Νέα Ελλάδα!...Όπως λέμε...Λεφτά Υπάρχουν!

                                                                                                         "Όση ώρα εγώ μιλάω εσείς παραγγέλνετε!"

                                                                                                                                  Υπουργός Υγείας

Έχει πράγματι ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς την εξέλιξη του Πρωθυπουργικού σχεδιασμού, όπως αυτός άρχισε να ξετυλίγεται από την ημέρα που αιφνιδίως αποφάσισε να κλείσει τη Δημόσια Τηλεόραση.

Η αποτυχία ουσιαστικής ανάταξης των εσόδων, είτε μέσω ουσιαστικών αποκρατικοποιήσεων, είτε μέσω περιορισμού των δαπανών - αποτυχία αναμενόμενη καθώς η τρικομματική ηγετική ομάδα της χώρας ήταν ούτως ή άλλως ταγμένη στην προστασία του κομματικού κράτους - οδήγησε σε μια σειρά προσχεδιασμένων επιλογών που τελικό σκοπό έχουν την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών.

Εκλογών που ας μη γελιόμαστε, έχουν ως ελατήριο την εκ νέου καθυστέρηση έναντι οιουδήποτε  τιμήματος, την αποφυγή ραγδαίων και σημαντικών απολύσεων στο δημόσιο. Με απλά λόγια, οι πρόωρες εκλογές δεν θα είναι τίποτα άλλο από μια επιπλέον προσπάθεια καθυστερήσεων, μήπως και σωθούν κάποιες χιλιάδες αργόμισθων ψηφοφόρων.

Η αδυναμία της δικομματικής Κυβέρνησης - όπως και των προηγούμενων βεβαίως - να προχωρήσουν σε γνήσια και γενναία μέτρα συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, επιβάλλει την εφεύρεση της "Νέας Ελλάδας", την εικονική αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού και τελικώς τη δοκιμασία στις κάλπες και αυτού του σχήματος. Όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο για το διαγωνισμό "Σώστε τους Αργόμισθους"!

Ναι, ο κ. Σαμαράς προσπάθησε να μας πείσει με μια σειρά κινήσεων ότι είναι ο άνθρωπος της ελεύθερης αγοράς. Ναι, αποκρατικοποίησε την ΑΤΕ, ναι προσπάθησε με τον ΟΠΑΠ, με τη ΔΕΣΦΑ και επιστράτευσε προληπτικά τους βαριά εργαζόμενους καθηγητές που απειλούσαν με απεργία εν μέσω εξετάσεων.

Και ναι, ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να κάνει και κάτι με τους αγωγούς - άνευ ουσίας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - κι όλα αυτά είναι πολύ καλά. Επίσης πολύ καλό ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ. Όχι το άνοιγμά της που θα ακολουθήσει. Αλλά ας μην του χρεώσουμε και κάτι που δεν έγινε ακόμη!

Κι όμως, όπως γράφαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, μολονότι όλα αυτά είναι θαυμάσια, ο κ. Σαμαράς έφτασε στο όριό του. Στο όριο ενός αμιγώς επαγγελματία Έλληνα πολιτικού. Στον κολοφώνα του! 

Μέχρι εκεί μπορεί. Και ενώ σε άλλες εποχές θα τρίβαμε τα μάτια μας με αυτές τις κινήσεις, σήμερα όχι μόνο δεν αρκούν αλλά η πρακτική τους αξία στην οικονομική δίνη που βρισκόμαστε, τείνει στο μηδέν.

Οπωσδήποτε κάποιος έπρεπε να τα κάνει και όλα αυτά. Αλλά είναι τόσο λίγα, τόσο ανεπαίσθητα μικρά που χρησιμεύουν μόνο ως ανούσια επιχειρήματα σε κομματικά ακροατήρια.

Ευχαριστούμε για αυτά τα ολίγα κύριε Σαμαρά, αλλά μάλλον είναι ώρα να φεύγετε! Όχι μόνο γιατί η χώρα χρειάζεται πολύ πιο επιθετικές και θαρραλέες κινήσεις προς την απελευθέρωση της οικονομίας αλλά και να διαφυλάξετε τη δική σας υστεροφημία.

Τι αποφάσισε λοιπόν να μας "πουλήσει" το πρωθυπουργικό "πολιτικό μάρκετινγκ";

Το νέο προϊόν: "Νέα Ελλάδα"!

Μια πολιτική παρλαπίπα, όπου ο άνεργος και ο καλοπληρωμένος αργόμισθος του Δημοσίου, ο επιχειρηματίας του ιδιωτικού τομέα κι ο κομματικά διορισμένος σύμβουλος της ΔΕΚΟ, ο ιδιωτικός υπάλληλος και ο προαλειφόμενος για Ευρωβουλευτής βολεμένος συνδικάλας θα αγωνίζονται μαζί υπό τη νέα επωνυμία του κ. Σαμαρά.

Κι ενώ κάποτε ο κ. Παπανδρέου υφάρπαζε ψήφους και εξουσία υποσχόμενος ότι τα "λεφτά υπάρχουν", καθοδηγώντας τις διψασμένες για διορισμό και δουλίτσες με το δημόσιο μάζες προς τις κάλπες, σήμερα ο κ. Σαμαράς ζητά την πολιτική μας ανοχή κι επιζητά την μελλοντική μας ψήφο, στο όνομα της Ελλάδας.

Όχι όμως δημιουργώντας συνθήκες ίδιες και ίσες για όλους, αλλά προσπαθώντας να πάρει ψήφο και πολιτική ισχύ εκ νέου, με τις διαφορές υπέρ των βολεμένων.

Και για να προλάβω τους καλούς αναγνώστες που θα αναρωτηθούν γιατί ενώ αναγνωρίζω στον κ. Σαμαρά κινήσεις προς την ορθή κατεύθυνση, προτείνω την πολιτική του αποδοκιμασία, θα σημειώσω ότι κάθε πολιτικός είναι υπηρέτης της χώρας. Αν μας "κάνει" για ένα διάστημα ή για μια "αγγαρεία" καλώς. Αν "κουράστηκε" ή αν οι πολιτικές του δυνάμεις δεν αρκούν για το παραπέρα, τότε...αντίο!

Κι αν η Αριστερά, μέσα στον οικονομικό της παραλογισμό, μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα οδηγήσουν σε μια ολική κατάρρευση του κομματικού κράτους εξαιτίας της απόλυτης έλλειψης ρευστότητας που το τρέφει, τότε καλώς να ορίσει!

Το ευκταίο θα ήταν η συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου ρεαλιστικού και ορθολογικού για έξοδο από την κρίση και επιστροφή στις αγορές.

Όσο αυτό δεν υπάρχει και κυριαρχεί η συνθηματολογία, η επανάληψη επικοινωνιακών μοτίβων και η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων που έρμαια κι αυτά στην προσπάθεια για πολιτική επιβίωση αναγκάζονται να καταπίνουν περισπούδαστες δηλώσεις τους προκειμένου να βρουν μια θεσούλα γύρω από τον γενναιόδωρο κρατικό κορβανά, δυστυχώς το Μνημόνιο, τα νέα μέτρα και οι επιπτώσεις στην κοινωνία θα μας τυραννούν για πολύ ακόμα. 

Αντί Άρθρου: Αν Πιστεύτε Πως Αυτή η Κυβέρνηση Μπορεί...Δείτε το Βίντεο!

Τώρα τι λέτε; Μπορεί;

Ο Μεγάλος Συνασπισμός της Αριστεράς: Η Λύση του Δράματος!

Στην εβδομάδα που πέρασε - κι αυτό ίσως δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό σε όλη του την έκταση - συνετελέσθη μια τεράστια μεταβολή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Δεν έχουμε πλέον μια τρικομματική Κυβέρνηση "εθνικής ευθύνης" αλλά ένα Κυβερνητικό σχήμα στο οποίο συμμετέχουν αποκλειστικά οι κύριοι διαμορφωτές της κοινωνικής, οικονομικής και σε μεγάλο βαθμό πολιτικής πραγματικότητας όπως τη ζήσαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά.

Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν! Μόνο σε νούμερα επιθεώρησης ή σε βιβλία εναλλακτικής ιστορίας θα μπορούσε κανείς να βρει τέτοια πιθανότητα.

Κι όμως, αποτελεί μια πραγματικότητα σήμερα η  οποία έρχεται να μεταβάλλει ουσιωδώς το πολιτικό σκηνικό. Γιατί;

Για δύο λόγους:

Πρώτον, η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την Κυβέρνηση ουσιαστικά ξαναχαράζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Αριστεράς και των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων. Το Μνημόνιο καθίσταται πλέον για το σύνολο της Αριστεράς "αντίπαλο σώμα" και η εξέλιξη αυτή αποτελεί και τη μεγαλύτερη πολιτική "ήττα" των Μνημονιακών δυνάμεων, οι οποίες μέχρι πρόσφατα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι το ζήτημα του Μνημονίου στη χώρα είναι "εθνικό" και άρα απαιτεί διακομματική συναίνεση ή ανοχή (ως ζήτημα επιβίωσης της χώρας).

Τα "μέτρα" του Μνημονίου περνούσαν ως "εθνικά απαραίτητα" ανεξάρτητα αν η ιδεολογία των συγκυβερνώντων τα θεωρούσε "συμβατά" ή όχι. 

Με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ κάτι τέτοιο παύει να ισχύει, η ΔΗΜΑΡ ξαναθέτει στο τραπέζι την ιδεολογική "βάσανο" του Μνημονίου και αποστερεί την Κυβέρνηση από κάθε αριστερό ή υπερκομματικό άλλοθι.

Δεύτερον, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό τις συνθήκες που αυτή συγκροτείται, ουσιαστικά επιτυγχάνει να διαμορφώσει έναν υπερκομματικό σχηματισμό των λεγόμενων "φιλο-ευρωπαϊκών δυνάμεων" υπό τον κ. Σαμαρά. Ο κ. Βενιζέλος προσέρχεται με το σύνολο του πολιτικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ - κι αυτό γίνεται αποδεκτό τουλάχιστον μέχρι στιγμής από όλες τις πτέρυγες της ΝΔ-σε μια συγκυβέρνηση η οποία σφυρηλατήθηκε υπό το φόβο των πρόωρων εκλογών. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να εξαφανίσει κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των άλλοτε "ορκισμένων αντιπάλων" και με δεδομένη την απόφασή του να μην προκαλέσει επ' ουδενί εκλογές, πρακτικώς μετατρέπει το ΠΑΣΟΚ σε άλλη μια πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. 

Αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό, απλώς φανταστείτε πως αν αύριο κιόλας για κάποιο ξαφνικό λόγο η χώρα οδηγείτο σε εκλογές: πως ο κ. Σαμαράς θα μονομαχεί με τον κ. Βενιζέλο από του προεκλογικού βήματος, μετά των τόσων επαίνων που του επιδαψίλευσε στο διάγγελμά του; Απλώς δεν θα μονομαχεί! Σε τι να αντιπαρατεθούν και γιατί; Και οι Υπουργοί και τα στελέχη του κάθε κόμματος; Αφού από κοινού θα χειρίζονται το Μνημονιακό πρόγραμμα! Υπάρχει κάποιο σημείο πολιτικού λόγου που στις αμέσως επόμενες εκλογές μπορεί να διαφοροποιήσει τα δύο κόμματα πλέον; Ή μέχρι τις επερχόμενες Ευρωεκλογές το 2014 θα έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες ώστε να διαφωνήσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επί ενός διαφοροποιημένου οικονομικού προγράμματος; Μάλλον όχι!

Βεβαίως μετά από δέκα χρόνια, εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι θα βρουν αφορμή για να τα "σπάσουν" αλλά μήπως έτσι δε συμβαίνει σε όλα τα κόμματα;

Η επόμενη μέρα λοιπόν μας βρίσκει με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πρακτικά να έχουν συγκροτήσει ένα "φιλο-ευρωπαϊκό συνασπισμό" με πολιτικό πρόγραμμα το Μνημόνιο και υπό τον κ. Σαμαρά.

Αν ο κ. Σαμαράς επεδίωκε αυτόν τον σχηματισμό και διέβλεπε ότι θα μπορούσε να τεθεί επικεφαλής του, τότε πράγματι ο χειρισμός του με το θέμα της ΕΡΤ ήταν απολύτως επιτυχημένος.

Από σήμερα ηγείται ενός μεγάλου συνασπισμού!

Έχουμε όμως ένα πρόβλημα!

Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς -ως αντιΜνημονιακής πολιτικής θέησς - αφήνει περιθώριο σε δυνάμεις που με αφορμή το Μνημόνιο επιθυμούν να επιβάλλουν ακραίες αντιλήψεις και πρακτικές. Αφήνει δηλαδή περιθώριο, εξαιτίας κυρίως της έλλειψης αξιοπιστίας και συγκροτημένου λόγου, να μεγεθυνθούν δυνάμεις τύπου Χρυσής Αυγής.

Απέναντι στον άρτι σχηματισθέντα Κυβερνητικό - και ως εκ τούτου ισχυρό - "φιλο-ευρωπαϊκό/Μνημονιακό σχηματισμό" δεν έχουμε ένα ισάξιο, αξιόπιστο, πολυσυλλεκτικό αντίπαλο που θα ανταποκρινόταν στην δημοκρατική επιταγή του διπόλου Κυβέρνησης-Αντιπολίτευσης.

Και αν παρέλθει άπρακτος ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές, η πολιτική ανισορροπία μπορεί να εξελιχθεί σε δράμα.

Το κλειδί λοιπόν βρίσκεται στα χέρια των ηγετών της Αριστεράς. Ένας Μεγάλος Συνασπισμός της Αριστεράς, με το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, τη μετριοπάθεια και την κυβερνητική εμπειρία της ΔΗΜΑΡ και την σοβαρότητα του ΚΚΕ θα ωφελήσει όχι μόνο το δημοκρατικό διάλογο και τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας αλλά θα εξαλείψει όσο είναι ακόμα καιρός τα ακραία φαινόμενα.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ο μόνος πόλος που θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα έναν τέτοιο συνασπισμό δεν είναι άλλος από το ΚΚΕ.

ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ δεν είναι μακρυά από μια τέτοια κίνηση. Η συμμετοχή όμως του ΚΚΕ θα προσδώσει έναν ιδιαίτερα βαρύνοντα τόνο στο εγχείρημα, καθώς η παραδοσιακή Αριστερά δεν μετακινείται από τις θέσεις της για "ψύλλου πήδημα". Η μετακίνηση του ΚΚΕ θα υπογραμμίσει την κρισιμότητα της συγκυρίας και ταυτόχρονα θα δώσει το αναγκαίο πολιτικό στίγμα της πραγματικής αριστερής συσπείρωσης απέναντι στις τεράστιες προκλήσεις που έρχονται.

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Ο γράφων είναι και παραμένει φανατικά φιλελεύθερος, υπέρμαχος των Μνημονιακών μεταρρυθμίσεων ελλείψη ρεαλιστικού εθνικού σχεδίου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η έξοδος της χώρας από την κρίση δεν πρέπει να γίνει με συνθήκες Δημοκρατίας και ει δυνατόν με πολιτικές που δεν θα επιτρέψουν την επάνοδο σε φαύλες καταστάσεις του παρελθόντος. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν θα πρέπει να καταστεί το πολιτικό κέλυφος μιας καταστροφικής επιστροφής στις πελατειακές πρακτικές κι αυτό μόνον μια ισχυρή ενωμένη Αριστερά μπορεί να το εξασφαλίσει με πολιτικά αποδεκτό τρόπο.

Ευάγγελος Βενιζέλος: Και Πάλι ο Χαμένος της Υπόθεσης!

Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει με τον κ. Βενιζέλο.

Θεωρητικά διαθέτει όλα τα εχέγγυα για μια επιτυχημένη πολιτική καριέρα: Ευφυΐα, ρητορική ικανότητα, καθηγητική τήβεννο, ανήκει σε ένα κόμμα με αυτονόητα σημαντική πολιτική ιστορία και επιρροή και επίσης έχει τη δική του ομάδα στελεχών που τον στηρίζουν.

Κι όμως. Για έναν ανεξήγητο λόγο, στις πολιτικά κρίσιμες -για τον ίδιο - στιγμές, δεν κατορθώνει να κεφαλαιοποιεί πολιτικά κέρδη.

Έχει χάσει εσωκομματικές εκλογές από το Γιώργο, όταν ο κ. Παπανδρέου βαλλόταν πανταχόθεν και ο κ. Βενιζέλος εμφανιζόταν να προηγείται στις προτιμήσεις των μελών και των φίλων του ΠΑΣΟΚ.

Έχει διατελέσει, μετά από  επιλογή του, Υπουργός Οικονομικών σε μια εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία, καταφέρνοντας στο τέλος να μείνει στην ιστορία ως ο "Υπουργός του Χαρατσιού". 

Ανέλαβε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, όταν το κόμμα βρέθηκε σε απίθανα χαμηλά ποσοστά κι έτσι έφτασε να ηγείται αντί ενός κόμματος εξουσίας, να εξισώνεται με τη νεοπαγή ΔΗΜΑΡ σε μια ανισομερή συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.

Ο κ. Βενιζέλος δείχνει να ξέρει το δρόμο για την πηγή, να διαθέτει όλα τα απαραίτητα εφόδια, χάρτες και πυξίδες, κι όμως να μην μπορεί να πιει νερό.

Τα λέγαμε κι από το 2011 εδώ: http://tyxaios.blogspot.gr/2011/10/blog-post_18.html

Σήμερα, ο κ. Βενιζέλος απέναντι σε μια πολιτική πρόκληση που εμφανίστηκε στη δεδομένη συγκυρία, αποφάσισε να στηρίξει άνευ όρων τον κ. Σαμαρά και την Κυβέρνησή του.

Προφανώς αμφιταλαντευόμενος, αφού αρχικά είχε συγκροτήσει μέτωπο με τον κ. Κουβέλη, εν συνεχεία σκεπτικιστής απέναντι σε μια "ηρωική έξοδο" αφού προφανώς άκουσε τον κ. Σαμαρά και εν τέλει πειθόμενος, αφού ομίλησε και ο "Διεθνής Παράγοντας", αποφάσισε να πάρει το δρόμο της νέας συγκυβέρνησης έναντι του πινακίου των Υπουργικών θώκων.

Προφανώς και αυτή του η στάση επαινείται για την συνεισφορά του στη σταθερότητα, στο βαθμό που το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνεισφέρει στην παρούσα φάση, αλλά ελέγχεται ως προς τη δική του πολιτική πρόοδο.

Κοινώς, ο κ. Βενιζέλος ως πολιτικό πρόσωπο, βρέθηκε για άλλη μια φορά στο δίλημμα μεταξύ της δικής του πολιτικής πορείας και της γενικότερης πολιτικής αστάθειας. Ασύμμετρα μεγέθη στα οποία ο κ. Βενιζέλος, εξ' αιτίας δικών του πολιτικών επιλογών, βρίσκεται διαρκώς ενώπιόν τους.

Επέλεξε λοιπόν να είναι ο "δεύτερος" σε μια Κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, στηρίζοντας πλέον όλες τις επερχόμενες επώδυνες επιλογές για τις οποίες ο κ. Πρωθυπουργός ήδη έχει δώσει το στίγμα με το "βίαιο" κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης. 

Ενέδωσε στην ξεκάθαρη πρόταση του κ. Σαμαρά πως "από δω κι εμπρός έτσι θα πάμε, και σ' όποιον δεν αρέσει ας ρίξει την Κυβέρνηση", επιλέγοντας να στηρίξει εκείνη ακριβώς την πολιτική που οδήγησε τον ίδιο και το κόμμα του να ασθμαίνουν πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα ή πίσω κι από άλλους.

Παράλληλα, ο ελιγμός του έμπειρου κ. Κουβέλη να θέσει τη ΔΗΜΑΡ σε μια γκρίζα ζώνη όπου άλλοτε θα στηρίζει και άλλοτε όχι, καθιστώντας το κόμμα του απαραίτητο στα "δύσκολα" αλλά όχι "συνένοχο" στα επώδυνα, αφήνει στον κ. Βενιζέλο να επωμιστεί ολόκληρο το βάρος στήριξης μιας "Δεξιάς" πολιτικής από μια κεντροαριστερή συναίνεση.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο κ. Κουβέλης πρόλαβε κι έφυγε.

Εγκλώβισε τον κ. Βενιζέλο στο "Κυβερνητικό κλουβί του τρόμου" όπου πλέον αν αποχωρήσει θα στιγματιστεί μόνος αυτός με την πρόκληση πρόωρων εκλογών και ταυτόχρονα διατηρεί την πρωτοβουλία σχετικά με τα νομοσχέδια που θα ψηφίζει ή όχι, απολαμβάνοντας την "ασυλία" που του δίνει η εκτός Κυβέρνησης παρουσία.

Ταυτόχρονα, ο κ. Βενιζέλος θα σύρεται από τον κ. Σαμαρά σε αποφάσεις και μέτρα για τα οποία η μόνιμη "απειλή" θα είναι η αποσταθεροποίηση της χώρας, ενώ προφανώς θα βλέπει τα ήδη ισχνά ποσοστά του να φθίνουν.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν ξεκινούν με την ίδια βάση ποσοστών τη νέα Συγκυβέρνηση. Σε αυτήν την ιδιότυπη "συμβίωση", ο κίνδυνος να φθαρεί το μικρότερο κόμμα σε τέτοιο βαθμό που να το οδηγήσει εκτός Βουλής στις επόμενες εκλογές είναι ορατός.

Μα πως την πάτησε πάλι έτσι ο Ευάγγελος;!

Προς κ. Πρωθυπουργό:KEEP CALM και Συνέχισε να Κλείνεις!

Εκεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Βρετανία και κατά τις πρώτες επιθέσεις των Ναζί, το Υπουργείο Πληροφόρησης (προπαγάνδας δηλαδή, αλλά από τη Συμμαχική πλευρά) προκειμένου να διατηρεί ψηλά το ηθικό των πληττόμενων Βρετανών, τύπωνε και διένειμε διάφορες αφίσες με πατριωτικό περιεχόμενο. 

Σε μια από αυτές είχε επιλεγεί μια χαρακτηριστική φράση:keep calm and carry on". Δηλαδή "παραμείνετε ψύχραιμοι και συνεχίστε ".

Βρετανικό φλέγμα και χιούμορ μαζί.

Φανταστείτε τα εχθρικά βομβαρδιστικά να σφυροκοπούν το Λονδίνο και μια κόκκινη αφίσα με άσπρα γράμματα να παροτρύνει το κοινό απλώς να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να συνεχίσει ό,τι έκανε. Ό,τι έκανε απλώς; Κι  όμως. Αν ο αγρότης συνεχίσει να καλλιεργεί, ο φοιτητής να σπουδάζει, ο εργαζόμενος να εργάζεται ή ο καταναλωτής να αγοράζει λίγο τσάι για το απογευματινό έθιμο, η πατρίδα δεν πρόκειται να χαθεί. Θα συνεχίσει να επιβιώνει εφόσον επιβιώνει η καθημερινότητα. Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω, αν καταφέρει κανείς να διατηρήσει την καθημερινότητά του. Ανεξάρτητα αν γύρω του γίνεται χαλασμός.

Πολύ φασαρία λοιπόν για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Λίγο η μέθοδος "σοκ", λίγο η διάχυση του φόβου πως αν "περάσει" του Σαμαρά ίσως ακολουθήσουν κι άλλα παρόμοια "πλήγματα" στο αδηφάγο τέρας που λέγεται Ελληνικός Δημόσιος Τομέας, ήρθε και χάλασε την καθημερινότητα.

Κι όμως. Στην ουσία, πρόκειται απλώς για μια διαδικασία αναπόφευκτου εξορθολογισμού, δεδομένων των οικονομικών συνθηκών (αν δεν το καταλάβατε οι κουτόφραγκοι βαρέθηκαν να πληρώνουν σε θαλασσοδάνεια τους συνδικαλο-κομματο-θρεμμένους δημόσιους οργανισμούς μας) η οποία διαδικασία θα συνεχιστεί.

Κι όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για τον απλούστερο λόγο που κινεί την ανθρωπότητα από γενέσεως κόσμου: την ανεπάρκεια πόρων. Οικονομικών πόρων.

Όταν ο καλός θεούλης έδιωξε τον Αδάμ - παρακαλώ οι φίλοι της Χρυσής Αυγής να μη διαβάσουν παρακάτω, πρόκειται για εβραιοχριστιανική ιστοριούλα!- από την αφθονία του Παραδείσου, τον έστειλε στην "κόλαση" της πραγματικής οικονομίας. Οι διαθέσιμοι πόροι στην "κόλαση" εκτός Παραδείσου, απλώς δεν επαρκούν για όλους. Κι ο θεούλης προειδοποίησε: Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα βγάζεις ψωμάκι!

Πραγματική οικονομία! Αν ήθελες υπερεπάρκεια πόρων ας έμενες στον Παράδεισο!

Περιορισμένα λοιπόν τα έσοδα, ο Πούτιν δεν ήρθε τελικά, και ο Σαμαράς έκανε αυτό που θα έκανε ακόμη κι ο Λένιν: απλώς άρχισε να κλείνει Οργανισμούς.

Και προφανώς μέσα από όποια διαδικασία επιλεγεί τελικώς, εκλογές ή αλλαγή Πρωθυπουργού ή ακόμη και υποχώρηση των άλλων δύο κυβερνητικών εταίρων, η συνέχιση της διαδικασίας κλεισίματος δημοσίων οργανισμών είναι αναπόφευκτη.

Επελέγη η ΕΡΤ ως και συμβολικώς έχουσα ιδιαίτερο βάρος αφού το γεγονός "επικοινωνήθηκε" παγκοσμίως. Ποιος θα μάθαινε ότι ο Σαμαράς έκλεισε το "Κέντρο Αναπαραγωγής Χταποδιού" (έχουμε και από τέτοιο);

Άρχισε λοιπόν το Μνημόνιο να εισβάλλει και να εκκαθαρίζει το σκοτεινό "βαθύ κράτος" του Ελληνικού Δημόσιου τομέα.

Οπότε γιατί να κάνει τη "δουλειά" κάποιος άλλος; Κι ο Σαμαράς μας κάνει! Κι αν "καεί" πολιτικά, τι έγινε; Εξάλλου, νομίζω ότι αυτή η γενιά πολιτικών (ΓΑ Παπανδρέου, Καραμανλής, Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας για να αναφέρω μερικούς) δεν διεκδικούν δα και τις δάφνες των επιφανέστερων ιστορικά Ελλήνων Πολιτικών.

Μάλλον κάποια άλλα επίθετα έχεις στο μυαλό σου, το ίδιο κι εγώ.

Γι' αυτό σου λέω: άσε το Σαμαρά να κάνει αυτό που πρέπει.

Κύριε Σαμαρά μου μη σταματάς!

Keep Calm και Συνέχισε να Κλείνεις Δημόσιους Οργανισμούς!

Έστω και τυχαία, έστω και με κλήρωση. Καλό θα κάνεις!