσης; Έχεις δηλαδή ένα εθνικό "αντι-μνημόνιο';
-Όχι. 
-Οπότε;
-Αει παράτα μας. Δεν ξέρεις τι λες.

Η Μεγάλη Κατάληψη: το Όνειρο κάθε Έλληνα!

Ποια είναι η εθνική μας τεχνογνωσία; Δηλαδή, τι ξέρουμε να κάνουμε καλά ως έθνος;

Όταν λέω καλά, εννοώ δοκιμασμένα καλά. Κι όταν λέω ως έθνος εννοώ κάτι που να το ξέρουμε όλοι!

Ναι, αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά και επιτυχημένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Τις ελληνικής έκδοσης, λεγόμενες "αγωνιστικές κινητοποιήσεις".

Βάζεις ένα συλλογικό, συντεχνιακό στόχο - ένα επίδομα, μια παροχή, μια επιδότηση, κάτι τέλος πάντων - και κάνεις απεργία, κατάληψη, στήνεις μπλόκο, κατεβάζεις τους διακόπτες και γενικώς κάνεις ό,τι μπορείς μέχρι να πάρεις αυτό που θέλεις.

Για θυμήσου: Αγρότες, ταξιτζήδες, μαθητές, εργαζόμενοι ΔΕΚΟ, εκπαιδευτικοί. Όλοι αυτοί κι άλλοι πολλοί για πολλά χρόνια διεκδίκησαν με τη μέθοδο αυτή δεκάδες προνόμια και τα πέτυχαν όλα.

Αυτό ήταν το εθνικό μας σπορ, που καλιεργήσαμε και ασκήσαμε πολύ σοβαρά. Εκατοντάδες ώρες δαπανήθηκαν σε τηλεοπτική προβολή, σε συζητήσεις, σε διαπραγματεύσεις αλλά ένα πράγμα γνώριζαν όλοι: στο τέλος οι διεκδικούντες θα δικαιωθούν.

Σε αυτή τη λογική λοιπόν βασίζεται και η τρέχουσα στάση της Ελληνικής Κοινωνίας.

Με δεδομένο ότι ο "Μεγάλος Εργοδότης" - Τρόικα, ΕΕ, Γερμανία βάλε όποιον θες δεν έχει σημασία - μας έχει ανάγκη (αυτή είναι η δική μας υπόθεση) εμείς προκειμένου να διεκδικήσουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε απλώς προβάλλουμε την "αγωνιστική" μας τεχνογνωσία στη μεγάλη εικόνα: Η μητέρα όλων των διεκδικήσεων. Η μητέρα όλων των "αγωνιστικών κινητοποιήσεων"

Και ποιος είναι ο καταλληλότερος να ηγηθεί αυτού του "οράματος" σε εθνικό επίπεδο: Μα ο ΣΥΡΙΖΑ! 

Πρόκειται για το απόλυτο όνειρο κάθε αριστερού. Μπροστά σε μια "κατάληψη" τέτοιας κλίμακας, ωχριά κάθε προηγούμενη "αγωνιστική δραστηριότητα"! Είναι η υπέρτατη απόλαυση οποιουδήποτε επαγγελματία ή χομπίστα "αγωνιστή" που μέχρι σήμερα έστηνε μικρά κι ασήμαντα πρότζεκτ κατλήψεων. Τι να μας πεί πλέον μια κατάληψη δεκάδων σχολείων, ή το στήσιμο μπλόκων στα Τέμπη ή μια απεργία των οδοκαθαριστών ή της ΔΕΗ ενός ή δύο μηνών; Ψιλοπράγματα.

Εδώ δίνεται η ευκαιρία να εφαρμόσει κανείς τον πηρύνα της αγωνιστικής του διάθεσης σε κλίμακα μιας ολόκληρης χώρας!

Φανταστείτε να είχατε μπροστά σας τον Ντα Βίντσι και να του δίνατε την ευκαιρία να ζωγραφίσει τη Μόνα-Λίζα όχι στον καμβά αλλά στην Πλατεία Συντάγματος! Ή να προσλαμβάνατε τον Μιχαήλ Άγγελο για να φτιάξει ένα γλυπτό μεγέθους όσο η Πάρνηθα! Υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση για έναν καλλιτέχνη από την ευκαιρία να εκφράσει την τέχνη του σε μέγα-κλίμακα; Ασφαλώς όχι!

Ακριβώς το ίδιο έχουμε κι εδώ: Υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση, υπάρχει πιο υπέροχο όνειρο μιας κοινωνίας που για δεκαετίες έμαθε τα μυστικά του "αγώνα" μέχρι να κερδίσει αυτό που ήθελε, από μια τέτοια κινητοποίση σε επίπεδο χώρας; Μέχρι τώρα είχαμε να διεκδικήσουμε ως επί μέρους επαγγελματικές ή κοινωνικές τάξεις, ψίχουλα. Τώρα όμως πάμε για το μεγαλύτερο "αγωνιστικό" πρόγραμμα όλων των εποχών!

 Να προτείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μας προσλάβει ως...μονίμους! Ως τι μονίμους; Απλά ως έναν "μόνιμα" μισθοδοτούμενο πληθυσμό, αφού ούτως ή άλλως έχουμε "σύμβαση αορίστου χρόνου" δια των συνθηκών εισδοχής μας στην Ένωση και στην Ευρωζώνη και - όπως όλοι λένε - δεν προβλέπεται η έξοδός μας απ' αυτή. Μόλις εξασφαλίσουμε την μονιμότητα, βλέπουμε στη συνέχεια τι θα κάνουμε. Νομίζεις ότι σου κάνω πλάκα; Βάλε κάτω τα νούμερα και δες. 
Είμαστε κοντά στα δέκα εκατομμύρια όλοι μαζί, σωστά; Αν σκεφτούμε ότι κάθε οικογένεια έχει πάνω-κάτω τρία μέλη, εκ των οποίων ένα ανήλικο - ε! μην το παρακάνουμε, είπαμε να διοριστούμε μόνο οι ενήλικες έτσι; - έχουμε γύρω στα τρία εκατομμύρια οικογένειες. Αν σε κάθε οικογένεια διοριστούν τα δύο ενήλικα μέλη με ένα μισθό γύρω στα 1200€, δηλαδή 2400€ ανά οικογένεια, πόσο θα κοστίζει στην Ευρώπη να μας δίνει 14 μισθούς το χρόνο, διότι δεν το συζητώ ότι θα κάνουμε πίσω στα κεκτημένα μας; Όλο το "πακέτο" κοστίζει περίπου 100δις € το χρόνο. To ΑΕΠ μας -αν δεν κάνω λάθος - πρέπει να είναι κοντά στα 250δις € και το χρέος κοντά στα 300 δις €. Θα κοστίζουμε περίπου - στην Ευρώπη που θα μας προσλάβει  - τα μισά κάθε χρόνο! Θες άλλα πλεονεκτήματα; Δεν θα βγαίνει κανείς σε απεργίες, αφού όλοι θα είναι μόνιμοι και όλοι θα έχουν σίγουρο μισθό. Δεν θα χρειαστεί να ξαναδανειστούμε, να φτιάχνουμε προϋπολογισμούς "μαϊμού", να κοροϊδεύουμε τους πάντες με "πειραγμένα" στοιχεία, να στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, αφού θα πληρωνόμαστε όλοι απ' ευθείας από την Ευρώπη. Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι θα κερδίσουν κι άλλα χρήματα από αυτήν την ιδέα, αφού δεν θα χρειάζεται να μας επιδοτούν  τους αγρότες μας, τους επιχειρηματίες μας, τους ανέργους μας, την εκπαίδευσή μας και μια σειρά άλλους τομείς. Τέρμα τα δις των ΕΣΠΑ, των  Κοινοτικών Πλαισίων και άλλα τέτοια. Και κυρίως τέρμα τα δάνεια. Άντε το πολύ-πολύ να μας φτιάχνουν οι Ευρωπαίοι κανά δρόμο, καμιά γέφυρα κανά νοσοκομείο όπου και πάλι θα κέρδιζαν, γιατί εγώ δε σου λέω να αλλάξει τίποτε άλλο στην Ελλάδα δηλαδή νοοτροπίες και τέτοια, οπότε και πάλι θα πληρώναμε πανάκριβα διόδια και παχουλά φακελάκια  και τα Ευρωπαϊκά έργα στη χώρα των διορισμένων Ελλήνων θα ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτοχρηματοδοτούμενα. Θες κι άλλα; Μα με το μισθό που θα μας έδιναν, πάλι σε αυτούς θα γύριζαν τα χρήματα αφού και πάλι Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα θα αγοράζαμε, σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα κάναμε τουρισμό και με Ευρωπαϊκά ρούχα θα ντυνόμασταν. 
Έχω και πρόταση για τον τρόπο που θα το πετύχουμε. Αμέ, τι νόμισες!
Θα κλείσουμε τα σύνορα, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους δρόμους. Δεν θα περνάει τίποτα, ούτε τα φορτηγά, ούτε τα πλοία, ούτε τα αεροπλάνα. Αμετακίνητοι όλοι οι Έλληνες στα μπλόκα, με τσίπουρο, λουκάνικα και ζωντανές ανταποκρίσεις. Εξάλλου, όπως αποδεικνύεται, έχουμε τεράστια εμπειρία στις κάθε είδους κινητοποιήσεις. Πως αποδεικνύεται; Μα κάθε είδους συνδικαλιστική κινητοποίηση οποιουδήποτε στην Ελλάδα μέχρι σήμερα ήταν -οικονομικά - επιτυχής. Δεν μας νοιάζει ποιος πληρώνει. Επιπλέον, κανείς μεγαλοσυνδικαλιστής δεν αγνοήθηκε από καμία Κυβέρνηση ή κόμμα όταν αυτό βρέθηκε στην εξουσία. Κανείς δεν έφυγε ποτέ από μπλόκο χωρίς να πάρει. Φαντάσου να το κάνουμε μαζικά, ως Ελλάδα, απαιτώντας από την Ευρώπη να μας προσλάβει. Με μπροστάρηδες τα πολύπειρα συνδικαλιστικά στελέχη - που ξέρουν να οργανώνουν τον αγώνα - με παρουσία στα μπλόκα όλων των πολιτικών αρχηγών δεν χάνουμε με τίποτα. Εγώ από την άλλη φαντάζομαι τον Τσίπρα στο μπλόκο στο Σύνταγμα, τον Σαμαρά στη Μεσσηνία, το Βενιζέλο Θεσσαλονίκη, τη Ντόρα στην Κρήτη, τον Κουβέλη στις καταλήψεις, τον Καρατζαφέρη με το Μιχαλολιάκο να κρατάνε κλειστή την Ακρόπολη. Κανείς ξένος τουρίστας στην Ελλάδα, μέχρι να προσληφθεί κι ο τελευταίος Έλληνας. Θα έρχονται στα σύνορα οι ξένοι Πρωθυπουργοί να διαπραγματευτούν το άνοιγμα των μπλόκων, όπως -καλή ώρα - έκανε ο Βούλγαρος αλλά εμείς εκεί. Αμετακίνητοι.
Γι΄αυτό σου λέω αγαπητέ αναγνώστη. Μην την πετάς την ιδέα μου. Σκέψου τη. Τι μας μάθανε όλες οι Κυβερνήσεις όλα τα χρόνια; Να απαιτούμε, να κινητοποιούμαστε, να κερδίζουμε, να διοριζόμαστε, ανεξαρτήτως συνθηκών. Ε, αυτήν την εθνική τεχνογνωσία μην την πετάξουμε και μην την αφήνουμε να διασπάται σε επί μέρους αγώνες. Ας την κεφαλαιοποιήσουμε. Ας ενωθούμε ως λαός και ας απαιτήσουμε από τους Ευρωπαίους αυτό που μας ανήκει: Διορισμός όλων των Ελλήνων τώρα! Μετά ο δρόμος είναι ανοιχτός. Θα ζητήσουμε και ασφαλιστική κάλυψη και δωρεάν οδοντιατρική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία και αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό! Εξάλλου, εδώ που τα λέμε, απ' ότι φαίνεται ως λαός δεν ξέρουμε να κάνουμε και τίποτα άλλο από το να λιβανίζουμε όλη μέρα το "κάθε τι Ελληνικό" και από την άλλη να διεκδικούμε  διαρκώς και χωρίς όριο από όλους και για όλα. Λοιπόν, έφτασε η στιγμή η απεργία να γίνει πραγματικά εθνική υπόθεση!
Περιμένω και τη δική σου γνώμη. Λες να ζητήσουμε και μπόνους, ή θα μας χαρακτηρίσουν;

Αλέξη, Πάτα το Κουμπί!

Το μήνημα των εκλογών; Η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος;

Αντι-μνημόνιο. Ξερά, ορθά, κοφτά.

Ούτε κόμματα έπαιξαν ρόλο, ούτε ιδεολογίες, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος ούτε ο Τσίπρας ούτε καν η Χρυσή Αυγή. Η κοινωνία μέσω των πρόσφατων εκλογών δεν απάντησε στο ερώτημα που της τέθηκε σχετικά με το ποια Κυβέρνηση θέλει. Απάντησε στο ερώτημα που η ίδια έθεσε στον εαυτό της: Θέλω το Μνημόνιο; Όχι.

Αυτό ήταν. 

Από αυτή την αφετηρία, όλα εξηγούνται. Και οι συσχετισμοί που αποδόθηκαν στα κόμματα και δεν μπορεί να σχηματιστεί Κυβέρνηση και η στάση των κομμάτων και η όψιμη Τσιπρομανία.

Η κοινωνία μίλησε: Είτε το θέλετε αγαπητά κόμματα και πολιτικοί μου, είτε όχι σας μοιράζω έτσι τις έδρες που αναγκαστικά θα με οδηγήσετε εκτός Μνημονίου.

Όσοι μετρήσαμε αυτές τις εκλογές με βάση την εκλογική επιρροή των κομμάτων κάναμε ένα τεράστιο και μεγαλειώδες λάθος. Η κοινωνία δεν επέλεξε κόμματα αλλά έδειξε ολοφάνερα που θέλει να πάει.

Και τώρα;

Τώρα έρχεται ένα άλλο πρόβλημα στη συζήτηση. Ποιος θα πατήσει το κουμπί; Ποιος θα ενεργοποιήσει το μηχανισμό που θα οδηγήσει τη χώρα μακρυά από το Μνημόνιο; 

Εδώ οι πολιτικοί μας αποφάσισαν να βάλουν το "μικρό" στη δύσκολη θέση. 

Να στο πω αλλιώς: Αμφιβάλλεις ότι υπό άλλες συνθήκες ο Σαμαράς με το Βενιζέλο ή και όποιον άλλον δε θα προχωρούσαν στη συγκρότηση Κυβέρνησης; Εξάλλου μια χαρά το έκαναν μόλις λίγες ημέρες πριν. 

Όμως κάποιος έπρεπε να πατήσει το κουμπί: το κουμπί που διακόπτει τη διανειακή σύμβαση, το κουμπί που προκαλεί την τρομακτική μεταβολή των μέχρι τώρα δεδομένων.

Και βρήκαν τον Αλέξη. Ενθουσιώδης, αριστερός, αρχηγός ενός συνασπισμού τάσεων και ρευμάτων. Ο καταλληλότερος να φορτωθεί και τις συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης - που μην ξεχνάμε είναι η απόφαση του λαού - αλλά και ταυτόχρονα εγκλωβισμένος στις θέσεις του. Τι να πει ο Αλέξης; Πως αλλάζει θέση και ξαφνικά γίνεται Μνημονιακός; 

Εξάλλου καθόλου τυχαία δεν ήταν η επιλογή να προχωρήσει η χώρα σε εκλογές στην - κατά τα φαινόμενα - πιο σημαντική φάση της νέας δανειακής σύμβασης: 11,5 δις μέτρων στον ήδη επιβαρυμένο λαό δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα.

Κι έτσι οδηγήθηκε η κατάσταση στο τελικό στάδιο: ποιος θα πατήσει το κουμπί της εξόδου; 

Μην ξεχνάτε ότι το εκλογικό σώμα είχε όλο το χρόνο να αντιληφθεί τι σημαίνει Μνημόνιο, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης και τι συνέπειες έχει αυτό για τη χώρα. Δεν ήταν ένα εκλογικό αποτέλεσμα ευκαιριακό ή ληφθέν υπό πλημμελή πληροφόρηση.

Εκατοντάδες ξένοι και Έλληνες εξήγησαν επί δύο χρόνια τις συνέπειες διακοής της χρηματοδότησης.

Κι ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε. Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς ή όχι. Αποφάσισε.

Πάτα λοιπόν το κουμπί Αλέξη. Αυτό πρέσβευες ως ιδεολογία, αυτό προετοιμάστηκες να κάνεις, αυτό διαλαλείς ότι επιθυμείς και έχεις ως πολιτική πρόταση. 

Και πάνω από όλα, αυτό αποφάσισε ο λαός.

Κι όσες φορές και να ερωτηθεί, πάλι την ίδια απάντηση θα δώσει.

Δυστυχώς. 

Κι από Δευτέρα 300 Άνεργοι Λιγότεροι...

Αγαπητέ ψηφοφόρε,

Ξέρεις τι θα επιτύχεις με την ψήφο σου;

Εννοώ, ξέρεις ή φαντάζεσαι τι θα επιτύχεις ψηφίζοντας ή όχι, γιατί και η αποχή λόγω εκλογικού συστήματος έχει επίδραση στην διαμόρφωση των κοινοβουλευτικών συσχετισμών δυνάμεων;

Αν θεωρείς ότι υπάρχει μια αιτιώδης σχέση μεταξύ της επιλογής σου και των μετέπειτα εξελίξεων, νομίζω ότι διαπράττεις ένα θεμελιώδες λάθος. Δεν υπάρχει τέτοια σχέση. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει στο βαθμό που εσύ νομίζεις ότι υπάρχει.

Δηλαδή, αν θεωρείς πως επιλέγοντας κάποιο κόμμα ή κάποιον υποψήφιο θα διαμορφωθούν διαφορετικά δεδομένα για την κατάσταση της χώρας μετά τις εκλογές μάλλον θα απογοητευτείς.

Αν παρατηρήσεις προσεκτικά  την πολιτική ιστορία της χώρας, ουδέποτε αυτή διαμορφώθηκε καθοριστικά από το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό προσωπικό είτε ήταν υπάκουο εκτελεστικό όργανο εξωτερικών παραγόντων, είτε προσάρμοζε την πολιτική του στις διεθνείς εξελίξεις και συμμαχίες είτε - σε περιόδους που η χώρα ή η περιοχή δεν βρισκόταν στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος - ασκούσε πελατειακή και λαϊκίστικη πολιτική για να επιμηκύνει την παραμονή του στην εξουσία.

Σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε συσχετισμός μεταξύ της λαϊκής εντολής και βούλησης με τις ενέργειες των πολιτικών μας.

Και για να φέρω δυο-τρία πρόσφατα παραδείγματα, εσύ μπορεί να ψήφισες για "επανίδρυση του κράτους" όμως το κράτος δεν επανιδρύθηκε ποτέ. Γιατί μια λαϊκίστικη αντίληψη που χάιδευε τα αυτιά των ψηφοφόρων επικράτησε ώστε να επικρατήσει και το κόμμα στις επόμενες εκλογές. Μετά, εσύ ψήφισες γιατί "υπήρχαν λεφτά" και ξύπνησες σε μια χρεοκοπημένη χώρα. 

Καμία σχέση δεν είχε η ψήφος και η εντολή που έδινες κάθε φορά με αυτό που γινόταν.

Κι αν τώρα πιστεύεις ότι αν επικρατήσουν οι "Μνημονιακοί" θα βγει πέρα το Μνημόνιο και τέλος πάντων κουτσά-στραβά θα βγει πέρα και η χώρα, πάλι λάθος έχεις. Αν πάλι, θεωρείς ότι ψηφίζοντας "Αντι-Μνημόνιο" θα εξαφανιστούν προβλήματα και δανειστές ή θα τρομάξεις την Ευρώπη ή ό,τι άλλο έχει στο νου του ο καθένας που φαντασιώνεται δραχμές και ανεξαρτησίες και πάλι εκτός θέματος θα βρίσκεσαι.

Γιατί;

Μα είπαμε: οι εξελίξεις δεν καθορίζονται από εσένα. 

Ξέρω πολύ καλά ότι είσαι φουσκωμένος από αυτά που σου πούλησαν ΜΜΕ και πολιτικοί. Αλίμονο! Προεκλογική περίοδο ζήσαμε για άλλη μια φορά.

Και καμαρώνεις σαν το παγώνι ότι "η τύχη της χώρας είναι στα χέρια σου" και απευθύνεσαι με στόμφο και σιγουριά στον εαυτό σου και στους άλλους: "θα τους δείξω εγώ!". 

Αυταπάτη. Πολιτικό μάρκετινγκ. Ψέμα!

Ούτε η τύχη της χώρας είναι στα χέρια σου, ούτε θα κάμεις και κανένα μεγάλο κατόρθωμα.

Και τι σου λέω τώρα; 

Χαλάρωσε. Με την ψήφο σου και την επιλογή σου ένα καλό θα κάνεις και μόνο! Θα δώσεις την ευκαιρία σε 300 ανθρώπους να αποκτήσουν ένα καλό εισόδημα και μια σιγουριά για κάποια χρόνια. Αυτό και τίποτα άλλο.

Εξάλλου κι αυτοί οι άνθρωποι αυτό προσδοκούν και επιδιώκουν από σένα. Νομίζεις ότι σου ζητούν την ψήφο για να σώσουν τη χώρα;

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους εξόν από συνδικαλιστικές, κομματικές ή κρατικές θέσεις. Άλλοι κεφαλαιοποιούν τις γνωριμίες τους από τον κοινωνικό ή επαγγελματικό τους περίγυρο. Κάποιοι άλλοι βάζουν πολιτικό τόκο στην αναγνωρισιμότητά τους γιατί υπήρξαν κάποτε από ηθοποιοί και αθλητές μέχρι μετεωρολόγοι ή σπορτ-κάστερ. 

Εδώ θα περίμενες την κλασσική φράση: υπάρχουν όμως και κάποιοι που ξεχωρίζουν.

Ε, δε θα την πω! Δεν υπάρχουν!

Και γιατί; Μα γιατί κανείς δε σου λέει την αλήθεια. Την απλή αλήθεια που λέει ξεκάθαρα: Φίλε μου, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτή τη χώρα, αυτή τη στιγμή και σε αυτή την κατάσταση. Κι όταν λέω κανείς εννοώ κανείς πολιτικός και καμιά πολιτική. Χειρότερα μπορεί. Καλύτερα όχι.

Την κατάσταση στα χέρια της δεν την έχει η πολιτική. Αυτό είναι μια παπαρδέλα των πολιτικών που την τσαμπουνάνε για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Και αυτή την παπαρδέλα τη σιγοντάρουν κι οι δημοσιογράφοι που επίσης πουλάνε τους πολιτικούς ως είδηση και ομοίως την καταπίνουν και οι πολίτες που βιοπορίζονται από τον κρατικό κορβανά άρα από την παρουσία πολιτικών και κομματικής εξουσίας.

Την κατάσταση στα χέρια τους την έχουν η κοινωνία και οι αγορές. Στην πραγματικότητα αγαπητέ ψηφοφόρε, εσύ την έχεις. Όχι όμως με την ψήφο σου αλλά με τη νοοτροπία σου. 

Η ψήφος είναι το δικό σου άλλοθι, ότι εσύ έκανες το καθήκον σου και μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος μεταθέτοντας την εξουσία και την ευθύνη. Όμως η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει στα χέρια σου.

Εσύ είσαι ο κρατικοδίαιτος, εσύ είσαι ο προστατευμένος επαγγελματίας, εσύ είσαι ο επιδοτούμενος αγρότης, εσύ είσαι ο χειροκροτητής και ο κομματικός σημαιοφόρος, εσύ είσαι η άγαμη συνταξιδοτηθείσα θυγατέρα, εσύ είσαι ο 40άρης συνταξιούχος, εσύ είσαι ο προσποριζόμενος τα ελλείμματα και τα χρέη. Και βέβαια, εσύ είσαι εκείνος που θα ψηφίσεις για να αναδείξεις τον αποδιοπομπαίο τράγο της επόμενης ημέρας. 

Εσύ λοιπόν έχεις την κατάσταση στα χέρια σου.

Κατά τα άλλα, καλό θα είναι να δώσεις την ευκαιρία να βρουν εισόδημα 300 άνθρωποι που επένδυσαν όλο αυτό τον καιρό σε φυλλάδια, σε συγκεντρώσεις, σε ομιλίες, σε πτι-φουρ και σε καναπεδάκια, σε πλαστικά ή πάνινα σημαιάκια, σε μεγάφωνα και σε τηλεοπτικές παρουσίες.

Στο κάτω-κάτω 300 άνεργοι λιγότεροι στις μέρες μας δεν είναι και λίγο!