Ιστορικές οι στιγμές ζούμε αγαπητοί μου! Η οικονομική κρίση εξακολουθεί να "ζυμώνει" άγρια το πολιτικό μας σκηνικό και να πλάθει νέες νόρμες και νέους συσχετισμούς. Συγκεκριμένα, το πρόσφατο διάγγελμα του Πρωθυπουργού σηματοδότησε την πιο θεαματική στροφή που έχει κάνει πολιτικός στη νεώτερη πολιτική μας ιστορία. Ίσως και πιο πίσω απ' αυτή.
Ο κ. Παπανδρέου καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του στην αντιπολίτευση και κατά μείζονα λόγο κατά την τελευταία προεκλογική εκστρατεία αλλά και κατά τις πρώτες - περίφημες πια - "εκατό ημέρες" της διακυβέρνησής του, φρόντισε να φιλοτεχνήσει και να προβάλλει ένα έντονο κοινωνικό και γνήσια σοσιαλιστικό προφίλ. Ποιος δεν θυμάται τα δάκρυα από τα δακρυγόνα στο λιμάνι του Πειραιά σε κινητοποιήσεις των αγροτών, το "σφυροκόπημα" κατά Καραμανλή για την τότε αποκαλούμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση και πιο μετά την εμμονή στη βασανιστική διαβούλευση για το κάθε τι, ακόμη και για ζητήματα επείγοντα και προφανή, στο όνομα της διαφάνειας, της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας. Αίφνης όμως ο κ. Παπανδρέου υπερέβη εαυτόν.
Τα μέτρα που εξήγγειλε θα τα ζήλευε και πιο ακραίος νεο-φιλελεύθερος γιάπις στην καρδιά της Γουόλ Στριτ και του Λονδρέζικου Σίτι. Επιβολή έμμεσων φόρων, άκριτη περικοπή μισθών στο Δημόσιο, πλαφόν στον προϋπολογισμό και συνταξιοδοτικό με όρια ηλικίας συνδεόμενα με το προσδόκιμο ζωής! Χωρίς διαβουλεύσεις, πέρα από κάθε λογική προεκλογικών δεσμεύσεων ακόμη και για τα ελληνικά μέτρα όπου έχουμε περίπου συμβιβασθεί με το γεγονός ότι κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση "ξεχνά" σχεδόν το σύνολο των υποσχέσεών της.
Η ειρωνεία είναι ότι ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς προχωρά - στα λόγια τουλάχιστον - πολύ πιο πέρα κι από προγράμματα υποτίθεται "σκληρών" φιλελεύθερων Κυβερνήσεων, ενώ φαντάζομαι ότι ο πιο ευτυχής πολιτικός αυτή την περίοδο δεν θα πρέπει να είναι άλλος από τον κ. Καραμανλή, του οποίου το προεκλογικό πρόγραμμα όχι μόνο μας ανήγγειλε ουσιαστικά ότι θα εφαρμόσει ο κ. Παπανδρέου αλλά και μάλιστα στην πιο ακραία του έκδοση. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή!
Ακόμη πιο θεαματικό είναι το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου όχι μόνο δεν αναζήτησε συμμάχους - πως θα ήταν δυνατό άλλωστε - στον πιο συγγενή του πολιτικό χώρο, στο ΣΥΡΙΖΑ επί παραδείγματι, αλλά βρήκε υποστηρικτή στο πρόσωπο του κ. Καρατζαφέρη! Δεν γνωρίζω πολλά κεντροαριστερά κόμματα ή πολλούς σοσιαλιστές ηγέτες που να βρίσκει η οικονομική τους πολιτική ένθερμους υποστηρικτές στο χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς.
Κι ενώ ζούμε στην εποχή του απόλυτου πολιτικού παράδοξου, η μοίρα του κ. Σαμαρά εξακολουθεί να τον ταλανίζει, επιφυλάσσοντας του διαρκώς την ίδια ιστορική "υποχρέωση", για διαφορετικά αίτια κάθε φορά αλλά με κοινό αποτέλεσμα: Να στηρίζει επιλογές και Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Από το 1993 και το 1995, που ψήφιζε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Στεφανόπουλο, ως το 2010 με την εκλογή του κ. Παπούλια ο κ. Σαμαράς υποβάλλεται από την αμείλικτη ιστορική συγκυρία στο ίδιο "μαρτύριο"! Στην παρούσα φάση όμως είναι σαφές ότι του αναγνωρίζονται πολιτικά ελαφρυντικά. Στηρίζει, όπως αποδεικνύεται, μια Κυβέρνηση που είναι έτοιμη να εφαρμόσει αυτά για τα οποία ολόκληρη η Νέα Δημοκρατία αγωνιζόταν να μας πείσει προεκλογικά πως αποτελούν συνταγή σωτηρίας από την κρίση. Αυτή όμως τη "θατσερική" συνταγή με τη θεαματική αύξηση των έμμεσων φόρων και την επιμονή στο μονεταρισμό, όπου αμφότερα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην έκρηξη της ανεργίας - για την ιστορία να θυμίσουμε ότι με την ίδια ακριβώς συνταγή η ανεργία στη Μ. Βρετανία υπερδιπλασιάστηκε επί Θάτσερ - υποτίθεται ότι ο ελληνικός λαός την αποδοκίμασε και μάλιστα με "νωπή" εντολή του.
Ο κ. Παπανδρέου φαίνεται ότι αμφιταλαντεύθηκε ισχυρά και για αρκετό καιρό, προκειμένου να αποφασίσει να προσχωρήσει σε ένα μοντέλο που ο ίδιος, η Κυβέρνησή του και το κόμμα του δεν είναι καθόλου έτοιμοι να υπηρετήσουν. Δεν είναι "φτιαγμένο" το σύστημα ΠΑΣΟΚ για να "τρέξει" νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Δεν είναι δυνατόν ένας πολιτικός οργανισμός εξουσίας όπως το ΠΑΣΟΚ να προετοιμάζεται επί μακρόν για την ανάληψη της εξουσίας με ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό μοντέλο και εν μια νυκτί να καλείται να εφαρμόσει το εντελώς αντίθετο. Κάτι δεν γίνεται σωστά. Ενδεχομένως -και αυτό θα το δείξει ο χρόνος- ούτε η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ είναι πρόθυμη να ακολουθήσει τον κ. Παπανδρέου - τον "καινούριο" κ. Παπανδρέου!- σε έναν εντελώς νέο δρόμο. Ήδη η σύγκρουση με τους "πράσινους" συνδικαλιστές είναι εδώ κι αν η αντιπαράθεση με τους αγρότες "χρεώνεται" στην Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης με το ιδιόρρυθμο στυλ διαχείρισης κρίσεων (!), η πρωτοφανής πρωθυπουργική μεταστροφή θα χρεωθεί στον ίδιο προσωπικά. Το ενδο-ΠΑΣΟΚικό ρήγμα είναι βαθιά θαμμένο και δεν φαίνεται κάτω από τους "τόνους τσιμέντο" που έχει "ρίξει" η άνοδος στην εξουσία. Όμως υπάρχει, είναι ενεργό και μας προειδοποιεί με "προσεισμικές" δονήσεις.
Βέβαια, υπάρχουν και εναλλακτικά σενάρια τα οποία αρνούμαι καν να διανοηθώ ότι μπορούν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα εξαιτίας των λίαν δυσμενών αποτελεσμάτων που θα επιφέρουν εφόσον ευσταθούν: Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού να αποτελεί επικοινωνιακό πυροτέχνημα άνευ αντικρίσματος ως προσπάθεια να ριφθεί "στάχτη στα μάτια" των αγορών και της ΕΕ ή απλά να μην υπάρχει πραγματικό σχέδιο και το σύστημα να λειτουργεί "βλέποντας και κάνοντας". Αμφότερα, οδηγούν σε βέβαιη κατάρρευση οπότε και θεωρώ ως δεδομένο ότι απλά δεν υφίστανται.
Ο κ. Παπανδρέου καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του στην αντιπολίτευση και κατά μείζονα λόγο κατά την τελευταία προεκλογική εκστρατεία αλλά και κατά τις πρώτες - περίφημες πια - "εκατό ημέρες" της διακυβέρνησής του, φρόντισε να φιλοτεχνήσει και να προβάλλει ένα έντονο κοινωνικό και γνήσια σοσιαλιστικό προφίλ. Ποιος δεν θυμάται τα δάκρυα από τα δακρυγόνα στο λιμάνι του Πειραιά σε κινητοποιήσεις των αγροτών, το "σφυροκόπημα" κατά Καραμανλή για την τότε αποκαλούμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση και πιο μετά την εμμονή στη βασανιστική διαβούλευση για το κάθε τι, ακόμη και για ζητήματα επείγοντα και προφανή, στο όνομα της διαφάνειας, της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας. Αίφνης όμως ο κ. Παπανδρέου υπερέβη εαυτόν.
Τα μέτρα που εξήγγειλε θα τα ζήλευε και πιο ακραίος νεο-φιλελεύθερος γιάπις στην καρδιά της Γουόλ Στριτ και του Λονδρέζικου Σίτι. Επιβολή έμμεσων φόρων, άκριτη περικοπή μισθών στο Δημόσιο, πλαφόν στον προϋπολογισμό και συνταξιοδοτικό με όρια ηλικίας συνδεόμενα με το προσδόκιμο ζωής! Χωρίς διαβουλεύσεις, πέρα από κάθε λογική προεκλογικών δεσμεύσεων ακόμη και για τα ελληνικά μέτρα όπου έχουμε περίπου συμβιβασθεί με το γεγονός ότι κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση "ξεχνά" σχεδόν το σύνολο των υποσχέσεών της.
Η ειρωνεία είναι ότι ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς προχωρά - στα λόγια τουλάχιστον - πολύ πιο πέρα κι από προγράμματα υποτίθεται "σκληρών" φιλελεύθερων Κυβερνήσεων, ενώ φαντάζομαι ότι ο πιο ευτυχής πολιτικός αυτή την περίοδο δεν θα πρέπει να είναι άλλος από τον κ. Καραμανλή, του οποίου το προεκλογικό πρόγραμμα όχι μόνο μας ανήγγειλε ουσιαστικά ότι θα εφαρμόσει ο κ. Παπανδρέου αλλά και μάλιστα στην πιο ακραία του έκδοση. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή!
Ακόμη πιο θεαματικό είναι το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου όχι μόνο δεν αναζήτησε συμμάχους - πως θα ήταν δυνατό άλλωστε - στον πιο συγγενή του πολιτικό χώρο, στο ΣΥΡΙΖΑ επί παραδείγματι, αλλά βρήκε υποστηρικτή στο πρόσωπο του κ. Καρατζαφέρη! Δεν γνωρίζω πολλά κεντροαριστερά κόμματα ή πολλούς σοσιαλιστές ηγέτες που να βρίσκει η οικονομική τους πολιτική ένθερμους υποστηρικτές στο χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς.
Κι ενώ ζούμε στην εποχή του απόλυτου πολιτικού παράδοξου, η μοίρα του κ. Σαμαρά εξακολουθεί να τον ταλανίζει, επιφυλάσσοντας του διαρκώς την ίδια ιστορική "υποχρέωση", για διαφορετικά αίτια κάθε φορά αλλά με κοινό αποτέλεσμα: Να στηρίζει επιλογές και Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Από το 1993 και το 1995, που ψήφιζε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Στεφανόπουλο, ως το 2010 με την εκλογή του κ. Παπούλια ο κ. Σαμαράς υποβάλλεται από την αμείλικτη ιστορική συγκυρία στο ίδιο "μαρτύριο"! Στην παρούσα φάση όμως είναι σαφές ότι του αναγνωρίζονται πολιτικά ελαφρυντικά. Στηρίζει, όπως αποδεικνύεται, μια Κυβέρνηση που είναι έτοιμη να εφαρμόσει αυτά για τα οποία ολόκληρη η Νέα Δημοκρατία αγωνιζόταν να μας πείσει προεκλογικά πως αποτελούν συνταγή σωτηρίας από την κρίση. Αυτή όμως τη "θατσερική" συνταγή με τη θεαματική αύξηση των έμμεσων φόρων και την επιμονή στο μονεταρισμό, όπου αμφότερα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην έκρηξη της ανεργίας - για την ιστορία να θυμίσουμε ότι με την ίδια ακριβώς συνταγή η ανεργία στη Μ. Βρετανία υπερδιπλασιάστηκε επί Θάτσερ - υποτίθεται ότι ο ελληνικός λαός την αποδοκίμασε και μάλιστα με "νωπή" εντολή του.
Ο κ. Παπανδρέου φαίνεται ότι αμφιταλαντεύθηκε ισχυρά και για αρκετό καιρό, προκειμένου να αποφασίσει να προσχωρήσει σε ένα μοντέλο που ο ίδιος, η Κυβέρνησή του και το κόμμα του δεν είναι καθόλου έτοιμοι να υπηρετήσουν. Δεν είναι "φτιαγμένο" το σύστημα ΠΑΣΟΚ για να "τρέξει" νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Δεν είναι δυνατόν ένας πολιτικός οργανισμός εξουσίας όπως το ΠΑΣΟΚ να προετοιμάζεται επί μακρόν για την ανάληψη της εξουσίας με ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό μοντέλο και εν μια νυκτί να καλείται να εφαρμόσει το εντελώς αντίθετο. Κάτι δεν γίνεται σωστά. Ενδεχομένως -και αυτό θα το δείξει ο χρόνος- ούτε η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ είναι πρόθυμη να ακολουθήσει τον κ. Παπανδρέου - τον "καινούριο" κ. Παπανδρέου!- σε έναν εντελώς νέο δρόμο. Ήδη η σύγκρουση με τους "πράσινους" συνδικαλιστές είναι εδώ κι αν η αντιπαράθεση με τους αγρότες "χρεώνεται" στην Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης με το ιδιόρρυθμο στυλ διαχείρισης κρίσεων (!), η πρωτοφανής πρωθυπουργική μεταστροφή θα χρεωθεί στον ίδιο προσωπικά. Το ενδο-ΠΑΣΟΚικό ρήγμα είναι βαθιά θαμμένο και δεν φαίνεται κάτω από τους "τόνους τσιμέντο" που έχει "ρίξει" η άνοδος στην εξουσία. Όμως υπάρχει, είναι ενεργό και μας προειδοποιεί με "προσεισμικές" δονήσεις.
Βέβαια, υπάρχουν και εναλλακτικά σενάρια τα οποία αρνούμαι καν να διανοηθώ ότι μπορούν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα εξαιτίας των λίαν δυσμενών αποτελεσμάτων που θα επιφέρουν εφόσον ευσταθούν: Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού να αποτελεί επικοινωνιακό πυροτέχνημα άνευ αντικρίσματος ως προσπάθεια να ριφθεί "στάχτη στα μάτια" των αγορών και της ΕΕ ή απλά να μην υπάρχει πραγματικό σχέδιο και το σύστημα να λειτουργεί "βλέποντας και κάνοντας". Αμφότερα, οδηγούν σε βέβαιη κατάρρευση οπότε και θεωρώ ως δεδομένο ότι απλά δεν υφίστανται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου