Μια Φωνή που Δεν θα Ακουστεί από Κανέναν

Όσοι μου κάνετε την τιμή και από καιρού εις καιρόν με διαβάζετε, θα θυμάστε ότι εκεί κάπου στα τέλη του Αυγούστου είχαμε αναρτήσει μια σελίδα από το "Ημερολόγιο ενός Νεοδημοκράτη". Ο ίδιος άνθρωπος, απλός και χαμηλών τόνων, με τη δεδομένη πολιτική προτίμηση, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο κόμμα του κάθισε κι έγραψε αυτά που θα πει στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Φυσικά, κανείς δεν θα τον προσκαλέσει, κανείς δεν θα του επιτρέψει να μιλήσει, κανείς δεν πρόκειται να τον ακούσει και κανείς δεν θα τον εκπροσωπήσει. Αφήστε τον όμως να το πιστεύει. Εμείς, απλώς αντιγράφουμε εδώ αυτόν το λόγο, αυτή τη φωνή που δεν θα ακουστεί από κανέναν.
"Κύριε Πρόεδρε της Οργανωτικής Επιτροπής, κυρίες και κύριοι,
700.000 περίπου ψηφοφόροι μας από το 2007 και πάνω από 1.000.000 ψηφοφόροι μας από το 2004, έφυγαν από κοντά μας, τρέχοντας - θα έλεγε κανείς - σαν να είμαστε το ισοδύναμο μιας πολιτικής καταστροφής. Εμείς που απομείναμε, με περίσσιο πολιτικό εγωισμό, καλούμαστε -ερήμην τους - να εκλέξουμε νέο αρχηγό, με τελικό στόχο να τους φέρουμε και πάλι κοντά μας. Χωρίς να απευθυνθούμε σε αυτούς τους πολίτες, χωρίς να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους μας εγκατέλειψαν με τόσο εκκωφαντικό τρόπο, σαν να μην μας ψήφισαν ποτέ και σαν να μην τους θεωρούμε χρήσιμους στις  εσωτερικές μας διαδικασίες ωστόσο κάποια στιγμή θα τους καλέσουμε να μας ψηφίσουν και πάλι. Επίσης, δεν αναρωτηθήκαμε αν κι εκείνοι που μας ψήφισαν στις πρόσφατες Εθνικές Εκλογές, αισθάνονται την ανάγκη να εκφρασθούν για την κατάσταση που περιήλθε η παράταξη. Δεν μας απασχόλησε αν κάποιοι απ' αυτούς αναζητήσουν αλλού πολιτική στέγη, αισθανόμενοι ότι το κόμμα, που υπό τις δεδομένες συνθήκες πίστεψαν και επέλεξαν, τους χρειάζεται και τους καλεί μόνο σε κάθε εκλογική διαδικασία ενώ  τους αγνοεί όταν πρόκειται να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις. Ακόμη και στην περίπτωση που τους καλέσουμε να συμμετάσχουν σε μια διαφορετική διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου του κόμματος, έστω και με την πιο διευρυμένη βάση, θα τους έχουμε περιορίσει στενά σε μια διαδικασία επιλογής μεταξύ κάποιων υποψηφίων, κρατώντας τους μακριά από κάθε άλλη συζήτηση.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι,
σήμερα επανερχόμαστε, μοιραία θα έλεγε κανείς, στο δίλημμα εκείνο που σε συμβολικό επίπεδο βεβαίως, μας οδήγησε όχι σε μια ήττα κυβερνητικής φθοράς, αλλά σε μια εκλογική κατάρρευση: ότι είναι "νόμιμον" είναι και "ηθικόν"; Η συνεδριακή διαδικασία είναι νόμιμη και σύμφωνη με το καταστατικό του κόμματος. Είναι όμως και ηθική; Απαντήσαμε στα ερωτήματα που απασχολούν τους Νεοδημοκράτες και τις Νεοδημοκράτισσες, αλλά και όλους τους πολίτες, ώστε ξεκάθαρα και κυρίως αξιόπιστα να απευθυνθούμε και πάλι σ' αυτούς;
Επιτρέψτε μου να θέσω από αυτό το βήμα κάποια από τα ερωτήματα αυτά, για τα οποία, όπως εκτιμώ, δεν διαθέτει κανείς τα πολιτικά αποθέματα ώστε να τα απαντήσει ευθέως:

• Η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, ενώ γνωρίζαμε τι θα συμβεί, ήταν νόμιμη. Ήταν όμως και ηθική; Κατηγορήσαμε το ΠΑΣΟΚ ότι κινείται στα όρια του συνταγματικού πνεύματος, όταν ανακοίνωσε ότι θα προκαλέσει εκλογές το Μάρτιο του 2010 με αφορμή τη διαδικασία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και πως απαντήσαμε σε αυτό; Με την εξίσου αμφίβολης  στοίχισης με το πνεύμα του συντάγματος, κίνησης να προσφύγουμε σε πρόωρες κάλπες, έχοντας λάβει τη λαϊκή εντολή για μια τετραετία. Με αυτή τη λογική και συνταγματική ακροβασία ποιοι συντάχθηκαν και με ποια σκοπιμότητα; Ποιοι θεώρησαν ότι ο Ελληνικός Λαός θα συμμεριζόταν τέτοια έωλα διλήμματα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη και την ωριμότητά του;

•  Η διατήρηση του συνόλου του πολιτικού και κομματικού δυναμικού της Κυβέρνησης και του κόμματος, μετά την όχι ευκαταφρόνητη ήττα στις Ευρωεκλογές, παρέμεινε στις θέσεις του. Απολύτως νόμιμον. Ήταν όμως και ηθικόν; Όταν ο Ελληνικός Λαός αποδοκιμάζει, μέσα από μια εκλογική διαδικασία, τις επιλογές σου, η απόλυτη εμμονή σε αυτές τις επιλογές στη συνέχεια, δεν συνιστά πράξη αμφιβόλου, κομματικής τουλάχιστον, ηθικής;  Εάν ο αρχηγός ήταν απόλυτα ταυτισμένος με τις επιλογές του και μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές, τότε έπρεπε να αποχωρήσει παραιτούμενος από αρχηγός του κόμματος κι όχι οδηγώντας ο ίδιος το κόμμα σε επόμενες εκλογές με τις ίδιες ήδη αποδοκιμασθείσες επιλογές.

Επιτρέψτε μου για λίγο, μιας και απευθύνομαι στο ανώτατο  κομματικό όργανο, να αποκλίνω από τους κανόνες του πολιτικώς ορθού και να αναφερθώ στο κομματικώς δέον. Υπάρχει μια μερίδα οπαδών του κόμματος που έρχεται πρώτο στις κομματικές συγκεντρώσεις και φεύγει τελευταίο. Είναι εκείνοι που χρειαζόμαστε μόνο σε κάθε προεκλογική εκστρατεία. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κανείς πολιτικός δεν θέλει να αναφέρεται σ' αυτούς, δεν είναι πρέπον να συνευρίσκεται μ' αυτούς και σίγουρα αποτελούν μια καλή αφορμή ώστε να βρίσκεται διαρκώς σε σύσκεψη. Είναι εκείνοι που χρειαζόμαστε μόνο τα χειροκροτήματα αλλά όχι και την άποψή τους. Αναφέρομαι κυρίως σε νέα παιδιά, αλλά και σε μεγαλύτερους ανθρώπους, που εξαιτίας δικών μας αμαρτιών - σε θεσμούς και σε κράτος - χρειάζονται την κομματική ταυτότητα για να ανοίξουν τις πόρτες της ζωής τους και της δουλειάς τους. Αυτούς τους οπαδούς μας τους αγνοήσαμε. Τους κλείσαμε σαν σκελετούς στην κομματική ντουλάπα. Ταυτόχρονα, δεν φροντίσαμε να συγκροτήσουμε εκείνη τη Δημόσια Διοίκηση που να τους απαλλάσσει, αυτούς αλλά και όλους τους πολίτες, από την επίπονη διαδικασία να μας αναζητούν. Νόμιμα πράξαμε πάντοτε,  εντάσσοντάς τους σε προγράμματα απασχόλησης κομματικής ομηρείας. Πράξαμε όμως και ηθικά όταν με το ένα χέρι τους διορίζαμε ενώ με το άλλο υπογράφαμε την προκήρυξη ήδη χαμένων εκλογών;

Με πολύ σεβασμό, θα απευθυνθώ και στον απερχόμενο Πρόεδρο του κόμματός μας και πρώην πρωθυπουργό κ. Καραμανλή. Κύριε Πρόεδρε, το 2004 - το έχετε κι εσείς αντιληφθεί πλέον - δεν εκλεχθήκατε μόνο Πρωθυπουργός της χώρας. Στο πρόσωπό σας ο Ελληνικός Λαός είδε την ελπίδα. Δεν σας εμπιστεύθηκε μόνο τη διαχείριση των εθνικών υποθέσεων αλλά σας εναπόθεσε και την προσδοκία του ότι υπάρχει μια διαφορετική κατηγορία πολιτικού προσωπικού, πολύ πάνω από το μέσο όρο πολιτικής συμπεριφοράς. Αυτήν την ελπίδα, ως πολιτικό κεφάλαιο, προσπαθήσατε να ρίξετε κι εσείς στην πρόσφατη εκλογική μάχη, υποσχόμενος ότι "τώρα θα δείτε πως κερδίζονται οι μάχες". Όσοι σας ακολούθησαν, γνώριζαν ότι αυτή η μάχη είχε χαθεί προ πολλού. Όμως γι΄αυτούς είστε ακόμη η ελπίδα για τις επόμενες μάχες. Είναι νόμιμο να αποχωρήσετε κύριε Πρόεδρε. Δεν είναι όμως, κατά τη δική μου γνώμη, ηθικό να αποχωρήσετε έχοντας δώσει αυτήν την υπόσχεση. Αν συνηγορήσετε με τη στάση σας στο "ότι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν", θα έχετε - δυστυχώς - εξαφανίσει και την τελευταία ελπίδα στους οπαδούς αυτού του κόμματος ότι μπορεί να υπάρχει ένας πολιτικός του δικού σας πολιτικού μεγέθους, αξιόπιστος, έντιμος και συνεπής στα λόγια και στα έργα. Σε κάθε επόμενο αρχηγό θα πέφτει βαριά η σκιά που θα αφήσει η ανάμνηση της εγκατάλειψης του αγώνα από εσάς. Θα πλανάται το ύπουλο ερώτημα της αμφισβήτησης αν την εντολή που θα πάρει ο επόμενος αρχηγός θα την τιμήσει μέχρι τέλους. Η παραίτησή σας είναι νόμιμη πράξη. Δεν αποτελεί όμως και πολιτικά ηθική πράξη να αποχωρήσετε έχοντας αφήσει την αίσθηση της εγκατάλειψης και επιτρέψτε μου να πω και της πολιτικής "προδοσίας", στους οπαδούς ενός κόμματος που φέρνει τη σφραγίδα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η υστεροφημία σας θα προσδιορίσει σημαντικά και την υστεροφημία μιας ολόκληρης πολιτικής σχολής στην οποία, όχι λόγω ονόματος αλλά από στάση ζωής, ανήκετε.
«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» αποφαινόταν ο Δημοσθένης. Μην επιτρέψετε να το "τελευταίον εκβάν"  της δικής σας πορείας να το καρπωθεί ο Άδωνις!